Uitzending Terugluisteren

NIEUW
Enid, The - Reborn In The Fire
- Someone Shall Rise (2017 version)
Van "Resurgency" (Operation Seraphim, 2017)

The Enid heeft met "Resurgency" naar eigen zeggen een 'crossover album’ gemaakt. De nieuwe triobezetting is hard aan het werk aan een echt nieuw album vol nieuw repertoire: "Tempest". Tot die tijd treedt de band, bestaande uit gitarist Jason Ducker (nu de veteraan in de groep, met alweer 15 dienstjaren) en de jonge leden Zachary Bullock en Dominic Tofield (respectievelijk toetsenist en drummer) op met vooral een keus uit de voorgaande trilogie "Journey’s End", "Invicta" en "Dust", maar dan in nieuwe arrangementen, 'adding our own millennial twist' zoals ze het zelf omschrijven. "Resurgency" biedt daarvan een uittreksel op CD. Het van een veelzeggende titel voorziene "Reborn In The Fire" is de ouverture van het album, waarin diverse thema's van de genoemde trilogie al even aangestipt worden. In veel tracks zijn de oorspronkelijke vocale partijen min of meer gehandhaafd, maar dan door Zachary gezongen met behulp van een vocoder. Dat geldt voor zowel Max Reads synthetisch gegenereerde koorzangpartijen van "Journey's End" als voor de solozangpartijen van Joe Payne van "Invicta" en "Dust". Dat werkt de ene keer beter dan de andere keer. Probleem is wel dat vocoderzang zo emotieloos klinkt. Je kunt het beter als gimmick gebruiken dan (bijna) een plaat lang. We begrijpen dat de jongens voor ze klaar zijn met het échte nieuwe album de nodige kilometers willen maken op het podium en daarvoor natuurlijk terugvallen op de rijke The Enid-geschiedenis én de schoorsteen willen laten blijven roken door het huidige live-repertoire op CD uit te brengen, zoals de vorige bezetting met de "Arise And Shine"-serie deed. Het was misschien beter geweest wat vaker de vocale partijen te vervangen door gitaar- of toetsenpartijen. Bij "Someone Shall Rise" is dat wél gedaan en dat werkt prima, zoals we u bij deze laten horen. Jason Ducker kan hier ten volle laten horen wat hij waard is.
Website: https://www.theenid.co.uk .

NIEUW
Brother Ape – Oblivion
You Are
Van “Karma” (FREIA Music, 2017)

Cream, Muse, FM, Rush en Brother Ape hebben allemaal gemeen dat ze 'maar' uit 3 leden bestaan. “Karma” is alweer het 7de album van deze uit Zweden afkomstige band en de eerste die op het Nederlandse label FREIA Music uitkomt. De band is in 2015 al begonnen met werken aan dit album en bracht toen al digitaal een aantal nummers uit. Uiteindelijk werden de 8 beste songs voor het album gekozen, waarbij we kunnen constateren dat geen van de eerder verschenen tracks er nog deel van uitmaakt. Wel is er een deluxe editie met een extra schijf, waarop de overgebleven songs te vinden zijn. “Karma” blijkt een coherent album dat lekker wegluistert. Vanaf de bombastische albumopener “Oblivion” via de ingetogen ballad “Hina Surawa” tot het afsluitende titelnummer. Het is vrij lastig om Brother Ape in een hokje te stoppen. Het ene moment schuurt de muziek tegen de neo-prog aan, een volgend nummer laat de klassieke Rush-stijl horen. Maar ook bands als Led Zeppelin of Muse word door sommige luisteraars teruggehoord. We gaan vandaag 2 nummers draaien van het album: “Oblivion” en “You Are”. Let vooral op de heerlijke gitaarsolo in “You Are”.
Website: www.brotherape.com .

NIEUW (verlaat)
La Bocca Della Verità – Avenoth
Van het album “Avenoth” (Fading Records / Altrock, 2016)

Vette Krent in iO Pages 142: "Drieweg hoera voor deze Romeinen en dit uiterst boeiende, aangename en professionele album. Maar liefst 15 jaar hebben de muzikanten erover gedaan om dit eerste eigen werk op te nemen. Vakmanschap in elk onderdeel doet je watertanden van de eerste noot tot de allerlaatste. Liefhebbers van analoge toetsen en in het bijzonder de Hammond zullen blij zijn te vernemen dat dit pure toetsen-gedomineerde prog betreft, met in de bezetting liefst twee toetsenisten. Het ruim 17 minuten lange "La Suite Dei Tre Planeti" is een waar auditief orgasme. In "La Deportazione Degli Avenothiani" lijkt Chris Squire plots uit de dood herrezen terwijl een Mellotron-koor de hectische ritmiek ondersteunt. Een overvloed aan ritmische wendingen vinden we in "La Rivolta" dat zowel zware gitaaruithalen als Deep Purple-achtige orgelinterventies huisvest. "Avenoth" klinkt alsof Pink Floyd, Genesis, Marillion, Spock's Beard, Banco, PFM en New Trolls samen alle registers opentrekken." (John Bollenberg)
Websites: https://altrockproductions.bandcamp.com/album/avenoth (met luistermogelijkheid)
en https://www.facebook.com/laboccadellaveritaprog .

NIEUW
Carptree - The River
Van "Emerger" (Reingold Records, 2017)

Sommige bands zijn in staat om iedere keer weer een sterk album uit te brengen zonder dat ze eigenlijk een echte evolutie ondergaan. Het Britse IQ doet dat in feite al jaren en dat kunnen we ook stellen van de Zweedse band Carptree. Na een lange pauze, 7 jaar, is er eindelijk weer een album van dit duo. Toetsenist Carl Westholm en zanger Nicklas Flinck bijgestaan door een vaste kern bevriende muzikanten brengt ook op hun zesde album "Emerger" nog steeds die opvallende mix van zware symfonische rock, waarin zowel toetsen als gitaren een vette muur optrekken zonder dat het echt metal wordt. En met die uit duizenden herkenbare stem van Nicklas Flinck blijft Carptree als vanzelf uit de metalzone. Carptree is en blijft een aparte band binnen het progrockwereldje en als dat betekent dat dit op gezette tijden albums van het niveau van "Emerger" oplevert, dan tekenen we daar voor. Klasse!!
Website: http://www.carptree.com/ .

NIEUW / HERUITGAVE / MONUMENT
Hooffoot - Last Flight Of The Ratite
Afkomstig van "Hooffoot" (Paura Di Niente Records, 2015/2017)

Het Zweedse Hooffoot werd in 2009 opgericht door bassist Pär Hallgren, bekend van onder meer Øresund Space Collective en The Carpet Knights. Hallgren zegt vooral geïnspireerd te zijn door de plaat "Ys" van Il Baletto Di Bronzo die zijn vriend en drummer Jacob Hamilton hem ooit liet horen. Doel van Hooffoot is om de vrijheid van jazz te vermengen met de rauwe dynamiek van rock. De muziek op het in 2015 alleen als LP en download uitgebrachte titelloze debuut heeft dan ook duidelijk de aantrekkingskracht van de progressieve jazzrock, zoals die in de vroege jaren zeventig werd gemaakt. Denk hierbij aan Soft Machine en Weather Report. Met een zesmansformatie met twee gitaristen en twee toetsenisten en een gastduo op trompet en baritonsaxofoon zet de band een volle sound neer. De muziek is uiterst geschikt voor het LP-formaat, aangezien de twee nummers ruim 18 respectievelijk 16 minuten duren. Toch waren er veel fans die ook een CD wilden en aan die wens is onlangs tegemoetgekomen. En aangezien we behoorlijk onder de indruk zijn van de kwaliteit van dit gezelschap, kiezen we er voor het langste stuk, "Last Flight Of The Ratite", te selecteren voor Xymphonia.
Websites: http://www.hooffoot.com/
en https://www.facebook.com/hooffoot .

AOR
Alliance – I'd Give Aything
Van “Missing Piece” (Escape Music, 1999)

Vorige week sloten we af met een nummer van de Sammy Hagar Band. Toen Sammy in 1985 echt 'solo' gaat (en voor Van Halen), willen zijn begeleiders met elkaar als band door. Er worden wat audities gedaan waaronder met een zekere Robert Berry. Het komt echter niet van het formeren van een nieuwe band en de muzikanten duiken op in bands als REO Speedwagon, Boston en GTR. Een paar jaar na dato willen Gary Pihl en David Lauser het toch weer oppakken en benaderen Robert Berry wederom, plus toetsenist Alan Fitzgerald van Nightranger, wat resulteert in de band Alliance. En zo verschijnt in 1996 het debuut van de band Alliance, dat voor een deel werd opgenomen in de studio van Sammy Hagar. Het album bevat lekkere melodieuze muziek dat teruggrijpt op de Amerikaanse AOR van de jaren 80. Er volgen nog een paar albums en de band gaat nooit echt uit elkaar, maar productief is Alliance in de laatste paar jaar niet. Het laatste album stamt alweer uit 2008. Wel zijn er af en toe wat optredens. Wie weet komt er nog weer eens een album als het tijdschema van de individuele leden het toelaat.
Website: http://www.robertberry.com/alliance.html .

NIEUW / LIVE-TIP
Golden Caves - Mother
- My Demons Hunt
Van "Collision" (FREIA Music, 2017)

Al meer dan een jaar geleden (in februari 2017) lieten we jullie al kennismaken met de Nederlandse band Golden Caves. Toen was net de EP "Bring Me To The Water" verschenen met de mededeling dat er vlot begonnen zou worden aan opnamen voor een eerste album. Dat album verscheen uiteindelijk 2 maanden geleden en is getiteld "Collision". Bij de EP tekenden we al aan dat de band het zoekt op het kruisvlak van atmosferische alternatieve rock en progrock, waardoor we bij vlagen wel moeten denken aan het latere werk van The Gathering. Zangeres Romy Ouwerkerks stem heeft hier en daar wel wat weg van die van Anneke van Giersbergen, maar ook van Charlotte Church, zoals we die de laatste jaren op diens 4 EP's hebben gehoord. Het album is gevuld met compacte songs waarbij de nadruk ligt op het neerzetten van een echt solide bandgeluid zonder veel instrumentale uitspattingen: alles staat in dienst van de song. De valkuil die op de loer ligt is dat het dan allemaal te veilig gaat klinken maar bijna elke song heeft wel zo zijn bijzondere elementen of wendingen waardoor het wel degelijk boeiend en spannend blijft. En voor de oplettende luisteraar valt er wel degelijk veel te genieten op het instrumentale vlak. Golden Caves' ritmesectie is een genot om naar te luisteren, gitarist Alex Ouwehand bouwt mooie gitaarmuurtjes op en toetseniste Elise Polman kleurt de boel nog eens extra mooi in. Maar het is met name zangeres Romy Ouwerkerk die uiteindelijk de hoogste ogen gooit, want wat een fantastische stem heeft zij en wat komt ze mooi tot haar recht op "Collision". Gevat in een schitterende productie van de hand van Christiaan Bruin (Chris, Sky Architect, The Black Codes, Mayra Orchestra) is dit wederom een puik album van Nederlandse bodem. Golden Caves treedt zaterdag 3 juni 2017 samen met The Aurora Project en Sky Architect in Metropool in Hengelo: http://metropool.nl/nl/agenda/aurora-project-golden-caves-sky-architect
Website: http://goldencaves.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Mayra Orchestra - Edge Of The World
Van "Oracle" (Butler Records, 2017)

In 2013 was het debuut van Mayra Orchestra één van de grote muzikale verrassing van eigen bodem. Geformeerd rond zangeres/pianiste/vormgeefster Maartje Dekker en ondersteund door Christiaan Bruin liet het debuutalbum "World Of Wonder" ons kennismaken met een bijzonder gezelschap dat sprookjesachtige muziek bracht. Op de plaat deden Maartje Dekker en Christiaan Bruin vrijwel alles, maar op het podium stond er een waar orkest op het podium, met meerdere strijkers, blazers en overige instrumentalisten. Live werd dat ook nog eens ondersteund door filmprojecties en diverse dans- en acrobatische acts, waardoor er een echte wondere wereld werd gecreëerd op het podium. De live-band is op het tweede album "Oracle" het muzikale vertrekpunt geworden, waardoor het album een rijke, volle sound heeft en daardoor ook iets meer pit. Het feeërieke, sprookjesachtige is gebleven, maar er drijven nu ook de nodige donkere wolken voorbij. De songs zijn nog steeds allemaal van de hand van Maartje Dekker, waarbij Christiaan Bruin tekent voor de arrangementen en de warme, volle productie. Ook visueel is het allemaal schitterend verzorgd. Dat geldt in nog sterkere mate voor de speciale editie, die rechtstreeks bij de band te bestellen is en die vergezeld gaat van een extra boekwerk met alle teksten en aanvullend artwork. “Oracle” durven we nu al te bestempelen als een hoogtepunt van het jaar, zeker van eigen bodem, en de band steekt duidelijk met kop en schouders boven het maaiveld uit. Ga ze voor al ook een keer live zien!! We gaan vandaag luisteren naar het nummer “Edge Of The World”, dat we halverwege het album aantreffen. Vanaf dit nummer word de sfeer van “Oracle” wat dreigender en de muziek meer percussief.
Website: http://www.mayraorchestra.com/ .

NIEUW
Nova Collective – Air
Van het album “The Further Side” (Metal Blade, 2017)

Vette Krent in iO Pages 142/2017: "Samen met Trioscapes- en Cynic-drummer Matt Lynch, toetsenist Pete Jones (ex-Haken) en gitarist Richard Henshall (Haken) laat Between The Buried And Me- en Trioscapes-bassist Dan Briggs hier horen hoe spannend instrumentale muziek kan zijn in 2017. De fusion van prog, world music, jazz en klassiek barst soms bijna uit zijn voegen in "Dancing Machines" en "State Of Lux", met over elkaar heen buitelende partijen. Ook al is de uitvoering robotachtig perfect, dit is geen stijve computermuziek; "Ripped Apart" en "Reassembled" zijn bijna dansbaar. Het viertal dwingt respect af met de snelheid en het gemak waarmee de meest vergezochte akkoorden en ritmes gevonden worden. Ook al doet de muziek veelal denken aan hooggeschoolde artiesten als die van Planet X, Frank Zappa of Mahavishnu Orchestra, bij elke draaibeurt luistert de plaat lekkerder weg. "Air", "Cascades" en "The Further Side" komen wel heel dicht in de buurt van de progrock van UK, King Crimson en Genesis." (Marlon Robert)
Websites: https://novacollectivefusion.bandcamp.com/ (met luistermogelijkheid)
en https://www.facebook.com/novacollectivefusion .

