Uitzending Terugluisteren

NIEUW
Lucassen's Star One, Arjen Athony – Prescient
Van “Revel In Time” (Inside Out / Sony Music, 2022)

Voor zijn meer hardrock- en metalgetinte creaties bewaart de van Ayreon bekende Arjen Lucassen zijn Star One-uitlaatklep. Het is 20 jaar geleden dat de eersteling van Star One verscheen, “Space Metal”. Daarop volgde zowaar een tournee die ook Lucky in Rijssen aandeed, een optreden dat vastgelegd werd voor “Live On Earth” (2003). Het een week gelden verschenen “Revel In Time” is het derde Star One-album. Natuurlijk is Joost van de Broek weer Lucassens rechterhand en de ook bij Ayreon bijna altijd presente drummer Ed Warby ontbreekt niet. Vocaal is er weer veel afwisseling, met een mix van Lucassen-getrouwen als Damian Wilson, John Jaycee Cuypers, Floor Jansen en Michael Mills en opvallende namen als Joe Lynn Turner en Jeff Scott Soto. Opvallende namen onder de instrumentaal bijdragenden zijn de gitaristen Adje Vandenberg, Steve Vai en Ron Thal en keyboardvirtuoos Jens Johansson. Muzikaal klinkt het gebodene bekend in de oren, met lijnen naar de klassieke hardrock van Rainbow en in mindere mate modernere progmetalvormen, waarbij gepriegel op de vierkante millimeter wordt vermeden. “Prescient”, het nummer dat we vanavond gaan draaien werd al eerder prijsgegeven en deed vermoeden dat liefhebbers van de meer symfo-getinte kant van Ayreon ook veel te halen zouden hebben op “Revel In Time”, maar nu het gehele album bekend is, blijkt dat het muzikale gemiddelde toch een stuk steviger is dan die voorbode deed vermoeden. Veel Ayreon-liefhebbers zullen desniettegenstaande in hun nopjes zijn met deze Star One-nieuweling, die productioneel aan alle kanten ultiem vakmanschap uitstraalt. In “Prescient” hoort u overigens naast de genoemde Mills ook Haken-zanger Ross Jennings. We kunnen nu vast voorspellen dat die laatste volgende week ook weer in Xymphonia te horen zal zijn, in een heel andere setting...
Websites:
https://www.arjenlucassen.com/
https://www.facebook.com/ArjenLucassenOfficial
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/Ff4dFzMXYsM
.

NIEUW
Lindberg, Jonas & The Other Side – Summer Queen
Van het album “Miles From Nowhere” (IndsideOut / Sony Music, 2022)

Multi-instrumentalist en componist Jonas Lindberg is terug met een nieuw, langverwacht album. Het zou eerst in eigen beheer november vorig jaar verschijnen, maar na het sluiten van een deal met InsideOut Music werd de release uitgesteld naar afgelopen week. Dit ''Miles from Nowhere “ is het vervolg op “Pathfinder” uit 2016. Lindberg werkt opnieuw samen met The Other Side, bestaande uit Jonas Sundqvist (zang), Jenny Storm (zang), Calle Stålenbring (gitaar), Nicklas Thelin (gitaar), Jonathan Lundberg (drums) en Maria Olsson (percussie), evenals terugkerend lid Simon Wilhelmsson (drums) en Jonas' broer Joel Lindberg (gitaar). Verschil met voorheen is wel dat Lindberg deze keer opvallend veel instrumenten zelf bespeelt. Bovendien is hij op sommige nummers zelfs als leadzanger te horen. 'Ik besloot al vrij vroeg om dit album meer als een solo-album te beschouwen dan het vorige, aangezien ik de meeste instrumenten zelf bespeel en alle nummers heb geschreven. Het bood ook de mogelijkheid om een grotere variatie aan muzikanten op het album te laten optreden', zegt Jonas Lindberg. "Miles From Nowhere" bestaat uit zeven nummers die het volledige spectrum van het progressieve rocklandschap bestrijken - van het opbeurende "Summer Queen" (gezongen door Jenny Storm), via het folky "Astral Journey" tot het afsluitende titelnummer; een 'epic' van 25 minuten met niemand minder dan Roine Stolt (van The Flower Kings en Transatlantic en nu Lindbergs labelgenoot) als leadgitarist. We hebben in september al de opener van het album late horen en in oktober het wat epischer “Oceans Of Time”. Vanavond het zelfs nog een paar minuten langere “Summer Queen”.
Websites:
http://www.lindbergmusic.com/
https://jonaslindbergtheotherside.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/jonaslindbergotherside .

HERUITGAVE
Goodhand-Tait, Phillip – Silverwing
Van de LP “I Think I'll Write You A Song” (DJM, 1971)
Goodhand-Tait, Philip – The Deserter
Van de LP “Songfall” (DJM, 1972)
Beiden terug te vinden in de box “Gone Are The Songs Of Yesterday: Complete Recordings 1970 – 1973” (Lemon Records / Cherry Red Records, 2021)

Phillip Goodhand-Tait begon zijn muzikale carrière als broodschrijver in de songschrijversstal van manager Dick James, die ook Reginald Dwight onder contract had. Zijn eerste grote succes had hij met “ Gone Are The Songs Of Yesterday”, dat op de B-kant belandde van de single “Everlasting Love” van The Love Affair: een grote hit in diverse landen in 1968. Toen James het jaar daarop een eigen label, DJM, begon, mochten zowel Dwight als Goodhand-Tait daar LP's met zelf uitgevoerde muziek voor uitbrengen. Omdat vooral eerstgenoemde daar wereldwijde successen mee behaalde (onder de artiestennaam Elton John) stroomde het geld bij DJM binnen. Na het popgerichte debuut “Rehearsal” (1970) ging Goodhand-Tait in de UK op tournee met het begeleidingstrio Andy Latimer, Doug Ferguson en Andy Ward. Latimer kreeg live veel waardering voor zijn gitaarsolo's, dus werd bedacht dat voor Goodhand-Taits tweede album een rockender benadering gewenst was, waarbinnen die gitaar volop de ruimte kreeg. Dit werd het in 1971 verschenen “I Think I'll Write You A Song”, waarvoor de opnametechnicus er eer in legde zoveel mogelijk verschillende sounds uit Latimers instrument vast te leggen. Natuurlijk kennen wij het genoemde begeleidingstrio als 3/4de van Camel, dat nog in het najaar van datzelfde 1971 werd opgericht. Niet dat met Goodhand-Tait de Camel-sound al echt present was, maar vooral in de titelsong en het slepende “Silverwings” zit gitaarwerk dat ook de progliefhebber zal bekoren. Voor de opvolger “Songfall” (1972) deed Goodhand-Tait een beroep op Elton Johns begeleiders, hier en daar aangevuld met pianist Rick Wakeman. Zeer waarschijnlijk horen we hem op “Deserter”. Na nog één titelloos album hield Goodhand-Taits verbintenis met DJM op en stapte hij over naar Chrysalis. Het aangrijpende titelnummer van “Oceans Away” uit 1976 is geliefd onder fijnproevers en dook bijvoorbeeld op in Leo Blokhuis' theatershows. Na 1980 heeft Goodhand-Tait geen albums meer gemaakt, maar legde hij zich steeds meer toe op de TV-productie van live-optredens van anderen. Voor de box met al zijn DJM-opnamen die Lemon Records eind 2021 heeft uitgebracht schreef hij overigens zelf de liner-notes.
Websites:
http://www.pg-t.com/
https://www.facebook.com/CherryRedRecords .

AOR / IN HET NIEUWS
Jaded Heart – Live And Let Die
Van “IV” (MTM Music, 1999)

Onze vaste luisteraar Noud Willemse wilde voor vanavond graag verzoeknummer aandragen: “Allereerst omdat ik in het archief van Xymphonia zie dat er nog nooit iets van de AOR-band Jaded Heart is gedraaid, terwijl dat toch best een leuke band is. Ik zou willen vragen om “Live And Let Die” van IV (eigen werk, geen cover). Ik wil mijn verzoeknummer sowieso opdragen aan de grote 'vriend' van de westerse wereld, Vladimir Poetin. De songtekst is toepasselijk.” Wij voldoen graag aan je verzoek, Noud! Inderdaad, de songtekst is zeer toepasselijk, met tekstregels als 'No president can drag you under'. Laten we het advies '...But we can start to live like friends' maar snel ter harte nemen. Bovendien: voor melodieuze AOR ruimen we regelmatig graag een plaatsje in. Overigens bestaat Jaded Heart nog steeds en bracht in 2020 album nummer 14 uit: “Stand Your Ground”. De uit Duisburg afkomstige groep zal bij een handvol Duitse concerten het voorprogramma verzorgen voor Geoff Tate, echter niet bij de concerten in de buurt van de Nederlandse grens.
Websites:
https://www.jadedheart.de/
https://www.facebook.com/jadedheartmusic
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/68R7BCRrnAI
.

FUSION / VAN EIGEN BODEM
Albers, Eef - Bulgaria
Van "Birds Of The Night" (Goldfish, 1996)

Eef Albers is al sinds begin jaren 70 actief in de muziekwereld en was in die tijd en ook nog ver daarna een veel gevraagd sessie-gitarist. Ook speelde hij solo's op het post-Akkerman-Focus-album “Focus Con Proby” uit 1977, alsmede op een album uit 1984 van Steve Smith's Vital Information en was de vaste gitarist van het Metropole Orkest tot en met 1990. De laatste jaren is hij nog wel eens op de jazzpodia te vinden met de Koos Wiltenburg Group. Maar voor iemand die zo actief was is zijn eigen oeuvre van bescheiden formaat, feitelijk maar 4 solo-albums. Het laatste album van zijn hand verscheen in 1996 onder de titel “Birds Of The Night” op het kleine Nederlandse label Goldfish en daarvoor had Albers een band om zich heen verzameld bestaande uit gerenommeerde muzikanten: de Duitse toetsenist Christoph Erbstössere en een Nederlandse ritmesectie bestaande uit bassist Boudewijn Lucas en drummer Roy Dackus. Daarnaast waren saxofonist Bob Malach, bugelist Ack van Rooyen en percussionist Ali Ndiaye Rose te gast. Muzikaal bevaarde Albers op dit album muzikale wateren zo ergens op het scheidsvlak van jazz, fusion en jazzrock met zelfs wat wereldmuziekinvloeden. Alle composities zijn van de hand van Albers en zijn een prima voedingsbodem voor alle betrokken muzikanten om zich van hun beste kant te laten horen. Openingstrack “Bulgaria” is gelijk ook het meest symfonisch getinte stuk, met kamerbrede toetsenklanken en prachtig gitaarspel van Albers. “Birds Of The Night” is ook nog eens prachtig opgenomen door Peter Tiehuis (overigens sinds 1996 de vaste gitarist bij het Metropole Orkest) en gemixt door Michiel Hoogenboezem. Sterk album van een misschien wat vergeten muzikant.
Websites:
https://de.wikipedia.org/wiki/Eef_Albers
https://www.muziekencyclopedie.nl/action/entry/Eef+Albers .

