Sunday 27 November 2022 Show No. 1533
NIEUW
GRICE – Band Of Brothers
– Damage Done
Van het album “Polarchoral” (Hungersleep Records, 2022)
Wij hebben al sinds het debuut “Propeller” een zwak voor de muziek van Jim Peters, oftewel GRICE. Artrock is misschien de best passende term die zijn altijd gloedvolle uitingen omvat. We hebben al naar het album “Polarchoral” mogen luisteren dat over een maand verschijnt en ook dit is weer een prachtig amalgaam van sfeerpop, progrock, ambientschetsen, luchtige jazzy ritmiek en meer. Hij viert met dit vierde reguliere GRICE-album zijn tienjarig jubileum onder deze artiestennaam. Zijn warme zangstem voert je ook nu weer mee in diverse emoties, over tot in de puntjes verzorgd geproduceerde muziek waarin zijn eigen gitaar- en toetsenspel en aanvullende sonische architectuur een flinke rol spelen. Maar net als altijd heeft hij weer de nodige specialisten bereid gevonden mee te werken, waarvan we velen al kennen van eerdere GRICE-albums: trompettist Luca Calabrese, pedalsteelgitarist B.J. Cole, percussionisten Hossam Ramzy en Steve Jansen (ex-Japan), bassist Al Swainger, violist Steve Bingham (bekend van No-Man) en zangeres Suzanne Barbieri. Ook haar man Richard (ja, die van Japan en Porcupine Tree) is in één nummer te horen. Begin vorige maand presenteerden we al de fraaie single “Saviour”, waarin niet alleen de drijvende ritmiek van Goldfrapp-drummer Robert Brian opviel, maar ook de uitgebreide gitaarfeature voor GRICE zelf en een fijne vioolsolo van Bingham. Nu het album daadwerkelijk is verschenen nóg twee nummers. Eerst het energiek van start gaande “Band Of Brothers” en vervolgens “Damage Done”. Beide nummers zijn sonisch gezien veellagig opgebouwd, zodat je heel wat luisterbeurten nodig hebt om al dat moois helemaal tot je genomen te hebben. “Damage Done” laat in de tweede helft ook net als “Saviour” horen wat voor fijne gitarist Peters ook is.
Website:
http://www.gricemusic.co.uk/
https://grice.bandcamp.com/
https://www.hungersleepproductions.com/
https://www.facebook.com/GRICEmusic .
NIEUW
Galahad – Omega Lights (Part One & Two)
– Enclosure 1764
Van het album “The Last Great Adventurer” (Avalon Records, 2022)
Op 11 november is van Galahad het nieuwe album “The Last Great Adventurer” uitgekomen. Dit is het 11de studioalbum van de Britse neoprogband. Het werd in de afgelopen jaren in etappes opgenomen onder leiding van producer Karl Groom (Threshold). “The Last Great Adventurer” is het eerste Galahad-studioalbum met Mark Spencer (Twelfth Night, Alan Reed) op basgitaar. De rest van de band bestaat uit Stu Nicholson (zang), Dean Baker (toetsen), Spencer Luckman (drums) en Lee Abraham (gitaar). Het album bevat vijf nummers aangevuld met twee bonustracks, De laatste bonustrack is nieuwe versie van “Another Life Not Lived”, oorspronkelijk geschreven in 2009 door Nicholson met de in 2011 overleden voormalige Galahad-bassist Neil Pepper. Het allbum laat op het muzikale vlak een fris eigentijds geluid horen, maar met nog steeds veel knipogen naar het progressieve erfgoed van de band. Luister maar naar de twee nummers die we voor vanavond hebben uitgekozen. Als eerste het tien minuten lange “Omega Lights” dat uit twee delen bestaa: het instrumentale “Part One: Alpha” gevolgd door “Part Two: Omega”. Hierna het nummer “Enclosure 1764”. Liefhebbers van Galahad zullen zeker niet teleurgesteld zijn.
Websites:
https://www.galahadonline.com/
https://www.facebook.com/room801 .
NIEUW
Big Big Train - Summer's Lease (live)
- Prelude & Fugue (live)
- Judas Unrepentant (live)
Van "Summer Shall Not Fade: Live At Loreley" (English Electric Recordings, 2022)
Op de warme zomeravond van 13 juli 2018 stond Big Big Train voor het eerst in bijna 20 jaar weer op een podium op het Europese vasteland (met overigens alleen bandleider Gregory Spawton als overlap met de bezetting van de keer ervoor). Voor vele fans van de Britse band was het de eerste mogelijkheid om de band live te zien in de line-up die sinds het verschijnen van “The Underfall Yard” in 2009 menig prachtig album heeft afgeleverd. De jaren ervoor was namelijk alleen een beperkte reeks optredens in Groot Britannië gegeven. Nu is er, ruim 4 jaar na dit optreden, een set met Blu-ray en 2 CD's verschenen met daarop het gehele optreden. Het was overigens initieel helemaal niet de bedoeling om dit uit te brengen maar met het plotselinge overlijden van zanger/mede-songschrijver David Longdon, bijna exact een jaar geleden, is dit een meer dan waardevol document dat het verdient om gezien en beleefd te worden. Op "Summer Shall Not Fade" lijkt het wel of de 13(!) bandleden misschien wel voor het eerst allemaal echt 100% in hun element zijn, opgestuwd door het enthousiaste publiek en de prachtige locatie. Longdon legt op zijn eigen innemende wijze contact met publiek en zingt en speelt de sterren van de hemel – de overige muzikanten doen niets voor hem onder. We kiezen voor een flink blokje van dit live-album om alle facetten van dit optreden over het voetlicht te brengen. Allereerst het enige nummer in de set dat origineel niet door Longdon is gezongen en dat op het album “The Difference Machine” (2007) staat: “Summer's Lease”. Dit laten we volgen door de korte toetseninstrumental “Prelude & Fugue” met een knap staaltje keyboardwerk van Danny Manners. Dit dient als uitgebreide introductie voor “Judas Unrepentant”, waar het dan ook naadloos in overloopt.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/bigbigtrain .
LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
Jethro Tull – Jacob's Tales
– Mine Is The Mountain
Van “The Zealot Gene” (InsideOut / Sony Music, 2022)
“Na ruim 50 jaar is Jethro Tull, onder nog altijd bezielende leiding van fluitist en zanger Ian Anderson, nog lang niet uitgespeeld. De band die baanbrekende albums uitbracht als “Aqualung” en “Thick As A Brick” is nog steeds in de studio te vinden maar vooral ook op het podium. Sinds de oprichting in 1968 bracht Jethro Tull ruim 30 studio- en livealbums uit en worden er meer dan 3000 concerten in 40 landen gespeeld. Jethro Tull heeft fans wereldwijd vanwege het unieke geluid en vanwege de invloed op de ontwikkeling van rockmuziek en progressieve rock in het bijzonder. Legendarische band dus! Dat de groep door de jaren heen verschillende bezettingen heeft gehad is niet vreemd (daar komen we in het tweede uur op terug!). Ian Anderson is er echter al die tijd bij en de creatieve pijp is nog niet leeg. Het bewijs daarvan is het uitstekend ontvangen album “The Zealot Gene” dat begin dit jaar verscheen. Het laat een band horen die nog steeds gretig is en die nog steeds een vinger aan de pols heeft van de huidige tijdsgeest. De fans van Ian Anderson en Jethro Tull zullen niet teleurgesteld worden als ze op 3 december in Enschede komen genieten van een set vol klassiekers, publieksfavorieten en nieuwe nummers! Naast Ian Anderson bestaat Jethro Tull uit Joe Parrish op gitaar, Scott Hammond op drums, John O’ Hara op toetsen en David Goodier op basgitaar.” (Dit is, licht aangepast, hoe het Enschedese Wilmink Theater het concert van Jethro Tull op zaterdag 3 december aankondigt).
Overigens is er ook nieuws te melden rond Jethro Tull. De opnamen voor een nieuwe studioalbum, dat in het voorjaar van 2023 zal verschijnen, zijn namelijk afgerond. Anderson laat zich omringen door dezelfde bezetting die zaterdag in Enschede aan het werk is te zien. Deed de band in het verleden al een beroep op Steven Wilson en Jakko Jakszyk voor een surroundmix, bij het nieuwe, 23ste studio-album zal Bruce Soord van The Pineapple Thief verantwoordelijk zijn voor de mix van de 5.1-editie.
Websites:
https://jethrotull.com/
https://www.facebook.com/officialjethrotull .
