Uitzending Terugluisteren

ALBUM VAN DE MAAND
Anubis – The Second Hand
Van “The Second Hand” (eigen beheer, 2017)

Het album van de maand halen we dit keer van ver, want we gaan naar Sydney, Australië, waar Anubis vandaan komt. Van deze band verscheen eind mei “The Second Hand”. Dit vierde Anubis-studio-album is opnieuw gegoten in de vorm van een concept. Het verhaalt over de mediamagnaat James Osbourne Fox, die als gevolg van ernstig hersenletsel verlamd raakt en zo als het ware opgesloten zit in zijn eigen lichaam. Dit confronteert hem met de betrekkelijkheid van het commerciële en maatschappelijke succes dat hij in zijn leven heeft gekend. In 2015 tourde de band door Europa en na thuiskomst dook men de studio in. Bij de opnamen van “The Second Hand” werd gebruik gemaakt van een breed instrumentarium, waaronder een Mellotron. De muziek van Anubis is niet vernieuwend, maar desondanks valt er voor de neoprogliefhebber veel te genieten. Regelmatig zijn er vergelijkingen te maken met de muziek van IQ. Vandaag gaan we naar het begin van het album met de opener en tevens titelnummer “The Second Hand”.
Website: https://www.anubismusic.com/

NIEUW
Big Big Train - The Second Brightest Star
- The Leaden Stour
Van "The Second Brightest Star" (English Electric Recordings, 2017)

Het kan niet op, qua stroom uitgaven aan het Big Big Train-front. Koud een jaar geleden verscheen immers "Folklore", vlak voor de kerst gevolgd door een live-dubbelaar met opnamen van de Londense concerten in 2015. Nauwelijks drie maanden geleden was er de opvolger van "Folklore" in de vorm van "Grimspound". Dat album begon ooit zijn leven als EP om het teveel geschreven materiaal voor "Folklore" op kwijt te kunnen, maar groeide uit tot volledig, op zichzelf staand album. Toch werd het hier en daar als 'companion album' aangeduid. Nu verrast Big Big Train vriend en vijand met wat het zelf een 'companion album' noemt: opnieuw meer dan een uur muziek, getiteld "The Second Brightest Star". 40 minuten daarvan is gloedjenieuw. Voor de luisteraar dan, want de kiem van deze stukken werd al gelegd tijdens de voorbereidingen voor de voorgaande albums, maar ze zijn blijven liggen en pas recent afgemaakt. Opnieuw zijn het songs over Engelse geschiedenis, het Engelse landschap en Engelse gebruiken. Ook is een aantal gloedvolle instrumentals toegevoegd, die meteen als een mooie overgang tussen de langere vocale stukken fungeren. Opvallend is dat violiste Rachel Hall zowel een vocaal als instrumentaal stuk aandraagt, dat haar folky achtergrond verraadt. Fascinerend is ook het tweede deel, van nog weer een halfuur. Dat betreft geen nieuw werk, maar twee suites, bestaande uit aan elkaar gelinkte, verlengde versies van enkele nummers van "Folklore" en "Grimspound". Die verlengingen bestaan uit goddelijke instrumentale passages waarin de diverse leden hun capaciteiten eens te meer laten horen. Niet dat het een 'showing off'-happening wordt; het karakter blijft juist aan de pastorale kant. En je hebt geen moment het idee dat de stukken nodeloos zijn opgerekt. Met het fraaie boekwerkje erbij, zoals gebruikelijk vol achtergronden over de songs, is dit een vriendelijk geprijsde must voor alle Big Big Train-geïnteresseerden.
Website: http://www.bigbigtrain.com/ .

NIEUW
Discipline - Burn The Fire Upon The Rocks
Van "Captives Of the Wine Dark Sea" (Strung Out Records / Laser's Edge, 2017)

Na een solo-album van bandleider Matthew Parmenter ("All Our Yesterdays" (2016)) is het vrijwel exact een jaar later tijd voor een nieuwe Discipline, zes jaar na "To Shatter All Accord" (2011). Het is tevens het album waarmee de Amerikaanse groep het 30-jarig jubileum luister bijzet. Niet in originele bezetting overigens: gitarist John Preston Bouda blijkt vertrokken. Zijn rol is overgenomen door de van Tiles afkomstige Chris Herin. Toch wel opvallend, want de twee bands waar Discipline toch steeds weer mee wordt vergeleken zijn Van Der Graaf Generator en King Crimson. Bij Tiles valt altijd weer de naam Rush. En laat nu de vaak bij Rush betrokken Terry Brown ook de albummix hebben gedaan. Toch valt er niet direct een Rush-invloed te ontwaren. In stukken als de epische opener "The Body Yearns" lijkt Herin zich vooral naar de Discipline-sound te schikken, waarbij vooral het dreigende van Van Der Graaf Generator weer doorklinkt. Maar het album bevat ook een aantal compactere, meer straight-ahead songs, die eerder aansluiten op de sound van "All Our Yesterdays" dan op onbetwist Discipline-meesterwerk "Unfolded Like Staircase". Na een aantal luisterbeurten blijken die toch wel degelijk binnen de albumstructuur van dit "Captives Of The Wine Dark Sea" te passen. Besloten wordt er met een bijna kwartierlange 'epic', "Burn The Fire Upon The Rocks", dat verraderlijk 'simpel' begint, maar uitbouwt naar prachtige gedragen passages met volle Mellotron-tapijten en een heerlijke Moog-solo als toetje.
Website: http://www.strungoutrecords.com/ .

NIEUW
Cosmograf - Motorway
- Melancholy Death Of A Gamekeeper
Van "The Hay-Man Dreams" (eigen beheer, 2017)

De man achter Cosmograf, Robin Armstrong, laat op zijn website weten dat hij zelf nog wel het meest verbaasd is over het feit dat het hem slechts een jaar na "The Unreasonable Silence" al gelukt is een opvolger klaar te hebben. Niet alleen omdat er zoveel werk aan het album op hemzelf neerkomt, maar ook door een tumor in zijn arm, die met succes verwijderd is. "The Hay-Man-Dreams" is wederom een concept. Dit keer rond een verhaal over een boerenknecht die jong sterft en een jong gezin achterlaat. Zijn vrouw richt daarop een vogelverschrikker op, als een soort van gedenkteken. Hoewel Armstrong dus veel zelf inspeelde (meer dan op de rechtstreekse voorgangers) vroeg hij voor één gitaarsolo Matt Stevens. De drumpartijen zijn nu eens níet van de hand van Nick D'Virgilio, maar van de ons tot nu toe onbekende Kyle Fenton. Er is wel opnieuw een Big Big Train-connectie, omdat violiste Rachel Hall op de lange slottrack meespeelt. Rachael Hawnt zet in drie songs het vrouwelijke karakter neer. De spoken word-interludes zijn van een echte pro op dat gebied: voormalig BBC-voiceover David Allan. "Motorway" heeft een melancholiek aandoend, aan Britse folk refererend akoestisch in- en outro; "Melancholy Death Of A Gamekeeper" valt op door de vette bluesgitaarantwoorden op de coupletregels, uiteindelijk ontaardend in een doorleefde solo, dat bijna een gitaarduel lijkt. Let wel: al die gitaarpartijen hier zijn van Armstrong zelf!
Website: http://www.cosmograf.com/ .

(OP)NIEUW
White Willow – Future Hopes
Van "Future Hopes" (The Laser's Edge, 2017)

Een kleine twee maanden geleden hebben we al een nummer van de nieuwe White Willow laten horen. Natuurlijk kan het niet bij één nummer blijven. Een jaar geleden plaatste deze Noorse band de Scorpions-cover “Animal Magnetism” online, met name om daarmee Venke Knutson als nieuwe White Willow-zangeres te presenteren. We kenden Knutson toen al van het tweede The Opium Cartel-album “Ardor”. White Willow liet toen weten dat het toen nog titelloze album eind 2015 zou gaan verschijnen, als eerste deel van een conceptueel tweeluik, waarvan deel 2 in 2016 zou volgen. Het is allemaal wat anders gelopen, want "Future Hopes" zag dus pas in mei van dit jaar het licht en het idee van een conceptueel tweeluik lijkt losgelaten. Wel kunnen we nu constateren dat de bijzonder sterke cover van "Animal Magnetism" als bonustrack gelukkig op het album is terechtgekomen. Opmerkelijk daaraan is ook de medewerking van de wereldberoemde, onder andere van The Klezmatics bekende topklarinettist David Krakauer, die een indrukwekkende partij door het stuk weeft. Bandleider Jacob Holm-Lupo gaf zelf aan dat het album min of meer een ode is aan de Yamaha CS 80-synthesizer en de sferen die daar op een album als de "Bladerunner"-soundtrack van Vangelis mee gecreëerd werden. Overigens is ook de van eerdere White Willow-platen al zo vertrouwde Mellotron uitgebreid te horen. We gaan luisteren naar de opener en titelnummer van het album: “Future Hopes”.
Website: http://www.whitewillow.info/ .

