NIEUW
Wessels, Charlotte – A Million Lives
– Against All Odds
Van “Tales From Six Feet Under Vol. I & II” (Napalm Records, 2022)

Charlotte Wessels trok zich in de coronajaren terug in haar thuisstudio, gesitueerd in haar kelder. Daar in die zogenaamde Six Feet Under Studio schreef ze liedjes in uiteenlopende stijlen die ze er vervolgens ook opnam. Iedere maand presenteerde ze op die manier een nieuwe song aan haar volgers op haar Patreon-platform.

Vorig jaar verscheen een eerste verzameling “Tales From Six Feet Under” op LP en via streamingplatforms. Nu is deel twee verschenen op vinyl, gepaard gaande met een dubbel-CD-release waarop beide delen zijn samengevoegd. Makkelijk kritiekpunt in sommige recensies is dat de voormalige Delain-frontvrouwe op deze manier geen eenduidig album heeft gemaakt. Dat valt wel mee, vinden wij, want alleen haar stemgeluid geeft het geheel al een herkenbare eenheid mee, hoe veelzijdig ze haar stembanden ook inzet. En is het niet fijn als een album lekker afwisselend is? Wessels heeft duidelijk het doel gehad om te onderzoeken hoe ze zich in een diversiteit aan muziekstijlen kan uitdrukken en de lol die ze daarin heeft gehad straalt van het resultaat af. Van folkgetinte singer-songwriterpop tot popmetal tot prog- en gothmetal en meer: het lijkt haar allemaal gemakkelijk af te gaan en haar stem leent zich overal voor zonder geforceerd over te komen. We kiezen twee nummers van het nu verschenen tweede deel. Eerst de catchy popmetal van “A Million Lives”, vervolgens het folky singersongwriterpop-achtige “Against All Odds” in lijn van veel solomateriaal Anneke van Giersbergen – en nee, dat is geen cover.
Website:
https://www.facebook.com/OfficialCharlotteWessels
https://linktr.ee/charlottewessels.

NIEUW
Watson, Patrick - Height Of The Feeling
- Ode To Vivian
- Little Moments
Van "Better In The Shade" (Secret City Records, 2022)

In 2019, vier jaar na "Love Songs For Robots", publiceerde Patrick Watson "Wave". Hierop verwerkte hij enkele gebeurtenissen in zijn persoonlijke omgeving. De plaat was verstilder dan we van zijn latere albums gewend waren. Hij keerde in feite terug naar de ambientpop van zijn debuut "Just Another Ordinary Day" uit 2003 en "Close To Paradise" uit 2006, waarmee we hem destijds ontdekten via het toen nog kleine CDBaby. Op het onlangs uitgebrachte "Better In The Shade" trekt de Canadees deze lijn door. Dit keer verklaart de singer-songwriter dat hij de drie jaren tussen "Wave" en deze CD vooral gevuld heeft met het lezen van literatuur van onder andere Virginia Woolf. In zijn teksten onderzoekt hij hoe hij kan dealen met een wereld, waarin je niet meer weet wat waar en niet waar is. Muzikaal staat de lekker aftands klinkende piano centraal, vaak herinnerend aan Michael Andrews soundtrack voor "Donnie Darko" en dan vooral de cover van Tears For Fears' "Mad World", gezongen door Gary Jules. Maar ook de subtiel in het geluidsdecor verweven effecten uit modulaire synthesizers en de zangpartijen van Ariel Engle verdienen aandacht. Helaas is het intrigerende "Better In The Shade" slechts 21 minuten lang, wat zelfs voor een LP aan de korte kant is. We hebben er drie tracks van geselecteerd, allereerst "Height Of The Feeling", een duet met Ariel Engle, daarna de korte instrumental "Ode To Vivian", waarin genoemde piano de hoofdrol vervuld en dat geruisloos overgaat in "Little Moments"; deze twee nummers zijn geïnspireerd op het werk van fotograaf Vivian Maier. Websites:
http://www.patrickwatson.net/
https://www.facebook.com/patrickwatsonofficial .

NIEUW
Laconic, The – Solstice
– Integral
Van het album “Integrals” (eigen beheer, 2022)

The Laconic is de naam waaronder multi-instrumentalist Marc Pelath zijn muziek uitbrengt. Zijn hoofdinstrument is de Touch Guitar en met “Integrals” levert hij zijn tweede volwaardige album af. Het zal niet moeilijk te raden zijn in welke richting je de muziek van Pelath moet zoeken gezien het genoemde instrument. Er openbaart zich zeker de nodige invloed van King Crimson, en dan vooral de jarentachtigversie, in de volledige instrumentale muziek, maar ook elementen uit het werk van Mike Oldfield duiken op. Daarbij is het Pelath vooral goed gelukt om het album toegankelijk en melodieus te laten klinken. Naast de Touch Guitar creëerde Pelath mooi ondersteunende synthpartijen en programmeerde hij de drumpartijen. In het nummer “Sietch” doet mede-Touch Guitarspeler Markus Reuter mee als gast. Reuter verzorgde tevens de mix van het album. We gaan twee stukken laten horen. Het moody “Solstice”, dat tevens het langste nummer op het album is, en het (bijna-)titelnummer “Integral”. “Integrals” is via Bandcamp te bestellen op CD of als digitale download.
Websites:
https://thelaconicmusic.com/
https://thelaconic.bandcamp.com/album/integrals
https://www.facebook.com/thelaconicmusic .

NIEUW
A Far Cry & Shara Nova – Prologue
– Angelica-Balefire
– Older Than Clocks
– The Name
– The Silence
Van “Grimes | Negrón | Nova | Shaw | Snider – The Blue Hour” (New Amsterdam Records / Nonesuch Records, 2022)

Shara Worden maakt progressieve pop onder de naam My Brightest Diamond. Daarnaast is ze echter ook actief als componiste en uitvoerende van klassieke muziek en een spannend cross-overgebied dat stilistisch nauwelijks nog in een hokje is te stoppen. Ze werkte al eerder samen met componiste Sarah Kirkland Snider voor de bedwelmend mooie songcyclus "Penelope", uitgevoerd met het ensemble Signal. De betoverende stem van Worden combineerde perfect met de schilderachtige arrangementen voor met name strijkers die Kirkland Snider schreef. Worden gebruikt voor haar meer klassiek-gerichte uitingen tegenwoordig het alias Shara Nova. Onder die naam is, in samenwerking met het strijkorkest A Far Cry, nu “The Blue Hour” verschenen. Kirkland Snider is hier niet de enige, maar een van de vijf componisten die gedichten van Carolyn Forche hebben getoonzet. Nova/Worden levert ook zelf composities af, naast Rachel Grimes, Angélica Negrón en Caroline Shaw. Ondanks dat en ondanks dat het ensemble Signal hier dus ingeruild is voor A Far Cry is de algehele, oorstrelende feel dusdanig in de lijn van "Penelope" dat “The Blue Hour” voor de liefhebbers van de voorganger een zogenaamde 'no-brainer' zal zijn. Nova's zangstijl is klassiek beïnvloed, maar wijkt daar toch van af, hoe klassiek de strijkersarrangementen ook zijn. Er zijn ook overeenkomsten te ontwaren met wat Björk deed op “Vespertine”. Let daarbij ook op de koorzangpartijen in de achtergrond die door de componisten en het ensemble zelf zijn ingezongen. Evenals “Penelope” is “The Blue Hour” uitgebracht door New Amsterdam Records. Dit door o.a. Kirkland Snider opgerichte label richt zich op interessante kruisbestuivingen van modern klassiek, hedendaagse jazz en progressieve pop die wellicht het best omschreven kunnen worden als 'modern creative'. Een deel van de uitgaven verschijnt tegenwoordig in samenwerking met Nonesuch, dat we voor het gemak 'het ECM van de Warner Music Group' kunnen noemen. Het album bevat getoonzette gedichten, variërend van lengte van nog geen minuut tot dik vier minuten, maar meestal 1 à 2 minuten lang. We hebben 5 stukken uitgekozen, waarbij we van iedere componiste één stuk hebben gekozen: “Prologue” van Shara Nova zelf, dan “Angelica-Balefire” van Sarah Kirkland Snider, dan “Older Than Clocks” van Caroline Shaw, vervolgens “The Name” van Rachel Grimes en tenslotte “The Silence” van Angélica Negrón. Websites:
https://shara-nova.com/
https://www.facebook.com/mybrightestdiamond
https://www.afarcry.org/
https://www.facebook.com/afarcrymusic/ .

RPI (ROCK PROGRESSIVO ITALIANO) / SEVENTIES
Quella Vecchia Locanda - Un Giorno, Un Amico
Van "Il Tempo Dellia Gioia" (RCA Italiana, 1974)

Binnen de Italoprog, of de Rock Progressivo Italiano (RPI) leken er twee scenario's mogelijk. Óf een band bracht in de jaren zeventig een aantal sterke albums uit om vervolgens, toen het genre eind jaren 70 aan populariteit verloor, een koerswijziging richting popmuziek te maken: denk aan PFM, Banco en Le Orme. Óf een band maakte krachtig muzikaal statement in de vorm van één album om vervolgens in het niets te verdwijnen. Denk aan bijv. Locanda Delle Fate, Museo Rosenbach of Cervello. Quella Vecchia Locanda is de uitzondering die deze regel bevestigt want de Romeinse groep bracht in de eerste helft van de jaren 70 zowaar twéé albums uit die tot RPI-klassiekers kunnen worden gerekend: het naar de groep vernoemde debuut uit 1972 en "Il Tempo Dellia Gioia" uit 1974. QVL was zoals vele Italiaanse bands sterk beïnvloed door klassieke muziek, met veel ruimte voor viool- en andere strijkerspartijen en fluit. Het toetsenwerk beperkte zich voornamelijk tot het gebruik van piano, waarbij de solisten werden ondersteund door gitaar, bas en drums. De resulterende twee albums lieten een verfrissende sound horen binnen het Italoproggenre. Websites:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063643633141
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=296 .

VOORPROEFJE
Katatonia – Atrium
Van het nog te verschijnen album “Sky Void Of Stars” (Napalm Records, 20 januari 2023)

De Zweedse band Katatonia verlegde de afgelopen ruim 3 decennia stilistisch de bakens van death- en doommetal naar progressieve, gemakkelijker in het gehoor liggende rock. De kenmerkende melancholische zang van Jonas Renske speelt daarin een belangrijke rol, in combinatie met uitstekend gitaarwerk en keyboardspel. Op 20 januari 2023 verschijnt het nieuwe Katatonia-album, getiteld “Sky Void Of Stars”. Het zal in verschillende editie te verkrijgen zijn, o.a. als Limited Deluxe Wooden Box met daarin een mediabook dat naast de CD-editie ook een Blu-ray met Dolby Atmos-mix bevat. Verder bevat de box een speciale artprint en allerlei assecoires. Er is nu al een nummer vrijgegeven via streamingplatforms: “Atrium”, dat we nu gaan beluisteren.
Websites:
https://www.katatonia.com/
https://www.facebook.com/katatonia
Dit nummer op YouTube: .

LIVE-TIP: NORTHERN PROG FESTIVAL
Chain Reaktor – Lonely City
Van het album “Homesick” (Freia Music, 2021)

“De broers Bart en Arjan Laan kwamen op het idee om, naast hun eigen band Skylake, een project op te starten met vader Erik. Wat moet het fantastisch zijn om als vader met je beide zoons een album op te kunnen nemen! Vader Erik is al jarenlang de vaste toetsenist en tweede zanger van de Nederlands progband Silhouette. De drie heren samen bespelen bijna alle instrumenten. Zo is Bart vooral te horen op gitaar en neemt hij zangpartijen voor zijn rekening. Arjan is verantwoordelijk voor percussie en drums. Gezamenlijk schreven ze de teksten en muziek. Voor de baspartijen werd vriend van de familie Mark op ten Berg gebeld. Zijn soul- en funkachtergrond werd gezien als een mooie aanvulling op de vertrouwde neo-progsound. Als gasten zijn Suzan van den Engel (achtergrondzang), Martin Streckfuss (saxofoon) en Sophie Zaaijer (viool) toegevoegd. Een andere grote bekende van de familie is gitarist Aldo Adema, bekend van onder andere Egdon Heath en TumbleTown. Dit keer heeft hij geen muzikale inbreng, maar is hij verantwoordelijk voor het fraaie artwork. Om het plaatje compleet te maken is Bart Laan ook nog eens zelf achter de knoppen en schuiven gaan zitten voor het mixen en masteren. (bron: Wouter van Hal, Rockportaal.nl (licht aangepast))

Chain Reaktor is zaterdag aanstaande, 5 november een van de groepen die aantreedt voor de 9de editie van het jaarlijks terugkerende (corona volente) Northern Prog Festival. Naast Chain Reaktor zullen het Poolse Less Is Lessie en het Britse Also Eden het podium betreden én natuurlijk de organiserende band Leap Day.

Overigens: op zondagmiddag 27 november is Chain Reaktor te aanschouwen in 't Blok in Nieuwerkerk a/d IJssel op uitnodiging van Progfrog. Het is een dubbelconcert met het ook aan Silhouette gerelateerde Meadows. Een week later, op 3 december, zal Chain Reaktor samen met Perfect Storm aantreden in de Hoornse zaal Manifesto.
Websites:
https://chainreaktor.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/chainreaktor
https://northernprog.nl/ .

ARTIEST VAN DE MAAND
Neal, Ian - Come Harvesting!
Van "Barkston Ash" (eigen beheer, 2022)

Tot voor kort hadden we nog nooit muziek gehoord van Ian Neal en dat terwijl hij sinds 2005 al 4 albums heeft uitgebracht, waarop hij alle instrumenten (echt dan wel virtueel) zelf bespeelt. In de laatste uitzending van september lieten we het meest recente werk van hem horen, maar deze hele maand oktober zullen we dieper duiken in zijn oeuvre. Dit alles onder het motto 'beter laat ontdekt dan nooit gehoord!'. De laatste twee uitzendingen van deze maand zullen we wijden aan Neals meest recente, en wat ons betreft ook zijn beste, album "Barkston Ash". Het is in onze oren de vervolmaking van zijn warme symfonisch-pastorale geluid waarbij hij ook duidelijk wat vaker steviger uitpakt dan in het verleden. Daar waar vroegere albums prettig wegluisterden zoekt Neal het op "Barkston Ash" meer in spelen met dynamiek. De ingetogen passages zijn er nog, maar de climaxen zijn ook groter. Dat resulteert in muziek die nu bijna zijn aansluiting weet te vinden bij een band als het Zweedse Anglagärd.
Websites:
FACEBOOK
BANDCAMP.

NIEUW
Hallebeek Project, Richard - Prayer To The Sun
- Dreaming GL
Beide tracks staan op "RHP Live In Boerderij, Zoetermeer" (Richie Rich Music, 2022); de versies die gedraaid worden zijn afkomstig van "Richard Hallebeek Project Live In Alphen" (Richie Rich Music, 2019) en "Generator" van Richie (Hallebeek) en Antti (Kotikoski) (Legato, 1995 / Richie Rich Music, 2013)

Na drie studioplaten bracht Richard Hallebeek in 2018 met "Live In Alphen" zijn eerste live-CD uit. Met Lorenzo Feliciati als vervanger van Frans Vollink op bas, Jeroen van Helsdingen op toetsen en Niels Voskuil op drums betrad hij op 24 september 2021 een knus ingerichte Boerderij in Zoetermeer om de live-verrichtingen van zijn Project ook op DVD te kunnen presenteren. De met 24 camera’s opgenomen show die op "RHP Live In Boerderij, Zoetermeer" te bewonderen is, bevat twaalf stukken, waarvan er slechts vier ook op de live-CD stonden. Opener "Dreaming GL" laat direct al horen dat het stereogeluid van uitstekende studiokwaliteit is. De melodieuze doch dynamische jazzrock klinkt helder en gedetailleerd. Uiteraard is er veel aandacht voor de soepele gitaarlijnen, de symfonisch aandoende toetsenakkoorden en snerpende synthesizersolo’s. Feliciati, met wie Hallebeek en Voskuil in 2020 Bumerang vormde, is daarnaast een heerlijk groovende bassist die bijna onopvallend zijn korte solospots op zijn vijfsnaar pakt, terwijl Voskuil de boel swingend aandrijft en kernachtige accenten op de juiste momenten aanbrengt. Net als op de live-CD is er een semi-akoestisch intermezzo, gevolgd door een finale met onder meer Helsdingens "Start Of A Symphony" en "Your Truth" van Peter Fernandes’ "Q.E.D.". De beeldkwaliteit en het goed in beeld brengen van de muzikanten dragen het bekende John Vis-stempel. Tenslotte is er voor gekozen nagenoeg alle aankondigingen uit de registratie te mixen, waardoor tussen de nummers door het beeld kort op zwart gaat. Voor de live-beleving misschien niet ideaal, maar voor het ondergaan van de muziek is dit een goede keus. We kunnen hier in de studio geen DVD's afspelen. Dat hebben we als volgt opgelost: de twee nummers die we laten horen staan weliswaar wel op de DVD, maar de versies die u hoort zijn afkomstig van de genoemde live-CD en van "Generator", de duoplaat uit 1995 van Richie (Hallebeek) en Antti (Kotikoski).
Websites:
https://www.richardhallebeek.com/
https://www.facebook.com/richardhallebeek .

(DIGITALE) HERUITGAVE
P’cock – La Mer
Van de compilatie “Burning Beach” (Innovative Communication, 1988 / Futuresound, 2022); origineel verschenen op “The Prophet” (Innovative Communication, 1980)

Over de Duitse band P’cock is niet veel bekend, behalve dan dat Klaus Schulze erg enthousiast was over het vijftal was en zijn landgenoten contracteerde voor zijn label Innovative Communication. P’cock wordt ook wel gezien als een schakel tussen elektronische muziek en progrock. In 1980 verscheen het debuut “The Prophet”, waarop P'cock klonk als het Duitse antwoord op The Alan Parsons Project. Dit bleek helaas ook meteen een voorname valkuil: progliefhebbers vonden het te zoet en liefhebbers van elektronische muziek te poppy. Toch is “The Prohet” een fijn album dat ondanks de eighties-esthetiek nu ook nog kan bekoren. De een jaar na “The Prophet” verschenen opvolger “In’cognito” zette de stilistische lijn voort, maar liet ook zelfs wat neoprogtrekjes horen. Op zwanenzang “3” uit 1983 omarmde de band de New Wave. Na het uiteenvallen van P’cock bleef alleen toetsenist Peter Herrmann actief in de muziek en is op veel albums van Duitse artiesten terug te horen. Drummer Tommy Betzler schoof begin jaren 80 nog aan bij Schultze, maar verdween toen uit het zich om pas in 2013 weer op te duiken als actief muzikant. Helaas zijn de albums niet op CD uitgebracht, maar er is wel een compilatie verschenen in 1988, genaamd “Burning Beach”, waarop een groot deel van het materiaal van de eerste 2 albums is te vinden. “Burning Beach” is onlangs als digitale download opnieuw uitgebracht en verkrijgbaar via Bandcamp.
Websites:
https://futuresound2.bandcamp.com/album/burning-beach .

VAN EIGEN BODEM / ONVERWACHTE HOEK
Catapult – Midsummer Switch
Van het album “Catapult” (Polydor, 1974) en de compilatie “Let Your Hair Hang Down” (Rotation, 1999)

Catapult ontstond tijdens een vakantie in 1973 in Lloret de Mar, toen een aantal musici uit Leiden en Katwijk besloten samen een nieuwe band te starten. De heren wilden beroeps worden en zegden hun baantjes op of verlieten hun opleiding. De band kwam in de belangstelling te staan van ex-Golden Earring-lid Jaap Eggermont, die hun aanraadde glamrock te gaan spelen, een indertijd populaire muziekstroming met succesvolle artiesten als Suzi Quatro, Alvin Stardust, The Sweet en Mud. Barry Hay kwam met de naam Catapult. Op 23 november 1973 volgde het eerste optreden, met Golden Earring, in een sporthal in Maassluis. Wim T. Schippers ontwierp het logo van de band. Een aantal succesvolle glamrocksingles besteeg de Nederlandse (en soms ook Belgische) hitparades. Live speelde de band naast glamrock ook hardrock en dat bracht meer volk op de been dan gillende meisjes.De glamrock-stroming zakte weg en de plaatverkopen droogden op. De groep zag het zelf al aankomen; de single “Here We Go” was het laatste nummer dat de hitparades haalde. Na een optreden op 23 december 1979 in Beervelde was het afgelopen. De musici zelf gingen verder met hun eigen geluidsstudio en gaven muziek uit onder allerlei artiestennamen. Onder productiemaatschappij Cat Music werd diverse muziekgenres beoefend: The Monotones (met hitje “Mono”) speelde New Wave, The Surfers surfmuziek en Picture speelde hardrock. Als songschrijverscollectief leverde Cat Music menig nummer aan André Hazes, o.a. “'n Beetje Verliefd”. Grootste bekendheid kreeg de geinband Rubberen Robbie, die een nummer 1-hit haalde met “De Nederlandse Sterre Die Strale Overal”. (bron: Wikipedia) In al die jaren leverde Catapult maar één studioalbum af: “Catapult” uit 1974. Verrassend hierop is “Midsummer Switch”, in onvervalste jarenzeventig-progrockstijl. Het album is nooit op CD verschenen in oorspronkelijke vorm, maar er zijn wel enkele CD-compilaties, waaronder “Let Your Hair Hang Down” uit 1999. Die CD bevat alle tracks van de LP, zij het niet in oorspronkelijke volgorde, aangevuld met singles.
Websites:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Catapult_(band)
https://www.muziekencyclopedie.nl/action/entry/Catapult .

NIEUW
Cosentino, Saro – Howl
Cosentino, Saro feat. Peter Hammill – November
Van “The Road To Now” (Cat Sounds, 2022)

In 1995 verscheen het eerste album op naam van Saro Cosentino: "TV Dinner", een ambient-getint werkstuk met landgenoot Mino Di Martino. Wij kregen 'm in 1997 pas goed in de picture met "Ones And Zeros", een album met dromerige artpop voor de liefhebbers van het werk van bijvoorbeeld David Sylvian, No-Man en de rustige kant van Peter Hammill en Jakko Jakszyk. Sterker nog: de drie laatstgenoemden werkten ook mee, naast o.a. topdrummer Gavin Harrison (later in Porcupine Tree en King Crimson), Warr guitar-bespeler Trey Gunn (destijds wel in King Crimson), Kate Bush-bassist John Giblin, Peter Gabriel-gitarist David Rhodes en sessiezangeres Karen Eden. Hoe komt die Cosentino aan al die connecties? Nou, hij draait al veel langer mee en blijkt de mede-componist te zijn van "I Treni Di Tozeur", waarmee Franco Battiato en Alice in 1984 aan het Eurovisie Songfestival deelnamen. Ze werden slechts vijfde, maar de song groeide wel uit tot een evergreen, terwijl de Zweedse winnaar van dat jaar al snel vergeten werd. Sindsdien leverde hij compositorische bijdragen aan menig Battiato- en Alice-album en daarop zijn de meeste eerdergenoemden ook vaak op aan te treffen. Cosentino zette na na die betoverende plaat niet echt door als uitvoerend artiest. Pas in 2021 verscheen met "Cities" een nieuwe samenwerking, deze keer met Nicola Alesini (bekend van bijdragen aan albums van o.a. David Sylvian en Stefano Panunzi) met ambient in de lijn van "TV Dinner". Nu is er met "The Road To Now" eindelijk een songmatig album dat de lijn van "Ones And Zeros" volgt. Sterker nog: op Jakszyk na werken voornoemden opnieuw mee. ...En het resultaat is weer oorstrelend. Alles is even smaakvol gearrangeerd, of het nu om de instrumentale partijen van de topspelers gaat, of over de vaak gelaagde zangpartijen. Naast de artpopsongs willen we ook zeker het instrumentale “Howl” uitlichten, dat wellicht het best vergelijkbaar is met het werk van Jansen | Barbieri | Karn, maar dan nog kleurrijker, breder en filmischer gearrangeerd, waarbij Giblins zoemende bas prominent in de mix is geplaatst. De trompetsolo is van de Tsjech Radim Knapp. In “November” is de leadzang van Peter Hammill, maar Tim Bowness staat hem bij in de refreinen.
Website:
https://sarocosentino.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/sarocosentinomusic .

IN MEMORIAM: NOEL DUGGAN
The Duggans & Friends - The Rubicon
Van het album “Rubicon” (MDM Records Ireland, 2004)

Clannad heeft via social media bekendgemaakt dat gitarist Noel Duggan zaterdagavond plotseling is overleden in Donegal. Noel was de tweelingbroer van Pádraig (1949-2016), oom van Máire (Moya), Ciarán en Pól Brennan en een van de mede-oprichters van de Ierse groep. Noel Duggan stond op 11 augustus nog met de band op het podium van het festival Cropredy in het kader van de Clannad Farewell Tour, hij is 73 jaar oud geworden. Noel Ó Dúgáin (zoals zijn naam luidt in het Gaelic) en zijn tweelingbroer Pádraig werden op 23 januari 1949 geboren in Gweedore in de Ierse County Donegal. Zo rond 1970 richtten de broers samen met neven Ciarán Brennan en Pól Brennan en nicht Máire (Moya) Brennan een folkband op, die destijds vooral in het Gaelic zong. Clann As Dobhar (dat zoiets betekent als ‘familie uit Gweedore’) werd voorgesteld als naam en dat werd samengetrokken tot Clannad. In de loop der tijd maakten diverse familieleden deel uit van de groep, zoals Enya (zus van Moya), die na een paar jaar voor een solocarrière koos. Noel Duggan was zowel een bevlogen gitarist als componist en arrangeur in de band. Na het overlijden van Pádraig Duggan in 2016 vond de band het welletjes en besloot om het 50-jarig bestaan in 2020 te vieren met nog een laatste wereldtoernee onder de naam In A Lifetime - Farewell Tour. Het coronavirus gooide al na enkele concerten roet in het eten, dus werd het resterende deel uiteindelijk zo'n twee jaar uitgesteld. Afgelopen april werd ook ons land aangedaan voor enkele concerten. Vanwege de sterk opgelopen kosten door de huidige energiecrisis zag de groep zich genoodzaakt om de tour die nog gepland stond in de VS in september en oktober af te zeggen, waardoor het laatste concert in de Farewell Tour op 11 augustus gespeeld werd tijdens de Fairport Cropredy Convention, een festival rond de jaarlijkse reünie van Fairport Convention. Het enige concert dat nog op de agenda van Clannad staat is de afsluiting van de tour in Dublin in december dit jaar. Of dat zal doorgaan en in welke vorm dat dan zal zijn is nog niet duidelijk. Ierse media melden dat Noel Duggan zaterdagavond op stap was met vrienden toen hij plotseling onwel werd en overleed. (bron: Folkforum.nl) Buiten Clannad om werden ook andere projecten ondernomen, de broers Duggan maakten als The Duggans & Friends het album “Rubicon” (2005) van dit album het bijna-titelnummer. Websites:
https://www.clannad.ie/
https://www.facebook.com/ClannadMusic/
Dit nummer op YouTube:.

NIEUW
Poly-Math - Charger
Van "Zenith" (Nice Weather For Airstrikes (NWFA), 2022)

De uit Londen en Brighton afkomstige groep Poly-Math werd in 2013 opgericht (al werd de naam toen nog aan elkaar, zonder streepje geschreven). Na een aantal singles verscheen in 2016 het debuut "Melencolia", twee jaar later gevolgd door "House Of Wisdom / We Are The Devil". Beide albums waren gevuld met zogenaamde instrumentale progressieve mathrock, waarbij de nummers, mede door lange soundscapes en passages met zogenaamde field recordings, niet zelden de 10-minutengrens overstegen. Voor de in 2021 in twee delen verschenen lockdownplaat "The Cadaver Tomb" werd al duidelijk in de lengte van de stukken gesneden. Op het 18 november te verschijnen "Zenith" wordt deze lijn doorgetrokken en zijn de acht tracks een stuk beknopter, wat de muziek een flinke urgentie geeft. Als vergelijking zouden we een nu-metal spelend King Crimson kunnen noemen met daarbij een vrijuit op de saxofoon tekeergaande Mel Collins uit de mid-zeventigerjaren incarnatie van deze band. Toch weet het kwintet ook de nodige subtiliteit in de energieke nummers te leggen, zoals te horen in het door ons uitgekozen "Charger".
Websites:
https://www.poly-math.net/
https://wearepolymath.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/wearepolymath .

NIEUW
Longdon, David – Forgive (But Not Forget)
– Sangfroid
Van “Door One” (English Electric Recordings, 2022)

Wijlen David Longdon had al jaren de ambitie om een opvolger te maken van zijn solodebuut “Wild River” uit 2004. Hoewel de zanger/multi-instrumentalist en songschrijver zijn ei duidelijk ook goed kwijt kon in Big Big Train, de band waar hij sinds 2009 de frontman van was, bleven er ook songs over die hij (vaak na overleg met bandleider Gregory Spawton) niet geschikt vond voor de groep. Na het folky uitstapje “Between A Breath And A Breath” met de ons inmiddels ook ontvallen Judy Dyble stak hij in en tussen corona-lockdowntijden door een hoop tijd in wat “Door One” zou gaan heten. Tot die noodlottige 19de november van 2021, toen hij 's nachts op ongelukkige wijze van de trap viel, waarna hij een dag later bezweek aan de verwondingen. “Door One” was toen bijna klaar. Zijn partner Sarah Ewing (tevens hoesontwerpster), Spawton en andere betrokkenen wisten zeker dat David gewild zou hebben dat het werk afgerond zou worden en het album uitgebracht. En nu is het er dan. Het blijkt een plaat vol sterke songs, die qua karakter niet héél erg afwijken van het werk van Big Big Train, al rijst dat vermoeden met de schilderachtige, ambienteske opener “Into The Icehouse” initieel nog wel. De eerste song “Watch It Burn” is een tikkie meer popgericht dan wat we van 'm kennen, maar vanaf “There's No Ghost Like An Old Ghost” voelt de muziek vertrouwd aan. In de arrangementen zitten de grootste verschillen. Zo is “Sangfroid” voorzien van een oorstrelend orkestarrangement, maar het is hier niet zoals bij de moederband een brass-ensemble, maar een strijkersorkest: The Abbey Road Strings. Theo Travis mag een aantal keren stevig jazzy spelen op zijn saxofoons, wat ook een welkom afwijkend effect heeft op het totaalgeluid. Genoemden zijn niet de enige prominenten die welluidende bijdragen leveren: zo horen we ook virtuoos drumspel van Jeremy Stacey (o.a. King Crimson), zoemend baswerk (mooi fretloos in “Forgive (But Not Forget)”) van Steve Vantsis (o.a. Fish) en kleurrijke synthesizerbijdragen van Hazel Mills (o.a. Andy Mackay). Natuurlijk speelt Longdon ook vele instrumenten en is zijn gevoelvolle zang weer uit de kunst. Al met al een onontkoombare aanschaf voor niet alleen Big Big Train-fans, vinden wij. Tegelijk met de release van “Door One” is ook een nieuwe David Longdon-website gelanceerd, waarop naast algemene informatie over hem vooral ook demo's en onuitgebracht werk te horen is (er volgt de komende tijd nog meer). Daar is ook te lezen dat er via het Big Big Train-label English Electric Recordings een heruitgave valt te verwachten van “Wild River”. Websites:
https://davidlongdon.net/
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/davidlongdonofficial
https://www.facebook.com/bigbigtrain.

NIEUW (verlaat) / ELEKTRONISCHE MUZIEK
Kebu - Enter Dreamland
- Discovering Utopia
Afkomstig van "Urban Dreams" (ZYX Music, 2021)
Kebu – Hope (live)
Afkomstig van "Live Online" (ZYX Music, 2021)

De Fin Sebastian Teir begon meer dan 10 jaar geleden met het plaatsen van een aantal video's, onder de naam Kebunator, waarin hij een aantal synthesizers uit zijn eigen arsenaal demonstreerde.

Dit deed hij door middel van zelfgeschreven stukken die een ode waren aan zijn muzikale helden, waaronder Jean Michel Jarre en Vangelis. De reacties op die video's, en dan met name op zijn muziek, waren zo overweldigend dat hij in 2011 serieus aan de slag ging met het maken van een volledig album. Daarbij had hij als streven om alles met analoge synth-apparatuur te doen. "To Jupiter And Back" werd uiteindelijk onder de gewijzigde artiestennaam Kebu uitgebracht in 2012. Het album en ook de daaropvolgende live-shows deden het zo goed dat hij uiteindelijk een contract kon tekenen bij het Duitse ZYZ Music. Na zijn op de seventies teruggrijpende debuut bleek zijn eersteling voor dit label een ode aan moderne dance en dan met name melodieuze trance. Daarop volgde de CD+DVD-set “Live In Oslo”. Met zijn derde studio-album “Urban Dreams”, dat iets meer dan een jaar geleden verscheen, brengt Kebu een ode aan de jaren 80: de jaren van de powerballads en met name van de grote filmsoundtracks met vele elektronische instrumentale songs. Denk aan Jan Hammers werk voor Miami Vice, of Harold Faltermeyers stukken voor Beverly Hills Cop en Top Gun. Resultaat is een album waarvan de muziek zo in bijvoorbeeld de nieuwe film Top Gun: Maverick had gepast. Maar dan uiteraard wel met de Kebu-twist dat werkelijk alles op analoge synths, sequencers en drummachines is gespeeld. We hebben voor vanavond de twee openingstracks van "Urban Dreams" geselecteerd. Dan vervolgen we met "Hope”, waarvan de studioversie op datzelfde album is te vinden, maar wij kiezen voor de live-versie van "Live Online". Websites:
http://www.kebu.fi/
https://www.facebook.com/kebunator
https://kebu.bandcamp.com .

NIEUW
Florence + The Machine – Girls Against God
- Daffodil
Van het album “Dance Fever" (Polydor, 2022)

“Dance Fever” is het vijfde studioalbum van de Engelse band Florence + the Machine, afgelopen mei uitgebracht door Polydor Records. "”Dance Fever” maakt muzikaal geen grote passen vanaf Florence’ vorige werk: net als “High As Hope” (2018) loopt ook dit album in de voetsporen van voorbeelden Patti Smith, Nick Cave en PJ Harvey, met hier en daar een uitstap naar electro of een vocale interlude. Middeleeuwse, soms mythologische verschijnselen en de feministische literatuur van Joan Didion en Sylvia Plath voeren net als in ouder werk de inhoudelijke boventoon. Maar qua toon en sfeer gaat Florence Welch duisterder dan ooit op “Dance Fever”. Wie met aandachtig oor luistert naar de songs die door Jack Antonoff (Lana Del Rey, Lorde) en Dave Bayley (Glass Animals) in een gladgestreken popjasje zijn gehesen, hoort orkestrale bombast, jazzy ondertonen, gothische koren, galmend exorcisme en bovenal: diepere introspecties dan voorheen. “Dance Fever” is geen muzikaal experiment aan de oppervlakte, maar wie tot de kern gaat, vindt steeds op andere wijze weer comfort, verbinding en saamhorigheid." (OOR) Het album is is meerdere edities verschenen, waaronder een limited edition hardback book edition met 5 extra tracks.
Websites:
https://florenceandthemachine.net/
https://www.facebook.com/florenceandthemachine .

(OP)NIEUW / IN HET NIEUWS
Galaxy – Gallery Play
Van “Runaway Men” (Shaded Moon Entertainment, 2022)

We kennen Bart Schwertmann vooral goed sinds 2017, toen hij geïntroduceerd werd als nieuwe Kayak-zanger. Maar de vijftiger heeft er al een lange carrière in allerlei rockbands opzitten, niet alleen als zanger, maar ook als bassist. Ooit won hij de Soundmixshow met een lied uit Jesus Christ Superstar, dat oorspronkelijk door Ian Gillan werd vertolkt. Dat feit geeft de reikwijdte van zijn stembanden al goed weer. Eén van zijn oude bands was Galaxy, waarmee hij in 1997 een compleet album opnam, dat echter op de plank belandde. Nu Schwertmann volop in de schijnwerpers staat, leek dit een goed moment om alsnog wat met deze opnamen te doen. En zo is nu “Runaway Men” 25 jaar na dato alsnog verschenen eerder dit jaar. En gelukkig maar, want het bevat kwalitatief hoogwaardige rocksongs ergens halverwege symfonische rock en A.O.R.: ze zitten vol memorabele (zang)melodieën als de beste A.O.R., gegoten in arrangementen met genoeg spannende wendingen en fraai keyboard- en gitaarwerk om de symfonische rockliefhebber mee te overtuigen. Goed voorbeeld is het instrumentale nummer ''Gallery Play”. Het album werd zó goed ontvangen door pers en publiek dat Galaxy de draad weer helemaal heeft opgepakt en aan het oefenen is geslagen om later weer te gaan optreden en wellicht nieuw werk op te nemen! Voor het zover is draaien wij nog even meer van “Runaway Men”, het genoemde “Gallery Play”. Websites:
https://www.facebook.com/RunawayMen
https://www.shadedmoon.nl/ .

ARTIEST VAN DE MAAND
Neal, Ian - Ash Phrixus
Van "Barkston Ash" (eigen beheer, 2022)

Tot voor kort hadden we nog nooit muziek gehoord van Ian Neal en dat terwijl hij sinds 2005 al 4 albums heeft uitgebracht, waarop hij alle instrumenten (echt dan wel virtueel) zelf bespeelt. In de laatste uitzending van september lieten we het meest recente werk van hem horen, maar deze hele maand oktober zullen we dieper duiken in zijn oeuvre. Dit alles onder het motto 'beter laat ontdekt dan nooit gehoord!'. De laatste twee uitzendingen van deze maand zullen we wijden aan Neals meest recente, en wat ons betreft ook zijn beste, album "Barkston Ash". Het is in onze oren de vervolmaking van zijn warme symfonisch-pastorale geluid waarbij hij ook duidelijk wat vaker steviger uitpakt dan in het verleden. Daar waar vroegere albums prettig wegluisterden zoekt Neal het op "Barkston Ash" meer in spelen met dynamiek. De ingetogen passages zijn er nog, maar de climaxen zijn ook groter. Dat resulteert in muziek die nu bijna zijn aansluiting weet te vinden bij een band als het Zweedse Anglagärd.
Websites:
FACEBOOK
BANDCAMP.

NIEUW
Brennenstuhl – Xpress Yourself
Van “No” (Tonzonen Records, 2022)

Zelf beschrijft Brennenstuhl zich als 'acid krautrock jazzband'. Maar na beluistering van het nieuwe album “Go” komen we tot de conclusie dat deze uit Augsburg afkomstige band zich met deze omschrijving te kort doet. Ja, er zijn zeker veel raakvlakken met deze stijlen en in de veelal korte instrumentaaltjes wordt vaak de grens van het ontoegankelijke benaderd. Maar de band heeft ook een vorm van 'pop sensibility' in zich en klinkt bij vlagen dan ook zeer toegankelijk. Maar de soms aan acid jazz refererende 'laid back vibe' heeft wel een verraderlijk aspect, getuige de soms bijtende zang van Eva Welz. De vaak glijdende bas en percussieve drums leggen de basis voor gitarist Anjo Gruber die vaak duelleert met de saxofoon van Welz. Vooral het instrumentale “Turtledrive” is hier een mooi voorbeeld van. We gaan echter luisteren naar het catchy “Xpress Yourself”.
Websites:
https://www.facebook.com/brennenstuhlmusic
https://brennenstuhl.bandcamp.com/album/no .

HERUITGAVE
Atlas - Gånglåt (Walking Tune)
- Björnstorp (Björn's Croft)
- Sebastian
Van "Blå Vardag" (Bellatrix, 1979 / Transubstans Records, 2022)

Voor de twee vorige heruitgaven van "Blå Vardag", de enige LP die het Zweedse Atlas in 1979 zou uitbrengen, worden op Discogs prijzen gevraagd van € 60 en hoger. Gelukkig bracht Transubstans Records onlangs een prima klinkende, goedkope editie van deze vergeten klassieker uit. De instrumentale vijf nummers die de oorspronkelijke plaat bevatte zou kunnen suggereren dat de punk en new wave het Scandinavische land volkomen gepasseerd waren. Alle stukken zijn te rangschikken in de klassieke symfonische rock, waarbij overeenkomsten te bespeuren zijn met bands als Camel, Genesis en King Crimson, terwijl ook geregeld progressieve jazzrockpassages te horen waren, vergelijkbaar met Happy The Man. Voor de dramatische momenten konden de vijf musici beschikken over een echte Mellotron, die dan ook enthousiast door drie bandleden bespeeld werd. Naar het schijnt werden er maar 1200 exemplaren geperst en toen bleek dat er weinig belangstelling voor Atlas was werd de groep in 1980 ontbonden. Alle heruitgaven, dus ook deze nieuwe, bevatten drie bonusnummers, waaronder "Björnstorp" van Mosaik, een band waarin drie voormalige Atlas-leden zaten. Naar dat nummer gaan we vanavond luisteren, voorafgegaan aan het korte "Gånglåt" van de oorspronkelijke LP en gevolgd door "Sebastian", een prima klinkend repetitienummer opgenomen in 1978.
Websites:
http://www.progarchives.com/album.asp?id=2482
https://transubstansrecords.bandcamp.com/album/bl-vardag .

40 JAAR
Quasar – Mission 14 (remix)
Van “Fire In The Sky – remix” (eigen beheer, 2021)

Voor de jongere garde zal Quasar een redelijk onbekende zijn, maar de band behoort wel tot de originele Britse neoprogbeweging, die rond 1979 vorm kreeg. Bands als Pallas, Marillion en Twelfth Night legden rond die tijd de eerste stenen voor hun toekomst en ook Quasar hoort in dat rijtje thuis. Na wat bezettingswisselingen wist de door basgitarist Keith Turner geleide band een eigen geluid te ontwikkelen, met science fiction als voornaamste inspiratiebron. Het albumdebuut “Fire In The Sky” verscheen in 1982 en waar tijdgenoten als Pallas en Marillion af en toe iets steviger klonken, hield Quasar het bij een meer symfonisch geluid. De met beperkte middelen gecreëerde eigenbeheerproductie maakte dat het album niet geheel recht doet aan wat de groep destijds op het podium wist neer te zetten. ...Want live was de groep naar verluidt een echte attractie. Na de opnames van het album verliet zanger Paul Vigrass (ook bekend van o.a. Edison Lighthouse en Matchbox) de band en werd vervangen door Susan Robinson (die zojuist Solstice had verlaten). In wisselende bezettingen kabbelde Quasar voort, tot eind jaren '80 een stabiele formatie leek te zijn gevonden. Met een nieuwe zanger werd zelfs weer een plaat opgenomen. Maar u raadt het al: de bezetting viel toch weer uit elkaar en een deel van de band richtte Landmarq op. Wel kwam er snel vervanging en verscheen alsnog de opvolger "The Loreley", met Tracy Hitchings als zangeres. De plaat werd door het symfo-minnende publiek goed ontvangen en het leek de band eindelijk voor de wind te gaan met een aantal succesvolle concerten. Maar ook Hitchings verliet Quasar en kwam jaren later ook bij Landmarq terecht. De moederband modderde nog even door, maar viel daarna uit elkaar. Turner verhuisde naar de Verenigde Staten, waar het toch weer begint te kriebelen en hij zowaar een nieuwe line-up bij elkaar zocht. Er kwam zelf een nieuw album, “Memories Of Times Yet To Be”, dat schijnbaar wel is verschenen maar toch inmiddels zelfs van de officiële Quasar-Bandcampsite is verdwenen. Afgelopen jaar is Turner weer terugverhuisd naar Engeland en daar heeft hij met wederom een nieuwe incarnatie van Quasar al een aantal shows gegeven. Afgelopen jaar kwam er ook een nieuwe, opgepoetste versie van het eerste album uit. Deze remix laat andere vocalen horen dan het origineel: nu horen we teruggevonden opnamen die met Paul Vigrass' opvolger Susan Robinson zijn gemaakt. Het veertigjarig jubileum van “Fire In The Sky” is een mooie reden om hier wat van te laten horen. We gaan luisteren naar het lange “Mission 14”.
Websites:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063454277413
https://quasarband.bandcamp.com/album/fire-in-the-sky-2021-remix .

NIEUW
England - Nanogram (live)
- Paraffinalea (live)
Van "The Concerts In Japan" (New Music/Green Tree, 2022)

Eigenlijk hadden we "The Concerts In Japan" onder de noemer "HERUITGAVE" in Xymphonia moeten draaien. De band England bracht de live-opnames die op deze dubbel-CD staan immers in 2006 al uit als "Live In Japan - Kikimimi". Toetsenman Robert Webb legt in het uitgebreide CD-boekje echter uit dat er aan die release nogal wat mankeerde. Zo moest het van de Japanse platenmaatschappij een enkele schijf worden met de focus op de in LP-volgorde weergegeven nummers van de klassieker "Garden Shed". En dat terwijl de band in 2006 een 90 minuten durende set had voorbereid en reeds gespeeld op Baja Prog, waarbij nummers van die elpee werden gecombineerd met nieuw werk, dat jaren later op "Box Of Circles" terecht zou komen. Ook wilde Webb met de huidige technieken de vastgelegde muziek opnieuw mixen en masteren, waarbij hij de mogelijkheid kreeg het nodige te herstellen. Hierdoor is "The Concerts In Japan" echt een compleet ander werkstuk geworden dan het wat rommelig klinkende "Kikimimi". Om dat te bewijzen hebben we twee nummers uitgekozen die ook al op laatstgenoemde live-registratie stonden, maar dit keer in een opgefrist jasje. Allereerst het energieke "Nanogram", waarvan de oorspronkelijke, in 1977 opgenomen versie op het in 1995 als restjesplaat uitgebrachte "The Last Of The Jubblies" stond, gevolgd door het nog niet eerder in Xymphonia gedraaide "Paraffinalea", van oorsprong de opener van kant 2 van "Garden Shed".
Website:
https://englandprogrock.wordpress.com/
https://england1.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/GardenShedMusic/
https://www.gatekeepersalbum.com/
(een nieuw project waaraan Robert Webb en talloze progressieve rockmusici meewerken).

NIEUW
WIZRD – Divine
– When You Call
Van “Seasons” (Karisma Records, 2022)

WIZRD is een Noors collectief van vier muzikanten die allen ook in andere bands spelen, zoals Soft Ffrog, Spigergawd, Krokofant en Megalodon. Wat de heren gemeen hebben is dat ze allen aan het jazzconservatorium in Trondheim hebben gestudeerd. Met deze achtergrond verwacht je dat er hoogstaand wordt gemusiceerd en WIZRD stelt dan ook niet teleur. Er is twee jaar gewerkt aan het debuutalbum “Seasons” onder productionele leiding van Jaga Jazzist-drummer Martin Horntveth. We worden meegenomen op een reis in de hoogste versnelling, met het nodige gitaar- en orgelgeweld, voortgestuwd door een vaak ontketenende ritmesectie. Een groot aantal stijlen wordt in een stoofpot gegooid waaronder classic rock, jazzrock, traditionele prog en alternatieve rock. Maar er is ook zeker ruimte om op adem te komen en naast het instrumentaal geweld kun je ook genieten van mooie vocale harmonieën. “Seasons” verschijnt op 21 oktober bij Karisma Records. We gaan luisteren naar het albumafsluitende tweeluik “Divine” en “When You Call”. Websites:
https://wizrd.bandcamp.com/album/seasons
https://www.facebook.com/WIZRDTHEBAND.

NIEUW
Comedy Of Errors – Time Machine
Van “Time Machine” (eigen beheer, 2022)

Comedy Of Errors was een van de vele Britse neoprogbands die in de jaren 80 op bescheiden schaal furore maakten. De groep rond zanger Joe Cairney en componist/toetsenist Jim Johnston bracht in die jaren maar één mini-album uit dat onder neoprogfans een semi-legendarische status geniet. Aan het begin van het vorig decennium was de Schotse groep na een lange pauze plots terug met “Disobey” waarop naast nieuw materiaal een heropname van de klassieker “The Student Prince” was geplaatst. Nu, 11 jaar later, verschijnt met “Time Machine” het vijfde album sindsdien dat opent met “The Knight Returns”. Dit blijkt een bewerkte heropname van een ándere Comedy Of Errors-klassieker, “Behold The Knight”. De albumtitel is dus goed gekozen. Ook omdat er net als op bijv. “Fanfare & Fantasy” uit 2013, waarop een Mahler-quote was te vinden, weer flink gestrooid wordt met kleine klassieke citaten. Johnston stopte “Lost Demigods” bijvoorbeeld vol Beethoven-verwijzingen. Het album bevat twee langere, episch opgebouwde stukken, waaronder het titelnummer, dat een zeer 'klassiekige' middensectie kent, die bovendien (in het Frans!) gereciteerd Victor Hugo-gedicht bevat (“Demain, dès l'aube”, ofwel “Morgenvroeg”). Dit “Time Machine” hebben we voor vanavond geselecteerd. Het stuk laat een meer bezonken kant van Comedy Of Errors horen (het hoofdmotief heeft iets van “A Salty Dog” van Procol Harum), dat contrasteert met de veelal energieke archetypische neoprog die de groep in stukken als het genoemde “Behold The Knight”/”The Night Returns” liet/laat horen.
Websites:
https://comedyoferrors.org/
https://www.facebook.com/Comedyoferrorsofficial.

NIEUW
Orton, Beth - Weather Alive
Van "Weather Alive" (Partisan Records/Knitting Factory Records, 2022)

De in 1970 geboren Beth Orton werd begin jaren 90 ontdekt door de bekende ambient- en houseproducer William Orbit. Als eerste wapenfeit namen ze een cover op van "Don't Want To Know About Evil" van John Martyn, waarna de alleen in Japan uitgebrachte CD "Superpinkymandy" volgde. Haar singer-songwritermateriaal in combinatie met elektronische beats (later 'folktronic' gedoopt) sloeg behoorlijk aan, met als gevolg gastoptredens op platen van Red Snapper en The Chemical Brothers. De Engelse bracht vervolgens nog zeven soloalbums uit, maar werd onlangs gewipt door haar platenmaatschappij. In plaats van bij de pakken neer te gaan zitten besloot ze haar nieuwe plaat, "Weather Alive", zelf te produceren en uit te brengen op een nieuw label. De nummers componeerde ze dit keer achter de piano, wat duidelijk te horen is aan het resultaat. In de studio kreeg ze gezelschap van jazzdrummer Tom Skinner, nog voordat hij met Thom Yorke The Smile zou oprichten. Andere bijdragen kwamen van onder anderen multi-instrumentalisten Jesse Chandler en Shahzad Ismaily, gitarist Grey McMurray, saxofonist Alabaster DePlume en toetsenman Francine Perry. In het Britse muziektijdschrift Mojo wordt de nieuwe muziek van Orton vergeleken met het latere werk van Talk Talk en Bill Fay, Alice Contrane's hymnes en de rustigste momenten van Fiona Apple. Door de klanken van oude synthesizers en zelfs een Mellotron horen we ook wel iets van The Blue Nile in enkele songs. De zang van Orton zou je kunnen omschrijven als een kruising tussen Ricky Lee Jones en de eerder genoemde John Martyn, vooral doordat ze de woorden meer als klank dan goed gearticuleerd zingt. Met het voor vanavond uitgezochte titelnummer van haar nieuwe album beleeft Beth Orton haar première in Xymphonia. Websites:
https://bethortonofficial.com/
https://www.facebook.com/BethOrtonOfficial .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Ayreon – Ride The Comet
– Web Of Lies
Van “01011001” (InsideOut, 2008 / Music Theories Recordings, 2017)

Na 3 uitverkochte “Ayreon Universe”-shows in 2014 en 4 uitverkochte “Ayreon – Electric Castle Live & Other Tales”-shows in 013 Tilburg in 2019 (bijgewoond door 12.000 Ayreon-fans uit 64 landen) volgt er in september 2023 een nieuwe concertreeks. Ayreon-brein Arjen Lucassen en toetsenist Joost van den Broek zijn nu klaar voor een nieuw hoofdstuk: de aankomende Ayreon-productie is gebaseerd op het conceptalbum “01011001”, oorspronkelijk uitgebracht in 2008. Het album zal in zijn geheel worden uitgevoerd, plus een paar extra nummers. We kunnen een geweldig podiumontwerp verwachten, alsmede verbluffende beelden, speciale effecten én... een unieke live- surround sound-ervaring! Voor deze productie zal de grootste cast van alle live Ayreon-shows tot nu toe worden samengebracht. De show heet “Live Beneath The Waves”, omdat het grootste deel van het verhaal van het album zich afspeelt op de aquatische Planet Y. De show neemt je visueel mee in deze technologische onderwaterwereld. Terwijl de “Electric Castle Live & Other Tales”-shows in 2019 sfeervol en dynamisch waren, zullen de “01011001”- shows mysterieuzer, industriëler en bombastischer zijn. De kaartverkoop start op 27 oktober om drie uur 's middags. Websites:
https://www.arjenlucassen.com/content/01011001-live-announcement/
https://www.facebook.com/ArjenLucassenOfficial .

40 JAAR / WERELD VOL MUZIEK
Saïno – Alost
Van “Saïno” (eigen beheer, 1982 / Paisley Press, 2019)

Saïno was een Franse fusionprogband, opgericht door gitarist Remi Bouchard en de broers Didier en Philippe Laine, respectievelijk bassist en gitarist. Het trio speelde al sinds 1972 samen, maar toen in 1976 ook drummer André Griffon en toetsenist Pierre Ortion toetraden was Saïno een feit. Het eerste album verscheen pas in 1982 waarbij de nadruk lag op gitaargedomineerde fusion en prog met toetsen in eens ondersteunende rol. Stilistisch raakte dit soms aan de muziek van landgenoot Atoll. De centrale compositie “Horizons Imaginaires” klinkt echter als een meer fusiongeoriënteerde variant op Sebastian Hardie. De band maakte nog één album in 1984. Daarna bleven de heren onder dezelfde bandnaam actief tot zeker 2018, maar dan alleen nog als coverband. We gaan luisteren naar “Alost”.
Websites:
Progarchives.

LIVE-TIP
Ure, Midge – Fragile (orchestrated)
Van het album “Orchestrated” (BMG, 2017)

Donderdag aanstaande, op 20 oktober, zal in de Metropool in Hengelo een concert plaatsvinden van de man achter de grote successen van Ultravox en dus de stem van onvergetelijke hits als “Vienna”, “Dancing With Tears In My Eyes”, “If I Was”, “We Came To Dance”...: we hebben het natuurlijk over Midge Ure! De Schotse zanger/gitarist komt in het kader van zijn “Voice And Visions Tour” op 20 oktober naar Hengelo. Tijdens deze tour ligt de focus voor een deel van de show op “Rage In Eden” en “Quartet”, de twee succesplaten van Ultravox uit 1981 en 1982. De twee albums consolideerden destijds het enorme succes dat de band ten deel viel na het uitbrengen van het album “Vienna” en de gelijknamige single. De albums worden door Ure zelf omschreven als de artistieke hoogtepunten van de band. Naast een greep uit deze twee albums speelt Midge Ure met zijn begeleiders ook de andere sleutelsongs uit zijn carrière die hij zowel solo als in bandverband naar de toppen van de internationale hitlijsten zong. Een mooie avond vol klassieke en ambachtelijke popsongs dus, gezongen door een artiest die nog altijd goed bij stem is en niet terugdeinst voor de hoge uithalen! (bron: Metropool Hengelo) Websites:
http://www.midgeure.co.uk/
https://www.facebook.com/midge.ure .

ARTIEST VAN DE MAAND
Neal, Ian - The Lake
Van "Out Of The Woods" (eigen beheer, 2011)

Tot voor kort hadden we nog nooit muziek gehoord van Ian Neal en dat terwijl hij sinds 2005 al 4 albums heeft uitgebracht, waarop hij alle instrumenten (echt dan wel virtueel) zelf bespeelt. In de laatste uitzending van september lieten we het meest recente werk van hem horen, maar deze hele maand oktober zullen we dieper duiken in zijn oeuvre. Dit alles onder het motto 'beter laat ontdekt dan nooit gehoord!'. Vorige week namen we zijn derde album "Astro" (2013) onder de loep en vanavond springen we weer twee jaar terug in de tijd naar "Out Of The Woods" uit 2011. Was "Astro" duidelijk meer spacy en filmisch getint, "Out Of The Woods" is het logische vervolg op het symfonisch-pastorale geluid van zijn debuutalbum. Maar de muziek van Neal heeft op dit tweede album ook een meer klassieke ondertoon, een beetje zoals je dat ook hoort bij een band als The Enid. Van dit album kiezen voor “The Lake”, het langste stuk in Neals repertoire. Het is geïnspireerd op zowel beschrijvingen uit literatuur als ervaringen die Neal zelf opdeed bij bezoeken aan het befaamde Lake District en het prachtige heuvel- en merenlandschap aldaar.
Websites:
FACEBOOK
BANDCAMP.

NIEUW / LIVE-TIP
Nits – Shadow Letter
– Mantelpiece
Van “Neon” (Werf Records, 2021/2)

Op de laatste dag van september verscheen dan eindelijk “Neon” van Nits. Eindelijk, omdat de eerste single “Beromünster” al in december 2020 verscheen. Corona zal de oorzaak zijn dat het trio het album een tijdje op de plank heeft laten liggen, zodat het album nu begeleid kan worden door een tournee. Vertragend werkte in ieder geval niet de brand die hun eigen Werf Studio eerder dit jaar in de as legde, want toen was “Neon” al helemaal klaar. Destijds lieten we “Beromünster” al horen, vooral omdat in de videoclip de Werf Studio een opvallende rol vervult. Het nummer is exemplarisch voor dit dromerige, ingetogen album, waarop enkele nummers een zeer schetsmatig karakter hebben, bedoeld om een (nostalgisch aandoende) sfeer neer te zetten. Dat nostalgische karakter sluit aan op Henk Hofstedes teksten, die terugblikken op zijn jonge jaren, zoals dat ook al het geval was op de beide voorgangers “Angst” (2017) en “Knot” (2019). Dat sfeer maken gebeurt veel met keyboards: natuurlijk met die van Robert Jan Stips, maar niet voor niets staan achter Henk Hofstedes naam de keyboards deze keer vóór de gitaar genoemd. De typische roffels van Rob Kloet zijn uit duizenden herkenbaar. Komende maanden is Nits in diverse theaters in den lande te aanschouwen, waaronder op 5 november in De Tamboer in Hoogeveen en 21 december in De Meenthe in Steenwijk.
Websites:
https://nits.nl/
https://www.facebook.com/nits.nl.

PREHISTORIE
Czar - Dawning Of A New Day
Van "Czar" (Fontana, 1970 / Sunbeam Records, 2007)

De periode 1967 t/m 1970 is ruwweg gesproken het tijdsvak waarin de stijl progressieve rock zich langzaam begon te ontwikkelen. Vanuit de psychedelica van bijv. The Beatles en Pink Floyd ontstond er de behoefte aan nog ambitieuzere muziek. The Moody Blues ging aan de slag met een orkest, Procol Harum zocht het in complexere songstructuren en uiteindelijk leidde dat tot de progrock-oerknal in de vorm van King Crimsons debuutalbum. Platenlabels tekenden legio bands om de boot maar niet te missen, maar vaak wisten ze niet precies wat ze met die acts aan moesten. Het Britse Czar ontstond uit de psychedelische popband Tuesday's Children, die na wat singles voor diverse labels te hebben opgenomen door Philips werd benaderd om een album voor sublabel Fontana op te nemen. En aangezien de muziek een stukje steviger was geworden sinds die singles, werd maar gelijk de bandnaam veranderd in Czar. Nagenoeg alle songs kwamen uit de pen van bassist/zanger Paul Kendrick, maar de arrangementen waren door de band gezamenlijk uitgewerkt. De muziek werd voor een habbekrats opgenomen in de studio op momenten dat deze toch niet werd gebruikt en uiteindelijk verscheen het album in 1970. Czars muziek staat duidelijk met het ene been nog in de jaren 60 en het andere op de drempel van de jaren 70 en als er dan al een label op de muziek geplakt moet worden dan is het proto-prog. Stevig, met veel gitaar- en orgelwerk maar ook flink wat Mellotron, gecombineerd met meerstemmige zang. Productioneel was het duidelijk dat Czar niet echt veel budget had gekregen van Fontana, want het klinkt allemaal wat aan de ruwe kant, maar het geeft wel een goed beeld van een band die live zeker indruk moet hebben gemaakt in die tijd. Zoals zo vaak wist Philips niet hoe dit titelloze album in de markt gezet moest worden. Bovendien ontbeerde Czar een goed management. Dit alles droeg er aan bij dat van de plaat maar een paarduizend stuks werden verkocht. Pas jaren later zou het album uitgroeien tot een kleine cult-klassieker in de underground-progscene.
Websites:
http://www.czar.org.uk
https://www.facebook.com/profile.php?id=100064771758085.

COVER
Kroh, Kayla & Døvydas – Don't Stop Believin'

Je komt op YouTube wel eens muziekfilmpjes tegen die je raken. In dit geval overkwam het ons met een bijzondere versie van “Don't Stop Believin'” van Journey. Deze versie is mooi door de eenvoud. De setting is als volgt: muzikant speelt solo in een een soort eetcafé en een zangeres biedt zich aan om mee te spelen. Het resultaat is bijzonder. De muzikant is Revelstar Stellonaut, voorheen bekend als David Smash. De 30-jarige, in Litouwen geboren muzikant, componist, singer-songwriter en multi-instrumentalist kreeg in zijn geboorteland bekendheid met zijn optreden voor de nationale televisie. Tijdens de International Blues Challenge jamde hij met veel collega-musici. Later verbreedde hij zijn horizon en ging hij optreden in de V.S. onder de naam Døvydas. Van hem zijn op YouTube meerder filmpjes te vinden, waarbij hij mensen uit het publiek uitnodigt om de vocalen in te vullen. En zo geschiedde dat dus ook vorige maand in Nashville. De dame in kwestie is de 21-jarige singer-songwriter Kayla Kroh, afkomstig uit Pennsylvania, maar nu studerende én bouwende aan een muziekcarrière vanuit Nashville.
Websites:
https://www.facebook.com/DovydasMusic
Youtube Kanaal
http://www.kaylakroh.com/
https://www.facebook.com/kaylakrohmusic
Dit nummer op YouTube.

(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Satriani, Joe – Desolation
Van "The Elephants Of Mars" (earMUSIC, 2022)

Begin april verscheen het negentiende album "The Elephants Of Mars"van Joe Satriani. Het lijkt zo'n beperkt genre, instrumentale gitaarrock, maar de Amerikaanse virtuoos weet toch altijd nog weer originele wegen te vinden en boeiende melodieën te schrijven wat ook dit negentiende album weer de moeite waard maakt. Satriani heeft zijn Europese tournee een jaartje opgeschoven. De nieuwe datum voor het concert in de grote zaal van het Muziekcentrum in Enschede (waar de Metropool voor dit concert naar uitwijkt) is 13 april 2023. Een dag later bezoekt hij de Melkweg in Amsterdam, om vervolgens op 15 april af te zakken naar Parkstad Limburg Theaters in Heerlen. Op 17 april 2023 is hij in de Turbinenhalle in Oberhausen te aanschouwen. Vanavond als afsluitende nummer het gezien het huidige wereldnieuws toepasselijke ''Desolation”.
Websites:
http://www.satriani.com/
https://www.facebook.com/joesatriani/.

LIVE-TIP / HERUITGAVE
Saga - Compromise
Van "Silent Knight" (Polydor/Maze Records, 1980 / earMUSIC Classics, 2021)

Oké, het duurt nog een maand voordat Saga voor twee concerten naar Nederland komt, toch willen we vanavond wat aandacht besteden aan A Night To Remember, de tour die Saga na de vorige Farewell-tour dit jaar de wereld rondbrengt. Dat doen we aan de hand van een heruitgave van "Silent Knight", de derde LP van de Canadezen die oorspronkelijk in 1980 verscheen en vorig jaar een mooi opgepoetste heruitgave op earMUSIC Classics kreeg. Bij Xymphonia hebben we deze plaat, los van opener "Don't Be Late" en afsluiter "Careful Where You Step" nooit echt onder de aandacht gebracht. Mooie gelegenheid om dit recht te zetten, aangezien "Silent Knight" old-school Saga is, zoals "Compromise” laat horen. De band treedt op 11 november in de Enschedese vestiging van de Metropool op, een dag later gevolgd door een tourafsluiter in Poppodium Boerderij te Zoetermeer.
Website:
https://sagagen.com/
https://www.facebook.com/SAGAgeneration
.

VOORPROEFJE
GRICE – Saviour
Van het nog te verschijnen “Polarchoral” (Hungersleep Records, 4 november 2022)

Wij hebben al sinds het debuut “Propeller” een zwak voor de muziek van Jim Peters, oftewel GRICE. Artrock is misschien de best passende term die zijn altijd gloedvolle uitingen omvat. We hebben al naar het album “Polarchoral” mogen luisteren dat over een maand verschijnt en ook dit is weer een prachtig amalgaam van sfeerpop, progrock, ambientschetsen, luchtige jazzy ritmiek en meer. Hij viert met dit vierde reguliere GRICE-album zijn tienjarig jubileum onder deze artiestennaam. Zijn warme zangstem voert je ook nu weer mee in diverse emoties, over tot in de puntjes verzorgd geproduceerde muziek waarin zijn eigen gitaar- en toetsenspel en aanvullende sonische architectuur een flinke rol spelen. Maar net als altijd heeft hij weer de nodige specialisten bereid gevonden mee te werken, waarvan we velen al kennen van eerdere GRICE-albums: trompettist Luca Calabrese, pedalsteelgitarist B.J. Cole, percussionisten Hossam Ramzy en Steve Jansen (ex-Japan), bassist Al Swainger, violist Steve Bingham (bekend van No-Man) en zangeres Suzanne Barbieri. Afgelopen vrijdag is al de fraaie single “Saviour” vrijgegeven en sindsdien is “Polarchoral” ook voor te bestellen via de Bandcamp-pagina van GRICE, waarvan we de link natuurlijk geven. “Saviour” valt niet alleeen op door de drijvende ritmiek van Goldfrapp-drummer Robert Brian en de uitgebreide gitaarfeature voor GRICE zelf, in het kalme horen we een fraaie vioolsolo van Bingham. Websites:
http://www.gricemusic.co.uk/
https://grice.bandcamp.com/
https://www.hungersleepproductions.com/
https://www.facebook.com/GRICEmusic
.

NIEUW / LIVE-TIP
Arena – The Heiligenstadt Legacy
– Life Goes On
van het album “The Theory Of Molecular Inheritance” (Verglas Music, 2022)

Met het Arena's concert vrijdagavond in de Hengelose vestiging van Metropool nog vers in ons geheugen, hebben we vandaag flink kunnen nagenieten van het aldaar aangeschafte nieuwe album ”The Theory Of Molecular Inheritance”. Om te beginnen: Dit is het 10de studioalbum van de band. Het was de bedoeling dat 2 jaar geleden het 25-jarig bestaan zou worden gevierd met een tour. Maar ja de covidpandemie zorgde ervoor dat de tournee twee jaar werd uitgesteld. Een voordeel was wel dat er extra tijd beschikbaar kwam voor het maken van een nieuw album en wat een plaat is het geworden! De titel “The Theory Of Molecular Inheritance” is bedacht door toetsenist Clive Nolan. Het is een theorie die in grote lijnen gaat over dat als mensen doodgaan, ze verteren, maar de materie verdwijnt niet: het is allemaal 'stardust' en dat blijft rondgaan in het universum. De moleculen die ooit deel uitmaakten van een persoon kunnen zo ook terecht komen in de lichamen van andere mensen. Nolan werkte samen met gitarist John Mitchell zijn ideeën voor het album uit. Arena heeft een nieuwe zanger in de persoon van niemand minder dan Damian Wilson (Threshold, Landmarq, Headspace, Ayreon), als opvolger van Paul Manzi. Wilson stond al jaren op het lijstje van Clive Nolan als mogelijke Arena-zanger. Wilson bereidde zich grondig voor en maakte zich de teksten van Nolan in drie maanden tijd helemaal eigen. Mede-oprichter Mick Pointer is natuurlijk weer verantwoordelijk voor het drumwerk en hij verzorgt ook de tourorganisatie; en bassist Kylan Amos ( (sinds 2014 in de Arena-gelederen) is tevens verantwoordelijk voor het grafische werk. Het nieuwe album is prachtig, mede door de zang van Damian Wilson: hij laat geweldige uithalen horen, maar ook de subtielere stukken zijn van grote schoonheid. Daarbij komen nog de supermelodiueze orkestraties van Clive Nolan en John Mitchells gitaarsolo's, die va de buitencategorie zijn. Luister naar “The Heiligenstadt Legacy” en “Life Goes On” en overtuig jezelf. Je kunt Arena nog aan het werkt horen en zien in de Weertse Bosuil op 18 oktober, in Zeche Carl in Essen op 19 oktober en in Poppodium Boerderij op 29 oktober. (met enkele quotes van Arne van Os van den Abeelen, iO Pages)
Websites:
https://www.arenaband.co.uk/
https://www.facebook.com/ArenaBandofficial/
.

NIEUW
Buaas, Anders – The Edinburgh Suite Pt. 2: New Town (mid section)
Van “The Edinburgh Suite” (Apollon Records, 2022)

Twee jaar geleden hebben muziek van Anders Buaas laten horen met een nummer van het laatste deel van de “The Witches Of Finnmark”-trilogie. Buaas is afkomstig uit het Noorse Larvik en zat vóór dit project voornamelijk in metalbands. Zo was hij jarenlang live-gitarist in de bands van zowel ex-Iron Maiden-zanger Paul DiAnno als ex-Judas Priest-zanger Ripper Owens. In 2017 was hij begonnen aan de genoemde muzikale trilogie, die vanuit een rockbasis ook veel elementen uit (al dan niet Keltische) folk, blues en jazzrock integreert. De nadruk lag op het heerlijke gitaarspel van Buaas, die de ene na de andere solo aan je voorschotelde. Yngwie Malmsteen, Jeff Beck en Gary Moore waren hoorbare inspiratiebronnen, doch ook invloeden van Mike Oldfield, Anthony Phillips en Steve Hackett ontbraken niet. Nadat in 2019 “The Witches of Finnmark”-trilogie voltooid was, volgden nog twee albums, waaronder eentje gevuld met korte improvisaties, die we bij Xymphonia gemist hebben. Op het nu vers verschenen “The Edinburgh Suite” heeft Buaas zijn fascinatie voor de Schotse hoofdstad naar muziek vertaald in twee lange muziekstukken. Wat op dit album voornamelijk naar voren komt is zijn voorliefde voor Mike Oldfield. Waar op voorgaande albums Buaas de meeste instrumentatie zelf invulde, heeft mij nu wel hulp ingeroepen van een aantal gastmuzikanten. Zo is drummer Marco Minnemann te horen, alsmede bassist Tony Franklin. Voor toetsenpartijen vond Buaas de uit een Spaanse Mike Oldfield-tributeband afkomstige Richard Garcia bereid. Het album is opgebouwd uit twee lange nummers van over de 20 minuten en flirt alszodanig zeker met “Tubular Bells”. Ook de manier manier waarop een traditioneel folkdeuntje is geïncorporeerd knipoogt naar dat debuut van zijn voorbeeld. Hoewel: Oldfield is niet het enige voorbeeld, want je hoort ook zeker andere invloeden terug, met als resultaat muziek die een stuk steviger klinkt, met ook hints naar de hiervoor genoemde gitaargoden. Daarnaast hoor je elementen van de klassieke prog van Yes en Genesis in Buaas' composities. We gaan luisteren naar het middendeel van deel 2 van “The Edinburgh Suite”: “New Town”. Websites:
https://www.facebook.com/andersbuaasartist
https://andersbuaas.bandcamp.com/album/the-edinburgh-suite .

NIEUW
Suede – What Am I Without You? Van het album “Autofiction” (BMG, 2022)

Met “Autofiction” zet Suede een onvervalste bandklassieker neer. Frontman Brett Anderson omschreef het nieuwe Suede-album als ‘onze punkplaat’ en ‘back to basics’. We dachten daarbij aan de populaire Brittpop-liedjes die de Londense band in de jaren 90 maakte. Dat hele ‘back to basics’-verhaal blijkt vooral een manier om duidelijk te maken dat de sound ergens tussen het tweede album “Dog Man Star” (1994) en opvolger “Coming Up” (1996) zweeft, zoals ook deels op comebackplaat “Bloodsports” (2013) het geval was. Hoewel de teksten van Anderson nog steeds de volwassenheid van de laatste jaren bezitten, staan op “Autofiction” minder weelderige en experimentele klanken zoals die te horen waren op voorgangers “Night Thoughts” (2016) en “The Blue Hour” (2018) . Die waren op hun eigen manier ook fantastisch, maar dit nieuwe album ''Autofiction'' bevat ook mooie pareltjes. Luister maar naar 'What Am I Without You?''. (met quotes uit Lust For Life). Gisteren speelde Suede in een uitverkochte Melkweg in Amsterdam, morgen bezoeken de Britten het Gloria Theater in Keulen, waar echter ook al geen kaart meer voor te krijgen is. Websites:
https://www.suede.co.uk/
https://www.facebook.com/suede .

HAEVN - Bright Lights
Van "Symphonic Tales - Songs For String Orchestra" (Warner Music, 2019 / eigen beheer, 2021)
HAEVN - Throw Me A Line
Van "Holy Ground" (eigen beheer / 8ball Music, 2022)
HAEVN - The Other Side Of Sea
Van "Symphonic Tales - Songs For String Orchestra" (Warner Music, 2019 / eigen beheer, 2021)

Momenteel is HAEVN op een uitgebreide tour door Duitsland. Een Nederlandse theatertour, met maar liefst 25 voorstellingen in drie maanden tijd volgt begin volgend jaar. HAEVN is een relatief nieuwe Nederlandse band die al op flink wat publiciteit kon rekenen. De kern van de vijfmansformatie bestaat uit singer-songwriter Marijn van der Meer en filmmuziekcomponist Jorrit Kleijnen. In 2017 debuteerden ze met een in eigen beheer uitgebracht mini-livealbum, getiteld "Live Tour 2017". Een jaar later volgende het studiodebuut "Eyes Closed", waarop ze werden bijgestaan door diverse musici. Daarnaast waren er enkele programmeurs actief en werden verschillende songs opgesierd door strijkers. De atmosferische, filmische, licht-progressieve pop had wel wat van het ingetogene van Elbow, Coldplay of Choir Of Young Believers, terwijl de combinatie van melancholiek pianospel en subtiele dance-ritmes verwantschap had met het werk van Thomas Azier. In 2019 verscheen de mini-CD "Symphonic Tales - Songs For String Orchestra", met vier liedjes van "Eyes Closed" en twee nieuwe songs die van een symfonisch arrangement voor een 50-koppig orkest zijn voorzien. Dit album werd vorig jaar in eigen beheer opnieuw uitgebracht in een luxe canvas digipack. Deze zomer volgde weer een mini-CD, "Holy Ground", waarop de band het geluid van "Eyes Closed" verder heeft geperfectioneerd. Vanavond aandacht voor twee songs van "Symphonic Tales" en één stuk van "Holy Ground". We beginnen met een bewerking van "Bright Lights" van "Eyes Closed" waarin de slagwerksectie van het orkest op de voorgrond staat. We vervolgen met "Throw Me A Line", de afsluiter van "Holy Ground". Dit blokje HAEVN beëindigen we met het emotionele "The Other Side Of Sea", wederom van de orkestplaat. Overigens is er op de website van HAEVN ook een DVD te koop met daarop de opnamesessies van "Symphonic Tales - Songs For String Orchestra".
Websites:
https://www.haevnmusic.com/
https://www.facebook.com/haevnmusic
.

ROCK PROGRESSIVO ITALIANO (RPI)
Corte Dei Miracoli – Verso Il Sole
Van het gelijknamige album “Corte Dei Miracoli” (Grog Records, 1976 / Vinyl Magic, 1994)

Het begin jaren zeventig opgerichte Corte Dei Miracoli maakte muziek die valt in te delen bij traditionele, op keyboards gebaseerde symfonische rock. De bandleden beheersten hun instrumenten goed, wat hielp bij de uitvoering van de redelijk complexe composities. Een vergelijking valt stilistisch vooral te trekken met het werk van lanndgenoot Banco Del Mutuo Soccorso. Tijdens de korte carrière van de groep werd maar één album uitgebracht, simpelweg “Corte Dei Miracoli” getiteld, waarna de Italianen al snel de handdoek in de ring gooiden. Pas in de jaren negentig verscheen meer plaatwerk: “Dimensione Onirica”, opgenomen tussen 1973 en 1974 en “Live At Lux”, een (naar verluidt erg slecht klinkende) opname van een concert uit 1976. Laat je verrassen de veelzijdige jarenzeventigmuziek van Corte Dei Miracoli middels het nummer “Verso Il Sole”. Meer info:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=495.

ARTIEST VAN DE MAAND
Neal, Ian - To See You
Van "Astro" (eigen beheer, 2013)

Tot voor kort hadden we nog nooit muziek gehoord van Ian Neal en dat terwijl hij sinds 2005 al 4 albums heeft uitgebracht, waarop hij alle instrumenten (echt dan wel virtueel) zelf bespeelt. In de laatste uitzending van september lieten we het meest recente werk van hem horen, maar deze hele maand oktober zullen we dieper duiken in zijn oeuvre. Dit alles onder het motto 'beter laat ontdekt dan nooit gehoord!'. Na vorige week zijn debuutalbum "All In The Golden Afternoon..." te hebben belicht, springen we nu een stukje vooruit in de tijd, en wel bijna 8 jaar, naar het album "Astro" uit 2013. Na zijn eerste twee pastorale symfonische albums gooide Neal het over een iets andere boeg: “Astro” heeft een spacy en filmisch karakter en laat Neal ook als zanger horen. Het resultaat maakt niet meteen indruk, maar spreidt zich uiteindelijk wel als een warme deken over je heen. Het helpt daarbij dat de productie prachtig helder is. Van dit album kiezen voor “To See You”, waarin we horen dat Ian Neal niet een heel sterke zanger is, maar dat hij zijn beperkingen kent en daar goed mee om weet te gaan. Hij creëert een soort romantische variant op de klassieke gedragen Pink Floyd-sound, maar dan met gitaarwerk in de beste Steve Hackett-traditie.
Websites:
FACEBOOK
BANDCAMP.

NIEUW
Holden, John feat. Peter Jones – Kintsugi
Holden, John – Flying Train
Van “Kintsugi” (eigen beheer, 2022)

John Holden trakteert ons met “Kintsugi” op zijn vierde album in 4 jaar tijd. De Britse multi-instrumentalist debuteerde namelijk in 2018 met “Capture Light”. Dat bleek bepaald niet gemaakt door een groentje: we hadden daarvoor weliswaar nooit van hem gehoord, maar hij bespeelde al jaren diverse instrumenten en de componeerkunst leek ook weinig geheimen voor hem te hebben. Hij kreeg het ook meteen voor elkaar redelijke bekende tot zeer prominente namen aan zijn altijd sfeervolle symfonische rockalbums te laten meewerken, tot beroemdheid Jeremy Irons aan toe. Op “Kintsugi” blijkt dat hij veel van zijn eerdere gastspelers trouw is gebleven. Opnieuw is de enige andere compositiebijdrage van Vikram Shankar die tevens voor meerdere stukken toetsenpartijen inspeelde. De fraaie synthsolo in het instrumentale “Flying Train” is van hem. That Joe Payne levert ook weer een vocale bijdrage en Pete Jones zelfs twee, terwijl hij in het haast funky “Against The Tide” ook de saxofoon ter hand neemt. Wij kiezen echter voor het door hem gezongen titelnummer: een stemmig, ingetogen stuk met weidse keyboardtexturen, waarop zijn bronzen stem prachtig uitkomt en waarin Mystery-leider Michel St. Père de ruimte krijgt voor een gloedvolle gitaarsolo. Holden schreef de tekst met zijn vrouw Elizabeth, over de Japanse kunstvorm kintsugi, waarbij barsten niet worden weggepoetst, maar juist worden geaccentueerd met goudverf. Een fraaie metafoor voor de viering van de imperfectie. We vervolgen met het genoemde “Flying Train”, over de hangende trein van Wuppertal, met ingesproken (Duitstalig) intro door stationschef Boris Stalf.
Websites:
https://johnholdenmusic.com/
https://www.facebook.com/johnholdenmusic
https://johnholden.bandcamp.com/album/kintsugi .

ACTUEEL: BREXIT-BEPERKINGEN
Frost* - Kill The Orchestra
Van "Day And Age" (InsideOut / Sony Music, 2021)

Ook de progrockscene ontkomt niet aan de nodige Brexit-ellende. Bands zien rechtstreekse verkopen van albums opdrogen omdat de prijzen door de verzend- en met name de invoerkosten de pan uitrijzen. ...En over het hele circus waar Britse band mee te maken krijgen zodra ze live willen optreden op het Europese vasteland kan er intussen een boek worden geschreven. Voorlopig ziet het er niet naar uit dat hier ook maar iets van verandering in komt. En dus zijn er bands die wel willen optreden maar die wijselijk de landgrenzen niet overschrijden. Zo heeft Frost* bijvoorbeeld een serie concerten voor de boeg in de laatste week van november, strikt in Groot-Brittannië. Dan zit er niks anders op om dan maar de albums uit de kast te trekken, want daar staat veel moois op. Frost* werd 15 jaar geleden naar aanleiding van het debuut “Milliontown” verwelkomd als een frisse schop onder de kont binnen de progrockscene. De band rond oprichter Jem Godfrey borduurde nu eens niet voort op de sounds en conventies die het genre in de jaren zeventig en voor wat betreft neoprog in de jaren tachtig had gedefinieerd. Dat gebeurde wel met een massief geluid dat gerust overdonderend mag worden genoemd. Zó massief en dichtgesmeerd dat het beluisteren van dat album en de twee opvolgers uit 2008 en 2016 ook bijzonder vermoeiend aan de oren was. Iets wat overigens jaren later Godfrey ook wel besefte, wat terug te horen valt aan de geremixte en geremasterde versies die in 2021 van de eerste twee albums uitkwamen. Het meest recente album “Day And Age” draagt nog steeds duidelijk de Frost*-genen, maar is veel opener van karakter. Je kunt de instrumenten beter van elkaar onderscheiden, het bandgeluid wordt er een tikje warmer van; de muziek heeft een meeslepender effect. De vaste bezetting, is daarbij teruggebracht tot een trio, met naast toetsenist/zanger Godfrey verder gitarist/zanger John Mitchell en bassist Nathan King. Craig Blundells drumstoel werd op dit album ingenomen door maar liefst drie (sessie-)vervangers: Pat Mastelotto, Darby Todd en Kaz Rodriguez. Maar voor die reeks optredens dit jaar is Blundell weer teruggekeerd, hij mag er eventjes tussen uit van zijn huidige werkgever Steve Hackett.
Websites:
https://frost.life/
https://www.facebook.com/frostlife
.

PRE-HISTORIE / LIVE-TIP
Warm Dust – Turbulance
Van “And It Came To Pass” (Trend, 1970)

We kennen Paul Carrack natuurlijk als zanger van Mike + Mechanics maar daarvoor had hij al een lange carrière als muzikant. Zo was hij lid van Squeeze en had hij natuurlijk ook als soloartiest de nodige successen. Maar hij begon zijn carrière als toetsenist in de obscure progband Warm Dust. Deze uit Sheffield afkomstige band was niet wat je noemt je doorsnee progband. Zo maakten er twee blazers deel uit van de bezetting. Warm Dust bracht al snel een eerste album uit in 1970 en dat werd zelfs een dubbelaar met voornamelijk lange muziekstukken. Mede door eerdergenoemde blazers had Warm Dust een unieke sound, te omschrijven als een kruisbestuiving van Traffic, Chicago, Soft Machine, Yes en King Crimson. In twee jaar tijd bracht de band 3 albums uit, waarna Carrack met medebandlid Terry Comer de groep Ace formeert waarin hij zich als zanger ontpopte. We gaan luisteren naar het openingsnummer “Turbulance” van “And It Came To Pass”, met een mooie solorol voor Carrack op orgel in het intro. Vorige week konden we overigens al melden dat Carrack weer een tournee op stapel heeft staan en op 23 maart 2023 is te aanschouwen in de Bosuil in Weert.
Websites:
https://paulcarrack.net/
https://www.facebook.com/carrack.net
.

LIVE-TIP / OPENER
Zombies, The – Just Out Of Reach (live)
Van “Live At The Bloomsbury Theatre, London” (Red House Records / Go Entertainment, 2005)

The Zombies zijn weer op uitgebreide tournee door Nederland. In de praktijk gaat het dan om zanger Colin Blunstone en organist Rod Argent met begeleidingsband, die eigenlijk dit hele decennium al regelmatig alszodanig de podia betreden. Tussendoor hebben er ook reünies plaatsvonden met nog meer originele leden. Met z'n tweeën nemen ze ook de gelegenheid ten baat de nodige Blunstone-solosuccessen en Argent-klassiekers op de setlist te zetten. Zo ook in het Londense Bloomsbury Theater in 2004, waar een jaar later een live-registratie van verscheen. In Amare in Den Haag morgenavond, of dinsdag in De Spiegel in Zwolle zal dat niet anders zijn. Natuurlijk worden er vooral ook veel Zombies-klassiekers gespeeld. Veel van die nummers stammen uit midden jaren zestig en zijn daardoor lekker kort. Zo ook “Just Out Of Reach” uit 1965, volgens Wikipedia het tweede nummer dat Colin Blunstone ooit zelf schreef. In de twee minuten dat het duurt vindt Argent nog plaats voor een puntige orgelsolo. De energiek drummende Steve Rodford houdt het tempo er strak in.
Website:
https://www.thezombiesmusic.com/
https://www.facebook.com/thezombiesmusic
.

NIEUW / VAN EIGEN BODEM
For Absent Friends – Magic
– Disappear
Van het album “Disappear (FREIA music, 2022)

“Disappear” is het nieuwe, zesde studioalbum van For Absent Friends, kortweg FAF. Feitelijk maakt de Rotterdamse band hiermee een derde doorstart. De eerste periode werd afgesloten met het vertrek, na “Tintinnabulation” (1996), van AT (Alex Toonen). Hij gaf met zijn kenmerkende zangstem FAF een herkenbaar geluid. Met opvolger Hans van Lint werden “The Big Room” (2001) en “Square One” (2006) opgenomen. Toen FAF zo’n tien jaar geleden werd opgeheven gingen Van Lint en oer-leden gitarist Edwin Roes en drummer Edwin Wernke verder in de Genesis-coverband Squonk, met ook Clemens Steenweg (toetsen) en Jan Nieuwenhuis (basgitaar). Het ging toch weer kriebelen om als FAF een album op te nemen. In de covid-periode lag Squonk stil. De heren ging songs schrijven en vervolgens werd besloten om FAF nieuw leven in te blazen. Het resultaat is “Disappear”. Afgelopen donderdag was de releaseparty in Poppodium Boerderij in Zoetermeer. FAF speelde ruim 75 minuten, waarna de Finse band The Von Hertzen Brothers de leuke avond compleet maakte. FAF begon aarzelend, maar kwam gaandeweg op dreef in een mix van oud en nieuw werk. Het album “Disappear” gaat voor een groot deel over dementie en wat dat met je doet. Zanger Hans van Lint had in zijn directe omgeving met deze ziekte te maken; hij was bij het zingen van het titelummer zichtbaar geëmotioneerd. Dit “Disappear” gaan wij nu ook beluisteren. We begonnen met “Magic”, een nummer dat zo op een van de eerste FAF-albums had kunnen staan. Websites:
https://forabsentfriends.nl/
https://www.facebook.com/forabsentfriends
https://forabsentfriends.bandcamp.com/
.

NIEUW
Lennon, Julian – Breathe
– Stay
Van “Jude” (BMG, 2022)

Veel mensen kennen Julian Lennon vooral van zijn doorbraakhit “Too Late For Goodbyes” van zijn debuut “Valotte” uit 1984. Velen dachten dat ze een nagelaten opname van vader John hoorden toen dat destijds veelvuldig uit de radio's schalde. Wij kregen Julian vooral in het vizier door de albums die hij in 1989 en 1991 maakte met achtereenvolgens producers Patrick Leonard en Bob Ezrin: “Mr. Jordan” en “Help Yourself”. Het leverde hem geen hits meer op, maar de albums bevatten wel prachtig uitgewerkte en perfect klinkende progressieve popsongs. Daarna verloren we 'm uit oog en oor, al dan niet terecht. Nu is hij terug met een albumtitel waarmee hij nadrukkelijk laat weten wie hij ook alweer is: “Jude”. Want ja, hij is natuurlijk hét onderwerp van die grote hit van de band van zijn vader. Als hoesfoto fungeert een jeugdfoto. Hij produceerde het album zelf met oude compaan Justin Clayton die op “Valotte” al van de partij was als een van de medewerkende muzikanten. Ook “Jude” is weer een album met sterk uitgewerkte songs die stuk voor stuk bijzonder kleurrijk geproduceerd zijn, hoewel ook de nodige intimiteit in de arrangementen is gewaarborcht. De lijst meewerkenden is schier eindeloos, met prominente namen als basssisten Leland Sklar en Michael League, toetsenist Peter-John Vetesse, drummer Ash Soan en zanger Paul Buchanan. Wij kiezen twee balladgerichte stukken die starten vanuit een bespiegelende pianobasis.
Websites:
https://julianlennon.com/
https://www.facebook.com/julianlennonofficial
.

HERUITGAVE
Inoue, Akira - Innovations
Van "Karsavina" (Fuyukisha, 1984 / P-Vine Records, 2020)

De laatste paar jaar hebben we geregeld aandacht besteed aan de muziek van de Japanse toetsenman Akira Inoue. Hij maakte samen met Peter Gabriel, Akiko Yano en David Rhodes in 1993 de CD "Snowflake", naar een novelle van Paul Gallico, die ook het van Camel bekende "The Snow Goose" schreef. Verder heeft Inoue soundtracks geschreven, is hij op talloze platen als gast te horen en heeft hij een behoorlijke solocarrière opgebouwd, waarin "Tokyo Installation" uit 1986 met Bill Bruford tot de heruitgave van eerder dit jaar een gewild verzamelobject was. Een van de heruitgaven waar we nog geen materiaal van hebben gedraaid was van "Karsavina". Dit was oorspronkelijk een in 1985 alleen als cassette/boekset verschenen muziekstuk geïnspireerd op de Russische balletdanser Nijinski. Van alle albums van Inoue bevat deze plaat waarschijnlijk het hoogste gehalte aan traditionele muziek. Toch horen we ook Art Of Noise-achtige synthesizerseffecten en prachtige fretloze baspartijen. In 2020 werd de muziek eindelijk op CD uitgebracht, een jaar later gevolgd door een LP-uitgave. In het door ons uitgekozen "Innovations" is genoemde fretloze bas het leidende instrument, hoewel dit keer niet bespeeld door John Giblin (zoals op diverse andere Inoue-albums), maar door Kenji Takamizu. Hij glorieert ook op het bijna een kwartier lange Ondine, dat op de CD nog gevolgd wordt door een nieuwe uitvoering van een van de andere stukken. Websites:
https://www.akira-inoue.com/
https://www.facebook.com/akirainoue.pabloworkshop .

NIEUW (verlaat) / WERELD VOL MUZIEK
Turbulence – Faceless Man
Van het album “Frontal” (Frontiers, 2021)

“Frontal” is het vorig jaar verschenen tweede album van de uit Libanon afkomstige progmetalband Turbulence. Het is de opvolger van het in 2015 verschenen “Disequilibrium”. "Frontal" is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Phineas Gage, de bouwvakker die, tegen alle verwachtingen in, een ongeluk overleefde waarbij een ijzeren staaf volledig door zijn hoofd werd gedreven. Een groot deel van zijn linker frontale kwab werd hierbij vernietigd, waardoor hij fysiek en mentaal blijvend veranderd was. In de teksten werpt de band licht op hoe een stabiel leven zo kwetsbaar kan zijn als gevolg van onvoorziene gebeurtenissen die ons zo diep in onze kern kunnen veranderen en waardoor we onherkenbaar worden voor degenen van wie we houden. Muikaal kunnen we stellen dat de composities op “Frontal” de sfeer van Dream Theater uitademen. Websites:
https://turbulenceprog.com/
https://www.facebook.com/turbulenceofficial/ .

Jackson, Andy - The Gyre
Van "73 Days At Sea" (CD + DVD-A incl. 5.1 Surround mix ; Esoteric Antenna, 2016)

Andy Jackson is vooral bekend als opnametechnicus, die zich al jaren ontfermt over releases van zowel Pink Floyd als Roger Waters. Daarnaast werkte hij met bands als The Boomtown Rats, Strawbs en Fields Of The Nephilim. In 2001 bracht hij onder de bandnaam Obvious (met drummer Gary Wallis) zijn eerste soloproject uit, in 2014 gevolgd door "Signal To Noise" en in 2016 door "73 Days At Sea", beiden solo-albums onder eigen naam voor het label Esoteric Antenna. Op zijn soloplaten doet hij bijna alles zelf. Op "73 Days At Sea" zijn er daarnaast in het epische "Drowning" gastrollen voor de van Karnataka en Mostly Autumn bekende Anne-Marie Helder en ex-Van Der Graaf Generator-saxofonist David Jackson (geen familie). Daar Pink Floyd-producten altijd tot in de puntjes verzorgd klinken, kun je ervan uitgaan dat dit met zijn eigen muziek ook het geval is, hoewel hij geen bijzonder onderlegd muzikant is. Met zijn ervaring weet hij overigens wel prachtig klinkende, natuurlijk Floydiaanse, gitaarpartijen op de band te zetten, maar zijn vocalen zullen voor sommigen het breekpunt zijn: dat is namelijk meer mompelend declameren. Dat kan ook een keuze zijn. Jacksons tot nu toe laatste soloplaat is vooral een relaxte luistertrip: een doorlopend verhaal, met in elkaar overlopende nummers, waar je je zeker middels de 5.1-mix op de meegeleverde DVD heerlijk in onder kunt dompelen. In 2016 draaiden we al eens drie kortere stukken van "73 Days At Sea", dit keer hebben we het ruim tien minuten durende "The Gyre" uitgekozen.
Meer info:
https://www.floydianslip.com/pink-floyd/interviews/andy-jackson.php (uitgewerkt interview t.t.v. Obvious)
.

LIVE-TIP / NIEUW
Arena – Time Capsule
van “The Theory Of Molecular Inheritance” (Verglas Music, 21 oktober 2022)

Arena bestaat 25 jaar en dat hadden oer-leden Mick Pointer en Clive Nolan eigenlijk niet voorzien. Arena begon nadrukkelijk als een project maar werd toch echt een band, die inmiddels toe is aan album nummer tien: “The Theory Of Molecular Inheritance”. Dat album verschijnt op 21 oktober 2022, terwijl de jubileumtournee al flink op stoom is. Het brengt de groep op 7 oktober naar de Hengelose vestiging van Metropool. Arena zal stukken gaan spelen van die nieuwe plaat, maar ter ere van de jubileumtour komen er ook nummers van alle voorgaande albums op de setlist te staan. Dat is uiteraard geweldig nieuws voor de vele fans van het stevige neo-progressieve rock geluid waar deze band in excelleert. Een avond met alleen maar muzikale hoogtepunten dus, gespeeld door een band die op het podium altijd iets extra’s brengt! In aanloop van de albumrelease is er al een songtekstvideo uitgebracht bij het nummer “Time Capsule”. Dit is dus ook meteen de eerste mogelijkheid om nieuwe zanger Damian Wilson (Headspace, Threshold, Ayreon, Landmarq, etc., etc.) met Arena te horen. Hij verving in 2020 Paul Manzi, maar was in het verleden ook al eens in de picture om Arena-zanger te worden, zo valt o.a. te lezen in iO Pages 180. De bezetting van Arena in 2022 is zodoende: drummer Mick Pointer (ex-Marillion), toetsenist Clive Nolan (Pendragon, Shadowland, etc.), gitarist John Mitchell (Lonely Robot, Frost*, It Bites), bassist Kylan Amos en zanger Damian Wilson. Websites:
https://www.arenaband.co.uk/
FACEBOOK
Dit nummer op YouTube:.

ARTIEST VAN DE MAAND
Neal, Ian - All In The Golden Afternoon...
Van "All In The Golden Afternoon..." (eigen beheer, 2005 / 2011 (remixed / remastered))

Tot voor kort hadden we nog nooit muziek gehoord van Ian Neal en dat terwijl hij sinds 2005 al 4 albums heeft uitgebracht, waarop hij alle instrumenten (echt dan wel virtueel) zelf bespeelt. In de laatste uitzending van september lieten we het meest recente werk van hem horen, maar deze hele maand oktober zullen we dieper duiken in zijn oeuvre. Dit alles onder het motto 'beter te laat ontdekt dan nooit gehoord!'. Zijn eerste twee albums, “All In The Golden Afternoon...” (origineel uit 2005, in 2011 in geremixte vorm heruitgebracht) en “Out Of The Woods” (2011) zijn prachtige voorbeelden van Britse pastorale symfonische rock volgens de school van Anthony Phillips en Genesis. Opvallend is daarbij dat Neal geïnspireerd is door het literaire werk van Lewis Carroll. Het debuut “All In The Gold Afternoon...” handelt zelfs helemaal over Carroll en de warme zomers waarin deze zijn bekendste werk “Alice In Wonderland” schreef. We trappen de maand af met het titelstuk van dat debuut: “All In The Gold Afternoon...”.
Websites:
FACEBOOK
BANDCAMP.

ACTUEEL
Harper, Roy - You (The Game Part II) (The Two Halves In Flight)
Van "Thunder In Our Hearts - A Kate Bush Companion" (MOJO, 2022)
oorspronkelijk verschenen op "The Unknown Soldier" (Harvest, 1980 / Science Fiction, 1999)

Een paar maanden geleden haakten we al kort in op de recente Kate Bush-gekte. Deze ontstond toen haar nummer "Running Up That Hill" prominent in het vierde seizoen van de Netflix-serie "Stranger Things" gebruikt werd. De gekte houdt nog even aan. Nagenoeg alle buitenlandse muziektijdschriften hebben de Engelse op de cover. Het oktobernummer van MOJO doet daar niet voor onder, maar wat de importversie van dit blad zo interessant maakt is dat er een aan Kate Bush gewijde CD is bijgevoegd. Op "Thunder In Our Hearts - A Kate Bush Companion" staan onder meer enkele nummers waarop ze als gast te horen is, muziek die haar heeft beïnvloed, covers en muziek van muzikanten waarmee ze gewerkt heeft. De openingssong is "You (The Game Part II) (The Two Halves In Flight)" van Roy Harpers tiende soloplaat "The Unknown Soldier" uit 1980. Het interessante aan dit nummer is niet alleen dat Bush hierop te horen is, maar ook dat Harper datzelfde jaar meewerkte als achtergrondzanger op "Breathing", het epische slotstuk van Bush' "Never For Ever". Nog interessanter is de aanwezigheid van David Gilmour. Niet alleen zong Harper "Have A Cigar" van Pink Floyds "Wish You Were Here", Gilmour stond ook aan de wieg van de carrière van Kate Bush. Een treffend nummer derhalve om tijdens deze gekte te draaien.
Websites:
https://www.royharper.co.uk/the-unknown-soldier-cd.html
https://www.royharper.co.uk/ /a>
https://www.facebook.com/harperroy
https://www.katebush.com
https://www.facebook.com/katebush
https://www.mojo4music.com/magazine/latest-issues/mojo-347-october-2022-kate-bush/ .

JAZZROCK
United Jazz + Rock Ensemble, The – Song With No Name
Van “The Break Even Point” (MOOD Records, 1979)

Na het overlijden van saxofoniste Barbara Thompson doken we eens wat dieper in haar carrière en ontdekten de diverse albums die ze maakte als onderdeel van The United Jazz + Rock Ensemble. Tot onze schaamte kenden we deze hele band niet, ondanks het grote aantal 'hot shots' in de bezetting. Naast Thompson maakte ook haar man, de drummer Jon Hiseman er deel van uit. Oprichter was Et Cetera-toetsenist Wolfgang Dauner, die naast wat mensen uit de jazzrockwereld een flink rijtje internationale topjazzblazers wist te strikken: trompettisten Ian Carr, Ack van Rooyen en Kenny Wheeler, trombonist Albert Mangelsdorff en naast Thompson ook nog saxofonist Charlie Mariano. Volker Kriegel was de gitarist van dienst en voor het zoemende baswerk was niemand minder dan Eberhard Weber verantwoordelijk. Composities werden door de diverse leden aangeleverd en bieden een toegankelijke kruising van jazz en rock, stilistisch niet ver van wat collega's als Klaus Doldinger's Passport of Quincy Jones in diezelfde jaren produceerden. Fijne compositie is het anoniem getitelde “Song With No Name” van Thompson met niet alleen een fraaie feature van toetsenist Dauner zelf, maar ook kleurrijke solo's van Carr, Van Rooyen, Wheeler en uiteindelijk Thompson zelf. Hiseman stuwt het geheel lekker op en draagt zo flink bij aan het rockende aspect.
Meer info:
https://en.wikipedia.org/wiki/United_Jazz_%2B_Rock_Ensemble
.

SEVENTIES
Enid, The - Death, The Reaper
Van "In The Region Of The Summer Stars" (Buk Records, 1976 / Belle Antique, 2013 / Operation Seraphim, 2014)

The Enid kent een nogal bewogen geschiedenis met veel ups en downs maar wonder boven wonder is de Britse band nog steeds actief. De afgelopen jaren was de basisbezetting een trio, bestaande uit oprichter Robert John Godrey (toetsen) aangevuld met Jason Ducker (gitaren) en Karl Thompson (drums, percussie), al dan niet bijgestaan door bassist/percussionist Dominic Tofield. Afgelopen maand werd een er een concert gegeven waarbij tweede gitarist Alfredo Randazzo als nieuw lid werd geïntroduceerd. Het titelnummer van het debuutalbum “In The Region Of The Summer Stars” uit 1976 werd daarvan als losse video uitgebracht. Het inspireerde ons om dat debuut er weer eens bij te pakken en wel de Japanse uitgave uit 2013, de eerste waarvoor de volledige originele mastertapes zijn gebruikt. Eerdere CD-edities waren feitelijk gedeeltelijk heropgenomen versies. Hoe boeiend die ook zijn door het weldadige synthesizerspel, ze ontbeerden de wat stevigere rocksound van het originele album. De gitaren stonden op het origineel meer op de voorgrond en het toetsenarsenaal was nog wat conventioneler: piano, orgel, Mellotron. Dat is helemaal goed te horen in het voor vanavond geselecteerde “Death, The Reaper”.
Websites:
https://www.theenid.co.uk/
https://www.facebook.com/TheEnid
.

MINI-SPECIAL: 40 JAAR CD

Billy Joel – Big Shot
Van "52nd Street" (CBS / Sony 35DP 1, 1978 / 1982)
Pink Floyd – Have A Cigar
Van “Wish You Were Here” (CBS / Sony 35DP4, 1975 / 1982)
Toto – A Million Miles Away
Van “Turn Back” (CBS / Sony 35DP 5, 1981 / 1982)
Journey – Still They Ride
Van “Escape” (CBS / Sony 35 DP 6, 1981 / 1982)

Op 1 oktober 1982 presenteerde het Japanse CBS / Sony de eerste 50 albums op een nieuw medium: de compact disc. Samen met Philips had het bedrijf jaren hard gewerkt aan een digitale geluidsdrager, waarbij wij heel chauvistisch willen aantekenen dat Philips de uitvinder was van dit zilveren schijfje waarvan de gegevens via een laser in muziek werden omgezet. Leuk detail: de grootte van het middengat is zelfs simpelweg de omtrek van een dubbeltje uit de portemonnee van de ontwerper. Na een aantal prototypes verscheen in Europa de Philips CD100 speler en in Japan de CDP101 van Sony. ABBA kreeg in Europa de eer om de eerste officieel commercieel verkrijgbare CD te leveren met “The Visitors”, die op 17 augustus werd uitgebracht door Polygram hoewel er nog geen spelers op de markt waren. Dus werd de echte introductie uitgesteld tot november. In Japan deed men het anders en kwam er een reeks van 50 albums in verschillende genres uit. Daaronder een tiental klassieke titels, naast werk van Japanse artiesten als ook internationale rock- en pop-albums. Wel wordt “52nd Street” van Billy Joel gezien als eerste Japanse CD-uitgave met catalogusnummer 35DP 1. Joel krijgt ook de eer van de tweede release: “The Stranger” met volgnummer 2. In de reeks zaten zeker een aantal albums die binnen de lijnen van ons programma vallen. Natuurlijk kon Pink Floyd niet ontbreken en met nummer 4 is “Wish You Were Here” een zeer gezocht item, mede om de reden dat op deze persing het album uit 2 aaneengesloten nummers bestaat. Ook Toto (nummer 5 “Turn Back” en 12 “IV”) Journey met “Escape” (nummer 6) en Reo Speedwagon met “Hi Infidelity” (nummer 4 in de 8P serie) zitten in de reeks. Daarnaast zijn er albums van Simon & Garfunkel, Weather Report en Miles Davis opgenomen. Met het inluiden van het digitale tijdperk groeide de muziekindustrie naar een hoogtepunt in de jaren 1990 en 2000 maar kwam ook de mogelijkheid voor de kleine bands en artiesten om hun muziek uit te brengen op een betaalbare manier. Van dat laatste feit hebben wij als programma zeker de vruchten hebben geplukt. Om het 40-jarig bestaan van de CD te vieren, hebben we een blokje samengesteld uit deze 50 eerste releases. We beginnen met een nummer van Billy Joel, gevolgd door Pink Floyd, Toto en Journey.
Websites:
https://www.discogs.com/lists/First-50-Japanese-CDs/128607
https://www.billyjoel.com/
https://www.facebook.com/billyjoel
https://www.pinkfloyd.com/
https://www.facebook.com/pinkfloyd
https://totoofficial.com/
https://www.facebook.com/totoband
https://journeymusic.com/
https://www.facebook.com/journey
.