Uitzending Terugluisteren

Nr. 12

Op nummer 12 vinden we eigenlijk 5 albums, maar we hebben maar tijd voor twee ervan

We slaan daarom over:

Crosby, David - Croz (Blue Castle Records)

- op de 6de plaats in het lijstje van Herman:
In het jaar van zijn 73ste verjaardag maakt David Crosby een bijzonder sterke Westcoastplaat, waarop niet alleen zeer subtiel gemusiceerd wordt door topkrachten als zoon James Raymond en Steve DiStanislao, maar waar schitterende liederen op staan, die zowel muzikaal als tekstueel echt wat te vertellen hebben. Of je nu singer-songwriter- of progliefhebber bent - voor eenieder heeft dit album veel te bieden.
Website: http://www.davidcrosby.com.

Dunnery, Francis - "Frankenstein Monster - Stitched Back Together" (Aquarian Nation)

- op de 6de plaats in het lijstje van René:
Dunnery's rentree in de progressieve rock is geen terugkeer naar de sound van zijn vroegere band It Bites. Het is een eerbetoon aan zijn in 2008 overleden broer Barry. Deze ook Baz genoemde broer was in de vroege jaren 70 leadgitarist in de band Necromandus. Onder productionele leiding van Tony Iommi werd in 1973 Orexis Of Death opgenomen, dat echter pas in 1999 postuum het levenslicht zag. Op "Frankenstein Monster" wordt materiaal van Necromandus opnieuw ingespeeld, aangevuld met eigen werk en een cover van Warm Dust. Samen met de gelouterde sessiedrummer Tony Beard, bassist Paul Brown en neef John en zoon Danny op gitaar wordt gedurende 70 minuten een soort prog-n-roll neergezet, met een heerlijke overvloed aan elektrische gitaarsolo's en riffs. Daarbij past de hoge, doorleefde stem van de teruggekeerde gitaarheld als gegoten bij deze meeslepende conceptachtige CD.
Website: http://www.francisdunnery.com/ .

Honing, Sebas – Songs Of Seas And Oceans & From Middle To East (Freia Music)

- op de 6de plaats in het lijstje van Aldwin:
Het is goed te weten dat erin ons eigen land ook prima muziek word gemaakt die in ons programma Xymphonia perfect past. Daarom in de combi (twee conceptalbums, ook leverbaar als één set). Sebas Honing (1990) is een multi-instrumentalist die progressieve composities maakt. “Songs Of Seas And Oceans” is de eerste van twee conceptalbums en zoals de titel doet vermoeden gaat het om het concept ‘water’. Alle instrumenten worden bespeeld door Sebas Honing zelf, en ook de vocalen nam hij voor zijn rekening, met uitzondering van de zang op het nummer “The Sea Life”, dat werd ingezongen door Petra, de partner van Sebas. Het vervolgalbum hierop is “From Middle To East”. Zoals de titel aan aangeeft, is het een muzikale reis door het Midden-Oosten, van Turkije door India naar Indonesië. Progressieve muziek word gecombineerd met traditionele muziek uit deze drie landen. Alle instrumenten worden ook op dit album gespeeld door Honing zelf.
Websites: https://www.facebook.com/sebas.honing
en http://www.freia-music.nl/c-2454957/sebas-honing/ .

We beperken ons in de uitzending tot de volgende nummers 12:

The Black Codex (eigen beheer / deels al verschenen en deels later dit jaar op CD via Freia)
U hoort: Week 50 – Our Place Under The Sun

– Op nummer 6 in het lijstje van Maurice:
The Black Codex is een muzikaal hoorspel dat het hele jaar 2014 heeft bestreken! Als muziekliefhebber kon je een abonnement nemen op de gehele serie. Iedere week kreeg de abonnee van The Black Codex nieuwe muziek toegezonden. Daarnaast levert Bruin daar beeld bij in de vorm van bijvoorbeeld schetsen. Het verhaal is dan ook een echt epos is in de trant van de Da Vinci Code. Het zal de liefhebber van fantasy-verhalen zeker bevallen. Muzikaal gezien is het ook indrukwekkend wat Christiaan heeft geproduceerd. Als abonnee wordt je bijna direct in het verhaal gezogen en wordt er al direct een bepaalde spanning en sfeer neer gezet. Het is zeker indrukwekkend als je je bedenkt dat Christiaan zo goed als alleen verantwoordelijk is voor de muziek. The Black Codex komt muzikaal gezien nog het dichts bij de platen die Christiaan onder de noemer Chris maakt. Het gehele project is nu ook in delen bij Freya Music op CD verkrijgbaar en zal in 4 delen verschijnen. Of je kan kiezen om allen in zijn geheel in een mooie box aan te schaffen, maar dan moet je tot april wachten.
Website: www.theblackcodex.com/ .

Phillips, Simon - Protocol II (eigen beheer / InAkustik)
U hoort: Moments Of Fortune

– Op nummer 10 in het lijstje van Herman:
Simon Phillips combineerde het stoppen met Toto (hij neemt afscheid met zijn optreden op de hieronder besproken live-DVD/Blu-Ray) met het herformeren van zijn jazzrockgroep Protocol. En het resultaat klinkt vertrouwd. Té vertrouwd zegt u? Nou, als het zó goed en mooi is gedaan dat we toch telkenmale weer naar deze CD grijpen, dan mag het album een plaatsje (onderin) mijn top 10! Op deze plaats had ook net zo goed Iluvatar kunnen staan, dat ook met een heerlijk vertrouwd klinkend album kwam. Misschien als ik over een maand nog een keer deze lijst op stel, was dat ook gebeurd.

– En op nummer 7 in het lijstje van René:
Er verschenen dit jaar weer de nodige goede jazzrockplaten, zoals van de Indonesische gitaristen Dewa Budjana en Tohpati, de Japanse drumster Senri Kawaguchi en de Canadese bassist Antoine Fafard. Voor mijn top 10 heb ik echter gekozen voor de terugkeer van Simon Phillips' Protocol. Sinds midden jaren zeventig geldt Phillips als een van de meest begaafde (sessie)drummers binnen de pop- en jazzrockwereld. Mede door zijn herkenbare en altijd energieke spel wist hij de muziek van zijn opdrachtgevers een jazzy en/of complex element mee te geven. Eind jaren 80 richtte hij z'n eigen jazzrockgroep Protocol op en ontwikkelde hij zich ook tot een componist van even aansprekende en melodieuze als stiekem complete jazzrock-stukken. Sinds hij in de jaren 90 vast lid van Toto werd, verminderde zijn jazzrock-activiteit. De laatste jaren echter, zien we 'm op dat gebied weer veelvuldig aan het werk met de Japanse toetsenwizard Hiromi. En nu hij de Toto-drumkruk heeft overgedaan aan Keith Carlock is er een nieuwe Protocol-bezetting, met oude maat Andy Timmons op gitaar, de ook van Steve Lukathers solowerk bekende toetsenist Steve Weingart en de met onder andere Allan Holdsworth spelende bassist Ernest Tibbs. De muziek op "Protocol II" klinkt heel herkenbaar, want ligt rechtstreeks in het verlengde van de melodieuze jazzrock die te horen was op "Symbiosis" en "Another Lifetime". Het is weer heel pakkend, met nooit te lang uitgerekte solo's en aldoor aandacht voor de hoofdlijn van de composities. Daarbij klinkt het ook weer als een klok: prachtig weer, hoe de toms van Phillips in het stereobeeld zijn geplaatst.
Website: http://www.simon-phillips.com/ .

Nr. 11

Op nummer 11 hebben we vier albums:

Rustici Trio, Corrado: "Blaze And Bloom - Live In Japan" (eigen beheer)
U hoort: Lazarus Pain

– Op nummer 5 in het lijstje van René:
Hoewel live-albums niet vaak de top 10 lijstjes halen, wil ik hier graag een uitzondering voor maken. Corrado Rustici is vooral bekend om zijn productiewerk voor uiteenlopende acts als PFM, Zucchero en Elisa. Als muzikant liet Rustici zich vooral in de jaren zeventig gelden met bands als Cervello, Nova en Aqua. Pas in 1995 verscheen zijn eerste soloplaat, de sterke, van veel Synthaxe-spel voorziene A.O.R.-CD "The Heartist", elf jaar later gevolgd door het indrukwekkende "Deconstruction Of A Postmodern Musician". En tussen het productiewerk staat hij tevens af en toe op het podium om zijn eigen werk uit te voeren. Zo ook in april 2010 toen hij met drummer Steve Smith en toetsenman Peter Vettese in de beroemde Club STB 139 in Tokyo optrad. Onlangs verscheen van deze concertreeks in eigen beheer een CD/DVD-set met negen respectievelijk vier nummers. Het uitgekozen materiaal is afkomstig van onder meer het Nova-album "Vimana" en van zijn soloplaten, zoals "Lazarus Pain". "Blaze And Bloom - Live In Japan" geeft een goed beeld van de muziek die Rustici zoal gemaakt heeft: virtuoze jazzrock, naar symfonische New Age neigende sfeerstukken, gevoelige ballades en fraaie instrumentale progressieve rock.
Website: http://www.corradorustici.com/crt/cddvd.html .

Riis, Bjørn – “Lullaby In A Car Crash” (Karisma Records)
U hoort: Disappear

– Op nummer 5 in het lijstje van Aldwin:
Ik ben onder de indruk van het gitaargeluid van de man en het sfeervolle album. Natuurlijk is de muzikale richting zeer herkenbaar, maar ik vind het prachtig en het is dan ook niet voor niets dat ik dit album hoger heb staan dan “The Endless River” van de voornaamste invloed van Riis. Na het derde studio album van het Noorse Airbag, “The Greatest Show On Earth”, zag de gitarist van de band, Bjørn Riis dus, zijn kans om zich te richten op zijn eerste soloplaat. Liefhebbers van Pink Floyd, Airbag en van heerlijke gitaarsolo’s in het algemeen, worden met dit schijfje op hun wenken bediend.
Website: http://www.bjornriis.com/ .

Kerrs Pink - Mystic Spirit (eigen beheer)
U hoort: Unwanted / Secluded

– Op nummer 5 in het lijstje van Herman:
Kerrs Pink die al flink wat jaren meeloopt, maar die vlak voor de vorige jaarwisseling zeer krachtig voor de dag kwam. En platen uit november en december 2013 mogen niet tussen wal en schip vallen! Dit "Mystic Spirit" al helemaal niet, want de eerste recensies lazen we pas in februari. Kerrs Pink anno nu heeft een krachtige sound. De rijke productie laat de volle keyboard- en basgitaarpartijen een indrukwekkende basis vormen voor symfo met de juiste verhouding tussen retro en modern.
Website: http://www.kerrspink.com/ .

Steve Rothery – The Ghost of Pripyat (eigen beheer)
U hoort: The Ghost Of Pripyat

– Op nummer 5 in het lijstje van Maurice:
Marillion-gitarist Steve Rothery werd in 2013 uitgenodigd om op het jaarlijkse Plovdiv Guitar Festival te komen spelen. Ter voorbereiding organiseerde hij een aantal schrijfsessies met bevriende gitarist Dave Foster, waar beiden zeer tevreden over waren. Nadat ook een toetsenist en ritmesectie waren geregeld in de vorm van Riccardo Romano, Leon Parr en Yatim Halimi, had men al snel het gevoel dat er iets bijzonders aan het ontstaan was. En zo groeide deze uitnodiging uit tot iets wat uiteindelijk dit instrumentale studio-album “The Ghosts Of Pripyat” is geworden. Het publiek in Plovdiv had indertijd alvast een voorproefje, en uiteindelijk ook wij, want dat concert is in maart al op DVD uitgebracht. De meeste nummers die op het album terecht zijn gekomen werden al gespeeld, maar zijn bij het opnemen in de studio nog wel veranderd. Zo zijn er bijv. extra partijen toegevoegd in enkele stukken, ingespeeld door niemand minder dan Steve Hackett en Steven Wilson. Het artwork laat de spookstad Pripyat zien, in de buurt van Tsjernobyl en verlaten sinds de kernramp aldaar. Het is van de hand van Lasse Hoile, bekend van zijn werk voor Steven Wilson.
Website: http://www.steverothery.com/.

Nr 10

Op nummer tien vinden we drie albums:

FEM (Forza Elettromotrice) - Sulla Bolla Di Sapone (Fading / Altrock)
U hoort: Nella Città

– Op nummer 4 in het lijstje van Herman:
Tot nu toe wordt mijn lijst bevolkt door albums die eigenlijk ook alleen als albums beluisterd kunnen worden. Dat geldt in bijzonder hevige mate voor dit Italiaanse briljantje. Op zich zijn alle ingrediënten 'vintange'-jaren zeventig, maar net als recentelijk bijvoorbeeld For A Good Sign, gaat dit gepaard met zoveel frisheid en energie, dat er toch iets nieuws ontstaat. Compositorisch slim, prachtig gespeeld en gezongen - het plaatje is af.
Website: http://www.femprogband.it/.

Samurai Of Prog, The: "The Imperial Hotel" (Seacrest Oy)
U hoort: Limoncello

– Op nummer 4 in het lijstje van René:
Na twee albums gevuld met covers van progressieve rock-klassiekers en minder bekende pareltjes uit het genre, produceerden Marco Bernard, Steve Unruh en Kimmo Pörsti, de creatieve kern van The Samurai Of Prog, dit keer een plaat met originele composities. Daartoe werden enkele toetsenmannen uitgenodigd materiaal te schrijven. Zo komt het titelnummer voort uit een onuitgewerkte compositie van Englands Robert Webb, dat oorspronkelijk alleen op een zeer gelimiteerd Japans schijfje leverbaar was. Ondanks de veelheid aan schrijvers is "The Imperial Hotel" een coherente plaat, die de liefhebbers van melodieuze, avontuurlijke maar toch vertrouwde symforock zeker zal aanspreken. "Limoncello" combineert England curieus genoeg met het Japanse Kenso. Het is namelijk geschreven door Englands Robert Webb (en staat als zodanig eveneens op zijn eveneens dit jaar verschenen solodebuut "Liquorish Allsorts"), terwijl als gitarist Kenso-voorman Yoshihisa Shimizu is ingehuurd.
Website: www.seacrestoy.com .

Huis – Despite Guardian Angels (Unicorn Digital)
U hoort: Salvation

– Op nummer 4 in het lijstje van Aldwin:
Als liefhebber van neo-prog en mooie gitaarsoli is dit album echt mijn ding en scoort dit album hoog in mijn lijstje. Anders dan de oer-Nederlandse naam doet vermoeden, is Huis een Canadese band. Maar ons land speelt wel degelijk een belangrijke rol in het verhaal achter Huis. Toetsenist Pascal Lapierre en bassist Michel Joncas kregen namelijk de inspiratie voor bandnaam én veel van de muziek en teksten op het debuut "Despite Guardian Angels" naar aanleiding van een reis door Nederland in 2009. Dit heeft duidelijk veel indruk gemaakt op het duo. Blijkbaar werd in Nederland contact gelegd met Knight Area: de band wordt bedankt en gitarist Mark Vermeule is zelfs even te horen op het album. Nadat bij thuiskomst de eerste muzikale ideeën werden opgenomen, werden aanvullende bandleden gezocht. Voor de gitaarplek werd Michel St. Père bereid gevonden toe te treden. Die speelde zich de afgelopen jaren nadrukkelijk in de kijker met zijn eigen band Mystery. We dienen echter te benadrukken dat St. Père compositorisch niet betrokken is bij Huis, hij levert 'slechts' de gitaarpartijen en deed ook de eindmix. Wellicht heeft dat laatste aspect bijgedragen dat we ook in de behoorlijk traditionele neo-prog van Huis net zo'n heerlijk broeierig en vol keyboardgeluid horen als bij Mystery. En dan is er natuurlijk 's mans weldadig warme gitaarspel, dat overigens met mate aanwezig is.
Websites: http://www.huisband.com/ .

Nr. 9

Op nummer negen prijken twee albums:

Snarky Puppy - We Like It Here (GroundUP / Ropeadope Records)
U hoort: Jambone

– Op nummer 3 in het lijstje van Chris: Het leek alsof de band vanuit het niets kwam, maar Snarky Puppy timmert al 10 jaar aan de weg. Deze Amerikaanse jazzrockbigbandprogrockformatie kwam echter pas dit jaar op onze radar met het ijzersterke “We Like It Here”, live opgenomen hier in Nederland in de Kytopia Studio in Utrecht. Retestrakke, energieke jazzrock met lichte funk en latin-invloeden maar ook zeker een fikse dosis prog door het uitgebreide toetsenarsenaal in sommige stukken.
Website: http://www.snarkypuppy.com/ .

Moulettes - Constellations (Navigator Records)
U hoort: Land Of The Midnight Sun

– Op nummer 4 in het lijstje van Chris:
Neem excellente vrouwelijke vocalen, combineer het met cello, fagot, autoharp, drums, bas en percussie en een heel scala aan gastmuzikanten, gebruik de studio als extra muziekinstrument en gooi folk, prog, klassiek en de fantasy verhalen van Terry Pratchet in de blender en je krijgt het album “Constellations” van de Britse groep Moulettes. Een sprookjesachtig geheel welke ons blik gunt in de rijke fantasie van zangeres/celliste Hannah Miller en haar band.

– Op nummer 10 in het lijstje van Maurice:
Met “Constellations” levert de alt-folk-prog-band Moulettes zijn derde en meest ambitieuze album af. Hun vernuftig in elkaar stekende songs zijn nog steeds van de hand van zangeres/celliste Hannah Miller, ook zijn er nog steeds de fantastische meerstemmige harmonieën die ze neerzet met fagottiste Ruth Skipper. Maar de arrangementen zijn in vergelijking met het vorige album nog rijker, nog orkestraler, waarbij men zich niet druk heeft gemaakt over het feit of het live wel allemaal zo op het podium is te brengen. Voor dit album heeft de band, waarvan ook drummer Oliver Austin en bassist Jim Mortimore (zoon van ex-Gentle Giant drummer Malcolm Mortimore) deel uitmaken, een groot aantal gastmuzikanten gevraagd. Meest opvallend in dat rijtje zijn The Unthanks en niemand minder dan de God Of Hellfire: Arthur Brown.
Website: http://www.moulettes.co.uk/ .

Nr. 8:

I’Anson: "In Chances Of Light" (Maker Ltd.)
U hoort: Your Halo

– Op nummer 2 in het lijstje van René:
Wat mij betreft één van de mooiste en origineelste singer-songwriter-platen van 2014 (hoewel het al eind 2013 uit kwam). I'Anson is een project van de Engelse singer-songwriter Hugh Carswell, genoemd naar één van de achternamen van zijn grootvader, de schrijver Hugh I'Anson Fausset. Voor het debuut "In Chances Of Light" kreeg hij de medewerking van bassist Dudley Phillips, het Scottish Ensemble en voormalig Japan-drummer Steve Jansen. Dit gezelschap creëert samen met nog een aantal gastmusici een vaak orkestraal getint ingetogen werkstuk. Hierin heeft Carswell tevens, naast diverse geluidseffecten, de nodige natuuropnames verwerkt, opgenomen op het Schotse eiland Jura, dat grotendeels de inspiratie vormt voor dit album. Hoewel I'Anson met het ingetogen piano- en akoestisch gitaarspel in de singer-songwritercategorie valt, zijn Carswells beeldende songs vaak van weinig woorden voorzien.
Website: http://iansonmusic.com/ .

Nr. 7

De zevende plaats prijken weer drie albums:

Patterson, Tony & Brendan Eyre - "Northlands" (Esoteric Antenna)
U hoort: Northlands (finale)

– Jaja, de eerste nummer één die voorbij komt: die van het lijstje van Chris:
Het is heel simpel: er is geen enkel album geweest in 2014 dat mij zo geroerd heeft als “Northlands” van Tony Patterson & Brendan Eyre. Het melancholische verhaal van een man die op reis gaat naar zijn geboortestreek om een stuk onverwerkt verleden af te sluiten gekoppeld aan weldadige sfeervolle symfonische rock en pop wist mij echt te raken. En uiteindelijk is het dat wat ik zoek in muziek.
Website: http://www.cherryred.co.uk/shopexd.asp?id=4905 .

Kilminster, Dave - "...and THE TRUTH will set you free..." (Killer Guitar Records)
U hoort: Cassiopeia

– En nóg een nummer één. Dit is die van René:
De juiste plaat op het juiste moment. Zo zou ik "...and THE TRUTH will set you free..." van Dave Kilminster willen noemen. De opvolger van "Scarlet" uit 2007 dat in 2012 als "Scarlet - The Directors Cut" opnieuw werd uitgebracht is een consistent, modern classic rockalbum. De gitaarpartijen worden gedoseerd over de composities verdeeld, de koortjes van Kilminster zelf zijn om door een ringetje te halen en een strijkkwartet zorgt voor symfonisch getinte momenten. Met name de combinatie van gevoelige gitaarsolo's en emotionele teksten zorgden ervoor dat ik dit album, ondanks het late tijdstip van verschijnen, het meest gewaardeerd heb afgelopen jaar.
Website: http://www.davekilminster.com/ .

Bainbridge, Dave – Celestial Fire (Open Sky)
U hoort: See What I See

– Op nummer 7 in de lijst van Maurice en op nummer 5 bij Chris:
In april 2013 startte Dave Bainbridge een crowdfunding-actie om geld binnen te halen voor het opnemen van zijn tweede solo-album. Twee maanden later hadhij zijn doel al bereikt en toen begon het echte werk. Eén jaar en drie maanden verder en “Celestial Fire” ligt voor ons. De titel dekt volledig de lading van muziek: zoals bijna altijd is Dave's muziek hemels geïnspireerd, maar dit keer word er ook figuurlijk metheel veel vuur gespeeld. Daar waar Dave's werk met Iona ergens op het kruisvlak van sfeervolle Clannad-achtige folkpop en symfo ligt, is dit tweede solo-album voor de volle 100% progrock. We horen nog steeds die typische atmosferische klanken, de klagende klank van de Ierse doedelzak duikt op maar we horen ook de donderende bas en drums van respectievelijk Randy George en Collin Leijenaar, beide bekend van Neal Morse, en de gepassioneerde zang van Damian Wilson. En dat zijn nog maar een paar van de vele gasten op dit album. Maar het is met name Dave Bainbridge zelf die hoge ogen gooit met uitermate sterke composities, natuurlijk ook zijn gitaarspel maar ook met zijn piano- en toetsenwerk.
Website: http://www.davebainbridge.com/ .

Nr. 6:

Kenso - Uchinaru Koe Ni Kaiki Seyo (King Record Co.)
U hoort: Shinjuku Kousei Nenkin Ni Sora

– Op nummer 3 in het lijstje van René:
Plaat van de maand november. Dit jaar verscheen er eindelijk weer een nieuw album één van mijn favorieten, de Japanse progressieve (jazz)rockband Kenso. "Uchinaru Koe Ni Kaiki Seyo" is deels een terugkeer naar de melodieuze sound van albums als "Sparta", maar zoekt eveneens het avontuur op dat de laatste albums kenmerkte. Hierbij worden invloeden van grootheden als Camel, UK, Genesis, Focus, ELP en Gentle Giant op een vaak met Happy The Man vergeleken wijze vermengd met virtuoze, door jazzrock en traditionele Japanse muziek gedomineerde ingrediënten. De wervelende muziek komt mooi tot uiting op "Shinjuku Kousei Nenkin Ni Sora", één van de twee songs waarop zangeres Miwako Handa te gast is.

– ...en op nummer 8 in het lijstje van Herman:
Was voorganger "Fabulis Mirabilibus De Bombycosi Scriptis" mij wat al te weerbarstig en komt die eigenlijk nog maar zelden uit mijn platenkast, "Uchinaru Koe Ni Kaiki Seyo" biedt precies dat spanningsveld waar mijn voorkeuren vaak uitkomen: niet van melodieënrijkdom gespeende symfonische rock, die aan is gelengd met elementen uitdagende jazzrock en hier en daar wat anarchistisch avant-gardisme of zelfs bijna pure klassieke muziek.
Website: http://www1.u-netsurf.ne.jp/~kenso/ .

Nr. 5

We hebben een gedeelde vijfde plek, de eerste plaat die door drie teamleden is genoemd:

Kaukasus: "I" (Autumnsongs Records)
U hoort: Lift The Memory

– Op nummer acht in het lijstje van Chris:
Het moet niet raar lopen of er zit elk jaar wel een ijzersterk album in mijn jaarlijst met een connectie naar Jacob Holm-Lupo (White Willow), Rhys Marsh of Mattias Olsson. Is niet omdat ze zelf weer wat hebben uitgebracht dan is het wel omdat ze er als muzikant of producer bij betrokken zijn. Het eerste album van Kaukasus is het resultaat van een samenwerking tussen Marsh, Olsson en Ketil Vestrun Einarsen (Jaga Jazzist): Nordic Noir Prog noemen ze hun muziek en donker is het zeker een dystopisch conceptalbum over hoe het leven er na een apocalyps er uit ziet. Pfff... taaie kost maar dat is de muziek gelukkig niet. Donker ja, overdonderend ook bij vlagen maar voor al spannend en enerverend.

 – Op nummer negen in het lijstje van René:
Plaat van de maand juni. Zie het stukje van Christian. Voor mij is deze plaat ook bijzonder, omdat ik erdoor in de gelegenheid kwam Rhys Marsh te interviewen voor iO Pages. Over het gekozen nummer "Lift The Memory" zegt hij het volgende: "Mattias zond me de akkoorden bij het refrein en die melodie kwam meteen in me op. Dit was duidelijk de eerste keuze voor de single en daarom moesten we natuurlijk nog een lange fluit- en drumpassage toevoegen! Dit is één van mijn favoriete refreinen om te zingen." Op de website van Kaukasus is overigens te zien hoe mooi de eind vorig jaar verschenen lp-versies er uit zien.

– En zelfs op nummer drie in de lijst van Herman:
Een bijzonder slim opgebouwde plaat die je uitnodigt voor een muzikale reis van drie kwartier, waarbinnen diverse stijlen, tot modern-klassieke minimal music aan toe, een plekje vinden.
Website: http://kaukasus.no/ .

Magnus, Nick - N'Monix (Esoteric Antenna)
U hoort: Eminent Victorians

– Op nummer 7 in de lijst van Herman:
Nick Magnus is al een aantal jaren bezig met een interessante output aan soloplaten, waarop hij héél véél zelf doet met waarschijnlijk een beperkt budget, maar die toch klinken als een klok en die prachtige pure symfonische rock laat horen, waarin elementen samenkomen van zijn eerdere werkgevers The Enid en Steve Hackett. Wat die laatste betreft zelfs letterlijk, want die werkt steevast mee. Dit "N'Monix" is wellicht de best uitgewerkte van het stel, met ook mooie variatie, mede door de diverse vocalisten. Daaronder vrij onverwacht ook Tim Bowness.

- en op nummer 2 bij Chris:
In het kielzog van “Northlands” kwam Nick Magnus' “N'Monix” ook bij mij weer in het vizier. Magnus verleent medewerking aan “Northlands”, Tony Patterson doet dat op het album van Magnus. Heerlijke klassieke symfonische rock word er geboden met een licht klassieke inslag gevat in een heerlijke productie die klinkt als een klok. En wat is het mooi om een kleine Steve Hackett Band-reünie te horen op het nummer “Eminent Victorians”, waarop zanger Pete Hicks te horen valt en Steve Hackett aan het slot nog een schitterende gitaarsolo uit de mouw schudt.
Website: http://www.magnus-music.com/ .

Nr. 4

Op nummer vier een band die we sinds ons tweede uitzendjaar niet meer in onze eindlijsten konden opnemen:

Pink Floyd – The Endless River (Parlophone)
U hoort van Side 3: Night Light / Allons-y (1) / Autumn '68 / Allons-y (2)

– Ook in de lijst van Maurice staat het album op plek vier:
Warempel! Een nieuwe Pink Floyd-plaat in 2014! En wat een plaat. Wie een “Division Bell” deel 2 verwacht komt toch redelijk van een koude kermis thuis: er staat maar één vocaal nummer op. Voor de liefhebber van het oude Floyd is er echter veel te genieten. Er is het afgelopen jaar dan ook veel gezegd en geschreven over het nieuwe album van Pink Floyd, “The Endless River”. Her en der lopen de gemoederen soms hoog op: de één vindt het één pot opgewarmde liflafjes, de ander vindt het de mooiste muzikale trip in jaren. Het is inderdaad niet echt 'nieuwe' muziek, in de zin dat dit album voor een groot deel gebaseerd is op demo-opnamen voor het album “The Division Bell”. Maar dit waren niet zo zeer stukken die niet goed genoeg waren toentertijd, maar meer muziek waarvoor simpelweg geen ruimte was op het in 1994 verschenen album. David Gilmour en Nick Mason hebben die tracks nu verder bewerkt, met in het achterhoofd de gedachte dat dit ook de laatste Pink Floyd-sessies waren met toetsenist Richard Wright. Het levert een album op dat uit vier lange "plaatkanten" bestaat en een heerlijke, nagenoeg instrumentale luistertrip door de geschiedenis van Pink Floyd. Een passend sluitstuk op de imposante nalatenschap van één van de meest invloedrijke bands aller tijden.

– Bij Chris prijkt hij op zeven:
De prijs voor meest onverwachte release van het jaar gaat naar het laatste studio album van Pink Floyd: “The Endless River”. Meningen zijn diep verdeeld over of dit wel een Pink Floyd-album mogen noemen en of het niet gewoon opgewarmde, aan elkaar geplakte “Division Bell”-kliekjes zijn. Punt is wel dat de band nog voor de release heel helder is geweest over waar deze muziek vandaan komt: ja, dit is deels opgenomen ten tijde van “The Division Bell”-sessies en daarom horen we Richard Wright ook in volle glorie op toetsen. Maar hier is veel werk in gestoken om er een mooi geheel van te maken. Dit is een trip langs ijkpunten uit Pink Floyds nalatenschap. Het luistert en zweeft heerlijk weg en dat had anno 2014 niet verwacht van een nieuw Pink Floyd album.

– En bij Aldwin op nummer 8, met enige twijfel:
Ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe ik dit album moet plaatsen. Misschien staat het wel te laag en moet het kwartje nog vallen. Misschien hoort het eigenlijk toch niet thuis is mijn top tien. Wel is het zo dat ik het album zeker nog meerdere luisterbeurten moet geven.
Website: http://www.pinkfloyd.com .

Nr. 3:

Anathema - Distant Satellites (Kscope, 2014)
U hoort: Ariel

– Ook in de lijst van Aldwin op nummer drie:
“Distant Satellites” is een mooi album en ik ben dan ook een echte fan van de band, alhoewel ik niet hoop dat de elektronische beatjes en ritmes de boventoon gaan voeren in de toekomst. niettemin een mooie derde plek in mijn lijstje. "Distant Satellites" is een album met nadrukkelijk twee gezichten. Tot en met het nummer dat dezelfde naam heeft als de band horen we de Anathema, zoals we die kennen sinds de groep het metalpad heeft verlaten. Opnieuw een zwaar melancholieke, soms haast doomy sfeer, gehuld in prachtige arrangementen, waarbij opnieuw Dave Stewart (die uit de Canterbury-scene) voor fraaie kleuringen met strijkers zorgt. Na "Anathema" volgt een aantal nummers die als ondergrond een elektronisch ritme kennen. Aan het begin van de nummers nog subtiel zoals No-Man wel eens placht te doen; in de loop van de tracks heftig, refererend aan industrial dance-vormen. Het zal voor de meeste fans die door de loop der jaren met Anathema meegegroeid zijn een hele kluif zijn. Het al aangehaalde "Anathema" is waarschijnlijk het emotionele hoogtepunt. Dave Stewart mag hier uitgebreid z'n arrangeerkwaliteiten bewijzen en de aanwezige gitaarsolo zorgt wellicht voor de meest zielklievende maten op het album.

– Én in de lijst van Maurice, op diezelfde derde plek:
Een album dat in de loop van het jaar steeds beter is geworden (in ieder geval het gevoel erbij) is de nieuwe Anathema, "Distant Satellites". Het abum kreeg nogal wisselende kritieken, wat niet zo heel gek is, daar het een album is met twee gezichten. Tot en met het nummer dat dezelfde naam heeft als de band horen we de Anathema, zoals we die kennen sinds de groep het metalpad heeft verlaten. Opnieuw een zwaar melancholieke sfeer, gehuld in prachtige arrangementen, waarbij opnieuw Dave Stewart (die uit de Canterbury-scene) voor fraaie kleuringen met strijkers zorgt. Na "Anathema" volgt een aantal nummers die als ondergrond een elektronisch ritme kennen, maar toch kenmerkend Anathema is. En dat de band houd van expirimenteren is wel duidelijk door de wisseling die de leden onderling ook hebben gemaakt. Zo is de toetsenist nu terug te vinden achter het drumstel en mag Danny Cavanagh live de toetsen er bij doen. Je kan zeggen wat je wilt van Anathema, de band houd het voor zichzelf en de fans zeker spannend.
Website: http://www.anathema.ws/ .

Nr. 2:

Opeth – Pale Communion (Roadrunner Records)
U hoort: Voice Of Treason

– Op nummer één bij Aldwin:
Mijn nummer 1 van 2014 is Opeth, alhoewel het dobbelen was met IQ. Deze twee albums zijn voor mij wel met afstand de beste albums van 2014. Wat een geweldig album, “Pale Communion”van Opeth. Eigenlijk komen alle facetten wat voor ons progressieve muziek inhoudt aan bod. Melodie, bombast, tempwisselingen, epische stukken, rustige dromerige, geweldige zang, mooie gitaarsoli... kortom: de nummer 1 van dit jaar voor Aldwin. Met "Pale Communion" lijkt de Zweedse groep Opeth definitief afscheid genomen te hebben van de metal. Waar op voorganger "Heritage" nog passages in metalstijl waren te vinden, zul je op "Pale Communion" vergeefs speuren naar een grunt, riff of power chord. Nu horen we dynamische composities, vaak met meerdere secties, met akoestische gitaartokkels, meerstemmige zang, lyrische gitaarsoli, warme Hammond en heerlijk losjes gespeelde drums. Opeth-opperhoofd Mikael Akerfeldt is niet alleen verantwoordelijk voor alle composities, maar ook voor de weldadige productie. Kameraad Steven Wilson was deels betrokken bij de engineering en levert achtergrondvocalen. Dave Stewart schreef een strijkersarrangement.

– Op nummer twee bij Maurice:
De band die ons in 2013 op het Loreley festival nog voor het einde de biezen deed pakken met hun gebrom (lees grunt). Op plaat is Opeth echter een totaal andere weg ingeslagen. Weg is het gebrom, dat heeft plaats gemaakt voor traditionele prog zoals we die in de jaren zeventig veel in de U.K. vonden.

– Ook bij Herman op nummer twee:
Ook zo'n plaat waar je meteen door de eerste maten door gepakt wordt. Luisterend naar "Pale Communion" kun je je nauwelijks voorstellen dat deze muzikanten ooit een heel ander soort muziek maakten. En bandleider Mikael Åkerfeldt emotioneert zowel met zijn zang als zijn goddelijke gitaarspel.
Website: http://www.opeth.com/ .

Nr. 1

4 van de 5 leden van de Xymphonia-redactie hadden dit album in hun persoonlijke lijstje:

IQ - Road Of Bones (Giant Electric Pea)
U hoort: Ocean

– Herman had 'm op nummer één:
Geen plaat heeft zo'n overdonderend effect gehad dit jaar als deze. Vanaf de eerste maten 'zit' je er helemaal 'in'. Machtige composities die bijzonder krachtig gearrangeerd zijn. En dan hebben we het alleen nog over CD1, het eigenlijke album. De 'special edition' biedt namelijk nog een compleet bonus-album dat laat horen hoe gevarieerd IQ kan klinken, waarbij teruggekeerde verloren zoon Tim Esau ook nog even met soepel elastisch spel laat horen wat voor kwaliteitsbassist hij is.

– Dit geldt ook voor Maurice:
Op nummer één toch een album van een band die me na aan het hart ligt: IQ. Uiteindelijk gaf dit de doorslag om deze band de nummer 1 van 2014 te gunnen. Op 24 april 2014 ging in de Amsterdamse Melkweg het IQ-album "The Road Of Bones" in première. De opvolger van het alweer 5 jaar oude "Frequency" is zelfs een dubbelaar geworden. Opnieuw zijn er bezettingswisselingen ten opzichte van het vorige album: drie zelfs! Maar in twee gevallen blijkt het de terugkeer van verloren zonen: drummer Paul Cook is na korte afwezigheid alweer terug en ook de in 1989 vertrokken bassist Tim Esau is wedergekeerd. Neil Durant is de nieuwe toetsenist. Hoe onopvallend en ingetogen die Durant als persoon op het podium ook overkomt, op plaat creëert hij vele lagen aan kleuren: een mooie mix van 'vintage' (Mellotron- en Moog-sounds) en modern. De baspartijen van Esau zijn regelmatig zeer prominent: groovy (als in Massive Attack-triphop) in het titelnummer, elders zoemend en ploppend. De andere drie klinken zoals we ze kennen, in lange composities (tot aan 20 minuten lengte) die karakteristiek als IQ klinken. Maar daar is wel veel nieuwe spanning en sfeer doorgejaagd, en de band lijkt met het verse (en oude) bloed een tweede jeugd te beleven. Tevens is “The Road Of Bones” een van de meest donkere IQ-albums geworden, wat in dit geval niet misstaat.

– Aldwin had 'm op twee, maar zegt wel....: Zoals vermeld bij Opeth:
IQ’s “The Road Of Bones” vind ik gelijkwaardig aan mijn nummer 1. Dat deze band door de jaren heen het meeste heeft geboeid, zowel live als met hun albums is een feit. “The Road Of Bones” vind ik zeker één van de beste albums uit de bands rijke discografie.

– En Chris tenslotte op nummer zes:
IQ is een constante waarde wat mij betreft: bijna ieder album van de Britse band komt wel in mijn jaarlijst terecht. “The Road Of Bones” is het album van de terugkeer van oudgedienden Paul Cook (drums) en met name ook Tim Esau (bas en baspedalen) en nieuweling Neil Durant op toetsen. Het resultaat is een donker, en zeker op CD 1, steviger IQ dan we ooit hebben gehoord. Het klinkt echter allemaal ook gewoon heel erg als IQ. Het is niet vernieuwend maar daar waar anderen het zoveelste album met meer van hetzelfde niet in dank word afgenomen, komt IQ er glorieus mee weg.
Website: http://www.iq-hq.co.uk/