Uitzending Terugluisteren

NIEUW
Styx - Radio Silence
- Locomotive
Van "Mission" (Universal, 2017)

Voor het eerst in 14 jaar brengen de arenarockers van Styx een album met nieuw materiaal uit. "The Mission" is het eerste Styx-album met volledig nieuw materiaal sinds "Cyclorama" uit 2003. Twee jaar later verscheen nog wel "Big Bang Theory", waarop de band songs van onder anderen Jimi Hendrix, Jethro Tull, The Who en Crosby, Stills, Nash & Young coverde. De mannen pakten het voor dit nieuwe werkstuk ambitieus aan: "The Mission" is een conceptalbum met een sciencefictionverhaal dat zich afspeelt in het jaar 2033, over de bandleden van Styx die een ruimtevoertuig met de naam Khedive bemannen en op weg zijn naar Mars. Het album opent met een symfonisch getinte ouverture die je meteen doet voelen met een concept te maken te hebben. Deze instrumental gaat naadloos over in het meest rockende nummer van de hele plaat: het uptempo "Gone Gone Gone". De andere rocker op de plaat is het 'verplichte' James JY Young-leadzangnummer, dat nu eenmaal bij een Styx-plaat hoort. De leadvocals zijn verder verdeeld tussen toetsenist Lawrence Gowan (hij zingt ook het genoemde "Gone Gone Gone") en (vooral) Tommy Shaw, die ook de twee stukken zingt die we voor u uitgekozen hebben: een van de diverse bepaald niet van Queen-invloeden gespeende nummers, namelijk "Radio Silence" - en het meer dromerige "Locomotive" dat de warmte heeft van de meest proggy Styx-albums, zoals "Pieces Of Eight" (1978), niet in de laatste plaats door de gebruikte keyboardsounds.
Website: http://styxworld.com

NIEUW
Anathema – The Optimist
– Back To The Start
Van “The Optimist” (Kscope, 2017)

"De laatste jaren geldt: als Anathema zich in een melodie vastbijt, wordt die niet of nauwelijks meer losgelaten. Dat is niet anders op dit elfde studioalbum, qua verhaal een vervolg op "A Fine Day To Exit" (2001). De muziek bevat elementen uit postrock en ambient, maar ook stukjes dance en electro. Producer is Tony Doogan (o.a. Mogwai en Belle And Sebastian). De klank is mooi en de uitvoering uitstekend, maar het zijn wel vaak composities die klein beginnen en groots eindigen. Daarbij hebben de lange uithalen van vocalisten Vincent Cavanagh en Lee Douglas een hoofdrol. Zingen kunnen ze, maar zeker Douglas' zang dreigt eenvormig te worden. De algemene sfeer, een knappe mix van nachtmerries en droomwerelden, is evengoed typisch voor het 'nieuwe Anathema' dat rond 2010 is opgestaan. Het bijna jazzy "Close Your Eyes" klinkt nog het meest fris, maar over de gehele linie valt de band net te veel in herhaling. Pareltjes blijven er zeker, zoals "Back To The Start"." (Patrick Lamberts, Lust For Life; 3 uit 5 sterren) We kunnen ons in ons oordeel aansluiten bij deze recensie. Wij hadden ook gehoopt op meer variatie. Je blijft nu teveel hangen in een dromerig scenario; meer dynamiek was welkom geweest. Maar het is wel het soort muziek dat tijd nodig heeft om 'in te dalen'. Misschien gebeurt dat nog. Anathema treedt op diverse malen in Nederland op de komende tijd: op 23 juni in Nijmegen, op 24 juni tijdens het Midsummer Prog Festival in Valkenburg (maar dat festival is al wel uitverkocht), op 6 oktober in Tilburg én er is een akoestisch optreden van de gebroeders Cavanagh in De Boerderij te Zoetermeer op 14 juli.
Website: http://www.anathema.ws/

NIEUW
Eurasia - Fatti I Fatti Tuoi
- Il Buio Nero
Afkomstig van "Ilmondoarovescio" (Banksville Records, 2017)

Het Italiaanse Eurasia debuteert met "Ilmondoarovescio". De vijf muzikanten, die zich in enkele tracks omringen door enkele gastmusici, zijn echter geroutineerde vaklui die hun sporen in diverse bands en stijlen verdiend hebben. Voor dit album koos men voor een stevige progressieve rocksound, die op ritmisch en solistisch gebied veelvuldig geïnspireerd lijkt op het songmatige toegankelijke werk op Allan Holdsworths soloplaten als "Road Games" en "Metal Fatigue". De uit de hardrock afkomstige Marco Cavallo heeft ongetwijfeld veel naar dat soort platen geluisterd, getuige zijn ongewone akkoordenspel en vloeiende solo's. Zanger Moreno Delsignore is het andere dominante bandlid. Zijn zang combineert het mysterieuze van Andrea Chimenti met het gekwelde van Peter Hammill, wat een intense luisterervaring oplevert. Overigens zegt de band ook beïnvloed te zijn door de Canterbury Scene, wat onder meer tot uiting komt in enkele Robert Wyatt-achtige woordloze zangpassages. Tenslotte is het "Asia"-gedeelte van de groepsnaam alleen hoorbaar in de cover van de Japanse rocker "Sorano Tamoto". Vanavond twee nummers van deze interessante nieuweling in de Italiaanse progscene, waarbij de twee genoemde kanten van de zanger goed hoorbaar zijn.
Websites:http://www.eurasiaband.it/
en https://www.facebook.com/eurasiaband.it

NIEUW
Chapman, Daisy – Good Luck Song (Kila La Kheri)
– Idilia Dubb
Van “Good Luck Songs” (Songs & Whispers, 2017)

Vijf jaar geleden maakten we middels het album “Shameless Winter” voor het eerst kennis met de Britse singer-songwriter Daisy Chapman. Met haar krachtige stem, klassiek getint pianospel en boeiende begeleiding waarin strijkers domineren maakte ze gelijk indruk. Haar live-optredens verstevigden die indruk nog meer en konden we niet wachten tot ze met een nieuw album zou komen. "Good Luck Songs" is er dan nu eindelijk, anderhalf jaar nadat ze er een internetfondsenwervingscampagne voor had opgezet. Dat het zo lang duurde had overigens niet te maken maar een gebrek aan geld of songs maar meer door een gebrek aan tijd. Want tussen haar eigen optredens en die als lid van Crippled Black Phoenix in raakte ze ook nog in verwachting, beviel van haar dochter Matilda Sue, en verloor haar vader na een kort maar heftig ziekbed. Maar wie geduld heeft word beloond want Chapman heeft wederom een sterk album afgeleverd, op een bijna geruststellende wijze helemaal in lijn met haar vorige twee albums. Haar stem is nog steeds haar grootste kracht, gekoppeld aan sterke melodieën en boeiende arrangementen en teksten. Nog steeds worden we meegenomen in verhalen vol tragiek, zoals “Idilia Dubb” of melancholie, zoals “I Used To Dream Of England”, maar het album heeft ook een 'zonniger' karakter. Twee nummers kende we al van de in 2015 verschenen EP die de opmaat naar het album moest zijn. Albumopener en titelsong “Good Luck Song” is het meest orkestraal klinkende stuk van het album. Als zogenaamde crowdfunder kon je een rol in het grote koor inkopen dat Daisy in deze song begeleidt. Je moest daarvoor wel naar een studio in Bristol of Bremen komen. Daarna hoort u het al genoemde tragische “Idilia Dubb”.
Website: www.daisychapman.com/

JAZZROCK
Ponty, Jean-Luc - No More Doubts
"The Gift Of Time" (CBS, 1987)

Vraag een progliefhebber naar een bekende violist binnen onze muziekstijl en al gauw zal óf de naam Eddie Jobson óf die van Jean-Luc Ponty vallen. Die laatste is met name bekend van zijn werk bij Frank Zappa en Mahavishnu Orchestra, maar in de jaren 70 ook van een aantal sterke symfonische jazzrock onder eigen naam, waarop o.a. de gitaristen Allan Holdsworth en Daryl Stuermer te gast zijn. In latere jaren zou Ponty's muziek wat meer richting fusion en jazz gaan met hier en daar ook een vleugje wereldmuziek. In 1987 verscheen zijn album “The Gift Of Time” waarop Ponty een behoorlijk elektronischer geluid neer zet, geheel in de geest van die tijd. Kristalheldere synthklanken en Ponty's elektrische viool domineren het klankbeeld. Mede door het uitgebreide gebruik van de digitale Synclavier-synthesizer moeten we wel een beetje denken aan het album “Theme Of Secrets” van die andere befaamde violist, Eddie Jobson, hoewel Ponty duidelijk een heel andere muzikale insteek kiest.
Website: http://www.ponty.com/

AOR
Charlie – Can’t Wait ‘Till Tomorrow
Van “Charlie” (Polydor, 1983 / Bear Tracks, 1994)

Het Britse Charlie is zo’n band waar veel muziekliefhebbers de platenhoezen wel van kent, maar de muziek niet. Toch was de single “It's Inevitable” uit 1983 dat jaar het op één na meest gedraaide nummer in de VS. Helaas werd dat niet vertaald naar hoge verkoopcijfers, wat min of meer het einde van de band inluidde. Maar even terug naar het begin. Charlie werd al in 1971 opgericht door Terry Thomas, toen nog met drummer Nicko McBrain, die acht jaar later zou toetreden tot Iron Maiden. Al snel werd hij echter vervangen door Steve Gadd, niet te verwarren met de Amerikaanse sessiedrummer. Het duurde echter tot 1976 voordat het eerste album verscheen. In 1977 kwam toetsenist Jullian Colbeck de band versterken en het harde werken zorgde ervoor dat met name in de VS het succes op de loer ligt. Toch wilde het maar niet echt lukken en bleef het bij subtopnoteringen. Zo modderde Charlie ondanks diverse bezettingswisselingen door, als opener van veel grote namen. In 1987 volgt het besluit te stoppen. Pas 22 jaar later, in 2009, bleek de tijd rijp voor een reüniealbum. Gadd die overigens in 2013 overleed, was er niet meer bij; hij was werkzaam als drumtechnicus voor Iron Maiden(!) en tourmanager van Scorpions en WASP. In 2015 kreeg de reünie een vervolg met nog weer een album. We gaan luisteren naar “Can't Wait 'Till Tomorrow” van het album “Charlie” uit 1983 – inderdaad het album dat ook het bekendste Charlie-nummer “It's Inevitable” bevat.
Website: http://www.charlie-music.com/

LIVE-TIP
Iamthemorning – Matches
Van het album “Lighthouse” (Kscope, 2016)

De Russische groep Iamthemorning had al van zich doen spreken met twee eerdere albums, maar op een of andere manier wilde het kwartje hier op de redactie nog niet echt vallen. Dat kwam pas met het derde album "Lighthouse", gevuld met schitterend gearrangeerde kamerprog. De muziek wordt gedragen door het schitterende pianospel van Gleb Kolyadin, ondersteund door strijkers en af en toe uitgebreid met een ritmesectie, veelal het van Porcupine Tree bekende duo Colin Edwin en Gavin Harrison. En over dit rijke muzikale landschap zingt Marjana Semkina met haar engelachtige stem. Je zou zo maar denken dat je in de hemel bent, maar als je dan oplet waarover ze eigenlijk zingt dan schrik je toch even want ze gaat donkere onderwerpen absoluut niet uit de weg. Iamthemorning treedt op 24 juni op tijdens het Midsummer Prog Festival in Valkenburg (maar dat festival is al wel uitverkocht). Op 1 oktober keert de groep terug naar ons land, dan naar De Boerderij in Zoetermeer.
Website: https://iamthemorningband.bandcamp.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Isildurs Bane & Steve Hogarth - Incandescent
Afkomstig van "Colours Not Found In Nature" (Ataraxia Production, 2017)

Twaalf jaar geleden verschenen de laatste fysieke producten van het Zweedse Isildurs Bane in de vorm van de DVD "Mind Vol. 5 : The Observatory - Isildurs Bane Live" en de EP "Songs From The Observatory". In de tussentijd trokken met name de jaarlijkse IB Expo's de aandacht: festivals waarbij de muzikanten zich lieten omringen door talrijke andere musici van naam, waaronder Steve Hogarth van Marillion. Hieruit vloeide een optreden tijdens Expo 2016 en plannen om samen een album te maken voort. Het resultaat van dat laatste, "Colours Not Found In Nature", ligt nu in de winkels en hierop is duidelijk dat Hogarth met zijn teksten en zangpartijen een flink stempel op het conceptalbum heeft gedrukt. Toch is dit instrumentaal onmiskenbaar Isildurs Bane, getuige de rijkheid aan percussie-instrumenten, de typische keyboardsounds en de bonte arrangementen. Vanavond aandacht voor het broeierige slotstuk "Incandescent", waarbij je je bij bepaalde passages wellicht afvraagt hoe de CD geklonken zou hebben als instrumentaal werkstuk.
Website: https://nl-nl.facebook.com/ibexpo/
en http://www.stevehogarth.com/

NIEUW
Galahad - Iceberg (2017 version)
- Weightless
Van "Quiet Storms" (Oskar, 2017)