LIVE-TIP
Mystery - Where Dreams Come Alive
Van “Lies And Butterflies” (Unicorn Digital, 2018)

Mystery, bracht in 2018, drie jaar na het succesvolle "Delusion Rain" een opvolger uit: “Lies And Butterflies”. Vanaf de dik 15 minuten klokkende opener “Looking For Something Else” krijgen we een uur lang melodieuze, bombastische, opzwepende neoprog voorgeschoteld, bomvol heerlijk gitaar- en toetsenwerk. Met dit zevende album bleef de Canadese, door gitarist Michel St-Père geleide band de uitgezette koers volgen en bleek zanger Jean Pageau, die debuteerde op “Delusion Rain”, zijn plek te hebben zeker gesteld. De kracht van Mystery schuilt in de aanstekelijke melodieën, dynamische arrangementen en sterke vocalen. Hier en daar vliegt de band ook even lekker uit de bocht met een staaltje stevige rock. Het is nu alweer 4 jaar geleden dat “Lies And Butterflies” verscheen, dus wordt het wel eens tijd voor een opvolger. Daar hebben we nog geen nieuws over, wel kunnen we melden dat Mystery een van de optredende bands zal zijn tijdens het Midsummer Prog Festival, op 25 juni in het Openluchttheater in Valkenburg.
Websites:
https://www.therealmystery.com/
https://www.facebook.com/mysterysound.

ALBUM VAN DE MAAND
Isobar - Obstination
Van: “Isobar II” (Trope Audio, 2021)

De afgelopen weken hebben we u al kennis laten maken met het Album van de Maand februari: "Isobar II" van Isobar. Dit is een relatief nieuwe band uit San José, Californië, die bestaat uit drie ex-leden van de progressieve rockformatie Metaphor uit de Bay Area. Tussen 1999 en 2018 maakte Metaphor vier albums met zanger John Mabry. Diens vertrek zette niet alleen een koerswijziging in naar instrumentale muziek, maar dus ook een bandnaamverandering. Bassist Jim Anderson, gitarist Malcolm Smith en toetsenist Marc Spooner kregen op het in augustus 2020 verschenen titelloze debuut hulp van niemand minder dan drummer Mattias Olsson (bekend van o.a. Änglagård en White Willow). Tevens kregen ze in enkele nummers assistentie van een viertal blazers. De in december 2021 verschenen opvolger "Isobar II" is met dezelfde bezetting en gasten opgenomen, met uitzondering van de blazers, waarvan alleen saxofonist Ben Boherquez en trompettist Evan Weiss nog over zijn. Laatstgenoemden zijn daarbij nog in slechts drie van de elf nummers actief. Toch heeft dit de sound van Isobar niet wezenlijk gewijzigd. Nog steeds horen we een zowel melodieuze als complexe vorm van instrumentale symfonische rock met veel aandacht voor ingenieus toetsenwerk. Wel is er wat meer ruimte voor de gitaarpartijen vergeleken met het debuut. Hoewel het groepsgeluid duidelijk in het nu staat, zijn ook wel degelijk hints naar het progressieve rockverleden te leggen, waarbij ook af en toe Gentle Giant-achtige capriolen te horen zijn. Als afsluiter hebben we voor het eigenwijze, licht Zappaeske "Obstination" gekozen.
Websites: Isobar Website
BANDCAMP
FACEBOOK
.

IN MEMORIAM GARY BROOKER
Procol Harum with The Edmonton Symphony Orchestra and the Da Camera Singers – A Salty Dog (live)
Van “Procol Harum Live: In Concert With The Edmonton Symphony Orchestra” (Chrysalis, 1972)
Procol Harum – Grand Hotel
Van “Grand Hotel” (Chrysalis, 1973)
Brooker, Gary – Sympathy For The Hard Of Hearing
Van "Lead Me To The Water" (Mercury, 1982 / Esoteric Recordings, 2011/1 april 2022)

Afgelopen week werd bekend dat Gary Brooker op 19 februari is overleden op 76-jarige leeftijd. Brooker werd beroemd met meteen de debuutsingle van zijn band Procol Harum in de zomer van 1967: natuurlijk hebben we het dan over “A Wither Shade Of Pale”. Met de klassieke orgelpartij die een variatie is op een Bach-compositie, wordt dit vaak als beginpunt van de symfonische rock genoemd. Maar de muziek van Procol Harum heeft ook soul, met dank aan de schitterende, warmbruine stem van Brooker. Die leent hij aan een reeks singles met meeslepend melancholieke melodieën, waaronder “Homburg” en “A Salty Dog”, immer voorzien van nogal eens raadselachtige teksten van Keith Reid. Brooker heeft naar verluidt zichzélf ook de kunst van het arrangeren voor orkest aangeleerd en in 1971 kreeg hij eindelijk de kans om zijn orkestarrangementen tot klinken te laten brengen. Wel een eindje van huis, want in Alberta, Canada, werd een optreden met symfonie-orkest én koor gerealiseerd dat een jaar later op LP zou verschijnen. Orkestrale grandeur heeft vervolgens ook het volgens velen sterkste Procol Harum-album: “Grand Hotel” uit 1973, met natuurlijk het machtige, statige titelnummer. Daarna neemt, mede door vele bezettingswisselingen, het succes langzamerhand af, waarna de groep het in 1978 voor gezien houdt. Brooker begint aan een reeks solo-platen, met wat minder barokke songs. Bekendste is de eerste: “No More Fear Of Flying” uit 1979, waarvan het titelnummer een bescheiden hit werd. Een dag voor het overlijden van Brooker werd aangekondigd dat er van zijn tweede soloplaat, "Lead Me To The Water", oorspronkelijk uit 1982, in april een herpersing zal verschijnen van de heruitgave uit 2011. De 40 jaar geleden uitgebrachte LP werd opgenomen met een sterrenensemble waarin Phil Collins, Eric Clapton en George Harrison de drie grootste namen waren. Ook trad hij op als gastvocalist bij The Alan Parsons Project, in het fraaie “Limelight”, door Parsons deze week zijn favoriete APP-nummer genoemd. In de jaren 80 duikt Brooker overigens wel op meer plekken als gast op: zo werkt hij in Nederland mee aan Ad Vissers “Hi-Tec Heroes” (1987) met daarop het geslaagde “No News From The Western Frontier”. Een jaar daarvoor had hij al een duet opgenomen met Lori Spee: “Two Fools In Love”. Begin jaren 90 kwam Procol Harum weer bij elkaar in een bezetting waar in eerste instantie ook enkele mede-oerleden in waren te vinden. De jaren erna volgden vele tournees, waarbij de groep ook regelmatig de Nederlandse theaters aandeed. Uiteindelijk was Brooker het enige originele lid. Ook optredens met symfonie-orkesten vonden af en toe plaats. Van een optreden in de Deense paleistuinen verscheen in 2008 een prachtige registratie op diverse beeld- en geluidsformaten. Af en toe kwam er nog een studio-album uit, waarvan de laatste in 2017 verscheen: “Novum”. De meest recente tournee moest door de pandemie worden uitgesteld, waarbij nieuwe data voor 2022 werden aangekondigd, onder andere ook in de Metropool. Eind vorig jaar kwam echter de onheilstijding dat de tournee niet meer werd uitgesteld, maar afgelast wegens ziekte van Brooker. Via Facebook postte hij optimistische berichten dat de behandeling van zijn ziekte voorspoedig ging. Helaas is het toch anders gelopen... Vorig jaar weerklonk zijn “A Wither Shade Of Pale” nog overal in Nederland ter herdenking aan Peter R. de Vries, van wie het de favoriete song was. Wij eren Brooker met naar onze smaak twee van de allerfraaiste Procol Harum-songs: “A Salty Dog” in de orkestrale live-versie uit 1971 en “Grand Hotel”. Van het genoemde tweede solo-album "Lead Me To The Water" draaien we het meest progressieve nummer, "Sympathy For The Hard Of Hearing", dat de laatste jaren overigens ook een vaste waarde op de setlists van Procol Harum was geworden.
Websites:
https://procolharum.com/
https://www.facebook.com/procolharummusic.

SYMFONISCHE POP / VAN EIGEN BODEM
Goede Doel, Het - Alles Geprobeerd (live)
Van "Alsof Er Niets Gebeurd Is..." (Disky, 2006)

Het Goede Doel, dat is toch die band rond die twee Henken, Westbroek en Temming, die van die leuke popliedjes maakten in de jaren 80? Ja, dat is Het Goede Doel zeker maar het is ook een zeer muzikale band, waarvan de vaak subtiele arrangementen gespeeld werden door sterke muzikanten, waaronder bassist Stephan Wienjus en natuurlijk gitarist Sander van Herk. Die laatste tekende vaak ook samen met de beide Henken voor de albumproducties. En ja, in de muzikale invulling hoor je toch wel degelijk een invloed uit symfonische rock. In 1991 was de koek op en ging de band uit elkaar, maar 10 jaar later waren daar ineens twee grote reünieconcerten in de HMH onder de noemer "10 jaar gelukkig uit elkaar". Nagenoeg alle oudgedienden waren erbij, met zelfs in een paar nummers alle drummers die ooit bij Het Goede Doel hebben gespeeld tegelijkertijd op het podium op drums en percussie. Het concert van 22 december 2001 werd ook gefilmd en verscheen in 2006 op DVD onder de titel "Alsof Er Niets Gebeurd Is...". De eerste toegift was het door Henk Temming gezongen “Alles Geprobeerd” dat voor deze concerten voorzien was van een broeierige inleiding, die wel wat Pink Floyd achtige trekjes heeft en in het instrumentale slotdeel is het gitarist Sander van Herk die nadrukkelijk over het voetlicht trad.
Website:
http://www.henkwestbroek.com/het-goede-doel
https://www.facebook.com/hetgoededoelband

NIEUW
Reuter, Markus - Once Cut Suffices
Van "Truce 2" (MoonJune Records, 2022)

Het in 2020 uitgebrachte "Truce" van touchgitaarspecialist Markus Reuter, drummer Asaf Sirkis en bassist Fabio Trentini maakte indruk, vooral door de hardfunkende fretloze baslijnen. Het werk was daardoor te vergelijken met "Polytown" van David Torn/Mick Karn/Terry Bozzio, wat naderhand inderdaad een favoriet van het gezelschap bleek te zijn. Twee jaar later zijn de muzikanten volgens Reuter echter door de gedwongen isolatie andere kunstenaars geworden die tevens een ander verhaal te vertellen hebben. Wellicht biedt het nieuwe begin maart op CD te verschijnen "Truce 2" daarom minder houvast; grooves, melodieën en thema’s liggen dieper verborgen in de door “stoorzender” Reuter gefabriceerde gitaarnoisemuren. Met andere woorden: de luisteraar moet, net als de musici in de productiefase, meer moeite doen dit album te doorgronden. Tevens heeft het drietal, anders dan bij de eersteling, tijd ingeruimd om na de in drie dagen opgenomen improvisaties samen met co-producer Stefano Castagna allerlei overdubs en synthesizereffecten aan de mix toe te voegen. Hierdoor hebben de dreigende, stuwende en robuuste geluidscollages van gierende, door Robert Fripp geïnspireerde vreemde gitaarsounds en symfonisch zwevende, Frippertronicsachtige geluidsgolven een beduidend diffuser karakter. De doorzetter wordt echter ook nu weer beloond. Zo versterken onheilspellende, ambientgetinte passages de opgebouwde spanning en lijkt het alsof naarmate de CD vordert de muzikanten elkaar steeds beter vinden in harmonie, ritmestructuren en respons op elkaars verrichtingen. Persoonlijk hoogtepunten zijn wat dat betreft de afsluiters "River Of Things" en het voor vanavond uitgekozen "One Cut Suffices", vooral omdat Trentini juist in die stukken het meest zijn diepknorrende stempel drukt.
Website:
https://markus-reuter-moonjune.bandcamp.com/album/truce-2
https://www.markusreuter.com/
https://www.facebook.com/olderthangod

NIEUW
Kumorigahara - Nakano Street
- Tears Of Rabbit
Van "Kumorigahara" (Arcàngelo, 2021)

Onlangs werden we getipt over een Japanse band, waarbij we alleen de hoesfoto toegespeeld kregen. Daarop zien we vier muzikanten op een binnenplaats rondom een Moog staan, terwijl naast enkele Japanse tekens alleen "Progressive Hard Folk" vermeld staat. Het betreft de hoes van het 1 december 2021 verschenen titelloze derde album van Kumorigahara, wat 'bewolkt' betekent. Toen we de CD voor het eerst draaiden vonden we het folk-element vooral terug in de zes- en twaalfsnarige akoestische gitaarpartijen, die ons deden denken aan de rustige passages van Steve Hacketts debuut "Voyage Of The Acolyte". Het stevige progressieve aspect is te vinden in de compromisloze wijze waarop de musici de erfenis van de Mellotron-zwangere sound van King Crimson en de virtuoze orgel- en synthesizererupties van ELP en Yes combineren met stevig rockende gitaren en een overdonderde ritmesectie. Je kunt wat dat betreft een directe lijn trekken naar de Scandinavische prog uit het begin van de jaren 90, die dezelfde stijlmiddelen gebruikte. De vergelijking met Anekdoten en Änglagård ligt voor de hand. De ruim 66 minuten durende CD valt tenslotte op door de productie. Het lijkt er haast op dat bijna alles live in de studio is opgenomen, waardoor de zang misschien wat minder overtuigt als de instrumentbeheersing, maar waardoor tevens een enorme drive ontstaat, inclusief de typische climax aan het eind van de stukken. We hebben gekozen voor de King Crimson-achtige, bombastisch openende track "Nakano Street" en vervolgen met het ruim elf minuten durende "Tears Of Rabbit", dat berust op een snoeiharde riff. Doe uw veiligheidsgordels voor de zekerheid maar om.
Websites:
https://kumorigahara.net/en/
https://www.facebook.com/kumorigahara/
https://twitter.com/kumorigahara
.

NIEUW
Boeijen, Frank – Het Park
– Of Ligt Het Aan Mij
Van “Subliem Gebaar” (eigen beheer, 2022)

Het werk van de Frank Boeijen Groep uit de jaren tachtig had regelmatig symfonische rockgrandeur. Vooral het gitaarspel van Ger Hoeijmakers en de keyboardarrangementen van Jos Haagmans waren daar debet aan. Die laatste deed later zelfs nog een productie voor SI Music: de titelloze CD van “Light” uit 1995. Ook de solo-carrière van Boeijen had een progressief getinte begin. Aan zijn solodebuut “Wilde Bloemen” speelden de bijdragen van o.a. Robert Jan Stips, Henk Hofstede en gitaristen Harry Sacksioni en Peter van Benthem daar een voorname rol in. De opvolger “Jazz In Barcelona” bevatte intrigerende jazzpop met dank aan The Houdini's. Op later solowerk leek hij zich meer te willen ontwikkelen als een Nederlandse Bob Dylan en raakte het progressieve element wat ondergesneeuwd. Wel zorgt veelgelauwerd multi-instrumentalist Ton Snijders alweer flink wat jaren voor kleurrijke begeleidingen. Op het nu verschenen “Subliem Gebaar” heeft dat bij vlagen zowaar een symfopop-achtig resultaat. Daarbij vervullen ook genoemde gitaristen Ger Hoeijmakers en Peter van Benthem kleine rollen. Maar het is toch vooral Snijders die excelleert: hij schreef bijna alle muziek en bespeelde bijna alle instrumenten – tot de drums aan toe. In “Het Park” is Van Benthem opvallend aanwezig. Het nummer verwijst nadrukkelijk naar de oude Frank Boeijen Groep-hit “Kronenburg Park”, die zo'n heerlijk Floydeske kadans had. De tekst verhaalt over herinneringen aan die tijd; in de uitloop zit dezelfde melodie die destijds door Mai Tai vertolkt werd verwerkt. De CD vervolgt met “Of Ligt Het Aan Mij”, waarin Ton Snijders een legato EBow-gitaarpartij speelt als Fripp destijds in “Heroes” van David Bowie deed, zij het met een melodie die eerder verwant is aan “Sugar Baby Love” van The Rubettes (niet lullig bedoeld). Opvallend is verder dat twee van de 13 nummers live zijn opgenomen – iets wat je niet vaak aantreft bij wat verder toch echt een studioalbum is (al deed Manfred Mann's Earth Band dit midden jaren 70 ook).
Websites:
https://frankboeijen.nl/
https://www.facebook.com/FrankBoeijenMusic .

NIEUW
Pencarrow – Stasis/Flux (Live)
Van “Live At San Fran” (eigen beheer, 2022)

Het is alweer twee jaar geleden dat “Growth In The Absence Of Light” vrescheen. Dit tweede album van Pencarrow behaalde in 2020 de zevende plaats in onze jaarlijst. De Nieuw-Zeelandse band heeft in 2021 regelmatig kunnen optreden en nu is er een live-document verschenen van een van deze concerten: “Live At San Fran”. De iets meer dan 45 minuut durende set is te bekijken via YouTube. Maar ook is er een digitale download en CD te bestellen via Bandcamp, waar nog 3 extra tracks aan zijn toegevoegd van een ander concert. Natuurlijk ligt de focus op het recentste album, maar het langste nummer dat werd gespeeld is afkomstig van het debuut “Dawn Simulation” (2016). Live klinkt de muziek van Pencarrow iets steviger en misschien nog wel krachtiger dan in de studioversies het geval is. Je hoort de affiniteit met progmetal, maar ook zeker met het latere werk van bands als Porcupine Tree en Anathema. We gaan luisteren naar de live-versie van “Stasis/Flux”, dat in oorspronkelijke versie ook op “Growth In The Absence Of Light” was te vinden.
Websites:
https://pencarrow.bandcamp.com/album/live-at-san-fran
https://www.facebook.com/pencarrowband/
De live-set op YouTube: https://youtu.be/0H8bu7w1ths .

NIEUW
Lesoir – Babel (part 2)
Van “Babel” (Glassville Records, 2022)

We hebben het al een paar keer aangekondigd, maar nu is-ie er echt: de speciale vinyl-release en de korte film met de nieuwe 'epic' “Babel” van Lesoir. In 2020, in tijden van lockdown, werd begonnen met het componeren van dit 20 minuten en 20 seconden durende muziekstuk. Het werd al op 26 augustus 2021 live ten doop gehouden in het Openluchttheater van Valkenburg, met hulp van een strijkkwartet, en nog meer extra muzikanten in de vorm van een zangeres, gitarist (de van Ayreon bekende Ferry Duijsens) en percussionist. Daar werden ook live-opnamen van gemaakt die onlangs via YouTube al door de band naar buiten werd gebracht. Maar het “Babel”-project omvat nog méér. Chrystal Spotlight heeft er namelijk een opvallende animatiefilm bij gemaakt, die sinds 16 februari op YouTube is uitgebracht. En Chrystal Spotlight, dat is niet zomaar een clubje, want deze animatiestudio maakte eerder al clips voor Steven Wilson, Porcupine Tree en Gazpacho. ...Maar nooit eerder een film van 20 minuten lengte. Zeer bijzonder dus dat juist in de samenwerking met Lesoir deze stap gezet is. Een CD-versie van “Babel” is er dus niet, maar wel een éénzijdig bespeelde LP met op de andere kant een bijzondere ets. “Babel” laat een afwisseling horen van onheilspellende atmosferische gedeelten tot warme symfonische rockpassages alsmede powervolle uitbarstingen. Om er nog een beetje de verrassing in te houden als je zelf besluit dit aan te schaffen, verkiezen we om de laatste helft van “Babel” te laten horen, vanaf het moment dat een heftige baslick hernieuwde energie geeft na een ambienteske passage.
Websites:
http://lesoirmusic.com/
https://www.facebook.com/lesoir.band
https://lesoirmusic.bandcamp.com/
Live-versie op YouTube: https://youtu.be/NlQnkseGeYo
Animatie van Chrystal Spotlight op YouTube: https://youtu.be/mVSA3AX47F0
.

NABRANDER
Murcof - Fire Thief
Van “The Alias Sessions” (The Leaf Label, 2021)

Als afsluiter van het eerste uur draaiden we nog een stuk van de balletmuziek op de dubbel-CD “The Alias Sessions” van Murcof (alias Fernando Corona, de in Spanje woonachtige, in Mexico geboren producer/componist). Het album stond in het jaarlijstje van Xymphonia-teamlid René van afgelopen jaar. Murcof debuteerde in 2002 met “Martes”. Hij wordt beïnvloed door modern klassieke componisten als Alfred Schnittke en maakt onder meer muziek voor film en televisie. Zijn uitgebrachte platen zijn een mengeling van sound design, spooky ambient en samples, ontregelende, soms metalige beats en basfiguren en vernieuwende minimal techno bevatten. Deze elementen zijn ook terug te horen op CD1, “Contre-Mondes”, wat een intrigerende, filmische luisterervaring oplevert. Het afsluitende “Shadow Surfing” is daarbij het enige stuk waarin de melodie de hoofdrol opeist, waarmee het een passende introductie vormt op de pure pracht die op “Normal”, de tweede schijf, te bewonderen is. Hoewel de nummers hierop eveneens zijn geschreven voor een dansgezelschap, hebben ze een compleet ander karakter, die te karakteriseren is als een ambientsymfonie. Zo tovert Corona vaak gedragen vioolklanken uit zijn synthesizers. In het vanavond afgespeelde “Fire Thief” produceert hij daarnaast elegante, uit bel-achtige klanken gevormde sequencerpatronen. Het bovenliggende instrument is hierbij een soort 'tone-generator', die ontroerende melodieën uitstoot van onwereldlijke tonen, die het midden houden tussen cloudgitaarzwevers, gedempte trompetwaaiers in de stijl van Arve Henriksen en gemanipuleerd geneurie.
Websites:
https://www.murcof.com/
https://www.facebook.com/murcof
https://murcofmusic.bandcamp.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Isobar - Zed The Exhaler
Van: “Isobar II” (Trope Audio, 2021)

De afgelopen weken hebben we u al kennis laten maken met het Album van de Maand februari: "Isobar II" van Isobar. Dit betreft een relatief nieuwe band uit San José, Californië, die bestaat uit drie ex-leden van de progressieve rockformatie Metaphor uit de Bay Area. Tussen 1999 en 2018 maakte Metaphor vier albums met zanger John Mabry. Diens vertrek zette niet alleen een koerswijziging in naar instrumentale muziek, maar dus ook een bandnaamverandering. Bassist Jim Anderson, gitarist Malcolm Smith en toetsenist Marc Spooner kregen op het in augustus 2020 verschenen titelloze debuut hulp van niemand minder dan drummer Mattias Olsson (bekend van o.a. Änglagård en White Willow). Tevens kregen ze in enkele nummers assistentie van een viertal blazers. De in december 2021 verschenen opvolger "Isobar II" is met dezelfde bezetting en gasten opgenomen, met uitzondering van de blazers, waarvan alleen saxofonist Ben Boherquez en trompettist Evan Weiss nog over zijn. Laatstgenoemden zijn daarbij nog in slechts drie van de elf nummers actief. Toch heeft dit de sound van Isobar niet wezenlijk gewijzigd. Nog steeds horen we een zowel melodieuze als complexe vorm van instrumentale symfonische rock met veel aandacht voor ingenieus toetsenwerk. Wel is er wat meer ruimte voor de gitaarpartijen vergeleken met het debuut. Hoewel het groepsgeluid duidelijk in het nu staat, zijn ook wel degelijk hints naar het progressieve rockverleden te leggen, waarbij ook af en toe Gentle Giant-achtige capriolen te horen zijn. In het vanavond gedraaide "Zed The Exhaler" menen we ook wat Happy The Man-trekjes te bespeuren.
Websites: Isobar Website
BANDCAMP
FACEBOOK
.

NIEUW / LIVE-TIP
Parsons, Alan & The Israel Philharmonic Orchestra – Don't Let It Show (live)
Van "One Note Symphony: Live In Tel Aviv" (Frontiers Records, 2022)

In december konden we u al een voorproefje geven op “One Note Symphony: Live In Tel Aviv” van Alan Parsons en The Israel Philharmonic Orchestra. “Standing On Higher Ground” werd destijds via YouTube als live-clip uitgebracht. 9 dagen geleden is het live-document echt verschenen en verkrijgbaar op de formaten CD, Blu-ray, DVD, LP en diverse combinaties daarvan. Ook op streamingplatforms is het te vinden. Parsons en zijn band hadden het afgelopen decennium drie keer in Israël gespeeld: 'Er is een speciaal gevoel van opwinding wanneer we daar spelen. Het was een fantastische ervaring om de eer te krijgen om met een van de grootste orkesten ter wereld op te treden', aldus Parsons. Het is niet de eerste live-samenwerking van Parsons met orkest, want in 2016 verscheen “The Alan Parsons Symphonic Project Live In Colombia”. Toen was naast een lokaal orkest tevens een lokale dirigent betrokken. Toetsenist Tom Brooks maakte destijds al deel uit van de band en die heeft blijkbaar in de tussentijd aan Parsons duidelijk gemaakt dat hij ook een uitstekend arrangeur én dirigent is: hij dirigeerde in Israël zijn eigen arrangementen terwijl hij er ook nog toetsen bij speelde. Ten opzichte van “Live In Colombia” zijn er gelukkig wat wijzigingen in de setlist, zodat we niet met al te veel doublures zitten: een handvol songs van het recente studio-album “The Secret” staat op het program, evenals bijvoorbeeld het destijds niet gespeelde “Don't Let It Show” van “I Robot” (1977). Het bouwt vanuit verstilling op naar een denderende orkestrale climax waarmee in Israël de eerste set besloten werd. In 1977 zong Dave Townsend het, nu schittert langjarig Parsons-zanger P.J. Olsson. Parsons en zijn label, het Italiaanse Frontiers Records, laten de live-releases kort op elkaar volgen, want eind vorig jaar verscheen nog “The NeverEnding Show, Live In The Netherlands”, met een opname zónder orkest. Ook symfonieorkestloos zijn de optredens van Parsons en zijn Live Project in Carré Amsterdam. Die zouden op 22 en 23 februari 2022 plaatsvinden, maar blijken nu verplaatst naar 27 & 28 juni 2022.
Websites:
https://alanparsons.com/
https://www.facebook.com/alanparsons .

IN MEMORIAM IAN MCDONALD
Foreigner - Long, Long Way From Home
Van "Foreigner" (Atlantic, 1977)
Fruupp - Misty Morning Way
Van "Modern Masquerades" (Dawn, 1975)
King Crimson - In The Court Of The Crimson King
Van "In The Court Of The Crimson King" (Island / EG, 1969)

Op 9 februari jl. is Ian McDonald overleden aan de gevolgen van darmkanker. Deze Britse multi-instrumentalist is met name bekend geworden door het feit dat hij mede-oprichter was van twee iconische bands: King Crimson en Foreigner. Samen met Robert Fripp, Greg Lake, Michael Giles en Peter Sinfield formeerde hij King Crimson en nam een van de invloedrijkste albums uit de progressieverockgeschiedenis op: “In The Court Of The Crimson King” (1969). McDonald speelde op dat album diverse blaasinstrumenten, piano, orgel, Mellotron en vibrafoon. Daarnaast fungeerde hij samen met de andere bandleden als co-producer. Maar misschien nog wel belangrijker was het feit dat hij aan alle stukken had meegeschreven en dat de muziek voor het titelstuk zelfs geheel van zijn hand was. Na één album en een serie optredens stapte McDonald echter al tegelijk met drummer Michael Giles op, om vervolgens samen aan het album “McDonald And Giles” te werken. In de jaren daarna legde hij zich toe op sessie- en productiewerk. Zo is “Modern Masquerades” (1975), het vierde album van de Noord-Ierse progband Fruupp, een productie van zijn hand. Kort daarna verhuisde hij naar New York en stond aan de wieg van Foreigner, waar hij uiteindelijk 3 albums mee maakte en ook co-produceerde alvorens in 1980 ook dat schip te verlaten. Vanaf dan word het rustig rondom McDonald totdat hij in 1996 samen met Steve Hackett, John Wetton en Chester Thompson een optreden verzorgde in Japan, waarna hij ook bijdroeg aan Hacketts eerste “Genesis Revisited”-album. Ook maakte hij voor Hacketts toenmalige label zijn enige solo-album “Driver's Eyes” (1999). De release van live-materiaal van de eerste King Crimson-bezetting leidde tot het oprichten van de 21st Century Schizoid Band, vol ex-leden van King Crimson, met een serie optredens tussen 2002 en 2004 tot gevolg. Ian McDonald is 75 jaar geworden.
Websites:
https://www.foreigneronline.com
https://www.facebook.com/Foreigner
https://www.facebook.com/Fruupp-105017587648516
https://www.dgmlive.com/news/ian-mcdonald-1946-2022
https://www.facebook.com/kingcrimsonofficial .

NIEUW (verlaat)
AmuZeum – Carousel
Van “New Beginning” (Melodic Revolution Records, 2020)

Alweer twee jaar oud is het album “New Beginning” van AmuZeum. Het betreft een vijftal doorgewinterde muzikanten die elkaar regelmatig tegenkwamen in verschillende studio’s in en rondom Los Angeles. AmuZeum is in feite een doorstart van het trio Box Of Shaman, dat bestond uit Jerry Beller (drums), Scott Jones (zang) en Mike Matier (gitaar). Samen met toetsenist Matt Brown werd onder de bandnaam Heliopolis in 2014 één album afgeleverd. Een aantal jaren hiervoor zat Matier in de band Ten Jinn waar bassist Mark Wickliffe ook deel van uitmaakte. Deze vijf heren maakten samen onder de naam AmuZeum het debuut “Newe Beginning”, onder supervisie van Billy Sherwood, die niet alleen voor de productie maar ook voor de mix zorg droeg. Als de naam Sherwood valt dan weet je van tevoren dat er een bepaald sausje over het eindproduct komt en bij het enigszins Yes-achtig klinkende “New Beginning” is dat niet anders. De overwegend lange nummers liggen goed in het gehoor, wat een goede reden is om het album wat verlaat alsnog onder de aandacht te brengen.
Website:
https://amuzeum.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/AmuZeumband/

IN HET NIEUWS
World Trade - Open The Door
Van "World Trade" (Polydor, 1989)

Aansluitend op het door Billy Sherwood geproduceerde Amuzeum besteden we aandacht aan het debuut van World Trade uit 1989, na "Nomadic Sands" van Lodgic de eerste professionele muzikale levenstekenen van Sherwood. Deze week hoorden we dat "Euphoria", de tweede plaat van World Trade, dat pas in 1995 op de markt kwam, in april in een nieuw jasje opnieuw uitgebracht gaat worden. Op die plaat had Sherwood stevig de touwtjes in handen genomen, reden wellicht waarom de pakkende sound van de eersteling was ingeruild voor langere, minder toegankelijke songs. En aangezien we een voorliefde hebben voor dit debuut fleuren we dit nieuwtje op met een nog niet in Xymphonia gedraaid stuk van die plaat en wel "Open The Door".
Website:
https://www.facebook.com/BillySherwoodMusic/
https://purplepyramid.bandcamp.com/album/euphoria-digital-version-not-available

Waters, Roger – The Happiest Days Of Our Lives / Another Brick In The Wall Part 2 & 3 (live)
Van de live-DVD “Us + Them” (Legacy / Sony Music, 2020)

Na het verschijnen van het studio-album “Is This The Life We Really Want?” in 2017 ging Roger Waters andermaal op tournee. Hij bezocht met zijn begeleidingsband de Verenigde Staten, Canada, Nieuw-Zeeland, Australië en landen in Europa en Latijns-Amerika, Gestart werd op 26 mei 2017 in Kansas City en geëindigd op 9 december 2018 in Monterrey, Mexico. De tour kreeg de naam “Us + Them”, wat enerzijds natuurlijk verwijst naar het lied van het Pink Floyd-album “The Dark Side Of The Moon”, maar anderzijds illustratief is voor de politieke lading die de bassist/zanger meegeeft aan de concertervaring. Hij uit daarbij kritiek op het wij/zij-denken én -handelen overal op de wereld, dat gestimuleerd wordt door populistische politici. In de band vinden we Waters-getrouwen als toetsenist/gitarist Jon Carin en gitarist Dave Kilminster. Net als op het genoemde studio-album zijn gitarist/zanger Jonathan Wilson en het zangduo Lucius op tournee van de partij. Het materiaal van “Is This The Life We Really Want?” blijft beperkt tot een trits songs die halverwege de show is ingepast tussen een set van Pink Floyd-klassiekers van de grote albums uit de jaren zeventig. Wij kiezen vanavond voor muziek die oorspronkelijk op het uiterste randje van de jaren zeventig verscheen, van “The Wall” (1979)
Websites:
https://rogerwaters.com/
https://www.facebook.com/rogerwaters
.

NIEUW
Big Big Train - Welcome To The Planet
Big Big Train - Lanterna
Van "Welcome To The Planet" (English Electric Recordings, 2022)

Het is een kunstje dat Big Big Train wel eens eerder heeft uitgehaald: relatief kort na de release van een album nóg een nieuw album uitbrengen. Zo was er na het verschijnen van “Folklore” in 2016 het plan om een EP uit te brengen met nummers die niet op dat album pasten, maar die EP groeide in 2017 uit tot het volwaardige album “Grimspound” dat op zijn beurt weer zijn vervolg kreeg met “The Second Brightest Star” in hetzelfde jaar. En nu wordt dat kunstje overgedaan met “Welcome To The Planet” dat duidelijk qua thematiek én artwork verbonden is met het vorig jaar verschenen “Common Ground”. Dat had de aftrap moeten zijn voor een memorabel Big Big Train-jaar met de eerste optredens van de nieuwe bezetting (met gitarist Dave Foster, pianiste Carly Bryant en violiste Clare Lindley) en zelfs concerten in Amerika, maar het plotselinge overlijden van zanger David Longdon bracht de trein (voorlopig) tot stilstand. Voorlopig, want eergisteren werd een statement verspreid waaruit blijkt dat Big Big Train blijft bestaan, in overeenkomst met de wens van Longdon zelf. Hoewel we nooit zullen weten hoe de band zich verder zou hebben ontwikkeld met Longdon maar duidelijk is dat de vaste kern bestaande uit Gregory Spawton, Rikard Sjoblom, Nick D'Virgilio en David Longdon samen met de nieuwkomers hernieuwd elan met frisse muzikale impulsen hadden gevonden bij het creëren van het recente tweeluik. “Common Ground” liet dat al iets horen, maar op “Welcome To The Planet” is dit nog wat nadrukkelijker. D'Virgilio draagt meer composities bij en ook de nieuwe leden Dave Foster en Carly Bryant leveren materiaal, naast natuurlijk de klassestukken van oerlid en bassist Gregory Spawton. “Welcome To The Planet” bevat geen typische BBT-epics maar meer bondigere songs, zonder dat overigens de BBT-roots verloochend wordt. We kiezen voor twee uitersten in het spectrum op dit album, allereerst het door Carly Bryant geschreven titelnummer, dat klinkt alsof Kate Bush zich waagt aan een bizarre herinterpretatie van Pink Floyds “Great Gig In The Sky”. Dit laten we volgen door “Lanterna” van de hand van Gregory Spawton, dat een traditioneler symfonisch geluid laat horen.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/bigbigtrain .

NIEUW
Monarch Trail – Wither Down
Van “Wither Down” (Perpetual Tree Music, 2021)

Liefhebbers van pure symfonische rock die bol staat van lagen stuwende synthesizerpartijen zijn bij Monarch Trail aan het goede adres. Bij beluistering van het derde groepsalbum “Wither Down” bekruipt je al snel de gedachte dat deze Canadezen zich vast en zeker hebben laten inspireren door het keyboardwerk van Tony Banks, zoals hij dat eind jaren zeventig en met name ook op het Genesis-album “Duke” (1980) laat horen. Ken Baird is daarin de belangrijkste schakel en leent zijn fraaie spel al sinds 2014 aan Monarch Trail, maar daarvoor produceerde hij al een serie solo-albums én het duo-album “Orion” met Sue Fraser. Dat “Orion” was 23 jaar geleden voor ons de eerste kennismaking met Bairds muziek. In Monarch Trail weet hij zich gesteund door de prima ritmesectie Dino Verginella (basgitaar) en Chris Lamont (drums). Af en toe zijn er gitaarpartijen van Kelly Kereliuk, maar alles staat en valt bij de synthkathedralen die Baird opstapelt, met op zijn tijd natuurlijk zoals het hoort de diepe resonantie van baspedalen. En Baird heeft dit alles weten te gieten in boeiende composities van tussen de 6 en de 15 minuten lang. Hij verzorgt ook de zang met een ietwat breekbare, hoge stem. Zijn eerste inzet in opener “Wither Down” klinkt wat onzeker, maar voor de rest zijn Bairds vocalen prima ingebed in de symfonische rockarrangementen.
Websites:
https://www.monarchtrail.com/
https://monarchtrail.bandcamp.com/album/wither-down
https://www.facebook.com/monarchtrailmusic .

NIEUW
Malady - Alava Vaara
- Haavan Väri
Van “Ainavihantaa” (Svart Records, 2021)

Net op de valreep van 2021 verscheen “Ainavihantaa”, het derde album van Malady. De uit Finland afkomstige band is diep geworteld in jarenzeventigmuziek en balanceerde op de voorgangers tussen klassieke prog, spacerock en muziek in Canterbury Scene-stijl. Het blijkt nu dat er sinds het verschijnen van voorganger “Toinen Toista” (2018) een belangrijke line-upwisseling geweest. Zo heeft gitarist Tony Björkman de band verlaten en plaats gemaakt voor Taavi Heikkilä die voornamelijk alt- en tenorsax en klarinet speelt. Alsof dat nog niet genoeg is, doen er ook wat gasten mee op trombone en trompet. Maar laat je dat niet afschrikken in het geval je geen fan bent van genoemde blaasinstrumenten: ook de toetsen, waaronder orgel en Mellotron, zijn prominent aanwezig. Ook gitaar is er nog wel degelijk te horen, al neemt zanger Babak Issabeigloo nu in zijn eentje alle gitaarpartijen voor zijn rekening. Het album trapt af in traditionele Pink Floyd-stijl met “Alava Vaara” maar als halverwege de blazers erbij komen, komen de Canterbury Scene-trekjes om de hoek kijken. We gaan luisteren naar twee nummers van “Ainavihantaa”: straks de korte instrumental “Haavan Väri”, maar we beginnen met “Alava Vaara”.
Websites:
https://maladyband.bandcamp.com/album/ainavihantaa
https://www.facebook.com/maladyband
https://svartrecords.com/product/malady-ainavihantaa-album/
.

NIEUW
Glass Hammer – Steel (fleekus major)
Van “Skallagrim – Into The Breach” (Sound Resources, 2021)

In de bijna 30 jaar dat Glass Hammer met grote regelmaat nieuwe studio-albums uitbrengt, heeft de Amerikaanse groep rond het duo Steve Babb en Fred Schendel zich zelden herhaald. Het nu verschenen “Skallagrim – Into The Breach” is zowaar een vervolg op het in 2020 verschenen “Dreaming City”. Beide albums verhalen over Skallagrim, een figuur die gebaseerd is op een Noorse sage uit de Middeleeuwen en waar in de jaren zeventig een reeks zwaard- en tovenarijboeken over verscheen. Tekstschrijver Steve Babb werkt nu aan zijn eigen Skallagrim-boekenreeks, waarvan het eerste deel binnenkort verschijnt. Net als op de voorganger zijn er trekjes van spacerock te horen, nu nog wat uiteenlopender dan op dat “Dreaming City”. Enerzijds tegen hardrock aanleunende nummers die gebaseerd zijn op een duidelijke riff, maar halverwege het album duiken we helemaal de space in, met twee atmosferische, schetsmatige stukken. Het duo heeft in Hannah Pryor weer eens een nieuwe vocalist gevonden en haar krachtige stem past goed bij de muziek die Babb en Schendel nu geschreven hebben. De twee zijn erin geslaagd Glass Hammer opnieuw van een andere kant te laten horen op wederom een boeiend lang album.
Websites:
https://glasshammer.com/
https://glasshammer.bandcamp.com/album/skallagrim-into-the-breach
https://www.facebook.com/glasshammerband .

SYMFONISCHE POP
Kershaw, Nik - Know How
Van "The Riddle" (MCA, 1984)

De Britse singer/songwriter Nik Kershaw kende in zijn carrière een vliegende start met hits als “Wouldn't It Be Good” en “I Won't Let The Sun Go Down On Me” van zijn debuutalbum “Human Racing” (1984) en de titeltrack van zijn tweede album “The Riddle” (ook verschenen in 1984). Ondanks die hits heeft hij tcoh altijd een haat-liefdeverhouding gehadn met de muziekbusiness, wat met name tot uiting kwam op zijn derde album “Radio Musicola” (1986). En zoals het een rasmuzikant betaamt, brengt hij sindsdien op gezette tijden, maar vaak na een periode van relatieve radiostilte, nieuwe werk uit. Altijd albums met sterke songs, gevat in knappe arrangementen met hier en daar zelfs een progressief tintje. Dat laatste element was al vanaf het vroegste werk in Kershaws muziek aanwezig, zoals bijvoorbeeld te horen is in het nummer “Know How” van zijn “The Riddle”.
Websites:
https://www.nikkershaw.net/
https://www.facebook.com/OfficialNikKershaw .

ALBUM VAN DE MAAND
Isobar - Short Story Long
Van: “Isobar II” (Trope Audio, 2021)

Isobar is een relatief nieuwe band uit San José, Californië, die bestaat uit drie ex-leden van de progressieve rockformatie Metaphor uit de Bay Area. Tussen 1999 en 2018 maakte Metaphor vier albums met zanger John Mabry. Diens vertrek zette niet alleen een koerswijziging in naar instrumentale muziek, maar dus ook een bandnaamverandering. Bassist Jim Anderson, gitarist Malcolm Smith en toetsenist Marc Spooner kregen op het in augustus 2020 verschenen titelloze debuut hulp van niemand minder dan drummer Mattias Olsson (bekend van o.a. Änglagård en White Willow). Tevens kregen ze in enkele nummers assistentie van een viertal blazers. De in december 2021 verschenen opvolger "Isobar II" is met dezelfde bezetting en gasten opgenomen, met uitzondering van de blazers, waarvan alleen saxofonist Ben Boherquez en trompettist Evan Weiss nog over zijn. Laatstgenoemden zijn daarbij nog in slechts drie van de elf nummers actief. Toch heeft dit de sound van Isobar niet wezenlijk gewijzigd. Nog steeds horen we een zowel melodieuze als complexe vorm van instrumentale symfonische rock met veel aandacht voor ingenieus toetsenwerk. Wel is er wat meer ruimte voor de gitaarpartijen vergeleken met het debuut. Hoewel het groepsgeluid duidelijk in het nu staat, zijn ook wel degelijk hints naar het progressieve rockverleden te leggen, waarbij ook af en toe Gentle Giant-achtige capriolen te horen zijn. Vanavond aandacht voor het ruim negen minuten durende, passend getitelde "Short Story Long", waarin we toch wel wat aspecten van de muziek van Änglagård menen te ontwaren.
Websites: Isobar Website
BANDCAMP
FACEBOOK
.

NIEUW
Endless Dive – Elevator To Silence
Van “A Brief History Of A Kind Human” (Luik Music, 2022)

We hebben niet vaak muziek uit België in ons programma. Nu bereikte ons het tweede volwaardige album van Endless Dive. Dit viertal komt uit de omgeving van Tournai en bracht in 2019 het album “Falltime” uit, voorafgegaan door een titelloze debuut-EP in 2016. Een tweede album zou in Frankrijk worden opgenomen, wat echter niet door kon gaan, waarna het pas februari vorig jaar alsnog lukte een studio in te duiken. Dit heeft de composities wel de tijd gegeven om te rijpen. Met “A Brief History Of A Kind Human” maakt Endless Dive een album dat is opgebouwd volgens de postrockdynamiek. Een aantal wat korte, veelal verstilde miniatuurtjes rondom kabbelende akkoorden en subtiele loopjes wisselen de iets langere nummers af. Die beginnen vaak met hypnotiserende gitaarpartijen die zorgen voor een dromerige sfeer. Maar Endless Dive weet ook contrast aan te brengen door soms stevig van leer te trekken, zonder dat het al te zwaarmoedig wordt. Ook is er plaats voor voorzichtig experiment met synths en drumcomputers. We gaan luisteren naar “Elevator To Silence”.
Websites:
https://www.facebook.com/endlessdive/
https://endlessdive.bandcamp.com/.

VOORPROEFJE
Kaprekar’s Constant – Victorious
Van het nog te verschijnen album ““The Murder Wall” (Talking Elephant Records, 25 maart 2022)

Van Kaprekar’s Constant verschijnt op 25 maart een nieuw album. Dit “The Murder Wall” draait thematisch om zes beklimmingen van de gevaarlijke noordkant van de Eiger, dat onder bergbeklimmers bekend staat als een van de meeste beruchte bergwanden. Twee weken geleden verscheen de eerste single, “Victorious”. In dit Britse octet vinden we nog steeds oud-Van Der Graaf Generator-saxofonist David Jackson terug. Bijzonder is dat ook niemand minder dan singer-songwriter Judie Tzuke meewerkt aan “The Murder Wall”. Het album verschijnt op CD, als download en in een later stadium ook op vinyl.
Website:
https://kaprekarsconstant.com/
https://www.facebook.com/Kaprekars/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/rI0VY445mq8
Dit nummer op Bandcamp: https://talkingelephantrecords.bandcamp.com/track/victorious

CANTERBURY SCENE
Hopper, Hugh & Alan Gowen - Waltz For Nobby
Van: "Two Rainbows Daily" (Red Records/Europa Records, 1980/1981 / Cuneiform Records, 1995)

Op het Progressive Ears-forum is het een terugkerend thema: de Canterbury Binge, oftewel een weerslag wat de leden van het forum aan muziek van de Canterbury Scene draaien, waarbij geregeld een favoriet als Hatfield And The Norths debuut ter sprake komt. Een andere plaat die door enkelen zeer gewaardeerd wordt is "Two Rainbows Daily" van het duo Hugh Hopper en Alan Gowen. Hopper was vooral bekend om zijn werk met Soft Machine, terwijl toetsenman Gowen geliefd was om de platen die hij met Gilgamesh en National Health maakte. In 1978 vormde het duo samen met Pip Pyle (Hatfield And The North, National Health) en Elton Dean (Soft Machine) Soft Heap, waarbij het tweede deel gevormd werd door de eerste letters van de voornamen van de musici. De samenwerking beviel het tweetal goed, zeker nadat ze gedurende datzelfde jaar tijdens een improvisatie tijdens de opname van Gilgamesh' "Another Fine Tune You've Got Me Into" het idee kregen om samen iets op te nemen. Die kans deed zich pas twee jaar later voor en resulteerde in "Two Rainbows Daily". Het is een heerlijk relaxt album waarop de ontspannen baspatronen een mooie basis vormen voor het Moog- en ARP-spel van Gowen, dat qua sounds overeenkwam met zijn bijdragen aan National Healths debuut. De LP werd in 1995 op CD gezet door Cuneiform Records, waarbij vijf op 21 september 1980 live met slagwerker Nigel Morris opgenomen bonustracks werden toegevoegd. Toch zijn het vooral de zeven studiotracks die dit album een cultstatus hebben gegeven. Van die studio-opnames hebben we de langste uitgekozen, het bijna negen minuten durende slotnummer "Waltz For Nobby".
Website:
http://www.calyx-canterbury.fr/ (dé website over de Canterbury Scene)
http://www.calyx-canterbury.fr/mus/gowen_alan.html
https://www.calyx-canterbury.fr/mus/hopper_hugh.html
https://nl-nl.facebook.com/Gilgamesh-Alan-Gowen-friends-530346963693487

VOORPROEFJE
Marillion - Murder Machines
Van het nog te verschijnen album “An Hour Before It's Dark” (earMUSIC, 4 maart 2022)

Marillion heeft een nieuwe single uitgebracht via streamingplatforms, inclusief een videoclip. Dit “Murder Machine” is afkomstig van het op 4 maart te verschijnen album “An Hour Before It's Dark”. Het nieuwe nummer, met het beklijvende refrein 'I put my arms around her, and kill her with love', is ontstaan in de tijden van lockdown en 'social distancing' en het is zoveel meer geworden dan alleen een spiegel van onze tijd, meer dan een lied dat zowel de kostbare als de donkere kanten van menselijke relaties behandelt. "Ik heb geprobeerd niet over het virus te schrijven", legt zanger Steve Hogarth uit . "Maar de afgelopen twee jaar is het zo'n onderdeel van het leven geworden dat het steeds maar binnensluipt. De angstaanjagende realiteit dat ik mijn armen om mijn vader of moeder moet slaan hen uiteindelijk kon doden, leidde tot dit lied.“ (bron: Louder Prog)
Website:
https://marillion.com/
https://www.facebook.com/MarillionOfficial
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/sIb6eGQCoB0

IN MEMORIAM JÁNOS KÓBOR
Omega – House Of Cards Part I – Time Robber – House Of Cards Part II
Van “Time Robber” (Bacillus Records, 1976)

János "Mecky" Kóbor, de legendarische zanger van de Hongaarse band Omega, is op 6 december 2021 overleden na enkele weken in het ziekenhuis te hebben gelegen met een Covid-19-infectie. Kóbor werd geboren in Boedapest in 1943 en was in 1962(!) medeoprichter van Omega. De band speelde aanvankelijk covers van Engelse rocknummers, maar begon met het maken van eigen composities in 1967. In 1968 toerde Omega door Engeland om vervolgens het Engelstalige debuutalbum “Omega: Red Star From Hungary” op te nemen voor Decca Records. Tijdens de jaren '70 werden sommige albums van de band in Hongarije verboden vanwege de opvatting van het communistische regime dat hardrockmuziek subversief was. Na het in 1987 verschenen dertiende album “Babylon” werd een pauze ingelast. Zeven jaar later hergroepeerde Omega zich voor een groot concert in het Népstadion in Boedapest, waarbij Rudolf Schenker en Klaus Meine van Scorpions te gast waren. Kóbor zong “Wind Of Change” samen met Klaus Meine. Na de ineenstorting van het communistische regime werden Omega's eerder verboden albums op CD uitgebracht. In totaal verschenen er 19 Hongaarstalige en 11 Engelstalige albums, waarvan het meest recente, “Testament” in 2020 werd uitgebracht. Kóbor maakte deel uit van alle Omega-bezettingen door de jaren heen. Ook werkte hij als producer en runde een platenlabel en een verhuurbedrijf voor geluidsapparatuur. János Kóbor is 78 jaar geworden. Ter herinnering aan hem gaan we terug naar 1976, toen “Time Robber”, het zesde Engelstalige Omega-album, verscheen. Hiervan hoort u het titelnummer, omgeven door de twee delen van “House Of Cards”. (met dank aan Miriam Ritchie, Metaltalk)
Website:
http://www.omega.hu/
https://www.facebook.com/omegaoratorium.music

