Uitzending Terugluisteren

1234
Gabriel, Peter - Waiting For The Big One
Afkomstig van "Peter Gabriel" (Charisma, 1977 / Virgin/Real World, 2002)

Dat je niet per se snel hoeft af te tellen bewees Peter Gabriel aan het begin van het nummer "Waiting For The Big One". In de door Daryl Easlea geschreven biografie "Without Frontiers : The Life And Music Of Peter Gabriel" had producer Bob Ezrin de voormalige Genesis-frontman in contact gebracht met de muziek van Randy Newman en getuige dit stuk was Gabriel behoorlijk onder de indruk van diens muziek. De in aanleg trage blues kreeg echter de typische Ezrin-behandeling, waardoor behoorlijk bombastische fragmenten het stuk in de symfonische rockrichting duwden. De auteur van het boek vond het de minst geslaagde song van de plaat, maar wij bij Xymphonia houden wel van dit soort cross-overs. Leuk detail uit het boek is nog dat er melding wordt gemaakt van het feit dat Robert Fripp, tot grote hilariteit van de aanwezigen, na dronken te zijn gevoerd een waanzinnig bluesy solo speelde.
Websites: https://www.amazon.com/Without-Frontiers-Music-Peter-Gabriel/dp/1468309641
http://petergabriel.com/ .

NIEUW
Jack O' The Clock - The Old Man And The Table Saw
Van " Repetitions Of The Old City - I" (eigen beheer, 2016)

Jack O' The Clock is een Amerikaanse groep die elementen progressieve folk mengt met door barokmuziek beïnvloede progressieve rock. Dit alles gebeurt met veel souplesse, flair en schijnbaar gemak - en met een constant veel positiviteit uitstralend gevoel. De muziek zit zó gelaagd in elkaar dat je na het beluisteren (wat je al meer dan een uur kost) onmiddelijk de CD opnieuw wilt opzetten. Er zijn duidelijk raakvlakken met Advent, bij welke band de folkinvloed echter goeddeels ontbreekt. Jack O' The Clock lijkt een synthese te zoeken tussen Jethro Tull (vooral de periode rond "Songs From The Wood", met, juist, het nummer "Jack In The Green"), Gentle Giant (dezelfde hoge souplesse en fijne instrumentbeheersing, plus de barokinvloed) en Gryphon (die de prog-folksynthese zo mooi uitwerkte). Bijzonder is het gebruik van een breed akoestisch instrumentarium, dat erg veel kleur én openheid aan de sound geeft (o.a. cimbaal, fluit, basklarinet, trombone, fagot, viool, banjo, diverse percussie). Tip in iO Pages 140: "Om je vingers bij af te likken. de band slaagt erin traditionele muziek te combineren met progressieve en experimentele. Perfect huwelijk." (Geert Ryssen)
Website: http://www.jackotheclock.com/ .

HERUITGAVE : PINK FLOYD BOX – 1970 DEVI/ATION
Pink Floyd – Take Off
Pink Floyd – Fat Old Sun
Pink Floyd – The Riot Scene
Pink Floyd – Aeroplane
Van “The Early Years 1965 – 1972” (Pink Floyd Records, 2016)

We gaan weer verder met onze reis door de Pink Floyd-box en zijn aanbeland in het jaar 1970. Hoewel het een uitermate productieve periode voor de band is, is het ook een tijd die de leden zelf nadien jarenlang hebben genegeerd. Pink Floyd begon het jaar met opnames voor de soundtrack van cultfilm Zabriskie Point, een project dat niet geheel vlekkeloos verliep. Een aantal nummers is te vinden op de 'officiële' soundtrack, nu krijgen we echter veel meer muziek te horen die dus uiteindelijk niet gebruikt is: een kleine 50 minuten aan outtakes. Hier opvolgend begon Pink Floyd te werken aan het vijfde studio album. Dit blijkt een zware dobber. Verschillende thema’s van de Zabriskie Point-opnames worden herbewerkt en er gaat veel tijd zitten in een lang episch stuk dat aanvankelijk “The Amazing Pudding” word gedoopt. Dit alles werd op de nieuwe 8-track mixing desk in Abbey Road opgenomen, waarbij de drum- en baspartijen in één take moesten worden gedaan. Een kale studioversie is ook te vinden op de box. Er miste echter nog iets aan en avant-garde componist Ron Geesin werd gevraagd orkestraties toe te voegen. Dat heeft de band geweten! Jarenlang deden vooral Gilmour en Waters het stuk af als ‘rubbish’. Wel bijzonder dat we daarom gelijk een handvol aan versies voorgeschoteld krijgen op deze box, waaronder een zeer mooie liveversie met koperblazers en koor. Het album dat uiteindelijk “Atom Heart Mother” ging heten had ook nog wat korte nummers waaronder het mooie “If” en “Fat Old Sun”. Maar ook het experimentele “Alan’s Psychedelic Breakfast”, waarin de band qua aanpak de studiokant van “Ummagumma” in het kwadraat overdoet. Het album kwam in oktober van het jaar uit en was het eerste nummer 1-album voor Pink Floyd. Tevens werd er een quadrafonische versie gemaakt, die we ook op DVD en Blu-ray terugvinden in deze box. We gaan nu luisteren naar een paar outtakes van de Zabriskie Point-soundtrack, die een nummer van een BBC-liveopname omlijsten,“Fat Old Sun”: een van de weinige nummers van “Atom Heart Mother” dat de band nog wel eens live speelde.
Website: http://www.pinkfloyd.com/ .

NIEUW (ietwat verlaat) / ACTUEEL
Smith, Elliott - Everything Means Nothing To Me
Afkomstig van "Heaven Adores You" (Ume / Universal, 2016)

In 2014 verscheen "Heaven Adores You", de indrukwekkende documentaire over het leven van singer-songwriter Elliott Smith. De tragedie over deze schuwe zanger/gitarist, die naar aanleiding van de film "Good Will Hunting" plotseling in de spotlights kwam te staan, ging vergezeld van een mooie soundtrack. Talloze nummers van zijn reguliere platen werden afgewisseld met demo's en live-opnames. Vorig jaar werd de soundtrack ook op CD gepubliceerd. Met de mededeling dat Smiths doorbraakalbum "Either/Or" in een luxe editie binnenkort opnieuw uitgebracht zal worden, draaien we het fraaie, veel te korte "Everything Means Nothing To Me" van "Figure 8". Let vooral op de magistrale introductie van de Mellotron (of was het een Chamberlain?).
Website: http://heavenadoresyou.com/
en http://www.sweetadeline.net/ .

IN MEMORIAM
Allman Brothers Band, The – Hot 'Lanta (live)
Van “The Allman Brothers Band At Fillmore East” (Capricorn, 1971)

Afgelopen week op 24 januari is Allman Brothers Band-medeoprichter Butch Trucks overleden. Hij was een van de twee drummers in de originele line-up, en naast Gregg Allman de enige vaste waarde tot 2014 toen de band ophield te bestaan. Samen met collage-drummer Jaimoe was hij verantwoordelijk voor de drive in de muziek, waarbij Butch de 'meat and potatoes' was en Jaimoe het percussieve element. Ondanks dat de stijl van de band te boek staat als 'southern rock', was en is The Allman Brothers Band geliefd bij een breed publiek en vooral het album “Live At Fillmore East” is een klassieker, waar de vonken vanaf spatten. We gaan luisteren naar “Hot 'Lanta”.
Website: http://allmanbrothersband.com/ .

IN HET NIEUWS / 30 JAAR GELEDEN
Waters, Roger - The Powers That Be
Van "Radio K.A.O.S." (EMI, 1987)

Het is dit jaar 30 jaar geleden dat Roger Waters' zijn eerste solo-album sinds zijn vertrek uit Pink Floyd uitbracht: “Radio K.A.O.S.”. Wederom een conceptplaat, met als hoofdpersoon Billy, een jongen gebonden aan een rolstoel maar die in staat is om radiogolven met zijn hersenen op te vangen en te manipuleren. Hij leert uiteindelijk om te gaan met een telefoon en spraakcomputers en legt contact met een Amerikaanse radio-DJ. Dit verhaal gebruikte Waters als kapstok om zijn maatschappijkritiek te uiten en met name de invloed van geld en het monetair denken. En het is 1987 en dus komen ook Margaret Thatcher en Ronald Reagan voorbij. En dan kijk je de afgelopen week naar het nieuws en besef je ineens dat we in 30 jaar bijna niks opgeschoten lijken te zijn: “The Powers That Be” is in het tijdperk Trump nog steeds van toepassing.
Website: http://www.roger-waters.com/ .

NIEUW
Oldfield, Mike - Return To Ommadawn Pt. II (ged.)
Van "Return To Ommadawn" (Virgin/Mercury/Universal, 2017)

42 jaar nadat het derde studio-album van de multi-instrumentalist verscheen, maakt Oldfield een compleet nieuw album dat qua sfeer en aanpak teruggrijpt op "Ommadawn" uit 1975. Ook "Return To Ommadawn" is een tweedelig werk, waarbij de delen de lengte hebben van een ouderwetse vinyl-plaatkant: iets meer dan twintig minuten. Net als bij zijn revolutionaire debuut "Tubular Bells" bespeelt Oldfield alle instrumenten zelf (dat was op "Ommadawn" namelijk juist niet het geval): vele typen gitaren (elektrisch en akoestisch), basgitaren, harp, orgels, Mellotron, piano, enkele typen analoge synthesizers en divers slagwerk. Op de DVD staat het album in hoge resolutie-audio. Ook aan een 5.1 Surround mix is gedacht.
Website: http://mikeoldfieldofficial.com/ .

1234
Genesis – Turn It On Again
Van het album “Duke” (Virgin, 1980)

“Duke” was, bij de overgang naar een nieuw decennium, een overgangsalbum voor Genesis. Enerzijds laat het album nog veel puur symfonische rock horen – pompeuzer dan ooit zelfs, anderzijds lonkt het album naar de hitparade met ongecompliceerde popliedjes. In het kader van onze 1234ste aflevering dit nummer waarin we Phil Collins duidelijk horen tellen vanachter zijn drums eer het bekende “Turn It On Again”-thema wordt ingezet.
Website: http://www.genesis-music.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Johnston, Nick - Hypergiant
Afkomstig van "Remarkably Human" (eigen beheer, 2016)

Nick Johnston is een uit Canada afkomstige gitarist die met "Remarkably Human" zijn vierde CD uitbrengt. Afgaande op zijn YouTube-kanaal, alwaar je de volledige vorige plaat "Atomic Mind" kunt beluisteren, heeft hij met zijn nieuwe werkstuk een meer ambitieuze weg willen inslaan. De diverse stijlen op zijn eerste platen, die veelal met een melodieuze shredder-techniek werden uitgevent, heeft hij nu ingeruild voor een coherent album, dat weliswaar nog steeds virtuoos is, maar beduidend ingetogener en haast melancholiek overkomt. In het verleden kreeg hij al hulp van bekende musici, zoals Paul Gilbert, Guthrie Govan en Bryan Beller en ook dit keer heeft hij weer de beschikking over Bellers baskwaliteiten, die hij nu koppelt aan het raffinement van Gavin Harrisons drum- en percussiewerk. Voor de belangrijke pianopartijen is Luke Martin verantwoordelijk. Liefhebbers van Dave Kilminster en Brett Garsed zullen "Remarkably Human" wel kunnen waarderen. Als afsluiter van dit Album van de Maand hebben we het stuk "Hypergiant" geselecteerd, waarin zowel Harrisons geraffineerde slagwerk als Johnstons gebruik van akoestische gitaren mooi naar voren komt.
Websites: http://nickjohnstonmusic.com/
en https://www.youtube.com/watch?v=5a8e8pKkL7U

HET DEBUUT
Heart - Soul Of The Sea
Van "Dreamboat Annie" (Mushroom, 1975)

Het debuutalbum “Dreamboat Annie” van de Amerikaanse rockband Heart laat een band horen die twee duidelijk verschillende kanten heeft: enerzijds de semi-akoestische dromerige sound, maar daarnaast ook een rockende, waarbij Ann Wilsons vocalen de stratosfeer bereiken. Die rockkant zou op latere albums duidelijk de overhand krijgen, maar op dit debuut slaat de weegschaal nog duidelijk de andere kant op. Middelpunt van het album is het sfeervolle “Soul Of The Sea”, dat qua sfeer wel wat weg heeft van het vroege werk van de Britse band Renaissance, maar dan zonder de klassieke piano die zo'n belangrijk onderdeel van de sound van die Britse band is. Overigens verscheen van Heart vorige maand een live-document op CD, DVD en Blu-Ray, “Live At The Royal Albert Hall”.
Website: http://www.heart-music.com/ .

PREHISTORIE
Moody Blues, The - The Dream / Have You Heard
Van "To Our Children's Children's Children" Deluxe Edition (Threshold / Decca, 1969 / Deluxe Edition: 2006)

De invloed van de klassieke albums van The Moody Blues, die eind jaren 60 en begin jaren 70 verschenen, mag niet onderschat worden. De band rond zanger Justin Hayward was bijvoorbeeld zo'n beetje de eerste die uitgebreid gebruik maakte van de Mellotron. En ook productietechnisch waren die albums een hoogstandje. En daarmee maakten de heren het voor henzelf gelijk erg moeilijk om het ook live te kunnen brengen. Dat ze dat niet helemaal lukte was eigenlijk helemaal niet zo erg want daarmee kregen de live-versies een wat minder gepolijste, rauwere sound, die een ander licht op hun songs wierp. De live sessie die de band opnam op 17 december 1969 voor een BBC Radio One Concert laat dat goed horen.
Website: http://www.moodybluestoday.com/ .

JOURNEY-SPECIAL
Journey – Opened The Door
Van “Infinity” (Columbia, 1978)

De eerste ontmoeting van de leden van het latere Journey was in 1973 in San Francisco, daartoe aangemoedigd door de manager van Carlos Santana. Journey was niet direct de voor de hand liggende naam, de muziekgroep zou door het leven gaan als Golden Gate Rhythm Section. Die naam verwees naar de Golden Gate Bridge nabij San Francisco en de band zou gaan dienen als begeleidingsband van artiesten uit die omgeving. Een vergelijking met Atlanta Rhythm Section en Toto (bij Boz Scaggs) dringt zich op. Uit Santana kwamen gitarist Neal Schon en toetsenist/zanger Gregg Rolie. Daarbij werden gevoegd bassist Ross Valory en ritmegitarist George Tickner, beiden afkomstig uit Frumious Bandersnatch. De eerste drummer werd Prairie Prince uit The Tubes. Het idee van een begeleidingsband werd al snel losgelaten en ze gingen een soort fusion spelen. De naam van de band bleek niet aan te slaan en een roadie kwam met het idee voor de nieuwe naam: Journey. Het eerste optreden als Journey vond plaats op 31 december 1973, vlak daarna stapte Prince op. Omdat er andere optredens genoteerd stonden werd snel een nieuwe drummer aangetrokken. Aynsley Dunbar nam achter de kit plaats, hij speelde eerder bij John Lennon en Frank Zappa. Het eerste optreden in wat de eerste samenstelling van Journey wordt genoemd vond plaats op 5 februari 1974 en de band sleepte een platencontract binnen. Columbia Records, niet geheel toevallig ook het platenlabel van Santana, ging hun langspeelplaten uitgeven. (bron: Wikipedia)

Onlangs werd bekend dat Journey dit jaar, naast o.a. Yes en Electric Light Orchestra, zal toetreden tot de Rock 'n' Roll Hall Of Fame. Bij zo'n toetreding zijn ook vaak ex-leden aanwezig en in het verleden hebben er wel eens speciale reünies plaatsgevonden bij zo'n gelegenheid. Natuurlijk wordt er meteen gespeculeerd over een reunie van Journey met Steve Perry. Gitarist Neal Schon daarover: ‘I’m Open to Everything'. Dat bracht ons het idee om deze aan Journey en zijn (ex-)leden gewijde minispecial te openen met “Opened The Door”, het slotnummer(!) van vierde Journey-album “Infinity” uit 1978.
Website: http://www.journeymusic.com/ .

Smith, Steve and Vital Information – Please Don't Feel Bad
Van het album “Fiafiaga (Celebration)” (Columbia, 1988)

De Amerikaanse drummer Steve Elliott Smith (1954) is vooral bekend als drummer van Journey, waar hij vanaf 1978 deel van uit maakte. Hij was ook betrokken bij de heroprichting die in 1995 plaatsvond. Hij was daarna alleen te horen op “Trial By Fire” uit 1996, maar keerde in 2015 op het oude nest terug. Buiten zijn Journey-werk is hij bekend als een allround-sessiedrummer (o.a. op het album “Focus Con Proby” van ons 'eigen' Focus!) en een zeer geziene muzikant in de jazzrockwereld. Dit in allerlei losse verbanden maar ook met zijn eigen Steve Smith & Vital Information, waarmee hij sinds 1983 9 studio-albums en verscheidene live-albums uitbracht. In 2015 nog verscheen “Viewpoint: NYC Edition”. Het magazine Modern Drummer nam Smith in 2001 op in de Top 25 Drummers of All Time. Voor Smith is een Hall of Fame niets nieuws, want in 2002 werd hij verkozen in de Modern Drummer Hall of Fame. Wij gaan terug naar het vierde Vital Information-album, dat in 1988 verscheen.
Website: http://www.vitalinformation.com/ .

Perry, Steve – Against The Wall
Van “Greatest Hits + Five Unreleased” (Columbia, 1998)

Hij kwam al ter sprake: Steve Perry. De man met de hoge, intense soulvolle stem. Doordat Journey in Nederland nu niet echt een hitmachine was, zal hij bij veel Nederlanders voor het eerst in de picture zijn gekomen als een van de zangers van “We Are The World” van USA For Africa (1985). Hij was zanger van Journey van 1977 tot 1987 en vervolgens van 1995 tot 1998. Anders dan Smith heeft hij geen zeer uitgebreide solo-discografie. Die is nog kleiner dan had gekund omdat het tweede geplande solo-album “Against The Wall” in 1988 werd teruggetrokken. Een handvol nummers kwam 10 jaar later alsnog uit de kluis op de verzamelaar “Greatest Hits + Five Unreleased”. Zo ook het beoogde titelnummer. Eind 2015 werd er een nieuw album aangekondigd, dat in 2016 zou verschijnen. Wij wachten nog...
Website: http://steveperrynews.com/ .

Schon, Neal – Late Nite
Van “Late Nite” (Columbia, 1989)

Gitarist Neal 'Joseph' Schon (1954) is met bassist Ross Valory het enige Journey-lid dat er al vanaf de oprichting bij is. Naast bij het al genoemde Santana en Journey was hij ook gitarist in de bands Bad English, Hardline en Soul Sirkus. De afgelopen tijd was hij betrokken bij een Santana-reünie, waarin we ook oorspronkelijk Journey-toetsenist/zanger Gregg Rolie zagen. Ook Schon is bekend met het verschijnsel 'Hall of Fame': in 2013 werd hij opgenomen in de Music Hall of Fame van zijn geboortestaat Oklahoma. Nadat hij in 1983 al een duoplaat had gemaakt met toetsenist Jan Hammer, verscheen in 1989 zijn sfeervolle solodebuut “Late Nite”, met zowel instrumentale als vocale stukken. Een van de onbetwiste hoogtepunten is het titelnummer, waarin zijn warme, lyrische gitaargeluid in volle glorie is te horen.
Website: http://www.schonmusic.com/ .

NIEUW
EYE - Kill The Slavemaster
- Dweller Of The Twilight Void
Van "Vision And Ageless Light" (The Laser's Edge, 2016)

"Vision And Ageless Light" is het derde studio-album van de Amerikaanse band EYE, die psychedelische spacerock koppelt aan het soort retro-symfonische rock dat we van de groep Astra kennen. Met veel liefde voor de eigenaardigheden van analoge elektrische instrumenten zet men een fantastisch klinkend geheel neer. Het bubbelt, ronkt en knettert dat het een lieve lust is. Dat begint al met het drieënhalve minuut lange pure Mellotron-intro, waarbij het apparaat het met heerlijk jengelende sounds zwaar lijkt te hebben: diegenen die niet doorhebben wat er in dit nummer te horen is, kunnen hier niets mee, zo bleek bijvoorbeeld al uit de recensie over dit album op Progwereld. De groovende ritmesectie (waar de Astra-verwijzing nog het meest geldig is) begeleidt niet alleen een zich met orgels, Mellotrons, ARP's en Moogs uitlevende Lisa Bella Donna, maar ook de vaak Hendrixiaans aandoende gitaaruitspattingen van Jon Finley. In het relaxte, sfeergerichte "Dweller Of The Twilight Void" geeft Bella Donna een betoverende solo weg, waarop het heerlijk bijkomen is na de drive van "Kill The Slavemaster".
Website: http://www.heavymindseye.com/ .

NIEUW
Pain Of Salvation - On A Tuesday
Van het album "In The Passing Light Of Day" (InsideOut Music, 2017)

Begin 2014 wordt Daniel Gildenlöw opgenomen in het ziekenhuis met een vleesetende bacterie. Er is sprake van een levensbedreigende situatie, maar de frontman van Pain Of Salvation wordt succesvol geopereerd aan zijn rug en herstelt goed. De maanden in het ziekenhuis vormen de inspiratie voor het concept van “In The Passing Light Of Day”, dat net als “Remedy Lane” deels autobiografisch is. In eerste instantie denkt Daniel, het enige overgebleven originele bandlid van Pain Of Salvation, erover na om het nieuwste werk de titel “Remedy Lane Part 2” mee te geven, maar hij ziet daar later vanaf. Onder andere omdat het een op zichzelf staand album is, al kent het concept overeenkomsten met dat van “Remedy Lane”. Ook muzikaal zijn er een paar momenten die doen denken aan vijftien jaar geleden, maar ook “The Perfect Element Part 1”, “BE” en “Road Salt” komen soms in gedachten op. Het nieuwste werk keert terug naar de heavy roots. Fans van het oudere werk kunnen dus opgelucht ademhalen. Vanaf de eerste seconde al tonen de karakterbepalende zware riffs en het krachtige drumwerk zich aan, maar zijn er eveneens contrasten, middels het gefluister in het couplet, dat bijdraagt aan het verhalende karakter van de tien minuten durende opener en passages met prachtige emotionele zang (begeleid door piano) waaruit veel oprechtheid en gevoel spreekt. Daniel neemt je direct mee in zijn verhaal. Ondanks de sombere sfeer van het album met pijn, wanhoop, frustratie en eenzaamheid, spreekt er soms ook hoop voor de toekomst uit de teksten. (bron: Jeffrey op Metalfan.nl) Het door ons uitgekozen “On A Tuesday” geeft een mooie doorsnee van wat het album te bieden heeft.
Website: http://www.painofsalvation.com/ .

NIEUW
Tohpati Ethnomission - Janger
Afkomstig van "Mata Hati" (Moonjune Records, 2016)

Hoewel de Indonesische gitarist Tohpati de afgelopen jaren meerdere albums uitbracht, vult het onlangs uitgebrachte "Mata Hati" een gat van zes jaar. Dit is namelijk de opvolger van "Save The Planet" uit 2010, de laatste plaat die hij met zijn Ethnomission uitbracht. De negen nieuwe composities zwermen allen rond de zes minuten en bevat een energieke cocktail van robuuste jazzrock en Indonesische percussie en blaasinstrumenten. Het gekozen nummer "Janger" is hier een uitzondering op. Hierop wordt de band begeleid door het Czech Symphony Orchestra en zo'n kans kan een programma met de naam Xymphonia zich natuurlijk niet laten ontglippen.
Website: https://tohpati.bandcamp.com/album/mata-hati .

HERUITGAVE
King Crimson - Sartori In Tanger
- Robert's Ballad
Afkomstig van "Beat" (EG Records, 1982 / Panegyric, 2016)
en "Three Of A Perfect Pair" (EG Records, 1984 / Panegyric, 2016)

Gezien de overmatige hoeveelheid uitgaven die er jaarlijks van King Crimson verschijnen, komt de band er de laatste tijd bekaaid af bij Xymphonia. Het aantal re-releases is echter zo groot dat we ons over het algemeen op nieuw en live-materiaal concentreren. Dit keer echter wel aandacht voor twee heruitgaven en wel die van "Beat" uit 1982 en "Three Of A Perfect Pair" uit 1984, die samen met "Discipline" een trilogie vormen van de succesvolle line-up met Robert Fripp, Bill Bruford, Tony Levin en Andrian Belew. Deze bezetting wist een mooi evenwicht te vinden tussen Talking Heads-achtige funky nervositeit, aan The Beatles herinnerende liedjes en de door de jaren heen steeds toenemende mate van complexiteit en improvisatie. De nieuwe mixen voor deze twee albums, inclusief 5.1 surround mixen, lag al twee jaar te wachten om uitgebracht te worden in de 40th Anniversary Series, maar eind vorig jaar zagen ze dan eindelijk het licht, gelijktijdig met "On (And Of) The Road", een boxset met 19 discs die deze periode van King Crimson beslaat. De voor vanavond gekozen stukken zijn het nog niet eerder in Xymphonia gedraaide "Sartori In Tanger" van "Beat" en "Robert's Ballad", een bonustrack van "Three Of A Perfect Pair", oorspronkelijk afkomstig van de als "Champaign Urbana Sessions" bekend staande opnames uit 1983. Deze bleven op de plank liggen omdat Belew meer royalties wilde, aangezien hij het merendeel van het materiaal schreef. De 14 tracks waren al eens uitgebracht in de King Crimson Collectors' Club in December 2002.
Website: https://www.dgmlive.com/ .

NIEUW
Black Fall, The - A Threshold Of Love And Death
Van "The Time Traveller" (eigen beheer, 2016)

Nieuw talent van dichtbij, dat is The Black Fall, actief sinds 2013. Eind 2016 heeft de Enschedese band in eigen beheer het debuutalbum “The Time Traveller” uitgebracht. The Black Fall noemt zelf als invloeden o.a. Porcupine Tree, Tool, Riverside, Opeth, Meshuggah en Pineapple Thief en dat geeft al een indicatie van wat “The Time Traveller” muzikaal biedt: moderne stevige progressieve rock met soms een emo/hardcore-randje of een fikse metalscheut. Wat met name opvalt, is dat de band goed weet te spelen met dynamiek binnen de songs. Het album wordt gedomineerd door twee stukken van elk rond de 15 minuten, die als opener en afsluiter fungeren, met daartussen een tweetal kortere songs. Het zijn met name die langere composities die echt naar meer doen smaken. De liefhebber van de stevigere prog zal bij het intro van albumopener "A Threshold Of Love And Death" overigens ook zeker aan het vroegere werk van Rush moeten denken en met name aan “Cygnus X-1” van “A Farewell To Kings”.
Websites: http://www.theblackfall.nl/
en https://www.facebook.com/theblackfallprog
en https://theblackfallprog.bandcamp.com/
en https://soundcloud.com/theblackfallprog .

