-
Maurice Dam
Top 2016
Ga er maar aan staan, een top 10 maken over 2016. Was 2015 op progressief muziekgebied nogal mager, 2016 heeft dat ruimschoots goed gemaakt. We zagen zo'n overvloed aan goede en verrassende albums voorbij komen in 2016, dat je de platen die al vroeg in het jaar verschenen bijna zou vergeten. Onder de vertrouwde grote namen zagen we de terugkeer van wat oude “bekenden”, maar ook veel nieuwe aanwas die zich kan meten met de top. Het is dan ook moeilijk om een top 10 samen te stellen en het zal net als voorgaande jaren een momentopname blijken. Eén ding is zeker: de nummer 1 stond eigenlijk voor mij al vrij snel vast, want welke band lukt het om na een carrière van meer dan 35 jaar en 18 studio albums nog met een plaat te komen die naast het vertrouwde geluid een fris en geïnspireerde geluid laat horen? Dan verdien je de nummer 1-positie. We hebben het natuurlijk over Marillion: “F.E.A.R.” is HET album van het jaar voor mij.
- Dan is er nog een behoorlijk aantal albums die nu net niet de top 10 heeft gehaald, maar zeker het vermelden waard is. Natuurlijk verdienen de Almelose Barstoolers een speciale vermelding. Onderstaande 10 albums waren ook zeker in de race voor de toplijst maar haalden het nu net niet:
Karmakanic - Dot (InsideOut Music)
OAK - Lighthouse (Apollon – PROG – Records)
Maglev – Overwrite The Sin (Eigen Beheer)
Anderson/Stollt – Invention Of Knowledge (InsideOut Music)
The Mute Gods – The Mute Gods (InsodeOut Music)
I Am The Manic Whale – Everything Beautiful In Time (Eigen Beheer)
Red Bazar – Tales From The Bookcase (White Knight Records)
Show Of Hands – The Long Way Home (Hands On Music)
The Barstool Philosophers – Crossing Over (Eigen Beheer)
RanestRane – A Space Odyssey (Part Two H.A.L.) (Ma.Ra.Cash Records) in 2015 al op mijn lijst gezet maar nogmaals het vermelden waard.
2016 was ook het jaar van een aantal mooie carrière-overzichten in box form. Het summum is natuurlijk de Pink Floyd-box “The Early Years”, die een kijkje in de keuken van deze band verschaft. Zonder gene mogen we getuige zijn van het ontstaan van de band tot aan de doorbraak naar het grote podium middels “The Dark Side Of The Moon”. Ook Eddie Jobson presenteerde een mooie box met een overzicht van de U.K.-carrière.
Naast al dit moois is er veel te betreuren in 2016, zo ontvalt ons 2/3 van de ELP-bezetting, naast veel andere grootheden in de muziek. We worden een jaartje ouder en daarmee onze idolen ook. Het bizarste moment voor mij was wel dat ik de nieuwe Star Wars-film bezocht, waar we in de laatste shots Carrie Fisher zien. Net thuis gekomen zie ik het bericht dat zij die dag is overleden.
Dan kijken we ook even voorzichtig vooruit naar 2017: het belooft een spannend jaar te worden. De releases waar ik het meest naar uitkijk is een nieuwe Isildur's Bane met Steve Hogarth en een nieuw album van Dave Kerzner. Maar ook nieuwe materiaal van Alan Reed, IQ, Steven Wilson en natuurlijk het tweejaarlijkse Marillion Weekend.
1. Marillion - F.E.A.R. (Fuck Everyone And Run) (Intact)
2. Jonas Lindberg & The Other Side – Pathfinder (ModeMusic)
3. Big Big Train - Folklore (English Electric / GEP)
4. Huis - Neither In Heaven (Unicorn Digital)
5. Kansas – The Prelude Implicit (InsideOut)
6. Miranda Lee Richards – Echoes Of The Dreamtime (Invisible Hands Music)
7. Moulettes – Preternatural (C.R.A.F.T Pop Records)
8. Verbal Delerium – The Imprisoned Words Of Fear (Bad Elephant Music)
9. Iamthemorning - Lighthouse (Kscope)
10. holon - The Time Is Always Now (Autumnsongs Records)
Gelijk bij de eerste luisterbeurt liet het nieuwe album van Marillion, “Fuck Everyone And Run”, kortweg “F.E.A.R.” genoemd, een verpletterende indruk achter. Een echt protestalbum, waarop de band geïnspireerd door zanger Steve Hogarth op zeer pakkende wijze haar visie op de huidige staat van de wereld aan ons voorschotelt, vooral op “El Dorado” en “The New Kings”. Dat Marillion drie jaar aan dit album heeft gewerkt, heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. De opbouw naar een momentum deed denken aan de tijd dat men aan “Marbles” werkte. Het album word gedomineerd door 3 lange epische stukken, met verhalende teksten en soms filmische muziek die elkaar perfect aanvullen. Toetsenist Mark Kelly krijgt ruimschoots de gelegenheid zijn sfeervolle en rijke toetsenpartijen neer te leggen als leidraad waar de rest van de band overheen musiceert. Natuurlijk ontbreken Steve Rothery's gitaarsolo's niet, die goed gedoseerd zijn. En ook drummer Ian Mosley is zeer inventief. Hoogtepunt van het album en misschien wel een van de mooiste composities in de carrière van Marillion is het bijna 20 minuten durende “The Leavers”. Hier duiken we in het zwervend bestaan van een artiest, en de onrust van zijn bestaan. Met recht is “F.E.A.R.” het album van 2016.
Website: http://www.marillion.com/
Dan de opgave om de nummers 2 tot en met 10 te kiezen. Daarbij komt zeker de gun-factor om de hoek kijken. Maar het blijf lastig. Zelf op het laatste moment was het nog stuivertje wisselen... maar voor nu doe ik het als volgt:
Een plaat die eigenlijk het gehele Xymphonia-team eind dit jaar verraste is het eerste volwaardige album van Jonas Lindberg & The Other Side. “Pathfinder” laat een fijne combinatie van prog en melodie horen die we wel meer gewend zijn van landgenoten als Karmakanic en Moon Safari. Je wordt op slag vrolijk als je het album op zet. Vanaf opener “Square One” heeft men je te pakken. De composities zitten vol sterke melodieën, en daarnaast wordt er nog eens ijzersterk gemusiceerd. Ook op het vocale vlak zit het goed: zanger Jonas Sundqvist heeft een sterke, krachtige stem. Het melodieuze vernuft van bands als Toto, maar ook Moon Safari wordt mooi gebalanceerd met de progressieve rock van bands als Spock's Beard en The Flower Kings. Zo op het eind van het jaar een aangename verrassing.
Website: http://www.lindbergmusic.com/
Een nieuw BBT-album is altijd een feest. Maar de band had een zware klus om het “English Electric”-tweeluik te evenaren. Dit lukt met “Folklore” dan ook niet, maar de band komt wel heel dicht in de buurt. Het album is een mooi gedoseerd werkstuk geworden dat het vertrouwde BBT-geluid laat horen, met de vertrouwde folk-invloeden en bombast in de epische stukken. De band gaat momenteel als een trein en werkt alweer aan een volgend, dit jaar te verschijnen kunststuk.
Website: http://www.bigbigtrain.com/main/
Met het tweede album “Neither In Heaven” vestigt Huis zich als een van de leidende bands uit Canada en kruip meer en meer richting landgenoot Mystery. Was het debuut van de band nog een aangename verrassing, met “Neither In Heaven” heeft de band een behoorlijke groeispurt gemaakt. Het is een volwassen prog-album geworden, met ijzersterke composities die zich kunnen meten met het werk van bands als IQ, het oude Marillion en het oude Arena. Het zit vol met goed gedoseerde keyboard- en gitaarsolo's en hier en daar slaat ook nog eens een golf van Mellotron-geluiden je om de oren. Prijsnummer van het album is “Memories”.
Website: http://www.huisband.com
Jarenlang begaf Kansas zich in het oldies-circuit, maar hier was de meerderheid van de band wel klaar mee. Het vertrek van Steve Walsh zorgde ervoor dat er nieuw bloed ging stromen. Met een nieuwe zanger (Ronnie Platt), een nieuwe toetsenist en eeen tweede gitarist ging men na meer dan 15 jaar werken aan een nieuw studio-album. De inspiratie was er volop en met “The Prelude Impact” weet de band vriend en vijand te verrassen. Het album keert terug naar de hoogtijdagen en het enthousiasme spat uit je speakers. Met recht hoort dit album in de hoogste regionen van de jaarlijsten. Ik kijken ook al uit naar het optreden dat de band op het Night Of The Prog-festival gaat geven dit jaar.
Website: http://www.kansasband.com/
Begin 2016 verscheen het derde album van deze Amerikaanse songwriter. Een kleine 40 minuten wanen we ons weer in de onschuld van eind jaren zestig en dan voornamelijk die van de West Coast. De lijzige psychedelica en dromerige feelgood-folk moet ons de drukte van de huidige maatschappij doen vergeten. De rijke en warme productie neemt de stem van Miranda als centrum, waaromheen we een rijk instrumentarium, bestaande uit o.a. Mellotron, slidegitaar en zelfs een zingende zaag horen. Veel van de instrumenten worden door Richards zelf bespeeld, of door wederhelft en producer Rick Parker. Maar er is een aantal gasten, waaronder Lili Haydn en Irina Björklund. Het is een plaat die je in donkere tijden naar een lichtpunt brengt en de dagelijkse sores even doet vergeten.
Website: http://www.mirandaleerichards.com/
In 2014 zagen we Moulettes ook al opduiken in ons jaaroverzicht. Met het huidige album “Preternatural” zet de band de lijn richting progrock meer door en is het folkkarakter toch duidelijk minder. De nummers zijn wat compacter en de toevoeging van een gitarist(e) zorgt duidelijk voor een nieuwe geluid dat de band duidelijk goed ligt. Moulettes verdient een plek in de top 10.
Website: http://www.moulettes.co.uk/
Verbal Delerium: een band waar ik nog nooit van had gehoord, totdat een collega-Xymponiaan hiermee aankwam. De muziek die deze Griekse band maakt is een perfecte mengeling van stijlen. Het is een vrij donker album en er zijn redelijk wat stevige passages met de nodige metalriffs, maar een en ander komt met de nodige afwisseling. Zo kan het zijn dat een nummer zware op Anekdoten lijkende prog combineert met triphop/elektronica. De band heeft zeker aansluiting bij de nieuwe lichting neo-progbands en is dan ook getekend door het Britse Bad Elephant Music. Het is een stijl die mij zeker aanspreekt, mede doordat de band regelmatig buiten de getreden paden wandelt.
Website: https://verbaldelirium.bandcamp.com/
Na een eerste luisterbeurt van dit album kon het mij totaal niet bekoren. Pas toen ik deze Russische band live in actie zag viel het spreekwoordelijke kwartje. De donkere sprookjesachtige composities worden gedomineerd door het pianospel van Gleb Kolyadin. Hier overheen vertelt zangeres Marjana Semkina haar vaak donkere verhalen. En als je de twee met band aan het werk ziet, zuigen ze je mee in het optreden.
Website: http://iamthemorning.com/
Een paar jaar geleden prijkte het tweede album van de Zweedse Silje Leirvik hoop op mijn jaarlijst. Nu is het de beurt aan labelgenoot, gitarist/songwriter Ronny Pedersen, de man achter holon, om in de top 10 te kruipen. Het album sluit naadloos aan bij de muziek die Rhys Marsh produceert en we wanen ons dan ook af en toe in de dreigende sferen van het oude King Crimson. Denk hierbij dan voornamelijk aan de platen uit begin jaren 70. Het fijne van “The Time Is Always Now” is echter dat zowel Silje als zangeres Kari Harnsehaug de vocalen op een paar nummers voor hun rekening nemen. Hierdoor krijgt het album een melodieus contrast.
Website: http://www.holon.no/