NIEUW / LIVE-TIP
Jethro Tull – Shoshana Sleeping
– The Betrayal Of Joshua Kynde
Van “The Zealot Gene” (InsideOut / Sony Music, 2022)

Na een scheiding der wegen met langjarig Jethro Tull-gitarist Martin Barre is opperhoofd Ian Anderson gewoon onder de vertrouwde bandnaam blijven optreden met een behoorlijk constante groep muzikanten. In die tijd verscheen er in 2012 zowaar een vervolg op de klassieker “Thick As A Brick”, “TAAB 2” gedoopt, onder de naam Ian Anderson's Jethro Tull. Vervolgens leek Anderson toch de naam Jethro Tull af te zweren toen “Homo Erraticus” in 2014 onder zijn eigen naam verscheen, ook al was het album gemaakt met dezelfde ploeg muzikanten. Maar dat zogenaamde solo-album werd al snel gevolgd door een concertreeks opgehangen aan, jawel, de historische figuur Jethro Tull, gewoon onder de bandnaam. Nu heeft Anderson getekend met een nieuw label, zowaar InsideOut, en heeft hij de knoop doorgehakt: “The Zealot Gene” is een Jethro Tull-album. Hoewel hij in de tijd van “My God” (te vinden op “Aqualung” uit 1971) al aangaf niet per se gelovig te zijn, verwijzen alle nummers op “The Zealot Gene” naar bijbelboeken. Niet omdat hij ineens toegewijd christen is geworden, maar omdat in de bijbel nu eenmaal vele scherpe observaties over typisch menselijke eigenschappen zijn te vinden. En dát is waar de nieuwe songs over handelen. Muzikaal liggen ze in de lijn van genoemde albums uit het afgelopen decennium. Meteen herkenbaar als Tull, maar niet heel verrassend. Sterker nog: diverse melodische wendingen of compositorische trucjes klinken wel heel bekend van eerdere songs van Andersons hand. Al met al is het echter een aangenaam album. “The Zealot Gene” wordt uitgebracht in diverse formaten op CD en vinyl, maar ook twee 'limited editions' met Blu-ray en artbook. Beide artbook-edities bevatten een tweede CD met demo's en vroege versies van de albumstracks, plus uitgebreide liner notes en een interview met Ian Anderson door Tim Bowness (No-Man) én op de Blu-ray een 5.1 surround mix. De 'Deluxe 3LP+2CD+Blu-ray Artbook'-editie wordt geleverd op wit vinyl en bevat een derde LP met de ruwe demo's. Ook is er een slipmat toegevoegd en een genummerde kunstdruk. Wij kiezen voor twee songs waarin het scherpe gitaarwerk van de Duitser Florian Opahle nog is te horen, die met Anderson werkte sinds 2004. Hij heeft zich intussen helemaal gewijd aan productiewerk in zijn eigen studio. Zijn opvolger Joe Parrish-Jones is alleen in de slottrack te horen maar zal wel tijdens de begeleidende tournee te horen zijn, zoals bijvoorbeeld op 10 oktober in de Lichtburg in Essen.
Websites:
https://jethrotull.com/
https://www.facebook.com/officialjethrotull
.

HERUITGAVEN
Closure In Moscow - Dulcinea
Van de EP "The Penance And The Patience" (Taperjean Music, 2008 / Bird's Robe Records, 2021)
Closure In Moscow - I'm A Ghost Of Twilight
Van "First Temple" (Equal Vision Records, 2009 / Bird's Robe Records, 2021)

Het Australische Closure In Moscow karakteriseert zichzelf als 'noisy progressive pop rock band' en op zich kunnen we ons daar wel in vinden. Hoewel: het pop-element wordt ons niet echt heel duidelijk, daarvoor is de muziek van dit kwintet toch wel iets te compromisloos. In het kader van de jubileumactiviteiten van Bird's Robe Records zijn de debuut-EP "The Penance And The Patience" (2008) en het eerste volledige album "First Temple" (2009) door dit Australische label opnieuw uitgebracht en zodoende onder onze aandacht gekomen. Dat albumdebuut is van deze twee releases misschien nog wel het meest oncompromisloos, met veel nummers die in hoogste versnelling voorbijdenderen, met veel strakke riffs, dito drumwerk en manische zang. Niet zo gek dat het vijftal in die tijd gevraagd werd om mee te doen aan de Warped Tour, een groot rondreizend alternative rock festival in de Verenigde Staten. De debuut-EP laat Closure In Moscow wat ons betreft toch iets meer van een progressieve kant horen en dus combineren wij één van de 'rustigere' nummers van “First Temple” met die van de EP, tracks waarin we duidelijk invloed bespeuren van bands als Tool, The Mars Volta en ja misschien zelfs wel 30 Seconds To Mars.
Websites:
https://closureinmoscow.bandcamp.com/
http://www.closureinmoscow.com/
https://www.facebook.com/closureinmoscow.

NIEUW
Vai, Steve – Teeth Of The Hydra
– Apollo In Color
Van "Inviolate" (Favorite Nations / Mascot Label Group, 2022)

Op de hoes van zijn nieuwe CD “Invoilate” staat Steve Vai met een indrukwekkend instrument: de Hydra. Het gevaarte heeft drie halzen: een twaalf- en zevennarige gitaarhals en een viersnarige bashals. Daarnaast is er rond een uitsparing in de body ook nog plaats voor een harpje. Het is een ontwerp in opdracht van Vai door Moti Kashiuchi dat gebouwd is door Kazuya Kuroki, beiden in dienst van gitaarmerk Ibanez. Het openingsnummer “Teeth Of The Hydra” is zo geschreven dat alle merites van het instrument aan bod komen. Ook de andere partijen zijn door Vai zelf gecreëerd, waaronder geprogrammeerde drums. In de meeste andere nummers laat de virtuoos zich bijstaan door een wisselende cast topmuzikanten, waaronder oude vrienden Terry Bozzio en Billy Sheehan (beiden in één, zij het niet hetzelfde nummer). In twee nummers wordt hij bijgestaan door tegelijk drummer Vinnie Colaiuta en de bij ons vooral van Happy The Man bekende toetsenist David Rosenthal. In het voor vanavond uitgekozen “Apollo In Color”, wat ons betreft het meest speelse nummer van “Inviolate”, is Henrik Linder de bassist van dienst.
Websites:
https://www.vai.com/
https://www.facebook.com/stevevai .

NIEUW
Solstice - Sacred Run (Live)
Van "Sia Live" (eigen beheer, 2021)

Solstice is al sinds 1980 actief, met gitarist Andy Glass als kernlid. De rest van de huidige bezetting is ook al weer sinds 1998 samen, met uitzondering van zangeres Jess Holland die in 2020 toetrad en met wie het veelgeroemde "Sia" werd gemaakt. Ondanks de diverse lockdowns is het Solstice gelukt om het afgelopen jaar ook weer live op te gaan treden, tot onze verbazing in een tot negen personen uitgebreide bezetting, want buiten Holland stonden er ook nog eens 3 achtergrondzangeressen op het podium. Dat stelde Solstice in staat om de uitgebreide vocale harmoniëen zoals te horen op de albums ook live overtuigend over het voetlicht te brengen. Bewijs van dit alles is nu te horen op het download-only live-album "Sia - Live" dat eind 2021 verscheen, en dat opnames bevat van twee concerten uit juni en september 2021. Materiaal van dit album is daarnaast ook met beeld te zien via Solstice's YouTube-kanaal. Daaruit is als klap op de vuurpijl nu ook een complete 90 minuten durende concertfilm samengesteld. Deze is voor een kleine bijdrage van slechts drie Engelse ponden te downloaden via het crowdfundplatform Ko-Fi (spreek: koffie). Bijzonder aan Ko-Fi is dat 100% van de donaties bij de artiest of band in kwestie terecht komt. Uit deze opnamen kiezen wij de eerste toegift “Sacred Run”, waarin Jess Holland eens te meer laat horen dat ze ook met het oudere Solstice-werk prima uit de voeten kan. Oorspronkelijk stond dit nummer namelijk op het derde Solstice-album “Circles” uit 1997.
Websites:
http://www.solsticeprog.uk/
https://www.facebook.com/solsticeprog
https://solstice3.bandcamp.com/album/sia-live
https://ko-fi.com/solsticeprog
https://www.youtube.com/user/andysglass
.

IN HET NIEUWS
Arrivals –Bet My Soul

Afgelopen jaar was het tweede album “Departure” van de uit Canada afkomstige groep Arrivals een van onze Albums van de Maand. En hoewel niet doorgedrongen tot onze jaarlijst, is het wel een melodieuze popprogplaat waaraan we nog steeds veel plezier beleven. Er is weer nieuws rond deze Canadese band. Afgelopen december verscheen een nieuwe single, “Bet My Soul”, via de diverse streamingplatforms, terwijl er hard gewerkt wordt aan een derde album. De muziek is daar al geheel voor geschreven en opgenomen. Om een goede mix te kunnen bekostigen heeft Arrivals hulp nodig. Hiervoor is een Gofundme-pagina gestart. De link vindt u hieronder. We gaan voor nu luisteren naar de nieuwe single “Bet My Soul”.
Websites:
https://arrivals1.bandcamp.com/track/bet-my-soul
https://www.facebook.com/GroupeArrivals
https://www.gofundme.com/f/new-album-mixing-and-mastering?utm_campaign=p_cf+share-flow-1&utm_medium=copy_link&utm_source=customer.

PREHISTORIE
Andwella – World's End Part One & Two
- Michael Fitzhenry
Van het album “World's End” (Reflection, 1970)

Andwella was een Noord-Ierse psychedelische rockband, opgericht in 1968, oorspronkelijk met de naam The Method en later omgedoopt tot Andwellas Dream. Dat was een trio, bestaande uit Dave Lewis (gitaar/keyboard/zang), Nigel Smith (bas/zang) en Gordon Barton (drums). Het eerste album van Andwella's Dream, “Love And Poetry”, opgenomen in Londen in 1968, verkocht niet goed. Lewis nam vervolgens in eigen beheer een solo-album op met onder andere nieuwe versies van een aantal Andwella's Dream-songs. Met de toevoeging van Dave McDougall op gitaar en zang werd de band omgedoopt tot Andwella. Deze line-up bracht in 1970 “World's End” uit. Het album laat een mix horen van allerlei muziekstijlen, van klassiek tot psychedelisch. Er volgde later dat jaar nog één album, “People's People”, dat een meer mainstream geluid laat horen, waarna de band in 1972 uit elkaar ging. Lewis schreef later nog het nummer "Happy To Be On An Island In The Sun", dat in 1976 een hit was voor Demis Roussos. Ook produceerde hij in 1974 het album “Seven Secrets” van het eveneens Noord-Ierse Fruupp. Wij gaan terug naar “World's End”, waarvan we de beide delen van het titelnummer hebben uitgekozen, compleet met hoorn- en strijkarrangementen, gevolgd door het instrumentale “Michael Fitzhenry”.
Websites:
https://www.facebook.com/andwellasdream
https://en.wikipedia.org/wiki/Andwella
http://davelewismusic.com/ .

LIVE-TIP
Lonely Robot – Life Is A Sine Wave
Van “Feelings Are Good” (InsideOut / Sony Music, 2020)

Na in vier jaar tijd een trilogie te hebben uitgebracht onder de projectnaam Lonely Robot, gaat de van onder andere Frost*, Arena, Kino en It Bites bekende John Mitchell toch door onder diezelfde naam. Kwamen in het verleden nog Steve Vantsis en Nick Beggs tegen voor de baspartijen, op het in 2020 verschenen vierde album doet Mitchell alles behalve drummen, want dat doet opnieuw Craig Blundell. De korte openingssong “Feelings Are Good” vertolkt Mitchell ironisch genoeg met een gevoelloze vocoderstem, de ook al korte afsluiter “Grief Is The Price Of Love” zingt hij gevoeliger dan hij ooit geklonken heeft. Om zo het contrast dat al in de projectnaam zit (Kan een robot zich überhaupt eenzaam voelen?) bloot te leggen. In de tussenliggende songs worden inderdaad een scala aan emoties doorlopen, waarbij de muziek bijpassend dynamisch is vormgegeven. Oorspronkelijk zou John Mitchell deze maand optreden in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer en de Muziekgieterij in Maastricht, waarbij hij songs uit zijn hele muzikale verleden, dus ook van Lonely Robot zou gaan spelen. Deze tournee is een jaar verschoven naar februari 2023, zoals we u onlangs al konden melden.
Websites:
http://johnmitchellhq.com/
https://www.facebook.com/LonelyRobotband
https://www.facebook.com/johnchristianmitchell.

ALBUM VAN DE MAAND
Isobar - The Jury Of Ten Men Suite:
*The Suppressor Of The Archives
*The Impaler Of Distortions
*The Impersonator Of Sorrows
*The Image Motivator
*The Squire Of Reason
Van: “Isobar II” (Trope Audio, 2021)

Afgelopen week ging met het draaien van twee nummer "Isobar II" van Isobar bij Xymphonia in première. Isobar is een relatief nieuwe band uit San José, Californië, die bestaat uit drie ex-leden van de progressieve rockformatie Metaphor uit de Bay Area. Tussen 1999 en 2018 maakte Metaphor vier albums met zanger John Mabry. Diens vertrek zette niet alleen een koerswijziging in naar instrumentale muziek, maar dus ook een bandnaamverandering. Bassist Jim Anderson, gitarist Malcolm Smith en toetsenist Marc Spooner kregen op het in augustus 2020 verschenen titelloze debuut hulp van niemand minder dan drummer Mattias Olsson (bekend van o.a. Änglagård en White Willow). Tevens kregen ze in enkele nummers assistentie van een viertal blazers. De in december 2021 verschenen opvolger "Isobar II" is met dezelfde bezetting en gasten opgenomen, met uitzondering van de blazers, waarvan alleen saxofonist Ben Boherquez en trompettist Evan Weiss nog over zijn. Laatstgenoemden zijn daarbij nog in slechts drie van de elf nummers actief. Toch heeft dit de sound van Isobar niet wezenlijk gewijzigd. Nog steeds horen we een zowel melodieuze als complexe vorm van instrumentale symfonische rock met veel aandacht voor ingenieus toetsenwerk. Wel is er wat meer ruimte voor de gitaarpartijen vergeleken met het debuut. Hoewel het groepsgeluid duidelijk in het nu staat, zijn ook wel degelijk hints naar het progressieve rockverleden te leggen, waarbij ook af en toe Gentle Giant-achtige capriolen te horen zijn. Bij het vorige Album van de Maand hebben we tot de laatste uitzending gewacht om Het Monument van de CD te draaien, bij de keuze van de maand februari trappen we ermee af. Daarom nu aandacht voor het bijna twintig minuten durende, uit vijf delen bestaande "The Jury Of Ten Men Suite".
Websites: Isobar Website
BANDCAMP
FACEBOOK
.

10 JAAR
Crippled Black Phoenix – Get Down And Live With It
Van het album “(Mankind) The Crafty Ape” (Cool Green Recordings / Mascot Label Group, 2012)

In 2022 bestaat Crippled Black Phoenix al 22 jaar. De Britse groep begon ooit als een geheim solo-project van Justin Greaves, maar is de afgelopen jaren geëvalueerd tot een band die heel wat stof heeft doen opwaaien. Er verschenen in die 22 jaar 11 studio-albums, waarvan ''Ellengæst'' uit 2020 het laatste wapenfeit is. Crippled Black Phoenix is moeilijk in een hokje te plaatsen. In het begin waren er Pink Floyd- en New Wave-invloeden en later werden op de muziek de labels 'stoner' en met name 'post-rock' geplakt. Op 13 juli 2013 was een afvaardiging van het Xymphonia-team afgereisd naar het Duitse Sankt Goarshausen, om Cripple Black Phoenix live te zien optreden op het Night Of The Prog Festival. We waren onder de indruk van de band en dan vooral van Daisy Chapman. De zangeres en toetseniste houdt er ook een solo-carrière op na en is gezegend met een zeer fraaie stem. 'DC' Chapman is ook te horen op het nummer “Get Down And Live With It”, dat afkomstig is van het in 2012 (een jaar eerder) uitgekomen vijfde bandalbum “(Mankind) The Crafty Ape”. En dat album is dit jaar dus alweer 10 jaar oud.
Website:
www.crippledblackphoenix.co.uk
https://www.facebook.com/CBP444

SOPHISTIPOP / VAN EIGEN BODEM / 40 JAAR
Eshuijs Band, Margriet - Colourful Rainbows
Van de LP "Eye To Eye" (CBS, 1982) en de compilatie-CD "Margriet Eshuijs - Black Pearl" (CBS, 1989)

Margriet Eshuijs kennen liefhebbers van Nederlandse popmuziek als de zangeres van Lucifer met de grote hit “House For Sale” in de jaren 70 of van haar solo-successen uit de jaren 80, zoals “Black Pearl” en “(Go On Back To) Barbados”. Die laatste twee werden uitgebracht door de Margriet Eshuijs Band, die naast natuurlijk Eshuijs bestond uit de top van de Nederlandse sessie-muzikanten: Ton op 't Hof (drums), Jan Hollestelle (bas) en Peter Schön (toetsen) aangevuld met gitaristen als Lex Bolderdijk, Hans Hollestelle en Peter Tiehuis. Deze groep maakte twee albums: “Right On Time” (1981) en het dit jaar 40 jaar oude “Eye To Eye” (1982), die nog nooit in zijn geheel op CD verschenen zijn. Jammer, want ze bevatten prachtige staaltjes van mooie gearrangeerde popsongs gestoken in mooie producties, zoals we dat in die tijd ook hoorden bij bijvoorbeeld Steely Dan of Michael McDonald. Zes songs van deze albums zijn terug te vinden op de compilatie-CD "Black Pearl": de titeltrack komt van “Right On Time”, van “Eye To Eye” zijn 5 songs geselecteerd, de rest komt van haar solo-debuut “On The Move Again” uit 1979. Van het tweede Margriet Eshuijs Band-album "Eye To Eye" kiezen we voor het nummer “Colourful Rainbows”, medegeschreven door toetsenist Peter Schön, die oplettende Xymphonia-luisteraars kunnen kennen van de jazzrockgroep Crypto, waarvan het enige album uit 1975 dik drie jaar geleden op CD verscheen.
Website:
https://margriet55.wixsite.com/margrieteshuijs
https://www.facebook.com/MargrietEshuijsJourney

30 JAAR
Änglagård ‎– Jordrök
Van “Hybris” (Mellotronen, 1992)

We hebben al een tijd niet wat laten horen van Änglagård. Deze Zweedse band werd in 1991 opgericht en bracht een jaar later, nu dus 30 jaar geleden, het debuut “Hybris” uit. Dit jubileum is een mooie gelegenheid om er weer eens iets van te draaien. Het album opent met het volledig instrumentale “Jordrök”. Inspiratie werd gevonden in progressieve rock uit de vroege jaren zeventig, wat zich uit in muziek doorweven met Mellotron en zwaar basspel. Änglagård gaf er wel een eigen draai aan met het fluitspel van Anna Holmgren, waarin invloeden te bespeuren zijn uit de traditionele muziek van het thuisland. Ook het drumspel van de toen nog maar 17-jarige Mattias Olsson valt op. Änglagård was zeker de trendzetter voor de huidige Scandinavische prog. En die Olsson is een zeer actief baasje gebleken en gebleven, zoals u onder andere eerder dit uur al kon horen.
Website:
http://www.anglagardrecords.com/
https://www.facebook.com/anglagardrecords/

  Xymphonia is sponsored by: