Uitzending Terugluisteren

Nr. 14

Op nummer 14 vinden we vier albums: alle vier platen die maar in de lijst van één redactielid waren te vinden.

The Enid - Dust (Operation Seraphim)
U hoort: Trophy

– Op nummer 8 in de lijst van Herman:
Wat een gedoe in The Enid-kringen de laatste maanden. Van de bezetting die in juni 2012 onze 1000ste uitzending opluisterde is op dit moment nog één lid over: gitarist Jason Ducker, die met twee zeer jonge krachten gaat bewijzen dat The Enid anno 2017 zonder oprichter Robert John Godfrey bestaansrecht heeft. Dat zagen we toch echt niet aankomen, ook al werd het in de lente van afgelopen jaar verschenen "Dust" lang niet zo enthousiast ontvangen als voorganger "Invicta". Toch heb ik het album erg vaak en met veel plezier gedraaid. Zoals we wel gewend zijn van The Enid zit ook "Dust" weer vol met opvallende en minder opvallende muzikale verwijzingen naar recente en oudere The Enid-composities. Met al die leidmotieven is weer een ingenieus spelletje gespeeld. Bovendien klinkt ook dit The Enid-album weer als een klok, met soms overdonderend effect. De onlangs verschenen DVD en Blu-ray van de visueel indrukwekkende en vast financieel gewaagde "The Dust Show" bewijst dat dit materiaal ook live veel indruk maakte. Deze bezetting nam spetterend afscheid, zo wordt duidelijk.
Website: https://www.theenid.co.uk/ .

Verbal Delerium – The Imprisoned Words Of Fear (Bad Elephant Music)
U hoort: Images From A Grey World

– Op nummer 8 in de lijst van Maurice: Verbal Delerium: een band waar ik nog nooit van had gehoord, totdat een collega-Xymponiaan hiermee aankwam. De muziek die deze Griekse band maakt is een perfecte mengeling van stijlen. Het is een vrij donker album en er zijn redelijk wat stevige passages met de nodige metalriffs, maar een en ander komt met de nodige afwisseling. Zo kan het zijn dat een nummer zware op Anekdoten lijkende prog combineert met triphop/elektronica. De band heeft zeker aansluiting bij de nieuwe lichting neo-progbands en is dan ook getekend door het Britse Bad Elephant Music. Het is een stijl die mij zeker aanspreekt, mede doordat de band regelmatig buiten de getreden paden wandelt.
Website: https://verbaldelirium.bandcamp.com/ .

Choir Of Young Believers – Grasque (Ghostly International)
U hoort: Salvatore / Gamma Moth

– Op nummer 8 in de lijst van René:
Het vorige album van het Deense Choir Of Young Believers stond op nummer 9 van onze gezamenlijk topalbums over 2012, mede door een nummer 1-positie van mij. Opvolger “Grasque” is wederom van hoog niveau, maar heeft beduidend meer tijd nodig om te beklijven. Bandleider Jannis Noya Makrigiannis zonderde zich eerst af van zijn musici en fabriceerde met een goedkope synthesizer de basis van een aantal nieuwe stukken. Nadat zijn bandleden de arrangementen verder ingevuld hebben blijkt het materiaal beduidend elektronischer te klinken als voorheen. Een soort gimmickloze Art Of Noise met een melancholieke inslag.
Website: http://ghostly.com/releases/grasque .

Cosmograf - The Unreasonable Silence (eigen beheer)
U hoort: The Uniform Road

– Op nummer 8 in de lijst van Christian:
Nog zo'n vaste waarden mijn jaarlijstjes. Vanaf zijn tweede album staat iedere nieuwe release er steevast in. Het is absoluut niet vernieuwend wat Robin Armstrong (de man achter Cosmograf) doet, maar hij levert altijd weer intrigerende conceptalbums af rond boeiende thema's of met een bijzondere verhaallijn. Sci-fi-prog met een zwaar, tegen metal aanleunend randje en ook altijd een flinke Floydesque insteek. “The Unreasonable Silence” is wat lastiger om te doorgronden en ook wat taaier door het soms hoorspelachtige karakter maar is wel een klein groeibriljantje. Overigens had de plaat ook bijna in de lijst van Herman gestaan. Hij staat met 9 andere albums voor hem op nummer 11.
Website: http://www.cosmograf.com/ .

Nr. 13

Our Oceans – Our Oceans (eigen beheer)
U hoort: Turquoise

– Op nummer 7 in de lijst van René:
Gitarist Tymon Kruidenier kenden we voorheen vooral van zijn jazzrockende progmetalformatie Exivious. Met nagenoeg dezelfde musici heeft hij met Our Oceans een hele ander muzikaal spectrum gezocht. De persoonlijke songs liggen in het verlengde van ingetogen postrock, de melancholieke klanken van The Pinapple Thief en Porcupine Tree en het raadselachtige van Radiohead, waarover een ambient-saus is gegoten. Het fretloze baswerk van Robin Zielhorst komt in deze setting nog beter tot zijn recht dan in Exivious, terwijl Kruidenier over een opvallend aangename stem blijkt te beschikken.
Website: http://www.ouroceans.net .

Nr. 12

Drie albums die alle drie in de lijst van één redactielid op nummer 6 zijn geplaatst:

Miranda Lee Richards – Echoes Of The Dreamtime (Invisible Hands Music)
U hoort: Already Fine

– Op nummer 6 in de lijst van Maurice:
Begin 2016 verscheen het derde album van deze Amerikaanse songwriter. Een kleine 40 minuten wanen we ons weer in de onschuld van eind jaren zestig en dan voornamelijk die van de West Coast. De lijzige psychedelica en dromerige feelgood-folk moet ons de drukte van de huidige maatschappij doen vergeten. De rijke en warme productie neemt de stem van Miranda als centrum, waaromheen we een rijk instrumentarium, bestaande uit o.a. Mellotron, slidegitaar en zelfs een zingende zaag horen. Veel van de instrumenten worden door Richards zelf bespeeld, of door wederhelft en producer Rick Parker. Maar er is een aantal gasten, waaronder Lili Haydn en Irina Björklund. Het is een plaat die je in donkere tijden naar een lichtpunt brengt en de dagelijkse sores even doet vergeten.
Website: http://www.mirandaleerichards.com/ .

Colin Edwin / Jon Durant - Burnt Belief – Emergent (Alchemy Records)
U hoort: Ghost Aquatic

– Op nummer 6 in de lijst van René:
Burnt Belief is de naam die Cloudgitarist Jon Durant en Colin Edwin, de van Porcupine Tree bekende specialist op de fretloze bas aan hun eerste gezamenlijke CD gaven. Toen men dit project verder wilde uitdiepen werd het tevens de projectnaam. Met “Emergent” heeft men de beoogde trilogie voltooit. Samen met drummer Vinny Sabatino is een heerlijk trippy instrumentaal album gemaakt, waarop de typerende kenmerken van de Cloud Guitar en de fretloze bas mooi samengaan met spacy toetsengeluiden, aanvullende programmering en het percussieve slagwerk van Sabatino.
Website: http://www.alchemyrecords.com/ .

Suede - Night Thoughts (Warner Music, 2016)
U hoort: When You Were Young / The Fur & The Feathers

– Op nummer 6 in de lijst van Aldwin:
Je zou denken: 'Suede, dat is toch een Britpopband?'. Maar je kunt rustig zeggen: 'Suede goes progressive!'. "Night Thoughts" is een verhalend concept-album dat ook nog eens vergezeld gaat van een film op DVD. Op het album is een volledige strijkerssectie te horen. De songs zijn uiterst sfeervol en worden vol emotie gezongen door zanger Brett Anderson.
Website: http://www.suede.co.uk/ .

Nr. 11

Op nummer 11 vinden we twee albums:

Freedom To Glide – Fall (Ruby Storm Records)
U hoort: The Middle Game

– Op nummer 4 in de lijst van René:
“Fall” is de opvolger van het op de Eerste Wereldoorlog gebaseerde “Rain” uit 2013 van het Engelse duo Freedom To Glide. Ook op dit conceptalbum is oorlog het thema, maar het is dit keer breder getrokken met nummers over de WOII. Nog steeds is goed te horen dat Pete Riley en Andy Nixon vroeger in de Pink Floyd-coverband Dark Side Of The Wall speelden, maar gaandeweg hebben ze een heel eigen sound ontwikkeld, waarin melancholische fragmenten, hemelse gitaarsolo’s en fraaie samenzang excelleren.
Website: http://www.freedomtoglide.com .

Airbag - Disconnected (Karisma Records, 2016)
U hoort: Broken

– Op nummer 4 in de lijst van Aldwin:
Dit 4e album van Airbag is er opnieuw één om door een ringetje te halen, tenminste als je houdt van melancholische, atmosferische muzikale landschappen. Muziek in de lijn van Pink Floyd, veelal vergezeld van het lyrische gitaarspel van Bjørn Riis.
Website: http://www.airbagdisconnected.com/ .

Nr. 10

Antoine Fafard – Sphère (Timeless Momentum)
U hoort: Celestial Roots

– Op nummer 3 in de lijst van René:
“Sphère” is het vierde soloalbum van
Antoine Fafard. Deze Canadese bassist kreeg de nodige bekendheid als bandleider van de progmetaljazzrockformatie Spaced Out. Op zijn soloplaten kiest hij nadrukkelijker voor de pure jazzrock, waarbij hij hulp krijgt van grote namen uit die scene. Op “Sphère” is dat Gary Husband, die met geweldig drum- en toetsenspel een perfecte aanvulling is voor Fafards solistische en groovy baswerk. In Jerry De Villier Jr. heeft Fafard tenslotte de perfecte gitarist, die met een vaak Holdsworth-achtige gedrevenheid zijn solo’s presenteert.
Website: http://www.antoinefafard.com .

Opeth - Sorceress (Nuclear Blast, 2016)
U hoort: Persephone / Sorceress

– Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
De progliefhebber die bang was dat Opeth met zijn overgang naar het in extreme metalvormen gespecialiseerde Nuclear Blast weer terug zou vallen op de deathmetal waarmee de Zweedse band 20 jaar geleden zijn eerste muzikale schreden zette, kon opgelucht adem halen. “Sorceress” ligt in het verlengde van voorgangers “Heritage” en “Pale Communion”, waarbij de groep zich opnieuw laat inspireren door het beste uit de psychedelische en symfonische rock. Stevige passages worden afgewisseld met akoestische om vervolgens weer over te gaan in Hammond-uitbarstingen.
Website: http://www.opeth.com/ .

Nr. 9:

...en voor het eerst vanavond een album dat van twee redactieleden punten heeft gekregen (terwijl een derde redactielid het als nummer 11 noemt).

Nick Johnston – Remarkably Human (eigen beheer)
U hoort: Ignore Alien Orders

– Op nummer 2 in de lijst van René:
Het huidige Album Van De Maand heeft ook meteen een plek verdient in mijn top 10 van het afgelopen jaar. Op Nick Johnstons vierde soloalbum “Remarkably Human” raakt hij de juiste, gevoelige snaar. De Canadese gitarist had al drie platen gemaakt, waarop hij aantoonde een veelheid aan stijlen te beheersen, die hij vaak met een aan shredding herinnerende virtuositeit benaderde. De nieuwe muziek klinkt meer als één geheel en heeft een beduidend melodieuzere inslag. Geholpen door Gavin Harrison op drums, Bryan Beller op bas en pianist Luke Martin heeft Johnston hiermee zijn meest ambitieuze album tot nu toe uitgebracht.
Website: http://nickjohnstonmusic.com/ .

Bauer - Eyes Fully Open (Basta)
U hoort: Waterfall

– Op nummer 6 in de lijst van Christian:
Bauer = Berend Dubbe, in het dagelijks leven de stem van TV-zender Net 5. Na een pauze van 10 jaar is hij weer terug met een nieuw album en met een sound die nog meer uitwaaiert dan daarvoor. Dit is rijk gearrangeerde orkestrale pop met genoeg progtinten om ook de verstokte liefhebber te blijven boeien.

– Op nummer 7 in de lijst van Herman:
Al toen Berend Dubbe de videoclip voor "The Alchemist" online zette, toch nog geruime tijd voor "Eyes Fully Open" verscheen, was ik betoverd. Nee, bij het intro al: de prachtige doorlopende klassieke melodie heeft een effect waar geen alchemist meer aan te pas hoeft te komen. Die Dubbe is niks verleert in die pauze van 10 jaar, dat wisten we toen al meteen. Het uiteindelijke album bleek nog flink wat variatie te bieden ook en naast knap geschreven songs vol rijke melodieën ook vele staaltjes van arrangeerkunst op het hoogste niveau.
Website: http://www.bauertheartist.com/ .

Nr. 8:

Voor het eerst komen we een nummer 1 van een persoonlijke lijst tegen. Een album dat van andere redactieleden geen punten heeft gekregen, al noemt Christian hem wel.

Syndone - Eros & Thanatos (Fading / AltrOck)
U hoort: Gli Spiriti Dei Campi

– Op nummer 1 in de lijst van Herman:
De Italiaanse band Syndone was voor mij de grootste ear opener van 2016. En niet alleen het dit jaar verschenen "Eros & Thanatos". Sinds toetsenist-componist Nik Comoglio Syndone in 2010 nieuw leven verschafte en ditmaal als échte band heeft de groep 4 albums gemaakt die nauwelijks voor elkaar onderdoen en onderling toch verschillend genoeg zijn. Die 3 eerdere werden razendsnel aangeschaft en draaien even vaak hun rondjes als "Eros & Thanatos", dat van de vier albums toch wel de meest volmaakte is. Een moderne vorm van RPI met lichte invloeden uit jazz(rock), onder andere door fraai vibrafoonspel, en klassieke muziek.
Websites: http://www.altrock.it/?wpsc-product=eros-thanatos-2
en https://www.facebook.com/syndone .

Nr. 7:

Moulettes - Preternatural (Craftpop Records)
U hoort: Hidden World

– Op nummer 4 in de lijst van Christian:
“Preternatural” is een eigenzinnig modern album dat voortborduurt op de ontwikkeling die band op voorganger “Constellations” uit 2014 had ingezet. De tot dan toe geldende opvatting dat Moulettes een folkband is met "Preternatural" nu definitief vaarwel gezegd; deze unieke muziek is progressief ten top te noemen. En hoe prog ben je als je album ook nog eens een heus conceptalbum is, waarbij de band zich heeft laten inspireren door natuurfilmer Sir David Attenborough en door de vele wezens in de natuur die buitennatuurlijk lijken te zijn, die eigenlijk niet zouden kunnen bestaan.

– Op nummer 7 in de lijst van Maurice:
In 2014 zagen we Moulettes ook al opduiken in ons jaaroverzicht. Met het huidige album “Preternatural” zet de band de lijn richting progrock meer door en is het folkkarakter toch duidelijk minder. De nummers zijn wat compacter en de toevoeging van een gitarist(e) zorgt duidelijk voor een nieuwe geluid dat de band duidelijk goed ligt. Moulettes verdient een plek in de top 10.
Website: http://www.moulettes.co.uk/ .

Nr. 6:

holon - The Time Is Always Now (Autumnsongs Records)
U hoort: Dancer In The Sky

– Nummer 5 in de lijst van René:
Natuurlijk kan er geen plaat van Rhys Marsh’ onvolprezen Autumnsongs Records ontbreken in onze jaarlijsten. Dit keer valt de keuze op het met een kleine letter beginnende holon, een project van multi-instrumentalist Ronny Pedersen. Hij was al jaren aan het schaven aan een collectie songs met een overkoepelende, in het Boeddhisme gelegen thema. Na het horen van Marsh’ project Kaukasus wist hij hoe hij deze muziek moest vormgeven. Met Marsh op de productiestoel en als bespeler van de toetseninstrumenten, plus Kaukasus-fluitist Ketil Vestrum Einarsen, de jonge drummer Geir Anfinn Halland Johansen en twee zangeressen creëerde Pedersen een fraai, bijna 70 minuten durende trip. De songs hebben geregeld dat dreigende van King Crimson en Kaukasus, maar bevatten ook pakkende melodieën en thema’s, zoals goed te horen in het wonderschone “Overture: The Belly Of Being”.

– Nummer 5 in de lijst van Herman:
Uit de periferie van Rhys Marsh en zijn Autumnsongs Records komt ieder jaar wel minstens één album naar boven waar je niet zo 1-2-3 op uitgeluisterd raakt. Veelal zijn het albums die goedbeschouwd niet echt bij één genre zijn in te delen. Wel hebben veel Autumnsongs-releases een ietwat onheilspellende sfeer. Dat geldt in zeer sterke mate voor "The Time Is Always Now" van holon. Rhys Marsh is zelf de producer, maar ondanks het feit dat hij meezingt en -speelt is het niet zozeer zijn project, maar dat van gitarist/songwriter Ronny Pedersen. Ook twee breed gerespecteerde Noorse zangeressen zijn te horen: Silje Leirvik en Kari Harneshaug. Hoewel zij sterk uitgedachte, oorstrelende melodieën krijgen te zingen, zijn die melodieën veelal gedrapeerd over vrij dreigend aandoende muziek, gegoten in ook hier weer kleurrijke arrangementen waarin vele fraai klinkende zowel akoestische als elektr(on)ische instrumenten bij aangewend worden.

– Nummer 10 in de lijst van Maurice:
Een paar jaar geleden prijkte het tweede album van de Zweedse Silje Leirvik hoop op mijn jaarlijst. Nu is het de beurt aan labelgenoot, gitarist/songwriter Ronny Pedersen, de man achter holon, om in de top 10 te kruipen. Het album sluit naadloos aan bij de muziek die Rhys Marsh produceert en we wanen ons dan ook af en toe in de dreigende sferen van het oude King Crimson. Denk hierbij dan voornamelijk aan de platen uit begin jaren 70. Het fijne van “The Time Is Always Now” is echter dat zowel Silje als zangeres Kari Harnsehaug de vocalen op een paar nummers voor hun rekening nemen. Hierdoor krijgt het album een melodieus contrast.
Website: http://www.holon.no/ .

Jonas Lindberg & The Other Side – Pathfinder (ModeMusic)
U hoort: Pathfinder

– Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
Een plaat die eigenlijk het gehele Xymphonia-team eind dit jaar verraste is het eerste volwaardige album van Jonas Lindberg & The Other Side. “Pathfinder” laat een fijne combinatie van prog en melodie horen die we wel meer gewend zijn van landgenoten als Karmakanic en Moon Safari. Je wordt op slag vrolijk als je het album op zet. Vanaf opener “Square One” heeft men je te pakken. De composities zitten vol sterke melodieën, en daarnaast wordt er nog eens ijzersterk gemusiceerd. Ook op het vocale vlak zit het goed: zanger Jonas Sundqvist heeft een sterke, krachtige stem. Het melodieuze vernuft van bands als Toto, maar ook Moon Safari wordt mooi gebalanceerd met de progressieve rock van bands als Spock's Beard en The Flower Kings. Zo op het eind van het jaar een aangename verrassing.

– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
Deze Zweedse band maakt muziek die enerzijds Amerikaans à la Toto of Kansas klinkt, maar toch ook zeker iets Zweeds heeft: we horen ook af en toe overeenkomsten met de muziek van The Flower Kings en de diverse afsplitsingen daarvan – en soms het zomerse gevoel dat Moon Safari teweeg brengt. Het warme solo-geluid van de gitaar doet wisselend denken aan Roine Stolt, Steve Lukather, David Gilmour en Steve Rothery. Daarnaast is er ook ruimte voor een traditioneel proggy toetsenarsenaal.
Website: http://www.lindbergmusic.com/ .

Nr. 5:

Kansas - The Prelude Implicit (InsideOut, 2016)
U hoort: Rhythm In The Spirit

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
We hebben er 16 jaar op moeten wachten, maar daar is-ie dan: het nieuwe studioalbum van Kansas - en wat voor album: een echte progresieve plaat met de nieuwe zanger Ronnie Platt. “The Prelude Implicit" laat klassieke Kansas horen, zoals de band in de tweede helft van de jaren zeventig klonk. Symfonische rock met soms haast hymne-achtige melodieën en ook een stevig randje, afgewisseld met wat meer naar AOR neigende pakkende melodieuze rockers.

– Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
Jarenlang begaf Kansas zich in het oldies-circuit, maar hier was de meerderheid van de band wel klaar mee. Het vertrek van Steve Walsh zorgde ervoor dat er nieuw bloed ging stromen. Met een nieuwe zanger (Ronnie Platt), een nieuwe toetsenist en eeen tweede gitarist ging men na meer dan 15 jaar werken aan een nieuw studio-album. De inspiratie was er volop en met “The Prelude Impact” weet de band vriend en vijand te verrassen. Het album keert terug naar de hoogtijdagen en het enthousiasme spat uit je speakers. Met recht hoort dit album in de hoogste regionen van de jaarlijsten. Ik kijken ook al uit naar het optreden dat de band op het Night Of The Prog-festival gaat geven dit jaar.

– Op nummer 7 in de lijst van Christian:
Wie in 2015 had geroepen dat Kansas met een nieuw album zou komen dat fier overeind blijft naast het klassieke jarenzeventigwerk, had ik voor gek versleten. Maar "The Prelude Implicit" bewijst dat er, met een flinke infusie van fris talent naast de oudgedienden, nog zeker leven in deze band zit. Zanger Ronnie Platt stapt met groot gemak in het voetspoor van Steve Walsh. Violist David Ragsdale laat horen dat hij dat ook kan als het gaat om Robbie Steinhart en met de extra gitarist en een fulltime toetsenist, waarbij zanger Ronnie Platt op het podium ook toetsen speelt, is Kansas weer terug bij die klassieke seventies-sound.
Website: http://www.kansasband.com/ .

Oak - Lighthouse (Apollon Records)
U hoort: Perceiving Red

– Op nummer 1 in de lijst van René:
Het debuut “Lighthouse” van het Noorse Oak was het Album Van De Maand september. Hoewel de plaat al in 2013 in eigen beheer was uitgebracht, kwam de grote doorbraak pas nadat de muziek vorig jaar opnieuw werd uitgebracht door Apollon – PROG – Records. Oak maakt muziek die ergens tussen het pastorale van Elbow, het mysterieuze van The White Birch en de progpop van For Absent Friends in zit. De perfecte, vol effecten zittende productie geeft de CD een moderne sound, die in één nummer nog wordt opgesierd door een gitaarsolo van Bjørn Riis.

– Op nummer 5 in de lijst van Christian:
Een jaar zonder een album uit de Scandinavische regio in mijn top 10 komt nagenoeg bijna niet voor. Wat dat betreft was 2015 een uitzondering en gaan we in 2016 weer op de oude voet verder. Het Noorse Oak zou eigenlijk niet in deze lijst mogen staan, omdat het album feitelijk al in 2013 is verschenen maar het is door een heruitgave en bijbehorende promotie pas echt op mijn radar verschenen. Dit is schitterende melodieuze, moderne symfo die raakvlakken heeft met het melancholische geluid van Elbow. Opnametechnisch is het album ook nog eens om door een ringetje te halen.
Website: http://www.oakinoslo.com/ .

Nr. 4

Iamthemorning – Lighthouse (Kscope)
U hoort: Lighthouse (feat. Mariusz Duda)

– Op nummer 3 in de lijst van Christian:
De Russische groep Iamthemorning had al van zich doen spreken met twee eerdere albums, maar op een of andere manier wilde het kwartje bij mij nog niet echt vallen. Dat kwam pas met het derde album "Lighthouse", gevuld met schitterend gearrangeerde kamerprog. De muziek wordt gedragen door het schitterende pianospel van Gleb Kolyadin, ondersteund door strijkers en af en toe uitgebreid met een ritmesectie, veelal het van Porcupine Tree bekende duo Colin Edwin en Gavin Harrison. En over dit rijke muzikale landschap zingt Marjana Semkina met haar engelachtige stem. Je zou zo maar denken dat je in de hemel bent, maar als je dan oplet waarover ze eigenlijk zingt dan schrik je toch even want ze gaat donkere onderwerpen absoluut niet uit de weg. “Lighthouse” is een album dat een baken wil zijn voor iedereen die worstelt met psychische problemen met als boodschap "Je staat er niet alleen voor". Zware kost, maar op een ontwapenende manier gebracht.

– Op nummer 4 in de lijst van Herman:
"Lighthouse" is al de derde plaat van het Russische duo Iamthemorning. De eerdere albums had ik wel gehoord en klonken niet onaardig, maar op één of andere wijze miste een bepaalde 'spark'. Die was er wel meteen vanaf de eerste seconde van "Lighthouse". Misschien kwam het door reminiscenties aan mijn favoriete Tori Amos-album "Boys For Pele", maar er is toch meer. Fan van Amos zijn de twee vast, anders vraag je niet haar mixer Marcel van Limbeek voor je platen, dunkt me. Toch bieden de evocatieve voordracht van Marjana Semkina en het briljante klassieke pianospel van Gleb Kolyadin veel meer dan alleen die referentie. Live biedt de ontwapenende podiumpresentatie van Semkina nog een extra factor, die er uiteindelijk voor zorgde dat ik met terugwerkende kracht ook de eerdere albums bijzonder ging waarderen.

– Op nummer 8 in de lijst van Aldwin:
"Lighthouse" van het Russische duo Iamthemorning won vorig jaar de Album Of The Year Prog Award bij het jaarlijkse gala van Prog Magazine. Het album heeft enkele malen dat wat raadselachtige en atmosferische karakter van Kate Bush' "Aerial". Maar de Tori Amos van "Boys For Pele" is een referentie die zich nog meer opdringt. Die vergelijking wordt vooral opgewekt door het vloeiende pianospel van de duidelijk klassiek geschoolde Gleb Kolyadin. Maar ook door de wijze waarop alllerlei accenten in de arrangementen zijn geplaatst en hoe hier en daar strijkers opdoemen.

– Op nummer 9 in de lijst van Maurice:
Na een eerste luisterbeurt van dit album kon het mij totaal niet bekoren. Pas toen ik deze Russische band live in actie zag viel het spreekwoordelijke kwartje. De donkere sprookjesachtige composities worden gedomineerd door het pianospel van Gleb Kolyadin. Hier overheen vertelt zangeres Marjana Semkina haar vaak donkere verhalen. En als je de twee met band aan het werk ziet, zuigen ze je mee in het optreden.
Website: http://iamthemorning.com/ .

Nr. 3:

Big Big Train - Folklore (English Electric / GEP)
U hoort: Telling The Bees

– Op nummer 2 in de lijst van Christian:
Deze band heeft zich de laatste jaren ontwikkeld tot een vaste waarde in mijn jaarlijstjes. “Folklore” bouwt voort op het rijke geluid van het voorgaande studio-album “English Electric” en kan ik niet anders omschrijven dan als 'Engels tot in de tenen'. Big Big Train vertelt weer schitterende muzikale verhalen die nauw verbonden zijn met de Britse geschiedenis en volksgebruiken. En hoewel de songs geschreven worden door ofwel zanger David Longdon ofwel bassist Greg Spawton, mogen we de invloed van de rest van de band op de BBT-sound niet onderschatten. Drummer Nick D'Virgilio geeft de muziek een schitterende 'drive' met zijn drumspel, Danny Manners zorgt samen met Andy Poole voor het uiterst aangename toetsenwerk, waarbij Rikard Sjöblom ook nog af en toe een duit in het zakje doet. Dat doet hij zeker ook als extra gitarist naast Dave Gregory, die ook nu weer de ene na de andere prachtige partij uit de mouw schudt. Rachel Halls viool word steeds nadrukkelijker gebruikt in de muziek en haar stem zorgt voor een mooie extra klankkleur in de achtergrondzang. En net als op de voorganger zorgen de koperblazers ervoor dat ik op gezette momenten 'geplaagd' word door golven van kippenvel.

– Op nummer 3 in de lijst van Maurice:
Een nieuw BBT-album is altijd een feest. Maar de band had een zware klus om het “English Electric”-tweeluik te evenaren. Dit lukt met “Folklore” dan ook niet, maar de band komt wel heel dicht in de buurt. Het album is een mooi gedoseerd werkstuk geworden dat het vertrouwde BBT-geluid laat horen, met de vertrouwde folk-invloeden en bombast in de epische stukken. De band gaat momenteel als een trein en werkt alweer aan een volgend, dit jaar te verschijnen kunststuk.

– Op nummer 6 in de lijst van Herman:
Ik kan er niet omheen, ook met "Folklore" weet Big Big Train weer een plek te veroveren in mijn top tien. Het album is compositorisch, arrangeertechnisch, speltechnisch en productioneel namelijk niet minder dan overweldigend. Niet dat de groep op dit (mits "English Electric" als één geheel gerekend) tiende album iets heel nieuws doet. De al maar uitdijende groep rond bassist/componist Gregory Spawton heeft zijn kunnen verder verfijnd en verrijkt en toch ook nieuwe accenten gelegd. De verfijning en verrijking zit 'm vooral in de bijzonder kleurrijke arrangementen, waarin ook de koperblazersgroep weer een bijzondere gastrol speelt.
Website: http://www.bigbigtrain.com/ .

Nr. 2:

Huis - Neither In Heaven (Unicorn Digital, 2016)
U hoort: The Red Gyspy

– Op nummer 1 in de lijst van Aldwin:
Dit album staat bij mij duidelijk bovenaan de lijst. Dit tweede album van de Canadese band Huis heeft voor mij bijna alles wat je van een compleet album kan verwachten: Prachtige hoes; bijna 70 minuten muziek die van het begin tot het eind boeit; prachtige gitaarsolo’s; meerder nummers die toewerken naar een climax.. – kortom: een mooi album. Extra leuk dat we dit jaar Huis live kunnen zien op het zesde Progdreams Festival, op 4 maart 2017.

– Op nummer 3 in de lijst van Herman:
Het Canadese Huis maakt muziek waar je het warm van krijgt. Dat zit 'm vooral in de gloedvolle sound, de meeslepende melodieën en soms in de wijze waarop naar climaxen wordt toegewerkt. Vergeleken met het debuut is de algehele impact van Huis' composities en productie nog krachtiger en vallen alle muzikale elementen en de zang nóg fraaier samen. Resultaat is een heel emotievol puur symfoalbum.

– Op nummer 4 in de lijst van Maurice:
Met het tweede album “Neither In Heaven” vestigt Huis zich als een van de leidende bands uit Canada en kruip meer en meer richting landgenoot Mystery. Was het debuut van de band nog een aangename verrassing, met “Neither In Heaven” heeft de band een behoorlijke groeispurt gemaakt. Het is een volwassen prog-album geworden, met ijzersterke composities die zich kunnen meten met het werk van bands als IQ, het oude Marillion en het oude Arena. Het zit vol met goed gedoseerde keyboard- en gitaarsolo's en hier en daar slaat ook nog eens een golf van Mellotron-geluiden je om de oren. Prijsnummer van het album is “Memories”.

– Op nummer 9 in de lijst van Christian:
De klassieke neoprogsound is in goede handen bij het Canadese Huis. “Neither In Heaven” is melodieus, heerlijk vet geproduceerd en gaat er in als gesneden koek. Dat laatste zou je als kritiek kunnen zien, maar in het geval van Huis is het dat niet. Vakmanschap is het toverwoord, meeslepend is het effect.
Website: http://www.huisband.com/ .

Nr. 1

...maar wat eensgezindheid betreft is er in ons programma één band baas-bovenbaas en dat geldt eigenlijk wel zo'n beetje voor het hele progressieve rockwereldje. Je kunt gewoon niet om dit album heen.

Marillion - F.E.A.R. (Fuck Everyone And Run) (Intact)
U hoort: White Paper

– Op nummer 1 in de lijst van Maurice:
Gelijk bij de eerste luisterbeurt liet het nieuwe album van Marillion, “Fuck Everyone And Run”, kortweg “F.E.A.R.” genoemd, een verpletterende indruk achter. Een echt protestalbum, waarop de band geïnspireerd door zanger Steve Hogarth op zeer pakkende wijze haar visie op de huidige staat van de wereld aan ons voorschotelt, vooral op “El Dorado” en “The New Kings”. Dat Marillion drie jaar aan dit album heeft gewerkt, heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. De opbouw naar een momentum deed denken aan de tijd dat men aan “Marbles” werkte. Het album word gedomineerd door 3 lange epische stukken, met verhalende teksten en soms filmische muziek die elkaar perfect aanvullen. Toetsenist Mark Kelly krijgt ruimschoots de gelegenheid zijn sfeervolle en rijke toetsenpartijen neer te leggen als leidraad waar de rest van de band overheen musiceert. Natuurlijk ontbreken Steve Rothery's gitaarsolo's niet, die goed gedoseerd zijn. En ook drummer Ian Mosley is zeer inventief. Hoogtepunt van het album en misschien wel een van de mooiste composities in de carrière van Marillion is het bijna 20 minuten durende “The Leavers”. Hier duiken we in het zwervend bestaan van een artiest, en de onrust van zijn bestaan. Met recht is “F.E.A.R.” het album van 2016.

– Op nummer 1 in de lijst van Christian:
Met “F.E.A.R.” flikt Marillion het toch maar weer even en dan te bedenken dat het alweer het 18de studio-album van de band is. Op een of andere manier lukt het de heren om iedere keer weer om geinspireerd te raken en nieuwe muzikale wegen te vinden. “F.E.A.R.” bevat uitermate gelaagde stukken die bij iedere luisterbeurt weer nieuwe dingen prijsgeven.

– Op nummer 2 in de lijst van Aldwin:
We hebben er 4 jaar op moeten wachten, op dit 18de album van Marillion – en wat voor één! Voor mij echt groeialbum, met Steve Hogarth op z’n best, maar ook genoeg ruimte voor de solo’s van gitarist Steve Rothery en toetsenist Mark Kelly. Met als hoogtepunt het ruim 16 minuten durende “The New Kings” dat vast nog wel een andere keer ten gehore zal worden gebracht in ons programma. Kers op de taart was het optreden van Marillion in Vredenburg een maand geleden.

– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
Bijzonder dat een band die al zo'n 35 jaar meedraait en daarvan 27 jaar in dezelfde bezetting opereert met een album op de proppen weet te komen, dat er muzikaal en tekstueel toe doet en dat met diverse passages steeds weer kippenvel weet op te wekken. En bijzonder dat Marillion juist met een plaat die bijna alleen maar zeer lange meerdelige stukken bevat meer mensen weet te beroeren dan de groep in tijden gelukt is. Een plaat die er op alle mogelijke manier inhakt.

En ook René noemde het in zijn inleidende tekst: een mooi album, alleen ook weer niet verrassend.
Website: http://www.marillion.com/ .