Tallis – Disturbed Air Sans Voix)
Van “In Alia Musica Spero” (A New Day, 2021)
De klassiek opgeleide toetsenist Dee (voorheen David) Palmer droomde er al voordat hij midden jaren zeventig tot Jethro Tull toetrad van ooit een synthesizer-ensemble te vormen. Hij wilde daarmee aantonen dat het met de generatie synthesizers die toen op de markt kwam mogelijk was een orkestrale grandeur neer te zetten. Drie synth-spelers moest daar voldoende voor zijn, aangevuld met een ritmesectie, die af en toe voor wat extra handen op de keyboards zou kunnen zorgen. Hij probeerde het eigenlijk al uit tijdens Jethro Tull-concerten. Om Ian Anderson wat rust te gunnen, vertolkte de band zonder hem (ofwel Palmer en collega-toetsenist John Evan, plus ritmesectie John Glascock/Barriemore Barlow) een arrangement van het Scherzo uit de Negende symfonie van Beethoven. In die tijd, 1977, werd met die bezetting al een arrangement van Pachelbels Canon in de studio vastgelegd. Palmer en Evan zetten het idee door nadat Anderson achter hun rug de band waarmee hij in 1980 het als solo-album geplande “A” had opgenomen onder druk van de platenmaatschappij tot nieuwe Jethro Tull-bezetting omdoopte. De nieuwe band werd Tallis gedoopt, naar de Britse renaissance-componist, met als derde toetsenist David Bristow en verder ritmesectie Bill Worrell/Mickey Barker, die zoals gewenst ook overweg konden op keyboards. Er werden twee concerten gegeven én enkele nummers in de studio vastgelegd: drie originele composities en drie klassieke adaptaties (waaronder het al met Tull vertolkte Beethoven-arrangement). Daar bleef het echter bij. De bandleden met gezinnen konden niet de tijd en toewijding in de band steken die nodig was en zo trad bijvoorbeeld Bristow in dienst van Yamaha als keyboard-ontwikkelaar. Geen vreemde stap, daar het keyboardtrio zwaar onder de indruk was van de Yamaha CS80, die uitgebreid en in vele lagen te horen is op de opnamen die vorig jaar, 41 jaar na dato, op CD zijn verschenen, aangevuld met de aangehaalde 1977-Pachelbel-opname. Ironisch genoeg gebruikte ook Ian Andersons nieuwe keyboard-compagnon in Jethro Tull (inderdaad: Eddie Jobson) juist veelvuldig datzelfde synthesizertype. Van het “In Alia Musica Spero” geheten archiefdocument (de titel knipoogt naar het beroemde 40-stemmige motet “Spem In Alium” van de bandnaamgever) blijken de twee openende eigen composities de uitschieters. “Disturbed Air” heeft met zijn 7/8ste maatsoort en vocalen van Bristow, samen met de gestapelde CS80-sounds een UK-feel. Fraaie accenten zijn gecreëerd met de flageoletten die hij op zijn basgitaar speelt. “Urban Apocalypse” heeft met de meer grommende vocalen duidelijk iets Tull-achtigs. Palmer had de compositie dan ook aangedragen voor “Stormwatch”, waarvoor het niet gebruikt was. Die twee nummers draaiden we in april 2021. Dit keer aandacht voor de 'Sans Voix'-versie van het genoemde openingsnummer "Disturbed Air".
Websites:
https://www.facebook.com/anewdayrecords
https://www.anewdaymerchandise.com/
https://www.facebook.com/MissDeePalmer/
https://missdeepalmer.com/ .
ALBUM VAN DE MAAND / NIEUW
Solstice – Bulbul Tarang
Van “Light Up” (Giant Electric Pea, 2022)
Twee jaar geleden verraste Solstice ons met het album “Sia”. Daarop werd de toen kersverse zangeres Jess Holland geïntroduceerd, die de Britse band duidelijk een nieuwe impuls gaf. Een trouwe schare fans, de Guardians, zorgde er mede voor dat op eigen voorwaarden aan een opvolger gewerkt kon worden. Begin deze maand is het spiksplinternieuwe album “Light Up” ten doop gehouden op het door Solstice zelf georganiseerde Light Up Festival in Milton Keynes. We kregen al vroeg de gelegenheid om de plaat te beluisteren en zijn zó enthousiast dat we vinden dat het ons Album van de Maand-predicaat verdient! Het album telt 6 nummers en is volgens oud recept opgedeeld in twee kanten. De muziek van Solstice blijft nog steeds een mooie samensmelting van stijlen en bandleider Andy Glass weet naadloos prog, folkrock, funk en nog meer aanverwante stijlen tot een eigen uniek geluid te versmelten. De hoes van “Light Up” is gemaakt door Shaun Blake, die ook een nieuw logo ontwierp. Het ontwerp is geïnspireerd op een gedicht van Oz Hardwick en is er werkelijk eentje om in te lijsten. Daar waar de eerste drie nummers stilistisch aansluiten op “Sia”, is er vanaf het vierde nummer “Run” een omslag naar een meer melancholisch geluid. De zang van Jess Holland zweeft hier boven het weemoedige vioolspel van Jenny Newman. Je voelt de dreiging hangen, wat uitmondt in een fantastisch episch einde. Holland heeft duidelijk meer tijd gehad dan destijds bij de “Sia”-sessies, om haar vocalen op te bouwen in de vorm van veel meerlagige zangpartijen. Het basspel van Robin Phillips is bijna hypnotiserend en natuurlijk is er altijd weer het magistrale gitaarwerk van Andy Glass. Maar naast dat is het vioolspel van Jenny Newman een zeer belangrijk ingrediënt in de muziek van Solstice. Zo ook in “Mount Ephraim”, dat onder de vroegere titel “Siren Song” al eerder was vrijgegeven. De slotsectie van dit nummer laat de groep in de meest proggy modus horen, met een heerlijke toetsensolo van Steven McDaniel. Deze is de laatste jaren ook steeds beter gaan spelen en zijn spel heeft een prominentere rol binnen het bandgeluid ingenomen. Vooral zijn orgel- en Fender Rhodes pianospel vloeien heel speels door de nummers heen. Naast bassist Robin Phillips maakt Pete Hemsley de ritmetandem compleet met zijn speelse drumstijl. Een van de eerste nummers waar de band aan werkte was “Bulbul Tarang”, geïnspireerd op dit exotisch instrument. Het vormt de epische afsluiter van de plaat en mondt uit in mooie samenzang tussen Jess en Azure's Chris Sampson, maar natuurlijk volgt er dan nog een echte uitsmijter in de vorm van wederom een magistrale gitaarsolo van Glass. Deze heeft al laten doorschemeren dat er zeker nóg een album gaat komen om de trilogie af te maken. Solstice zal op 8 april 2023 de hoofdact van de zaterdag zijn tijdens het Progdreams festival in Zoetermeer. Dat mag je zeker niet missen. De al aangehaalde epische afsluiter gebruiken we natuurlijk ook als maandafsluiter: u gaat nu luisteren naar het magistrale “Bulbul Tarang”.
Websites:
SOLSTICE
FACEBOOK
BANDCAMP.
NIEUW
Magenta – The White Witch Part III: Survival
Van het album “The White Witch: A Symphonic Trilogy” (Tigermoth Records, 2022)
Magenta heeft op het onlangs verschenen negende studio-album een andere muzikale aanpak verkozen dan we op eerder werk gewend waren. “The White Witch” is namelijk een van begin tot eind orkestraal album. Bandleider Robert Reed maakte daarvoor de orkest-arrangementen waarbij hij zich liet inspireren door het werk van filmcomponisten Hans Zimmer, John Williams en Howard Shore. Van de bezetting zoals we die op de podia zagen horen we natuurlijk zangeres Christina Booth, maar daarnaast alleen gitarist Chris Fry, die zich puur op de akoestische gitaar toespitst. De ondertitel “A Symphonic Trilogy” doet al een concept vermoeden en dat is het ook: Reed rondt hiermee een trilogie af die hij in 2001 begon met “The White Witch” op het Magenta-debuut “Revolutions” en voortzette met “Lust” op de opvolger “Seven” (2004). Die twee stukken keren op “The White Witch: A Symphonic Trilogy” in een grondige herbewerking en onder een nieuwe titel terug en zijn aangevuld met het wel compleet nieuwe “Part III: Survival”. Het verhaal van dit album speelt midden in de 17de eeuw, in tijden dat de pest heerst en het leven extreem zwaar is. De nummers worden steeds ingeleid door de spreekstem van 'story teller' Les Penning. Wij hebben voor vanavond het nieuwe derde deel klaargezet, het majestueus klinkende “Survival”.
Websites:
https://magenta.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063764792161 .
NIEUW (verlaat)
Lakshmi - Ithaca (Interlude) (live)
- Nowhere To Go (live)
- I'm Fine (live)
- Paradise (live)
- The Lost Kult (live)
Van "Adem Live" (Lakshmi Music / Sounds Haarlem Likes Vinyl, 2021)
Begin november trad Lakshmi op in de Herman Finkerszaal van het Almelose theater Hof 88 met haar show "Droom". Dat de zangeres en multi-instrumentalist met dit materiaal een theatertour doet is op zich logisch. Het programma heeft een duidelijk thema, waarbij Lakshmi de muzikale uitingen van haar band verbindt met in het Nederlands gesproken gedichten en overpeinzingen. Muzikaal zou de show echter ook prima in het clubcircuit passen. De in het Engels gezongen composities bevatten daarvoor genoeg elementen. De vioolpartijen van Pauline Koning zijn zowel mysterieus als opzwepend in de beste Jerry Goodman-traditie. Gitarist Rob Peters begeleidt subtiel de gezongen passages, maar speelt ook krachtige, naar een climax toewerkende solo's. Drummer Rogier van Roosmalen doet daarnaast met zijn elektro/akoestische drumset in zijn spel af en toe aan Steve Jansens werk bij Japan en David Sylvian denken. En de bandleidster zelf zingt overtuigend, neemt geregeld plaats achter de elektrische piano en beweegt zich vrij over het podium. Door het vele gebruik synthesizers, loops en elektronica en de opbouw van de songs krijgt menig nummer een duidelijk progressief tintje, waarbij raakvlakken met bijvoorbeeld The Gathering of het vroege werk van Archive te bespeuren zijn. Dit alles is ook aanwezig op het vorig jaar verschenen live-album "Adem Live". De gesproken teksten zijn daarbij weggemixt en alleen in het hoesje te vinden, zodat de nadruk ligt op de muzikale verrichtingen. We laten een uitsnede uit datt concert horen in de vorm van vijf in elkaar overlopende stukken, die wat ons betreft onderstrepen dat Lakshmi in een zaal als Metropool ook prima tot haar recht zou komen.
Websites:
https://www.lakshmimusic.com/
https://nl-nl.facebook.com/LakshmimusicNL/
https://twitter.com/lakshmimusicnl .
Body – The Sun Will Never Shine
Van “The Body Album” (Recession Records, 1981 / Ozit Records, 1997)
Het uit Liverpool afkomstig Body valt eigenlijk net tussen wal en schip. Body wordt in 1976 opgericht maar is dan net te vroeg voor de neoprogbeweging, die een paar jaar later opkomt. De band kan daar echter zeker als als voorloper op worden beschouwd. Hoewel Body duidelijk is beïnvloed door Pink Floyd en Hawkwind, zijn er ook raakvlakken met Twelfth Night en Third Quadrant waar te nemen. In 1981 verschijnt het debuut “The Body Album” in eigen beheer. De mengeling van oude Pink Floyd en Hawkwind gecombineerd met de eigenbeheerproductie geeft het een zekere onschuldige charme. Zo klikt het lange “Andromeda” bijna als een outtake van “Ummagumma”. Pas in 1991 verschijnt er nieuwe muziek in de vorm van de cassette “Full Circle”, waarna een jaar later het debuut via het Duitse label World Wide Records voor het eerst op CD uitkomt. Via datzelfde label verschijnt weer een jaar later het officiële tweede album “Madhouse”, waarop overigens veel nummers van de cassette uit 1991 zijn te vinden. In 1997 komt er een geremasterde versie van het “The Body Album” uit bij het Britse Ozit Records. Deze uitgave wordt beschouwd als de definitieve versie. Body gaat zelfs weer live spelen rond die tijd. Sinds een paar wordt via het officiële Bandcamp-account oud, maar ook recent werk digitaal aangeboden.
Websites:
https://thebandbody.bandcamp.com/music
https://www.facebook.com/TheBandBody.
Sunday 20 November 2022 Show No. 1532
MELODIEUZE HARDROCK
Kingdom Come – What Love Can Be
Van “Kingdom Come” (Polydor, 1988)
De Duitse zanger Lenny Wolf (echte naam: Frank Wöllschlager) timmerde in eigen land al jaren aan de weg zonder veel succes. Na zijn verhuizing in 1983 naar Los Angeles werd hij lid van de band Stone Fury, met ook Bruce Gowdy en Vinnie Colaiuta; geen kleine jongens dus. Stone Fury maakte twee albums voor MCA Records maar succes bleef uit en in 1986 is het klaar. In 1988 kreeg Wolf van Polygram de kans om een nieuwe band samen te stellen: Kingdom Come. Het titelloze debuutalbum was een instant-hit en verkocht in de eerste week al meer dan 1 miljoen exemplaren. De band werd daarom ook toegevoegd aan de Monsters Of Rock Tour met o.a. Metallica en Van Halen. Er was wel wat gemor van de pers dat de muziek te veel op die van Led Zeppelin en zeker ook Whitesnake leek (leg alleen de hoes maar eens naast “1987”!). Het lukte helaas niet om het succes van het eerste album te evenaren. En zo volgden er daarna veel bandwisselingen met Lenny Wolf zelf als enige constante: hij ging tot ver na de eeuwwisseling door als enige kapitein op het schip. In 2018 werd het 30-jarig jubileum gevierd met een tournee van de originele bezetting, maar zonder Wolf. Drummer James Kottak geeft in interviews aan dat Wolf zijn zegen geeft aan de tournee, maar dat de zanger min of meer met pensioen is. Keith St. John werd als zijn vervanger aangetrokken. Het is nog altijd de bedoeling dat er een nieuw album gaat komen van deze bezetting. Materiaal is er al genoeg, maar rechtentechnisch moet er nog het nodige met Wolf worden beklonken. Als die geen toestemming geeft voor het gebruik van de naam, komen de opnamen sowieso uit, maar dan onder een andere bandnaam. Lenny Wolf laat een oeuvre van zo’n 15 albums na. Het grootse succes is zeker het nummer “What Love Can Be”, waarin hij flink van leer trekt.
Website:
https://www.facebook.com/kingdomcome.official
http://www.lennywolf.com/ .
NIEUW
Mulder, Eddie feat. Colin Bass – Signature
Mulder, Eddie – Balanced
Van het album “Signature” (OSKAR, 2022)
Nog geen maand geleden was Eddie Mulder te aanschouwen in Theater Hof 88, in zijn rol als gitarist van Leap Day, tijdens het concert ter ere van Xymphonia's 1500ste uitzending. Nu zijn er twee nieuwe albums uitgekomen waarop we hem horen. Als bassist op het nieuwe Flamborough Head-album “Jumping The Milestone”. Dat hoort u binnenkort, maar eerst schenken we aandacht ana het tegelijk verschenen achtste solo-album van de door de wol geverfde en veelzijdige Friese gitarist: “Signature”.
“Het is weer volop genieten van wat de Friese snarenvirtuoos ons voorschotelt. Het is weer een fraaie mengeling van akoestische en elektrische gitaar die hij hier laat horen terwijl hij ondersteuning krijgt van Gert van Engelenburg, Henk Stel en Rafal Paluszek op toetsen, Peter Stel op basgitaar en Albert Schoonbeek op drums. Tevens zijn er twee coryfeeën uit de prog aanwezig, Colin Bass (Camel) en Ton Scherpenzeel (Kayak), waardoor je enige indicatie hebt van het niveau. Mulder heeft dus ongeveer dezelfde club mensen om zich heen als op zijn vorige album, het briljante “Blind Hunter”. U hoort eerst de opener van het album, het vlammende titelnummer “Signature”. De jazzrockallure van deze track brengt ons een heleboel tempo- en sfeerwisselingen van elektrische gitaar en synthesizer die bijeen worden gehouden door het fenomenale basspel van Colin Bass. Vervolgens het afsluitende “Balanced”: ook hier weet Mulder de luisteraars weer gigantisch aan te spreken met z’n emotioneel klinkende elektrische gitaar.” (bron: Dick van der Heijde, Progenrock.com)
Websites:
https://eddiemulder.nl/
https://eddiemulder.nl/.
NIEUW
Solitär – Spegel Spegel
Van “Bus Driver Immigrant Mechanic” (Tonzonen Records, 2022)
Achter het Zweedse Solitär gaat Mikael Tuominen schuil. Na in veel bands te hebben gespeeld met een ruim palet aan stijlen, maakt hij met “Bus Driver Immigrant Mechanic” zijn eerste soloalbum. Hoewel, gezien de speelduur is het meer een mini-album. Het blijkt een fijn werkstuk waarop de nadruk ligt op dromerige shoegaze-sferen. Vooral door de bewerkte, soms gefluisterde zangpartijen moet je erg denken aan het lijzige van een band als Mercery Rev. Maar de muziek heeft ook een elektronische kant als gevolg van het gebruik van synths. Hoogtepunt is het dreigende “Spegel Spegel”, met een zachte Mellotron die een dreigend, door fuzzgitaar gedomineerd donker en meer meer stevig stuk inluidt, waarbij ook hier de vocalen in fluistervorm zijn. Bijna 'Landberk meets Mercury Rev'. “Bus Driver Immigrant Mechanic” is deze week verschenen op het Tonzonen label.
Websites:
https://solitar.bandcamp.com/album/bus-driver-immigrant-mechanic
https://www.tonzonen.de/.
NIEUW (verlaat)
Band Of Rain - As The Crow Flies
- The Sun King
Van "The Sun King" (eigen beheer, 2021)
Enige weken geleden draaiden we muziek van de nieuwe live-dubbelaar van England. Bij het zoeken naar recente informatie over England-toetsenman/zanger Robert Webb ontdekten we dat hij prominent te horen is op "Petrichor" uit 2020 en het vorig jaar verschenen "The Sun King", het zevende en achtste album van de ons tot nu toe onbekende Band Of Rain. Deze Engelse groep rondom gitarist/keyboardspeler Chris Gill werd in 2002 opgericht. Volgens een recensie in iO Pages van "The Dust Of Stars", de uit 2017 stammende vijfde CD, was zijn muziek onder spacerock en oude Pink Floyd te scharen. Niet vreemd gezien de achtergrond van Gill, die geregeld met leden van Hawkwind musiceerde. Daar is op "The Sun King" echter geen sprake van. Band Of Rain lijkt qua bezetting wel wat op een mini-The Samurai Of Prog, want naast Webb zijn ook de van Renaissance bekende bassist Jon Camp en drummer Zsolt Galantai, die bij onder meer Ossian, Baba Yaga en gitarist Tamas Szekeres speelde, te horen. Hoewel de muziek nu duidelijk in de klassieke symfonische rock te plaatsen is, is die niet makkelijk te vergelijken met andere progressieve rockbands. Kenners van England en Renaissance zullen evenwel de voor die groepen typerende zangpartijen, keyboardarrangementen en prominente baslijnen herkennen. Vermeldenswaardig is het ruim tien minuten durende "Gospel Oak", dat opgedragen is aan een voormalige Renaissance-collega van Camps: de in 2015 overleden John Tout. Voor vanavond hebben we echter voor het grotendeels instrumentale titelnummer gekozen, dat een gesproken tekst bevat afkomstig uit "The Black Book Of Carmarthen". Dit stuk wordt voorafgegaan door "As The Crow Flies", waarin Webb met zang en toetsen 'in the picture' staat, maar ook bandleider Gill fraaie gitaarsolo's laat horen. Overigens verscheen er in september ook nog een levensteken van Band Of Rain in de vorm van de download-EP "Promise Of Peace", waarop wordt samengewerkt met gitarist Terry R. Brooks.
Websites:
https://bandofrain.com/
https://bandofrain.com/chris-gill-guitars-and-co-writer
(De pagina is daarbij zeer lezenswaardig met ontmoetingen van de bandleider met onder andere Nick Mason)
https://bandofrain.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/hollowhillmusic/ .
NIEUW
Kolyadin, Gleb – Voyager
Van “The Outland” (Kscope, 2022/23)
“The Outland” is het tweede solo-album van de Russische pianist Gleb Kolyadin. Of eigenlijk het derde, want om de studiokosten te financieren bracht de Iamthemorning-helft vorig jaar al in eigen beheer en in gelimiteerde editie een solo-piano-album uit. “The Outland” verschijnt net als de simpelweg naar de muzikant genoemde eersteling op Kscope en is net als die schijf zeker geen pure solo-aangelegenheid. Opnieuw zijn de Britse drummer Gavin Harrison en de Canadese gitarist/producer Vlad Avy zeer prominent aanwezig. Nick Beggs is 'ingeruild' voor de niet minder prominente namen Tony Levin, Tim Lefebvre (beiden één song op staande bas) en vooral de Indonesische Rus Zoltan Renaldi, die ook al op het meest recente Iamthemorning-album “The Bell” voor de lage noten zorgde. Verder valt op dat er nu geen solozangers van de partij zijn en de composities overwegend wat langer, met een uitschieter in de vorm van de opener “Voyager”, die boven de tien minuten klokt. Opnieuw is de muziek niet in één hokje te stoppen, wat naar onze inzichten alleen maar voor Kolyadin pleit. De door vooral het basistrio uiterst virtuoos gespeelde stukken zweven ergens tussen fusion, progressieve rock en klassiek in. Het resultaat zal liefhebbers van onder meer The Pat Metheny Group, Isuldurs Bane en wellicht ook een deel van het oeuvre van Snarky Puppy aanspreken. Wij gaan voor het al genoemde “Voyager”, wat ons betreft het hoogtepunt (zonder de overige composities tekort te willen doen). Er gebeurt zóveel in dit stuk, waarbij er opvallende rollen zijn voor een fluitist, marimbaspeler, een strijkorkest en een neuriënd koor – en dat allemaal boven de onnavolgbare ritmiek van Harrison en het vingervlugge akkoord- en melodiewerk van Kolyadin zelf op piano en andere keyboards.
NB1: “The Outland” is in eerste instantie in fysieke vorm alleen direct leverbaar via Burning Shed. Het is al wel te streamen via Bandcamp, maar als je daar de fysiek versie bestelt, wordt deze pas in mei 2023 geleverd; pas dan is het album ook via gewone verkoopkanalen te verkrijgen.
NB2: Kolyadin heeft overigens een Patreon-pagina opgezet, waar je in kunt tekenen voor diverse vormen van lidmaatschap. Hij is nu nog in Rusland, maar wil niet gedwongen worden te vechten in Oekraïne. In plaats daarvan wil hij proberen naar Londen te verhuizen, wat bepaald niet makkelijk is. Over het geld dat hij met zijn Patreon-pagina inzamelt kan hij pas beschikken als het lukt Rusland te verlaten. Hij hoopt daarmee straks een nieuw leven te kunnen opbouwen.
Websites:
https://glebkolyadin.bandcamp.com/album/the-outland
https://www.facebook.com/gleb.kolyadin.music
https://kscopemusic.com/artists/gleb-kolyadin/
hhttps://www.patreon.com/glebkolyadin .
VOORPROEFJE
Riverside – I'm Done With You
Van het nog te verschijnen “Id.Entity” (InsideOut / Sony Music, 20 januari 2023)
Over exact twee maanden verschijnt het nieuwe Riverside-album “Id.Entity”. Drie weken geleden verscheen alvast een voorproefje in de vorm van “I'm Done With You”, waar ook een videoclip bij is gemaakt die via YouTube valt te bekijken. Het album belicht de mensheid in de huidige tijden, zonder onderling vertrouwen en vol leugens, propaganda en onzekerheid. 'Met “Anno Domini High Definition” begon ik sociale problemen aan te snijden, met “Id.Entity” ben ik een andere grens overschreden', geeft Riverside-voorman Marius Duda aan. “I'm Done With You” laat een behoorlijk stevige kant van Riverside horen, zoals we die de laatste twee wat meer laidback albums nauwelijks hoorden. Het album zal in verschillende formaten verschijnen, waaronder in een Deluxe Mediabook Edition met daarbij een Blu-ray met 5.1-mix. Surround Sound-liefhebbers hoeven dus niet te wachten, of het album twee keer te kopen, zoals bij de vorige albums het geval was.
Websites:
https://riversideband.pl/en/
https://www.facebook.com/Riversidepl
Dit nummer op YouTube: .
ALBUM VAN DE MAAND / NIEUW
Solstice – Wongle No.9
Van “Light Up” (Giant Electric Pea, 2022)
Twee jaar geleden verraste Solstice ons met het album “Sia”. Daarop werd de toen kersverse zangeres Jess Holland geïntroduceerd, die de Britse band duidelijk een nieuwe impuls gaf. Een trouwe schare fans, de Guardians, zorgde er mede voor dat op eigen voorwaarden aan een opvolger gewerkt kon worden. Begin deze maand is het spiksplinternieuwe album “Light Up” ten doop gehouden op het door Solstice zelf georganiseerde Light Up Festival in Milton Keynes. We kregen al vroeg de gelegenheid om de plaat te beluisteren en zijn zó enthousiast dat we vinden dat het ons Album van de Maand-predicaat verdient! Het album telt 6 nummers en is volgens oud recept opgedeeld in twee kanten. De muziek van Solstice blijft nog steeds een mooie samensmelting van stijlen en bandleider Andy Glass weet naadloos prog, folkrock, funk en nog meer aanverwante stijlen tot een eigen uniek geluid te versmelten. De hoes van “Light Up” is gemaakt door Shaun Blake, die ook een nieuw logo ontwierp. Het ontwerp is geïnspireerd op een gedicht van Oz Hardwick en is er werkelijk eentje om in te lijsten. Daar waar de eerste drie nummers stilistisch aansluiten op “Sia”, is er vanaf het vierde nummer “Run” een omslag naar een meer melancholisch geluid. De zang van Jess Holland zweeft hier boven het weemoedige vioolspel van Jenny Newman. Je voelt de dreiging hangen, wat uitmondt in een fantastisch episch einde. Holland heeft duidelijk meer tijd gehad dan destijds bij de “Sia”-sessies, om haar vocalen op te bouwen in de vorm van veel meerlagige zangpartijen. Het basspel van Robin Phillips is bijna hypnotiserend en natuurlijk is er altijd weer het magistrale gitaarwerk van Andy Glass. Maar naast dat is het vioolspel van Jenny Newman een zeer belangrijk ingrediënt in de muziek van Solstice. Zo ook in “Mount Ephraim”, dat onder de vroegere titel “Siren Song” al eerder was vrijgegeven. De slotsectie van dit nummer laat de groep in de meest proggy modus horen, met een heerlijke toetsensolo van Steven McDaniel. Deze is de laatste jaren ook steeds beter gaan spelen en zijn spel heeft een prominentere rol binnen het bandgeluid ingenomen. Vooral zijn orgel- en Fender Rhodes pianospel vloeien heel speels door de nummers heen. Naast bassist Robin Phillips maakt Pete Hemsley de ritmetandem compleet met zijn speelse drumstijl. Een van de eerste nummers waar de band aan werkte was “Bulbul Tarang”, geïnspireerd op dit exotisch instrument. Het vormt de epische afsluiter van de plaat en mondt uit in mooie samenzang tussen Jess en Azure's Chris Sampson, maar natuurlijk volgt er dan nog een echte uitsmijter in de vorm van wederom een magistrale gitaarsolo van Glass. Deze heeft al laten doorschemeren dat er zeker nóg een album gaat komen om de trilogie af te maken. Solstice zal op 8 april 2023 de hoofdact van de zaterdag zijn tijdens het Progdreams festival in Zoetermeer. Dat mag je zeker niet missen. Vanavond gaan we luisteren naar het tweede nummer van het album met de vreemde titel “Wongle No.9”.
Websites:
SOLSTICE
FACEBOOK
BANDCAMP.
NIEUW
H.C. Behrendtsen - LiLiGeTiTi
Van "H.C. Behrendtsen" (Schatulle Bömm, 2022)
11 november jongstleden werd het titelloze debuut van H.C. Behrendtsen uitgebracht. Achter deze cryptische bandnaam schuilt een trio uit Leipzig, bestaande uit Hans Arnold, Christian Dähne en Konni Behrendt. Volgens de huidige terminologie maken de musici experimentele mathrock, maar meer ervaren luisteraars zullen duidelijk de echo's horen van King Crimsons "Discipline"-tijdperk en Amerikaanse tegenhangers als Forever Einstein. Ritmisch uiterst strak met knappe gitaarcapriolen. Zeker de moeite waard voor liefhebbers van genoemde acts, zoals het door ons uitgekozen "LiLiGeTiTi" (de titel verwijst ongetwijfeld naar de Hongaarse componist Ligeti) hopelijk onderstreept.
Websites:
https://cassettendienst.bandcamp.com/album/h-c-behrendtsen
https://www.hcbehrendtsen.de/
https://www.facebook.com/hcbehrendtsen.
NIEUW
Maer – Sister
Single-release (eigen beheer, 2022)
Maer is een project van Marjana Semkina en Anna Murphy. De Russische Semkina is sinds 2020 gevestigd in het Verenigd Koninkrijk en kennen we natuurlijk als de helft van Iamthemorning, maar ook als solo-artieste. De Zwitserse Anna Murphy is vooral bekend als de leadzangeres, tussen 2006 en 2016, van de Zwitserse folkmetalband Eluveitie. Sinds haar vertrek bij Eluveitie is ze de leadzangeres van de eveneens Zwitserse progressieve metalband Cellar Darling. Beiden zijn ervaren singer-songwriters en producers en Murphy is daarbij ook hurdy-gurdy-speelster. Hun eerste release is de single “Sister”, wat te omschrijven is als een kruising tussen moderne folk en sfeervolle prog.
Websites:
https://www.facebook.com/soundsofmaer
https://maer.bandcamp.com/
Dit nummer op YouTube: .
NIEUW / ARTROCK
Mañana People, The - The Only One I Won't Survive
Mañana People, The feat. Alison O'Donnell - Amputated Memory
Van "Song Cycle, Or Music For The End Of Our Times" (Unique Records, 2022)
Bij eerste beluistering van het album "Song Cycle, Or Music For The End Of Our Times" van The Mañana People lijkt het als of we te maken met een zolderkamerhobbyproject, maar al gauw bekruipt het gevoel dat er meer aan de hand. Want op een vroege EP kreeg dit duo het al voor elkaar Bonnie 'Prince' Billy als gast te strikken en op dit eerste volledige album is op één nummer zangeres Alison O'Donnell te horen. Bij liefhebbers van progfolk zal die naam een belletje moeten doen rinkelen, wat zij is niemand minder dan één van de twee zangeressen van de Britse seventiesband Mellow Candle, die een grote reputatie genoot binnen het wereldje van de wat vreemdere folk en aanverwante muziek. The Mañana People bestaat uit de Duitser Tim Weissinger en de Colombiaan Alvaro Arango. Muzikaal is het duo duidelijk door die wat vreemdere folk geinspireerd, maar we horen op dit album ook een zekere verwantschap met het werk van MGMT en de wat rustigere nummers uit het repertoire van The Flaming Lips. Korte bondige songs met altijd een opvallende muzikale wending of instrumentale inkleuring, met af en toe hints naar de vocale harmoniëen van The Beach Boys worden hier geserveerd, zonder ergens echt extreem uit de bocht te vliegen of te freakerig worden. En dat maakt "Song Cycle, Or Music For The End Of Our Times" tot een best wel aangename luistertrip.
Websites:
https://themananapeople.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/themananapeople .
(OP)NIEUW
Glass Hammer – North Of North
Van “At The Gate” (Sound Resources, 2022)
In de bijna 30 jaar dat Glass Hammer met grote regelmaat nieuwe studio-albums uitbrengt, heeft de Amerikaanse groep rond het duo Steve Babb en Fred Schendel zich zelden herhaald. Zelfs binnen de trilogie rond Skallagram is dat nauwelijks het geval. Eerder lieten we u al kennismaken met “Dreaming City” (2020) en “Skallagrim – Into The Breach” (begin dit jaar). Nu is het slot “At The Gate” verschenen. Hoofdpersoon Skallagrim is gebaseerd op een Noorse sage uit de Middeleeuwen en waar in de jaren zeventig een reeks zwaard- en tovenarijboeken over verscheen. Tekstschrijver Steve Babb werkt nu aan zijn eigen Skallagrim-boekenreeks, waarvan het eerste deel onlangs is verschenen. Stilistisch trekken Babb en Schendel het weer breed. Zoals eerder aangegeven bevatten de drie albums behoorlijk wat stevige, naar hardrock en heavy metal neigende stukken. In een onlangs op YouTube gepubliceerde Q&A laat Steve Babb weten dat daar geen diepere gedachte achter zit: hij en Schendel hadden er gewoon zin in. Babb heeft vóórdat hij met Glass Hammer begon bovendien in de nodige metalbands gespeeld. Wellicht iets meer dan de voorgaande twee albums bevat “At The Gate” ook klassieke prog, zoals al meteen blijkt uit de met glorieus kerkorgel opgetuigde opener “As Years Go By”. Dat neigt daarmee ietwat naar Yes, op andere momenten laat Schendel zijn virtuoze Hammond-orgellicks horen in onvervalste Keith Emerson-stijl. Zo ook in het instrumentale “North Of North” na een aanloop in de vorm van een hypnotiserende synthesizer-spacetrack. Ook nu is Hannah Pryor de leadvocalist, maar er is ook een gastoptreden door voormalig Glass Hammer-leadzanger Jon Davison, die zoals bekend over is gestapt naar Yes. Hij gaat met Pryor in duet in “Standing At The Gate (Of Zagzagel)”, dat stevig hardrockend begint, maar evolueert in majestueuze symfo. Met al die verschillende muzikale en personele invalshoeken houden Babb en Schendel de Glass Hammer-muziek bewonderenswaardig fris. Vorige week werd het al aangehaalde “North Of North” wegens het vele concertnieuws geschrapt, vandaar vanavond in de rebound.
