-
Sunday 26 November 2017 Show No. 1277
HERUITGAVE
Music On CD, de heruitgave-joint-venture van Bertus en Sony, bracht begin deze maand de Walker Brothers-zwanenzang "Night Flights" op CD uit. Dit niet zo bekende album van de nep-broers was maar zeer beperkt eerder op CD beschikbaar, al is het wel te vinden in een oeuvrebox. Initieel waren Scott Engel, John Maus en Gary Leeds al in 1968 uit elkaar gegaan. Enerzijds omdat de barokke romantische ballades die de heren vertolkten het onderspit dolven in deze jaren van psychedelische rock, anderzijds omdat Scott Walker/Engel een serieuzere carrière met chanson-getint materiaal aan het opbouwen was. In 1975 kwam er met "No Regrets" een commercieel succesvolle comeback die de heren nog positieve kritieken opleverde ook. Vooral Scott had al snel de buik vol van de machinaties van de commerciële muziekwereld. Met "Night Flights" maakten ze nog één plaat samen, misschien alleen maar omdat ze dat contractueel verplicht waren. De plaat is namelijk netjes in drie secties verdeeld, waarvoor de drie ieder hun eigen songs aanleverden waar ze zelf de leadzang in verzorgen. Wel ondersteunen ze elkaar zowel vocaal als instrumentaal. Op dat laatste vlak krijgt het trio overigens hulp van de top der Britse sessiemuzikanten, namen die ook in ons programma regelmatig voorbij komen: bassist Mo Foster (o.a. bekend van zijn werk met Ray Russell), gitaristen Big John Sullivan (o.a. Tiger) en Les Davidson (East Of Eden), toetsenist Dave McCrae (o.a. Matching Mole) en drummer Peter Van Hooke (later in Mike + Mechanics). Het bijzondere is dat Scotts songs al duidelijk een voorschot nemen op diens solocarrière die pas vijf jaar later, in 1983, zou vervolgen met "Climate Of Hunter". David Bowie was Scott Walker-fan en heeft 'm verderop in zijn carrière ook gesteund. Ook in Bowie's muziek, zeker het titelnummer van diens eigen zwanenzang "Blackstar", hoor je Scotts invloed terug. Andersom hoor je bij Scotts "Night Flights"-materiaal duidelijk de invloed van Bowie's Berlijnse periode. Overigens zou Bowie het titelnummer coveren op diens "Black Tie White Noise" (1993). Wij luisteren naar het origineel. Walker zelf is de laatste jaren actiever dan hij in jaren geweest is en maakt platen voor het label 4AD. Scott Walker en 4AD: twee beladen namen binnen de avantgardistische artpop die op een bepaalde manier goed bij elkaar lijken te passen.
Walker Brothers, The - Night Flights
Van "Night Flights" (GTO, 1978 / Music On CD, 2017)
Websites:
http://www.4ad.com/artists/83
https://musiconcd.eu/product/walker-brothers-nite-flights/ .
NIEUW
In september kwam het verschrikkelijke nieuws dat Steve Howe's zoon Virgil, zelf ook muzikant en vooral bekend als drummer van de Britpopgroep Little Barrie, was overleden, twee weken voor diens 42ste verjaardag. Nog maar kort daarvoor was aangekondigd dat Steve en Virgil samen een plaat hadden gemaakt. Die is nu onder de titel "Nexus" verschenen. Steve Howe zegt daarover dat de plaat voornamelijk op het conto van zijn jongste zoon is te schrijven. Sinds vorig jaar stuurde hij regelmatig op pianoriedels gebaseerde demo's naar zijn vader, met de vraag of deze daar misschien partijen aan toe wilden voegen. Het blijken rustige instrumentale nummers, die soms terug doen denken aan de New Age-platen van 20 jaar geleden. Virgil heeft met piano en andere keyboards rustige, we zouden haast zeggen kabbelende, 'grondjes' gelegd, waarover Steve op terughoudende wijze met diverse gitaartypen partijen heeft gedrapeerd, die soms opgaan in het geheel en soms een duidelijke leadpartij vormen. Enkele tracks hebben iets meer pit: tracks waar Virgil met bas en drums een duidelijke ritmepartij aan heeft toegevoegd. Met "Night Hawk" hebben we voor een van die stukken gekozen.
Howe, Virgil & Steve - Night Hawk
Van "Nexus" (InsideOut, 2017)
Website: http://stevehowe.com/ .
NIEUW
Dan Britton is een stabiele factor in de Amerikaanse progressieve rock-scene. Zo zit hij in bands als Birds And Buildings, All Over Everywhere, Cerebus Effect en Deluge Grander. Van laatstgenoemde formatie verscheen onlangs "Oceanarium", dat met "Heliotians" (2014) en het voor volgend jaar geplande "Lunarians" een trio vormt voor een zeven albums tellende serie. Zo gedetailleerd als de multi-instrumentalist deze serie omschrijft op zijn website, zo minutieus zitten zijn lange composities in elkaar. Met behulp van Brett D’Anon (gitaren, bas) en Brian Falkowsky (dwarsfluit, klarinet, saxofoon) en diverse musici op strijk- en blaasinstrumenten heeft hij een symfonisch, gedetailleerd gearrangeerd en authentiek werkstuk gecreëerd. Het geheel straalt uit dat drie jaar zorgvuldig gewerkt is aan een Gesamtkunstwerk, waarin een vrij interpretabel verhaal wordt vertolkt in bijna 80 minuten instrumentale rockmuziek. Tevens is veel aandacht aan de hoes besteed, inclusief een buitenhoes die gevormd wordt door een 'Roger Dean On Dope'-achtig ontwerp. Volgens Britton zijn er vergelijkingen te maken met bijvoorbeeld Genesis, Kenso, Kotebel en de vroegejarenzeventigperiode van King Crimson, hoewel daar ook namen als A Triggering Myth en Regal Worm aan toe te voegen zijn. De constant opduikende Mellotronstrijkers vormen een bindende factor in een weldadige overdaad aan thema’s, variaties en motieven, terwijl lange gitaar- en toetsensolo’s dit keer nagenoeg ontbreken. Toch is “Oceanarium” een zeker voor Deluge Grander doen behoorlijk toegankelijk album, mede omdat de jazzinvloeden nagenoeg ontbreken en de gebruikelijke bombast is ingeruild voor subtiel ensemblespel en avontuurlijke, verhalende tracks. Vanavond aandacht voor een van de kortere stukken, "Finding A Shipwreck In A Valley In An Ocean", waarin de Kenso-invloeden zeker te bespeuren zijn.
Deluge Grander - Finding A Shipwreck In A Valley In An Ocean
Afkomstig van "Oceanarium" (Emkog Records, 2017)
Website: http://emkog.com/DelugeGrander.html .
NIEUW
"The Ferryman's Curse" is het eerste nieuwe studioalbum van Strawbs sinds "Dancing To The Devil's Beat" (2009). De band, die ook regelmatig akoestische concerten geeft in een kleine bezetting, is op "The Ferryman's Curse" in de 'elektrische bezetting' te horen, die de afgelopen twee jaar succesvolle tournees ondernam. Hierin vinden we naast de basisbezetting David Cousins / Dave Lambert / Chas Cronk niemand minder dan Iona- en Lifesigns-gitarist/toetsenist Dave Bainbridge en Rick Wakemans vaste drummer Tony Fernandez. Omdat Dave Lambert de leadgitarist is, kan Bainbridge zich hier voornamelijk op de toetsen concentreren, waarmee hij in de voetsporen treedt van beroemde Strawbs-toetsenisten als voornoemde Wakeman en John Hawken. Maar hij heeft zijn gitaren niet thuisgelaten: zo is er in "The Familiarity Of Old Lovers" een fraai gitaarduel te horen tussen Lambert en Bainbridge. Strawbs is altijd in de eerste plaats een folkrockband geweest, die zeker in de jaren met Wakeman en Hawken ook regelmatig de plaats inruimde voor statige prog met overweldigende keyboardpartijen (wie zei daar 'Mellotron'?). Het dichtst daarbij in de buurt komt het titelnummer, inclusief atmosferisch klinkend intro ("The Reckoning"), waarin Bainbridge o.a. machtig Hammondorgelspel laat horen, maar waar Lambert zich met scherp gitaarspel ook niet onbetuigd laat. Ondanks de symfonische aankleding is het wel een typische verhalende folksong, met wel erg veel eenvormig klinkende coupletten: iets wat je bij folk wel vaker tegenkomt. De productie was in handen van veteraan Chris Tsangarides, die vooral op hardrockgebied (van Thin Lizzy tot, jazeker, Anvil) een naam heeft hoog te houden.
Strawbs - The Reckoning / The Ferryman's Curse
Van ""The Ferryman's Curse" (Esoteric Antenna, 2017)
Website: http://www.strawbsweb.co.uk/.
FUSION
Een paar weken geleden draaiden we een nummer van ExhiVision. De gitarist van deze Japanse band, Akira Wada, heeft echter al jaren een andere werkgever: Prism. Deze Japanse fusionband is al vanaf de midden jaren 70 actief en heeft al meer dan 30 titels uitgebracht, onderwijl er overigens vele bezettingswisselingen plaatsvonden. Net als landgenoot Casiopea is Prism ook buiten de landsgrenzen redelijk bekend geworden, maar muzikaal net iets spannender. Het laatst uitgebrachte album “Mode: Odd” stamt uit 2003 en gaat vergezeld van een live-DVD. We gaan luisteren naar “Dear Old”, met heerlijk fretloos basspel van Jiro Okada en natuurlijk een lekkere gitaarsolo.
Prism – Dear Old
Van “Mode: Odd” (2013)
Website: http://www.prismjapan.com/.
30 JAAR
“Tango In The Night” is de naam van het veertiende studioalbum van de Brits/Amerikaanse band Fleetwood Mac. Het album kwam uit in het voorjaar van 1987 en stond in 1988 drie weken bovenaan de Nederlandse Album Top 100. Van dit album kwamen de bekende hits: "Everywhere", "Little Lies" en "Big Love". Het album verscheen 30 jaar geleden en daarom verscheen er eerder dit jaar een speciale heruitgave met allerlei bonusmateriaal. Overigens werd afgelopen week een heruitgave van het titelloze album uit 1975 aangekondigd, waarop het duo Lindsey Buckingham en Stevie Nicks debuteerde bij de band. Eerder hadden zij samen een album gemaakt. Daarvan hebben we bij Xymphonia wel eens wat gedraaid, maar in de bijna 25 jaar dat ons programma bestaat kwam Fleetwood Mac zelf nog nooit eerder aan bod.
Fleetwood Mac - Tango In The Night
Van “Tango In The Night” (Warner Bros, 1987)
Website: https://www.fleetwoodmac.com/ .
(OP)NIEUW
Eind 2014 ontdekten we de Noorse band Soup, die toen al 4 albums had uitgebracht. Oorspronkelijk was het een solo-project van Erlend Viken, een band werd Soup pas ten tijde van het vierde album “The Beauty Of Your Youth”. Dat album uit 2013 maakte zo'n indruk op ons dat we het in januari 2015 niet konden laten om het als Album Van De Maand in het zonnetje te zetten. Nu twee jaar later is de opvolger daar, getiteld “Remedies”. In eerste instantie was deze alleen als LP+CD verkrijgbaar, maar sinds augustus is er ook een eindelijk een separate CD-uitgave. “Remedies” borduurt voort op de sound van genoemde voorganger. Het is nog steeds groots opgezette symfonische postrock waarbij we moeten denken aan de meer meeslepende songs van Anathema en de muziek van de IJslandse band Sigur Rós. De invloed van de shoegazer rock uit de jaren 80 en 90 is overigens ook niet te ontkennen, wat met name naar voren komt in de heftige gitaarmuren die in Soups songs worden opgetrokken. Ook opvallend is dat twee van de vijf songs op het album dik over de 10 minuten gaan. Soup neemt de tijd en speelt met tijd, de songs hebben een wat losser, soms psychedelischer karakter gekregen. Meeslepend album dat liefhebbers van Anathema, Blue Neck en ook Steven Wilson zeker moeten checken. We gaan luisteren naar “Sleepers”.
Soup – Sleepers
Van het album "Remedies" (Crispin Glover Records, 2017)
Websites:
http://www.soupband.com/
https://soupsound.bandcamp.com/album/remedies .
IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Arena maakte onlangs bekend dat op 1 februari er een opgepoetste versie van hun derde album “The Visitor” gaat verschijnen, dit ter gelegenheid van het 20-jarig jubileum van dat album. Het zal zowel op vinyl als op CD worden uitgebracht, waarbij de laatste een 2CD-editie gaat worden, met op de tweede schijf o.a. live-versies van nummers van de originele “The Visitor”, opgenomen in Amsterdam. De band gaat vervolgens in april en mei volgend jaar op toernee, waarbij het gehele album live gespeeld gaat worden. Tegen die tijd is ook een echt nieuw album klaar, getiteld ”Double Vision”. Laat dat nou net ook een songtitel zijn op “The Visitor”... Zou dit nieuwe album daar een vervolg op zijn? Tegen die tijd zullen we het weten. Wat betreft die tournee: op 4 mei speelt Arena in Hedon in Zwolle, op 12 mei in De Boerderij in Zoetermeer en op 14 mei in de Hypothalamus in Rheine.
Arena - Double Vision
Van "The Visitor" (Verglas, 1998)
Website: http://www.arenaband.co.uk/
ALBUM VAN DE MAAND
RTFACT is een Russisch/Amerikaans project dat debuteert met de CD "Life Is Good". Componist Yuri Volodarsky heeft hiervoor onder de naam Yuri Volodarsky & Friends echter al wel meerdere albums uitgebracht. Op "Life Is Good" treffen we een eclectisch gezelschap, zoals zangers Jeff Scott Soto, Nad Sylvan en Will Champlin, gitaristen Oz Noy en Jeff Kollman, saxofonist/fluitist Gary Meek en drummer Joel Taylor, naast onder andere enkele Russische toetsenmannen. De muziek is al net zo veelzijdig: van de van Spock's Beard bekende Gentle Giant-zangpartijen tot typische A.O.R.-melodieën en van Keith Emerson-achtige bombast, inclusief orkesten en koren, tot een Vaudeville-uitstapje. Als afsluiting van de maand november draaien we "Gothika", één van de drie instrumentale stukken van de plaat. Hierin horen we Yuri's liefde voor klassieke componisten als Bach en Orff, verpakt in een lekker bombastisch nummer inclusief jazzrockende gitaarsolo.
RTFACT - Gotika
Afkomstig van "Life Is Good" (AFL Music, 2017)
Websites:
https://rtfact.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/RTfact-148298752404156/ .
LIVE-TIP
Met een bezetting die op bassist Ernest Tibbs na geheel ververst is ten opzicht van "Protocol III" uit 2015, levert Simon Phillips met "Protocol IV" wederom een pareltje af vol progressieve jazzrock. De plaat was eerst alleen in Japan leverbaar als SHM-CD, maar inmiddels is er ook een reguliere versie voorhanden. Op 27 november a.s., inderdaad morgen, staat Phillips met zijn band, waarin toetsenman Dennis Hamm is vervangen door Otmaro Ruiz, in de Metropool in Hengelo. Op "Protocol IV" zijn alle composities van de hand van de meesterdrummer. En dat is te horen, want ondanks dat nieuwkomers Greg Howe en Dennis Hamm geweldige dingen laten horen op gitaren respectievelijk toetsen is het duidelijk dat de slagwerker de touwtjes strak in handen heeft. Dat heeft er toe geleid dat de op zich complexe stukken, die bol staan van sterke thema's, verrassende tempowisselingen en jubelende solo's, eigenlijk heel toegankelijk en vertrouwd overkomen. Wellicht komt dat mede door Phillips' signatuur, die prachtige, voor in de mix zittende tomtompartijen die overal opduiken. Het vanavond gedraaide "Phantom Voyage" is de gevoelige ballade van de plaat. Het herbergt tevens het enige euvel dat "Protocol IV" kent, namelijk de wat onnatuurlijk overkomende fade-outs.
Phillips, Simon - Phantom Voyage
Afkomstig van "Protocol IV" (Phantom Recordings/Universal Classics & Jazz, 2017)
Website: http://www.simon-phillips.com/
AOR
André Andersen is een in Rusland geboren multi-instrumentalist en componist, die vooral bekend isals de toetsenist en oprichter van de Deense progressieve metalband Royal Hunt. Hij beweert van gemengd Deens en Georgisch koninklijk bloed te zijn. “Changing Skin” uit 1998 is zijn solodebuut. Na dit album volgden nog 2 EP’s en 3 studioalbums. Met Royal Hunt maakte hij ook nog eens 20 albums. De song “In My Arms” geeft een prima doorsnee van het album weer: een combinatie van progressieve rock en hardrock en alle varianten daartussenin.
Andersen, André - In My Arms
Van “Changing Skin” (SPV, 1998)
Website: http://www.andreandersen.com/ .
LIVE-TIP
Steve Hogarth kun je kennen als de frontman van Marillion. Onder zijn bijnaam H tourt hij dit najaar door Europa. Een pure solobeleving, waarbij de onmiskenbare stem van de progressieve rock enkel wordt aangevuld met de klanken van een piano. H wil zijn verhaal delen met zijn fans en probeert ze tijdens dit bijzondere optreden te betrekken. De setlist is nooit hetzelfde doordat het publiek altijd andere vragen stelt. Omdat de kerst voor de deur staat, ontbreekt ook dat thema niet tijdens de show. Speciaal voor dit optreden, op 16 december, wijkt De Pul uit naar de prachtige Kruisherenkapel, tevens in in Uden. (bron: Kruisherenkapel) Dit Udense concert is uitverkocht, maar H treedt vier dagen eerder op in Rhede, net over de grens in Duitsland en dát concert is nog niet uitverkocht.
H Band – Nothing To Declare (live)
Van “Live Body Live Spirit: Live At Dingwalls 8th and 9th August 2001” (Poison Apple, 2002)
Websites: http://marillion.com/tour/ .
(OP)NIEUW
Bandnaam in het Duits? Check ! Albumtitel in het Duits? Check ! Tracktitels in het Duits? Check ! Je zou dan verwachten te maken hebben met een Duits muziekproject maar achter het album "Sehr Kosmisch • Ganz Progisch" van Weserbergland zit niemand minder dan Ketil Vestrum Einarsen, de Noorse fluitist die we kennen van zijn werk met Jaga Jazzist, Kaukasus en natuurlijk White Willow. Weserbergland is zijn liefdevolle ode aan de Krautrock uit de jaren 70. Kortom: veel toetsen, spacey fluitklanken, zware bassen, motorik-drums, percussie-freak outs en gierende gitaarsoli. Einarsen past al die elementen toe in zorgvuldig samengestelde composities die de aandacht sterk weten vast te houden. Hij wordt bij dit alles bijgestaan door gitaristen Gaute Storsve en Jacob Holm Lupo. De van White Willow bekende Holm Lupo tekent ook voor de mix van het album. Alle drumpartijen zijn van de hand van Mattias Olsson; Einarsen neemt zelf de toetsen en overige instrumenten voor zijn rekening. Het album is verschenen bij het Noorse label Appolon Records, dat wij al kennen van het album “Lighthouse” van Oak. In mei hoorde u al een nummer, nu het liefst een kwartierlange “ Das Trinklied Vom Jammer Der Erde”.
Weserbergland - Das Trinklied Vom Jammer Der Erde
Van "Sehr Kosmisch • Ganz Progisch" (2017, Apollon Records: PROG)
Websites:
https://www.facebook.com/weserberglandband
https://weserbergland.bandcamp.com .
Sunday 19 November 2017 Show No. 1276
OPENER
Pink Floyd - Shine On You Crazy Diamond (fragment)
Van "Wish You Were Here" (EMI, 1975)
Website: Pink FLoyd .
NIEUW
Kerzner, Dave - Reckless
- Quiet Storms
- Dirty Soap Box
Van "Static" (eigen beheer, 2017)
Het is alweer 2 jaar geleden dat het veelgeprezen debuutalbum “New World”van Dave Kerzner verscheen. Het enthousiasme waarmee hij toen met behulp van een internetfondsenwervingsampagne zijn eerste solo album lanceerde had zo zijn effect. Voor zijn tweede soloalbum “Static” is een soortgelijke campagne ondernomen en na een korte vertraging is het album nu eindelijk verkrijgbaar. De band bestaat uit een vaste kern die de toetsenist/zanger nu al een aantal jaar om zich heen heeft. Gitarist Fernando Perdomo is hierbij natuurlijk een van de vaste waarden, maar ook gitarist Randy McStine en bassist Matt Dorsey behoren tot de kern van muzikanten op “Static”. Daarnaast horen we natuurlijk de van Pink Floyd bekende zingende gezusters Durga en Lorelei McBroom terug. Verder doen de nodige gasten mee, waaronder gitarist Steve Hackett, bassist Colin Edwin en drummers Nick D’Virgilio en Derek Cintron. Net als “New World” is “Static” een conceptplaat, of eigenlijk een rockopera. Maar daar waar de voorganger een positieve plaat is, geeft Kerzner op “Static” commentaar op de huidige maatschappij en de druk en drukte die er heerst. We worden in ons dagelijks leven continu afgeleid door een wirwar aan indrukken en afleidingen, terwijl we op zoek zijn naar rust en duidelijkheid. Muzikaal gezien is het dan ook een donkerder plaat geworden die alle hoeken van de rockmuziek op zoekt en zeker niet op “New World” lijkt. Qua sfeer weet de muziek het gejaagde gevoel goed over te brengen, met veel energie en bezieling. De riffs vliegen je soms om de oren; zo word je van het ene moment op het andere van King Crimson-hoekigheid naar Radiohead-manie geleid, maar dan wel via een Beatlesque omweg. Het album voelt ook meer aan als het product van een band en naast alle energie is er ruimte voor rust en meer gedragenheid. Dat geldt bijvoorbeeld voor het titelnummer, waarin via software van Kerzners bedrijf Sonic Reality Nick Mason te horen is. Niet gek dus dat het ook het meest Floydiaanse nummer is. Natuurlijk eindigt het album met een heuse 'epic', maar dit keer geen vreugdevuur aan het eind maar tijd voor reflectie. Met zijn 75 minuten is het eigenlijk een dubbelalbum. We gaan luisteren naar achtereenvolgens “Reckless”, “Quiet Storms” en tenslotte, met een solo van Steve Hackett, “Dirty Soap Box”.
Website: http://davekerzner.com/.
NIEUW
Millenium - 44 Minutes
Van "44 Minutes" (Lynx Music, 2017)
In de 18 jaar dat het Poolse Millenium bestaat (ja, in 1999 waren verwijzingen naar de millenniumwissel erg populair) heeft de groep al diverse bezettingsveranderingen ondergaan, met toetsenist/componist/tekstschrijver Ryszard Kramarski en zanger/tekstschrijver Lukasz Gall als spil. Ook sinds de release van het vorige reguliere studio-album "In Search Of The Perfect Melody" zijn er weer veranderingen: de eerder als gastmuzikant opgevoerde saxofonist Dariusz Rybka is nu vast bandlid en met Grzegorz Bauer is een nieuwe drummer toegetreden. Met deze bezetting werd het 11de album "44 Minutes" opgenomen, waarop evenals op de voorganger ook weer de Floydiaanse achtergrondzangpartijen van Karolina Leszko zijn te horen. Leadzanger Lukasz Gall neemt met dit album afscheid en dat doet hij met het treffend getitelde "End Credits" dat losstaat van de rest van het album, die ook precies 44 minuten duurt. De titel refereert aan het aantal minuten dat Kramarski aan het sterfbed van zijn moeder zat voordat zij het tijdelijke met het eeuwige verruilde. Aan haar is het album ook opgedragen en haar heengaan maakt dat Kramarski definitief geen kind meer is, aan welk feit het album zijn motto ontleent ('When our parents die, we stop being children'). Dat klinkt allemaal zwaar op de hand, maar het sfeervolle karakter van de muziek, enigszins refererend aan Pendragon ten tijde van "The Masquerade Overture", met meeslepend gitaar-, toetsen- en saxofoonspel en bijvoorbeeld enkele bijzondere staaltjes van bassist Krzystztof Wyrwa op zijn Warr Guitar, voorkomen dat je emotioneel uitgeput het album uitzit.
Website: http://www.millenium.art.pl.
NIEUW
Luley, Johannes - Sister Six
- Moonlight Mesa
Van "Qitara" (My Sonic Temple, 2017)
Dik twee jaar geleden maakten we kennis met Johannes Luley, middels zijn dromerige plaat "Tales From Sheepfather's Grove", die geïnspireerd leek op Jon Andersons solodebuut "Olias Of Sunhillow", maar dan wel als Steve Howe daar gitarist op was geweest. Luley bleek gitarist van de groep Moth Vellum, die wij echter niet kenden. Even later dook hij op met Perfect Beings, een band die op tot nu toe twee platen een grote bewondering voor Yes tentoonspreidt (een derde, verwarrend genoeg "Vier" (!) geheten, volgt in januari). Zijn tweede solo-plaat mag in dit licht een grote verrassing worden genoemd, want laat een heel andere kant van 's mans muzikale smaak horen. "Qitara" is naar eigen zeggen (zie ook de albumnaam) een echte gitaarplaat: hij gebruikt een breed scala aan deze instrumenten op het album en voor de 'guitar geeks' onder ons beschrijft hij ze allemaal in de 'liner notes'. Toch is "Qitara" veel meer dan dat: zeker, de uiteenlopende, prachtig opgenomen gitaarpartijen, aldoor met een fraaie, steeds andere sound, spelen een belangrijke rol, maar Luley speelt ook basgitaar en een scala aan toetseninstrumenten - en de diverse uitgenodigde topmuzikanten van naam laten ook indrukwekkend spel horen op dit symfonisch-atmosferisch klinkende jazzrockalbum. Want zó zouden wij "Qitara" in de eerste plaats willen noemen. Luley adapteert composities van Jan Hammer (Mahavishnu Orchestra) en George Duke (van een album dat deze toetsenist maakte toen hij nog bij Zappa speelde) en eert ook Weather Report-toetsenist Joe Zawinul, door op diens wonderlijke toetsenkronkels geënte melodieën te spelen. Een van de gasten in het stuk van Hammer is trouwens Zawinul-leerling Scott Kinsey (Tribal Tech). Het verder zelf gecomponeerde album is overwegend instrumentaal, al is o.a. Moth Vellum-zanger Ryan Downe te horen in "Sister Six". Diens vocalen zijn ingenieus ingebed in de diepe groove van het nummer. Naast het genoemde "Sister Six" horen we het ons Zappiaans in de oren klinkende "Moonlight Mesa". Een album met een muzikaal overweldigend karakter zonder ook maar een moment over-the-top te zijn of in een notenbrij te ontaarden, zoals dat ook niet het geval was op bijv. David Sancious' albums uit de tweede helft van de jaren zeventig.
Website: https://www.johannesluley.com/ .
NOG NOOIT GEDRAAID
Stackridge - Fundamentally Yours
- The Last Plimsoll
Van "The Man In The Bowler Hat" (MCA, 1974 / Edsel, 1996)
De Britse band Stackridge zal niet gelijk bij iedereen een belletje doen rinkelen. De groep was met name succesvol in de eerste helft van de jaren 70 en bracht een mix van folk, powerpop, psychedelische rock en progrock. Kortom: niet echt vast te pinnen op één typisch geluid. Daarnaast heeft de band een nog al turbulent bestaan gaat door de vele bezettingswisselingen. Het meest succesvolle Stackridge-album verscheen in 1974: “The Man In The Bowler Hat”. Op dit album botvieren de leden hun fascinatie voor The Beatles, geholpen door het feit dat niemand minder dan George Martin de producer van dienst is. Beatlesque pop word afgewisseld met meer progressieve momenten, gelardeerd met frivole elementen in zowel muziek als teksten. Daardoor doet Stackridge's muziek op dit album ons ook wel wat denken aan het werk van 10cc toen Godley & Creme nog deel van die band uit maakten. Het enige waar het Stackridge aan ontbrak waren echt hitsingles. Voor twee leden, zanger/gitarist/toetsenist Andy Davis en zanger/bassist James Warren, zou dat hitsucces in 1980 uiteindelijk met komen met hun groep The Korgis en het sfeervolle “Everybody's Got To Learn Sometime”.
Website: http://www.stackridge.net/ .
HARDROCKERS GO PROG
Deep Purple – “A” 200
Van “Burn” (Harvest, 1974 / EMI, 2004)
Deep Purple maakt wel eens uitstapjes richting prog rock en vooral het album “Now What?!” (2013) stond bol van de progverwijzingen. Maar ook in het verleden wilden de vooral in hardrock grossierende heren nog wel eens uit de band springen. Zo ook op het album “Burn” uit 1974. Het was het eerste album zonder Ian Gillan en Roger Glover. Deze werden vervangen door de toen relatief onbekende David Coverdale, respectievelijk Glenn Hughes. Hoewel het album opent met het knallende titelnummer weten de nieuwe leden ook meer soul en funk in de muziek te brengen. “Burn” bevat dan ook zeker een aantal fanfavorieten. Het bluesy “Mistreated” bijvoorbeeld, een nummer dat gitarist Richie Blackmore ook op het repertoire van zijn volgende band Rainbow zou zetten. Het meest afwijkende nummer is echter wel “”A” 200”, waarin toetsenist Jon Lord voor het eerst binnen Deep Purple de synthesizer hanteert. We vragen ons wel af voor welk bandlid dit zalfje indertijd nodig was.
Website: http://www.deeppurple.com/.
LIVE-TIP
Aurora Project, The - Deadly Embrace
Van "World Of Grey" (FREIA Music, 2016)
De Katwijkse band The Aurora Project bestaat 20 jaar. Dit gaat aanstaande vrijdag, 24 november, gevierd worden middels een optreden samen met Sky Architect in De Pul in Uden. Mooie gelegenheid om weer eens wat van het nét voor de jaarwisseling verschenen “World Of Grey” te draaien. Op dit werkstuk, ons Album van de Maand februari, transformeerde The Aurora Project van een echte progmetalband naar een meer melodieuze progformatie met een sound die wel wat weg heeft van het vroegere werk van Arena. Vergeet dit album niet bij het samenstellen van de jaarlijstjes binnenkort! Hij is namelijk ruim te laat verschenen om in 2016 in lijstjes terecht te kunnen komen en mag wat ons betreft niet over het hoofd worden gezien dan wel gehoord!
Website: http://www.theauroraproject.com .
LIVE-TIP
Threshold – Stars And Satellites
Van "Legends Of The Shires" (Nuclear Blast, 2017)
Threshold is een Engelse progmetalband, die eind jaren tachtig werd opgericht. De band is vaak van samenstelling veranderd. Karl Groom (gitaar) is dan ook het enige constante bandlid vanaf het begin. Wel is toetsenist Richard West al sinds 1992 present. Drummer Johanne James haakte in 2000 aan en bassist Steve Anderson in 2003. Voor het eerder dit jaar verschenen "Legends Of The Shires" besloten West en Groom terug te keren naar de progressieve roots. Het zou kunnen dat men daarom de voorkeur gaf aan zanger Glynn Morgan boven de megalongen van Damian Wilson. De wat minder overheersend zingende Morgan was ook Threshold-zanger ten tijde van “Psychedelicatessen” (1994). Hij kwijt zich op dit conceptalbum uitstekend van zijn taak. “82 minuten sterke progmetal waarbij de sterke, elementen van vorige albums vermengd zijn met complexere diepgang en langer uitgesponnen instrumentale stukken. De toetsen krijgen veel ruimte en dat pakt goed uit. Dit zou zomaar eens het beste Threshold-album kunnen zijn: volwassen, ambitieus en opvallend diepgaand." (Maarten Goossensen, Progwereld).
Website: www.thresh.net/
ALBUM VAN DE MAAND
RTFACT - Hollywood Walk Of Fame
Afkomstig van "Life Is Good" (AFL Music, 2017)
RTFACT is een Russisch-Amerikaans project dat debuteert met de CD "Life Is Good". Op dit album treffen we een eclectisch gezelschap, zoals zangers Jeff Scott Soto, Nad Sylvan en Will Champlin, gitaristen Oz Noy en Jeff Kollman, saxofonist/fluitist Gary Meek en drummer Joel Taylor, naast onder andere enkele Russische toetsenmannen. De muziek is al net zo veelzijdig: van de van Spock's Beard bekende Gentle Giant-zangpartijen tot typische A.O.R.-melodieën en van Keith Emerson-achtige bombast, inclusief orkesten en koren, tot een Vaudeville-uitstapje. Naar dat uitstapje, getiteld "Hollywood Walk Of Fame" gaan we vanavond luisteren. Deze rockmusicalachtige song met hints naar typische Hollywood-filmmuziek is ongetwijfeld beïnvloed door de theatrale songs van Queen, maar heeft wel degelijk een progressieve rockinsteek getuige pittig gitaarwerk en Emerson-getint toetsenspel.
Websites:
https://rtfact.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/RTfact-148298752404156/ .
IN MEMORIAM Paul Buckmaster
Yamashta, Stomu - Surf Spin
- Time Is Here
Afkomstig van "Go" (Island, 1976 / Esoteric Recordings, 2008)
Caravan - Be Alright / Chance Of A Lifetime
Afkomstig van "For Girls Who Grow Plump In The Night" (Pink Elephant/Deram, 1973 / Deram, 2001 / Eclectic Disc America, 2007)
Op 7 november overleed op 71 jarige leeftijd Paul Buckmaster. Nu zal deze naam niet bij veel mensen een belletje doen rinkelen. Toch was deze cellist, arrangeur, producer en dirigent al vanaf 1969 in de pop- en rockmuziek – en later in de filmwereld – actief, waarbij hij met vele grote namen samenwerkte. Een van zijn eerste klussen was volgens de aan hem gewijde Wikipedia-pagina in 1969 als cellist op het nummer "Odessa (City On The Black Sea)" van The Bee Gees, een jaar later gevolgd door zijn inbreng op onder meer "Space Oddity" van David Bowie. In de loop der jaren volgden klussen voor Elton John, Tears For Fears, Rupert Hine, Leonard Cohen, Miles Davis, Angelo Branduardi en The Rolling Stones. Ook in de progressieve rock was hij een bekend gezicht. Zo bespeelde hij in het vanavond gedraaide "Be Alright / Chance Of A Lifetime" van Caravan en arrangeerde hij voor het ambitieuze "Go" van Stomu Yamashta de blaas- en strijkpartijen. Met Yamashta werkte hij overigens vaker samen, waaronder voor de muziek die werd geschreven (maar grotendeels ongebruikt bleef) voor "The Man Who Fell To Earth", waar mogelijk een link met hoofdrolspeler David Bowie lag. Helaas is het meeste van dat materiaal niet te vinden op de vorig jaar eindelijk verschenen "Original Soundtrack Recording" van die film.
Websites:
http://www.buckmastersound.com/
http://www.xecutives.net/24-monats-interviews/224-special-interview-music-paul-buckmaster (lang interview met Buckmaster uit 2009)
NOG NOOIT GEDRAAID
Oldfield, Mike - Conflict
- Mirage
Van "QE2" (Virgin, 1980)
De periode 1979 t/m 1982 van Mike Oldfield kunnen we zijn 'vocoder + Afrikaanse drums-fase' noemen. Beide instrumenten figureren in die periode veel op zijn albums zoals “QE2” en “Five Miles Out”. Het is ook de periode dat Oldfield veel gaat optreden met een vaste band, waarin we o.a. Rick Fenn (live-gitarist/bassist bij 10cc), drummer Morris Pert en zangeres Maggie Reilly aantreffen. Het is ook de periode dat hij korte stukken gaat maken in plaats van plaatkantbestrijkende composities. “QE2” uit 1980 is zo'n album, geproduceerd door Mike samen met David Hentschel (die we kennen van zijn werk met Genesis en Elton John). Het lijkt overigens dat die kortere stukken niet helemaal zijn eigen idee waren, want live plakte hij ze vaak weer aan elkaar in langere suites. Hoe dat kan klinken laten we horen door twee tracks van QE2 achter elkaar te draaien: “Conflict” en “Mirage”.
Website: http://mikeoldfieldofficial.com/ .
Tea Party, The - The Ocean At The End
Van “The Ocean At The End” (InsideOut, 2014)
The Tea Party werd opgericht in 1990 door Jeff Martin, Stuart Chatwood en Jeff Burrows na een jamsessie-marathon in een studio in Toronto, Canada. Van de band verschenen 8 studioalbums. Meest recente plaat, na een lange pauze, was ”The Ocean At The End” uit 2014. “Vanaf de opener is het genieten geblazen.. Alle kwaliteiten van de band komen hier goed naar voren. De album-mix werd gedaan door Grammy Award-winnaar David Bottrill (Rush, Muse, Peter Gabriel, Tool) en de CD klinkt alsof ie in een windtunnel is getest. Gestroomlijnd, zeg maar." (Rinco Ennema, Progpraat) Een opvolger heeft dit alweer drie jaar oude album nog niet – wel verscheen onlangs de download-EP “Tx 20” met nieuwe versies van 4 songs van het album “Transmission” (1997)
Website: https://www.teaparty.com/ .
IN MEMORIAM
Davison, Liam - Emerald Eternity
Van "A Treasure Of Well-Set Jewels" (Wymer Records, 2011)
Liam Davison, de vroegere gitarist van de Britse progressieve rockband Mostly Autumn, is eerder deze maand overleden. Vorige week hoorde u hem al slide-gitaar spelen in een nummer van Mostly Autumn. Davison bracht echter in 2011 ook een solo-album uit: “A Treasure Of Well-Set Jewels”, met de nodige invloeden van David Gilmour en Pink Floyd en natuurlijk Mostly Autumn. Diverse muzikale gasten werkten mee, zoals voormalig Mostly Autumn-zangeres Heather Findlay en de van Mostly Autumn-offshoot Breathing Space bekende Paul Teasdale. Davison werd net geen vijftig jaar oud...
Meer info, o.a.: http://www.mostly-autumn.com/2/News.html .
Sunday 12 November 2017 Show No. 1275
NIEUW
Kansas - Paradox (live)
- Opus Insert (live)
Van "Leftoverture Live & Beyond" (InsideOut, 2017)
Het met vers bloed geïnjecteerde Kansas deed Europa wegens 'terrorismedreiging' dan wel niet aan met de tournee die volgde op de uitgave van "The Prelude Implicit" (2016), getourd werd er wel degelijk. Uit opnamen van de Amerikaanse optredens is nu een live-dubbelaar samengesteld. Zoals de titel al doet vermoeden staat er een complete uitvoering van: "Leftoverture" (1976) op. Dit in het kader van het 40-jarig jubileum van wat door velen als het sterkste Kansas-album wordt beschouwd. Van het niet misselijke nieuwe album worden drie van de sterkste songs gespeeld en de rest van de set bestaat uit stukken van de eerste drie albums en de succesvolle opvolger van "Leftoverture": het nu 40 jaar oude "Point Of Know Return" (1977). De vraag is natuurlijk: hoe klinkt nieuwe zanger Ronnie Platt in de oude door Steve Walsh ingezongen stukken? De fans kunnen gerust zijn: hij kwijt zich uitstekend van zijn taak, al mist hij nét dat randje rauwheid en klinkt hij nét wat minder intens en soulvol dan Walsh in zijn topjaren. Maar het scheelt echt weinig. Zoals bekend is de (mede-)producer van "The Prelude Implicit", Zak Rizvi , nu toegetreden tot de band als extra gitarist, wat van Kansas een septet maakt. Rizvi beperkt zich nu tot die rol, want er is een beroep gedaan op de originele "Leftoverture"-producer Jeff Glixman om "Leftoverture Live & Beyond" zo authentiek mogelijk te laten klinken. Van de dubbelaar kiezen we twee nummers die zelden ("Paradox" van "Point Of Know Return") of niet ("Opus Insert" van "Leftoverture") te horen zijn geweest in Xymphonia.
Website: http://www.kansasband.com/.
NIEUW
Barbieri, Richard - New Found Land (live)
Afkomstig van "Variants.1" (eigen beheer, 2017)
Begin maart van dit jaar draaiden we een nummer van "Planets + Persona", de nieuwe CD van voormalig Japan-, Rain Tree Crow- en Porcupine Tree-toetsenman Richard Barbieri. Blijkbaar heeft hij de smaak te pakken, want onlangs kondigde hij aan een serie platen uit te gaan brengen, waarop stukken die niet op reguliere albums pasten, live-opnames en herbewerkingen van oud materiaal komt te staan. Deze eenvoudig uitgebrachte "Variants" zullen uiteindelijk in een apart te bestellen luxe verzamelbox worden gestoken. "Variants.1" bevat derhalve nieuwe nummers die ontstonden tijdens de "Planets + Persona"-sessies, een herbewerking van het Japan-nummer "The Experience Of Swimming" (een b-kantje van een dubbel-single dat op de remaster van "Gentlemen Take Polaroids" te vinden is), een live-improvisatie en een in juli opgenomen live-versie van het nummer "New Found Land" van het meest recente album. Naar dat stuk, dat ruim een minuut langer duurt dan de studio-versie, gaan we vanavond luisteren.
Websites:
https://www.facebook.com/RichardBarbieriOfficial
https://richardbarbieri.bandcamp.com/ .
NIEUW
Hammill, Peter - The Descent
Van "From The Trees" (Fie! Records, 2017)
Sinds Van Der Graaf Generator in 2005 een doorstart maakte zijn de soloplaten van voorman Peter Hammill ook echt complete solo-aangelegenheden. Op zijn jarenlange violist van dienst, Stuart Gordon, kán hij ook geen beroep meer doen: de ook van The Korgis bekende Gordon overleed 3 jaar geleden. Compleet solo betekent niet dat Hammills ambitieniveau lager ligt, zoals wel bleek uit het in 2014 verschenen conceptuele werk "...All That Might Have Been..." , dat een stream-of-conciousness-achtige inslag had zonder echte songstructuren. Wat dat betreft is opvolger "From The Trees" veel conventioneler, met tien songs van tussen de drieënhalf en 5 minuten. Hammills stem is weer zoals vertrouwd omgeven door zelf vaak met kopstem ingezongen harmonieën, en door 's mans eigen gitaar- en keyboardspel. In het slotnummer "The Descent" roepen keyboardsounds etherische sferen op, wat de song als geheel een lading meegeeft waarmee de gemiddelde symfoliefhebber misschien nog het meest overtuigd kan worden van de kwaliteiten van de Britse bard, die afgelopen zondag zijn 69ste verjaardag vierde.
Websites:
http://sofasound.com/
en http://peterhammill.com
HERUITGAVE
Pineapple Thief, The - Punish Yourself
Van "Abducted At Birth" (Cyclops, 1999 (onder de titel "Abducting the Unicorn"), Kscope 2017)
Bruce Soord begon The Pineapple Thief ooit als eenmansproject toen hij nog gitarist was van de psychedelische rockband Vulgar Unicorn. Eind vorige eeuw had hij de behoefte helemaal vanuit zichzelf wat te doen en liet het eerste resultaat, de song "Private Paradise", horen aan de labelbaas van Cyclops, waar Vulgar Unicorn zijn platen op uitbracht. Die stimuleerde hem om een heel album te maken, dat uiteindelijk onder de titel "Abducting The Unicorn" (met verwijzing naar de moederband in de naam dus) verscheen. De duizend geproduceerde exemplaren leken een donker leven op een magazijnplank tegemoed te gaan... totdat in iO Pages een vrij positieve recensie verscheen. Het zorgde ervoor dat er nét genoeg exemplaren werden verkocht om een vervolg mogelijk te maken. Met dit "137" zou The Pineapple Thief drie jaar later echt van de grond komen en uitgroeien tot band, die een steeds belangrijker rol in Soords leven zou gaan spelen. Vulgar Unicorn was inmiddels verleden tijd. Kscope brengt het debuut nu onder gewijzigde titel, zonder Vulgar Unicorn-verwijzing uit als "Abducted At Birth". Bij terugbeluistering valt op dat de invloedsferen én de zangstijl van Soord nog behoorlijk anders waren. We horen namelijk nog duidelijk invloeden van Smashing Pumkins terug - iets dat toch wel verdwenen is uit The Pineapple Thiefs muziek - vermengd met Radiohead-trekjes, waarbij je voornamelijk moet denken aan "The Bends" (pre-"OK Computer" dus zelfs). Die songs worden afgewisseld met instrumentale, spacey, meer psychedelisch getinte klankweefsels, wat het album een vrij duaal karakter geeft. Overigens volgt deze heruitgave op de voet van de live-release "Where We Stood", die als DVD/CD-combinatie en Blu-Ray verkrijgbaar is.
Website: http://pineapplethief.com/ .
JAZZROCK / WERELD VOL MUZIEK
ExhiVision – Lilith
Van “Beyond The Earthbound” (Universal, 2008)
ExhiVision is een Japanse supergroep, geformeerd door gitarist Akira Wada. in eigen land bekend van de jazz-fusiongroep Prism. In het verleden hebben we al eens wat gedraaid van het debuutalbum van de band, dat in 2004 verscheen. Er zijn echter nog twee albums gemaakt. In 2007 verscheen “Overexposure”, dat uitermate lastig verkrijgbaar is. Als afronding kwam er in 2008 een liveplaat waarop de kracht van de band het best tot recht komt. Je hoort mooie duellen tussen gitarist Wada en toetsenist Hiroyuki Namba - en let ook op het spetterende basspel van Toshi Nagai (ex-Gerard). “Beyond The Earthbound” is in 2008 opgenomen in de befaamde Silver Elephant club in Tokyo. Jammer dat ExhiVision nooit grotere bekendheid heeft gekregen. We gaan luisteren naar “Lilith” waarvan de studio versie op “Overexposure” is te vinden.
Website: http://www.prismjapan.com/profile/akira/ .
NOG EVEN GEDULD HEBBEN
Riversea - Wiser
Van ""Out Of An Ancient World" (eigen beheer, 2012)
Het Britse Riversea werkt gestaag verder aan een tweede album. Toetsenist Brendan Eyre en zanger Marc Atkinson zijn druk met het mixen daarvan, samen met bassist/producer David Clements. Dat mixen en masteren moet voor de kerst klaar zijn, waarna er in januari een pre-order campagne zal starten en het album in februari uit zal komen. Tot die tijd moeten we het nog met het debuut doen en in dit geval de ballade “Wiser”, met als gastgitarist Ashley Mulford van Sad Café.
Websites:
http://riversea-band.com/
https://www.facebook.com/riverseamusic/ .
VERGETEN ALBUM
Janison Edge – Beneath The Boy
Van “The Service Of Mary Goode” (Gargoyle, 1998)
The Final Chapter
Alweer bijna 20 jaar geleden verscheen “The Service Of Mary Goode” van Janison Edge. Dit was eigenlijk een doorstart van Shadowland, waarin we twee leden van die band, Maike Varty (toetsen) en Ian Salmon (gitaar) terugvinden. De oprichting was het gevolg van het feit dat Clive Nolan en Carl Groom Shadowland in de ijskast parkeerden. De muziek ligt duidelijk in het verlengde van het laatste Shadowland-album, met als opvallend verschil dat we bij Janison Edge zang van een vrouw, namelijk Sue Element, horen. Als drummer werd Landmarq-lid Dave Wagstaffe aangetrokken en als bassist Paul Brown van Medicine Man. Met dit gemêleerd gezelschap is het makkelijk te raden waar het muzikaal naar toe gaat: naar neo-prog met typische jarennegentig-trekjes. Denk hierbij voornamelijk aan de tweede periode van Landmarq, met Tracy Hitchings dus, aan Magenta maar ook in de steviger passages van Arena. Het bleef echter bij dit ene album; Ian Salmon zou later toetreden tot Arena en Varty richtte Credo op. Ook was Varty eventjes lid van Landmarq en live-toetsenist bij Fish. Beide worden herenigd in de Mick Pointer Band toen deze ging toeren met Marillions complete debuutalbum “Script For A Jester's Tear” op de setlist. We gaan luisteren naar “Beneath The Boy”.
Website: https://nl-nl.facebook.com/Mike-Varty-Music-109567279224729/ .
IN MEMORIAM HANS VERMEULEN
Sandy Coast – Just A Friend
Van “Sandy Coast” (Polydor, 1971)
De Nederlandse zanger en componist Hans Vermeulen is overleden. Hij stierf, zeventig jaar oud, in Thailand, waar hij al sinds jaren woonde. Met zijn band Sandy Coast had Vermeulen al in de jaren zestig en zeventig hits als “I See Your Face Again”, “Capital Punishment” en “True Love That's A Wonder”. Daarna richtte hij Rainbow Train met bandleden als Jan Rietman, Dianne Marchal en Anita Meyer. Hij schreef en zong mee op Meyers eerste nummer 1-hit “The Alternative Way”. (bron RTL Boulevard) “Just A Friend “ was de tweede single die van het derde Sandy Coast-album “Sandy Coast” uit 1971 werd getrokken. Van datzelfde album kwam ook “True Love That's A Wonder”.
Website: http://www.hansvermeulen.nl/
LIVE-TIP
Leap Day – Deucalion
Van het album “From The Days Of Deucalion Chapter 2” (Oskar, 2015)
Voor de vijfde keer wordt in De Uthof in Siegerswoude het Northern Prog Festival georganiseerd. Al vele bands uit binnen- én buitenland hebben de afgelopen jaren het publiek getrakteerd op progressieve rock in diverse verschijningsvormen. Dit jaar wordt weer een mix geboden van jong aanstormend talent uit eigen land en gereputeerde namen. Vanaf drie uur 's middags kan je gaan genieten van achtereenvolgens Novatia (NL), organisator Leap Day (NL), Nice Beaver (NL), Il Castello Di Atlante (IT) en JunXion (NL). Meest recente studiowerk van Leap Day is het tweede deel van het concepttweeluik "From The Days Of Deucalion", gebaseerd op het boek "Worlds In Collision" van Immanuel Veilokovsky. We denken hier het meest rijpe en complete Leap Day-album tot nu toe gehoord te hebben. De zang van Jos Harteveld, die live altijd al prima was, komt nu ook in de studio beter tot recht en we horen in een welluidende productie het volle toetsenspel van Gert van Engelenburg en Derk Evert Waalkens een aangenaam huwelijk aangaan met de warme gitaarpartijen van Eddie Mulder.
Website: http://www.leapday.nl/
Info over het festival op de nieuwspagina van de Leap Day-site: http://www.leapday.nl/news.htm
ALBUM VAN DE MAAND
RTFACT - The King, The Master, And The Timekeeper
Afkomstig van "Life Is Good" (AFL Music, 2017)
RTFACT is een Russisch-Amerikaans project dat debuteert met de CD "Life Is Good". Componist Yuri Volodarsky heeft hiervoor onder de naam Yuri Volodarsky & Friends echter al wel een drieluik afgeleverd met de platen "Revelation", "Without A Word" en "Hot Dozen". Die 'friends' waren onder anderen bekende musici als Eric Marienthal en Mike Miller. Ook op "Life Is Good" treffen we zo'n eclectisch gezelschap, zoals zangers Jeff Scott Soto, Nad Sylvan en Will Champlin, gitaristen Oz Noy en Jeff Kollman, saxofonist/fluitist Gary Meek en drummer Joel Taylor, naast onder andere enkele Russische toetsenmannen. De muziek is al net zo veelzijdig: van de van Spock's Beard bekende Gentle Giant-zangpartijen tot typische A.O.R.-melodieën en van Keith Emerson-achtige bombast, inclusief orkesten en koren, tot een Vaudeville-uitstapje. De vergelijking met het eveneens internationale Intelligent Music Project ligt voor de hand, maar RTFACT is een stuk excentrieker. Zo is het vanavond gedraaide "The King, The Master, And The Timekeeper" een aan Emerson, Lake & Palmer opgedragen (met de nadruk op de eerste) progressieve rocker, waarin gezien dit eerbetoon een ogenschijnlijk misplaatste maar wel erg mooie jazzrockende gitaarsolo is verstopt.
Websites:
https://rtfact.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/RTfact-148298752404156/ .
HET DEBUUT
Bush, Kate - Wuthering Heights
Van "The Kick Inside" (EMI, 1978)
In 1978 maakte de wereld voor het eerst kennis met Kate Bush middels haar debuutsingle “Wuthering Heights”. Het verhaal is bij velen bekend: als tiener werd ze 'ontdekt' door David Gilmour, ze tekende al 1975 een contract bij EMI om vervolgens pas in 1978 haar debuutsingle, gevolgd door haar eerste album "The Kick Inside" uit te brengen. Begeleid door een scala aan muzikanten waarvan een groot deel ook op de albums van The Alan Parsons Project te horen was en geproduceerd door Andrew Powell (die de orkestarrangementen deed voor The Alan Parsons Project) is “Wuthering Heights” nog steeds een van de meest tot de verbeelding sprekende debuut-singles aller tijden. Niet alleen doordat het geïnspireerd is door Emily Bronte's gelijknamige roman, maar misschien nog wel meer door Kate Bush' opzienbarende stem.
Website: http://www.katebush.com/ .
IN MEMORIAM LIAM DAVISON
Mostly Autumn - ... Just Moving On / We Come And We Go
Van "The Last Bright Light" (Cyclops, 2001)
Vorig weekend bereikte ons het trieste bericht dat ex-Mostly Autumn-gitarist Liam Davison plotseling was overleden, kort voor zijn 50ste verjaardag. Davison was vanaf het prille begin de tweede gitarist binnen Mostly Autumn, met name verantwoordelijk voor de slide-gitaarpartijen. Ook was hij af en toe te horen op platen van anderen, zoals het ook in deze uitzending opgevoerde “Out Of An Ancient World” van Riversea. Afgezien van een onderbreking in 2007, toen hij werkte aan een solo-album (dat uiteindelijk pas in 2011 verscheen onder de titel “A Treasure Of Well-Set Jewels”) maakte hij tot 2014 deel uit van Mostly Autumn. Als eerbetoon aan hem draaien we vanavond de eerste twee tracks van Mostly Autumns derde album “The Last Bright Light” uit 2001, waarin Davisons slide-gitaarspel een nadrukkelijk rol vervult.
Website: http://www.mostly-autumn.com .
KOUDE NACHTEN.... / ACTUEEL
Wetton, John - Cold Is The Night
Afkomstig van "Caught In The Crossfire" (EG Records, 1980 / Avalon, 1999)
Na het ontbinden van UK en voordat hij Asia oprichtte verscheen van John Wetton in 1980 zijn eerste solo-LP "Caught In The Crossfire". Met behulp van drummer Simon Kirke, gitarist Martin Barre en saxofonist Malcolm Duncan nam hij samen met producer John Punter (bekend van onder andere Judie Tzuke, Japan, Johnny Cougar, Sad Café, Roxy Music en David Sylvian) en de op het titelnummer opduikende Phil Manzanera tien composities op. Hierop is duidelijk dat Wetton het meer in de radiovriendelijke, op stadions toegesneden rockpop zocht dan in de progressieve muziek die hij voorheen met UK en King Crimson maakte. Het openingsnummer heet niet voor niets "Turn On The Radio". Toch zit er in veel nummers een bepaalde gedrevenheid en agressie, die van zijn debuut ook een persoonlijk statement maken. Goede voorbeelden hiervoor zijn het voor UK geschreven "When Will You Realize", "Paper Talk" en het titelnummer. Wij kiezen echter voor het in deze periode toepasselijke "Cold Is The Night". Net als op het merendeel van de overige songs speelt Wetton zelf de lead-gitaar. Hij is tevens de enige toetsenman op de plaat en laat in deze ballade fraaie Mellotrongeluiden horen. Overigens worden sinds kort enkele albums van de in januari overleden Wetton opnieuw uitgebracht, waaronder het live-document "Akustika - Live In Amerika", dat samen met "Akustika II - Return To Amerika" als dubbelaar verschijnt.
Website: http://www.johnwetton.com/ .
LIVE-TIP
Steven Wilson – Ancestral
Van “Hand. Cannot. Erase.” (Kscope, 2015)
Steven Wilson creëert al sinds eind jaren tachtig ambitieuze, dromerige composities die zwaar leunen op Pink Floyd, Van Der Graaf Generator en Yes. Naast een solocarrière leidt de Britse multi-instrumentalist ook de bands Porcupine Tree en No-Man. Ook als producer, componist en sessiemuzikant is hij zeer actief voor onder meer Opeth, Marillion en Dream Theater. Op 5 maart treedt hij op in het Colosseumtheater in Essen en op 7 maart geeft Steven Wilson een show in AFAS Live. De shows zijn onderdeel van zijn 'To The Bone Tour' die in het teken staat van zijn eerder dit jaar verschenen nieuwe studioalbum. Wij gaan vanavond twee jaar terug in de tijd, toen “Hand. Cannot. Erase.” verscheen. Van dat album het nog niet eerder door ons gedraaide “Ancestral”.
Website: http://stevenwilsonhq.com/ .
Sunday 05 November 2017 Show No. 1274
AOR-OPENER
RTZ – There's Another Side
Van “Return To Zero” (Giant, 1991)
We openen vanavond de uitzending met een album uit de Boston-stal. RTZ is een samenwerking tussen Barry Goudreau en Brad Delp. Goudreau had Boston al begin jaren 80 verlaten en scoorde onder de AOR liefhebbers met Orion The Hunter. Na het stoppen van die groep ging hij samenwerken met ex-Trillion- en -Toto- zanger Fergie Fredriksen, wat een demo-album oplevert: “Face The Music”. In 1989 nam Brad Delp de plaats in van Fredriksen en werd RTZ geboren. Met songs van het debuutalbum “Return To Zero” werd een aantal hits gescoord in de VS, maar de promotie liet te wensen over, tot ontevredenheid van de band. Muzikaal bewoog RTZ zich tussen Boston en Foreigner. Al snel verliet Delp de band om terug te keren naar Boston, hoewel er genoeg materiaal voor een tweede album was. In 2004 verschenen deze opnames onder de naam “Lost”. In 2007 is er nog een reünie, om het 30-jarige bestaan van Boston te vieren. Later datzelfde jaar vond er nog een reünie om minder leuke redenen plaats: Delp maakte namelijk een eind aan zijn leven, waarna de overige RTZ-leden samenkomen om hem te eren.
Website: http://www.barrygoudreau.com .
NIEUW / LIVE-TIP
P.F.M. - The Lesson
- Il Cielo Che C'è
Van "Emotional Tattoos" (InsideOut, 2017)
Ondanks het feit dat de legendarische Italiaanse progband Premiata Formeria Marconi (P.F.M.) de laatste jaren zeer actief is aan het platenfront, is het nu verschenen "Emotional Tattoos" het eerste album met echt nieuw materiaal in 11 jaar tijd, sinds het in 2006 verschenen instrumentale "Stati Di Imaginazionni". In de tussenjaren waren er eerbetonen aan de in 1999 overleden Italiaanse bard Fabrizio De André, waarvoor P.F.M. in het verleden al vaak als begeleidingsband fungeerde. Ook werden de klassieke P.F.M.-albums uit de vroege jaren zeventig opnieuw opgenomen. Toen men daarmee gereed was verliet gitarist Franco Mussida de band, waarmee drummer/zanger Franz Di Cioccio als enig lid uit de vroege jaren overblijft, hoewel bassist Patrick Djivas ook alweer sinds 1974 meedraait. Flavio Premoli, de man achter al die kippenvelverwekkende toetsenpartijen uit de seventies, was al na de rockopera "Dracula" (2005) vertrokken. Nieuwe gitarist is Marco Sfogli, die meer een progmetalachtergrond heeft. Op "Emotional Tattoos" is daar niet heel veel van te merken, al is hij duidelijk meer een rockgitarist dan zijn uit de klassieke progschool komende voorganger. "Emotional Tattoos" klinkt beduidend commerciëler dan de subtiele progplaat "Stati Di Imaginazionni" en ligt stilistisch wat dichter bij "Serendipity", al is het gehalte symfo toch wel flink hoger dan op die plaat uit het jaar van de millenniumwissel. Wat opvalt is dat de compacte symfopopsongs, die ook nog wel 's aan de latere Kayak-platen doen denken, vaak een krachtige, melodieuze baspartij hebben: ja, Djivas' spel doet hier vaak denken aan dat van Eloy's Klaus Peter Matziol. Luister maar naar "The Lesson". En zoals vaak met Italiaanse prog klinken de vocalen in de moedertaal bevlogener. Het treft dan ook dat InsideOut de Italiaanstalige versie van het album er gewoon gratis bijdoet. Van die tweede schijf draaien we "Il Cielo Che C'è", een van de nummers waar violist Lucio Fabbri prominent mag soleren. Premiata Formeria Marconi is op tournee ter promotie van dit album en zal op 25 november te aanschouwen zijn in De Boerderij te Zoetermeer.
Website: http://www.pfmworld.com/ .
NIEUW
Vuur – Valley Of The Diamonds - Mexico City
Van “In This Moment We Are Free – Cities” (InsideOut, 2017)
"Vuur is te beschouwen als een spin-off van The Gentle Storm dat Van Giersbergen deed met Arjen Lucassen. De live-band is grotendeels doorgegaan in deze band. Merel Bechtold is vervangen door Jord Otto (bekend van My Propane) en Marcela Bovio is – om muzikale meningsverschillen – afgehaakt. Joost van den Broek is misschien niet te horen, maar drukt wel zijn stempel als producer en tekstschrijver. Elk nummer op dit album verwijst naar een stad die Van Giersbergen heeft aangedaan in haar lange carrière als zangeres. Elk nummer ademt de sfeer van die stad en verwijst ernaar. De albumtitel verwijst naar het gevoel dat je krijg als je als vreemdeling een nieuwe stad aandoet, het gevoel van vrijheid, een gevoel dat iedere (wereld)reiziger begrijpt. Met Vuur heeft Anneke van Giersbergen een uitlaatklep voor haar stevige ‘heavy’ kant gevonden. Via haar roots in The Gathering heet ze een sterke fanbase weten op te bouwen die ze middels deze nieuwe band wederom niet teleurstelt." (Mario van Os, Progwereld) Vuur treedt 10 december op in TivoliVredenburg, Utrecht en 27 januari op Momfest, Erp.
Website: http://www.vuur.band/
NIEUW (JAZZROCK)
Vilchez, Chema - Music & Change
- Haití, El Milagro De Isabel Solá Matas
Afkomstig van "Music & Change" (eigen beheer, 2017)
Vorige week draaiden we muziek van de relatief onbekende MSM Schmidt die al zes platen maakte met een ware 'who-is-who' aan gerenommeerde jazzrockmusici. En waarschijnlijk kennen eveneens weinig mensen buiten de fanatieke fusionfans de Spaanse gitarist Chema Vilchez. Toch wist ook deze virtuoos op CD's als "La Naturaleza Sagrada De La Vida" uit 1999 en "El Sueño Del Navegante" uit 2001 giganten als Dave Weckl, Dave Carpenter, Chad Wackerman en Gary Willis aan zich te binden. Daarnaast maakt Vilchez ook meer jazzgerichte en akoestische gitaarplaten. Op zijn onlangs verschenen "Music & Change" combineert hij met onder andere Vinnie Colaiuta toegankelijke jazzrock met enkele vocale, meer richting jazzpop gaande stukken. Rode draad door de nummers is aandacht voor mensen die het om wat voor reden dan ook verdienen om herinnerd te worden. Achter bijna elke titel staan dan ook de naam aan wie het nummer wordt opgedragen. Meest bekende persoon die genoemd wordt is Allan Holdsworth, aan wie de ballade "Through The Sky" is opgedragen. Wij kiezen echter vanavond voor het titelnummer en het openingsnummer "Haití, El Milagro De Isabel Solá Matas", een tribute aan de vorig jaar op Haïti vermoorde in Barcelona geboren non.
Website: http://www.chemavilchez.com/en/ .
(OP)NIEUW
Valdez - This
Van "This" (Bad Elephant Music, 2017)
Zanger/gitarist Simon Godfrey (Tinyfish, Shineback) vertrok vanuit Engeland in 2014 naar het Amerikaanse Philadelphia. Hij ontmoette daar Echolyn-bassist Tom Hyatt, met wij hij, aangevuld met toetsenist Joe Cardillo (Cold Blue Electric) en drummer Scott Miller (Stone Jack Baller) de groep Valdez oprichtte. Wat hij prettig vond aan het muzikale klimaat aan de Amerikaanse 'east coast' is dat daar minder in hokjes wordt gedacht dan in de UK, aldus Godfrey in Prog Magazine. Toch klinkt het nu verschenen debuutalbum "This" ons eerder Brits dan Amerikaans in de oren. Het is inderdaad geen strikt progrock-genre-album, maar de geest van progressieve rock waart wel degelijk door de muziek. Op een manier zoals dat in delen van het oeuvre van een band als 10cc het geval is - en vooral ook bij eightiesbands als Tears For Fears, XTC of Deacon Blue. Waarbij Valdez toch nog wel net een graadje meer 'symfo' is dan al die genoemden. Dat geldt zeker voor het lange slotnummer, waarin ook typische symfozaken als een vette toetsensolo zijn te horen. De muziek wordt verder vrijwel nergens erg technisch, maar is wel uitermate verzorgd. Tom Hyatts Echolyn-maatje Brett Kull laat hier bovendien opnieuw horen dat hij een productie zowel warm als gedetailleerd kan laten uitkomen. Dit album verdient gewoon nog wat meer aandacht en dus kiezen we er voor om het titelnummer, “This”, over het voetlicht te laten treden.
Website: http://valdez.badelephant.co.uk/ .
NIEUW
Glass Hammer - Indentity Principle
Van "Untold Tales" (Arion, 2017)
Glass Hammer bestaat volgend jaar een kwart eeuw en dat viert de Amerikaanse band met een collectie 'zeldzame en tot nu toe niet eerder uitgebrachte studio- en live-opnamen' (zoals de ondertitel in het Nederlands luidt) uit de periode 1993-2017. De creatieve as van de band, Fred Schendel en Steve Babb, hebben de archieven uitgeplozen en vonden daar voor speciale gelegenheden opgenomen covers van The Beatles en Argent, beginnetjes van projecten die nooit voltooid zijn, experimenten in een andere stijl dan de fans van de band verwachten zullen (en die men daarom eigenlijk niet eerder uit durfde te brengen), alsmede een bijdrage aan een thema-album van het Finse Colossus. Meest bijzondere en wat ons betreft ook sterkste nummer van het album stamt uit de begintijd van de band en werd teruggevonden op een vergeten backup-drive. Dit "Identity Principle" was ook zo'n nummer dat bedoeld was voor een nooit gerealiseerd project. Toentertijd was het duo al redelijk gecharmeerd van de song, maar men kreeg het nooit helemaal goed. Recent is er daarom nog aan gesleuteld. Resultaat is een volbloed Glass Hammer-mini-epic, dat stilistisch tussen prog van de Europese (denk aan Genesis, Yes en ELP) en Amerikaanse (denk aan de symfonische jaren van Styx en Ambrosia) te positioneren valt. ...Voor zover een stuk van 13 minuten een mini-epic kan zijn dan. De laatste drie minuten betreffen een dit jaar opgenomen coda.
Website: http://glasshammer.com/
.
OPENER / HERUITGAVE
Styx - Blue Collar Man (Long Nights)
Van "Pieces Of Eight” (A&M, 1978 / Audio Fidelity, 2017)
The Final Chapter
Het Amerikaanse label Audio Fidelity brengt met enige regelmaat klassieke albums uit in een nieuwe, hoogwaardige master waarbij ze tegenwoordig als Hybrid Stereo SACD verschijnen. Niet altijd zitten daar voor Xymphonia interessante albums tussen maar nu is het 8ste album van de Amerikaanse band Styx in zo'n uitgave verschenen. Dit uit 1978 stammende “Pieces Of Eight” was de opvolger van het grote succesalbum “The Grand Illusion” uit het jaar ervoor. Ook “Pieces Of Eight” werd uitzonderlijk goed verkocht, niet in het minst door de hoge hitparadenoteringen voor de singles “Sing For The Day” en “Blue Collar Man”.
Website: http://styxworld.com/band .
IN HET NIEUWS
Camel - Chord Change
Van "Moonmadness" (Decca, 1976)
Deze week werd bekend dat Camel volgend jaar (2018) weer op tournee gaat en dit maal onder de noemer The Moonmadness Tour 2018. De bezetting is dezelfde als tijdens de Japanse concerten van vorig jaar, dus met Peter Jones (Tiger Moth Tales, Red Bazar) als toetsenist/zanger. Er zijn nog geen data bekend voor concerten in Nederland, nog veel gekker, er is nog meer één concert officieel bevestigd. Dat is dan wel gelijk in een prestigieuze locatie: op 17 september 2018 staat Camel in Londen in de Royal Albert Hall. Maar we durven wel te stellen dat we collectief onze progpet op gaan eten als blijkt dat Camel tijdens deze tournee niet naar Nederland komt. Wij grijpen vanavond naar het album dat volgend jaar tijdens de concerten in het middelpunt zal staan: het 41 jaar oude “Moonmadness”, wat ons betreft één van de sterkste, zo niet hét sterkste Camel-album.
Website: http://www.camelproductions.com/
LIVE-TIP
Marillion – No One Can
Van “Holidays In Eden” (EMI, 1991)
Als we wat van Marillion draaien grijpen we vaak naar de meer gedragen nummers. Vandaag doen we het eens met een andere zijde van de band. “No One Can” komt van “Holidays In Eden”, het album dat de popzijde van de band zeker belicht. Deze single is er een goed voorbeeld van. Dit liefdesliedje is natuurlijk andere koek dan het zware “F.E.A.R.” dat de band een jaar geleden uitbracht. Volgend jaar zal Marillion vier keer optreden in ons land, waaronder op 30 juni in Enschede. De voorverkoop is gisteren begonnen.
Website: www.marillion.com
(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Riis, Bjørn – Winter
Van “Forever Comes To An End” (Karisma Records, 2017)
We draaiden in juni al iets van het nieuwe album,“Forever Comes To An End“, het tweede 'solo'-album van Airbag-voorman Bjørn Riis. Het album werd beoordeeld met een zogenaamde Vette Krent in iO Pages 143: "Een Engelse uitdrukking is: if it looks like a duck, and if it quacks like a duck, then it must be a duck. Dus als je de stergitarist van Airbag hebt, Bjørn Riis dus; en de drummer van Airbag, Henrik Fossum; en zo te horen de zanger van Airbag, Alse Tostrup (of is dat Riis zelf?); dan moet het toch gewoon Airbag zijn? Er mag dan wel op staan dat dit de tweede soloplaat van Riis is, we trappen daar niet in. Want dit is dus gewoon een prima Airbag-plaat, met melancholische zang, fijne tempo's en vooral die lyrische gitaar van Riis, die regelmatig zo heftig tekeergaat als de vroege David Gilmour, terwijl er ook trekjes van Marillions Steve Rothery in zijn spel zitten. Die laten zich vooral gelden tijdens de vele instrumentals op dit album, waarvan "Getaway" een prima soundtrack is voor een wilde autorit. Stel dat David Gilmour (inmiddels de 70 gepasseerd) zijn instrument naar zolder brengt, dan staat zijn opvolger niet alleen klaar, hij is al volop in bedrijf!" (André de Waal). We gaan nu luisteren naar het melancholische en filmische “Winter”. Riis speelt op 23 februari 2018 in de Boerderij te Zoetermeer.
Website: http://www.bjornriis.com/ .
ALBUM VAN DE MAAND
RTFACT - Artifact
Afkomstig van "Life Is Good" (AFL Music, 2017)
De meeste Albums van de Maand die Xymphonia selecteert blinken uit in hun consistentie. Voor de maand november hebben we juist een plaat gekozen, waarvan het lijkt alsof elk nummer door een andere formatie is uitgevoerd. We hebben het over "Life Is Good" van RTFACT. RTFACT is een Russisch/Amerikaans project. Alle composities zijn geschreven door Yuri Volodarsky, terwijl de teksten afkomstig zijn van David Andrew Grout en in het geval van de titelsong van Maxim
Volodarsky. Deze heren komen echter niet voor in de lijst musici die te horen zijn. Daarop treffen we wel een eclectisch gezelschap, zoals zangers Jeff Scott Soto, Nad Sylvan en Will Champlin, gitaristen Oz Noy en Jeff Kollman, saxofonist/fluitist Gary Meek en drummer Joel Taylor, naast onder andere enkele Russische toetsenmannen. Zoals gezegd is de muziek al net zo veelzijdig: van de van Spock's Beard bekende Gentle Giant-zangpartijen tot typische A.O.R.-melodieën en van Keith Emerson-achtige bombast, inclusief orkesten en koren, tot een Vaudeville-uitstapje. De vergelijking met het eveneens internationale Intelligent Music Project ligt voor de hand, maar RTFACT is een stuk excentrieker, zoals het titelnummer en het Toto-achtige "(I Got) Money In My Pcoket", die we drie weken geleden draaiden, al lieten horen. Voor de aftrap van de maand hebben we het instrumentale, lekker bombastische "Artifact" geselecteerd.
Websites:
https://rtfact.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/RTfact-148298752404156/ .
NIEUW
Winwood - 40,000 Headmen
Afkomstig van "Greatest Hits Live" (Wincraft Records, 2017)
Twee dingen vallen op aan de onlangs verschenen live-dubbelaar van Steve Winwood: op de hoes ontbreekt zijn voornaam en "Greatest Hits Live" suggereert dat Winwood een soort 'best of' heeft gemaakt. Met een geweldige band, waarin onder andere de van Mick Taylor, Jeff Beck, Snowy White en Gary Boyle bekende drummer Richard Bailey, speelt de van de Spencer Davis Group, Traffic, Blind Faith en zijn soloplaten bekende Winwood weliswaar enkele nummers die de hitparade bereikten, de registratie is toch veel meer een artistiek overzicht van de muzikale weg die de zanger, gitarist en toetsenman sinds de jaren 60 van de vorige eeuw bewandeld heeft. De meeste stukken bieden de musici veel ruimte om zich lekker uit te leven, iets waar vooral de langere composities uit het Traffic-oeuvre prima voor geschikt zijn. Verder klinken zijn door synthesizers beheerste jaren 80 hits "While You See A Chance" en "Arc Of A Diver" in deze rockbezetting ineens een stuk minder steriel. Mooi ook om te horen hoe goed de volgend jaar 70 wordende Winwood nog steeds bij stem is. Wel jammer dat er geen songs van zijn bijdragen aan het geweldige "Go"-project van Stomu Yamashta werden gespeeld. Wij hebben gekozen voor een van de kortere songs, het van het titelloze tweede album van Traffic afkomstige "40,000 Headmen".
Websites:
https://nl-nl.facebook.com/stevewinwood/
https://www.stevewinwood.com/ .
IN MEMORIAM GEORGE YOUNG
Flash And The Pan – Down Among The Dead Men
Van het debuutalbum “Flash And The Pan” (CBS, 1978)
George Young: zonder zijn hulp en steun was de Australische hardrockband AC/DC er nooit geweest, zeiden oprichters Angus en Malcolm Young bij de dood, vorige week, van hun oudere broer George Young op 70-jarige leeftijd. Dat het geen loze woorden waren, bewijzen de vijf platen die George Young voor de hardrockband produceerde, waarop ook de grote AC/DC-megahits “Highway To Hell” en “Whole Lotta Rosie” stonden. Bovendien was George Young eind jaren zeventig ook nog enige tijd als basgitarist bij AC/DC te horen. Young vormde met Harry Vanda, een van oorsprong Nederlandse muzikant (geboortenaam: Johannes Vandenberg) die naar Australië was geëmigreerd, ook een gewild producersteam en componistenduo. Zo schreven ze onder meer voor John Paul Young de grote discohit “Love Is In The Air” en “Runnin' For The Red Light” voor Meat Loaf. Zelf hadden Vanda en Young met hun band The Easybeats, het Australische antwoord op The Beatles, in 1966 een wereldhit met “Friday On My Mind”. Eind jaren zeventig zou George Young met diezelfde Vanda de new wave-band Flash And The Pan oprichten en hits scoren met “Hey, St. Peter”, “Waiting For A Train” en “Down Among The Dead Men”. (bron: De Volkskrant)
Meer info, o.a.: https://nl.wikipedia.org/wiki/Flash_and_the_Pan .
SEVENTIES
Titanic – One Night In Eagle Rock
Van “Eagle Rock” (CBS, 1973 / Repertoire, 2000)
Titanic was een Noorse rockgroep die eind jaren '60 werd opgericht en de Britse zanger Roy Robinson als frontman had. De muziek valt te duiden als wat vaak 'proto-prog' wordt genoemd: enerzijds de power en blues-basis van de hardrock van die dagen, met bijbehorende rauwe vocalen - anderzijds een flink been in de opkomende progressieve rock, middels een flinke rol voor Hammondorgel, waar de nodige klassiek-georiënteerde licks aan onttrokken worden, en experimenten met minder voor de hand liggende structuren en pompeuze arrangementen. In Noorwegen én in West-Duitsland was Titanic kortstondig flink populair. In 1976 hield de band het na vier studioalbums voor gezien, om vervolgens in de jaren erna liefst vier keer heropgericht te worden, in wisselende bezettingen, vaak gepaard gaand met een nieuw album. In 2014 viel definitief het doek voor de band, mede veroorzaakt door het overlijden van zanger Roy Robinson.
Meer info: http://en.wikipedia.org/wiki/Titanic_(band) .
