-
Sunday 26 Augustus 2018 Show No. 1314
NIEUW
‘One Of A Kind’ is pas het zesde soloalbum van Don Airey. Voor iemand die al bijna vijftig jaar actief is in de muziek lijkt dat misschien niet heel productief. Niets is echter minder waar. Een kleine opsomming voor diegene onder ons voor wie Don toch nog onbekend is. Drie jaar Rainbow, drie jaar Colosseum II, een kleine tien jaar bij Gary Moore en inmiddels al vijftien jaar de toetsenist van Deep Purple sinds het pensioen van Jon Lord. Daarnaast nog een heel arsenaal aan gastbijdragen. Denk hierbij onder andere aan bands als Thin Lizzy, Whitesnake, Black Sabbath. Kortom Don Airey is best een hele grote toetsenmeneer in voornamelijk de hardrockwereld. Leuk detail is wellicht nog dat hij in zijn spaarzame vrije tijd invalorganist is bij de kerk in zijn woonplaats. Je verwacht het eigenlijk niet. Op zijn eind mei verschenen nieuwe album “One of A Kind” wordt hij begeleid door muzikanten waar hij al vaker mee gewerkt heeft. Op bas is dat Laurence Cottle, op drums Jon Finnigan, de vocalen komen voor rekening van Carl Sentance en Simon McBride op gitaar. Dit was tevens de band waarmee hij in maart van dit jaar in Nederland was en De Boerderij aandeed. Ondanks dat er elf prachtige tracks op het album staan, was er blijkbaar nog ruimte over. Deze is gevuld met vier in 2017 in Hamburg opgenomen live-tracks. Het geeft een mooie impressie van hoe deze groep live klinkt, middels nummers van Deep Purple, Rainbow en Gary Moore. De elf studionummers bieden een prima mix van progressieve en symfonische rock met hardrock. “Victom of Pain” is hier een goed voorbeeld van. Het instrumentale “Remember To Call” laat horen dat ook Simon McBride technisch begaafd is en een partij mooie gitaarnoten de lucht in stuurt, die begeleid worden door mooi toetsenwerk van Airey. (naar Danny van den Deijssel, Blues Magazine)
Airey, Don - Victim Of Pain
- Remember To Call
van het album “One Of A Kind” (earMusic, 2018)
Website: http://www.donairey.com/ .
NIEUW
Drie weken geleden lieten we u al een voorproefje horen van het album In de loop van "The Rules Have Changed" van 3.2. Zoals we toen al uitlegden is dat het vervolg op 3, oftewel Emerson, Berry & Palmer. Dit trio was na Emerson, Lake & Powell de tweede poging tot herstel van ELP-glorie in de jaren tachtig. Onder druk van platenlabel Geffen bevatte "To The Power Of Three" uit 1988 voornamelijk op de Amerikaanse radio gerichte AOR-rock, met slechts weinig ruimte voor uitgesponnen symfonische rock. Emerson kreeg er een nare smaak van en had dan ook geen zin in een vervolg waar Berry al songs voor geschreven had. Die gebruikte vervolgens het meeste van dat materiaal voor zijn eigen "Pilgrimage To A Point". Emerson en Berry bleven wel contact houden. Berry bleef af en toe voorzichtig zijn idee opperen toch nog een vervolg op "To The Power Of Three" te maken, maar dan wél met de symfonische grandeur die de muzikanten zelf in 1988 al voor ogen hadden. Emerson hield de boot steeds af, totdat hij de in 2015 uitgebrachte concert-opnamen hoorde. Hij was vergeten dat Three zo'n sterke live-band was en kreeg de smaak te pakken. Hij stuurde muzikale ideeën naar Berry en de twee zetten het raamwerk voor een album voorzichtigjes in de steigers. En toen... maakte Emerson plotseling een eind aan zijn leven. Berry was een tijd lang uit het veld geslagen, maar pakte toch de draad op. Hij kreeg van Emersons nabestaanden toestemming diens compositorische ideeën uit te werken, maar mocht diens al aangeleverde partijen niet gebruiken. Berry heeft het album helemaal alleen ingespeeld, inclusief behoorlijk Palmer-achtig drumwerk en virtuoze, zeer Emerson-achtige toetsenpartijen. Daarbij gebruikt hij de sounds die Emerson eind jaren tachtig en begin jaren negentig ook zelf aanwendde. De eerste song waar het duo voor dit album aan werkte is het openingsnmmer "One By One", dat oorspronkelijk simpelweg "One" zou gaan heten, ook de werktitel voor het project (3,2 - 1, was het dan geworden). Met deze compositie moest de luisteraar meteen duidelijk hebben wat het idee was van dit project en het is dan ook een enerverend opgebouwde puur symfonische compositie, met enkele quotes uit een compositie van Edvard Grieg en natuurlijk een uiterst virtuoze toetsensolo. Door de tragische dood van Emerson werd het niet het titelnummer: de tekstuele thema's werden sterk beïnvloed door die gebeurtenis en leidde ook tot een nieuw titelstuk: het geheel door Berry geschreven "The Rules Have Changed", waarin hij niet alleen Emerson herdenkt, maar ook een op vergelijkbare wijze aan zijn eind gekomen een andere muzikale vriend: Magellan-toetsenist Trent Gardner. Het boekje van de CD is voorzien van uitgebreide en informatieve, van rouwverwerking én bewondering doortrokken beschrijvingen.
3.2 - One By One
- The Rules Have Changed
Van "The Rules Have Changed" (Frontiers Records, 2018)
Websites:
http://www.robertberry.com/
https://www.frontiers.shop/new-releases/738/3.2-the-rules-have-changed-cd-jewelcase .
NIEUW
De IJslandse band Arstidir maakt al sinds 2009 zeer sfeervolle albums met betoverende liedjes. De omfloerste, hoge zangstem Daniel Audunsson wordt daarbij omgeven door gloedvolle arrangementen met een warmte die je op IJsland zelf alleen dichtbij een geiser kunt voelen. Er verschenen tot en met 2015 drie albums met voornamelijk in de IJslandse taal gezongen liedjes, onderbroken door hooguit één of twee Engelstalige songs per plaat. Anneke van Giersbergen had geen last van die taalbarrière, want die werd al snel fan en benaderde de groep voor een gezamenlijk album. Dit "Verborgen Verleden", uit 2016, bevat deels klassiek repertoire (van o.a. Edvard Grieg), naast IJslandse en Nederlandse evergreens (o.a. Wim Sonnevelds "Het Dorp"). Een kantelpunt, zo blijkt nu. Op het nu verschenen vierde reguliere Arstidir-album staat namelijk nog maar één song in het IJslands; de overige 12 songs zijn in het Engels. En het is de groep weer gelukt met enkele bijzonder beklijvende melodieën op de proppen te komen. De wendingen die liedjes als "Entangled" en "Please Help Me" daarnaast ook nog hebben, zorgen voor een sterk emotionerend effect. De fraaie arrangementen, waarvoor het basistrio regelmatig de hulp in riep van een strijkersensemble maken de bedwelming bij de luisteraar compleet.
Arstidir - Entangled
- Please Help Me
Van "Nivalis" (Seasons Of Mist, 2018)
Website: http://www.arstidir.com/
IN MEMORIAM: ED KING
De Amerikaanse gitarist Ed King is afgelopen donderdag op 68-jarige leeftijd overleden. King was vooral bekend als lid van Lynyrd Skynyrd. King schreef mee aan een van de grootste hits van die legendarische southern rock-band, “Sweet Home Alabama”. In 1975 stapte King uit de band. Twee jaar later zouden twee groepsleden en de manager bij een vliegtuigongeluk om het leven komen. De rest van de band overleefde ternauwernood. Toen de overgebleven leden tien jaar later bijeenkwamen voor een reünietour, haakte King ook weer aan. De tour werd een succes en de band bleef bij elkaar. In 1996 vertrok King opnieuw. Ed King was al langere tijd ziek. Hij overleed in zijn woonplaats Nashville, Tennessee. “The Needle And The Spoon” is een nummer van het tweede Lynyrd Skynyrd-album, uit 1974. De song biedt veel ruimte aan het gitaarwerk van King. Het is ook daarom dat wij het vanavond draaien als hommage aan hem.
Lynyrd Skynyrd - The Needle And The Spoon
Van het album “Second Helping” (MCA, 1974)
Website: http://lynyrdskynyrd.com/ .
NIEUW
Stephen Bennett, Ketil Vestrum Einarsen, Jacob Holm-Lupo, Mattias Olsson. Voor de oplettende luisteraars zijn dat namen die genoeg bellen doen rinkelen. Los van elkaar, maar ook deels gezamenlijk zijn ze te horen op albums van o.a. Änglagård, White Willow, Jaga Jazzist, Henry Fool, The Opium Cartel, Weserbergland. Op initiatief van Ketil Vestrum Einarsen hebben ze nu gezamenlijk een album gemaakt onder de naam Galasphere 347. Deze bandnaam en de albumhoes doen een hoog scifi- en space-gehalte vermoeden, maar wat we krijgen is dat typische Scandinavische prog-geluid: die opvallende mix van oude sounds in een nieuw modern jasje. Dit wordt gecombineerd met teksten die lijken te verhalen over het nachtleven in een grote stad, vertolk door een zanger die ons gelijk doet denken aan Tim Bowness. En dat laatste is niet gek want een van diens vaste muzikale partners, Stephen Bennett, neemt hier de zang voor zijn rekening. Met zowel Bennett als Einarsen aan boord kent de line-up twee keyboardspelers en het zal dan ook niet verbazen dat het album door toetsenspel wordt gedomineerd. Mattias Olsson stuwt de boel voort met zijn opvallende drumstijl en Holm-Lupo speelt bas en gitaar. Naast dat hij album gemixt heeft tekent hij ook samen met Bennet voor de productie. Galasphere 347 is een opvallend album al was het maar door de bescheiden lengte (40 minuten) en het feit dat het maar 3 tracks bevat. Het is eerlijk gezegd niet een album dat ons gelijk omver blies, wat deels ook komt doordat Bennett niet echt een bijzondere zanger is. Naarmate het album vordert wordt de muzikale impact wel een heel stuk groter en er wordt langzaam naar een climax toegewerkt, die uiteindelijk komt in slotstuk “Barbarella's Lover”.
Galasphere 347 - Barbarella's Lover
Van "Galasphere 347" (Karisma, 2018)
Website: https://galasphere347.bandcamp.com/ (met luistermogelijkheid).
LIVE-TIP / OPENER TWEEDE UUR
De progressieve New Wave-band The Dutch bracht in de eerste helft van de jaren tachtig twee EP's en een LP uit, om vervolgens uit het zicht de verdwijnen. In 2014 werd de groep, een kleine drie decennia na de split, heropgericht om in 2016 in eigen beheer een compleet nieuw album, getiteld "Four", te presenteren. De band heeft de smaak te pakken, want op 27 augustus wordt de opvolger ten doop gehouden middels een optreden in Paradiso, Amsterdam: "Werkman". Dit mini-album heeft de Groningse multi-disciplinaire kunstenaar Hendrik Werkman als onderwerp. Er is al een kunstige clip uitgebracht, waarin door de muziek de stem van oud-politicus Job Cohen te horen is, die fragmenten van diens gedichten declameert. Vooralsnog gaan wij terug naar het enige volledige album dat The Dutch in de jaren tachtig uitbracht: "Under The Surface". Op één nummer na staat die LP in z'n geheel op de compilatie-CD "Collections", waarop ook de EP "This Is Welfare" is te vinden. Wij kiezen "Swim Or Go Under", waarin het fretloze baswerk van Jan de Kruijf nog meer op de voorgrond staat dan gebruikelijk, daarbij zowel Mick Karn als Jaco Pastorius in herinnering brengend.
Dutch, The - Swim Or Go Under
Van "Under The Surface" (Epic, 1985) en "Collections" (SonyBMG, 2006)
Website: http://thedutchband.com .
LIVE-TIP
Komende week zal Camel weer optreden in ons land, dus een goede reden om weer eens een nummer van hun meest iconische album “Moonmadness” te laten horen. Het concert in Den Haag zou eigenlijk in mei plaatsvinden, maar kon wegens ziekte niet doorgaan. Op 29 augustus vindt het inhaalconcert plaats, waarna de band naar Spanje en Portugal zal afreizen om vervolgens de tour voor te zetten in Groot Brittannië, met als afsluiter het concert in The Royal Albert Hall. Er is nog een handvol kaarten verkrijgbaar voor dat concert. Het eerste deel van de show zal wederom in het teken staan van genoemde album. We zijn echter benieuwd of er nog aan de tweede set is gesleuteld en natuurlijk of frontman Andy Latimer voldoende is hersteld zodat hij de concerten staand kan doen.
Camel – Another Night
Van “Moonmadness” (Decca, 1976)
Website: https://www.camelproductions.com/ .
ALBUM VAN DE MAAND AUGUSTUS
Not A Good Sign werd ooit opgericht als het vehikel voor de meer toegankelijke output van het componerende duo Paolo "SKE" Botta (toetsen) en Francesco Zago (gitaren) en bevriende muzikanten, die voor het label AltrOck Productions 'moeilijker' RIO-getinte muziek maken in bands als Yugen. De eerste twee albums van deze Italiaanse band, het titelloze album uit 2013 en "From A Distance" uit 2015, verschenen op het sublabel Fading Records, plaats voor meer melodieuze progressieve rock. Stabiel was Not A Good Sign nooit, want vlak voor de release van het debuut stapte de eerste bassist al op. Zago kapte er meteen na de release van "From A Distance" mee, waar hij dus nog wel op te horen was. Nu is de derde CD verschenen, "Icebound", die compositorisch bijna geheel op Botta leunt, met één bijdrage van Zago's opvolger Gian Marco Trevisan. Helaas heeft wéér een bandlid dezelfde 'move' menen te moeten maken, want nu is de fantastische zanger Alessio Calandriello vertrokken. Hij zingt op "Icebound" nog ongeveer de helft - de rest wordt vocaal ingevuld door Trevisan. Die heeft wel een minder markante, minder gevoelvolle stem dan de ook van La Coscienza Di Zeno bekende Calandriello. "Icebound" verschijnt ook niet meer op AltrOck/Fading, een label dat ons veel frisse blikken op Italoprog voortgebracht, die toch naadloos aansluiten op die traditie. Dat geldt gelukkig ook weer voor het in eigen beheer uitgebrachte "Icebound". Het album is wat grilliger dan de voorgangers en zeker niet zo pakkend als het veelgeroemde debuut. Het kent meer onheilspellende passages die uiteindelijk toch weer verslavend blijken te zijn. Een cursus hoe je stekelige en complexe instrumentale passages kunt inpassen in een toch min of meer songmatige structuur. Gian Marco Trevisans gitaarstijl sluit naadloos aan op die van Zago (denk vooral ook aan diens spel op "Twilight" van The Night Watch) en refereert duidelijk aan Robert Fripps seventiesstijl. Bijdragen zijn er verder van ex-Van Der Graaf Generator-saxofonist David Jackson (hij is d'r maar druk mee) en violiste Eloisa Manera.
Not A Good Sign - Down Below
Van "Icebound" (eigen beheer, 2018)
Websites:
https://www.notagoodsign.org/
https://notagoodsign.bandcamp.com/album/icebound.
IN HET NIEUWS
Het is alweer een tijd geleden dat we iets van Pallas hebben vernomen. Na een aantal wat tegenvallende albums leek het of de klad er een beetje in zat. Dat moet ook de Schotse band zelf ook hebben gevonden, gezien de huidige stilte. Op Facebook wordt zelfs over 'ceased to function' gesproken. In de tussentijd is er wel een solo-album van gitarist Niall Mathewson verschenen. Dit “Eclectic Electric Volume 1” bevat muziek die stilistisch niet binnen het Pallas-kader valt. Bassist Graeme Murray heeft het er intussen erg lastig mee en plaatste een aantal weken geleden een oproep aan de achterban van de band of er behoefte is aan nieuwe muziek. Hij mist de interactie van een band en het begint bij hem weer te kriebelen om nieuwe muziek te schrijven. Die muziek is bedoeld voor een solo-album - zijn eerste - waarop hij met verschillende muzikanten wil gaan samenwerken. Murray gaat geïnteresseerden een dezer dagen wat eerste resultaten voorschotelen en wil vervolgens een internetfondsenwervingscampagne gaan starten. Reden genoeg om in het band-archief te duiken en maar weer eens wat de draaien van Pallas' meest geliefde album “The Sentinel”. We kiezen voor “Atlantis”; op het originele album de afsluiter, maar op de latere versies heeft het nummer stuivertje verwisseld met “Arc Of Infinity”.
Pallas – Atlantis
Van “The Sentinel” (EMI, 1984)
Websites:
http://www.pallasofficial.com/
https://nl-nl.facebook.com/PALLASOfficial/ .
IN HET NIEUWS
Castanarc stamt uit de hoogtijdagen der Britse neo-prog. De band uit Doncaster wordt in 1984 opgericht en komt voort uit de groep Transic. Kernleden zijn zanger Mark Holiday, toetsenist David Powell en gitarist Paul Ineson. Het vrij snel na de oprichting uitgebrachte debuut “Journey To The East” wordt opgenomen onder leiding van producer John Spence in de Fairview Recording Studio in Hull. Dit zou later ook de vaste opnamestudio worden voor Mostly Autumn. Eerder werd er bijvoorbeeld de eerste EP van Def Leppard opgenomen en vertoefden er bands en artiesten als Uriah Heep, Dire Straits en Michael Chapman. Castanarcs debuut deed het goed en werd in 1987 met nieuw artwork en in een nieuwe, betere mix opnieuw uitgebracht. Opvolger “Rude Politics” verschijnt in 1988 op het grote RCA, dat de groep trouwens al snel weer dropt. Hoewel Castanarc in 1989 nog op het podium is te zien als voorprogramma van Pendragon in Tilburg, duurt het 10 jaar eer er nieuw werk verschijnt. Na dit “Burnt Offerings” verdwijnt de band in de obscuriteit. De leden blijven wel actief, voornamelijk in het maken van filmmuziek, waarbij ze ook de Fairview Studio blijven gebruiken. Anno 2018 is er weer leven in de band en is er zelfs een nieuw Castanarc-nummer te vinden op een verzamelaar die het 50-jarig bestaan van de Fairview Studio viert. Wie weet komt er na meer dan 20 jaar stilte weer meer nieuwe muziek van de band. Nu duiken we in het verleden met het nummer “Goodbye To All That”.
Castanarc – Goodbye To All That
Van “Journey To The East” (Peninsula Records, 1984 / Kinesis, 1991)
Website: https://nl-nl.facebook.com/CastanarcBand/ .
LANG NIET MEER GEDRAAID
Het luisteren naar het onlangs verschenen debuutalbum van Auri, de band rond Nightwish-leden Tuomas Holopainen en Troy Donockley, bracht ons er ook weer eens toe om de solo-albums van Donockley te beluisteren. Zijn debuut “The Unseen Stream” verscheen in 1998, vijf jaar later gevolgd door “The Pursuit Of Illusion”, waarna zijn voorlopig laatste wapenfeit, “The Madness Of Crowds”, in 2009 verscheen. Al die drie albums zijn gemaakt terwijl hij deel uit maakte van Iona, waarvan diverse leden dan ook te gast zijn. Maar muzikaal tapt Donockley toch uit een behoorlijk ander vaatje, waarbij hij op een ingenieuze wijze folk en klassieke invloeden vermengt tot bij vlagen uiterst symfonisch geluid dat ook wel wat weg heeft van het beste werk van Mike Oldfield. In de opener van “The Pursuit Of Illusion" horen we niet alleen hobo, cello en kerkorgel, maar ook een heus kamerkoor.
Donockley, Troy - Conscious
Van "The Pursuit Of Illusion" (Lanternmusic, 2003)
Website: http://www.troydonockley.co.uk/ .
UIT ONVERWACHTE HOEK
Tommy Emmanuel (1955) is een Australische jazz/folkgitarist die in zijn geboorteland Australië een begrip is. Hij is een van de succesvolste instrumentalisten uit dat land 'down under' en wordt wereldwijd gezien als één van de beste akoestische gitaristen. Emmanuel speelde in vele bands en verschillende stijlen muziek, van country tot klassiek en van jazz tot rock. Hij werkte met Michael Bolton, Eric Clapton, John Denver, Olivia Newton-John, Tina Turner, Stevie Wonder en vele anderen. In 1995 maakte hij met het Australian Philharmonic Orchestra zijn achtste album. Dit “Classical Gas” biedt een mooie mix van akoestisch gitaarwerk en klassiek-orkestrale bombast. Emmanuel is vaak in Nederland te aanschouwen geweest, o.a. op het bluesfestival in Raalte. In november komt hij weer naar Europa, maar dan worden alleen Frankrijk en Italië aangedaan.
Emmanuel, Tommy & the Australian Philharmonic Orchestra - Classical Gas
- The Journey
Van het album “Classical Gas” (Columbia, 1995)
Website: http://tommyemmanuel.com/ .
Sunday 19 Augustus 2018 Show No. 1313
LIVE-TIP / HERUITGAVE / VERWACHT
Gryphon - Wallbanger
Afkomstig van "Raindance" (Transatlantic Records, 1975 - in 1997 door Castle Communication samen met "Red Queen To Gryphon Three" (1974) op 1 CD gezet) en van “Raindances” (Esoteric Recordings, 2018)
41 jaar na de laatste LP, "Treason" uit 1977, verschijnt zeer binnenkort een nieuwe plaat van Gryphon, treffend getiteld "Reinvention". Enkele leden van de oorspronkelijke groep zullen ter gelegenheid hiervan ook weer optreden, voornamelijk in Engeland. Maar ook Nederland wordt aangedaan: op 1 december in Fluxus te Zaandam, op uitnodiging van Roots Aan De Zaan. Er schijnen ook plannen te bestaan om een reünieconcert uit 2016 op DVD uit te brengen. Gryphon was een opvallende band in de progressieve rockscene van de jaren zeventig, vooral door het gebruik van kromhoorns, fagotten en andere blaasinstrumenten naast het standaardinstrumentarium waarin Mellotrons en Moogs heersten. Opvallend genoeg hebben we in Xymponia nauwelijks aandacht besteed aan deze genregenoten van Gentle Giant. Een episch stuk als "(Ein Klein) Heldenleben" van "Raindance" uit 1975 had beslist een van onze shows kunnen verrijken. Om een beetje in de stemming te komen van de nieuwe CD maken we het goed met "Wallbanger" van hetzelfde album. Dat is ook te vinden op de 2CD-set die Esoteric Recordings komende week gaat uitbrengen, waarop de eerste vier Gryphon-LP's zijn verzameld onder de titel “Raindances: The Transatlantic Recordings 1973 – 1975”.
Website: http://www.thegryphonpages.com/ .
NIEUW / HERUITGAVE
Goldfrapp – Tigerman
Goldfrapp feat. Dave Gahan – Ocean
Van het album “Silver Eye (Deluxe Edition)” (Mute Records, 2017/2018)
Op haar inmiddels zevende album zoekt Alison Goldfrapp samen met Will Gregory de disco op: wild escapisme en het uitgaansleven. Goldfrapp laafde zich in haar muzikale carrière altijd al aan uiteenlopende muziekstijlen. Van de folktronica op debuut “Felt Mountain” (2000) tot stevig in het zadel zittende electropop en weer terug. Met “Silver Eye” maakt het duo de balans op en besluit vooral feestend door het leven te gaan. Op “Silver Eye” levert het tweetal geen saaie herhalingsoefening, maar zoekt naar een evenwicht tussen de verschillende Goldfrapps die eerder al naar voren kwamen. Die zoektocht mocht dan best wel even duren, het resultaat is er dan ook naar.
Het album verscheen oorspronkelijk al in maart 2017. Vorige maand kwam er een nieuwe editie op de markt, met een compleet andere coverafbeelding en een tweede schijf met remixen en alternatieve versies. Onder die laatste categorie valt het heropgenomen “Ocean”, ditmaal in duet met Depeche Mode-voorman Dave Gahan. (met quotes uit de recensie van Philippe De Cleen in Written in Music)
Website: https://www.goldfrapp.com/ .
NIEUW
Herman, Benjamin - Opronology
- Mon Histoire
Afkomstig van "Project S" (Roach Records / Dox Records, 2018)
Saxofonist Benjamin Herman is ongetwijfeld een van de meest productieve muzikanten in Nederland. Als solo-artiest, als onderdeel van diverse bands, waaronder natuurlijk New Cool Collective, maakte hij sinds half jaren 90 tientallen albums. Met zijn nieuwste album "Project S" maakt hij echter pas zijn debuut in Xymphonia. De muziek werd gebruikt bij een documentaire over de legendarische auto Citroën SM, die uitgerust was met een Maserati-motor. Aanvankelijk zouden tien stukken alleen op cassette en later als download en LP worden uitgebracht, maar na aandringen van onder andere winkelketen Plato/Concerto volgde in mei ook een CD. In recensies wordt de muziek omschreven als een combinatie van Serge Gainsbourg en Fausto Papetti. Met de lome muziek van Gainsbourg heeft vooral het heerlijke baswerk van Manuel Hugas veel gemeen. Zelf horen we echter ook veel overeenkomsten met de orkestrale Soft Machine-plaat "Land Of Cockayne" uit 1981. De stemmige arrangementen voor The City Of Prague Philharmonic Orchestra zijn een mooie ondergrond voor Hermans melancholieke saxofoon- en fluitpartijen. Maar net als op genoemde Soft Machine-LP, dat in feite het eerste soloalbum voor toetsenist Karl Jenkins was, vormen keyboards een net zo belangrijk element in het geheel. Toetsenman/co-producer/co-componist Alexander van Popta heeft daarbij de beschikking over onder meer een Mellotron en klavecimbel. Vandaar dat we denken dat luisteraars van dit programma zich uitstekend kunnen vermaken met "Project S".
Website: http://www.benjaminherman.nl/ .
NIEUW
Big Big Train - A Mead Hall In Winter (live)
Van "Merchants Of Light" (English Electric Recordings, 2018)
De drie uitverkochte Big Big Train-concerten in het vrij kleine King's Place in augustus 2015 smaakten naar meer. En na twee jaar wachten kwam dat er ook: voor opnieuw drie Londense concerten was opnieuw een enigszins afwijkende concertlocatie gekozen: de voormalige kerk Cadogan Hall, thuishonk van het Royal Philharmonic Orchestra. Ook deze concerten, voor 950 personen per avond, raakten uiteindelijk uitverkocht en trokken fans vanuit de hele wereld. Het zag er namelijk nog steeds niet naar uit dat de multi-nationale groep met diverse zeer druk bezette professionele muzikanten snel op tournee zou gaan. Toch gaat dat er van komen! We zijn nu bijna een jaar verder en ondertussen heeft de groep een headline show gegeven op het Night Of The Prog Festival. Ook is er een Britse tournee aangekondigd rond de release van het nieuwe studio-album in 2019, waarna de rest van Europa, de VS en Canada in 2020 zullen volgen. Het lijkt ons sterk dat dan ook de 5-koppige blazerssectie, wel steeds aanwezig op de aangehaalde al gegeven concerten, mee zal gaan. Sowieso zal de komende plaat stilistisch en thematisch ietwat afwijken van de reeks albums die met "The Underfall Yard" begon, zo liet bandleider Greg Spawton al weten. Het nu verschenen live-album "Merchants Of Lights", met opnamen geselecteerd uit de Cadogan Hall-concerten, is dus ook te beschouwen als de afsluiting van een periode. En tevens het laatste werk dat is vastgelegd met oerlid Andy Poole. Een kleine overlap met eerdere live-documenten is aanwezig, middels live-favorieten als "East Coast Racer", maar in de twee jaar sinds de King's Place-shows waren er maar liefst drie studio-albums verschenen. Uit die door de bank genomen iets meer folk-invloeden bevattende albums zijn enkele juweeltjes gelicht om live te worden vertolkt. Een enthousiast ontvangen hoogtepunt is de afsluiter van de eerste helft van de set: het een kwartierlange "A Mead Hall In Winter", dat een geraffineerde opbouw combineert met een heus vraag-en-antwoord-meezingrefrein. Tevens is er een passage waar drummer Nick D'Virgilio helemaal uit z'n dak gaat. Een rode draad wordt gevormd door een onder andere op ronkend orgel (OK, door Rikard Sjöblom uit een NORD-keyboard getoverd, maar daarom niet minder vet klinkend) thema. De magnifieke blazerssectie heeft echter het eerste woord, eer violiste Rachel Hall het pad voor zanger David Longdon effent. De albumtitel "Merchants Of Light" komt overigens uit de tekst van dit werk en verwijst naar hen die verantwoordelijk waren voor De Verlichting.
Website: http://www.bigbigtrain.com/ .
HERUITGAVE
Bark Psychosis - Shapeshifting
Afkomstig van "Codename: Dustsucker" (Fire Records, 2004/2018)
Volgens velen was Bark Psychosis een van de grondleggers van de muziekstroming die als postrock wordt aangeduid. Met het album "Hex" had de formatie rondom multi-instrumentalist Graham Sutton in 1994 een brug geslagen tussen atmosferische muziek, vergelijkbaar met de latere platen van Talk Talk, en ingetogen, broeierige rock. In 2004, na diverse wisselingen in de bezetting, diende zich pas in de vorm van "Codename: Dustsucker" een opvolger aan, hoewel de band in de tussentijd wel diverse EP en singles had uitgebracht en Sutton actief was in vergelijkbare groepen als O.Rang en Boymerang. Opvallende naam op de nieuwe plaat was Talk Talk-drummer Lee Harris, die ook in compositorisch opzicht betrokken was. Vorig jaar werd het debuut heruitgebracht op LP en CD, afgelopen mei was "Codename: Dustsucker"aan de beurt met een zelfde aanpak. Van die plaat draaien we het in meerdere opzichten opvallende "Shapeshifting", het nummer wordt namelijk niet door Sutton maar door Rachel Dreyer gezongen, terwijl het tevens een van de weinige uptempo stukken van het gezelschap is.
Website: https://barkpsychosis.bandcamp.com/ .
AFSLUITER EERSTE UUR
Styx - Pieces Of Eight / Aku-Aku
Van "Pieces Of Eight” (A&M, 1978 / Audio Fidelity, 2017)
Het Amerikaanse label Audio Fidelity brengt met enige regelmaat klassieke albums uit in een nieuwe, hoogwaardige master, de laatste tijd veelal als Hybrid Stereo SACD. Niet altijd zitten daar voor Xymphonia interessante albums tussen maar nu heeft het achtste album van de Amerikaanse band Styx de Audio Fidelity-aanpak gekregen, Dit “Pieces Of Eight” verscheen in 1978, een jaar na het grote succesalbum “The Grand Illusion”. En ook deze opvolger verkocht in grote aantallen, geholpen door de hitsingles “Sing For The Day” en “Blue Collar Man”. De titeltrack gevolgd door de dromerige instrumental “Aku-Aku” vormen de sterke afsluiting van dit veelgeroemde melodieuze rockalbum. Overigens werden beide genoemde albums acht jaar geleden integraal achter elkaar vertolkt tijdens een concertreeks door de VS. Daarvan scheen in 2011 een fraaie registratie op DVD en Blu-Ray.
Website: http://styxworld.com .
HERUITGAVE
Browne, Duncan - Things To Come
Afkomstig van ""The Wild Places"/"Streets Of Fire"" (Music On CD, 2018)
Vorig jaar verscheen "Planet Earth: The Transatlantic/Logo Years 1976-1979", met daarop de albums die wijlen Duncan Browne maakte met Metro en als solo-artiest op het Logo-label. Al eerder waren die soloplaten, "The Wild Places" en "Streets Of Fire", op één CD verschenen, maar daar ontbrak wegens ruimtegebrek één nummer. Onlangs ondekten we dat er eerder dit jaar een nieuwe versie van deze compilatie verschenen was op Music On CD. Dit keer betreft het een dubbel-CD en hoewel de hoestekst anders doet vermoeden zijn nu wel beide LP's compleet weergegeven. Wij hebben "Things To Come" geselecteerd. Het uptempo nummer, afkomstig van "Streets Of Fire" uit 1979, is vooral een mooie showcase voor het duo Simon Phillips en John Giblin, zonder uiteraard het uitwaaierende gitaarspel van Browne en het toetsenwerk van Tony Hymas te kort te willen doen.
Website:
http://www.insyncnet.com/duncan/ (tribute-site)
https://nl-nl.facebook.com/duncanbrownefans/ .
VOORPROEFJE
Perry, Steve - No Erasin'
Van het nog te verschijnen album “Traces” (Concord Records, 2018)
Afgelopen week werd de comeback van Steve Perry aangekondigd. Op 5 oktober zal namelijk wereldwijd zijn nieuwe album “Traces” worden uitgebracht. De openingstrack “No Erasin’” is nu al vrijgegeven. Daarin begroet de voormalige Journey-zanger zijn fans met de openingszin 'I know it’s been a long time comin’.' De song is een emotionele thuiskomst en een warm onthaal van de iconische stem en mede-schrijver van Journey-hits als “Don’t Stop Believin’” en solo-successen als “Oh Sherrie” en “Foolish Heart”. “Traces” is geproduceerd door de zanger zelf, in samenwerking met Thom Flowers en is Perry’s meest kwetsbare en eerlijke album tot nu toe. In de teksten komt een zwaar onderwerp als uitzonderlijk verlies aan bod, maar ook thema's als hoop en schoonheid passeren de revue. Het album bevat negen nieuw geschreven stukken die het gehele spectrum van menselijke emoties beslaan. Het bevat tevens een cover van The Beatles’ “I Need You”.
Website: https://steveperry.com/ .
ALBUM VAN DE MAAND AUGUSTUS
Not A Good Sign - Hidden Smile
Van "Icebound" (eigen beheer, 2018)
Wat is er nu passender bij deze weersomstandigheden dan een Album van de Maand met de titel "Icebound"? Of geven wij daar niet zo'n goed teken mee af? Not A Good Sign is toevalligerwijs de naam van de voortbrengers ervan. Deze Italiaanse band werd ooit opgericht als het vehikel voor de meer toegankelijke output van het componerende duo Paolo "SKE" Botta (toetsen) en Francesco Zago (gitaren) en bevriende muzikanten, die voor het label AltrOck Productions 'moeilijker' RIO-getinte muziek maken in bands als Yugen. De eerste twee albums van Not A Good Sign, het titelloze album uit 2013 en "From A Distance" uit 2015, verschenen op het sublabel Fading Records, plaats voor meer melodieuze progressieve rock. Stabiel was Not A Good Sign nooit, want vlak voor de release van het debuut stapte de eerste bassist al op. Zago kapte er meteen na de release van "From A Distance" mee, waar hij dus nog wel op te horen was. Nu is de derde CD verschenen, "Icebound", die compositorisch bijna geheel op Botta leunt, met één bijdrage van Zago's opvolger Gian Marco Trevisan. Helaas heeft wéér een bandlid dezelfde 'move' menen te moeten maken, want nu is de fantastische zanger Alessio Calandriello vertrokken. Hij zingt op "Icebound" nog ongeveer de helft - de rest wordt vocaal ingevuld door Trevisan. Die heeft wel een minder markante, minder gevoelvolle stem dan de ook van La Coscienza Di Zeno bekende Calandriello. "Icebound" verschijnt ook niet meer op AltrOck/Fading, een label dat ons veel frisse blikken op Italoprog voortgebracht, die toch naadloos aansluiten op die traditie. Dat geldt gelukkig ook weer voor het in eigen beheer uitgebrachte "Icebound". Het album is wat grilliger dan de voorgangers en zeker niet zo pakkend als het veelgeroemde debuut. Het kent meer onheilspellende passages die uiteindelijk toch weer verslavend blijken te zijn. Een cursus hoe je stekelige en complexe instrumentale passages kunt inpassen in een toch min of meer songmatige structuur. Gian Marco Trevisans gitaarstijl sluit naadloos aan op die van Zago (denk vooral ook aan diens spel op "Twilight" van The Night Watch) en refereert duidelijk aan Robert Fripps seventiesstijl. Bijdragen zijn er verder van ex-Van Der Graaf Generator-saxofonist David Jackson (hij is d'r maar druk mee) en violiste Eloisa Manera. Het album bevat ook enkele geheel instrumentale composities. Vier ultrakorte, die min of meer dienst doen als verbindingsstukjes en het 9 minuten lange, spannende "Hidden Smile", waarin de instrumentalisten schitteren zonder dat het een 'showing-off' wordt.
Websites:
https://www.notagoodsign.org/
https://notagoodsign.bandcamp.com/album/icebound.
IN HET NIEUWS
Rush – Natural Science (live)
Van “Different Stages – Live” (Anthem / Atlantic Records, 1998)
Geddy Lee (Rush) brengt later dit jaar een boek uit waarin hij vertelt over zijn basgitaren. In Geddy Lee's Big Beautiful Book Of Bass doet de Canadees een boekje open over zijn collectie en de verhalen achter de instrumenten. Het maar liefst vierhonderd pagina’s tellende boek verschijnt op 4 december via uitgeverij Harper Collins. Lee kreeg daarvoor hulp van zijn bandgenoot Alex Lifeson en expert in 'vintage' instrumenten Terry Foster. Voor het boek werden ook veel van Lee’s collega’s geïnterviewd, onder wie John Paul Jones (Led Zeppelin), Adam Clayton (U2), Robert Trujillo (Metallica), Bill Wyman (Rolling Stones), Les Claypool (Primus en Bob Daisley (o.a. Ozzy Osbourne, Gary Moore). (bron: Progwereld)
Wij laten Lee vanavond horen in een opname van “Different Stages – Live”. Deze 3CD-set is het vierde van de in totaal elf livealbums van Rush, uitgebracht in 1998. Er werd materiaal gebruikt vanop optredens uit 1978 (Hammersmith Odeon, Londen; “A Farewell To Kings”-tournee., 1994 (de “Counterparts”-tournee) en 1997 (“Test For Echo”-tournee).
Website: https://www.rush.com/ .
LIVE-TIP
David Crosby – What Makes It So
Van “Lighthouse” (GroudUp Music / Verve, 2016)
De carrière van David Crosby is ongeëvenaard. Al zes decennia lang is de Californische muzikant actief: als een van de oprichters van The Byrds in het midden van de jaren '60, Crosby, Stills & Nash en Crosby, Stills, Nash & Young en als soloartiest. De folkrockpionier werd in 2009 opgenomen in de prestigieuze Songwriters Hall of Fame, maar wil van geen ophouden weten. De zeventiger bevindt zich momenteel in een artistiek bijzonder productieve en ook kwalitatief hoogstaande piek. In korte tijd verschenen er drie sterke en onderling stilistisch ook nog behoorlijk verschillende albums. Het twee jaar geleden verschenen “Lighthouse” is de middelste van dat stel. Bovendien is er al weer een nieuw album in de maak. Op 25 augustus is Crosby een van de artiesten die op het Once In A Blue Moon Festival in het Amsterdamse Bos te aanschouwen zijn. Ook DeWolff zal daar aantreden. Van het genoemde album nu “What Makes It So”, waarop ook Snarky Puppy-leden Michael League en Cory Henry te horen zijn.
Website: https://davidcrosby.com/ .
EEN BEETJE HOLLANDS GLORIE
Nightwish - Ghost Love Score (live)
Van het live-document "Showtime, Storytime" DVD (Nuclear Blast, 2013)
De befaamde rechterkolom op YouTube laat suggesties zien voor andere video's om te bekijken en als je je daar aan overgeeft kan het soms zijn als of je Alice bent die in het konijnenhol valt. En zo kwamen we van Auri, het project van Nightwish toetsenist Tuomas Holopainen samen met zijn vrouw en met Troy Donockley (ook lid van Nightwish) bij een live-video van Nightwish, opgenomen op Wacken Open Air 2013. Niet een echt verbazingwekkende suggestie maar dat kunnen we wel zeggen van wat we zagen en hoorden. Opgenomen tijdens het eerste jaar dat de Nederlandse Floor Jansen (ReVamp, ex-After Forever) als zangeres actief was, maar nog net voor dat ze in oktober van dat jaar 2013 zou worden gepresenteerd als vast nieuw bandlid. Het nummer dat we zagen was “Ghost Love Score”, origineel van het meest succesvolle Nightwish-album “Once” uit 2004. Het is ook misschien wel het meest symfonische werk tot op dat moment van de Finse band. Floor Jansens uitvoering is gerust een masterclass in dameszang in een metalcontext te noemen, want ze laat een uitgebreide schakering aan klankkleuren horen: de ene keer engelachtig, dan weer met de nodige agressie en hier en daar zelfs in klassieke zangstijl. Het schijnt dat ze met name door haar uitvoering van dit nummer door de fanatieke Nightwish-fans in de armen is gesloten als DE zangeres voor Nightwish, waarbij het slot vaak een 'Floorgasm' word genoemd. Het hele optreden op Wacken Open Air 2013 is ook op CD, DVD en Blu-Ray verschenen bij Nuclear Blast onder de titel "Showtime, Storytime".
Website: http://nightwish.com/ en
Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=JYjIlHWBAVo .
VERWACHT
Albion - When I See The Light
Van het album “The Indefinite State Of Matter” (Lynx Music, 2012)
Albion komt, zes jaar na het album "The Indefinite State of Matter" op 22 september met een nieuw studioalbum. Deze krijgt de titel "You'll Be Mine", bevat 7 nummers en komt uit bij Lynx Music. Op het nieuwe album is (wederom) een nieuwe zangeres te horen: Anna Batko. De Poolse groep wisselt mooie instrumentale passages af met prachtige, melodieuze gitaarsolo’s en zang. De vergelijking met Quidam is gauw gemaakt, omdat Katarzyna Sobowiczs stem dicht in de buurt komt bij die van Emila Derkowska.
Website: http://www.albionsound.pl/ .
Sunday 12 Augustus 2018 Show No. 1312
IN HET NIEUWS
Clepsydra - Moonshine On Heights
van het album “More Grains Of Sand” (eigen beheer, 1994)
Het Zwitserse Clepsydra werkt al een eeuwigheid aan nieuw werk. De mannen grossieren in tegenslagen, maar het nieuwe album lijkt nu toch op gang te komen. Op hun Facebook-pagina liet de band een eerste versie van het artwork zien. Daaruit kunnen we opmaken dat het album "The Gap" gaat heten. We wachten in spanning af... (bron: Progwereld) Wij draaien vanavond een van de meest geliefde nummers van de groep, van het tweede album “More Grains Of Sand”.
Website: https://www.facebook.com/CLEPSYDRA.CH/ .
NIEUW
Regal Worm - Rose, Rubus, Smilax, Vulkan
- Revealed As A True Future Tyrant
Afkomstig van "Pig Views" (Uranium Club/Quatermass, 2018)
"Pig Views" is de derde CD van het rond Jarrod Gosling gevormde Regal Worm. Net als op
voorgangers "Use And Ornament" uit 2013 en het als tussendoortje beschouwde "Neither Use Nor Ornament" uit 2014 heeft de ook in I Monster, Sky Watchers en de laatste incarnatie van Henry Fool actieve multi-instrumentalist een eclectisch werkstuk afgeleverd. Daarin zijn Canterbury Scene-elementen, Van Der Graaf Generator-overeenkomsten, invloeden van de opera's van Philip Glass en John Adams, Jaga Jazzist-achtige orkestraties en ouderwetse Mellotron-prog te vinden. Zo is de repeterende zang in het openingsnummer "Rose, Rubus, Smilax, Vulkan" vergelijkbaar met de techniek van genoemde opera's, maar ook van werk op het New Amsterdam label. Kortom: genoeg te ontdekken. Naast genoemde stuk draaien we het met fraai saxofoonspel van Mick Somerset-Ward opgesierde "Revealed As A True Future Tyrant", terwijl de CD ook nog een heuse epic bevat in de vorm van het vierdelige "Under Den Svenska Vintern", dat gezien de vertaling "During The Swedish Winter" beter tot december kan wachten.
Website: https://www.facebook.com/regalworm .
NIEUW
Galahad – Seas Of Change Parts I t/m V
Van “Seas Of Change” (Avalon/Oskar, 2018)
Galahad heeft afgelopen februari, na zes jaar, eindelijk weer een nieuw volwaardig studioalbum uitgebracht. In de tussentijd is er wel het een en ander gebeurd. Zo verschenen er een best of-dubbelaar met heropgenomen klassiekers en een ambient-album met bewerkingen van oud materiaal. Daarnaast deden er zich wijzigingen voor in de personele bezetting van de Britse neoprogband. Met oerlid en gitarist Roy Keyworth was sinds 2015 het contact kwijtgeraakt; gelukkig was een vervanger snel gevonden in de persoon van ex-bassist Lee Abraham. Er blijkt op “Seas Of Change” ook een oerlid wedergekeerd: bassist Tim Ashton kennen we nog van het eerste album “Nothing Is Written”. Maar hij heeft inmiddels de band alweer verlaten en is vervangen door alleskunner Mark Spencer, die we o.a. kennen van Twelfth Night. De muziek voor het nieuwe album is volledig van de hand van toetsenist Dean Baker, die garant staat voor de nodige moderne invloeden. De basis van dit album is een kleine zeven minuten door Baker gecomponeerde muziek, wat is uitgewerkt tot een lang stuk, opgedeeld in 12 hoofdstukken. Een soortgelijke aanpak volgde Galahad al eens bij “Year Zero” (2002). Het is zeker een moderne Galahad plaat, maar de progmetalelementen die op de laatste platen soms overheersten, zijn nu behoorlijk teruggeschroefd; “Sea Of Change” is voornamelijk een toetsengedomineerde plaat geworden. Toch blijft er daarnaast genoeg ruimte voor de gitaar, inclusief een heerlijke solo van Abraham in de delen “The Great Unknown” en “As Time Fades”. Stuart Nicholson is verantwoordelijk voor de teksten en hij pakt een actueel en relevant onderwerp aan: de Brexit. Zo blijkt “Seas Of Change” een verrassend album, dat Galahad weer op de kaart zal zetten. We gaan luisteren de eerste helft van het album, ofwel de eerste vijf delen van het titelstuk.
Websites:
https://www.galahadonline.com/
https://galahad1.bandcamp.com/album/seas-of-change .
NIEUW
Night Flight Orchestra, The - Last Of The Independent Romantics
Van het album “Sometimes The World Ain't Enough” (Nuclear Blast, 2018)
Vorige week schonken we al aandacht aan The Night Flight Orchestra, met een nummer van het album “Amber Galatic” uit 2017. Vanavond belichten we de Zweedse band opnieuw, met muziek van de onlangs verschenen opvolger “Sometimes The World Ain't Enough”. The Night Flight Orchestra werd in 2006 opgericht door twee leden van Soilwork (frontman Björn Strid en gitarist David Andersson). Later werd de groep versterkt door Sharlee D'Angelo (Arch Enemy), Richard Larsson (Von Benzo), Jonas Kâllsbäck (Mean Streak) en meer recentelijk Sebastian Forslund (Kadwatha). Zodoende kunnen we eigenlijk wel spreken van een Zweedse supergroep. De muzikale invloeden zijn daarbij zo divers als de achtergronden van de bandleden. De muziek op dit vierde album bestaat voor het merendeel uit classic rock. Er blijft echter ook het nodige over dat past in ons programma, zo ook de reguliere albumafsluiter “The Last Of Independent Romantic”.
Website: https://www.facebook.com/thenightflightorchestraofficial/ .
LIVE-TIP
Wilson, Steven - Nowhere Now
Van "To The Bone" (Caroline, 2017)
Vorige week kondigde Steven Wilson een nieuwe Europese tournee aan voor de winter van 2018/2019. Tussen november en februari doet hij Japan, Canada, de VS en Europa aan, waarbij Nederland trouwens glorieus wordt overgeslagen - dit in tegenstellling tot België en Duitsland. Dichtstbijzijnde concert voor ons is dat in Bochum, op 16 februari in de Ruhrcongresshalle. Hoewel Wilson eind vorig jaar opnieuw op tournee ging met drummer Craig Blundell, is op veel van de nummers van "To The Bone" de broer van co-producer Paul Stacey te horen. Deze Jeremy Stacey is nadien ook toegetreden tot King Crimson en staat bekend om zijn intuïtieve stijl van drummen - meer Keith Moon dan Neil Peart, laten we maar zeggen. In het slot van "Nowhere Now" is een typische Stacey-uitbarsting te horen.
Website: http://stevenwilsonhq.com/sw/ .
HERUITGAVE / LIVE-TIP
Parsons Project, The Alan - Psychobabble
Van "Eye In The Sky" (Arista, 1982 / Blu-Ray met 5.1-mix: 2017/2018)
December vorig jaar verscheen een uitgebreide collectors' edition-box van het commercieel meest succesvolle The Alan Parsons Project-album, "Eye In The Sky" uit 1982. Dit één jaar nadat van het legendarische debuut van 6 jaar eerder al zo'n box was uitgebracht. In beide boxen zit een blu-ray-schijf met 5.1 Surround-mix van het desbetreffende album. Voor HiFi-liefhebbers die geen zin hebben om diep in de buidel te tasten voor zo'n wat overcomplete box was het fijn dat de blu-ray met de Surround-mix van het debuut ook los verscheen, op dezelfde dag als de box nog wel. Op veler verzoek verschijnt nu ook, dit keer pas 8 maanden later, de Surround-mix van "Eye In The Sky" los voor een zacht prijsje. En we kunnen constateren dat Parsons en zijn mix-assistent P.J. Olsson (tevens al weer heel wat jaren zanger in zijn Live Project) prachtig werk hebben verricht. Dat Live Project gaat volgend voorjaar uitgebreid op tournee door Nederland en doet dan o.a. het Enschedese Muziekcentrum aan, op 17 maart 2019. Eerder al kunt u naar Eye In The Sky: The musicians of The Alan Parsons Project meet Maggie Reilly: 29 oktober 2018 Bochum, Zeche;
6 november 2018 Bonn, Harmonie; 7 november 2018 Zwolle, Hedon. Wij kiezen vanavond voor een nummer dat verrassenderwijs nog nooit in Xymphonia aan de orde is gekomen: "Psychobabble". In het lezenswaardige boekje bij de blu-ray wordt uitgelegd dat het orkestrale, 'spooky' middendeel met opzet speelt met thriller- en horror-soundtrack-cliché's, met o.a. een verwijzing naar Bernard Herrmanns beroemde score voor Hitchcocks "Psycho".
Websites:
http://www.the-alan-parsons-project.com/
http://alanparsons.com/
http://www.ericwoolfsonmusic.com/ .
ALBUM VAN DE MAAND AUGUSTUS
Not A Good Sign - Trapped In
Van "Icebound" (eigen beheer, 2018)
Wat is er nu passender bij deze weersomstandigheden dan een Album van de Maand met de titel "Icebound"? Of geven wij daar niet zo'n goed teken mee af? Not A Good Sign is toevalligerwijs de naam van de voortbrengers ervan. Deze Italiaanse band werd ooit opgericht als het vehikel voor de meer toegankelijke output van het componerende duo Paolo "SKE" Botta (toetsen) en Francesco Zago (gitaren) en bevriende muzikanten, die voor het label AltrOck Productions 'moeilijker' RIO-getinte muziek maken in bands als Yugen. De eerste twee albums van Not A Good Sign, het titelloze album uit 2013 en "From A Distance" uit 2015, verschenen op het sublabel Fading Records, plaats voor meer melodieuze progressieve rock. Stabiel was Not A Good Sign nooit, want vlak voor de release van het debuut stapte de eerste bassist al op. Zago kapte er meteen na de release van "From A Distance" mee, waar hij dus nog wel op te horen was. Nu is de derde CD verschenen, "Icebound", die compositorisch bijna geheel op Botta leunt, met één bijdrage van Zago's opvolger Gian Marco Trevisan. Helaas heeft wéér een bandlid dezelfde 'move' menen te moeten maken, want nu is de fantastische zanger Alessio Calandriello vertrokken. Hij zingt op "Icebound" nog ongeveer de helft - de rest wordt vocaal ingevuld door Trevisan. Die heeft wel een minder markante, minder gevoelvolle stem dan de ook van La Coscienza Di Zeno bekende Calandriello. "Icebound" verschijnt ook niet meer op AltrOck/Fading, een label dat ons veel frisse blikken op Italoprog voortgebracht, die toch naadloos aansluiten op die traditie. Dat geldt gelukkig ook weer voor het in eigen beheer uitgebrachte "Icebound". Het album is wat grilliger dan de voorgangers en zeker niet zo pakkend als het veelgeroemde debuut. Het kent meer onheilspellende passages die uiteindelijk toch weer verslavend blijken te zijn. Een cursus hoe je stekelige en complexe instrumentale passages kunt inpassen in een toch min of meer songmatige structuur. Gian Marco Trevisans gitaarstijl sluit naadloos aan op die van Zago (denk vooral ook aan diens spel op "Twilight" van The Night Watch) en refereert duidelijk aan Robert Fripps seventiesstijl. Bijdragen zijn er verder van ex-Van Der Graaf Generator-saxofonist David Jackson (hij is d'r maar druk mee) en violiste Eloisa Manera. "Trapped In" is niet alleen de langste compositie van het album, maar ook het stuk waar Jackson op meeblaast.
Websites:
https://www.notagoodsign.org/
https://notagoodsign.bandcamp.com/album/icebound.
HERUITGAVE
Kauan - Akva
Van "Sorni Nai" (Blood Music, 2015 / 2018)
Koude muziek voor warme dagen leek ons wel een goed idee. Kauan kan dat als geen andere leveren. De Russische, maar in Oekraïne gevestigde band begon in 2005 met doommetal, maar de stijl heeft een evolutie doorgemaakt naar wat wel wordt omschreven als ambientpostmetalprogrock. Tja, dan weet je nog niet veel. Maar denk een beetje aan hoe Anathema zich heeft ontwikkeld vanuit hetzelfde muzikale ghetto en je hebt al een wat beter idee. In 2015 bracht Kauan “Sorni Nai” uit, een album dat bestaat uit één lang stuk dat voor het gemak is opgedeeld in 7 delen. Een conceptplaat die gaat over een ski-expeditie in de Oeral in 1959, tijdens welke om onverklaarbare reden negen ski-hikers gedurende een overnachting op een berg in paniek hun tent verlieten zonder beschermende kleding en uiteindelijk omkwamen door onderkoeling. Een deel van de groep was nog in staat om spaarzame kleding van diegenen die overleden waren aan te trekken maar zijn uiteindelijk iets verder van het kamp in een ravijn terecht gekomen. Er is nooit een sluitende verklaring voor dit incident gevonden, maar Kauan lijkt te suggeren dat een ijsgodin zich hier heeft laten gelden. Muzikaal brengt Kauan dit allemaal op een meeslepende wijze: de 50 minuten zijn om voordat je er erg in hebt, ondanks de trage tempi en lange sfeervolle passages. Bij vlagen doet de muziek in die slepende delen wel wat denken aan het vroege werk van Nosound, maar waar bij die Italiaanse band de opgebouwde spanning zijn ontlading krijgt in Floydeske gitaarsoli, gebeurt dat bij Kauan met zorgvuldig gemetselde zware gitaarmuren en zelfs wat grunts. Normaal gesproken niet echt ons ding bij Xymphonia, maar hier werkt het wonderlijk zeer goed. Het album was al kort na de release in 2015 niet meer te krijgen, maar het label heeft een herpersing gemaakt. Let wel: ook de oplage hiervan is niet echt groot.
Websites:
http://kauanmusic.com/
https://blood-music.bandcamp.com/album/sorni-nai (met luistermogelijkheid).
NIEUW
ARP - Halflight Visions
Afkomstig van "Zebra ("/-")" (Kemado Records/Mexican Summer, 2018)
ARP is het geesteskind van toetsenman Alexis Georgopoulos, die ondanks zijn Griekse naam in New York woonachtig is. "Zebra" is alweer zijn zesde album, een samenwerking met de van Slapp Happy bekende Anthony Moore meegerekend. Hoewel hij op de meeste andere platen als multi-instrumentalist werkt, heeft hij op de nieuwe schijf een aantal gasten uitgenodigd, waaronder de van Tarantel bekende Jefre Cantu-Ledesma. De muziek van ARP is te omschrijven als zomerse
synthesizermuziek met wereldinvloeden, hoewel hij een mooi stukje op Mellotron of fretloze bas ook niet schuwt, zoals te horen op openingsnummer "Halflight Visions".
Websites:
https://arpsounds.com/
https://arpetc.bandcamp.com/ .
IN SPANNING WACHTEN WE OP...
Eveline's Dust - Vulnerable
Van "The Painkeeper" (Lizard Records, 2016)
John Bollenberg tipte het album “Painkeeper” van Eveline's Dust in iO Pages 139. Hij noemt bijvoorbeeld het nummer "Vulnerable": daarmee “creëert toetsenist-componist Nicola Pedreschi een van de sterkste melodielijnen uit de huidige heropleving van de Italiaanse prog. Dit nummer alleen al maakt dit album de moeite waard; wereldklasse op het niveau van PFM's "Celebration". Dit is een immens sterke plaat voor zo'n jong kwartet waarvoor de toekomst er veelbelovend uitziet!" Ook Ralf Uffing van Progwereld is erg positief: "De band zegt sterk geïnspireerd te zijn door Britse en Italiaanse progressieve rock uit de jaren ‘70, maar ook door moderne prog en dan vooral door Steven Wilson. Dit is absoluut terug te horen in de muziek die een mooie mengeling is van genoemde stijlen. Ook zijn er raakvlakken met Banco Del Mutuo Soccorso. De referentie die zich het sterkst opdringt is die aan het Amerikaanse Discipline." “The Painkeeper” dient eigenlijk beluisterd als geheel: de songs zijn vrijwel naadloos aaneen gelast en muzikaal-thematisch ook dusdanig gelinkt dat je niet doorhebt wanneer een volgend nummer is begonnen. Laat je vooral niet misleiden door de kinderachtig ogende tekeningen op de hoes, die wat ons betreft totaal niet past bij deze zeer volwassen muziek!
De Italiaanse band heeft via een internetfondsenwervingscampagne een nieuw album gefinancierd dat nu wordt afgerond. Op de bandwebsite is daarover meer informatie te vinden.
Website: http://www.evelinesdust.com/ .
IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Pineapple Thief, The – You Sign Out
Van het album “What We Have Sown” (Cyclops, 2007 / Kscope, 2012)
Het nieuwe album van The Pineapple Thief, genaamd "Dissolution", zal op 31 augustus uitkomen
op het label Kscope. Het is het tweede album waarop Gavin Harrison is te horen. Deze van Porcupine Tree en King Crimson bekende drummer gaat ook weer mee op tournee en is alszondanig op 29 september in de Amsterdamse Melkweg te aanschouwen. In 2012 verscheen bij Kscope een heruitgave van het zesde album “What We Have Sown”, dat oorspronkelijk bij Cyclops verscheen in 2007. De rerelease bevat 2 bonustracks, waaronder “You Sign Out”.
Website: http://www.pineapplethief.com/ .
IN HET NIEUWS
Genesis - The Return Of The Giant Hogweed
Van "Nursery Cryme" (Charisma, 1971)
Er is een invasie aan de gang volgens de kranten. Nee, het zijn niet de Russen die komen; het betreft een invasie in plantaardige vorm. Hoewel, aardig is misschien een verkeerde toevoeging bij de ware woekerplanten waar het hier om gaat. We hebben het over de Japanse duizendknoop en de reuzenberenklauw. Die eerste groeit door scheuren in funderingen en woekert zo je huis in, maar kan ook door asfalt heen breken. De reuzenberenklauw is met name gevaaarlijk omdat het sap van de plant gruwelijke blaren en brandwonden kan veroorzaken. En het is ook zeker geen ver-van-mijn-bed-nieuws, want alleen al in Hengelo schijnt de reuzenberenklauw reeds op meer dan 100 plaatsen in de openbare ruimte voor te komen. Maar deze verontrustende berichten over met name die reuzenberenklauw zijn eigenlijk oud nieuws voor de echte progliefhebber, want al in 1971 waarschuwde Genesis voor "The Return Of The Giant Hogweed"!!
Website: http://www.genesis-music.com/ .
Sunday 05 Augustus 2018 Show No. 1311
VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Wolfendale - March
Van het deze zomer te verschijnen album "Periscope"
In april konden we het al aankondigen: Wolfendale komt met nieuw werk! Na het succes van het debuutalbum “Foghorn” verdween de Eindhovense band van de radar. De afgelopen vijf jaar werd gewerkt aan een nieuw studiocomplex waar nieuwe muzikale ideeën en vormen werden onderzocht. Een tweede album werd gemaakt, maar weer weggegooid. Deze zomer verschijnt alsnog een tweede album in de vorm van "Periscope". Het debuut “Foghorn” biedt een filmische ervaring vol ritmische, warme en donkere sferen. Als we van de nu verschenen single "March" uitgaan is dat niet veranderd, maar gaat het album toch ook ietwat anders klinken. Iets wat we nog niet konden stellen van het in 2015 verschenen nummer "Semicircle", dat meer de "Foghorn"-blauwdruk volgde. Fraai zijn in "March" zijn o.a. de koortjes van Sander Strick in harmonie met zichzelf en 'spooky' accenten die gemaakt lijken met een Theremin.
De groep gaat ook weer optreden dit najaar. Vooralsnog is er alleen een gratis try-out-concert aangekondigd: op zondagmiddag 28 oktober in het muziekcafé van De Gigant in Apeldoorn.
Websites:
https://www.facebook.com/wolfendaleband/
http://www.wolfendalemusic.com/ (met link naar "March" op Vimeo)
YouTube-link: https://www.youtube.com/watch?v=_CqifWBYBDI .
NIEUW / IN HET NIEUWS
That Joe Payne - I Need A Change
Van de EP "I Need A Change" (eigen beheer, 2018)
Voormalig The Enid-zanger Joe Payne kondigde deze week aan dat hij opnieuw gaat samenwerken met de gereputeerde Britse theatermaker Simon Drake. Die was verantwoordelijk voor de regie van de theatrale "The Bridge"- en "Dust"-shows van The Enid en werkte eerder samen met artiesten uiteenlopend van Kate Bush tot Iron Maiden. Op 9 en 10 november gaat Payne op een geheime locatie in Londen twee door Drake geregisseerde shows geven, tijdens welke hij anderhalf uur muziek vertolkt uit zijn carrière vanaf The Enids "Invicta" (2012) tot nu, ingekleed in een bijzondere audiovisuele ervaring. Tot nu, inderdaad, want Payne is druk bezig met het opnemen van zijn debuutalbum onder de artiestennaam That Joe Payne. Daarvoor werkt hij intensief samen met zijn partner Max Read en ook met Nicholas Willes. Ja, beiden ook ex-The Enid. Dit voorjaar verscheen al een eerste proeve van bekwaamheid in de vorm van de EP "I Need A Change". Die bevat een aantal verschillende versies van het titelnummer en als 'B-kant' "Moonlit Love", dat een vocale bewerking blijkt op het thema van Beethovens "Mondscheinsonate". In beiden is naast de uit duizenden herkenbare elastische stem van Payne de input van Max Read overduidelijk. Zijn gepatenteerde gelaagde stem-arrangementen, gecreëerd met een speciale Vocoder-achtige synthesizer, zijn dominant aanwezig. Daarmee, en ook qua compositievorm, lijkt Payne vooralsnog te kiezen voor een muzikale weg die toch rechtstreeks in het verlengde ligt van zijn werk met The Enid. Gezien het feit dat hij ook een grote fan is van Mariah Carey, had hij zo maar een heel andere kant kunnen opgaan.
Website: https://www.thatjoepayne.com/
YouTube-link: https://www.youtube.com/watch?v=UJLTvvv4edg .
ZWOELEZOMERAVONDMUZIEKSPECIAL
Matching Mole – Oh Caroline
Van “Matching Mole” (CBS, 1972 / Esoteric Recordings, 2014)
Caravan – The Show Of Our Lives
Van “Cunning Stunts” (Decca, 1975 / 2001)
Perry, John G. – Devoke Water
Van “Sunset Wading” (Decca, 1976 /Esoteric Recordings, 2008)
Café Jacques – Ain't No Love In The Heart Of The City
Van “Round The Back” (Epic, 1977 / Esoteric Recordings, 2010)
Waar kan je beter terecht dan bij de Engelse Canterbury Scene voor muzikale verkoeling tijdens deze warme tijden? De karakteristieke loomheid die deze stroming in zich heeft, past bij uitstek bij dat verkoelende drankje op de late avond, als je nog even in de tuin of op het terras zit. We beginnen dan ook met een band die warempel (volgens ons archief) nog nooit is gedraaid in Xymphonia: Matching Mole. De legendarische Robert Wyatt richtte deze band op na zijn vertrek uit
Soft Machine. Overige leden zijn toetsenist Dave Sinclair, gitarist Phil Miller en bassist Bill MacCormick. Sinclair en Wyatt zijn beiden lid geweest van de band waar de hele Canterbury-stroming mee is begonnen: The Wilde Flowers. Zowel Caravan als Soft Machine zijn eruit ontsprongen. Matching Mole houdt het twee albums vol, waarna Wyatt een verdienstelijke solocarrière begint. Sinclair keert weer terug naar Caravan, net op tijd om het “Girls Who Grow Plump In The Night” album op te nemen. Daar zijn ook net violist Geoffrey Richardson en bassist John G. Perry tot de band toegetreden, hoewel die laatste het maar één album volhoudt. In 1975 neemt de band haar meest succesvolle album op. Dit “Cunning Stunts” haalt zelfs de top 50 in de UK en ook in de Verenigde Staten worden er nieuwe fans mee binnengehaald. Het succes is echter van korte duur, als Dave Sinclair na dit album de band weer
verlaat en Caravan een meer compacte sound aanneemt. Na het verlaten van Caravan neemt John G. Perry in 1976 zijn eerste soloalbum op en daar doen natuurlijk een aantal bevriende muzikanten op mee. Zo speelt Geoffrey Richardson ook op dit album van de bassist, alsmede ex-King Crimson-drummer Michael Giles. Rupert Hine tekent voor de productie. Na dit album formeren Hines en Perry zelfs samen een band: Quantum Jump. Als Hine gevraagd wordt om het eerste album van Café Jacques te produceren is het vervolgens logisch dat Perry de baspartijen inspeelt. Ook Richardson speelt op dit album mee. Café Jacques is een bijzondere band binnen de Britse muziekwereld, met als kern Chris Thomson, Peter Veitch en Mike Ogletree. De liefde voor prog wordt vermengd met die voor funk en zelfs klassiek. Dat laatste horen we goed terug in “Ain't No Love In The Heart Of The City”. Na twee studioalbums is het echter alweer gedaan met deze Schotse band.
We laten van iedere band een nummer horen, met als verbindende factor steeds een of meer muzikanten die op opeenvolgende songs meespelen.
(OP)NIEUW / MONUMENT
Mystery – Looking For Something Else
Van “Lies And Butterflies” (Unicorn Digital, 2018)
Een nieuw studio-album van Mystery is altijd een feest van herkenning. De band, geleid door gitarist Michel St-Père, brengt drie jaar na het succesvolle "Delusion Rain" een opvolger uit. Vanaf de dik 15 minuten klokkende opener “Looking For Something Else” krijgen we een uur lang melodieuze, bombastische, opzwepende neoprog voorgeschoteld, bomvol heerlijk gitaar- en toetsenwerk. Met dit zevende album blijft de Canadese band de uitgezette koers volgen en lijkt zanger Jean Pageau, die debuteerde op “Delusion Rain”, zijn plek te hebben zeker gesteld. Maar dat hebben we op het vorig jaar verschenen live-document “Second Home” ook al kunnen constateren. Is de muziek vernieuwend? Nee, maar dat hoeft én willen we ook niet. De kracht van Mystery schuilt in de aanstekelijke melodieën, dynamische arrangementen en sterke vocalen. Hier en daar vliegt de band ook even lekker uit de bocht met een staaltje stevig rock. Kortom: “Lies And Butterflies” voldoet wederom aan de verwachtingen en Mystery levert opnieuw een kwalitatief zeer sterk album af. Vorige maand lieten we al twee nummers horen, vanavond de munomentale openings-'epic' van het album.
Website: https://www.therealmystery.com/ .
VOORPROEFJE / NIEUW
3.2 - Somebody's Watching
Van het komende week te verschijnen "The Rules Have Changed" (Frontiers Records, 2018)
In de loop van de jaren tachtig waren er diverse pogingen tot reformering van Emerson, Lake & Palmer, maar als puntje bij paaltje kwam haakte er iemand af wegens andere verplichtingen. Zo schoof Palmer in 1986 zelf Cozy Powell naar voren als vervanger. In 1988 was Palmer weer aangehaakt, maar gaf Lake niet thuis. Supertalent Robert Berry was diens vervanging. In plaats van de groepsnaam Emerson, Lake & Berry koos men kortweg voor 3. "To The Power Of Three" was voor veel symfofans een teleurstelling. Achteraf blijkt dat de leden dat zelf ook vonden. Het album had veel symfonischer moeten zijn, maar de labelbazen vroegen om commerciëlere opgeblazen rocksongs. Het meerdelige "Desde La Vida" was wel erg gaaf en laat dat nu net het nummer zijn dat het oorspronkelijke idee van 3 het best belichaamt. Dat legt Robert Berry uit in de nieuwe iO Pages (nummer 151) naar aanleiding van het verschijnen van "The Rules Have Changed". Aan dit album, dat op 10 augustus onder de 'groepsnaam' 3.2 verschijnt, werkte hij met Emerson voor diens vroegtijdige dood in 2016. We moeten het album zien als revanche op "To The Power Of Three", met wél op het hele album consequent die symfonische aanpak. Helaas verboden Emersons nabestaanden het gebruik van diens partijen, maar Berry heeft ze eng nauwkeurig in Emerson-stijl zelf ingespeeld. Daarbij gebruikt hij de sounds die Emerson eind jaren tachtig en begin jaren negentig ook zelf aanwendde (zoals die typische combi van piano en synthstring in één aanslag). Dat Berry een niet-misselijke toetsenist is bewijst hij o.a. met de vette solo in de single "Somebody's Watching".
Websites:
https://www.frontiers.shop/new-releases/738/3.2-the-rules-have-changed-cd-jewelcase
http://www.robertberry.com/
YouTube-link: https://www.youtube.com/watch?v=ESyXLOtWV90 .
LIVE-TIP
Night Flight Orchestra, The - Midnight Flyer
Van het album “Amber Galatic” (Nuclear Blast, 2017)
The Night Flight Orchestra is opgericht uit liefde voor de classic rock uit de jaren zeventig en tachtig, de glorietijd van bands als Boston, Toto, Survivor, REO Speedwagon en Journey. Als je deze Zweedse band voor het eerst hoort, denk je dan ook dat je naar een opname uit de eighties luistert, want de heren nemen hun missie bloedserieus.Verwacht opzwepende synthesizers, gitaren en koortjes, met daarbij de gloedvolle, melodieuze leadzang van frontman Björn Strid (tevens bekend van Soilwork). “Amber Galactic” kunnen we in drie woorden samenvatten: episch, bombastisch, fantastisch! Kortom, classic rock zoals het bedoeld is! Een aanrader voor liefhebbers van Thin Lizzy, Kansas en Foreigner. (bron: Boerderij Zoetermeer)
In die Boerderij treedt The Night Flight Orchestra op 25 november op. Een dag eerder is de groep voor ons dichterbij te aanschouwen: in de Rosenhof in Osnabrück. En op 26 november in de Willemeen in Arnhem.
Een maand geleden verscheen het vierde album, getiteld “Sometimes The World Ain't Enough”. Daaraan geven we binnenkort ruimschoots aandacht. Vanavond gaan we terug naar het vorige album. Dit “Amber Light” verscheen vorig jaar. Wij draaien daarvan “Midnight Flyer”.
Website: https://www.facebook.com/thenightflightorchestraofficial/ .
ALBUM VAN DE MAAND AUGUSTUS
Not A Good Sign - Frozen Words
Van "Icebound" (eigen beheer, 2018)
Wat is er nu passender bij deze weersomstandigheden dan een Album van de Maand met de titel "Icebound"? Of geven wij daar niet zo'n goed teken mee af? Not A Good Sign is toevalligerwijs de naam van de voortbrengers ervan. Deze Italiaanse band werd ooit opgericht als het vehikel voor de meer toegankelijke output van het componerende duo Paolo "SKE" Botta (toetsen) en Francesco Zago (gitaren) en bevriende muzikanten, die voor het label AltrOck Productions 'moeilijker' RIO-getinte muziek maken in bands als Yugen. De eerste twee albums van Not A Good Sign, het titelloze album uit 2013 en "From A Distance" uit 2015, verschenen op het sublabel Fading Records, plaats voor meer melodieuze progressieve rock. Stabiel was Not A Good Sign nooit, want vlak voor de release van het debuut stapte de eerste bassist al op. Zago kapte er meteen na de release van "From A Distance" mee, waar hij dus nog wel op te horen was. Nu is de derde CD verschenen, "Icebound", die compositorisch bijna geheel op Botta leunt, met één bijdrage van Zago's opvolger Gian Marco Trevisan. Helaas heeft wéér een bandlid dezelfde 'move' menen te moeten maken, want nu is de fantastische zanger Alessio Calandriello vertrokken. Hij zingt op "Icebound" nog ongeveer de helft - de rest wordt vocaal ingevuld door Trevisan. Die heeft wel een minder markante, minder gevoelvolle stem dan de ook van La Coscienza Di Zeno bekende Calandriello. "Icebound" verschijnt ook niet meer op AltrOck/Fading, een label dat ons veel frisse blikken op Italoprog voortgebracht, die toch naadloos aansluiten op die traditie. Dat geldt gelukkig ook weer voor het in eigen beheer uitgebrachte "Icebound". Het album is wat grilliger dan de voorgangers en zeker niet zo pakkend als het veelgeroemde debuut. Het kent meer onheilspellende passages die uiteindelijk toch weer verslavend blijken te zijn. Een cursus hoe je stekelige en complexe instrumentale passages kunt inpassen in een toch min of meer songmatige structuur. Gian Marco Trevisans gitaarstijl sluit naadloos aan op die van Zago (denk vooral ook aan diens spel op "Twilight" van The Night Watch) en refereert duidelijk aan Robert Fripps seventiesstijl. Bijdragen zijn er verder van ex-Van Der Graaf Generator-saxofonist David Jackson (hij is d'r maar druk mee) en violiste Eloisa Manera.
Websites:
https://www.notagoodsign.org/
https://notagoodsign.bandcamp.com/album/icebound.
ZOMERAVONDMONUMENT
Oldfield, Mike - Hergest Ridge Part 2
Van "Hergest Ridge" (Virgin, 1974)
Wat doe je als artiest nadat je zo'n overweldigend succes hebt behaald met je debuutalbum? Mike Oldfield zag in zijn geval maar één optie en dat was naar het platteland vluchten, ergens op de grens tussen Engeland en Wales. Het succes van “Tubular Bells” overtrof alle verwachtingen en Oldfield zag niet in hoe hij dat ooit nog zou kunnen overtreffen. Ook had hij het gevoel dat hij al zijn muzikale inspiratie in dat album had gestopt en nu niets meer te vertellen had. Maar ja, hij had een platencontract getekend en er moest een opvolger komen. Die opvolger verscheen in 1974 in de vorm van “Hergest Ridge”, een album genoemd naar de heuvel waar hij zicht op had vanuit het landhuis waar hij werkte aan dat album. “Hergest Ridge” is net als “Tubular Bells” een tweedelig stuk, maar de klankwereld is behoorlijk anders. Minimal music zoals die van Philip Glass is een grotere invloed, maar ook het werk van klassieke componisten als Vaughan Williams. Met maar een paar hoofdthema's bouwt Oldfield een boeiend muziekstuk op, dat echter - doordat het in de schaduw staat van zijn voorganger - nooit de erkenning heeft gekregen die het verdient, zelfs niet van Oldfield zelf. Bang dat het stuk te repetitief zou zijn, had Oldfield op het origineel nog wat extra partijen opgenomen, maar twee jaar later kwam hij daar alweer van terug en mixte hij het album opnieuw voor de boxset met de passende titel “Boxed”. Uiteindelijk zou die versie tot 2010 de standaardversie worden; de originele mix verscheen pas in 2010 op CD als onderdeel van de Deluxe Editie. We kiezen er voor om deel twee van “Hergest Ridge” te laten horen in die remix uit 1976, omdat met name de heftige “Storm”-sectie, opgebouwd uit massieve lagen gitaren en orgels, in deze versie het best tot zijn recht komt.
Website: https://mikeoldfieldofficial.com/ .
ELEKTRONISCHE MUZIEK / REGIO VOL MUZIEK
Future World Orchestra - Airborne
Van "Mission Completed" (Dureco, 1982)
Begin jaren 80 was daar ineens een Twents duo, Robert Pot en Gerto Heupink, dat als Future World Orchestra zo maar uit het niets een aantal hits had met aanstekelijke elektronische muziek en synthpop. “Desire” was de vocale track (ingezongen door het Nederlandse duo The Limit) van het debuut “Mission Completed” (1982) dat een grote hit werd, de instrumental “Roulette” van tweede album “Turning Point” uit 1983 was ook veelvuldig op de radio te horen. Maar stiekem was met name Robert Pot eigenlijk een grote symfoliefhebber, met een liefde voor Genesis en in het bijzonder toetsenman Tony Banks. Dat hoor je niet gelijk in de muziek terug, maar een symfonische inslag wel zeker zoals ook bijvoorbeeld Jean Michel Jarre en Vangelis die tentoonspreiden. De beide albums zijn helaas tot op heden nog nooit goed op CD verschenen en we moeten het doen met de compilatie “The Best Of Future World Orchestra”, die overigens niet echt makkelijk te krijgen is. We kiezen voor de sfeervolle instrumental “Airborne”, oorspronkelijk te vinden op het debuut.
Website: https://www.futureworldorchestra.com/ .
Leafblade – Bethlehem
Van “The Kiss Of Spirit And Flesh” (Kscope, 2013)
“The Kiss Of Spirit And Flesh” is het tweede album van Leafblade, waarin we Sean Jude, Kevin Murphy vinden, plus Daniel Cavanagh en Daniel Cardoso van Anathema. Waar het eerste album nog zwaar op Keltische folk leunde, is de muziek ditmaal aangevuld met rijk georkestreerde symfonische passages en mooi opbouwende crescendo’s. Op die momenten komt de band ook het meest in de buurt van Anathema.
Websites: https://www.facebook.com/leafblade/app_2405167945 .