ALBUM VAN DE MAAND
Johnston, Nick - Poison Touch
Afkomstig van "Remarkably Human" (eigen beheer, 2016)

Nick Johnston is een uit Canada afkomstige gitarist die met "Remarkably Human" zijn vierde CD uitbrengt. Afgaande op zijn YouTube-kanaal, alwaar je de volledige vorige plaat "Atomic Mind" kunt beluisteren, heeft hij met zijn nieuwe werkstuk een meer ambitieuze weg willen inslaan. De diverse stijlen op zijn eerste platen, die veelal met een melodieuze shredder-techniek werden uitgevent, heeft hij nu ingeruild voor een coherent album, dat weliswaar nog steeds virtuoos is, maar beduidend ingetogener en haast melancholiek overkomt. In het verleden kreeg hij al hulp van bekende musici, zoals Paul Gilbert, Govan Guthrie en Bryan Beller en ook dit keer heeft hij weer de beschikking over Bellers baskwaliteiten, die hij nu koppelt aan het raffinement van Gavin Harrisons drum- en percussiewerk. Voor de belangrijke pianopartijen is Luke Martin verantwoordelijk. De meeste stukken die we tot nu toe gedraaid hebben hadden een lange opbouw met veel ontwikkeling. "Poison Touch" bewijst dat Johnston ook in compacte rocksongs zijn talenten kwijt kan.
Websites: http://nickjohnstonmusic.com/
en https://www.youtube.com/watch?v=5a8e8pKkL7U

LIVE-TIP
Dream The Electric Sleep - I Know What You Are
Van het album "Heretics" (eigen beheer, 2014)

Het Amerikaanse trio Dream The Electric Sleep mixt hypersymfonische progrock met dromerige post-rockmelodieën en rockende arrangementen tot een groots bombastisch geheel. Muzikaal zou je de band kunnen omschrijven als Rush meets Soundgarden in de proporties van Pink Floyd ten tijde van “Animals”. Afgelopen jaar gooide Dream The Electric Sleep hoge ogen met derde album “Beneath The Dark White Sky”, gemaakt met topproducer Nick Raskulinecz (die eerder werkte met o.a. Rush, Foo Fighters en Alice In Chains). Een absolute aanrader voor de liefhebbers van van o.a. Oceansize, The Pineapple Thief en Maybeshewill. Op vrijdag 27 januari te aanschouwen in 013, Tilburg.
Website: http://www.dreamtheelectricsleep.com/ .

ACTUEEL / LIVE-TIP
Exivious - Open
Afkomstig van "Liminal" (Season Of Mist, 2013)

Tijdens de uitzending van onze jaarlijsten over 2016 berichtten we al over het opheffen van de formatie Exivious. Tymon Kruidenier vond dat hij, nu hij zijn stem gevonden had in de met de zelfde bezetting opererende band Our Oceans, niet terug kon naar de volledig instrumentale progressieve jazzrockmetal van Exivious. De heren vertrekken echter niet met stille trom. Dit jaar wordt enkele "farewell gigs" georganiseerd. Allereerst op 5 mei op het vierdaagse Soundart Festival in Roemenië, vervolgens op het tussen 29 september en 1 oktober gehouden Euroblast in Keulen, waar ook onder meer Textures zal optreden. Meer data, wellicht ook van shows in Nederland, zullen ongetwijfeld volgen. Vanavond besteden we voor het eerst aandacht aan "Liminal", het tweede album van Exivious dat in 2013 verscheen. Hierop hebben de musici hun muziek doorspekt met postrock-achtige elementen, die vooral in de climaxen van de songs opduiken. Het gedraaide "Open" is echter, samen met het daaraan voorafgaande "Movement" beduidend subtieler qua toon, zodat de Holdsworth-achtige gitaarklanken en zoemende fretloze baspartijen nog beter tot hun recht komen.
Website: http://www.exivious.net/ .

NIEUW
Eden Shadow - Logos
Van "Melodies For Maladies" (White Knight Records, 2016)

Voor zover we weten is Eden Shadow op het White Knight-label (bekend van Tiger Moth Tales en Red Bazar) enigszins een vreemde eend in de bijt. De muziek heeft namelijk regelmatig een progmetal-heftigheid die doet denken aan de meer metal-gerichte kant van Dream Theater en de vele navolgers daarvan. Heel wat anders dan de warme pure symfo van Tiger Moth Tales. Hoewel? Eden Shadow kan zomaar halverwege een nummer een omslag maken naar een lyrische toetsensolo in seventiessfeer, of een Canterbury Sound-getinte passage, waarbij zelfs saxofonist Theo Travis niet te beroerd blijkt een bijdrage te leveren. Ook Porcupine Tree en Steven Wilson lijken van invloed, met name in de zachtere, meer sfeergerichte passages. Slotnummer "Logos" is het enige stuk waar die invloed consequent is doorgevoerd, zonder heftig tussenstuk of andere sfeerspelbreker. In iO Pages wist Eden Shadow met dit "Melodies For Maladies" een TIP te scoren.
Website: https://edenshadow.net/ .

HAAST NOG NOOIT IETS VAN GEDRAAID
Freudiana - Destiny / There But For The Grace Of God
Van "Freudiana" (EMI, 1990)

Na het 10de album van The Alan Parsons Project, “Gaudi” uit 1987, onstonden er gedurende het uitwerken van het concept en de muziek voor het 11de album grote muzikale meningsverschillen tussen producer Alan Parsons en songschrijver Eric Woolfson. Zo groot dat het album uiteindelijk in 1990 verscheen onder de wat anonieme naam Freudiana, overigens nog wel met een sticker op de CD-hoes met Alan Parsons' naam. De titel geeft al aan dat het een concept-album is, ja feitelijk zelfs een rock-musical, geïnspireerd door het leven en werk van Sigmund Freud, de Oostenrijkse neuroloog en bedenker van het fenomeen psycho-analyse. De muzikanten blijken de vaste club mannen die we op bijna alle Project-albums horen, maar onder de vocalisten zat een aantal 'nieuwe' oude bekenden: Kiki Dee, Leo Sayer, The Flying Pickets en 10cc's Eric Stewart. Maar natuurlijk zingt ook Eric Woolfson zelf een aantal songs. In de twee slottracks komen twee Project-oudgedienden nog even hun opwachting maken: eerst Chris Rainbow in het a capella-stukje “Destiny”, gevolgd door de slotballade “There But For The Grace Of God”, gezongen door John Miles.
Websites: http://www.ericwoolfsonmusic.com/freudiana/index.html
en http://www.the-alan-parsons-project.com/ .

AKTUEEL / LIVE-TIP
Saga - Time's Up (live)
Oorspronkelijk van “Worlds Apart” (Maze / Polydor, 1981)

Michael Sadler heeft op de website van Saga aangegeven dat de bandleden het jaar 2017 als hun laatste 'chapter' zien. In 2017 is men volop op tournee en onder andere te aanschouwen in De Pul in Uden op 29 april. Met nog een cruise-optreden in 2018 valt definitief het doek voor de band. Na 40 jaar opnemen, touren en schrijven van nieuwe muziek heeft Saga besloten te stoppen. Het woord 'chapter' gebruikten we niet voor niets: de zogenaamde 'chapters' zijn altijd belangrijk geweest voor Saga-fans. Op de eerste vier platen stonden in door elkaar gehusselde volgorde de eerste acht hoofdstukken van een door bassist Jim Crichton geschreven sciencefictionverhaal. Toen Saga eind jaren negentig haar oude stijl terugvond, werden ook de 'chapters' weer van stal gehaald: er volgden opnieuw 8 hoofdstukken, schijnbaar willekeurig verspreid over “Full Circle” (1999), “House of Cards” (2001) en “Marathon” (2003). Uiteindelijk volgde een serie concerten tijdens welke de chapters achter elkaar werden gespeeld – iets wat ook op dubbel-CD werd vastgelegd. Wij kiezen voor vanavond het in dit licht toepasselijk getitelde “Time's Up”. Het staat in zijn oorspronkelijke versie op het album “Worlds Apart” uit 1981.
Websites: http://www.sagaontour.ca/
en https://www.youtube.com/watch?v=pwNkLsiNEFQ (dit nummer).

NIEUW
T - Chapter 6 - That Place Beyond The Skies: A Mask Behind A Mask
Van "Epistrophobia" (Progressive Promotion / FMLS.biz, 2016/7)

"Epistrophobia", het zesde studio-album van Thomas Thielen, alias T, gaat verder waar "Fragmentropy" ophield en biedt 3 vervolghoofdstukken op een met dat vorige album begonnen verhalend concept. Die drie hoofdstukken zijn verder verdeeld in parten van ieder dik 10 minuten lengte, die overigens veelal naadloos in elkaar overlopen. "Epistrophobia" is ook weer gestoken in een hoes met bijzondere foto's van Thielens vrouw, de succesvolle fotografe Katia Tangian. Beide hoezen vertonen foto's van een vrouw in geestelijke nood in diverse stadia. In een interview heeft Thielen toegelicht dat "Epistrophobia" in feite hetzelfde verhaal vertelt als "Fragmentropy", maar dan vanuit een ander perspectief. Zoals we van hem gewend zijn doet hij dat in flinke lappen tekst, die helaas op een bepaald niet tot meelezen uitnodigende wijze zijn afgedrukt in het boekje. Thielen doet weer alles zelf op "Epistrophobia" met wederom een prachtig klinkend resultaat. Net als op "Fragmentropy" zijn er, zeker in de meer als verbindende passages aanvoelende delen, referenties aan "Brave" (waar ook thematische raakvlakken mee lijken te zijn). Er zijn ook muzikale erupties als in "What If Not", die doen denken aan Pain Of Salvation t.t.v. "The Perfect Element, Part 1" en lyrische, melodieuze delen à la Pink Floyd en Roger Waters. Die Floyd-referentie gaat helemaal op voor de meeslepende gitaarsolo waarmee "A Mask Behind A Mask" besluit.
Website: http://www.t-homeland.de/ .

OBSCUUR
Aviator – Silver Needles
Van “Aviator” (Harvest, 1979 / Gonzo Multimedia, 2014)

Wederom laten we u kennismaken met een band die maar kort bestaan heeft, maar wel een zeer interessante samenstelling had. Aviator bestond uit bassist John G. Perry, drummer Clive Bunker, gitarist/zanger Mick Rogers en multi-instrumentalist Jack Lancaster: namen die we kennnen van o.a. Manfred Mann's Earth Band, Jethro Tull, Curved Air en Caravan. Op het moment dat deze vier heren in 1978 besloten een band te formeren, draaiden ze al een behoorlijke tijd mee in het rockwereldje. In 1979 kwam het gelijknamige debuut uit, dat ergens tussen pop en prog en lichte jazzrock balanceert. Het is een aangenaam album maar in die tijd geen hoogvlieger en de band kon dan ook moeilijk aansluiting vinden in het toenmalige muziek landschap. Lancaster verliet in 1979 de band alweer. Toch komt in 1980 nog een opvolger (“Turbulence”) voordat men uit elkaar gaat. Beide platen zijn in 2014 door Gonzo Media op CD uitgebracht.
Meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1506 .

NIEUW
Aurora Project, The - Warmongers
Van “World Of Grey” (Freia Musica)

In 2013 leeft The Aurora Project nog op een roze wolk. Het derde album “Selling The Agression” wordt lovend ontvangen. Maar in september 2014 overlijdt gitarist Marc Vooijs en valt de band in een gat. Een jaar later besluit The Aurora Project als vijftal verder te werken aan “Word Of Grey”. Het is om vele redenen een indrukwekkend album. Ten eerste is daar het geweldige artwork. Ten tweede is de productie om een door een ringetje te halen: rijk en vol. Bassist Rob Krijgsman vlecht zijn vette loopjes zalig door het geheel en drummer Joris Bol speelt strak en inventief. Maar vooral de composities maken indruk. The Aurora Project maakt nog steeds op en top pure progressieve rock die het midden houdt tussen Arena, Knight Area, met een vleugje Dream Theater. De songs hebben een duidelijke kop en staart en kennen allemaal sterke refreinen die uitnodigen tot luidkeels meezingen. Maar vooral als je de plaat in zijn geheel beluistert, komt de kracht tot volle wasdom." (Maarten Goossensen, Progwereld) Tevens TIP in iO Pages 140.
Website: http://www.theauroraproject.com/site/ .

NIEUW (ARCHIEFMATERIAAL)
Renaissance - Day of The Dreamer (BBC session)
Van "Live At The BBC Sight & Sound" (Repertoire Records, 2016)

Eindelijk is er fatsoenlijk beeldmateriaal in kleur op DVD verschenen van Renaissance in de succesbezetting uit de tweede helft van de jaren zeventig. Enkele jaren geleden werd er al een DVD uitgebracht door Cherry Red, "Song Of Scheherezade", met beelden uit 1976 en 1979, maar de kwaliteit daarvan was bizar slecht. Rond dezelfde tijd verscheen ook "Kings & Queens", maar die bevat alleen materiaal van de bezettingen vóór de toetreding van Haslam. Michael Dunford en John Tout zijn al wel in een deel van de opnamen te zien. De nu verschenen set bevat het concert uit januari 1977 voor het BBC-programma Sight & Sound (68 minuten), dat indertijd simultaan op TV (in mono) en op de radio (in stereo) werd uitgezonden. Het concert is gevuld met favorieten uit deze topperiode, zoals "Mother Russia" en "Running Hard": mooi om daar nu de beelden bij te hebben, maar het zijn wel songs die ook al met enige regelmaat in ons programma voorbij kwamen. Naast een CD met hetzelfde concert bevat dit doosje echter nog twee extra CD's met nog meer Sight & Sound-opnames, uit 1975 en 1976 – we moeten het hier dus zonder beeld stellen - én een BBC-sessie uit augustus 1978, de tijd van "A Song For All Seasons". De sessie opent met het tien minuten lange, wat minder bekende "Day Of The Dreamer". Door ons nog nooit gedraaid, maar zeker niet te versmaden.
Website: http://renaissancetouring.com .

NIEUW
Bovio, Marcela - The Cartographers
Van "Unprecedented" (eigen beheer, 2016)

Op 28 december vond in Utrecht het afscheidsconcert plaats van Stream Of Passion. Een afscheids-live-DVD was toen net verschenen. We hebben u nog een nummer van dit "Memento" laten horen. Frontvrouwe Marcela Bovio, afkomstig uit Mexico, maar woonachtig in Nederland, gaat echter niet achter de geraniums zitten. We konden u onlangs al laten weten dat ze deel uitmaakt van de live-bezetting van Ayreon die in september in Tilburg op de planken zal staan. Ook is ze een solocarrière begonnen op een veel intiemer niveau. In het magazine Heaven werd haar eerste proeve van bekwaamheid op dit vlak, de CD "Unprecendented" besproken op de pagina's met wereldmuziek. Dat gaat wat ver, ook al zingt Bovio enkele keren in haar moedertaal. We zouden het gebodene eerder kamerpop, of misschien kamerprog, noemen. Bovio wordt de hele CD lang namelijk begeleid door het jonge, maar in de klassieke wereld al gerenommeerde strijkkwartet het Dudok Kwartet. Helemaal 'zonder prececent' is dit natuurlijk ook weer niet. Voorbeelden gaan al terug naar "Eleanor Rigby" van The Beatles - en Elvis Costello maakte al eens een compleet album het Brodsky Quartet. Dat maakt het resultaat niet minder bijzonder en betoverend: Bovio's stem past prachtig bij de strijkers en ze heeft beklijvend materiaal geschreven. Bovendien weet Stream Of Passion-producer Joost van den Broek duidelijk hoe hij moet arrangeren voor strijkkwartet. Eén nummer is helemaal klassiek, want "Stars" zingt ze met klassieke sopraanstem.
Website: http://www.marcelabovio.com/ .

NIEUW
Holmes, Michael & Peter Nicholls - In This Wilderness
Van "Subterranea: Original Motion Picture Soundtrack" (Giant Electric Pea, 2017)

Dat moet toch bijzonder zijn: als een filmregisseur naar je toekomt met de mededeling een enorme fan van je te zijn en dat hij je conceptalbum wil verfilmen. Het overkwam IQ. Nu is de regisseur in kwestie, Mathew Miller, weliswaar geen Hollywood-bigshot, sterker nog: Subterranea is zijn feature film-debuut - maar dan nog, de film is er toch mooi gekomen. Behoudens een aantal kleine festivals heeft de film de bioscoop echter niet gehaald. Wel is hij tegen betaling van € 3,67 te streamen via Vimeo in je eigen thuisbioscoop. Bij het kijken valt op dat de score diverse muzikale thema's bevat uit het oorspronkelijke album. Niet gek: Michael Holmes is verantwoordelijk voor de score, die hij in z'n eentje produceerde. Op de slotsong - die onder de aftiteling is te horen - na, want dan horen we het nieuw gecomponeerde "In This Wilderness", met tekst en gezongen door Peter Nicholls. Dat klinkt dus bijna als IQ. Het mist misschien de spanning, diepgang en gelaagdheid van een IQ-klassieker, maar had zo op de tweede schijf van "Road Of Bones" gepast, waarop immers wel meer voor IQ wat afwijkende songs prijken.
Websites: https://vimeo.com/ondemand/subterranea/129443301 en
http://www.iq-hq.co.uk/ .

LIVE-TIP
Efterklang - Frida Found A Friend
Van "Parades" (Leaf, 2007)

De Deense band Efterklang bracht in 2007 haar tweede album uit, getiteld “Parades”. De intrigerende elektronische artpop was nog meer verrijkt met een uitgebreid instrumentarium, waardoor de sound een bijna orkestraal karakter kreeg. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Efterklang later dit album live ging spelen met een compleet orkest, o.a. in Nederland met het Metropole Orkest. De originele versies zijn echter ook niet te versmaden en met name een aanrader voor luisteraars die wel affiniteit hebben met muziek uit de zogenaamde postrock-hoek. Overigens, Efterklang staat dit jaar op het Cross-Linx festival waar de groep een concertante uitvoering zal geven van de vorig jaar verschenen 'opera' "Leaves -The Colour Of Falling".
Websites:
http://efterklang.net/home/
http://www.cross-linx.nl/staff/efterklang-leaves/ .

HERUITGAVE
Saga [NL] - Memories
Afkomstig van "To Whom It Concerns" (U.A.P., 1979 / Paisley Press, 2016)

"Saga werd gevormd in 1976. In het begin was het een groep, bestaande uit drie leden, die covers van The Moody Blues en Steely Dan speelde. De leden ontdekten echter spoedig, dat drie muzikanten te weinig waren om zulke ingewikkelde muziek te spelen, en belangrijker nog werd het gevoel, dat het spelen van andermans nummers de muzikale ambities niet bevredigde. Zo gebeurde het dat Saga eigen composities ging schrijven en in combinatie hiermee tevens een eigen stijl ontwikkelde. De groep groeide en bracht een periode door met oefenen, om het geluid te perfectioneren en een stukje werk af te leveren, zo goed als maar kon. Toen Saga weer begon op te treden, hadden de leden zich ontwikkeld tot een symfonische rockgrope met lichtshow en P.A..-installatie, die heel lange nummers speelde. De LP "To Whom It Concerns", werd uitgebracht in de lente van 1979 (oplage: 500 exemplaren) en het was de laatste LP op het U.A.P.-label." Aldus Jean Jöbses in het interessante boekwerkje "Private Dutch : A Musical Encyclopedia Of Dutch Private pressings". Het in heruitgaven gespecialiseerde Paisley Press bracht het album onlangs op CD uit en daarop kunnen we horen dat de muziek van Saga vooral op het oude Genesis was gebaseerd. De vijf composities bevatten dan ook veel akoestische gitaren, Mellotron-passages en melodieuze gitaarsolo's, terwijl de zang heel behoorlijk klonk. Saga ging in 1983 uit elkaar, maar enkele leden richtten in 1998 de formatie US op. Overigens bracht het niet helemaal officiële Paisley Press afgelopen jaar nog meer platen van obscure Nederlandse bands op CD uit, zoals Lethe en het daaraan verwante Mirror.
Websites:

https://nl.wikipedia.org/wiki/US_(band
https://www.discogs.com/label/933755-Paisley-Press (voor een overzicht van Paisley Press-uitgaven)
http://www.vinylarchief.com/producten.html#PD (voor informatie over het boek "Private Dutch")
http://dutchprivatepressings.blogspot.nl/ (website van de auteur van "Private Dutch")
Ook informatief: http://members.home.nl/gerser/dutchprog/obscure.htm .

LIVE–TIP
Pineapple Thief, The - Tear You Up
Van het album “Your Wilderness” (Kscope, 2016)

Aanstaande vrijdag, 20 januari, zal de Britse band The Pineapple Thief optreden in de Patronaat in Haarlem om het vorig jaar verschenen (11de) album “Your Wilderness” te promoten. Het is het eerste optreden van de Europese tour. In de band van Bruce Soord vinden we voor deze gelegenheid ook Porcupine Tree- en King Crimson-drummer Gavin Harrison, die ook al was te horen op het nieuwe album. Kenmerkend voor The Pineaple Thief is de melancholische, vaak lieflijk klinkende zang van Bruce Soord. Bij regelmaat gaat het lieflijke over in bombast... Het voorprogramma wordt deze tournee ingevuld door Godsticks. Op 21 januari is deze combi in De Pul in Uden te aanschouwen en op zondag 22 januari in Hedon, Zwolle.
Website: http://pineapplethief.com/ .

LIVE-TIP / AKTUEEL
Earth & Fire – Streets Of Shame
Van “Phoenix” (CNR, 1989)

Op 3 februari a.s. komt er een box aan met alles van Earth & Fire, zoals dat eerder bij Universal ook gebeurde met Boudewijn de Groot en Cuby & The Blizzards. De 10 CD’s tellende boxset zal “Memories” gaan heten. De CD-box bevat alle 9 albums van Earth & Fire in replica’s van de originele hoezen. Het eerste album is zelfs verpakt in het beroemde lucifermapje. Naast de 9 albums zit er nog een 10de CD bij. Deze bonusschijf bevat non-album singles, speciale singleversies, B-kantjes en meer. Op 9 februari, een kleine week later dus, is de tribute show Invitation To The Sound Of Jerney Kaagman And Earth & Fire te aanschouwen in de Kleine Wilmink Enschede. Velen denken bij Earth & Fire vooral terug naar de jaren 70. Daarom laten we u vanavond maar eens een nummer van het laatste album “Phoenix” uit 1989. Die titel is niet voor niets gekozen. Immers: nadat op Hemelvaartsdag 1983 voorlopig het laatste optreden van de band plaats had gevonden in Lemele ging Earth & Fire uit elkaar. Ab Tamboer komt bij Het Goede Doel terecht, Ronnie Meyjes gaat naar The Millionaires. De gebroeders Koerts bouwen hun eigen studio, terwijl Bert Ruiter zich op het produceren gaat toeleggen. Jerney bereidt zich voor op een solocarrière. In oktober 1989 herrijst Earth & Fire echter letterlijk uit zijn as met het album “Phoenix”. Zonder de gebroeders Koerts, maar wel met Ton Scherpenzeel (bekend van Kayak) en Jons Pistoor op toetsen, alsmede gitarist Age Kat en de oude bekenden Ab Tamboer, Bert Ruiter en Jerney Kaagman.
Website: http://www.earthandfire.nl/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Johnston, Nick - Impossible Things
Afkomstig van "Remarkably Human" (eigen beheer, 2016)

Nick Johnston is een uit Canada afkomstige gitarist die met "Remarkably Human" zijn vierde CD uitbrengt. Afgaande op zijn YouTube-kanaal, alwaar je de volledige vorige plaat "Atomic Mind" kunt beluisteren, heeft hij met zijn nieuwe werkstuk een meer ambitieuze weg willen inslaan. De diverse stijlen op zijn eerste platen, die veelal met een melodieuze shredder-techniek werden uitgevent, heeft hij nu ingeruild voor een coherent album, dat weliswaar nog steeds virtuoos is, maar beduidend ingetogener en haast melancholiek overkomt. In het verleden kreeg hij al hulp van bekende musici, zoals Paul Gilbert, Govan Guthrie en Bryan Beller en ook dit keer heeft hij weer de beschikking over Bellers baskwaliteiten, die hij nu koppelt aan het raffinement van Gavin Harrisons drum- en percussiewerk. Voor de belangrijke pianopartijen is Luke Martin verantwoordelijk. Vanavond draaien we "Impossible Things" dat vooral opvalt door de fraaie wisselwerking tussen Beller en Johnston.
Websites: http://nickjohnstonmusic.com/ en
https://www.youtube.com/watch?v=5a8e8pKkL7U

10 JAAR GELEDEN
Carptree - My Index Finger
Van "Insekt" (Fosfor Creation, 2007)

In 2007 verscheen het vierde album van de Zweedse band Carptree. “Insekt” zou het album zijn waarop voor het eerste behoorlijk heftige rock zijn intrede deed in de Carptree-sound. Bij vlagen balanceert het op het randje van de metal en dat viel niet altijd even prettig bij de liefhebbers van het vroegere werk van Carptree. Maar nu, na 10 jaar terugkijkend, valt het eigenlijk wel mee. Ja, het is een donker, grauw album door die zware gitaren maar er is nog genoeg van die typische Carptree sound te vinden. Die typische wat dunne stem van Nicklas Flinck en de symfonische klanktapijten van toetsenist Carl Westholm. Afgelopen jaar kregen we een teken van leven van de band in de vorm van een 12" vinyl maxi-single met twee tracks: de voorbode op een compleet nieuw album dat dit jaar moet verschijnen.
Website: http://www.carptree.com/ .

PRE-HISTORIE
Black Widow – Conjuration
Van “Sacrifice” (CBS, 1970)

“Sacrifice” is de eerste plaat van de Britse band Black Widow, die nogal wat stof op deed waaien in die tijd (1970). De plaattitel “Sacrifice” zegt het al. Black Widow wordt ten onrechte vaak vergeleken met Black Sabbath, maar diegenen die dat beweren hebben de muziek niet gehoord, Black Widow is veel eclectischer en voornamelijk de blazers en orkestraties geven de groep een unieke sound. De donkere teksten, veelal over duivelsgebroed en andere dingen die het daglicht niet kunnen verdragen, worden vaak over vrolijke melodieën vertolkt. Zo wil de groep nog wel eens van Burt Bacherach-achtige melodietjes naar Jethro Tull-achtige folk overstappen. Dit maakt het wel een sinister geheel. Door de vele kritiek die de band op de teksten kreeg, besloot men op het tweede album de duivelse verwijzingen maar weg te laten, maar het kwaad was al geschied, en commercieel succes was niet meer voor de band weg gelegd. Na 3 platen hield men het dan ook voor gezien.
Meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1059#discography .

GEMIST
Zuffanti – Non Posso Parlare Più Forte
Van “La Quarta Vittima” (AMS Records, 2014)

Muzikale duizendpoot Fabio Zuffanti is een druk baasje. Ooit begonnen bij Finisterre heeft hij daarnaast ook een grote vinger in de muzikale pap bij Hostsonaten, Maschera Di Cera en nog veel meer. “La Quarta Vittima” is het vierde solo album van Zuffanti en hierop keert hij terug naar de meer klassieke prog. Opener “Non Posso Parlare Più Forte” doet dan ook denken aan bands als Anekdoten en eerder genoemde bands. De algehele sfeer van het album is vrij donker en broeierig. Het album is gebaseerd op het boek "The Mirror In The Mirror" van Michael Ende. We gaan luisteren naar de albumopener.
Website: http://www.zuffantiprojects.com/english.htm .

IN HET NIEUWS
Vangelis - Life Of Antarctica
Van "Antarctica - The Original Motion Picture Soundtrack" (Polydor, 1983)

De komende week belooft een echte winterweek te worden met misschien zelfs wel de mogelijkheid om te kunnen schaatsen op natuurijs. Mocht het zo ver komen dan is het album “Antarctica” van Vangelis een schitterende 'soundtrack' voor zo iets. Overigens: op 3 februari verschijnt van Vangelis de box “Delectus”, met daarin geremasterde versies van de albums die de Griek voor Polydor en Vertigo maakte. Ook “Antarctica” zal deel uitmaken van die box.
Meer info: http://elsew.com/data/latest.htm (Vangelis fan-website).

Nr. 14

Op nummer 14 vinden we vier albums: alle vier platen die maar in de lijst van één redactielid waren te vinden.

The Enid - Dust (Operation Seraphim)
U hoort: Trophy

– Op nummer 8 in de lijst van Herman:
Wat een gedoe in The Enid-kringen de laatste maanden. Van de bezetting die in juni 2012 onze 1000ste uitzending opluisterde is op dit moment nog één lid over: gitarist Jason Ducker, die met twee zeer jonge krachten gaat bewijzen dat The Enid anno 2017 zonder oprichter Robert John Godfrey bestaansrecht heeft. Dat zagen we toch echt niet aankomen, ook al werd het in de lente van afgelopen jaar verschenen "Dust" lang niet zo enthousiast ontvangen als voorganger "Invicta". Toch heb ik het album erg vaak en met veel plezier gedraaid. Zoals we wel gewend zijn van The Enid zit ook "Dust" weer vol met opvallende en minder opvallende muzikale verwijzingen naar recente en oudere The Enid-composities. Met al die leidmotieven is weer een ingenieus spelletje gespeeld. Bovendien klinkt ook dit The Enid-album weer als een klok, met soms overdonderend effect. De onlangs verschenen DVD en Blu-ray van de visueel indrukwekkende en vast financieel gewaagde "The Dust Show" bewijst dat dit materiaal ook live veel indruk maakte. Deze bezetting nam spetterend afscheid, zo wordt duidelijk.
Website: https://www.theenid.co.uk/ .

Verbal Delerium – The Imprisoned Words Of Fear (Bad Elephant Music)
U hoort: Images From A Grey World

– Op nummer 8 in de lijst van Maurice: Verbal Delerium: een band waar ik nog nooit van had gehoord, totdat een collega-Xymponiaan hiermee aankwam. De muziek die deze Griekse band maakt is een perfecte mengeling van stijlen. Het is een vrij donker album en er zijn redelijk wat stevige passages met de nodige metalriffs, maar een en ander komt met de nodige afwisseling. Zo kan het zijn dat een nummer zware op Anekdoten lijkende prog combineert met triphop/elektronica. De band heeft zeker aansluiting bij de nieuwe lichting neo-progbands en is dan ook getekend door het Britse Bad Elephant Music. Het is een stijl die mij zeker aanspreekt, mede doordat de band regelmatig buiten de getreden paden wandelt.
Website: https://verbaldelirium.bandcamp.com/ .

Choir Of Young Believers – Grasque (Ghostly International)
U hoort: Salvatore / Gamma Moth

– Op nummer 8 in de lijst van René:
Het vorige album van het Deense Choir Of Young Believers stond op nummer 9 van onze gezamenlijk topalbums over 2012, mede door een nummer 1-positie van mij. Opvolger “Grasque” is wederom van hoog niveau, maar heeft beduidend meer tijd nodig om te beklijven. Bandleider Jannis Noya Makrigiannis zonderde zich eerst af van zijn musici en fabriceerde met een goedkope synthesizer de basis van een aantal nieuwe stukken. Nadat zijn bandleden de arrangementen verder ingevuld hebben blijkt het materiaal beduidend elektronischer te klinken als voorheen. Een soort gimmickloze Art Of Noise met een melancholieke inslag.
Website: http://ghostly.com/releases/grasque .

Cosmograf - The Unreasonable Silence (eigen beheer)
U hoort: The Uniform Road

– Op nummer 8 in de lijst van Christian:
Nog zo'n vaste waarden mijn jaarlijstjes. Vanaf zijn tweede album staat iedere nieuwe release er steevast in. Het is absoluut niet vernieuwend wat Robin Armstrong (de man achter Cosmograf) doet, maar hij levert altijd weer intrigerende conceptalbums af rond boeiende thema's of met een bijzondere verhaallijn. Sci-fi-prog met een zwaar, tegen metal aanleunend randje en ook altijd een flinke Floydesque insteek. “The Unreasonable Silence” is wat lastiger om te doorgronden en ook wat taaier door het soms hoorspelachtige karakter maar is wel een klein groeibriljantje. Overigens had de plaat ook bijna in de lijst van Herman gestaan. Hij staat met 9 andere albums voor hem op nummer 11.
Website: http://www.cosmograf.com/ .

Nr. 13

Our Oceans – Our Oceans (eigen beheer)
U hoort: Turquoise

– Op nummer 7 in de lijst van René:
Gitarist Tymon Kruidenier kenden we voorheen vooral van zijn jazzrockende progmetalformatie Exivious. Met nagenoeg dezelfde musici heeft hij met Our Oceans een hele ander muzikaal spectrum gezocht. De persoonlijke songs liggen in het verlengde van ingetogen postrock, de melancholieke klanken van The Pinapple Thief en Porcupine Tree en het raadselachtige van Radiohead, waarover een ambient-saus is gegoten. Het fretloze baswerk van Robin Zielhorst komt in deze setting nog beter tot zijn recht dan in Exivious, terwijl Kruidenier over een opvallend aangename stem blijkt te beschikken.
Website: http://www.ouroceans.net .

Nr. 12

Drie albums die alle drie in de lijst van één redactielid op nummer 6 zijn geplaatst:

Miranda Lee Richards – Echoes Of The Dreamtime (Invisible Hands Music)
U hoort: Already Fine

– Op nummer 6 in de lijst van Maurice:
Begin 2016 verscheen het derde album van deze Amerikaanse songwriter. Een kleine 40 minuten wanen we ons weer in de onschuld van eind jaren zestig en dan voornamelijk die van de West Coast. De lijzige psychedelica en dromerige feelgood-folk moet ons de drukte van de huidige maatschappij doen vergeten. De rijke en warme productie neemt de stem van Miranda als centrum, waaromheen we een rijk instrumentarium, bestaande uit o.a. Mellotron, slidegitaar en zelfs een zingende zaag horen. Veel van de instrumenten worden door Richards zelf bespeeld, of door wederhelft en producer Rick Parker. Maar er is een aantal gasten, waaronder Lili Haydn en Irina Björklund. Het is een plaat die je in donkere tijden naar een lichtpunt brengt en de dagelijkse sores even doet vergeten.
Website: http://www.mirandaleerichards.com/ .

Colin Edwin / Jon Durant - Burnt Belief – Emergent (Alchemy Records)
U hoort: Ghost Aquatic

– Op nummer 6 in de lijst van René:
Burnt Belief is de naam die Cloudgitarist Jon Durant en Colin Edwin, de van Porcupine Tree bekende specialist op de fretloze bas aan hun eerste gezamenlijke CD gaven. Toen men dit project verder wilde uitdiepen werd het tevens de projectnaam. Met “Emergent” heeft men de beoogde trilogie voltooit. Samen met drummer Vinny Sabatino is een heerlijk trippy instrumentaal album gemaakt, waarop de typerende kenmerken van de Cloud Guitar en de fretloze bas mooi samengaan met spacy toetsengeluiden, aanvullende programmering en het percussieve slagwerk van Sabatino.
Website: http://www.alchemyrecords.com/ .

Suede - Night Thoughts (Warner Music, 2016)
U hoort: When You Were Young / The Fur & The Feathers

– Op nummer 6 in de lijst van Aldwin:
Je zou denken: 'Suede, dat is toch een Britpopband?'. Maar je kunt rustig zeggen: 'Suede goes progressive!'. "Night Thoughts" is een verhalend concept-album dat ook nog eens vergezeld gaat van een film op DVD. Op het album is een volledige strijkerssectie te horen. De songs zijn uiterst sfeervol en worden vol emotie gezongen door zanger Brett Anderson.
Website: http://www.suede.co.uk/ .

Nr. 11

Op nummer 11 vinden we twee albums:

Freedom To Glide – Fall (Ruby Storm Records)
U hoort: The Middle Game

– Op nummer 4 in de lijst van René:
“Fall” is de opvolger van het op de Eerste Wereldoorlog gebaseerde “Rain” uit 2013 van het Engelse duo Freedom To Glide. Ook op dit conceptalbum is oorlog het thema, maar het is dit keer breder getrokken met nummers over de WOII. Nog steeds is goed te horen dat Pete Riley en Andy Nixon vroeger in de Pink Floyd-coverband Dark Side Of The Wall speelden, maar gaandeweg hebben ze een heel eigen sound ontwikkeld, waarin melancholische fragmenten, hemelse gitaarsolo’s en fraaie samenzang excelleren.
Website: http://www.freedomtoglide.com .

Airbag - Disconnected (Karisma Records, 2016)
U hoort: Broken

– Op nummer 4 in de lijst van Aldwin:
Dit 4e album van Airbag is er opnieuw één om door een ringetje te halen, tenminste als je houdt van melancholische, atmosferische muzikale landschappen. Muziek in de lijn van Pink Floyd, veelal vergezeld van het lyrische gitaarspel van Bjørn Riis.
Website: http://www.airbagdisconnected.com/ .

Nr. 10

Antoine Fafard – Sphère (Timeless Momentum)
U hoort: Celestial Roots

– Op nummer 3 in de lijst van René:
“Sphère” is het vierde soloalbum van
Antoine Fafard. Deze Canadese bassist kreeg de nodige bekendheid als bandleider van de progmetaljazzrockformatie Spaced Out. Op zijn soloplaten kiest hij nadrukkelijker voor de pure jazzrock, waarbij hij hulp krijgt van grote namen uit die scene. Op “Sphère” is dat Gary Husband, die met geweldig drum- en toetsenspel een perfecte aanvulling is voor Fafards solistische en groovy baswerk. In Jerry De Villier Jr. heeft Fafard tenslotte de perfecte gitarist, die met een vaak Holdsworth-achtige gedrevenheid zijn solo’s presenteert.
Website: http://www.antoinefafard.com .

Opeth - Sorceress (Nuclear Blast, 2016)
U hoort: Persephone / Sorceress

– Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
De progliefhebber die bang was dat Opeth met zijn overgang naar het in extreme metalvormen gespecialiseerde Nuclear Blast weer terug zou vallen op de deathmetal waarmee de Zweedse band 20 jaar geleden zijn eerste muzikale schreden zette, kon opgelucht adem halen. “Sorceress” ligt in het verlengde van voorgangers “Heritage” en “Pale Communion”, waarbij de groep zich opnieuw laat inspireren door het beste uit de psychedelische en symfonische rock. Stevige passages worden afgewisseld met akoestische om vervolgens weer over te gaan in Hammond-uitbarstingen.
Website: http://www.opeth.com/ .

Nr. 9:

...en voor het eerst vanavond een album dat van twee redactieleden punten heeft gekregen (terwijl een derde redactielid het als nummer 11 noemt).

Nick Johnston – Remarkably Human (eigen beheer)
U hoort: Ignore Alien Orders

– Op nummer 2 in de lijst van René:
Het huidige Album Van De Maand heeft ook meteen een plek verdient in mijn top 10 van het afgelopen jaar. Op Nick Johnstons vierde soloalbum “Remarkably Human” raakt hij de juiste, gevoelige snaar. De Canadese gitarist had al drie platen gemaakt, waarop hij aantoonde een veelheid aan stijlen te beheersen, die hij vaak met een aan shredding herinnerende virtuositeit benaderde. De nieuwe muziek klinkt meer als één geheel en heeft een beduidend melodieuzere inslag. Geholpen door Gavin Harrison op drums, Bryan Beller op bas en pianist Luke Martin heeft Johnston hiermee zijn meest ambitieuze album tot nu toe uitgebracht.
Website: http://nickjohnstonmusic.com/ .

Bauer - Eyes Fully Open (Basta)
U hoort: Waterfall

– Op nummer 6 in de lijst van Christian:
Bauer = Berend Dubbe, in het dagelijks leven de stem van TV-zender Net 5. Na een pauze van 10 jaar is hij weer terug met een nieuw album en met een sound die nog meer uitwaaiert dan daarvoor. Dit is rijk gearrangeerde orkestrale pop met genoeg progtinten om ook de verstokte liefhebber te blijven boeien.

– Op nummer 7 in de lijst van Herman:
Al toen Berend Dubbe de videoclip voor "The Alchemist" online zette, toch nog geruime tijd voor "Eyes Fully Open" verscheen, was ik betoverd. Nee, bij het intro al: de prachtige doorlopende klassieke melodie heeft een effect waar geen alchemist meer aan te pas hoeft te komen. Die Dubbe is niks verleert in die pauze van 10 jaar, dat wisten we toen al meteen. Het uiteindelijke album bleek nog flink wat variatie te bieden ook en naast knap geschreven songs vol rijke melodieën ook vele staaltjes van arrangeerkunst op het hoogste niveau.
Website: http://www.bauertheartist.com/ .

Nr. 8:

Voor het eerst komen we een nummer 1 van een persoonlijke lijst tegen. Een album dat van andere redactieleden geen punten heeft gekregen, al noemt Christian hem wel.

Syndone - Eros & Thanatos (Fading / AltrOck)
U hoort: Gli Spiriti Dei Campi

– Op nummer 1 in de lijst van Herman:
De Italiaanse band Syndone was voor mij de grootste ear opener van 2016. En niet alleen het dit jaar verschenen "Eros & Thanatos". Sinds toetsenist-componist Nik Comoglio Syndone in 2010 nieuw leven verschafte en ditmaal als échte band heeft de groep 4 albums gemaakt die nauwelijks voor elkaar onderdoen en onderling toch verschillend genoeg zijn. Die 3 eerdere werden razendsnel aangeschaft en draaien even vaak hun rondjes als "Eros & Thanatos", dat van de vier albums toch wel de meest volmaakte is. Een moderne vorm van RPI met lichte invloeden uit jazz(rock), onder andere door fraai vibrafoonspel, en klassieke muziek.
Websites: http://www.altrock.it/?wpsc-product=eros-thanatos-2
en https://www.facebook.com/syndone .

Nr. 7:

Moulettes - Preternatural (Craftpop Records)
U hoort: Hidden World

– Op nummer 4 in de lijst van Christian:
“Preternatural” is een eigenzinnig modern album dat voortborduurt op de ontwikkeling die band op voorganger “Constellations” uit 2014 had ingezet. De tot dan toe geldende opvatting dat Moulettes een folkband is met "Preternatural" nu definitief vaarwel gezegd; deze unieke muziek is progressief ten top te noemen. En hoe prog ben je als je album ook nog eens een heus conceptalbum is, waarbij de band zich heeft laten inspireren door natuurfilmer Sir David Attenborough en door de vele wezens in de natuur die buitennatuurlijk lijken te zijn, die eigenlijk niet zouden kunnen bestaan.

– Op nummer 7 in de lijst van Maurice:
In 2014 zagen we Moulettes ook al opduiken in ons jaaroverzicht. Met het huidige album “Preternatural” zet de band de lijn richting progrock meer door en is het folkkarakter toch duidelijk minder. De nummers zijn wat compacter en de toevoeging van een gitarist(e) zorgt duidelijk voor een nieuwe geluid dat de band duidelijk goed ligt. Moulettes verdient een plek in de top 10.
Website: http://www.moulettes.co.uk/ .

Nr. 6:

holon - The Time Is Always Now (Autumnsongs Records)
U hoort: Dancer In The Sky

– Nummer 5 in de lijst van René:
Natuurlijk kan er geen plaat van Rhys Marsh’ onvolprezen Autumnsongs Records ontbreken in onze jaarlijsten. Dit keer valt de keuze op het met een kleine letter beginnende holon, een project van multi-instrumentalist Ronny Pedersen. Hij was al jaren aan het schaven aan een collectie songs met een overkoepelende, in het Boeddhisme gelegen thema. Na het horen van Marsh’ project Kaukasus wist hij hoe hij deze muziek moest vormgeven. Met Marsh op de productiestoel en als bespeler van de toetseninstrumenten, plus Kaukasus-fluitist Ketil Vestrum Einarsen, de jonge drummer Geir Anfinn Halland Johansen en twee zangeressen creëerde Pedersen een fraai, bijna 70 minuten durende trip. De songs hebben geregeld dat dreigende van King Crimson en Kaukasus, maar bevatten ook pakkende melodieën en thema’s, zoals goed te horen in het wonderschone “Overture: The Belly Of Being”.

– Nummer 5 in de lijst van Herman:
Uit de periferie van Rhys Marsh en zijn Autumnsongs Records komt ieder jaar wel minstens één album naar boven waar je niet zo 1-2-3 op uitgeluisterd raakt. Veelal zijn het albums die goedbeschouwd niet echt bij één genre zijn in te delen. Wel hebben veel Autumnsongs-releases een ietwat onheilspellende sfeer. Dat geldt in zeer sterke mate voor "The Time Is Always Now" van holon. Rhys Marsh is zelf de producer, maar ondanks het feit dat hij meezingt en -speelt is het niet zozeer zijn project, maar dat van gitarist/songwriter Ronny Pedersen. Ook twee breed gerespecteerde Noorse zangeressen zijn te horen: Silje Leirvik en Kari Harneshaug. Hoewel zij sterk uitgedachte, oorstrelende melodieën krijgen te zingen, zijn die melodieën veelal gedrapeerd over vrij dreigend aandoende muziek, gegoten in ook hier weer kleurrijke arrangementen waarin vele fraai klinkende zowel akoestische als elektr(on)ische instrumenten bij aangewend worden.

– Nummer 10 in de lijst van Maurice:
Een paar jaar geleden prijkte het tweede album van de Zweedse Silje Leirvik hoop op mijn jaarlijst. Nu is het de beurt aan labelgenoot, gitarist/songwriter Ronny Pedersen, de man achter holon, om in de top 10 te kruipen. Het album sluit naadloos aan bij de muziek die Rhys Marsh produceert en we wanen ons dan ook af en toe in de dreigende sferen van het oude King Crimson. Denk hierbij dan voornamelijk aan de platen uit begin jaren 70. Het fijne van “The Time Is Always Now” is echter dat zowel Silje als zangeres Kari Harnsehaug de vocalen op een paar nummers voor hun rekening nemen. Hierdoor krijgt het album een melodieus contrast.
Website: http://www.holon.no/ .

Jonas Lindberg & The Other Side – Pathfinder (ModeMusic)
U hoort: Pathfinder

– Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
Een plaat die eigenlijk het gehele Xymphonia-team eind dit jaar verraste is het eerste volwaardige album van Jonas Lindberg & The Other Side. “Pathfinder” laat een fijne combinatie van prog en melodie horen die we wel meer gewend zijn van landgenoten als Karmakanic en Moon Safari. Je wordt op slag vrolijk als je het album op zet. Vanaf opener “Square One” heeft men je te pakken. De composities zitten vol sterke melodieën, en daarnaast wordt er nog eens ijzersterk gemusiceerd. Ook op het vocale vlak zit het goed: zanger Jonas Sundqvist heeft een sterke, krachtige stem. Het melodieuze vernuft van bands als Toto, maar ook Moon Safari wordt mooi gebalanceerd met de progressieve rock van bands als Spock's Beard en The Flower Kings. Zo op het eind van het jaar een aangename verrassing.

– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
Deze Zweedse band maakt muziek die enerzijds Amerikaans à la Toto of Kansas klinkt, maar toch ook zeker iets Zweeds heeft: we horen ook af en toe overeenkomsten met de muziek van The Flower Kings en de diverse afsplitsingen daarvan – en soms het zomerse gevoel dat Moon Safari teweeg brengt. Het warme solo-geluid van de gitaar doet wisselend denken aan Roine Stolt, Steve Lukather, David Gilmour en Steve Rothery. Daarnaast is er ook ruimte voor een traditioneel proggy toetsenarsenaal.
Website: http://www.lindbergmusic.com/ .

Nr. 5:

Kansas - The Prelude Implicit (InsideOut, 2016)
U hoort: Rhythm In The Spirit

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
We hebben er 16 jaar op moeten wachten, maar daar is-ie dan: het nieuwe studioalbum van Kansas - en wat voor album: een echte progresieve plaat met de nieuwe zanger Ronnie Platt. “The Prelude Implicit" laat klassieke Kansas horen, zoals de band in de tweede helft van de jaren zeventig klonk. Symfonische rock met soms haast hymne-achtige melodieën en ook een stevig randje, afgewisseld met wat meer naar AOR neigende pakkende melodieuze rockers.

– Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
Jarenlang begaf Kansas zich in het oldies-circuit, maar hier was de meerderheid van de band wel klaar mee. Het vertrek van Steve Walsh zorgde ervoor dat er nieuw bloed ging stromen. Met een nieuwe zanger (Ronnie Platt), een nieuwe toetsenist en eeen tweede gitarist ging men na meer dan 15 jaar werken aan een nieuw studio-album. De inspiratie was er volop en met “The Prelude Impact” weet de band vriend en vijand te verrassen. Het album keert terug naar de hoogtijdagen en het enthousiasme spat uit je speakers. Met recht hoort dit album in de hoogste regionen van de jaarlijsten. Ik kijken ook al uit naar het optreden dat de band op het Night Of The Prog-festival gaat geven dit jaar.

– Op nummer 7 in de lijst van Christian:
Wie in 2015 had geroepen dat Kansas met een nieuw album zou komen dat fier overeind blijft naast het klassieke jarenzeventigwerk, had ik voor gek versleten. Maar "The Prelude Implicit" bewijst dat er, met een flinke infusie van fris talent naast de oudgedienden, nog zeker leven in deze band zit. Zanger Ronnie Platt stapt met groot gemak in het voetspoor van Steve Walsh. Violist David Ragsdale laat horen dat hij dat ook kan als het gaat om Robbie Steinhart en met de extra gitarist en een fulltime toetsenist, waarbij zanger Ronnie Platt op het podium ook toetsen speelt, is Kansas weer terug bij die klassieke seventies-sound.
Website: http://www.kansasband.com/ .

Oak - Lighthouse (Apollon Records)
U hoort: Perceiving Red

– Op nummer 1 in de lijst van René:
Het debuut “Lighthouse” van het Noorse Oak was het Album Van De Maand september. Hoewel de plaat al in 2013 in eigen beheer was uitgebracht, kwam de grote doorbraak pas nadat de muziek vorig jaar opnieuw werd uitgebracht door Apollon – PROG – Records. Oak maakt muziek die ergens tussen het pastorale van Elbow, het mysterieuze van The White Birch en de progpop van For Absent Friends in zit. De perfecte, vol effecten zittende productie geeft de CD een moderne sound, die in één nummer nog wordt opgesierd door een gitaarsolo van Bjørn Riis.

– Op nummer 5 in de lijst van Christian:
Een jaar zonder een album uit de Scandinavische regio in mijn top 10 komt nagenoeg bijna niet voor. Wat dat betreft was 2015 een uitzondering en gaan we in 2016 weer op de oude voet verder. Het Noorse Oak zou eigenlijk niet in deze lijst mogen staan, omdat het album feitelijk al in 2013 is verschenen maar het is door een heruitgave en bijbehorende promotie pas echt op mijn radar verschenen. Dit is schitterende melodieuze, moderne symfo die raakvlakken heeft met het melancholische geluid van Elbow. Opnametechnisch is het album ook nog eens om door een ringetje te halen.
Website: http://www.oakinoslo.com/ .

Nr. 4

Iamthemorning – Lighthouse (Kscope)
U hoort: Lighthouse (feat. Mariusz Duda)

– Op nummer 3 in de lijst van Christian:
De Russische groep Iamthemorning had al van zich doen spreken met twee eerdere albums, maar op een of andere manier wilde het kwartje bij mij nog niet echt vallen. Dat kwam pas met het derde album "Lighthouse", gevuld met schitterend gearrangeerde kamerprog. De muziek wordt gedragen door het schitterende pianospel van Gleb Kolyadin, ondersteund door strijkers en af en toe uitgebreid met een ritmesectie, veelal het van Porcupine Tree bekende duo Colin Edwin en Gavin Harrison. En over dit rijke muzikale landschap zingt Marjana Semkina met haar engelachtige stem. Je zou zo maar denken dat je in de hemel bent, maar als je dan oplet waarover ze eigenlijk zingt dan schrik je toch even want ze gaat donkere onderwerpen absoluut niet uit de weg. “Lighthouse” is een album dat een baken wil zijn voor iedereen die worstelt met psychische problemen met als boodschap "Je staat er niet alleen voor". Zware kost, maar op een ontwapenende manier gebracht.

– Op nummer 4 in de lijst van Herman:
"Lighthouse" is al de derde plaat van het Russische duo Iamthemorning. De eerdere albums had ik wel gehoord en klonken niet onaardig, maar op één of andere wijze miste een bepaalde 'spark'. Die was er wel meteen vanaf de eerste seconde van "Lighthouse". Misschien kwam het door reminiscenties aan mijn favoriete Tori Amos-album "Boys For Pele", maar er is toch meer. Fan van Amos zijn de twee vast, anders vraag je niet haar mixer Marcel van Limbeek voor je platen, dunkt me. Toch bieden de evocatieve voordracht van Marjana Semkina en het briljante klassieke pianospel van Gleb Kolyadin veel meer dan alleen die referentie. Live biedt de ontwapenende podiumpresentatie van Semkina nog een extra factor, die er uiteindelijk voor zorgde dat ik met terugwerkende kracht ook de eerdere albums bijzonder ging waarderen.

– Op nummer 8 in de lijst van Aldwin:
"Lighthouse" van het Russische duo Iamthemorning won vorig jaar de Album Of The Year Prog Award bij het jaarlijkse gala van Prog Magazine. Het album heeft enkele malen dat wat raadselachtige en atmosferische karakter van Kate Bush' "Aerial". Maar de Tori Amos van "Boys For Pele" is een referentie die zich nog meer opdringt. Die vergelijking wordt vooral opgewekt door het vloeiende pianospel van de duidelijk klassiek geschoolde Gleb Kolyadin. Maar ook door de wijze waarop alllerlei accenten in de arrangementen zijn geplaatst en hoe hier en daar strijkers opdoemen.

– Op nummer 9 in de lijst van Maurice:
Na een eerste luisterbeurt van dit album kon het mij totaal niet bekoren. Pas toen ik deze Russische band live in actie zag viel het spreekwoordelijke kwartje. De donkere sprookjesachtige composities worden gedomineerd door het pianospel van Gleb Kolyadin. Hier overheen vertelt zangeres Marjana Semkina haar vaak donkere verhalen. En als je de twee met band aan het werk ziet, zuigen ze je mee in het optreden.
Website: http://iamthemorning.com/ .

Nr. 3:

Big Big Train - Folklore (English Electric / GEP)
U hoort: Telling The Bees

– Op nummer 2 in de lijst van Christian:
Deze band heeft zich de laatste jaren ontwikkeld tot een vaste waarde in mijn jaarlijstjes. “Folklore” bouwt voort op het rijke geluid van het voorgaande studio-album “English Electric” en kan ik niet anders omschrijven dan als 'Engels tot in de tenen'. Big Big Train vertelt weer schitterende muzikale verhalen die nauw verbonden zijn met de Britse geschiedenis en volksgebruiken. En hoewel de songs geschreven worden door ofwel zanger David Longdon ofwel bassist Greg Spawton, mogen we de invloed van de rest van de band op de BBT-sound niet onderschatten. Drummer Nick D'Virgilio geeft de muziek een schitterende 'drive' met zijn drumspel, Danny Manners zorgt samen met Andy Poole voor het uiterst aangename toetsenwerk, waarbij Rikard Sjöblom ook nog af en toe een duit in het zakje doet. Dat doet hij zeker ook als extra gitarist naast Dave Gregory, die ook nu weer de ene na de andere prachtige partij uit de mouw schudt. Rachel Halls viool word steeds nadrukkelijker gebruikt in de muziek en haar stem zorgt voor een mooie extra klankkleur in de achtergrondzang. En net als op de voorganger zorgen de koperblazers ervoor dat ik op gezette momenten 'geplaagd' word door golven van kippenvel.

– Op nummer 3 in de lijst van Maurice:
Een nieuw BBT-album is altijd een feest. Maar de band had een zware klus om het “English Electric”-tweeluik te evenaren. Dit lukt met “Folklore” dan ook niet, maar de band komt wel heel dicht in de buurt. Het album is een mooi gedoseerd werkstuk geworden dat het vertrouwde BBT-geluid laat horen, met de vertrouwde folk-invloeden en bombast in de epische stukken. De band gaat momenteel als een trein en werkt alweer aan een volgend, dit jaar te verschijnen kunststuk.

– Op nummer 6 in de lijst van Herman:
Ik kan er niet omheen, ook met "Folklore" weet Big Big Train weer een plek te veroveren in mijn top tien. Het album is compositorisch, arrangeertechnisch, speltechnisch en productioneel namelijk niet minder dan overweldigend. Niet dat de groep op dit (mits "English Electric" als één geheel gerekend) tiende album iets heel nieuws doet. De al maar uitdijende groep rond bassist/componist Gregory Spawton heeft zijn kunnen verder verfijnd en verrijkt en toch ook nieuwe accenten gelegd. De verfijning en verrijking zit 'm vooral in de bijzonder kleurrijke arrangementen, waarin ook de koperblazersgroep weer een bijzondere gastrol speelt.
Website: http://www.bigbigtrain.com/ .

Nr. 2:

Huis - Neither In Heaven (Unicorn Digital, 2016)
U hoort: The Red Gyspy

– Op nummer 1 in de lijst van Aldwin:
Dit album staat bij mij duidelijk bovenaan de lijst. Dit tweede album van de Canadese band Huis heeft voor mij bijna alles wat je van een compleet album kan verwachten: Prachtige hoes; bijna 70 minuten muziek die van het begin tot het eind boeit; prachtige gitaarsolo’s; meerder nummers die toewerken naar een climax.. – kortom: een mooi album. Extra leuk dat we dit jaar Huis live kunnen zien op het zesde Progdreams Festival, op 4 maart 2017.

– Op nummer 3 in de lijst van Herman:
Het Canadese Huis maakt muziek waar je het warm van krijgt. Dat zit 'm vooral in de gloedvolle sound, de meeslepende melodieën en soms in de wijze waarop naar climaxen wordt toegewerkt. Vergeleken met het debuut is de algehele impact van Huis' composities en productie nog krachtiger en vallen alle muzikale elementen en de zang nóg fraaier samen. Resultaat is een heel emotievol puur symfoalbum.

– Op nummer 4 in de lijst van Maurice:
Met het tweede album “Neither In Heaven” vestigt Huis zich als een van de leidende bands uit Canada en kruip meer en meer richting landgenoot Mystery. Was het debuut van de band nog een aangename verrassing, met “Neither In Heaven” heeft de band een behoorlijke groeispurt gemaakt. Het is een volwassen prog-album geworden, met ijzersterke composities die zich kunnen meten met het werk van bands als IQ, het oude Marillion en het oude Arena. Het zit vol met goed gedoseerde keyboard- en gitaarsolo's en hier en daar slaat ook nog eens een golf van Mellotron-geluiden je om de oren. Prijsnummer van het album is “Memories”.

– Op nummer 9 in de lijst van Christian:
De klassieke neoprogsound is in goede handen bij het Canadese Huis. “Neither In Heaven” is melodieus, heerlijk vet geproduceerd en gaat er in als gesneden koek. Dat laatste zou je als kritiek kunnen zien, maar in het geval van Huis is het dat niet. Vakmanschap is het toverwoord, meeslepend is het effect.
Website: http://www.huisband.com/ .

Nr. 1

...maar wat eensgezindheid betreft is er in ons programma één band baas-bovenbaas en dat geldt eigenlijk wel zo'n beetje voor het hele progressieve rockwereldje. Je kunt gewoon niet om dit album heen.

Marillion - F.E.A.R. (Fuck Everyone And Run) (Intact)
U hoort: White Paper

– Op nummer 1 in de lijst van Maurice:
Gelijk bij de eerste luisterbeurt liet het nieuwe album van Marillion, “Fuck Everyone And Run”, kortweg “F.E.A.R.” genoemd, een verpletterende indruk achter. Een echt protestalbum, waarop de band geïnspireerd door zanger Steve Hogarth op zeer pakkende wijze haar visie op de huidige staat van de wereld aan ons voorschotelt, vooral op “El Dorado” en “The New Kings”. Dat Marillion drie jaar aan dit album heeft gewerkt, heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. De opbouw naar een momentum deed denken aan de tijd dat men aan “Marbles” werkte. Het album word gedomineerd door 3 lange epische stukken, met verhalende teksten en soms filmische muziek die elkaar perfect aanvullen. Toetsenist Mark Kelly krijgt ruimschoots de gelegenheid zijn sfeervolle en rijke toetsenpartijen neer te leggen als leidraad waar de rest van de band overheen musiceert. Natuurlijk ontbreken Steve Rothery's gitaarsolo's niet, die goed gedoseerd zijn. En ook drummer Ian Mosley is zeer inventief. Hoogtepunt van het album en misschien wel een van de mooiste composities in de carrière van Marillion is het bijna 20 minuten durende “The Leavers”. Hier duiken we in het zwervend bestaan van een artiest, en de onrust van zijn bestaan. Met recht is “F.E.A.R.” het album van 2016.

– Op nummer 1 in de lijst van Christian:
Met “F.E.A.R.” flikt Marillion het toch maar weer even en dan te bedenken dat het alweer het 18de studio-album van de band is. Op een of andere manier lukt het de heren om iedere keer weer om geinspireerd te raken en nieuwe muzikale wegen te vinden. “F.E.A.R.” bevat uitermate gelaagde stukken die bij iedere luisterbeurt weer nieuwe dingen prijsgeven.

– Op nummer 2 in de lijst van Aldwin:
We hebben er 4 jaar op moeten wachten, op dit 18de album van Marillion – en wat voor één! Voor mij echt groeialbum, met Steve Hogarth op z’n best, maar ook genoeg ruimte voor de solo’s van gitarist Steve Rothery en toetsenist Mark Kelly. Met als hoogtepunt het ruim 16 minuten durende “The New Kings” dat vast nog wel een andere keer ten gehore zal worden gebracht in ons programma. Kers op de taart was het optreden van Marillion in Vredenburg een maand geleden.

– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
Bijzonder dat een band die al zo'n 35 jaar meedraait en daarvan 27 jaar in dezelfde bezetting opereert met een album op de proppen weet te komen, dat er muzikaal en tekstueel toe doet en dat met diverse passages steeds weer kippenvel weet op te wekken. En bijzonder dat Marillion juist met een plaat die bijna alleen maar zeer lange meerdelige stukken bevat meer mensen weet te beroeren dan de groep in tijden gelukt is. Een plaat die er op alle mogelijke manier inhakt.

En ook René noemde het in zijn inleidende tekst: een mooi album, alleen ook weer niet verrassend.
Website: http://www.marillion.com/ .

VUURWERK
Fyreworks, The - Balloon
Van het album “The Fyreworks” (Festival, 1996)

The Fyreworks is een project/pretband van toetsenist/zanger Robert Reed (ook bekend van Magenta en Cyan), gitarist Danny Chang, bassist Doug Sinclair (bekend van z'n werk met Steve Hackett) en drummer Tim Robinson (van The Daily Planet). Het album laat veel Canterbury-prog- en folk-invloeden horen.
Meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=117 .

NIEUW
Gift, The - At Sea
Van "Why The Sea Is Salt" (Bad Elephant Music / FMLS.biz, 2016)

"Why The Sea Is Salt" is de derde CD van het Londense The Gift. Zowel qua warme en klassiek aandoende sound als qua door mythologieën geïnspireerde teksten bouwt The Gift voort op pure symfonische rock uit de jaren zeventig. Het album bevat een aantal episch vormgegeven meerdelige stukken, waarvan er een de 20-minutengrens overschrijdt. Boegbeeld van de groep is zanger Mike Morton, de enige overgeblevene van de eerste line-up van de groep. Hij bezit een prettig warm stemgeluid dat uitstekend past bij de muziek. De opening van het album is voor toetsenist Gabriele Baldocci, die "At Sea" start met een klassiek aandoend pianostuk à la "Firth of Fifth" van Genesis (of "Drummer's Dream" van Grobschnitt). Maar ook melodieus elektrisch en pastoraal akoestisch gitaarspel speelt een belangrijke rol, waarvoor Dave Lloyd en Leroy James verantwoordelijk zijn. En in de al aangehaalde lange epic "All These Things" zijn zowaar béide gitaristen van toch wel de voornaamste invloed, Genesis, te gast: Anthony Phillips op 12-snarige akoestische gitaar en Steve Hackett met een elektrische solo. Ook Peter Jones (Tiger Moth Tales, Red Bazar, Camel) is hier te gast, als fluitist. Maar op eigen kracht had The Gift dan al voldoende afwisselende composities, fraaie aansprekende melodieën en rijke arrangementen over ons uitgestrooid om ons geboeid te houden. Het album schopte het tot Tip in iO Pages 140. The Gift is 12 februari te aanschouwen in 't Blok in Nieuwerkerk a/d IJssel en op 22 september in het Parktheater in Alphen a/d Rijn. "Why The Sea Is Salt" is uitgebracht door Bad Elephant Music, dat sinds kort in Nederland wordt gedistribueerd door FMLS.biz, de distributie-tak van Freia Music. Wij gaan luisteren naar de opener "At Sea", inclusief het piano-intro.
Website: http://www.thegiftmusic.com/ ;
luistermogelijkheid: https://thegiftuk.bandcamp.com/album/why-the-sea-is-salt .

NIEUW / VAN EIGEN BODEM
John The Revelator – A Woman Knows
– Danny's Chant
Van “The Blue Skin Album” (eigen beheer, 2016)

"Verwacht niet opeens hippe frivoliteiten van de veteranen van John The Revelator. Zanger/bassist Tom Huissen en gitarist Frans ten Kleij vormen al sinds 1967 de kern van deze Haarlemse bluesrockgroep die in 1970 de Loosdrecht Jazz Award won en datzelfde jaar het debuut "Wild Blues" uitbracht - nu een klassieker in de Neder-bluesrockgeschiedenis. De jaren verstreken, bezettingen wisselden en de groep was ook een paar keer korte tijd helemaal weg. Maar inmiddels is men alweer decennialang actief in constante line-up die steeds meer subtiliteit en souplesse aan de dag legt. Op "The Blue Skin Album" kiest de groep voor een vertrouwde, relaxte aanpak met naast songs van o.a. Sonny Landreth, J.J. Cale en grootste inspiratiebron Peter Green een zestal eigen stukken waarbij kwetsbaarheid de rode draad lijkt. Zo is "Dee" geïnspireerd door de 'genderworsteling' van voormalig Jethro Tull-arrangeur Dee Palmer. Blues van een gerijpte band, in schitterend vormgegeven boekje." (Peter Bruyn, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Website: http://www.johntherevelator.nl/ .

NIEUW
Hogarth, Steve - Estonia (live)
Van "Friends, Romans: H Natural With RanestRane" (Poison Apple, 2016)

Zo eens in de zoveel tijd onderneemt Marillion-zanger Steve Hogarth een korte solo-tournee. Hij neemt dan de gelegenheid ten baat om weer eens materiaal te spelen van zijn alweer bijna 20 jaar oude solo-album "Ice Cream Genius", naast een uitgelezen selectie covers en bijzondere versies van Marillion-repertoire. Vorig jaar gaf hij optredens in Rome en Stockholm, die beide op video zijn vastgelegd en die beide een bijzonder aspect hebben. In Italië werd hij namelijk in het tweede deel van de set begeleid door RanestRane, aan welke bands vorige studio-album Hogarth een vocale bijdrage leverde. RanestRane bedient zich hierbij voornamelijk van akoestische instrumenten, waaronder zoemende contrabas, wat een bijzondere kleur geeft aan songs als "Out Of This World". In "Waiting To Happen" en "Made Again" horen we heldere harptokkels, in "Estonia" o.a. een harmonium. In de kerk waar het optreden in Stockholm plaatsvond stond een vleugel, wat Hogarth de mogelijkheid gaf om zijn gebruikelijke keyboard hier en daar te verruilen voor de machtige en rijke sound van een echte 'grand piano'. Covers zijn o.a. "The Man With The Child In His Eyes" van Kate Bush en "Here Comes the Flood" van Peter Gabriel. En in Zweden eert hij plaatselijke grootheden met "The Day Before You Came". Dat allemaal misschien later, vanavond een huiveringwekkend mooie versie van "Estonia".
Website: http://www.stevehogarth.com/ .

NIEUW
Robinson, Steve - Out From Under
Holdsworth, Allan - Out From Under
Robinson, Steve - Safely Out Of The Country - Part 3
Afkomstig van: "Recalled To Life - Chapte One" (Art Of Life Records, 2016)
en "I.O.U." (Luna Crack, 1982 / Cream Records, 1985)

De momenteel in Zuid-Afrika wonende Steve Robinson vormde ooit samen met Allan Holdsworth een gitaarduo in de vroege popjazzband 'Igginbottom. De twee bleven ook na het enige album "'Igginbottom's Wrench" uit 1969 contact houden. Zo had Robinson de structuren van een nummer geschreven en nadat Holdsworth die had gehoord, vroeg hij of hij het nummer mocht uitbreiden. Holdsworth gaf het de titel "Out From Under", dat terecht kwam op zijn tweede soloplaat "I.O.U." uit 1982. Robinson bleef weliswaar in de muziek actief, maar pas nadat Paul G. Kohler, labelbaas van Art Of Life en liefhebber van 'Igginbottom, hem vroeg of hij muziek had die hij kon uitbrengen op zijn label, ontstond het idee van het solodebuut "Recalled To Life - Chapter One". Hierop toont de inmiddels 67 jarige muzikant zich nog steeds een liefhebber van verzorgde jazzrock, die behoorlijk in het straatje van Holdsworth ligt. Gelukkig heeft hij ook een plekje voor zijn versie van "Out From Under" vrijgemaakt, wat ons de gelegenheid geeft dit stuk te draaien gevolgd door Holdsworths bewerking. Daarna keren we nog kort terug naar het derde deel van "Safely Out Of The Country", waarin Robinson met MIDI-programmering een mooi symfonisch tapijtje legt.
Website: http://www.artofliferecords.com/recalledtolifechapterone.html .

DE BUITENKANTEN VAN DE PROG
Billy Joel – Captain Jack
Van "Piano Man" (1973, CBS)

We kennen allemaal wel het nummer “Piano Man” van Billy Joel, momenteel een populair afsluitnummer in kroegen en gisteren nog héél hoog in de Top 2000 te horen. Het is afkomstig van het gelijknamige album uit 1973, het tweede solo-album van Joel en de plaat die tot zijn doorbraak leidde. Naast de singer-songwriterkant heeft Joel zeker oor voor meer bombast, en de afsluiter van “Piano Man” past zeker in een programma als Xymphonia. Dit “Captain Jack” stamt al uit 1971 en is mede de reden dat Joel zijn contract kreeg bij CBS. Het nummer gaf de nodige discussie en gaat over een drugsdealer, die de lokale loser-jeugd voorziet van hun 'fix'. Joel vraag zich in het nummer af waarom jongeren hun toevlucht zoeken in verdovende middelen. Het agressieve gitaarwerk en heerlijk scheurend orgelspel is van respectievelijk Larry Carlton en Joel zelf.
Website: https://www.billyjoel.com/ .

NIEUWJAAR en LIVE-TIP
Moulettes – Glorious Year (Turn Of The Centuries)
Van "Constelations" (Navigator, 2014)

We gaan het jaar even lekker positief beginnen met de opener van het uit 2014 afkomstige Moulettes-album “Constellations”. De opvolger daarvan, “Preternatural”, dat het vierde album is van de Britse progressieve folkpopband, verscheen afgelopen jaar en schopte het tot ons Album van de Maand juli. Zou het ook in de Xymphonia-jaarlijst terugkeren volgende week...?
Je kan de band tevens in februari live aan het werk zien, ze spelen o.a. op de 18de in Zwolle en de 21ste in Amsterdam.
Website: http://www.moulettes.co.uk/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Johnston, Nick - Weakened By Winter
Afkomstig van "Remarkably Human" (eigen beheer, 2016)

Nick Johnston is een uit Canada afkomstige gitarist die met "Remarkably Human" al zijn vierde CD uitbrengt. Afgaande op zijn YouTube-kanaal, alwaar je de volledige vorige plaat "Atomic Mind" kunt beluisteren, heeft hij met zijn nieuwe werkstuk een meer ambitieuze weg willen inslaan. De diverse stijlen op zijn eerste platen, die veelal met een melodieuze shredder-techniek werden uitgevent, heeft hij nu ingeruild voor een coherent album, dat weliswaar nog steeds virtuoos is, maar beduidend ingetogener en haast melancholiek overkomt. In het verleden kreeg hij al hulp van bekende musici, zoals Paul Gilbert, Govan Guthrie en Bryan Beller en ook dit keer heeft hij weer de beschikking over Bellers baskwaliteiten, die hij dit keer koppelt aan het raffinement van Gavin Harrisons drum- en percussiewerk. Voor de belangrijke pianopartijen is Luke Martin verantwoordelijk. Met geluidsfragmenten in twee stukken uit een oud SF-radioprogramma en de gelijkmatige stemming van de acht nummers komt "Remarkably Human", dat fysiek vooralsnog alleen bij zijn webshop te koop is, over als een conceptplaat. De instrumentale composities hebben daarbij een verhalend karakter. Volgens Johnston is het echter in eerste instantie een plaat over het menselijke karakter van de gitaar en het door vallen en opstaan volwassen worden van de gitarist zelf. “Remarkably Human”, het Album van de Maand januari, is een aanrader voor de liefhebbers van ons Album van de Maand in april 2015, Dave Kilminsters “…And The TRUTH Will Set You Free…” en voor hen die van meeslepende gitaarrock met Jeff Beck-achtige intonaties houden. Het toepasselijk voor deze tijd van het jaar getitelde "Weakened By Winter", dat we vanavond presenteren, bevat overigens ook een behoorlijk virtuoze solo, waarover hij spreekt in de YouTube-documentaire "The Making Of Remarkably Human".
Websites: http://nickjohnstonmusic.com/ en
https://www.youtube.com/watch?v=5a8e8pKkL7U

HERUITGAVE: PINK FLOYD BOX DEEL 3
Pink Floyd – Nightmare (Cymbaline)
Van “The Early Years 1965 – 1972” (Pink Floyd Records, 2016)

Na een aantal weken geen aandacht te hebben besteed aan DE Pink Floyd box, gaan we verder met onze reis door dit document. We zijn aanbeland in 1969, het jaar dat de nieuwe line-up van Pink Floyd blijk geeft van de eerste sporen van volwassenheid. Het wordt meer en meer een 'concertband' en David Gilmour heeft zo langzaamaan zijn plek in de band gevonden. Een van de ideeën is om aan de hand van oude en nieuwe nummers een conceptplaat te maken: “The Man & The Journey”, dat een dag in het leven van een man weergeeft. Er wordt een aantal concerten gegeven met dit concept, waaronder een show in het Amsterdamse Concertgebouw, waarvan we een opname in de box aantreffen. Helaas sneuvelt dit concept uiteindelijk. Wel verschijnt in juni de soundtrackplaat “More” en aan het eind van het jaar nog “Ummagumma”. Dat laatste album is een dubbelaar, waarvan één plaat een live-registratie is van de toenmalige podiumset en een album met studio-opnames, waarbij ieder bandlid een deel met eigen werk mocht vullen. Je raadt het al: de waanzin slaat behoorlijk toe. Op de box vinden we een uniek kijkje in de keuken van de band middels onder andere een aantal outtakes van “More” en naast de al genoemde Concertgebouw-opnamen ook nog een in Paradiso opgenomen concert. Deze in september gemaakte opnamen laten de “Ummagumma”-live-set horen, maar dan zonder de vocalen. De Blu-ray en DVD laten ook een aantal mooie beelden zien van Pink Floyd in 1969. Vooral de soundcheck van het Royal Albert Hall-concert is interessant. Maar we gaan natuurlijk luisteren naar een deel van het Concertgebouw-concert waar “The Man & The Journey” wordt gespeeld. Indertijd uitgezonden door VPRO-radio.
Website: http://www.pinkfloyd.com/ .

OUWE KLASSIEKEN IN EEN NIEUW JASJE / FEESTELIJKE MUZIEK VOOR EEN NIEUW JAAR
Ekseption - Partita No. 2 In C Minor
Van "Ekseption 00.04" (Philips, 1971)

Het vierde album van Ekseption was het album waarop Rick van der Linden voor het eerst een synthesizer gebruikte en wel op zijn bewerking van de tweede Partita van Johann Sebastian Bach. Je zou dan verwachten dat het qua sound sterk in de richting van Emerson, Lake & Palmer zou schuiven, maar het lijkt alsof Van der Linden meer geïnspireerd was door Wendy Carlos en zijn Bach-bewerkingen voor Moog-synthesizer. De jazzinvloed en specifiek de sound van Dave Brubeck is door de Ekseption-blazers ook nooit ver weg.
Website: http://www.ekseption.eu/ .

Emerson, Lake & Palmer - Canario
Van "Love Beach" (Atlantic, 1978)

Het album “Love Beach” van Emerson, Lake & Palmer zal nooit hoog op enig Toplijstje komen te staan, hoogstens dat van slechtste albumhoezen ooit.:-). En toch heeft het album nog twee aardige stukken opgeleverd in de vorm van het lange “Memoirs Of An Officer And A Gentleman” en de bewerking van Joaquin Rodrigo's “Canario”. Origineel is dat het slotdeel van Rodrigo's gitaarconcert “Fantasia Para Un Gentilhombre”. Detail is dat dit stuk in 1954 door Rodrigo is geschreven, iets wat je op basis van de muziek niet zou verwachten. ELP geeft er zijn gebruikelijk flamboyante draai aan zonder daarbij het origineel te overvleugelen.
Website: http://www.emersonlakepalmer.com/ .

RACE FOR SPACE
Public Service Broadcasting - The Other Side
Van "The Race For Space" (Test Card Recordings, 2015)

Met het ruimtevaartuig Apollo 8 werden voor het eerst astronauten in een baan om de maan gebracht. Dit alles gebeurde met kerst 1968 en was voor de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA een zeer belangrijk moment. Als het niet zou lukken om zonder enige problemen omlopen rond de maan te maken en er ook weer veilig van terug te keren, zou een eventuele maanlanding al helemaal onmogelijk zijn. De trip van Apollo 8 maakte onderdeel uit van wat wel de 'race for space' werd genoemd. Deze 'race' tussen Amerika en de Sovjet-Unie vond plaats vanaf het moment van de lancering van de Sovjet-satelliet Spoetnik in oktober 1957 tot en met de laatste maanlanding van de Amerikaanse Apollo 17 in december 1972. De Britse groep Public Service Broadcasting gebruikte deze race als inspiratie en bracht in 2015 haar tweede album uit getiteld "The Race For Space". The track “The Other Side” beschrijft de reis van Apollo 8 en het spannende moment waar op deze voor het eerste achter de maan verdween en er tijdelijk geen enkel contact met 'mission control' mogelijk was.
Website: http://publicservicebroadcasting.net/ .

IN HET NIEUWS
Steven Wilson - Happy Returns
– Deform To Form A Star
Van “Transcience” (Kscope, 2016)

Het schrijfproces en de opnames van het nieuwe album van Steven Wilson zijn afgelopen maand begonnen in Londen. Dit album wordt de opvolger van “Hand. Cannot. Erase.” uit 2015. Er is reeds een aanvang gemaakt met het vastleggen van drums en bas. De drums worden verzorgd door Craig Blundell, terwijl Wilson zelf en Nick Beggs de baspartijen uitvoeren; Beggs hanteert eveneens de Chapman Stick. Op het nieuwe album werkt Wilson ook samen met Andy Partridge, die we kennen van de Britse formatie XTC. Samen met Partridge schreef Wilson twee nummers. Steven Wilson heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij groot fan is van XTC. (bron: Progwereld) Eerder dit jaar verscheen er een verzamelaar van Wilson met de titel “Transcience”, dat eerst als gelimiteerde dubbel-LP werd uitgebracht en pas later op CD. Het album bevat de meer toegankelijke nummers van Wilson en voegt voor de Wilson-liefhebber eigenlijk weinig toe. Uitzonderingen zijn o.a. “Happy Returns” (van het uit 2015 stammende “Hand. Cannot. Erase.”) en “Deform To Form A Star” (van “Grace For Drowning” uit 2011). Deze twee nummers zijn op “Transcience” in een andere edit te horen dan op genoemde albums. Grappig is wel dat beide nummer nog nooit in ons programma zijn gedraaid.
Website: http://stevenwilsonhq.com/ .