-
Sunday 27 Mei 2018 Show No. 1301
NIEUW
De Amerikaanse band Spock’s Beard is in zijn 23-jarige bestaan met “Noise Floor” alweer aan zijn dertiende CD toe. Zou de band het over een andere boeg gooien, met een moderne titel – overigens zonder verdere betekenis – en een bijpassende hoes? Nou nee, de die hard-fans kunnen opgelucht ademhalen. Alles blijft zo’n beetje bij het oude. Alle bekende ingrediënten van Spock’s Beard-muziek zijn weer aanwezig. Het is melodieuze rock wat de klok slaat. Dus veel toetsenwerk van de altijd dominant aanwezige Ryo Okumoto en dito gitaarwerk van Alan Morse, die weer kwistig strooit met smeuïge solo’s. Wel ontbreekt het op “Noise Floor” aan een episch stuk, waar de band patent op lijkt te hebben: alle nummers klokken ruim onder de tien minuten. Een centraal thema hoef je evenmin te zoeken, de nummers vertellen alle hun eigen verhaal. En dat verhaal zit ‘m voornamelijk in de muziek. Die is typisch des Spock’s Beards. De terugkeer op het nest van drummer Nick D’Virgilio mag niet onbesproken blijven. Voor het eerst is hij samen te horen met zanger Ted Leonard, die inmiddels ook een vaste waarde voor de band is geworden. “Noise Floor” zal niet de geschiedenis ingaan als een van de top-CD’s van Spock’s Beard. Daarvoor ontbreekt net de pure extra klasse en kan geen enkel nummer zich in het rijtje klassiekers scharen dat de band in al die jaren voortbracht. Maar de kwaliteit is absoluut hoog te noemen, de productie is uitstekend en de klanken die deze band voortbrengt blijven simpelweg tot de verbeelding spreken. Moeiteloos blijft dit gezelschap in de hogere regionen van ‘onze’ muziek meedraaien met herkenbare, maar altijd weer verrassende prog uit de oude doos, die ook altijd aan kracht wint naarmate je er vaker naar luistert. (bron: Fred Nieuwesteeg, Progwereld)
Spock's Beard - One So Wise
- So This Is Life
Van het album “Noise Floor” (InsideOut, 2018)
Website: http://www.spocksbeard.com/ .
NIEUW
Arti & Mestieri is een Italiaanse progressieve (jazz)rockband die haar status vooral ontleent aan albums uit de jaren zeventig, zoals "Tilt" (1974) en "Giro Di Valzer Per Domani" (1975). Belangrijkste musici waren destijds toetsenman Beppe Crovella en gitarist Gigi Venegoni. De jaren daarna vonden veel bezettingswisselingen plaats en veranderde de muziek van progressieve rock met jazzrockinvloeden naar meer standaard fusion. Begin deze eeuw kwamen diverse oerleden weer bij elkaar, werden nieuwe albums gemaakt en volgend optredens op Progday. Een show in Japan kon niet uitblijven, resulterend in 2005 in het live-album "First Live In Japan". Bijna 10 jaar later stonden diverse bezettingen weer op dat Japanse podium, aangevuld met Mel Collins. In de serie "The Best Of Italian Rock" werd dit optreden vereeuwigd als "Live In Japan" in de vorm van een dubbel-Blu-Spec CD en een DVD. Op de CD's staan de live-uitvoeringen van genoemde jaren zeventig klassiekers, terwijl op de sober uitgevoerde DVD het recente album "Universi Paralleli" centraal staat. Tussendoor worden nog enkele andere stukken gespeeld, waaronder een originele, in het Italiaans gezongen versie van King Crimsons "Starless". Overigens is de dubbel-CD in 2015 uitgebracht met de verwarrende titel "The Best Of Italian Rock Vol. 2". We laten een nummer van "Tilt" horen, gevolgd door twee live-uitvoeringen van stukken van het laatste studioalbum.
Arti & Mestieri - Strips (live)
- Dune (live)
- Pacha Mama
Afkomstig van "Live In Japan - The Best Of Italian Rock" (King Records/SFERA, 2017)
Website: https://artiemestieri.org/ .
NIEUW / LIVE-TIP
In de recensies van de eerste twee albums van Subsignal op Progwereld wordt de band zowel in het hoekje van de neo-prog als dat van de progmetal geplaatst., maar met het vijfde album, “La Muerta”, heeft de band wel een flinke ontwikkeling doorgemaakt. Van progmetal is hier nog maar weinig terug te vinden en de neo-prog-invloeden zijn nog wel aanwezig, maar wat minder dan in de begindagen van de band. Op “La Muerta” krijgen we, naast twee korte instrumentaaltjes, negen heerlijke pakkende songs voorgeschoteld. En ik bedoel hier écht pakkend! De nummers hebben stuk voor stuk heerlijke melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. De band is erin geslaagd om flink wat popmuziek in de nummers te integreren. Nu niet meteen stoppen met lezen, want dit is nog steeds een behoorlijk progressief werkje en dit album kon wel eens een doorbraak naar een wat groter publiek betekenen. De kern van de band bestaat nog steeds uit gitarist Markus Steffen en zanger Arno Menses. Deze laatste bepaalt met zijn kraakheldere zang voor een belangrijk deel het geluid in Subsignal. Een groot deel van de nummers bevat lekker pakkende refreinen, vaak meerstemmig ingekleurd door de zang van Menses. Op “The Approaches” levert hij op dat punt een topprestatie. Om de kwaliteit van dit album alleen aan Menses toe te rekenen, zou de overige muzikanten ernstig te kort doen. Drummer Dirk Brand en bassist Ralf Schwager leggen een zeer solide basis, waarover Steffen en de nieuwe toetsenist Markus Maichel naar hartenlust hun gang kunnen gaan. De fraaie songs komen extra tot hun recht door de geweldige productie. Deze is in handen van Yogi Lang en Kalle Wallner (RPWL) die hier uitstekend werk hebben geleverd. De plaat klinkt lekker vol en super helder. Daarnaast spelen beide heren hier en daar ook mee. “La Muerta” is een zeer toegankelijk album geworden dat met elke luisterbeurt beter wordt. Het is nog steeds voor een groot deel neo-prog wat de klok slaat, maar de band slaagt erin hier een heerlijke eigentijdse draai aan te geven. Subsignal laat hier een enorme groei zien en met albums van deze kwaliteit kan de toekomst met vertrouwen tegemoet getreden worden. 2018 heeft al een aantal fraaie albums gebracht. “La Muerta” hoort daar absoluut bij. (bron: Ralph Uffing, Progwereld) Subsignal is op 18 oktober te aanschouwen in Zentrum Altenburg in Oberhausen.
Subsignal – The Passage
Van het album “La Muerta” (Gentle Art Of Music / Soulfood, 2018)
Website: https://www.subsignalband.com/ .
NIEUW
"Ship" is kortweg de titel van het vierde album van Yuka & Chronoship. De band rond toetsenvirtuose Yuka Funakoshi grijpt qua esthetiek duidelijk terug op de seventies, maar door daar subtiel wat andere elementen doorheen te verweven klinkt "Ship" niet ouderwets. Opvallend is dat gezongen stukken een grotere rol hebben dan op de veelbejubelde voorganger "The 3rd Planetary Chronicles". Niemand minder dan Curved Air-frontvrouwe Sonja Kristina zingt de kalme opening van de zevendelige "ARGO Suite". Yuka zelf zingt een song in haar moedertaal, waarbij we onwillekeurig al snel aan landgenoten als Wappa Gappa moeten denken. De John Wetton-achtige stem die slotnummer "Did You Find A Star?" opluistert behoort toe aan de Japanse veteraan-popzanger Hiroyuki Izuta. Wij kiezen toch voor een instrumentaal deel van het album, dat we het meest spannend vinden: de laatste drie delen van de al aangehaalde "ARGO Suite". "A Dragon That Never Sleeps" bevat als fris element een funky slaggitaartje van Takashi Miyazawa die later knappe, aan jazzrock refererende solo's in huis blijkt te hebben. Miyazawa's rol doet zo alles bij elkaar binnen de band maar weinig onder voor die van de naamgeefster. Het zware eindstuk van "A Dragon That Never Sleeps" heeft de grandeur van de finales van Genesis-albums als "Wind And Wuthering" en "Duke". De op "The 3rd Planetary Chronicles" al evidente Keith Emerson-invloeden zijn in de aansluitende delen "Islands In The Stream" (nee, geen cover!) en "Return" prominenter aanwezig. Als we een kritiekpuntje op "Ship" mogen aanvoeren is het dat diverse stukken wat veel thema-herhaling kennen zonder veel verandering, eer de broodnodige thematische ontwikkeling op gang komt.
Yuka & Chronoship - The ARGO Suite:
A Dragon That Never Sleeps
Islands In The Stream
Return
Van "Ship" (OMP Company / Cherry Red, 2018)
Website: http://omp-company.com/chronoship/ .
NIEUW / LIVE-TIP
Na een decennium kun je de balans goed opmaken. Heeft een band zich verder ontwikkeld, of te lang stilgezeten. DeWolff bestaat inmiddels tien jaar. Ondertussen is de stijl van het trio veranderd, maar één aspect is gelijk gebleven: ook op deze plaat biedt kwaliteit. De heren maken al sinds 2008 hardrock die aan Deep Purple doet denken. Toentertijd had hun muziek, door de nadruk op het Hammondorgel, een psychedelische bijklank. Op deze plaat is daaraan een flinke dot southern rock toegevoegd, waardoor een band als Lynyrd Skynyrd nooit ver weg lijkt. 'Het liedje' is tevens belangrijker geworden en het jammende karakter is naar de achtergrond verdwenen, ofschoon hun muziek nog steeds vurig uit de hoek komt. Dit album klinkt hierdoor erg gefocust. Elk nummer bevat pakkende melodieën. De arrangementen staan vol met gave riffs. DeWolff is duidelijk een volwassen band geworden die goed weet waar ze mee bezig zijn. Het roerige politieke klimaat van de afgelopen jaren vormt de rode draad van deze plaat. “Freeway Flight”, dat u zo gaat horen, is langzaam. Het is alsof je op een eindeloze snelweg in de woestijn rijdt. Halverwege gaat het kilometertal omhoog, waarna de muziek stijlvol door middel van een gitaarexplosie uit de bocht vliegt. Helaas gaat de rechtlijnigheid van de composities op den duur tegenstaan. Het avontuurlijke karakter, dat hun muziek voorheen had, is wat verwaterd. Dit is de keerzijde van de liedjesmatige aanpak. Het is echter maar een klein minpunt. “Thrust” is simpelweg overtuigend. De muziek is nog steeds erg sterk en zelfs wat volwassener, vooral de liefhebbers van jaren 70-hardrock en southern rock zullen in dit album een uitstekende plaat herkennen. (bron: Luke Peerdeman, Progwereld) DeWolff is deze zomer op diverse festivals te aanschouwen, o.a. op het Into The Wild Festival in Ommen, op 28 juli.
DeWolff - Freeway Flight
Van het album “Thrust” (Mascot Records, 2018)
Website: http://www.dewolff.nu/ .
ALBUM VAN DE MAAND
'Cinematic music', dat is de duiding die het Duitse Frequency Drift aan de eigen muziek geeft, als een soort ondertitel bij de bandnaam als je naar de bandwebsite www.frequencydrift.com surft. Daarmee geeft het gezelschap meteen al aan een ambitie te hebben een ervaring aan te bieden die meerdere zintuigen beroert. Meteen al de eerste twee albums, uit 2008 en 2010, zijn bijzonder in hun uitwerking, daar de verhaallijn in fraai gestileerde stripvorm in de boekjes was uitgebeeld. Waar die albums, hoewel zeker de moeite waard, nog wel wat eigen-beheer- en beginnelingbeperkingen lieten horen, is daar 10 jaar, 8 albums en behoorlijk wat bezettingswisselingen verder absoluut geen sprake meer van. Op het in april 2018 verschenen "Letters To Maro" is het albumverhaal opnieuw geïllustreerd in het boekwerkje, zij het nu met hypergestyleerde foto's. Muzikaal en productioneel is alles al even verzorgd. De compositorische spil wordt gevormd door mede-oprichter Andreas Hack (diverse toetsen- en snaarinstrumenten) en de wat later aangehaakte Nerissa Schwarz (harp, Mellotron, synthesizers). Nieuwe zangeres Irini Alexia is absoluut een verrijking voor de groep. Ze heeft een aantrekkelijke stem met een donkere gloed, die het goed doet in melodieuze, toegankelijke songs, maar die ook zeer goed gedijt in intrigerend gezingzegde stukken. Bovendien leent haar stem zich fantastisch voor het opzetten van een vocale kathedraal van meerdere lagen. Daaronder fungeert dan vaak een breed uitwaaierend toetsentapijt, waar steeds weer Schwarz' heldere harptokkels doorheen prikken. Klein gehouden momenten zijn er evenzeer. Progrock is een label dat je nauwelijks op de muziek kunt plakken, maar progressieve pop is het zeker, met soms het statige van This Mortal Coil of Dead Can Dance, maar met soms ook trekjes van de toegankelijker gothpopsongs van The Cure. Bovendien kunnen we ons voorstellen dat liefhebbers van de ook vaak 'cinematische' muziek van Massive Attack t.t.v. "Mezzanine" (zonder de dance-referenties), of recenter, de meer elektronisch vormgegeven, even dramatische als pakkende pop van London Grammar, het nodige van hun gading vinden bij dit gelaagde en gevarieerde werkstuk. En laten we als referentie het recente, minder op pure prog gerichte werk van Steven Wilson niet vergeten. "Nine" is bijzonder omdat het uiterst gedragen begint, waarna een cellosolo als breekpunt fungeert naar een meer op progressieve New Wave geënt uptempo slotdeel.
Frequency Drift - Nine
Van "Letters To Maro" (Gentle Art Of Music / Soul Food, 2018)
Website: http://frequencydrift.com/ .
NIEUW / LIVE-TIP
“Double Vision” is het negende studioalbum van Arena. De bezetting is sinds het album “The Seventh Degree Of Separation”, dat in 2011 het licht zag, niet meer veranderd en de band borduurt met dit album rustig verder op het pad van de stevige neo-prog. De vorige twee albums waren weliswaar geen meesterwerkjes, wel fijne albums. “Double Vision” ligt ook wel in die lijn, maar heeft veel minder speciaals te bieden. “Zhivago Wolf” is een prima opener die niet misstaan had op het album “Contagion”. Wat direct opvalt is de sterkte performance van zanger Paul Manzi. Hij past inmiddels perfect in het Arena-geluid. De vet aangezette Mellotron-samples komen hier heerlijk uit de verf. “The Mirror Lies” ontpopt zich tot een meer poppy nummer met een lekker instrumentaal tussenstuk in op-en-top neo-prog-stijl. “Scars” is het meest interessante nummer. Dat zit hem niet in het vreselijk clichématige refrein dat begint met ‘help me!’ dat het live vast goed zal doen. Het zit hem vooral in de minutenlange felle gitaarsolo van John Mitchell. Was een held is het toch! (bron: Maarten Goossensen, Progwereld)
Arena – Scars
Van het album “Double Vision” (Verglas Music, 2018)
Vorige week werd bekend dat Arena als laatste naam is toegevoegd aan de line-up van Night Of The Prog. Arena treedt aan op de laatste dag, zondag 15 juli, voordat Isildurs Bane en Steve Hogarth het festival afsluiten.
Website: http://www.arenaband.co.uk/ .
NIEUW
Het Britse label Bad Elephant heeft wel een fijne neus voor muziek met progtendensen, maar met daarnaast een catchy popgevoel, aangevuld met wat smeuïge andere ingrediënten om de originaliteit te waarborgen. Zo lieten we de afgelopen maanden al kennismaken met op dat label verschenen albums van Valdez en Fractal Mirror. Het uit Manchester afkomstige Mothertongue bracht onlangs het tweede album "Where The Moonlight Snows" uit op dat label. Zelf duidt het zestal zijn repertoire als 'progressive-indie-rock-jazz-quiff-pop'. Die quiff (kuif) snappen we niet helemaal, maar verder kunnen we wel wat met die kenschetsing. Af en toe moeten we, mede door de wat dunne, maar toch prettige vocalen denken aan Sanguine Hum, maar die laatste band is toch wat 'proggier'. Opvallend element bij Mothertongue is de trompet, die vooral in het nummer "The Creature Tree" een dragende rol vervult. Spannend en bezwerend hoogtepunt is wat ons betreft "The Isle Of Not Quite Right", waarin overigens ook de albumtitel als tekstfrase voorbij komt.
Mothertongue - The Creature Tree
- The Isle Of Not Quite Right
Van "Where The Moonlight Snows" (Bad Elephant Music, 2018)
Websites:
http://www.mothertongue.me.uk/
https://mothertonguemusic.bandcamp.com/ .
NIEUW
Maiden uniteD komt voort uit een in 2006 gestart initiatief toen bassist Joey Bruers door de Dutch Iron Maiden fanclub werd gevraagd een speciale show te organiseren, waarbij hij omringd door leden van diverse andere bands Maiden-liedjes in een akoestisch jasje uitvoerde. Dit bleek een enorm succes onder de fans te zijn, waarna drie in eigen beheer uitgebrachte albums volgden. "Empire Of The Clouds" is een kroon op het werk van dit opmerkelijke project. Tijdens een concert in Carré eerder dit jaar speelden de musici, waaronder Ruud Jolie, een originele interpretatie van dit nummer, waarna men besloot het stuk tevens in de studio vast te leggen. De set bestaat uit twee EP's, de vierdelige studioversie en de driedelige live-versie, waaraan nog een akoestische versie van het nummer "Killers" is toegevoegd. We draaien achtereenvolgens deel II van de akoestische set, gevolgd door deel III van de live-uitvoering. De dubbel-EP verschijnt op 8 juni a.s.
Maiden uniteD - Empire Of The Clouds (part II)
- Empire Of The Clouds (part III) (live)
Afkomstig van "Empire Of The Clouds" (Yazmine Park, 2018)
Website: http://www.maidenunited.com/ .
PROGHISTORIE / ACTUEEL
"Live At The Fairfield Halls, 1974" wordt door veel Caravan-liefhebbers als het beste live-album van deze Canterbury Scene-formatie beschouwd. Het vormde een mooie tegenhanger voor het indrukwekkende "Caravan & The New Symphonia", vooral doordat het uitvoeringen bevatte die nooit eerder zonder orkest waren uitgevoerd, maar ook omdat het een mooie introductie was voor de van Curved Air afkomstige bassist Mike Wedgwood die John G. Perry verving. Toch werden de opnames, die eigenlijk bedoeld waren om de Amerikaanse radiostations warm te maken, niet direct uitgebracht. Pas in 1976 werd een deel van het concert op bescheiden uitgebracht als "Canterbury Tales", waarbij de nummervolgorde bleek te zijn aangepast. In 1980 volgde een andere versie onder de titel "The Best Of Caravan Live". Pas in 2002 verscheen de definitieve versie in het heruitgaveprogramma van Decca. We draaien het nooit op een studioplaat verschenen "Virgin On The Ridiculous", dat zijn première had op "Caravan & The New Symphonia". Overigens verscheen van Pye Hastings vorig jaar zijn eerste soloplaat, getiteld "From The Half House". Verder zal Caravan op 4 augustus optreden in het kader van de 50th Anniversary Tour 2018 optreden tijdens A New Day Festival in Canterbury, Kent. Andere bands aldaar zijn Gong, Hawkwind, Carl Palmer, Arthur Brown, Atomic Rooster en het genoemde Curved Air.
Caravan - Virgin On The Ridiculous (live)
Afkomstig van "Live At The Fairfield Halls, 1974" (Decca, 2002)
Websites:
https://officialcaravan.co.uk/home/
https://www.facebook.com/OfficialCaravan
https://www.anewdayfestival.com/schedule/saturday/158-caravan-2018 .
NIEUW
Met 9 studioalbums, 6 live albums, 20 verzamelalbums en 47 singles achter zich en 80 miljoen albumverkopen, is er geen twijfel dat Foreigner een grote band is met een enorme erfenis. Wat er miste zijn opnames met een groot orkest. Nu is er een CD/DVD-set verschenen met Foreigners hits, uitgevoerd samen met een 58 koppig 21st Century Symphony Orchestra en een 60-koppig koor. Live opgenomen in mei 2017, toen de band samen met dirigent Ernst van Tiel twee uitverkochte shows in Luzern, Zwitserland, uitvoerde. Grappig is dat gisteren én, 'as we speak', vanavond Foreigner opnieuw in Zwitserland speelt, waarna in juni de Amerikaanse tour begint. De fantastische orkestarrangementen van Dave Eggar en Chuck Palmer hebben een nieuwe symfonische dimensie aan Foreigners muziek toegevoegd. Muzikaal verbluffend, visueel fraai geschoten en voor fans van Foreigner, is het geweldig genieten, van begin tot eind. ...En wat een geweldige zanger die Kelly Hansen! Dus als je nog een symfonische dosis toegevoegd wilt aan “I Want To Know What Love Is”, “Cold As Ice”, “Waiting For A Girl Like You”, “Hot Blooded”, “Juke Box Hero” en 9 andere klassieke nummers: dit is je kans.
Foreigner with the 21st Century Symphony Orchestra & Chorus - That Was Yesterday (live)
Van “Foreigner With The 21st Century Symphony Orchestra & Chorus” (e-a-r Music, 2018)
Website: http://www.foreigneronline.com/ .
Sunday 13 Mei 2018 Show No. 1300
NIEUW
Philhelmon - A Hard Road
- To The Water
Van "Perpetual Immobile" (eigen beheer, 2018)
In 2012, precies op zijn 60ste verjaardag, bracht Henk Bol onder de naam Philhelmon het album "Enjoy It While It Lasts" uit. Dit album was vooral via intensief internetverkeer tot stand gekomen. Zijn muzikale sparring partner Ky Fifer (zang) is namelijk een Amerikaan. Veel andere muzikanten op het album had Bol ook via internet leerde kennen. Daarnaast speelden oude vrienden als Cleem Determeijer (Finch, Ayreon) mee. We zijn nu bijna 6 jaar verder en op 26 april had na heel veel zwoegen de opvolger van "Enjoy It While It Lasts" af moeten zijn. Dat is nét niet gelukt, maar nog deze maand komt de plaat alsnog uit. Aan dit album, "Perpetual Immobile", doet een nog veel indrukwekkender lijst muzikanten mee dan op de voorganger: onder de 50 gastmusici vinden we o.a. Knight Area-gitarist Mark Bogert en opnieuw Determeijer. In de deluxe box vind je o.a. een mooi boekwerk, een extra CD met bonustracks en outtakes en een USB-stick met high resolution audio. Vanavond het stevige "A Hard Road", met flitsende gitaarsolo (van Mark Bogert??) en vervolgens het welluidende "To The Water" met fraaie keyboard- en gitaarsolo's. Als je interesse hebt in "Perpetual Immobile": mail vooral naar naar info@soundart-design.com en/of kijk op de website.
Websites:
https://www.philhelmon.com/
https://www.facebook.com/Philhelmon
Youtube-teaser: https://youtu.be/Govp4GqWjmk .
NIEUW
Gadd Band, Steve - Temporary Fault
Afkomstig van "Steve Gadd Band" (BFM Jazz, 2018)
(OP)NIEUW
Holdsworth, Allan - The Abingdon Chasp
Afkomstig van "Tales From The Vault - Rare Tracks From The Past, Present And ... Beyond" (PledgeMusic, 2018)
Na het sterke live-document "Way Back Home" vervolgt Steve Gadd zijn avonturen met zijn Steve Gadd Band met een derde titelloze studioalbum. Grootste verschil met de vorige platen is de vervanging van Larry Goldings door Kevin Hays, die al te zien was tijdens het concert in Hengelo vorig jaar. Daar waar Goldings een voorliefde voor het Hammond orgel had, prefereert Hays de Fender Rhodes elektrische piano. Natuurlijk weten we het niet zeker, maar deze switch lijkt de sound van de groep behoorlijk beïnvloed te hebben. De swingende jazzrock van voorheen heeft plaatsgemaakt voor een soort instrumentale Steely Dan. Uiteraard staat daarbij het subtiele drumwerk van Gadd nog steeds centraal. Gitarist Michael Landau speelt nu echter veel meer ingenieus ritmische structuren, waardoor de bluesy jazzrockende solo's wat naar achteren zijn geschoven. Opvallend is de keuze voor een cover van Allan Holdsworths "Temporary Fault", oorspronkelijk afkomstig van zijn tweede solo-LP "I.O.U." uit 1982, zeker omdat Walt Fowlers trompet en bugel hier een hoofdrol in spelen. Dit sluit mooi aan bij de oerversie van het stuk "The Abingdon Chasp", waarvan de uiteindelijk versie op "One Of A Kind" van Bruford terecht zou komen. Op die oerversie is namelijk een grote rol weggelegd voor altsaxofonist Ray Warleigh, met wie Holdsworth nog speelde op "Land Of Cockayne" van Soft Machine. Andere verrassende musici naast Bruford en Holdsworth zijn bassist Francis Mose van Gong en toetsenman Jeff Young, die bij John Stevens speelde. (Leuk detail: Holdsworth speelde ook bij Gong en Stevens). Het nummer is te vinden op de onlangs uitgebrachte, zeer gelimiteerd verkrijgbare archiefplaat "Tales From The Vault - Rare Tracks From The Past, Present And ... Beyond", waaraan we enige weken geleden al aandacht besteedden.
Websites:
https://www.drstevegadd.com/
https://www.pledgemusic.com/projects/allanholdsworth .
NIEUW
Fractal Mirror - White Sounds
- Tabula Rasa
Van " Close To Vapour" (Bad Elephant Music, 2018)
We hebben in het verleden al eens verhaalt over de bijzondere ontstaansgeschiedenis van het Nederlands-Amerikaanse Fractal Mirror. OK, Leo Koperdraat en Ed van Haagen speelden al sinds het midden van de jaren 80 samen, maar hun muzikale productie kreeg een 'reboot' in 2012, toen ze muziek begonnen te maken met iemand die ze nooit in het echt hadden ontmoet, maar alleen op een Facebook-forum over progressieve rock: de Amerikaanse drummer Frank L. Urbaniak. Na een eerste EP krijgen ze het voor elkaar hun eerste echte album te laten mixen door Rhys Marsh, bekend van zijn Autumn Ghost en andere bands. Vanaf het tweede album zit Brett Kull op de producersstoel. Deze van Echolyn bekende gitarist levert sindsdien ook hier en daar muzikale bijdragen. Nu na derde album "Slow Burn 1" (2016) Ed van Haagen zich wegens persoonlijke omstandigheden teruggetrokken heeft uit de 'harde kern' is de Kull-input nog groter geworden en speelt hij alle basgitaarpartijen. Van Haagen draagt als gasttoetsenist nog wel aan twee nummers bij. Ook Cathedral-toetsenist Tom Doncourt - zijn naam valt voor de derde week op rij in Xymphonia - levert een kleine bijdrage. Als je de Fractal Mirror-platen achter elkaar draait hoor je duidelijk de sterke ontwikkeling die de band heeft doorgemaakt. Daarbij zijn Koperdraats vocale vermogens opvallend gegroeid. Met "Close To Vapour" is Fractal Mirror een ietwat andere weg ingeslagen, die meer gericht is op de compacte, perfect geconstrueerde song. Een duidelijke opbouw dus, met daarbij pakkende arrangementen. Slotnummer "The Ever Rain" bijvoorbeeld, had met zijn instant-meezingbare refrein zo van Blackfield kunnen zijn. Daarbij dient wel aangetekend te worden dat er óók in de meest poppy songs van "Close To Vapour" nog altijd een voorname rol is voor Koperdraats weelderige Mellotron-tapijten. In het meer gedragen "White Sounds" klinken die heerlijk stuwend onder de scherpe gitaarsolo die we gezien de sound toeschrijven aan Brett Kull. Diens stem menen we dan weer te herkennen in de koortjes van "Tabula Rasa", dat een passage bevat waar de genoemde antieke sampler breeduit vrij spel krijgt.
Websites:
http://www.fractalmirror.net
https://fractalmirror.bandcamp.com/album/close-to-vapour .
ALBUM VAN DE MAAND
Frequency Drift - Who's Master
Van "Letters To Maro" (Gentle Art Of Music / Soul Food, 2018)
'Cinematic music', dat is de duiding die het Duitse Frequency Drift aan de eigen muziek geeft, als een soort ondertitel bij de bandnaam als je naar de bandwebsite www.frequencydrift.com surft. Daarmee geeft het gezelschap meteen al aan een ambitie te hebben een ervaring aan te bieden die meerdere zintuigen beroert. Meteen al de eerste twee albums, uit 2008 en 2010, zijn bijzonder in hun uitwerking, daar de verhaallijn in fraai gestileerde stripvorm in de boekjes was uitgebeeld. Waar die albums, hoewel zeker de moeite waard, nog wel wat eigen-beheer- en beginnelingbeperkingen lieten horen, is daar 10 jaar, 8 albums en behoorlijk wat bezettingswisselingen verder absoluut geen sprake meer van. Op het in april 2018 verschenen "Letters To Maro" is het albumverhaal opnieuw geïllustreerd in het boekwerkje, zij het nu met hypergestyleerde foto's. Muzikaal en productioneel is alles al even verzorgd. De compositorische spil wordt gevormd door mede-oprichter Andreas Hack (diverse toetsen- en snaarinstrumenten) en de wat later aangehaakte Nerissa Schwarz (harp, Mellotron, synthesizers). Nieuwe zangeres Irini Alexia is absoluut een verrijking voor de groep. Ze heeft een aantrekkelijke stem met een donkere gloed, die het goed doet in melodieuze, toegankelijke songs, maar die ook zeer goed gedijt in intrigerend gezingzegde stukken. Bovendien leent haar stem zich fantastisch voor het opzetten van een vocale kathedraal van meerdere lagen. Daaronder fungeert dan vaak een breed uitwaaierend toetsentapijt, waar steeds weer Schwarz' heldere harptokkels doorheen prikken. Klein gehouden momenten zijn er evenzeer. Progrock is een label dat je nauwelijks op de muziek kunt plakken, maar progressieve pop is het zeker, met soms het statige van This Mortal Coil of Dead Can Dance, maar met soms ook trekjes van de toegankelijker gothpopsongs van The Cure. Bovendien kunnen we ons voorstellen dat liefhebbers van de ook vaak 'cinematische' muziek van Massive Attack t.t.v. "Mezzanine" (zonder de dance-referenties), of recenter, de meer elektronisch vormgegeven, even dramatische als pakkende pop van London Grammar, het nodige van hun gading vinden bij dit gelaagde en gevarieerde werkstuk. En laten we als referentie het recente, minder op pure prog gerichte werk van Steven Wilson niet vergeten.
Website: http://frequencydrift.com/ .
ACTUEEL
Stivell, Alan - Brian Boru
Afkomstig van "Brian Boru" (Keltia III, 1995 / te vinden in verzamelset "Routes" (Disques Dreyfus, 1997)
Een uur geleden eindigde in TivoliVredenburg het sinds 2010 georganiseerde Dutch Harp Festival. Een van de headliners van dit mede door Remy van Kesteren opgezette festival zou de Franse veteraan Alan Stivell zijn, maar helaas moest hij om meerdere redenen afzeggen. Om de pijn ietwat te verzachten draaien we het titelnummer van "Brian Boru" uit 1995. Op dat moment was Stivell al zo'n 30 jaar actief en hij wordt dan ook met recht een ambassadeur voor het populair maken van de Keltische harp genoemd. Zijn laatste soloplaat verscheen in 2015, 45 jaar na het debuut "Reflets". Het gedraaide nummer is tevens te vinden op de verzamelset "Routes" uit 1997, die verdeeld over vier CD's een mooi beeld geven van de verschillende genres waarin de harpist zijn instrument hanteerde: rock, folk en new age.
Websites:
https://www.facebook.com/AlanStivell.Official/
http://www.alanstivell.bzh/language/en/home/ .
LIVE-TIP
Vega, Suzanne - Edith Wharton's Figurines
Van "Beauty & Crime" (Blue Note / EMI, 2007)
Op 17 november vindt weer de jaarlijkse Night Of The Proms plaats in Ahoy, Rotterdam. Popartiesten laten zich die avond begeleiden door het Antwerp Symphonic Orchestra, dat tussendoor populaire klassieke werken zal vertolken. Een van de eerst aangekondigde artiesten voor de 2018-editie is Suzanne Vega. In de jaren 80 brak ze door met "Luka", "Marlene On The Wall" en "Tom's Diner". Voor het poppubliek verdween ze daarna vrijwel van de radar, maar ze is altijd kwalitatief hoogstaande progressieve pop blijven maken. Zo'n 11 jaar geleden verscheen bijvoorbeeld het warm klinkende "Beauty & Crime". Met de sfeervolle cellobegeleiding van Philip Shepard krijgt "Edith Wharton's Figurines" zo al een klassiek trekje. Daar het niet zo'n bekend nummer is betwijfelen we of het op 17 november op het program staat - ongetwijfeld wordt er gekozen voor in ieder geval de drie genoemde hits. Extra reden voor ons om het onder de aandacht te brengen.
Websites:
http://www.suzannevega.com/
https://www.ahoy.nl/agenda/concert/night-of-the-proms- .
(OP)NIEUW
De Angelis, Marco - Freewill
Afkomstig van "Next Station" (eigen beheer, 2017) Hairflips
In februari besteedden we aandacht aan "Next Station" , het tweede album van multi-instrumentalist/Chapman Stickspeler Marco De Angelis. We omschreven zijn muziek vier jaar geleden naar aanleiding van zijn debuut "The River" als een fraai samengaan van Mike & The Mechanics-achtige progressieve pop en Pink Floyd-gerelateerde sfeertjes. Deze omschrijving is ook op "Next Station", de tweede CD van deze Italiaan van toepassing, waarbij een nog breder spectrum aan stijlen samengevoegd worden. Zo horen we in de relatief kortere stukken (die bijna allemaal boven de zes minuten klokken) nu ook de catchy elementen van bands als Mr. Mister en World Trade en komt in het bijna kwartier lange "A Proggy Night In London" een modern kijk op het oude Genesis om de hoek kijken. En ja, ook Pink Floyds erfenis, inclusief solowerk van Gilmour en Waters, heeft nog steeds invloed op De Angelis. Toch weet hij zijn eigen creativiteit duidelijk naar voren te brengen. Zo is de productie uiterst helder en gedetailleerd en geven gastzangers Nad Sylvan, Robbie Wyckoff (uit de Roger Waters Band!) en Göran Edman de hun toebedeelde songs een eigen karakter. Hoog tijd voor nóg een nummer van "Next Station": het door Nad Sylvan gezongen "Freewill", dat opent met fraaie basgitaarflageoletten door De Angelis zelf.
Websites:
http://www.nextstation.it/
http://www.marcodeangelis.com/ .
LIVE-TIP
Wayne, Jeff, feat. Jan van Veen - Horsell Common En De Hittestraal
Van de Nederlandstalige versie van Jeff Wayne's musical version of "The War Of The Worlds", zoals in 1978 door Veronica uitgezonden.
Dit jaar trekt er een Nederlandse versie van Jeff Wayne's musical version of “The War Of The Worlds” langs de theaters. De verbindende teksten, die in het origineel door Richard Burton in zijn rol als journalist werden gebracht, zijn voor deze gelegenheid opnieuw vertaald naar het Nederlands door Edward Reekers. De songteksten zijn gewoon de originele Engelstalige en worden gezongen door o.a. Bert Heerink. Hij brengt o.a. "The Eve Of The War", origineel gezongen door Justin Hayward, over het voetlicht. De cast wordt begeleid door een 10-koppige band onder leiding van Jeffrey Revet, bekend van o.a. Vivid Circus en Stream Of Passion. Op 15 mei is deze versie in Doetinchem in Theater Ampheon te aanschouwen. Op 7 juni wordt het Wilminktheater in Enschede aangedaan, een dag later Orpheus in Apeldoorn. Dit is overigens niet de eerste keer dat de vertaalde journalistrol gecombineerd wordt met de Engelse songs. In 1978 zond Veronica een versie uit met Jan van Veen in de vertellerrol, gecombineerd met de muziek van de originele Jeff Wayne-uitgave. Andere rollen in de verbindende stukken waren er toen voor o.a. Patricia Paay en Willem Duyn. Om vast in de stemming te komen laten we daar nu een gedeelte van horen.
Website: http://www.thewaroftheworlds.nl/
Hier staat de NL-talige Veronica-versie: https://soundcloud.com/abdulwadudlouws/planetenoorlog .
HERUITGAVE
Briley, Martin - One Step Behind
- Fear Of The Unknown
Afkomstig van "Fear Of The Unknown" (Mercury, 1981 / Big Pink Music, 2017)
Martin Briley is een nog immer actieve Engelse singer/songwriter, die in 1981 debuteerde met het onlangs voor het eerst op CD uitgebrachte "Fear Of The Unknown". Big Pink Music omschrijft zijn muziek als een aardig powerpop/AOR-album met zang die wel wat van Phil Collins en Peter Gabriel in die periode weg heeft. Zelf horen we echter ook wel degelijk progressieve trekjes in de tien songs, zowel in het synthesizerspel van Tommy Mandel als de vioolpartijen van Graham Preskett, die we onder meer van Yes, Metro en Archive kennen. Briley heeft overigens maar vijf platen op zijn naam staan, maar is wel degelijk een veelgevraagd songschrijver en achtergrondzanger. Als leadzanger was hij overigens ook nog te bewonderen op het destijds laatste studioalbum van Greenslade, "Time And Tide" uit 1975. Daarnaast speelde hij in Mandrake en met Ian Hunter/Mick Ronson Band. We gaan terug naar 1981 met de twee laatste nummers van Brileys debuut: het titelnummer en daarvoor "One Step Behind".
Websites:
http://www.martinbriley.com
https://www.facebook.com/martin.briley.band .
NIEUW
Sly & Robbie meet Nils Petter Molvær feat Eivind Aarset and Vladislav Delay - If I Gave You My Love
Afkomstig van "Nordub" (Okeh/Sula Records/Sony, 2018)
In enkele recensies van "Nordub", de CD die het befaamde duo Sly & Robbie met nu-jazz pionier Nils Petter Molvær maakte, wordt nogal verrast op deze samenwerking gereageerd. Zelf zien we dit project, zeker voor trompettist Molvær, als een logische stap. Op zijn eerste soloplaten combineerde hij namelijk al diverse andere stijlen met zijn jazz(rock), zoals ambient en techno. De combinatie van atmosferische jazz met dub is dus niet zo vreemd, zeker niet als die mede gestalte wordt gegeven door Molværs oude gitarist Eivind Aarset en de Finse toetsenman Vladislav Delay. En al helemaal niet als we ook vertrouwde namen als Erik Honoré en Jan Bang onder de gastmusici vinden. Gelukkig zijn de meeste stukken instrumentaal, aangezien Shakespeares gezongen stukken ietwat saai en voorspelbaar zijn. Overigens treedt dit gezelschap al enkele jaren samen op; de cd die onlangs verscheen liet echter nogal op zich wachten. Het gedraaide "If I Gave You My Love" valt mede op door de symfonische toetsenflarden.
Websites:
https://www.facebook.com/nils.petter.molvaer?fref=ts
https://nl-nl.facebook.com/slyandrobbieofficial .
OPNIEUW
Isildurs Bane - Drive! Part 1-3
Afkomstig van "Off The Radar" (Ataraxia Production, 2017)
Juni vorig jaar verscheen eindelijk een nieuw Isildurs Bane-album, "Colours Not Found In Nature". Het was een samenwerking met Marillion-zanger Steve Hogarth die een uitvloeisel was van een eerdere IB Expo-activiteit. Deze plaat werd al snel gevolgd door een echte Isildurs Bane-plaat, "Off The Radar". Waar "Colours Not Found In Nature" de toegankelijke, songmatige kant van de band verkent, zoals we die ook gehoord hebben op het Gabriëleske "MIND, Vol. 4: Pass" (2003), met deze snelle opvolger zijn we in het muzikaal haast ondefinieerbare vaarwater gekomen, waarin de groep sinds eind jaren tachtig met albums als "The Voyage: A Trip To Elsewhere" (1992) verkeerde. Waar het Zweedse gezelschap rond muzikaal leider en toetsenist Mats Johansson begin jaren tachtig aftrapte met relatief traditioneel klinkende symfonische rock, was het nogal eens van samenstelling wisselende collectief verworden tot een kraamkamer van 'totaalmuziek': vrijwel steeds instrumentale muziek waarin gelaveerd wordt tussen experimentele pop, modern-klassiek en jazz, waarbij ook inspiratie lijkt geput uit film- en ja zelfs circusmuziek. "Off The Radar" bouwt enerzijds voort op bouwstenen die in de tijd van de "MIND"-serie zijn gevonden, maar voegt daar elementen aan die binnen het universum van Jansen Barbieri Karn en late Talk Talk passen. In december lieten we al het lange “Xenolith” horen, dit keer brengen we opener “Drive” onder de aandacht.
Website: https://www.facebook.com/ibexpo/ .
40 JAAR
Browne, Duncan - Camino Real (Pts 1, 2 and 3)
Afkomstig van "The Wild Places" (Transatlantic/Logo, 1978 / zoals te vinden op "Planet Earth: The Transatlantic/Logo Years 1976-1979)
Het is bijna niet te geloven dat het alweer 40 jaar geleden is dat Duncan Browne zijn doorbraakalbum "The Wild Places" uitbracht. De titelsong werd een paar keer een grote hit (vooral in Nederland) en is nog geregeld te horen op classic rockzenders. De als singer-songwriter begonnen Browne had voor deze eclectische plaat de jonge Simon Phillips en John Giblin als begeleiders, terwijl de al wat langer actieve Tony Hymas de weelderige toetsenpartijen voor zijn rekening nam. De fraaie combinatie van verstilde muziek en progressieve jazzrock komt mooi tot uiting op het driedelige "Camino Real", waarvan deel 2 en 3 ooit op een single verschenen. Die single en al het andere werk dat de in 1993 overleden Browne, gedeeltelijk met de band Metro, voor Transatlantic/Logo tussen 1976 en 1979 uitbracht werd vorig jaar verzameld op de dubbel-CD "Planet Earth".
Websites:
https://nl-nl.facebook.com/duncanbrownefans/
http://www.insyncnet.com/duncan/ (tribute-site).
Sunday 06 Mei 2018 Show No. 1299
NIEUW
Ayreon feat. Damian Wilson - And The Druids Turned To Stone
Ayreon feat. Anneke van Giersbergen, Marcela Bovio & Floor Janssen - Valley Of The Queens
Van "Ayreon Universe - Best Of Live" (Music Theories Recordings / Mascot Records, 2018)
Vorig jaar gaf Ayreon, 22 jaar na het verschijnen van het debuut "The Final Experience", voor het eerst een serie echte concerten. Eigenlijk waren er al twee eerdere gelegenheden waarbij Ayreon-materiaal op de planken werd gebracht: 15 jaar geleden ging Lucassen op tournee met zijn meer metalgerichte Star One-project, tijdens welke ook een blok Ayreon-songs ten gehore werd gebracht. En twee jaar later was er "The Theater Equation": in De Nieuwe Luxor in Rotterdam werd toen het Ayreon-album "The Human Equation" in zijn geheel uitgevoerd. Helaas ging toen onder andere met de registratie daarvan alles niet helemaal naar wens: een van de redenen waarom Lucassen het nog een keer écht goed wilde aanpakken. De status van dit door Arjen Lucassen in het leven geroepen project werd onderstreept door de aanwezigheid van meer dan 50 nationaliteiten op de drie avonden in het Tilburgse 013. Die werden niet teleurgesteld, want Lucassen hád het, met een crew van 100 man, ook echt groots aangepakt. Vele bekende vocalisten uit de symfo- en progmetalwereld passeerden de revue, begeleid door een rij topmuzikanten, waaronder vaste Ayreon-drummer Ed Warby, Sun Caged-gitarist Marcel Coenen en diverse Stream Of Passion-leden. Achter de muzikanten stond een podiumvullende (in hoogte en breedte) videowall, waarop bij ieder nummer speciaal voor de gelegenheid gemaakte visuals waren te aanschouwen. Afgelopen maand verscheen de registratie onder de titel "Ayreon Universe - Best Of Live". Eigenlijk dien je die op een flink scherm op Blu-Ray te ondergaan, maar je kunt ook kiezen voor edities op CD, vinyl en DVD én een box met zowel de Blu-Ray, de DVD als 2 CD's, naast een fraai boekwerk. Twee van de hoogtepunten zijn ook als teasers op internet gezet. Damian Wilson zet werkelijk een wereldprestatie neer met zijn vocale uithalen in "And The Druids Turned To Stone" (oorspronkelijk van "Universal Migrator Part 1: The Dream Sequencer"). Verder was dit een unieke gelegenheid om drie van 's werelds mooiste stemmen uit de symfometalwereld sprookjesachtig mooi samen te horen zingen: Anneke van Giersbergen (ex-The Gathering), Marcela Bovio (ex-Stream Of Passion) en Floor Janssen (Nightwish) in "Valley Of The Queens" (oorspronkelijk van "Into The Electric Castle").
Website: http://www.arjenlucassen.com
YouTube-links:
And The Druids Turned To Stone: https://www.youtube.com/watch?v=lR-foGKsus0
Valley Of The Queens: https://www.youtube.com/watch?v=TbebO5BZi-I .
NIEUW
Plenty - Foolish Waking
- The Good Man
Van "It Could Be Home" (Karisma Records, 2018)
Plenty is de naam van een vroege band van Tim Bowness, oorspronkelijk gevormd in 1986 - hetzelfde jaar dat hij met Steven Wilson No-Man oprichtte. De populariteit van No-Man, dat een platencontract wist te verkrijgen bij het indertijd zeer hippe independent-label One Little Indian, overvleugelde dat van Plenty nogal en de groep stopte in 1990 alvorens er überhaupt een album was uitgebracht. Er verschenen slechts een handvol demo-cassettes. Dertig jaar na de oprichting kwamen Bowness, Brian Hulse en David K. Jones weer samen en besloten ze het materiaal uit die tijd alsnog fatsoenlijk op te nemen, veelal in bewerkte vorm. Daarvoor kregen ze hulp van o.a. niemand minder dan White Willow's Jacob Holm-Lupo, die op diverse nummers als gastmuzikant meespeelt en het geheel mixte. We kennen de originelen niet en weten dus niet hoeveel de 2018-versies op "It Could Be Home" afwijken van de originelen, maar de herkenbaarheid is groot. Waarmee we bedoelen dat Bowness' bekende sound een groot stempel drukt (en dan niet alleen door zijn typische fluisterzang) en dat de No-Man-link nooit ver weg is. No-Man verwerkte in het vroege materiaal nogal wat dance-invloeden en dat is ook te horen in de Plenty-bewerking van "As Tears Go By", dat Mick Jagger en Keith Richards ooit schreven voor Marianne Faithfull. De ambientpop, die we van Bowness o.a. kennen van zijn samenwerking met Samuel Smiles, horen we in o.a. "Foolish Waking". De pregnante, elementaire baspartijen in diverse nummers doen denken aan de gothpop en New Wave van bands als The Cure en New Order. Ietsje meer neigend naar progressieve rock is "The Good Man", het enige nummer met een prominente rockgitaarsolo. Dat dit dus volgens de makers eigenlijk muziek is uit vervlogen tijden, wordt uitgedrukt in het artwork, met foto's van telefooncellen, die we tegenwoordig immers vrijwel nergens meer aantreffen. Op de achterzijde van de hoes prijkt volgens ons het laatste Nederlandse model, op driehoeksbasis.
Websites:
https://www.facebook.com/Plenty-music-534648273575174/
https://burningshed.com/plenty_it-could-be-home_cd?filter_name=plenty&filter_sub_category=true.
NIEUW
Dame, The - Faking It In Monaco
- Thy Father's Bidding
Van "Losing Sight Of What You Want" (eigen beheer, 2018)
The Dame is een nieuwe band uit Den Haag en omgeving. Op de voorzijde van het debuutalbum "Losing Sight Of What You Want" prijkt een foto van een nachtclubdanseres uit de jaren 20 van de vorige eeuw en ook de hele lay-out van het boekwerk is in de stijl van dat decennium uitgevoerd. Als je dan denkt dat het album ook muziek bevat die je terug brengt naar het uitgaansleven van Berlijn of Parijs uit die tijd, heb je het mis. "Losing Sight Of What You Want" bevat namelijk sfeervolle, melodieuze symfonische rock. Niet antiek klinkend dus, maar ook zeker niet het tegendeel. Dit is een met liefde gemaakt ambachtelijk muzikaal product, door een band vol liefhebbers die hun muzikantendroom waarmaken, waarbij de leeftijd van de leden uiteenloopt van 15 tot een flink end in de 50. Zangeres Marian van Charante is de enige dame, toetsenist Thijs de Ruijter is de benjamin en naar wij aannemen de zoon van gitarist Stephen de Ruijter. Zeker die laatste levert enkele smaakvolle, beheerste solo's af (in "Thy Father's Bidding" ook fraai akoestisch) tussen de uitgebreide zangpartijen. Producer Chris Muller legde alles vakkundig vast in de Holland Spoor Studios. Kijk vooral ook op de site van de groep en op het YouTube-kanaal waar je daar een link naartoe vindt, want de tot in de puntjes verzorgde visuele stijl van The Dame is in alle uitingen van de groep terug te vinden.
Website: http://www.thedameband.com/ .
NIEUW / ALBUM VAN DE MAAND
Frequency Drift - Dear Maro
- Deprivation
Van "Letters To Maro" (Gentle Art Of Music / Soul Food, 2018)
'Cinematic music', dat is de duiding die het Duitse Frequency Drift aan de eigen muziek geeft, als een soort ondertitel bij de bandnaam als je naar de bandwebsite www.frequencydrift.com surft. Daarmee geeft het gezelschap meteen al aan een ambitie te hebben een ervaring aan te bieden die meerdere zintuigen beroert. Misschien wordt je dat met de paplepel toegediend als je uit Bayreuth komt, waar het eigen theater van opera-componist Richard Wagner staat. Opera: bij uitstek een multi-mediaal genre. Meteen al de eerste twee albums, uit 2008 en 2010, zijn bijzonder in hun uitwerking, daar de verhaallijn in fraai gestileerde stripvorm in de boekjes was uitgebeeld. Waar die albums, hoewel zeker de moeite waard, nog wel wat eigen-beheer- en beginnelingbeperkingen lieten horen, is daar 10 jaar, 8 albums en behoorlijk wat bezettingswisselingen verder absoluut geen sprake meer van. Op het in april 2018 verschenen "Letters To Maro" is het albumverhaal opnieuw geïllustreerd in het boekwerkje, zij het nu met hypergestyleerde foto's. Muzikaal en productioneel is alles al even verzorgd. De compositorische spil wordt gevormd door mede-oprichter Andreas Hack (diverse toetsen- en snaarinstrumenten) en de wat later aangehaakte Nerissa Schwarz (harp, Mellotron, synthesizers). Nieuwe zangeres Irini Alexia is absoluut een verrijking voor de groep. Ze heeft een aantrekkelijke stem met een donkere gloed, die het goed doet in melodieuze, toegankelijke songs, maar die ook zeer goed gedijt in intrigerend gezingzegde stukken. Bovendien leent haar stem zich fantastisch voor het opzetten van een vocale kathedraal van meerdere lagen. Daaronder fungeert dan vaak een breed uitwaaierend toetsentapijt, waar steeds weer Schwarz' heldere harptokkels doorheen prikken. Klein gehouden momenten zijn er evenzeer. Progrock is een label dat je nauwelijks op de muziek kunt plakken, maar progressieve pop is het zeker, met soms het statige van This Mortal Coil of Dead Can Dance, maar met soms ook trekjes van de toegankelijker gothpopsongs van The Cure. Bovendien kunnen we ons voorstellen dat liefhebbers van de ook vaak 'cinematische' muziek van Massive Attack t.t.v. "Mezzanine" (zonder de dance-referenties), of recenter, de meer elektronisch vormgegeven, even dramatische als pakkende pop van London Grammar, het nodige van hun gading vinden bij dit gelaagde en gevarieerde werkstuk. In het openingsnummer "Dear Maro" klinkt ook duidelijk de invloed van Steven Wilsons "Hand. Cannot. Erase." door. De briefvorm van de coupletten refereert sterk aan "Happy Returns". "Deprivation" valt vooral op door de creepy instrumentale tweede helft. Filmisch, net wat u zegt.
Website: http://frequencydrift.com/ .
LIVE-TIP
Camel - Aristillus
- Song Within A Song (live '76)
Afkomstig van "Moonmadness" (Decca, 1976 / 2002)
16 mei begint Camel met de “Moonmadness”-tour, waarbij het startschot in Japan wordt gegeven. Na Turkije en Israël is vervolgens Nederland aan de beurt en met een tussenstop in Polen is de band rondom Andy Latimer op 7 juni te gast in de Hengelose poptempel Metropool. Van het gevierde album "Moonmadness" hebben we volgens de archieven in de loop der jaren alle nummers meerdere keren gedraaid met uitzondering van de korte opener "Aristillus". Tot vanavond dus. Daarna het nummer "Song Within A Song" zoals Camel dat in 1976 live uitvoerde. Deze versie is te vinden op de heruitgave van het album uit 2002.
Website: http://www.camelproductions.com/ .
LIVE-TIP
Waters, Roger - Sunset Strip
Afkomstig van "Radio K.A.O.S." (EMI, 1987 / Columbia/Sony, 2003)
Deze week vervolgt Roger Waters zijn “Us+Them”-tour met optredens in onder meer Frankrijk en België. De fans die de voormalige Pink Floyd-voorman in Nederland willen zien, moeten nog geduld hebben tot 18 juni, de dag waarop de eerste van vier optredens in de Ziggodome is gepland. Om de tijd te overbruggen duiken we met "Sunset Strip" in Waters' soloverleden. Dit weinig gehoorde nummer is afkomstig van zijn tweede soloplaat "Radio K.A.O.S." uit 1987, waarbij we zijn plaat "Music From The Body" uit 1970, die hij maakte met Ron Geesin niet meerekenen.
Website: https://rogerwaters.com/ .
HERUITGAVE / JAZZROCK
Colosseum II - Star Maiden / Mysterioso / Quasar
- Last Exit
Van "Wardance" (Geffen, 1977 / Esoteric Recordings, 2018)
"Wardance" was het derde album van de Britse jazzrockgroep Colosseum II. Bandleider was Jon Hiseman, die de naam Colosseum natuurlijk al eerder aangewend had. Maar als er al jazzrock was te ontwaren in de vooral als proto-prog te kenschetsen muziek van die eerste line-up, laat Colosseum II een veel virtuozere en progressievere stijl horen, waaruit de bluesinput helemaal verdwenen was. Tussen beide bands door bestierde Hiseman trouwens het stilistisch ook overbruggende Tempest (met gitarist Allan Holdsworth). "Wardance" is nu, 6 jaar na debuut "Strange New Flesh" (1976) ook geremasterd heruitgebracht door Esoteric Recordings. We laten u de twee slotnummers horen. Eerst een driedelige suite, die opent met het sfeervolle "Star Maiden", waarin de fretloze baspartij van John Mole een voorname rol heeft. "Mysterioso" heeft een carrouselbeweging die het een jazzrockversie doet zijn van Happy The Man, met ook wat overeenkomsten met het toenmalige werk van David Sancious. Het slotdeel "Quasar" is in uptempo jazzrockstijl die we ook in enkele andere stukken van "Wardance" terugvinden. Die stijl sluit aan bij de hypertechnische kunsten van Mahavishnu Orchestra en Return To Forever in diezelfde tijd. Samen met het intro van het titelstuk laat "Last Exit" de meest symfonische kant van "Wardance" horen. Toetsenist Don Airey laat hier eens te meer zijn keyboardcollectie schitteren, terwijl gitarist Gary Moore hier nog het meest lyrisch klinkt. Zonder de leadzanger die Colosseum II initieel had, is "Wardance" vrijwel geheel instrumentaal. Moore begon zich echter vocaal te roeren en zingt op een soulvolle manier de ballad "Castles". Hoewel er geen plaat meer verscheen, was Colosseum II in 1978 nog wel actief, als begeleidingsband van cellist Julian Lloyd Webber op diens album "Variations". Beroemde broer Andrew 'slokte' vervolgens de ritmesectie op voor de vaste band bij zijn musicals, om te beginnen "Cats". Airey stapte over naar Rainbow, terwijl Moore toetrad tot Thin Lizzy. Hiseman bracht overigens eerder dit jaar een nieuw album uit met twee oude Colosseum-maten, onder de bandnaam JCM, waarop hij muzikanten eert waarmee hij in het verleden samenwerkte, maar die ons intussen zijn ontvallen, zoals Gary Moore, Allan Holdsworth, Jack Bruce en Dick Heckstall-Smith. De tournee, waar wij onlangs over berichtten, moest helaas afgebroken worden, omdat bij Hiseman een hersentumor is ontdekt. Hopelijk is de geplande operatie succesvol en wordt hij zelf niet veel te vroeg opgenomen in het genoemde lijstje...
Website: https://www.cherryred.co.uk/product/colosseum-ii-war-dance-re-mastered-edition/ .
BONUS
World Trade - The Moment Is Here (akoestisch)
Afkomstig van "Unify" (King Records, 2017)
Vorig jaar beleefden we de hereniging van World Trade, een moderne progband die in 1989 uitstekend debuteerde met een titelloos debuut. De sound van de band zou je kunnen omschrijven als een rockende AOR-versie van Yes. Niet vreemd dus dat de groep uit elkaar ging nadat Billy Sherwood werd ontdekt door Yes. Op de reünieplaat "Unify" is de oorspronkelijke bezetting te horen. Daarom is het wel aardig dat de Japanse editie een bonustrack bevat in de vorm van een akoestische versie van het van het debuut afkomstige "The Moment Is Here". Aangezien die editie niet voor ieders portemonnee is weggelegd hebben we dit nummer voor vanavond geselecteerd.
Website: https://nl-nl.facebook.com/BillySherwoodMusic/ .
OPNIEUW / ACTUEEL
Djabe & Steve Hackett - Fly On A Windshield (live)
- Please Don't Touch (live)
Afkomstig van "Life Is A Journey" (Esoteric Antenna, 2017)
Deze maand verschijnt "Flow", de nieuwe studioplaat van het Hongaarse Djabe. Daarnaast brengt dit gezelschap met grote regelmaat live-materiaal uit, al dan niet met als vertrouwde gast Steve Hackett. Deze voormalige Genesis-gitarist was ook prominent te horen op het vorig jaar uitgebrachte "Life Is A Journey", waar we reeds enkele stukken van gedraaid hebben. Die plaat bevatte ook een DVD met daarop vijf live uitgevoerde songs, waaronder één van Genesis en één Hackett: "Fly On A Windshield" en "Please Don't Touch". Deze zijn tevens te vinden op "It Is Never The Same Twice", de nieuwe live-CD/DVD, dat het volledige concert uit 2017 bevat. Wij doen het nog met genoemde songs van de samenvatting op "Life Is A Journey".
Websites:
http://djabe.hu/en/
en http://www.hackettsongs.com/ .
NIEUW
Barbieri, Richard - Dahlia
Afkomstig van "Variants.3" (eigen beheer, 2018)
gekoppeld aan:
Porcupine Tree - Black Dahlia
Afkomstig van "The Incident" (Roadrunner Records, 2009)
Richard Barbieri vervolgt met "Variants.3" zijn releases met nieuw materiaal, live-stukken en archiefmateriaal. Op
deel 3 staat onder meer oude oefenruimte-opname uit de tijd van zijn eerste band Japan en een verder uitgewerkte versie van het voor het album "The Incident" van Porcupine Tree geschreven "Black Dahlia", dat voor deze release tot "Dahlia" is herdoopt. Om de overeenkomsten en verschillen te horen, draaien we beide stukken achter elkaar.
Websites:
https://richardbarbieri.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/RichardBarbieriOfficial .
ACTUEEL
Samurai Of Prog, The - She (Who Must Be Obeyed)
Afkomstig van "Lost And Found" (Seacrest Oy, 2016)
Onlangs verscheen "Archiviarum - A Collection Of Rarities", de vijfde plaat van The Samurai Of Prog. Dit uit Finland afkomstige project onder leiding van Kimmo Pörsti, Steve Unruh en Marco Bernard heeft zich gespecialiseerd in het onder de aandacht brengen van vergeten juwelen uit de proghistorie. Hierbij proberen de musici zoveel mogelijk leden van de bands die die juweeltjes oorspronkelijk uitbrachten te betrekken. Op "Lost And Found", deel 4 uit 2016, stond bijvoorbeeld het nummer "She (Who Must Be Obeyed)". Dit stuk werd in een ver verleden live uitgevoerd door de band Odyssey, een voorloper van Cathedral. In laatstgenoemde band zat onder andere Tom Doncourt, inderdaad de toetsenman waar we vorige week aandacht aan besteedden. Voor dit nummer schreef hij een nieuw arrangement, terwijl hij tevens te horen is op toetseninstrumenten als de Mellotron en het Hammond orgel. Als zanger van dit zeer Yes-achtige stuk is Jon Davison aangetrokken, maar zelfs voor deze opvolger van Jon Anderson zijn diverse passages te hoog gegrepen, zoals u nu kunt horen.
Website: http://www.seacrestoy.com/the-samurai-of-prog.html .