NIEUW (VERLAAT)
Promenade - Pantera
Van "Noi Al Dir Di Noi" (Fading, 2016)

Als Fading Records een album uitbrengt, dan spitsen wij meestal de oren. Telkens weer wist het het Italiaanse label onze oren te verwennen. Niet voor niets werd menige uitgave gekroond tot Album van de Maand bij Xymphonia. Wat is er zo aansprekend? Dat het genre progrock blijvend diepe indruk maakt op Italiaanse muzikanten blijkt wel uit de constante stroom muziek die uit de laars blijft komen. Soms zo freakerig en technisch dat het ons vooral snel vermoeit; dat wil nog wel eens het geval zijn met uitgaven op het in avant-prog gespecialiseerde moederlabel van Fading, altROCK Productions. Soms juist weer wat al te muffig, wat nog wel eens het geval wil zijn met wéér een doorgestarte seventies-Italoprogband, die vooral worden uitgegeven op het label Black Widow. Don't get us wrong: dit zijn overdreven generalisaties. Fading laat nu juist horen dat een jonge generatie op een frisse wijze met de Italoprogtraditie omgaat. Toen "Noi Al Dir Di Noi" van Promenade vorig jaar september uitkwam, spitsten we dan ook meteen de oren. Toch lieten we het 9 maanden links liggen. In eerste instantie hadden we alleen het openingsnummer beluisterd en dat blijkt een kakofonische proginterpretatie van circusmuziek die we nu eerder juist bij het moederlabel altROCK hadden verwacht - en waar we toen ons hoofd niet naar hadden staan. Op een of andere manier drong het album zich later toch weer op - en nu blijkt dat de rest van het album die drukke weg niet op deze wijze vervolgt. We krijgen juist songmatig opgebouwde composities voorgeschoteld met de prettige vocalen van Matteo Barisone, die ook de toetsen beroert. Natuurlijk laten de spelers hun virtuositeit ook in deze nummers horen, maar dan wel in dienst van de compositie. En veel meer gericht op de gloedvolle kant van het spel in plaats van een vloedgolf aan noten. "Pantera" zit vol prachtig jazzy akkoordenwerk door de gitarist, die er ook nog een fraaie Holdsworthiaanse solo aan vastplakt, gevolgd door een niet mindere solo door de toetsenist. En dat alles over o.a. een dartele fretloze bas.
Websites:
https://altrockproductions.bandcamp.com/album/noi-al-dir-di-noi
https://www.facebook.com/Promenade-112931495433989/
http://www.altrock.it/?wpsc-product=noi-al-dir-di-noi .

GEMIST / MONUMENT
InVertigo – The Memoirs Of A Mayfly
Van “Veritas” (Progressive Promotion, 2012)

Ondanks dat je tegenwoordig vanuit je luie stoel de meest obscure muziek thuis kan laten bezorgen is er niets leukers dan te struinen door de bakken van winkels met tweedehands muziek. Zo wil je nog wel eens per ongeluk met een juweeltje thuis komen dat je anders nooit had aangeschaft. En zo geschiedde met een CD van de Duitse band InVertigo op het label Progressive Promotions. “Veritas” is het tweede album van deze uit Gelschenkirchen afkomstige band. En net als veel tijdgenoten halen de leden hun inspiratie niet alleen uit klassieke prog maar ook bij de huidige garde zoals Sylvan of Spock's Beard. Bij een eerste luisterbeurt vallen mooie muzikale parallellen op met het Zutphense Splinter. Ook InVertigo heeft een fraaie balans gevonden tussen een melodieus ingetogener geluid en wat zwaardere tegen de progmetal aanschurende passages. Momenteel werkt de band hard aan een opvolger die eind dit jaar zal verschijnen. We houden u op de hoogte. We gaan gelijk goedmaken dat we nooit iets van deze band hebben gedraaid met het bijna 22 minuten durende “The Memoirs Of A Mayfly”.
Website: https://de-de.facebook.com/NextStopVertigo/ .

WERELD VOL MUZIEK
Vienna – Magic Eyes
Van “Step Into...” (Nexus, 1988)

Het Japanse Vienna is bijna een supergroep te noemen, aangezien de band is ontstaan uit een verzameling muzikanten die hun sporen al hadden verdiend in de Japanse prog scene. De vier leden zijn zanger-gitarist Yukihiro Fujimura (Gerard), toetsenist Shusei Tsukamoto (Outer Limits), bassist Toshimi Nagai (Afflatus en Gerard) en drummer Ryuichi Nishida (Novela en Mugen). Dit zou dus op papier garant staan voor kwaliteit. Vienna maakte in het eerste bestaansjaar twee albums, waarbij eerste album “Overture” nog een beetje aftastend overkomt. We krijgen de gebruikelijke bombast die we gewend zijn van de Japanse prog. De muziek neigt ook duidelijk naar de Britse neoprog, maar wel met een wat steviger basis. Toch werden de verwachtingen niet geheel ingelost. Op het tweede album “Step into…” werd het geluid iets compacter wat het resultaat ten goede komt. Let wel: dit is prog uit de jaren 80 en dat hoor je duidelijk terug in de productie en instrumentatie. Na dit album volgde in 1989 nog een liveplaat, maar daarna werd het lange tijd stil rond Vienna. Acht jaar en een wisseling van drummer zijn nodig voor het maken van een derde studioalbum, dat stllistisch meer richting AOR gaat. We gaan nu luisteren naar een van de langere stukken van het tweede studioalbum “Step Into...”.
Meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=625 .

HEAVY S**T / LIVE-TIP
W.A.S.P. – “The Great Misconception Of Me”
Van “The Crimson Idol” (Parlophone ,1992)

Zo af en toe vliegen we bij Xymphonia wel eens uit de bocht met steviger werk. Zo draaiden we een paar weken geleden een vroeg nummer van Metallica. Een band die je echter niet in ons programma verwacht, is het Amerikaanse W.A.S.P. (let op de puntjes), geleid door de enigmatische zanger/bassist Blacky Lawless (nee, niet de broer van Lucy). De groep ontstond in de L.A. glamrock-scene, hoewel er uiteindelijk meer aansluiting werd gevonden bij het metalpubliek. De optredens waren 'over the top': denk hierbij bijvoorbeeld aan vuurwerk dat Blacky vanuit zijn kruis afschoot... (dat moest ooit wel een keer mis gaan;-)). De onderwerpen waren ook veelvuldig over de rand en zo haalde de band zich de woede van vele 'goedgelovige' organisaties op de hals. Maar dat betekende natuurlijk gratis publiciteit, en als gevolg daarvan grotere populariteit. Na deze roemruchte periode wilde W.A.S.P., en dan voornamelijk Lawless, zich verder ontwikkelen. Niet alle leden konden zich vinden in een meer serieuze aanpak, met het einde van W.A.S.P. als band tot gevolg. Lawless werkte namelijk aan een conceptalbum in de vorm van rockopera “The Crimson Idol”. Dit zou in eerste instantie een soloalbum worden, maar werd door aandringen van de platenmaatschappij toch onder de noemer W.A.S.P. uitgebracht. Dit album is voor de prog liefhebber die van het steviger werk houdt een aanrader. Het verhaal van “The Crimson Idol” vertoont overeenkomsten met “The Shaming Of The True”, het magnum opus van Kevin Gilbert. Beiden verhalen over het wel en wee van een geplaagde muzikant. Spoiler alert: de W.A.S.P.-variant heeft geen happy end. Op de bandwebsite is veel informatie te vinden over het concept. Hoewel het album een fanfavoriet is duurde het tot 2007 eer het album voor het eerst integraal live werd uitgevoerd. Eind dit jaar zal W.A.S.P. dit wederom gaan doen, om het 25-jarig jubileum van “The Crimson Idol” te vieren. Dit onder de noemer 'Re-idolized'. Voor deze tour is eindelijk ook de film die indertijd het album zou vergezellen afgemaakt. Op 12 november is een en ander in de 013 te Tilburg te bewonderen.We gaan luisteren naar de donkere afsluiter “The Great Misconceptions Of Me”.
Website: https://www.waspnation.com/waspnation.htm .

OPENER / DRUMS PLEASE
Daltrey, Roger – Under A Raging Moon
Van “Under A Raging Moon” (10 Records, 1985)

“Under A Raging Moon” is het vijfde solo album van Roger Daltrey, dat in 1985 verschijnt. Net als op de voorgangers kan hij gebruik maken van een arsenaal aan bevriende muzikanten en songschrijvers. Ook The Who-maatje Pete Townshend levert een nummer aan voor de plaat. Het titelnummer is echter van de hand van John Parr en is tevens een eerbetoon aan voormalig The Who-drummer Keith Moon. Het is zeker een van de hoogtepunten van het album met een drumduel waar zeven drummers aan meewerken. Carl Palmer, Cozy Powell, Martin Chambers, Roger Taylor, Stewart Copeland, Zak Starkey en vaste drummer op het album Mark Brzezicki doen hun best om Keith eer aan te doen.
Websites:
http://www.thewho.com/history/roger-daltrey
https://www.facebook.com/OfficialRogerDaltrey/ .

NIEUW
This Winter Machine - Lullaby (Interrupted)
- After Tomorrow Comes
Van "The Man Who Never Was" (Progressive Gears, 2016 / Festival Music, 2017)

Als je de hoes van "The Man Who Never Was" vluchtig bekijkt, zou je zomaar even kunnen denken met de nieuwe Lifesigns van doen te hebben, door de prominente aanwezigheid van een klassieke Engelse telefooncel. Het blijkt echter om het debuut van een uit Leeds afkomstig kwintet te gaan: This Winter Machine. Dit “The Man Who Never Was” verscheen al op een piepklein label in 2016, maar is nu door Festival Music opgepikt. En terecht: uit niets blijkt dat je hier met een debuut te maken hebt. Niet alleen de hoes en het boekje zijn uiterst verzorgd, de muziek is dat ook. De band weet op een toegankelijke wijze neoprog te vermengen met een snufje AOR. Dat laatste uit zich in het melodiegevoel en ook in de pakkende zang van Al Wynter. Liefhebbers van uitgesponnen nummers komen aan hun trekken: meteen de opener is al een meerdelig stuk dit 16 minuten. Ook diegenen die voor de meeslepende gitaar- en toetsensoli gaan worden niet in de kou gezet. In de vorm van "Lullaby (Interrupted)" is er zelfs voorzien in een instrumental waarin gitarist Jevo fraaie dingen uithaalt met zijn octaveringspedaal. "After Tomorrow Comes" is misschien wel het nummer dat zich het snelst in je brein nestelt.
Website: https://thiswintermachine.com/ .

NIEUW
Burdorf, Jurgen - October
Afkomstig van "Straight Up Guitar" (Burdorf Records, 2017)

Vorig jaar debuteerde Jurgen Burdorf met het passend getitelde "Opening Lines". Onlangs kwam het in dezelfde samenstelling opgenomen "Straight Up Guitar" al van de persen en als we de videoclips van het eerste album op Burdorfs website vergelijken met het nieuwe werk, hebben we het idee dat de gitarist op zijn tweede schijf nog "fijnbesnaarder" te werk is gegaan als op zijn debuut. De gitarist werd als tienjarige geraakt door het spel van Mark Knopfler. Hoewel het geluid van de Dire Straits-voorman wel degelijk in het spel van Burdorf weerklinkt, zijn talloze andere inspiratiebronnen aanwijsbaar, zoals zijn voorbeelden Eef Albers, Steve Lukather en Bill Frisell, maar ook de countryjazz van Steve Morse, een likje Santana, de veelzijdigheid van Eric Johnson. Deze plaat, waarvan de basistracks net als de eersteling in één dag werden opgenomen, heeft door deze veelzijdigheid en door het relaxte doch puntgave musiceren van Burdorf, Tico Pierhagen op akoestische en elektrische piano en Hammond-orgel, bassist Hugo Den Oudsten en slagwerker Léon Klaasse een behoorlijk verslavend karakter. Hopelijk kunnen we dat met het draaien van één track, het avontuurlijke "October", enigszins overbrengen.
Website: http://www.jurgenburdorf.nl/nl/ .

NIEUW
Damanek - Nanabohzo and the Rainbow
- The Cosmic Score
Van "On Track" (GEP, 2017)

Een blinddoektest met deze CD zal velen op het verkeerde been zetten. Ons wel in ieder geval. De Simon Phillips-achtige drums, de vaak groovy progressieve pop, de detailrijke en kamerbrede productie, met plaats voor veel fusiongetinte soli: dit is vast een samenkomst van diverse Steely Dan- en Toto-alumni. Blijkt Guy Manning het middelpunt van de verantwoordelijke band. Dat zagen we niet aankomen. Ondanks dat we wel weten dat Guy Manning betrokken was bij o.a. The Tangent en United Progressive Fraternity (UPF), associëren we hem nog steeds vooral (onze eigen tekortkoming, we geven het toe) met The Tangent-voorloper Gold Frankincense & Disk Drive. Dat was in eerste aanleg een Van Der Graaf Generator-coverband, dus Manning is in ons hoofd in de VDGG-kloon-kaartenbak gekomen. En nu is daar zijn nieuwe band Damanek. Hij is de 'man' uit de naam, de overige letters komen uit de namen van bassist Dan Marsh en saxofonist Marek Arnold. Omdat ook percussionist Tim Irrgang zijn medewerking verleent, is er eigenlijk sprake van een UPF-project. Opvallend is echter dat UPF-zanger Mark Trueack niet van de partij is, maar wél diens oude Unitopia-maat Sean Timms, die nu juist met Southern Empire een andere weg was opgegaan. Het is wel een flink potje 'name dropping' zo, maar dat moet maar even, want we zijn er met deze namen nog niet. Veel van de briljante gitaarpartijen zijn namelijk ingespeeld door de van The Tangent en Maschine gekende Luke Machin en verder werken nog o.a. Nick Magnus en Phideaux mee. Sommige luisteraars zullen het resultaat misschien te weinig symfonisch vinden, maar progressieve elementen zitten er voldoende, alleen al in de fraaie soli, maar ook in de even toegankelijke als stiekem toch vernuftig in elkaar stekende composities. Manning komt hier trouwens ook vocaal beter tot zijn recht laat komen dan ooit tevoren. Een van dé verrassingen van 2017 tot nu toe!
Website: http://www.guymanning.com/damanek/damanek-index.html .

SEVENTIES
Glover, Roger – The Third Ring's Watery Flow
Van “Elements” (Polydor, 1978)

Bijna iedereen is wel bekend met “Love Is All”, het nummer met die iconische animatievideoclip van Roger Glovers eerste soloalbum “The Butterfly Ball And The Grasshopper’s Feast”. Het tweede album van de Deep Purple-bassist is echter maar matig bekend, zelfs onder Deep Purple-fans. “Elements” dat al in 1977 was opgenomen, maar pas in 1978 het daglicht zag, is dan ook bepaald andere koek. Het album belicht de vier elementen (vuur, water, aarde en lucht) en kan stilistisch absoluut worden ingedeeld bij symfonisch rock. Veel van de instrumenten op het album werden door Glover zelf bespeeld, maar op drums vinden we niemand minder dan Simon Phillips. Ook wordt hij ondersteund door het Münchner Philharmoniker. Naast het symfonische aspect komt af en toe het rockkarakter bovendrijven. Bij vlagen hoor je zo toch trekjes van Deep Purple; het saxofoon/drumduel in "The Next A Ring Of Fire” verwijst zelfs stiekem naar King Crimson. Maar in basis is het geënt op de klassieken en zou dit album niet misstaan naast albums van bijvoorbeeld The Enid of Steve Hackett in zijn vroege solojaren. Na het verschijnen van ‘Elements” zou Glover toetreden tot Rainbow waar hij het tot de Deep Purple-reünie in 1984 vol hield. Ben je nieuwsgierig geworden naar dit album, ren dan niet naar je platen boer: het is alleen in 1990 in Japan op CD verschenen en als combi met zijn synth-pop album “The Mask” beide erg moeilijk te vinden. We gaan luisteren naar het thema 'Water': “The Third Ring's Watery Flow”.
Website: https://www.rogerglover.com/ .

LIVE-TIP
Saga – Will It Be You? (Chapter Four)
Van “Saga” (Polydor, 1978 / Steamhammer, 2002)

Soms kom je er als band achter dat na 40 jaar de koek wel op is en je beter kan stoppen op een moment dat de speelvreugde er nog is. Deze beslissing heeft Saga ook genomen. In 1978 verscheen het debuutalbum van deze Canadese band. En in een rijke maar turbulente carrière bracht men 22 albums uit. De hoogtijdagen genoot Saga in de jaren 8o en vooral in Duitsland deed men goede zaken. We duiken nu terug in de tijd naar het gelijknamige debuut, met een van de befaamde chapters: “Will It Be You?” (Chapter Four). Op 4 november is Saga voor het laatste te zien op een Nederlands podium, en wel in de Metropool in Hengelo. Het concert een paar weken eerder in Zoetermeer is al uitverkocht. Het laatste optreden zal plaatsvinden tijdens de befaamde Cruise To The Edge in 2018.
Webite: http://www.sagaontour.ca/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Anubis – Blackout
Van “The Second Hand” (eigen beheer, 2017)

Het album van de maand halen we dit keer van ver, want we gaan naar Sydney, Australië, waar Anubis vandaan komt. Van deze band verscheen eind mei “The Second Hand”. Dit vierde Anubis-studio-album is opnieuw gegoten in de vorm van een concept. Het verhaalt over de mediamagnaat James Osbourne Fox, die als gevolg van ernstig hersenletsel verlamd raakt en zo als het ware opgesloten zit in zijn eigen lichaam. Dit confronteert hem met de betrekkelijkheid van het commerciële en maatschappelijke succes dat hij in zijn leven heeft gekend. In 2015 tourde de band door Europa en na thuiskomst dook men de studio in. Bij de opnamen van “The Second Hand” werd gebruik gemaakt van een breed instrumentarium, waaronder een Mellotron. De muziek van Anubis is niet vernieuwend, maar desondanks valt er voor de neoprogliefhebber veel te genieten. Regelmatig zijn er vergelijkingen te maken met de muziek van IQ. Vanavond kiezen we voor de song ”Blackout”.
Website: https://www.anubismusic.com/

HERUITGAVE
Toto - Hydra
- St. George And The Dragon
Afkomstig van "Hydra" (CBS, 1979 / Columbia/Culture Factory USA, 2014)

Een jaar na het succesvolle titelloze debuut uit 1978 van de vooral uit sessiemuzikanten bestaande formatie Toto, verscheen "Hydra". Ondanks het goed verkopen van het nummer "99" sloeg deze plaat veel minder aan. Wellicht omdat de nummers donkerder van aard zijn en minder gericht op een hitsingle. "99" is daar een goed voorbeeld van, aangezien de LP-versie met zo'n twee minuten werd opgerekt met uiterst subtiele gitaar- en toetsensolo's die bijna los lijken te staan van de catchy single. Ook andere nummers hielden zich minder aan de geijkte singlestructuur, waardoor vooral Steve Lukather veel ruimte kreeg om zich heerlijk uit te leven in stevige gitaarsoli. Het suspensevol openende titelnummer doorbreekt daardoor zelfs ruimschoots de zevenminutengrens. Uiteraard zijn er van dit album de nodige heruitgaven gepubliceerd, waaronder enkele stereo-SACD's. In 2014 bracht CBS in de serie Culture Factory USA met tot 3000 stuks gelimiteerde collectors editions in mini-LP formaat een fraaie HDCD uit. Aangezien ook bij Xymphonia "Hydra" niet tot de meest gedraaide Toto-platen hoort, besteden we daar vanavond aandacht aan met het genoemde titelnummer en het tekstueel daarop aansluitende "St. George And The Dragon", dat het als single overigens matig deed. (Toto treedt 17 maart 2018 op in de Ziggo Dome te Amsterdam ter gelegenheid van de "40 Trips Around The Sun Tour"; een maand daarvoor zal er een nieuwe CD in de winkel liggen met geremasterde klassiekers en nieuwe nummers.)
Websites:
http://totoofficial.com/home/
http://culturefactoryusa.com/ .

HERUITGAVE
Phillips, Anthony - No Way Out (original mix with drums)
- Lenta Chorum
Afkomstig van "Slow Dance" (Virgin, 1990 / Esoteric Recordings, 2017)

De volgende luxe heruitgave van de goedgevulde discografie van voormalig Genesis-gitarist Anthony Phillips is "Slow Dance", de orkestrale, uit twee delen bestaande instrumentale symfonie uit 1990, die volgde op zijn orkestwerk "Tarka", dat hij met Harry Williamson had gecomponeerd. Vergeleken met het voorgaande elektronische album, "1984", was Phillips overgestapt van oudere synthesizers zoals de ARP 2600 en de Polymoog naar Roland Jupiter 8 en E-mu Emax I. Met name dat laatste instrument stelde hem in staat samples te maken van orkestgeluiden. "Slow Dance" is een melancholiek werkstuk, dat tot de favorieten onder Phillips' fans behoort. De nieuwe versie gaat uiteraard vergezeld van een DVD-A met een 5.1 surround mix en heeft een extra schijf waarop de voorheen onuitgebrachte ""Snow Dance" - Vignettes" staan, geïsoleerde orkestpartijen, alternatieve mixen, originele mixen met drums en meer moois. Van die CD laten we "No Way Out" horen, in de originele mix met de drumpartijen Ian Thomas, die op de uiteindelijke plaat verwijderd waren, en "Lenta Chorum", een van de strijkerspartijen die nu zonder verdere instrumenten te horen zijn.
Website: http://www.anthonyphillips.co.uk/ .

ACTUEEL
Moon Safari - Heartland
Van “Lover’s End” (Blomljud Records, 2011)

Toetsenist en mede-oprichter Simon Åkesson verlaat Moon Safari vanwege “omstandigheden in zijn leven in de afgelopen jaren en de problemen die hij heeft met alcohol die hem ongeïnspireerd maken”. Åkesson werkt nu hard om van zijn alcoholprobleem af te komen. Simon is een persoon die altijd de volle 100% wil geven en is daar nu niet toe in staat. De band laat hem niet vallen en zal hem met open armen opwachten als hij er weer klaar voor is. De overige vijf leden zullen zich nu gaan richten op het voltooien van "Himlabacken Vol. 2". Voor de komende concerten is nog geen oplossing bedacht. (bron: Progwereld) Wij gaan vanavond terug naar een tijd dat er nog geen vuiltje aan de lucht was bij de Zweedse band, die vorig jaar ook al zijn drummer zag vertrekken.
Website: http://www.moonsafari.se/ .

ACTUEEL
Fröberg, Hasse & Musical Companion – Above
Van “HFMC” (GlassVille, 2015)

Het zat er al een hele tijd aan te komen, en afgelopen week verscheen dan eindelijk het bericht op Facebook dat het live-document “No Place Like Home – The Concert” van Hasse Fröberg & Musical Companion (HFMC) op 1 september van dit jaar uitkomt. Tijdens het vastgelegde concert werden nummers gespeeld van alle drie HFMC-albums, nummers van The Flower Kings en twee onuitgebrachte songs. Daarnaast vind je interviews en 'behind the scenes'-materiaal terug op de DVD. De uitgave bestaat uit 1 DVD, 2 CD's en een boekje van twaalf pagina’s. De show op de DVD is opgenomen tijdens een optreden in het Reginateatern in Uppsala (Zweden). Vanaf 28 juli aanstaande is het mogelijk om voorbestellingen te plaatsen. De eerste honderd bestellers krijgen een exemplaar dat is ondertekend door de volledige band. (bron: Progwereld) In blije afwachting gaan wij vanavond terug naar het derde album, dat de initialen van de band als titel draagt.
Website: https://www.hfmcband.com/ .

HET ZWITSERLEVENGEVOEL 1
Irrwisch – Another Morning
Van “Living In A Fool’s Paradise” (EMI, 1982)

Vlak voor de neo-prog boom in het Verenigd Koninkrijk was er in Zwitserland al in 1981 een band die een album voor EMI mocht opnemen. Dit Irrwisch werd in 1975 opgericht en debuteerde in 1978 met een single op het label Turicaphon. Door hard werken steeg de populariteit van de band in eigen land. Twee Irrwisch-albums verschenen in die tijd vlot achter elkaar, in 1981 en 1982 bij EMI. Het duurde daarna echter tot 1988 eer er een derde album kwam. Het bandgeluid bleek intussen meer richting 'de betere popmuziek' en AOR verschoven. Albums bleven daarna slechts mondjesmaat komen, optreden deed Irrwisch daarentegen veelvuldig, helaas wel alleen in het eigen Zwitserland. Vorig jaar verscheen het zevende studio album, de dubbel-CD “Stone And A Rose”. Maar nu gaan we terug 35 jaar terug in de tijd met “Another Morning”.
Website: https://www.irrwisch.ch.

NIEUW (jazzrock)
Hol, Jerôme - Trip
Afkomstig van "Sneak Peek" (Hol Music, 2017)

Enige weken geleden speelde gitarist Jerôme Hol zich mooi in de kijker tijdens een optreden in het TV-programma "Vrije Geluiden". Daarin presenteerde hij zijn nieuwe CD "Sneak Peek", waarop hij een flinke dosis stevige rock en een beetje reggae door zijn jazzy sound mengt. In het interview vertelde hij over de invloed van Jimi Hendrix op zijn huidige geluid, hoewel wij ook het werk van bijvoorbeeld Scott Henderson terughoren. Hol heeft overigens een behoorlijke staat van dienst als gitarist bij onder anderen Michiel Borstlap, Hans Dulfer en Billy Cobham, terwijl hij ook albums maakte met diverse bands en zijn eigen trio. Op de nieuwe schijf wordt hij begeleid door de van Anouk en Frank McComb bekende bassist Glenn Gaddum Jr. en drummer Erik Kooger, die bij Borstlap en Gino Vannelli speelde. Voor vanavond hebben we gekozen voor het qua stemmingswisselingen, arrangementen en ritmische verschuivingen meest progressieve nummer, "Trip". Overigens heeft Hol net zijn CD-release tour afgerond en gaat hij nu weer op pad met Dulfer.
Website: http://www.jeromehol.nl/.

HERUITGAVE
Airey, Don - Can't Make Up Your Mind
- Summit Fever
- Close To The Sky
- K2 Overture (live in the studio 2017)
- Take Me Home
Afkomstig van "K2 : Tales Of Triumph And Tragedy" (MCA Records, 1988 / Gonzo Multimedia, 2017)

Bijna 30 jaar na het uitbrengen van zijn eerste solo-plaat "K2 : Tales Of Triumph And Tragedy" vond de van onder meer Deep Purple, Rainbow en Ozzy Osbourne bekende toetsenman Don Airey het tijd worden voor een mooi opgepoetste heruitgave. Via een internetpublieksfondsenwervingscampagne konden de fans kiezen voor een reguliere CD met daarop enkele bonustracks, waaronder het voorheen onuitgebrachte, door Chris Thompson gezongen "Take Me Home". Er werd ook een DVD aangeboden, waarop de reguliere plaat werd begeleid door beelden van de beklimming van de beruchte berg K2, aangevuld met interviews, een tweetal door Airey live in de studio gespeelde stukken en de videoclip van het door Colin Blunstone van zang voorziene "Julie (If You Leave Me)". Tenslotte was er een luxe gelimiteerde box waarin de CD en DVD vergezeld gingen van persinformatie en dergelijke. Hoewel het hoofdthema van het conceptalbum een van de fatale beklimmingen van de berg in de Himalaya is, geeft Airey toe dat het voor hem ook een eerbetoon was voor musici, zoals Randy Rhoads, die snel opklommen, maar ook snel overleden. Ter gelegenheid van deze heruitgave voegt hij daar nog een eerbetoon aan de inmiddels overleden medewerkers aan deze plaat, drummer Cozy Powell, gitarist Gary Moore en producer/technicus Stuart Taylor. Vanavond hebben we een mini-special gemaakt, waarin we drie stukken van de reguliere plaat combineren met een van de live-nummers van de DVD en het reeds genoemde "Take Me Home".
Website: http://www.donairey.com/.

VERLATE AANDACHT
Vicar, The - The Moony Song
- Count Your Blessings
Afkomstig van "Songbook #1" (Panegyric/Inner Knot, 2013)

Enige jaren geleden was er enige twijfel over de identiteit van The Vicar. Jaren geleden bediende ex-Genesis gitarist Anthony Phillips zich namelijk al van dat pseudoniem. In het geval van het project "Songbook #1" betrof het echter David Singleton, die vooral bekendheid verkreeg als producer van het latere werk van King Crimson. Het in 2013 uitgebrachte album is te rangschikken onder de noemer 'orkpop': orkestrale pop, duidelijk geïnspireerd door onder meer The Beatles, Queen en Penguin Café Orchestra. Met name beluistering van de 5.1 surround mix op de bijgeleverde DVD is een genot, vooral omdat de diverse zangers en instrumentalisten in die mix prachtig tot hun recht komen. Opvallend is het nagenoeg ontbreken van drums, waardoor de nadruk sterk op de diverse voornamelijk akoestische strijk-, snaar- en blaasinstrumenten ligt. We hebben twee nummers uitgekozen waarop Andy Yorke, voormalig Unbelievable Truth-zanger en broer van Radioheads Thom Yorke, te horen is. In "The Moony Song" is daarnaast een rol weggelegd voor Robert Fripp, naast onder anderen Tony Levin, Tim Elsenberg, Keith Tippett en Theo Travis een van de vele musici op het intrigerende album.
Website: http://www.thevicar.com/.

No-Man - Dry Cleaning Ray (remix edit)
Van "Wild Opera"/"Dry Clean Ray" (Hidden Art, 1996/1997 / Kscope, 2010)

"Wild Opera" uit 1996 is het derde studio-album van no-man (officieel met kleine letters), een Britse band rondom Tim Bowness en Steven Wilson. Het album werd in 2010 geremasterd heruitgebracht bij Ksope. Het album werd toen gecombineerd met het mini-album “Dry Cleaning Ray”. Beide platen werden beschouwd als de meest extraverte van het duo Tim Bowness-Steven Wilson, en inderdaad zijn de beats behoorlijk uptempo en de effecten een stuk confronterender dan we gewend waren. Toch vertonen de gekozen nummers en de sfeer in zijn algemeenheid de ingetogenheid die no-man kenmerkt. Overigens bevat de tweede schijf 6 bonusnummers, bestaande uit alternatieve versies, radiosessies en stukken van de EP “Housewives Hooked On Heroin”.
Website: https://no-man.co.uk/.

HET ZWITSERLEVENGEVOEL 2
Deyss – At King
Van “At King” (eigen beheer/Musea, 1985)

Net als Irrwisch is ook Deyss al in de jaren zeventig opgericht, in dit geval aan het eind van dat decennium. Pas in 1985 verschijnt er een eerste album. Dit “At King” heeft zo zijn charme en leunt erg op het oude geluid van Genesis en Marillion. Het gebruik van de Linn-drummachine geeft de muziek een ‘bijzonder’ geluid. De opvolger wordt in tegenstelling tot “At King” met een vaste zanger gemaakt. Dit “Vision In The Dark” is dan ook zeker een duidelijke stap vooruit, mede door een iets uitgebreidere bezetting inclusief échte drummer en dus die nieuwe zanger die zich zeer toepasselijk Jester noemt. Het album wordt dan ook goed ontvangen onder neoprogliefhebbers. Na dit album wordt het echter angstvallig stil rond de Zwitsers. Wel verschijnt er in 2000 nog een CD met opnames uit 1979. Die stilte is opmerkelijk, aangezien Deyss ook internationaal aandacht begon te krijgen. Maar na “Vision In The Dark” verdwijnt de groep in volkomen anonimiteit. Deyss-toetsenist Salvati Giustino komt daar eventjes uit in 2009, als hij wordt gevraagd een nummer te schrijven als potentiële Zwitserse inzending voor het Eurovisie Song Festival. Helaas: tot zijn teleurstelling wordt zijn liedje niet gebruikt.
Meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=80.

LIVE-TIP
Uriah Heep – Believe
Van “Into The Wild” (Frontiers, 2011)

Sinds de oprichting in 1969 wisselde Uriah Heep verschillende malen van bandleden. Op dit moment bestaat de Britse band uit oerlid en gitarist Mick Box, aangevuld met Phil Lanzon, Bernie Shaw, Russell Gilbrook en Davey Rimmer. Uriah Heep slaagt erin progressieve rock, hardrock, heavy metal, jazz en soms zelfs country te combineren. In 1970 verscheen het debuut "Very ‘Eavy… Very ‘Umble". In Nederland kwam de grote doorbraak met het album "Look At Yourself", waarvan vooral de song "July Morning" en de titelsong rockklassiekers werden. In totaal bracht de band 24 studioalbums, 13 live-albums, 16 compilatiealbums en 27 singles uit. Op donderdag 11 juli speelt Uriah Heep in de Victory Alkmaar.
Website: http://www.uriah-heep.com.

LIVE-TIP
King Crimson – Larks' Tongues In Aspic, Part One
- Larks' Tongues In Aspic, Part Two
Van “The Beat Club, Bremen 1972 (Discipline Global Mobile, 1999) en
“Starless And Bible Black” (E'G / Island Records, 1974)

Het debuutalbum van King Crimson neemt nog steeds torenhoog de favorietenpositie bij een groot aantal fans in. Dat neemt niet weg dat toch voor velen de periode 1972-1974 wel het hoogtepunt in de rijke carrière van de groep is. Robert Fripp had in die periode eindelijk een samenstelling van musici gevonden, die het langer dan een paar maanden met elkaar uit hield, ook al viel één lid van het oorspronkelijke vijftal al snel af. Naast Fripp vinden we John Wetton op zang en bas, Bill Bruford op percussie en David Cross op viool en Mellotron. Het lidmaatschap van Jamie Muir was maar van korte duur. Maar deze eigenzinnige percussionist wist zowel met zijn persoonlijkheid als muzikaliteit de toon te zetten voor de komende 2 jaar, wat voornamelijk terug te horen is aan de vele geïnspireerde improvisaties. Het eerste optreden van deze samenstelling vond plaats in de Zoom Club op 13 oktober 1972. Laat er nou van dit optreden een opname zijn gemaakt door een van de aanwezigen... Deze line-up had op dat moment nog niet veel eigen materiaal, maar wel al “Larks Tongue in Aspic, Part One”, waar men het concert dan ook mee begon. Dit zal ook de titel worden van het eerste studioalbum door deze bezetting. Het volgende album “Starless And Bible Black” is gedeeltelijk gebaseerd op liveopnames. Twee jaar later speelde de band in New York, Central Park. De muzikanten zijn dan zo goed op elkaar ingespeeld dat het bijna eng is om ze aan het werk te zien. Zowel John Wetton als Robert Fripp hebben in interviews aangegeven dat dit concert wel heel speciaal was en tot het hoogtepunt in hun carrière behoort. Ook van dit concert zijn opnames gemaakt, en laat het laatste nummer nu “Larks Tongue in Aspic, Part Two” zijn. Men zegt wel eens dat je op je hoogtepunt moet stoppen. Dit gaat voor deze bezetting van King Crimosn zeker op. Dit bleek namelijk de laatste show te zijn in deze samenstelling. Een week na het concert verlaat David Cross de band en maakt het overgebleven trio nog wel een studio album, “Red”. Na het verschijnen trekt Fripp de stekker eruit, maar de geest van deze bezetting is terug te horen in alle King Crimson-formaties die nog komen gaan. Jammer genoeg zijn genoemde opnames wegens matige geluidskwaliteit niet uitzendbaar. Daarom gaan we “Larks Tongues In Aspic, Part One” draaien van een sessie dat de band drie dagen later deed voor de Duitse TV in Bremen, en “Larks Tongues In Aspic, Part 2” in de album versie. David Cross is een van de artiesten die volgende weekeinde op het Night of The Prog festival te zien is. Daar speelt hij met ex-Van Der Graaf Generator-saxofonist David Jackson. Cross heeft weliswaar recent een album uitgebracht (“Sign Of The Crow” (2016)), maar verwacht ook veel oud King Crimson-werk. Voor de volledigheid, de twee besproken live-archiefuitgaven zijn: “Live At The Zoom Club (October 13, 1972)” (Discipline Global Mobile, 2002) en “Live In Central Park, NYC 07-01-74” (Discipline Global Mobile, 2000)
Websites: https://www.dgmlive.com/
en http://crossmusic.co.uk/.

LIVE-TIP
Blackmore’s Night – Journeyman
Van het album “Autumn Sky” (Ariola, 2010)

De Britse gitarist en songsmid Ritchie Blackmore, vooral bekend van de hardrockgroepen Deep Purple en Rainbow, komt op woensdag 2 augustus met zijn band Blackmore’s Night voor een uniek optreden naar Theater Heerlen. In 1997 richtte Blackmore met zijn vrouw Candice Night de uit traditionele folk puttende band Blackmore’s Night op. Met deze groep speelt hij akoestische renaissance-muziek die ook begin augustus zal weerklinken in Heerlen. Het is een terugkeer naar Blackmore's voorliefde voor melodieën uit de middeleeuwen en de renaissance; met mythische teksten die vaak gebaseerd zijn op oude volksverhalen. Het eerste album "Shadow of the Moon" wordt meteen een succes. Zo behaalde het album in Japan de gouden status. Inmiddels heeft Blackmore's Night tien studio-albums, drie live-albums en een compilatie uitgebracht. Hoewel er in de loop van de tijd langzaam meer rockinvloeden in het geluid van Blackmore’s Night komen, blijven de wortels stevig in de renaissance, zoals ook blijkt tijdens de live-optredens. Niet alleen door het instrumentarium, zoals mandolines, tambourijnen en draailieren, maar ook in de kleding komen de laat-middeleeuwen helemaal tot leven. "Autumn Sky" is de achtste studioalbum van Blackmore's Night en is gewijd aan de dochter van Ritchie Blackmore en Candice Night. Op woensdag 2 augustus treedt Blackmore's Night op in het Parkstad Theater in Heerlen.
Website: www.blackmoresnight.com/.

ALBUM VAN DE MAAND
Anubis – Page Of Stone
Van “The Second Hand” (eigen beheer, 2017)

Het album van de maand halen we dit keer van ver, want we gaan naar Sydney, Australië, waar Anubis vandaan komt. Van deze band verscheen eind mei “The Second Hand”. Dit vierde Anubis-studio-album is opnieuw gegoten in de vorm van een concept. Het verhaalt over de mediamagnaat James Osbourne Fox, die als gevolg van ernstig hersenletsel verlamd raakt en zo als het ware opgesloten zit in zijn eigen lichaam. Dit confronteert hem met de betrekkelijkheid van het commerciële en maatschappelijke succes dat hij in zijn leven heeft gekend. In 2015 tourde de band door Europa en na thuiskomst dook men de studio in. Bij de opnamen van “The Second Hand” werd gebruik gemaakt van een breed instrumentarium, waaronder een Mellotron. De muziek van Anubis is niet vernieuwend, maar desondanks valt er voor de neoprogliefhebber veel te genieten. Regelmatig zijn er vergelijkingen te maken met de muziek van IQ, wat bijvoorbeeld geldt voor het ruim 16 minuten durende “Page Of Stone”. En dat is het nummer dat we voor vanavond hebben uitgekozen.
Website: https://www.anubismusic.com/

HET DEBUUT
Collage – Dalej Dalej
Van “Baśnie” (Inter Sonus/Metal Mind, 1990/2003)

Van de Poolse band Collage hebben we regelmatig muziek gedraaid. Bijna altijd afkomstig van "Moonshine" uit 1994 en "Safe" uit 1995: albums met echte neoprog in de lijn van Marillion, IQ en Pendragon. Ook hebben de Polen hier in Almelo opgetreden op het door ons georganiseerde Xymphonia Indoors Festival, op 11 mei 1996, in het inmiddels afgebromen Sub Rosa, Almelo. Andere bands die avond waren Ritual, 5:01 AM, en The Flower Kings. Minder bekend is het debuut van Collage, "Baśnie" dat 'sprookjes' betekent. Het verscheen oorspronkelijk in 1990 op cassette en werd in 1991 op vinyl en CD uitgebracht. In 2003 verscheen een remaster met bonustracks bij Metal Mind. De reden dat het debuut minder onder de aandacht werd gebracht lag waarschijnlijk aan het feit dat er in het Pools gezongen werd (door zanger Tomek Rozycki, die na dit album de band verliet). Dit neemt niet weg dat er nog genoeg te genieten valt en dat stlistisch de basis werd gelegd voor de latere albums.
Website: https://www.facebook.com/CollageProg?ref=profile.

NIEUW / LIVE-TIP
Bent Knee - Time Deer
- Terror Bird
Van "Land Animal" (InsideOut, 2017)

Xymphonia ontdekte de Amerikaanse groep Bent Knee ten tijde van het tweede album "Shiny Eyed Babies" uit 2014 dat net als het titelloze debuut van drie jaar eerder in eigen beheer werd uitgebracht. De vele positieve reacties op de frisse en creatieve muziek deed al vermoeden dat het niet lang zou duren tot een platenlabel interesse zou tonen. Dat gebeurde dan ook: het vooral in RIO en verwante 'moeilijke' prog gespecialiseerde Cuneiform bracht vorig jaar het derde album "Say So" uit. Het eigenzinnige karakter van Bent Knee was bij Cuneiform als vanzelfsprekend in goede handen, maar het is dan wel lastig om als band interesse te wekken buiten het avant-prog-cirkeltje. Dat zou zonde zijn omdat de muziek van zangeres Courtney Swain en consorten ook een jonge, frisse uitstraling heeft. Al heel snel is een volgende stap gezet: vierde album "Land Animal" is nu verschenen bij InsideOut. Dat label wordt vooral geassocieerd met toegankelijke prog en of het ermee te maken heeft weten we niet, maar "Land Animal" komt op ons over als het meest toegankelijke, bij vlagen catchy Bent Knee-album. Invloeden uit progressieve new wave zijn duidelijk te ontwaren. Eigenheid is echter wel degelijk behouden gebleven in springerige overgangen, maffe ritmische patronen en hier en daar snerpende uithalen van Swain. We vermoeden bij haar voordracht een overtuigende podiumpresentatie en of dat zo is kunnen we controleren tijdens Progdreams VII: Bent Knee is de tweede band op de eerste avond, vrijdag 2 maart. Hopelijk blijven bezoekers die speciaal voor opener Golden Caves zijn gekomen in de zaal, want die zouden Bent Knee nog wel eens erg leuk kunnen gaan vinden.
Website: https://www.bentkneemusic.com/

NIEUW / LIVE-TIP
Sky Architect - Into Singularity
"Nomad" (FREIA Music, 2017)

Twee recente live-shows, waaronder eentje in de Hengelose Metropool, lieten een buitengewoon positieve indruk achter van de Nederlandse band Sky Architect. Stevige progressieve rock waarin de band een spannend spel speelt met complexe ritmes en het geheel met een ongekende drive live op het podium weet te brengen. En nu is er dan hun vierde album "Nomad" waarvan ze tijdens de recente concerten ook al een aantal stukken speelden. "Nomad" is niet een album dat al gelijk bij de eerste luisterbeurten zijn geheimen prijs geeft, het heeft even nodig om echt in je brein te settelen. Maar als dat eenmaal is gebeurd, valt er veel te genieten. Zoals gezegd, Sky Architects sound is stevig zonder dat het overigens is dicht geplamuurd. De beide gitaristen Ton Luchies en Wabe Wieringa (de laatste tekent ook voor de productie van het album) vullen elkaar prima aan. De ritmesectie met bassist Guus van Mierlo en drummer Christiaan Bruin legt een solide basis, hoewel de productie wel een beetje het subtiele uit hun spel, zoals dat live te horen is, eruit heeft gehaald. Toetsenist Rik van Honk kleurt de boel mooi in maar staat ook ritmisch zijn mannetje op een wijze zoals we dat van de vroege Gentle Giant-albums kennen. In het slotnummer “Into Singularity” tekent van Honk ook nog eens voor de bugelsolo aan het slot, waarmee dit nummer qua sfeer wel wat weg heeft van de muziek van de Zweedse band Anekdoten. Op 23 september treedt Sky Architect op in De Boerderij in Zoetermeer, met net als in Hengelo ook Golden Caves op de poster.
Website: http://skyarchitect.squarespace.com/

NIEUW
Miranda Lee Richards – The Wildwood
– Oh Raven
Van “Existential Beast” (Invisible Hands Music, 2017)

Het is nog maar een jaar geleden dat Miranda Lee Richards “Echoes Of The Dreamtime” uitbracht, maar de Amerikaanse singer-songwriter heeft de smaak te pakken. Daar waar haar vorige album de sfeer ademde van Laurel Canyon, gaat “Existential Beast” meer richting het traditionele, met een mooie mengeling van folk, psychedelica en kamermuziek. Op het album wordt ze wederom ondersteund door een keur aan muzikanten waarbij co-producer Rick Parker een wezenlijk aandeel heeft in het eindproduct. “Existential Beast” is een lekker afwisselend album, uiteenlopend van catchy (“On The Outside Of Heaven”) tot ingetogen (“Autumn Sun”). De afsluiter is het ruim 11 minuten durende hypnotiserende “Another World”, waarin o.a. Lili Haydn is te horen op viool. Maar wij gaan luisteren naar het opzwepende “The Wildwood” en het meer mellow “The Raven”.
Website: http://www.mirandaleerichards.com/

NIEUW
Accordo Dei Contrari - Monodia
- E Verde È L'Ignoto Su Cui Corri
Afkomstig van "Violato Intatto" (eigen beheer, 2017)

Vergeleken met het voorlaatste, derde album "AdC" heeft Accordo Dei Contrari op "Violato Intatto" flinke progressie geboekt. Zo is de tijdsduur van de nieuwe schijf met ruim 70 minuten bijna het dubbele van zijn voorganger. De bezettingswijziging, waarbij bassist Danielle Piccinini vervangen is door de beurtelings aan David Jackson (Van Der Graaf Generator) en Tom Barlage (Solution) herinnerende saxofonist Stefano Radaelli, is echter van grotere betekenis. Het gemis van de basgitaar wordt opgevangen door de structuur van de meeste composities. De basis daarvan wordt namelijk gevormd door een energiek, complex weefsel van patronen inclusief door diverse instrumenten gespeelde baslijnen. Hierover leggen Radaelli, gitarist Marco Marzo Maracas en toetsenman en belangrijkste componist Giovanni Parmeggiani hun melodieuze, doch soms behoorlijk furieuze solo’s. Mede door het gebruikte instrumentarium en doordat de muziek nagenoeg live in de studio werd opgenomen, zou je de Italiaanse progband een compacte versie van Snarky Puppy kunnen noemen. Accordo Dei Contrari onderscheidt zich echter door de op minimalistische wijze herhalende en verschuivende thema’s, die meer overeenkomsten vertonen met Canterbury Scene-bands als Soft Machine en National Health. De musici gebruiken naast drums, elektrische gitaar, sax, orgel en Fender Rhodes in gedoseerde mate tevens Minimoog, ARP Odyssey, akoestische gitaar en boogciter. Daarnaast heeft violist Alessandro Bonetti van Deus Ex Machina een explosieve gastrol in de ietwat Arabisch rockende "Shamash" en zingt Patrizia Urbani in het Engels de symfonische ballade "E Verde È L’Ignoto Su Cui Corri", waarin subtiel opkomende Mellotron-strijkers weerklinken. Naar dat laatste nummer gaan we luisteren, maar daarvoor klinkt nog het spannende "Monodia".
Websites: https://www.facebook.com/AccordoDeiContrari/
https://accordodeicontrari.wordpress.com/

OERPROGMETAL
Metallica - Fade To Black
"Ride The Lightning" (Megaforce / Music For Nations, 1984 ; heruitgaven via Elektra / Vertigo)

Al een jaar na hun snoeiharde debuutalbum “Kill 'Em All” kwam Metallica in 1984 al met de opvolger “Ride The Lightning” en liet de Amerikaanse thrashmetalband horen zeker geen muzikale eendagsvlieg te zijn. De supersnelle, snoeiharde metal werd verrijkt met rustigere, tragere passages, meer instrumenten en complexere harmonieën. Meest in het oor springende track op het album was “Fade To Black”, de allereerste ballad in het Metallica-repertoire. De band creëerde, door de introductie van akoestische gitaren en de opbouw van het nummer, een sound die tot op heden als invloedrijk beschouwd kan worden - met name binnen de progmetal.
Website: https://www.metallica.com/ .

LIVE-TIP
Saga - On The Loose
Van de dubbelaar “Spin It Again! Live In Munich” (earMusic, 2013)

Saga is een begrip onder prog- en AOR-liefhebbers. Al 40 jaar brengt de band met de regelmaat van de klok een album, al dan niet in conceptstijl uit. Er zijn in die 40 jaar wel wat wisselingen geweest in de line-up: leden gingen weg en kwamen soms ook al snel weer terug, zoals in het geval van Michael Sadler. De bandbezetting anno 2017: Michael Sadler (zang), Ian Crichton (gitaar), Jim Crichton (bas), Jim Gilmour (keyboards) en Mike Thorne (drums). Binnenkort echter valt definitief het doek. Maar niet voordat de heren de fans over de hele wereld bedanken met een spetterende show zoals alleen Saga die kan neerzetten. De band speelt tijdens deze “The Final Chapter Tour” een extra lange set in 2 delen. Het eerste gedeelte is akoestisch en na 45 minuten 'unplugged' worden de versterkers aangezet voor nog 90 minuten rock! Er zijn diverse mogelijkheden om de band in Nederland of in de buurt over de Duitse grens aan het werk te zien, maar voor ons Twentenaren is het mooi dat de Canadezen ook de Hengelose Metropool aandoen, op 4 november!
Overige optredens:
22 oktober 2017 Zoetermeer, De Boerderij
26 oktober 2017 Weert, De Bosuil
2 november 2017 Osnabrück, Rosenhof
4 november 2017 Hengelo, Metropool
Website: http://www.sagaontour.ca/ .

LIVE-TIP
Verbal Delirium – Fear
Van "The Imprisoned Words Of Fear" (Bad Elephant Music, 2016)

Een tijd geleden draaiden we al eens een track van het derde album van het uit Griekenland afkomstige Verbal Delirium. De band debuteerde 6 jaar geleden op het Musea-label met "So Close And Yet So Far Away"; de opvolger "The Small Hours Of Weakness" verscheen 3 jaar later in eigen beheer. Nu heeft men onderdak gevonden bij Bad Elephant Music, dat sinds kort door Freia in Nederland wordt gedistribueerd. De muziek van Verbal Delirium is lastig te duiden, omdat deze alle kanten opschiet. De zang heeft eerder een wat mysterieuze Scandinavische sfeer dan een Griekse en deed ons denken aan vroege Anekdoten. Enkele nummers, waaronder "Close To You", gaan nogal stevig van start, richting progressieve hardrock of het hardere werk van Porcupine Tree, maar de songs hebben ook zo nu psychedelische en atmosferische passages én, opvallend in deze stijlenhoek, ook swingende en echt funky stukjes. De plaat valt min of meer in twee helften uiteen: eerst vier wat kortere songs en daarna drie stukken die boven de tien minuten klokken en binnen één zo'n stuk ook alle genoemde facetten de revue laten passeren, met vooral veel ruimte voor psychedelische rock. We hebben al een van de kortere stukken laten horen, nu is een van de langere nummers aan de beurt. De band is op 17 december live te aanschouwen in 't Blok in Nieuwerkerk Aan Den Ijssel. Let wel op: dit is een middagconcert.
Website: https://verbaldelirium.bandcamp.com/

ALBUM VAN DE MAAND / DOWN-UNDER 1
Anubis – Fool’s Gold
Van “The Second Hand” (eigen beheer, 2017)

Het album van de maand halen we dit keer van ver, want we gaan naar Sydney, Australië, waar Anubis vandaan komt. Van deze band verscheen eind mei “The Second Hand”. Dit vierde Anubis-studio-album is opnieuw gegoten in de vorm van een concept. Het verhaalt over de mediamagnaat James Osbourne Fox, die als gevolg van ernstig hersenletsel verlamd raakt en zo als het ware opgesloten zit in zijn eigen lichaam. Dit confronteert hem met de betrekkelijkheid van het commerciële en maatschappelijke succes dat hij in zijn leven heeft gekend. In 2015 tourde de band door Europa en na thuiskomst dook men de studio in. Bij de opnamen van “The Second Hand” werd gebruik gemaakt van een breed instrumentarium, waaronder een Mellotron. De muziek van Anubis is niet vernieuwend, maar desondanks valt er voor de neoprogliefhebber veel te genieten. Regelmatig zijn er vergelijkingen te maken met de muziek van IQ, wat bijvoorbeeld geldt voor het ruim 16 minuten durende nummer “Page Of Stone”.
Website: https://www.anubismusic.com/

NIEUW
EvenSanne - ABCD-Tale
- Nobody In The Youniverse
Van "What If" (Berthold Rec., 2017)

De bandnaam EvenSanne komt van de oprichters, gitarist Eran Har Even en zangeres Sanne Huijbregts. De muziek van EvenSanne zou je het gemakkelijkst onder 'moderne vocale jazz' kunnen scharen, maar is zo rijk en gevarieerd dat alle liefhebbers van progressieve pop of 'het creatief vormgegeven lied' er minstens een luisterbeurt aan zouden moeten wagen. Huijbregts' volle, warme stem en flexibele frasering is zó innemend dat je je als luisteraar snel gewonnen geeft. De arrangementen zijn bijzonder kleurrijk en aansprekend. Luisteraars kunnen zomaar denken dat er veel uiterst lenige toetsensolo's gespeeld worden op dit album. De line-up laat echter geen toetsenist zien: het is veelal Itai Weissman die je hoort met zijn EWI (Electronic Wind Instrument). Eran Har Evan kan daarnaast ook dusdanige effecten aan zijn gitaar koppelen dat je de sound niet meer als gitaar herkent. Jeroen Batterink (goeie naam voor 'n drummer!) bewijst, na o.a. Jasper van Hulten en Jamie Peet, dat de Nederlandse jazzwereld blijkbaar overloopt van slagwerkers die tegelijk groove én een prettige lichtheid aan ritmiek kunnen meegeven.
Website: http://evensanne.com/

NIEUW / LIVE-TIP
End Of The Dream - Your Poison
Van "Until You Break" (Painted Bass Records, 2017)

"Until You Break" is het tweede album van het Bossche End Of The Dream, twee jaar na het debuut "All I Am", waar we u precies 2 jaar geleden muziek van lieten horen. In aanleg is End Of The Dream een FFM, ofwel 'female fronted metalband', maar dan wel eentje met progtendensen. Zoals blijkt uit "Your Poison" met een heftige complexe progmetalsectie, maar ook intieme passages waarin cellostreken melancholieke sferen oproepen. En natuurlijk de krachtige stem van Micky Huijsmans. Joost van den Broek, bekend van o.a. After Forever, samenwerkingen met Arjen Lucassen en verder teveel om op te noemen, tekende voor de productie, hielp ook mee met arrangeren en speelt tevens wat keyboardpartijen op "Until You Break". Op 24 november treedt End Of The Dream, naast nog drie bands, namelijk Kingfisher Sky, Blackbriar en Seven Waters, op in De Metropool in Hengelo.
Website: http://www.endofthedreammusic.com/

NIEUW (wereldmuziek/jazzrock)
Oostenrijk, Jan Wouter - Sabah El Nour
Afkomstig van "We Are Connected" (Mountain Records, 2017)

Gitarist Jan Wouter Oostenrijk probeert al jaren lang een brug te slaan tussen Westerse populaire muziek en het muzikale landschap uit Noordwest Afrika. Zijn vorige platen dragen dan ook titels als "Maghreb Jazz Guitar" en "Sharqi Blues". Voor het ruim 25 minuten durende nieuwe mini-album "We Are Connected" bouwde hij, door toevoeging van extra fretten, zijn instrument om tot een kwarttoongitaar. Hierdoor is hij in staat de typisch Arabische toonladders te spelen waarop zijn korte melodieuze composities gebaseerd zijn. De winnaar van muziekprijzen voor onder meer zijn bijdrage aan Nederlandse livemuziek wordt begeleid door bassist Marco van den Akker en drummer Bas Bouma. Vooral het dartele fretloze basspel vormt een mooi contrast met de als een kruising tussen een sitar, 12-snaar en steelguitar klinkende ‘electric quartertone guitar’. Bouma brengt tenslotte, naast dwarse doch strakke ritmes, wereldmuziekachtige percussieaccenten aan. Verwacht op grond van bovenstaande geen tweede "Moroccan Roll", de frivole progressieve jazzrockklassieker van Brand X. “We Are Connected” is een veel soberder gearrangeerd no-nonsense kleinood.
Website: http://www.maghrebjazz.nl/

DOWN-UNDER 2
Unitopia – Reflections
– The Power Of 3
– Rule Of 3’s
Van het album “Artificial” (InsideOut, 2010)

Unitopia was de groep rond zanger/tekstschrijver Mark Trueack en toetsenist Sean Timms. De twee ontmoetten elkaar in 1997 en hebben sindsdien vanuit een gezamenlijke liefde voor muziek eigen werk gecreëerd. Unitopia gebruikt progressieve rock als uitgangspunt, maar omvat ook elementen uit wereldmuziek, jazz, heavy rock, groove en zelfs klassiek. Uitdagende onderwerpen komen terug in hun songs, bijvoorbeeld milieubewustzijn, politieke en sociale onrust en menselijke relaties. Na drie reguliere studioalbums gemaakt te hebben, wierpen de Australiërs zich nog op hun favoriete klassiekers. Die verschenen op wat het laatste wapenfeit van Unitopia bleek: “Covered Mirror Vol. 1 - Smooth As Silk” (Musea, 2012). Bij het maken van het nieuwe Unitopia-album dat “Turn Left” zou moeten gaan heten kregen Trueack en Timms namelijk zoveel muzikale onenigheid dat ieder eigensweegs ging. Mark Trueack ging in het stilistische verlengde van Unitopia door als United Progressive Fraternity, waarvan in 2014 het album “Fall In Love With The World” verscheen. Sean Timms benaderde zanger Danny Lopreto, met wie hij Southern Empire oprichtte. In maart 2016 verscheen het titelloze debuut van die groep, met muziek die in de smaak zou moeten vallen bij liefhebbers van Dream Theater, IQ, Transatlantic, Karnivool en Steven Wilson. Het is zelfs zo dat de url van de oude Unitopia-website nu automatisch doorlinkt naar de Southern Empire-site. Voor uitgebreide info over Unitopia kun je echter o.a. terecht op de Engelse wiki. Laatste nieuws is dat Truack en Timms hun meningsverschillen hebben bijgelegd. Niet dat Unitopia heropgericht wordt, maar er komt een (voorlopig althans) eenmalig optreden onder de naam U.N.I.T. db, zo schrijft Trueack op de UPF-website.
Websites: http://www.unitopiamusic.com (wat nu dus de Southern Empire-website is)
http://www.unitedprogressivefraternity.com/
https://en.wikipedia.org/wiki/Unitopia