Uitzending Terugluisteren

PROGPOP
Propaganda - Only One Word
Afkomstig van "1234" (Virgin Records, 1990)

Propaganda's debuut "A Secret Wish" uit 1985 was een spannende plaat, waarop bombastische synthipop, progressieve rock en catchy pop samenkwamen. De Duitse formatie kreeg op de LP gezelschap van onder andere David Sylvian, Ian Mosley en Steve Howe, terwijl Anton Corbijn voor het visuele aspect zorgde. Door het succes explodeerde de groep bijna, maar na diverse bezettingswisselingen kwam vijf jaar later het veel meer als progressieve pop te betitelen "1234" uit. Alleen Michael Mertens is van de oorspronkelijke line-up nog overgebleven. Naast de nieuwe uit de V.S. afkomstige zangeres Betsi Miller zijn Simple Minds-leden Derek Forbes en Brian McGee toegetreden. Toch is er wederom een indrukwekkend lijst gastmusici betrokken, waarbij vooral de vanavond te horen David Gilmour opvalt. Andere muzikanten die een steentje bijdroegen zijn Howard Jones, Neil Taylor, Robbie MacIntosh, David Paton, Tessa Niles en Pino Palladino. Van de eerste bezetting werkt Susanne Freytag nog enkele keren mee, terwijl de van Tears For Fears bekende Ian Stanley, Ross Collum en Chris Hughes productionele en muzikale bijdragen leveren. Het voorkwam niet dat Propaganda hierna uit elkaar zou vallen, waarna reüniegeruchten geregeld voorkwamen, zeker na recente concerten van Claudia Brücken en Trevor Horn.
Website: https://www.facebook.com/propagandamabuse/ .

NIEUW
Wilson, Steven – Refuge
– Detonation
Van “To The Bone” (Caroline, 2017)

Afgelopen vrijdag verscheen het vijfde reguliere solo-album van Steven Wilson: “To The Bone”. Het is zijn eerste album voor Caroline, een sublabel van het grote Universal Music Group. Het album schopte het tot een 'Tip' in iO Pages 144: "Progressieve rock hoor je op Steven Wilsons vijfde reguliere soloalbum nog in 2 à 3 van de 11 tracks. Dat zijn wel zeer enerverende songs. Hoogtepunt "Refuge" (met de zeer rake mondharmonica van Talk Talks Mark Feltham) bouwt langzaam op naar een apotheose. In "Detonation" schetst Wilson in stuwende rock à la Porcupine Tree's "Arriving Somwhere" de haat bij een religieus extremistische me. Een fraaie exponent van de rode draad van dit album: 'In what a fucked-up world we live in". Verder leunt Wilson dit keer zwaar op de pop. Uiteraard pakt deze artistieke kameleon dat zeer smaakvol aan, met herkenbare inspiratiebronnen. Zo klinkt in "Song Of I" de sfeer en beat van Peter Gabriel, plus zijn liefde voor Prince. Hier en daar steken funky gitaartjes de kop op. De hier vaak door Wilson ingezette falsetstem accentueert dat. Het fraaie "Pariah" toont de grote klasse van zangeres Ninet Tayeb. "To The Bone" boeit, maar mist het avontuurlijke van zijn twee directe voorgangers." (Freek Wolff) U gaat luisteren naar de al aangehaalde progressieve nummers “Refuge” en “Detonation”, wat ook ook nog eens de langste stukken op het album zijn.
Website: http://stevenwilsonhq.com/sw/ .

NIEUW
Jet Black Sea - Wrong Turn
- Cathedral
Van het album "Absorption Lines" (FREIA Music, 20017)

Van het Nederlandse label FREIA Music kan niet anders gezegd worden dat het erg goed bezig is, met sterke releases van The Aurora Project, Semistereo, Brother Ape, Golden Caves, Sky Architect en Inventions. Aan dat rijtje kan nu het tweede album van Jet Black Sea worden toegevoegd. Jet Black Sea bestaat uit de Nederlander Michel Simons en de Britse, in Leiden woonachtige gitarist Adrian Jones. Jones kennen we met name als de man achter de band Nine Stones Close en van zijn gastrol op o.a. het debuutalbum van Riversea. Het in 2013 verschenen Jet Black Sea-debuut "The Path Of Least Existence" maakte al redelijk veel indruk met donkere, postrock-meets-ambientklanken. Een boeiende luistertrip, bijna meer elektronisch dan rock. Opvolger "Absorption Lines" bouwt daar op een indrukwekkende wijze op voort. Het album heeft twee duidelijke gezichten: een aantal tracks dat een ambient-/soundscape-karakter heeft en een aantal tracks met nog steeds een elektronische ondergrond, maar door de bijdragen van diverse gastmuzikanten voorzien van een duidelijk vollere rocksound. Dat is al gelijk goed te horen in openingstrack “Wrong Turn”, zeker als de geprogrammeerde drums plaats maken voor een akoestisch drumstel, bespeeld door Knight Area's Pieter van Hoorn, die dat op nog twee tracks doet. Jet Black Sea transformeert dan, ook door het gitaarspel van Adrian Jones, in een psychedelische rockband. “Cathedral” is één van de twee stukken op het album die niet geheel instrumentaal zijn. De zangpartij is verzorgd word door Nine Stones Close-zanger Adrian O'Shaughnessy en ook Riversea-toetsenist Brendan Eyre doet een flinke duit in 't zakje. "Absorption Lines" is door de afwisseling tussen de meer progrock-getinte tracks en de elektronische stukken een schitterende luistertrip en wederom een pareltje in de catalogus van FREIA Music.
Website: https://jetblacksea.bandcamp.com/.

NIEUW (VERLAAT)
Blueneck - From Beyond
– Ghosts
Van “The Outpost” (Denovall Records, 2016 )

“The Outpost” is het vijfde reguliere studio album van Blueneck (EP's en een remix-album niet meegerekend), en de opvolger van “King Nine” uit 2014. De harde kern bestaat uit zanger/gitarist/pianist/songwriter Duncan Attwood en gitarist Rich Sadler. Deze Bristolse band maakt hoofdzakelijk postrock en kan in die zin vergeleken worden met Sigur Ros, Talk Talk en Mogwai – maar vooral met Archive. Het artwork voor “Outpost” is net als dat voor “King Nine” én dat van Steven Wilsons “To The Bone” verzorgd door de Deense kunstenaar Lasse Hoile.
Website: https://blueneckuk.bandcamp.com/ .

PROGHISTORIE
Styx – A Day
Van “Styx II” (Wooden Nickel Records, 1973 / RCA, 1999)

Voordat Styx zich voornamelijk ging toeleggen op melodieuze rock, maakte de band een aantal heuse prog-albums. Het betreft de platen die verschenen bij het label Wooden Nickel. Van deze vier is voornamelijk “Styx II” en klein juweeltje en zeker een ondergewaardeerd album in het rijke oeuvre groeps-oeuvre. Het album bevat als buitenbeentje ook de eerste bescheiden power-ballad hit “Lady”, waarmee Styx doorbrak bij een breder publiek. Op “Styx II” waart nog duidelijk de invloed rond van de ‘grote’ progressieve bands. Dennis DeYoung kan zijn voorliefde voor Keith Emerson bijvoorbeeld niet verbergen. Een van de betere nummers is het lange “A Day” van de hand van mede-oprichter John Curulewski, die na het vijfde album “Equinox” de band zou verlaten en in 1988 op 37-jarige leeftijd overleed.
Website: http://www.styxworld.com .

IN MEMORIAM HANSI CROSS
Cross - Déjà Vu
Van het album “Playgrounds” (Progress Records, 2004) (het 9e van de totaal 10 albums)

Afgelopen week vernamen wij via Facebook dat Hansi Cross op 56-jarige leeftijd is overleden. Hij bestierde zijn eigen band Cross, waarvoor hij componeerde en gitaar speelde, en was daarnaast de man achter het label Progress Records. Cross speelde eerst in de rockbands Von Lyx (1981-1984) en Voodoo (1985-1987) om dan te kiezen voor progressieve rock, waarvoor hij zijn eigen band oprichtte die zijn achternaam draagt. In 1988 verscheen de eerste plaat (“Uncovered Heart”), waarmee hij meteen de nodige aandacht wist te genereren, ondanks het feit dat progressieve rock op dat moment nog in het verdomhoekje zit. Vanaf het verschijnen van het derde album, in 1993, ging Cross ook optreden. Bevatten de eerste platen nog rock met Floydiaanse trekjes, in de loop van de jaren werd de muziek steeds progressiever. In 2005 werd het plotseling stil rond de band. Het album “The Thrill Of Nothingness” werd aangekondigd maar verscheen maar niet. Het bleek dat Hansi Cross hardnekkige problemen had met zijn gehoor. Het genoemde album verscheen uiteindelijk pas in 2009. Inmiddels heeft Cross dan Progress Records opgericht, waarop ook een deel van de oude Cross-platen op worden heruitgebracht. Maar het label dient vooral geroemd om de keur aan Zweeds progtalent die hier zijn stek vindt: we noemen Magic Pie, Brighteye Brison, Brother Ape, Violent Silence en Hidden Lands. Maar ook de Nederlandse acts Silhouette en Chris (ofwel Christiaan Bruin) brachten platen uit op Progress Records. Het nogal eens van bezetting veranderende Cross speelde handig leentjebuur bij groepen van het label, leden van o.a. Spektrum en Grand Stand vonden we ook in Hansi's band. De muziek is een mengeling van Genesis, UK, Yes en Frank Zappa, aldus Hansi. Wij gaan luisteren naar “Déjà Vu”, afkomstig van “Playgrounds, het negende van in totaal 10 reguliere Cross-albums (een compilatie en een EP niet meegerekend).
Websites:
http://www.progressrec.com/
http://www.progressrec.com/cross/index2.html .

LIVE-TIP
Arena – The Hanging Tree
Van “The Visitor” (Verglas, 1998)

Volgend jaar is het alweer 20 jaar geleden dat het geroemde conceptalbum ‘The Visitor” verscheen. Om dit te vieren gaat Arena het album in 2018 in zijn geheel live spelen. Maar er verschijnt volgend jaar tevens een nieuw album dat “Double Vision” gaat heten, naar een nummer van “The Visitor”. We zijn heel benieuwd of dit een terugkeer naar het geluid van deze periode betekent. We gaan nu luisteren naar een van de hoogtepunten van “The Visitor”: “The Hanging Tree”.
Website: http://www.arenaband.co.uk/ .

ALBUM VAN DE MAAND
White Willow - In Dim Days
Van het album "Future Hopes" (The Laser's Edge, 2017)

White Willow is ruim 22 jaar actief en heeft in die tijd 7 albums afgeleverd. Bepalend voor het geluid van de Noorse band is bandleider/hoofd-componist Jacob Holm-Lupo en zijn eigen muzikale invloeden, die nogal divers genoemd kunnen worden. Folk, progrock, AOR, heavy metal, filmmuziek, elektronische muziek en altijd ook Blue Öyster Cult: het zijn allemaal bestanddelen van de grote White Willow-smeltkroes. Het is dan ook bij ieder album weer een verrassing welke van die ingrediënten komen bovendrijven. Voor album nummer 7 lijkt het adagium 'back to the future' van toepassing. Daar waar voorganger “Terminal Twilight” een echte retro-symfonische sfeer had en Holm-Lupo's ode was aan Genesis-toetsenist Tony Banks, klinkt “Future Hopes” weer een stuk moderner, maar dan modern zoals we in de jaren 80 dachten dat modern zou zijn. Retro-futuristisch kunnen we dat nu noemen. Veel vette analoge synths met een hoofdrol voor de befaamde Yamaha CS80 synthesizer. Eén van de langere stukken op het album is “In Dim Days” waarin de vette analoge synths om aandacht vechten met het leadgitaarwerk. De gitarist is in dit geval niet White Willow-mastermind Jacob Holm-Lupo, maar de Noorse (jazz)gitariste Hedvig Mollestad Thomassen, die er in dit stuk een sound op na houdt die ons heel erg doet denken aan die van David Gilmour op het album “Animals” van Pink Floyd.
Website: http://www.whitewillow.info/ .

JAZZROCK
Topping, Steve - Itch & Ache
Afkomstig van "Six Strings Sampler" (Six Strings And A Plank Of Wood/Castle Communications, 1990)

De Engelse gitarist Steve Topping verkreeg bekendheid bij een groter publiek toen niemand minder dan Allan Holdsworth hem noemde als zijn favoriete Britse gitarist. Op zich was die keuze niet zo vreemd, aangezien Topping veelvuldig met Holdsworths vriend Gary Husband optrad. Op plaatgebied debuteerde Topping op de eerste plaat van Esquire, de band rond de vrouw van Chris Squire, waarna hij met David Cross in de experimentele rockformatie Radius zat. Zijn eerste solo-CD, "Time And Distance" verscheen in 1998, maar in 1990 belandden al twee van zijn composities (naast materiaal van Paul Stacey, Malcolm McFarlane en Jim Mullen) op een verzamel-CD van het label Six Strings And A Plank Of Wood. Het akoestische "Jo" zou in 2004 op zijn fraaie tweede soloplaat "Late Flower" belanden, maar voor de progressieve jazzrocker "Itch & Ache" moet je echt bij deze verzamelaar zijn. Uiteraard is Gary Husband de drummer, terwijl twee programmeurs en een toetsenman het symfonische geluid creëerden. Het nummer is in akoestische versie nog wel op een obscuur YouTube-filmpje te bewonderen . In de laatste jaren werkt Topping aan nieuw solowerk, maar sinds 2013 is zijn website niet meer vernieuwd, dus een nieuw album blijft ongewis.
Website: http://www.overdown.com/
Link naar het YouTube-filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=zK3fJX672mM

40 JAAR GELEDEN
Machiavel – Mr. Street Fair
Van “Jester” (EMI, 1977 / Esoteric Recordings, 2010)

Een van de weinige succesvolle progbands uit buurland België is Machiavel. Op het in 1976 verschenen debuut, simpelweg “Machiavel” geheten, zijn duidelijk de sporen van het oude Genesis te horen. Pas vanaf het tweede album, dat in 1977 door EMI werd uitgebracht, vond Machiavel een eigen identiteit. Dit “Jester” en opvolger “Mechanical Moonbeams” (1978) vallen dan ook goed in de smaak bij progliefhebbers. Vanaf album nummer 4 gooit de band het over een meer commerciële boeg, waarmee voornamelijk in eigen land goed gescoord werd. Begin jaren 80 hield Machiavel het even voor gezien. Nou ja, even: de pauze duurde een kleine 15 jaar. Met een frisse line-up, inclusief ex-Now-toetsenist Hervé Borbé is de band sindsdien voornamelijk in België weer zeer actief. We gaan echter 40 jaar terug in de tijd: van het toen verschenen “Jester” hoort u “Mr. Street Fair”.
Website: http://machiavel.be/

DEBUUT(?)
Red Letter - Reach
Afkomstig van "Reach" (SLIDD Records, 1990)

De naam van Robby Aceto dook in de jaren 90 vooral op bij projecten van de voormalige leden van Japan. Tevens zou hij in een van de begeleidingsbands van de Italiaanse zangeres Alice plaatsnemen, muziek maken met Douglas September en zich bij de Talking Heads-afsplitsing Tom Tom Club aansluiten. In 1996 verraste hij met zijn David Sylvian-achtige solodebuut "Code", waarop hij zich onder andere liet begeleiden door leden van zijn eerste band Red Letter. Van die groep hebben we in het verleden wel eens muziek van het laatste album "True North" uit 1994 gedraaid. Onlangs vonden we een exemplaar van wat mogelijk het debuut is geweest: "Reach" uit 1990. De muziek heeft zeker overeenkomsten met het werk van Kevin Gilbert, maar heeft door de elektrische viool, de door David Torn geïnitieerde gitaarloops, het Steve Jansen-achtige drumspel en de fretloze bas toch duidelijk een eigen geluid. Grappig is wel dat ene "Susie Davis" in één nummer de achtergrondzang verzorgt, een naam die ook opduikt in Gilberts band Kaviar. Aceto werkte onlangs mee met de door ons bewonderde Italiaan Stefano Panunzi en richtte de band Birds Through Fire op, terwijl hij als componist/muzikant veelvuldig werkt aan onafhankelijke filmproducties en het geïmproviseerd spelen van soundtracks bij bestaande films, deels onder de naam Cloud Chamber Orchestra. Ondertussen hebben we via email van Aceto vernomen dat Red Letter ook al in de jaren 80 al muziek uitbracht, maar blijkbaar nog niet in albumvorm. Laten we “Reach” dan in ieder geval Red Letters' álbumdebuut noemen.
Websites:
http://www.guitarmoderne.com/artists/spotlight-robby-aceto
https://soundcloud.com/robby-aceto .

EIGHTIES
Thinkman - Never A Tear
Afkomstig van "Life Is A Full Time Occupation" (Ariola, 1988 / Voiceprint, 2001)

"The Formula", het debuut van Rupert Hine's 'media-manipulation'-project Thinkman was in 1986 een onverwacht succes. Hine omringde zich door enkele artiesten, die er puur voor de show bijzaten. De echte instrumenten werden door Hine en zijn trouwe muzikale vrienden, zoals gitarist Jemaes West-Oram bespeeld. De platenmaatschappij eiste na dit succes een tweede album, wat voor Hine behoorlijk onverwacht was. Hij zette deels het thema van de eerste plaat voort en vulde dat aan met meer dansgeoriënteerde songs die hij voor een onafgemaakt project getiteld "The Placebo Effect" had geschreven. "Life Is A Full Time Occupation" uit 1988 is daardoor een soort progressief funky synthpopalbum geworden, die behoorlijk verslavend werkte. Blijkbaar sloeg ook deze CD aan, want twee jaar later volgde nog "Hard Had Zone", een waardige afsluiter van dit Thinkman-project. Hierna vervolgde Hine zijn succesvolle productiewerk voor onder andere Rush en The Waterboys, maakte hij nog enkele soloplaten en het coverproject Spin 1ne 2wo.
Website: https://rupert-hine.squarespace.com/ .

NIEUW
Brand X - Intro
- Nightmare Patrol
Afkomstig van "But Wait... There's More! / Live 2017" (eigen beheer, 2017)

Vorig jaar werd aangekondigd dat de progressieve jazzrockformatie Brand X met drie leden uit de beginperiode weer het podium op zouden gaan. John Goodsall, Percy Jones en Kenwood Dennard werden daarbij vergezeld door toetsenman Chris Clark en percussionist/producer Scott Weinberger. Het concert van 6 januari jl. is nu op een dubbel-CD verschenen. De songtitels zijn afkomstig van de eerste vijf albums van de band, inclusief twee tracks van de live-plaat "Livestock", waarop nummers staan die niet op de studioplaten voorkwamen. De uitzonderingen zijn de twee nieuwe, atmosferische set-openers, waarmee de twee schijven beginnen. De geluidskwaliteit is prima, waardoor veel van de bootlegachtige uitgaven met opnames uit eind jaren 70 die de laatste jaren als officiële albums werden uitgebracht min of meer overbodig worden. Over het algemeen worden de composities beheerst, minder hilarisch gebracht dan in het verleden, wat de toegankelijkheid ten goede is gekomen. Nu maar afwachten of de heren ook met nieuw materiaal komen. Ze zijn in ieder geval wel weer op diverse podia in de V.S. te zien, waarbij ook materiaal van latere albums wordt gespeeld.
Website: https://nl-nl.facebook.com/OfficialBrandX/ .

NIEUW / JAZZ GOES PROG
Pohjola, Verneri - First Morning
Van "Pekka" (Edition Records, 2017)

De Finse trompettist Verneri Pohjola draagt de achternaam van een muzikale legende uit zijn land. Bassist/toetsenist/componist Pekka Pohjola (1952-2008) is bij avant-proggers bekend van de Zappaëske band Wig Wam, bij progrockers om zijn samenwerking met Mike en Sally Oldfield op "The Mathematician's Air Display") uit 1977. DJ Shadow-vorsers weten dat voor "Midnight In A Perfect World" (op "Endtroducing", 1996) "Madness Subsides" van "B The Magpie" (1974) is gebruikt. Zoon Verneri is een uiterst getalenteerd jazztrompettist wiens vaak lyrisch-intense spelstijl raakt aan die van Eric Vloeimans. 13 jaar na zijn doorbraak geeft hij toe aan vele verzoeken om eens wat met pa's muziek te 'doen'. Hij covert niet; hij herinterpreteert Pekka's werk en geeft zijn bandleden veel ruimte. Dat hij met Tuomo Prättälä ook een Fender Rhodes-speler in de groep heeft komt goed uit voor "Madness Subsides", dat daardoor zijn dromerigheid behoudt, tot Teemu Viinikainen de sfeer met een priemende gitaarlick volledig omgooit. Viinikainen heeft ook een niet misselijke rol in "First Morning", met spel dat soms raakt aan dat van de Nederlandse virtuoos Reinier Baas. Het origineel stamt ook van "B The Magpie" dat in 2010 een heruitgave kreeg op het label Esoteric Recordings. Verneri's versie is bijna twee keer zo lang. Overigens is ook zojuist het ongetitelde dubbelalbum van The Group uit 1978 op CD verschenen. Deze band rond Pohjola senior zou zich even later hernoemen naar The Pekka Pohjola Group. Binnenkort hoort u er bij ons muziek van.
Website: http://verneripohjola.com/ .

HERNIEUWDE AANDACHT
Inventions - Into The Light
- Spaceship Earth
Van het album "Meta" (FREIA Music, 2017)

De naam Christiaan Bruin behoeft zo langzamerhand geen introductie meer voor vaste luisteraars. Bekend als drummer van Sky Architect, toetsenist van Nine Stones Close, producer van Golden Caves en Mayra Orchestra en van zijn solo-albums en het monsterproject The Black Codex. En nu is er dan het album Meta onder de naam Inventions. Net als The Black Codex is de muziek op Meta eerst uitgebracht in serievorm, van augustus 2016 t/m januari 2017. Iedere twee weken ontvingen abonnees een nieuwe track die werd vergezeld van een video waarin Bruin liet zien wat zijn inspiratie was en hoe de muziek in elkaar stak. Net als The Black Codex een interessant concept dat ook nog eens sterke muziek op heeft geleverd. Muzikaal herkennen we zo langzamerhand de typische Christiaan Bruin-trekjes: zijn wat lijzige, naar dat van Max Werner (Kayak) neigende stemgeluid en het vele gebruik van klokkenspel en vibrafoon. Maar daar houdt de connectie met voorgaande projecten wel op, want muzikaal tapt Inventions uit een heel ander vaatje. Het is allemaal wat eenvoudiger, toegankelijker en nog melodieuzer geworden. Ook schemert op dit eerste album een fikse dosis minimal music (denk Steve Reich en Philip Glass) door in de muziek die gedomineerd word door verschuivende melodie-patronen. Er zijn zelfs momenten dat de muziek ons doet denken aan Coldplay ten tijde van “Viva La Vida” (1998). Ondertussen is er trouwens een nieuw seizoen van Inventions van start gegaan. Check de Inventions-site voor details! Dit debuut van Inventions laat weer een andere kant van het talent van Christiaan Bruin zien. In juni hoorde u al twee stukken van dit meeslepende album, vandaag nog twee.
Websites:
http://www.inventions-music.com/
http://www.fmls.biz/product/christiaan-bruins-inventions-meta/ .

(OP)NIEUW
Cosmograf – Tethered And Bound
Van "The Hay-Man Dreams" (eigen beheer, 2017)

De man achter Cosmograf, Robin Armstrong, laat op zijn website weten dat hij zelf nog wel het meest verbaasd is over het feit dat het hem slechts een jaar na "The Unreasonable Silence" al gelukt is een opvolger klaar te hebben. Niet alleen omdat er zoveel werk aan het album op hemzelf neerkomt, maar ook door een tumor in zijn arm, die met succes verwijderd is. "The Hay-Man-Dreams" is wederom een concept. Dit keer rond een verhaal over een boerenknecht die jong sterft en een jong gezin achterlaat. Zijn vrouw richt daarop een vogelverschrikker op, als een soort van gedenkteken. Hoewel Armstrong dus veel zelf inspeelde (meer dan op de rechtstreekse voorgangers) vroeg hij voor één gitaarsolo Matt Stevens. De drumpartijen zijn nu eens níet van de hand van Nick D'Virgilio, maar van de ons tot nu toe onbekende Kyle Fenton. Er is wel opnieuw een Big Big Train-connectie, omdat violiste Rachel Hall op de lange slottrack meespeelt. Rachael Hawnt zet in drie songs het vrouwelijke karakter neer. De spoken word-interludes zijn van een echte pro op dat gebied: voormalig BBC-voiceover David Allan.
Website: http://www.cosmograf.com/ .

LIVE-TIP / ACTUEEL
Silhouette – Beyond The Seventh Wave
Van “Beyond The Seventh Wave” (Freia, 2014)

Op zaterdag 23 september verschijnt "The World is Flat And Other Alternative Facts", het vijfde album van de Nederlandse band Silhouette. Een aantal klassiek geschoolde muzikanten is te gast: fluitiste Chantal van den Dungen, hoboïste Petruschka Schaafsma, violiste Sophie Zaaijer, hoornist Ger Otten en sopraan Joke Laan Morsch. Het voorlaatste album van Silhouette, “Beyond The Seventh Wave”, stamt uit 2014 en is een conceptalbum met als centraal thema vrijheid. Tijdens het schrijven en opnemen van dit album werden bandleden van het eerste uur, drummer/zanger Jos Uffing basgitarist Gerrit-Jan (GJ) Bloemink vervangen door respectievelijk Rob van Nieuwenhuizen (tevens drummer van de progmetal band Incidense) en Jurjen Bergsma. Daarnaast is gitarist Daniel van der Weijde de band komen versterken, waardoor Brian de Graeve zich meer op de leadzang kon gaan concentreren. Silhouette speelt een dag voor de officiële release, op 22 september dus, met The Gift in het Parkvilla Theater in Alphen aan den Rijn in het kader van het achtste Serious Music Event. Een week later, op vrijdag 29 september, speelt de band met Alarion en Overhaul in dB's in Utrecht.
Websites:
http://www.silhouetteband.nl/ (slechts deels geactualiseerd)
https://www.facebook.com/silhouette.official.nl/ .

EIGHTIES
Lodgic - Rise & Fall
Van "Nomadic Sands" (A&M, 1985 / Universal Yesterrock, 2011)

Vorige week draaiden we muziek van het nieuwe, derde album van World Trade, "Unify". Bij de voorbereiding van die uitzending kwamen we erachter dat World Trade min of meer een, euhm, logische opvolger was van de band Lodgic en dat het enige album van die groep, "Nomadic Sands" uit 1985, zowaar gemakkelijk verkrijgbaar is. In Lodgic vinden we ook al zanger-bassist Billy Sherwood (20 jaar oud destijds) en toetsenist Guy Allison Steiner. Eigenlijk was de jonge Billy de laatste toevoeging aan de band die door Steiner opgericht was met o.a. Billy's oudere broer Mike (zang, keyboards) en gitarist Jimmy Haun. Die naam Haun komen we later ook regelmatig tegen. Hij bleek later de meeste gitaarpartijen op Yes' "Union" te hebben ingespeeld en met hem zou Sherwood nog decennia blijven samenwerken in allerlei bands en projecten, o.a. in YOSO (2010). Dat laatste is een grappige bijkomstigheid, want YOSO was een samenwerking van ex-Yes en -Toto-leden en bood muzikaal ook die mix. Een dergelijke mix vinden we ook bij Lodgic. Niet zo gek, want "Nomadic Sands" werd geproduceerd door Toto-toetsenisten David Paich en Steve Porcaro. Het is echt een product van zijn tijd: in een decennium dat symfo ouderwets was, werden op een frisse manier symfo-elementen (de manier van een sfeer neerzetten, de wijze van het uitwerken van een compositie) gegoten in een pakkende AOR-jas. Ook zijn er veel overeenkomsten met Kevin Gilberts band Giraffe, maar die platen verschenen in 1987 en 1989 en zijn dus wellicht juist beïnvloed door Lodgic. Stilistisch ligt de muziek van World Trade weliswaar in het verlengde, maar is wel wat steviger.
Meer info: https://en.wikipedia.org/wiki/Lodgic .

ALBUM VAN DE MAAND
Scorpions - Animal Magnetism
Van het album "Animal Magnetism" (Harvest/EMI, 1980)
White Willow - Animal Magnetism
Van het album "Future Hopes" (The Laser's Edge, 2017)

White Willow is ruim 22 jaar actief en heeft in die tijd 7 albums afgeleverd. Bepalend voor het geluid van de Noorse band is bandleider/hoofd-componist Jacob Holm-Lupo en zijn eigen muzikale invloeden, die nogal divers genoemd kunnen worden. Folk, progrock, AOR, heavy metal, filmmuziek, elektronische muziek en altijd ook Blue Öyster Cult: het zijn allemaal bestanddelen van de grote White Willow-smeltkroes. Het is dan ook bij ieder album weer een verrassing welke van die ingrediënten komen bovendrijven. Voor album nummer 7 lijkt het adagium 'back to the future' van toepassing. Daar waar voorganger “Terminal Twilight” een echte retro-symfonische sfeer had en Holm-Lupo's ode was aan Genesis-toetsenist Tony Banks, klinkt “Future Hopes” weer een stuk moderner, maar dan modern zoals we in de jaren 80 dachten dat modern zou zijn. Retro-futuristisch kunnen we dat nu noemen. Veel vette analoge synths met een hoofdrol voor de befaamde Yamaha CS80 synthesizer. Al bijna 2 jaar voor het verschijnen van “Future Hopes” bracht White Willow een coverversie uit van het Scorpions-nummer “Animal Magnetism”. Daar waar het origineel een stevige trage hardrocksong is, is de White Willow-versie bijna een soort Krautrock-variant geworden, met ook nog een uiterst virtuoze klarinetsolo van klezmer-muzikant David Krakauer. Gelukkig heeft de band besloten om deze uitvoering op het nieuwe album te zetten. We beginnen eerst met een stukje van het origineel van Scorpions, om vervolgens de White Willow-versie in zijn geheel te laten horen.
Website: http://www.whitewillow.info/ .

HERUITGAVE / LIVE-TIP
Toto - Girl Goodbye
- Takin' It Back
Afkomstig van "Toto" (CBS, 1977 / Columbia, 2014)

Een paar weken geleden besteedden we aandacht aan een High Definition CD-heruitgave van "Hydra", het tweede album van Toto. In diezelfde serie, uitgebracht door de Culture Factory van Sony/Columbia, kregen we ook een exemplaar te pakken van het debuut uit 1978. De band, met voormalig sessiemuzikanten Steve en Jeff Porcaro, Steve Lukather, David Paich en David Hungate, kreeg met een mix van AOR, soul, progressieve rock en West Coast-pop, direct succes. Nummers als "Hold The Line" en "Georgy Porgy" werden grote hits. Wij draaien eerst het meest progressieve stuk, "Girl Goodbye", gevolgd door het Steely Dan-achtige "Takin' It Back". Overigens zal Toto volgend jaar weer in Nederland optreden (17 maart, Ziggo Dome), terwijl men aan een nieuw album werkt en een deel van de catalogus opnieuw wil uitbrengen.
Websites:
http://totoofficial.com/home/
http://culturefactoryusa.com/ .

Kingcrow - Adrift
Van het album “Eidos” (Sensory, 2015)

Kingcrow werd opgericht in Rome, in 1996, oorspronkelijk onder de naam Earth Shaker. Geïnspireerd door Edgar Allan Poe's gedicht " The Raven", werd de naam al snel veranderd in Kingcrow. De eerste promo-CD "Eyes Of Memories" werd gepubliceerd in 1997. De band wordt geroemd om de muzikale gelaagdheid, euforie en neerslachtigheid en een prima mix van metal, rock en zelfs akoestische klanken, gecombineerd met goede zanglijnen, koortjes en toetsenwerk.“Eidos” is het zesde studio-album van Kingcrow, dat getipt werd in iO Pages 130: "Wat Kingcrow op "Eidos" laat horen is groots! Denk aan Opeth, Porcupine tree, Riverside met soms een snufje Dream Theater, maar dan met een geheel eigen geluid. Het album gaat over keuzes, consequenties en omgaan met spijt en teleurstelling, gegoten in een smakelijk geheel. Vooral zanger Marchesi is flink op dreef. Wat een stem heeft die man! Hij gebruikt de frasering van James LaBrie, maar hij legt er de warmte in die bij de Dream Theater-zanger vaak ontbreekt. Ook Geoff Tate (ex-Queensrÿche) is een referentie. Bovendien zingt Marchesi zeer verstaanbaar. Ook instrumentaal zit "Eidos" goed in elkaar: smaakvol toetsenwerk, gitaarpartijen die de nummers verheffen en die niet verzanden in een notenbrij. De bassist legt bij dit alles een massief fundament met zijn spel dat soms aan Colin Edwin (Porcupine Tree) doet denken. Oprichter-drummer Cafolla kan tekeer gaan als Mike Portnoy, maar speelt smaakvol en laat ruimte waar dat moet." (Arne van Os van den Abeelen)
Website: http://www.kingcrow.it/ .

ACTUEEL
Lunatic Soul - The Final Truth
Van het album “Lunatic Soul” (K-Scope, 2008)

Lunatic Soul is de naam waaronder de Pool Mariusz Duda meditatieve, ambientachtige muziek maakt. Duda is tevens bassist, zanger en creatief brein van Riverside. Als Lunatic Soul heeft Duda reeds enkele albums uitgebracht, zoals "Impressions" uit 2011 en "Walking On A Flashlight Beam" uit 2014. Op 6 oktober 2017 verschijnt via het Kscope label, "Fractured". Dit album is tot stand gekomen na een zeer tragische gebeurtenis in zijn leven in 2016: de plostelinge dood van zijn grote vriend Piotr Grudziński, de gitarist van Riverside. Duda geeft aan dat "Fractured" het meest originele, emotionele en persoonlijke album is uit de Lunatic Soul-discografie. Er zouden invloeden te horen zijn die uiteenlopen van Massive Attack en Depeche Mode tot Peter Gabriel en David Sylvian. Voor het zover is duiken wij in de Lunatic Soul-discografie en komen uit in 2008, toen het eerste, titelloze Lunatic Soul-album verscheen. Het merendeel van het album is gevuld met “gedoseerd opbouwende songs, waarin de spanning sluimert en het metal-temperament soms subtiel even de kop opduikt om je wakker te houden.” (aldus Mark Dyson in Lust For Life indertijd)
Website: http://lunaticsoul.com/ .

20 JAAR
Crucible - Lords And Leeches
Van "Tall Tales" (eigen beheer, 1997)

Crucible was een van die opmerkelijk sterke bands die in de VS in het midden van de jaren negentig opdoken. Steeds met een zeer duidelijke invloed van de grote bands uit de seventies, maar met een frisse sound en bijzonder clevere composities. Denk maar aan Spock's Beard, Discipline, Iluvatar, 'just to name a few'. Van Crucible hebben we na twee albums echter weinig tot niets meer gehoord. Zonde, gezien de capaciteiten van de groep. Bij Xymphonia hebben we vooral het tweede en laatste album "Curtains" (2001) regelmatig de revue laten passeren; het debuut "Tall Tales" uit 1997 maar één keer: in de loop van 1998 draaiden we het als nieuwe release en daarna nooit weer. Tot nu! Want niet alleen is het hoognodig dit nu 20 jaar oude werk weer eens over het voetlicht te brengen, het is op alle vlakken - compositorisch, speltechnisch en productioneel - wat ons betreft een nog betere plaat dan "Curtains". En dat wil wat zeggen. Iluvatar is een voor de hand liggende vergelijking die te trekken valt, maar de heren van Crucible waren net een tandje virtuozer en staan wat meer 'boven het muzikale materiaal', waardoor het resultaat wat losser, speelser klinkt. De productie helpt ook mee: waar veel bands budgettair gedwongen concessies deed op het gebied van bijvoorbeeld drum-opnametechniek, valt hier de warme sound van Tony C appellina's set op. Een man die trouwens vast wel eens partijen van Neil Peart heeft bestudeerd, zo blijkt meteen al uit de ritmisch adembenemende opener "Over The Falls". Vandaag kiezen we voor het verhalend opgezette "Lords And Leeches".
Meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=72 .

NIEUW
L'Anima - My Dying Cell
- My Bloody Silhouette
Van "Departures" (eigen beheer, 2017)

In de muziek van L'Anima komen zóveel stijlen samen dat je van tevoren denkt dat dit wel uit móet draaien op een kakofonische ratjetoe. Dat "Departures" toch niet als zodanig uitpakt is op zich al een verdienste; het album is echter veel meer dan dat: het is een spannend, gelaagd en fascinerend werkstuk. L'Anima is het geesteskind van Pedro J. Caparros Lopez, een in Londen wonende flamencogitarist. Hij ontmoette in de muziekscene van zijn woonplaats Andy Mitchell, de zanger van de huidige incarnatie van de legendarische Yardbirds. Beiden bleken van progressieve rock te houden en besloten daar samen uiting aan te geven. Dat 'progressief' zien de heren breed. Ze goten hun muziek in een concept en voor de voortgang van het verhaal zijn de nummers aan elkaar gelinkt met filmische passages. De songs beginnen veelal akoestisch met flamencogitaartokkels. Fretloos, Percy Jones-achtig basspel (zoals je dat in progressieve flamenco ook nog wel eens hoort) van Luca Forlani is vaak het eerste dat zich daarbij voegt. De nummers bouwen dan op naar een Haken achtig, technisch complex mengsel van progressieve rock en progmetal. Daar worden ter kleuring nog weer bijzondere elementen aan toegevoegd, zoals in "My Dying Cell" de zang van twee klassieke tenoren en een koor, en in "My Bloody Silhouette" een blazerssectie. De gitaristen, naast Caparros Lopez ook nog Mauro Paderni, kruiden het geheel nog met hun soli vol onnavolgbare capriolen. Dit alles wordt gedragen door Andy Mitchell met zijn prettige cleane en spatzuivere stem, die evenwel toch emotievol door hem wordt ingezet. Zijn zangstijl lijkt wel enigszins op die van Randy McStine.
Website: https://lanimaofficial.com/.

NIEUW
Ten – Travellers
– A Man For All Seasons
Van het album “Gothica” (Frontiers, 2017)

"Gothica" is het dertiende album van het Engelse Ten, de band van zanger/tekstschrijver Gary Hughes. Het is tevens het derde opeenvolgende album dat met dezelfde line-up is gemaakt en het markeert de terugkeer bij het label Frontiers. De muziek die Ten maakt valt onder de noemer 'traditionele hardrock', maar dan wel met symfonische trekjes; het is dan ook wel logisch dat deze stevige symfo-getinte AOR verschijnt bij het in deze stijl gespecialiseerde Italiaanse label. We gaan luisteren naar “Travellers”, een nummer dat doet denken aan het vroege werk van de band, en “A Man For All Seasons”, met een mooi lang intro, waarna de heren van Ten behoorlijk uitpakken en laten horen wat ze muzikaal in huis hebben.
Website: https://www.tenofficial.com/ .

NIEUW
Valdez - Spite House
- Driving All Night
Van "This" (Bad Elephant Music, 2017)

Zanger/gitarist Simon Godfrey (Tinyfish, Shineback) vertrok vanuit Engeland in 2014 naar het Amerikaanse Philadelphia. Hij ontmoette daar Echolyn-bassist Tom Hyatt, met wij hij, aangevuld met toetsenist Joe Cardillo (Cold Blue Electric) en drummer Scott Miller (Stone Jack Baller) de groep Valdez oprichtte. Wat hij prettig vond aan het muzikale klimaat aan de Amerikaanse east coast is dat daar minder in hokjes wordt gedacht dan in de UK, aldus Godfrey in Prog Magazine. Toch klinkt het nu verschenen debuutalbum "This" ons eerder Brits dan Amerikaans in de oren. Het is inderdaad geen strikt progrock-genre-album, maar de geest van progressieve rock waart wel degelijk door de muziek. Op een manier zoals dat in delen van het oeuvre van een band als 10cc het geval is - en vooral ook bij eightiesbands als Tears For Fears, XTC of Deacon Blue. Waarbij Valdez toch nog wel net een graadje meer 'symfo' is dan al die genoemden. Dat geldt zeker voor het lange slotnummer, waarin ook typische symfozaken als een vette toetsensolo zijn te horen De muziek wordt verder vrijwel nergens erg technisch, maar is wel uitermate verzorgd. Tom Hyatts Echolyn-maatje Brett Kull laat hier bovendien opnieuw horen dat hij een productie zowel warm als gedetailleerd kan laten uitkomen. Wij kiezen twee songs. "Spite House" is zo'n song die verwijst naar sfeerpop uit de jaren tachtig, maar dan wat meer de symfonische rock ingetrokken. Dat geldt zeker voor het gedragen eindstuk, waar ook Mellotrontapijten voor worden uitgerold. "Driving All Night" wordt gedragen door spel op een met effecten vervormde elektrische piano, daarmee zowel refererend aan Led Zeppelins "Rain Song" als Pink Floyds "Echoes".
Website: http://valdez.badelephant.co.uk/ .

LIVE TIP
Earth & Fire – Only Time Will Tell
Van het album “To The World Of The Future” (Polydor, 1975 / Esoteric Recordings, 2011)

De concertreeks 'Invitation to the sound of Jerney Kaagman and Earth & Fire' staat geheel in het teken van deze zangeres en haar band. Ze scoorden in de jaren '70 en '80 met nummers als “Invitation”, “Seasons”, “Maybe Tomorrow, Maybe Tonight”, “Storm And Thunder”, “Love Of Life” en de nummer 1-hits “Memories” en “Weekend”. Tot op de dag van vandaag inspireren ze met Jerney's stem, de teksten en muziek hedendaagse bands. Deze show zit vol originele bandclips, tijdsbeelden, de door Earth & Fire gebruikte vloeistofprojecties, ongepubliceerd fotomateriaal en beelden met de outfits van stijlicoon Jerney Kaagman. De progrock-songs worden uitgevoerd door zangeres Marieke Eelman (bekend van de bands Nilsson en Eelman) en haar liveband. Het begin van de tour viel slim samen met de release van een gelimiteerd verkrijgbare box met alle albums van Earth & Fire: “Memories” (Universal). Eerder dit jaar deed deze muzikale theatertournee De Kleine Willem in Enschede al aan, op 26 augustus is de show is deze zomer voor het laatst te aanschouwen in de Bibelot in Dordrecht. In de herfst komen er meer optredens, waaronder in Hedon in Zwolle, op 14 oktober.
Websites:
http://www.invitationtothesound.nl/
en http://www.earthandfire.nl/ .

NIEUW
World Trade - Unify
- For The Fallen
Van "Unify" (Frontiers, 2017)

World Trade was de band die voor veel mensen de eerste kennismaking betekende met Billy Sherwood, op dit moment de bassist van Yes en Asia. In 1989 verscheen van deze Amerikaanse groep het titelloze debuut, die een frisse mix liet horen van moderne symfo en AOR. World Trade kwam niet zomaar uit de lucht vallen: Sherwood en toetsenist Guy Allison (Steiner) hadden al een soortgelijke stijlenmengeling uitgeprobeerd met hun band Lodgic, waarmee in 1985 zelfs een album voor A&M Records gemaakt mocht worden. Gitarist Bruce Gowdy bestierde in die tijd de hardrockband Stone Fury met zanger Lenny Wolf, die even later met Kingdom Come zou doorbreken. Drummer Mark T. Williams, tenslotte, was al enige jaren actief in de LA-sessiewereld en speelde bijvoorbeeld op het solodebuut van Eagles-zanger Don Henley. Hij is trouwens zoon van filmcomponist John Williams en broer van Toto-zanger Joseph. Ondanks de positieve kritieken kreeg "World Trade" geen snel vervolg. Wel raakte Sherwood bevriend met zijn grootste invloed: Yes-bassist Chris Squire. Een eerste samenwerking belandde op de Yes-plaat "Union" uit 1991. Ook ging Sherwood voor het Magna Carta-label allerlei projectplaten (mede-)produceren en volspelen. In die tijd verscheen op dat label ook plotsklaps een tweede World Trade-plaat, "Euphoria" (1995). Ondanks de medewerking van drie van de vier oorspronkelijke World Trade-leden had het album meer gelijkenissen met de diverse Sherwood-producten uit die jaren dan met het eerste World Trade-album. Niet alle fans van dat debuut zagen het daarom als een volwaardig World Trade-werk. Toch was de drummer van dienst, Jay Schellen, juist meegekomen met Gowdy en Allison, die zich intussen vooral bezighielden met hun AOR-band Unruly Child. Hoe het ook zij: daarna bleef het nog veel langer stil aan het World Trade-front. Nu, 22 jaar na het tweede album, is er een derde, dat niet voor niets "Unify" heet en gestoken is in een hoes die opzichtig verwijst naar het debuut van 28 jaar geleden. De oerbezetting is weer hersteld en alle nummers zijn samengeschreven door Sherwood en Gowdy. En hoewel ons de Sherwood-signatuur het eerste opvalt, mede omdat we die het beste kennen, zijn er toch echt onderscheidende verschillen met zijn grote en volgens sommigen wat eenvormige output. Grootste smaakmaker is wellicht toestenist Guy Allison die voor symfo-oren een aantal zeer prettige solo's rondstrooit. Bijvoorbeeld ook in de vlotte AOR-getinte titeltrack, maar ook in een meer gedragen nummer als "For The Fallen". Met deze twee songs geven we tevens een mooi beeld van de diversiteit van dit op het Italiaanse Frontiers verschenen album.
Website: http://www.frontiers.it/album/5393 .

(OP)NIEUW
Hidden Lands – Songbirds
Van “Halcyon” (Progress Records, 2017)

“Halcyon” is alweer het derde album van deze uit Uppsala, Zweden afkomstige band. Over beide voorgangers waren we absoluut te spreken, mede door het kamerbrede keyboardgeluid van componist en mede-oprichter Hannes Ljunghall. Dat er geen gitaar op de platen aan te pas kwam miste je niet echt. Met “Halcyon” breekt de band echter met deze gewoonte. Ljunghall heeft ook de zessnaar weer ter hand genomen en het ontbreekt de plaat dan ook niet aan solo’s op dat instrument. Wees niet bang: ook dat volle toetsengeluid is er nog steeds. De composities voelen soms spannend en zelfs jazzy aan, maar de band klinkt door het gebruik van de gitaar ook een stuk steviger en energieker. Hierdoor is “Halcyon” geen herhaling van zetten. Er is zelfs een aantal composities die naar op het vorige werk teruggrijpen zoals bijvoorbeeld “Songbird” waar aan het einde toch een lekkere gitaar solo zit.
Websites:
https://www.facebook.com/HiddenLands/
http://www.progressrec.com/index2-e.html .

LIVE-TIP
Air - Playground Love
Van "The Virgin Suicides" (Virgin, 2000)

Op 11 augustus treedt Air op in TivoliVredenburg, Utrecht. Op basis van debuut "Moon Safari" (1998) werd het Franse duo vaak in de dance-hoek ingedeeld. Er werd echter vooral veel inspiratie uit de jaren '70 geput, met duidelijke hints naar Roxy Music en mid-seventies-Bowie. En soms zelfs naar Pink Floyd-achtige symfonische rock. Maar zeker die laatste woorden waren toen uit de gratie bij de critici, dus drukten ze die 'vieze' gedachten gewoon weg, omdat ze Air zo leuk vonden. Bij deze opvolger had dat geen zin meer: die plaat ademt net als de bijbehorende film van Sofia Coppola (die met haar bejubelde debuut lijkt te verwijzen naar Picnic At Hanging Rock van Peter Weir) namelijk van begin tot eind 'seventies' en het lijkt alsof Pink Floyd - meer specifiek toetsenist Richard Wright - verantwoordelijk is voor de heerlijk lome veelal instrumentale sfeerschetsen. Denk "Obscured By Clouds" (ook een soundtrack) maar zeker ook Wrights solodebuut "Wet Dream". En de baritonsaxpartij van Hugo Ferran in de opener "Playground Love" heeft dezelfde luiïge feel als Dick Parry's spel in nummers als "Us And Them". Of Air er wat van gaat spelen op 11 augustus? Het zou kunnen, want een van de meest recente uitgaven van de groep is de 15-jarige jubileumeditie van dit album. Er zijn overigens nog steeds kaarten verkrijgbaar.
Website: http://www.aircheology.com/ .

(OP)NIEUW
Richards, Miranda Lee – On The Outside Of Heaven
Van “Existential Beast” (Invisible Hands Music, 2017)

Het is nog maar een jaar geleden dat Miranda Lee Richards “Echoes Of The Dreamtime” uitbracht, maar de Amerikaanse singer-songwriter heeft de smaak te pakken. Daar waar haar vorige album de sfeer ademde van Laurel Canyon, gaat “Existential Beast” meer richting het traditionele, met een mooie mengeling van folk, psychedelica en kamermuziek. Op het album wordt ze wederom ondersteund door een keur aan muzikanten waarbij co-producer Rick Parker een wezenlijk aandeel heeft in het eindproduct. “Existential Beast” is een lekker afwisselend album, uiteenlopend van catchy (“On The Outside Of Heaven”) tot ingetogen (“Autumn Sun”). De afsluiter is het ruim 11 minuten durende hypnotiserende “Another World”, waarin o.a. Lili Haydn is te horen op viool.
Website: http://www.mirandaleerichards.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
White Willow - Future Hopes / Damnation Valley
Van het album "Future Hopes" (The Laser's Edge, 2017)

White Willow is ruim 22 jaar actief en heeft in die tijd 7 albums afgeleverd. Bepalend voor het geluid van de Noorse band is bandleider/hoofd-componist Jacob Holm-Lupo en zijn eigen muzikale invloeden, die nogal divers genoemd kunnen worden. Folk, progrock, AOR, heavy metal, filmmuziek, elektronische muziek en altijd ook Blue Öyster Cult: het zijn allemaal bestanddelen van de grote White Willow-smeltkroes. Het is dan ook bij ieder album weer een verrassing welke van die ingrediënten komen bovendrijven. Voor album nummer 7 lijkt het adagium 'back to the future' van toepassing. Daar waar voorganger “Terminal Twilight” een echte retro-symfonische sfeer had en Holm-Lupo's ode was aan Genesis-toetsenist Tony Banks, klinkt “Future Hopes” weer een stuk moderner, maar dan modern zoals we in de jaren 80 dachten dat modern zou zijn. Retro-futuristisch kunnen we dat nu noemen. Veel vette analoge synths met een hoofdrol voor de befaamde Yamaha CS80 synthesizer. En daarmee is het album ook een ode aan de man die dat instrument zo fenomenaal wist te gebruiken: Vangelis. Dat valt al gelijk te horen in de eerste klanken van albumopener en titeltrack “Future Hopes” die wij vervolgens laten overlopen in de slotnummer en, tevens tweede bonus-track “Damnation Valley”, een sfeervolle instrumental van de hand van toetsenist Lars Fredrik Frøislie.
Website: http://www.whitewillow.info/ .

LIVE-TIP
Elbow – Little Fictions
Van "Little Fictions" (Polydor, 2017)

Ook het zevende studio-album van de Britse band Elbow laat weer een collectie subtiel vormgegeven progressieve poprocksongs horen, die gedragen worden door het altijd wat weemoedig klinkende stemgeluid-met-schraapje van Guy Garvey. Drummer Richard Jupp vertrok vlak voordat de band de studio inging. In veel nummers wordt fungeert een sessiedrummer (Alex Reeves), wiens rol vaak eerder als percussionist kan worden omschreven. Eén stuk, het titelnummer, waaiert echt uit en duurt 8½ minuut, de meeste andere liedjes blijven onder de 5 minuten en houden binnen dat bestek dezelfde sfeer, groove of cyclisch-melodisch gegeven vast. Elbow is op 18 augustus te aanschouwen op Pukkelpop in België en een dag later op Lowlands.
Website: http://elbow.co.uk/ .

VAN EIGEN BODEM
Ekseption - Choral
Van het album "Ekseption 00.04" (Mercury, 1971)
Kajem - Toccata In C-mineur
Van het album "Kajem 1" (Dureco, 1987)

Nederland kent een rijke traditie aan kerkorgels en organisten. En het is dan ook niet gek dat dit instrument ook in de pop- en rockmuziek opduikt. Met zijn majestueuze, massale klank is het ook bij uitstek geschikt voor gebruik in de progressieve rock. Het bekendste voorbeeld is misschien wel “Awaken” van Yes van het album “Going For The One” uit 1977. Rick van der Linden van Ekseption zette het instrument overigens al in 1971 in, op het vierde album van Ekseption, aan het slot van het stuk “Choral”. Dat stuk laten we overlopen in het slotstuk van het debuutalbum van Kajem dat in dit jaar precies 30 jaar geleden verscheen. Kajem was een project geleid door organist Klaas Jan Mulder waarvoor hij samen met toetsenist Ton Scherpenzeel klassieke muziek voor kerkorgel in een modern jasje stak. Het resultaat is bij vlagen interessant voor de echte orgelfreaks onder de progliefhebbers en dan met name vanwege de bombastische slottrack. In dit “Toccata In C-mineur” laat Ton Scherpenzeel van zich horen met een sterke synthersizersolo. Leuk detail is dat de drums worden bespeeld door Tommy Bachman, die wij dan weer kennen van het tweemans-project Oblique.
Websites:
http://www.ekseption.eu/
http://www.muziekencyclopedie.nl/action/entry/Kajem .

40 JAAR GELEDEN
Happy The Man – Mr. Mirror's Reflection On Dreams
Van “Happy The Man” (Arista, 1977 / Esoteric, 2012)

Het is alweer 40 jaar geleden dat het debuutalbum van Happy The Man verscheen. De oorsprong van deze eigenzinnige Amerikaanse band gaat terug naar 1972, toen bassist Rick Kennell gitarist Stanley Whitaker ontmoette op een legerbasis in Duitsland. Nadat Kennell terug in Harrisonburg, Virginia Whitaker bij wat van zijn vrienden introduceerde werd Happy The Man opgericht. Er volgen nog wel wat ledenwisselingen, maar vanaf 1974 vormen naast Whitaker en Kennell Kit Watkins en Frank Wyatt de basis van de band. Door veel live spelen komt men onder de aandacht van verschillende labels, maar ook onder die van Peter Gabriel die in 1977 een begeleidingsband zoekt voor zijn eerste solotournee. Dat aanbod sloeg men echter af en Happy The Man tekende uiteindelijk in 1976 bij Arista. Een jaar later verscheen het bijna geheel instrumentale titelloze debuutalbum. Het label weet dat het geen million seller in huis heeft, maar door veel 'live exposure' en support-optredens voor 'grote' bands verkoopt de plaat toch redelijk. Helaas zit radio airplay er niet echt in. 40 jaar na dato kunnen we het album echter een van de klassiekers van de Amerikaanse prog noemen, mede door de productie van Ken Scott (ook bekend van o.a. Supertramp en Dixie Dregs). We gaan luisteren naar een van de langere stukken van het album: “Mr. Mirror's Reflection On Dreams”.
Website: http://www.everythinghappytheman.com .