"Quiet Storms" is de titel van de nieuwe Galahad – wat ook weer niet helemaal een écht nieuw album is. De titel geeft al aan uit welke hoek de wind waait: de muziek heeft inderdaad een rustig karakter. Elektrische gitaren zijn er niet te horen. 'Heftige stormen', in de vorm van de donderende bombast die Galahad nog wel eens liet horen op de albums die deze eeuw verschenen, zijn afwezig. Het album bevat een handvol écht nieuwe songs, maar vooral ingetogen bewerkingen van stukken van eerdere albums. Ook is een aantal songs toegevoegd van de in 2014 uitgebrachte 3 EP's, die nu dus voor het eerst op een album verschijnen. Opvallend is verder de aanwezigheid van twee covers. Rammsteins "Mein Herz Brennt" stond al in enkele versies op de gelijknamige EP uit 2014. De rustige piano/viool-versie is natuurlijk geknipt voor "Quiet Storms". Helemaal nieuw is de bewerking van John Grants "Marz". Galahad-zanger Stuart Nicholson voegde teksten toe, waardoor het naar eigen zeggen een diep-persoonlijke song is geworden, ook al is het dus grotendeels een cover. Speciale gasten op "Quiet Storms" zijn Magenta-zangeres Christina Booth, Threshold-gitarist Karl Groom (naast bijdragen op akoestische gitaren ook te horen op keyboards), alsmede Sarah Bolter (fluit, klarinet, sopraansaxofoon, achtergrondzang) en Louise Curtis (viool). Ook nieuw is "Weighless" dat door het ontbreken van ritme-instrumenten en het transparante (synth)strijkersarrangement treffend een muzikale vertaling van het begrip gewichtsloosheid neerzet. Het is trouwens niet voor het eerst dat Galahad op de akoestische toer gaat: in 1994 werd de groepsnaam er zelfs even voor veranderd naar Galahad Acoustic Quartet. Van dat album stamt "Iceberg", dat bijna een kwart eeuw later een gedragen herbewerking krijgt met o.a. fraaie synthkoortapijten. Het onderwerp van het nummer is in die tijd ook alleen maar actueler geworden – een wijs besluit derhalve om de song opnieuw onder de aandacht te brengen.
Website: https://www.galahadonline.com/ .

(OP)NIEUW
Brother Ape – Be The Star You Are
Van “Karma” (FREIA Music, 2017)

Een aantal weken geleden draaiden we al twee nummers van het nieuwe album “Karma” van Brother Ape. Nu hebben we de hand kunnen leggen op de 'special edition'. Die bevat een tweede schijf met daarop al het materiaal van de 3 EP's die al eerder digitaal waren verschenen sinds het voorlaatste album. Uiteindelijk werd daaruit grotendeels het nu verschenen album samengesteld, al zijn de songs daartoe wel (in ieder geval deels?) heropgenomen. De tweede schijf bevat in totaal 14 songs, waarvan er 8 niet op “Karma” zijn terechtgekomen. Het is vrij lastig om Brother Ape in een hokje te stoppen. Het ene moment schuurt de muziek tegen de neo-prog aan, een volgend nummer laat de klassieke Rush-stijl horen. Maar ook bands als Led Zeppelin of Muse word door sommige luisteraars teruggehoord. We gaan luisteren naar een van de nummers die niet op het reguliere album kwamen, de ballad “Be The Star You Are” van de EP “Worlds Waiting”.
Website: www.brotherape.com .

FOLKPROG
Strawbs - Flying
"Bursting At The Seams" (A&M, 1973)

De Britse folkrock- en progrockband Strawbs heeft een roerige geschiedenis met veel bezettingswisselingen en muzikale koerswijzigingen. Maar tussen 1971 en 1974 bracht Strawbs een viertal albums uit die met name het hart van menig profliefhebber sneller deed kloppen. In 1972 verscheen het tweede album in die reeks, “Bursting At The Seams”. Met het toetreden van gitarist Dave Lambert kreeg de band een wat gespierder geluid, maar toetsenist Blue Weaver zorgde voor genoeg tegenwicht met ruimhartige Mellotronklanken. Strawbs kregen daardoor een sound die het zweverige karakter van Moody Blues had, maar door de folkrockachtergrond blijven de songs met beide benen op de grond. Hoewel, albumopener “Flying” gaat juist over het uitslaan van je vleugels ook als alles tegen lijkt te zitten.
Website: http://www.strawbsweb.co.uk/

VAN EIGEN BODEM
Seven Day Hunt – No Plaster Saint
Van "File This Dream" (Festival Music, 2009)

Seven Day Hunt is een groep rond voormalig Egdon Heath-leden Jaap Mulder (toetsen) en Aldo Adema (gitaar) met voormalig Antares-zanger Han Uil, aangevuld met drummer Erik Koning. Egdon Heath-bassist Marcel Copini speelt wel op de plaat, maar maakt geen deel uit van de kernbezetting. De vol en massief gearrangeerde neoprog roept meteen Egdon Heath in herinnering. Vooral ook omdat Uils stem wel wat doet denken aan Jens van der Stempel (de zanger op "The Killing Silence") met een vleugje Maurits Kalsbeek. Gelukkig wordt er soms gas teruggenomen of ontbreken de akkoordbegeleidingen even om de muziek wat adem te geven. Een traditioneel-symfonischer doorontwikkeling van het gebodene op het laatste studio-album van Egdon Heath, "Nebula". Van Seven Day Hunt verscheen één album.
Meer info, o.a.: http://www.muziekencyclopedie.nl/action/entry/Seven+Day+Hunt

NIEUW
Anubis – The Making Of Me
– These Changing Seasons III
Van “The Second Hand” (eigen beheer, 2017)

“The Second Hand” is het vierde studio-album van de in 2004 opgerichte Australische band Anubis. Het is net als eerder werk een conceptalbum. “The Second Hand” verhaalt over de mediamagnaat James Osbourne Fox, die als gevolg van ernstig hersenletsel verlamd raakt en zo als het ware opgesloten zit in zijn eigen lichaam. Dit confronteert hem met de betrekkelijkheid van het commerciële en maatschappelijke succes dat hij in zijn leven heeft gekend. Muzikaal gezien grijpt Anubis terug op de eerste twee albums: de stilistische diversiteit van het debuut “230503” uit 2009 gecombineerd met het klassieke progressieve rockgeluid van “A Tower Of Silence” uit 2011. (bron: Rock Report)
Website: https://www.anubismusic.com/ .

NIEUW
Peter-S-Band - 40 Years
- Life
Van "La Cave" (eigen beheer, 2017)

De samenwerking tussen het westelijke deel van Lady Lake (gitarist Fred Rosenkamp) en de aan deze kant van de IJssel wonende toetsenist Leendert Korstanje en drummer Jan Dubbe liep een aantal jaren geleden spaak. En dat terwijl Korstanje nu juist een mooie thuisstudio had ingericht waar naar hartelust gejamd had kunnen worden. Dat jammen, dat ging overigens wel door: Korstanje en Dubbe speelden steeds vaker samen met violist Jurgen Houwers, met wiens band Pluwin Lady Lake ooit een dubbeloptreden had gegeven in Enschede. Ook oude vriend Peter Schoemaker, ooit drummer in de allereerste Lady Lake-bezetting begin jaren zeventig, kwam wel eens langs. Niet om te drummen, maar om zijn teksten over de muziek van het trio te zingen. Nu is hij meer een blueszanger en valt de muziek meer te plaatsen in de Canterbury-hoek, maar zulke wringende contrasten verhogen alleen maar de originaliteit van het resultaat, nietwaar? Vriendentripjes naar Peters buitenhuis in de Dordogne droegen ook bij aan het ontstaan van een heus repertoire. Korstanje, Dubbe en Houwers vonden het vooral gezellig, Schoemaker was zo trots op het resultaat dat hij het op LP wilde uitbrengen, waarvoor hij via via opnamedagen in een Duitse studio had weten te regelen. En zo verscheen dan onlangs "La Cave" op LP (en in zeer kleine oplage ook op officiële CDR), genoemd naar Schoemakers Franse buitenhuis en nadrukkelijk onder zijn naam: Peter-S-Band. Mensen die met een prog-insteek gaan luisteren, moeten misschien even wennen aan zijn zangstem, maar er hoe meer luisterbeurten je "La Cave" geeft, hoe meer je de finesses ontdekt in de nummers, waar de genoemde Canterbury-fascinatie maar al te zeer uit blijkt. Luister naar het fraaie vioolspel van Houwers in "40 Years" of de gedragen orgelpartijen van Korstanje in "Life" - en ook Schoemaker laat zich juist in deze weemoedig stemmende, nostalgisch terugblikkende songs van zijn overtuigendste kant horen.
Website: http://peter-s-band.nl/ .

NIEUW
Fish On Friday - Quiet Life
- In The Key Of Silence
Van "Quiet Life" (Esoteric Antenna, 2017)

Met album nummer vier, "Quiet Life", levert de Belgische band Fish On Friday wederom kwalitateit: uiterst verzorgde symfonische rock die qua sound sterk beïnvloed is door The Alan Parsons Project. Het moet dan ook voor de heren fantastisch zijn geweest om door Parsons zelf te worden uitgenodigd voor een opnamesessie in de beroemde Abbey Road Studios, wat uiteindelijk resulteerde in het door Parsons geproduceerde nummer “In The Key Of Silence”. Toetsenist William Beckers en zanger/toetsenist Frank Bogaert vormen nog steeds de kern van Fish On Friday, maar ook de rest van de line-up is ongewijzigd ten opzichte van het vorig album “Godspeed” (2014). Dat betekent dus dat ook wederom bassist Nick Beggs van de partij is, die er vervolgens ook nog voor gezorgd heeft dat zijn dochter Lula Beggs een gastrol vervult. Zij is o.a. te horen in de titeltrack. Het grootste manco van Fish On Friday is het feit dat Frank van Bogaert niet gezegend is met een echt aansprekende stem. Als je dat vergelijkt met de zangpartijen op de albums van hun grote voorbeeld en mentor, dan steekt dat er toch wel een beetje flets bij af. Maar het moet gezegd: ondanks wat gebrek aan muzikale spanning, luister het geheel lekker weg en klinkt het als een klok.
Website: http://www.fishonfriday.be/ .

NIEUW (verlate aandacht)
Molvær, Nils Petter - Ras Mohammad
Afkomstig van "Buoyancy" (Okey/Sula Records, 2016)

Op het vorig jaar verschenen "Byoyancy" speelt Nils Petter Molvær met nagenoeg dezelfde bezetting als op het uit 2014 afkomstige "Switch". Dit betekent dat we wederom een mooi samengaan horen van Molværs fluwelen trompetklanken en de pedal steel gitaar van Geir Sundstøl. Dit wordt omlijst door de nodige elektronica, subtiel bas- en gitaarspel en ingetogen drum- en percussiewerk. Mede door de pedal steel klinkt nu en dan het oude Pink Floyd en soloplaten van David Gilmour door, zoals op het langgerekte "Amed", dat als een soort ambientjazzversie van "Set The Controls To The Heart Of The Sun" klinkt. Ook het vanavond gedraaide openingsnummer "Ras Mohammad" heeft die sfeer, maar combineert dat met een aan Choir Of Young Believers herinnerende melodielijn.
Website: https://nl-nl.facebook.com/nils.petter.molvaer/ .

MINI-SPECIAL: THE BELLS
Valensia - The Barely Acceptable Truth Of Knowing (instr.)
Van "Kosmos" (Mercury, 1996)
Sky - Carillon
Van "Sky" (Ariola, 1979)
Tribute - A Brand New Day
Van “Terra Incognita” (FMS, 1991)

Valensia, Sky en Tribute zijn drie acts op zich niks met elkaar gemeen hebben, behalve dat ze alle drie klassieke invloeden in hun muziek stoppen. En toch is er een rode draad te horen in de muziek die we achter elkaar van ze laten horen: the bells. Valensia opende zijn tweede album Kosmos uit 1996 met een instrumentaal stukje waarin het carillon van de Hervormde Kerk van Baarn is te horen, bespeeld door voormalig Kayak-drummer en producer Pim Koopman. De Britse band Sky werd bekend met rockbewerkingen van klassieke muziek, maar componeerde ook eigen materiaal waaronder bijvoorbeeld het door gitarist Kevin Peek geschreven “Carillon”, dat te vinden is op het debuut uit 1979. Het Zweedse Tribute gebruikte altijd veel klokkenspel, vibrafoon en buisklokken en dat is ook goed te horen op de openingstrack van hun laatste studio-album, “Terra Incognita”.
Websites:
https://www.facebook.com/pg/ValensiaAldousClarkson
http://plum.cream.org/sky/
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=941 .

AOR
Houston - Chasing A Dream
Van het album “Houston” (Spinefarm, 2010)

In 2010 verscheen het debuutalbum van het uit Zweden afkomstige Houston, de band rond het duo Freddie Allen en Hank Erix. Op dit simpelweg “Houston” getitelde album worden ze o.a. bijgestaan door gitarist Tommy Denander. Houston staat garant voor prima AOR en de muziek doet denken aan Survivor, Boston, Foreigner and Journey. Maar dan in het nu, want zoals de leden zelf zeggen: AOR is tijdloos. De eerste single "Hold On" heeft veel air-play gekregen in Zweden en Finland. Alle typische AOR-ingrediënten komen aan bod. Prachtige catchy refreinen die uit volle borst mee te zingen zijn, verpakt in uitstekende songs en een prima productie. Songs als “Pride”, “Hold On”, “She’s A Mstery” en “1000 Songs” gaan erin als koek. De Engelse uitgave van dit album bevat ook nog eens twee geweldige bonustracks. Wij laten er u daar één van horen: “Chasing A Dream”.
Website: https://www.facebook.com/Houstonsweden/ .

LIVE-TIP / 30 JAAR GELEDEN
Marillion – Torch Song
– Slainte Mhath
Van “Clutching At Straws” (EMI, 1987)

Op 12 Juni 1987 kwam het langverwachte vierde Marillion-studio-album “Clutching At Straws” uit. De verwachtingen waren natuurlijk hoog na het hit-album “Misplaced Childhood” en deze opvolger zou de band naar een nieuw niveau moeten tillen. Niet voor niets spoorde de platenmaatschappij aan tot haast, waardoor de uiteindelijke hoes een slap aftreksel werd van wat het had moeten zijn. Dit tot grote frustratie van ontwerper Mark Wilkinson. Ben je benieuwd naar wat hij eigenlijk in gedachten had, koop dan de huidige uitgave van PROG magazine. Op de hoesafbeelding tref je een aantal karakters aan die je op het album voorbij hoort komen. Vanaf de dreigende sfeer van albumopener “Hotel Hobbies” worden we mee genomen in een wereld die voornamelijk getekend is door drank. De hoofdpersoon is Torch, een 29-jarige werkeloze alcoholist. En het is duidelijk dat Fish inspiratie haalde uit eigen omgeving. Muzikaal gezien ligt het album zeker in het verlengde van de voorganger en nummers als de openingstrilogie, “Slainte Mhath”, “White Russian”, maar vooral “Sugar Mice” groeiden uit tot live-favorieten. In 1988 liepen de spanningen binnen Marillion zo hoog op dat het succes nooit echt verzilverd kon worden, wat resulteerde in een breuk met Fish. Dat was nadat er nog wel een poging ondernomen was een vijfde album te maken. De tweede schijf van de remaster van “Clutching At Straws”, die in 1999 verscheen, getuigt hiervan. Misschien was het wel nooit tot een breuk gekomen als de band na 5 jaar hard werken een pauze had ingelast... Wat Marillion met Fish dan nog had voortgebracht zullen we natuurlijk nooit weten. Wat we wél weten is dat de nieuwe zanger een frisse impuls gaf en de fan achteraf gezien zeker beter af is, getuige de liefst 14 albums die sindsdien met hem zijn gemaakt. Terug naar 1987: de zomertour eindigde toen met een headline-show op de befaamde Freilichtbühne aan de Loreley. Volgende maand, als afsluiter van het Night Of The Prog-festival, zal Marillion daar voor een vierde keer gaan optreden. De setopener bij dat 35-jarige jubileum kunnen we wel raden... Voordat we proosten op dat wel haast zekere antwoord, hoort u eerst “Torch Song” (nog nooit gedraaid in Xymphonia)
Website: http://www.marillion.com/

ALBUM VAN DE MAAND
Isildurs Bane & Steve Hogarth - Peripheral Vision
Afkomstig van "Colours Not Found In Nature" (Ataraxia Production, 2017)

Twaalf jaar geleden verschenen de laatste fysieke producten van het Zweedse Isildurs Bane in de vorm van de DVD "Mind Vol. 5 : The Observatory - Isildurs Bane Live" en de EP "Songs From The Observatory". In de tussentijd trokken name de jaarlijkse IB Expo's de aandacht: festivals waarbij de muzikanten zich lieten omringen door talrijke andere musici van naam, waaronder Steve Hogarth van Marillion. Hieruit vloeide een optreden tijdens Expo 2016 en plannen om samen een album te maken voort. Het resultaat "Colours Not Found In Nature" ligt nu in de winkels en hierop is duidelijk dat Hogarth met zijn teksten en zangpartijen een flink stempel op het conceptalbum heeft gedrukt. Toch is dit instrumentaal onmiskenbaar Isildurs Bane, getuige de rijkheid aan percussie-instrumenten, de typische keyboardsounds en de bonte arrangementen. Vanavond aandacht voor "Peripheral Vision", een van de twee ballades van het album. Verschil met de andere ballade "Diamonds And Amnesia" is de fraaie climax.
Website: https://nl-nl.facebook.com/ibexpo/
en http://www.stevehogarth.com/

NIEUW / LIVE-TIP
Celestial Fire - Love Remains (live)
Van "Live In The U.K." (Open Sky Records, 2017)

Celestial Fire is de band rond de van Iona bekende gitarist Dave Bainbridge, die hij oprichtte nadat hij onder zijn eigen naam een tweede 'solo'-album had uitgebracht dat ook al die naam, Celestial Fire dus, droeg. Niet lang daarna werd medegedeeld dat Iona in ieder geval voorlopig stil ligt, wat meteen deed vermoeden dat we nog wel meer gaan horen van Celestial Fire. Ondertussen weten we dat de groep zal aantreden op het Progdreams Festival in maart 2018. Voor het zover is kunnen we op een nu verschenen live-set (op zowel DVD als 2 CD's) alvast genieten van de eerste podiumverrichtingen van Celestial Fire. Bainbridge is ondanks dat zijn naam dus niet aan de band verbonden is wel echt het middelpunt, want hij is de voornaamste sologitarist én speelt veel toetsen. De andere gitarist, die ook wel degelijk soloruimte krijgt, is Dave Brons, die eerder met Bainbridge werkte in GB3, een soort Britse variant op G3 van Vai en Satriani. De leadzang wordt gedaan door Sally Minnear, die weliswaar hier en daar ook al op het studio-album te horen was, maar nu dus ook alle Damian Wilson-partijen krijgt te zingen. Haar stem lijkt veel op die van Joanne Hogg, wat dan weer handig is voor de Iona-stukken op de setlist. De bijzonder virtuoze bassist en Chapman-bespeler is Simon Fitzpatrick, de drummer is net als op het studio-album een Nederlander, maar níet Collin Leijenaar. Frank van Essen, op het studio-album alleen als violist te horen, speelt hier net als bij Iona de drums. Wat staat er op het repertoire? Naast de sleutelnummers van "Celestial Fire" (maar lang niet het complete album dus) horen we twee stukken van Bainbridge's eerste soloplaat "Veil Of Gossamer" (2004), twee covers van Yes (waaronder een solo-versie op Chapman Stick van "Roundabout" door Fitzpatrick), een cover van de Ierse folkband Moving Hearts en behoorlijk wat Iona-werk, waarbij het opvallend is dat "Beyond These Shores" (2002) veel aandacht krijgt, zelfs met werk dat niet of nauwelijks door Iona live is gespeeld. De groep speelt geweldig, met een goede balans tussen atmosferische, rustige stukken en juist uiterst energieke. Minnear weet het meeste oorspronkelijk door Wilson gezongen materiaal uitstekend neer te zetten. Alleen de uiterst gevoelvolle zangpartij van Wilson in het prijsstuk "In The Moment" klinkt in Minnears versie wel een stuk vlakker. Het andere prijsstuk is zowel op het studio-album als in de live-set het zevende - en dat is vast, net als bij Steve Vai - geen toeval, gezien het liefdesthema: "Love Remains". De band klinkt hier werkelijk bijzonder vurig en energiek en Bainbridge schittert zowel met waanzinnige toetsenpartijen als een door merg en been gaande gitaarsolo.
Website: http://www.iona.uk.com/albums/detail/id/35/live-in-the-uk .

MIX!
Gosling, Jarrod - Interlude #3
Gentle Giant - Black Cat
I Monster: The Plague Village
Afkomstig van "The Art Of Chill 6 : Mixed By I Monster" (Platipus Records, 2009)

De serie "The Art Of Chill" kun je vergelijken met de succesvolle reeks "Late Night Tales", aangezien beide series ruimte geven aan muzikanten om een plaat samen te stellen met favoriete nummers, waarbij die stukken op subtiele wijze aan elkaar worden gemixt, al dan niet voorzien van eigen materiaal en/of effecten. Artiesten en bands die in eerstgenoemde serie albums vulden waren onder anderen Altidude, Jon Hopkins, System 7 van Steve Hillage en The Orb. "The Art Of Chill 6" uit 2009 werd vervaardigd door het duo I Monster, bestaande uit Dean Honer en Jarrod Gosling, bekend van Regal Worm en Henry Fool. Ieder nam een CD voor zijn rekening en gezien hun achtergrond als liefhebbers van antieke toetseninstrumenten en obscure progressieve muziek is het niet vreemd dat we onder meer muziek van Goblin, Tim Buckley, Yazoo, Happy The Man en Bo Hansson voorbij horen komen. Daarnaast horen we een nummer van hun andere band, Skywatchers en enkele I Monster-stukken, terwijl Gosling door middel van enkele 'Interludes' nummers aan elkaar mixt. Wij kiezen voor zo'n interlude, die overgaat in "Black Cat" van Gentle Giants "Acquiring The Taste" uit 1971 dat we zelf mixen met het I Monster-stuk "The Plague Village". Overigens kwam met "The Art Of Chill 6" een eind aan deze serie, waarna Platipus Records overging op de reeks "The Art Of Trance".
Websites: https://imonster.bandcamp.com/
en https://www.facebook.com/imonsterband .

HET DEBUUT / VERGETEN PLAAT
Tiger – Tyger, Tyger
van “Tiger” (Retreat, 1976 / Line, 1992)

Big Jim Sullivan zal veel mensen weinig zeggen, maar onder de muziekkenners en muzikanten is hij zeker geen kleine jongen. Jim begon zijn carrière namelijk al in 1958. Als sessiegitarist speelt hij op een kleine 750 hits, waaronder 59 nummer-1-hits. Zo vinden we hem op opnames van artiesten als Johnny Hallyday, Freddie and the Dreamers, Cilla Black, Tom Jones, Shirley Bassey en Dusty Springfield. Tevens maakte hij 9 jaar deel uit van het James Last Orkest en deed veel productiewerk. Maar een van de meest iconische opnames was in 1962 met Alexis Korner's Blues Incorporated voor het album “R&B from the Marquee”. Het was deze plaat die de geboorte van de Britse R&B markeerde en waardoor bands als The Rolling Stones en The Yardbirds begonnen. En daar waar een gitarist als Jimmy Page wel met een “eigen” band bekend werd, bleef Jim altijd in de luwte. Sullivan probeerde het natuurlijk wel met een eigen band, genaamd Tiger. Met Nicky Moore en Les Walker had Tiger twee zangers en verder bestond de groep uit Ray Flacke (gitaar), Phil Curtis (bas), Billy Rankin (drums) en Dave McCrae (keyboards). Tiger nam twee albums op voor het kleine label Retreat. Helaas liep het live niet zo lekker en viel deze line-up uit elkaar. Het lukte Sullivan vervolgens wel een uitstekende nieuwe band samen te stellen met Simon Philips (drums), Percy Jones (bas) en Dave Lawson (keyboards). Het album dat deze bezetting opnam kwam echter in die tijd nooit uit en is pas in 1994 verschenen onder de noemer Big Jim Sulivan Band. In 2012 overleed Jim Sullivan op 71-jarige leeftijd na een glansrijke carrière. We gaan nu luisteren naar de afsluiter van het debuut van Tiger; “Tyger, Tyger”.
Meer info, o.a.: https://en.wikipedia.org/wiki/Big_Jim_Sullivan .

RENNEN... / 25-JARIG JUBILEUM
Wings Of Steel - Running On The Edge
Van "Homesick" (SI Music, 1992)

Terwijl de deelnemers aan de jaarlijkse Roparun, incl. een groep Almeloopers, allemaal doorkomststad Almelo achter zich hebben gelaten hopen wij dat deze kanjers allemaal veilig aankomen in Rotterdam zonder dat ze echt helemaal tot het randje moeten gaan. “Running On The Edge” is wel de titel van de song waarmee wij de renners vanuit hier uitzwaaien. Het is afkomstig van "Homesick" van het Nijmeegse Wings Of Steel. Die band was qua sound duidelijk geïnspireerd door de progressieve rock van de Canadese band Rush ten tijde van “Moving Pictures”. Nog een aanleiding om weer eens wat van ze te draaien is het feit dat het dit jaar al weer 25 jaar geleden is dat dit debuutalbum is verschenen.
Meer info o.a. hier: http://www.progwereld.org/cms/album/wings-of-steel-homesick/ .

NIEUW
Sylvan, Nad - What Have You Done
- Crime Of Passion (Vampirate's Anthem)
Van "The Bride Said No" (InsideOut, 2017)

Nad Sylvan heeft het toch maar mooi voor elkaar. Nog meer dan z'n twee jaar terug verschenen voorganger "Courting The Widow" is "The Bride Said No" een 'who is who' in de hedendaagse prog scene. Hij nodigde opnieuw musici uit waarmee hij werkte en werkt bij Agents Of Mercy en Steve Hackett, maar daar komen nu ook lieden bij waar die muzikanten op hun beurt weer mee gespeeld hebben. Ga maar na: we horen Steve Hackett, Jonas Reingold en Nick D'Virgilio weer de sterren van de hemel spelen, maar worden nu ook in ons hart geraakt door het spel van Guthrie Govan en Tony Levin. Het fijne is dat Sylvan, al dan niet gestimuleerd door al die klasse om zich heen, zichzelf lijkt te overtreffen met de composities die hij aanlevert - én met zijn zang en eigen spel, want in vrijwel alle stukken speelt hij zelf de nodige keyboard- en gitaarpartijen. Een van de absolute hoogtepunten is naast het titelnummer "What Have You Done". De engelachtige zangpartijen van Jade Ell en Sheona Urquhart tilt de al fraaie melodieën als het ware nog verder op, gevolgd door twee wereldse gitaarsoli: Steve Hackett en Guthrie Govan steken hier elkaar namelijk de loef af. Hackett is ook te horen in het stuwende "Crime Of Passion (Vampirate's Anthem)", waarvoor mede-componist Anders Wollbeck een orkestratie maakte en waarin bassist Jonas Reingold ook opvallend van zich doet spreken.
Website: http://www.nadsylvan.com/ .

NIEUW
Waters, Roger - Picture That
- Bird In A Gale
Van "Is This The Life We Really Want?" (Columbia / Sony Music, 2017)

Ex-Pink Floyd-bassist, -zanger en -songschrijver Roger Waters woont al 17 jaar in New York en beschouwt zichzelf inmiddels als Amerikaans staatsburger. Wie de thematiek van zijn teksten en zijn uitspraken in de pers door de jaren heen heeft gevolgd, kan wel nagaan dat hij niet echt blij is met 'zijn' nieuwe president. Dit blijkt ook wel uit Waters' eerste soloplaat in 15 jaar tijd, "Is This The Life We Really Want?". In De Volkskrant, afgelopen vrijdag, liet hij zich ontvallen dat het album uit het perspectief van de bezorgde Amerikaan is geschreven. De thematiek sluit enerzijds aan bij "Animals", de Pink Floyd-plaat die dit jaar zijn 40-jarig jubileum viert en die ook aandacht krijgt bij Waters' huidige tournee; anderzijds zet het ook de teneur van voorganger "Amused To Death" voort. Ook nu probeert hij zijn publiek wakker te schudden en te laten realiseren waar we in vredesnaam met zijn allen mee bezig zijn - en wat voor barbaren de machthebbers in de wereld toch eigenlijk nog steeds zijn. Muzikaal grijpt hij sterk terug op zijn Pink Floyd-tijd. Regelmatig zijn er muzikale verwijzingen naar songs van vooral "Wish You Were Here" en "Animals" te horen en soms ook naar "The Wall". Producer Nigel Godrich, een verklaard Pink Floyd-fan, vroeg dan ook muzikanten die in hun eigen werk al regelmatig naar seventies-Floyd knipoogden, zoals gitarist Jonathan Wilson en Jellyfish-toetsenist Roger Manning (die zich vooral in zijn werk met Air en Beck van zijn Floydiaanse kant liet horen). Enkele weken geleden lieten we u al "Smell The Roses" horen, met o.a. een "Have A Cigar"-quote. Vanavond "Picture That", dat van een "Welcome To The Machine"-sfeer overgaat in een upbeat "Sheep"-ritme, en "Bird In A Gale", met zweverige sounds die zowel refereren aan het tussenstuk van "Sheep" als "Don't Leave Me Now" van "The Wall".
Website: https://rogerwaters.com/ .

HET DEBUUT
SchoolTree - My Metal Mother
Afkomstig van "My Metal Mother" (eigen beheer, 2011)

In onze rubriek "Het Debuut" besteden we meestal aandacht aan de eerste LP van een legendarische progressieve rockband. Over het algemeen werd zo'n album eind jaren zestig of begin jaren zeventig van de vorige eeuw gemaakt. Dit keer kiezen we voor een zeer recent, maar tevens zeer obscuur debuut en wel "My Metal Mother" uit 2011 van SchoolTree. Onlangs nog draaiden we enkele songs van de ambitieuze conceptplaat "Heterotopia" die bandleider Lainey Schooltree eerder dit jaar na een internetfondsenwervingscampagne uitbracht, terwijl we daarvoor materiaal draaiden van het tweede album "Rise" uit 2013. Bij genoemde campagne kon men intekenen op de gehele discografie van SchoolTree en zodoende zijn we in het bezit gekomen van genoemd debuut, waarvan overigens maar 200 exemplaren zijn gemaakt. Op deze plaat deed Lainey alles nog zelf (schrijven, arrangeren, produceren, opnemen en uitvoeren), maar het is wel direct duidelijk waar haar roots liggen. De plaat wordt omschreven als "Goldfrapp - of Kate Bush/Tori Amos - on Broadway", waarbij we zelf zeker ook de nodige Queen-invloeden bespeuren. Een soort Amerikaanse variant op Valensia is dan ook geen vreemde gedachte. Van het debuut draaien we het ruim acht minuten durende titelnummer.
Websites: https://nl-nl.facebook.com/schooltreemusic/
en http://schooltreemusic.com/

NIEUW
Riis, Bjørn – Forever Comes To An End
Van “Forever Comes To An End” (Karisma Records, 2017)

“Forever Comes To An End “, het tweede 'solo'-album van Airbag-voorman Bjørn Riis, werd beoordeeld met een zogenaamde Vette Krent in iO Pages 143: "Een Engelse uitdrukking is: if it looks like a duck, and if it quacks like a duck, then it must be a duck. Dus als je de stergitarist van Airbag hebt, Bjørn Riis dus; en de drummer van Airbag, Henrik Fossum; en zo te horen de zanger van Airbag, Alse Tostrup (of is dat Riis zelf?); dan moet het toch gewoon Airbag zijn? Er mag dan wel op staan dat dit de tweede soloplaat van Riis is, we trappen daar niet in. Want dit is dus gewoon een prima Airbag-plaat, met melancholische zang, fijne tempo's en vooral die lyrische gitaar van Riis, die regelmatig zo heftig tekeergaat als de vroege David Gilmour, terwijl er ook trekjes van Marillions Steve Rothery in zijn spel zitten. Die laten zich vooral gelden tijdens de vele instrumentals op dit album, waarvan "Getaway" een prima soundtrack is voor een wilde autorit. Stel dat David Gilmour (inmiddels de 70 gepasseerd) zijn instrument naar zolder brengt, dan staat zijn opvolger niet alleen klaar, hij is al volop in bedrijf!" (André de Waal)
Website: http://www.bjornriis.com/

LIVE–TIP
Blue Öyster Cult – (Then Came The) Last Days Of May (live)
Van het album “On Your Feet Or On Your Knees” (Columbia, 1975)

Blue Öyster Cult is bij velen alleen bekend vanwege de ‘More cowbell’-sketch uit het TV-programma Saturday Night Live, maar deze psychedelische hardrockband verdient toch echt wat meer eer. Hits als “(Don't Fear) The Reaper”, “Godzilla” en “Burnin' For You” zijn niet voor niets nog dagelijks te horen op de classic-rockstations en de band is van invloed geweest op onder meer Metallica. Blue Öyster Cult treedt op 22 juni op in TivoliVredenburg in Utrecht, met nog steeds twee originele leden in de gelederen: zanger Eric Bloom en gitarist Donald ‘Buck Dharma’ Roeser. Ook smullen: Kasim Sulton van Utopia komt mee als bassist! En dat is nog niet alles, want die avond krijgt u een dubbelconcert van twee giganten uit de Amerikaanse rock voor uw kiezen. Naast Blue Öyster Cult zal namelijk ook Queensrÿche het podium betreden.
Website: http://www.blueoystercult.com/ .

LIVE-TIP
DeWolff – Tired Of Loving You
Van “Roux-Ga-Roux” (Electrosaurus Records, 2016)

Live is DeWolff een avontuur dat je niet snel vergeet: onuitputtelijke energie, grandioos muzikantschap, grenzeloos enthousiasme en een ‘speel-alsof-het-je-laatste-show-is’-mentaliteit. De broertjes Van de Poel en Robin Piso zijn inmiddels uitgegroeid tot een van de grootste en meest gewaardeerde live bands van het land. Het meest recente album “Roux-Ga-Roux” is de paringsdans van DeWolffs vroege psychedelische klanken met de latere Southern rocksongs van het trio, gedrenkt in een gloeiendhete, vettige voodoo-saus. Op vrijdag 9 juni is DeWolff te aanschouwen in het Burgerweeshuis te Deventer.
Website: http://www.dewolff.nu/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Isildurs Bane & Steve Hogarth - Ice Pop
- The Random Fires
Afkomstig van "Colours Not Found In Nature" (Ataraxia Production, 2017)

Twaalf jaar geleden verschenen de laatste fysieke producten van het Zweedse Isildurs Bane in de vorm van de DVD "Mind Vol. 5 : The Observatory - Isildurs Bane Live" en de EP "Songs From The Observatory". Toch heeft de band in de tussentijd niet stilgezeten. Met name de jaarlijkse IB Expo's trokken de aandacht: festivals waarbij de muzikanten zich lieten omringen door talrijke andere musici van naam. Een van hen was de van Japan en Porcupine Tree bekende Richard Barbieri. Deze toetsenman bracht voorts zijn vriend Steve Hogarth van Marillion met de Zweden in contact. Hieruit vloeide niet alleen een optreden tijdens Expo 2016 voort, maar ook plannen om samen een album te maken. Het resultaat "Colours Not Found In Nature" ligt nu in de winkels en hierop is duidelijk dat Hogarth met zijn teksten en zangpartijen een flink stempel op het conceptalbum heeft gedrukt. Toch is dit instrumentaal onmiskenbaar Isildurs Bane, getuige de rijkheid aan percussie-instrumenten, de typische keyboardsounds en de bonte arrangementen. Wat dat betreft sluit de nieuwe plaat goed aan bij het eveneens sterk op progressieve rocksongs leunende "Mind Vol. 4: Pass" uit 2003. Aangezien de band door de lange stilte op CD-gebied toch ietwat in de vergetelheid is geraakt, bekronen we deze samenwerking met de titel "Album van de Maand Juni", mede omdat "Colours Not Found In Nature" een van die albums is die bij elke luisterbeurt sterker wordt. We trappen af met het in elkaar overlopende openingsduo "Ice Pop" en "The Random Fires", waarin enkele in beide songs voorkomende tekstflarden de conceptuele eenheid van het album benadrukken.
Website: https://nl-nl.facebook.com/ibexpo/
en http://www.stevehogarth.com/

(OP)NIEUW
Big Big Train - The Ivy Gate
"Grimspound" (English Electric Recordings / Giant Electric Pea, 2017)

We hebben tot nu toe nog maar één track van het nieuwe album “Grimspound” van Big Big Train gedraaid en dus word het tijd om er nog eentje over het voetlicht te laten treden. Zoals we al opmerkten een paar weken geleden bewijst zanger/songschrijver David Longdon dat hij zo langzamerhand het niveau van de songs van mede-BBT-lid Greg Spawton gaat benaderen. De openingstrack “Captain Jack”, die we eerder hebben gedraaid, was daar een voorbeeld van en zo ook het ijzingwekkend mooie “The Ivy Gate”. Het jongste BBT-lid, de Zweed Rikard Sjöblom, heeft op dit stuk alle toetsen gespeeld en we horen zo waar een korte bassolo. Maar het meest opvallend is de gastzangeres in de vorm van niemand minder dan ex-Fairport Convention-zangeres Judy Dyble. Zij bewijst dat ze de vinger nog steeds goed aan de muzikale pols heeft want zij en David Longdon ontmoetten elkaar voor het eerst tijdens de Big Big Train-concerten in Kings Place in augustus 2015, waar Dyble als bezoeker aanwezig bleek. Toen Longdon later “The Ivy Gate” uitwerkte als een duet, was zij de eerste zangeres aan wie hij dacht.
Website: http://www.bigbigtrain.com/ .

ACTUEEL
Tiny Boxes - Tiny Faces
Afkomstig van "Tiny EP" (eigen beheer, 2012)

Bon Lozaga en Hansford Rowe, de voormalige leden van Gong en Gongzilla, komen binnenkort beiden met nieuw plaatwerk. Lozaga heeft na zijn laatste soloplaat "Traces Of Chaos" uit 2015 samen met bassist Ryan Martinie (van Mudvayne) en drummer Mitch Hull de formatie Soften The Glare opgericht. Met behulp van een crowdfunding-campagne wist met de opnames van een CD te financieren. Die plaat is inmiddels gereed en zal binnenkort ook fysiek verkrijgbaar zijn. Rowe was ondertussen eveneens een Pledge-campagne gestart, aanvankelijk om een nieuw soloalbum onder de noemen HR3 te financieren. Toen de gecomponeerde muziek mede door de medewerking van voormalige Gong-leden meer de Gong-kant op ging, werd besloten het project Gong Expresso te noemen. Ook daarvan komt binnenkort een plaat uit, getiteld "Decadence". De Pledgers konden daarvoor nog een obscure live-opname uit 1979 downloaden, waarop het Gong met de onlangs overleden Allan Holdsworth te bewonderen is. Voor we materiaal van deze platen kunnen laten horen gaan we terug naar 2012 en het project Tiny Boxes van Lozaga. Van de "Tiny EP", dat toegankelijke funky jazzrock met zang bevat, draaien we "Tiny Faces". Overigens verscheen afgelopen week van Pierre Moerlen's Gong "Downwind" uit 1979 een heruitgave bij Esoteric. Op die plaat speelden onder anderen Mike Oldfield, Steve Winwood en Mick Taylor gastrollen.
Websites: http://www.pledgemusic.com/projects/softentheglare/
https://www.facebook.com/softentheglare/
http://www.pledgemusic.com/projects/hr3/
https://www.facebook.com/GongExpresso/
https://nl-nl.facebook.com/TinyBoxesMusic/

ZWOELE ZOMERAVONDMUZIEK
Dolphins, The - Another Vibe
"Malayan Breeze" (DMP, 1990)

Sommige muziek past bij een bepaald jaargetijde, andere muziek bij een bepaald weertype. Melodieuze fusion doet het om een of andere reden altijd goed op een zwoele zomeravond. Zo ook de muziek van The Dolphins. Deze Amerikaanse groep was in de jaren 90 actief en bracht drie albums uit. Meest opvallende naam binnen dit kwartet is drummer Dan Brubeck, inderdaad de zoon van jazzlegende Dave Brubeck. Een duidelijke inspiratiebron is het album “Pat Metheny Group” van de gelijknamige band, dat in 1978 verscheen bij het ECM-label. Het heeft een beetje diezelfde open, heldere en warme sfeer, geholpen door een audiofiele, kraakheldere productie - iets waar het label DMP bekend om stond.
Meer info: https://www.discogs.com/The-Dolphins-Malayan-Breeze/release/2184466 .

(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Deep Purple – Birds Of Prey
Van "inFinite" (EARmusic, 2017)

De veteraanrockband Deep Purple kwam 4 jaar geleden ongemeen sterk voor de dag met "Now What?!", wat toen het eerste studioalbum in 10 jaar tijd was. Bob Ezrin zorgde ervoor dat Purple productietechnisch beter klonk dan ooit en ook het songmateriaal was op niveau, dus dat schreeuwde om een sneller vervolg. En dat is er dan na vier jaar, met opnieuw Ezrin op de productiestoel. Er is duidelijk gekozen voor een iets steviger aanpak, die wellicht meer recht doet aan de hardrockroots van de band. Neemt niet weg dat er voor de symfo-liefhebber opnieuw voldoende te genieten valt: van het heerlijke toetsenwerk van Airey, waarbij vooral het Hammondorgel ongemeen diep uit je speakers komt rollen én van het priemende en veelzijdige gitaarspel van Steve Morse. Over die titel “inFinite” gesproken? Wijst dat nu op het einde van deze groep van heren van rond de 70? Door dat 'in' dat voor 'Finite' staat zou je zeggen: juist níet. In de meegeleverde 90 minuten lange documentaire van de CD/DVD-versie spreken onder andere drummer en oerlid Ian Paice de hoop uit dat er gewoon nóg weer een plaat komt. Deep Purple speelde afgelopen vrijdag 2 juni in de Ziggodome in Amsterdam. Als u dat gemist heeft: op dit moment tourt de groep door Duitsland. Het concert in Keulen, overmorgen, is uitverkocht – voor het optreden in de Westfalenhalle in Dortmund op 7 juni zijn nog wel kaarten verkrijgbaar.
Website: http://www.deeppurple.com/ .