NIEUW
Labrie, James – Devil In Drag (electric version)
– Hit Me Like A Brick
Van “Beautiful Shade Of Grey” (InsideOut / Sony Music, 2022)

James Labrie begaf zich in solowerk tot nu meestal op progmetalwegen, waarmee hij stilistisch niet heel ver af zat van de groep waarvan hij nu al 30 jaar frontman is. Op het nu verschenen “Beautiful Shade Of Grey” houdt de Dream Theater-frontman het meer ingetogen. Zijn creatieve 'partner in crime' Paul Lodge verkiest vaak de akoestische boven de elektrische gitaar. Niet dat dit een 'unplugged'-album is: elektrische gitaren zijn er wel degelijk te horen en ook keyboards ontbreken niet. Zoon Chance Labrie beroert een gewoon drumstel. Deze aanpak geeft het goed in het gehoor liggende songmateriaal wel lekker veel ademruimte. De 59-jarige Canadees hoeft ook niet geforceerd te zingen en waagt zich ook niet aan te uitzinnig vibrato. Toch merk je na de hele plaat dat het best prettig is om de albumopener (en tevens single) “Devil In Drag” als afsluiter ook nog in een feller jasje te horen met tevens een lekker vet Deep Purple-orgel als ondergrond.
Websites:
http://www.jameslabrie.com/
https://www.facebook.com/officialjameslabrie/.

NIEUW
Wilson, Ann – Black Wing
- Angel's Blues
Van het album "Fierce Bliss" (Silver Lining Music 2022)

Volgend jaar zal het 50-jarig jubileum van Heart zijn, waarbij goede herinneringen worden opgeroepen aan klassiekers als "Barracuda", "Dog And Butterfly" en "Crazy On You". Fans hadden misschien in dit carrièrestadium waarschijnlijk geen nieuwe muziek meer verwacht van de leadzangeres van de band, laat staan een substantieel album met kwaliteitsmateriaal dat rockt. Ann Wilson bewijst echter het tegendeel. Haar nieuwe album "Fierce Bliss" is een verrassende homerun waarin de baanbrekende rocker uitblinkt in zowel songwriting als branie. Wat haar stem betreft, het klinkt alsof we nog steeds in de jaren 70 zijn - ze heeft niets van haar kracht of emotionele bereik verloren. Naast een hele reeks geïnspireerd klinkende nieuw geschreven nummers, brengt ze ons een paar mooie covers. Primair voor de inspiratie van het album waren de ondersteunende muzikanten. Wilson had de afgelopen jaren liedjes geschreven en verzameld, maar had de stimulans nodig om ze samen op één album te zetten. Nadat ze kennis had gemaakt met verschillende beroemde muzikanten uit Nashville, mocht ze opnieuw een puntje van haar bucketlist afvinken door opnamen te kunnen maken in de beroemde Muscle Shoals Sound Studio. Wat meteen opvalt aan de kenmerkende hoes is dat deze ontworpen is door de van Yes bekende Roger Dean. We hopen allemaal dat volgend jaar de Wilson-zussen weer bij elkaar komen om het 50-jarig jubileum van de band te vieren. Of die nostalgie nu wel of niet wordt gerealiseerd, "Fierce Bliss" bewijst dat Ann Wilson een soort wedergeboorte heeft ondergaan. We gaan luisteren naar twee nummers. Eerst "Black Wing", een meer akoestisch vormgegeven stuk, dat rillingen veroorzaakt, alleen al door de stem van Wilson. De tweede helft van het nummer geeft alle ruimte aan het elektrische slidegitaarspel van Tyler Boley. Daarna hoort u ''Angels's Blues'', dat zoals de titel al aangeeft bluesy van karakter is. (bron: sonicperspectives.com)
Websites:
https://annwilson.com/
https://www.facebook.com/officialannwilson .

NIEUW
Chimenti, Andrea - Dove Ho Posto Il Mio Amore
– Niente È Impossibile
Van "Il Deserto Il Notte Il Mare" (Vrec Music Label, 2021)
- Book Of Saturday
Van "Celebrating The Dragon: A Tribute To John Wetton" (MaRaCash Records, 2022)

Al enkele jaren volgen we bij Xymphonia de verrichtingen van de Italiaanse zanger Andrea Chimenti. Dat begon zo ongeveer toen hij op zijn CD "L'Albero Pazzo" een duet aanging met David Sylvian. Zijn op één na laatste studioplaat, het op zijn eigen roman gebaseerde "Yuri", dateert alweer van 2015. In de jaren daarna deed hij een aantal tribute-optredens naar aanleiding van de dood van David Bowie, in 2017 vastgelegd op het dubbelalbum "Canta David Bowie". Vorig jaar verscheen het genoemde "L'Albero Pazzo" voor het eerst op LP en verscheen begin november eveneens zijn nieuwste soloalbum "Il Deserto Il Notte Il Mare". Bij beluistering van die plaat lijkt het er bijna op dat Chimenti de luisteraars van Xymphonia wil verwennen, aangezien het zijn meest progressieve werktstuk tot nu toe is. Hiervoor ging hij een samenwerking aan met producer/bassist/synthesizerspeler Cristiano Roversi, bekend van onder meer Moongarden. Verder werkten onder andere David Jackson, Saro Cosentino en diverse bekenden uit de wereld van Chimenti en Roversi mee. De uiterst spannende productie, waarin dreigende keyboardlagen en gitaareffecten de aandacht opeisen, zorgt er ondanks de verschillende invalshoeken voor dat "Il Deserto Il Notte Il Mare" een constant album is. Chimenti uit zich daarbij zowel in ingetogen, aan Leonard Cohen, Paolo Conte en Sylvian denkende liedjes, maar kan ook als een Peter Hammill of Bowie zijn emoties voluit tonen. Die uitersten horen we ook terug in de door ons uitgezochte nummers "Dove Ho Posto Il Mio Amore" en "Niente È Impossibile". Daarna draaien we ook nog Chimenti's bewerking van het King Crimson-nummer "Book Of Saturday", oorspronkelijk van "Larks' Tongues In Aspic" uit 1973. Het nummer is te vinden op "Celebrating The Dragon: A Tribute To John Wetton". Op dit eerbetoon coveren vooral Italiaanse musici het rijke werk van John Wetton, waarbij composities van onder meer King Crimson, UK, Asia en Wetton zelf aan bod komen. Dat Chimenti mede van de partij is, onderstreept onze eerdere cnclusie dat de zanger bijzonder progressief bezig is.
Websites:
https://www.andreachimenti.it/
https://www.facebook.com/andreachimentiofficial
https://maracashrecords.bandcamp.com/album/a-tribute-to-john-wetton
Gepland nummer: https://maracashrecords.bandcamp.com/track/book-of-saturday-andrea-chimenti .

HET DEBUUT
Nexus ‎– Tiempo Sin Razon
Van “Detrás Del Umbral” (Record Runner, 1999)

Nexus werd al in de late jaren 70 opgericht, maar pas in 1999 verscheen debuut “Detrás Del Umbral” bij Record Runner. De Argentijnse band is duidelijk beïnvloed door de symfonische rock van midden jaren zeventig: denk daarbij aan Genesis, maar ook aan de bombast van ELP. De muziek is voornamelijk keyboardgedomineerd en toetsenist Lalo Huber is dan ook zeker de ster van de band, hoewel er ook het nodige fijne gitaarspel valt te beluisteren, van de hand van Carlos Lucena. Nexus band bracht vervolgens nog vijf studio-albums uit, waarvan de meest recente alweer 5 jaar geleden is verschenen. Maar er is nieuws, want momenteel wordt de laatste hand gelegd aan studio-album nummer 7. Daarnaast is er vorig jaar een tribute aan de legendarische landgenoten van Crusis, zij het alleen in digitaal formaat. Het gehele oeuvre van de Argentijnen is op Spotify te beluisteren, inclusief een concert uit 1980. We gaan nu luisteren naar een nummer van het debuut: “Tiempo Sin Razon”.
Websites:
https://www.facebook.com/nexusargentina
https://www.youtube.com/user/NEXUSargentina/videos .

HERUITGAVE
Anubis – The Collapse (2020 mix)
Van “230503 (Deluxe Anniversary Edition)” (eigen beheer, 2008 / remix: 2022)

We hebben de laatste jaren veel aandacht besteed aan Anubis. De uit Australië afkomstige band ontstond in 2008 toen Robert James Moulding en David Eaton Anubis hun zelfgeschreven muziek wilden kunnen opnemen. Het resulterende debuut “230503” genereerde wereldwijd veel aandacht, ondanks de beperkingen van de toenmalige productie. De kracht van Anubis was dan ook al duidelijk: op een zeer fijne manier wist men de gedragenheid van een band als Pink Floyd te combineren met moderne prog. Nu, 14 jaar na de originele release, keert de band terug naar het album. Deze Deluxe Anniversary Edition is geremixt, maar ook deels heropgenomen door de huidige bandbezetting, waardoor “230503” zich nu ook opnametechnisch kan meten met de latere albums. De fysieke release bevat een bonus-CD, met daarop het 'lost epic' “The Life Not Taken”. Tevens is het destijds als albumafsluiter bedoelde “Technicolour Afterlife” hierop alsnog te vinden. Deze tweede schijf is verder aangevuld met een aantal live-opnamen. Voor diegenen die het album via Bandcamp aanschaffen is er nog een schat aan extra’s. Zo krijgen we er nog een compleet concert uit 2010 bij én de originele mix als download. Alles bij elkaar meer dan 5 uur muziek! Net als de originele versie is ook deze heruitgave gelimiteerd, dus wees er snel bij. We gaan luisteren naar “The Collapse” in de geremixte nieuwe versie.
Websites:
https://anubismusic.bandcamp.com/album/230503-deluxe-anniversary-edition
https://www.anubismusic.com/
https://www.facebook.com/anubismusic .

HERNIEUWDE AANDACHT
Frost* - Welcome To Nowhere (2021 remix)
Van "Experiments In Mass Appeal" (InsideOut / Sony Music, 2008 / remix: 2021)

In november 2020 verscheen de box “Three Winters” van Frost*, met daarin alle tot nu toe verschenen albums, aangevuld met het nodige extra materiaal in de vorm van B-kantjes, rarities en live-opnamen. Voor deze uitgave heeft bandleider/toetsenist Jem Godfrey de eerste twee Frost*-albums opnieuw gemixt en gemasterd. Gelukkig verschenen zijn deze nieuwe versies ook los, ook omdat de originele uitgaven al een tijdje niet meer 'in print' waren. De muziek van de Britse band is altijd redelijk bombastische van aard geweest maar de originele mixen waren soms net iets te dichtgesmeerd en platgedrukt qua dynamiek. Op het debuut "Milliontown" viel dat nog niet zo op ook omdat de sound behoorlijk gedomineerd werd door Godfrey's lagen keyboards, maar de opvolger "Experiments In Mass Appeal" was meer gitaargericht, met een sound die wel wat deed denken aan die van Muse. De originele mix en mastering was nogal extreem qua sound en dat maakte het album wel een vermoeiende luisterervaring. Met de jaren komt ook de wijsheid, zelfs bij Jem Godfrey, en de nieuwe mix van "Experiments In Mass Appeal" is absoluut een verbetering. Het geluidsbeeld is veel breder, dieper en ademt meer en we horen meer details die eerste verzopen in de mix. Zo komen de compactere songs meer tot hun recht.
Websites:
https://frost.life/
https://www.facebook.com/frostlife .

ALBUM VAN DE MAAND
Viriditas – Green Mars
Van “Green Mars” (eigen beheer, 2021)

Dat Viriditas in 2018 debuteerde met het conceptalbum “Red Mars”, is destijds grandioos aan onze aandacht ontsnapt. Met de opvolger “Green Mars” speelt het Britse septet zich dusdanig in de kijker dat ons dat moeilijk kon ontgaan. Gelukkig maar! De band rond songwriter/bassist Mike Bridge weet ons een machtige 'full length' dubbel-CD lang geboeid te houden met avontuurlijke en spannende progsongs van tussen de 5 en 13 minuten lengte. Het album verscheen al ergens eind vorig jaar, maar verdient meer aandacht dan het tot nu toe gehad heeft. Er is best veel tekst: in de songs komen diverse karakters uit het gelijknamige boek van Kim Stanley Robinson tot leven. Aan de oppervlakte science fiction, maar eigenlijk meer handelend over allerlei verlangens, zelfontwikkeling en aspecten van menselijke eigenschappen. Muzikaal wordt er geput uit decennia progressieve rock, gebracht met fris enthousiasme en aanstekelijk zelfvertrouwen. Wij moesten daarbij meermaals denken aan de spirit die Sky Architect in de uitvoering legt. Ook de leden van Viriditas hebben duidelijk een doorwrochte muzikale opleiding genoten en de stem van leadzanger Mike Waters doet ons zelfs een beetje denken aan die van Sky Architect-zanger Tom Luchies. Tussen de 17 nummers zijn er niet heel veel met lange solo's, maar dat neemt niet weg dat er vaak te genieten is van de capaciteiten van o.a. de gitaristen Tom Williams en David Stanton en toetsenist Julie Kvaerndrup. Die laatste geeft samen met Hannah Bridge trouwens vocaal evenwicht aan Waters. “Green Mars” is een enerverend werkstuk waar je wel even wat tijd aan kwijt bent om te doorgronden! En Mike Bridge heeft voor zijn eigen instrument, de basgitaar ook gave prominente plekken ingeruimd. Vanavond eindigen we bij het begin: de instrumentale ouverture “Green Mars” die meteen nieuwsgierig maakt naar wat komen gaat.
Websites:
https://viriditasmusic.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/viriditasband .

NIEUW
Cap Outrun – Disaster Mindset
– My Destination
Van “High On Deception” (Frontiers, 2022)

Cap Outrun probeert de meest aantrekkelijke elementen van symfonische rock en AOR te verenigen. De pakkende melodieën van dat laatste genre, maar dan wel gevat in songs die muzikaal wat interessanter in elkaar zitten dan gemiddeld en met ruimte voor uitdagende solopartijen voor gitaar en toetsen. Het is na beluistering geen verrassing dat de Zweedse groep is opricht door een gitaar/toetsenduo: Andrée Theander en Erik Wiss. Gek genoeg was dat al 15 jaar geleden, waarna vrij vlot een EP verscheen, maar daarna gingen de heren hun eigens weegs om pas dit jaar met het echte debuut “High On Deception” voor de dag te komen. Als frontman fungeert de New Yorker Chandler Mogel die er blijkens zijn website al een lange sessiecarrière heeft opzitten. “My Destination” opent met een paar typische jazz-akkoorden op gitaar. Nadere bestudering leert dat Theander in de 'tussenjaren' onder andere speelde met fusiontoetsenist Jeff Lorber. De song bevat ook een indrukwekkende keyboardsolo van Wiss. “Disaster Mindset” begint vanuit een pianobasis en begint als ballad, fraai toewerkend naar een meer symfonisch vormgegeven tweede deel.
Websites:
https://www.capoutrun.com/
https://www.facebook.com/capoutrun.

(OP)NIEUW
Kumorigahara - Snow Bug
Van "Kumorigahara" (Arcàngelo, 2021)

In februari draaiden we twee nummers van het op 1 december 2021 verschenen titelloze derde album van het Japanse Kumorigahara. Op deze als 'progressive hard folk' omschreven CD is het folk-element vooral terug te horen in de zes- en twaalfsnarige akoestische gitaarpartijen, die doen denken aan de rustige passages van Steve Hacketts debuut "Voyage Of The Acolyte". Het stevige progressieve aspect is te vinden in de compromisloze wijze waarop de musici de erfenis van de Mellotron-zwangere sound van King Crimson en de virtuoze orgel- en synthesizererupties van ELP en Yes combineren met stevig rockende gitaren en een overdonderde ritmesectie. Je kunt wat dat betreft een directe lijn trekken naar de Scandinavische prog uit het begin van de jaren 90, die dezelfde stijlmiddelen gebruikte. De vergelijking met Anekdoten en Änglagård ligt voor de hand. De ruim 66 minuten durende CD valt tenslotte op door de productie. Het lijkt er haast op dat bijna alles live in de studio is opgenomen, waardoor de zang misschien wat minder overtuigt als de instrumentbeheersing, maar waardoor tevens een enorme drive ontstaat, inclusief de typische climax aan het eind van de stukken. Omdat we zo onder de indruk zijn van deze plaat nu nog een stuk en wel het meeslepende "Snow Bug".
Websites:
https://kumorigahara.net/en/
https://www.facebook.com/kumorigahara/
https://twitter.com/kumorigahara .

IN MEMORIAM: ALAN WHITE
Yes - Shoot High Aim Low
Van "Big Generator" (ATCO Records, 1987)
Yes - Cinema
Van "90125" (ATCO Records, 1983)
Yes - Tempus Fugit
Van "Drama" (Atlantic, 1980)

Afgelopen donderdag is Yes-drummer Alan White na een kort ziekbed thuis in Seattle overleden, zo maakte zijn familie bekend. Hij werd geboren in 1949 en was al vanaf zijn 13de actief als drummer in diverse bandjes. Al dat werk, o.a. ook nog met Ginger Baker's Airforce, leidde tot de toetreding tot John Lennon's Plastic Ono Band in 1969. Zodoende is White bijvoorbeeld te horen op Lennon-songs als “Instant Karma”, “Jealous Guy” en “Imagine”. Maar hij is ook te horen op George Harrisons album “All Things Must Pass”, waaronder op de hitsingle “My Sweet Lord”. In juli 1972 trad Alan White echter toe tot Yes, letterlijk drie dagen voordat de band zou beginnen aan de grootste tournee uit de carrière van de band tot op dat moment. Sindsdien is White altijd de drummer van dienst geweest binnen Yes en daarmee, sinds het overlijden van Chris Squire, het langstzittende bandlid binnen Yes. Immers: Steve Howe trad wel eerder toe, maar was ook meer dan een decennium niet betrokken. Samen met Squire vormde Alan White vanaf het allereerste begin een supersolide ritme-sectie, iets wat goed te horen valt op de live-tripelaar “Yessongs” (1973). White gaf de band een stevigere sound, wat ook nodig was aangezien vanaf dat moment de grote arena's in de VS werden bespeeld. Vervolgens was White betrokken bij het meest ambitieuze materiaal wat de band ooit zou uitbrengen, in de vorm van albums als “Tales From Topographic Oceans” en “Relayer”, maar leverde met zijn drumspel ook een grote bijdrage aan het latere grote commerciële succes van Yes in de jaren 80. Wij kiezen vanavond bewust voor een aantal tracks uit die periode omdat die zo goed laten horen wat White allemaal in zijn mars had. Allereerst van “Big Generator” (1987) het mede door White geschreven “Shoot High Aim Low”, gevolgd door de korte instrumental “Cinema” van “90125” (1983) en als laatste het slotnummer van het album “Drama” (1980), “Tempus Fugit”, waarvan de dominante basriff tot in lengte van jaren onderdeel bleef uitmaken van de gecombineerde bas- en drumsolo's zoals die vaak onderdeel waren van de liveshows van Yes. Alan White werd helaas niet ouder dan 72 jaar.
Websites:
http://alanwhite.net/
https://yesworld.com/
https://www.facebook.com/yestheband
https://www.facebook.com/imaginealanwhite .

IN MEMORIAM: ANDY FLETCHER
Depeche Mode – Spacewalker
Van het album “Sounds Of The Universe” (Mute Records, 2009)
Depeche Mode – Goodbye
Van het album “Delta Machine” (Mute Records, 2013)

Andy Fletcher, medeoprichter en toetsenist van de band Depeche Mode, is op 60-jarige leeftijd overleden. Fletcher begon de electro-act samen met frontman Dave Gahan en Martin Gore in 1980, in het Britse Basildon. De band zou grote hits scoren als “People Are People”, “Enjoy The SIlence”, “Just Can’t Get Enough” en “Personal Jesus”, waarmee Depeche Mode meer dan 100 miljoen platen zou verkopen. Live werd de muziek vaak gedragen door de synthloopjes gespeeld door Fletcher, maar hij was het enige bandlid dat nooit één van de hits pende. 'Martin schrijft de nummers, Dave zingt ze, en Andrew verdient eraan', grapte een recensent van Rolling Stone ooit over de rolverdeling binnen de band. Tegelijkertijd was hij de derde, diplomatieke stem in de band, degene die Dave Gahan en Martin Gore bij elkaar hield. 'We zijn in shock en overladen door verdriet door het vroege overlijden van onze lieve vriend, familielid en bandlid Andy 'Fletch' Fletcher', schrijft Britse band op sociale media. 'Fletch had een hart van goud en stond altijd voor je klaar als je hem nodig had, als je een goed gesprek wilde, even wilde lachen of als je een koud biertje wilde drinken.' (bron: Trouw)

We gaan luisteren naar het instrumentale nummer “Spacewalker" van het album “Sounds Of The Universe” (2009) en vervolgens van het abum “Delta Machine” (2013) het toepasselijk getitelde "Goodbye".
Websites:
http://www.depechemode.com/
https://www.facebook.com/depechemode .

NIEUW
Morgendust & Cindy Oudshoorn – Big Love
Van “14” (eigen beheer, 2022)

Twee weken geleden maakten we er al gewag van: op 14 mei heeft een nieuw project van Morgendust het licht gezien. De leden van de band uit Zwolle en omgeving, waarvan er drie ooit deel uitmaakten van PTS, zijn bij zichzelf te rade gegaan naar welke nummers ze graag luisterden toen ze toen ze 14 waren. Deze acht nummers van o.a. Peter Gabriel, Simple Minds en The Police zijn nu door Morgendust zelf opgenomen, maar wel dusdanig bewerkt dat het resultaat méér is dan zomaar een cover-project. De zangpartijen van Marco de Haan zijn hier en daar aangevuld met die van Judith Elders en Cindy Oudshoorn. Laatstgenoemde, ook van Kayak bekende zangeres is ook te horen in onze keuze voor vanavond: de Fleetwood Mac-klassieker “Big Love” uit 1987, maar dan dus in Morgendust-bewerking.
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1607
https://morgendust.com/
https://www.facebook.com/morgendust .

NIEUW
Kaipa – Wilderness Excursion
Van “Urskog” (InsideOut / Sony Music, 2022)

Het heeft even geduurd, maar na vijf jaar is er toch weer een nieuwe Kaipa-album verschenen. Het is het negende album sinds de heroprichting die alweer 20 jaar geleden plaatsvond. Toetsenist Hans Lundin is de enige van de jarenzeventig-line-up die hierbij betrokken is, al was aanvankelijk ook gitarist Roine Stolt van de partij. Het bleek dat drummer Morgan Ågren zo druk bezet is dat hij alleen op heel lange termijn weer tijd kon vrijmaken voor Kaipa. Hij zag zelf ook in dat dit onwerkbaar is en stelde aan Lundin voor om vriendschappelijk uit elkaar te gaan. Hij had daarbij een goede tip: Darby Todd. Deze Brit draait voor geen enkel genre zijn hand om, of het nu deathmetal of softjazz is, en speelde met o.a. Devin Townsend, The Darkness, Gary Moore en Martin Barre. Voor de rest heeft Lundin de bezetting jarenlang stabiel weten te houden, met bassist Jonas Reingold, gitarist Per Nilsson en vocalisten Aleena Gibson en Patrik Lundström. Die laatste kennen we ook als zanger van Ritual en net als bij die band sijpelde in het verleden op Kaipa-albums toch altijd wel ergens een folk-element door de muziek. Die horen we nu alleen in de thematiek: de mythische verhalen die aan het oerwoud (want dat betekent urskog) verbonden zijn. Dit wordt tot uitdrukking gebracht in muziek die het uiterste vraagt van de virtuoze capaciteiten die bij deze musici in ruime mate aanwezig zijn. Ook Todd voelt zich hier duidelijk als een vis in het water en Ågren heeft dus niets te weinig gezegd. Er is veel ruimte voor lange instrumentale passages, waarin de keyboard- en gitaarsolo's over elkaar heen buitelen. In het sowieso geheel instrumentale “Wilderness Excursion” laat Lundin zijn Hammond-orgel vervaarlijk grommen, daarbij ruim baan gevend aan Nilssons capriolen op diens achtsnarige gitaar.
Websites:
https://www.kaipa.info/
https://www.facebook.com/Kaipa.music.

VOORPROEFJE
Sun's Signature feat. Steve Hackett – Underwater
Van de nog te verschijnen EP “Sun's Signature” (Partisan Records, 18 juni 2022)

Sun's Signature bestaat uit voormalig Cocteau Twins-zangeres Elizabeth Fraser en Damon Reece van Massive Attack. Het duo, dat voor Massive Attack ook al samenwerkte, zal op 18 juni een titelloze EP fysiek uitbrengen via Partisan Records, in het kader van Record Store Day. De digitale release volgt op een nader te bepalen datum in juli. De muziek wordt door de twee omschreven als 'een weelderige verzameling liedjes die is ontstaan uit een Alice in Wonderland-reis door het leven en de muziek'. Nu al is het nummer “Underwater” uitgebracht via streamingkanalen, waaraan niemand minder dan Steve Hackett zijn uit duizenden herkenbare gitaargeluid leent.
Websites:
https://partisanrecords.com/artists/Suns_Signature
https://sunssignature.lnk.to/underwater
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/e0f-gwU5dhI .

JAZZROCK
Spinozza, David - Edge Of The Sword
- Superstar
Van "Spinozza*" (A&M Records, 1978 / A&M/Polydor/Universal, 2000)

De in 1949 in New York geboren David Spinozza is geen bekende in de Xymphonia-geschiedenis. Toch heeft deze gitarist/producer op Discogs maar liefst 581 'credits' achter zijn naam staan, wat wel aangeeft dat hij een veelgevraagd sessiemuzikant is. Zijn discografie bevat dan ook deelnames aan albums van onder anderen drie Beatles (Paul McCartney, John Lennon en Ringo Starr), Buddie Rich, Mike Mainieri, Steve Gadd, Don McLean, Herbie Mann en Deodato. Geen wonder dus dat hij op zijn eerste soloplaat onder eigen naam, "Spinozza*" uit 1978, de medewerking kreeg van talloze gerenommeerde musici. Zo spelen vooral in de jazzrockwereld fameuze muzikanten als Anthony Jackson, Mike Mainieri, de Brecker Brothers, Rick Marotta en Rob Mounsey een aanzienlijk deel van de partijen in. Het interessante van dit album is echter dat Spinozza er geen typisch fusion-album van heeft gemaakt. "Prelude To "The Ballerina"" en "The Ballerina" zijn door de inbreng van een orkest duidelijk klassiek getint, "Airborne" zit meer in de blazersjazzrock en het door Leon Russell en Bonnie Bramlett geschreven en door meerdere artiesten gecoverde "Superstar" (een van de gezongen nummers) is een gevoelige ode aan Eric Clapton. Vanwege deze veelzijdigheid hebben we twee nummers van deze vergeten jazzrocker geselecteerd. Allereerst "Edge Of The Sword", met lekker keyboardspel van Warren Bernhardt, gevolgd door het genoemde "Superstar".
Websites:
https://en.wikipedia.org/wiki/David_Spinozza
https://www.allmusic.com/artist/david-spinozza-mn0000220128/credits
https://www.guitarinteractivemagazine.com/.

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Porcupine Tree – Herd Culling (single edit)
Van het nog te verschijnen “Closure/Continuation” (Music For Nations / Sony Music, 24 juni 2022)

Porcupine Tree heeft een video uitgebracht bij het nummer “Herd Culling”. Het is het derde voorproefje op “Closure/Continuation”, het eerste nieuwe album van de band sinds “The Incident” uit 2009. 'Het was het laatste nummer dat voor het album werd geschreven', legt Steven Wilson uit. 'Toen de rest van de nummers klaar was, hadden we het gevoel dat er nog steeds een muzikaal 'gat' was voor iets dramatischs in het midden van het album, dus het werd de enige lied geschreven als een samenwerking van ons drieën tegelijkertijd. Nadat Gavin Harrison met een ongewoon ritme kwam in 11/8ste (hij zal je nooit iets gemakkelijks geven!), was het voor mij en Richard Barbieri zaak om daar muziek bij te vinden. Dit werd een combinatie van sequencers en elektronisch sound design en dynamisch gitaarwerk. (naar Prog / Louder Sound).

Wat nu vrij is gegeven is de single edit. De volledige versie zal op “Closure/Continuation” zijn te vinden, dat op 24 juni verschijnt. Later dit jaar volgt ook een tournee: op 6 november is Porcupine Tree te aanschouwen in de König Pilsener Arena in Oberhausen en op 7 november in de Ziggo Dome in Amsterdam. Afgelopen week werd bekend wie het trio Steven Wilson, Richard Barbieri en Gavin Harrison gaan ondersteunen op het podium: gitarist/zanger Randy McStine (o.a. Lo-Fi Resistance) en bassist Nate Navarro (o.a. Devin Townsend Band).
Websites:
https://porcupinetree.com/
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/niQ7fwkzBYA .

VAN EIGEN BODEM Pugh's Place - After Death Van "PS" (eigen beheer, 2021)

Pugh's Place was een relatief onbekende band die in 1965 gevormd werd in Leeuwarden. Toch wisten de jonge musici het na diverse naams- en stijlwisselingen voor elkaar te krijgen in 1971 een LP op te nemen voor het Decca-label. "West One", dat geproduceerd werd door niemand minder dan de op dat gebied vrij onervaren Boudewijn de Groot, was het gevolg van een evolutie van beat naar pop naar blues om uit te komen bij vroege progressieve muziek, beïnvloed door Traffic, Focus, Deep Purple en Jethro Tull. Het instrumentarium dat de band gebruikte was in dat opzicht veelzeggend: geen synthesizers of Mellotrons, maar vibrafoon en fluit bepaalden naast orgel, gitaar, drums en bas het totaalgeluid, terwijl de zang dermate goed was dat de uitvoering van een nummer als "Child In Time" geen probleem was. Toch bleef het bij deze ene studioplaat, al volgden nog geregeld reünies en een live-LP, terwijl diverse leden actief in de muziek bleven bij bands als Irolt, het Nederlandse Ramses en Topaz. Vorig jaar werd "West One" door Music On Vinyl opnieuw uitgebracht, een gebeurtenis die min of meer samenviel met de door Harry J. Vellenga geschreven biografie "Pugh's Place - Prog-Rock In Leeuwarden In De Jaren Zestig". De lezenswaardige biografie, vol leuke anekdotes, de ontstaansgeschiedenis van de bandnaam en een zorgvuldige uitleg over het ontstaan van de uiteindelijke sound, gaat vergezeld van de CD "PS", waarop nieuw opgenomen stukken en live-opnames van de VPRO staan, inclusief het genoemde "Child In Time". Van die CD draaien we het ruim tien minuten durende "After Death".
Websites:
https://www.vriendenvanpughsplace.nl/ (alwaar het boek te bestellen is)
https://www.musiconvinyl.com/catalog/pughs-place/west-one
https://www.youtube.com/watch?v=QdipL5AY95Q . (een uit 1985 stammende live-opname met kundig gemanipuleerd beeldmateriaal van "Child In Time")

IN HET NIEUWS
Nits - Beromünster
Van het aanstaande album "NEON" (Werf Records, 30 september 2022)

Afgelopen maandag ging studio De Werf van Nits in vlammen op. De voormalige gymzaal was al veertig jaar lang niet alleen in gebruik als oefen- en opnameruimte, maar ook als opslagruimte voor instrumentarium en decorstukken en als archief met vele bijzondere opnames. Gelukkig zijn de opnamen voor het aanstaande album “NEON” niet verloren gegaan. Het trio Henk Hofstede, Rob Kloet en Robert Jan Stips is dan ook vast van plan om deze tegenslag te doorstaan. December 2020 verscheen er als voorproefje al een nummer van dat aankomende album, getiteld “Beromünster”. Daarbij is een video is gemaakt, die zoals we van de heren gewend zijn, net zo eigenzinnig is als hun muziek. Extra bijzonder is, dat we in de video nog De Werf van binnen zien.
Websites:
https://nits.nl/
https://www.facebook.com/nits.nl
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/qtSV_DSAY00 .

LIVE-TIP
DeWolff & Metropole Orkest – Tombstone Child
Van “Live At Royal Theatre Carré Amsterdam” (Electrosaurus Records / Suburban, 2020)

DeWolff bracht reeds 7 studio albums, 2 live albums, 2 EP’s en een live-DVD uit, won in 2019 een Edison voor ‘Best Rock’ en nam in het diepe zuiden van de Verenigde Staten een album op met Black Keys-producer Mark Neill. Daarnaast heeft het trio een eigen en volledig analoge studio: Electrosaurus Southern Sound, waar al meerdere veelgeprezen albums (ook voor anderen) opgenomen en geproduceerd werden. Het Metropole Orkest en DeWolff bundelen hun krachten voor een uniek concert in Maastricht op 13 juni aanstaande inTheater aan het Vrijthof. Samen brengen het 50-koppige pop- en jazzorkest en de psychedelische Southern bluesrockband klassiekers van DeWolff tot een episch geluid. Het repertoire zal bestaan uit zowel oudere nummers als tracks van het album “Tascam Tapes”. Natuurlijk is de groep ook regelmatig gewoon als trio aan het werk te zien en horen, zoals op 26 jui in Hedon in Zwolle. Bijzonder is dat de groep bij de Duitse tournee van Toto in juli het voorprogramma zal verzorgen.
Websites:
https://www.dewolff.nu
https://www.facebook.com/dewolfficial .

ALBUM VAN DE MAAND
Viriditas – State Of The Art
Van “Green Mars” (eigen beheer, 2021)

Dat Viriditas in 2018 debuteerde met het conceptalbum “Red Mars”, is destijds grandioos aan onze aandacht ontsnapt. Met de opvolger “Green Mars” speelt het Britse septet zich dusdanig in de kijker dat ons dat moeilijk kon ontgaan. Gelukkig maar! De band rond songwriter/bassist Mike Bridge weet ons een machtige 'full length' dubbel-CD lang geboeid te houden met avontuurlijke en spannende progsongs van tussen de 5 en 13 minuten lengte. Het album verscheen al ergens eind vorig jaar, maar verdient meer aandacht dan het tot nu toe gehad heeft. Er is best veel tekst: in de songs komen diverse karakters uit het gelijknamige boek van Kim Stanley Robinson tot leven. Aan de oppervlakte science fiction, maar eigenlijk meer handelend over allerlei verlangens, zelfontwikkeling en aspecten van menselijke eigenschappen. Muzikaal wordt er geput uit decennia progressieve rock, gebracht met fris enthousiasme en aanstekelijk zelfvertrouwen. Wij moesten daarbij meermaals denken aan de spirit die Sky Architect in de uitvoering legt. Ook de leden van Viriditas hebben duidelijk een doorwrochte muzikale opleiding genoten en de stem van leadzanger Mike Waters doet ons zelfs een beetje denken aan die van Sky Architect-zanger Tom Luchies. Tussen de 17 nummers zijn er niet heel veel met lange solo's, maar dat neemt niet weg dat er vaak te genieten is van de capaciteiten van o.a. de gitaristen Tom Williams en David Stanton en toetsenist Julie Kvaerndrup. Die laatste geeft samen met Hannah Bridge trouwens vocaal evenwicht aan Waters. “Green Mars” is een enerverend werkstuk waar je wel even wat tijd aan kwijt bent om te doorgronden! En Mike Bridge heeft voor zijn eigen instrument, de basgitaar ook gave prominente plekken ingeruimd. Vanavond het bijna elf minuten lange “State Of The Art”, één van de langere tracks waarin volop ruimte wordt geboden aan fraaie gitaar- en keyboardsolo's, maar dat ook memorabele zangmelodieën bevat.
Websites:
https://viriditasmusic.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/viriditasband .

LIVE-TIP
Leprous – On Hold
Van het album “Aphelion” (InideOut / Sony Music, 2021)

De vierde editie van het Midsummer Prog Festival zal plaatsvinden op 25 juni 2022. De line-up van het festival is zeer internationaal en gevarieerd: Leprous uit Noorwegen, Mystery uit Canada, Antimatter uit Engeland, RPWL uit Duitsland, Klone uit Frankrijk, Perfect Storm uit Nederland. De Tickets voor het festival zijn uitverkocht. Leprous werd in 2001 gevormd in Notodden, Noorwegen en behaalde al een aantal keer de finale van Noorse rockwedstrijden. In 2006 verscheen het eerste full-length album “Aeolia” uit. Ondertussen zijn er al 8 studio albums van Leprous verschenen. Het meest recente, “Aphelion” verscheen vorig jaar. Muzikaal ligt “Aphelion” in het verlengde van voorganger “Pitfalls”. De koers met het meer elektronische en poppy geluid wordt gehandhaafd. Afwisselende korte luchtige nummers met langere proggy nummers zorgen ervoor dat je het album moeiteloos keer op keer beluistert.
Websites:
https://www.leprous.net/
https://www.facebook.com/leprousband .

IN MEMORIAM: VANGELIS
Vangelis - Blade Runner (Main Titles)
Van "Blade Runner" (EastWest, 1994)
Vangelis - Spiral
Van "Spiral" (RCA, 1977)
Vangelis - So Long Ago, So Clear
Van "Heaven And Hell" (RCA, 1975)

Afgelopen dinsdag overleed Evángelos Odysséas Papathanassíou, die de meeste mensen kennen als Vangelis. De Griek begon zijn muzikale loopbaan al in de vroege jaren 60 en speelde in diverse rockbandjes om uiteindelijk Griekenland in 1968 te verlaten i.v.m. de politieke onrust in het land. Hij kwam in Parijs terecht en formeerde daar met o.a. zanger Demis Roussos de progrockband Aphrodite's Child, waarmee hij drie albums maakte waaronder de befaamde dubbelaar en conceptalbum “666”. De band viel uit elkaar in 1971 en Vangelis begon muziek te maken voor theater, televisie en film, iets wat hij gedurende zijn hele carrière is blijven doen en waarmee hij uiterst invloedrijk is gebleken. In 1974 nam Yes-zanger Jon Anderson contact met Vangelis op of hij interesse had om Rick Wakeman te vervangen bij diens band. Praktische problemen staken daar een stokje voor, maar er ontstond wel een muzikale samenwerking, die voor het eerste te horen was op Vangelis' album “Heaven And Hell” (1975). Daarna zouden er onder de naam Jon And Vangelis vier albums verschijnen. Vanaf 1975 maakte Vangelis een gestage stroom aan uiterst diverse, vaak ambitieuze solo-albums waarop hij niet alleen een hele batterij synthesizers bespeelde, maar ook diverse andere toetseninstrumenten, naast drums en percussie. Diverse tracks van “Spiral” uit 1977 zullen bij velen in het geheugen gegrift staan, omdat ze vaak werden gebruikt in diverse TV-programma's, zoals bijv. Chriet Titulaers De Wondere Wereld. Vanaf de jaren 80 werd Vangelis meer en meer gevraagd voor het maken van filmsoundtracks, zoals “Chariots Of Fire”, “Missing”, “The Bounty”, “1492: Conquest Of Paradise” en “Alexander”. Zijn meest iconische soundtrack is ongetwijfeld die voor de science fiction-klassieker “Blade Runner” (1982). Bijzonder detail is dat de echte soundtrack pas voor het eerst in 1994 deels officieel werd uitgebracht. In latere jaren schreef Vangelis muziek voor diverse ruimtevaartprojecten van NASA en European Space Agency (ESA). Vangelis koppelde een bijna klassiek gevoel voor compositie aan zijn drang om muziek spontaan te laten ontstaan. Hij gebruikte daarvoor moderne technologische middelen als de synthesizer om de klanken in zijn hoofd tot uiting te brengen, in een stijl die totaal eigen en uniek was. Zijn invloed op elektronische muziek en in het bijzonder het maken van muziek voor film mag dan ook niet onderschat worden. Na jaren van relatieve stilte, was er juist de laatste tijd regelmatig activiteit. Zo verscheen vorig jaar nog “Juno To Jupiter”. Vangelis overleed aan complicaties rond Covid 19 en is 79 jaar geworden.
Websites:
https://www.facebook.com/VangelisOfficial
http://elsew.com/ .

Moonrise – Awakened
Van "Soul's Inner Pendulum" (Lynx Music, 2009)

Van Moonrise verschenen vier studio-albums. "Soul's Inner Pendulum" uit 2009 is het tweede uit die reeks. Centrale man van Moonrise is de Poolse multi-instrumentalist Kamil Konieczniak. Op dit album is de herkenbare stem van Millenium-zanger Lukasz Gall te horen. De muziek van Moonrise heeft een voelbare emotie die voldoende afwisseling, dynamiek, kleur en spanning heeft om van begin tot eind te boeiend te blijven. Gesneden koek voor liefhebbers van Pendragon, Jadis en IQ, hoewel Moonrise het over de hele linie een tandje rustiger houdt. “Awakened” is hier een mooi voorbeeld van.
Websites:
https://kamilkonieczniak.pl/
https://www.facebook.com/Moonrise-146440865394699/ .

NIEUW / AOR
Houston – She Is The Night
Van het album “Houston IV” (Frontiers Records, 2021)

De Zweedse AOR-band Houston debuteerde in 2010 met een naar de band genoemd album. “Houston II” verscheen in 2013, “Houston III” in 2017 en in 2011 en 2014 werden er twee cover-albums uitgebracht: “Relaunch” en “Relaunch II”. Nu ruim een half jaar geleden is met “Houston IV” een vierde studio-album gemaakt. De muziek van Houston is te omschrijven als AOR en het beste te vergelijken met bands als Foreigner, Toto, Survivor En Boston. Het kwintet gebruikt naast de nodige elektrische gitaren net als genoemde bands veelvuldig keyboards. Er wordt uitgeblonken in zeer goede, toegankelijke melodieën en pakkende refreinen, die een aantrekkingskracht hebben zoals door de voorbeelden veel toegepast werd tussen eind jaren 70 en midden jaren 80. Houstons muziek is echter geen kopie of heeft dan ook geen 'verouderd' gevoel. Het album is gevuld met die melodieuze en pakkende energie waar de fans van het genre van houden. Dat de band in zee is gegaan met het Italiaanse label Frontiers is geen verrassing te noemen. We gaan luisteren naar "She Is the Night", waarin de omschreven kwaliteiten goed naar voren komen.
Websites:
https://www.facebook.com/Houstonsweden/
https://www.frontiers.shop/new-releases/1245/houston-iv-cd-jewelcase .

NIEUW
Gathering, The – We Rise
– On Delay
Van het album “Beautiful Distortion” (Psychonaut Records, 2022)

Het voelt minder lang. Toch is het al negen jaar geleden dat The Gathering het voorlaatste studio album “Afterwords” afleverde. The Gathering heeft zich nooit in een hokje laten stoppen en maakte ook nooit twee keer eenzelfde soort album. De leden blijven zich ontwikkelen en varen hierin lekker eigenwijs hun eigen koers. Het nu verschenen nieuwe album “Beautiful Distortion” mag je gerust bestempelen als het meest melodieuze The Gathering-album tot nu toe. Het is bijzonder knap hoe rijk gelaagd de muziek is, zonder aan toegankelijkheid in te boeten. Het gitaarspel van René Rutten is vaak herkenbaar heavy, maar vliegt nergens uit de bocht. Zijn riffs zijn smaakvol en intens. Bassist van het eerste uur Hugo Prinsen Geerligs keerde terug naar het oude nest en doet zijn werk met verve. De toetsen van Frank Boeijen (pseudoniem: Grimm Limbo) zijn subtiel, maar kleuren het geheel prachtig in. Soms pakt hij de voorgrond zoals op het mooie “We Rise”. Dat pakt subliem uit. En dat is er nog Silje Wergeland. Ze klinkt lief, mysterieus, spannend, dichtbij en toch ongrijpbaar. “Beautiful Distortion” is een mooie, soms verstilde luisterplaat die je prima kunt opzetten om de wereld even buiten te sluiten. The Gathering vaart verder op eigen koers zonder toe te geven aan wensen of verwachtingen van wie dan ook. Knap! (bron: Progwereld)
Websites:
https://gathering.nl/
https://www.facebook.com/thegatheringofficial .

NIEUW
Long Tall J - Wakeman's Tale
- Sunday Blues
Van “The Spire” (eigen beheer, 2022)

Vorig jaar ontvingen we uit Engeland de CD "2020" van Long Tall J alias Jan Lievaart, een al jarenlang dichtbij Londen wonende, in Nederland geboren muzikant. Het door de wereldwijde lockdown geïnspireerde “2020” was, na zijn in februari 2020 verschenen debuut “Albatross” zijn tweede soloplaat. Onlangs lag opvolger "The Spire" in de bus. De progressief getinte rockstukken geven ruim baan aan gitaren, zwaar aangezette drumprogrammering en keyboards. In tegenstelling tot voorganger "2020" heeft hij op deze plaat meer de samenwerking met andere musici kunnen zoeken. Maar liefst drie Oekraïners dragen bij. Een deel van het materiaal werd ingezongen door Amariia, die dit jaar meedeed aan de halve finales van het nationale songfestival in haar verscheurde land. Eugene Moiseienko speelt piano op het aan Rick Wakeman opgedragen "Wakeman's Tale". Megabassman, tenslotte, voegt in twee stukken zijn baskunsten toe. Lievaart maakt het nog internationaler, want Martin Mens draagt een Nederlandstalige gedicht voor in “Inge” en Mel Mercer reciteert in “Four Seasons” een Poolse vers. Long Tall J's instrumenten zijn echter nog steeds het middelpunt, waarbij goed te bespeuren is waar zijn invloeden vandaan komen. Dat zijn name gitaristen als David Gilmour, Snowy White, Andy Latimer, Jeff Beck en Steve Hackett. Toch is het ondanks de oorlog in Oost-Europa hoopvolle "The Spire" vooral weer een bewijs van zijn geheel eigen kijk op rockmuziek. Uit de tien tracks hebben we voor vanavond "Wakeman's Tale" en "Sunday Blues" uitgekozen.
Websites:
https://www.longtallj.com/
https://www.facebook.com/l0ngtallj/
https://longtallj.bandcamp.com/releases .

NIEUW
Romano Land, Riccardo – The Winner (iv - Already Won / v - So Far So Close)
Van “Spectrum” (Ma.Ra.Cash Records, 2022)

In 2017 bracht Riccardo Romano, toetsenist van RanestRane en The Steve Rothery Band, ons zijn eerste soloalbum ”B612”, dat het verhaal vertelde van “Le Petit Prince”. Nu, 5 jaar later, presenteert hij zijn tweede solo-album. Deze keer houdt hij de inspiratie dichter bij huis. Als vader van een autistische jongen, heeft hij geprobeerd zich te verplaatsen in de gedachten en gedragingen van iemand met autisme. Daar waar hij op de voorganger veel gebruik maakte van gastmuzikanten, speelt hij hier de meeste instrumenten zelf. Wel laat hij de drums over aan Enrico Rossetti en de gitaarparijen aan Luca Grimieri. Overigens zijn er nog wel wát gastoptredens: natuurlijk draagt Steve Rothery bij aan een nummer, alsmede opnieuw diens dochter Jennifer. Det hoofdmoot “Spectrum” bestaat uit twee lange suites: het 18 minuten durende “In The Name Of The Son” en het 25 minuten lange “The Winner”. Daartussenin is ruimte gemaakt voor het korte “Dejà-Vu”. “Spectrum” ligt qua sound het meest in de lijn van zijn werk met RanestRane, maar nog steeds hoor je ook de invloeden van Marillion, en dan voornamelijk “Brave”, terug. Luister bijvoorbeeld naar de overgang in deel 2 en 3 van “In The Name Of The Son”. We weten al dat Romano een verdienstelijk toetsenist is, maar opvallend is dat hij redelijk veel ruimte geeft voor gitaarsolo’s op zijn album. De stem van Romano doet ons denken aan Marco Glühmann, de zanger van Sylvan. Naast de standaard CD-editie is er ook nu weer een deluxe-versie met mooi boekwerk en bonus-CD met extra materiaal. Op die CD vinden we de meer dan 20 minuten durende 6-delige, gitaargedomineerde instrumentale suite “Life” en een mooie versie van Tori Amos’ “Winter” dat ingetogen begint maar naar het einde behoorlijk losgaat. We gaan luisteren naar de laatste twee delen van “The Winner”, met een heerlijke slidegitaarsolo van Luca Grimieri aan het begin.
Websites:
https://www.facebook.com/RiccardoRomanoLand
https://maracashrecords.bandcamp.com/album/spectrum .

HERUITGAVE
Pendragon – Queen Of Hearts: i. Queen Of Hearts
Van “The World MMXIX” (Toff Records, 2022), oorspronkelijke versie: “The World” (Toff Records, 1991)

Pendragon bracht vorige maand “The World MMXIX” uit. Dit is een geüpdatete versie van het klassieke Pendragon-album “The World” uit 1991. Het is dus niet zomaar een heruitgave met alleen een nieuwe mastering. Er is veel meer gebeurd: De drumpartijen zijn opnieuw opgenomen door de huidige drummer Jan Vincent Velazco, als vervanging van de oorspronkelijke partijen van Fudge Smith. Clive Nolan speelde de keyboardpartijen voor het tweede “Queen Of Hearts”-deel “A Man Could Die Out Here” opnieuw in. Karl Groom verzorgde onder supervisie van Nick Barrett de complete nieuwe mix van het album. Dit is de versie die deel uitmaakte van de feestelijke jubileumbox “The First 40 Years” uit 2019. Dat verklaart ook de toevoeging aan de titel, al is deze losse release dus van drie jaar later. Voor deze losse editie Simon Williams het artwork in een nieuw jasje gestoken. We gaan luisteren naar het eerste van de drie delen die samen “Queen Of Hearts” vormen: “i. Queen Of Hearts”
Websites:
https://www.pendragon.mu/
https://www.facebook.com/PendragonHQ .

NIEUW
Moon Halo - If This Is All There Is
- Wasteland
Van "Together Again" (eigen beheer, 2022)

Als we het over Britse klassezangers hebben, dan zijn twee namen de laatste paar jaar dominant in onze uitzendingen aanwezig: Peter Jones (Tiger Moth Cales, Red Bazar, Camel) en Marc Atkinson. Die laatste is niet alleen regelmatig te horen op albums van Lee Abrahams, maar als zanger/songschrijver heeft hij samen met toetsenist Brendan Eyre twee prachtig sfeervolle albums afgeleverd onder de naam Riversea. En dan is er ook nog Moon Halo, waarmee hij uit weer een ander vaatje tapt. Eind 2019 verscheen daarvan het debuut “Chroma”: een meer dan aangename verrassing. Nu is de opvolger “Together Again” verschenen. Moon Halo mengt symfo met modernere pop- en rockinvloeden, waardoor de muziek precies tussen de sound van Riversea en Lee Abrahams komt te liggen. Moon Halo is een samenwerking van Atkinson met toetsenist Iain Jennings (Mostly Autumn) en bassist/producer David Clements (die ook al betrokken was bij Riversea) en gelijk na de release van het debuut zijn de heren aan de slag gegaan met de opvolger. Niet geheel onverwacht hebben de coronaperiode en de lockdowns hun weerslag gehad op met name de teksten. Opvallend genoeg zijn ze echter bijna opgewekt te noemen, wat prima past bij het deels up-tempo karakter van Moon Halo's muziek. De meeste muziek is van de hand van Iain Jennings, waarbij Atkinson tekent voor de teksten en zanglijnen. Gezamenlijk hebben ze een gevarieerde set songs opgenomen. Ze werden daarin bijgestaan door o.a. gitarist Martin Ledger, ex-Mostly Autumn-drummer Alex Cromarty en de van Panic Room en Luna Rossa bekende Anne-Marie Helder, die achtergrondvocalen verzorgde. Maar dat Moon Halo nu echt wel een trio-project is, laat bassist David Clements duidelijk merken. Niet alleen door middel van zijn prominente basspel, maar tevens omdat hij daarnaast een song heeft mogen bijdragen in de vorm van het sterke “Wasteland”. Daar gaan we nu naar luisteren, voorafgegaa door “ If This Is All There Is”.
Websites:
http://moonhalomusic.co.uk/
https://moonhalomusic.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/MoonHaloMusic .

ALBUM VAN DE MAAND
Viriditas – Avalanche
Van “Green Mars” (eigen beheer, 2021)

Dat Viriditas in 2018 debuteerde met het conceptalbum “Red Mars”, is destijds grandioos aan onze aandacht ontsnapt. Met de opvolger “Green Mars” speelt het Britse septet zich dusdanig in de kijker dat ons dat moeilijk kon ontgaan. Gelukkig maar! De band rond songwriter/bassist Mike Bridge weet ons een machtige 'full length' dubbel-CD lang geboeid te houden met avontuurlijke en spannende progsongs van tussen de 5 en 13 minuten lengte. Het album verscheen al ergens eind vorig jaar, maar verdient meer aandacht dan het tot nu toe gehad heeft. Er is best veel tekst: in de songs komen diverse karakters uit het gelijknamige boek van Kim Stanley Robinson tot leven. Aan de oppervlakte science fiction, maar eigenlijk meer handelend over allerlei verlangens, zelfontwikkeling en aspecten van menselijke eigenschappen. Muzikaal wordt er geput uit decennia progressieve rock, gebracht met fris enthousiasme en aanstekelijk zelfvertrouwen. Wij moesten daarbij meermaals denken aan de spirit die Sky Architect in de uitvoering legt. Ook de leden van Viriditas hebben duidelijk een doorwrochte muzikale opleiding genoten en de stem van leadzanger Mike Waters doet ons zelfs een beetje denken aan die van Sky Architect-zanger Tom Luchies. Tussen de 17 nummers zijn er niet heel veel met lange solo's, maar dat neemt niet weg dat er vaak te genieten is van de capaciteiten van o.a. de gitaristen Tom Williams en David Stanton en toetsenist Julie Kvaerndrup. Die laatste geeft samen met Hannah Bridge trouwens vocaal evenwicht aan Waters. “Green Mars” is een enerverend werkstuk waar je wel even wat tijd aan kwijt bent om te doorgronden! En Mike Bridge heeft voor zijn eigen instrument, de basgitaar ook gave prominente plekken ingeruimd. Vanavond het pakkende “Avalanche” dat met goede promotie zomaar een succesvolle single zou kunnen zijn geweest.
Websites:
https://viriditasmusic.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/viriditasband .

LIVE-TIP
Palladino, Pino and Blake Mills - Ekuté
Van “Notes With Attachments” (A New Deal Records / Impulse Records, 2021)

Pino Palladino is een veelgevraagde bassist, die in de pers vooral wordt gekoppeld aan zijn werk met Erykah Badu, John Mayer en Nine Inch Nails. Wij kennen hem beter als de man van de lage tonen op ontelbare platen zoals “Come Back And Stay” van Paul Young, enkele nummers van Freurs “Doot Doot”, David Gilmours “Blue Light” van “About Face”, Tony Banks’ “Bankstatement” en “Still”, plus zijn werk met Philippe Saisse, Simon Phillips en The Who. Aanvankelijk zou het vorig jaar verschenen “Notes With Attachments” zijn solodebuut worden, maar hij merkte dat zijn samenwerking met producer/multi-instrumentalist Blake Mills dermate sterk werd dat tot een duoplaat werd besloten. De twee hadden ook al intens samengewerkt op “Mutable Set” van Mills, dat in 2020 in menig jaarlijstje voorkwam. Op de "Notes With Attachments" werkt het duo samen met onder andere Larry Goldings en Matt Chamberlain. Verwacht echter geen progressieve rock- of fusionplaat. De CD, die een 4-sterrenrecensie in De Volkskrant kreeg, is een samensmelting van wereldmuziek, jazz, ambient en funk en is dus vooral qua intentie en vindingrijkheid vooruitstrevend. Kortom, ideale muziek voor het komende North Sea Jazz, waarop het duo op zondag 10 juli geprogrammeerd staat. Vorig jaar draaiden we al openingsnummer "Just Wrong", dit keer vragen we aandacht voor "Ekuté".
Websites:
https://www.blakemillsonline.com/
https://www.facebook.com/pinopalladinomusic
https://www.facebook.com/blakemillsobsession .

30 JAAR / LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
Porcupine Tree - Radioactive Toy
Van "On The Sunday Of Life..." (Delerium Records, 1992)

Afgelopen donderdag, 12 mei, was het precies 30 jaar geleden dat het debuutalbum van Porcupine Tree verscheen. En hoewel zelfs Steven Wilson het een debuut noemt, is "On The Sunday Of Life" dat eigenlijk niet, want het is een verzameling van songs die hij in 1989 en 1991 had opgenomen en uitgebracht op twee cassettes. Het was wél zo dat met het verschijnen van dit album voor het eerst een wat groter publiek kennis maakte met Wilsons muziek. Met name de liefhebbers van psychedelische rock en symfo vielen al heel snel voor dit vreemde album, dat totaal niet in de tijdgeest van begin jaren 90 leek te passen. Het was dan ook bijna een soort van pastische op psychedelische rock uit de jaren 60, geïnspireerd op een soortgelijk project van XTC, genaamd Dukes Of Stratosphear. Het ging daarna heel snel met Porcupine Tree, want iets meer dan een jaar later had Wilson een nieuw album uit, “Up The Downstair”. Vervolgens vroeg hij drie bevriende muzikanten, waarna Porcupine Tree een echte band werd, die live ging spelen. Het meeste materiaal op “On The Sunday Of Life” is eigenlijk niet of nauwelijks live gespeeld, met uitzondering van “Radioactive Toy” dat in de jaren daarna nog regelmatig op de setlist zou verschijnen. Zoals we al eerder hebben medegedeeld, verschijnt op 24 juni voor het eerst in 13 jaar een nieuw Porcupine Tree-album: “Closure / Continuation”. Ook wordt er dit najaar weer getourd: op 6 november is Porcupine Tree te aanschouwen in de König Pilsener Arena in Oberhausen en op 7 november in de Ziggo Dome in Amsterdam. Afgelopen week werd bekend wie het trio Steven Wilson, Richard Barbieri en Gavin Harrison gaan ondersteunen op het podium: gitarist/zanger Randy McStine (o.a. Lo-Fi Resistance) en bassist Nate Navarro (o.a. Devin Townsend Band).
Websites:
https://porcupinetree.com/
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial .

FILMNIEUWS
Eno, Brian - Under
Van "Film Music 1976-2020" (Opal Records / UMC, 2020)
King Crimson - When I Say Stop, Continue
Van "VROOOM" (DGM, 1994)

Onlangs werd bekend gemaakt dat van de hand van filmmaker Gary Hustwit, onder meer bekend van zijn film over Robert Moog, volgend jaar een documentaire verschijnt over Brian Eno. Over deze enigmatische muzikant, visionair en producer is in het verleden al vaker een carrière-overzicht op beeld verschenen, maar aangezien de Brit nog steeds op veel gebieden actief is, zal er genoeg nieuw materiaal voorhanden zijn. Ongetwijfeld zullen er hoofdstukken aan Roxy Music, David Bowie en U2 gewijd zijn, terwijl ook zijn talrijke soloplaten volop gespreksstof bieden. Met name zijn filmmuziek is daarbij interessant, zoals ook de mooie overzichts-CD "Film Music 1976-2020" toont. Van dat album draaien we "Under", gemaakt voor de film "Cool World" uit 1992 en later ook gebruikt op zijn soloplaat "Another Day On Earth" uit 2005. Het stuk wordt gevolgd door "When I Say Stop, Continue" van het minialbum "VROOOM" dat King Crimson in 1994 uitbracht ter introductie van de zogenaamde double-trio-formatie. Van deze progdinosaurus ging eerder dit jaar in de V.S. ook een documentaire in première, getiteld "In The Court Of The Crimson King", geregistreerd door Toby Amies. De film, die oorspronkelijk "Cosmic FuKC" zou gaan heten, bevat bijdragen van de vele musici die in het verleden en het heden deze band rondom Robert Fripp mede gevormd hebben. Wie weet treffen we er ook Brian Eno aan, die enkele albums met Fripp gemaakt heeft en ook verder geregeld met hem samenwerkte.
Websites:
https://brian-eno.net/
https://www.facebook.com/BrianEno
https://www.hustwit.com/
https://www.facebook.com/ghustwit/
https://www.dgmlive.com
https://www.imdb.com/title/tt10148150/
https://www.facebook.com/kingcrimsonofficial .

VAN EIGEN BODEM
Taurus – My Will
Van “Illusions Of A Night” (eigen beheer, 1981)

Het Haarlemse Taurus heeft een rijke geschiedenis, ondanks dat er maar twee studio-albums zijn uitgebracht, waar ook nog eens 13 jaar tussen zat. De band werd opgericht in 1976, waarna toetsenist Rob Spierenburg vervolgens de enige constante factor blijft. De muziek is sterk beïnvloed door het oude Genesis en het eerste solowerk van Steve Hackett, maar doet ook erg denken aan de Amerikaanse band Babylon. In 1980 bracht Taurus de single “Meadow” uit op het label Mercury. In 1981 volgde het eerste album “Illusions Of A Night”, op het kleine Multi Records. Ondanks de compactheid van de nummers, is de Genesis-gelijkenis er wel, maar er zijn ook overeenkomsten met de muziek van Kayak. Na wat bezettingswisselingen waren Jos Schild en John Philippo inmiddels ook vaste waarden binnen de destijds veel optredende band. Niet vreemd dus dat er in 1983 een live-plaat verscheen, waarop ook de wat langere stukken op het repertoire aan bod kwamen. Na hernieuwde interesse, voornamelijk uit het buitenland, verscheen “Illusions Of A Night” in 1989 op CD en werden er ook oude opnames van vóór dat studio-album uitgebracht. In 1994 dook Taurus eindelijk weer de studio in om “On A Journey” op te nemen. In 1999 volgde nog de compilatie “Evolution” waarna de band in 2000 werd opgeheven. Speirenburg ging zich toeleggen op filmmuziek en Philippo vonden we terug als bandleider van de First Showband, waarmee hij veel nationale en internationale sterren begeleidde. We gaan luisteren naar “My Will”.
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=8655 .

HET DEBUUT / AOR
Shooting Star – Shooting Star – Stranger
Van “Shooting Star” (Virgin, 1980 / V&R Records, 1999)

Het Noord-Amerikaanse Shooting Star is in ons land niet erg bekend. De geschiedenis van deze AOR-band gaat echter al meer dan 50 jaar terug, toen de in een buitenwijk van Kansas City wonende buurjongens Ron Verlin en Van McLain een bandje formeerden. Pas midden jaren zeventig werd het serieus en ontstond The Shooting Stars. Een trip naar Londen resulteerde zelfs in een contract met Arista Records om een single op te nemen. Deze komt er echter nooit en het contract werd ontbonden. De band bleef echter hard werken aan een doorbraak, waarbij er ook wat bezettingswisselingen plaatsvonden. De beloning kwam in de vorm van een platencontract met Virgin Records in 1979. De inmiddels onder de ingekorte naam Shooting Star opererende band was daarmee de eerste Amerikaanse signing voor het Britse label. Met Gus Dudgeon (bekend van o.a. Elton John en Solution) werd in Londen het naar de band vernoemde debuutalbum opgenomen, dat in 1980 verscheen. Na dit album volgde een reeks tournees als voorprogramma voor o.a. Cheap Trick, Journey, REO Speedwagon en Kansas maar ook als headliner langs uitverkochte clubs door de VS. Ook verscheen er ieder jaar een nieuw album, steeds geproduceerd door hoog aangeschreven producers als Ron Nevison en Kevin Elson. Muzikaal is Shooting Star een geestverwant van Kansas te noemen, mede door het gebruik van viool als belangrijk instrument. Het vijfde album “Silent Scream” had alles in zich om de tot de grote doorbraak te leiden, mede omdat het in de VS bij Geffen werd uitgebracht. Door interne strubbelingen ging het momentum echter voorbij, resulterend in het besluit in 1986 een pauze in te lassen, waarna pas in 1991 weer een album verscheen. Ook na de millenniumwissel 2000 werd Shooting Star weer actief, maar van de oerbezetting is dan alleen Van McLain nog over. In 2015 raakte McLain besmet met het zeldzame westnijlvirus, waar hij in 2018 aan bezweek. En hoewel er geen origineel lid meer in Shooting Star zit, treed de bandt nog regelmatig op, mede ter nagedachtenis van McLain. We gaan luisteren naar een nummer van het debuut: “Last Chance”.
Websites:
https://shootingstarofficial.com
https://www.facebook.com/profile.php?id=100055273671652.

NIEUW
Vast Conduit – Endless Days
– Of A Feather
Van “Always Be There” (eigen beheer, 2022)

Vast Conduit is een groep rond toetsenist Bill Jenkins, die we kennen van Enchant en Thought Chamber. Hij heeft een stel zeer begiftigde muzikanten, met een diverse achtergrond bijeen gezocht. Deels zocht hij het dicht bij huis, want zijn zoon Will is de drummer van dienst en gitarist Michael Harris en bassist Jeff Plant spelen ook in Thought Chamber. Harris noemde de muziek van Vast Conduit met een knipoog 'smooth prog'. Bij de term 'smooth' denken wij meteen aan 'smooth jazz', maar het zou zonde zijn om die associatie te leggen. Er is wel een fusion-ingrediënt, dat vooral tot uiting komt in de vier instrumentals. Jeff Plant speelt aldoor op zoemende fretloze bas en ook dat draagt bij aan het fusionesque karakter. In “Phillip Etymology” maakt de trompet van Tom Abraira dat plaatje compleet. Voor de rest werkt het etiket 'tot in detail verzorgde progressieve rock' het beste. In veel songs krijgen de musici achter elkaar de ruimte voor smaakvolle solo's. “Endless Days”, overigens een co-compositie van Bill Jenkins met de niet meespelende Enchant-gitarist Doug Ott, is daar een fraai voorbeeld van. Een soepele keyboardsolo, gevolgd door een doorvoelde spot voor de gitaar, met daarachteraan een zwierige vioolsolo van Jim Hurley. Dit mede-bandlid heeft een muzikale loopbaan die hem voerde langs zydeco-bands, Ritchie Blackmore en Trans-Syberian Orchestra. De zang van ene Friel is wat aan de dunnige kant, maar went bij meerdere beluisteringen van “Always Be There”, want dat is de titel van dit debuut. Een van de fijne instrumentals is “Of A Feather”, met o.a. een virtuoze fretloze bassolo van Plant met daarin een aantal flitsend gespeelde flageoletten en met ook hier spots voor toetsen, gitaar en viool. “Always Be There” is met een combinatie van boeiende composities en sterk spel een album waar je niet snel op uitgeluisterd bent.
Websites:
https://www.vastconduit.com/
http://vastconduit.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/VastConduit/.

NIEUW
Irvine Band, The John - Esoteric Dimensions
Van: "Psychopomp" (Head In The Door Records, 2022)

De Schotse multi-instrumentalist John Irvine bracht onlangs met zijn band zijn vijfde album uit, getiteld "Psychopomp". Net als op voorganger "The Machinery Of Heavens" uit 2020 bestaat die band overigens alleen uit Irvine zelf en een drummer. De slagwerker van dienst is dit keer Calum McIntyre, een freelance muzikant, muziekleraar en ontwerper van muziekinstrumenten. Hoewel zijn discografie voornamelijk uit folk- en countryrockplaten bestaat, weet hij op "Psychopomp" behoorlijk rockend van zich af te slaan. Stylistisch heeft Irvine op deze nieuwe schijf zijn melodieuze symfonische jazzrock nog meer richting progressieve rock gemanoeuvreerd, vooral door de keyboards en MIDI-partijen een even gelijkwaardige rol te geven als zijn toegankelijke gitaarmelodieën. Wat dat laatste betreft horen we qua akkoorden en harmonieën nog steeds zijn bewondering voor wijlen Allan Holdsworth. Van "Psychopomp" staat het ruim acht minuten durende "Esoteric Dimensions" scherp.
Websites:
https://johnirvine.co.uk/
https://www.facebook.com/johnkeirirvine
https://thejohnirvineband.bandcamp.com/ .

NIEUW
Envy Of None – Spy House
Van “Envy Of None” (Kscope, 2022)

Enkele maanden geleden konden we al een voorproefje laten horen van het titelloze debuutalbum van Envy of None middels de single “Look Inside”. We waarschuwden toen al dat de muziek van deze Canadees-Amerikaanse band ondanks de aanwezigheid van voormalig Rush-gitarist Alex Lifeson niet noodzakelijkerwijs onder prog is te scharen. Nu het hele album is verschenen kunnen we beoordelen dat het soort elektropoprock dat de groep maakt, eerder relaties heeft met het werk van Garbage, of de ingetogen kant van Nine Inch Nails. Bekendste lid naast Lifeson is de Canadese producer/engineer/toetsenist/gitarist Alfio Annibalini die gewerkt heeft met vele uiteenlopende Canadese artiesten, van Big Sugar tot Voivod tot Nelly Furtado. Ook bassist Andy Curran heeft een behoorlijke palmares, waarbij het opvallend is dat hij al zo'n 20 jaar A&R-manager is bij het van Rush bekende label Anthem Records. De vaak vrij donker klinkende muziek krijgt toch een goudgloeiend randje door de zoetige zang van Maiah Wynne. Rush-fans zullen vooral benieuwd zijn of de niet geringe gitaristische kwaliteiten van Lifeson nog een spotlight krijgen op het album. Nou, daar is slechts hier en daar eventjes sprake van, het meest opvallend in “Spy House”. Het album van Envy Of One is verschenen op zowel CD als LP en er is ook een luxe editie met een LP en twee CD's, waarbij die tweede CD 5 bonustracks bevat.
Websites:
https://envyofnone.com/
https://www.facebook.com/HakenOfficial
https://www.facebook.com/envyofnone/ .

NIEUW (verlaat)
Hunt, Steve - Memories Of Sherwood
Van "Connections" (Spicerack Recors, 2021)

Steve Hunt kennen we vooral van zijn kleurrijke toetsenwerk op albums en live-optredens van Allan Holdsworth. Zijn vloeiende synthesizersolo's vormden een perfect samenspel met de legatostijl van Holdsworth. De Amerikaan bracht ook enkele platen uit onder eigen naam en samen met andere musici, terwijl hij tevens in The Mahavishnu Project zat. Op zijn laatste soloplaat "Connections", dat begin vorig jaar verscheen, omringde hij zich met een fijne keur van gelijkgestemde muzikanten, waaronder bassisten Etienne Mbappe, Skuli Sverrisson, Jimmy Johnson en Jimmy Haslip, drummers Chad Wackerman, Vinnie Colaiuta en Virgil Donati en gitaristen Alex Machacek en Randy Roos. Qua stijl zijn de negen nummers het beste te omschrijven als door Weather Report en Joe Zawinul geïnspireerde jazzrock met trekjes van wereldmuziek, enigszins vergelijkbaar met de albums van Scott Kinsey. Toch is ook de geest van Holdsworth waarneembaar, zoals in het vanavond gedraaide "Memories Of Sherwood", met een glansrol voor Machacek, en het aan Holdsworth opgedragen "Carry On", waaraan naast Hunt en Johnson ook Gary Husband meewerkt. Zodoende zijn er in dit eerbetoon drie muzikanten te horen die met de gitaarvernieuwer hebben gewerkt.
Websites:
https://stevehunt.bandcamp.com/
http://spicerackrecords.com/artist/steve-hunt
http://stevehuntjazzpiano.com/ .

NIEUW
Scorpions – Seventh Sun
Van het album “Rock Believer” (Vertigo / Universal, 2022)

“Scorpions is terug met een nieuw album. De band heeft in het verleden reeds meermaals aangegeven dat ze er mee zouden stoppen. “Sting In The Tail” (2010) zou in eerste instantie de laatste plaat worden, waarop een drie jaar durende afscheidstournee volgde. De bandleden konden hierna toch niet stoppen, want er kwam in 2015 alsnog een nieuw album: “Return To Forever”. Hierop trok de band opnieuw de wereld rond om afscheid te nemen van iedereen. Eind februari van dit jaar is er toch weer een opvolger: “Rock Believer”, het is de 19de plaat van Scorpions. Stevigheid is meteen het sleutelwoord voor “Rock Believer”. Want als je bent bijgekomen van het openingsnummer “Gas In The Tank”, gaat het meteen door met “Roots In My Boots”. Klaus Meine wordt nooit de grootste rockpoëet die de wereld rijk is. Zoals hij zelf zingt 'It’s simply in my blood' en dan heeft hij het over wat rock met hem doet. Zo ongekend gretig als de band hier klinkt, dat doet echt denken aan de albums “Lovedrive” en vooral “Animal Magnetism”. De Zweedse drummer Mikkey Dee maakt hier zijn albumdebuut. Hij drumt bij de band sinds James Kottak eind 2016 werd ontslagen. Daarvoor bouwde Dee al een reputatie op als drummer van King Diamond en Motörhead. Begrijpelijk is het dus volkomen dat Rudolf Schenker het voelde kriebelen om nog eens een album op te nemen. De overige bandleden boden amper weerstand tegen dit idee. Een nummer dat door de jaren heen hoog in aanzien staat bij fans en bij de band zelf, is “The Zoo'' van het album “Animal Magnetism”. “Seventh Sun” heeft een vergelijkbaar strakke basbasis. Mooi gitaarspel hierin, dit is zoals je de band graag hoort. Complimenten overigens ook voor Klaus Meine, die op het hele album simpelweg erg goed zingt. Tuurlijk, je hoort dat hij niet meer de jongste is, maar dat doet niets af aan zijn zang en aan hoe zijn stem gewoonweg perfect aansluit op de muziek. De band heeft het maakproces van het album vastgelegd in een korte documentaire: “Rock Believer – The Journey”. Interessant om die nog eens even te bekijken. De oude rockers doen het toch gewoon maar even na 50 jaar samen en het mag gerust zeggen dat ze er met recht trots op mogen zijn.” (bron: writteninmusic)
Websites:
https://www.the-scorpions.com/
https://www.facebook.com/Scorpions
“Rock Believer – The Journey”: https://www.youtube.com.

SYNTHESIZER
Hammer, Jan - Last Flight
Van "Escape From Television" (MCA, 1987)

We schrijven 1984, het jaar waarin één van de meest populaire Amerikaanse misdaadseries van start ging: Miami Vice. Een serie waarin voor het eerst ook een grote rol was weggelegd voor popmuziek uit die tijd. Iconisch is het gebruik van Phil Collins' “In The Air Tonight” in een uitgebreide nachtelijke scène in het eerste seizoen van de serie. Maar het was ook de muziek van toetsenist Jan Hammer die bijdroeg aan het succes van deze serie, waarbij het openingsthema natuurlijk bij velen in het geheugen gegrift staat en natuurlijk "Crockett's Theme", dat zelfs een hit werd. Maar Hammer schreef nog veel meer muziek voor die serie, die uiteindelijk zou verschijnen op de Miami Vice-soundtrackalbums alsook op zijn solo-album “Escape From Television” uit 1987. Op al die muziek bespeelde Jan Hammer overigens zelf alle instrumenten: moderne synths, drumcomputers en andere apparatuur die in de jaren 80 hun opmars deden. “Last Flight” is zo'n stuk dat op het genoemde solo-album staat waarbij Hammer die typische gitaar-achtige sound uit zijn toetsen weet te halen.
Websites:
https://janhammer.com/
https://www.facebook.com/OfficialJanHammer .

NIEUWS
Simon Apple – Take My Life
Van “River To The Sea” (Trunk Records, 2004)

“River To The Sea” uit 2004 is een heerlijk zomers plaatje van de reliprogpopjazzrockband Simon Apple, geformeerd rond Buzz Saylor, Dan Merrill en Jeff Miller. Een album waar legio bekende namen aan meedoen. Zo vinden we op verschillende nummers Pat Metheny's bassist Steve Rodby terug. Maar ook Tony Levin, Hugh McDowell en Buck Dharma verlenen hulp aan deze plaat. De muziek doet soms wel denken aan Steely Dan en toen het album uitkwam heeft de band opgetreden als gast voor Billy Joel, Elton John en Bruce Springsteen. Helaas was het album tot nu het laatste levensteken van Simon Apple. Dit ondanks het feit dat Saylor en Miller wel actief zijn gebleven in de muziek en ook de Simon Apple-website blijven bijhouden met nieuwtjes. Het laatste nieuws is dat beide heren voor het eerst sinds “River To The Sea” weer hebben samen gewerkt op een nummer van Buzz Saylor: het sfeervolle “The Other Me”. Wie weet komt het toch nog een keer tot een nieuwe plaat. Voor nu nog maar eens een nummer van “River To The Sea”: “Take My Life”, met een heerlijke, aan Pat Metheny's stijl refererende gitaarsolo.
Websites:
https://simonapple.com/
https://www.facebook.com/SimonAppleOfficial .

(OP)NIEUW
Ant Band, The - She'll Be Waiting
Van "A Light On The Hill - A Tribute To The Music Of Anthony Phillips" (TM Productions, 2022)

Het in 2014 tijdens een Anthony Phillips-evenement van de Duitse Genesis-fanclub opgerichte The Ant Band wilde hem ter gelegenheid van zijn 70ste verjaardag eren. Onder de artistieke leiding van Tom Morgenstern werden 14 composities van Phillips opgenomen die vaak nog in een embryonale fase waren toen ze op met name de "Private Parts & Pieces"-reeks verschenen. Dit gaf de vele muzikanten de gelegenheid om de stukken in stijl aan te kleden. Ze kregen daarbij op "F Sharp" zelfs gezelschap van Steve Hackett, de man die Phillips in 1971 verving als gitarist bij Genesis. Het betreffende stuk is overigens een voorstudie voor "The Musical Box", zoals te vinden op de zogenaamde Jackson Tapes uit 1970 waaraan Phillips nog zijn medewerking verleende. "F-Sharp" draaiden we samen met twee andere stukken al in januari, dit keer aandacht voor "She'll Be Waiting". Het origineel nam Phillips alleen met zijn akoestische gitaar op voor "Private Parts & Pieces IX - Dragonfly Dreams" dat in 1996 het daglicht zag. In deze versie heeft het nummer een lekkere rockdrive gekregen, waarbij het elektrischegitaarwerk wordt vergeleken met dat van de Schotse folkrockband Del Amitri, terwijl de keyboardsolo van Thomas Lehr het geheel toch duidelijk in de progressieve rockhoek duwt.
Websites:
https://antband.bandcamp.com/
https://www.genesis-fanclub.de/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Viriditas – The Spinner
Van “Green Mars” (eigen beheer, 2021)

Dat Viriditas in 2018 debuteerde met het conceptalbum “Red Mars”, is destijds grandioos aan onze aandacht ontsnapt. Met de opvolger “Green Mars” speelt het Britse septet zich dusdanig in de kijker dat ons dat moeilijk kon ontgaan. Gelukkig maar! De band rond songwriter/bassist Mike Bridge weet ons een machtige 'full length' dubbel-CD lang geboeid te houden met avontuurlijke en spannende progsongs van tussen de 5 en 13 minuten lengte. Het album verscheen al ergens eind vorig jaar, maar verdient meer aandacht dan het tot nu toe gehad heeft. Er is best veel tekst: in de songs komen diverse karakters uit het gelijknamige boek van Kim Stanley Robinson tot leven. Aan de oppervlakte science fiction, maar eigenlijk meer handelend over allerlei verlangens, zelfontwikkeling en aspecten van menselijke eigenschappen. Muzikaal wordt er geput uit decennia progressieve rock, gebracht met fris enthousiasme en aanstekelijk zelfvertrouwen. Wij moesten daarbij meermaals denken aan de spirit die Sky Architect in de uitvoering legt. Ook de leden van Viriditas hebben duidelijk een doorwrochte muzikale opleiding genoten en de stem van leadzanger Mike Waters doet ons zelfs een beetje denken aan die van Sky Architect-zanger Tom Luchies. Tussen de 17 nummers zijn er niet heel veel met lange solo's, maar dat neemt niet weg dat er vaak te genieten is van de capaciteiten van o.a. de gitaristen Tom Williams en David Stanton en toetsenist Julie Kvaerndrup. Die laatste geeft samen met Hannah Bridge trouwens vocaal evenwicht aan Waters. “Green Mars” is een enerverend werkstuk waar je wel even wat tijd aan kwijt bent om te doorgronden! En Mike Bridge heeft voor zijn eigen instrument, de basgitaar ook gave prominente plekken ingeruimd. Vanavond “The Spinner”, met o.a. fraaie golven Mellotron-koor en tegen het eind een virtuoos duel tussen gitaar en toetsen.
Websites:
https://viriditasmusic.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/viriditasband .

LIVE-TIP
Suede – As One
Van het album “The Blue Hour” (Warner Music UK, 2018)

Suede stond aan de wieg van de Britpopgolf die de jaren '90 beheerste. De Londense groep behaalt grote successen met het titelloze debuut (1992), de opvolger “Dog Man Star” (1994) en “Coming Up” uit 1996. Tijdens de tournee die de groep op dit moment onderneemt voert Suede dat klassieke derde album - tot op heden het grootste succes van de band - volledig uit. Maar ook andere grote succesnummers komen voorbij. Suede kwam in 2013 bij ons programma in the picture: toen verscheen het album “Bloodsports” en met dit album werd een nieuwe weg ingeslagen. Kort door de bocht: het album liet een gerijpte Suede horen. Die nieuwe weg werd nog eens extra benadrukt met het in 2016 verschenen, prachtige album “Night Thoughts”, destijds tevens bij ons tot Album van de Maand bekroond. Dit werd opgevolgd met “The Blue Hour” in 2018. Dit achtste studio-album is tot nu toe het laatste studio-album van Suede. Xymphonia en onze luisteraars zullen meer verwantschap hebben met die meest recente drie albums dan het muzikaal meer poppy jaren '90-reportoire. Vandaar dat we niet teruggaan naar “Coming Up”, maar nog een nummer spelen van “As One”. Maandag 16 mei brengt de genoemde tournee Suede naar TivoliVredenburg. Het is het verplaatste concert dat oorspronkelijk op 19 oktober 2020 in AFAS Live stond gepland.
Websites:
https://www.suede.co.uk/
https://www.facebook.com/suede .

NIEUW
Fooks Nihil - Seasons
- Terno
Van "Tranquility" (Unique Records, 2022)

Fooks Nihil is een Duits trio dat muzikaal met beide benen ferm in de sound van de late jaren 60 staat. Denk daarbij aan de psychedelische sound van Jefferson Airplane of de westcoastfolkrock van The Byrds. Zeg maar de muzikale oersoep waaruit uiteindelijk de progressieve rock zou ontstaan, zo rond 1969. Het is geen originele sound die Fooks Nihil neerzet, maar het moet gezegd worden: de heren doen het wel tot in de puntjes bijna perfect. Bijna, want de songs van Fooks Nihil missen net dat kleine beetje extra, die echt pakkende melodie die dagen in je hoofd blijft hangen. Maar voor een lome voorjaarsmiddag of zomeravond is het ontegenzeggelijk een fijne soundtrack om op te hebben staan.
Websites:
http://fooksnihil.com/
https://www.facebook.com/FooksNihil/
https://fooksnihil.bandcamp.com/ .

50 JAAR
Cousins, Dave - Blue Angel
Van "Two Weeks Last Summer" (A&M Records, 1972 / Witchwood Media, 2004)

Het Britse Strawbs is al actief sinds de jaren 60. Eerst onder de naam Strawberry Hill Boys als bluegrassband, maar langzamerhand werd opgeschoven richting folkrock en na een paar albums werd in 1972 op het album “Grave New World” folkrock vermengd met progressieve rock. Die soms bijtende zang van Dave Cousins mengde prachtig met het gitaarwerk van Dave Lambert en de brede Mellotron-partijen van Blue Weaver. Cousins had echter zóveel inspiratie dat hij meteen daarna ook nog een solo-album bij elkaar schreef en opnam, "Two Weeks Last Summer". De meest opvallende track op dat album is het bijna 10 minuten durend folkrock-meets-progdrieluik “Blue Angel”. Opvallend niet alleen om die lengte maar misschien nog wel meer door wie er op meespelen: bassist Roger Glover (Deep Purple), drummer Jon Hiseman (Colosseum), elektrischegitarist Miller Anderson en pianist/organist Rick Wakeman. Die laatste was het jaar daarvoor uit Strawbs vertrokken om deel te gaan uitmaken van Yes. Het feit dat "Two Weeks Last Summer" dit jaar 50 jaar geleden is uitgebracht, leek ons een mooie reden om met name de song "Blue Angel" (die overigens ook te vinden is in dezelfde uitvoering op de Strawbs-2CD-verzamelaar “Halcyon Days” uit 1997) voor het eerst in Xymphonia te draaien. Dave Cousins maakte in december vorig jaar bekend dat hij om gezondheidsredenen voor onbepaalde tijd moet af zien van optreden met Strawbs maar zich wel blijft richten op het schrijven en opnemen van nieuwe muziek.
Websites:
https://strawbsweb.co.uk/
https://www.facebook.com/strawbsweb .

VAN EIGEN BODEM / IN HET NIEUWS
PTS – Waiting / The End Of The Waiting
Van “Tides” (SI Music, 1994)

Het uit de omgeving van Zwolle afkomstige PTS bestaat al weer een behoorlijk aantal jaren niet meer. De viermansformatie werd in 1987 opgericht en in 1992 kwam in eigen beheer het debuut “Nightlines” uit. Dit wekte de interesse van SI Music en in 1994 kwam voor dat label het tweede album “Tides” uit: een goed in het gehoor liggend neoprogalbum met muziek in de lijn van Egdon Heath en For Absent Friends. Het album bevat diverse sterke nummers, waaronder het hoogtepunt “Island”. Na het faillissement van SI Music was PTS genoodzaakt het derde album “Campaign” in eigen beheer uit te brengen. Door het verzorgen van veel voorprogramma’s voor o.a. Marillion, Jadis en Arena won de band aan populariteit. Toch werd het daarna erg stil rond PTS en pas in 2001 kwam er een EP waar echter nog maar twee originele bandleden aan meewerkten. Na deze EP leek PTS te zijn ontbonden. Maar in 2018 werd Morgendust gepresenteerd, met daarin drie ex-PTS-leden. Rond diezelfde tijd vond er overigens ook een eenmalig reünieoptreden van PTS plaats in Diever. Morgendust heeft inmiddels al een aantal singles en EP’s uitgebracht waar we in Xymphonia ook aandacht aan hebben besteed. Op 14 mei volgt het project “14”: acht songs waar de leden naar luisterden toen ze 14 waren. Deze nummers van o.a. Peter Gabriel, Simple Minds en The Police zijn echter wel dusdanig bewerkt dat het resultaat méér is dan zomaar een cover-project. Natuurlijk zullen we hier binnenkort aandacht aan besteden maar nu eerst maar weer eens een nummer van “Tides”: het tweeluik “Waiting / The End Of The Waiting”.
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1607
https://morgendust.com/
https://www.facebook.com/morgendust .

5SPACEROCK
Taipuva Luotisuora – Muovia Tehdään Öljystä
Van het album "8" (Nordic Notes, 2013)

Taipuva Luotisuora (vertaald: gebogen schietlood) werd opgericht in 2002 in de stad Rauma in Finland. De band maakt spacerock in de lijn van Hidria Spacefolk en Ozric Tentacles met af en toe een licht folky inbreng. Bijzonder is dat de zes musici naast gebruikelijk rock-instrumentarium en synthesizers ook viool, kantele en marimba aanwendt op “8”. Dat is niet het achtste, maar vierde officiële album van de Finnen, na een EP, een demo-CD-R en de reeks ''1'' (2005) , ''2'' (2006) en ''4'' (2009). U mag raden hoe het volgende album gaat heten. De vraag is trouwens of dat er nog komt, want “8” stamt dus al uit 2013. In 2017 werd op Facebook een comeback aangekondigd, maar sindsdien is het toch stil gebleven. Van dit vooralsnog laatste album het nummer “ Muovia Tehdään Öljystä”, wat zoveel betekent als 'kunststof gemaakt van olie'.
Websites:
http://www.luotisuora.net/
https://www.facebook.com/Taipuva-Luotisuora-147396573038 .

LIVE-TIP
Lesoir – Somebody Like You
Van het album “Mosaic” (Glassville Records, 2020)

Het succes als special guest tijdens de vijf weken durende tour van de Poolse band Riverside in het voorjaar van 2019, zorgde voor de boost die Lesoir nodig had om door te pakken voor het schrijven van een nieuw album. De creativiteit borrelde wederom eens tot aan het plafond, en steeds duidelijker werd de route die de band moest vervolgen en hoe het eigen kunstwerk vormgeven diende te worden. In de maanden die volgden, werd er hard gewerkt aan nieuwe songs waarvan er 9 in december 2019 worden opgenomen. Het resultaat was “Mosaic”. De kracht van Lesoir uit zich vooral wanneer er live wordt gespeeld. Er wordt eindeloze energie geput uit enthousiast publiek in combinatie met het samen maken van muziek op het podium – en die energie wordt vervolgens weer uitgestraald naar het publiek. (vrij naar Metropool) “Mosaic” is het vijfde album van de Maastrichtse groep; het was in juli 2020 ons Album van de Maand. Recentelijk verscheen het film/muziekproject “Babel”, met 20 minuten nieuwe muziek. Lesoir tourt momenteel door Europa als voorpogramma van de afscheidstournee van Kayak. Op 13 mei doet deze tournee de Enschedese vestiging van Metropool aan en op 14 mei de Vorstin, in de geboorteplaats van Kayak: Hilversum. Lesoir heeft nog meer optredens op het programma staan, onder andere op 7 oktober in Luxor Live in Arnhem.
Websites:
https://lesoirmusic.com/
https://www.facebook.com/lesoir.band
https://lesoirmusic.bandcamp.com/.

NIEUW
PreHistoric Animals – Cora's New Secret
The Protectors Of The Universe
Van "The Magical Mystery Machine - Chapter 2" (GlasVille Records, 2022)

We hebben u al enkele malen eerder laten kennismaken met PreHistoric Animals, Zweedse makers van een groots klinkende moderne progrockvariant. Eerst in 2019, toen debuutalbum "Consider It A Work Of Art" verscheen en vervolgens twee jaar geleden, middels muziek van "The Magical Mystery Machine - Chapter 1". Daarop is nu het vervolg "The Magical Mystery Machine - Chapter 2" verschenen en opvallend genoeg debuteert het Scandinavische kwartet hiermee bij het Nederlandse GlasVille Records. De vaak tot indrukwekkende klankkathedralen opgebouwde muziek laat nauwelijks een millimeter van het geluidsspectrum onbenut en doet nog steeds denken aan Muse, maar ook het vroegere werk van Frost* springt in gedachten. PreHistoric Animals heeft wel het vermogen beklijvende zang-, gitaar- en synthesizermelodieën te schrijven, die de aandacht zeker vasthouden. De ritmesectie weet daar maatsoorten bij te bedenken die voor een leek vaak nauwelijks te tellen zijn. De opdeling in een Side A en Side B van de tracklisting geeft al aan dat eerder aan een LP- dan aan een CD-release is gedacht en de uitvoering van de uitgave op zilveren schijf is dan ook aan de karige kant. We gaan luisteren naar het eind van Side A en het begin van Side B.
Websites:
https://prehistoricanimalsmusic.com/
https://www.facebook.com/PrehistoricAnimalsMusic
https://prehistoricanimals.bandcamp.com/.

VOORPROEFJE
Journey – You Got The Best Of Me
Van het nog te verschijnen album “Freedom” (Frontiers Records, 8 juli 2022)

Is Journey Journey nog wel? Daarover zullen de meningen ongetwijfeld verdeeld zijn, zeker omdat de legendarische zanger Steve Perry al jaren geen onderdeel meer uitmaakt van de band. In 2020 werden bovendien bassist Ross Valory en drummer Steve Smith, die ook al sinds de jaren zeventig onderdeel uitmaakten van Journey, ontslagen na juridisch gesteggel over het recht op de naam. Toch gaat de Amerikaanse rockband stug door met nieuwe muziek uitbrengen. En in zanger Arnel Pineda heeft Journey al jaren een hele betrouwbare vervanger van Perry gevonden. Op 8 juli staat het nieuwe album “Freedom” gepland en daarvan is “You Got The Best Of Me” als single uitgebracht. Een klassiek Journey-nummer met een synthesizerintro, fijne gitaren van Neal Schon (nu nog het enige bandlid dat er vanaf het prille begin bij was) en een galmend refrein. (bron: NieuwePlaat.nl)
Websites:
https://journeymusic.com/
https://www.facebook.com/journey
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/bb47qKjCRxQ .

HERUITGAVE
Inoue, Akira - Stone And Tree
- Pointille' City
Van "Tokyo Installation" (CBS/Sony, 1986 / Sony Music Direct (Japan)/Aldelight, 2022)

De jaren 80 van de vorige eeuw waren voor Bill Bruford een periode om te experimenteren met elektronische drums, waaronder de Simmons. Dat begon met het "Discipline"-tijdperk van King Crimson, kreeg een vervolg in met name Japan met bijvoorbeeld het trio met Kazumi Watanabe en Jeff Berlin en resulteerde uiteindelijk in zijn eigen jazzformatie Bill Bruford's Earthworks. Een van de meest gezochte albums uit zijn Japan-periode was lange tijd "Tokyo Installation" van Akira Inoue. Op Discogs werd die plaat aangeboden voor prijzen rond de $ 300, mede veroorzaakt doordat het een gelimiteerde uitgave met boek was. Het repertoire van de toetsenman staat de laatste jaren opnieuw in de belangstelling door een uitgebreid heruitgaveprogramma. In maart was daarin ook eindelijk "Tokyo Installation" aan de beurt. Weliswaar zonder het boekwerk, maar wel mooi gerestaureerd en uitgebracht op Blue-spec CD2. Op het ruim een uur durende album werken naast Bruford ook bassist Mark Smith en gitaristen Alan Murphy en Nico Ramsden mee, terwijl Inoue zich tevens liet begeleiden door landgenoten die onder meer traditionele instrumenten zoals de koto bespeelden. De voornamelijk instrumentale muziek is een intrigerende mengeling van de Japanse en westerse cultuur. Wat dat laatste betreft zijn er sporen van King Crimson, Talking Heads, Rupert Hine en Art Of Noise te ontdekken, naast enkele melodieuze jazzrockflarden. Van dit album hebben we het qua ritmiek King Crimson-achtige "Stone And Tree" uitgekozen, gevolgd door "Pointille' City" met een hoofdrol voor het vloeiende gitaarspel van de van Kate Bush en Level 42 bekende Alan Murphy.
Websites:
https://www.akira-inoue.com/
https://www.facebook.com/akirainoue.pabloworkshop.

NIEUW
Haken – Nightingale
Single, verschenen via streamingkanalen (InsideOut / Sony Music, 2022)

Haken heeft een nieuw nummer uitgebracht, inclusief YouTube-video: “Nightingale”. Het is tevens de eerste keer dat fans de teruggekeerde toetsenist Pete Jones met de band horen, sinds hij vorig jaar de vertrokken Diego Tejeida verving. Jones (niet te verwarren met de man van Tiger Moth Tales en Camel) was de originele toetsenist van de Britse band, die hij in 2008 verliet. “Nightingale” was het eerste nummer dat Pete Jones aan de overige bandleden presenteerde na zijn terugkeer. Het is geïnspireerd op het klassieke Haken-geluid en varieert van rustige sfeervolle momenten tot aan stevige riffs. Het artwork voor de nieuwe single is gemaakt door de Belgische fan Rein Van Oyen, die een wedstrijd won die Haken had georganiseerd, waarbij fans hun zelfgemaakte artwork konden zenden. Haken staat op het punt om op tournee te gaan in de VS samen met Symphony X. Maar voor het zover is, kunnen eerst de 'happy few' die meegaan op Cruise To The Edge de groep volgende week op volle zee bewonderen. De band zal binnenkort nieuwe Europese tourdata aankondigen. Van een album wordt nog niet gesproken, maar daar wordt ongetwijfeld aan gewerkt.
Websites:
https://hakenmusic.com/
https://www.facebook.com/HakenOfficial
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/IeENKWcitCw.

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Big Big Train – A Room With No Ceiling
Van het album “Welcome To The Planet” (English Electric Recordings, 2022)

Het overlijden van Big Big Train-zanger en -multi-instrumentalist David Longdon als gevolg van een ongeval was eind vorig jaar een grote schok. Begrijpelijkerwijs vroegen de bandleden om rust en ruimte om te rouwen en vooral niet online in het wilde weg te gaan speculeren over de toekomst van de groep. Wel werd aangegeven dat de release van het al klaarliggende album “Welcome To The Planet” in januari gewoon doorging en dat de blik van de band in principe vooruit zou zijn. Maar in welke vorm, dat moest nog vorm krijgen. Afgelopen donderdag maakte Big Big Train bekend dat er een nieuwe zanger aan boord stapt. Het is Alberto Bravin, de huidige frontman van Premiata Forneria Marconi (PFM). De Italiaan is niet alleen zanger, maar tevens multi-instrumentalist. Hij is sinds 2015 lid van PFM en speelde met deze proglegende al ruim 200 concerten. Big Big Train-oprichter en –bassist Greg Spawton en drummer Nick d’Virgilio waren al onder de indruk van Bravin toen ze PFM nog voordat corona uitbrak zagen optreden.In een YouTube-filmpje dat ook sinds afgelopen donderdag online staat, legt Bravin uit dat hij al jaren een die-hard Big Big Train-fan is en ook veel werk had gestoken in zijn auditie. En daarmee bleek hij ontzag af te dwingen bij Spawton, D'Virgilio, gitarist/toetsenist Rikard Sjöblom en gitarist Dave Foster. Ze gave daarbij aan bewust níet op zoek te zijn gegaan naar een stem die zoveel mogelijk lijkt op die van Longdon, maar naar iemand die zijn eigen rol vindt. Er was nog meer nieuws: de band tourt in september en doet dan ook Nederland aan. Op 5 september Poppodium Boerderij in Zoetermeer en 6 september de Harmonie in Bonn. Toetsenist/zangeres Carly Bryant moet wegens privé-omstandigheden deze tournee overslaan. Als invaller gaat een voor Xymphonia bepaald niet onbekende mee: de Noor Oskar Holldorff van Dim Gray, dat u twee weken geleden nog in onze uitzending voorbij hoorde komen.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/bigbigtrain
YouTube-filmpje waarin Alberto Bravin wordt voorgesteld: https://youtu.be/vtgDiTQOxV4.

NIEUW
AKKU Quintet - Waves
Van "Live" (7D Media, 2022)

Vier studioalbums bracht het AKKU Quintet tot nu toe uit, waarvan "Depart" uit 2019 de laatste is. Die plaat van het in 2010 door slagwerker Manuel Pasquinelli (bekend van Sonar) opgerichte kwintet werd onlangs opgevolgd door "Live". De vijf tussen 2016 en 2020 opgenomen stukken tonen in uptima forma de sound van deze Zwitsers, dat omschreven kan worden als minimal jazzrock. Het 28 minuten durende openingsnummer "Waves" is wat dat betreft illustratief. Een uitermate rustig getikt drumpatroon en Andi Schnellmanns zacht zoemende basloopje omlijsten repeterende, langzaam verschuivende pianomotieven zoals die in de minimal music en neoklassiek gemeengoed zijn. Na dertien minuten voegen losjes getokkelde gitaararpeggio’s zich bij het geheel om even later gezelschap te krijgen van subtiele saxofoonaccenten. Deze tergend langzame opbouw komt tot een hoogtepunt na ruim 20 minuten. In deze melodieuze jazzrockclimax speelt gitarist Markus Ischer de hoofdrol, daarbij klinkend alsof David Gilmour bij David Torn de cursus Cloudguitar & Textures heeft gevolgd. Een pianostuk, dat aan Beethovens sonates doet denken, vormt tenslotte de verstilde afsluiting. Ook in andere stukken wordt overigens geregeld een Floydeske sfeer opgeroepen, vooral door Maja Nydeggers Richard Wright-achtige, langgerekte orgelakkoorden en funky Fender Rhodes-aanslagen. Michael Gilsenan tenslotte blaast zijn saxofoonbijdragen vaak in harmonie met de gitaarmelodieën en creëert met zijn instrument tevens onheilspellende effecten. Van "Live" hoorde u als afsluiter van dit uur de slotminuten van "Waves".
Websites:
https://www.akkuquintet.com/
https://www.facebook.com/akkuquintet/.

LIVE-TIP
Kayak – Red Rag To A Bull
Van het album “Out Of This World” (InsideOut / Sony Music, 2021)

De afscheidstournee van Kayak, die we een jaar geleden al in onze uitzendingen aankondigden, is nu volop bezig. Scherpenzeel lichtte in het persbericht van vorig jaar zijn besluit als volgt toe: 'Aan elke reis, hoe prachtig ook, komt een keer een eind. De rest van de band had nog best door willen gaan, dus dat maakte de beslissing extra moeilijk. En het spelen zelf vind ik ook nog altijd erg leuk. Maar er komt ontzettend veel (en steeds meer) bij kijken voor bands zoals wij om zo’n tour tot een goed einde te brengen en ik voel bij mezelf dat de rek er beetje uit is. En hoe jammer ook, ik wil liever te vroeg stoppen dan te lang doorgaan.' Er werd overigens wel bijvermeld dat het niet uitgesloten is dat Kayak voor speciale gelegenheden nog wel eens af en toe op het podium zal klimmen, maar touren is er dus na 21 mei niet meer bij. Op 13 mei is de groep in de Enschedese vestiging van Metropool te aanschouwen. Dat is het op één na laatste optreden in Nederland, want waar anders dan in Kayak-geboorteplaats Hilversum zou dat slot zo'n halve eeuw na de oprichting moeten plaatsvinden? Dat is een dag later, in De Vorstin. De Kayak-tournee gaat dan overigens nog door, want er liggen dan nog optredens in Duitsland, België en de Scandinavische landen in het verschiet. Tijdens de gehele tournee verzorgt de Limburgse groep Lesoir het voorprogramma. Natuurlijk staan er vele grote Kayak-klassiekers op de setlist, maar er is ook een flink blok gewijd aan het uitstekende laatste studio-album “Out Of This World”, dat vorig jaar verscheen. Dit achttiende studioalbum van Kayak bevat zeventig minuten aan energiek en divers materiaal, dat van begin tot eind boeiend is en binnen het Kayak-kader veel afwisseling biedt, van pure symfonische rockcomposities tot meer catchy compacte nummers.
Websites:
https://www.kayakonline.info/
https://www.facebook.com/kayakmusicband.

ALBUM VAN DE MAAND
Viriditas – The Poet And The Mystic
Van “Green Mars” (eigen beheer, 2021)

Dat Viriditas in 2018 debuteerde met het conceptalbum “Red Mars”, is destijds grandioos aan onze aandacht ontsnapt. Met de opvolger “Green Mars” speelt het Britse septet zich dusdanig in de kijker dat ons dat moeilijk kon ontgaan. Gelukkig maar! De band rond songwriter/bassist Mike Bridge weet ons een machtige 'full length' dubbel-CD lang geboeid te houden met avontuurlijke en spannende progsongs van tussen de 5 en 13 minuten lengte. Het album verscheen al ergens eind vorig jaar, maar verdient meer aandacht dan het tot nu toe gehad heeft. Er is best veel tekst: in de songs komen diverse karakters uit het gelijknamige boek van Kim Stanley Robinson tot leven. Aan de oppervlakte science fiction, maar eigenlijk meer handelend over allerlei verlangens, zelfontwikkeling en aspecten van menselijke eigenschappen. Muzikaal wordt er geput uit decennia progressieve rock, gebracht met fris enthousiasme en aanstekelijk zelfvertrouwen. Wij moesten daarbij meermaals denken aan de spirit die Sky Architect in de uitvoering legt. Ook de leden van Viriditas hebben duidelijk een doorwrochte muzikale opleiding genoten en de stem van leadzanger Mike Waters doet ons zelfs een beetje denken aan die van Sky Architect-zanger Tom Luchies. Tussen de 17 nummers zijn er niet heel veel met lange solo's, maar dat neemt niet weg dat er vaak te genieten is van de capaciteiten van o.a. de gitaristen Tom Williams en David Stanton en toetsenist Julie Kvaerndrup. Die laatste geeft samen met Hannah Bridge trouwens vocaal evenwicht aan Waters. “Green Mars” is een enerverend werkstuk waar je wel even wat tijd aan kwijt bent om te doorgronden! En Mike Bridge heeft voor zijn eigen instrument, de basgitaar ook gave prominente plekken ingeruimd.
Websites:
https://viriditasmusic.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/viriditasband .

LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
Gathering, The – Travel
Van “How To Measure A Planet?” (Century Media, 1998)

Bijna negen jaar na “Afterwords” kwam afgelopen vrijdag eindelijk een nieuw studioalbum van The Gathering uit: “Beautiful Distortion”. Na 33 jaar bestaat de kern van de band nog steeds uit gitarist René Rutten, drummer Hans Rutten en toetsenist Frank Boeijen én sinds 2015 ook weer bassist Hugo Prinsen Geerligs. Die laatste was na elf jaar afwezigheid teruggekeerd ten tijde van de shows ter viering van het 25-jarig jubileum. Voor zangeres Silje Wergeland is het alweer het vierde studio-album met de groep. We zullen binnenkort natuurlijk aandacht besteden aan “Beautiful Distortion”, maar voor nu keren we nog even terug naar 1998, naar de dubbelaar “How To Measure A Planet?“, met de klassieker “Travel”. In juni zal de band 4 concerten geven in Nederland waaronder op de 11de in Nijmegen.
Websites:
https://gathering.nl/
https://www.facebook.com/thegatheringofficial/ .

IN MEMORIAM KLAUS SCHULZE
Schulze, Klaus - Floating
Van "Moondawn" (Brain, 1976)

Afgelopen week is Klaus Schulze op 74-jarige leeftijd overleden. Ondanks een wat zwakke gezondheid kwam het heengaan van deze Duitse pionier in elektronische muziek toch nog redelijk onverwacht. Hij was in 1969 drummer van één van de allereerste bezettingen van Tangerine Dream, om een jaar later de Krautrockband Ash Ra Tempel te formeren met Manuel Göttsching (nog zo'n Duitse pionier) alvorens hij in 1971 op het solo-pad ging. Vanaf dat moment begon hij aan gestage maar bij vlagen in hoeveelheid overweldigende productie van muziek. Hij werd vaak in één adem genoemd met een drietal andere synthesizergrootheden, maar onderscheidde zich duidelijk in zijn aanpak. Tangerine Dream creëerde altijd muziek in groepsvorm en koos naar verloop van tijd voor een toegankelijker pad. Jean Michel Jarre ging altijd uit van een sterk melodieuze basis. Vangelis gaat in feite te werk als een klassieke componist, waarbij zijn synthesizers het subsituut zijn van een orkest, als attribuut om zijn muziek mee te verklanken. Schulze daarentegen, vulde complete plaatkanten met klanklandschappen, waarbij hij het de luisteraar lastig maakte een aanknopingspunt te vinden en dat maakte zijn muziek minder aansprekend voor het grote publiek. Neemt niet weg dat hij wel degelijk grote successen behaalde, met name met zijn vele concerten die bijna altijd volledig geïmproviseerd waren. Op zijn wat ons betreft geslaagdste albums lijkt het breed meanderende karakter van zijn muziek net wat meer gestructureerd dan anders; het prachtige “Mirage” uit 1977 is daar een goed voorbeeld van. In de jaren 70 werkte hij vaak met drummer Harald Grosskopf, de enige drummer die in staat leek om superstrak met Schulze's sequencers mee te spelen en te improviseren. Hij is ook te horen op Schulze's zesde album “Moondawn”, waarvan wij een deel van de openingstrack “Floating” laten horen. Helaas maakt Schulze niet meer de release van zijn nieuwe album “Deus Arrakis” mee, want die vindt plaats op 10 juni.
Websites:
https://www.klaus-schulze.com/
https://www.facebook.com/OfficialKlausSchulze.

IN MEMORIAM HENNY VRIENTEN EN JAN ROT
Vrienten, Henny met Jan Rot - Stil
Van "Nacht - De Soundtrack" (V2 Records, 2006)

Het nieuws dat zanger/bassist/componist Henny Vrienten op 25 april is overleden kan de meeste mensen niet ontgaan zijn. Muzikaal past Vrientens muziek over het algemeen niet echt binnen de context van ons programma maar er is één album waar we in alle jaren van Xymphonia wel aandacht aan hebben besteed en dat is het prachtige album "Nacht - De Soundtrack" dat in 2006 verscheen. Daarop werkte Vrienten samen met een breed scala aan zangers en tekstschrijvers, zoals o.a. Henk Hofstede (Nits), Thé Lau (The Scene), Frank Boeijen, Boudewijn de Groot, Herman Finkers en Jan Rot.

Die laatste is ons drie dagen vóór Vrienten ook al ontvallen, waarbij het verschil in hoe mensen met een naderende dood omgaan opvallend was. Jan Rot ging daar zeer publiekelijk mee om, terwijl Vrienten dit juist volledige privé hield. Op “Nacht” werkten ze samen aan het nummer “Stil”, waarbij Vrienten voor nagenoeg alle instrumenten tekende, afgezien van de trompetpartij die van de hand van Eric Vloeimans is, en Jan Rot voor zang en tekst. Een mooi stuk op een sowieso prachtig album dat zeker liefhebbers van de nachtelijke sferen in de muziek van David Sylvian zou moeten aanspreken.
Websites:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100057923777200
https://www.janrot.nl/
https://www.facebook.com/JanRotZanger.

50 JAAR
Il Paese Dei Balocchi – Evasione
Van “Il Paese Dei Balocchi” (CGD / Mellow Records, 1972)

Il Paese Dei Balocchi (ofwel 'het speelgoedland') is een viertal afkomstig uit Rome, dat in 1971 werd geformeerd. Er is maar weinig bekend over deze Italiaanse band behalve dat in 1972 voor het kleine label CGD een album gemaakt mocht worden. Het naar de band vernoemde debuut bevat overwegend typisch Italiaanse symfonische rock, met een dikke knipoog naar klassieke muziek en met veel orgelspel. Het is een vrij dynamische plaat met veel fluisterzachte passages maar zo af en toe gaat de band wel los met King Crimson- en Yes-achtige prog. Bijzonder is wel dat het album afsluit met een vier minuten durende orgelsolo. We gaan evenwel luisteren naar “Evasione”.
Meer informatie:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=663.