Uitzending Terugluisteren

Nr. 8:

Oak - False Memory Archive (Karisma Records)
U hoort: Claire De Lune

- Op nummer 2 in de lijst van Chris:
5 jaar na het verschijnen van het debuut (met de aantekening dat het pas door een heruitgave in 2016 echt door de progscene werd opgepikt) bracht het Noorse Oak dit jaar “False Memory Archive”. Dit album had niet gelijk dezelfde verpletterende indruk die het debuut maakte, maar bleek uiteindelijk toch een bedwelmende uitwerking te hebben op mij. Schitterende moderne progressieve rock waarin op ingenieuze wijze elektronische elementen verwerkt zijn.
Website: http://www.oakinoslo.com/.

Dilemma – Random Acts Of Liberation (Butler Records)
U hoort: Aether

– Op nummer 8 in de lijst van Maurice:
Dilemma debuteerde in 1995 met het album “Imbroccata”, waarna het heel stil werd rond de band. In 2012 kwam er een kortstondige reünie, die uiteindelijk resulteerde in een flink gewijzigde bezetting met o.a. drummer Collin Leijenaar (bekend van zijn spel bij Neal Morse en sinds kort ex-Kayak) en zanger/gitarist Dec Burke, die we nog kennen van Darwin’s Radio en Frost*. Constante factor in de Dilemma-geschiedenis is Robin Z(uiderveld). Samen met bassist Erik van der Vlis en gitarist Paul Crezee vormen deze heren het nieuwe Dilemma. De heren houden vast aan waar ze goed in zijn: moderne progressieve rock met soms een stevig sausje, maar met als basis heel toegankelijke, haast poppy songs met catchy melodieën. Een album van ware internationale allure dat het predicaat Album Van De Maand met recht verdient. Én een plaatje in mijn top 10.

– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
Na Kayak is Dilemma de tweede band van eigen bodem in mijn Top 10. Dilemma heeft me net als Subsignal verrast met het nieuwe album. Alles is werkelijk alles tot in de puntjes is verzorgd. We hebben dan wel heel lang op “Random Acts Of Liberation” moeten wachten, maar het resultaat klinkt als een klok en is een fascinerend werkstuk waar je niet snel op uitgeluisterd raakt.
Website: http://dilemma.band/ .

Pymlico – Nightscape (Apollon Records: PROG)
U hoort: Silver Arrow

- Op nummer 8 in de lijst van Chris: Bijna ieder jaar staat er wel een album in mijn Top 10 die een connectie heeft richting jazzrock of fusion. Dit jaar had ik zelfs meerdere kandidaten, waaronder het debuutalbum van het Britse Lydian Collective of Niko Tsonevs project Moonparticle. De keuze is echter gevallen op de Noorse band Pymlico, waarvan de frisse, bijna tijdloze sound te horen is op hun meest recente album “Nightscape”. Pymlico is een instrumentale band, met aan het roer drummer Arild Brøter die niet alleen drumt maar ook samen met zijn broer en toetsenist Øyvind Brøter de muziek schrijft en arrangeert en het geheel ook produceert. De Noren tappen op heel vernuftige wijze uit twee muzikale vaatjes en maken daar een eigen cocktail van. We horen fusion-invloeden met een mooie melodieuze rol voor saxofoniste Marie Færevaag maar dan wel gebed in soms kamerbrede toetsenpartijen, met als tegenhanger schitterende elektrisch gitaarwerk. Pymlico verenigt het beste van twee werelden in zich waarbij ze instrumentale virtuositeit uit de jazzrock koppelen aan knap uitgewerkte prog composities.

- Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
“Nightscape” van de Noorse fusion- en jazzrockgroep Pymlico laat een fris, bijna tijdloos geluid horen. Pymlico is een instrumentale band, met aan het roer drummer Arild Brøter die niet alleen drumt maar ook samen met zijn broer en toetsenist Øyvind Brøter de muziek schrijft en arrangeert en het geheel ook produceert. De Noren tappen op heel vernuftige wijze uit twee muzikale vaatjes en maken daar een eigen cocktail van. We horen fusion-invloeden met een mooie melodieuze rol voor saxofoniste Marie Færevaag maar dan wel gebed in soms kamerbrede toetsenpartijen, met als tegenhanger schitterende elektrisch gitaarwerk. Opener “Wide Awake” is daarvan al gelijk een mooi voorbeeld. Het langste nummer “Ghost Notes” is één van de stevigste tracks van het album. Het feit dat gitarist Stephan Hvinden mede-schrijver is, zou daar nog wel eens de oorzaak van kunnen zijn. Zoal veel nummers op “Nightscape” heeft het stuk een aanstekelijke groove en een schitterende opzwepend slot met alle ruimte voor drums en percussie. Pymlico heeft zich met dit album echt op de kaart gezet en we zullen deze Noren in de toekomst zeker niet meer uit het oog verliezen.
Website: https://www.facebook.com/Pymlico/ .

Nr. 7:

Ook nummer 7 is weer een ex aequo-aangelegenheid. Twee persoonlijke nummer één-titels - opvallend genoeg allebei Italiaans - en een breder gedragen album van Nederlandse bodem.

Not A Good Sign – Icebound (eigen beheer)
U hoort: Truth

– Op nummer 1 in de lijst van Herman:
Het derde album van het Italiaanse Not A Good Sign is wat grilliger dan de voorgangers en zeker niet zo pakkend als het veelgeroemde debuut. Het kent meer onheilspellende passages die uiteindelijk toch weer verslavend blijken te zijn. Een cursus hoe je stekelige en complexe instrumentale passages kunt inpassen in een toch min of meer songmatige structuur. En natuurlijk is het genieten van de geweldige zang van de ook van La Coscienza Di Zeno bekende Alessio Calandriello. Hij is echter niet in alle songs te horen: ook Trevisan zingt enkele stukken.
Websites:
https://www.notagoodsign.org/
https://notagoodsign.bandcamp.com/album/icebound .

Cervello - Live In Tokyo 2017 (Belle Antique)
U hoort: Trittico (live)

– Op nummer 1 in de lijst van René:
“Melos" uit 1973 was de enige LP die de Italiaanse formatie Cervello uitbracht. De plaat wordt door velen als meesterwerk gezien, hoewel anderen moeite hebben met het grillige karakter. Gitarist Corrado Rustici zou daarna in onder meer Nova spelen en enkele fraaie soloalbums maken, maar verwierf toch voornamelijk faam als producer. In 2017 kwamen drie van de vijf oorspronkelijke leden van Cervello bijeen om in Japan de hele LP live te spelen. Drie originele leden worden bijgestaan door drie nieuwe, waaronder Virginio Simonelli: een zanger die uit de popwereld komt, maar over een uiterst soepele stem blijkt te bezitten die met gemak de moeilijke passages beheerst. Al met al is de SHM-CD "Live In Tokyo 2017" een schitterend live-document.
Website: https://www.facebook.com/corrado.rustici .

Kayak – Seventeen (InsideOut / Sony Music)
U hoort: Cracks

– Op nummer 9 in de lijst van Maurice:
Horen we in deze bijna compleet nieuwe Kayak-bezetting een nieuwe spirit terug? Gitarist Marcel Singor geeft wel al op de CD blijk van zijn veelzijdigheid - en dat met een heel andere sound dan op zijn solowerk. Zanger Bart Schwertmann heeft een zeer prettige stem die qua timbre in de verte doet denken aan dat van Bert Heerink. Schwertmann weet de songs stuk voor stuk meeslepend over het voetlicht te brengen. Bassist Kristoffer Gildenlöw (ex-Pain Of Salvation), lid van de huidige bezetting, is alleen in "Cracks" te horen, de andere baspartijen zijn van bandleider en conservatoriumalumnus Scherpenzeels eigen hand. Dat "Cracks" is een van de drie epischer opgebouwde lange nummers, de overige zijn beduidend korter.

- Op nummer 4 in de lijst van Aldwin:
Toen enkele jaren geleden Edward Reekers en Cindy Oudshoorn uit Kayak stapten omdat ze het niet eens waren met de toekomst die bandleider Ton Scherpenzeel voor ogen had met de groep, leek die toekomst eventjes uiterst wankel geworden. Zeker toen ook enkele muzikanten het zangduo volgden naar het coverproject Symfo Classics. Rob Palmen van music agency GlassVille wist Scherpenzeel ervan te overtuigen gewoon door te gaan en koppelde de toetsenist/componist aan muzikanten uit zijn stal. De 65-jarige muziekveteraan kreeg met deze nieuwe kornuiten weer zoveel spirit dat hij zich weer 17 voelde. Samen met het feit dat dit ook echt het zeventiende Kayak studio-album blijkt, is dat de reden voor de albumtitel "Seventeen". We, mijn eega en ik, hadden het voorrecht de band te zien optreden bij één van de eerste optredens in de nieuwe line-up. We waren diep onder de indruk, vooral door de gespeelde nummers van het nieuwe album, maar ook hoe oude bekende Kayak-nummers gespeeld werden in een modern jasje.
Website: https://www.kayakonline.info/ .

Nr. 6:

Op nummer 6 vinden we twee albums: een persoonlijke nummer 1 die ook nog laag in een andere lijst opduikt én een album dat laat in het jaar verscheen en daarom nog niet door ieder teamlid (goed) gehoord was. Goede kans dat het volgend jaar opnieuw (en misschien wel hoger) in de eindlijst staat.

All Traps On Earth – A Drop Of Light (AMS Records)
U hoort: All Traps On Earth (edit)

- Op nummer 5 in de lijst van Chris:
Medio november was daar ineens een album van een project genaamd All Traps On Earth, waaraan Änglagård-bassist Johan Brand in alle stilte vanaf 2014 heeft gewerkt. Hij wordt op dit “A Drop Of Light” bijgestaan door drummer Erik Hammarström (de tweede drummer van Änglagård), toetsenist Thomas Johnson en klassiek zangeres Miranda Brand, inderdaad dochter van Johan. Brand zet de muzikale traditie van Änglagård uitstekend voort en weet de sound zelfs nog verder te ontwikkelen en te verrijken. Nog steeds heel veel Mellotron, heel veel zware basgitaren en baspedalen en virtuoos drumwerk, maar daarnaast ook veel ruimte voor diverse blaasinstrumenten zoals saxofoon, basklarinet en trompet. Gitaren zijn wat minder nadrukkelijk aanwezig. “A Drop Of Light” is een echt oncompromisloos album geworden.

- Op nummer 4 in de lijst van Herman:
Het liep al tegen het einde van het jaar toen Änglagård-bassist Johan Brand verraste met het album “A Drop Of Light”. Hij heeft daarvoor een andere band opgetuigd, waarbinnen zijn dochter, de klassiek geschoolde zangeres Miranda, een bijzondere rol speelt met woordenloze zang. Ze laten zich bijstaan door Änglagård-muzikanten uit diverse incarnaties van die groep, alsmede Thieves' Kitchen-gitarist Phil Mercy. Het Änglagård-bloed is overduidelijk hoorbaar en natuurlijk zijn dus ook King Crismon-invloeden zeer present. De muziek vloert je echter, zóveel impact heeft het geheel opnieuw, net als het sterkste werk van de moederband. Maar nu dus met een bijzondere sirene als betoverend extra element.
Website: https://alltrapsonearth.com/ .

Subsignal – La Muerta (Gentle Art Of Music / Soulfood)
U hoort: The Bells Of Lyonesse

– Op nummer 8 in de lijst van Herman:
Subsignal-zanger Arno Menses geeft in interviews te kennen een grote AOR-liefhebber te zijn, wat zich meer dan eens uit middels de uiterst pakkende melodieën op het vijfde Subsignal-album “La Muerta”. Het producersduo Yogi Lang en Kalle Wallner (RPWL) zorgt ervoor dat alles, waaronder de goddelijke zangharmonieën, klinkt als een klok (of de klokken van Lyonesse, zo u wilt;-)). Bij een concert in Oberhausen, enkele maanden geleden, blijkt dat de groep er niet in vertrouwt dit allemaal live over het voetlicht te kunnen brengen: er liep nogal wat mee van harde schijf, terwijl het live gespeelde deel helaas wat leed onder onzuiverheid en metal-logheid. Typisch geval van 'de plaat is veel beter'.

– Op nummer 1 in de lijst van Aldwin:
Voor mij is het album "La Muerta", het vijfde studio-album van de Duitse band Subsignal. wel de grootste verrassing van afgelopen jaar. Het was Xymphonia's Album van de Maand juni en het heeft een Nederlands trekje. Deze groep ontstond 11 jaar geleden uit de asresten van de 'intelligente' progmetalgroep Sieges Even. De spil wordt gevormd door gitarist Markus Steffen en de Rotterdamse zanger Arno Menses. Progmetal en vooral ook veel Rush-invloeden waren op de eerste albums alom present, maar op het vijfde album, “La Muerta” is van progmetal nog maar weinig terug te vinden, AOR-trekjes zijn er des te meer. Op “La Muerta” krijgen we, naast twee korte instrumentaaltjes, negen heerlijke pakkende songs voorgeschoteld. De nummers hebben stuk voor stuk fraaie melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. Toch is de insteek nog steeds behoorlijk progressief. (met quotes van Progwerelds Ralph Uffing) Kleine teleurstelling vond ik wel het optreden op 18 oktober in Zentrum Altenburg, Oberhausen: de band kwam niet helemaal uit de verf.
Website: https://www.subsignalband.com/.

Nr. 5:

Na al deze deelposities vinden we drie plaatsen op rij met maar één album...

Pineapple Thief, The - Dissolution (Kscope Records)
U hoort: White Mist

– Op nummer 9 in de lijst van Aldwin:
Mooi te zien hoe een band zich verder ontwikkelt en nu is gaan behoren tot de eredivisie van de hedendaagse progrock-scene. We hebben in dit geval over The Pineapple Thief. De Britse band onder leiding van Bruce Soord heeft verschillende gezichten en bracht de afgelopen jaren een aantal waanzinnige albums uit. Zowel "Magnolia" (2014) als "Your Wilderness" (2016) kregen lovende recensies, albums met diepgang en pakkende songs. Met "Dissolution" overtreft de band wederom de verwachtingen van de fans en critici.

– Op nummer 8 in de lijst van René:
“Dissolution” heeft een los concept over hoe het individu zich voelt in een wereld die door de moderne communicatietechniek alziend is geworden. Gavin Harrison heeft niet alleen voor bijzonder boeiende ritmiek gezorgd, maar ook zijn adresboek aangesproken. In het koningsnummer "White Mist" is namelijk David Torn te gast die hier bijzondere geluiden uit zijn gitaren weet te toveren. Dat Soord dat ook zelf kan, blijkt wel uit de eigenzinnige, door merg en been gaande solo's in "Uncovering Your Tracks" en "All That You've Got".

– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
The Pineapple Thief heeft voormalig Porcupine Tree-drummer Gavin Harrison schijnbaar definitief aan zich weten te binden. De ook in King Crimson actieve virtuoos werd immers op het vorige album "Your Wilderness" en de daaropvolgende tournee als gast geïntroduceerd. Op het nu verschenen "Dissolution" blijkt hij zelfs de vaste co-componist geworden van voorman Bruce Soord. Het levert een even indringend album op als de voorganger, waarmee we kunnen concluderen dat de Britten – naar we hopen definitief – voor een meer doorwrochte richting hebben gekozen, na een handvol wel erg poppy aandoende albums.
Website: http://www.pineapplethief.com/ .

Nr. 4:

Romano Land, Riccardo – B612 (Ma.Ra.Cash Records)
U hoort: Dragonfly

– Op nummer 6 in de lijst van Herman:
RanestRane-toetsenist Riccardo Romano vond tussen het produceren van een reeks conceptalbums met die band, zélf kans om een rockopera af te leveren. De diversiteit aan vocalisten (die ieder een rol spelen) zorgt voor de nodige afwisseling en naast Romano's warme, maar ook weer niet te overdadige toetsenarrangementen zijn de gitaarsolo's niet te versmaden. Daarbij valt op dat die van Luca Grimieri (die de meeste gitaarpartijen speelt) even gloedvol klinken als die van Rothery.

- Op nummer 1 in de lijst van Maurice:
In maart besteedden we voor het eerst aandacht aan het eerste solo album van RanstRane-toetsenist Riccardo Romano. We hebben de laatste jaren diverse malen muziek gedraaid van de bijzondere conceptalbums van de Italiaanse groep RanestRane, die steeds gebaseerd waren op een beroemde film. Oók dit album is weer een concept-album: een rockopera zelfs, getiteld "B612", gebaseerd op het bekende boek The Little Prince van Antoine De Saint-Exupéry. En zoals dat hoort bij een rockopera zijn er de nodige muzikale en vocale gasten te horen. Het mag nauwelijks een verrassing heten dat we daar ook de beide Marillion-Steves weer bij vinden, alsmede Rothery's dochter Jennifer, tweede SRB-gitarist Dave Foster en SRB-zanger Martin Jakubski. De groep heeft een warme band met Marillion. Dat laatste is niet zo gek, want RanestRane-toetsenist Riccardo Romano spéélt zelf ook in de Steve Rothery Band. Muzikaal zijn de verschillen met RanestRane niet levensgroot: warmbloedige melodieuze symfonische rock, met duidelijk invloeden van Marillion, aldoor bijzonder meeslepend gebracht. Tot slot een pluim voor de zang van Romano zelf: hij vervult de meeste vocale rollen zelf en heeft een prettige, je emotioneel inpakkende stem. In oktober was Romano een van de optredende acts tijden een festival in Uden rond de band van Steven Rothery. Romano wist absoluut de show te stelen. En niet alleen met de muziek van dit album, want hij speelde over het hele weekend gerekend bij elkaar een dikke 11 uur aan muziek als 'toetsenist in residence'. Kortom met recht de nummer één van 2018.
Website: http://riccardoromanoland.com/ .

Nr. 3

Over RanestRane gesproken....

RanestRane – A Space Odyssey (Starchild) (Ma.Ra.Cash Records)
U hoort: Abasciatore Delle Lacrime

– Op nummer 3 in de lijst van Maurice:
De Italiaanse band RanestRane kan niet beticht worden van stilzitten. Al gelijk een maand na de release van het tweede deel uit hun” A Space Odyssey” trilogie in december 2015, begonnen de leden al met de opnames voor het slotdeel: “Starchild”. In de tussentijd zag toetsenist Riccardo Romano ook nog kans om zijn solo-album “B612” op te nemen. Nu ruim 2,5 jaar na de release van deel 2 is er dan eindelijk de finale en word het 2001-verhaal op indrukwekkende wijze afgerond. Zoals bekend volgt RanestRane's “A Space Odyssey” de verhaallijn van Stanley Kubricks film en deel 2 eindigde met het moment dat de grote boordcomputer H.A.L. kuren begon te vertonen en uiteindelijk één van de astronauten vermoordt. De film mondt vanaf dan uit in een ware visuele trip, waarin de overblijvende astronaut de H.A.L. computer uitschakelt en uiteindelijk door een soort sterrenpoort een transformatie ondergaat. Muzikaal wordt de lijn verder voortgezet en dat houdt in dat net als deel 2 ook “Starchild” als één geheel wegluistert en er af en toe een thema uit eerdere delen terugkomt. RanestRane lever meeslepende melodieuze symfo af, doorspekt met schitterende gitaar- en toetsensolo's en de meeslepende zang van drummer Daniele Pomo.

- En ook op nummer drie in de lijst van Chris:
Het schitterende slot van het “Space Odyssey”-drieluik is een om door een ringetje te halen. De Italiaanse band RanestRane brengt een bijzonder soort symfonische rock, in de vorm van alternatieve soundtracks voor filmklassiekers. “Starchild” is het slot van het drieluik dat gewijd is aan Stanley Kubrick’s 2001: A Space Odyssey, een film die al jaren tot één van mijn favorieten behoort. Bijzonder detail is dat de teksten op dit en de andere twee albums uit deze serie niet zozeer het verhaal lijken te vertellen, maar daar meer een soort filosofisch, beschouwelijk commentaar op leveren. De combinatie van al deze elementen met de uiterst meeslepende en gepassioneerde muziek, gegoten in een schitterende productie maakt dit tot één van mijn hoogtepunten. Zoals zo vaak zijn dit soort lijstjes een momentopname, want de kans is groot dat als je me over een week weer vraagt er op deze plek een ander conceptalbum staat, namelijk “B612” van Riccardo Romana Land, niet geheel toevallig en project van de toetsenist van RanestRane.
Website: https://www.ranestrane.net/ .

Nr. 2:

De nummer twee-positie is de laatste gedeelde plaats van vanavond. Opvallend genoeg beiden albums die géén individuele nummer één-positie scoorden

Mystery – Lies And Butterflies (Unicorn Digital)
U hoort: Where Dreams Come Alive

- Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
Een nieuw studio-album van Mystery is altijd een feest van herkenning. De band, geleid door gitarist Michel St-Père, brengt drie jaar na het succesvolle "Delusion Rain" een opvolger uit: “Lies And Butterflies”.Vanaf de dik 15 minuten klokkende opener “Looking For Something Else” krijgen we een uur lang melodieuze, bombastische, opzwepende neoprog voorgeschoteld, bomvol heerlijk gitaar- en toetsenwerk. Met dit zevende album blijft de Canadese band de uitgezette koers volgen en lijkt zanger Jean Pageau, die debuteerde op “Delusion Rain”, zijn plek te hebben zeker gesteld. Maar dat hebben we op het in 2017 verschenen live-document “Second Home” ook al kunnen constateren. Is de muziek vernieuwend? Nee, maar dat hoeft én willen we ook niet. “Lies And Butterflies” schopte het tot Album van de Maand september.

- Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
“Lies And Butterflies” is tijdens het optreden op het Night Of The Prog festival aan het publiek gepresenteerd. En natuurlijk hebben wij bij Xymphonia ook een exemplaar bemachtigd. De kracht van Mystery schuilt in de aanstekelijke melodieën, dynamische arrangementen en sterke vocalen. Hier en daar vliegt de band ook even lekker uit de bocht met een staaltje stevig rock. Kortom: “Lies And Butterflies” voldoet wederom aan de verwachtingen en Mystery levert opnieuw een kwalitatief zeer sterk album af.
Website: https://www.therealmystery.com/ .

Syndone – Mysoginia (Ma.Ra.Cash Records)
U hoort: No Sin

- Op nummer 6 in de lijst van Chris:
Klassiek getinte Italiaanse prog van de hoogste plank, dat is wat Syndone al jaren aflevert sinds de wederopstanding van de groep rond toetsenist Nik Comoglio, in 2010. "Mysoginia" is een songcyclus die dan wel bestaat uit afzonderlijke stukken, maar toch uitermate als één geheel werkt. Daarbij wordt geleidelijk naar een climax toegewerkt, die uiteindelijk tot volle wasdom komt in “No Sin”, waarin Syndone zich lijkt te verontschuldigen voor al het leed dat vrouwen door de eeuwen heen is aangedaan. In het titelstuk horen we het koor in fijn schurende dissonante akkoorden de albumtitel zingen, terwijl Maurino Dellacqua dat ondersteunt met funky jazzrockbasspel, waarbij zanger Riccardo Ruggeri op opvallende wijze de Vocoder inzet. Ja, dat kan allemaal op "Mysoginia", zonder dat het een chaos wordt. Dit is een album dat duidelijk geworteld is in de rijke Italiaanse proghistorie zonder de ogen te sluiten voor één van de belangrijkste thema’s van het tijdperk waar in we nu leven.

- Op nummer 6 in de lijst van Maurice:
De muziek wordt in een op voorhand misschien niet verwacht evenwicht gebracht door de soms verstilde, dan weer virtuoze, maar o zo fraaie klassieke pianopartijen van Gigi Rivetti en de kleurrijke vibrafoonklanken die Marta Caldara produceert. Opvallend is, naast de introductie van de Engelse taal in enkele van de 9 songs, de medewerking van een Turijns klassiek koor en een Hongaars symfonie-orkest.

- Op nummer 3 in de lijst van Herman:
"Mysoginia" is alweer een sterk album van Syndone - het vijfde op rij sinds 2010. Dat was het jaar dat toetsenist Nik Comoglio de bandnaam die hij een kleine 2 decennia eerder al had gebruikt uit de mottenballen haalde en een veel jongere groep talentvolle muzikanten om zich heen verzamelde. Naast diens snerpende keyboardriedels vormt sindsdien de ietwat theatrale voordracht van Riccardo Ruggeri het herkenningspunt van Syndone.
Website: http://www.syndone.it/.

Nr. 1

Op nummer 1 vinden we een album dat een nummer 1-positie in één persoonlijke lijst haalde, plus een plek ongeveer halverwege de top 10 in twee andere lijsten.

Riversea – The Tide (eigen beheer)
U hoort: Uprising

– Op nummer 6 in de lijst van Aldwin:
Soms is het zo dat een album je eerst niet zoveel doet, maar dat het later toch gaat indalen en uitgroeit tot één van de beste albums van 2018. Dit was het geval met “Tide” van Riversea. Toetsenist Brendan Eyre en zanger Marc Atkinson vormen de kern van deze Britse groep. De stijl: melodieuze symfo, songmatig van karakter maar met ontzettend veel sfeer.

- Op nummer 4 in de lijst van Maurice:
Je zou verwachten dat met het verstrijken van de jaren er wel de nodige veranderingen zouden zijn maar toetsenist Brendan Eyre en zanger Marc Atkinson, die de kern van Riversea vormen, gaan uit van het principe 'never change a winning team'. En dus is het album wederom opgenomen met David Clements, die ook alle baspartijen verzorgt, is drummer Alex Cromarty ook weer van de partij en nodigen de heren voor de gitaarpartijen weer een aantal klinkende namen uit, waaronder Paul Cusick, Lee Abraham, Robin Armstrong (Cosmograf) en Simon Godfrey (Valdez). Brendan Eyre legt schitterende klankpartijen neer met zijn toetsenarsenaal, dat een gespreid bed vormt voor de fluwelen vocalen van Marc Atkinson. Het zijn vervolgens de gastgitaristen die voor de spreekwoordelijke kers op de taart zorgen.

- Op nummer 1 in de lijst van Chris:
Het Britse Riversea neemt er de tijd voor: debuut “Out Of An Ancient World” verscheen in juli 2012 en was het resultaat van ruim 6 jaar schrijven, schrappen, schaven en bijslijpen. Wederom 6 jaar later was er eindelijk de opvolger in de vorm van “The Tide”. Dit is melodieuze symfo, songmatig van karakter maar met ontzettend veel sfeer. Brendan Eyre legt schitterende klankpartijen neer met zijn toetsenarsenaal, dat een gespreid bed vormt voor de fluwelen vocalen van Marc Atkinson. Het zijn vervolgens de gastgitaristen die voor de spreekwoordelijke kers op de taart zorgen. Het is met afstand mijn meest gedraaide album van het afgelopen jaar en daarmee mijn album van het jaar 2018.
Website: http://riversea-band.com/ .

MELODIEUZE ROCK
Benatar, Pat - Invincible
Van "Seven The Hard Way" (Chrysalis, 1985)

Dit weekend zijn de finales gespeeld van het Wimbledon tennistoernooi en we moesten daarbij ineens denken aan het nummer “Invincible” van de Amerikaanse zangeres Pat Benatar. Dit werd geschreven en opgenomen voor de film "The Legend Of Billie Jean" over de Amerikaanse tennister Billie Jean King, die zich gedurende haar carrière hard heeft gemaakt voor gelijke behandeling van vrouwen en mannen in de tennissport. Pat Benatar kennen we in Nederland eigenlijk alleen maar van haar grote pophit “Love Is Battlefield”, maar zoals je kon horen aan “Invincible” en ook haar albums uit die tijd kun je haar muziek veel meer typeren als melodieuze rock.
Website: https://www.benatargiraldo.com/ .

IN HET NIEUWS
Crosby, David – Wooden Ships (live)
Van het album “King Biscuit Flower Hour Presents David Crosby In Concert” (King Biscuit Flower Hour Records, 1996)
Deze radio-opnamen zijn ook diverse malen onofficieel uitgebracht, o.a. door het Griekse label Rox Vox als “Tracks In The Dust – Live In Philadelphia April 1989”

Het vijftigjarige jubileum van het legendarische Amerikaanse muziekfestival Woodstock dreigt niet door te gaan. Ruim een maand voordat het festival gehouden wordt, is er nog geen locatie gevonden. De organisatie houdt vol dat het gaat lukken. Vorige maand trok de beoogde locatie, de racebaan van Watkins Glen in de staat New York, zich terug. Een mogelijke andere plek werd gevonden: een paardenrenbaan in het dorp Vernon. Nadeel daarvan is dat de capaciteit een stuk minder is (65.000 mensen, tegen 150.000 in Watkins Glen) en dat het niet mogelijk is om er te kamperen. De gemeente heeft nu besloten geen vergunning te verlenen, omdat de aanvraag onvolledig is en te laat is ingestuurd. De organisatie heeft vijf dagen om in beroep te gaan. De organisatie van het jubileum van Woodstock verloopt al een tijd problematisch. Eerder trok een geldschieter zich terug en besloot een productiebedrijf toch niet mee te werken. Het is de bedoeling dat Woodstock 50 van 16 tot en met 18 augustus gehouden wordt. Op het affiche staan onder meer Jay-Z, The Killers en Imagine Dragons, maar ook artiesten die er bij de eerste editie in 1969 al bij waren, zoals Santana, David Crosby en John Fogerty. (bron: nos.nl)

“Wooden Ships” is een lied dat door David Crosby werd geschreven met Stephen Stills en Paul Kantner. De eerste twee musici stonden aan het begin van hun samenwerking in Crosby, Stills & Nash, de laatste speelde voor Jefferson Airplane. In 1969 brachten beide bands het nummer uit op een muziekalbum, te weten respectievelijk “Crosby, Stills & Nash” en “Volunteers”. Het nummer werd gespeeld op het Woodstock festival door Crosby, Stills, Nash & Young, op 17 Augustus 1969. Mocht het festival dit jaar doorgaan, dan is David Crosby dus van de partij en zal waarschijnlijk ook dit nummer op zijn setlist voorkomen.
Websites:
https://davidcrosby.com/
https://www.woodstock.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Lucy In Blue – Alight, Pt. 1 + 2
Van “In Flight” (Karisma, 2019)

We vieren deze maand de eerste keer dat een band uit IJsland een Album van de Maand aanlevert. Lucy In Blue bestaat al een aantal jaar. Op het in 2016 verschenen debuut maakt de band naar psychedelische rock neigende prog, die zwaar beïnvloed was door muziek uit de jaren 70. In april verscheen de opvolger “In Flight” op het inmiddels gerenommeerde label Karisma. Er wordt nog duidelijk uit het jarenzeventigvaatje getapt, waarbij duidelijk gekozen is voor een meer symfonische aanpak. Ja, de Pink Floyd-sferen druipen er nog steeds van af en we kunnen wegdromen bij heerlijke Rick Wright-achtige toetsentapijten en mooi gitaarwerk. Er wordt echter ook regelmatig van leer getrokken met een scheurende Hammond en King Crimson-achtige gitaren, ondersteund door een dijk van een ritmesectie. Ondanks deze associaties heeft Lucy In Blue zeker een eigen identiteit. Bovendien blijkt “In Flight” een zeer afwisselend album – zoëentje die steeds beter wordt naarmate je hem vaker hoort. In deze uitzending hoort u de tweedelige openingsstrack "Alight", die ons qua sfeer ook wel wat doet denken aan de Amerikaanse band Astra.
Websites:
https://lucyinblue.bandcamp.com/album/in-flight
https://www.facebook.com/lucyinblue .

20-JARIG JUBILEUM
Sigur Rós - Flugufrelsarinn
Van "Ágætis Byrjun" (Krunk / PIAS, 1999)

Lucy In Blue is niet de eerste band of artiest uit IJsland waar we in Xymphonia aandacht aan besteden. De eigenzinnige zangeres Björk, de moderne componist Olafur Arnalds en Sigur Rós zijn allemaal wel al eens voorbij gekomen. Het toeval wil nu ook nog eens dat laatstgenoemde band dit jaar het 20-jarig jubileum viert van doorbraakalbum "Ágætis Byrjun". In dat kader is onlangs het album opnieuw uit gegeven als dubbel-LP en in de vorm van een uitgebreide 4CD-versie. Op de extra CD's is o.a. een compleet in Reykjavik opgenomen concert te horen. "Ágætis Byrjun" is het tweede album van Sigur Rós en hoewel het dus verscheen in 1999, duurde het nog ruim een jaar voordat deze muziek echt goed doordrong buiten IJsland. Breekijzer daarvoor was een toer als voorprogramma van Radiohead in het najaar van 2000. De Britse groep was toen met een eigen tent op toernee en gaf o.a. twee gedenkwaardige concerten in het Goffertpark in Nijmegen. Maar ook Sigur Rós maakte grote indruk op vele Radiohead-fans en de bandnaam ging dan ook na die concerten als een lopend vuurtje rond onder muziekliefhebbers. Niet zo verwonderlijk, want de sprookjesachtige postrock van deze noorderlingen heeft het in zich om je even helemaal weg te voeren uit de dagelijkse sleur. Van "Ágætis Byrjun" laten we het meeslepende “Flugufrelsarinn” horen.
Website: https://sigurros.com/ .

LIVE-TIP
Oak - Intermezzo + The lights
van het album : False Memory Archive” (Karisma Records, 2018)

Aankomend weekend, op 21,22 en 23 juli, vindt de 14de editie van het Night Of The Prog festival plaats. Lokatie is het prachtige Loreley Amphitheater in Sankt Goarshausen aan de Rijn, zo'n 35 km voorbij Koblenz. Ook dit keer kent het festival weer een sterke line-up. Eén van de optredende bands is OAK. Van deze Noren verschenen twee albums: in 2013 het debuut “Lighthouse” en in 2018 “False Memory Archive”. Oak maakt schitterende, moderne progressieve rock, waarin op ingenieuze wijze elektronische elementen verwerkt zijn.
Website: http://www.oakinoslo.com/ .

SEVENTIES
Finnforest - Aallon Vaihto (The Change Of The Wave)
Afkomstig van "Finnforest" (Love Records, 1975 / The Laser's Edge, 1996)

Finnforest bracht in de jaren 70 een drietal albums uit, waarbij met name de eerste twee in de loop der jaren een redelijke cultstatus kregen. De bezetting was beperkt tot een gitarist, toetsenist en drummer. Ofwel: de instrumentale muziek werd vertolkt zonder basgitarist, maar dit werd op het debuut opgevangen middels door de toetsenist bespeelde baspedalen van diens orgel. Muzikaal bewoog Finnforest zich ergens in de buurt van Camel, Focus en Caravan, gekruid met een flinke dosis jazzrock. Die laatste invloeden zouden in de loop van de bandcarrière per album sterker worden, maar op het titelloze debuut uit 1975 weten de Finnen nog een goede balans te vinden in hun geluid. In het nummer “The Change Of The Wave” horen we beide kanten van Finnforests muziek voorbij komen.
Meer info: https://www.progarchives.com/artist.asp?id=1079 .

OPWARMERTJE VOOR DE MAANLANDING-SPECIAL
UKZ – Houston
van mini-album "Radiation" (Glo Media Arts, 2009)

Radiation is het eerste en ook meteen laatste uitgebrachte muziekalbum van de supergroep UKZ. Het mini-album werd eerst uitgegeven via diverse aan de band gerelateerde sites en op 29 maart 2009 volgde de officiële uitgave. UKZ bestond uit:
Aaron Lippert – zang
Trey Gunn – Touch gitaar
Eddie Jobson – keyboards, elektrische viool
Alex Machachek – gitaar
Marco Minnemann – slagwerk
(bron: Wikipedia)

Websites:
https://zealotslounge.com/ (alleen voor leden)
https://www.facebook.com/EJ.UK.fanpage/
https://www.youtube.com/watch?v=Ay3jIzip-rk (dit nummer) .

Morton, Matt – Countdown
Van “Apollo 11” (Editions Milan Music, 2019)

Website: https://www.mattmortonmusic.com/
COUNTDOWN

Mcrae, Tom – 2nd Law
Van “Tom McRae” (DB Records, 2000)

Website: https://www.tommcrae.com/

Enya – Shepherd Moon
Van “Shepherd Moon” (WEA, 1991)

Website: https://enya.com/

Pink Floyd – The Great Gig In The Sky
Van “The Dark Side Of The Moon” (Harvest, 1973)

Website: http://www.pinkfloyd.com/

Porcupine Tree – Moonloop (Coda)
Van “Sky Moves Sideways” (Delerium, 1996)

Website: http://stevenwilsonhq.com/sw/

Camel – Lunar Sea
Van “Moonmadness” (Decca, 1976)

Website: https://www.camelproductions.com/

King Crimson – Moonchild
Van “In The Court Of The Crimson King” (Island, 1969)

Website: https://www.dgmlive.com/

Happy The Man – The Moon, I Sing (Nosouri)
Van “Crafty Hands” (Arista, 1978)

Website: http://www.happytheman.com/home.htm

Genesis – Mad Man Moon
Van “Trick Of The Tail” (Charisma, 1976)

Website: https://www.facebook.com/genesis/

Alan Parsons Project – Childern Of The Moon
Van “Eye In The Sky” (Arista, 1982)

Website: http://alanparsons.com/
 

Vangelis – Heaven & Hell (Theme From Cosmos)
Van “Heaven & Hell” (RCA, 1975)

Website: https://www.facebook.com/VangelisOfficial/

Barbosa, Tiago – Come Back (From Your Travel From The Moon)
Van “Half Full” (Hitherto Unknown Records, 2019)

Websites: http://tiagobarbosamusic.com/
https://www.facebook.com/TiagoBarbosaMusic/

Morton, Matt – Welcome Home
Van “Apollo 11” (Editions Milan Music, 2019)

Website: https://www.mattmortonmusic.com/
WELCOME HOME

NIEUW
Banco Del Mutuo Soccorso - L'Imprevisto
- Il Grande Bianco
Van het album "Transiberiana" (InsideOut / Sony Music, 2019)

Van 'De Grote Drie der RPI' was Banco Del Mutuo Soccorso in vergelijking met PFM en Le Orme stilistisch de meest grillige. Symfonische rock wisselde, ook binnen één nummer, nog wel eens af met meer bijvoorbeeld meer folky aspecten. Zoals veel Italiaanse progband bleef de ook kortweg Banco of BMS genoemde groep in de jaren tachtig voortbestaan, waarbij het oorspronkelijke bandgeluid vervaagde, zeker toen oprichter/toetsenist Gianni Nocenzi in 1984 vertrok. Gelukkig was de kenmerkende zang van Francesco Di Giacomo altijd daar. Zoals veel collega's werd er in de loop van de jaren negentig op het podium teruggekeerd naar een symfonischer geluid, waarbij Nocenzi ook nog eens terugkeerde. Van een studio-album was het sinds 1994 niet gekomen - en op dat album was nog geen sprake van een prog-renaissance, op het podium en de diverse live-albums was het een ander verhaal. Het noodlot sloeg echter in 2014 toe, toen Di Giacomo bij een ongeval om het leven kwam. Niemand had verwacht dat Banco gewoon door zou gaan. Sterker nog: de band is terug met een album dat het predicaat 'prog' ook weer ten volle kan dragen. En net als PFM is Banco nu ingelijfd bij de InsideOut-stal. Nocenzi is het enige oerlid en krijgt veel ruimte met weelderig 'vintage' klinkend toetsenwerk, daarnaast valt het scherpe, soms jazzrockachtige (maar niet freaky) gitaarspel van Filippo Marcheggiani op. Het is aan Tony D'Alessio om in de grote schoenen van Di Giacomo te staan en hoewel hij een prettige stem heeft, is zijn zang veelal wat fletser en minder doorvoeld dan die van zijn opvallende en nauwelijks te overtreffen voorganger. De drumsound past dan weer niet altijd bij de klassieke sound van de bandleider en tussen sterk afgeronde composities bevinden zich er enkele die wat onbevredigend uitdoven. Maar dat grillige kleefde altijd al een beetje aan Banco. Al met al is "Transiberiana" een boeiend album, dat met twee recente live-uitvoeringen van klassiekers aan het slot laat horen wat de band op het podium anno bepaald geen modderfiguur slaat. In "L"Imprevisto" horen we D'Alessio op z'n felst, in "Il Grande Bianco" laten zowel Nocenzi als Marcheggiani prachtig spel horen.
Websites:
http://www.bancodelmutuosoccorso.it/
https://www.facebook.com/BancoDelMutuoSoccorso.Official/ .

NIEUW (VERLAAT)
Karmamoi – Take Me Home
Van “The Day Is Done” (eigen beheer, 2018)

De huidige Italiaanse prog krijgt van Xymphonia altijd veel bijval. Karmamoi is echter ondanks een bestaan van al meer dan 10 jaar tot nu toe aan onze aandacht ontsnapt. En dat is onterecht, zo geven we ruiterlijk toe. Zo mocht Karmamoi in 2011 zelfs al op het Noorderslag Festival in Groningen spelen en heeft het in eigen land veel succes. Na het tweede studioalbum “Odd Trip” is het oorspronkelijke kwintet gedecimeerd naar een duo, bestaande uit Daniele Giovannoni (drums, keyboards) en Alex Massari (gitaar), aangevuld met diverse gastmuzikanten. Wel is vanaf het derde album “Silence Between Sounds” producer Mark Tucker (bekend van o.a. Jethro Tull) nauw betrokken bij de totstandkoming van de muziek. Het nieuwste, vierde werkstuk “The Day Is Done” is dan ook in zijn studio in Oxfordshire opgenomen en verscheen afgelopen december. De band heeft de tijd genomen voor dit album, dat het aangrijpende verhaal vertelt over twee Syrië ontvluchte broers. Deze Mohammed en Omar komen in Londen terecht en vinden daar onderdak in de Grenfell Tower. Dan slaat op 14 juni 2017 het noodlot toe en breekt er een allesverwoestende brand uit. Mohammed komt hierbij om het leven en Omar blijft alleen achter met alle gevoelens van machteloosheid en verdriet. De muziek bij dit dramatische verhaal staat vaak in mineur en heeft een donkere sfeer en is zeker gelieerd aan de school van Steven Wilson of Bjørn Riis. Maar ook een band als Archive hoor je terug. Zangeres Sara Rinaldi, die ook al op het vorige album te horen was, is mede verantwoordelijk voor de teksten. Haar donker gekleurde stem past goed bij de soms verstilde muziek, maar is wel een 'aquired taste'. Ander gastrollen zijn weggelegd voor bassist Colin Edwin (ex-Porcupine Tree) en fluitist Geoff Leigh (ex-Henry Cow). Beiden zijn onder andere te horen op het voor vanavond uitgezochte “Take Me Home”. Met “The Day Is Done” heeft Karmamoi een indrukwekkend vierde album afgeleverd.
Websites:
http://www.karmamoi.it/
https://www.facebook.com/Karmamoi/ .

NIEUW
Far Meadow, The - Sulis Rise
Van "Foreign Land" (Bad Elephant Music, 2019)

Op "Foreign Land" geeft The Far Meadow opnieuw een krachtige draai aan klassieke progressieve rock, die door dat pittige karakter geen moment gedateerd klinkt. Het feit dat alle musici én zangeres Marguerita Alexandrou veel in hun mars hebben maakt samen met de uitstekende productie het luistergenot alleen maar groter. Dit tweede échte album (de Britten hebben via hun Bandcamp-kanaal ook nog wat vroeg materiaal tot online-album bijeen gebracht) gaat voortvarend van start op een aan ELP's "Tarkus" herinnerende wijze met "Travelogue": een wervelende 'epic' van dik 18 minuten. Het titelstuk van 11 minuten sluit "Foreign Land" niet minder imponerend af. Wij kiezen vanavond "Sulis Rise", dat evenals genoemde composities laat horen hoe goed toetsenist Eliot Minn en gitarist Denis Warren aan elkaar gewaagd zijn. De steady ritmische basis, met regelmatig een ingenieuze 'twist', wordt daarbij gelegd door bassist Keith Bugman en drummer Paul Bringloe. Alexandrou houdt zich aldoor met haar ferme stem staande. Dat haar zang niet heel gevarieerd is, stoort binnen het totaalplaatje totaal niet, vooral niet omdat ze wel een heel welluidende stem heeft. Voorganger "Given The Impossible" mocht er al zijn, "Foreign Land" heeft een ronduit verslavende uitwerking!
Websites:
https://thefarmeadow.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/thefarmeadow/ .

HERUITGAVE
Jobson, Eddie (/Zinc) - Through The Glass / Transporter II
- Theme Of Secrets
Afkomstig van "The Green Album" (Capitol, 1983) en “Theme Of Secrets" (Primate Music, 1985) – nu uitgebracht als "The Green Album / Theme Of Secrets" (Globe Music, 2019)

Zoals we vorig jaar al meldden is Eddie Jobson bezig met een serie uitgaven met muziek uit zijn langlopende carrière als muzikant en componist. De eerste loot was “1971 - 1979 The Band Years”, een dubbel-CD met werk van diverse bands en musici waarbij de begenadigde toetsenman in de beginjaren van zijn loopbaan betrokken was, zoals Curved Air, Roxy Music, Brian Ferry, Frank Zappa en natuurlijk U.K. De tweede worp is een heruitgave van zijn eerste twee soloplaten, "The Green Album", dat hij in 1983 met de formatie Zinc voltooide, en het Synclavier-album "Theme Of Secrets" uit 1985. De fraai uitgevoerde set bevat naast de twee CD's ook beide werkstukken op Blu-Ray in een stereomix. Degene die zaten te wachten op bonusmateriaal of de nooit uitgebrachte opvolger van "The Green Album”, dat als werktitel "The Pink Album" had, zullen waarschijnlijk moeten wachten op "1980 - 1989 The Solo Years", dat als volgende compilatie op de rol staat. Met "The Green Album" wilde Jobson qua sound meeliften op de vernieuwingsdrift van de synthesizerbands die in de slipstream van de New Wave waren ontstaan. De ontstaansgeschiedenis van het conceptalbum werd echter nogal vertraagd door de samenwerking met Ian Anderson die tot het Jethro Tull-album "A" zou leiden en de wens van de platenmaatschappij om het opkomend MTV van hippe video's te voorzien. Jobson nam een aantal nummers grotendeels alleen op met onder meer een Linn drummachine, terwijl hij in zijn band Zinc muzikanten als Gary Green van Gentle Giant en drummer Michael Barsimanto had zitten. Capitol Records wilde als opvolger een plaat die nog meer in de synthipop zou passen, maar daar had Jobson geen zin in, zodat "Pink" niet verder kwam dan het demo-stadium. Na een flirt met de nieuwe band van Chris Squire, Cinema, gevolgd door een superkorte entree in het nieuw gevormde Yes van "90215", besloot Jobson een deal te sluiten met Peter Baumann van Tangerine Dream, die net het Private Music-label had opgericht. "Theme Of Secrets" is een pure synthesizerplaat, waarop de keyboardspeler exclusief gebruik heeft gemaakt van de op dat moment supermoderne, geavanceerde Synclavier. Het titelnummer is overigens door Wim van Putten een tijdje gebruikt voor zijn LP show. Naar een nieuw gemixte en gemasterde versie van dat nummer en het slot van "The Green Album" gaan we nu luisteren.
Websites:
https://zealotslounge.com/ (alleen voor leden)
https://www.facebook.com/EJ.UK.fanpage/ .

NIEUW
Jolly – Let Go
Van het album “Family” (eigen beheer, 2019)

Op 22 juni verscheen het nieuwe, vierde, album “Family” van Jolly. De releaseparty vond plaats op het Midsummer Prog Festival in Valkenburg, waar Jolly optrad samen met o.a. IQ en The Flower Kings. Het was niet het eerste bezoek van de New Yorkse 'progressive-alternative' rockband aan Nederland. Zo zagen we Jolly ruim zes jaar geleden, op 23 maart 2013, in de Metropool als voorprogramma van Riverside. In het moderne tijdperk van prog zijn er veel verschillende muzikale stijlen en bands. Jolly is typisch zo'n band die je niet in een hokje kunt plaatsen. In een interview met drummer/producer Louis Abramson vertelde hij dat de doelen van de band. Die komen er simpelweg op neer dat de heren graag een nieuw album willen uitbrengen en concerten willen geven, om zo fans te kunnen laten genieten. Financieel gewin is niet aan de orde, wel dat nog meer mensen gaan genieten van Jolly's muziek. We kiezen vanavond voor "Let Go", een van de beste tracks die de band heeft geproduceerd. Het nummer heeft alles in zich wat je maar kunt wensen: het begint met een eenvoudig maar aangenaam couplet dat zich vervolgens ontvouwt tot een prachtig georkestreerde piano- & akoestische gitaarsectie Hierna volgt het zwaardere deel van het nummer, met gebruik van dubbele bassdrums door de uitstekende Abramson. De genuanceerde geluiden die hier worden gebruikt zijn briljant, en brengt dit ruim 10 minuten durende nummer naar een hartveroverend einde. (naar Daniel Levy van Rock Prog Report)
Website: http://www.jollyband.com/ .

WERELD VOL MUZIEK
De-Film - Julia
Afkomstig van "De-Film" (Portrait/Medley Records, 1985)

De-Film (ook geschreven als DéFilm, DeFILM of De Film) was een Deense synthipopband uit de jaren 80, die je zou kunnen omschrijven als A-Ha met ballen. Met name door de inbreng van stevige uithalende gitaren was de muziek op de twee platen die het gezelschap uitbracht net even iets rockender dan hun succesvolle landgenoten. "Julia" van het titelloze debuut uit 1985 is hier een goed voorbeeld van, zoals u zo zelf kunt vaststellen. De plaat werd overigens nooit officieel op CD uitgebracht, wat wel het geval was met opvolger "Coming To Your Heart Soon". Die CD is echter zo zeldzaam dat er op Discogs bedragen van € 175,00 en hoger voor wordt gevraagd. Beide albums werden onlangs overigs wel samen op één CD gezet, maar dan door het twijfelachtige label VR. Discogs heeft de verkoop van deze schijf dan ook onlangs verboden.
Website: https://ranum.dk/defilm/story/ (van de nog steeds actieve toetsenman Jesper Ranum) .

LIVE-TIP
All Traps On Earth - Bortglömda Gårdar
Van "A Drop Of Light" (AMS Records, 2018)

Medio november 2018 was daar ineens een album van een project genaamd All Traps On Earth, waaraan Änglagård-bassist Johan Brand in alle stilte vanaf 2014 heeft gewerkt. Hij wordt op dit “A Drop Of Light” bijgestaan door drummer Erik Hammarström (de tweede drummer van Änglagård), toetsenist Thomas Johnson en klassiek zangeres Miranda Brand, inderdaad dochter van Johan. Brand zet de muzikale traditie van Änglagård uitstekend voort en weet de sound zelfs nog verder te ontwikkelen en te verrijken. Nog steeds heel veel Mellotron, heel veel zware basgitaren en baspedalen en virtuoos drumwerk, maar daarnaast ook veel ruimte voor diverse blaasinstrumenten zoals saxofoon, basklarinet en trompet. Gitaren zijn wat minder nadrukkelijk aanwezig, maar de band heeft met Johans dochter wel een bijzondere sirene als betoverend extra element. Zondag 21 juli a.s. zal All Traps On Earth zich live presenteren op het podium van het Night Of The Prog Festival, op de Loreley in Sankt Goarshausen.
Websites:
https://alltrapsonearth.com/
https://alltrapsonearth.bandcamp.com/
https://www.nightoftheprogfestival.com/en/home-2/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Lucy In Blue – Respire
Van “In Flight” (Karisma, 2019)

We vieren deze maand de eerste keer dat een band uit IJsland een Album van de Maand aanlevert. Lucy In Blue bestaat al een aantal jaar. Op het in 2016 verschenen debuut maakt de band naar psychedelische rock neigende prog, die zwaar beïnvloed was door muziek uit de jaren 70. In april verscheen de opvolger “In Flight” op het inmiddels gerenommeerde label Karisma. Er wordt nog duidelijk uit het jarenzeventigvaatje getapt, waarbij duidelijk gekozen is voor een meer symfonische aanpak. Ja, de Pink Floyd-sferen druipen er nog steeds van af en we kunnen wegdromen bij heerlijke Rick Wright-achtige toetsentapijten en mooi gitaarwerk. Er wordt echter ook regelmatig van leer getrokken met een scheurende Hammond en King Crimson-achtige gitaren, ondersteund door een dijk van een ritmesectie. Ondanks deze associaties heeft Lucy In Blue zeker een eigen identiteit. Bovendien blijkt “In Flight” een zeer afwisselend album – zoëentje die steeds beter wordt naarmate je hem vaker hoort. Daarom zetten we deze maand “In Flight” in het zonnetje en beginnen met een van de juweeltjes van het album: “Respire”. Let daarbij vooral op rond 6:25 minuten.
Websites:
https://lucyinblue.bandcamp.com/album/in-flight
https://www.facebook.com/lucyinblue .

IN HET NIEUWS
Refo:mation, The - She Comes In Singing
Van "Pharmakoi / Distance-Crunching Honchos With Echo Units" (Phantom Records, 1997)

Zoals al eerder aangekondigd, was het de bedoeling dat The Church dit jaar weer enkele shows in Nederland zou geven, waaronder op 29 augustus in de Metropool te Hengelo. Op de website van de Australische band wordt echter gemeld dat de concerten in augustus en september afgezegd zijn in verband met een blessure van drummer Timothy Powles. Dit is inmiddels ook op de site van de Metropool gezet. Ter verzachting van de pijn draaien we een nummer van The Refo:mation, een tussendoorproject van Steven Kilbey, de al genoemde Powles en Peter Koppes. In vergelijking met de moederband was de muziek op het enige album dat dit trio zou uitbrengen, "Pharmakoi / Distance-Crunching Honchos With Echo Units" uit 1997, spacier en onderhuidser, hoewel er ook wel degelijk slepende melodieën te bespeuren waren, zoals het vanavond gedraaide "She Comes In Singing".
Websites:
https://www.thechurchband.net/
https://metropool.nl/agenda/the-church/ .

MINI-SPECIAL TONY MILLS / NIEUW
Shy – I Will Be Home Tonight
van het album “Sunset And Vine” (MTM Music, 2005)
Docker's Guild – Legion Of Aliens
van het album “The Mystic Technocracy - Season 1: The Age of Ignorance” (Lion Music 2012)
Mills, Tony – Black Sedan
- Running Guns
van het album “Beyond The Law” (Battlegod Productions / Avalon, 2019)

Ons bereikte het bericht dat AOR-zanger Tony Mills ongeneeslijk ziek is en met “Beyond The Law” zijn laatste album heeft opgenomen. Voor AOR-fans natuurlijk een trieste tijding. Tony Mills werd vandaag precies 57 jaar geleden geboren in het Engelse Solihull. De zanger is vooral bekend van zijn werk met Shy en TNT, maar ook van solo-albums. In 1983 trad hij toe tot de AOR-band Shy, waarmee hij acht albums opnam. In 1991 verliet hij de groep voor een solo-carrière en maakte hij een album waaraan diverse leden van 10CC en Sad Café meewerkten. In 2006 werd hij gevraagd om zich in Oslo bij TNT te voegen als opvolger van Tony Harnell. Het jaar daarop zong Mills op het TNT-album “The New Territory”. Verder verleende hij bijdragen aan vele andere projecten, zoals albums van China Blue en Nergard. In 2012 was Mills te bewonderen in de progressieve rock space-opera Docker's Guild van Douglas R. Docker. Hij zong op drie nummers voor het debuutalbum "The Mystic Technocracy - Season 1: The Age of Ignorance”. Recent werkte hij aan een nieuw soloalbum, “Streets Of Chance”, geschreven met Pete Newdeck, Tommy Denander, Robert Sall en Robby Boebel. Ook werkte hij mee aan het meest recente album “Stay Steel” van de Italiaanse metalband Crying Steel. In april 2019 deelde Mills mee dat bij hem een terminale vorm van kanker is vastgesteld. Het afgelopen maand uitgebrachte “Beyond The Law” zal derhalve zijn laatste album zijn. (bron: Wikipedia)
Websites:
http://www.tonymills-official.com/
I Will Be Home Tonight: https://www.youtube.com/watch?v=M0I3ARFkXGk
Black Sedan: https://www.youtube.com/watch?v=bREIW4AHOJw .

  Xymphonia is sponsored by: