Uitzending Terugluisteren

Nr. 11

Dertien albums die allen maar in één lijst genoemd zijn, vallen buiten deze drie-uurs uitzending. Op nummer 11 vinden we 3 albums: de vijfde plaatsen uit drie persoonlijke lijstjes.

Frequency Drift – Letters To Maro (Gentle Art Of Music / Soulfood)
U hoort: Nine

– Op nummer 5 in de lijst van Herman:
Waar vroege albums van het Duitse Frequency Drift, hoewel zeker de moeite waard, nog wel wat eigen-beheer- en beginnelingbeperkingen lieten horen, is daar 10 jaar, 8 albums en behoorlijk wat bezettingswisselingen verder absoluut geen sprake meer van. Bij "Letters To Maro" is het albumverhaal fraai geïllustreerd in het boekwerkje met hypergestyleerde foto's. Muzikaal en productioneel is alles al even verzorgd. Nieuwe zangeres Irini Alexia is absoluut een verrijking voor de groep. Smetje: tijdens het Crosslands Festival in Ulft op de laatste zaterdag van 2018 bleek dat Alexia er live moeite mee had het zuiver te horen...
Website: http://frequencydrift.com/ .

Exit North - Book Of Romance And Dust (Exit North Music)
U hoort: Lessons In Doubt

– Op nummer 5 in de lijst van René:
Ex-Japan-lid Steve Jansen bracht onlangs een soloplaat uit, maar liet tevens het album "Book Of Romance And Dust" van Exit North het licht zien. Aan deze CD werkten Jansen, Thomas Feiner (van Anywhen), Charles Storm, Ulf Jansson, een strijkkwintet en enkele gastmusici al enkele jaren. Genoemd naar een solo-nummer van Jansen begeeft de groep zich in de bekende wateren van ambient popmuziek, prachtig geproduceerd en met een hoofdrol voor de zanger die je 'de Scott Walker van de laatste jaren' zou kunnen noemen: Thomas Feiner.
Website: https://www.exitnorthmusic.com/ .

Riverside – Wasteland (InsideOut / Sony Music)
U hoort: Lament

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
Riverside is terug met het eerste album ná de plotselinge, volkomen onverwachte dood van gitarist Piotr Grudzinski. De Poolse band van groepbandleider/zanger/bassist Mariusz Duda vervolgt evenwel gewoon de werkwijze om per album een behoorlijk ander gezicht van zichzelf te laten zien. "Wasteland", is een album vol interne contrasten. Zo wisselen sprookjesachtige sferen en folky stukken de stevig rockende passages af en is er daarnaast plaats voor meer filmisch klinkende ingetogenheid. De meeste gitaarpartijen werden ingespeeld door ex-Quidam-gitarist Maciej Meller, die ook mee op tournee was. Kortom: Riverside is back...
Website: https://riversideband.pl/en/ .

Nr. 10

Maidman, Jennifer - Dreamland (Earthmusic Productions)
U hoort: Conspiracy Of Dreamers

– Op nummer 4 in de lijst van René:
Multi-instrumentalist Jennifer Maidman ging sinds haar geboorte als Ian (of Jan) Maidman door het leven. Door haar gedwongen leven in een mannenlichaam voelde zich als veelgevraagd muzikant vooral op haar gemak bij zich androgyn gedragende musici als Boy George of David Sylvian, maar ook bij diverse andere acts, zoals The Penguin Cafe Orchestra, Sam Brown, Alice, Phil Saatchi en haar partner Annie Whitehead had ze een goede band. Dat verklaart waarom veel van deze muzikanten meespelen op haar solodebuut "Dreamland". Hierop vertelt ze haar verhaal, zowel in lekkere groovy, Robbie Robertson-achtige rocksongs en stemmingsvolle ballades, die verwantschap vertonen met die van Peter Gabriel, als in 'spoken word'-intermezzo's, die prachtig opgeluisterd worden door de gitaarloops van David Torn en rond de studio opgenomen omgevingsgeluiden.
Website: http://jennifermaidman.weebly.com/ .

Nr. 9

Twee albums op de nummer 9-positie, waaronder het eerste album dat in twéé lijstjes opduikt.

Barbieri, Richard - Variants.2-5 (Orange Asylum Records)
U hoort: New Soul 2018

– Op nummer 3 in de lijst van René:
De van voormalig Japan-, Rain Tree Crow- en Porcupine Tree-toetsenman Richard Barbieri kondigde eind 2017 aan een serie platen uit te gaan brengen, waarop stukken die niet op reguliere albums pasten, live-opnames en herbewerkingen van oud materiaal komt te staan. Deze eenvoudig uitgebrachte "Variants" zullen uiteindelijk in een apart te bestellen luxe verzamelbox worden gestoken. Ook hier weer een fraaie, vooral ambientgetinte verzameling, waarbij “New Soul 2018” interessant is omdat het door Barbieri gespeeld werd met Steven Wilson tijdens een van diens Royal Albert Hall concerten. Tevens maakt Barbieri gebruik van geluiden die hij tijdens de Rain Tree Crow-sessies in Frankrijk opnam.
Websites:
https://www.facebook.com/RichardBarbieriOfficial
https://richardbarbieri.bandcamp.com/ .

Southern Empire – Civilisation (Giant Electric Pea)
U hoort: Goliath's Moon

– Op nummer 10 in de lijst van Aldwin:
Deze Australische band is opgericht door toetsenist Sean Timms na het uit elkaar vallen van Unitopia. “Cilvilisation” is het tweede album van Southern Empire en het voldoet met vier nummers (twee van rond de 10 minuten, één van19 minuten en één van ruim 28 minuten) aan het verwachtingspatroon van een werkstuk uit handen van een echte progband.

– Op nummer 4 in de lijst van Chris: Soms kan een live-optreden ineens je perceptie van een band en zijn muziek totaal veranderen. Op 24 november stond Southern Empire samen met Damanek (en Seven Steps To The Green Door) op het podium van Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer. Het retestrakke en enthousiaste optreden van de heren was er de oorzaak van dat mijn gevoel bij hen en hun muziek geheel omsloeg. Daar waar het debuutalbum zeker sterk is, weten deze Australiërs op hun tweede album alle gebruikte muzikale elementen bijna te perfectioneren. Muziek waar het moeilijk bij stilzitten is.
Website: https://www.southernempireband.com/ .

Nr. 8:

Op nummer 8 vinden we maar liefst vijf albums. Twee titels die in twee lijstjes voorkomen en drie nummer 2-posities uit de persoonlijke lijstjes

Servants Of Science - The Swan Song (eigen beheer)
U hoort: Another Day

– Op nummer 2 in de lijst van René: Het Album van de Maand maart was "The Swan Song", het debuut van de Engelse formatie Servants Of Science. De volle Mellotronklanken waarmee opener "Another Day" begint, zouden kunnen suggereren dat Servants Of Science een volbloed symfonische rockband is. Nadere beluistering leert echter dat de groep tevens beïnvloed is door progressieve New Wave, getuige het voor die acts typische gebruik van uitwaaierende gitaren en melancholieke zang. Deze interessante mengeling wordt nog verder doorgevoerd in naar postrock en syntipop neigende stukken en een progressieve afsluiter met Floydeske gitaarclimax.
Websites: https://www.servantsofscience.com/ .

Suede – The Blue Hour (Warner Music)
U hoort: Flytipping

– Op nummer 2 in de lijst van Aldwin:
Na het in 2016 verschenen, prachtige, bijna niet te evenaren album “Night Thoughts”, Xymphonia's Album van de Maand in april van dat jaar, waren we benieuwd wat de opvolger zou brengen. “Blue Hour” blijkt daar niet veel voor onder te doen. De combinatie van de karakteristieke stem zanger van Brettt Anderson enerzijds en de vele symfonische passages anderzijds, maken het album ijzersterk en divers. Nu nog een keer live gaan bekijken.
Website: http://www.suede.co.uk/ .

Oak - False Memory Archive (Karisma Records)
U hoort: Claire De Lune

- Op nummer 2 in de lijst van Chris:
5 jaar na het verschijnen van het debuut (met de aantekening dat het pas door een heruitgave in 2016 echt door de progscene werd opgepikt) bracht het Noorse Oak dit jaar “False Memory Archive”. Dit album had niet gelijk dezelfde verpletterende indruk die het debuut maakte, maar bleek uiteindelijk toch een bedwelmende uitwerking te hebben op mij. Schitterende moderne progressieve rock waarin op ingenieuze wijze elektronische elementen verwerkt zijn.
Website: http://www.oakinoslo.com/.

Dilemma – Random Acts Of Liberation (Butler Records)
U hoort: Aether

– Op nummer 8 in de lijst van Maurice:
Dilemma debuteerde in 1995 met het album “Imbroccata”, waarna het heel stil werd rond de band. In 2012 kwam er een kortstondige reünie, die uiteindelijk resulteerde in een flink gewijzigde bezetting met o.a. drummer Collin Leijenaar (bekend van zijn spel bij Neal Morse en sinds kort ex-Kayak) en zanger/gitarist Dec Burke, die we nog kennen van Darwin’s Radio en Frost*. Constante factor in de Dilemma-geschiedenis is Robin Z(uiderveld). Samen met bassist Erik van der Vlis en gitarist Paul Crezee vormen deze heren het nieuwe Dilemma. De heren houden vast aan waar ze goed in zijn: moderne progressieve rock met soms een stevig sausje, maar met als basis heel toegankelijke, haast poppy songs met catchy melodieën. Een album van ware internationale allure dat het predicaat Album Van De Maand met recht verdient. Én een plaatje in mijn top 10.

– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
Na Kayak is Dilemma de tweede band van eigen bodem in mijn Top 10. Dilemma heeft me net als Subsignal verrast met het nieuwe album. Alles is werkelijk alles tot in de puntjes is verzorgd. We hebben dan wel heel lang op “Random Acts Of Liberation” moeten wachten, maar het resultaat klinkt als een klok en is een fascinerend werkstuk waar je niet snel op uitgeluisterd raakt.
Website: http://dilemma.band/ .

Pymlico – Nightscape (Apollon Records: PROG)
U hoort: Silver Arrow

- Op nummer 8 in de lijst van Chris: Bijna ieder jaar staat er wel een album in mijn Top 10 die een connectie heeft richting jazzrock of fusion. Dit jaar had ik zelfs meerdere kandidaten, waaronder het debuutalbum van het Britse Lydian Collective of Niko Tsonevs project Moonparticle. De keuze is echter gevallen op de Noorse band Pymlico, waarvan de frisse, bijna tijdloze sound te horen is op hun meest recente album “Nightscape”. Pymlico is een instrumentale band, met aan het roer drummer Arild Brøter die niet alleen drumt maar ook samen met zijn broer en toetsenist Øyvind Brøter de muziek schrijft en arrangeert en het geheel ook produceert. De Noren tappen op heel vernuftige wijze uit twee muzikale vaatjes en maken daar een eigen cocktail van. We horen fusion-invloeden met een mooie melodieuze rol voor saxofoniste Marie Færevaag maar dan wel gebed in soms kamerbrede toetsenpartijen, met als tegenhanger schitterende elektrisch gitaarwerk. Pymlico verenigt het beste van twee werelden in zich waarbij ze instrumentale virtuositeit uit de jazzrock koppelen aan knap uitgewerkte prog composities.

- Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
“Nightscape” van de Noorse fusion- en jazzrockgroep Pymlico laat een fris, bijna tijdloos geluid horen. Pymlico is een instrumentale band, met aan het roer drummer Arild Brøter die niet alleen drumt maar ook samen met zijn broer en toetsenist Øyvind Brøter de muziek schrijft en arrangeert en het geheel ook produceert. De Noren tappen op heel vernuftige wijze uit twee muzikale vaatjes en maken daar een eigen cocktail van. We horen fusion-invloeden met een mooie melodieuze rol voor saxofoniste Marie Færevaag maar dan wel gebed in soms kamerbrede toetsenpartijen, met als tegenhanger schitterende elektrisch gitaarwerk. Opener “Wide Awake” is daarvan al gelijk een mooi voorbeeld. Het langste nummer “Ghost Notes” is één van de stevigste tracks van het album. Het feit dat gitarist Stephan Hvinden mede-schrijver is, zou daar nog wel eens de oorzaak van kunnen zijn. Zoal veel nummers op “Nightscape” heeft het stuk een aanstekelijke groove en een schitterende opzwepend slot met alle ruimte voor drums en percussie. Pymlico heeft zich met dit album echt op de kaart gezet en we zullen deze Noren in de toekomst zeker niet meer uit het oog verliezen.
Website: https://www.facebook.com/Pymlico/ .

Nr. 7:

Ook nummer 7 is weer een ex aequo-aangelegenheid. Twee persoonlijke nummer één-titels - opvallend genoeg allebei Italiaans - en een breder gedragen album van Nederlandse bodem.

Not A Good Sign – Icebound (eigen beheer)
U hoort: Truth

– Op nummer 1 in de lijst van Herman:
Het derde album van het Italiaanse Not A Good Sign is wat grilliger dan de voorgangers en zeker niet zo pakkend als het veelgeroemde debuut. Het kent meer onheilspellende passages die uiteindelijk toch weer verslavend blijken te zijn. Een cursus hoe je stekelige en complexe instrumentale passages kunt inpassen in een toch min of meer songmatige structuur. En natuurlijk is het genieten van de geweldige zang van de ook van La Coscienza Di Zeno bekende Alessio Calandriello. Hij is echter niet in alle songs te horen: ook Trevisan zingt enkele stukken.
Websites:
https://www.notagoodsign.org/
https://notagoodsign.bandcamp.com/album/icebound .

Cervello - Live In Tokyo 2017 (Belle Antique)
U hoort: Trittico (live)

– Op nummer 1 in de lijst van René:
“Melos" uit 1973 was de enige LP die de Italiaanse formatie Cervello uitbracht. De plaat wordt door velen als meesterwerk gezien, hoewel anderen moeite hebben met het grillige karakter. Gitarist Corrado Rustici zou daarna in onder meer Nova spelen en enkele fraaie soloalbums maken, maar verwierf toch voornamelijk faam als producer. In 2017 kwamen drie van de vijf oorspronkelijke leden van Cervello bijeen om in Japan de hele LP live te spelen. Drie originele leden worden bijgestaan door drie nieuwe, waaronder Virginio Simonelli: een zanger die uit de popwereld komt, maar over een uiterst soepele stem blijkt te bezitten die met gemak de moeilijke passages beheerst. Al met al is de SHM-CD "Live In Tokyo 2017" een schitterend live-document.
Website: https://www.facebook.com/corrado.rustici .

Kayak – Seventeen (InsideOut / Sony Music)
U hoort: Cracks

– Op nummer 9 in de lijst van Maurice:
Horen we in deze bijna compleet nieuwe Kayak-bezetting een nieuwe spirit terug? Gitarist Marcel Singor geeft wel al op de CD blijk van zijn veelzijdigheid - en dat met een heel andere sound dan op zijn solowerk. Zanger Bart Schwertmann heeft een zeer prettige stem die qua timbre in de verte doet denken aan dat van Bert Heerink. Schwertmann weet de songs stuk voor stuk meeslepend over het voetlicht te brengen. Bassist Kristoffer Gildenlöw (ex-Pain Of Salvation), lid van de huidige bezetting, is alleen in "Cracks" te horen, de andere baspartijen zijn van bandleider en conservatoriumalumnus Scherpenzeels eigen hand. Dat "Cracks" is een van de drie epischer opgebouwde lange nummers, de overige zijn beduidend korter.

- Op nummer 4 in de lijst van Aldwin:
Toen enkele jaren geleden Edward Reekers en Cindy Oudshoorn uit Kayak stapten omdat ze het niet eens waren met de toekomst die bandleider Ton Scherpenzeel voor ogen had met de groep, leek die toekomst eventjes uiterst wankel geworden. Zeker toen ook enkele muzikanten het zangduo volgden naar het coverproject Symfo Classics. Rob Palmen van music agency GlassVille wist Scherpenzeel ervan te overtuigen gewoon door te gaan en koppelde de toetsenist/componist aan muzikanten uit zijn stal. De 65-jarige muziekveteraan kreeg met deze nieuwe kornuiten weer zoveel spirit dat hij zich weer 17 voelde. Samen met het feit dat dit ook echt het zeventiende Kayak studio-album blijkt, is dat de reden voor de albumtitel "Seventeen". We, mijn eega en ik, hadden het voorrecht de band te zien optreden bij één van de eerste optredens in de nieuwe line-up. We waren diep onder de indruk, vooral door de gespeelde nummers van het nieuwe album, maar ook hoe oude bekende Kayak-nummers gespeeld werden in een modern jasje.
Website: https://www.kayakonline.info/ .

Nr. 6:

Op nummer 6 vinden we twee albums: een persoonlijke nummer 1 die ook nog laag in een andere lijst opduikt én een album dat laat in het jaar verscheen en daarom nog niet door ieder teamlid (goed) gehoord was. Goede kans dat het volgend jaar opnieuw (en misschien wel hoger) in de eindlijst staat.

All Traps On Earth – A Drop Of Light (AMS Records)
U hoort: All Traps On Earth (edit)

- Op nummer 5 in de lijst van Chris:
Medio november was daar ineens een album van een project genaamd All Traps On Earth, waaraan Änglagård-bassist Johan Brand in alle stilte vanaf 2014 heeft gewerkt. Hij wordt op dit “A Drop Of Light” bijgestaan door drummer Erik Hammarström (de tweede drummer van Änglagård), toetsenist Thomas Johnson en klassiek zangeres Miranda Brand, inderdaad dochter van Johan. Brand zet de muzikale traditie van Änglagård uitstekend voort en weet de sound zelfs nog verder te ontwikkelen en te verrijken. Nog steeds heel veel Mellotron, heel veel zware basgitaren en baspedalen en virtuoos drumwerk, maar daarnaast ook veel ruimte voor diverse blaasinstrumenten zoals saxofoon, basklarinet en trompet. Gitaren zijn wat minder nadrukkelijk aanwezig. “A Drop Of Light” is een echt oncompromisloos album geworden.

- Op nummer 4 in de lijst van Herman:
Het liep al tegen het einde van het jaar toen Änglagård-bassist Johan Brand verraste met het album “A Drop Of Light”. Hij heeft daarvoor een andere band opgetuigd, waarbinnen zijn dochter, de klassiek geschoolde zangeres Miranda, een bijzondere rol speelt met woordenloze zang. Ze laten zich bijstaan door Änglagård-muzikanten uit diverse incarnaties van die groep, alsmede Thieves' Kitchen-gitarist Phil Mercy. Het Änglagård-bloed is overduidelijk hoorbaar en natuurlijk zijn dus ook King Crismon-invloeden zeer present. De muziek vloert je echter, zóveel impact heeft het geheel opnieuw, net als het sterkste werk van de moederband. Maar nu dus met een bijzondere sirene als betoverend extra element.
Website: https://alltrapsonearth.com/ .

Subsignal – La Muerta (Gentle Art Of Music / Soulfood)
U hoort: The Bells Of Lyonesse

– Op nummer 8 in de lijst van Herman:
Subsignal-zanger Arno Menses geeft in interviews te kennen een grote AOR-liefhebber te zijn, wat zich meer dan eens uit middels de uiterst pakkende melodieën op het vijfde Subsignal-album “La Muerta”. Het producersduo Yogi Lang en Kalle Wallner (RPWL) zorgt ervoor dat alles, waaronder de goddelijke zangharmonieën, klinkt als een klok (of de klokken van Lyonesse, zo u wilt;-)). Bij een concert in Oberhausen, enkele maanden geleden, blijkt dat de groep er niet in vertrouwt dit allemaal live over het voetlicht te kunnen brengen: er liep nogal wat mee van harde schijf, terwijl het live gespeelde deel helaas wat leed onder onzuiverheid en metal-logheid. Typisch geval van 'de plaat is veel beter'.

– Op nummer 1 in de lijst van Aldwin:
Voor mij is het album "La Muerta", het vijfde studio-album van de Duitse band Subsignal. wel de grootste verrassing van afgelopen jaar. Het was Xymphonia's Album van de Maand juni en het heeft een Nederlands trekje. Deze groep ontstond 11 jaar geleden uit de asresten van de 'intelligente' progmetalgroep Sieges Even. De spil wordt gevormd door gitarist Markus Steffen en de Rotterdamse zanger Arno Menses. Progmetal en vooral ook veel Rush-invloeden waren op de eerste albums alom present, maar op het vijfde album, “La Muerta” is van progmetal nog maar weinig terug te vinden, AOR-trekjes zijn er des te meer. Op “La Muerta” krijgen we, naast twee korte instrumentaaltjes, negen heerlijke pakkende songs voorgeschoteld. De nummers hebben stuk voor stuk fraaie melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. Toch is de insteek nog steeds behoorlijk progressief. (met quotes van Progwerelds Ralph Uffing) Kleine teleurstelling vond ik wel het optreden op 18 oktober in Zentrum Altenburg, Oberhausen: de band kwam niet helemaal uit de verf.
Website: https://www.subsignalband.com/.

Nr. 5:

Na al deze deelposities vinden we drie plaatsen op rij met maar één album...

Pineapple Thief, The - Dissolution (Kscope Records)
U hoort: White Mist

– Op nummer 9 in de lijst van Aldwin:
Mooi te zien hoe een band zich verder ontwikkelt en nu is gaan behoren tot de eredivisie van de hedendaagse progrock-scene. We hebben in dit geval over The Pineapple Thief. De Britse band onder leiding van Bruce Soord heeft verschillende gezichten en bracht de afgelopen jaren een aantal waanzinnige albums uit. Zowel "Magnolia" (2014) als "Your Wilderness" (2016) kregen lovende recensies, albums met diepgang en pakkende songs. Met "Dissolution" overtreft de band wederom de verwachtingen van de fans en critici.

– Op nummer 8 in de lijst van René:
“Dissolution” heeft een los concept over hoe het individu zich voelt in een wereld die door de moderne communicatietechniek alziend is geworden. Gavin Harrison heeft niet alleen voor bijzonder boeiende ritmiek gezorgd, maar ook zijn adresboek aangesproken. In het koningsnummer "White Mist" is namelijk David Torn te gast die hier bijzondere geluiden uit zijn gitaren weet te toveren. Dat Soord dat ook zelf kan, blijkt wel uit de eigenzinnige, door merg en been gaande solo's in "Uncovering Your Tracks" en "All That You've Got".

– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
The Pineapple Thief heeft voormalig Porcupine Tree-drummer Gavin Harrison schijnbaar definitief aan zich weten te binden. De ook in King Crimson actieve virtuoos werd immers op het vorige album "Your Wilderness" en de daaropvolgende tournee als gast geïntroduceerd. Op het nu verschenen "Dissolution" blijkt hij zelfs de vaste co-componist geworden van voorman Bruce Soord. Het levert een even indringend album op als de voorganger, waarmee we kunnen concluderen dat de Britten – naar we hopen definitief – voor een meer doorwrochte richting hebben gekozen, na een handvol wel erg poppy aandoende albums.
Website: http://www.pineapplethief.com/ .

Nr. 4:

Romano Land, Riccardo – B612 (Ma.Ra.Cash Records)
U hoort: Dragonfly

– Op nummer 6 in de lijst van Herman:
RanestRane-toetsenist Riccardo Romano vond tussen het produceren van een reeks conceptalbums met die band, zélf kans om een rockopera af te leveren. De diversiteit aan vocalisten (die ieder een rol spelen) zorgt voor de nodige afwisseling en naast Romano's warme, maar ook weer niet te overdadige toetsenarrangementen zijn de gitaarsolo's niet te versmaden. Daarbij valt op dat die van Luca Grimieri (die de meeste gitaarpartijen speelt) even gloedvol klinken als die van Rothery.

- Op nummer 1 in de lijst van Maurice:
In maart besteedden we voor het eerst aandacht aan het eerste solo album van RanstRane-toetsenist Riccardo Romano. We hebben de laatste jaren diverse malen muziek gedraaid van de bijzondere conceptalbums van de Italiaanse groep RanestRane, die steeds gebaseerd waren op een beroemde film. Oók dit album is weer een concept-album: een rockopera zelfs, getiteld "B612", gebaseerd op het bekende boek The Little Prince van Antoine De Saint-Exupéry. En zoals dat hoort bij een rockopera zijn er de nodige muzikale en vocale gasten te horen. Het mag nauwelijks een verrassing heten dat we daar ook de beide Marillion-Steves weer bij vinden, alsmede Rothery's dochter Jennifer, tweede SRB-gitarist Dave Foster en SRB-zanger Martin Jakubski. De groep heeft een warme band met Marillion. Dat laatste is niet zo gek, want RanestRane-toetsenist Riccardo Romano spéélt zelf ook in de Steve Rothery Band. Muzikaal zijn de verschillen met RanestRane niet levensgroot: warmbloedige melodieuze symfonische rock, met duidelijk invloeden van Marillion, aldoor bijzonder meeslepend gebracht. Tot slot een pluim voor de zang van Romano zelf: hij vervult de meeste vocale rollen zelf en heeft een prettige, je emotioneel inpakkende stem. In oktober was Romano een van de optredende acts tijden een festival in Uden rond de band van Steven Rothery. Romano wist absoluut de show te stelen. En niet alleen met de muziek van dit album, want hij speelde over het hele weekend gerekend bij elkaar een dikke 11 uur aan muziek als 'toetsenist in residence'. Kortom met recht de nummer één van 2018.
Website: http://riccardoromanoland.com/ .

Nr. 3

Over RanestRane gesproken....

RanestRane – A Space Odyssey (Starchild) (Ma.Ra.Cash Records)
U hoort: Abasciatore Delle Lacrime

– Op nummer 3 in de lijst van Maurice:
De Italiaanse band RanestRane kan niet beticht worden van stilzitten. Al gelijk een maand na de release van het tweede deel uit hun” A Space Odyssey” trilogie in december 2015, begonnen de leden al met de opnames voor het slotdeel: “Starchild”. In de tussentijd zag toetsenist Riccardo Romano ook nog kans om zijn solo-album “B612” op te nemen. Nu ruim 2,5 jaar na de release van deel 2 is er dan eindelijk de finale en word het 2001-verhaal op indrukwekkende wijze afgerond. Zoals bekend volgt RanestRane's “A Space Odyssey” de verhaallijn van Stanley Kubricks film en deel 2 eindigde met het moment dat de grote boordcomputer H.A.L. kuren begon te vertonen en uiteindelijk één van de astronauten vermoordt. De film mondt vanaf dan uit in een ware visuele trip, waarin de overblijvende astronaut de H.A.L. computer uitschakelt en uiteindelijk door een soort sterrenpoort een transformatie ondergaat. Muzikaal wordt de lijn verder voortgezet en dat houdt in dat net als deel 2 ook “Starchild” als één geheel wegluistert en er af en toe een thema uit eerdere delen terugkomt. RanestRane lever meeslepende melodieuze symfo af, doorspekt met schitterende gitaar- en toetsensolo's en de meeslepende zang van drummer Daniele Pomo.

- En ook op nummer drie in de lijst van Chris:
Het schitterende slot van het “Space Odyssey”-drieluik is een om door een ringetje te halen. De Italiaanse band RanestRane brengt een bijzonder soort symfonische rock, in de vorm van alternatieve soundtracks voor filmklassiekers. “Starchild” is het slot van het drieluik dat gewijd is aan Stanley Kubrick’s 2001: A Space Odyssey, een film die al jaren tot één van mijn favorieten behoort. Bijzonder detail is dat de teksten op dit en de andere twee albums uit deze serie niet zozeer het verhaal lijken te vertellen, maar daar meer een soort filosofisch, beschouwelijk commentaar op leveren. De combinatie van al deze elementen met de uiterst meeslepende en gepassioneerde muziek, gegoten in een schitterende productie maakt dit tot één van mijn hoogtepunten. Zoals zo vaak zijn dit soort lijstjes een momentopname, want de kans is groot dat als je me over een week weer vraagt er op deze plek een ander conceptalbum staat, namelijk “B612” van Riccardo Romana Land, niet geheel toevallig en project van de toetsenist van RanestRane.
Website: https://www.ranestrane.net/ .

Nr. 2:

De nummer twee-positie is de laatste gedeelde plaats van vanavond. Opvallend genoeg beiden albums die géén individuele nummer één-positie scoorden

Mystery – Lies And Butterflies (Unicorn Digital)
U hoort: Where Dreams Come Alive

- Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
Een nieuw studio-album van Mystery is altijd een feest van herkenning. De band, geleid door gitarist Michel St-Père, brengt drie jaar na het succesvolle "Delusion Rain" een opvolger uit: “Lies And Butterflies”.Vanaf de dik 15 minuten klokkende opener “Looking For Something Else” krijgen we een uur lang melodieuze, bombastische, opzwepende neoprog voorgeschoteld, bomvol heerlijk gitaar- en toetsenwerk. Met dit zevende album blijft de Canadese band de uitgezette koers volgen en lijkt zanger Jean Pageau, die debuteerde op “Delusion Rain”, zijn plek te hebben zeker gesteld. Maar dat hebben we op het in 2017 verschenen live-document “Second Home” ook al kunnen constateren. Is de muziek vernieuwend? Nee, maar dat hoeft én willen we ook niet. “Lies And Butterflies” schopte het tot Album van de Maand september.

- Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
“Lies And Butterflies” is tijdens het optreden op het Night Of The Prog festival aan het publiek gepresenteerd. En natuurlijk hebben wij bij Xymphonia ook een exemplaar bemachtigd. De kracht van Mystery schuilt in de aanstekelijke melodieën, dynamische arrangementen en sterke vocalen. Hier en daar vliegt de band ook even lekker uit de bocht met een staaltje stevig rock. Kortom: “Lies And Butterflies” voldoet wederom aan de verwachtingen en Mystery levert opnieuw een kwalitatief zeer sterk album af.
Website: https://www.therealmystery.com/ .

Syndone – Mysoginia (Ma.Ra.Cash Records)
U hoort: No Sin

- Op nummer 6 in de lijst van Chris:
Klassiek getinte Italiaanse prog van de hoogste plank, dat is wat Syndone al jaren aflevert sinds de wederopstanding van de groep rond toetsenist Nik Comoglio, in 2010. "Mysoginia" is een songcyclus die dan wel bestaat uit afzonderlijke stukken, maar toch uitermate als één geheel werkt. Daarbij wordt geleidelijk naar een climax toegewerkt, die uiteindelijk tot volle wasdom komt in “No Sin”, waarin Syndone zich lijkt te verontschuldigen voor al het leed dat vrouwen door de eeuwen heen is aangedaan. In het titelstuk horen we het koor in fijn schurende dissonante akkoorden de albumtitel zingen, terwijl Maurino Dellacqua dat ondersteunt met funky jazzrockbasspel, waarbij zanger Riccardo Ruggeri op opvallende wijze de Vocoder inzet. Ja, dat kan allemaal op "Mysoginia", zonder dat het een chaos wordt. Dit is een album dat duidelijk geworteld is in de rijke Italiaanse proghistorie zonder de ogen te sluiten voor één van de belangrijkste thema’s van het tijdperk waar in we nu leven.

- Op nummer 6 in de lijst van Maurice:
De muziek wordt in een op voorhand misschien niet verwacht evenwicht gebracht door de soms verstilde, dan weer virtuoze, maar o zo fraaie klassieke pianopartijen van Gigi Rivetti en de kleurrijke vibrafoonklanken die Marta Caldara produceert. Opvallend is, naast de introductie van de Engelse taal in enkele van de 9 songs, de medewerking van een Turijns klassiek koor en een Hongaars symfonie-orkest.

- Op nummer 3 in de lijst van Herman:
"Mysoginia" is alweer een sterk album van Syndone - het vijfde op rij sinds 2010. Dat was het jaar dat toetsenist Nik Comoglio de bandnaam die hij een kleine 2 decennia eerder al had gebruikt uit de mottenballen haalde en een veel jongere groep talentvolle muzikanten om zich heen verzamelde. Naast diens snerpende keyboardriedels vormt sindsdien de ietwat theatrale voordracht van Riccardo Ruggeri het herkenningspunt van Syndone.
Website: http://www.syndone.it/.

Nr. 1

Op nummer 1 vinden we een album dat een nummer 1-positie in één persoonlijke lijst haalde, plus een plek ongeveer halverwege de top 10 in twee andere lijsten.

Riversea – The Tide (eigen beheer)
U hoort: Uprising

– Op nummer 6 in de lijst van Aldwin:
Soms is het zo dat een album je eerst niet zoveel doet, maar dat het later toch gaat indalen en uitgroeit tot één van de beste albums van 2018. Dit was het geval met “Tide” van Riversea. Toetsenist Brendan Eyre en zanger Marc Atkinson vormen de kern van deze Britse groep. De stijl: melodieuze symfo, songmatig van karakter maar met ontzettend veel sfeer.

- Op nummer 4 in de lijst van Maurice:
Je zou verwachten dat met het verstrijken van de jaren er wel de nodige veranderingen zouden zijn maar toetsenist Brendan Eyre en zanger Marc Atkinson, die de kern van Riversea vormen, gaan uit van het principe 'never change a winning team'. En dus is het album wederom opgenomen met David Clements, die ook alle baspartijen verzorgt, is drummer Alex Cromarty ook weer van de partij en nodigen de heren voor de gitaarpartijen weer een aantal klinkende namen uit, waaronder Paul Cusick, Lee Abraham, Robin Armstrong (Cosmograf) en Simon Godfrey (Valdez). Brendan Eyre legt schitterende klankpartijen neer met zijn toetsenarsenaal, dat een gespreid bed vormt voor de fluwelen vocalen van Marc Atkinson. Het zijn vervolgens de gastgitaristen die voor de spreekwoordelijke kers op de taart zorgen.

- Op nummer 1 in de lijst van Chris:
Het Britse Riversea neemt er de tijd voor: debuut “Out Of An Ancient World” verscheen in juli 2012 en was het resultaat van ruim 6 jaar schrijven, schrappen, schaven en bijslijpen. Wederom 6 jaar later was er eindelijk de opvolger in de vorm van “The Tide”. Dit is melodieuze symfo, songmatig van karakter maar met ontzettend veel sfeer. Brendan Eyre legt schitterende klankpartijen neer met zijn toetsenarsenaal, dat een gespreid bed vormt voor de fluwelen vocalen van Marc Atkinson. Het zijn vervolgens de gastgitaristen die voor de spreekwoordelijke kers op de taart zorgen. Het is met afstand mijn meest gedraaide album van het afgelopen jaar en daarmee mijn album van het jaar 2018.
Website: http://riversea-band.com/ .

IN HET NIEUWS
Fish - Credo (7'' mix )
Oorspronkelijk versie van het album “Internal Exile” (Polydor, 1991)

Fish stelt de release van zijn laatste album “Weltschmerz” noodgedwongen uit tot het najaar, vermoedelijk september. De reden is dat hij zijn moeder van 86 moet verzorgen die ergens tijdens de feestdagen is gevallen en niet meer mobiel is. (Bron: Progwereld) Wij gaan terug naar 1991, toen zijn tweede solo-album “Internal Exile” verscheen.
Website: http://fishmusic.scot/

NIEUW / LIVE-TIP
O.R.k. - Beyond Sight
- Some Other Rainbow - Part 2
Afkomstig van "Ramagehead" (KScope, 2019)

Op 22 februari verschijnt "Ramagehead", het derde album van de multinational O.R.k. Ter promotie hiervan treedt de band met Lorenzo Esposito Fornasari (LEF), Pat Mastelotto, Colin Edwin en Carmelo Pipitone op 1 maart in De Boerderij als voorprogramma van The Pineapple Thief. Leuk detail: op die avond spelen dus twee drummers met een King Crimson-verleden in de Zoetermeerse poptempel. Voorafgaand aan deze nieuwe schijf zijn alle bandleden actief geweest met allerlei andere projecten, dus het mag een wonder heten dat de bezetting van de eerste twee CD's is gehandhaafd. Muzikaal is "Ramagehead" een logisch vervolg op de intense alternatieve rock van zijn voorgangers, waarbij LEF zich nog steeds uit op een met Jeff Buckley en Matt Bellamy vergelijkbare gekwelde wijze. Instrumentaal broeit het ook nog steeds met spannende akoestische passages die gevolg worden door robuust rockende stukken, waarin inventieve gitaarpartijen en basloopjes, knallende drumpatronen en symfonische toetsenakkoorden met allerlei elektronische klanken samenvallen. Wellicht is dit wel de meest toegankelijke plaat van het kwartet, in de zin dat er minder uitstapjes richting ambient, jazz en blues gemaakt worden. Maar confronterend blijft O.R.k., zoals blijkt uit de twee uitgekozen songs "Beyond Sight" en "Some Other Rainbow - Part 2".
Website: http://www.orkband.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Finally George - Remember Me
Van "Life Is A Killer" (N.N.K. Records, 2018)

We zijn het vaker tegengekomen: van die veteranen in de muziekindustrie die hun medewerking hebben verleend aan tientallen albums in allerlei stijlen. Maar ondertussen knaagt het blijkbaar: hun eigen ei konden ze in hun werk eigenlijk niet kwijt. En dan, als ze al ruim in de tweede helft van hun leven zitten, lukt het dan eindelijk dat ei uit te broeden. Georg Hahn lijkt ons zo iemand. Deze Hamburgse multi-instrumentalist en producer begon zijn professionele muzikale loopbaan, als we op zijn credits op Discogs kunnen afgaan, eind jaren zeventig al. Hij maakte deel uit van de band Cakewalk en verleende zijn muzikale diensten onder anderen aan de begaafde gitarist Erlend Krause. Die Roemeense Duitser was ooit te vinden in de groep Lake en, jawel, The James Last Orchestra, maar toch ook vooral een sessiebeest. Die Krause gaf Hahn de gelegenheid eindelijk zijn droom waar te maken op diens eigen label N.N.K. Records. Eindelijk onder eigen naam: Finally Georg(e)! Aan de perfectie die aan alle kanten van het resultaat "Life Is A Killer" af spat, is te horen dat hier bepaald niet over één nacht ijs is gegaan. De songs steken stuk voor stuk knap in elkaar en nestelen zich snel in je hoofd, zonder dat je erop uitgeluisterd raakt. Dat komt mede door de tot in de puntjes uitgewerkte arrangementen. Hahn is zoals gezegd multi-instrumentalist en heeft zodoende vele partijen zelf kunnen inspelen. Vriend Krause verleende wat additioneel gitaarwerk en speelt twee door merg en been gaande solo's . De toetsensolo's, die een sfeer creëren als bij Eloy rond 1980, zijn van Hahns eigen hand. Gelukkig is niet bespaard op het altijd lastige aspect van goed vastgelegde drumpartijen. Met Styx-drummer Todd Sucherman is een gigant binnengehaald, die zijn prachtige partijen thuis in Texas registreerde. Hoe moeten we "Life Is A Killer" muzikaal plaatsen? Door de bank genomen valt te horen dat Pink Floyd een grote liefde van Hahn is. Dat hoor je vooral ook terug aan de grootse, statige productiestijl. Daarnaast zijn er overeenkomsten te horen met de eveneens Floyd-beïnvloede uitingen van Steven Wilson, RPWL, A Freedom To Glide en Cosmograf. "Life Is A Killer" biedt tien songs lang bijzonder luistergenot, welluidend gemasterd door opnieuw een veteraan: de veelvuldig gelauwerde Tim Young. In "Remember Me" klinken de refreinen, met de lage zanglijnen erbij, gecombineerd met Mellotron-koor, overdonderend en massaal als bij Carptree. Bovendien bewijst Hahn dat hij zelf óók een uitstekend gitaarsolist is.
Website: https://finallygeorge.com .

COMPILATIE
Griff, Zaine - Casino
- The Beating Of Wings
Afkomstig van "Collectors Premium - "Ashes & Diamonds"/"Figures" (MIG Music, 2017)

In 2012 zag de in Nieuw Zeeland geboren Zaine Griff eindelijk kans zijn eerste twee soloplaten, "Ashes & Diamonds" uit 1980) en "Figures" uit 1982 op CD uit te brengen. Deze gebeurtenis viel min of meer samen met zijn terugkeer in de muziekbusiness, waarin hij al 1972 terecht was gekomen. In de jaren daarna zou hij musiceren met niet de minste artiesten en bands, zoals The Kings, Ultravox, leden van Manfred Mann's Earth Band, Kate Bush, filmcomponist in wording Hans Zimmer, Thin Lizzy-gitarist Brian Robinson en Tony Visconti. Tijdens het maken van album nummer drie besloot Griff echter terug te keren naar zijn geboorteland en ondanks zijn constante muzikale bezigheden zou het tot 2011 duren voor hij weer een album produceerde. Naast nieuwe muziek maken, dook de zanger ook de archieven in, wat in 2014 "Immersed" opleverde vol demo's die tussen 1976 en 1983 waren opgenomen met enkele van genoemde musici. In 2017 bleek Griff het Duitse MIG Music toegang te hebben gegeven tot datzelfde archief. Het resultaat is de heruitgave van de eerste twee platen, aangevuld met de nummers van "Immersed" en diverse nog niet eerder uitgebrachte stukken. Tevens is er een uiterst informatief boekwerkje toegevoegd, wat deze uitgave nog meer de moeite waard maakt. De progressieve, tegen New Wave en synthesizerpop aanschurende muziek van Griff hebben we samengevat in de nog niet eerder uitgebrachte demo "Casino" uit 1978, met bijdragen van Matt Irving, Graham Prescott en Tom Compton, en het magistrale, al vaker gedraaide "The Beating Of Wings" een nummer van "Figures", waarin het toetsenwerk van Zimmer en de vioolsolo van Graham Preskett de hoofdrollen vervullen
Websites:
https://www.zainegriff.com/
https://nl-nl.facebook.com/Zainegriff.officialnews/ (met een foto uit 1983 die vermoedelijk in de Deldense jeugdsoos 't Möpke is genomen).

25 JAAR
Galleon - Permanent Vacation
Van "Heritage & Visions" (VF Produktion, 1994)

Sinds het verschijnen van "In The Wake Of The Moon" in 2010 is er geen album van Galleon meer verschenen. Volgens de officiële Facebook-pagina is er sinds 2014 een nieuw album in ontwikkeling, maar de laatste update daarover met studiofoto's is intussen een jaar oud. Neemt niet weg dat de Zweedse band een behoorlijk indrukwekkende reeks albums heeft afgeleverd sinds het debuut "Lynx". Hun eerst echt op alle fronten sterke album leverden de Scandinaviërs dit jaar precies 25 jaar geleden af: "Heritage & Visions". Schitterende neoprog met een grote rol voor toetsenist Ulf Pettersson en zijn flitsende Moog-spel. Zanger/bassist Göran Fors heeft niet de meest in het oor springende zangstem maar kent zijn beperkingen en weet die dan ook goed te omzeilen. Leuk detail is dat hij op dit album en soms zelfs binnen één nummer een flink scala aan geluiden in het lage spectrum laat horen: basgitaar, bassynth en baspedalen. In het monument van het album, “Permanent Vacation”, is daar zeker alle ruimte voor. Om een idee te krijgen wat er in 1994 allemaal in progland gebeurde.
Op ProgArchives staat een interessant lijstje met de beste releases uit dat jaar volgens de gebruikers van die site: http://www.progarchives.com/

Websites:
http://www.galleon.se/
https://www.facebook.com/pg/GalleonSweden .

NIEUW (ietwat verlaat) / LIVE-TIP
That Joe Payne - What Is The World Coming To
Van "What Is The World Coming To" (eigen beheer, 2018)

Voor voormalig The Enid-zanger Joe Payne was 2018 een belangrijk jaar, dat hem méér bracht dan hij van tevoren kon bevroeden. Zo stond hij op het podium met Heather Findley (ex-Mostly Autumn) en op diverse progfestivals waar hij in het verleden al met The Enid had gespeeld. Ook dook hij afgelopen zomer, op het Crescendo Festival, verrassend genoeg op in een nieuwe groep rond ex-Karnataka-zangeres Hayley Griffiths: ZIO. Daarnaast gaf hij in november een aantal door de veelgeroemde theatermaker Simon Drake vormgegeven shows in Londen. Ook Drake had met The Enid gewerkt, maar daarnaast ook met bijv. Kate Bush en Iron Maiden. Tussen de bedrijven door werkt hij aan de opnamen van zijn debuutalbum onder de artiestennaam That Joe Payne. Daarvoor werkt hij intensief samen met zijn partner Max Read en ook met Nicholas Willes. Ja, beiden ook ex-The Enid. Voorjaar 2018 verscheen al een eerste proeve van bekwaamheid in de vorm van de EP "I Need A Change". In het najaar verscheen een tweede EP: "What Is The World Coming To". De schijf bevat twee 'full blown'-band-opnamen en vijf akoestische songs. Het titelnummer vertoont stilistische en thematische verwantschap met "I Need A Change". We horen weer die vocale harmonieën waarin we de hand van Max Read herkennen, tekstueel houdt Payne het weer dicht bij zichzelf en verhaalt hij over de persoonlijke worstelingen die hij de afgelopen jaren ervoer. Het tweede nummer, de 'b-kant', zal in tegenstelling tot het titelnummer niet op het uiteindelijke album verschijnen en is opnieuw een bewerking van een klassiek stuk. Nu is gekozen voor Purcells "Music For A While". Onder de akoestische songs vinden we de twee songs van de eerste EP in intieme pianoversies, alsmede twee songs van The Enids "Invicta". Deze songs, met eigen pianobegeleiding, zijn een goede 'teaser' van wat we kunnen verwachten van Payne's optreden tijdens het Marillion Weekend, eind maart op Port Zélande.
Website: https://www.thatjoepayne.com .

LIVE-TIP
Habitants - Winter
Van "One Self" (eigen beheer, 2018)

Habitants is een door The Gathering-gitarist René Rutten opgerichte band, waarin hij samenwerkt met zijn vrouw Gema Perez (gitaar en piano) en zangeres Anne van den Hoogen. Zij was een van de drie vocalisten die te horen was op het eerste post-Anneke van Giersbergen-album "Westpole", vóórdat The Gathering besloot alleen door te gaan met een andere van die drie: Silje Wergeland. Zelf omschrijft Habitants de muziek op het in juni vorig jaar verschenen debuutalbum "One Self" als 'film music noir'. Wij horen trekjes van de dreampop van Cocteau Twins, veroorzaakt door het atmosferische karakter van de arrangementen en de omfloerste zangstem van Van den Hoogen. Knikjes richting de 4AD-catalogus kwamen we ook eerder al bij moederband The Gathering tegen, dus héél ver weg van wat hij de laatste jaren al deed gaat Rutten met Habitants niet. Dat doet natuurlijk niets af van de welluidendheid van "One Self”. Het blijft niet bij alleen een album maar Habitants gaat ook op tournee en komt op vrijdag 15 februari. in de Metropool in Hengelo.
Websites:
http://habitantsmusic.com/
https://metropool.nl/agenda/habitants/ .

LIVE-TIP
Tiger Moth Tales feat. Emma Friend - Eternity / Best Friends Reprise
Van “Story Tellers Part Two” (White Knight Records, 2018)

Die Peter Jones is maar een bezig baasje. Zo zagen wij hem vorig jaar nog op tour als toetsenist bij Camel. Tussendoor heeft hij ook nog tijd gevonden om een nieuw Tiger Moth Tales-album op te nemen, de tweede in de “Story Teller”-cyclus. Wederom heeft Jones een aantal van zijn favoriete sprookjes, van onder anderen Hans Christian Andersen of A.A. Milne, vertaald naar muziek. Hij steekt hierbij zijn invloeden niet onder stoelen of banken. Vooral de voorliefde voor Genesis, en dan met name de sound die de groep had ten tijde van "Wind & Wuthering", is duidelijk aanwezig. Jones bespeeld net als op voorgaande albums alle instrumenten zelf, behoudens een paar gastoptredens. Zo is bijvoorbeeld Emma Friend duetzangeres in “Eternity”. De drums speelt hij alleen niet 'live'; die zijn geprogrammeerd. Dit doet gelukkig geen afbreuk aan de composities. Het is een mooi afwisselend album, met ook weer typisch Britse humor, getuige bijvoorbeeld het Monthy Pythonesque “Three Little Pigs”. Jones zal op 26 januari live te zien met Tiger Moth Tales en zijn andere band Red Bazar in Cultuurpodium Boerderij te Zoetermeer. Red Bazar introduceert die avond het tweede album met vocalen en keyboards van Peter Jones: "Things As They Appear". Op dit moment is daarvan nog niet meer dan een 'teaser' van op YouTube te aanschouwen. Vandaar dat wij vanavond nog even teruggrijpen op het meest recente materiaal van de andere 'act', die avond, middels het al genoemde duet "Eternity", gevolgd door de reprise ervan, die met verwijzing naar de duetzangeres "Best Friends Reprise" getiteld is.
Website: http://tigermothtales.com/

GROF GESCHUT / COVEROVEREENKOMST / LIVE-TIP
Uriah Heep – Salisbury (single edit)
Oorspronkelijke versie van “Salisbury” (Vertigo, 1971 / Castle Music, 2003)
Joe Walsh – Rivers (Of The Hidden Funk)
Van het album “There Goes The Neighborhood” (Asylum Records, 1981)

Een overeenkomst hoeft niet altijd ingewikkeld te zijn. Vanavond hebben we een match tussen “Salisbury” van Uriah Heep en “There Goes The Neighborhood” van Joe Walsh. Op de front cover van beide albums is een tank het middelpunt.

“Salisbury” uit 1971 is het tweede album van Uriah Heep. Op de voorkant van de hoes staat een tank die zijn weg ploegt door de oranje mist. De band was in eerste instantie niet tevreden over het artwork. Dit kwam door een gebrekkige communicatie, veroorzaakt door het feit dat de band aan het touren was. Telefonisch werd doorgegeven hoe de hoes er uit moest gaan zien. In de VS een alternatieve versie van de hoes uit, maar die was volgens toetsenist Ken Hensley even slecht. Wij draaien vanavond het titelnummer, maar dan in verkorte versie. Oorspronkelijk duurt dit epische nummer ruim 16 minuten. Op de in 2003 uitgebrachte remaster staat deze nooit eerder uitgebrachte single edit. Op 24 februari geeft Uriah Heep een exclusief Nederlands concert in 013, Tilburg.

Joe Walsh is multi-instrumentalist en singer-songwriter, maar vooral bekend als gitarist van de Eagles. Op de albumhoes van zijn vijfde solo-album “There Goes The Neighborhood”, uit 1981, staat een afbeelding van een tank bovenop een vuilnisbelt, waar Walsh op leunt. Op 6 maart staat Walsh met Eagles op het podium van de Ziggo Dome in Amsterdam.
Websites:
http://www.uriah-heep.com
https://www.joewalsh.com/

HET DEBUUT / ACTUEEL
Long Distance Calling – The Very Last Day
Van “Satellite Bay” (remastered edition) (Viva Hate Records, 2007 / InsideOut / Sony Music, 2017)

Het uit Münster afkomstige Long Distance Calling werd opgericht in 2006. De Duitse band bracht tot nu toe zes studioalbums uit. De muziek van de groep vindt zijn oorsprong in instrumentale postrock. In 2017 is het debuut uit 2007 geremasterd heruitgegeven. Aan deze jubileumeditie van “Satellite Bay” is een schijfje toegevoegd met opnames uit 2006. Deze demo met de naam “DMNSTRTN” werd in een weekend opgenomen bij een vriend van de band. In die periode was Long Distance Calling zichzelf nog muzikaal aan het ontdekken. Ook deze 'early recordings' zijn geremasterd. Van deze opnames het ruim 10 minuten durende “The Very Last Day”. Belangrijk thema is hier de opwarming van de aarde. In december was de groep op een aantal plaatsen in ons land te aanschouwen. U kunt nu nog over de grens: op 5 april bijvoorbeeld in de Kulturkirche in Keulen.
Website: http://www.longdistancecalling.de/ .

EINDNUMMER: 3.2 - DE VOORGESCHIEDENIS
Berry, Robert - Last Ride Into The Sun
Van "Pilgrimage To A Point" (Leonardo, 1993)

Volgende week blikken we met onze eindlijst over 2018 terug op het afgelopen jaar. We zullen niet preluderen op wat er allemaal in die lijst staat, maar een aangename verrassing was het album "The Rules Have Changed" van 3.2. Achter deze naam gaat Robert Berry schuil, die in de maanden voor Keith Emersons dood met hem bezig was met een vervolg op het album "To The Power Of 3" van 3, oftewel Emerson, Berry en Palmer, uit 1988. Dat album heeft ons op één episch nummer na nooit zo kunnen bekoren, dus het verwachtingspatroon was laag. Het bleek dat ook de bandleden zelf niet zo gelukkig waren met de wel erg commercieel uitgevallen sound van dat album. Er was in die tijd materiaal terzijde gelegd dat veel progressiever van karakter was. Dat materiaal, aangevuld met nieuw gecomponeerd werk, leidde tot "The Rules Have Changed". We hadden echter kunnen weten dat de heren na "To The Power Of 3" al een symfonischer richting hadden willen inslaan. Er was namelijk al gewerkt aan een vervolg, dat er wegens wegvallen van de steun van een platenmaatschappij niet kwam. Berry bracht een deel van dat werk al uit op "Pilgrimage To A Point". Dat album uit 1993 is de weerslag van niet alleen het einde van 3, maar ook van GTR. In die supergroep was Berry namelijk de opvolger van Steve Hackett, maar die tweede line-up viel uit elkaar eer een tweede album aan de orde kwam. Het 3-deel van het album is dus dé brug tussen "To The Power Of 3" en "The Rules Have Changed". Met het in de begintijd van ons programma al eens gedraaide "Shelter" bevat het een tweede "Lucky Man", met "Last Ride Into The Sun" een heus ELP-style epic. Hoewel het stuk gecomponeerd is uit door Emerson en Palmer toegezonden tapes, lijkt het onwaarschijnlijk dat die tapes in het eindresultaat zijn te horen (het boekwerkje is hier niet erg duidelijk over). Het zal net als bij "The Rules Have Changed" Berry zijn, die we de partijen horen spelen. Intussen is bekend geworden dat Berry met een 3.2-band gaat touren. Daarin vinden we Circuline-toetsenist Andrew Colyer, ex-Spock's Beard-drummer Jimmy Keegan en Berry's oude maat Paul Keller, die ook al in de tourversie van 3 speelde in 1988.
Website: http://www.robertberry.com/ .

NIEUW
Birdsong At Morning - Study In Blue
- My Ghost
Van "Signs And Wonders" (eigen beheer, 2018)

Birdsong At Morning is het geesteskind van singer-songwriter Alan Williams uit Massachusetts. In de jaren negentig leidde hij de folkrockband Knots And Crosses, waarin hij al samenwerkte met bassist Greg Porter, die hij kende uit zijn conservatoriumjaren. De groep was zo succesvol dat een deal met Island Records binnen bereik lag. Toen dat uiteindelijk toch op niets uitdraaide, viel Knots And Crosses uit elkaar en richtten Williams en Porter Birdsong At Morning op. Bijgestaan door even ervaren en muzikaal grondig onderlegde vrienden besloten ze meteen dat nu alles in eigen beheer moest gebeuren. Dat betekende niet dat er geen ambities waren. Integendeel: debuut "Annals Of My Glasshouse" (2011) was meteen maar even een 4CD-set met maar liefst 21 eigen songs en 4 covers. Eén cover per album zal sindsdien overigens een gewoonte worden. Birdsong At Morning staat sinds het begin voor delicate 'chamber pop'. Een helder gestructureerde popsong met per nummer een passend, bijzonder verzorgd arrangement. Ook wat betreft de registratie is alles op hoog niveau. Niet gek dus dat voor het tweede en derde album gekozen wordt voor een combi met een Blu-Ray met daarop een weldadige 5.1-mix. Voor het afgelopen jaar verschenen "Sings And Wonders" is ook voor iedere song een videoclip gemaakt, waarvoor tevens plaats is op de Blu-Ray. Deze tot in de puntjes afgewerkte uitgaven vormen samen een subtiele middelvinger naar de reguliere muziekindustrie, die blijkbaar een dergelijke samenballing van artisticiteit en vakmanschap niet blieft. De cover is ditmaal een vertraagde versie van Supertramps "Logical Song", dat na een ingetogen begin een groots gearrangeerd coda kent. Wij kozen voor vanavond het raadselachtige "My Ghost", dat Williams vrijwel solo opnam, en het juist van uitgebreide orkestratie voorziene slotstuk "Study In Blue", met een citaat van George Harrisons "Isn't It A Pity" in de fade-out.
Website: https://www.birdsongatmorning.com

NIEUW
Budjana, Dewa - Crowded
Afkomstig van "Mahandini" (Moonjune Records, 2019)

Op zijn elfde soloalbum getiteld "Mahandini" heeft de Indonesische gitarist Dewa Budjana wederom een indrukwekkende band om zich heen verzameld. De aanwezigheid van Jordan Rudess en Marco Minnemann zorgen dan ook voor een album dat het dichtst van al zijn platen tegen de 'standaard'-progressieve rock aanleunt. Voeg daar de compositorische, vocale en gitaristische bijdrage van ex-Red Hot Chilli Peppers-lid John Frusciante in het vanavond gedraaide "Crowded" en slotnummer "Zone" aan toe en je zit zomaar naar progmetalachtig materiaal te luisteren. Toch vergeet Budjana nooit zijn roots te laten weerklinken in zijn composities, terwijl hij ook dit keer weer een gastrol heeft voor Aziatische zangeres; de uit Java afkomstige Soimah Pancawati zingt betoverend in "Hyang Giri". De baspartijen worden verzorgd door de opkomende ster Mohini Dey, die ook al te bewonderen was aan de zijde van gitaarvirtuozen Steve Vai en Guthrie Govan. Over gitaarvirtuozen gesproken: uiteraard blijft Budjana zijn liefde voor progressieve jazzrock eveneens trouw, waarbij hij zich in "ILW" (genoemd naar Indra Lesmana Workshop, waar hij muziek leerde spelen) laat bijstaan door een andere snarenlegende uit de jazzrockhistorie, Mike Stern. Al met al wederom een indrukwekkende plaat, waarop in het titelnummer zelfs dat voor Budjana's album vertrouwde vleugje Happy The Man-achtige carrouselritmiek te horen is.
Websites:
https://dewabudjana.com/
https://www.facebook.com/DewaBudjanaOfficial/
https://www.facebook.com/moonjunerecords2 .

NIEUW
Essen, Frank van - Labyrinth
- Healing
Van "Sanctum" (Strings Attached Records, 2018)

“Sanctum”, wat zoveel betekent als heiligdom, is de titel van het eerste solo-album van Frank van Essen. Ruim een jaar lang heeft de voormalig Iona-drummer/violist hier aan gewerkt, waarbij hij de nodige hulp heeft ingeroepen van muzikale vrienden. Zijn oude Iona- en Celestial Fire-bandmaat Dave Bainbridge is verantwoordelijk voor de gitaarpartijen en de nodige extra toetsenklanken, de Nederlander Sjoerd Visser voor de sopraansax en de nodige whistle-partijen. Troy Donockley (ook ex-Iona) doet tevens een duit in het zakje en op een aantal nummers verzorgt niemand minder dan Jimmy Johnson de baspartijen. Van Essen tekent zelf voor alle viool- en overige strijkerspartijen, drums, percussie en toetsen en laat daarmee horen dat hij een waar multi-talent is. “Sanctum” is volledig instrumentaal met een grote hoofdrol voor de viool. Voor dit instrument heeft hij prachtige melodieëen geschreven, maar hij deelt de schijnwerpers regelmatig met bijvoorbeeld Dave Bainbridge, die een paar schitterende gitaarsoli laat horen. Het besluit om ook regelmatig de sopraansax als leidend instrument naar voren te schuiven is een inspirerende keuze geweest. “Sanctum” is daarmee een bijzonder album geworden waar op wereldmuziek, folk en symfonische rock tot een bijzonder geheel worden gesmeed. Nu Iona definitief een gesloten boek lijkt te zijn is “Sanctum” bij uitstek een album dat we als een essentiële aanschaf kunnen bestempelen voor liefhebbers van deze band, want Iona's nalatenschap is zowel met Dave Bainbridge en zijn band Celestial Fire, als zeker ook bij Frank van Essen in goede handen.
Website: https://frankvanessen.com/ .

NIEUW
England - Destiny
- Fine Alley
Afkomstig van "Box Of Circles" (New Music - Green Tree, 2018)

Robert Webb, de toetsenman van England dat in 1977 het befaamde "Garden Shed" maakte, werkte vanaf 1997 aan de opvolger van deze symfonische rockklassieker. Door allerlei omstandigheden, waaronder een beroerte bij drummer Jode Leigh in 2001, duurden de opnames van wat "Box Of Circles" zou heten tot 2011. De jaren daarna belandden enkele stukken, waaronder het in aflevering 1173 gedraaide "Fags, Booze & Lottery", op een gelimiteerde promo-EP, Webbs solo-compilatie "Liquorish Allsorts" (2014) en de zogenaamde Golden Edition van "Garden Shed" (2015). Die stukken gaven al aan dat we geen tweede "Garden Shed" konden verwachten. Webb heeft een intrigerende songcyclus geschreven, waarin op soms typisch Engelse (!), Monty Pythonachtige wijze maatschappelijke problemen aan de kaak worden gesteld. Luisteraars die een track als "It Couldn't Be You" alleen via Spotify beluisteren, zullen dan ook het concept compleet missen en alleen een raar zingende Webb horen. Het concept zit goed in elkaar, wat onder meer mooi geïllustreerd wordt in de wijze waarop het prachtig meerstemmig gezongen "Hymn", dat eindigt met de woorden "Long ago man first made war. Long ago", gevolgd wordt door een eigenzinnige bewerking van de traditional "Masters Of War", vooral bekend geworden door de interpretatie van Bob Dylan. Tevens zitten er talloze muzikale eerbetonen en grappen in de composities verwerkt. Carl Orffs "O Fortuna" is daarbij een rode draad, terwijl we tevens quotes horen van onder andere King Crimson en Beethoven. Tenslotte zullen de liefhebbers van "Garden Shed" en symfonische rock in het algemeen tevreden zijn met de grote hoeveelheid antieke toetseninstrumenten die er op "Box Of Circles" gebruikt worden, zelfs in nummers die meer naar bluesrock, artrock of musical neigen. Zo maakte Webb gebruik van onder meer twee Mellotrons, een Minimoog, ARP Pro Solist*, Yamaha PSR-740. Conclusie is dat we "Box Of Cicles" niet te snel moeten afserveren alleen omdat het geen tweede "Garden Shed" is, maar beter een oordeel kunnen geven na beluistering met het tekstboekje in de hand. We hebben voor u de volgende tracks uitgekozen: "Destiny", een onderhuids kruipende ballade, en slotnummer "Fine Alley", dat afsluit met de akkoorden van "Carmina Burana" waarmee de CD opende. * Wat dit met de later in dit programma te horen CD van Jean-Michel Jarre een verkapt eerbetoon maakt aan de deze week overleden oprichter van ARP, Alan Robert Pearlman (1925 – 2019).
Websites:
http://www.newmusic-greentree.eu/england/box_of_circles/prog/5844/de/
https://englandprogrock.com/ (geheel vernieuwde website)
https://nl-nl.facebook.com/GardenShedMusic/ .

NIEUW
Jarre, Jean-Michel - Flying Totems
Van "Equinoxe Infinity" (Columbia / Sony Music, 2018)

Jean-Michel Jarre schakelt de laatste jaren met speels gemak tussen hip en retro. Zo maakte hij twee delen van de serie "Electronica", vol samenwerkingen met zowel generatiegenoten als diverse dance-grootheden van nu. Daaronder bijvoorbeeld Armin van Buuren, die evenals andere trance- en techno-artiesten zegt door de 70-jarige synthesizer-superster beïnvloed te zijn. Ook recreëerde hij zijn doorbraak-album "Oxygène" en trad daarmee op in voor zijn doen zéér bescheiden zalen als Carré. Verrassenderwijs componeerde hij ook twee vervolgen op dit baanbrekende smulstuk voor 'vintage' synthesizer-freaks. En wat ligt er dan meer voor de hand dan dat er óók een vervolg kwam op het tweede Jarre-succesalbum "Equinoxe"? Dit eind vorig jaar verschenen werkstuk heeft een aangename retro-sound, met subtiele vermengingen met hedendaagse geluiden. Van de in elkaar overlopende delen kiezen we het tweede, waarin we in onze beleving meer aan Vangelis refererende orkestrale synth-sounds horen. Die komen zo te horen uit de Yamaha CS 80, die in het boekje als eerste genoemd wordt in de lijst gebruikte instrumenten - nog vóór de ARP 2600 (ontwikkeld door de afgelopen week op 93-jarige leeftijd overleden Alan Robert Pearlman).
Website: https://jeanmicheljarre.com/ .

AOR GEORKESTREERD
Foreigner with the 21st Century Symphony Orchestra & Chorus – Double Vision (live)
Van “Foreigner With The 21st Century Symphony Orchestra & Chorus” (e-a-r Music, 2018)

Vorig jaar verscheen een CD/DVD-set met Foreigners hits, uitgevoerd samen met een 58 koppig 21st Century Symphony Orchestra en een 60-koppig koor. Live opgenomen in mei 2017, toen de band samen met dirigent Ernst van Tiel twee uitverkochte shows in Luzern, Zwitserland, uitvoerde. De fantastische orkestarrangementen van Dave Eggar en Chuck Palmer hebben een nieuwe symfonische dimensie aan Foreigners muziek toegevoegd. Muzikaal verbluffend, visueel fraai geschoten en voor fans van Foreigner, is het geweldig genieten, van begin tot eind. ...En wat een geweldige zanger die Kelly Hansen! Dus als je nog een symfonische dosis toegevoegd wilt aan “I Want To Know What Love Is”, “Cold As Ice”, “Waiting For A Girl Like You”, “Hot Blooded”, “Juke Box Hero” en 9 andere klassieke nummers: dit is je kans.
Website: http://www.foreigneronline.com/ .

LIVE-TIP
PB II – On My Own Again
Van "Rocket: The Dreams Of Wubbo Ockels" (Heartselling, 2017)

Sinds de overblijfselen van de legendarische Haagse symfoband Plackband een doorstart maakten onder de naam PBII geeft ieder project blijk van grote maatschappelijke betrokkenheid. De resulterende conceptalbums zijn ook steeds omgeven door randprogramma's die uiteenlopen van publieksvoorlichting tot fondsenwerving. Na conceptalbums over het door mensen veroorzaakte afval in de oceanen ("Plastic Soup" uit 2010) en kinderkanker ("1000 Wishes" uit 2013) heeft men zich nu gestort op het gedachtegoed van wijlen Wubbo Ockels. Op "Rocket: The Dreams Of Wubbo Ockels" wordt natuurlijk diens ruimtevaartverleden belicht, maar draait het eigenlijk om diens pogingen mensen te bewegen op een verantwoordelijker manier met de aarde om te gaan. De op TV uitgezonden emotionele toespraak die de in Almelo geboren astronaut/wetenschapper op zijn sterfbed deed, zit verwerkt in het slot van dit prachtig uitgewerkte conceptalbum, dat klinkt als een klok. De muziek van het album is uitgangspunt van een grootse theatershow met een enorm videodecor, 11-mans liveband, cabaretier Jörgen Raymann en zanger Bert Heerink. Deze show, Wubbo's Last Words: “Save The Earth” geheten, bevat muziek van het album van PBII, aangevuld met songs van o.a. Michael Jackson, David Bowie, John Farnham en Pink Floyd. Op zaterdag 26 januari is deze show te aanschouwen in het Wilminktheater in Enschede. De eerder aangekondigde voorstelling in het Theaterhotel hier in Almelo, op 19 januari, is geannuleerd.
Websites:
http://www.pb2.nl/
http://www.savetheearth.nu .

LIVE-TIP
UFO – Love To Love
Van het album “Lights Out” (Chrysalis, 1977)

De naam van de hardrockgroep UFO is afgeleid van de gelijknamige Londense club, waar onder meer de leden van Pink Floyd vaak te vinden waren. Veel metalmuzikanten uit de jaren '80 en '90 noemen UFO als één van hun belangrijkste inspiratiebronnen. De Britse band bestaat een halve eeuw en heeft veel bandleden zien komen en gaan, waaronder de legendarische gitarist Michael Schenker. Frontman Phil Mogg is de drijvende kracht achter deze band en zijn stem is na al die jaren nog steeds herkenbaar en kraakhelder. Op 11 juni doet de Last Orders 50th Anniversary Tour Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer aan. In Duitsland is UFO rond die periode ook meermalen aan het werk te zien, onder andere in Keulen en Dortmund. “Lights Out” is een van de meest succesvolle albums uit het bandoeuvre. Van dat album uti 1977 hoort u “Love To Love”.
Website: http://www.ufo-music.info/

ALBUM VAN DE MAAND
Finally George - Walk With Me
Van "Life Is A Killer" (N.N.K. Records, 2018)

We zijn het vaker tegengekomen: van die veteranen in de muziekindustrie die hun medewerking hebben verleend aan tientallen albums in allerlei stijlen. Maar ondertussen knaagt het blijkbaar: hun eigen ei konden ze in hun werk eigenlijk niet kwijt. En dan, als ze al ruim in de tweede helft van hun leven zitten, lukt het dan eindelijk dat ei uit te broeden. Georg Hahn lijkt ons zo iemand. Deze Hamburgse multi-instrumentalist en producer begon zijn professionele muzikale loopbaan, als we op zijn credits op Discogs kunnen afgaan, eind jaren zeventig al. Hij maakte deel uit van de band Cakewalk en verleende zijn muzikale diensten onder anderen aan de begaafde gitarist Erlend Krause. Die Roemeense Duitser was ooit te vinden in de groep Lake en, jawel, The James Last Orchestra, maar toch ook vooral een sessiebeest. Die Krause gaf Hahn de gelegenheid eindelijk zijn droom waar te maken op diens eigen label N.N.K. Records. Eindelijk onder eigen naam: Finally Georg(e)! Aan de perfectie die aan alle kanten van het resultaat "Life Is A Killer" af spat, is te horen dat hier bepaald niet over één nacht ijs is gegaan. De songs steken stuk voor stuk knap in elkaar en nestelen zich snel in je hoofd, zonder dat je erop uitgeluisterd raakt. Dat komt mede door de tot in de puntjes uitgewerkte arrangementen. Hahn is zoals gezegd multi-instrumentalist en heeft zodoende vele partijen zelf kunnen inspelen. Vriend Krause verleende wat additioneel gitaarwerk en speelt twee door merg en been gaande solo's . De toetsensolo's, die een sfeer creëren als bij Eloy rond 1980, zijn van Hahns eigen hand. Gelukkig is niet bespaard op het altijd lastige aspect van goed vastgelegde drumpartijen. Met Styx-drummer Todd Sucherman is een gigant binnengehaald, die zijn prachtige partijen thuis in Texas registreerde. Hoe moeten we "Life Is A Killer" muzikaal plaatsen? Door de bank genomen valt te horen dat Pink Floyd een grote liefde van Hahn is. Dat hoor je vooral ook terug aan de grootse, statige productiestijl. Daarnaast zijn er overeenkomsten te horen met de eveneens Floyd-beïnvloede uitingen van Steven Wilson, RPWL, A Freedom To Glide en Cosmograf. "Life Is A Killer" biedt tien songs lang bijzonder luistergenot, welluidend gemasterd door opnieuw een veteraan: de veelvuldig gelauwerde Tim Young. Vanavond opnieuw een song met een intense gitaarsolo van Krause, maar ook met heerlijke harmonievocalen in de fraaie refreinen.
Website: https://finallygeorge.com

EERSTE KENNISMAKING
Bressler, Bill - Guitarist
Van "Normal Boy" (eigen beheer, 2018)

Vorige maand ging er ineens een album rond via internetfora, Twitter en Facebook: “Normal Boy” van Bill Bressler. Jacob Holm-Lupo van White Willow was ook danig onder de indruk en noemde het een 'Kevin Gilbert/Toy Matinee-artrock/powerpop/prog-achtig ding waarbij het lijkt alsof Tony Banks meespeelt.' Op dat moment dachten wij dat dit misschien wel een incognito-project was van een redelijk bekende muzikant, maar we zijn nu een maand verder en intussen is het duidelijk dat het album echt van een man genaamd Bill Bressler uit South Orange, New Jersey is. Geen mysterie dus, maar een zeer boeiend stukje nijvere huisvlijt. Veel elektronische klanken en ja, de drums zijn ook geprogrammeerd maar Bressler heeft ook muzikale vrienden uitgenodigd voor wat vocale bijdragen en elektrische gitaar- en baspartijen. Met name in de meer symfonische, Tony Banks-achtige passages moesten wij soms bij vlagen ook denken aan het Nederlandse Like Wendy. Voorlopig is dat album alleen nog maar te beluisteren via Spotify en Bandcamp (waar ook het als download te koop is) maar we hopen vurig dat er ergens een proglabel is die vindt dat dit ook op CD uit moet komen.
Website: https://billbressler.bandcamp.com/ .

ACTUEEL / HET DEBUUT
Porcupine Tree – The Nostalgia Factory
Van “On The Sunday Of Life...” (Delerium Records, 1992)

Deze week is het exact 25 jaar geleden dat een beginnend Brits bandje genaamd Porcupine Tree optrad in De Nieuwe Pul in Uden. Het was pas de vijfde maal dat het kwartet op het podium stond en het was het eerste optreden buiten het Verenigd Koninkrijk. Het verhaal van dat optreden, en de warme band die vervolgens is ontstaan tussen Porcupine Tree en Nederland, vormt de basis van het later dit jaar bij Permafrost Publishers te verschijnen boek “Voyage 31: Porcupine Tree En Steven Wilson In Nederland”. In het boek onderzoekt journalist Wouter Bessels (auteur van de Nederlandstalige Pink Floyd-biografie) niet alleen de sporen die Steven Wilson solo en met zijn band in Nederland heeft achtergelaten, maar ook de sporen die Nederland achterliet in het oeuvre van Wilson & co. Aan de hand van interviews met bandleden, directe betrokkenen en andere ooggetuigenverslagen wordt niet alleen het verhaal van de relatie met Nederland geschetst. Bessels creëert gaandeweg een compleet beeld van de volledige ontwikkeling van Porcupine Tree, Steven Wilson én de vele satellietprojecten die daaromheen cirkelen. (bron: Progwereld)
Websites:
https://web.archive.org/web/20091004164645/
http://www.porcupinetree.com/
http://stevenwilsonhq.com/sw/
http://www.permafrostpublishers.com/

NIEUW
Gardner, Jacco - Privolva
- Pale Blue Dot
- Descent
Afkomstig van "Somnium" (Excelsior Records, 2018)

Op zijn derde soloalbum, het eind vorig jaar verschenen "Somnium", heeft de multi-instrumentalist Jacco Gardner de vriendelijke psychedelische pop van zijn eerste twee platen ingeruild voor door synthesizers gedomineerde instrumentale muziek. In de persinformatie geeft de momenteel in Portugal wonende Gardner aan daarbij beïnvloed te zijn door musici als Vangelis, Jean Michel Jarre, Mike Oldfield, Bo Hansson, Tangerine Dream en Moog-pionier Mort Garson. Die namen borrelen echter ook op als je die info niet had gelezen. De rustieke, mysterieuze muziek op het naar het boek van de Duitse astroloog Kepler genoemde album zou je haast een eerbetoon aan deze klankkunstenaars kunnen noemen. Helaas noemt de maker in tegenstelling tot zijn voorbeelden echter niet de instrumenten die hij heeft gebruikt om deze spacy trip te maken; we kunnen dan ook alleen maar gissen naar de herkomst van de synthgeluiden. Gardner bespeelt echter ook bas, gitaren en drums, zodat hij ook sfeertjes van Oldfield en Hansson kan creëren. We denken nog steeds dat hij nog veel meer in zijn mars heeft, want "Somnium" klinkt wel wat braaf en net als op zijn vorige CD's herhaalt hij motiefjes en thema's wat te vaak zonder dat de composities daardoor rijker worden. Toch is dit een moedige plaat, die het zeker in de late avonduren prima doet.
Websites:
https://nl-nl.facebook.com/jaccogardnermusic/
http://www.jaccogardner.com/.

ALBUM VAN DE MAAND / NIEUW
Finally George - She
- Way Home
Van "Life Is A Killer" (N.N.K. Records, 2018)

We zijn het vaker tegengekomen: van die veteranen in de muziekindustrie die hun medewerking hebben verleend aan tientallen albums in allerlei stijlen. Maar ondertussen knaagt het blijkbaar: hun eigen ei konden ze in hun werk eigenlijk niet kwijt. En dan, als ze al ruim in de tweede helft van hun leven zitten, lukt het dan eindelijk dat ei uit te broeden. Georg Hahn lijkt ons zo iemand. Deze Hamburgse multi-instrumentalist en producer begon zijn professionele muzikale loopbaan, als we op zijn credits op Discogs kunnen afgaan, eind jaren zeventig al. Hij maakte deel uit van de band Cakewalk en verleende zijn muzikale diensten aan onder andere de begaafde gitarist Erlend Krause. Die Roemeense Duitser was ooit te vinden in de groep Lake en, jawel, The James Last Orchestra, maar toch ook vooral een sessiebeest. Die Krause gaf Hahn de gelegenheid eindelijk zijn droom waar te maken op diens eigen label N.N.K. Records. Eindelijk onder eigen naam: Finally Georg(e)! Aan de perfectie die aan alle kanten van het resultaat "Life Is A Killer" af spat, is te horen dat hier bepaald niet over één nacht ijs is gegaan. De songs steken stuk voor stuk knap in elkaar en nestelen zich snel in je hoofd, zonder dat je erop uitgeluisterd raakt. Dat komt mede door de tot in de puntjes uitgewerkte arrangementen. Hahn is zoals gezegd multi-instrumentalist en heeft zodoende vele partijen zelf kunnen inspelen. Vriend Krause verleende wat additioneel gitaarwerk en speelt twee door merg en been gaande solo's (o.a. in "Walk With Me"). De toetsensolo's (in o.a. "She"), die een sfeer creëren als bij Eloy rond 1980, zijn van Hahns eigen hand. Gelukkig is niet bespaard op het altijd lastige aspect van goed vastgelegde drumpartijen. Met Styx-drummer Todd Sucherman is een gigant binnengehaald, die zijn prachtige partijen thuis in Texas registreerde. Hoe moeten we "Life Is A Killer" muzikaal plaatsen? Door de bank genomen valt te horen dat Pink Floyd een grote liefde van Hahn is. Dat hoor je vooral ook terug aan de grootse, statige productiestijl. Daarnaast zijn er overeenkomsten te horen met de eveneens Floyd-beïnvloede uitingen van Steven Wilson, RPWL, A Freedom To Glide en Cosmograf. In zijn uithalen, zoals in "She", geeft Hahn eenzelfde emotionerende lading aan zijn prettig in het gehoor liggende zangstem als Cosmografs Robin Armstrong. "Life Is A Killer" biedt tien songs lang bijzonder luistergenot, welluidend gemasterd door opnieuw een veteraan: de veelvuldig gelauwerde Tim Young.
Website: https://finallygeorge.com

NIEUW
Saluki - Sit Beside The Fire
Afkomstig van "Amazing Games" (Apollon: Prog Records, 2018)

Na het titelloze debuut uit 1976 ging de Noorse progressieve jazzrock/funk-formatie Saluki de studio in om een nieuwe plaat te gaan maken. Helaas ging Compendium Records failliet, zodat de band geen platencontract meer had en de opnames in het archief verdwenen. Een paar jaar geleden besloten twee leden, zanger/gitarist Freddy Dahl en toetsenman Kjel Rønningen de groep nieuw leven in te blazen. Er verscheen eindelijk een CD-editie van het debuut en samen met enkele gelijkgestemden werden de opnames voor de tweede plaat opnieuw opgenomen wat tot het onlangs verschenen "Amazing Games" leidde. De muziek is minder jazzy, mede omdat het blazerswerk nu voornamelijk door een EWI-speler wordt verzorgd. De nadruk ligt sterker op de meerstemmige vocalen, maar zo gauw de zangmicrofoons met rust worden gelaten, laat Saluki weer de vertrouwde progressieve jazzrock horen met sterk gitaarspel en pittige toetsensolo's. Het slotnummer "Sit Beside The Fire" dat we hebben uitgekozen is bijzonder omdat Dahl hierop muziek schreef bij teksten van niemand minder dan J.R.R. Tolkien. Bilbo Baggins zong het in "The Fellowship Of The Ring" terwijl de Hobbits in Rivendell verkeren.
Website: https://www.salukimusic.no/ .

NIEUW
Gödel Codex, The - Can It Be
Van “Oak” (Moonjune, 2019)

The Gödel Codex is een samenwerking van vier Belgische muzikanten waarvan de meeste een achtergrond hebben in de jazz. Michel Delville en Antoine Guenet kennen we al van de band The Wrong Object waar we afgelopen week nog wat van hoorden. Guenet is overigens ook lid van Univers Zero. De band wordt aangevuld met Etienne Plumer en met 'sound artist' Christophe. Het doel is om jazz te mengen met post-rock en elektronische muziek in zowel gecomponeerde als geïmproviseerde stukken. Als inspiratoren worden dan ook David Sylvian, Robert Wyatt of Thom Yorke genoemd. Maar het viertal negeert ook zijn jazz-achtergrond niet: jazz blijft een belangrijk ingrediënt in de muziek van The Gödel Codex. We gaan luisteren naar “Can It Be”.
Websites:
http://www.micheldelville.com/
http://moonjune.com
https://www.facebook.com/moonjunerecords2/ .

NIEUW
Holdsworth, Allan - Tokyo Dream (live)
Afkomstig van "I.O.U. Live In Japan 1984" (Manifesto Records, 2018)

In 1984 kwam in Japan de laserdisk "Tokyo Dream" uit, met daarop een op 14 mei van dat jaar in Tokyo opgenomen concert van Allan Holdsworth en zijn band I.O.U. In 1997 bracht de toenmalige zanger van I.O.U., Paul Williams, op Purple Pyramid een niet door Holdsworth goedgekeurde selectie van de stukken van dat optreden uit als "I.O.U. Live". Onlangs pas vonden de erven van de in 2017 overleden gitarist de tijd rijp voor een officiële release van het concert op CD, waarbij de eerste 1000 exemplaren van "I.O.U. Live In Japan 1984" vergezeld gaan van een DVD met daarop de complete show. De ritmesectie bestond uit drummer Chad Wackerman, die Gary Husband verving, en, als nieuwste aanwinst, bassist Jimmy Johnson. Deze line-up was de laatste waarin een prominente zanger te horen was. Tevens zou Holdsworth in de jaren hierna intensief met de SynthAxe aan de gang gaan. Van dit live-album hebben we "Tokyo Dream" geselecteerd dat niet op de versie van Paul Williams stond.
Websites:
http://manifesto.com/allan-holdsworth/
https://nl-nl.facebook.com/groups/361803263942657/

NIEUW / IN HET NIEUWS
Haken - Host
Van het album “Vector” (InsideOut / Sony Music, 2018)

“Waar Dream Theater tot een jaar of tien geleden nog leidend was in de hedendaagse progressieve rock (sic, de schrijver lijkt namelijk op progressieve metal te doelen; red), staat er een nieuwe lichting band op die, geïnspireerd door Dream Theater, langzaamaan deze rol overnemen in het genre. Haken is wat mij betreft zeker een van deze bands. Waar men op het debuut “Aquarius” en opvolger “Visions” een nog sterk door Dream Theater geïnspireerd geluid laat horen, transformeert dat vanaf “The Mountain” en krijgt Haken een eigen gezicht. Op “Affinity” wordt het geluid verder ‘gemoderniseerd’ en in dat opzicht is “Vector” weer een logische stap in de bandontwikkeling. Een blik op de speelduur van de nummers leert dat de mannen van Haken het op “Vector” – voor hun doen – bondig houden. In de vorm van “Veil” staat er weliswaar één nummer van twaalf minuten op het album, maar met 45 minuten is dit het kortste volwaardige Haken-album. Het hoogtepunt is “Host”, een nummer waarop de band een nieuwe kant van zich laat horen. Het wordt stemmig ingezet met begeleiding door een melancholisch klinkende trompet en vervolgens wordt de spanning stap voor stap zorgvuldig opgebouwd. Indrukwekkend. “Vector” is veruit het hardste album uit de discografie van de band. Het duurde dan ook een aantal luisterbeurten alvorens de nummers op hun plek vielen.” (Marco Paasman, Zware Metalen)

Het album 'Vector' van Haken is door de lezers van Prog Magazine verkozen tot album van het jaar. Er werd hier niet gewerkt met een vaste lijst albums waaruit gekozen kon worden. Dat levert een interessante lijst op:

1. Haken - Vector
2. Tesseract - Sonder
3. Anna Von Hausswolff - Dead Magic
4. Voivod - The Wake
5. The Pineapple Thief - Dissonance
6. Ihsahn - Amr
7. Riverside - Wasteland
8. The Fierce And The Dead - The Euphoric
9. Thumpermonkey - Make Me Young, Etc
10. A Perfect Circle - Eat The Elephant
11. Tony Banks - Five
12. Orphaned Land - Unsung Prophets & Dead Messiahs
13. Coheed And Cambria - Vaxis - Act 1: The Unheavenly Creatures
14. Spiritualized - And Nothing Hurt
15. Vennart - To Cure A Blizzard Upon A Plastic Sea
16. Soft Machine - Hidden Truths
17. Oceans Of Slumber - The Banished Heart
18. Ivar Bjornson & Einar Selvik - Hugsja
19. Midas Fall - Evaporate
20. Kino - Radio Voltaire

Website: https://www.hakenmusic.com/
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=3KFLknP49Vk.

IN HET NIEUWS
Riverside – The Struggle For Survival
Van "Wasteland" (InsideOut, 2018)

Riverside kwam afgelopen jaars terug met het eerste album ná de plotselinge, volkomen onverwachte dood van gitarist Piotr Grudzinski. De Poolse groep vervolgt evenwel gewoon de werkwijze om per album een behoorlijk ander gezicht van zichzelf te laten zien. "Wasteland" is een album vol interne contrasten. Het album begint sprookjesachtig en folky met het a capella "The Day After", om vervolgens in "Acid Rain" en "Vale Of Tears" gitaarriffs te laten horen die sinds de beginjaren niet meer zo stevig hebben geklonken bij de Polen. De meeste gitaarpartijen werden ingespeeld door ex-Quidam-gitarist Maciej Meller, die nu tevens de tourgitarist van Riverside is geworden. Maar ook bandleider/zanger/bassist Mariusz Duda speelt nu gitaar en buiten nog een eenmalig te horen gastgitarist is er ook een flinke rol voor een gastviolist. Folky melodieën keren terug in "Lament" en "River Down Below". Opvallend is, dat het langste nummer van het album instrumentaal is, in de vorm van het tweedelige "The Struggle For Survival". Ook in dit stuk worden stevig rockende passages afgewisseld met meer filmisch klinkende ingetogenheid.

“Wasteland” is op nummer één geëindigd in de 2018-lijst die door het 19-koppige achter iO Pages is samengesteld:

1. Riverside – Wasteland
2. Mystery – Lies And Butterflies
3. Riversea – The Tide
4. The Pineapple Thief – Dissulution
5. Kayak – Seventeen
6. The Sea Within – The Sea Within
7. Southern Empire – Civilisation
8. Oak – False Memory Archive
9. Perfect Beings – Vier
10. Gert Emmens & Ruud Heijer – Galaxis

Website: https://riversideband.pl/en/ .

LIVE-TIP
Tears For Fears - Watch Me Bleed
Afkomstig van "The Hurting" (Mercury Records, 1983/1999)

Op 17 februari zal Tears For Fears in een uitverkocht AFAS Live te Amsterdam optreden in de "Rule The World"-concertreeks. Meer dan 35 jaar geleden verscheen het opzienbarende debuut van dit duo, "The Hurting", waarop Curt Smith en Roland Orzabal een eigenzinnige, met psychologische diepgang gepaard gaande versie van synthipop lieten horen. Zo is "Watch Me Bleed" deels gebouwd op akoestische gitaarpartijen. De heren kregen hulp van onder andere drummer Manny Elias, saxofonist Mel Collins en gitarist Phil Palmer.
Websites:
http://tearsforfears.com/
https://www.facebook.com/TearsForFears .

LIVE-TIP
RPWL – Disbelief (live)
Van het album “A New Dawn” (Gentle Art Of Music / Soulfood, 2017)

RPWL brengt op 22 maart hun nieuwe studioalbum uit, “Tales From Outer Space”, gevolgd door een uitgebreide Europese tour. Op 7 april staat de Duitse band in de Boerderij in Zoetermeer, 24 april in de Hypothalamus in Rheine en op 25 april in Zentrum Altenberg in Oberhausen. Al zegt de groep dat het album dit keer niet conceptueel is; de songs zijn wel allemaal gebaseerd op korte science fiction-verhalen.
Website: https://www.rpwl.net/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Giersbergen, Anneke van, with Residentie Orkest The Hague - Shores Of India
Van "Symphonized" (InsideOut / Sony Music, 2018)

Afgelopen mei gaf Anneke van Giersbergen twee concerten met het Haagse Residentie Orkest. Gepoogd is zoveel mogelijk aspecten van Anneke's carrière aan bod te laten komen. Arrangeurs Marijn van Prooijen en Gijs Kramers werd gevraagd om orkestpartijen aan te leveren voor songs die origineel werden uitgevoerd door The Gathering, Lorrainville, The Gentle Storm, VUUR en Anneke solo. Ook écht klassiek werk komt aan bod middels een 'cover' van Henry Purcell. Aan dat arrangeren ging een beslisproces vooraf, zo wordt in het boekje uitgelegd: vullen we een rockband, inclusief drums, aan met een orkest, of vertrouwen we op een puur klassieke klank van Anneke plus orkest? Gekozen werd, net als bij Peter Gabriels "New Blood"-project, voor het laatste en dat pakt sprookjesachtig mooi uit. Luister maar naar het zinderende slotstuk "Shores Of India", een Arjen Lucassen-compositie voor The Gentle Storm. Deze maand begint een tweeënhalve maand lange akoestische theatertournee van Van Giersbergen, die op 11 januari Theater Hof 88 hier in Almelo aandoet.
Website: http://www.annekevangiersbergen.com/

LANG NIET GEHOORD
Leirvik, Silje – Snø
Afkomstig van "Endless Serenade" (Autumnsongs / Burning Shed,2013)

Het is alweer een tijd geleden dat we wat hebben gehoord van de Noorse zangeres Silje Leirvik. In 2017 werkte ze nog samen met de band Holon, wat natuurlijk weer een productie was van Rhys Marsh. Maar het is nu alweer 6 jaar geleden dat ze zelf een album uitbracht. Gelukkig plaatst ze op haar Facebook-pagina foto's die erop wijzen dat ze druk bezig is met een derde album. Vooralsnog grijpen wij nog weer even terug op het tweede album “Endless Serenade”, dat bij herbeluistering nog steeds een klein pareltje blijkt. Op dit tweede album kleurt Leirvik erg mooi met instrumenten als elektrische piano, hier en daar pedal steelguitar, orgel, drums, wat flarden Mellotron en synthesizers. Bovendien maakt ze vernuftig gebruik van 'tape delay'. Het resultaat is een plaat die aanvoelt als een hele warme douche na een lange koude dag. Oftewel uitermate geschikt voor deze tijd van het jaar. We gaan daarom ook luisteren naar het nummer “Snø”.
Website: http://siljeleirvik.com/

EEN BEETJE VREEMD MAAR WEL LEKKER
Monika Roscher Big Band - Timewarp
Van "Of Monsters And Birds" (Enja Records, 2016)

De uit München afkomstige Monika Roscher Big Band omschrijft zichzelf als een 'artrock-pop-electro-collectief vermomd als een big band'. Dat dekt inderdaad wel de lading van de muziek die we horen op het tweede album "Of Monsters And Birds", waarbij het jazz-element misschien nog wel iets te onderbelicht is. Er zijn namelijk zeker momenten op het album dat de muziek flink in die richting gaat. Bandleider, zangeres en gitariste is Monika Roscher die tevens de band dirigeert en alle muziek schrijft. Afgaande op diverse online-live-video's heeft ze daarnaast ook zo haar ideëen over hoe het er visueel uit moet zien. Daardoor moeten we op een of andere manier ook wel een beetje denken aan Björk, maar zeker als de band lekker vol gas geeft is ook de link met Snarky Puppy snel te leggen. De Monika Roscher Big Band is minder funky dan laatstgenoemde en echt swingen doen de Duitsers ook niet, maar ze leveren wel intrigerende muziek af, die met name de avontuurlijk ingestelde luisteraar zal boeien.
Website: https://www.monikaroscher.com/
Bandcamp: https://monikaroscher.bandcamp.com/album/of-monsters-and-birds
Concert: https://www.youtube.com/watch?v=FU8dbAnKns8&t .

IN HET NIEUWS
No-Man – Only Rain
Van “Returning Jesus” (3rd Stone, 2001)

Afgelopen maandag, op 31 december, zette Steven Wilson weer zijn jaarlijkse overzicht en vooruitblik op het nieuwe jaar online. Er staat weer veel op stapel. Na het laatste deel van de “To The Bone” tour is Wilson wel even klaar met optreden en zal er weer worden begonnen aan het schijven van een nieuw studio-album. Die gaat volgens eigen zeggen weer anders worden dan de voorgangers. Op het remaster/remix-gebied neemt hij wat gas terug en zijn er niet veel projecten. Wel komt rond april een box van Tangerine Dream uit met veel uniek materiaal. Daarnaast is hij weer met Tim Bowness aan de slag voor een nieuw No-Man album. Wilson en Bowness werken al een aantal jaar aan een nummer dat een plaatsje op een volwaardig album verdient. Dit zal betekenen dat we na 10 jaar eindelijk de opvolger van “Schoolyard Ghosts” kunnen verwachten. We grijpen voor nu nog even terug naar twee albums ervoor: het wondermooie “Only Rain” van “Returning Jesus”. Op dit nummer horen we naast singer-songwriter Ben Christophers ook de legendarische, van Nucleus bekende, Schotse trompettist Ian Carr. die helaas in 2009 is overleden.
Website: https://no-man.co.uk/

TWEEDE KENNISMAKING
Innerspace - The Other Side / In Motion
Van "Rise" (eigen beheer, 2017)

Canada is de laatste jaren bijna een soort van hofleverancier geworden van melodieuze, stevige progrock met bands als Mystery en Huis. De band Innerspace is tot op heden aan onze aandacht ontsnapt maar past daar perfect bij. Na debuut “The Village”, dat in 2012 verscheen, bleven alleen zanger/gitarist Phil Burton en gitarist Simon Arsenault alleen achter. Het duo moest vervolgens op zoek naar een nieuw bassist, toetsenist en drummer. Daar nam men ruim de tijd voor om uiteindelijk vorig jaar met de opvolger “Rise” voor de dag te komen. Innerspace sluit muzikaal goed aan bij die eerder genoemde bands – sterker nog: er is zelfs een directe connectie, want Innerspace's huidige drummer William Régnier is tevens ook de drummer van Huis! Gelukkig heeft Innerspace wel degelijk een typische eigen sound weten neer te zetten. Er mag bij vlagen flink gerockt worden, maar er is ook plaats voor mooie melodieuze en orkestrale elementen. Als eerste kennismaking lieten we een tijdje geleden de meest rockende track van het album horen, “Under The Spotlight”. Ditmaal kiezen we voor twee tracks die in elkaar overlopen: de piano-ballade "The Other Side", gevolgd door het zeer Floydeske "In Motion" waarin zanger Phil Burton laat horen dat zijn stem ook een prettig rauw randje heeft.
Bandcamp: https://innerspace1.bandcamp.com/album/rise
Website: http://www.innerspace-band.com/home.html .

  Xymphonia is sponsored by: