Januari

The Barstool Philosophers - Crossing Over (Eigen Beheer, 2015)

Het heeft even geduurd, maar daar is-ie dan: het tweede album van onze Almelose trots The Barstool Philosophers! Het is een prachtig vormgegeven geheel geworden. Het is een plaat met een verhaal, dat de groep ook uitgebreid, met excuses voor de vertraging, in het boekje uit de doeken doet. Kort gezegd: de Barstoolers waren al een flink eind op dreef met een opvolger voor debuut "Sparrows" (2009) toen zanger Leon Brouwer het besluit nam te stoppen. In afwachting van het toetreden van een nieuwe vaste zanger besloot men de muziek voor te leggen aan een rij bevriende vocalisten. Indachtig het feit dat het een overgangsplaat ging worden werd de titel "Crossing Over" en werd de zangers en zangeres meegegeven met een tekst te komen die in dat concept past. Onder die zangers bleek ook de man te zitten die uiteindelijk de nieuwe vaste zanger is geworden: Peter van Asselt. Hij geeft de groep toch wel een ander geluid dan Brouwer. Waar zijn voorganger duidelijk bewonderaar van Queensrÿche-zanger Geoff Tate was, brengt Van Asselt een bluesgevoel mee. Regelmatig moet je denken aan Brainbox-zanger Kaz Lux, maar in buitenbeentje "On My Way To You" levert hij zijn visitekaartje af, door in zijn eentje een gospel/rhythm 'n blues-vocal group à la The Blind Boys Of Alabama of The Holmes Brothers neer te zetten. Erik Masselink, oude bandmaat van meerdere Barstoolers in Symmetry, zingt twee nummers die meer de progmetalkant op gaan en bij vlagen ook meteen doen denken aan diens eigen groep Gate 6. Enige niet uit deze regio afkomstige vocalist is Amerikaan Paul Adrian Villareal, oud-collega van toetsenist René Kroon in de progmetalband Sun Caged. De dubbelsong "Fine Lines / My End Of The Island" is een bijzonder compleet brok muziek geworden. Niet alleen is het schitterend, spannend en afwisselend gecomponeerd; alle muzikanten én de heerlijk vloeiend zingende Villareal vervullen er een glansrol in. Hier, maar ook in andere songs vallen die soepel groovende drums van Martin Kuipers op, alsmede de soms heerlijk zoemende bas van Bas Hoebink en de prachtige soli die toetsenist René Kroon en gitarist Ivo Poelman. Maar laten we ook de overige stemmen niet vergeten: Michel 'LeGrand' de Groot (Cirrha Niva), Marleen ten Hove en Maikel Hergers (Mystrez) maken het plaatje van dit zeer afwisselende en mede daarom zo boeiende album compleet.
Website: Website: The Barstool Philosophers.

Februari

RanestRane - A Space Odyssey Part Two - H.A.L. (Ma.Ra.Cash Records, 2015)

De Italiaanse band RanestRane heeft zich de afgelopen 2 jaar flink in de kijker weten te spelen. Optredens samen met de Steve Rothery Band, waar toetsenist Riccardo Romano deel van uitmaakt, optreden op het Marillion Weekend 2015 en het album “A Space Odyssey Part One – Monolith”. Op de valreep van het vorige jaar kwam RanestRane met deel twee van een trilogie, die gebaseerd is op de film “2001: A Space Odyssey” van Stanley Kubrick. RanestRane vertelt het verhaal van die film met zijn muziek en teksten op een uitstekend bondige wijze, waardoor voor diegene die de film nog nooit gezien heeft, nagenoeg tot leven komt. Muzikaal zet het de lijn van deel 1 voort, dus filmische muziek en melodieuze symfonische rock wisselen elkaar af. "A Space Odyssey Part Two - H.A.L." is echter nog meer één geheel: stukken lopen soms bijna naadloos in elkaar over. Maar ook is het mooi om te horen dat bepaalde thema's van deel 1 in een ander jasje terug te horen zijn. De beide delen achter elkaar luisteren is dan ook een ervaring die te vergelijken valt met bijvoorbeeld het symfonische epos “The Black Codex”. De band presenteerde het album afgelopen december live in Uden voor een handje vol bezoekers, die werden echter wel getrakteerd op een uitermate sterk optreden.
Website: Ranestrane.

March

Giannotti - The Great Unknown (Northford Pines Music, 2014)

Soms grijpen we voor het Album van de Maand terug op een minder recent verschenen titel. Meestal betreft het dan een plaat die om wat voor reden dan ook op het moment van uitbrengen aan onze aandacht ontsnapt is, maar dat we toch zo de moeite waard vinden dat we het verlaat in de schijnwerpers willen zetten. "The Great Unknown", het eind 2014 uitgebrachte album van Robert Giannotti, is zo'n album. In 1969 stond Giannotti samen met onder andere Jeff Cannata aan de wieg van een van de beste, maar tevens een van de minst bekende bands van de Verenigde Staten, Jasper Wrath. Hoewel de multi-instrumentalist alleen in de eerste line-up actief was, kruiste hij in de jaren daarna steeds weer het pad van Cannata in diens bands Arc Angel en Cannata. Als soloartiest bleef hij vooral op regionaal gebied actief. Een van zijn nummers is te vinden op "Jasper Wrath - Anthology 1969-1976". "The Great Unknown" is zijn solodebuut, waarop hij in de meeste nummers wordt bijgestaan door drummer George Clini. In één nummer is een andere muzikant uit de Jasper Wrath/Arc Angel/Cannata-geschiedenis te gast: Michael Soldan, terwijl er in het slotnummer "A World Away" diverse gastzangers te horen zijn. Giannotti zelf is geen geboren zanger, maar hij weet dat goed te verbloemen met mooie harmonieën. Tevens zijn er vele instrumentale passages, waarin hij zijn gedragen spel op fluiten, gitaren, toetsen en drums kan etaleren. "The Great Unknown" is een stemmig album gestoken in een fantasievolle hoes, dat vooral klassieke symfonische rock bevat, maar tevens lichte AOR, folk en pomprockelementen herbergt. Hoewel ietwat verlaat is dit dan ook een CD die wat extra aandacht verdient.
Website: Giannotti.

April

Suede - Night Thoughts (Warner Music, 2016)

Je zou denken: 'Suede, dat is toch een Britpopband?'. Maar je kunt rustig zeggen: 'Suede goes progressive!'. "Night Thoughts" is een verhalend concept-album dat ook nog eens vergezeld gaat van een film op DVD, geregisseerd door topfotograaf Roger Sargent. Hoewel je niet moet verwachten dat de band ineens op vintage keyboards is overgestapt of iets dergelijks, is op het album wel een volledige strijkerssectie te horen. De songs zijn uiterst sfeervol en worden vol emotie gezongen, maar niet met de gemaakte theatraliteit die de zang van Brett Anderson voor sommigen in het verleden onverteerbaar maakte. De film haalt volgens regisseur Robert Sargent universele thema's aan: het leven, de dood, liefde, angst en wanhoop. We kruipen in het brein van een verdrinkende man en zien in de film de gedachten en herinneringen die aan hem voorbijtrekken. "Comeback-album "Bloodsports" bleek slechts een voorzichtige vingeroefening voor het ijzersterke "Night Thoughts", dat het beste Suede-album sinds "Coming Up" (1996) mag worden genoemd." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Website: SUEDE.

Mei

The Mute Gods - Do Nothing Till You Hear From Me (InsideOut, 2016)

The Mute Gods is een project dan wel band van zanger/bassist Nick Beggs, samen met toetsenist Roger King en drummer Marco Minneman, heren die Beggs leerde kennen terwijl hij bij respectievelijk Steve Hackett en Steven Wilson speelde. Naast het kerntrio Beggs/King/Minneman zijn er nog de nodige gastmuzikanten te horen op het album, zoals drummers Gary O'Toole (Steve Hackett), Nick D'Virgillio (Big Big Train), toetsenisten Rob Reed (Magenta) en Adam Holzman (Steven Wilson) en gitarist/toetsenist Ricky Wilde (de broer van Kim). Op basis van dit alles zou je verwachten dat het album "Do Nothing Till You Hear From Me" een fikse portie muzikale krachtpatserij oplevert, met de nadruk op virtuositeit. Maar er zit ook een andere kant aan Nick Beggs, die lang niet bij iedereen bekend is en dat is zijn carrière in de popmuziek: als bassist/zanger bij Kajagoogoo, als sessie-muzikant bij o.a. ABC en zelfs een tijdje als A&R-manager, belast met het ontdekken en ontwikkelen van nieuw talent. Al die invloeden komen uiteindelijk samen op dit album, want The Mute Gods produceert fijne progressieve poprock. Die gaat er soms lekker fel in, waarbij het virtuoze spel van Beggs en de gastmuzikanten de Wilson-link verraadt. Soms klinkt het ook softer en lieflijker, meer als Fish On Friday. De songs op het album hebben niet veel luisterbeurten nodig om al snel in je hoofd rond te blijven zingen en hiermee bewijst Nick Beggs dat hij niet alleen een uitzonderlijk goede muzikant is, maar ook nog eens een begenadigd songschrijver.
Website: http://themutegods.com/tmg/.

Juni

Big Big Train - Folklore (English Electric/GEP, 2016)

We kunnen er niet om heen, na "English Electric Part One" (2012) en "English Electric: Full Power" (2013) dringt "Folklore" van Big Big Train zich eigenlijk als vanzelf op als de enige juiste keuze voor het Album van de Maand juni. Het album is compositorisch, arrangeertechnisch, speltechnisch en productioneel namelijk niet minder dan overweldigend. Niet dat de groep op dit (mits "English Electric" als één geheel gerekend) tiende album iets heel nieuws doet. De al maar uitdijende groep rond bassist/componist Gregory Spawton heeft zijn kunnen verder verfijnd en verrijkt en toch ook nieuwe accenten gelegd. De verfijning en verrijking zit 'm vooral in de bijzonder kleurrijke arrangementen. Het album is gemaakt met de achtpersoons bezetting van de Londense concerten in 2015, met violiste Rachel Hall en extra toetsenist/gitarist Rikard Sjöblom (de voorman van het Zweedse Beardfish) als laatst toegevoegde vaste bandleden. En zij dragen zo hun steentje bij aan het volle, maar absoluut niet overvolle palet. Hall is daarbij verantwoordelijk voor de arrangementen die een strijkersgroep speelt en ook de koperblazerssectie die in Londen aanwezig was is meer en veelzijdiger ingezet dan op de voorganger. Opnieuw wordt er door de schrijvers (naast Spawton ook zanger David Longdon) inspiratie geput uit de Britse geschiedenis. Niet alleen historische feiten dit keer, maar - indachtig de titel - ook volkse gebruiken en tradities. Dat heeft zich ook vertaald in wat folk-invloeden in de muziek, maar wie op basis van het vooruitgesnelde titelnummer en het al eerder op EP uitgebrachte "Wassail" dacht dat Big Big Train een folkrockplaat zou gaan maken zit er toch grotendeels naast, want "Folkore" is toch in de eerste plaats een gloedvolle symfonische rockplaat, met weer plaats voor enkele lange fraai uitgewerkte composities en naast de al genoemde arrangementen ook bijzonder fraaie partijen voor gitaar (nog immer de van XTC gekende gitarist Dave Gregory, basgitaar, toetsen (waaronder sterk Hammondspel) en drums (nog steeds de van o.a. Kevin Gilbert en Spock's Beard bekende Nick D'Virgilio). Longdon zingt daarbij gevoelvoller en met meer 'body' dan in het verleden, met een toegevoegd extra schraapje dat - sorry voor de voor de hand liggende associatie - Peter Gabriel-achtig aandoet.
Website: http://www.bigbigtrain.com/ .

Juli

Moulettes - Preternatural (C.R.A.F.T Pop Records, 2016)

In 2014 eindigde het album “Constellations” op de negende plek van onze jaarlijst. We keken dan ook reikhalzend uit naar alweer het vierde studioalbum van deze Britse groep. Wederom heeft de band een nieuw lid aan de bezetting toegevoegd: gitariste Raevennan Husbandes . Dit geeft gelijk een andere dynamiek. Haar gitaarspel geeft de muziek een flinke krachtinjectie en de rest van de band volgt haar met gemak. Donderende drums, versterkte fagot, ronkende bas, scheurende cello en een flinke dosis elektronica krijgen we over ons heen. De songs zijn puntiger, scherper maar nog steeds net zo inventief als op “Constellations”. “Preternatural” is ook nog eens een heus conceptalbum, waarbij de band zich heeft laten inspireren door wezens in de natuur die buitennatuurlijk lijken te zijn, die eigenlijk niet zouden kunnen bestaan. Zo gaat “Underwaterpainter” over zeewezens die oplichten door bioluminescentie en “Hidden World” behandelt een rondworm, die in 2011 op 3,6 kilometer onder het aardoppervlak is gevonden, een plek waar volgens tot dan geldende opvattingen alleen nog maar bacteriën zouden kunnen leven. De tot nu toe geldende opvatting dat Moulettes een folkband is kunnen we met dit album definitief vaarwel zeggen, deze unieke muziek is progressief ten top te noemen.
Website: http://www.moulettes.co.uk/.

Augustus

Huis - Neither In Heaven (Unicorn Digital, 2016)

Ons album van de maand komt dit keer uit Canada. Uit het Franstalige Quebec om precies te zijn. De naam Huis doet echt Hollands aan en is ontstaan nadat oprichters Pascal Lapierre en Michel Joncas geïnspireerd raakten na een reis door Nederland, dat tevens het land is van hun favoriete band Knight Area. Overigens is 'huis' ook een Frans woord: het betekent huisdeur. Toen ze Unicorn Digital-label-eigenaar en Mystery-gitarist Michel St. Père vroegen of hij nog een geschikte gitarist wist, bood die zichzelf aan. In 2014 kwam het debuutalbum “Despite Guardian Angels” uit, waarop enkele nummers gewijd waren aan ons land (“Beyond The Amstel”, “Oude Kerk” deel I en II, “Lights And Bridges”). Dit debuut werd goed ontvangen en nu 2 jaar later is er een tweede album, getiteld “Neither In Heaven”. Het album klokt bijna 70 minuten en is voorzien van een prachtige hoes, gemaakt door de Serviër Bojan Jevtić. Nu schrijft St. Père voor Mystery alle nummers, bij Huis houdt hij zich gedeisd. Op "Neither In Heaven" staat één St. Père-compositie, de rest is aangedragen door de andere leden, vooral bassist Joncas. Toetsenist Lapierre heeft de band inmiddels om privé-redenen verlaten en is vervangen door Johnny Maz. Dat neemt allemaal niet weg dat er soms Mystery-trekjes zijn te horen overigens: dat zit 'm niet alleen in de gitaarpartijen, maar ook in de gloedvolle sound en soms in de wijze waarop naar climaxen wordt toegewerkt. De totaal andere en lagere stem van Sylvain Descôteaux is al een element dat Huis sowieso op zichzelf laat staan. Vergeleken met het debuut is de sound nog krachtiger en vallen alle muzikale elementen en de zang nóg fraaier samen. Resultaat is een heel emotievol puur symfoalbum. De Knight Area-connectie is er ook nu weer: toetsenist Gerben Klazinga is een van de gasten op het album. Leuk is dat Huis naar Nederland komt. Het duurt nog wel even: de Canadese band staat op het zesde Progdreams Festival, op 4 maart 2017.
Website: http://www.huisband.com .

September

Oak - Lighthouse (Apollon:Prog Records, 2016)

Ons album van de maand komt dit keer uit Canada. Uit het Franstalige Quebec om precies te zijn. “Lighthouse”, het een paar maanden geleden verschenen debuut van Oak, werd uitgebracht door Apollon Records. Dit nieuwe label lijkt in eerste instantie vooral zware jongens uit te geven, maar er blijkt een prog-divisie, waarop naast Oak ook Professor Tip Top uitkomt. Oak wordt slim in de spotlights gezet door de aanwezigheid van Airbag-gitarist Bjørn Riis in “Fire, Walk With Me”, maar de Noorse band heeft muzikaal weinig verwantschap met de Pink Floyd-sound van zijn groep. Beluistering van “Lighthouse” levert eerder een geluid op dat het pastorale van Elbow, het mysterieuze van het eveneens Noorse The White Birch en de progpop van bijvoorbeeld For Absent Friends verenigen. Zelf benadrukken de vier muzikanten tevens een link met folkrock, die vooral in de akoestische gitaarpartijen naar voren komt. Simon & Garfunkel worden dan ook als een sterke invloed beschouwd, net als Porcupine Tree, Tool, Opeth en Ulver. Opvallend is de prachtige productie die veel ruimte heeft voor verrassende percussie- en programmeereffecten. Dit is ongetwijfeld het gevolg van het feit dat men kon opnemen in hun eigen studio in Oslo. Verder heeft het album een conceptuele opbouw, waarbij de songs worden geïntroduceerd, onderbroken en afgesloten door de instrumentale miniaturen “Prelude”, “Interlude” en “Postludium”. Het concept op zich wordt omschreven als een verzameling belangrijke gebeurtenissen in ieders leven. Vandaar waarschijnlijk de licht melancholieke sfeer die “Lighthouse” kenmerkt. Een mooie plaat om gedurende de gehele septembermaand afscheid te nemen van de zomer.
Website: http://www.oakinoslo.com/ .

Oktober

Syndone - Eros & Thanatos (Fading Records, 2016)

Ons album van de maand komt dit keer uit Canada. Uit het Franstalige Quebec om precies te zijn. Er gaat geen jaar voorbij of er verschijnt wel een pareltje van een album vanuit de Italiaanse progressieve rockscene. Vorig jaar was dat overduidelijk voor velen van ons “Skyline” van Barock Project; “Eros & Thanatos” van Syndone lijkt DE kandidaat voor 2016 te zijn. Na twee albums in de jaren 90 duurde het tot deze eeuw voor dat er weer enig teken van leven kwam van deze band. Maar sinds 2010 heeft men nu maar liefst vier albums afgeleverd. Syndone is nog steeds het kindje van de Italiaanse toetsenist-componist Nik Comoglio. Zijn spel op uiteenlopende prachtige synthesizertypen én kerkorgel en dat van tweede toetsenist Gigi Rivetti op o.a. piano, clavinet en Hammond staan centraal. Ook opvallend is de geladen, theatrale, maar niet over-the-top-zang van Riccardo Ruggeri. De muziek draagt vele sporen van de klassieke Rock Progressivo Italiano-sound, maar kent ook invloeden uit jazz en pure klassieke muziek. Zo arrangeerde Comoglio partijen voor o.a. strijkkwartet en is er fraai vibrafoonspel te horen. De bezetting van Syndone is in die zin bijzonder dat er geen gitarist in de band zit en het enige elektrische gitaarspel dat we horen zit in de laatste track van het album en dat is een mooie solo van... Steve Hackett! Opmerkelijk is echter bovenal het frisse en energieke karakter, dat Syndone gemeen heeft met landgenoten als Barock Project en Not A Good Sign. En laat nou de drummer van laatsgenoemde band ook op dit album spelen. Het moet ook gezegd worden dat de CD fantastisch klinkt en het artwork is tot in de puntjes verzorgd, waarbij de Italiaanse teksten zelfs zijn voorzien van een Engelse vertaling. Syndone heeft hiermee dus een schitterend album afgeleverd.
Websites: http://www.syndone.it/ (tijdelijk offline)
en http://www.altrock.it/?wpsc-product=eros-thanatos-2
en https://www.facebook.com/syndone .

November

Bauer - Eyes Fully Open (Basta, 2016)

Tien jaar lang hebben we niets van Bauer gehoord. Als zoon van een orkestleider leek hij met "The Bauer Melody Of 2006", een live-plaat met het Metropole Orkest, een jongensdroom vervuld te hebben. En wat is er dan beter dan op je hoogtepunt te stoppen? Nu is hij toch terug, maar anders. "Eyes Fully Open" is voor Berend Dubbe eigenlijk weer een debuut, zo vertelde hij afgelopen week aan Vrij Nederland en hij had het eerst niet eens onder de naam Bauer willen uitbrengen. Sonja Hamel, zijn muzikale partner van weleer, is ook niet meer betrokken: Dubbe maakte de liedjes van "Eyes Fully Open" weer helemaal in z'n eentje en op z'n dooie akkertje, net als ten tijde van "On The Move" in 1999. Maar waar dat solodebuut een met lo-fi-elektronica in elkaar geknutselde plaat is, botviert Dubbe op "Eyes Fully Open" zijn fascinatie voor jarenzestig-orkpop, al voegt hij daar wel degelijk wat aan toe. De arrangementen zijn rijk en organisch, ook al doemen er door de strijkers en blazers ook zo nu en dan messcherpe gitaarlijnen op, en fijne analoge synthesizers, want dat is een andere fascinatie van Dubbe. Alleen "Under The L" wijkt een beetje af, al blijven we in hetzelfde decennium, met zijn psychpop-backwards-effecten. Verantwoordelijk voor de arrangementen is, naast Dubbe zelf, vooral zijn vrouw Gwen Thomas, met kleine bijdragen van een reeks muzikale vrienden, waaronder oud-Bettie Serveert-bandmaten Carol van Dijk en Peter Visser (waarmee hij enkele jaren geleden een reünietournee ondernam) én ex-Lady Lake-gitarist Fred Rosenkamp. Die laatste maakt ook deel uit van de live-band, naast o.a. leden van de groep Sinas: ook al mensen met een fascinatie voor 'vintage' apparatuur.
Websites: http://www.bauertheartist.com/ .

December

Marillion - F.E.A.R. - Fuck Everyone And Run (Intact, 2016)

Drie jaar heeft Marillion gewerkt aan het 18de studio album en dit keer hebben de heren ook bewust de tijd genomen om in alle rust het album af te ronden. Net als voorgaande keren konden de fans in een vroeg stadium intekenen voor het album. Deze keer besloot Marillion het niet in eigen hand te houden maar als grondleggers van het hele pledge-'gebeuren' met de grootste speler op de markt in zee te gaan: Pledge.com. Verschillende speciale edities waren verkrijgbaar, waaronder een ultieme editie met Blu-Ray die begeleidende beelden bij de muziek bevat, maar ook een unieke 5.1 mix. Maar het gaat uiteindelijk om de muziek. De lijn van het voorgaande album “Sounds That Can't Be Made” wordt wel voortgezet maar waar dat album nog wat compacte songs bevat, zet “F.E.A.R.” vol in op meer uitgesponnen en dragende composities. Tel daarbij op de verhalende teksten van Steve Hogarth, die wederom een essentieel deel van het muzikaal palet vormen, en je hebt een album dat niet zomaar zijn geheimen prijsgeeft. Tekstueel heeft Hogarth zich duidelijk laten inspireren door de staat van de huidige wereld waar individualiteit steeds vaker voorop staat. Om het album goed te doorgronden is het ook aan te raden om zeker de eerste luisterbeurten het tekstboekje erbij te houden. Wat gelijk opvalt in het openingsnummer, is dat toetsenist Mark Kelly ruimschoots de gelegenheid krijgt zijn sfeervolle en rijke toetsenpartijen neer te leggen als leidraad waar de rest van de band overheen musiceert. Natuurlijk ontbreekt het niet aan de gitaarsolo's van Steve Rothery, die goed gedoseerd zijn, met als een van de hoogtepunten het laatste deel van “The Leavers”. Een album als dit heeft natuurlijk tijd nodig om te settelen, maar één ding is zeker: Marillion heeft weer een album uit gebracht dat de fans zal beroeren, maar ook verdelen. De nodige discussies zijn al gevoerd op de verschillende digitale media. Een ding is zeker dit album verdient met recht de titel Album van de Maand.
Websites: http://www.marillion.com/ .