NIEUW
Sweet Billy Pilgrim – Dead Man Dancing
– Down I Go
Van “Somapolis” (eigen beheer, 2022)

Het vroege werk van Sweet Billy Pilgrim vergeleken we met de progressieve poprock van Elbow. De laatste keer dat we wat van het Britse kwartet draaiden was in 2015, toen “Motorcade Amnesiacs” verscheen. Dat was een dubbelaar met op de eerste schijf een collectie verrassend eenvoudige en directe liedjes en een tweede met juist het meest proggy en complexe nummer uit de bandcarrière, bijna een kwartier lang. Was het een weerspiegeling van een schisma in de band? Niet lang erná bleef van Sweet Billy Pilgrim namelijk nog een duo over: frontman Tim Eisenburg en Jana Carpenter, wier stem ook voor de split soms de leadzang overnam. Van dit duo verscheen in 2018 het door ons overgeslagen “Wapentak”, dat 8 intieme, meer folky liedjes bevat. Verrassenderwijs is de nu zojuist verschenen opvolger “Somapolis” een uitgekiend studioproduct, waarbij veel zorg is besteed aan de klank. Alle instrumenten staan uitgekiend in het geluidsbeeld en er zit een opmerkelijk diepe basklank aan de mix meegegeven. Stilistisch grijpt dit album enerzijds terug op het bekendste SBP-album “Crown And Treaty”. Denk aan broeierige progressieve popsongs waarin de smachtende stem van Eisenburg volop de ruimte krijgt. Het duo neemt zelf ook veel instrumenten ter hand, maar daarnaast zijn er ook strijkers en blazers uitgenodigd en voor één nummer zelfs een koor. Neem het gevoelvolle “Down I Go” met een arrangement na een minuut of vier prachtig openklapt, waar Eisenburg een fraaie uithaal overheen laat horen. Anderzijds is er ook ruimte voor een handvol luchtiger, behoorlijk dansbare songs, waarin ook de stem van Carpenter meer te horen is. Die songs hebben een behoorlijke eighties-vibe, heel letterlijk in “Get Back To What You Started”, met een vette knipoog naar “Alive & Kicking” van Simple Minds. Het is een prettig stilistisch mengsel dat ons inziens tot een zeer overtuigend album luidt. We belichten de beide gezichten met het genoemde “Down I Go” en de fijne inswinger “Dead Man Dancing” (aan welke eighties-hit doet dat themaatje ons toch denken?).
Website:
http://www.sweetbillypilgrim.com/
https://www.facebook.com/sweetbillypilgrim .

NIEUW
Elder – Catastasis
Van “Innate Passage” (Stickman Records, 2022)

Elder is een in Duitsland gevestigde Amerikaanse band, maar als je “Innate Passage” opzet, zou je eerder gokken dat je met Noren te maken hebt. Er is namelijk een duidelijke verwantschap hoorbaar met een deel van de output van Motorpsycho. Daarbij is dit zesde bandalbum op CD verschenen via Stickman Records, dat ons ook vele Motorpsycho-releases bracht. De overeenkomst zit 'm in de kunde een flink doordenderende stonerrockgroove neer te zetten, gecombineerd met een liefde voor 'vintage' seventiesprog-instrumentarium. Zelfs de wat dunne maar wel prettige zang klinkt bijna als bij de Scandinavische muziekbroeders. Wat Elder heel knap doet is die zwaarte van stonerrock te combineren met subtiele symfo-elementen. Soms zit 'm dan in de afwisseling tussen een gejaagde passage en een ingetogen fragment met een helder repeterend gitaarmotief of gedragen Mellotron-akkoord. Ingenieuzer is het nog als die subtiele elementen door die geluidsmuur weten heen te breken. Zoals bijvoorbeeld de klassieke fiddly-widdly-Moogsolo in “Catastasis”, het openingsnummer waarin ook de Mellotron trouwens kunstig wordt ingezet. Het is een band die gemáákt lijkt voor het Tilburgse Roadburn-festival, waar de groep een decennium geleden al eens een live-album opnam. Nu pas debuteren de Duitse Amerikanen in Xymphonia.
Websites:
https://beholdtheelder.com/
https://beholdtheelder.bandcamp.com/album/innate-passage
https://www.facebook.com/elderofficial/ .

(OP)NIEUW / MIDWINTER
Brons, Dave - When The Snow Thaws
Van "Return To Arda" (Slice Of Life Records, 2022)

Begin december lieten we voor het eerst muziek horen van het derde album van de Britse gitarist/multi-instrumentalist Dave Brons, "Return To Arda”. Dat is het vervolg op het in 2020 verschenen album "Not All Those Who Wander Are Lost", geïnspireerd op het werk van Tolkien. "Return To Arda" grijpt daarop terug maar verbindt daaraan ook nog de thema's “The Sea”, “Soil” en “Sky”, de drie delen waar het album in is opgedeeld. Het resultaat is wederom een prachtige muzikale reis, met rijk gearrangeerde symfonische Celtic prog en met het aan doedelzakgeluid refererende sologitaarspel van Brons als middelpunt. Bijzonder is dat naast een CD en LP er ook een complete film-versie van het album is gemaakt door Brons waarin we hem en veel van zijn medemuzikanten niet alleen in de studio maar ook op prachtige locaties zien spelen met soms werkelijk spectaculair resultaat. Voor deze midwinteraflevering van Xymphonia hebben we het toepasselijke “When The Snow Thaws” uitgekozen.
Websites:
https://www.davebrons.com/
https://davebrons.bandcamp.com/album/return-to-arda
https://www.facebook.com/DaveBronsMusic .

OBSCUUR
Blue Room – Unknown Hero
Van “Blue Room” (Private Music, 1992)

Wat nu volgt is nooit officieel verschenen en dat is een groot gemis voor de muziekwereld! Blue Room is misschien wel de meest interessante afsplitsing die uit Tangerine Dream voort is gekomen en ook de grootste gemiste kans. Blue Room bestond uit de van het 'moederschip' bekende Paul Haslinger en Peter Baumann, aangevuld met John Baxter. Het enige album, simpelweg “Blue Room” geheten, werd in 1992 opgenomen voor Peter Baumanns eigen Private Music, maar dat label ging in 1993 failliet, waardoor de opnames op de plank bleven liggen. Gelukkig waren er al wel wat promocassettes gemaakt (naar verluidt in een oplage van 10 exemplaren) met als gevolg dat de muziek onder de Tangerine Dream-liefhebbers wel ronddwaalt. Het album klinkt productioneel geweldig en doet bij vlagen denken aan het beste van The Blue Nile. Wat zeker op valt is de sterke zang van Baxter, vooral in het dramatische “Undiscovered”. Maar ook de dik 13 minuten durende albumafsluiter “True Confessions” mag er zijn. Waarom “Blue Room” nooit door een ander label is opgepikt is een raadsel maar laten we hopen dat ooit door de meewerkende muzikanten wordt besloten om deze muziek voor een breed publiek beschikbaar te maken. Dat verdient Blue Room zeker.
Websites:
https://www.discogs.com/release/2025924-Blue-Room-Blue-Room
https://www.progarchives.com/album.asp?id=9640
https://www.facebook.com/profile.php?id=100064036533713
https://www.facebook.com/PaulHaslingerMusic
https://www.facebook.com/BaxMusicOfficial .

(OP)NIEUW / VAN EIGEN BODEM / LIVE-TIP
For Absent Friends – Random Draw
Van het album “Disappear (FREIA music, 2022)

Afgelopen september verscheen “Disappear”: het nieuwe, zesde studioalbum van For Absent Friends, kortweg FAF. Feitelijk maakt de Rotterdamse band hiermee een derde doorstart. De eerste periode werd afgesloten met het vertrek, na “Tintinnabulation” (1996), van AT (Alex Toonen). Hij gaf met zijn kenmerkende zangstem FAF een herkenbaar geluid. Met opvolger Hans van Lint werden “The Big Room” (2001) en “Square One” (2006) opgenomen. Toen FAF zo’n tien jaar geleden werd opgeheven gingen Van Lint en oer-leden gitarist Edwin Roes en drummer Edwin Wernke verder in de Genesis-coverband Squonk, met ook Clemens Steenweg (toetsen) en Jan Nieuwenhuis (basgitaar). Het ging toch weer kriebelen om als FAF een album op te nemen. In de covid-periode lag Squonk stil. De heren ging songs schrijven en vervolgens werd besloten om FAF nieuw leven in te blazen. Het resultaat is “Disappear”, een album “Disappear” dat voor een groot deel over dementie gaat en wat dat met je doet. Zanger Hans van Lint had in zijn directe omgeving met deze ziekte te maken. For Absent Friends is een van de optredende bands tijdens Progdreams 2023, op 8 april in Poppodium Boerderij Zoetermeer. Op zondagmidag 21 mei is de groep bovendien te aanschouwen in 't Blok in Nieuwerkerk aan den IJssel op uitnodiging van Progfrog.
Websites:
https://forabsentfriends.nl/
https://www.facebook.com/forabsentfriends
https://forabsentfriends.bandcamp.com/ .

TERUGBLIK
P.F.M. - Mondi Paralleli
– Umani Alieni
Van “I Dreamed Of Electric Sheep” / “Ho Sognato Pecore Lettrice” (InsideOut / Sony Music, 2021)

Eén van de beste optredens die Xymphonia-teamlid afgelopen jaar zag vond hij het optreden van P.F.M. De Italianen traden op tijdens het Night Of The Prog festival in het Lorelei Amphitheater. Het was op één van de warmste dagen van 2022, waar P.F.M. (Premiata Forneria Marconi) op 24 juli de afsluitende band van het driedaagse festival was. Op de (gelukkig ietwat afgekoelde) zwoele zomeravond kwam de muziek van de Italoproggers helemaal tot zijn recht. Uiteraard werden naast de nodige klassiekers uit de seventies ook stukken gespeeld van de recentste plaat “I Dreamed Of Electric Sheep” / “Ho Sognato Pecore Lettrice”. Het album bevat twee schijven: de eerste bevat de Engelstalige versie, de tweede de Italiaanstalige. Drummer/zanger Franz Di Cioccio, het enige originele lid van de huidige bezetting, zegt geïnspireerd te zijn geraakt door de film Blade Runner. Die film is gebaseerd op het boek "Do Androids Dream Of Electric Sheep?'' van Philip K. Dick. Vanuit de vraag die met die titel gesteld wordt, is het concept voor dit album ontwikkeld. Het album laat een slimme mix horen van modern aandoende prog met frisse ritmes en een poppy inslag én een klassiek symfonisch rockgeluid. Websites:
https://www.pfmworld.com/
https://www.facebook.com/premiataforneriamarconiofficial .

AJAZZROCK
Casiopea - Asayake
Van "Super Flight" (Alfa, 1979) (tevens verschenen op de verzamel-CD "The Soundgraphy" (Alfa, 1984)

De Japanse fusionformatie Casiopea werd in 1976 opgericht en debuteerde in 1979 met "Super Flight". De groep rondom gitarist Issei Noro en bassist Tetsuo Sakurai wordt steevast geroemd om de superstrakke uitvoering van het toegankelijke materiaal. Dat de musici dat al vanaf dat eerste album doen is goed te horen op "Asayake", dat we voor vanavond hebben uitgezocht. Overigens bestaat de band nog steeds en bracht het onder de groepsnaam Casiopea-P4 dit jaar de CD "New Topics" uit. Van de oorspronkelijke bezetting is alleen Issei Noro nog present.
Websites:
http://www.casiopea.co.jp/
https://nl-nl.facebook.com/Casiopea/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Gatekeepers, The - A Compomising Direction
- All The Way To The Bank
- I Like The Normal Things
Van "The Gatekeepers" (Think Like A Key Music, 2022)

The Gatekeepers is een project van Alex Wroten. Deze in Los Angeles wonende componist, schrijver en regisseur heeft een al ruim 20 jaar bestaande staat van dienst. Met de progopera "The Gatekeepers" begeeft hij zich op het terrein van progressieve muziek. Het verhalende conceptalbum beschrijft de strijd die een ambitieus muzikant voert om zijn werk aan de man te brengen. Wat dat betreft kun je het een moderne variant op Kevin Gilberts "The Shaming Of The True" noemen. Wroten, die zelf een grote hoeveelheid instrumenten bespeelt, heeft zich weten te omringen met een onwaarschijnlijke groep instrumentalisten en zangers uit de progressieve muziekwereld. Deze zijn onder meer uit de Canterbury Scene, R.I.O., zogenaamd "left-field rock", singer-songwriterwereld en jazz(rock) afkomstig. Wat te denken van de mysterieuze oogbollen van The Residents, Morgan Ågren van de Mats/Morgan Band en Frank Zappa, Mont Campbell van Egg en National Health, Frédéric L'Épée van Shylock, Philharmonie en Yang, Duncan Mackay van Cockney Rebel en 10cc, Matthew Parmenter van Discipline en Robert Webb van England. De muziek zelf heeft raakvlakken met de opera's van Kurt Weill en Bertolt Brecht, Jesus Christ Superstar, Laurie Anderson en de gesproken teksten van Geoff Mann bij Twelfth Night. En hoewel de nadruk ligt op de teksten, is er ook voldoende te genieten van compacte Moog-, fluit-, saxofoon- en vioolsolo's, Mellotron- en synthesizerakkoorden en veelzijdig gitaarspel. We zullen iedere week in chronologische volgorde enkele nummers van het verhaal laten horen. Vanavond het slot van deze in de woorden van Wroten "avant-rock opera over afwijzing". In "A Compromising Direction" horen we van collega's dat het normale werk dat de Artiest op kantoor moet uitvoeren te lijden heeft onder zijn artistieke kruistocht. Pas als hij gemotiveerd wordt zijn hart en ziel in zijn werk te stoppen, beseft hij dat succes ook op zo'n manier bereikt kan worden. Met andere woorden 'het is dan wel niet creatief, maar het betaalt de rekening', zoals gezongen in "All The Way To The Bank". Het is dan ook onoverkomelijk dat de Artiest uiteindelijk in "I Like The Normal Things" eieren voor zijn geld koopt en zijn artistieke dromen verruilt voor commerciële dingen. Helaas...
Websites:
https://www.alexwroten.com/
https://www.gatekeepersalbum.com/
https://thinklikeakey.bandcamp.com/album/the-gatekeepers-2
https://www.facebook.com/tlakmusic/ .

KERSTMIS / IN HET NIEUWS
Rhodes, Happy: - Oh Holy Night
Van "The Keep" (Aural Gratification, 1995)

In juli dit jaar bracht 7d Media, het label van Trey Gunn, een toureditie uit van "Slow Burn", het live-album van de uitzonderlijke Peter Gabriel-coverband Security Project. De CD werd aanvankelijk alleen tijdens de tour verkocht, maar er worden momenteel ook nog enkele exemplaren via Bandcamp aangeboden. Mooie gelegenheid om na de live-CD "Contact" nog eens de visie van het gezelschap van Trey Gunn, Happy Rhodes, Jerry Marotta, Michael Cozzi en David Jameson op Gabriel- en Genesisnummers te horen. Met zangeres Happy Rhodes heeft Security Project vanaf 2016 een intrigerende frontvrouw aangetrokken die daarvoor talloze platen onder haar eigen naam maakte. Op "The Keep" uit 1995, een CD met speciale versies van voorheen onuitgebrachte of alleen live ten gehore gebrachte songs, staat het mooie kerstlied "Oh Holy Night", dat in aflevering 769 al eens voorbij kwam in Xymphonia, maar dat we graag nog eens uitzenden. Ze biedt het nummer nu als download te koop op Bandcamp aan, waarbij de opbrengsten zullen gaan naar http://uanimals.org/ , dat helpt om dieren te redden die lijden onder de oorlog in Oekraïne.
Websites:
https://www.7dmedia.com/news/2022/7/29/security-project-slowburn-tour-edition
https://securityproject.bandcamp.com/album/slowburn-tour-edition
http://happyrhodes.org/
https://www.facebook.com/happyrhodesfanpage
https://happyrhodes7d.bandcamp.com/track/oh-holy-night .

Wallimann, David – Away In A Manger
Van "The Christmas Album" (eigen beheer, 2008)

David Walliman begon in zijn tienerjaren gitaar te spelen. Vervolgens behaalde hij verschillende diploma's voor gevorderde gitaar en professionele muzikant aan vooraanstaande scholen in Frankrijk voordat hij in 2005 naar de Verenigde Staten emigreerde om daar zijn muziekcarrière voort te zetten. Terwijl hij in een coffeeshop werkte om 'de rekeningen te kunnen betalen', begon Walliman met het aanbieden van achtergrondtracks op zijn site GuitarPlayback.com. Al gauw daarna werkte hij voor een aantal bands, waaronder Glass Hammer en Public Alchemy, waarmee hij zowel platen opnam als live speelde. Zijn website en vooral ook zijn YouTube-kanaal worden bezocht door duizenden gitaristen die zich willen ontwikkelen en inspiratie zoeken. In 2008 bracht de gitarist in eigen beheer “The Christmas album” uit, een verzameling geherarrangeerde klassieke kerstnummers. Ofwel: kerst met een twist. Wij kiezen voor “Away In A Manger”, een bekende Engels kersttraditional.
Websites:
https://davidwallimann.com/
https://www.youtube.com/watch?v=KEnibvHmu-I
https://www.facebook.com/dwallimann
https://www.facebook.com/guitarplayback .

Big Big Train - Snowfalls (live 2022)
Oorspronkelijke versie op de single “Merry Christmas” (English Electric, 2017)

Jongstleden 5 september was het dan eindelijk weer zo ver: Big Big Train op een Nederlands concertpodium. Die avond stond de band in Poppodium Boerderij in Zoetermeer en presenteerde daar de nieuwe line-up met Dave Foster (gitaar), Clare Lindley (viool), tijdelijke toetsenist Oskar Holldorf (van Dim Gray) en natuurlijk de nieuwe frontman, zanger/toetsenist Alberto Bravin. Laatsgenoemde had de niet te benijden taak op zich genomen om in de voetsporen van de helaas te vroeg overleden David Longdon te treden. Bandleider Gregory Spawton en co. hebben gelukkig voor een zanger gekozen met een heel andere klankkleur als Longdon die echter ook in staat is om goed recht te doen aan het werk dat hij met Big Big Train heeft gedaan. Voor diegenen die er niet bij waren is er nu de mogelijkheid om zelf te checken hoe Bravin het doet door middel van de video en tevens via Bandcamp uitgebrachte single “Snowfalls”. De originele versie was te vinden op de kerstsingle “Merry Christmas” van 5 jaar geleden. Deze nieuwe versie werd tijdens de soundcheck 's middags op 5 september in Zoetermeer gefilmd door het camerateam van John Vis.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/groups/bigbigtrain
Dit nummer op YouTube:
Dit nummer op Bandcamp: .

KERST / 10 JAAR / IN HET NIEUWS
Chris - Passing Of Time
– Midwinter Memoirs
Van "Snow Stories" (FREIA Music, 2012)

Afgelopen week liet Christiaan Bruin sinds lange tijd weer eens van zich horen. Hij presenteerde de compleet vernieuwde tweede versie van zijn muziek-app CELESTA. Deze app maakt muziek, maar die klinkt nooit twee keer hetzelfde. Binnen de app vlieg je rond in een universum waar vele sterren en planeten zweven, die allemaal een uniek geluid voortbrengen. Je creëert bij je reis erdoorheen je eigen multi-gelaagde compositie met het materiaal dat Bruin er de laatste jaren voor heeft ontwikkeld. Qua lineaire muziek, al dan niet op CD of DVD, hebben we sinds de drie “Inventions”-projecten (waarvan de laatste in 2019) en de live-DVD van Mayra Orchestra uit 2020 niet veel meer van hem vernomen. Wat daar vast ook aan heeft bijgedragen is, dat hij afgelopen september vader is geworden van een dochter, hoewel wij hopen dat dit misschien ook weer voor inspiratie kan zorgen. Voor deze kerstaflevering van Xymphonia grijpen wij terug naar het album “Snow Stories”, dit jaar op de kop af 10 jaar geleden verschenen onder zijn artiestennaam Chris. We kiezen voor het licht Beatlesque “Passing Of Time” dat naadloos overloopt in “Midwinter Memoirs”.
Websites:
http://www.christiaanbruin.com/
https://christiaanbruin.bandcamp.com/album/snow-stories
https://www.facebook.com/cbinventions/
https://play.google.com/store/apps/details?id=com.christiaanbruin.celesta .

I.E.M. – An Escalator To Christmas
Van “An Escalator To Christmas” (Tonefloat, 1999)

Steven Wilson heeft in zijn rijke muzikale carrière veel alter ego’s versleten. Naast zijn ‘reguliere carrière waren die zijprojecten vaak een uitlaatklep voor het experimentelere werk. Hij begon hier al piepjong mee, onder de namen Altamont, Karma en, jazeker, ook Porcupine Tree begon als zo'n zijproject. Met I.E.M., oftewel Incredible Expanding Mindfuck, liet hij voornamelijk zijn voorliefde voor echte Krautrock zoals die gemaakt werd door bijv. NEU!, doorklinken. In 1996 debuteerde I.E.M. Met een in gelimiteerde oplage verschenen, naar de projectnaam vernoemd album. Drie jaar later volgde de single “An Escalator To Christmas”, een uit 10 delen bestaande suite, die net als de voorganger geheel geïmproviseerd tot stand is gekomen. Wilson liet deze projectnaam nadien nog twee keer opduiken; het laatste album verscheen in 2001. Alle werk is verzameld in een mooi boxje, "Complete Recordings 1996 – 2001", dat in 2010 door Tonefloat werd uitgebracht.
Websites:
https://stevenwilsonhq.com/sw/recordings/iem/
https://iemmusic1.bandcamp.com/album/an-escalator-to-christmas
https://www.facebook.com/StevenWilsonHQ .

NIEUW / OPENER
Kansas – Can I Tell You (2022 version)
Van “Another Fork In The Road: 50 Years Of Kansas” (InsideOut / Sony Music, 2022)

In 2023 bestaat Kansas 50 jaar en dat wordt gevierd! Nu is er alvast een compilatie verschenen, bestaande uit 3 CD's. Dit “Another Fork In The Road: 50 Years Of Kansas” is uitgebracht door het huidige label InsideOut, maar het is gelukt om van alle officieel verschenen studio- en live-albums materiaal te licenseren. De compilatie opent met de song die de deuren voor de groep destijds opende: “Can I Tell You”. De demo ervan was het eerste dat de charismatische labelbaas Don Kirschner te horen kreeg, nu meer dan een halve eeuw geleden. Voor de gelegenheid heeft de huidige bezetting de song opnieuw opnomen. In die line-up vinden we nog twee leden van destijds (drummer Phil Ehart en gitarist Richard Williams). Bassist Billy Greer en violist David Ragsdale debuteerden ook alweer meer dan 30 jaar geleden, zanger Ronnie Platt en toetsenist Tom Brislin zijn van recente datum. Ze zetten een spetterende 2022-versie van “Can I Tell You” neer. De compilatie vervolgt met meer van deze bezetting, van “The Absence Of Presence” (2020), vervolgens wordt er album voor album teruggeteld naar 1974, toen het titelloze debuut verscheen. Na Platt horen we dus ook Steve Walsh en tussendoor John Elefante als leadzangers en wordt er stilistisch gelaveerd tussen volbloed epische, symfonische rock en puntige hardrock en allerlei tussenvormen. Het boekje bevat allerlei afbeeldingen van Kansas-parafernalia door de jaren heen en een bandhistorie aan de hand van interviews met de huidige Kansas-leden die vol bewondering spreken over hun voorgangers.
Website:
https://www.kansasband.com/
https://www.facebook.com/KansasBand .

NIEUW / LIVE-TIP
Millenium – Brightness Hidden In The Dark
– Tales From Imaginary Movies (The End Credits)
Van “Tales From Imaginary Movies” (LYNX Music, 2022)

Millenium is wellicht de bekendste artistieke uiting van toetsenist/componist Ryszard Kramarski, die tevens het label LYNX Music runt en platen uitbrengt met zijn The Ryszard Kramarski Project (tRKproject). Er gingen sinds de eeuwwisseling weinig jaren voorbij zónder nieuw Millenium-album. Stuk voor stuk platen vol degelijke, melodieuze neoprog, gedragen door de herkenbare zang van Łukasz Gałęziowski (ofwel Łukasz Gall) en al 20 jaar ook het meeslepende gitaarspel van Piotr Plonka. Kramarski's eigen keyboardwerk is ver verwijderd van vingervlugge virtuositeit, puur gericht op het neerzetten van een volle, aansprekende sound. Het nu verschenen “Tales From Imaginary Movies” is het eerste met de ook van tRKproject bekende zanger Dawid Lewandowski, die een misschien ietwat dunnere, maar niet onprettige stem bezit. Millenium is nooit een band geweest die het in de vernieuwing gezocht heeft, ook nu is weer volop gericht op herkenbaarheid, mede door duidelijke knipogen naar grote voorbeelden. Maar wel dusdanig dat velen er voor zullen vallen. Tekstschrijver Zdzisław Zabierzewski werkte al mee aan recente Millenium- en tRKproject-albums en bedacht een concept waarbij een jonge, ambitieuze acteur van auditie naar auditie gaat, jagend op grote filmrol. Tussen intro en outro schotelt Zabierzewski ons 7 samengevatte filmscripts voor. Hoogtepunt is “Brightness Hidden In The Dark” met tussen de coupletten steeds weer een gave solo voor Plonka die de diverse sounds van David Gilmour door de jaren heen langsloopt. Behalve in de slotsolo, waarin hij met twee partijen over elkaar heen wel heel opzichtig knipoogt naar de slotsolo van “Hotel California”. We vervolgen met de sfeervolle, korte instrumentale afsluiter die passend “Tales From Imaginary Movies (The End Credits)” is getiteld. Volgend jaar op 8 april, zal Millenium voor het eerst in Nederland concerteren, tijdens het Progdreams Festival in Poppodium Boerderij te Zoetermeer.
Websites:
https://www.facebook.com/millenium.progrock
https://www.lynxmusic.pl/ .

NIEUW
Kilbey Kennedy – Galaxy
Van “The Strange Life Of Persephone Nimbus” (eigen beheer, 2022)

Het duo Steve Kilbey en Martin Kennedy maakt al behoorlijk wat jaren samen muziek en op Bandcamp tellen we maar liefst 27 releases. Kilbey is misschien wel het meest bekend van de twee, als oprichter en meest prominent lid van The Church. Kennedy kennen we van zijn band All India Radio, dat ook al een kleine 50 titels uitbracht. De duo-activiteiten begonnen nadat Steve Kilbey in 2009 Martin Kennedy benaderde met de vraag of hij nog wat muziek op de plank had liggen: het begin van een inmiddels rijk oeuvre. De albums van het duo bevatten voornamelijk dromerige ambientpop met de nodige psychedelica- en spacerocktrekjes. Er zijn invloeden van Pink Floyd en daarnaast toch ook zeker Tangerine Dream en Air te ontwaren. Vaak wordt er een alternatieve wereld gecreëerd, die als overkoepelend concept fungeert voor de nummers. Dit geldt ook voor het recent verschenen “The Strange Life Of Persephone Nimbus”. Het is het tweede deel van wat een drieluik moet worden, waarin we in heuse science-fictionmodus de hoofdpersoon volgen in haar leven tussen twee fictieve werelden. De lijn van het vorig jaar verschenen, succesvolle “Jupiter 13” is voortgezet, waarbij er soms zelfs nog een schepje bovenop is gedaan. Dat het album op het afgelegen Tasmanië is opgenomen heeft zo zijn weerslag gehad op de muziek. De dromerige, vertellende zang van Kilbey zweeft over de muziek en wordt hier en daar aangevuld door samples van gesproken teksten. Laten we maar gewoon gaan luisteren naar de muziek van dit duo. We gaan zeker meer van Kilbey Kennedy laten horen in de toekomst.
Websites:
https://www.kilbeykennedy.com.au/
https://www.facebook.com/kilbeykennedy
https://kilbeykennedy.bandcamp.com/album/the-strange-life-of-persephone-nimbus .

IN HET NIEUWS
Dalis Car - Artemis
- Artemis Rise
Van "The Waking Hour" (Beggars Banquet, 1984) en "InGladAloneness" (MK/51 Records, 2012)

Afgelopen zondag kwam de Orion-capsule van de NASA in het kader van het Artemis 1-programma terug op aarde. De naam "Artemis" komt uit de Griekse mythologie. Deze godin was de dochter van Zeus. Ze was zowel de godin van de jacht als van de maan en bovendien de tweelingzus van Apollo, wat de connectie met de NASA verklaart. De naam "Artemis" is ook geliefd in de muziekwereld. Volgens All Music zijn er honderden songtitels waarin de naam voorkomt. Het duo Dalis Car, bestaande uit Bauhaus-zanger Peter Murphy en Japan-bassist Mick Karn, gebruikte "Artemis" zelfs twee keer. De eerste keer was in 1984 op het debuut "The Waking Hour", waar het nummer "Artemis" op prijkt. Toen Karn in 2011 had verkondigd ernstig ziek te zijn, kwam het tweetal weer bij elkaar om de EP "InGladAloneness" op te nemen, met daarop de song "Artemis Rise". Mooie gelegenheid om deze twee stukken eens achter elkaar te draaien.
Websites:
https://www.petermurphy.info/
https://www.facebook.com/petermurphyinfo
http://mickkarn.net/
https://www.facebook.com/mickkarnofandabout
https://www.facebook.com/JapanKarnDalisCar
http://www.c-able.ne.jp/~gd4jhdmg/mickkarn/
https://mickkarn.proboards.com/ .

NIEUW
Ferguson, Ali - Stare Into Sunlight (Release / Control)
- The Catacombs
Van "The Contemplative Power Of Water" (Little Blue Room, 2022)

Tips van luisteraars zijn altijd welkom en zo werden we een tijdje geleden geattendeerd op het album "The Contemplative Power Of Water" van Ali Ferguson, waarbij deze luisteraar de vergelijking maakte met het Karnataka-zijproject Chasing The Monsoon. Dat maakte ons gelijk nieuwsgierig aangezien dat een album is dat zeer goed werd ontvangen binnen het Xymphonia-team. Het album opent met ambientklanken en een langzaam opbouwende sfeer en als dan de gitaar zijn intrede doet zijn we helemaal in de klankwereld van Pink Floyd ten tijde van “Wish You Were Here” (maar ook wel het latere “Sorrow”). ...En dan beseffen we ineens dat Ferguson al eens vaker in ons programma te horen is geweest, want hij is al jaren de vaste gitarist in de band van Ray Wilson (Stiltskin, Genesis) en zorgde met name met zijn spel voor de spreekwoordelijke kers op de taart van Wilsons recentste album "The Weight Of Man" (2021). De openingstrack is het eerste deel van het driedelige titelstuk, dat de rode draad door het album vormt. Ferguson laat hierin zijn liefde voor atmosferische klanken vrijelijk de loop. Wat gelijk opvalt is de prachtige productie, met een mix van traditionele rock en elektronica, eigenlijk precies zoals bij Chasing The Monsoon. Maar daar waar dat project een samenwerking was van meerdere muzikanten, is Ali Ferguson grotendeels alleen verantwoordelijk voor alle muziek, gitaar, bas, toetsen, vocalen etcetera. Voor wat aanvullende inkleuring deed hij overigens wel een beroep op wat gastmuzikanten. Het resultaat is een album dat een schoolvoorbeeld kan zijn voor hoe je moderne progressieve rock kunt maken in deze tijd. Zoals gezegd, we horen Pink Floyd terug en ook bands die die invloed altijd in zich hebben gedragen zoals RPWL, maar ook wel het latere werk van Quidam.
Websites:
https://www.aliferguson.com/
https://aliferguson.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/alifergusonofficial .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Leprous – Running Low
Van “Apheleon” (InsideOut, 2021 ; 2CD Tour Edition: 23 februari 2023)

Leprous heeft aangekondigd dat op 23 februari via InsideOut Music een speciale 'toureditie' van het recentste album “Aphelion” verschijnt. Naast het originele album, uitgebracht in 2021, zijn twee bonustracks toegevoegd en op een aparte bonus-CD zijn zes live-tracks te horen – bij elkaar 40 minuten. De opnamen zijn eerder dit jaar gemaakt tijdens optredens op het Motocultor Festival in Frankrijk en in Berlijn, Duitsland. Vinyl-fanaten hoeven het originele album niet per se opnieuw te kopen. De nieuwe live-tracks zullen namelijk ook afzonderlijk verkrijgbaar zijn als gelimiteerde transparante lichtblauwe 180grams LP, getiteld “Live 2022”. Die komt wel iets later uit, pas op 5 mei. Eerder meldden we over dit achtste album van de Noorse band, dat het muzikaal in het verlengde ligt van voorganger “Pitfalls”. De koers met het meer elektronische en poppy geluid is gehandhaafd. Afwisselende korte luchtige nummers met langere proggy stukken zorgen ervoor dat je het album moeiteloos keer op keer beluistert. Leprous gaat in februari ook weer op tournee, samen met support acts Monuments en Kalandra. Op 4 februari kun je naar de Keulse Essigfabrik, op 5 februari naar TivoliVredenburg in Utrecht en op 6 februari naar de Muziekgieterij in Maastricht. Vorige week konden we al melden dat Leprous-zanger Einar Solberg solo te aanschouwen is op de eerste dag van het Prognosis festival, op 15 april 2023 in de Eindhovense Effenaar. Websites:
https://www.leprous.net/
https://www.facebook.com/leprousband .

ALBUM VAN DE MAAND
Gatekeepers, The - The Pundit
- I Think I Like The Strange Things?
- Obscurity
- The Algorithm
Van "The Gatekeepers" (Think Like A Key Music, 2022)

The Gatekeepers is een project van Alex Wroten. Deze in Los Angeles wonende componist, schrijver en regisseur heeft een al ruim 20 jaar bestaande staat van dienst. Met de progopera "The Gatekeepers" begeeft hij zich op het terrein van progressieve muziek. Het verhalende conceptalbum beschrijft de strijd die een ambitieus muzikant voert om zijn werk aan de man te brengen. Wat dat betreft kun je het een moderne variant op Kevin Gilberts "The Shaming Of The True" noemen. Wroten, die zelf een grote hoeveelheid instrumenten bespeelt, heeft zich weten te omringen met een onwaarschijnlijke groep instrumentalisten en zangers uit de progressieve muziekwereld. Deze zijn onder meer uit de Canterbury Scene, R.I.O., zogenaamd "left-field rock", singer-songwriterwereld en jazz(rock) afkomstig. Wat te denken van de mysterieuze oogbollen van The Residents, Morgan Ågren van de Mats/Morgan Band en Frank Zappa, Mont Campbell van Egg en National Health, Frédéric L'Épée van Shylock, Philharmonie en Yang, Duncan Mackay van Cockney Rebel en 10cc, Matthew Parmenter van Discipline en Robert Webb van England. De muziek zelf heeft raakvlakken met de opera's van Kurt Weill en Bertolt Brecht, Jesus Christ Superstar, Laurie Anderson en de gesproken teksten van Geoff Mann bij Twelfth Night. En hoewel de nadruk ligt op de teksten, is er ook voldoende te genieten van compacte Moog-, fluit-, saxofoon- en vioolsolo's, Mellotron- en synthesizerakkoorden en veelzijdig gitaarspel. We zullen iedere week in chronologische volgorde enkele nummers van het verhaal laten horen. Vanavond ontmoet de muzikant in "The Pundit" de laatste gatekeeper, een kunstcriticus die uiteraard onderdeel is van het hele systeem en daarom niets van deze "left-field" muziek moet hebben. In "I Think I Like The Strange Things?" gaat de Artiest door alle negativiteit aan zijn eigen werk twijfelen, al wil hij nog geen compromissen sluiten, terwijl het grote publiek in "Obscurity" nog steeds tevergeefs wacht op iets speciaals. Tenslotte denkt de artiest in "The Algorithm" zijn heil te kunnen vinden op het internet en wel in de gecontroleerde kracht van algoritmes op sociale media. Daar had Kevin Gilbert in zijn jaren inderdaad nog nooit van gehoord.
Websites:
https://www.alexwroten.com/
https://www.gatekeepersalbum.com/
https://thinklikeakey.bandcamp.com/album/the-gatekeepers-2
https://www.facebook.com/tlakmusic/ .

LIVE-TIP
Wishone Ash – It's Only You I See
Van het album: "Coat Of Arms" (Steamhammer, 2020)

Op vrijdag 27 januari 2023 verwelkomt Serious Music Alphen opnieuw (voor de vierde keer) de legendarische Engelse rockband Wishbone Ash. Dit optreden staat in het teken van het begin 2020 verschenen album “Coat Of Arms”. Wishbone Ash werd in 1970 opgericht door Andy Powell en Martin Turner en ontwikkelde zich tot pionier in het gebruik van de ‘twin lead-gitaren'. De wereldwijde doorbraak kwam in 1972 met het album “Argus”, dat 50 jaar later nog steeds wordt beschouwd als een van de beste classic rock albums aller tijden. In 1995 verliet Martin Turner de band definitief en nam Andy Powell het heft in eigen handen met nieuwe muzikanten, nieuwe albums en vele live concerten. De samenstelling van Wishbone Ash is niet gewijzigd ten opzichte van het concert in 2018. De band bestaat uit Andy Powell (leadgitaar en zang) , Bob Skeat (bass en backing vocals), Joe Crabtree (drums) en Mark Abrahams (tweede leadgitarist). Wishbone Ash staat nog altijd garant voor kwalitatief hoogstaande en zeer gevarieerde concerten, waarbij niet alleen het beroemde oudere werk (zoals klassiekers als “The King Will Come” en “Warrior”) aan bod komt, maar ook hun recentere albums (“Blue Horizon”, “Clan Destiny”, “Bonafide”) en uiteraard ook het recente “Coat of Arms”. Aldus schrijft Stichting Serious Music, op wiens uitnodiging de groep op 27 januari zal optreden in het ParkVilla in Alphen aan den Rijn. Daarna volgen nog o..a. optredens in de Harmonie in Bonn (1 februari 2023) en de Rosenhof in Osnabrück (9 februari 2023). Wij waren twee jaar geleden vol lof over het al aangehaalde 25ste Wishbone Ash-studioalbum en presenteren u met graagte nog een nummer met “IT's Only You I See”.
Websites:
https://wishboneash.com/
https://www.facebook.com/wishbone.ash.official .

LIVE-TIP
Cockney Rebel – Death Trip
Van “The Human Menagerie” (EMI, 1973)

Het Britse Cockney Rebel kunnen we zeker bestempelen als cultband. De band rond Steve Harley heeft een grote mate van populariteit gekend in eigen land en daarbuiten en was zowel bij het publiek als bij de pers geliefd. Het bandgeluid was dan ook eigenzinnig: op de eerste platen schuurde dat tegen progrock aan, maar dan wel verwoven met de glamrock die begin jaren zeventig ook zeer populair was. ...En dat terwijl de band geen gitarist had. Harley had wat omzwervingen in de folkrockscene gemaakt voordat hij Cockney Rebel oprichtte en de kans kreeg om voor EMI een eerste album op te nemen. Daaraan heeft de band overigens niet zo’n fijne herinnering. Vooral de samenwerking met producer Neil Harrison verliep stroef, ondanks dat deze een behoorlijk budget heeft los te weken bij de platenmaatschappij: ongekend voor die tijd. Harrison had dit nodig omdat hij op de lange stukken een orkest wilde gaan gebruiken. Vooral violist Jean-Paul Crocker was hier niet zo over te spreken, omdat de volgens hem te gladde sound van het album zo geen recht doet aan het livegeluid van de band. Het nummer “Sebastian” werd buiten Groot-Brittannië een grote hit maar in eigen land bleef hitsucces uit door het gebrek aan een echte single die voldeed aan het reguliere hitparade-format. Dus scheef Harley het nummer “Judy Teen” dat alleen op single verscheen. Het leidde zowaar tot de gehoopte doorbraak, ondanks dat het uit de toon viel met de rest van het materiaal. Dit zorgde tijdens concerten nogal eens voor wat opschudding en zelfs vechtpartijen. Na een tweede album ontstond er frictie tussen de leden en bleef Harley alleen achter met drummer Stuart Elliot. De bandnaam veranderde in Steve Harley & Cockney Rebel, maar die toevoeging verviel eind jaren zeventig helemaal toen Harley écht solo ging. De magie van de eerste twee albums werd echter nooit meer gehaald en ook het succes niet. Een aantal jaren geleden heeft Harley het oude werk weer uit de mottenballen gehaald en hij toert nu regelmatig met nieuwe bandleden, maar wel weer onder de vertrouwde lange naam Steve Harley & Cockney Rebel. Komend jaar komt hij voor diverse concerten naar ons land, zo is hij op 26 april te zien in Hedon te Zwolle met zijn nieuwe band. We gaan nu luisteren naar het duistere “Death Trip” van het
Websites:
https://www.steveharley.com/
https://www.facebook.com/steveharleyCR/ .

IN HET NIEUWS
Knight Area – Peace Of Mind
– For Those Who Fell
Van het album; "D-Day II - The Final Chapter" (Butler Records, 2022)

Knight Area stopt ermee. De leden van de rockband uit Boskoop kiezen na 19 jaar hun eigen pad. Met de aankondiging van een afscheidsconcert luiden de bandleden hun aanstaande vertrek in. De afgelopen 4 jaar is er veel tijd gestoken in de productie en realisatie van twee albums met het thema D-Day (“D-Day” en “D-Day II - The Final Chapter”). Met de lancering van deze twee laatste albums, die wereldwijd goed ontvangen zijn, is er een creatief hoogtepunt bereikt: het beste moment om te stoppen. Gerben Klazinga, toetsenist en oprichter verwoordt het op de website van iO Pages als volgt: “Na zoveel mooie jaren met fantastische hoogtepunten, denk aan de albums die we hebben uitgebracht maar ook alle internationale locaties waar we hebben mogen spelen, is het ergens goed zo. We realiseren ons dat we creatief gezien onze beste producties hebben gemaakt en dan voelt het goed om het af te sluiten. We gaan alle muzikale hoogtepunten en uiteraard onze crewleden en trouwe fans enorm missen en we willen iedereen heel erg bedanken voor alle steun die we jarenlang hebben mogen ontvangen.” Knight Area is in 2004 opgericht en heeft in de afgelopen jaren 10 albums uitgebracht en ruim 100 internationale optredens verzorgd. In 2012 won Knight Area de iO Pages Award voor beste album met “Nine Paths”. Het laatste concert van Knight Area vindt plaats op zondagmiddag 10 december 2023 in Luxor Live te Arnhem. Pieter van Hoorn, drummer: “hier gaan we echt een mooi slotfeest van maken. We gaan nog een keer echt hard knallen en halen alles uit de kast. Voor de band, de crew en de trouwe fans het moment om het nog een keer te kunnen vieren. Wij hopen dat iedereen erbij kan zijn en dat wij een volle zaal hebben.”, zo vertelde hij aan iO Pages.
Websites:
https://knightarea.com/
https://www.facebook.com/knightarea .

IN MEMORIAM: TRACY HITCHINGS
Strangers On A Train – Sacrifice
Van “The Key” (SI Music, 1990)

Afgelopen week overleed Tracy Hitchings, slechts 60 jaar oud, aan de gevolgen van kanker. We leerden de Britse zangeres dik 32 jaar geleden kennen als frontvrouw van Quasar, waarbij ze schitterde op het album “The Loreli” uit 1990. Die band viel daarna al snel uit elkaar, maar van Hitchings expressieve vocalen konden we niet lang daarna al genieten op het kamerprogproject Strangers On A Train. Deze samenwerking met toetsenist/componist Clive Nolan en gitarist Karl Groom maakte met “The Key” het eerste album op het roemruchte Nederlandse label SI Music ('Simply One'). Het releasejaar is dan wel 1990, de echte introductie vond plaats op Eerste Paasdag 1991 in een tripelconcert met de makers van de volgende twee SI-uitgaven: Egdon Heath en The Last Detail. Het trio maakte veel indruk met een integrale vertolking van het album, dat twee jaar later een vervolg kreeg met “The Key 2”. Met Nolan maakte ze vervolgens haar enige solo-album “From Ignorance To Ecstasy” en was ze te horen op een album van de Oostenrijker Gandalf. Enkele jaren later werd Hitchings herenigd met enkele andere ex-Quasar-leden die Landmarq waren begonnen en die na het vertrek van frontman Damian Wilson weer bij haar uitkwamen. Ze bleef jarenlang de band trouw, tussendoor haar medewerking verlenend aan albums van o.a. Pendragon, Magnums Bob Catley en het duo Clive Nolan & Oliver Wakeman. Zelfs nadat de liefde haar naar Australië deed emigreren was ze van plan Landmarq-zangeres te blijven maar dat bleek toch niet haalbaar. Ze was in de jaren ervoor al eens genezen verklaard van kanker, maar helaas keerde die ziekte terug en werd haar fataal. Wij gaan terug naar dat kamerprogalbum uit 1990/1 met slechts stem, piano, elektrische gitaar en hier en daar wat synthesizers: “The Key”. Na het intro laat het gedreven “Sacrifice” de kracht van Hitchings stem in volle glorie horen.
Facebook-websites met in memoriams van haar oude companen:
https://www.facebook.com/landmarqtheband
https://www.facebook.com/clive.nolan.7.

Zmyslowski, David - The Best Of Us
Van "Ocean Station – Turning The Page Chapter II" (eigen beheer, 2021)

"Ocean Station – Turning The Page Chapter II" was in 2021 het tweede album van David Zmyslowski. De voorheen bij Nemo, Element V en Opale excellerende gitarist/toetsenman/bassist afficheert zichzelf qua stijl tussen grootheden als Joe Satriani, David Gilmour en Steve Lukather. Dat het hier om drie stilistisch behoorlijk van elkaar verschillende artiesten gaat, toont de veelzijdigheid van de tien instrumentale composities. Dat blijkt ook uit de verzorgde opbouw van het album. Na de subtiele opener "A New Beginning" wordt het tempo iets opgeschroefd met de ontspannen rocker "Endless Road", waarin Zmyslowski al een glimp van zijn virtuositeit openbaart. In het groovy "Broken Step", met lekker opzwepend drumwerk van voormalig Nemo-collega Jean Baptiste Itier, wordt in het tussenstuk enigszins gas teruggenomen voor een gevoelige solo. In "Won’t Get Fooled" jubelt de zessnaar wederom ongegeneerd, waarna in "The Bridge Between Generations", het meest complexe en met zeven minuten tevens langste nummer, een gierend duet wordt aangegaan met de eveneens van Nemo bekende snarenplukker Jean Pierre Louveton. De deels akoestische ballade "The Call Of The Ocean", de meer in de Neal Schon-sferen verkerende emotionele slijpers "Trying To Live" en "All We Need" (met wederom een duet, dit keer met TIEM) en het Gilmoureske "Back Home (In Her Eyes)" zetten de toon van de tweede helft. De aldus opgebouwde meeslepende spanning wordt slechts onderbroken door de AOR-rocker "The Best Of Us" en dat leek ons wel een mooie opener van deze aflevering van Xymphonia.
Website:
https://davidzmyslowski.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/David-Zmyslowski-105685734952888/ .

NIEUW
Limite Acque Sicure - Fiamme Intorno
Afkomstig van "Limite Acque Sicure" (Minotauro Records, 2022)

Limite Acque Sicure is een in 2005 opgerichte Italiaanse band die is beïnvloed door Banco. Op het 66 minuten durende titelloze debuut staat zelfs een live-interpretatie van "Il Giardino Del Mago" van "Banco Del Mutuo Soccorso" uit 1972. Toch zorgen de achtergronden van de musici ervoor dat dit conceptalbum de grenzen van Rock Progressive Italiano overschrijdt. Zo is drummer Paolo Bolognesi een fan van Neil Peart en eert hem onder meer door in "Fiamme Intorno" drumpatronen van Rush te verwerken. Bassist Francesco Gigante lijkt daarnaast uit de jazzrockhoek te komen met zijn soepele, rond klinkende basloopjes in opener "Sogno D'Oriente". Ondanks de funky Clavinet-aanslagen in "Il Respiro Dell’Anima" heeft toetsenman Antonello Giovannelli ongetwijfeld een klassieke achtergrond gezien zijn symfonische orkestraties met aan Mellotron-koren verwante passages. Het genoemde "Fiamme Intorno" bevat daarnaast enkele kerkorgelbreaks en een lange Moog-solo over vermaarde Solina Strings. Gitarist Luca Trabanelli wisselt progressieve rocksolo’s af met progmetalriffs en virtuoze hammer-on-technieken, terwijl zijn akoestische gitaargetokkel voor folky momenten zorgt. Die momenten worden mede bepaald door Ambra Bianchi. Haar dwarsfluitsolo’s in de beste Camel-traditie zijn een lust voor het oor, terwijl het harpspel in "Antico Mare" en de Banco-cover aan Alan Stivell schatplichtig is. Daarnaast staat ze als zangeres geregeld frontman Andrea Chendi bij. Met zijn prettige, enigszins met Maurizio Di Tollo vergelijkbare voordracht vermijdt deze Chendi de voor RPI-begrippen vertrouwde overgepassioneerde uithalen. In vijf lange songs en het korte afsluitende "Ti Salverà" (met een herhaalde tekstflard uit het ballade-achtige "Terra Straniera") bezingt hij de menselijke filosofie en artistieke veranderingen door risico’s te nemen en evolutie. Van dit weldadige symfonische rockalbum draaien we het ruim tien minuten klokkende "Fiamme Intorno".
Websites:
https://limiteacquesicure.it/
https://www.facebook.com/limiteacquesicure/
https://minotauro.store/product/limite-acque-sicure/ .

NIEUW
Kamala – The Mission
Van “Limbo666” (Tonzonen Records, 2022)

Het Duitse Tonzonen Records levert ons wederom een interessant album aan, deze keer van het uit Leipzig afkomstige Kamala. Het is het derde volwaardige album van deze band die in 2017 debuteerde met een titelloze EP. Maar waar voorheen duidelijk de nadruk op psychedelische rock lag, is er nu voor een iets directer geluid gekozen. De toevoeging van een toetsenist gaat samen met een verschuiving naar een wat compacter geluid – enerzijds richting pop en rock, maar anderzijds is de toon ook iets donkerder, met hints van Gothic en New Wave. De pulserend drumritmes, het hoekige gitaarspel en de bubbelende toetsenbijdragen maken de muziek bij vlagen zelfs uitermate dansbaar. We wanen ons daarbij gelijk in de jaren 80. Een nummer als “The Mission” kent daarbij ook duidelijk proginvloeden, waardoor er verwantschap is te horen met een band als OAK, terwijl het zweverige “Narcissus” juist weer teruggrijpt naar de voor Kamala vertrouwde psychedelica. ...En zowaar duikt er hier en daar nog een goed gedoseerde solo op. Kamala is een leuke band die het verdient om in ons programma onder de aandacht te komen.
Websites:
https://www.facebook.com/kamalapsych
https://kamalapsych.bandcamp.com/album/limbo666?from=embed .

NIEUW
Toehider – I Have Little To No Memory Of These Memories
Van “I Have Little To No Memory Of These Memories” (Bird’s Rope Records, 2022)

Toehider is het muzikale project van diverse Ayreon-albums bekende Michael Mills, die voor de visuele vormgeving wordt bijgestaan door Andrew Saltmarsh. Je zou bijna een dosis valium als disclaimer bij het nieuwe album van Toehider meegeven. Op eerste gehoor is het 6de officiële studioalbum van de Australische act vaak een kakofonie aan geluid en stijlen die elkaar opvolgen. Het verhaal dat in 47 minuten en 47 seconden in één doorlopende track wordt verteld gaat over het plotseling verkrijgen van extra herinneringen waar je je niets van kan herinneren (volgt u het nog??). Het album is te omschrijven als 'Mars Volta to the max', bomvol verschillende stijlen: van Dream Theater-achtige progmetal naar de bombast van Valensia en natuurlijk Ayreon, met flink veel koortjes en een forse portie drama. Maar ook is er, als we een minuut of 20 onderweg zijn, ruimte voor zware classic rock, die bijna doet denken aan Black Sabbath of Dio. Mills neemt gelukkig wel de tijd om deze muzikale passage goed te laten ontrollen, om te voorkomen dat het geheel te fragmentarisch klikt. Halverwege gaan we over naar glamrock, vol van Valensia-achtige koortjes, om vervolgens via een manisch, deels elektronisch dansdeuntje naar freeform metaljazz te transformeren. Gelukkig wordt er ook af en toe gas teruggenomen en is rond de 40 minuten een zeer fijne melodieuze gitaarsolo te horen. Dit blijkt de opbouw naar een episch einde, waarin vreemd genoeg onder meer een Ultravox-invloed valt te ontwaren. Na beluisteren van dit album voel je je in eerste instantie gedesoriënteerd en ren je naar je kast om iets rustgevends op te zetten. Toch is “I Have Little To No Memory Of These Memories” een indrukwekkend album dat na een aantal luisterbeurten langzaam zijn geheimen prijsgeeft. Oh, en dan heeft de band ook nog eens bedacht dat het eind op vinyl anders is dan dat van de CD.
Websites:
https://toehider.com/
https://www.facebook.com/toehider
https://toehider.bandcamp.com/album/i-have-little-to-no-memory-of-these-memories .

HERUITGAVE
IZZ – I Already Know
I Wanna Win
All The New
Van “I Move 2CD Anniversary Edition” (Doone Records, 2002 / 2022)

Het tweede album van IZZ is alweer 20 jaar oud, een jubileum dat de Amerikaanse band heeft aangegrepen om een speciale editie uit te brengen met goedgevulde extra schijf. En wij grijpen de gelegenheid aan door nu eindelijk eens aandacht aan dit “I Move” te besteden. Het debuut “Silver Of A Sun” haalde destijds ons programma, evenals de meeste latere albums. Het destijds negeren van “I Move” is een volkomen onterechte smet, zo leert beluistering. Er valt namelijk erg veel te genieten op dit album van de groep die je kunt scharen onder de lichting frisse Amerikaanse progbands die in de loop van de jaren negentig kwam bovendrijven. In de muziek is respect voor de rijke progtraditie hoorbaar, gegoten in afwisselende composities die toch ook modern aandoen in al hun helderheid en getoonde energie. De technische capaciteiten van de gebroeders Galgano en hun bandmaten maken het af. Liefhebbers van Echolyn zullen hier veel van hun gading vinden – een vergelijking die mede in de hand wordt gewerkt door het soms heftige spel van twee drummer/percussionisten (zoals bij Echolyn op “Cowboy Poems Free”). De extra schijf bevat live-opnamen, akoestische versies, afwijkende mixen en outtakes die deze heruitgave een feestje maken. Maar laten we eerst eens het originele album belichten, met drie in elkaar overlopende songs waarin veel ruimte is voor meeslepend solowerk van gitarist Paul Bremner. Het korte akoestische “All The New” werkt daarbij als een soort coda.
Websites:
http://www.izzmusic.com/
https://www.facebook.com/izzmusic .

Gong Farmers, The - Guano Junction 2
Afkomstig van "Guano Junction" (Spaceward Records, 2021)

The Gong Farmers is niet de zoveelste lot aan de stamboom van spacerockfamilie Gong. Het duo, bestaande uit zanger/synthesizerspeler Mark Graham en de met Robert Fripp, David Cross en Tim Bowness verbonden gitarist, fluitist, toetsenman en auteur Andrew Keeling, bedacht de groepsnaam na bestudering van de activiteiten van Middeleeuwse poepscheppers. Het tweetal, bijgestaan door bevriende musici, debuteerde in 2019 met "Ship Of Fools". Ook voor het eerder dit jaar uitgebrachte "Guano Junction" werd een kleurrijk gezelschap geselecteerd, dat tevens compositorisch een flink aandeel had. Meest in het oog springend zijn zanger/gitarist/keyboardspeler Alex/Alix Che (Johnson) en drummer Cliff Hewitt. Beiden waren actief in de symfonisch getinte New Wave-formatie Modern Eon (tip-LP, het binnenkort eindelijk op CD te verschijnen "Fiction Tales"), terwijl laatstgenoemde eveneens bij het elektronische muziekproject Schiller betrokken is. Andere opvallende namen zijn saxofonist David Jackson (Van Der Graaf Generator) en de Nederlandse multi-instrumentalist René van Commenée (alias Mr. Averell). The Gong Farmers maakt wonderschone muziek, waarbij composities met persoonlijke teksten over liefde en verlies en sfeervolle instrumentale intermezzo’s elkaar vloeiend afwisselen. Als Graham de vocalen voor zijn rekening neemt zijn overeenkomsten met Tim Bowness en The Blue Nile te bespeuren, een indruk die wordt versterkt door de zowel synthetische als akoestische strijkersarrangementen en het gebruik van loops en zogenaamde textures. De songs die door Che’s hoge, meeslepende stem gedragen worden zijn nog mysterieuzer, waarbij een stilistische verwantschap met het werk van Penguin Café Orchestra, Sting (met name zijn ballades), Ozark Henry en Erik Satie voelbaar is. In maart draaiden we reeds twee nummers, dit keer deel 2 van het titelnummer. Websites:
https://thegongfarmers.bandcamp.com/album/guano-junction
https://www.facebook.com/GongFarmers/ .

NIEUW / UIT ONZE EIGEN PROVINCIE
Vault – Can't Handle The Darkness
– Holo
Van “The Perfect Truth” (eigen beheer, 2022)

Na eerder al een EP te hebben uitgebracht, verscheen onlangs met “The Perfect Truth” het albumdebuut van Vault. De band, waarvan de leden in Deventer en Enschede woonachtig zijn, presenteerde de schijf middels een voorprogramma bij het uitverkochte Saga-concert in Metropool Enschede. Daarmee had het kwartet meteen een flink publiek bij de kladden, maar daarbovenop kwam nog een speciale actie. Iedere in Nederland woonachtige voorbesteller van “The Perfect Truth” kreeg de afgelopen twee weken het album thuisbezorgd door bassist Bram den Boer, die daarvoor een fietsroute(!) had uitgestippeld van dik 1200 kilometer door ons land. En zo werd het kleinood ook bij ons afgeleverd, in klimatologisch gezien bepaald niet de lekkerste omstandigheden... Je betaalde wel de gebruikelijke verzendkosten, maar dit geld komt terecht bij de liefdadigheidsorganisatie Musicians Without Borders. Hoe zit het met de muziek? “The Perfect Truth” blijkt een conceptalbum rond existentiële thema's die zanger/gitarist Maico Ordelmans ons voorschotelt. In hoeverre is de werkelijkheid die ik ervaar anders dan die jij ervaart? Die teksten zijn gegoten in muziek waarin duidelijk een bewondering voor Steven Wilsons muziek – zowel solo als met Porcupine Tree – in doorklinkt. De onderlegde musici, die elkaar leerden kennen op het Enschedese conservatorium, weten in zowel spel als compositie genoeg eigenheid en spanning aan te brengen om zich daarmee los te worstelen van epigonisme. Het maakt het wel wat korte “The Perfect Truth” een luistertrip waar je je op meerdere niveaus helemaal ik kunt onderdompelen, om in het slotnummer "Can't Handle The Darkness" op te veren bij een heerlijk lange gitaarsolo.
Websites:
https://www.vaultband.com/
https://www.facebook.com/Vaultbandofficial .

ALBUM VAN DE MAAND
Gatekeepers, The - The Professional
- Ignorance
- The Patron
- Anonymity
Van "The Gatekeepers" (Think Like A Key Music, 2022)

The Gatekeepers is een project van Alex Wroten. Deze in Los Angeles wonende componist, schrijver en regisseur heeft een al ruim 20 jaar bestaande staat van dienst. Met de progopera "The Gatekeepers" begeeft hij zich op het terrein van progressieve muziek. Het verhalende conceptalbum beschrijft de strijd die een ambitieus muzikant voert om zijn werk aan de man te brengen. Wat dat betreft kun je het een moderne variant op Kevin Gilberts "The Shaming Of The True" noemen. Wroten, die zelf een grote hoeveelheid instrumenten bespeelt, heeft zich weten te omringen met een onwaarschijnlijke groep instrumentalisten en zangers uit de progressieve muziekwereld. Deze zijn onder meer uit de Canterbury Scene, R.I.O., zogenaamd "left-field rock", singer-songwriterwereld en jazz(rock) afkomstig. Wat te denken van de mysterieuze oogbollen van The Residents, Morgan Ågren van de Mats/Morgan Band en Frank Zappa, Mont Campbell van Egg en National Health, Frédéric L'Épée van Shylock, Philharmonie en Yang, Duncan Mackay van Cockney Rebel en 10cc, Matthew Parmenter van Discipline en Robert Webb van England. De muziek zelf heeft raakvlakken met de opera's van Kurt Weill en Bertolt Brecht, Jesus Christ Superstar, Laurie Anderson en de gesproken teksten van Geoff Mann bij Twelfth Night. En hoewel de nadruk ligt op de teksten, is er ook voldoende te genieten van compacte Moog-, fluit-, saxofoon- en vioolsolo's, Mellotron- en synthesizerakkoorden en veelzijdig gitaarspel. We zullen iedere week in chronologische volgorde enkele nummers van het verhaal laten horen. Vorige week introduceerden we de antiheld die zijn nogal ambitieuze muziek uin wil uitbrengen. Een zogenaamd ingewijde familievriend geeft hem de tip zich te wenden tot The Gatekeepers. Vanavond ontmoet de muzikant in "The Professional" de eerste gatekeeper, een moegestreden veteraan die niets van hem wil weten. "Ignorance" is vervolgens een van de korte intermezzo's, waarin het publiek steeds aangeeft niets te vertellen te hebben over het werk van de artiest. "The Patron" is de volgende gatekeeper, een geldschieter die uiteraard alleen maar interesse heeft als het hem ook iets oplevert en dat betekent in dit geval niets. "Anonymity" is tenslotte het tweede intermezzo.
Websites:
https://www.alexwroten.com/
https://www.gatekeepersalbum.com/
https://thinklikeakey.bandcamp.com/album/the-gatekeepers-2
https://www.facebook.com/tlakmusic/ .

VOORPROEFJE
Overhead – Tuesday That Never Came
Van het nog te verschijnen album “Telephathic Minds” (eigen beheer, 10 februari 2023)

Overhead is een progressieve rockband met een herkenbaar en eigen geluid. De Finse band begon in 1999 en bracht tussen 2002 en 2018 vijf studio-albums uit. De werken kregen uitstekende recensies, airplay en erkenning over de hele wereld. Het succes van de albums leidde er ook toe dat de band optredens ging doen in clubs, zalen en festivals in heel Europa. Het laatste album “Haydenspark” stamt alweer uit 2018, maar er is de laatste jaren hard gewerkt aan nieuw materiaal. Dit blijkt zelfs genoeg voor een dubbelalbum, dat in maart 2023 zal verschijnen. ...Maar er is nu al een nummer vrijgegeven: het pakkende “Tuesday That Never Came”, dat ook al tijdens de recentste live-optredens ten gehore werd gebracht. Overhead bestempeld zelf het album als hét magnum opus, waarbij we ons kunnen verheugen op een terugkeer naar lange suites. We zijn benieuwd!
Websites:
http://www.overhead-band.com/
https://overheadband.bandcamp.com/album/telepathic-minds.

MUZIEK VOOR DE DECEMBERMAANDEN / ORKESTRAAL I
Renaissance - A Song For All Seasons
Van "A Song For All Seasons" (Sire, 1978)

Sommige muziek lijkt gemaakt voor bepaalde jaargetijden. Neem bijvoorbeeld Marillions “Brave”, dat is er één voor donkere herfst- en winteravonden, maar de opvolger “Afraid Of Sunlight” is er dan weer een die beter lijkt te gedijen op een zwoele zomeravond. Met de titel “A Song For All Seasons” zou je verwachten dat hetin 1978 verschenen 8ste studio-album van Renaissance niet aan dat cliché voldoet, maar tenminste bij een van Xymphonia's teamleden is dit een album dat met name uit kast komt in december. De kraakheldere stem van Annie Haslam, de twaalfsnarige gitaren van Michael Dunford, de nadrukkelijk aanwezige basgitaar van Jon Camp, de piano en keyboards van John Tout, het soepele drumwerk Terence Sullivan en de rijke orkestarrangementen van Louis Clark geven het album een warme, feestelijke sfeer met het slot- en tevens titelstuk van het album als apotheose. Destijds was de groep Brits, maar de huidige bezetting rond Haslam opereert vanuit de VS. Afgelopen zomer was Renaissance te aanschouwen op het Night Of The Prog-festival; op de website is te zien dat volgend jaar november in ieder geval Londen wordt aangedaan. Wie weet komen zitten er nog meer Europese optredens in het verschiet.
Websites:
https://renaissancetouring.com/
https://www.facebook.com/RenaissanceTouring .

ORKESTRAAL II
Danish National Symphony Orchestra & Tuva Semmingsen - Who Wants To Live Forever
Van de Blu-ray "Fantasymphony (One Concert To Rule Them All)" (EuroArts, 2019)

Sinds een aantal jaren is het DR SymfoniOrkestret (het orkest van de Deense omroep, internationaal bekend als Danish National Symphony Orchestra) met name online uitermate populair geworden door de concertvideo's op YouTube. Vooral de concerten met muziek uit films, TV-series en games doen het uitermate goed. Voor de echte liefhebbers zijn de gehele concerten ook nog eens te krijgen op Blu-ray en DVD en die uitgaven bevestigen nog eens hoe sterk die concertprogramma's in elkaar zijn gezet. Nagenoeg alle muziek is speciaal voor het orkest gearrangeerd, samen met diverse Deense solisten uitgevoerd en ook visueel ziet het er allemaal prachtig uit. In 2019 verscheen de Blu-ray "Fantasymphony (One Concert To Rule Them All)" met uitvoeringen van muziek uit diverse fantasy-films zoals Game Of Thrones, The Chronicles Of Narnia, The Lord Of The Rings en Highlander. Het hoogtepunt wordt helemaal tot het laatst bewaard in de vorm van een schitterende uitvoering van Queens “Who Wants To Live Forever” (destijds te horen in de film Highlander) gezongen door de Deense zangeres Tuva Semmingsen.
Websites:
https://drkoncerthuset.dk/dr-symfoni-orkestret
https://www.facebook.com/profile.php?id=100019459703094
https://www.facebook.com/TuvaSemmingsenMezzosoprano
Dit nummer op YouTube: .

(OP)NIEUW
Vast Conduit - Soul Tuck
Van "Always Be There" (eigen beheer, 2022)

Vast Conduit is een groep rond toetsenist Bill Jenkins, die we kennen van Enchant en Thought Chamber. Hij heeft een stel zeer begiftigde muzikanten, met een diverse achtergrond bijeen gezocht. Deels zocht hij het dicht bij huis, want zijn zoon Will is de drummer van dienst en gitarist Michael Harris en bassist Jeff Plant spelen ook in Thought Chamber. Harris noemde de muziek van Vast Conduit met een knipoog 'smooth prog'. Bij de term 'smooth' denken wij meteen aan 'smooth jazz', maar het zou zonde zijn om die associatie te leggen. Er is wel een fusion-ingrediënt, dat vooral tot uiting komt in de vier instrumentals. Jeff Plant speelt aldoor op zoemende fretloze bas en ook dat draagt bij aan het fusionesque karakter. In “Phillip Etymology” maakt de trompet van Tom Abraira dat plaatje compleet. Voor de rest werkt het etiket 'tot in detail verzorgde progressieve rock' het beste. In veel songs krijgen de musici achter elkaar de ruimte voor smaakvolle solo's. “Endless Days”, overigens een co-compositie van Bill Jenkins met de niet meespelende Enchant-gitarist Doug Ott, is daar een fraai voorbeeld van. Een soepele keyboardsolo, gevolgd door een doorvoelde spot voor de gitaar, met daarachteraan een zwierige vioolsolo van Jim Hurley. Dit mede-bandlid heeft een muzikale loopbaan die hem voerde langs zydeco-bands, Ritchie Blackmore en Trans-Syberian Orchestra. De zang van ene Friel is wat aan de dunnige kant, maar went bij meerdere beluisteringen van “Always Be There”, want dat is de titel van dit debuut. Een van de fijne instrumentals is “Of A Feather”, met o.a. een virtuoze fretloze bassolo van Plant met daarin een aantal flitsend gespeelde flageoletten en met ook hier spots voor toetsen, gitaar en viool. “Always Be There” is met een combinatie van boeiende composities en sterk spel een album waar je niet snel op uitgeluisterd raakt. In mei draaiden we al twee nummers, vanavond “Soul Tuck”
Websites:
https://vastconduit.bandcamp.com/album/always-be-there
https://www.vastconduit.com/
https://www.facebook.com/VastConduit/.

NIEUW
Kerzner, Dave – Another Lifetime
– Here And Now Part 2
Van “The Traveler” (RecPlay Records, 2022)

Toetsenist/componist/zanger Dave Kerzner weet zich op zijn derde solo-album weer vooral omringd door muzikale vrienden met wie hij al vaak werkte: drummers Marco Minnemann en Nick D'Virgilio (die laatste samenwerking gaat al terug tot Kevin Gilbert-tijden), bassist en oud Sound Of Contact-collega Matt Dorsey, nog een bassist in de vorm van Billy Sherwood waarmee Kerzner speelt in het Yes-zijproject Arc Of Life, Pink Floyd-achtergrondzangeres Durga McBroom, gitaristen Fernando Perdomo en Randy McStine... Allen leveren hun fraaie bijdragen aan “The Traveler”. Het album laat misschien nog wel duidelijker dan voorheen 's mans bewondering voor Genesis horen. Wat wil je: hij was ooit keyboard-technicus voor Tony Banks en bezit bovendien de complete keyboard-line-up waarmee Banks rond 1980 tourde. Kerzner lijkt meer getraind te hebben op zijn nu gespierder klinkende vocalen en laat hier en daar een prettig Gabriel-schraapje horen waarmee hij het nodige gevoel in zijn voordracht aanbrengt. Vooral in de nummers met D'Virgilio's drumwerk ligt het Genesis-gehalte er dik bovenop – de ene keer à la tweede helft jaren zeventig, dan weer juist meer à la de jaren negentig (toen de Spock's Beard- en Big Big Train-drummer immers zelf nog speelde op een Genesis-plaat). De negen songs zijn redelijk bondig van karakter, waarmee na dik 40 minuten de koek van het reguliere album op is. Er is een Special Edition te koop met een flink langere extra CD die voor het grootste deel bestaat uit een continue 15-delige suite die is opgebouwd uit alternatieve takes en mixen van songs van het album, onder de titel “The Dream Realm”. Dat laat zich inderdaad beluisteren als een fijne droomreis en is een uitermate fijne aanvulling op het album zelf. Daar besteden we later wellicht aandacht aan, vandaar hoort u het openings- en slotstuk van het reguliere “The Traveler”.
Website:
https://www.davekerznermusic.com/
https://sonicelements.bandcamp.com/music
https://www.facebook.com/davesquidskerzner .

NIEUW / LIVE-TIP
Flamborough Head – Jumping The Milestone
Van “Jumping The Milestone” (OSKAR, 2022)

Na een aantal jaren de luwte te hebben gezocht keert het Friese Flamborough Head na 9 jaar terug met een nieuw album. Dit “Jumping The Milestone” is wederom gestoken in een hoesontwerp met de herkenbare stijl van Theo Spaaij. De band bestaat nog steeds uit drummer Koen Roozen, toetsenist Edo Spanninga en zangeres/fluitiste Margriet Boomsma. Nieuwe gitarist is muziekdocent Hans Spitzen, die met zijn solo-album “Fingerprints” al eens in Xymphonia te horen was. Niet lang na “Lost In Time” (2013) heeft de originele bassist Marcel Derix de band verlaten en als vervanger werd verrassend genoeg ex-Flamborough Head-gitarist Eddie Mulder teruggevraagd. Vanaf de eerste noten is het weer herkenbaar Flamborough Head wat we voorgeschoteld krijgen: heerlijk traditionele progrock met de nodige vette knipogen naar het oude Marillion, IQ en Genesis. De voornaamste invloed is toch wel Camel, wat vooral terug te horen valt in het fijne gitaarspel van Spitzen en de interactie met het fluitspel van Boomsma. De sabbatical heeft de band zeker goed gedaan: vanaf albumopener “The Garden Shed” wordt je meegezogen in het heerlijk melodieuze spel van de band en wordt eenzelfde sfeer als in Camels “Harbour Of Tears” neergezet door Margriets vertellende stijl van zingen. Halverwege buigt de stijl duidelijk om naar neoprog in de beste IQ-traditie, met fijn toetsen spel van Spanninga. Deze legt niet alleen vette toetsentapijten neer, maar schudt ook de nodige fraaie solo's uit zijn mouw. “Jumping The Milestone” is absoluut een van de beste albums in de Flamborough Head-discografie, nog net op tijd uitgebracht om mee te kunnen dingen naar een plaatsje in de jaarlijstjes. Op 23 februari treedt Flamborough Head op in Nieuwerkerk a/d IJssel op uitnodiging van Progfrog, in 't Blok.
Websites:
https://flamboroughhead.nl/
https://oskarrecords.bandcamp.com/album/jumping-the-milestone-cd
https://www.facebook.com/profile.php?id=100085485142203.

NIEUW
Brons, Dave - The Primordial Chord
- Song Of The Sea
- Yavanna's Song
- Beauty And Starlight
Van "Return To Arda" (Slice Of Life Records, 2022)

Dave Brons bracht bijna 3 jaar geleden het op de boeken van Tolkien geïnspireerde "Not All Those Who Wander Are Lost" uit. Daarmee maakte de Britse gitarist zodanige indruk op ons, dat we het in augustus 2020 tot Album van de Maand hebben uitgeroepen. Een prachtige muzikale reis, met rijk gearrangeerde symfonische Celtic prog en met het aan doedelzakgeluid refererende sologitaarspel van Brons als middelpunt. De nu verschenen opvolger "Return To Arda" laat wederom de genoemde Tolkien-inspiratie horen. De bondige tracks zijn gegroepeerd in drie delen, “The Sea”, “Soil” en “Sky”, en wat gelijk opvalt is dat het album niet meer geheel instrumentaal is. Sally Minnear (Dave Bainbridge, Celestial Fire) zingt enkele nummers en dat pakt zeer goed uit. Dit derde album van Brons is eigenlijk ook niet meer een solo-album maar een groepsaangelegenheid, want de muziek werd grotendeels door Brons samen met bassist Daniel Day en drummer John Biglands geschreven. Beiden droegen ook nog de nodige extra instrumentale partijen aan, gespeeld op mandoline, whistle, piano en toetsen. Dave Bainbridge tekende weer voor de vele orkestraties en mixte het album. In de persoon van saxofonist/fluitist Dave Fitzgerald is er op een aantal stukken nog een voormalig Iona-lid te horen. "Return To Arda" is daarmee een prachtig vervolg op Brons' eerdere werk geworden en één van de muzikale hoogtepunten van dit jaar. Achtereenvolgens hoort u de eerste twee albumtracks, “The Primordial Chord” en “Song Of The Sea”, gevolgd door het korte, folky “Yavanna's Song” en daarna “Beauty And Starlight” met naast de zang van Sally Minnear ook nog achtergrondvocalen. Als we het goed hebben, worden die verzorgd door bassist Daniel Day, die op een volgend album van ons ook wel een keer een leadzangpartij mag krijgen. "Return To Arda" is rechtstreeks bij de artiest verkrijgbaar via Bandcamp, als zowel LP (wees snel, want er zijn er slechts 100 geproduceeerd), CD en download – en je krijgt er dan ook een complete video bij.
Websites:
https://www.davebrons.com/
https://davebrons.bandcamp.com/album/return-to-arda
https://www.facebook.com/DaveBronsMusic .

NIEUW
Boogie Belgique - Admiral
Van "Machine" (Boogie Belgique Records / PIAS, 2022)

Boogie Belgique is zoals de bandnaam al aangeeft afkomstig uit het land van onze zuiderburen. "Machine" is inmiddels al de zesde plaat van dit in 2012 gevormde gezelschap. Het concept van "Machine" is zo opgezet dat de luisteraar terug wordt gebracht naar de jaren 30 van de vorige eeuw. In die periode bepaalden crooners, big bands en swing de muzikale trends, maar was tevens de opmars van het nationaal socialisme voelbaar. De composities zitten bomvol met samples van de orkestjes die destijds speelden, maar door de poppy structuren staan de musici toch stevig in de 21ste eeuw. We horen raakvlakken met de funky nummers van Daft Punk, de trompetjes doen denken aan Calexico en de gezongen stukken hebben datzelfde catchy gehalte als de vorig jaar door ons geprezen Pluto Jonze. Het door ons uitgezochte "Admiral" is een instrumentaal stuk dat wel wat weg heeft van het werk van Jaga Jazzist. Boogie Belgique is derhalve typisch zo'n band die progressief is door de mix van stijlen en de intrigerende muzikale decors die gepresenteerd worden.
Websites:
https://boogiebelgique.com/
https://www.facebook.com/BoogieBelgique/ .

NIEUW
Moundrag – The Hangman
Van “Hic Sunt Moundrages” (Dionysiac Records, 2022)

Het eerste volwaardige album van het Franse Moundrag is doorspekt met heerlijk gillend orgelwerk. Moondrag is een duo, bestaande uit de broers Camille en Colin Goellaen Duvivier. De laatste is de motor van het stel op drums en percussie. Camille is de virtuoos op toetsen en met zijn tweeën maken ze een hoop kabaal en dat zonder ook maar een enkele gitaar. De hoofdmoot bestaat uit stevige, progressieve, heavy psychedelica waarop Atomic Rooster zeker van invloed moet zijn geweest. Camille richt zich voornamelijk op het orgel maar doseert ook fijn met spel op Mellotron, Moog en piano. Gelukkig weet het duo ook gas terug te nemen, getuige het gevoelige “Shade In The Night”. Ambitieus is de keuze het album af te sluiten met het plaatkantlange “La Poule”. Daar gaan we nu niet naar luisteren, we draaien vanavond “The Hangman”.
Websites:
https://moundrag.bandcamp.com/album/hic-sunt-moundrages-3
https://www.facebook.com/MOUNDRAG .

Happy The Man - Service With A Smile
Van "Crafty Hands" (Arista Records, 1978 / One Way Records, 1999)

"Crafty Hands" was in 1978 de tweede plaat van de Amerikaanse progressieve rockband Happy The Man. De opnamen van beide albums werden geleid door sterproducer Ken Scott, die vooral geprezen wordt om zijn vaardigheid alle instrumenten, zoals akoestische als elektrische, goed tot hun recht te laten komen in de mix. Toch verschilde "Crafty Hands" behoorlijk van het titelloze debuut en dat lag vooral aan het explosieve drumwerk van de nieuwe slagwerker Ron Riddle. Door zijn soms met Bill Bruford te vergelijken spel kregen de composities geregeld een soort jazzrockvibe, zonder dat Happy The Man een jazzrockband werd. Daarvoor waren de symfonische keyboards van Kit Watkins en Frank Wyatt te prominent aanwezig. Opener "Service With A Smile", geschreven door Riddle met Cars-toetsenman Greg Hawkes was wat dat betreft een perfecte binnenkomer. En is dat eigenlijk ook voor deze aflevering van Xymphonia. Websites:
http://www.happytheman.com/ (niet erg up-to-date)
https://frankwyattmusic.com
https://htfo.proboards.com/(nog steeds actief fanforum)
https://www.facebook.com/groups/48580951707.

NIEUW
Exploring Birdsong - Ever The Optimist
Single (Long Branch Records, 2022)

Iets meer dan twee jaar geleden maakten we kennis met zangeres Lynsey Ward door het feit dat ze achtergrondvocalen verzorgde op het album "Altitude" van Lifesigns. En via haar 'ontdekten' we haar band Exploring Birdsong en de EP “The Thing With Feathers” uit 2019. Het liet een trio horen met een redelijk opvallende sound die uitermate krachtig is gezien de instrumentatie met alleen maar piano (en een klein beetje elektronica), bas en drums. Nu, ruim 3 jaar na die EP, is er het eerste voorproefje uitgebracht op wat binnen afzienbare tijd een volledig album moet worden, in de vorm van de single "Ever The Optimist". De band neemt schijnbaar de tijd voor dingen want dit nummer namen Ward en drummer Matt Harrison in hun studietijd al eens mee naar een songschrijfmasterclass met Paul McCartney. Daarnaast is het naar eigen zeggen ook één van hun meest poppy songs tot nu toe. Maar wat gelijk opvalt is de instrumentale invulling. Want naast de piano, bas en drums horen we nu ook behoorlijk veel synths, maar dus nog steeds geen gitaar, hoewel de basgitaar van Jonny Knight zeer nadrukkelijk aanwezig is. "Ever The Optimist" zou het op de radio zeker goed kunnen doen, maar is toch ook voor progliefhebbers interessant. Met name de korte instrumentale break is erg fijn en doet ons zowaar een beetje aan het recente werk van de Britse band Frost*.
Websites:
https://exploringbirdsong.bandcamp.com/track/ever-the-optimist
https://www.facebook.com/ExploringBirdsong/
Dit nummer op YouTube:.

ALBUM VAN DE MAAND
Gatekeepers, The - Butterflies
- I Like The Strange Things
- A Promising Direction
- Who Are The Gatekeepers?
Van "The Gatekeepers" (Think Like A Key Music, 2022)

The Gatekeepers is een project van Alex Wroten. Deze in Los Angeles wonende componist, schrijver en regisseur heeft een al ruim 20 jaar bestaande staat van dienst. Met de progopera "The Gatekeepers" begeeft hij zich op het terrein van progressieve muziek. Het verhalende conceptalbum beschrijft de strijd die een ambitieus muzikant voert om zijn werk aan de man te brengen. Wat dat betreft kun je het een moderne variant op Kevin Gilberts "The Shaming Of The True" noemen. Wroten, die zelf een grote hoeveelheid instrumenten bespeelt, heeft zich weten te omringen met een onwaarschijnlijke groep instrumentalisten en zangers uit de progressieve muziekwereld. Deze zijn onder meer uit de Canterbury Scene, R.I.O., zogenaamd "left-field rock", singer-songwriterwereld en jazz(rock) afkomstig. Wat te denken van de mysterieuze oogbollen van The Residents, Morgan Ågren van de Mats/Morgan Band en Frank Zappa, Mont Campbell van Egg en National Health, Frédéric L'Épée van Shylock, Philharmonie en Yang, Duncan Mackay van Cockney Rebel en 10cc, Matthew Parmenter van Discipline en Robert Webb van England. De muziek zelf heeft raakvlakken met de opera's van Kurt Weill en Bertolt Brecht, Jesus Christ Superstar, Laurie Anderson en de gesproken teksten van Geoff Mann bij Twelfth Night. En hoewel de nadruk ligt op de teksten, is er ook voldoende te genieten van compacte Moog-, fluit-, saxofoon- en vioolsolo's, Mellotron- en synthesizerakkoorden en veelzijdig gitaarspel. We zullen iedere week in chronologische volgorde enkele nummers van het verhaal laten horen. Vanavond beginnen we met "Butterflies", waarin De Artiest zijn twijfel uit voordat hij met zijn werk naar buiten komt, gevolgd door "I Like The Strange Things", waarin duidelijk wordt dat zijn werk nogal apart is. Vervolgens krijgt de muzikant in "A Promising Direction" goede raad van een zogenaamd ingewijde familievriend over het pad dat hij moet gaan bewandelen, namelijk zich wenden tot The Gatekeepers. In dit nummer horen we onder andere Matthew Parmenter en Robert Webb. We sluiten dit deel van het verhaal af met "Who Are The Gatekeepers?", waarin het kunstminnende publiek uitlegt wat haar relatie is met The Gatekeepers (een opzichtige verwijzing naar “Who Are The Brain Police?” van Frank Zappa & The Mothers Of Invention).
Websites:
https://www.alexwroten.com/
https://www.gatekeepersalbum.com/
https://thinklikeakey.bandcamp.com/album/the-gatekeepers-2
https://www.facebook.com/tlakmusic/ .

NIEUW
Green Asphalt – The Green Asphalt
– 'Xcuse Me
Van “Green Asphalt” (McBuddha Records, 2022)

Green Asphalt is het geesteskind van Dan Bornemark. Deze Zweed was nog geen tien jaar oud toen hij in de vroege jaren zeventig al gefascineerd raakte door de muziek van Gentle Giant, Genesis en Frank Zappa. Het hielp daarbij dat zijn oudere broer toen al speelde in de progressieve rockband Press. Daarnaast waren zijn ouders professioneel in de muziek actief en hun vier kinderen volgden hun weg. ...En de volgende generatie opnieuw. Dans dochters Signe en Hjördis gaan namelijk Zweden vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival volgend jaar. Hij zelf is als componist en producer in zijn thuisland vooral bekend om zijn muziek voor kinderen. Binnen progressieve rockkringen hoorden we hem én genoemde dochters vorig jaar nog op het ProPoRTIoNS-album “After All These Years”. ...Maar nu heeft Bornemark zijn droom verwezenlijkt om een volledig album af te leveren in de stijl van zijn oude helden. Het is een creatief proces geweest dat maar liefst 17 jaar in beslag nam. Hij heeft het niet alleen hoeven te doen, want er werkten vele muzikanten op uiteenlopend instrumentarium mee aan het album dat ook “Green Asphalt” is getiteld. Als introductie tot het werkstuk fungeert het titelnummer en al na enkele maten is duidelijk dat vooral Gentle Giant de grootste invloed is op Bornemark. Maar net als bij Advent is er ook weer geen sprake van puur kopieergedrag. Bewonderenswaardig is, dat de 7 nummers op alle vlakken zo enorm doorwrocht zijn. De composities zijn tegelijk uitdagend en pakkend, het spel van alle medewerkenden is van erg hoog niveau en productioneel is het geheel ook uiterst verzorgd. Hopelijk heeft Bornemark nu de smaak te pakken en gaat hij zich de komende jaren frequenter uiten in zijn favoriete muziekstijl. Naast het openingsnummer draaien we “'Xcuse Me”, waarin o.a. van virtuoos toetsen-, gitaar- en elektrisch vioolspel is te genieten.
Websites:
https://greenasphalt.thealbum.se/
https://greenasphalt.bandcamp.com/album/green-asphalt-2
https://www.facebook.com/greenasphaltmusic.

IN MEMORIAM: CHRISTINE MCVIE
Fleetwood Mac - Isn't It Midnight
Van het album "Tango In The Night" (Warner Bros. Records, 1987)

Fleetwood Mac-muzikant Christine McVie is woensdag op 79-jarige leeftijd overleden. Dat maakte haar familie bekend op Twitter. McVie overleed na een kort ziekbed in het ziekenhuis, in het bijzijn van haar familie. De zangeres en songwriter is vooral bekend van haar periode bij de band Fleetwood Mac. Ze verliet de groep in 1998 na 28 jaar en keerde in 2014 terug. McVie schreef nummers als “Songbird”, “Don't Stop” en “You Make Loving Fun”. Daarmee had ze een cruciale bijdrage aan “Rumours” (1976), het beroemdste en succesvolste album van Fleetwood Mac. De plaat werd gemaakt toen de verhoudingen binnen de band op scherp stonden. Zo ook die tussen Christine en bassist John McVie, met wie ze sinds 1970 was getrouwd. In het jaar waarin “Rumours” uitkwam, gingen Christine en John uit elkaar. Wel besloot Christine zijn achternaam te houden. De zangeres kreeg in 1998 een vermelding in de Rock & Roll Hall of Fame. Ook won ze twee Grammy Awards en kreeg ze een Brit Award voor haar exceptionele bijdrage aan de muziekwereld. Fleetwood Mac reageert bedroefd op het overlijden van McVie. 'Er zijn geen woorden om ons verdriet te beschrijven. Ze was uniek en onwijs getalenteerd. Ze was de beste muzikant die een band zich kon wensen. We hebben geluk gehad dat we met haar mochten werken.' (bron: Nu.nl) Ter nagedachtenis aan haar draaien wij “Isn't It Midnight” van het album "Tango In The Night" uit 1987. Christine McVie heeft het nummer mede-gecomponeerd en de teksten zijn van haar.
Websites:
https://www.fleetwoodmac.com/
https://www.facebook.com/FleetwoodMac .

VOORPROEFJE
Transatlantic – Owl Howl (live)
Van het nog te verschijnen live-document "The Final Flight: Live At L'Olympia" (InsideOut / Sony Music, 17 februari 2023)

Transatlantic heeft een nieuwe live-clip uitgebracht bij het nummer “Owl Howl” , opgenomen in L'Olympia in Parijs. Dat optreden was een onderdeel van de korte Europese tournee van afgelopen zomer. Die stond in het teken van het vijfde studioalbum van de progsupergroep, “The Absolute Universe”, waarop ook de studioversie van het door Roine Stolt gezongen “Owl Howl” is te vinden. Het was dit jaar voor het eerst sinds 2014 dat de groep, die verder bestaat uit Neal Morse, Pete Trewavas en Mike Portnoy aangevuld met Ted Leonard, weer optrad. “The Final Flight: Live At L'Olympia” werd gefilmd door Paul Green (die ook verantwoordelijk was voor de beelden van “Whirld Tour 2010: Live in London”), en gemixt door Rich Mouser, die al sinds het begin met de band samenwerkt. Je kunt kiezen tusssen een Special Edition met daarin 3 CD's en een Blu-ray(incl. 5.1 surround sound) en een gatefold-album met 4 180grams LP's. “The Final Flight: Live At L'Olympia” zal op 17 februari worden uitgebracht via InsideOut Music.
Websites:
https://www.transatlanticweb.com/
https://www.facebook.com/TransatlanticMusic
Dit nummer op YouTube: .

(OP)NIEUW
Arena – Under The Microscope
van het album “The Theory Of Molecular Inheritance” (Verglas Music, 2022)

“The Theory Of Molecular Inheritance” is het 10de studioalbum van de band. Het was de bedoeling dat 2 jaar geleden het 25-jarig bestaan zou worden gevierd met een tour. Maar ja de covidpandemie zorgde ervoor dat de tournee twee jaar werd uitgesteld. Een voordeel was wel dat er extra tijd beschikbaar kwam voor het maken van een nieuw album en wat een plaat is het geworden! De titel “The Theory Of Molecular Inheritance” is bedacht door toetsenist Clive Nolan. Het is een theorie die in grote lijnen gaat over dat als mensen doodgaan, ze verteren, maar de materie verdwijnt niet: het is allemaal 'stardust' en dat blijft rondgaan in het universum. De moleculen die ooit deel uitmaakten van een persoon kunnen zo ook terecht komen in de lichamen van andere mensen. Nolan werkte samen met gitarist John Mitchell zijn ideeën voor het album uit. Arena heeft een nieuwe zanger in de persoon van niemand minder dan Damian Wilson (Threshold, Landmarq, Headspace, Ayreon), als opvolger van Paul Manzi. Wilson stond al jaren op het lijstje van Clive Nolan als mogelijke Arena-zanger. Wilson bereidde zich grondig voor en maakte zich de teksten van Nolan in drie maanden tijd helemaal eigen. Mede-oprichter Mick Pointer is natuurlijk weer verantwoordelijk voor het drumwerk en hij verzorgt ook de tourorganisatie; en bassist Kylan Amos ( (sinds 2014 in de Arena-gelederen) is tevens verantwoordelijk voor het grafische werk. Het nieuwe album is prachtig, mede door de zang van Damian Wilson: hij laat geweldige uithalen horen, maar ook de subtielere stukken zijn van grote schoonheid. Daarbij komen nog de supermelodiueze orkestraties van Clive Nolan en John Mitchells gitaarsolo's, die van de buitencategorie zijn. (met enkele quotes van Arne van Os van den Abeelen, iO Pages) We hebbe al eerder aandacht besteed aan dit album, vanavond nogmaals een nummer, in de vorm van “Under The Microscope”.
Websites:
https://www.arenaband.co.uk/
https://www.facebook.com/ArenaBandofficial/ .