NIEUW
C Sides - Deck Chair City
Van "We Are Now" (eigen beheer, 2017)

Zowel Progwereld als iO Pages was onlangs behoorlijk positief over de Welshe band C Sides. Reden voor ons om het album "We Are Now" ook uit te checken. De leden zijn geen onbekenden in de progressieve rock-scene: gitarist Martin Rosser en drummer Allan Mason Jones hebben bij Magenta gespeeld en bassist Jay MacDonald is ook actief bij Sankara. De zang wordt verzorgd door Allen McCarthy. Zelf benoemt de groep als belangrijke invloeden: het jarentachtigwerk van Yes en Rush plus Gentle Giant. Die laatste invloed is in de muziek nauwelijks aanwijsbaar, de eerste twee des te meer. De groep maakt symfo met een AOR-inslag, met veel gevoel voor pakkende melodieën, zoals bijv. ook te horen viel bij het bijna totaal vergeten The Quest. Maar waar een AOR-band zich zou beperken tot songs van een minuut of 3 à 5, zijn veel songs op "We Are Now" veelal meer dan twee keer zo lang als dat en nog boeiend ook. En dat ligt niet alleen aan de prettige zangstem van Allen McCarthy en het even scherpe als warme gitaarwerk van Martin Rosser. Hij laat hier en daar een typische, effectrijke Trevor Rabin-link horen, maar heeft ook duidelijk gestudeerd op het bijzondere akkoordenwerk van Alex Lifeson. Dat laatste is zeker goed te horen in "Deck Chair City".
Website: https://csides1.bandcamp.com/album/we-are-now (met luistermogelijkheid) .

HERUITGAVE(N)
Schon, Neal & Jan Hammer - Arc
Van "Untold Passion" (Columbia, 1981 / Wounded Bird, 2017)

Tegelijkertijd heruitgebracht: "Here To Stay" (Columbia, 1982 / Wounded Bird, 2017) Begin jaren tachtig vormden de van oorsprong Tsjechisch toetsenist Jan Hammer en de Noord-Amerikaanse gitarist Neal Schon een duo. Hoewel: eigenlijk betreft het een trio, want ook betrokken, ook bij de composities, was bassist Colin Hodgkinson, op dat moment voornamelijk bekend van de Britse jazz- en bluesrockgroep Backdoor. Maar dat is nu eenmaal een kleinere naam dan Mahavishnu Orchestra en Journey, waar de twee eerstnoemden successen mee vierden - en Schon & Hammer bekt ook lekkerder. Het drumwerk wordt opvallend genoeg verzorgd door Jan Hammer, die een lekkere losse groove uit z'n ledematen blijkt te kunnen schudden. Het eerste resultaat van de samenwerking was "Untold Passion", waar je de achtergrond van de twee veelal duidelijk terughoort aan het ingebrachte materiaal. Schon levert vrij standaard AOR-hardrockertjes, mét zang van diezelfde Schon, in de stukken die Hammer alleen in bracht wordt niet gezongen en horen we zijn jazzrockachtergrond duidelijk terug. Een jaar later is er al een opvolger middels "Here To Stay". Daar lijkt de commercie gewonnen te hebben, want de jazzrockinvloed is gedecimeerd ten faveure van meer AOR in Journey-stijl. Wat heet: er staat zelfs een Journey-nummer op waar de rest van die band ook op meespeelt. Voor liefhebbers van symfonische jazzrock die ook wel een AOR-song kunnen waarderen heeft het eerste album dus de voorkeur, waarbij Hammers 7 minuten lange slot- en titelstuk (de CD-bonustrack buiten beschouwing gelaten) een aangename Happy The Man-getinte 'carousselcompitie' is, waarin de heren de solo's afwisselen. Hammers "Arc" is ook interessant, doordat Schon middels een stoer gitaarriffje ook een hardrockduitje in Hammers symfonische jazzrockzakje doet. De titel van het tweede album was overigens niet profetisch, want na twee albums was het gebeurd. Schon kreeg het vast zeer druk met het toen bijzonder succesvolle Journey en Hammer zat solo ook in de lift, dankzij zijn soundtrackbijdragen aan de TV-serie Miami Vice. Begin jaren 90 verschenen de albums voor het eerst op CD in Japan. Pas 15 jaar later zijn ze voor normale prijzen via Wounded Bird heruitgebracht, helaas wel met een erg karig 'boekje'.
Website: http://schonmusic.com/
en https://www.janhammer.com/
.

1250 AFLEVERINGEN XYMPHONIA
Flamborough Head – Xymphonia
Van “Unspoken Whisper” (Cyclops, 1998 / Oskar, 2016)

Jawel: 1250 uitzendingen van ons radioprogramma. Bijzonder ook dat wij als team (in eerste instantie nog met Ron Lammers) ook al meer dan 23 jaar, bijna een kwart eeuw, bij elkaar zijn. We waren de eerste jaren ook behoorlijk actief op gebied van interviews, radiosessies en promotie. Het laatste decennium hebben we meer een vaste format gekregen en is ons programma over de hele aardbol te beluisteren. Alles live, opnames vooraf of knippen en plakken doen we niet aan. Lekker draaien wat we zelf leuk vinden en dat 1250 afleveringen lang. Chapeau!
Daarom nog maar een keer uit de kast gehaald: het door Flamborough Head voor onze 200ste uitzending geschreven “Xymphonia”: 'a station with a message so clear'.
Het nummer kwam terecht op het debuutalbum “Unspoken Whisper”, dat in 1998 werd uitgebracht door Cyclops Records. Alleen toetsenist Edo Spanninga en drummer Koen Roozen maken 19 jaar later nog deel uit van de bezetting. “De CD opent met de klassieker "Schoolyard Fantasy": prachtig zijn de toetsenpartijen met veelvuldige Mellotronklanken en de vocale hoogstandjes van zanger-toesenist Siebe Rein Schaaf. Dat geldt voor het hele album, waarop je ook nog nummers als "Childscream", "Xymphonia" en de titeltrack zult tegenkomen. Heel fraai zijn ook de instrumentale stukken "Legend Of The Old Man's Tree" en "Heroes". Bij herbeluistering valt de chemie op tussen de beide componisten Edo Spanninga en Siebe Rein Schaaf. Die chemie zorgde voor een mooi resultaat. (Leo Hoekstra, iO Pages)
Website: http://flamboroughhead.nl/ .

NIEUW / OPENER
Wakeman, Rick - Morgan Le Fay
Van "The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table" [2016 version] (eigen beheer, 2016)

Na "Journey To The Centre Of The Earth" (in 2012) heeft Rick Wakeman nu ook "The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table" opnieuw opgenomen én uitgebreid. Met al het extra materiaal is het nu zelfs een dubbelalbum geworden. Wakeman wordt opnieuw bijgestaan door zijn The English Rock Ensemble, met o.a. zanger Ashley Holt en zangeres Hayley Sanderson. Ian Lavender - Pike uit de TV-serie Dad's Army - is de verteller. De originele orkestraties hebben ook wat veranderingen ondergaan in de bewerking van Guy en Ann Protheroe. Dit is al meteen hoorbaar in het beginthema, dat we hier in Nederland ook kennen als herkenningstune van het radioprogramma Het Weeshuis Van De Hits van Peter van Bruggen. Wat opvalt is dat de productie en de arrangementen verzorgd en kwalitatief hoogstaand uit de verf komen. Iets wat lang niet altijd het geval is geweest bij Wakemans eigenbeheerproducties. Wij laten u kennismaken met een van die gloednieuwe stukken, waar ook arrangeurs Guy en Ann Protheroe bij getrokken waren: "Morgan Le Fay". Een energiek stuk met onder andere fraai solospel van Wakeman op zijn MiniMoog. Overigens is deze dubbel-CD niet heel gemakkelijk verkrijgbaar. De afgelopen weken dook hij steeds weer op in de nieuwsbrieven van Burning Shed, maar was hij ook zo weer uitverkocht. Blijkbaar zijn er maar mondjesmaat exemplaren op voorraad.
Websites: http://www.rwcc.com/
en https://burningshed.com/rick-wakeman .

NIEUW
Red Sand - My Mind
Van "1759" (SPBNMUSIC, 2016)

Het bestaan van Red Sand was aan ons voorbij gegaan, totdat er een thread aan gewijd werd op het Facebook-forum van iO Pages. Wat bleek: de de Canadese band was voor een 'one off European gig' naar de Bergkeller in Reichenbach gekomen. Een aantal Nederlanders was speciaal – of in ieder geval vooral - voor Red Sand naar Reichenbach afgereisd omdat blijkbaar zélfs De Boerderij in Zoetermeer geen brood zag in de Canadezen. Een liveconcert van het kwartet schijnt een hele belevenis te zijn, vooral omdat zanger Steff een intense performance ten beste geeft. Of het een met het ander te maken heeft weten we niet, maar in de even later verschenen editie 142 van iO Pages was het meest recente album, het in 2016 verschenen “1759”, meteen een 'tip'. Erik Fraanje trekt voornamelijk een vergelijking met het vroege Marillion (wat wel klopt, zolang je dat 'vroege' beperkt tot de “Grendel”-EP en “Script For A Jester's Tear”). Het gitaarspel van bandleider Simon Caron komt ook zeker voort uit eenzelfde traditie als dat van Steve Rothery. Red Sand is vooral een op en top neoprogband, met een hang naar de sound van bands als Aragon en Comedy Of Errors in de jaren 80. “1759” heeft de Amerikaanse burgeroorlog en de verschrikkingen hiervan als onderwerp, wat gegoten is in 'maar' drie composities: een openingssong van 6 minuten en twee 'epics' van dik 15 minuten en 19 minuten. Wij kiezen vanavond de middenweg, met het kwartierlange “My Mind” dat alle facetten van de Red Sand-sound voorbij laat komen.
Website: http://www.redsandmusic.ca/ .

LIVE-TIP / NIEUW (verlaat)
Bramhall II, Doyle - Cries Of Ages
Afkomstig van "Rich Man" (Concord Records, 2016)

Op de website van de Amerikaanse gitarist Doyle Bramhall II is te lezen waar hij de komende tijd zal optreden, deels ter verdere promotie van zijn september vorig jaar verschenen vierde soloplaat "Rich Man". Zo staat hij 18 mei in De Vorstin in Hilversum en 19 mei in Iduna te Drachten. Het concert van 20 mei in De Boerderij te Zoetermeer lijkt voorts een opstapje te zijn naar het grote werk, aangezien hij 22, 24 en 25 mei de beroemde Royal Albert Hall mag betreden, samen met Eric Clapton, naast Roger Waters een van de beroemde musici die hij geregeld begeleidt en waarvoor hij tevens muziek schrijft. In zijn solowerk ik Bramhall II vooral een prima vertegenwoordiger van roots-achtige rockmuziek. Op "Rich Man" laat hij dan ook zijn verbluffende techniek de vrije loop op diverse gitaren, terwijl hij musici als Tim Lefebvre, Norah Jones, Adam Minkoff, Paul Sacey en Yuval Ron om zich heen heeft verzameld. De plaat bevat ook invloeden uit Noord Afrika en India, gebieden die Bramhall bezocht om het overlijden van zijn vader te verwerken. Die in 2011 overleden vader speelde in de jaren 70 drums in The Nightcrawlers, samen met een toen nog piepjonge Stevie Ray Vaughan.
Website: http://db2music.com/ .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Iona - No Fear In Love
Van "The Circling Hour" (2006, Open Sky)

De Brits-Iers-Nederlandse band Iona lijkt nu toch echt wel in een soort van diepe slaaptoestand te verkeren. Maar toetsenist/gitarist Dave Bainbridge is daardoor des te actiever geworden. Hij speelt toetsen bij Strawbs, heeft voor het aanstaande nieuwe album van Lifesigns gitaarpartijen ingespeeld en heeft zojuist een 2CD/DVD-set uitgebracht van een optreden met zijn Celestial Fire band, genoemd naar zijn in 2014 verschenen tweede solo-album. En vervolgens kwam deze week het bericht dat Celestial Fire volgend jaar het eerste weekend van maart op Progdreams VII zal staan. Die band bestaat naast Bainbridge uit gitarist Dave Brons, drummer Frank van Essen (inderdaad, Iona's drummer), bassist Simon Fitzpatrick en zangeres Sally Minnear, de dochter van Gentle Giant- lid Kerry Minnear. En dag na deze aankondiging kwam overigens ook al het bericht dat de Britse band Magenta, die net een nieuw album heeft uitgebracht, ook aan de line-up is toegevoegd. Bevestigd tot nu toe: Alan Reed, Celestial Fire en Magenta.
Websites: http://www.iona.uk.com/band/detail/id/1/dave-bainbridge
en https://www.facebook.com/progdreams/ .

AOR
Nightwing – Men Of War
van “My Kingdom Come” (Gull, 1984 / Zoom Club Records, 2002)

Nightwing is zo'n band die potentie had om succesvol te worden maar nooit een naam heeft kunnen maken. Ex-Strife-bassist Gordon Rowley richt Nightwing in 1978 op en de basis bestaat dan uit de toetsenisten Rowley en Kenny Newton en de gitaristen Eric Percival en Alec Johnson. Vanaf het tweede album is Steve Bartley op als vaste drummer. Nu zal de oplettende luisteraar de naam Al Johnson misschien iets zeggen. Dat klopt, hij maakte in 1975 deel uit van een bandje genaamd Time waar ook Jode Leigh deel van uit maakte. En die kennen we natuurlijk van de befaamde band England. Om de cirkel rond te maken is Johnson de gitarist van de huidige bezetting van England. Maar weer terug naar Nightwing. Pas vanaf het derde album, als Max Bacon als vaste zanger de band komt te versterken, begint het een beetje te lopen. Het geluid van de band verschuift ook meer richting AOR. Als voor het vierde album het nummer “Cel 151” van Steve Hackett wordt gecoverd besluit Hackett de band te vergezellen als co-producer op het nummer “Night Of Mystery” en verzorgt zelf de gitaarsolo. Deze samenwerking luidt tevens voor het einde van de band in, want Hackett kaapt Bacon weg voor de supergroep GTR die hij met Steve Howe aan het vormen is. Nightwing gaat nog wel door met een nieuwe zanger en er komt nog één studio album, maar kort daarna valt de band door interne strubbelingen uit elkaar. In 2005 besluit Rowley Nightwing nieuw leven in te blazen, maar sinds 2008 hebben we er niets meer van vernomen en het is dan ook onduidelijk of de band nog actief is. Max Bacon heeft na GTR zijn stem nog wel aan enkele projecten en albums geleend, waaronder een album van Mike Oldfield. Inmiddels heeft hij de muziekbusiness helaas de rug toegekeerd en is hij momenteel eigenaar van een pub in West Cumbria.
Meer informatie: https://en.wikipedia.org/wiki/Nightwing_(band) .

IN HET NIEUWS
Kansas - Point Of Know Return
Van "Point Of Know Return" (Epic / CBS, 1977)

Afgelopen donderdag kwam het onverwachte bericht dat de volledige Europese zomertour van Kansas, inclusief het optreden op het Night Of The Prog festival en een concert in 013 Tilburg, is afgelast. Als officiële verklaring bracht de band vervolgens een dag later naar buiten dat dit besluit was genomen op basis van algemene veiligheidswaarschuwingen afgegeven door de Amerikaanse overheid. Het zou met name deze zomer extra gevaarlijk zijn voor Amerikanen om naar Europa te komen. Helaas is dit alles geen 'fake news' maar ons verbaast ons dit besluit behoorlijk omdat de indruk word gewekt dat Europa één grote oorlogszone is, terwijl er genoeg Amerikaanse steden zijn waar het een stuk gevaarlijker is voor reizigers en toeristen.
Website: http://www.kansasband.com/
en https://www.facebook.com/KansasBand/ .

IN HET NIEUWS
Rush - The Weapon (Part II Of Fear)
Van "Signals" (Anthem / Mercury, 1982)

Marillion wijdde er vorig jaar een heel album aan en de Canadese band Rush schreef drie songs, verdeeld over 3 albums, over hetzelfde onderwerp: FEAR oftewel angst. De angst regeert zegt men en die voedt vervolgens onze acties weer, zoals we merken bij het nieuws over Kansas en het afgelasten van hun Europese tournee. Neil Pearts tekst voor de song “The Weapon” windt er geen doekjes om: "And the things we fear are a weapon to be held against us".
Website: http://www.rush.com/ .

LIVE-TIP
Mission, The – Beyond The Pale
Van het album “Children” (Mercury, 1988)

Met 'gothic' heeft The Mission weinig op, ook al wordt die term nog al eens aangehaald wanneer het over The Mission gaat. Rock met een donkere rand, bombastisch bij vlagen, dat is de muziek van de Britse groep zeker. De heren spelen voor het eerst samen in The Sisters Of Mercy maar gaan al snel hun eigen weg en met succes. The Mission heeft al jaren een bloedfanatieke aanhang over de hele wereld en kan gezien worden als één van de toonaangevende acts van de jaren 80. Had je platen van U2, The Cure, the Cult en Simple Minds in de kast staan dan stonden de schijven van The Mission daar waarschijnlijk gebroederlijk naast. De band speelt nog vrijwel in dezelfde bezetting als ten tijde van het debuut “God’s Own Medicine” uit 1986. (bron: Metropool Hengelo, alwaar de groep op 30 mei zal optreden) Wij belichten één plaat later: het tweede album “Children”, middels de opener van die schijf, “Beyond The Pale” met Jullianne Regan van All About Eve als gastzangeres. Het album is overigens geproduceerd door ex-Led Zeppelin-bassist John Paul Jones.
Website: http://www.themissionuk.com .

LIVE-TIP
Riverside - Towards The Blue Horizon
Van het album “Love, Fear And The Time Machine” (InsideOut, 2015)

De progressieve rockband Riverside wist in 2009 en in 2015 al een uitverkocht Hedon te imponeren en keert nu met de “Towards The Blue Horizon Tour” terug naar Zwolle! Sinds de oprichting in 2001 bracht de Poolse band meerdere succesvolle albums uit, tourde als support van Dream Theater door Europa en deed ook op eigen kracht diverse uitverkochte tours. In eigen land werd op het Poolse Woodstock gespeeld voor meer dan een half miljoen mensen. Het jaar 2016 was zeer bewogen voor deze vriendenband: gitarist Piotr Grudziński overlijdt plots aan een hartstilstand. Het voortbestaan van Riverside lijkt ineens niet zo vanzelfsprekend meer. Maar dan verschijnt er eind dat jaar de plaat “Eye Of The Soundscape”, welke eervol wordt opgedragen aan Grudziński, en besluit de band verder te gaan als trio. “Towards The Blue Horizon” is een nummer van Riverside’s voorlaatste album “Love, Fear And The Time Machine” uit 2015 en is de naamgever van de tournee die de band niet alleen op 26 mei naar het Zwolse Hedon voert, maar ook naar enkele andere Nederlandse zalen: 24 mei 2017 in de Muziekgieterij, Maastricht, 25 mei 2017 De Boerderij in Zoetermeer en 27 mei 2017 De Pul in Uden.
Website: https://riversideband.pl/en/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Mayra Orchestra - Run
Van "Oracle" (Butler Records, 2017)

In 2013 was het debuut van Mayra Orchestra één van de grote muzikale verrassing van eigen bodem. Geformeerd rond zangeres/pianiste/vormgeefster Maartje Dekker en ondersteund door Christiaan Bruin liet het debuutalbum "World Of Wonder" ons kennismaken met een bijzonder gezelschap dat sprookjesachtige muziek bracht. Op de plaat deden Maartje Dekker en Christiaan Bruin vrijwel alles, maar op het podium stond er een waar orkest op het podium, met meerdere strijkers, blazers en overige instrumentalisten. Live werd dat ook nog eens ondersteund door filmprojecties en diverse dans- en acrobatische acts, waardoor er een echte wondere wereld werd gecreëerd op het podium. De live-band is op het tweede album "Oracle" het muzikale vertrekpunt geworden, waardoor het album een rijke, volle sound heeft en daardoor ook iets meer pit. Het feeërieke, sprookjesachtige is gebleven, maar er drijven nu ook de nodige donkere wolken voorbij. De songs zijn nog steeds allemaal van de hand van Maartje Dekker, waarbij Christiaan Bruin tekent voor de arrangementen en de warme, volle productie. Ook visueel is het allemaal schitterend verzorgd. Dat geldt in nog sterkere mate voor de speciale editie, die rechtstreeks bij de band te bestellen is en die vergezeld gaat van een extra boekwerk met alle teksten en aanvullend artwork. “Oracle” durven we nu al te bestempelen als een hoogtepunt van het jaar, zeker van eigen bodem, en de band steekt duidelijk met kop en schouders boven het maaiveld uit. Ga ze voor al ook een keer live zien!! We gaan vandaag luisteren naar het nummer “Run”.
Website: http://www.mayraorchestra.com/ .

HET DEBUUT
Lucifer's Friend – Toxic Shadows
Van “Lucifer's Friend” (Philips, 1970)

Het Duitse Lucifer's Friend was in de zomer van 2016 één van de bands op het Night Of The Prog Festival. Het was een verrassend optreden, want ondanks het feit dat de leeftijd van de bandleden zo rond de zeventig schommelde, werd er vooral door zanger John Lawton (70 jaar) een energie en passie getoond waar menig jongere band nog jaloers op kan zijn. Lawton, ook bekend van o.a. Les Humphries Singers (1971–1976) en Uriah Heep (1976–1979), verzorgde de vocalen bij Lucifer’s Friend vanaf 1968 tot aan 1976, om vervolgens in 1981 terug te keren. Een jaar later viel de band echter uiteen om tussen 1994 en '97 met Lawton te herformeren en in 2014 opnieuw. Sindsdien is Lucifer's Friend behoorlijk actief. Engelsman Lawton vestigde zich in 1968 in Duitsland waar hij samen met bassist Dieter Horns, toetsenist Peter Hecht en drummer Joachim Reitenbach de groep Asterix oprichtte. De naam werd in 1970 veranderd in Lucifer's Friend. De muziekstijl door de jaren heen was een mengeling van hardrock en progressieve rock en in mindere mate jazzrock. De band bracht in de periode 1970-1981 negen studioalbums uit. Het naar de band genoemde debuutalbum uit 1970 laat een mix horen van vroege heavy metal en progressieve rock. ”Toxic Shadows” is daar een goed voorbeeld van.
Website: http://www.lucifersfriend.com/ .

HERUITGAVE / WERELD VOL MUZIEK
Música Urbana – Vacances Perdudes
Afkomstig van "Iberia" (RCA Victor, 1978 / RCA/Zeleste, 2016)

Música Urbana werd in 1976 opgericht door multi-instrumentalist Joan Albert Amargós en bestond deels uit leden van de vroege progressieve rockformatie Máquina. De band debuteerde datzelfde jaar met een titelloze plaat en leverde tevens nummers aan de LP "Banda Sonora De La Pel.licula"Premera Aventura De Pepe Carvalho "Tatuaje"””. In 1978 verscheen het laatste album van deze jazzrockformatie, getiteld "Iberia". In de zes nummers wordt het werk van evenzovele klassieke componisten als Paul Hindemith, Igor Stravinsky en Manuel de Falla omgezet in rijk gearrangeerde, met een Spaanse inslag geschreven stukken, waarin onder meer het basspel van de later veelgevraagde Carles Benavent opvalt. De muziek herinnert zowel aan bands als Weather Report en Return To Forever – en daarnaast ook aan Caldera. Het album was in 2006 al eens op CD verschenen, maar beleefde vorig jaar opnieuw een editie op het zilveren schijfje. De uitgave werd mede mogelijk gemaakt door Zeleste, een label dat zich inzet voor het onder de aandacht brengen van de muziek rondom Barcelona.
Website: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=7216 .

GITRAARSPEKTAKEL
Hagar, Sammy – Young Girl Blues
Van “Loud & Clear” (Capitol, 1978 / BGO, 2009)

Sammy Hagar is ondanks een glansrijke muzikale loopbaan geen naam die op de lippen van de gemiddelde muziekliefhebber bestorven ligt. Het grote publiek zal hem kennen als opvolger van David Lee Roth in Van Halen, maar Hagar heeft veel meer gedaan. Alleen de laatste 10 jaar al richtte hij o.a. Chickenfoot (met o.a. Joe Satriani) en The Circle (met Jason Bonham) op. Hagar begon zijn carrière ooit bij de band Montrose, maar na 2 studio albums verkoos hij het solopad. Het harde werken zorgde er voor dat hij een vaste waarde werd in de rockmuziek en vooral het album “Standing Hampton” uit 1981 is zeer succesvol in de VS. Dit zorgt er voor dat hij uiteindelijk gevraagd word om toe te treden tot Van Halen na het vertrek van Roth. Voor de band is het de commercieel gezien meest succesvolle periode met veel hits maar ook veel gedoe. Zijn periode met Van Halen eindigde behoorlijk turbulent. Hagar besluit daarom ook om alleen dingen te gaan dien die waar hij plezier in heeft. Naast muziekmaken hoort daar ook het runnen van zijn zeer succesvolle Cabo Wabo Cantina bar en restaurant bij. En vooral zijn eigen huismerk tequila heeft hem geen windeieren gelegd. We gaan terug in de tijd naar het begin van zijn solo carrière, en horen een gedreven liveband aan het werk, met o.a. Drummer Denny Carmassi, toetsenist Alan Fitzgerald en bassist Bill Church. Het live-album “Loud & Clear” bevat naast een aantal Montrose-nummers ook de Donovan-cover “Young Girl Blues”, die uitgebouwd wordt tot een 9 minuten durend gitaarspektakel.
Website: http://www.redrocker.com/ .

VERWACHT
Fish On Friday - Callin' Planet Home
Van "Godspeed" (Esoteric Antenna, 2014)

Eind deze maand is het zover: het nieuwe, vierde album “Quiet Life” van het Belgische Fish On Friday komt op 26 mei uit. Goede reden vonden we om in de aanloop daar naar toe weer eens wat van de voorganger “Godspeed” uit 2014 te draaien. Even het geheugen opfrissen: de as van Fish On Friday wordt gevormd door het productie-, schrijf- en toetsenduo William Beckers en Frank van Bogaert. Op “Godspeed” was echter al echt sprake van een band en vielen de bijdragen van basbeest Nick Beggs op. Muzikaal moet je denken aan poppy symfo, die wel wat heeft van het solowerk van David Gilmour (mede omdat de stem van Frank van Bogaert in de verte wat heeft van Gilmour), maar ook Barclay James Harvest en Alan Parsons Project. Ook de labelgenoten Tony Patterson en Brendan Eyre zitten muzikaal niet ver verwijderd van Fish On Friday. Beggs zal ook op “Quiet Life” te horen zijn, dat ook bijdragen van Alan Parsons en Theo Travis zal laten horen.
Website: http://www.fishonfriday.be/ .

NIEUW
Big Big Train - Brave Captain
Van "Grimspound" (Giant Electric Pea / English Electric, 2017)

Big Big Train maakte vorig voorjaar al bekend dat er teveel goed materiaal geschreven was om kwijt te kunnen op het al aangekondigde album “Folklore”, dat uiteindelijk 11 maanden geleden verscheen. Naast alweer een nieuw studio-albumconcept voor de verdere toekomst werd er als tussen-release een EP voor 2017 aangekondigd. De inspiratie bleef echter maar komen en die EP is nu uitgegroeid tot een volledig album, “Grimspound”, dat net als z'n voorganger 68 minuten klokt. Is er dan opnieuw sprake van een gefaseerd uitgebracht dubbelalbum, zoals met “English Electric” het geval was? Je zou het zeggen, mede doordat opnieuw een kraai de hoes siert. Toch heeft deze plaat een afwijkend karakter. De al eerder aanwezige folkinvloed die op “Folklore” meer uitgespeeld werd is weer wat gematigd (ondanks de gastrol in één song voor folkzangeres Judy Dyble), de op de vorige platen nadrukkelijk aanwezige blazerssectie is nu eens níet aanwezig en we hebben het gevoel dat na violiste Rachel Hall ook Rikard Sjöblom wat meer invloed begint te krijgen op het arrangeerproces. Sowieso heeft hij een compositiecredit bij twee van de acht stukken, waaronder het kwartierlange en enerverende “A Mead Hall In Winter”. Hall levert weer enkele fraaie strijkersarrangementen, die ze dit maal ook nog grotendeels zelf inspeelde. Het muzikale niveau is overigens over de hele linie hoog, doorwrocht en gelaagd: een meeschreeuwrefrein à la “Make Some Noise” of “Wassail” is ditmaal afwezig. De teksten zitten weer vol verwijzingen naar geschiedenis en het Engelse landschap en worden door de schrijvers voorzien van een nuttige toelichting in het fraaie boekje. Wij kozen voor het openingsnummer “Brave Captain”. Zanger David Longdon bewijst hier dat hij intussen Greg Spawton begint te benaderen met het niveau van zijn composities. Er is nog een goede reden dit nummer juist vandaag, 7 mei te draaien, want de tekst handelt over een luchtmachtofficier in de Eerste Wereldoorlog die na neergestort te zijn in Frankrijk naar verluidt in de armen van een Franse vrouw is gestorven, op 7 mei 1917.
Website: http://www.bigbigtrain.com/ .

NIEUW
Schantz, Morten - Martial Arts
Afkomstig van "Godspeed" (Edition Records, 2017)

De 36 jarige Deense toetsenman Morten Schantz bracht al enkele platen al, zowel met de bands als JazzKamikaze als met een trio onder zijn eigen naam. Met saxofonist/toetsenist Marius Neset en drummer Anton Eger uit eerstgenoemde formatie heeft hij met "Godspeed" wederom een trioplaat geproduceerd. Daar waar Schantz op "Unicorn" uit 2013 voornamelijk de piano bespeelde, heeft hij voor zijn nieuwe album een groot arsenaal van toetseninstrumenten gebruikt. Hiermee treedt hij nadrukkelijk in de voetsporen van musici als Chick Corea en wijlen Joe Zawinul. Deze virtuozen voegden vaak een flinke scheut progressieve muziek aan hun jazz toe en dat is bij Schantz ook zeker het geval. Denk daarbij aan heftige Happy The Man. Het gekozen nummer "Martial Arts" is daar een goed voorbeeld van.
Website: http://mortenschantz.com/ .

NIEUW
Magenta - Colours
Van "We Are Legend" (Tigermoth Productions, 2017)

“We Are Legend” is de opvolger van “The Twenty Seven Club” uit 2013 en is voor het eerst sinds “Metamorphosis” (2008) weer 's een Magenta-album met een ultra-lang nummer. “We Are Legend” bevat namelijk maar drie stukken: twee van iets meer dan 10 minuten en eentje van 26 minuten. De vaste kern Robert Reed (keyboards, gitaren), Chris Fry (sologitaar) en Christna Booth (zang) is aangevuld met ritmesectie Dan Nelson (basgitaar) en John Griffiths (drums). Nelson is al een aantal jaren de vaste live-bassist van Magenta en Griffiths werkte afgelopen jaar mee aan de “Sanctuary”-concerten van Robert Reed. Dit kwintet zal ook in deze vorm gaan optreden en het is daarmee voor het eerst dat Magenta-in-de-studio en Magenta-op-het-podium gelijk zijn. “We Are Legend” laat onderhoudende, gloedvolle pure prog horen die misschien niets vernieuwends in zich draagt, maar zich toch onderscheidt van eerder Magenta-werk. Een verwijt dat de band (en Reed ook met zijn solowerk) in het verleden vaak kreeg is dat de muziek zo trouw bleef aan de invloeden dat het soms bijna jatwerk werd. Daar is geen sprake meer van, al klinken belangrijke invloeden als Yes en Pink Floyd wel degelijk door. Zo zit in “Colours” een passage die duidelijk naar Pink Floyds “Time” verwijst. Ook Fry's gitaarsolo is Floydesk, maar dat is meer een compliment, want die solo klinkt fantastisch. Over klinken gesproken: de klank van het album is overweldigend goed, met ook diepe sub-bassen hier en daar. Op een meegeleverde DVD is naast een interview een een stel videopromo's een 5.1 surround mix te vinden. Die hebben we niet gehoord, maar gezien de kwaliteit van de stereomix zal dat wel snor zitten.
Website: http://www.magenta-web.com/ .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Marillion – Chelsea Monday (live)
Van “The Singles ’82-‘88” (EMI, 2009)

Afgelopen week werd bekend gemaakt dat de gehele EMI-catalogus van Marillion een uitgebreide make-over krijgt, te beginnen met “Misplaced Childhood”. Op 21 juli zal er een box met 4 CD's en een Blu-Ray uitkomen, met een nieuwe remix van het album, gemaakt door niemand minder dan Steven Wilson. Natuurlijk kan een surround-versie van het album op de Blu-Ray niet ontbreken, maar ook is er een nieuwe documentaire gemaakt over het opnameproces. Op de CD’s vinden we naast de nieuwe stereomix een bonusschijf met extra materiaal. De inhoud van die bonusschijf wijkt echter niet veel af van wat de in 1998 uitgebrachte 2CD-remaster al bood. Maar de kers op de taart is wel een compleet concert uit 1985, opgenomen in ons eigen Vredenburg in Utrecht. We werden ooit al eens getrakteerd met een versie van “Chelsea Monday” als B-kant van de single “Heart Of Lothian”, maar nu mogen we dus genieten van de complete show met een integrale uitvoering van “Misplaced Childhood”. De overige albums zullen druppelsgewijs volgen, hoewel niet alle albums aangevuld zullen worden met een 5.1-mix. Eind van het jaar, op 11 oktober, zal Marillion wederom in Vredenburg te bewonderen zijn; deze show is echter al uit verkocht. Voor de dag ervoor in Heerlen zijn nog wel kaarten te krijgen. Voor nu gaan we luisteren naar de genoemde Utrechtse live-versie van “Chelsea Monday”.
Website: http://www.marillion.com/ .

Sad Café - Keeping It From The Troops
Afkomstig van "Live In Concert" (RCA, 1981 / Cherry Red, 2014)

De Engelse rockband Sad Café werd in 1976 geformeerd. Net als 10cc wisten de muzikanten de vooral in Engeland populaire songs vaak een artistiek tintje mee te geven. Het is dan ook niet vreemd dat Eric Stewart van 10cc enkele malen op de producersstoel zat. Sad Café werd echter ook bekend doordat de in 2000 overleden zanger Paul Young deel uitmaakte van Mike & The Mechanics van Genesis-bassist Michael Rutherford. Tenslotte toonde de band zich een hechte live-act, wat goed tot uiting kwam op "Live In Concert" uit 1980, waarvan we vanavond een stuk laten horen.
Website: http://www.sadcafe.co.uk/index.html en
https://www.facebook.com/SadCafeTourDatesAndNews .

AOR
Trillion - Hold Out/Big Boy
Afkomstig van "Trillion" (Epic, 1978 / Rock Candy Records, 2009)

De Amerikaanse AOR-formatie Trillion trok in het verleden vooral onze aandacht door de aanwezigheid van Patrick Leonard. Deze toetsenman ontwikkelde zich na dit avontuur namelijk als een producer/muzikant met niet alleen het juiste commerciële inzicht (zie Madonna), maar ook een progressief hart. Hij werkte dan ook met onder andere Roger Waters en Kevin Gilbert. Toch slaan de twee albums die Trillion eind jaren zeventig uitbracht ook op zichzelf een goed figuur. Het feit dat ze vaak genoemd worden in de slipstream van groepen als Toto, Styx, Kansas, Angel en Saga zegt wel genoeg. Daarom nu wederom aandacht voor Trillion en wel in de vorm van de twee in elkaar overlopende openingsnummers van het titelloze debuut.
Website: http://www.trillion-music.us/index.htm
en https://www.facebook.com/TRILLION-324906745973/ .

LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
Caravan – Place Of My Own Van “Caravan” (Verve, 1969 / Universal, 2002)

Een band die zeker een roerige geschiedenis heeft gehad is Caravan. Al jaren is zanger/gitarist Pye Hastings de bandleider en na het vertrek van drummer Richard Coughlan in 2014 het enige oerlid. Geoffrey Richardson en Jan Schelhaas zijn echter ook al jaren een vaste waarde. En hoewel het meest recente album alweer vier jaar oud is, werkt de 70-jarige Hastings momenteel aan zijn eerste solo- album, “From The Half House”, waarvoor een crowdfunding-campagne is opgezet. In mei is de band warempel in Nederland te bewonderen, met een kleine tour die de groep op 24 mei naar de Paradox in Tilburg brengt, op 26 mei naar P60, Amstelveen en 27 mei naar De Boerderij in Zoetermeer. Zoetermeer. We gaan nu echter 48 jaar terug in de tijd, naar het debuut album “Caravan” uit 1969, met het openingsnummer van de plaat “Place Of My Own”.
Websites: http://officialcaravan.co.uk
en http://www.pledgemusic.com/projects/pyehastings .

ALBUM VAN DE MAAND
Mayra Orchestra - Dawn
- Home Is Where The Heart Is
- New Skin
Van "Oracle" (Butler Records, 2017)

Deze maand is met recht het Album van de Maand er een van eigen bodem. In 2013 verraste het debuut van Mayra Orchestra ons al. Geformeerd rond zangeres/pianiste/vormgeefster Maartje Dekker en ondersteund door Christiaan Bruin liet het debuutalbum "World Of Wonder" ons kennismaken met een bijzonder gezelschap dat sprookjesachtige muziek bracht. Op de plaat deden Maartje Dekker en Christiaan Bruin vrijwel alles, maar op het podium stond er een waar orkest op het podium, met meerdere strijkers, blazers en overige instrumentalisten. Live werd dat ook nog eens ondersteund door filmprojecties en diverse dans- en acrobatische acts, waardoor er een echte wondere wereld werd gecreëerd op het podium. De live-band is op het tweede album "Oracle" het muzikale vertrekpunt geworden, waardoor het album een rijke, volle sound heeft en daardoor ook iets meer pit. Het feeërieke, sprookjesachtige is gebleven, maar er drijven nu ook de nodige donkere wolken voorbij. De songs zijn nog steeds allemaal van de hand van Maartje Dekker, waarbij Christiaan Bruin tekent voor de arrangementen en de warme, volle productie. Ook visueel is het allemaal schitterend verzorgd. Dat geldt in nog sterkere mate voor de speciale editie, die rechtstreeks bij de band te bestellen is en die vergezeld gaat van een extra boekwerk met alle teksten en aanvullend artwork. “Oracle” durven we nu al te bestempelen als een hoogtepunt van het jaar, zeker van eigen bodem, en de band steekt duidelijk met kop en schouders boven het maaiveld uit. Ga ze voor al ook een keer live zien!! Deze maand gaan we veel van het album laten horen, te beginnen met de eerste drie tracks.
Website: http://www.mayraorchestra.com/ .

NIEUW
McStine, Randy - Waves
Afkomstig van "BLANK" (eigen beheer, 2017)

Randy McStine is de laatste jaren een graag gehoorde gast in Xymphonia. Met bands als Lo-Fi Resistance en The Fringe maakte hij daarbij indruk met moderne progressieve rock, terwijl hij als Future Nostalgia meer de experimentele kant op gaat. "BLANK" is eigenlijk zijn eerste soloplaat onder eigen naam, die hij met behulp van een crowdfunding-campagne wist te financieren. Op deze CD toont McStine zich een singer-songwriter in de traditie van Elliott Smith, terwijl hij zijn Pledge startte met de omschrijving "Nick Drake meets Brian Eno". Er zitten inderdaad de nodige ambient-klanken in de acht nummers, terwijl er tevens lichte jazzy accenten worden gezet. Adam Holzman is te gast op elektrische piano in het vanavond gedraaide "Waves", terwijl Jesse Molloy saxofoon speelt in "Election Season" en Dave Gregory het strijkersarrangement schreef voor "Evacuation Plan". McStine was verbaast dat zijn album aandacht kreeg op het Progressive Ears-forum en zal dat wellicht ook zijn als hij verneemt dat Xymphonia een nummer van "BLANK" draait. Maar trouwe luisteraars weten dat dit soort muziek onze aandacht heeft.
Website: https://www.randymcstine.com

DUIKBOOT
Stewart, Al - Life In Dark Water
Van "Time Passages" (EMI, 1978)
Genesis - Submarine
Van "Extra Tracks 1976 - 1982" (Virgin, origineel: 1982, B-kant van de single “Man On The Corner”. Heruitgave: 2007)

Twee jaar na het fenomenale succes van zijn album “Year Of The Cat” bracht Al Stewart in 1978 het album “Time Passages” uit. Wederom geproduceerd door Alan Parsons was het een album dat muzikaal het logische vervolg is op “Year Of The Cat”. Gloedvolle warm geproduceerde progressieve pop met hints naar historische verhalen. Eén van de meer raadselachtige songs op het album is “Life In Dark Water”, dat lijkt te handelen over iemand die alleen in een onderzeeboot op de bodem van de zee leeft. Maar de tekst lijkt ook een meer spookachtig, sinister scenario te suggereren. Grappig genoeg heeft zelfs Al Stewart in een interview toegegeven niet helemaal te weten waar dit nummer precies over gaat. We combineren dit broeierige nummer van Al Stewart, met mooi gitaarwerk van Tim Renwick, met een instrumentale B-kant van Genesis, opgenomen tijdens de sessies voor het album “Abacab”. Niet alleen omdat het mooi de broeierige sfeer wat doortrekt maar helemaal door de toepasselijke titel: “Submarine”.
Websites: http://www.alstewart.com/
en http://www.genesis-music.com/ .

KEN SCOTT
Goodman, Jerry & Jan Hammer - Steppings Tones
Afkomstig van "Like Children" (Atlantic, 1974 / Wounded Birds Records, 2006)
Watkins, Kit - I Remember Me
Afkomstig van "Azure" (East Side Digital, 1989 / Innovative
Communication/Digital Music, 1990)
Happy The Man - Knee Bitten Nymphs In Limbo
Afkomstig van "Happy The Man" (Arista, 1977 / Musea, 2000)

In de progressieve muziek zijn talloze dwarsverbanden te leggen. Neem nu de invloed die Mahavishnu Orchestra op Happy The Man heeft gehad. Bassist Rick Laird schreef voor Mahavishnu het nummer "Steppings Tones", dat pas op het in 1999, vele jaren na het uiteengaan van de groep uitgebrachte, "The Lost Trident Sessions" op CD verscheen. Het eveneens bij het "orkest" spelende duo Jerry Goodman en Jan Hammer namen het stuk echter al in 1974 op voor hun album "Like Children", dat deels door Ken Scott geproduceerd werd. De invloed zal niemand ontgaan. Op dat album staat verder de Jan Hammer-compositie "I Remember Me" en laat dit nu door Happy The Man-toetsenman Kit Watkins zijn gecoverd op zijn soloalbum "Azure" uit 1989. Om de cirkel rond te maken en het programma af te ronden draaien we tenslotte nog een nummer van het titelloze debuut van Happy The Man uit 1977 en wel "Knee Bitten Nymphs In Limbo". En de kenners weten dat ook deze LP werd geproduceerd door Ken Scott.
Websites: http://muffinrecordsproductions.com/jerry-goodman.html
http://www.kitwatkins.com/
http://www.happytheman.com/
http://www.everythinghappytheman.com/ .