NIEUW
Wilson, Steven - The Birthday Party
- The Watchmaker (live)
Van "Drive Home" (KScope, 2013)

Ter gelegenheid van nóg weer een tournee rond het meesterlijke derde solo-album van Steve Wilson, "The Raven That Refused To Sing", zijn er Blu-Ray/CD- en DVD/CD-combi's verschenen rond het van genoemd album afkomstige "Drive Home". Het behelst een combinatie van vier eerder dit jaar in Frankfurt gemaakte live-opnamen met studiomateriaal. Daaronder een eerder alleen op de dure limited box-set-versie van “The Raven...” uitgebrachte outtake uit de sessies voor "The Raven That Refused To Sing": het wilde "The Birthday Party", dat muzikaal een variatie lijkt op het heftige middenstuk van "The Holy Drinker". Verstilde tegenhanger daarvan is de orkestrale versie van "The Raven That Refused To Sing", waaruit alle overige instrumenten zijn geschrapt. Heel mooi, maar we kiezen vanavond voor een van de live-nummers. Sterker nog: voor een van de weinige stukken die we nog niet van dit Album Van De Maand Maart hebben laten horen: "The Watchmaker". Het openingsdeel bevat prachtig meerstemmig akoestisch gitaarspel dat herinnert aan het Genesis van midden jaren '70 - een referentie die nog versterkt wordt door het fluitspel van Theo Travis. Buitenaards is vervolgens de lenige gitaarsolo van Guthrie Govan. Het laatste deel wordt ingeluid door een heftige djent-riff, alvorens een donker slotstuk met een knikje naar King Crimsons "Islands" aanvangt. 'Bone chilling', zeggen de Engelsen dan.
Website: http://stevenwilsonhq.com/.

NIEUW
Mr. So & So - Jingo
Van "Truths, Lies & Half Lies" (eigen beheer, 2013)

Het Britse Mr. So & So bestaat al 22 jaar en is mede door de promotie en hulp van Marillion-gitarist Steve Rothery bekend geworden in het progrockwereldje. Toch redde de band het niet en viel eind jaren '90 zelfs uit elkaar. In 2005 besluiten drie leden de draad weer op te pakken. "Truths, Lies & Half Lies" is intussen het zesde album. De groep heeft een neoprog-roots, maar met Galahad heeft de band gemeen daar uit te willen breken. Mr. So & So zoekt het echter niet in dance-ritmes, maar wel soms in aan moderne harde rock refererende songs. Anderzijds wordt soms door de samenzang van frontman Magoo met Charlotte Evans een folkrocksfeertje neergezet. Een van de sterkste composities is het centrale stuk van het album, "Jingo". Het laat ook meteen het dualistische van de stijl van Mr. So & So horen: evenveel neoprog als gedreven rock. "Truths, Lies & Half Lies" gaat trouwens gestoken in een prachtige hoes van de Filipijnse kunstenaar Iyan De Jesus, die blijkens de site http://xaxor.com/drawings/paintings-by-iyan-de-jesus.html meer van dergelijke schilderijen heeft gemaakt, die een verbintenis tonen tussen mens en mechanica.
Website: http://www.mrsoandso.com/.

NIEUW
Budjana, Dewa - Guru Mandala
Van "Joged Kahyangan" (MoonJune Records, 2013)

Eerder dit jaar verscheen "Dawai In Paradise" van Dewa Budjana. Het was een soort overzichtsalbum met materiaal dat de Indonesische gitarist de afgelopen jaar met zowel landgenoten als Amerikaanse musici had opgenomen. Opvolger "Joged Kahyangan" werd vorig jaar geproduceerd, waarbij Budjana zich uitsluitend liet begeleiden door de doorgewinterde sessiemuzikanten Peter Erskine, Jimmy Johnson, Bob Mintzer en Larry Goldings. Hierdoor zijn de folky elementen was ondergesneeuwd in een verder perfect uitgevoerd en klinkend jazz/fusion-album. Eén van de uitzondering hierop is het opgetogen “Guru Mandala”. De muziek is ondanks de aanwezige virtuositeit uiterst melodieus, wat ongetwijfeld een voortvloeisel is van Budjana's bemoeienis in de populaire rock/popformatie Gigi. Dit is ook terug te horen in de geslepen jazzballade “As You Leave My Nest”, gezongen door Manhattan Transfer-zangeres Janis Siegel. Op de volgend jaar te verschijnen CD met Johnson en Vinny Colaiuta zal ongetwijfeld de jazzrock wat meer naar voren komen.
Websites: http://www.moonjune.com en http://www.dewabudjana.com.

NIEUW
Odyssice - Olympus
Van "Secret Showcase - Live In Amsterdam" (eigen beheer, 2013)

In 2006 werd de Nederlandse instrumentale symfo-groep Odyssice gevraagd om op te treden in een toen net nieuw programma van RTV Noord-Holland, waarbij een band een concert gaf in de nieuwe studio van de omroep, in Amsterdam. Odyssice had toen net een nieuwe bassist in de persoon van Peter Kosterman en het was alweer 6 jaar geleden dat het eerste volledige album "Impression" was verschenen. Wel was er al veel nieuw materiaal en deze aanbieding was een uitstekende gelegenheid om de nieuwe stukken op het podium uit te proberen met de verse nieuwe kracht. En aldus geschiedde. Die nieuwe stukken zouden uiteindelijk in 2009 op het album "Silence" terechtkomen. Omdat RTV Noord-Holland er zoveel werk van had gemaakt, met een sfeervol decor en fraaie lichtshow, was het zonde dit materiaal op de plank te laten liggen. En zo verschijnt het 7 jaar na dato als DVD/CD-set, met op de DVD ook nog een 'making of'-documentaire en bonusmateriaal. Het geluid is wel wat diffuser, minder direct dan van de studio-albums, die dan ook perfect klinken. Zeker in combinatie met de beelden is dat echter niet storend. Tegelijkertijd met "Secret Showcase" is er ook een heruitgave, voor de tweede keer, van "Moondrive". In 1996 was dat nog een EP met 4 stukken, in 2003 werd het al bijna een volwaardig album. Nu, uitgebreid met demo's uit 1987 (indertijd uitgezonden door Veronica's Countdown Café!) en live-opnamen uit 2001 (deels gemaakt tijdens het Symphel-concert in Hellendoorn!) is het zelfs een dubbelaar! Ook "Impression" is uitgebreid tot dubbelaar, met toevoeging van o.a. remixen en demo's. Vanavond echter eerst aandacht voor "Secret Showcase", middels een niet eerder door ons gedraaid stuk van "Impression": "Olympus".
Website: http://www.odyssice.com.

HERUITGAVE
Family - Glove
- Dark Eyes
- Ready To Go
Van "Bandstand" (Reprise/United Artists, 1972 / Snapper, 2012)

"Bandstand" was in 1972 het zesde album van Family, een Engelse band met een volstrekt originele rocksound, die de progressieve instelling van een formatie als Traffic gemeen had. Het was tevens de tweede plaat waarop John Wetton als achtergrondzanger en bassist te horen is. Charismatisch middelpunt van Family was zanger Roger Chapman, wiens podiumact en stem overeenkomsten vertonen met Joe Cocker. Instrumentaal wist vooral toetsenman/fluitist Poli Palmer zich te onderscheiden, terwijl Wetton zijn robuuste bas lekker voorin de mix geplaatst wist. Charlie Whitney was vooral een begeleidend gitarist, maar had ook een paar prima solomomenten. "Bandstand", dat vorig jaar een luxe 40-jarig jubileumeditie kreeg, bleek het afscheid van onder andere John Wetton in te houden, die zich daarna voegde bij de nieuwe bezetting van King Crimson. Overigens treedt het in 1966 gevormde Family nog altijd incidenteel op.
Website: http://www.familybandstand.com/.

IN HET NIEUWS
Alan Reed – Begin Again
Van "First In A Field Of One" (Red Dwarf Recordings, 2012)

Op 2 november zou er een dubbelconcert in de Boerderij in Zoetermeer plaatsvinden met een optreden van voormalig Pallas-zanger Alan Reed en de groep Magenta. Helaas kan dat wegens nare omstandigheden niet doorgaan. Afgelopen week is namelijk de moeder van Magenta-zangeres Christina Booth overleden. Ook deelt ze mee dat ze binnenkort geopereerd moet worden omdat er bij haar borstkanker is geconstateerd. Niet alleen het optreden van Magenta, ook het optreden van Alan Reed gaat dus niet door. Dit laat onverlet dat Alan Reed vorig jaar een uitstekende eerste soloplaat heeft gemaakt, die dan ook onderscheiden werd met een Vette Krent in iO Pages. De plaat gaat stilistisch breder dan alleen prog, maar dat maakt het album alleen maar interessanter. Hij wordt terzijde gestaan door toetsenist Mike Stobbie (ex-Pallas), drummer Scott Higham (Pendragon, Caamora) en zangeres Christina Booth (Magenta). Zelf blijkt Alan een ware multi-instrumentalist, die buiten zijn zangpartijen ook gitaar, bas, toetsen en percussie speelt.
Website: http://www.reddwarfrecordings.co.uk/ & http://magenta-web.com/.

AKTUEEL
Clepsydra – The Father
Van “Alone” (eigen beheer, 2001)

Clepsydra heeft een platendeal met Galileo Records getekend voor de release van "3654 Days". Dit betreft een gelimiteerde luxe box met daarin de vier Clepsydra albums "Hologram" (1991), "More Grains Of Sand" (1994), "Fears" (1997) en " Alone" (2001). Daarnaast komt er een uur niet eerder uitgebracht materiaal op de box te staan. Deze box moet in januari 2014 uit komen. De uitgave van deze box moet natuurlijk worden gezien in het licht van de aangekondigde reünie-tournee, die de Zwitserse groep op 5 april 2014 naar de Zoetermeerse Boerderij brengt.
Website: http://www.clepsydra.ch/.

LIVE–TIP
Antimatter – Wide Awake In The Concrete Asylum
Van het album “Fear Of A Unique Identity” (Prophecy, 2012)

“Fear Of A Unique Identity” is het vijfde album van de Engelse band Antimatter, de band rond zanger/gitarist Mick Moss. Eind jaren ‘90 stapte bassist Duncan Patterson uit de band Anathema en richtte samen met zanger en gitarist Mick Moss Antimatter op. Samen brachten ze drie studioalbums, een live plaat en een tribute uit. Bij de release van het album “Planetary Confinement” kondigde Patterson aan dat hij de band ging verlaten en zo werd Antimatter een eenmansformatie.Vervolgens werden er nog twee albums uitgebracht waar ook Anathema’s gitarist en zanger zijn medewerking aan verleende. Veel van de nummers van het nieuwe album hadden zo op Anathema’s album kunnen staan: ietwat sombere muziek, aangevuld met de donkere stem van Moss. Antimatter is op 31 oktober te aanschouwen in Helvete te Oberhausen, en op 2 november op het Brainstorm Festival in De Gigant in Apeldoorn (http://brainstormfestival.com) .
Website: http://www.antimatteronline.com/.

LIVE-TIP
Caravan - C'thlu Thlu
Van "For Girls Who Grow Plump In The Night" (Pink Elephant/Decca, 1973 / Eclectic Discs, 2007)

21 november aanstaande zal de fameuze Canterbury Scene-formatie Caravan een optreden in het Hengelose Metropool verzorgen. Reden genoeg weer eens in het rijke verleden van deze band te duiken, dit keer met een track van "For Girls Who Grow Plump In The Night", bij velen, na "In The Land Of Grey And Pink", het favoriete Caravan-album. Geproduceerd door David Hitchcock lieten de Engelsen hier een wat rockender sound horen, waarin zowel het Martyn Ford orkest als de synthesizers van Dave Sinclair en gastmuzikant Rupert Hine een prominente rol hadden. In het gekozen C'thlu Thlu experimenteerde men zelfs met King Crimson-achtige complexiteit, zonder echter de typische Canterbury-sound te negeren.
Website: http://officialcaravan.co.uk/.

A.O.R.
DeYoung, Dennis - Crossing The Rubicon
Van "One Hundred Years From Now" (DEP / Universal, 2007)

De Amerikaanse symfonische A.O.R.-band Styx toert de laatste jaren veel en speelt dan zelfs klassieke Styx-albums in z'n geheel. Niet met toetsenist/zanger Dennis Deyoung, die wel van de partij was op het reünie-album "Return To Paradise" (1997), maar het maar even uithield met z'n oude maten. Hij werd succesvol vervangen door de Canadees Lawrence Gowan. Is Deyoung sindsdien op z'n lauweren gaan rusten? Geenszins! Ook de inmiddels zilvergrijze DeYoung is momenteel actief op het touring-front, met.... klassiek Styx-materiaal! Niet in Europa en dat zal er ook wel niet van komen, maar wel in de VS. Ook heeft hij, alweer 6 jaar geleden, een album gemaakt waar z'n Styx-roots zeker in terug te horen is: "One Hundred Years From Now". Als hij op dat album niet rockt, hebben de songs wel iets van de knap geconstrueerde, superieure M.O.R.-pop van Rupert Holmes. DeYoungs stem klinkt nog onaangetast. De hoes is van dezelfde kunstenaar als die van Styx' "Paradise Theater" (1981), Robert Addison. Het rustig beginnende "Crossing The Rubicon" kent een lekker Styxiaanse climax. Maar ja: de rivier de Styx bestaat alleen in mythes, de Rubicon bestaat echt...
Website: http://www.dennisdeyoung.com/.

WERELD VOL MUZIEK: JAPAN (deel 2)
Stella Lee Jones - Clouds
Van "A Floating Place" (Eigen Beheer, 2011)

Vorige week draaiden we muziek van "Fractals", het eerste album van Electric Asturias, een Japanse band die voorheen als Asturias en Acoustic Asturias door het leven ging. In hetzelfde jaar dat "Fractals" het levenslicht zag, 2011, maakten Satoshi Hirata en Tei Sena, respectievelijk de gitarist en violiste van Electric Asturias, eveneens een eerste plaat met Stella Lee Jones. Op deze CD wordt echter geen bombastische symfonische jazzrock ten gehore gebracht. Aan de ene kant is er veel ruimte voor traditionele muziek, mede voortgebracht door akoestische instrumenten als accordeon, viool en piano, aan de andere kant zoekt men het experiment met RIO-achtige uitstapjes en aan Philip Glass en John Adams denkende minimal music. Daar tussendoor is ook de nodige melodieuze symfonische rock te horen, zoals in het stuk dat u zo gaat horen, “Clouds”. Dit maakt "A Floating Place" tot een uitdagende, meeslepende luisterervaring, wat door het youtube-filmpje op de website van Stella Lee Jones onderstreept wordt.
Website: http://www.stellaleejones.com/.

IN MEMORIAM: LOU REED
Reed, Lou – Sad Song
Van “Berlin” (RCA, 1973)

Vlak voor de start van deze uitzending werd bekend dat de New Yorkse zanger/gitarist/songschrijver Lou Reed op 71-jarige leeftijd is overleden. Daar willen we ook in Xymphonia even bij stilstaan. Veel progressieve rockers zullen bij het denken over hun favoriete muziek misschien niet meteen met Reed aan komen zetten, toch heeft hij zich wel degelijk een zeer progressief ingesteld muzikant getoond. Neem bijvoorbeeld zijn stadsconceptalbums “Berlin” (1973) en “New York” (1989), waarvan vooral de eerste zeer symfonisch passages kent. Wat wil je, met Bob Ezrin als producer. Die zou later bekend worden door zijn werk met o.a. Peter Gabriel (diens eerste solo-album) en Pink Floyd (“The Wall”, de beide Waters-loze albums). Ook op “Berlin” leefde Ezrin zich uit, met gebruik van vele muzikanten die we ook op menig prog-album tegenkomen, zoals de bassisten Tony Levin en Jack Bruce en de gitaristen Dick Wagner en Steve Hunter. Graag willen we Xymphonia vanavond uitluiden met het in- en-in triest stemmende slotakkoord van dat album, nu als eerbetoon aan Lou Reed zelf: “Sad Song”.
Website: http://www.loureed.com/.

NIEUW
Ingranaggi Della Valle - Mare In Tempesta
- Jangala Mem
Van "In Hoc Signo" (Black Widow, 2013)

En weer duikt daar zo'n Italoprogband op met een haast verplichte driedelige naam, die enerzijds zwaar leunt op jarenzeventigprog, maar zo lekker energievol en onstuimig klinkt dat de muziek wel degelijk jong en fris klinkt. Ingranaggi Della Valle is de naam en "In Hoc Signo" heet het knappe en uiterst volwassen debuut van deze zo te zien nog vrij jonge vijf heren. Naast weelderige progressieve rock zijn er ook hier en daar ietwat freaky jazzrock-injecties te horen. Gitarist Flavio Gonnellini steekt z'n invloeden niet onder stoelen of banken en kan zowel Jan Akkerman-achtig als Allan Holdsworth-geïnspireerd klinken. Dat laatste is het geval in "Mare In Tempesta". En zo te horen aan de solo in "Jangala Mem" heeft toetsenist Mattia Liberati wel eens een Happy The Man-album beluisterd. Het vioolspel van Marco Gennarini roept Mahavishnu Orchestra-referenties op. De ietwat theatraal zingende, over een pregnante maar zuivere stem beschikkende Igor Leone maakt de muziek onmiskenbaar Italiaans. In het treffend "Finale" getitelde slotnummer is voormalig Van Der Graaf Generator-saxofonist David Jackson te gast; de fascinerende drumpartij in "Jangala Mem" komt van ex-Änglagård-man Mattias Olsson. Een album dat niet te versmaden is voor eenieder die zijn prog graag gekruid ziet met wat jazzrockstrapatsen.
Website: http://www.ingranaggidellavalle.com.

NIEUW
Marsh, Rhys - Things Behind The Sun
Van "Suspended In A Weightless Wind (Covers, Volume I)" (Autumnsongs Records, 2013)

Draaiden we onlangs nog muziek van het live in de studio opgenomen "Trio" van Rhys Marsh And The Autumn Ghost, dit keer brengen we een nummer van "Suspended In A Weightless Wind (Covers, Volume I)", de eerste EP van Marsh onder eigen naam. Zoals de subtitel al suggereert betreft het hier een verzameling covers. De in Noorwegen woonachtige Brit koos een vijftal songs, die oorspronkelijk geschreven waren tussen 1968 en 1972 door bands en artiesten als Family, King Crimson, Scott Walker en Crosby, Stills & Nash. De bewerking vallen vooral op door de koele, haast jazzy stem en het veelvuldige gebruik van de Mellotron. Met name door dit instrument ontwikkelt de Nick Drake-cover “Things Behind The Sun” zich tot een dramatische ballade die zo op een vroege King Crimson-plaat gestaan had kunnen hebben.
Website: http://rhysmarsh.com/.

NIEUW
Leap Day - Insects
Van "From The Days of Deucalion, Chapter 1" (Oskar, 2013)

De zeskoppige Friese band Leap Day komt na twee albums met een ambitieus project: een concept-tweeluik, gebaseerd op het boek 'Worlds In Collision' van Immanuel Velikovsky. Hij schetst in dat boek catastrofistische theorieën, die er op neer komen dat bepaalde tijdperken in de geschiedenis van de aarde abrupt worden afgesloten door rampen van kosmische aard. Leap Day weidt hier dus twee albums aan en het eerste deel laat al de nodige catastrofale gebeurtenissen de revue passeren. Beide toetsenisten Gert van Engelenburg en Derk-Evert Waalkens zijn samen met gitarist Eddie Mulder verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de muziek en teksten. Vergeleken we de groep in het verleden met neoproggroepen uit de jaren '80, qua warmte en ademende sfeer proeven we nu een aantal keren een meer seventies-achtige vibe. Vooral in "Insects" lopen er duidelijk lijnen naar het Genesis van songs als "Ripples". Het stuk kent een fraaie opbouw, waarbij het instrumentale middenstuk naar een zinderende climax toewerkt, alvorens het arrangement langzaam afbouwt. Alleen zanger Jos Harteveld lijkt wat moeite te hebben met het lage register en het ingetogen karakter van zijn zangpartij in "Insects". Eigenlijk gedijt zijn stem het beste als hij flink kan uithalen in ietwat wildere songs. Verder nog een pluim voor het CD-artwork, dat er uiterst gelikt uitziet. Het design is van de van Osada Vida bekende Rafal Paluszek, die ook hoezen ontwierp voor o.a. After... en Galahad.
Website: http://www.leapday.nl/.

WERELD VOL MUZIEK: Japan (deel 1)
Electric Asturias - Suite Of "Fate"
I. Fugue
II. Argus Last Stand
III. The Lancer
Van "Fractals" (eigen beheer, 2011)

Asturias was aanvankelijk een soloproject van multi-instrumentalist Yoh Ohyama, waarvan onder meer in 1988 de CD "Circles In The Forest" verscheen met muziek ergens tussen Mike Oldfield en Camel in. Na nog twee platen werd het project ontbonden, maar na een paar jaar toch weer opgericht, dit keer als Acoustic Asturias, waarmee twee albums werden gemaakt. Daarop volgde weer twee 'gewone' Asturias-CD's en om de verwarring nog groter te maken, volgde in 2011 "Fractals", uitgebracht als Electric Asturias. Het verschil qua sound met het verleden is behoorlijk. Dit is instrumentale, zwaar symfonische rock met een duidelijke jazzrock-tic. Denk hierbij aan een frivole versie van UK's debuut, inclusief uitbundig vioolwerk. We draaien de lange afsluitende suite die oorspronkelijk gebruikt werd voor de soundtrack RETURN TO ZERO Fate/Zero (maar dan met de titels "The Berserker", "The Battle Field", "The Lancer"). Volgende week gaat het verhaal verder met een project van de gitarist en violiste van Electric Asturias, genaamd Stella Lee Jones.
Website: http://www.facebook.com/ElectricAsturias.

NIEUW
Barclay James Harvest (John Lees’) – On Leave
Van het album “North” (Esoteric Antenna, 2013)

Barclay James Harvest (ook wel BJH) werd in 1966 opgericht . In Nederland is de band vooral bekend met het nummer “Titles”, dat in de Nederlandse top 40 begin 1976 de negende plaats haalt. In 1998 bleek dat het tot een permanente breuk was gekomen tussen voormannen John Lees en Les Holroyd. Lees wilde de BJH- traditie voortzetten terwijl Holroyd verder wilde met 'nieuwere' muziek. En zo ontstonden er twee groepen, die allebei de oorspronkelijke naam nog droegen: Barclay James Harvest through the eyes of John Lees (in 2005 werd de naam gewijzigd in John Lees' Barclay James Harvest) en Barclay James Harvest featuring Les Holroyd. Van John Lees' BJH is er nu, voor het eerst sinds 14 jaar, een studioalbum verschenen, getiteld “North”. Hoewel Lees verantwoordelijk is voor de leadzang, is het volgens hem een 'echte groepsinspanning'. Het album laat een mix van gitaar, keyboards, viool en zangharmonieën horen. Het nummer dat u zo gaat horen, “Leave” vertegenwoordigt het beste van de bandtijl. Het is een dromerige stuk dat bestaat uit twee delen: een melodieuze ballad met een mooi progressief middenstuk waarin klimmend mellotronspel, een melodieuze gitaarlijn en de betoverende zang verweven zijn met dansende keyboardpartijen. Er is een 'limited edition' beschikbaar, met een extra CD, die niet eerder verschenen live-opnames uit 2011 bevat, van een optreden in het Buxton Opera House. De band (met gastspelers toetsenist Oliver Wakeman en gitarist Gordon Giltrap) toert in november door Groot Brittannië.
Website: http://www.barclayjamesharvest.com/.

NIEUW / LIVE-TIP
Gathering, The – Afterwords
– Gemini III
Van “Afterwords” (Psychonaut Records, 2013)

Een jaar na “Disclosure” verschijnt van The Gathering een album met de suggestieve titel “Afterwords”. Het is dan ook een soort toetje op “Disclosure”. Want naast de drie nummers die in 2012 al op de gelimiteerde vinyl-EP “Afterlights” verschenen, staan er ook 2 remakes van stukken van het “Disclosure”-album op. Maar “Afterwords” bevat daarnaast drie gloednieuwe tracks! Een van die nieuwe stukken is het titelnummer “Afterwords”, een nummer gezongen door de ex-zanger en mede-oprichter van The Gathering, Bart Smits. We kennen hem als grunter, nu laat hij de de andere kant van zijn dynamische stem horen. Naast voornoemde tracks bevat het album nog de cover “Areas”, oorspronkelijk van de New Wave-band New Musik. Op “Afterwords” werkte de band wederom samen met Noel Hofman, die eerder al een aantal prachtige trompetpartijen voor zijn rekening nam. The Gathering is ook op tournee. In Nederland is de band op 8 november in De Pul in Uden te zien en op 9 november in De Peppel in Zeist.
Website: http://gathering.nl/.

LIVE-TIP
Camel – Air Born
Van “Moonmadness” (Decca/Universal, 1976 / Remaster: 2002)

Het is bijna zover! Volgende week begint de tournee van Camel! De tour die als thema 'A tribute to Peter Bardens and “The Snow Goose”' heeft, zal in Nederland in Groningen en Amsterdam te zien zijn. Wil je er nog naartoe en heb je geen kaarten, dan wordt het lastig, want de concerten zijn al uitverkocht. Camel-hoofd Andy Latimer het genoemde meesterwerk uit 1975 echt nieuw leven ingeblazen. Ja, er komt een nieuwe versie van “The Snow Goose” uit. Er is trouwens een wijziging doorgevoerd in de al eerder gepresenteerde bezetting van de live-band. Jan Schelhaas zou tijdens de shows als extra toetsenist meekomen, maar dat wordt Jason Hart, die we kennen van I And Thou, maar ook van Renaissance en Rufus Wainwright. De reden van de wissel is dat Latimer ook volgend jaar door wil gaan met touren (we voelen een optreden op The Night Of The Prog op de Loreley aankomen). Schelhaas kon dat niet combineren met zijn werk in het ook weer heel actieve Caravan. “The Snow Goose” wordt dus in z'n geheel gespeeld tijdens de concerten, maar we hopen natuurlijk op meer uit de oude doos. Een nummer wat wat ons betreft zeker op de setlist mag, is “Air Born” van “Moonmadness” uit 1976.
Website: http://www.camelproductions.com/.

LIVE–TIP
Wilson, Damian – Sent To You
Van het album “Let’s Start A Commune” (eigen beheer, 2003)

Op zaterdag 26 oktober 2013 geeft Damian Wilson met zijn Damian Wilson Ensemble een gratis akoestisch optreden als onderdeel van de 'Impending Doom Tour 2013' in Café den Tollensteghe te Culemborg. De ongeveer twee uur durende show zal een bloemlezing zijn van zijn solocarrière en er zullen ook een aantal nummers die normaliter niet meer live gespeeld worden de revue passeren. Bovendien maakt het Damian Wilson Ensemble uitstapjes naar materiaal van de vele projecten waarin Damian Wilson zong en zingt. Deze show in Café den Tollensteghe te Culemborg is tevens de officiële try-out voor de DVD-opname die een dag later in Uden zal gaan plaatsvinden. (op 27 oktober dus). Damian Wilson is een zanger die vooral bekend is geworden als frontman van bands in het progressieve rock-genre als Threshold, Headspace, Landmarq maar ook van zijn bijdragen aan talrijke projecten als Maiden uniteD en Ayreon. Damian werkte bovendien met Rick Wakemans English Rock Ensemble, Guy Fletcher, After Forever, Mostly Autumn en Praying Mantis. Verder speelde hij de rol van Jean Valjean in Les Misérables tijdens de Engelse tour van deze musical. Damian Wilson is al 15 jaar actief als singer-songwriter en bracht vier soloalbums, een compilatie-album en een DVD uit. Met zijn mooie liedjes en zijn unieke stem weet hij gevoelige snaren te raken. Het Damian Wilson Ensemble bestaat uit muzikanten waarmee hij al jaren werkt: • Pianist Andrew Holdsworth produceerde en speelde op ieder solo album van Damian. • Tony Woollard speelt cello en werkte ook op bijna ieder album mee. • De Ierse Gitarist Bill Shanley werkt met Ray Davies, Gilbert O’Sullivan en Sinead O’Connor.
Website: http://www.damian-wilson.net/.

NIEUW
Wilson, Jonathan – Lovestrong
Van “Fanfare” (Bella Union, 2013)

Na zijn zeer gewaardeerde debuutalbum “Gentle Spirit” uit 2011 heeft de Amerikaanse singer-songwriter Jonathan Wilson nu een opvolger gereed. Net als de voorganger is “Fanfare” een trip naar het verleden, en wel voornamelijk naar het westcoastgeluid van Crosby, Stills & Nash alsmede het solowerk van Neil Young. Wat vooral opvalt is dat je op een aantal nummers ook zeker de invloeden van het legendarische solo-album “Pacific Ocean Blue” van Beach Boy Dennis Wilson hoort. De soms lijzige arrangementen met de vocalen die ergens in de ruimte zweven zorgen voor een warm dromerig geheel. Maar het is niet alleen het Amerikaanse geluid dat door klinken. Zo is het nummer dat u zo gaat horen een regelrecht eerbetoon aan Pink Floyd. Er wordt overduidelijk gerefereerd aan een beroemd Pink Floyd-nummer, maar u mag zelf raden wélk nummer. Jonathan Wilson heeft ook flink geholpen bij het maken van het ook net verschenen nieuwe album “Man And Myth” van Roy Harper en zo zou je beide albums als geestverwanten kunnen zien. Wilt u hem Wilson live zien dan heeft u in december onder andere in Utrecht de kans. Hij speelt namelijk op 8 december in Tivoli. Meer daarover in de concertagenda.
Website: http://songsofjonathanwilson.com/.

LATE ONTDEKKING
Dream The Electric Sleep – The Joneses
Van “Lost And Gone Forever” (eigen beheer, 2011)

Dream The Electic Sleep, een Amerikaanse band uit Lexinton, Kentucky, timmert al sinds 2009 aan de weg. Dit jaar gaf Dream The Electric Sleep zelfs een succesvolle show op het Rites Of Spring Festival, oftewel RosFest. Het debuutalbum van de band stamt al uit 2011 maar op een of andere manier hebben we dat toen gemist. Het is een conceptalbum dat losjes gebaseerd is op gebeurtenissen in de mijnindustrie van Kentucky en verhaalt over de problemen van een mijnwerker en zijn vrouw. De band heeft twee jaar gewerkt aan “Lost And Gone Forever”, en dat is duidelijk te horen. De muziek is zeer gevarieerd, hoewel hellend naar de stevige kant van de prog. Het doet de band eigenlijk te kort om vergelijkingen te maken, maar een bands als Enchant heeft zeker raakvlakken en naast de hardere prog van Rush is er ook ruimte voor een klassieke symfonische rocksound, zoals we die kennen van Genesis en Yes. Dream The Electric Sleep heeft daarnaast ook een shoegaze-kant, met referenties aan Radiohead, Kiling Joke en Neurosis. Kortom: een interessante mix van geluiden. We gaan luisteren naar een van de epische nummers waarin duidelijk de Rush invloed hoorbaar is.
Website: http://www.dreamtheelectricsleep.com.

ALBUM VAN DE MAAND
Big Big Train - Seen Better Days
Edgelands
Summoned By Bells
Afkomstig van "English Electric: Full Power" (English Electric, 2013)

“English Electric: Full Power” is de 2CD-heruitgave van de beide “English Electric”-albums van de Britse band Big Big Train. Naast het feit dat er een aantal nieuwe nummers bij op staan heeft de band ook de gelegenheid ten baat genomen om de volgorde van de songs aan te passen, én een aantal songs op ingenieuze wijze in elkaar over te laten lopen. Misschien wel het allermooiste voorbeeld is hoe de twee nieuwe songs “Seen Better Days” en “Edgelands” verbonden zijn met “Summoned By Bells”.
Website: http://bigbigtrain.com/.

NIEUW / OPENER
Sunchild - Astoria (live)
Van "AKP Live 2012" (Caerllysi Music, 2013)

Op 18 augustus 2012 trad de Oekraïense toetsenist/componist Antony Kalugin met maar liefst drie van zijn bands op tijdens het Crescendo Festival in Saint-Palais-sur-Mer in Frankrijk. Nouja, het was één band, onder de overkoepelende naam The Antony Kalugin Projects, die muziek speelde van zijn groepen Sunchild, Karfagen en Hoggwash. Van deze optredens is nu een 'officiële bootleg' verschenen. Geen flitsende, overgeregisseerde registratie dus, maar rustige beelden van acceptabele beeld- en geluidskwaliteit. Een van de opvallendste elementen aan de muziek van deze bands is de aanwezigheid van een bayan (Russische variant van een accordeon), die de vaak in het neoprogspectrum te plaatsen muziek, een klein oostelijk folky tintje geeft. Zo klinkt de Sunchild-instrumental "Astoria" best wel IQ-achtig, maar die bayan maakt het onmiskenbaar iets uit de koker van Kalugin. Gisteren trad de band trouwens nog op in het Belgische Vervier tijdens het Prog 66 festival. Het jammere aan de DVD is wel dat sommige songs worden in- of uitgedraaid. Blijkbaar waren niet alle songs helemaal opgenomen?
Website: http://www.antonykalugin.net/index.html.

NIEUW
Jono - Symphony
– Dead Or Alive
Van het tweede album van de band, “Requiem” (Musicano Records, 2013)

Jono is een melodieuze popgroep uit Zweden, met in de gelederen gitarist Stefan Helleblad en drummer Nicka Hellenberg, tevens bekend als muzikanten van Within Temptation. Leading man van het Zweedse vijftal is oprichter, componist en schrijver Johan Norrby. Zijn manier van zingen en het typische pianospel doet regelmatig denken aan Freddie Mercury, dat is ook meteen de grootste kritiek die je op het album “Requiem” kunt hebben: weinig origineel. Dat neemt niet weg dat de negen nummers die het album “Requiem” rijk is, stuk voor stuk lekker in het gehoor liggende stukken zijn. Jono weet goed hoe melodieuze poprock te moeten maken. Ook is er de nodige afwisseling: zo ook bij het geplande theatrale “Symphony” en het wat steviger “Dead Or Alive”.
Website: http://www.jonotheband.se/.

NIEUW
Shatner, William - Red Shift
- Where Does Time Go?
Van "Ponder The Mystery" (Cleopatra Records, 2013)

De vooral uit de serie Star Trek als Captain Kirk van Starship Enterprise bekende 82 jaar oude acteur William Shatner begon zijn muzikale carrière al in 1968 met zijn eerste zogenoemde spoken word-album "The Transformed Man". Op zijn nieuwste project, "Ponder The Mystery", gaat hij een samenwerking aan met Billy Sherwood, die met achtergrondvocalen, drums, gitaren, bas en toetsen de basis legde voor de mysterieuze teksten van Shatner. Uiteraard heeft Sherwood tal van muziekvrienden uitgenodigd om het geheel nog meer uitstraling te geven. Zo zijn er solo's te horen van Steve Vai, Al Di Meola, Rick Wakeman, Simon House, de Edgars Froese en Winter en Robby Krieger. Wij kiezen voor een stuk met fraai toetsenwerk van de onlangs overleden George Duke. Overigens wordt het album ondersteund met enkele optredens, waarbij Shatner wordt begeleid door Circa, de band van Sherwood en Tony Kaye.
Website: http://williamshatner.com/ws/
en http://cleorecs.com/home/.

NIEUW
Subsignal - A Heartbeat Away
Van "Paraiso" (Golden Core, 2013)

De Duitse progressieve rockband Subsignal houdt er een mooie regelmaat op na, door keurig twee jaar na "Touchstones" een derde album af te leveren. "Touchstones" verscheen in 2011 op z'n beurt twee jaar na debuut "Beautiful And Monstrous". Niet lang daarvoor was de groep opgericht door ex-Sieges Even-gitarist Markus Steffen en de zanger van de laatste Sieges Even-incarnatie, de Nederlander Arno Menses. Aanvankelijk had de groep ook een Nederlandse drummer, de ook van Sun Caged bekende Roel van Helden. Hij had geen tijd meer en is vlak na het verschijnen van "Beautiful And Monstrous" al vervangen door Danilo Batdorf. Daardoor is Subsignal nu voor 4/5de Duits. In eerste instantie borduurde Subsignal voort op de sound van de laatste twee Sieges Even-platen, aangevuld met wat melodischer AOR-invloeden. Daarnaast is het Rush van begin jaren '80 steeds een duidelijke invloed geweest. Sterker nog: de band heeft een vast 'subsignal': het motiefje van het openingsnummer van het Rush-album "Signals" uit 1982: "Subdivisions". Ook in het "Paraiso"-nummer "A New Reliance" zit het opzichtig verwerkt. "Paraiso" is nog melodieuzer dan z'n twee voorgangers en het metal-element is verder teruggedrongen. Het duet "The Blueprint Of A Winter" met Marcela Bovio van Stream Of Passion zou je zelfs zoet kunnen noemen. Groot pre van de band blijft de emotioneel geladen stem van Arno Menses, die toch ook tegelijk ook veel gemak en rust uitstraalt. Een van de meest gedreven en ook origineel vormgegeven songs van "Paraiso" is misschien wel "A Heartbeat Away". Let alleen al op het intro: hoe het cello-accent overgaat in een prachtig klinkende akoestische gitaar. Zorg wel dat je de gelimiteerde dubbel-CD-editie te pakken krijgt. Niet alleen is de voorzijde een fraai hologram, je krijgt er een compleet live-album bij: "Live In Mannheim 2012".
Website: http://www.subsignalband.com/ .

NIEUW
Ticket To The Moon - Down In You
Van "Dilemma On Earth" (eigen beheer, 2013)

Ticket To The Moon is afkomstig uit het Zwitserse Basel, maar verenigt maar liefst 4 naties: naast Zwitserland zijn de leden afkomstig uit Duitsland, Italië en Frankrijk. De band laat zich dan ook breed beïnvloeden en maakt naar eigen zeggen een mengvorm van atmosferische rock en progressieve rock met sterke metal-neigingen. Inderdaad heeft het materiaal op "Dilemma On Earth" in de eerste plaats een progmetalkarakter, waarbij aangetekend dient, dat het spelen met dynamiek een sterke kwaliteit van de band is. Het Dream Theater van "Awake", waar de oertoetsenist van die band, Kevin Moore, een gedragen, licht-doomy sluier aan meegaf, is de sterkste referentie die opkomt. Ook Ticket To The Moon kan enkele donkere piano-akkoorden laten volgen door een stevige metalriff-uitbarsting, maar wel altijd met een intelligente twist. Alle compositorische klasse van de band is samengebald in het afsluitende epic, maar ook het voorafgaande houdt de aandacht vast, mede door de fraaie wijze waarop de stukken op elkaar aansluiten. Wel is de zang een tikkie saai - zulke dynamische muziek heeft ook een wendbare stem nodig. Ook is het in dit overvolle genre een pre om een sterkere eigen stijl te ontwikkelen, maar afgaande op dit zeer luisterwaardige debuut hebben we het idee dat dat slechts een kwestie van tijd is.
Website: http://www.tickettothemoon.ch/.

NIEUW
Chris - Cold Heart
Afkomstig van "Days Of Summer Gone" (Progress Records, 2013)

Christiaan Bruin kan met recht een muzikaal multi-talent worden genoemd. Hij is drummer van de band Sky Architect, is sinds kort toetsenist bij Nine Stones Close, is een van de mensen achter het bijzondere rock-orkest The Mayra Orchestra en brengt ook nog eens met de regelmaat van de klok onder naam Chris solo-albums uit. Al die albums hebben een heel specifieke identiteit, zo was het vorige album “City Of Light” een bijzondere mix van dance met progrock. Voor zijn laatste album “Days Of Summer Gone” kiest hij voor een veel akoestischer inkleding, getuige de inbreng van akoestische gitaren, fluit, strijkers en diverse hout- en koperblazers. Daardoor krijgt het album een klank die vaste luisteraars van Xymphonia automatisch gaan associëren met bands als Änglagård en White Willow. Het resultaat is dik 60 minuten lang genieten van mooie composities en ingetogen zang met heel af en toe een wat meer energieke uitbarsting. Wat ons betreft is dit zeker Chris' beste album tot nu toe en een regelrechte aanrader.
Website: http://www.chrismusic.nl/.

NIEUW
Arc Angel - As Far As The Eye Can See
Van "Harlequins Of Light" (Frontiers Records, 2013)

Nadat in 2012 de heruitgave van het debuut van Arc Angel uit 1983 het licht zag, heeft Jeff Cannata nu een heuse opvolger geproduceerd, getiteld "Harlequins Of Light". Onder de naam van Cannata en later als Arc Angel-Cannata heeft de zanger/multi-instrumentalist een ontwikkeling doorgemaakt van synthetische, perfect geproduceerde AOR tot krachtige compacte symfonische rock. Deze ontwikkeling is ook waarneembaar op het nieuwe album. De oorspronkelijke AOR is nog duidelijk aanwezig, maar de productie en het instrumentengebruik verraden Cannata's roots, zoals hij die vroeger uitte in Jasper Wrath. Het is dus weer genieten van perfecte koortjes, korte flitsende gitaarsolo's en warme toetsenklanken. Daarbij valt op de Cannata's drumwerk ook steeds natuurlijker is gaan klinken; in Amnesia is zelfs de vergelijking met Jerry Marotta bij Peter Gabriel te maken. Overigens is hij zeer te spreken over de mogelijkheden die zijn overstap van zijn eigenbeheermaatschappij Oxford Circus naar Frontiers Records hem biedt. Vorige maand hoorde u al twee songs van deze plaat, vanavond kiezen we de lekkere opener ”As Far As The Eye Can See”.
Website: http://www.cannatamusic.com/ .

LIVE–TIP
Steven Wilson – The Pin Drop
Van het album “The Raven That Refused To Sing And Other Stories” (Kscope, 2013)

“The Raven That Refused To Sing And Other Stories” van Steven Wilson was in maart het Album Van De Maand. De composities handelen alle zes over bovennatuurlijke verschijnselen handelen. Wilson heeft als engineer Alan Parsons in de hand genomen, en een band om zich heen verzameld om van te smullen. Drummer Marco Minneman, gitarist Guthrie Govan, bassist Nick Beggs, op toetsen Adam Holzman en natuurlijk Theo Travis op verschillende blaasinstrumenten. We worden dan ook getrakteerd op staaltjes hoogstaand musiceren, maar ondanks de moeilijkheidsgraad klinkt de muziek ongedwongen en ligt aldoor goed in het gehoor. Voor de Hifi-freaks onder ons zijn er high-bitrate-versies in zowel stereo- als 5.1-surroundformaat verkrijgbaar op Blu-Ray of DVD. Voorzichtig willen we de conclusie wel trekken dat dit het beste is wat Wilson heeft uitgebracht... tot nu toe dan. Op 23 oktober is Wilson met z'n band te aanschouwen in de Vereniging Nijmegen. In aanvulling op het album is er dan net een nieuwe EP verschenen rond het nummer “Drive Home”, met ook nieuwe songs en live-opnamen.
Website: http://stevenwilsonhq.com/.

ALBUM VAN DE MAAND
Big Big Train - Keeper Of Abbeys
Afkomstig van "English Electric: Full Power" (English Electric, 2013)

Ook deze week wederom een stuk van ons Album van de Maand Oktober en dit maal gaat het om de song “Keeper Of Abbeys”, een song over een tuinier en beheerder van een aantal vervallen abdijen in het noorden van Engeland. Dit alles geïnspireerd door een bezoek van Big Big Train-lid Gregory Spawton aan een van deze abdijen en het gesprek dat hij met de beste persoon had. Deze man heeft overigens intussen ook 'zijn' song gehoord, zo wist Spawton onlangs te melden op de Big Big Train-Facebook pagina.
Website: http://bigbigtrain.com/ .

VEERTIGJARIG JUBILEUM
Genesis - Firth Of Fifth
Van “Selling England By The Pound” (Charisma / Virgin, 1973)

Gisteren was het op de kop af 40 jaar geleden dat een van de meest invloedrijke progplaten aller tijden verscheen. We hebben het natuurlijk over “Selling England By The Pound” van Genesis, ook wel gezien als de definitieve doorbraakplaat. Op 12 oktober 1973 verscheen dit album op het beroemde Charisma label, behaalde de nummer 3-positie in de Britse charts en verbleef daar 21 weken. Het duurde echter nog 16 jaar eer het album ook de gouden status in de VS bereikte. Vanaf de a capella-introductie van “Dancing With The Moonlit Knight” wordt de luisteraar meegenomen in een wereld, die bij uitstek Brits is. Zo wordt er gerefereerd aan de befaamde Wimpy keten, maar ook aan het door T.S. Elliot geschreven The Wasteland. Op dat gedicht is namelijk “Cinema Show” geïnspireerd. Het aansluitende “Aisle Of Plenty” maakt de plaat rond door terug te grijpen op het openingnummer. Frontman Peter Gabriel wendde epische stukken als “The Battle Of Epping Forest” tijdens live-uitvoeringen aan voor theatrale capriolen. Hij bracht de combinatie theater en muziek op die manier een stapje verder en zette daarmee een standaard. Muzikaal verfijnde de band ook zijn geluid. Een van de meest memorabele progmomenten is wel het instrumentale tussenstuk van “Firth Of Fifth”, dat Steve Hackett onovertrefbaar heeft gemaakt met een van zijn fijnste gitaarsolo’s. Maar ook Tony Banks levert een van zijn beste prestaties in de memorabele solo van “The Cinema Show”: eigenlijk een vierenhalve minuten durende instrumental, waar de basis voor het later overgebleven trio Collins/Rutherford/Banks wordt gelegd. Tijdens live-optredens, ook bij die van de diverse coverbands, kun je een groot deel van het publiek hierbij air-keyboard zien spelen! Tony Banks gebruikt op dit albumtrouwens voor het eerst zijn nieuwe M400 Mellotron. En dan hebben we nog “I Know What I Like”, het eerste nummer dat Genesis hitparadesucces bracht, en een beetje een vreemde eend in de bijt. Maar ja, we zingen het wel luidkeels mee als het voorbij komt! Tja en wat draaien we van de plaat? “The Battle Of Epping Forest” is nog nooit gedraaid, maar we gaan toch voor “Firth Of Fifth” een monument onder de symfoliefhebbers.
Website: http://www.genesis-music.com/.

DOES HUMOR BELONG IN MUSIC?
Neil – Lentil Nightmare
Van “Neil’s Heavy Concept Album” (East-West, 1984)

Euuhhh…. WAT! Ja je leest het goed, comedy in Xymphonia. Maar wel met reden, want “Neil's Heavy Concept Album” zit vol progreferenties en er doen veel prog-alumni op mee. Neil is een van de karakters van de legendarische Britse comedy-serie The Young Ones, gespeeld door Nigel Planer. En het succes van de show zorgde er voor dat Nigel in zijn rol van de hippie Neil een plaat mocht maken. In de beste progtraditie is het conceptalbum, maar dan wel een parodie – met een heavy (ofwel zware) boodschap. Ten minste: dat was de bedoeling. Wat overblijft is de onmeunig flauwe Britse humor. Zo worden onder andere Pink Floyds “The Gnome” en Caravans “Golf Girl” ver-Neil-d en worden in “Lentil Nightmare” Black Sabbath en Led Zeppelin op de hak genomen. De song bevat zelfs een referentie naar King Crimson. Wel grappig aangezien Jakko (die in de komende King Crimson line-up zit) de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Ook vinden we een zeer jonge Gavin Harrison als drummer. Muzikaal leider is echter Dave Stewart (die van National Health).
Websites: http://nigelplaner.co.uk/prod/
en http://en.wikipedia.org/wiki/Neil's_Heavy_Concept_Album.

BOEKENWIJSHEID
Eno - Over Fire Island
Brand X - Unorthodox Behaviour
Eno - Over Fire Island
Van "Another Green World" (Island, 1975 / Virgin, 2004) en
"Unorthodox Behaviour" (Charisma, 1976 / Virgin, 1989)

In de serie 33 1/3 (onlangs omgedoopt tot 333Sound, zie: http://333sound.com/ ), waarin albums uit de muziekgeschiedenis uitgebreid besproken worden, verscheen in 2010 "Another Green World". Hierin gaat Geeta Dayal diepgaand in op de totstandkoming van die plaat van Brian Eno, die deels uit songmatig materiaal bestaat en deels enkele van zijn eerste verkenning van ambientmuziek bevat. Over het nummer "Over Fire Island" vertelt Dayal de anekdote waarin het ritmekoppel Percy Jones en Phil Collins gevraagd werd improviserend een patroon neer te zetten. In de maanden voor die opnames waren zij echter al druk bezig het debuut van de jazzrockband Brand X vast te leggen, waardoor het niet vreemd was dat bij het improviseren voor Eno fragmenten van die opnames terugkwamen. Eno's album verscheen in 1975. Naar verluidt was hij behoorlijk pissig, toen een jaar later het titelnummer van het debuut van Brand X, "Unorthodox Behaviour" [sic] een patroon bevatte dat sterke overeenkomsten vertoonde met "Over Fire Island". Voor Jones was het echter vrij logisch dat dit gebeurd was. Om de overeenkomsten tussen de twee stukken te illustreren draaien we “Over Fire Island” en “Unorthodox Behaviour” achter elkaar, waarbij we voor de afronding nog een korte reprise van eerstnoemde track plaatsen.
Websites: http://brian-eno.net/
en http://en.wikipedia.org/wiki/Brand_X .

AKTUEEL
Kerrs Pink – Welcome To The Greenest Forest
Van het album “Art Of Complex”(Simplicity, 1997)

Na een radiostilte van zes jaar keert de Noorse band Kerrs Pink op 8 november aanstaande terug met het album “Mystic Spirit". De formatie maakt progressieve rockmuziek in jarenzeventigstijl, waardoor Noorse folkinvloeden zijn verweven. Kerrs Pink maakt gebruik van typische old school-symfo-instrumenten als de MiniMoog, de Mellotron en een Hammond orgel, maar voegt daar akoestische instrumenten als fluit, accordeon, tuba en pauken aan toe. Nieuw in de huidige bezetting is zanger Eirikur Hauksson, bekend van Magic Pie. Gitarist Hararld Lytomt en eerder genoemde Eirikur Hauksson zijn verantwoordelijk voor de teksten van” Mystic Spirit”. Overigens werd Kerrs Pink al in 1972 in het Noorse Trømborg opgericht.
Website: http://www.kerrspink.com/.

NIEUW
Within Temptation feat. Tarja – Paradise (What About Us?)
Van de EP “Paradise (What About Us?)” (Sony Music, 2013)

“Paradise (What About Us?)” is de eerste single van het aankomende zesde studioalbum van de Nederlandse symfonische metal-/rockband Within Temptation. De EP, met vier nieuwe nummers, werd afgelopen 27 september uitgebracht. De drie overige nummers zijn eigenlijk demo's. Door het vrijgeven van deze demo's wil de band tonen hoe ideeën uit een vroeg creatief stadium uiteindelijk leiden tot een nieuw album. Deze demo-versies wijken veel af van de uiteindelijke sound van de songs op het komende album, maar geeft wel een hint. Op de single is overigens de Finse zangeres Tarja als gast te horen.
Website: http://www.within-temptation.com.

NIEUW
Levin Minnemann Rudess - Scrod
- Enter The Core
Van "LMR" (Lazy Bones Recordings, 2013)

Het samenwerkingsverband van Tony Levin, Marco Minnemann en Jordan Rudess is het tweede project van de Nieuw Zeelandse producer Scott Schorr en bassist Levin. In tegenstelling tot het eerste wapenfeit, Levin Torn White (met David Torn en Alan White), dat een meer improvisatorisch karakter had, is LMR duidelijk een componerend gezelschap. Uiteraard is Rudess, doordat de toetsen het overgrote deel van de solo's toebedeeld kregen, het meest prominent aanwezig, maar er is ook volop te genieten van het immer enthousiaste drumwerk van Minnemann en de overbekende Chapman Stick- en basklanken van Levin. De veertien deels compacte en deels iets langere composities bevat zowel pakkende, vaak meeslepende thema's en virtuoze solo's. In tegenstelling tot een vergelijkbare formatie als Liquid Tension Experiment, waarin zowel Levin als Rudess zaten, heeft LMR meer ruimte voor rustpunten, waardoor het niet zo'n over-the-top album is geworden. Er zijn twee edities verkrijgbaar: de reguliere CD en een CD/DVD-video editie, waarbij de DVD gevuld is met 24 bit audiofiles, interviews, jamsessies, en een bonustrack.
Website: http://www.levinminnemannrudess.com/.

NIEUW
Fates Warning - O Chloroform
Van "Darkness In A Different Light" (InsideOut, 2013)

De Amerikaanse groep Fates Warning behoort echt tot de invloedrijke veteranen der progressieve metal. Latere generaties bands als Dream Theater hebben meermalen laten weten zich schatplichtig te voelen aan de al drie decennia bestaande band rond gitarist Jim Matheos. Qua bekendheid is de band toch wel ietwat achtergebleven bij tijdgenoten als Queensrÿche. Fates Warning had dan ook nog wel eens te kampen met bezettingswisselingen. Bovendien leek soms de gevoelsfactor in de haast mathematische muziek vergeten, wat niet helpt bij een doorbraak naar een breed publiek. Negen jaar na "FWX" is er eindelijk nieuw plaatwerk - op het proglabel InsideOut nog wel. Voor het eerst in jaren is er nu geen toetsenist in de gelederen te vinden, maar de afwisseling ritmiek en de opbouw van composities als het kwartierlange slotstuk "And Yet It Moves" is absoluut progressief. Ook het pakkende "O Chloroform" is meer dan zomaar metal en bovendien, zeker voor Fates Warning-begrippen, verrassend pakkend. Op dit moment treedt de band op in de Boerderij in Zoetermeer. Komende week gaat de band Duitsland in en doet ook nog een optreden in België.
Website: http://www.fateswarning.com/.

NIEUW
Tagliapietra, Aldo - Passato E Futuro
- Riflessi Argentati (Reprise)
– Una Voce
Van "L'Angelo Rinchiuso" (Self Distribuzione, 2013)

"L'Angelo Rinchiuso" is het tweede solo-album van zanger/bassist/componist Aldo Tagliapietra na z'n vertrek uit Le Orme in 2009. Het verschijnt iets meer dan anderhalf jaar na "Nella Pietra A Nel Vento". Opnieuw wordt hij muzikaal bijgestaan door leden van de jonge talentvolle groep The Former Life, die in Xymphonia al regelmatig te horen is geweest. Het The Former Life-duo Matteo Ballarin en Andrea De Nardi verzorgde samen met Tagliapietra de muzikale arrangementen en we hebben het gevoel dat Ballarin en De Nardi nu meer in de melk te brokkelen hadden dan op de voorganger. Zo hier en daar horen we namelijk een flow en een gloed in de muziek die raakvlakken vertoont met het eigen The Former Life-werk. Maar het klassieke seventies-Le Orme-geluid sijpelt toch vooral door. Zo lijken de slotminuten sprekend op de apotheose van het dit jaar 40 jaar oude "Felona E Sorona". Net als die plaat dient "L'Angelo Rinchiuso" als één geheel gezien te worden: de nummers vloeien dan ook naadloos in elkaar over en enkele muzikale thema's krijgen een reprise. Het album is net als z'n voorganger gestoken in een hoesontwerp van Paul Whitehead, bekend van z'n hoezen voor o.a. Genesis en Van Der Graaf Generator. Ditmaal is er echter wel gekozen voor een al 35 jaar schilderij van z'n hand. De passage die we van het album voor u uitgekozen hebben bestaat uit drie in elkaar overlopende werken, waarin de subtiele solo's van gitarist Matteo Ballarin en toetsenist Andrea De Nardi fraai aan bod komen naast de uit duizenden herkenbare tenor van Tagliapietra en, vooral in "Passato E Futuro", nadrukkelijke basgitaar.
Website: http://www.aldotagliapietra.it/ .

HERUITGAVE
Cliffhanger - Four Vessels
- Rainforest
Afkomstig van "Cold Steel - Remastered & Expanded" (Freia Music, 2013)

Zo midden jaren 90 was er daar ineens een band uit het zuiden van ons land die wel leek aan te haken bij de golf Scandinavische progbands zoals een Anekdoten, White Willow en Änglagård. Deze band, genaamd Cliffhanger, liet zich net als zijn noordelijke collega's, sterk inspireren door de jarenzeventig-progrock en koos er ook voor om niet te gaan voor de meest toegankelijke vorm. Cliffhangers muziek is duidelijk geïnspireerd op die van King Crimson, Yes, UK en ook wel wat op die van Van Der Graaf Generator. De muziek word duidelijk gedomineerd door Dick Heijboers toetsenwerk en het drukke basspel (aangevuld met zware baspedalen) van Gijs Koopman, die we later nog zouden tegen komen bij Knight Area en recentelijk bij Sylvium. Het was met name live dat de band echter in zijn element was en waar zanger / gitarist Rinie Huigen, gezegend met een stem die je in zijn theatraliteit of te gek vindt of irritant, volledig tot recht leek te komen. Nu is dan eindelijk “Cold Steel” weer beschikbaar in een mooie geremasterde editie. Van die remastering heeft met name Gijs Koopmans bas- en baspedalenspel geprofiteerd. Het album is aangevuld met een extra CD met live in de studio opgenomen materiaal. Onder deze veredelde demo's uit de begintijd van de band, treffen we veel songs aan die een toegankelijker variant van Cliffhangers muziek laten horen. We draaien achtereenvolgens “Four Vessels”, van het originele album, en “Rainforest” van de extra CD.
Website: http://cliffhanger.aud-io-port.nl/ .

NIEUW
Aurora Project, The – The Oil Surpremacy
Van “Selling It Live” (Freia Music, 2013)

Er is nog nooit zoveel activiteit geweest op het gebied van progressieve rock van Nederlandse bodem. Mochten we vorige week al genieten van het tweede album van Sylvium, nu is labelgenoot The Aurora Project aan de beurt. Ter ere van de “Selling The Agression”-tour is er nu een DVD verkrijgbaar, waarop een integrale live-vertolking van dit album is te aanschouwen. In zijn tienjarig bestaan heeft de band maar drie albums geproduceerd en is dit een mooie aanvulling op het oeuvre. Wat we te zien krijgen is een strakke live-band, die overtuigt met kwalitatief hoogstaande progmetal, maar met een flinke dosis neo-prog. De Katwijkse zesmansformatie weet in een kleine twee uur duidelijk te maken tot de top van de Nederlands prog te behoren. De show wordt aangekleed met projecties om de vaak maatschappijkritische teksten te ondersteunen. Dit weekeinde is de band te bewonderen op het Northern Prog fetival, en twee weken later in Uden (zie de concert agenda). Zeker een aanrader voor de (neo)progmetalfan.
Website: http://www.theauroraproject.com/.

AOR / LIVE-TIP
Harem Scarem – Lies
Van het album “Higher” (Frontiers, 2003)

Harem Scarem is een melodieuze rockband uit het Canadese Toronto. Harem Scarem was voornamelijk in het begin van de jaren 90 van de vorige eeuw erg populair in Canada, maar ook in Japan. De band bracht 12 studio-albums uit, naast ontelbare live- en compilatie-albums. In 2010 verscheen het First Signal-project op het Italiaanse Frontiers-label, waarin Harem Scarem-leden Harry Hess en Darren Smith een belangrijke rol spelen. Datzelfde label bracht vervolgens ook de Harem Scarem-catalogus opnieuw uit. In december 2012 kondigde men aan dat een herenigd Harem Scarem op het tiende Firefest Festival in het Britse Nottingham in oktober 2013 headliner zou zijn. Intussen is bekend dat Harem Scarem ook naar Nederland komt! En wel op 20 oktober naar The Rock Temple in Kerkrade, waar ook King's Call zal aantreden.
Meer info: http://www.therocktemple.nl/
Website: http://haremscarem.net/.

NIEUW / PROGRESSIEVE FOLK
Lucy Ward - Rights of Man
- Ink
Van “Single Flame” (Navigator Records, 2013)

“Single Flame” is het tweede album van de Britse jongedame Lucy Ward. Al op 19 jarige leeftijd kwam ze met haar eerste album "Adelphi Has To Fly". Nu, 3 jaar, later is de indrukwekkende opvolger “Single Flame” verschenen. Als je op zo’n jonge leeftijd al zo’n album kan maken met zo’n volwassen geluid verdien je het om aan een breder publiek gepresenteerd te worden. Het is vooral het open en warme geluid dat het album draagt. De kraakheldere productie draagt de prachtige engelachtige stem van Lucy en dit komt het beste tot zijn recht in de dromerig nummers, zoals “Honey Of Icarus” waar haar stem zweeft boven de smaakvolle orkestratie. Maar ook de a capella-stukken veroorzaken kippenvel. Hoewel de basis nog steeds diep geworteld is in de Engelse folk zal “Single Flame” ook zeker een breder publiek aanspreken, mede door nummers als “Velvet Sky” of “The Last Pirouette” (naar een gedicht van Lucy's vader) waarin we toch zeker verwantschap horen met het werk van Tom McRae. En ook “Ink”, met heerlijk Fender Rhodes-spel, zal het goed doen. Hoogtepunt is wel het donkere, percussieve “Rights of Man”, dat haast psychedelisch is door een spookachtig orgeltje wat bijna het oude Pink Floyd weer tot leven roept! Naast wat eigen nummers zij er ook wederom enkele traditionals bewerkt, zoals bijvoorbeeld “Lord I Don’t Want To Die In The Storm”. Lucy Ward is deze maand op verschillende locaties in Nederland te bewonderen.

12 Oktober 2013 Zaandam, Roots aan de Zaan
15 Oktober 2013 Den Bosch, Verkade Fabriek
16 Oktober 2013 OENTSJERK, Folk in de Walden
18 Oktober 2013 Den Haag, Folk in the lounge at Karin's
19 Oktober 2013 Bad Nieuweschans, De Oude Remise
20 Oktober 2013 Veenhuizen, Noordfolk Festival

Website: http://www.lucywardsings.com/ .

LIVE-TIP
Leap Day – Home At Last
Van "Skylge's Lair" (Oskar, 2011)

"Skylge's Lair" is, na "Awakening The Muse", het tweede album van de Nederlandse symfogroep Leap Day, die in 2007 gevormd werd door Flamborough Head-drummer Koen Roozen en toetsenist Derk-Evert Waalkens. Als gitarist werd de net uit Flamborough Head gestapte Eddie Mulder aangetrokken. De muziek is in vergelijking met Flamborough Head meer geïnspireerd op de neo-prog van de jaren '80 en heeft in plaats van folk-elementen wat meer een rock bite. Leap Day is de organisator van het Northern Prog Festival, dat plaatsvindt op 12 oktober. Dan wordt ook het nieuwe (derde) album “From The Days Of Deucalion Chapter 1” uitgebracht. Het is een conceptalbum, gebaseerd op het boek ‘Worlds In Collision”van Imamanuel Vailovsky. En ja, er komt ook nog een chapter 2. Het Northern Prog Festival vindt plaats in De Uthof in Siegerswoude. Siegerswoude ligt in de gemeente Opsterland, vlakbij Drachten. Naast Leap Day treden op: Odyssice, Pink Faces, The Aurora Project en Minor Giant.
Website: http://www.leapday.nl/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Big Big Train - The Lovers
Afkomstig van "English Electric: Full Power" (English Electric, 2013)

Najaar 2012 verscheen “English Electric Vol. 1” van de Britse band Big Big Train, het eerste deel van wat een tweeluik zou worden. Het album liet seventies-prog horen met licht-pastorale en folky trekjes, die hoewel erg vertrouwd nergens belegen klinkt, maar juist uiterst fris overkomt. Het werd een album dat vele jaarlijstjes over 2012 zou gaan domineren, waaronder ook ons Xymphonia-jaaroverzicht. In het voorjaar van 2013 verscheen Vol. 2, dat in principe van nagenoeg gelijk niveau was. Echter, kort na de release van deel 1 had de band al bekend gemaakt dat er uiteindelijk ook nog een dubbel-CD-editie zou gaan verschijnen genaamd “English Electric: Full Power”. Een editie met een andere trackvolgorde en met aanvulling van 4 extra songs plus een 96 pagina tellend boekwerkje, waarin alle teksten en achtergrondinfo rondom dit album, de songs en de muzikanten is vastgelegd. Het resultaat is als met een diamant die voordat hij in de verkoopvitrine gaat nog net even wat extra word gepolijst zodat hij nog mooier schittert. Dit is 135 minuten hoogkaraats symfo die het predikaat 'Album Van De Maand Oktober' zeker verdient. Wij draaien één van de 'nieuwe' songs van het album, met een gastrol op 'backwards guitar' van Lord Cornelius Plum, ex-Dukes Of Stratosphear. Als je weet dat Dukes Of Stratosphear niets anders was dan een soort schuilnaam voor XTC, dan is het niet moeilijk te raden dat achter die naam de huidige Big Big Train-gitarist Dave Gregory schuilgaat.
Website: http://bigbigtrain.com/.

NIEUW
Hot Head Show - Hello Doctor
Van "Perfect" (Tentacle Entertainments, 2013)

Hot Head Show is een kwartet rond gitarist/zanger Jordan Copeland, die een hoop beroemd progressief muzikaal bloed door d' aadren heeft stromen. Jordan is namelijk de zoon van het Curved Air-duo Sonja Kristina en Stewart Copeland. Die laatste werd na drummer van Curved Air te zijn geweest trouwens nog 'ietsje' bekender als Police-lid. Terug naar Jordan en zijn Hot Head Show. Die groep maakt hyperneurotische muziek, vol maat- en tempowisselingen en met invloeden die uiteenlopen van prog tot funk tot jazzrock. In 2011 speelde Hot Head Show in het voorprogramma van Primus en er is een lichte stilistische overeenkomst met die band, maar ook met jaren '80-King Crimson (denk aan "Neurotica"!), Frank Zappa en diens discipel Mike Keneally en de band van z'n vader in plagerige songs als "Mother" van "Synchronicity". Geen van die bands gaat echter zó van de hak op de tak als Hot Head Show, wat het beluisteren van "Perfect" zeer vermoeiend maakt. Absoluut zeer knap gemaakt, maar echte emotie ontbreekt. Veel hoofd, geen hart, zogezegd. Het helpt daarbij niet dat Copeland een niet heel bijzondere zangstem heeft. Een van de fraaist uitgewerkte nummers is wat ons betreft "Hello Doctor", waarin goed naar voren komt wat Hot Head Show allemaal in z'n mars heeft.
Website: http://www.hotheadshow.com/.

HERUITGAVE
Brown, Pete & Phil Ryan - London's Burning
- Armoured Priest
Van "Ardours Of The Lost Rake" (Aura Records, 1991)
en "Coals To Jerusalem" (Voiceprint, 1993)
samen heruitgebracht in 2013 door Esoteric Recordings.

Pete Brown is wellicht het meest bekend als tekstschrijver voor Cream en Jack Bruce. Hij heeft echter als zanger ook een eigen carrière opgebouwd, waaronder enkele platen met toetsenman Phil Ryan. Twee van deze albums, "Ardours Of Lost Rake" uit 1991 en "Coals To Jerusalem" uit 1993, zijn onlangs door Esoteric Recordings heruitgebracht als dubbel-CD, aangevuld met vier bonusnummers. Het duo maakte met enkele sessiemuzikanten zoals Jim Mullen, Dick Heckstall-Smith en Ed Poole goed geproduceerde poprock, met een hoofdrol voor de doorleefde stem van Brown. Op de eerste schijf is ook het toetsenwerk opvallend, dat qua sound enigszins lijkt op het latere meer synthetische werk van Tony Banks. De tweede schijf is wat organischer en groovier, waarbij vooral het fraaie, soms Mick Karn-achtige baswerk van Ed Poole opvalt. Mede door de spitsvondige teksten is deze eigenwijze popmuziek vooral aan te bevelen van fans van Brian Protheroe en Steely Dan.
Website: http://www.petebrown.co.uk/.

LIVE-TIP
Odyssice – Colours Of Silence
Van het album “Silence” (Cyclops, uit 2009)

De band Odyssice werd in 1986 opgericht door Bastiaan Peeters. De albums van Odyssice vonden in de loop der jaren hun weg naar de fans, veelal door promotie via het netwerk binnen de progressieve rock (Sym-info met SI Music, IO Pages, Progwereld etc.). In feite is “Silence” pas het tweede volwaardige album, na het in 2000 verschenen "Impression", daar "Moondrive" uit 1996 een mini-album was. Tuurlijk is Bastiaan Peeters' vooral aan Adrew Latimer refererende spel nog steeds prominent, maar binnen de composities is er meer ruimte voor keyboard- en baspartijen. Op 10 oktober zal de release plaatsvinden van de CD/DVD-set “'Secret Showcase”, met een registratie van een live-optreden in de studio van RTV Noord-Holland. Beide schijven zullen ongeveer een uur aan materiaal bevatten. Het geheel gaat verpakt in een digipack met deluxe-look. Odyssice treedt 11 oktober op in De Boerderij te Zoetermeer en op 12 oktober op het Northern Prog Festival in De Uthof in Siegerswoude.
Website: http://www.odyssice.com/.