Websites:
https://glasshammer.com/
https://glasshammer.bandcamp.com/album/at-the-gate
https://www.facebook.com/glasshammerband .
IN HET NIEUWS
A.C.T. - A Mother's Love
Van "Circus Pandemonium" (eigen beheer, 2014)
A.C.T. is een Zweedse progressieve rockband die in 1995 werd opgericht onder de naam Fairyland in Malmö. Van A.C.T verschenen 5 studio-albums waarvan "Circus Pandemonium" uit 2014 de laatste was. Wel verscheen er later nog een live album, ''Trifles And Pandemonium'' (2016), en de EP's ''Rebirth'' (2019) en ''Heatwave'' (2021). Die EP's waren voorbodes op een compleet nieuw album dat op dit moment afgemixt wordt. Ook is de band van plan weer op tournee te gaan, zo valt te lezen op Facebook. Voor we van nieuw plaatwerk kunnen genieten gaan we terug naar 2014, toen verscheen het conceptalbum "Circus Pandemonium". Daarvan kiezen wij vanavond het nummer ''A Mother's Love''.
Websites:
http://www.actworld.se/
https://www.facebook.com/acttheband .
IN HET NIEUWS
Ilúvatar - Late Of Conscience
Van "Children" (Kinesis, 1995)
In september 1995 verscheen met "Children" het tweede album van Ilúvatar, een band waarmee een aantal teamleden van Xymphonia een warme band heeft. Niet zo gek dus dat er door de jaren heen regelmatig muziek van deze Amerikaanse progrockformatie in Xymphonia voorbijgekomen is. Dat kwam overigens niet alleen door die goed band, maar ook zeker door de kwaliteit van Ilúvatars muziek. En dus verbaasde het ons dat onlangs een trouwe luisteraar van ons programma aangaf nog nooit van Ilúvatar gehoord te hebben. Een duik in ons archief leert ons dat de laatste keer dat Ilúvatar voorbijkwam in uitzending 1345 was, dus het werd wel weer eens tijd. En de aanleiding is een fijne, want vorig weekend stond Ilúvatar voor het eerst in jaren weer op een podium in de regio Baltimore, om met twee jaar vertraging het 30-jarig jubileum te vieren van "Children" te vieren. U zult het niet geloven, maar de lichtshow werd door dezelfde man bediend als onlangs bij ons jubileumconcert! Ilúvatar is duidelijk beïnvloed door de grote namen in de prog (denk Genesis, Marillion, Kansas en ook wel wat Rush) maar maakt van die invloeden een mooi op smaak gebracht muzikaal gerecht dat ruim 30 jaar na dato nog niets aan zeggingskracht heeft verloren. We kiezen voor “Late Of Conscience” met een glansrollen voor zanger Glenn McLaughlin en toetsenist Jim Rezek.
Websites:
https://iluvatar.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100051556702726 .
Sunday 13 November 2022 Show No. 1531
NIEUW
Oak - Dreamless Sleep
– Demagogue Communion
Van "The Quiet Rebellion Of Compromise" (Karisma Records, 2022)
Nagenoeg exact 4 jaar naar de voorganger verscheen afgelopen week het derde album van Oak getiteld "The Quiet Rebellion Of Compromise". Vanaf de eerste klanken is het Oak-DNA duidelijk aanwezig: de kenmerkende stem van zanger/toetsenist Simen Valldal Johannessen, de zeer gelaagde productie met veel elektronische elementen en de melancholieke sfeer die de muziek van deze Noorse band altijd met zich mee draagt. Maar dit keer zijn de meeste songs compacter van karakter en horen we ook veel meer gitaren. Maar wat wil je ook, als drie van de 4 leden gitaar spelen en op één nummer gitarist Ole Michael Bjørndal a.k.a. Caligonaut ook nog een duit in het zakje doet? Er wordt daarbij ook nog eens zware thematiek aangesneden, rond mentale gezondheid en depressiviteit, waar Valldal Johannessen zelf flink wat ervaring mee heeft. Dat maakt het album redelijk donker en soms zelfs beklemmend, met een onderhuidse spanning die uiteindelijk ontlaadt in “Paper Wings”: één van Oaks langste nummers (bijna 14 minuten), waarin zelfs eventjes flink gegrunt wordt, wat binnen de context van het album prachtig uitpakt. Deze Osloërs leveren met dit derde album naar ons oordeel misschien wel hun sterkste album af dat ondanks het zware thema (dat overigens als je niet te veel aandacht schenkt aan de teksten er niet superdik bovenop ligt) wel degelijk zeer meeslepend is.
Website:
https://oakinoslo.com/
https://www.facebook.com/oakinoslo/
https://oakinoslo.bandcamp.com/album/the-quiet-rebellion-of-compromise .
NIEUW
Machiavel – Downtown
– Drop The Mask
Van “Phoenix” (MoonZoo Music, 2022)
Het Belgische Machiavel heeft een rijke geschiedenis en is in eigen land zeer populair. Net als het Italiaanse PFM maakten deze Walloniërs in het begin van hun carrière op de Britse leest geïnspireerde prog om in de jaren 80 de omzwaai te maken naar popmuziek. Na een lange pauze in de jaren 80 en 90 keerde Machiavel eind jaren 90 terug in bijna de originele bezetting met alleen een nieuwe toetsenist: Hervé Borbé. Eerst werd er alleen opgetreden, maar toch volgden er ook nieuwe studioalbums die stilistisch voornamelijk aansloten bij het latere werk. Dit ondanks het feit dat er live wel veel muziek uit het progverleden werd gespeeld. Met het overlijden van zanger en frontman Mario Guccio in 2018 leek het gedaan met Machiavel. Maar afgelopen jaar verscheen er toch weer een nieuw album met nieuwe zanger Kevin Cools. Hij is in België geen onbekende en was ooit winnaar van The Voice Of Belgium. Kevin is een zeer sterke zanger met een fijn timbre die goed past bij het frisse geluid dat we op het nieuwe Machiavel-album “Phoenix” horen. Het is nog wel overduidelijk eerder melodieuze popmuziek dan prog, maar dan wel van grote klasse. In bijvoorbeeld “Downtown” zijn de nodige Beatles- en Tears For Fears-invloeden te horen. Op andere momenten horen we een vette knipoog richting AOR, zoals bijvoorbeeld in het donkere ‘Six Feet Under”, met aan het slot nog even een lekkere solo van Borbé. Hoogtepunt van het album is wel “Drop The Mask”, vooral door de geweldige zang van Kevin. Zo brengt deze Belgische band na 40 jaar toch weer een verrassend sterk album uit.
Websites:
https://machiavel.be/
https://www.facebook.com/machiavelofficial .
NIEUW
ProPoRTioNS - The Odd Land Of Nod
- The Forest
Van "The Odd Land Of Nod" (eigen beheer, 2022)
Een jaar na "After All These Years" brengt PRoPoRTioNS in nagenoeg dezelfde bezetting "The Odd Land Of Nod" uit. Dit vierde album van de internetformatie werd opgenomen in de V.S., Canada, Zweden en Wales en bevat weer een fijne mix van melodieuze instrumentale progressieve rock en door gedeelde Gentle Giant-voorliefde geïnspireerde vocale songs. Vergeleken met eerder werk lijken er iets meer fusiontrekjes in de composities terecht te zijn gekomen. Op die momenten klinkt de band als een Westcoast-variant op de meer jazzy fragmenten van Happy The Man. Deze behoorlijk mellow passages contrasteren behoorlijk met de symfonische rockcomposities, waardoor "The Odd Land Of Nod" in eerste instantie wat onevenwichtiger overkomt dan de drie voorgaande ProPoRTioNS-albums. Toch valt er genoeg te genieten, zoals blijkt uit het nu gedraaide titelnummer, waarin een mooie balans is gevonden tussen zang en instrumentale muziek, gevolgd door “The Forest”.
Websites:
https://www.proportionsmusic.com/
https://propsreboot.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100068405125305.
NIEUW
Yesterdays – Úgy Várj Majd Rám
- Rajzolj Újra Át
Van “Saint-Exupéry Álma” (eigen beheer, 2022)
Yesterdays debuteerde in 2006 met “Holdfénykert” en was datzelfde jaar ook te aanschouwen op het Progfarm Festival in Bakkeveen. Onlangs verscheen het vierde album “Saint-Exupéry Álma”. De teksten ervan zijn geïnspireerd op “The Little Prince” van Antoine de Saint-Exupéry, iets dat Riccardo Romano 5 jaar geleden ook deed op zijn solodebuut “B612”. Zoals de naam al aangeeft, is er een grote liefde voor Yes bij de mastermind van de band, Bogáti-Bokor Ákos (die tegenwoordig overigens ook actief is in het voor de rest Duitse Argos). Hoewel Ákos veel zelf bespeelt, van gitaar en Rickenbacker bas tot Moog en Mellotron, krijgt hij ook hulp van o.a. twee zangeressen, een fluitist en een drummer. Vooral de stijl van de vingervlugge Moog-solo's maken dat de muziek nog het meest aansluit bij die van de Yes-line-up met Patrick Moraz. Dat het album nergens hinderlijk als een doorslag van voorbeelden klinkt, komt door de originele eigen composities, alsmede door arrangeerkeuzes als de rol voor fluit. En bovenal omdat de composities, de arrangementen en het speltechnische niveau van buitengewoon hoge kwaliteit zijn! Hoog tijd voor ons om ons te verdiepen in de eerdere albums. Maar eerst hoort u het 11 minuten lange “Úgy Várj Majd Rám”, wat “Wacht Op Mij” betekent, vol fraai Moog-, Mellotron- en gitaarspel.
Websites:
http://www.yesterdaysband.eu/
https://yesterdaysband.bandcamp.com/album/album-saint-exup-ry-lma-2022
https://www.facebook.com/yesterdaysband.
IN MEMORIAM: CHRIS KOERTS
Earth & Fire – Memories
Single (Polydor, 1972), wel te vinden op o.a. de heruitgave van "Song Of The Marching Children" (Esoteric Recordings, 2009)
Gitarist Chris Koerts van de Haagse band Earth & Fire is overleden. Dat liet zijn echtgenote vrijdag weten aan Omroep West. Koerts werd 74 jaar. Koerts was een van de oprichters van de progressieve rockband Earth & Fire, samen met zijn tweelingbroer Gerard, die in 2019 overleed. De band brak in 1970 door met de single “Seasons”, geschreven door Golden Earring-gitarist George Kooymans. Het tweede bandalbum “Song Of The Marching Children” wordt gezien als een van de eerste Nederlandse concept-albums. Koerts werd in 1947 geboren in Leiden, en bracht een deel van zijn kindertijd door in Indonesië. Met zijn broer begon hij de groep The Singing Twins, die met de komst van Hans Ziech en Cees Kalis (overleden in 2006) werd omgedoopt in Opus Gainfull en een jaar later in Earth & Fire, met de komst van zangeres Manuela Berloth. Berloth haakte af en werd vervangen door zangeres Jerney Kaagman – die later jurylid van TV-programma Idols werd. De broers schreven de meeste muziek in Earth & Fire, wat in 1972 hun eerste nummer één-hit opleverde: “Memories”. Latere hits waren “Maybe Tomorrow, Maybe Tonight”, “Love Of Life”, “Only Time Will Tell” en “Weekend”. Die laatste song deed het ook in Duitsland erg goed. Chris Koerts stapte in 1979 uit de band en werd vervangen door Ronnie Meyjes. De band maakte in de volgende jaren nog twee albums en viel toen uit elkaar. Er werd in 1987 nog wel een comeback-tournee gedaan, met Ton Scherpenzeel van Kayak op toetsen. Koerts ging na zijn bandcarrière musicologie studeren. In 1988 keerden de broers Koerts terug als Earth And Fire Orchestra, waarmee ze twee albums uitbrachten. Samen schreven en produceerden ze ook muziek voor anderen, zoals voor zangeres Anneke Grönloh en Kinderen voor Kinderen. Net als zijn broer woonde Chris Koerts in Frankrijk, waar hij overleed na een ziekbed. (bron: NRC)
Wij draaien de al aangehaalde eerste nummer 1-hit: “Memories”, een single die precies tussen twee albums. "Song Of The Marching Children" (1971) en “Atlantis” (1973), inviel. De song prijkt uiteraard wel op iedere Earth & Fire-compilatie, alsmede de fraaie Esoteric-heruitgave van "Song Of The Marching Children" uit 2009.
Websites:
https://www.earthandfire.nl/
https://www.facebook.com/EarthandFire.NL .
ALBUM VAN DE MAAND / NIEUW
Solstice – Run
Van “Light Up” (Giant Electric Pea, 2022)
Twee jaar geleden verraste Solstice ons met het album “Sia”. Daarop werd de toen kersverse zangeres Jess Holland geïntroduceerd, die de Britse band duidelijk een nieuwe impuls gaf. Een trouwe schare fans, de Guardians, zorgde er mede voor dat op eigen voorwaarden aan een opvolger gewerkt kon worden. Begin deze maand is het spiksplinternieuwe album “Light Up” ten doop gehouden op het door Solstice zelf georganiseerde Light Up Festival in Milton Keynes. We kregen al vroeg de gelegenheid om de plaat te beluisteren en zijn zó enthousiast dat we vinden dat het ons Album van de Maand-predicaat verdient! Het album telt 6 nummers en is volgens oud recept opgedeeld in twee kanten. De muziek van Solstice blijft nog steeds een mooie samensmelting van stijlen en bandleider Andy Glass weet naadloos prog, folkrock, funk en nog meer aanverwante stijlen tot een eigen uniek geluid te versmelten. De hoes van “Light Up” is gemaakt door Shaun Blake, die ook een nieuw logo ontwierp. Het ontwerp is geïnspireerd op een gedicht van Oz Hardwick en is er werkelijk eentje om in te lijsten. Daar waar de eerste drie nummers stilistisch aansluiten op “Sia”, is er vanaf het vierde nummer “Run” een omslag naar een meer melancholisch geluid. De zang van Jess Holland zweeft hier boven het weemoedige vioolspel van Jenny Newman. Je voelt de dreiging hangen, wat uitmondt in een fantastisch episch einde. Holland heeft duidelijk meer tijd gehad dan destijds bij de “Sia”-sessies, om haar vocalen op te bouwen in de vorm van veel meerlagige zangpartijen. Het basspel van Robin Phillips is bijna hypnotiserend en natuurlijk is er altijd weer het magistrale gitaarwerk van Andy Glass. Maar naast dat is het vioolspel van Jenny Newman een zeer belangrijk ingrediënt in de muziek van Solstice. Zo ook in “Mount Ephraim”, dat onder de vroegere titel “Siren Song” al eerder was vrijgegeven. De slotsectie van dit nummer laat de groep in de meest proggy modus horen, met een heerlijke toetsensolo van Steven McDaniel. Deze is de laatste jaren ook steeds beter gaan spelen en zijn spel heeft een prominentere rol binnen het bandgeluid ingenomen. Vooral zijn orgel- en Fender Rhodes pianospel vloeien heel speels door de nummers heen. Naast bassist Robin Phillips maakt Pete Hemsley de ritmetandem compleet met zijn speelse drumstijl. Een van de eerste nummers waar de band aan werkte was “Bulbul Tarang”, geïnspireerd op dit exotisch instrument. Het vormt de epische afsluiter van de plaat en mondt uit in mooie samenzang tussen Jess en Azure's Chris Sampson, maar natuurlijk volgt er dan nog een echte uitsmijter in de vorm van wederom een magistrale gitaarsolo van Glass. Deze heeft al laten doorschemeren dat er zeker nóg een album gaat komen om de trilogie af te maken. Solstice zal op 8 april 2023 de hoofdact van de zaterdag zijn tijdens het Progdreams festival in Zoetermeer. Dat mag je zeker niet missen.
Websites:
SOLSTICE
FACEBOOK
BANDCAMP.
NIEUW
Glass Hammer – Standing At The Gate (Of Zagzagel)
Van “At The Gate” (Sound Resources, 2022)
In de bijna 30 jaar dat Glass Hammer met grote regelmaat nieuwe studio-albums uitbrengt, heeft de Amerikaanse groep rond het duo Steve Babb en Fred Schendel zich zelden herhaald. Zelfs binnen de trilogie rond Skallagram is dat nauwelijks het geval. Eerder lieten we u al kennismaken met “Dreaming City” (2020) en “Skallagrim – Into The Breach” (begin dit jaar). Nu is het slot “At The Gate” verschenen. Hoofdpersoon Skallagrim is gebaseerd op een Noorse sage uit de Middeleeuwen en waar in de jaren zeventig een reeks zwaard- en tovenarijboeken over verscheen. Tekstschrijver Steve Babb werkt nu aan zijn eigen Skallagrim-boekenreeks, waarvan het eerste deel onlangs is verschenen. Stilistisch trekken Babb en Schendel het weer breed. Zoals eerder aangegeven bevatten de drie albums behoorlijk wat stevige, naar hardrock en heavy metal neigende stukken. In een onlangs op YouTube gepubliceerde Q&A laat Steve Babb weten dat daar geen diepere gedachte achter zit: hij en Schendel hadden er gewoon zin in. Babb heeft vóórdat hij met Glass Hammer begon bovendien in de nodige metalbands gespeeld. Wellicht iets meer dan de voorgaande twee albums bevat “At The Gate” ook klassieke prog, zoals al meteen blijkt uit de met glorieus kerkorgel opgetuigde opener “As Years Go By”. Dat neigt daarmee ietwat naar Yes, op andere momenten laat Schendel zijn virtuoze Hammond-orgellicks horen in onvervalste Keith Emerson-stijl. Zo ook in het instrumentale “North Of North” na een aanloop in de vorm van een hypnotiserende synthesizer-spacetrack. Ook nu is Hannah Pryor de leadvocalist, maar er is ook een gastoptreden door voormalig Glass Hammer-leadzanger Jon Davison, die zoals bekend over is gestapt naar Yes. Hij gaat met Pryor in duet in “Standing At The Gate (Of Zagzagel)”, dat stevig hardrockend begint, maar evolueert in majestueuze symfo. Met al die verschillende muzikale en personele invalshoeken houden Babb en Schendel de Glass Hammer-muziek bewonderenswaardig fris.
Websites:
https://glasshammer.com/
https://glasshammer.bandcamp.com/album/at-the-gate
https://www.facebook.com/glasshammerband .
NIEUW
Dahl, Erik - Natural Home
Van "Music For Small Rooms" (Svalka Records, 2022)
De Zweedse multi-instrumentalist Erik Dahl heeft sinds 2012 albums uitgebracht met Indiefolktrion, Moulded, I Underlandet, Levure Sauvage en het Erik Dahl Ensemble. "Music For Small Rooms" is zijn meest persoonlijke werkstuk tot nu toe en daarom terecht onder zijn eigen naam gepubliceerd. In de tien, gemiddeld ruim vier minuten durende, composities vormt de zacht beroerde piano de rode draad. Dahl voegt daar op subtiele wijze klanken aan toe van harmonium, synthesizer en stem. Tevens zijn in de mix zachte omgevingsgeluiden te horen en creëert hij op Eivind Aarset-achtige wijze 'spooky' gitaareffecten. In enkele tracks zorgen elektronische beats, altviool en basklarinet voor extra accenten, terwijl co-producer Filip Leyman met percussie en modulaire synthesizers geregeld sterk bijdraagt aan de onderhuidse spanning. "Natural Home" ligt qua dynamiek het meest in de progressieve hoek door het gebruik van drums en diepe keyboardklanken. Voor het overige overheersen melodieuze, filmische en neoklassieke miniaturen. Beurtelings doet Dahls werk denken aan Satie’s zowel romantische als impressionistische pianostukken, de introverte momenten van het Esbjörn Svensson Trio en Keith Jarrett en de verstilde ambient van Harold Budd en Brian Eno. In "Sparv" benadert hij zelfs Colin Towns’ suspensevolle soundtrack "Full Circle". Tenslotte vermijdt Dahl – in tegenstelling tot vele van zijn huidige genregenoten – de invloed van minimal music. Van "Music For Small Rooms" draaien we uiteraard dat meest progressieve stuk, "Natural Home".
Websites:
https://erikdahl.bandcamp.com/
https://erik-dahl.se/
https://www.facebook.com/erik.dahl.397.
VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Unitopia - Mania Chapter 1: Down
Van het nog te verschijnen album “7 Chambers” (ProgRock.com’s Essentials, midden 2023)
Unitopia, de progressieve rockband uit Australië, opgericht in 1996 door zanger Mark Trueack en toetsenist Sean Timms, komt in 2023 met een vierde studioalbum. Het nieuwe werk gaat “Seven Chambers” heten. Op dit album zal de band in de nieuwe samenstelling spelen, d.w.z. naast beide oprichters zullen John Greenwood (gitaar), Steve Unruh (o.a. viool, fluit), Alphonso Johnson (bas) en Chester Thompson (drums) acte de présence geven. Unruh is bekend van zijn activiteiten voor The Samurai Of Prog terwijl de fameuze Amerikaanse ritmetandem een gezamenlijk verleden heeft bij o.a. Weather Report. Drummer Chester Thompson heeft met name door zijn werk voor Genesis en Phil Collins bekendheid onder progfans gekregen. In deze all-star samenstelling zal de band ook op tournee gaan, voor de eerste keer in twaalf jaar. Eén van deze shows is inmiddels bekend: de heren gaan wederom Poppodium De Boerderij in Zoetermeer aandoen, op donderdag 14 september 2023. In deze zaal nam de groep in 2010 de live DVD “One Night In Europe” op. (bron: Alex Driessen, Progwereld)
Websites:
https://unitopiamusic.net/
https://www.facebook.com/Unitopiamusic/
Dit nummer op YouTube: .
55 JAAR / LIVE-TIP
Moody Blues, The - Nights In White Satin (album version)
Van "Days Of Future Passed" (Deram, 1967)
Het is deze week exact 55 jaar geleden dat het album “Days Of Future Passed” van The Moody Blues verscheen. Het is strikt genomen het tweede bandalbum, maar we kunnen het feitelijk als hét ware debuut beschouwen. De band had in de aanloop naar dit tweede album een songcyclus geschreven over één dag in het alledaagse leven van een persoon en Decca zag graag dat dit werd opgenomen met een symfonieorkest voor Decca's sublabel Deram, ter demonstratie van de nieuwe stereo-opnametechnieken. Het resultaat is één van de eerste conceptalbums met muziek waarop al snel het label 'symfonische rock' werd geplakt. De prachtige muziek, de psychedelische hoes...: aan alles was te horen en te zien dat de heren hun vingers goed aan de pols van de tijdsgeest hielden. En toch was "Days Of Future Passed" in eerste instantie niet eens zo succesvol, maar met name door de veelvuldige airplay op de toen opkomende FM-radiozenders in de V.S. werd de plaat uiteindelijk wel een groot succes. Opvallendste feit daarbij is dat het afsluitende “Nights In White Satin” pas 5 jaar later, in 1972 een top 10-hit werd in de V.S. Vanavond draaien wij de originele albumversie van zeveneneenhalve minuut, die je normaal gesproken niet zo vaak zult horen op de radio. ...En zoals de songcyclus op het album begint met alleen het orkest, is het coda op passende wijze ook orkestraal. Voor de liefhebbers: volgend jaar is in diverse plaatsen in ons land de tributeshow Go Now! – The Music Of The Moody Blues te aanschouwen, met o.a. Mick Wilson (bekend van recente tournees van ELO en 10CC). Onder andere op 28 april 2023 in Poppodium Boerderij in Zoetermeer en 29 april in de Gigant in Apeldoorn.
Websites:
https://www.moodybluestoday.com/
https://www.facebook.com/MoodyBlues .
IN MEMORIAM: DAN MCCAFFERTY / LIVE-TIP
Nazareth - Morning Dew
Van het album “Nazareth” (Pegasus, 1971)
Dan McCafferty, de voormalige zanger van de Schotse rockband Nazareth, is overleden op 76-jarige leeftijd. Dat heeft Pete Agnew, de bassist van Nazareth, bekendgemaakt via een statement op Facebook. Dan overleed dinsdag vlak na het middaguur. 'Het is de triestste aankondiging die ik ooit heb moeten doen', schrijft Agnew. 'De familie van Dan heeft een geweldige liefhebbende echtgenoot en vader verloren. Ik ben mijn beste vriend kwijt en de wereld heeft een van de grootste zangers verloren die ooit heeft geleefd.' Dan McCafferty was de leadzanger van Nazareth van 1968, toen de band begon, tot 2013, toen hij met pensioen ging vanwege gezondheidsredenen. De grootste successen behaalden deze Schotten in de jaren zeventig. Met hun versie van het oude Everly Brothers-nummer “Love Hurts” werd in 1976 in Nederland en een aantal andere landen een nummer 1-hit gescoord. Eerder dit jaar, op 5 juli, overleed ook al oorspronkelijk Nazareth-gitarist Manny Charlton. Als eerbetoon aan McCafferty kiezen wij vanavond voor "Morning Dew", ook bekend als "(Walk Me Out In The) Morning Dew". Het is oorspronkelijk een nummer van de Canadese singer-songwriter Bonnie Dobson uit 1962. De versie van Nazareth, uit 1971, is ook bijzonder en is te vinden op het albumdebuut uit dat jaar. Overigens is Nazareth, met huidige zanger Carl Sentance, op dit moment op tournee en aanstaande donderdag, 17 november, te aanschouwen in Zeche in Bochum. Een maand later, op 14 december, wordt Leiden aangedaan met een concert in Gebr. De Nobel.
Websites:
https://www.nazarethdirect.co.uk/
https://www.facebook.com/nazarethofficial .
Xymphonia is sponsored by:
