Januari

Finally George - Life Is A Killer (N.N.K. Records, 2018)

We zijn het vaker tegengekomen: van die veteranen in de muziekindustrie die hun medewerking hebben verleend aan tientallen albums in allerlei stijlen. Maar ondertussen knaagt het blijkbaar: hun eigen ei konden ze in hun werk eigenlijk niet kwijt. En dan, als ze al ruim in de tweede helft van hun leven zitten, lukt het dan eindelijk dat ei uit te broeden. Georg Hahn lijkt ons zo iemand. Deze Hamburgse multi-instrumentalist en producer begon zijn professionele muzikale loopbaan, als we op zijn credits op Discogs kunnen afgaan, eind jaren zeventig al. Hij maakte deel uit van de band Cakewalk en verleende zijn muzikale diensten aan onder andere de begaafde gitarist Erlend Krause. Die Roemeense Duitser was ooit te vinden in de groep Lake en, jawel, The James Last Orchestra, maar toch ook vooral een sessiebeest. Die Krause gaf Hahn de gelegenheid eindelijk zijn droom waar te maken op diens eigen label N.N.K. Records. Eindelijk onder eigen naam: Finally Georg(e)! Aan de perfectie die aan alle kanten van het resultaat "Life Is A Killer" af spat, is te horen dat hier bepaald niet over één nacht ijs is gegaan. De songs steken stuk voor stuk knap in elkaar en nestelen zich snel in je hoofd, zonder dat je erop uitgeluisterd raakt. Dat komt mede door de tot in de puntjes uitgewerkte arrangementen. Hahn is zoals gezegd multi-instrumentalist en heeft zodoende vele partijen zelf kunnen inspelen. Vriend Krause verleende wat additioneel gitaarwerk en speelt twee door merg en been gaande solo's (o.a. in "Walk With Me"). De toetsensolo's (in o.a. "She"), die een sfeer creëren als bij Eloy rond 1980, zijn van Hahns eigen hand. Gelukkig is niet bespaard op het altijd lastige aspect van goed vastgelegde drumpartijen. Met Styx-drummer Todd Sucherman is een gigant binnengehaald, die zijn prachtige partijen thuis in Texas registreerde. Hoe moeten we "Life Is A Killer" muzikaal plaatsen? Door de bank genomen valt te horen dat Pink Floyd een grote liefde van Hahn is. Dat hoor je vooral ook terug aan de grootse, statige productiestijl. Daarnaast zijn er overeenkomsten te horen met de eveneens Floyd-beïnvloede uitingen van Steven Wilson, RPWL, A Freedom To Glide en Cosmograf. In zijn uithalen, zoals in "She", geeft Hahn eenzelfde emotionerende lading aan zijn prettig in het gehoor liggende zangstem als Cosmografs Robin Armstrong. "Life Is A Killer" biedt tien songs lang bijzonder luistergenot, welluidend gemasterd door opnieuw een veteraan: de veelvuldig gelauwerde Tim Young.
Website: Finally George

Februari

King Crimson - Meltdown – Live In Mexico (Discipline Global Mobile, 2018)

In februari eens een keer geen studio-release als Album van de Maand, maar een document van een band die in 2019 Abraham ziet: King Crimson. Een kat schijnt 9 levens te hebben. De legende zegt dat de eerste 3 de speelse fase van haar levens vormen, de daaropvolgende 3 de dwalende en de laatste 3 de huiselijke. Zou dit ook voor King Crimson opgaan? En in welk leven zijn Robert Fripp en co. nu eigenlijk beland? Volgens de liner notes in het recentste live-document “Meltdown – Live in Mexico” is de band nu beland in fase 8.4! Zeker is dat het gezelschap gedrevener is dan ooit tevoren. En vooral Fripp heeft veel plezier in het materiaal dat er avond na avond gespeeld wordt. De achtmansformatie toert al een aantal jaar gestaag met een set die continu in de steigers staat. Geen avond is hetzelfde en de materiaalkeuze is soms verrassend. Zo komt er veel voorbij van de vergeten periode, ten tijde van de albums “Lizard” en “Islands”. Dat de line-up nu drie drummers heeft, doet overkill vermoeden. Ze vullen elkaar echter eerder aan dan dat men elkaar in de weg zit. Dit komt mede doordat de drie onderling totaal verschillen van spelstijl. “Meltdown – Live In Mexico” is een overzicht van de 5 concerten die in juli 2017 in het Teatro Metropolitan te Mexico City werden gegeven. Het is bij elkaar zo'n kleine 3,5 uur aan muziek. Daarnaast zit er ook een Blu-ray in de set met de audio in 5.1 surround sound en een concertfilm van de optredens. Het 50-jarige jubileum zal de karmozijnen koning vieren door exact 50 concerten te geven dit jaar, met als kroon op zijn lange carrière drie concerten in de Royal Albert Hall. Zouden er dan nog wat ex-leden een cameo doen? Onder die concerten zijn er ook twee in de Nijmeegse Vereeniging aangekondigd, op 22 en 23 juni. Er zijn nog kaarten, maar wees er snel bij, want de verkoop gaat snel.
Website: https://www.dgmlive.com/

Maart

Lu7 - 3395 (Verga Music, 2019)

"3395" is de vijfde CD van de rond gitarist Tsutomu Kurihara en toetseniste Luna Umegaki geformeerde symfonische jazzrockgroep Lu7. Mede doordat het ritmekoppel met drummer Ittolu Shimamura en bassist Jiro Okada al enkele jaren stabiel is, klinkt de muziek steeds evenwichtiger. Het mysterieus getitelde "3395" (dat volgens een Google-zoekactie mogelijk verwijst naar de Joodse jaartelling of een code van een engel?) durven we dan ook wel het meest jazzrockgetinte album van het kwartet noemen. Vanwege deze constante groei en vooruitgang (progressie!) vinden we dat de band eens in het al dan niet rijzende zonnetje mag worden gezet. Vandaar de uitverkiezing van het Album van de Maand maart. Uiteraard is er op dit nieuwe album weer een hoofdrol weggelegd voor het melodieuze, Holdsworthiaanse gitaarspel, maar gezegd moet worden dat ook het toetsenwerk steeds minder synthetisch overkomt. Mede hierdoor wordt de nieuwe muziek van Lu7 vergeleken met die van zwaargewichten als Fragile, maar er is ook zeker een vergelijking te maken met Kenso. De CD zal in Nederlandse winkels en websites niet gauw te vinden zijn, maar via sites als CDJapan en Amazon.jp is dit niet goedkope kleinood beslist aan te schaffen. Maar wie weet doet deze uitverkiezing deuren openen.
Websites: Lu7
Lu7 Facebook

April

RPWL - Tales From Outer Space (Gentle Art Of Music / Soulfood, 2019)

RPWL brengt ons nu, na acht studio-albums, een best-of-album en zes live-albums een negende studio-album. Zoals de titel "Tales FRPWLrom Outer Space" al aangeeft is het thema science fiction. In zekere zin is het dus een conceptalbum, maar de songs vertellen losstaande verhalen – er is geen doorlopende verhaallijn, zoals bij de twee voorgaande albums het geval was. "Tales From Outer Space" is gehuld in een fraai hoesontwerp en boekwerkje in bijpassende 'vintage' SF-stripstijl. Het is niet het enige dat tot in de puntjes verzorgd is: het duo Lang/Wallner kwamen we de afgelopen jaren al tegen als producerstandem voor prachtig klinkend plaatwerk van o.a. Subsignal. RPWL's nieuwe muziek komt dan ook zorgvuldig uitgebalanceerd uit de speakers: warm en vol, maar ook met vinnige randjes in de solo's en solide in het laag. Natuurlijk is er altijd een onderliggende vergelijking met Pink Floyd, daar draait de Beierse band ook niet om heen. Niet vreemd ook, als je bedenkt dat het kwartet rond toetsenist/zanger Yogi Lang en gitarist Kalle Wallner ontstaan is uit een Pink Floyd-coverband. Toch is er meer te horen dan alleen die Pink Floyd-invloed. In recensies wordt een belangrijke invloed op Lang nog wel eens gemist: de toetsenist is overduidelijk gecharmeerd van Manfred Mann en heeft diens gepatenteerde manier van noten buigen en solo's opbouwen helemaal in de vingers. De baspartijen, ingespeeld door Wallner, doen ons meermalen denken aan het werk van The Cure. Draai "Desintegration", het meest symfonische album van de Britten, maar eens na een song als "Welcome To The Freak Show". Vermeldenswaardig is verder dat op het nummer ‘Not Our Place To be’ het basswerk word verzorgd door Guy Pratt (Pink Floyd, David Gilmour). Volgens de bandleden was het geweldig om weer eigen nummers te maken en ze kunnen dan ook nauwelijks wachten om het live te kunnen presenteren. Dat gebeurt deze zelfde april-maand, maar ook in november is RPWL op diverse podia te aanschouwen.
Website: RPWL

Mei

MAD FELLAZ - III (eigen beheer, 2019)

Mad Fellaz bestaat al sinds 2010 – het debuut van deze Italianen verscheen al in 2013 maar ze komen nu pas, met de release van “III” op onze radar. De timing is perfect, want met hun derde album hebben ze gelijk hun beste werk tot nu toe afgeleverd. Deze 8-mans formatie (2 gitaristen, bassist, drummer, toetsenist, fluitist/saxofonist, percussionist en zanger) brengt muziek die met beide benen in de rijke proggeschiedenis staat. En dan doelen we zowel op de Italiaanse als de wereldwijde. We horen gelijkenis met de klassieke sound van King Crimson en ook wel wat met Gentle Giant, maar natuurlijk ook met Italiaanse grootheden als Banco en PFM. Maar Mad Fellaz kan zich ook zo ineens binnen een track transformeren in een jazzrockband. Het is die bijna kameleontische houding die de muziek ook spannend blíjft houden. En we moeten er nog eventjes geduld voor hebben, maar op 4 oktober van dit jaar zal Mad Fellaz een concert geven voor Serious Music in het ParkVilla Theater in Alphen aan den Rijn.
Websites: https://www.madfellaz.com/
https://madfellaz.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/MADFELLAZ/

Juni

FEM (Forza Elettromotrice) - Mutazione (eigen beheer, 2019)

Via Fading Records maakten we in het midden van dit decennium kennis met een reeks opwindende Italiaanse bands die nieuw leven verschaften aan RPI (rock progressivo Italiano). Not A Good Sign, La Coscienza Di Zeno, het vrijwel volledig vernieuwde Syndone en FEM (voluit: Forza Elettromotrice): al deze bands brachten via dat label nieuwe muziek die tegelijk midden in die traditie staat, maar toch ook erg fris klinkt. De drie eerstgenoemde bands hebben vorig jaar sterk nieuw plaatwerk uitgebracht, zij het niet meer op het zich verontrustend stilhoudende Fading Records. Aan het begin van het nieuwe jaar is ook FEM (Forza Elettromotrice) terug, na een stilte van een kleine vier jaar. Zoals de albumtitel "Mutazione" al aangeeft, is er wel het een en ander veranderd: zanger Massimo Sabbatini is vertrokken. Dat lijkt een aderlating, daar hij op het eerste volledige FEM-album "Sulla Bolla Di Sapone" (2015) uitstekend voor de dag kwam. Maar zodra je zijn vervanger Alessandro Graziano aan het werk hoort, klaag je niet meer. In opener "Mi Trasformo" bouwt hij met zijn soepele, wendbare tenor prachtig met klimmende toonhoogte op. Warm, helder, doorvoeld en technisch volmaakt - super-Italiaans, maar niet te theatraal. Voor de rest is de bezetting gelijk gebleven, wat weer veel prachtig spel op elektrische gitaar en 'vintage' klinkende toetsen garandeerd. Toch is er nog één opmerkelijke toevoeging aan de vaste bezetting: Pietro Bertoni - op het debuut al even te gast - die zowel trompet, trombone, eufonium als metallofoon bespeelt. In zijn eentje zorgt hij dus voor blazersarrangementen, die composities als "Mi Trasformo" extra vol laten klinken. Omdat Graziano hier en daar de viool hanteert, zoals mooi intiem te horen is in "Attesa", kent "Mutazione" als geheel een wat zwaarder door klassieke muziek beïnvloed geluid dan "Sulla Bolla Di Sapone". Opvallend, daar ook de andere drie genoemde bands veel met klassieke elementen stoeien op het meest recente plaatwerk.
Website: FEMprogband

Juli

Lucy In Blue - In Flight (Karisma, 2019)

We vieren deze maand de eerste keer dat een band uit IJsland een Album van de Maand aanlevert. Lucy In Blue bestaat al een aantal jaar. Op het in 2016 verschenen debuut maakt de band naar psychedelische rock neigende prog, die zwaar beïnvloed was door muziek uit de jaren 70. In april verscheen de opvolger “In Flight” op het inmiddels gerenommeerde label Karisma. Er wordt nog duidelijk uit het jarenzeventigvaatje getapt, waarbij duidelijk gekozen is voor een meer symfonische aanpak. Ja, de Pink Floyd-sferen druipen er nog steeds van af en we kunnen wegdromen bij heerlijke Rick Wright-achtige toetsentapijten en mooi gitaarwerk. Er wordt echter ook regelmatig van leer getrokken met een scheurende Hammond en King Crimson-achtige gitaren, ondersteund door een dijk van een ritmesectie. Ondanks deze associaties heeft Lucy In Blue zeker een eigen identiteit. Bovendien blijkt “In Flight” een zeer afwisselend album – zoëentje die steeds beter wordt naarmate je hem vaker hoort. Daarom zetten we deze maand “In Flight” in het zonnetje.
Websites:
Bandcamp
Lucy In Blue

August

Samurai Of Prog, The - Toki No Kaze (Seacrest Oy, 2019)

Van IJsland, waar het Album van de Maand juli uit afkomstig was, reizen we voor de plaat van de maand augustus door naar Finland. Daar woont Kimmi Pörsti, mede eigenaar van het label Seacrest Oy en een van de drie dragende krachten van The Samurai Of Prog. Samen met Marco Bernard en Steve Unruh heeft hij op "Toki No Kaze", de nieuwe plaat van dit collectief, wederom een fijne keur aan gastmusici en -componisten verzameld. Zo schreef Antony Kalugin van Karfagen het nummer “The Bicycle Ride”, waarop hij tevens de toetsen beroert, en kleurt Marek Arnold - bekend van onder meer Damanek, United Progressive Fraternity en vele gastoptredens - met zijn melodieuze saxofoonspel diverse stukken. Waren veel van de vorige zes albums gevuld met bewerkingen van progressieve rocknummers van bands als England, Yes, Pavlov's Dog en Cathedral, dit keer kunnen we spreken van een conceptplaat. Elk van de twaalf speciaal voor dit concept gecomponeerde nummers, is gebaseerd op de fantasievolle verhalen en het leven van Miyazaki Hayao. Deze Japanner brak bij een groot publiek door met de animatiefilm "Spirited Away", maar werkt al sinds de vroege jaren 60 van de vorige eeuw aan zijn creatieve carrière. Ondanks de vele verschillende componisten en musici is "Toki No Kaze" een opvallend coherente CD, waar vooral de melancholieke stemming een rode draad vormt. De volbloed symfonische rock komt over het algemeen subtiel en weloverwogen tot stand, waarbij ingetogen passages mooi afgewisseld worden door gloedvolle solo’s. We hopen met deze keuze van het Album van de Maand meer luisteraars te overtuigen van de schoonheid van “Toki No Kaze”.
Websites:
The Samurai Of Prog
Facebook

September

Eveline's Dust - K (Giant Electric Pea, 2019)

We hebben het al vaak geconstateerd, de afgelopen jaren: vanuit Italië verblijdt de ene na de andere uit opvallend jonge muzikanten bestaande groep ons met een frisse, energieke variant op muziek die toch wel degelijk met twee benen in de (Italo-)proggeschiedenis staat. Zo verraste Eveline's Dust ons drie jaar geleden met "The Painkeeper". Gelukkig zijn wij bij Xymphonia niet de enigen die gek genoeg blij werden bij die blijkbare uitingen van blijvende pijn; zo was het in Groot-Brittannië ene Michael Holmes die het uit Pisa afkomstige gezelschap in de peiling kreeg. Als resultaat verschijnt het tweede volwaardige album van de Italianen (in 2013 introduceerde de band zichzelf met een zelfgemaakte CD-R, "Time Changes") op IQ's label Giant Electric Pea. Waar overigens veel generatiegenoten zich bedienen van de moedertaal, kiest Eveline's Dust toch liever het Engels en doet dat behoorlijk accentloos. Maar waar je vooral vanaf de eerste maat voor valt is de onbegrensd lijkende muzikaliteit van het kwartet. Ondanks enkele sterke toetsen- en gitaarsolo's wordt er overigens nooit vervallen in 'showing off', maar aan de verrassende wendingen, de fraseringen en timing en de energie die de muziek dientengevolge uitstraalt, hoor je constant de klasse af. En de composities zijn van dusdanige aard dat ze spannend zijn én pakkend, waardoor je blijft luisteren en je je daarbij nooit gaat vervelen.
Website:
Eveline's Dust

Oktober

Thieves' Kitchen - Genius Loci (eigen beheer, 2019)

Thieves' Kitchen leerden we aan het begin van dit decennium kennen als 'de nieuwe band van Mark Robotham', de drummer die met zijn oude band Grey Lady Down zelfs ooit de Xymphonia-radiostudio bezocht. De groep maakte na een radiostilte van 5 jaar wat ons betreft een reuzensprong met het vierde album "The Water Road". De Britse kern Robotham, gitarist Phil Mercy en fluitist/zangeres Amy Darby kreeg hier uitgebreide Zweedse hulp van diverse Änglagård-leden. Al die muzikanten kregen ruimte te schitteren in stuk voor stuk intrigerende composities, waarin trekjes Canterbury, maar ook progressieve folk terug te horen waren. Na dit meesterstuk verdween Robotham uit de vaste kern, maar trad Änglagård-toetsenist Thomas Johnson juist toe. Hoewel de arrangementen op de album sindsdien iets minder weelderig zijn, is het compositorische hoge niveau blijkbaar moeiteloos vastgehouden. Daarbij is er ook op "Genius Loci" weer veel te genieten voor Änglagård-liefhebbers, met naast Johnsons 'vintage' keyboards ook de ronkende baspartijen van Jan Brand en het kleurrijke fluitspel van Anna Holmgren. De huidige drummer Paul Mallyon heeft een Sanguine Hum-verleden, waarmee we ook een lichte muzikale verwantschap horen. Op het eerste gehoor is de zang van Darby wellicht weinig afwisselend, maar ze heeft een soort natuurlijke tristesse in haar zang die het geheel een aangenaam soort weemoedigheid meegeeft. Meest gloriërend solist is ongetwijfeld Mercy, met z'n behoorlijk jazzy solo's, die zeer sterk van opbouw zijn, in sterke interactie met de progressie van de compositie. Hogeschoolprog, jazeker, maar wel zeer meeslepend!
Website:
Thieves' Kitchen

November

Jordsjø - Nattfiolen (Karisma, 2019)

De klanken uit de jaren 70 blijven een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen op muzikanten. Er gaat geen jaar voorbij zonder dat er een album verschijnt waarvan we kunnen stellen dat het klinkt als of het, pak 'm beet, 45 jaar geleden is opgenomen. En het is met name in het Scandinavische gebied dat men in staat blijkt om dat geluid en die sfeer tot in de puntjes te recreëren. Bands als White Willow, Anekdoten, Landberk en Änglagård kwamen op in de jaren 90 en slaagden er in om die klassieke jaren-70-sound van de nodige moderne vitaliteit te voorzien. Jordsjø is duidelijk beïnvloed door die lichting bands en dan met name Änglagård. Na eerst een paar cassettes te hebben uitgebracht in 2015 en 2016, brachten deze Noren in 2017 hun albumdebuut uit, dat nu is opgevolgd door het album "Nattfiolen". De vergelijking met Änglagård is niet zó maar gemaakt, omdat veel elementen van de sound deze Zweedse collega's is terug te horen op dit album van Jordsjø: fluitspel, Mellotron, orgel, akoestische en elektrische gitaren en soepel drumspel. Wat de muziek mist, is het soms grillige karakter van het grote voorbeeld, maar dat wordt goedgemaakt door de weldadige, warme sfeer op het album. Maar daar waar Änglagård een zespersoons band is, wordt de muziek van Jordsø tot ons gebracht door Håkon Oftung, die alle instrumenten bespeelt (en ook een klein beetje zingt), met uitzondering van de drums en percussie, waarvoor Kristian Frøland verantwoordelijk is. Het is misschien niet de meest originele muziek die we als Album Van De Maand onder de aandacht hebben gebracht tot nu toe, maar "Nattfiolen" heeft wel een behoorlijk verslavend karakter.
Website:
Jordsjø

December

Chasing The Monsoon - No Ordinary World (Immrama Records,, 2019)

Karnataka heeft sinds 1998 een vijftal studio-albums afgeleverd. Met name vanaf het derde album “Delicate Flame Of Desire” kwam deze Britse band echt onder onze aandacht. Een wat ons betreft redelijk ondergewaardeerd album, dat net name de liefhebbers van gloedvolle neoprog zeer kunnen waarderen. Na dat album ging het echter mis en kwamen er de nodige strubbelingen, waardoor nagenoeg de hele band opstapte en uiteindelijk opdook onder de naam Panic Room. Bassist Ian Jones was echter niet voor één gat te vangen en wilde doorgaan met Karnataka. Wat uiteindelijk in 2010 leidde tot het album “The Gathering Light” met nieuwe zangeres Lisa Fury. Maar in die tussenliggende periode werd door Jones gewerkt aan een project genaamd Chasing The Monsoon: een samenwerking met “Delicate Flame Of Desire”-producer Steve Evans, zangeres Lisa Fury en gitarist Ian Simmons. De ambitie was om een album uit brengen dat de klankwereld van Karnataka verbond met die van Enigma, Mike Oldfield en invloeden uit wereldmuziek. In 2007 kregen we uiteindelijk een eerste voorproefje toen er een nummer verscheen op de tweede “Songs For Luca”-dubbelaar (samengesteld door Iona-gitarist Dave Bainbridge om geld in te zamelen voor therapie voor zijn autistische zoon), maar daarna werd het angstvallig stil. Zangeres Lisa Fury zou in 2010 nog betrokken zijn bij de herstart van Karnataka maar van Chasing The Monsoon werd niets meer vernomen. Tótdat eerder dit jaar, ruim 12 jaar na het eerste voorproefje, het album “No Ordinary World” werd aangekondigd en uiteindelijk onlangs is verschenen. Het werkstuk levert bij eerste beluistering inderdaad precies dát wat men beloofde: we herkennen de sound van Karnataka ten tijde van “Delicate Flame Of Desire”, we horen de ambient soundscapes van Enigma en de bijbehorende stemmensamples hier en daar, maar het gitaarwerk heeft wel weer meer weg van Steve Rothery dan Mike Oldfield. Wat we zeker niet hadden verwacht zijn Yes-trekjes in de muziek. Want hoewel Lisa Fury het merendeel van de vocalen voor haar rekening neemt, is het ook Steve Evans die af en toe op de voorgrond treedt als zanger. Die Evans is dus de albumproducer, die tevens tekent voor alle toetsenpartijen, drums en programmering. Zijn zangstem lijkt erg veel op die van Benoit David en Trevor Horn. Die laatste is ook een referentie die te binnen schiet bij het aanhoren van de schitterende productie. Horns werk met Seal lijkt hier een voorname invloed.
Website:
Chasing The Monsoon