Uitzending Terugluisteren

NIEUW
King Crimson - Pictures Of A City (live)
Van "Radical Action (To Unseat The Hold Of Monkey Mind)" (Panegyric, 2016)

Na "Live At The Orpheum" (vorig jaar) en "Live In Toronto" (eerder dit jaar) is "Radical Action (To Unseat The Hold Of Monkey Mind)" al het derde officiële live-document dat verschijnt van de huidige zevenmans King Crimson-line-up met drie drummers. Maar dit is dan eindelijk het volwaardige tourverslag waar menigeen naar uitkeek. De eerste was min of meer een EP en de tweede een 'official bootleg' in de King Crimson Club-serie. Nu kun je kiezen uit twee boxsetjes. Enkele weken geleden verscheen al de set met 3 CD's en een Blu-Ray met alle nummers die ook op de CD's staan inclusief beeld - komende week verschijnt de set met daarnaast ook nog twee DVD's. Dan heb je alle nummers die in 2015 op tournee gespeeld zijn in één set bij elkaar. En daar zit een flinke berg klassiekers bij uit de eerste drie King Crimson-perioden, die in de Adrian Belew-jaren overgeslagen zijn. Met Mel Collins terug in de bezetting en in plaats van Belew Jakko Jakszyck, die prima het Greg Lake- en John Wetton-repertoire kan vertolken, worden nostalgische fans op hun wenken bediend, zonder dat de modernere kant van de groep onderbelicht blijft. Zelfs "A Scarcity Of Miracles", dat onder de ProjeKCt-vlag verscheen, komt aan bod. En dat alles in arrangementen met drie drummers die elkaar toch niet in de weg zitten. Behalve in de melancholieke Mellotron-nummers, dan speelt de middelste drummer, Bill Rieflin, de digitale nieuwe Mellotron (M4000D). Wat wel het concertgevoel in de weg zit, is dat de songs op de CD's thematisch gegroepeerd zijn, waardoor alle stevige en alle melancholieke nummers bij elkaar zijn gezet. Je kunt "Live In Toronto" dus nog niet aan de kant leggen, want die set bevat één geheel optreden met de dynamische golfbeweging die daarbij hoort. Ook de Blu-Ray en de DVD's bevatten de concertsetlist in goede volgorde, maar die draai je niet in bijvoorbeeld de auto. Een grote plus t.o.v. "Toronto" is natuurlijk ook het betere geluid (waaronder surround op de Blu-Ray) en natuurlijk het beeld. Het blijft een fascinerend gezicht die 7 topmuzikanten zo bezig te zien! Wij kiezen voor het jáááren niet gespeelde "Pictures Of A City" van het tweede album "In The Wake Of Poseidon" uit 1970. Website: http://www.dgmlive.com/ .

NIEUW

Multi-Story - Crimson Stone
Van "Crimson Stone" (Festival Music, 2016)

We horen het de laatste jaren wel vaker. In de jaren tachtig redelijk kortstondig in de belangstelling staande neoprog-bands die gewoon drie decennia overslaan en dan pardoes terugkomen alsof er niets gebeurd is. Denk maar aan de sterke comeback van Comedy Of Errors enkele jaren geleden. Ook Multi-Story haalt dat kunstje nu uit: na "East-West" uit 1985 en "Through Your Eyes" uit 1987 hield de band het voor gezien. Maar een kleine anderhalf jaar geleden werd al het comeback-album "Crimson Stone" aangekondigd. We konden het openingsnummer toen zelfs al laten horen. Onlangs is het album dan verschenen. Het laat gloedvolle pure symfonische rock horen, die meer aansluit bij het debuut dan bij diens wat naar AOR neigende opvolger. Vooral geluidstechnisch komt "Crimson Stone" veel beter uit de verf, met een warme, volle synthesizersound en meeslepende gitaarlicks. Stilistisch zijn er links te leggen met het al genoemde Comedy Of Errors, maar ook een band als Final Conflict schiet in gedachten. Wereldbestormend is het misschien niet, maar vooral de meer gedragen nummers, zoals het titelnummer "Crimson Stone" zullen vele liefhebbers van traditionele symfonische rock doen likkebaarden door bijvoorbeeld de haast kosmische synthesizersferen die worden gecreëerd.
Website: http://www.multistoryband.co.uk/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Kaipa Da Capo - Dårskapens Monotoni
Van "Dårskapens Monotoni" (Foxtrot Records, 2016)

Kaipa is waarschijnlijk een van de bekendste Zweedse symfonische rockbands uit de jaren '70. In de loop van de jaren tachtig viel de band na een aantal bezettingswisselingen uiteen. Vooral de toen piekjonge gitarist Roine Stolt speelde zich vanaf de jaren negentig in de kijker met o.a. The Flower Kings. Rond de eeuwwisseling ging hij ook weer muziek maken met Kaipa-toetsenist Hans Lundin en een aantal jonge muzikanten onder de naam Kaipa. Na enkele albums kregen de twee onenigheid en ging Lundin zonder Stolt door. Tot en met 2014 verschenen er 7 platen van die nieuwe Kaipa, een puur studioproject. Enkele jaren terug kwam de verrassende tijding dat Stolt met twee andere originele Kaipa-leden, drummer Ingemar Bergman en bassist Tomas Eriksson de klassieke Kaipa-songs weer op het podium zouden gaan brengen, daarbij geholpen door Roines broer Mikael Stolt als zanger/tweede gitarist en bevriende toetsenist/producer Max Lorentz. Hans Lundin vond het allemaal best omdat hij toch nooit van plan was live te gaan spelen. Wel gaf hij aan problemen te hebben met de gekozen naam: Kaipa Da Capo, omdat dat verwarring met zijn Kaipa-projecten zou kunnen geven. Die verwarring kan nu alleen maar groter worden, want nu is er zelfs een nieuw studio-album verschenen: "Dårskapens Monotoni". Als je de plaat opzet verdwijnt de verwarring al snel, want de sound van de twee bands is flink uiteenlopend. Kaipa gebruikt nogal wat folkinvloeden, maar klinkt toch in zekere zin modern en bedient zich van de Engelse taal - Kaipa Da Capo klinkt op-en-top seventies en dat lijkt ook de bedoeling te zijn. Toetsenist Lorentz gebruikt alleen 'vintage'-seventiessounds, vooral veel vet Hammondorgel, Michaels gruizige, haast bluesy vocalen passen daar prima bij – bovendien zijn alle teksten in het Zweeds. Genieten is het natuurlijk van de vele warme gitaarsoli van Roine. De sound blikt terug op klassieke albums als "Inget Nytt Under Solen" (1976), maar ook het werk van een Duitse band als Grobschnitt in die tijd (we voelen hier en daar een "Rockpommel's Land"-vibe).En natuurlijk is er een epic aanwezig, in voor Roine Stolt-begrippen bescheiden lengte van 17 minuten. Wij kiezen met het titelnummer voor een van de drie tien minuten lang durende progepistels. Volgend jaar, 10 februari, treedt Kaipa Da Capo op in Hedon te Zwolle en zal dan naast werk van dit album ook de seventiesklassiekers van Kaipa de revue laten passeren.
Website: http://www.flowerkings.se/discography.php?p=kaipadacapo .

(OP)NIEUW
Starless feat. Kaela Rowan - Apocalypse
Van "Starless" (Marina, 2016)

Als je "Starless" onwetend opzet, denk je met een nieuw project van Craig Armstrong van doen te hebben. De weemoedig klinkende stem Paul Buchanan in het titelnummer, dat ook nog eens de projectnaam is. Een naam die we ook al eens tegenkwamen op een Craig Armstrong-plaat (voor de duidelijkheid: ditmaal refereert het níet aan het King Crimson-nummer). Dat warm en ook al zo weemoedige klinkende strijkorkest, af en toe een stroperig triphop-achtig ritme: dit is Craig Armstrong pur sang - kan niet missen! Toch helemaal fout: achter Starless gaat de Schot Paul McGeechan schuil, ooit oprichter van Love & Money en sinds de jaren 90 vooral actief als producer. Aan het begin, in het midden en aan het eind prijken in Gaelic gezongen folksongs, gedrapeerd in diezelfde strijkerspracht, de andere songs zou je eerder onder het kopje 'orkestrale pop' scharen. Naast Armstrong is David Sylvians "Secrets Of The Beehive" soms een referentie, vooral als er naast het orkest (het Praags Filharmonisch Orkest) ook een fraai zoemende baspartij is te horen bijvoorbeeld. Of als je in door folkartieste Kaela Rowan gezongen "Apocalypse" toch echt de melodie van "Let The Happiness In" herkent (al lijken de titels van beide nummers dan weer haaks op elkaar te staan...). Naast genoemden werkte ook o.a. Capercaillie-zangers Karen Matheson mee. Dat "Apocalypse" hebben we u vorige maand, toen we het nummer met Buchanan draaiden, al min of meer beloofd, dus nu alsnog.
Websites: http://www.starless.co.uk/
en http://www.kaelarowan.net/ .

Sleeping Pulse – The Puppeteer
Van het album “Under The Same Sky - Edition with acoustic bonus tracks” (Prophecy, 2014)

"Sleeping Pulse is een samenwerking tussen Mick Moss (Antimatter) en Luis Fazendeiro van de Portugese ambient-metalband Painted Black. Fazendeiro heeft de muziek geschreven, Mick Moss de zanglijnen en de teksten. Echter: niet alleen de hele sfeer, ook de opbouw van de songs toont veel gelijkenis met Antimatter. Atmosferisch, donker, melancholisch, emotioneel met heerlijke akoestische stukken en elektronische uitbarstingen. Het neerzetten van een melancholische sfeer is tot kunst verheven. Je zou het de term ‘depressief’ mee kunnen geven, maar er zit juist ook veel hoop en rust in. Dit is een album dat je niet moet beluisteren, maar ondergaan. De stem van Moss is soms bijna hypnotiserend en de gitaarriffs, strijkers en soms zware pianoakkoorden weten je helemaal mee te slepen. Fans van Antimatter, Anathema, Katatonia en melancholische muziek in het algemeen moeten Sleeping Pulse zeker beluisteren." (Maarten Goossensen, Progwereld)
Website: http://www.sleepingpulse.com/ .

HERFSTIGE MUZIEK
Höstsonaten - Autumn's Last Breath / The Gates Of Water
Van "Autumnsymphony (Part II of SeasonCycle Suite)" (AMS, 2009)

Wat begon in 2002 met het album “Springsong” van de Italiaanse band Höstsonaten, zou zich in de jaren daarna ontwikkelen tot een cyclus van vier albums, ieder gewijd aan één jaargetijde. Als derde release in die reeks, maar deel 2 in de SeasonCycle, verscheen “Autumnsong” in 2009. En net als op de alle andere delen word het brein achter Höstsonaten, de Italiaan Fabio Zuffanti, bijgestaan uit zijn uitgebreide kennissenkring, waarin we muzikanten aantreffen uit Italiaanse bands als Aries, Finisterre en La Maschera Di Cera.
Website: https://hostsonaten.com/ .

(OP)NIEUW
Kansas - Summer
Van "The Prelude Implicit" (InsideOut, 2016)

Enkele weken geleden verscheen "The Prelude Implicit", Het nieuwe album van Kansas: voor het eerst sinds 2000 weer eens een studio-album van de band. Niet dat Kansas sindsdien niets van zich heeft laten horen. Integendeel: er werd veel getourd en de groep was ook in Nederland te aanschouwen. Wel waren de optredens vaak kort en de setlists ongeveer hetzelfde. Oorzaak van al deze zaken lag bij leadzanger Steve Walsh. Ondanks het respect voor hem voelde zijn vertrek in 2014 ook als een soort bevrijding voor de overblijvende Kansas-leden. Nieuwe leadzanger Ronnie Platt ging een aantal weken nadat hij Walsh verving al mee op tournee en plannen voor een nieuw studio-album werden vrijwel meteen wereldkundig gemaakt. Van InsideOut hoefde de band zich niet op singles te richten – sterker nog, het Duitse label wilde graag een progressieve rockplaat. Zal dat gaan lukken, zonder de belangrijkste songschrijvers van weleer in de gelederen? Jazeker: "The Prelude Implicit" laat klassieke Kansas horen, zoals de band in de tweede helft van de jaren zeventig klonk. Symfonische rock met soms haast hymne-achtige melodieën en ook een stevig randje, afgewisseld met wat meer naar AOR neigende pakkende melodieuze rockers.
Website: http://www.kansasband.com/ .

LIVE–TIP
X-Panda –Crystal Gazing
Van het album "Flight Of Fancy" (eigen beheer, 2011)

Het Nederlandse platenlabel Freia Music is bijzonder trots de release van het studioalbum "Reflections", het nieuwe album van de Estlandse progressieve metal- en progfusion-formatie X-Panda, aan te kondigen. "Reflections" is de opvolger het debuutalbum "Flight Of Fancy", dat werd uitgebracht in 2011. Nieuw in de line-up van de band is bassist Roland Jaïrus, waardoor Tamar Nugis zich kan concentreren op de zang. Op het nieuwe album werken het Tartu Symphony Orchestra en het E Stuudio Youth Choir mee. Het album zal worden geïntroduceerd aan het publiek middels enkele concerten in vaderland Estland, gevolgd door twee concerten in het tweede thuisland van de band, Nederland. Een Europese tournee is gepland in het voorjaar van 2017. Binnenkort hoort u natuurlijk ook in ons programma muziek van “Reflections”. Vanavond nog een nummer van het debuut. X-Panda speelt 4 november in De Boerderij in Zoetermeer en op 5 november op het Northern Prog Festival in De Uthof in Siegerswoude.
Website: http://www.x-panda.net/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Syndone - Duro Come La Morte
Afkomstig van "Eros & Thanatos" (Fading Records, 2016)

“Eros & Thanatos” van Syndone is Album van de Maand oktober. Na twee albums in de jaren 90 duurde het tot deze eeuw voor dat er weer enig teken van leven kwam van deze band. Maar sinds 2010 heeft men nu maar liefst vier albums afgeleverd. Syndone is nog steeds het kindje van de Italiaanse toetsenist-componist Nik Comoglio. Zijn spel op uiteenlopende prachtige synthesizertypen én kerkorgel en dat van tweede toetsenist Gigi Rivetti op o.a. piano, clavinet en Hammond staan centraal. Ook opvallend is de geladen, theatrale, maar niet over-the-top-zang van Riccardo Ruggeri. De muziek draagt vele sporen van de klassieke Rock Progressivo Italiano-sound, maar kent ook invloeden uit jazz en pure klassieke muziek. Zo arrangeerde Comoglio partijen voor o.a. strijkkwartet en is er fraai vibrafoonspel te horen. Het moet ook gezegd worden dat de CD fantastisch klinkt en het artwork is tot in de puntjes verzorgd, waarbij de Italiaanse teksten zelfs zijn voorzien van een Engelse vertaling. Syndone heeft hiermee dus een schitterend album afgeleverd. Het is een album van uitersten waar in die uitersten soms allemaal in één song voor bij komen. “Duro Come La Morte” begint als een gevoelige ballade, die na een gepassioneerde uithaal van Riccardo Ruggeri overgaat in een fraai staaltje toetsensymfo waarna tot slot nog een een klassiek coda komt, gedomineerd door strijkerssectie. Het blijft fascinerend hoe Syndone dit allemaal tot een eenheid weet te smeden.
Websites: http://www.syndone.it/ (tijdelijk offline)
en http://www.altrock.it/?wpsc-product=eros-thanatos-2
en https://www.facebook.com/syndone .

IN HET NIEUWS + CONCERTAGENDA
Knopfler, Mark - Stargazer
Van "Local Hero" (Vertigo, 1983)

Solaris - The Martian Chronicles II + III
Van "The Martian Chronicles" (Gong, 1984)

Anekdoten - Moons Over Mars / The Sun Absolute
Van "Waking The Dead, Live in Japan 2005" (Arcàngelo, 2005)

Afgelopen woensdag was het de bedoeling dat de Schiaparelli, de marslander die de Europese ruimtevaartorganisatie ESA in maart van dit jaar had gelanceerd, een succesvolle landing zou maken op de planeet Mars. Naar het zich laat aanzien is die landing wel geslaagd maar werkt de marslander niet naar behoren, naar alle waarschijnlijkheid als gevolg van een te harde landing doordat de remraketten niet goed hebben gewerkt. Dit Mars-verhaal inspireerde ons tot het samenstellen van een astronomisch blokje muziek. Als sfeervolle opener horen we eerst “Stargazer” van Mark Knopfler van zijn soundtrack voor de film “Local Hero” uit 1983. Daarna wordt het verhaal letterlijk vervolgt met “The Martian Chronicles II + III” van het gelijknamige album uit 1984 van de Hongaarse band Solaris. We besluiten dit blok met “Moons Over Mars / The Sun Absolute” van de Zweedse band Anekdoten. En omdat deze band op 12 november a.s. ook optreed op het iO Pages Festival in Ulft, kiezen we voor een opname van het live-album “Waking The Dead, Live In Japan 2005”. Hopelijk lukt ESA om de marslander Schiaparelli ook weer tot leven te wekken :-).
Websites: http://www.markknopfler.com/
en http://regi.solaris.hu/
en http://www.anekdoten.se/ .

Geoff Mann – Flowers
Van het album "In One Era... " (Cyclops, 1994), oorspronkelijk van “Psalm Enchanted Evening” (Wobbly Records, 1985)

Geoff Mann was een duizendpoot. Hij was een schrijver, componist, musicus, zanger, schilder en ook nog een priester van de Church of England. Hij kreeg bekendheid als zanger van Twelfth Night en van The Bond. Daarnaast maakte hij later soloplaten en werkte hij met zijn eigen band: A Geoff Mann Band en Eh! Geoff Mann Band geheten. "In One Era..." is een in 1994 door het label Cyclops uitgebrachte compilatie van zijn soloalbums “I May Sing Grace” uit 1984 en “Psalm Enchanted Evening” uit 1985. Geoff Mann stierf veel te jong in1993, op 36-jarige leeftijd aan kanker, dus vóór dat deze compilatie het daglicht zag. Geoff had echter al voor zijn dood het concept, de titel en de cover voor het album gereed. Dit jaar zou Geoff dus 60 zijn geworden...
Website: http://www.geoffmann.co.uk/ .

NIEUW
Dizrhythmia - How Did I Let You Get So Old
- Heal Me, I'm A Trustee
Van "Dizrhythmia Too" (Dizzy Rhythm, 2016)

Als je de line-up van Dizrhythmia ziet door 2016-ogen, dan kun je eigenlijk wel het label 'supergroep' weer eens uit de la pakken. ga maar ha: de kartrekkers van de groep zijn zanger/gitarist Jakko Jakszyk en drummer Gavin Harrison, op dit moment samen actief in King Crimson maar bekend van veel meer. Bassist is Danny Thompson, onder andere bekend van zijn werk met vele Britse folky singer-songwriters, zoals Nick Drake, Richard Thompson en John Martyn. Bijzonder is de vaste plek in de line-up voor een bespeler van Indiase percussie. Deze Pandit Dinesh zal niet bij iedereen meteen een belletje doen rinkelen, maar tussen de 168 albums waarop hij volgens Discogs op te horen is, zit er vast eentje in uw collectie. Een superband dus. Maar... deze groep werd al in de jaren '80 opgericht, heel wat jaren voor de faam van Jakszyk en Harrison begon toe te nemen. In 1988 verscheen het vrij experimentele en grotendeels instrumentale titelloze debuutalbum en daarna bleef het stil. In 2003 kwam er een heruitgave maar daar bleef het bij... ....tot nu, want plotseling is daar "Dizrhythmia Too". De basis-lineup is onveranderd en is soms aangevuld met o.a. toetsenisten Dave Stewart en Richard Barbieri. Het album heeft wel een ander karakter dan de 28 jaar oude voorganger, want er staan veel meer songs op. Typische Jakko-songs kunnen we wel stellen. Delicate progressieve poprocksongs met veelal zeer persoonlijk aandoende teksten. Het mooie is dat Harrisons drumstijl weer de timing en de groove heeft die het in de jaren 80 en 90 had, in plaats van het klinische en kouder klinkende spel van latere datum. Prachtig daarbij passend is het diepe, zoemende contrabasspel van Thompson. Instrumentals zijn er overigens wel degelijk, zoals het fascinerende "Heal Me, I'm A Trustee", waarin ook Jakszyk op de Indiase tour gaat en een virtuoos dilrubaspeler blijkt.
Meer info: https://www.burningshed.com/store/gavinharrison/product/192/7842/ .

NIEUW
UK - Nevermore
- When Will You Realize
- Nostalgia
Van "UK - Ultimate Collectors' Edition" (Globe Music, 2016)

In 2015 kondigde Eddie Jobson aan een definitieve verzamelaarseditie te willen uitbrengen van het werk dat hij, samen met Bill Bruford, Allan Holdsworth, John Wetton en Terry Bozzio, met de band UK had geproduceerd. Aanvankelijk zouden dat 10 schijven worden, maar uiteindelijk zijn dat er 18 geworden. Naast nieuwe remasters van de drie oorspronkelijke albums "U.K." uit 1978, "Danger Money" en het live-document "Night After Night", beiden uit 1979, bevat de box enkele voorheen alleen als bootleg verkrijgbare CD's, met opnames van zowel de eerste als de tweede bezetting van deze superformatie. Vooral het laatste concert dat de band gaf op 17 december 1979 in Concertgebouw de Vereeniging te Nijmegen is een mooie bonus. Verder is er van "Night After Night" eindelijk een volledige uitvoering toegevoegd, verdeeld over twee CD's, die tevens als Blu-Ray met 5.1 surround mix in de box zit. Van de studioalbums zijn ook Blu-Rays, maar die zijn in stereo. Het debuut is verder met een interessante instrumentale vroege mix verkrijgbaar, inclusief de eerste solo's. "Danger Money" heeft als extra schijf de opnames van de drumpartijen van twee tracks en het nummer "When Will You Realize", de B-kant van de single "Night After Night" (live), dat Wetton later in een nieuwe vorm op zijn debuut "Caught In The Crossfire" zou zetten. Jobson is ook tegemoetgekomen aan de klachten over de geluidskwaliteit van "Reunion", een dubbel-CD van een van de reünieconcerten in 2011. Ook hier is een remaster en een Blu-Ray van. Tenslotte bevat de box een fraai boekwerk en een interview-CD, dat gesprekken uit 1978 en 1979 bevat met Wetton en Jobson. Om een eerste indruk te krijgen van de enorme hoeveelheid muziek draaien we vanavond de instrumentale oerversie van "Nevermore", dat later op het debuut zou verschijnen, het genoemde "When Will You Realize" en "Nostalgia", een stuk dat Jobson in 1983 op zijn Zinc-plaat "The Green Album" zou zetten, maar dat UK reeds in 1979 in Nijmegen speelde.
Website: www.zealotslounge.com
(aan Jobsons website www.eddiejobson.com wordt al minstens 10 jaar gebouwd; er staat dan ook een verwijzing op naar www.facebook.com/EJ.UK.fanpage )

NIEUW
Sand - Mayfly
- Commitment By The Bit
Van "A Sleeper, Just Awake" (Vineland Music, 2016)

Sand is het soloproject van North Atlantic Oscillation-voorman Sam Healy. Twee weken voor er een compilatie van zijn hoofdband uitkomt ("Lighting Strikes The Library"), brengt Healy ons een opvolger van het drie jaar geleden verschenen titelloze album. Die plaat stond vol catchy melodieën, die hij door zijn eigen stem te stapelen in aan ELO herinnerende harmoniezang ten gehore bracht met z'n hoge falsetstem. Dit omgeven met aan dreampop en soms ook shoegaze refererende wolken synthesizers en andere geluidssluiers. Ook "A Sleeper, Just Awake" bevat enkele van dergelijke liedjes, waaronder "Commitment By The Bit". Als geheel is het album een stuk ongrijpbaarder, door de aanwezigheid van meer schetsmatige, ambienteske passages en een tien minuten durend slotnummer dat een tranceverwekkend effect heeft door de aan minimal music ontleende doorgaande puls. Intrigerend blijft het, vooral wanneer hij de zanglagen ondanks hun delicate klank nog boven de muur van begeleidende sounds weet uit te bouwen - iets wat extra heftig binnenkomt als er een moment van bedachtzame verstilling aan vooraf is gegaan.
Website: http://www.sandtheband.com/ .

NIEUW
Burnt Belief - Emergent
Van "Emergent" (Alchemy Records/Hard World, 2016)

"Burnt Belief" was de titel van de plaat die cloud-gitarist/label-eigenaar Jon Durant en superbassist Colin Edwin in 2012 samen maakten. Hierna besloot het duo dat hun samenwerking vruchtbaar genoeg was om mee door te gaan, waarna ze het project Burnt Belief gingen noemen. "Emergent" is de derde gezamenlijke CD en Durant beschouwt dit als de afsluiting van een trilogie. Voor het eerst werkt men samen met een vaste drummer, Vinny Sabatino, wat de muziek iets meer drive geeft. Toch sluit deze plaat naadloos aan bij "Etymology" uit 2015: over lekker groovende bas- en drumpartijen en atmosferische gitaarakkoorden en synthesizerflarden produceert Durant fraaie melodieën, hoewel ook Edwin de nodige solistische ruimte krijgt. In een interview verklaarde Durant dat hij niet verwacht nog meer platen op zijn Alchemy Records (genoemd naar een plaat van David Sylvian) uit te brengen, aangezien deze alleen maar verlies opleveren. Hopelijk brengt hernieuwde belangstelling voor zijn muziek hem op andere gedachten. Wij draaien het titelnummer, waarin de bas heerlijk prominent in het geluidsbeeld is geplaatst.
Website: www.jondurant.com .

IN HET NIEUWS
Hackett, Steve – Your Own Special Way
Van “Genesis Revisited” (Reef Recordings, 1996 / Snapper, 2003)

Steve Hackett is de laatste jaren weer uiterst productief. Momenteel werkt hij aan de opvolger van “Wolflight” die in het voorjaar van 2017 moet uitkomen. In februari zal hij op uitnodiging van Yes, samen met onder andere Kansas, John Wetton en The Neal Morse Band, tijdens de Cruise To The Edge 2017 optreden. Daarna zal hij eind april een tour door Groot Brittannië en Ierland starten. Tijdens deze tour zal hij nummers spelen van het album “Wind & Wuthering” van Genesis uit 1976, om zo weer een nieuw hoofdstuk aan zijn Genesis Revisted Shows toe te voegen. De set zal verder bestaan uit andere Genesis-klassiekers en materiaal uit zijn solo-carrière. Natuurlijk kwamen er al wel nummers van dat album voorbij van dat album op de al verschenen “Genesis Revisited”-platen, zoals een bloedmooie, soulvolle versie van “Your Own Special Way” op het eerste album, uit 1996, met Paul Carrack. Voor Carrack was het niet de eerste keer dat hij een compositie van Mike Rutherford zong, dat deed hij immers ook bij Mike + The Mechanics.
Website: http://www.hackettsongs.com/ .

NIEUW
Keneally, Mike - Race The Stars
-Back It Up
Van "Scambot 2 / Inkling" (Exowax Recordings, 2016)

Mike Keneally zal bij sommigen misschien nog steeds vooral bekend zijn om zijn rol in de laatste live-band van Frank Zappa, als tweede gitarist in de band van Steve Vai en in recente jaren als toetsenist in de band van Joe Satriani. Vooral dat laatste is opmerkelijk want hoewel een bekwaam keyboardspeler is Keneally toch in de eerste plaats gitarist. Zijn virtuoze staaltjes kan hij kwijt op zijn vele eigen platen. Maar Keneally solo is geen traditionele shredder zoals zijn broodheer. Op zijn meeste albums staan vooral liedjes, waarin ook zijn kenmerkende, wat dunne stem vaak te horen is, vaak in mooi gestapelde harmoniezang. Als we juist geteld hebben is "Scambot 2" zijn 16de reguliere album sinds debuut "Hat" uit 1992. Dat tellen is lastig, want vrijwel ieder studio-album gaat vergezeld van één of meer extra uitgaven met outtakes en wat dies meer zij. Zo ook "Scambot 2", dat te koop is in een gelimiteerde genummerde editie met vergezellend outtakes-album "Inkling". Het hoofdalbum vervolgt het verhaal van een serie die in 2009 begon. Het "Scambot"-verhaal is onnavolgbaar en vaak bizar, geheel in de stijl van zijn oude leermeester Zappa en het vermoeden rijst dat vele luisteraars het verhaal en de beschrijving van de vele karakters links laten liggen om zich in plaats daarvan te laven aan de muzikale pracht, gegoten in soms relatief rechtlijnige en dan weer vrij complexe liedjes vol prachtige gitaarsounds en met ruimte voor de nodige intrigerende solo's. Hij krijgt daarbij hulp van diverse muzikale vrienden, waaronder Aristocrats Brian Beller en Marco Minnemann, trouwens mede-Satriani-begeleiders op diens recente tournee.
Website: http://www.keneally.com/ .

LIVE–TIP
Mystery – The Willow Tree
Van het album “Delusion Rain” (Unicorn Digital, 2015)

De Canadese progressieve rockband Mystery was begin april de headliner van het Progdreams Festival. Op veler verzoek heeft De Boerderij in Zoetermeer de band meteen kunnen strikken voor een nieuwe clubshow, op 29 oktober. Het meest recente album “Delusion Rain” (2015) wordt gezien als één van de beste symfonische rockalbums van 2015 en behaalde de eerste plaats in de lijst van Progwereld. Mystery werd in 1986 opgericht door multi-instrumentalist Michel St-Père. In 1992 komt het debuutalbum uit waarna nog 6 indrukwekkende studio albums zouden volgen. In 2013 trad de band, toen nog met ex-Yes zanger Benoit David, voor het eerst op in Nederland. Tijdens dit optreden in de Boerderij werd het live-dubbelalbum “Tales From The Netherlands” (2014) opgenomen. In 2015 neemt zanger Jean Pageau het stokje over van David Benoit. Op het album “Delusion Rain” bewijst hij een meer dan waardige vervanger te zijn. Het optreden tijdens het Progdreams festival is opgenomen voor een nieuwe nog te verschijnen live-DVD. (bron De Boerderij, Zoetermeer)
Website: http://www.therealmystery.com/ .

LIVE–TIP
Aisles – Back My Strength
Van het album “4.45AM” (eigen beheer, 2013)

In april zou de Chileense progband Aisles naar Kampen komen. De gehele Europese trip werd afgezegd, maar nu komen ze dan echt. Op 22 oktober aanstaande is de formatie te bewonderen in 't Ukien te Kampen. Het optreden zal vast in het teken staan van het gloednieuwe dubbelalbum "Hawaii". In het voorprogramma staat de vaderlandse band Profuna Ocean. Die groep bracht onlands de CD "In Vacuum" uit. Overigens treedt Aisles op 23 oktober ook nog op in De Boerderij in Zoetermeer, op 27 oktober in de Extase in Tilburg en op 29 oktober in The Lane in Oostburg. Wij gaan nog even terug naar het vorige album van Aisles, “4.45AM”, dat in 2013 verscheen. “Haiwaï” is in z'n geheel te beluisteren op de Bandcamp-pagina van Aisles
Websites: http://www.aislesproject.com/
en https://aisles.bandcamp.com/album/hawaii .

ALBUM VAN DE MAAND
Syndone - Gli Spiriti Dei Campi
Afkomstig van "Eros & Thanatos" (Fading Records, 2016)

“Eros & Thanatos” van Syndone is Album van de Maand oktober. Na twee albums in de jaren 90 duurde het tot deze eeuw voor dat er weer enig teken van leven kwam van deze band. Maar sinds 2010 heeft men nu maar liefst vier albums afgeleverd. Syndone is nog steeds het kindje van de Italiaanse toetsenist-componist Nik Comoglio. Zijn spel op uiteenlopende prachtige synthesizertypen én kerkorgel en dat van tweede toetsenist Gigi Rivetti op o.a. piano, clavinet en Hammond staan centraal. Ook opvallend is de geladen, theatrale, maar niet over-the-top-zang van Riccardo Ruggeri. De muziek draagt vele sporen van de klassieke Rock Progressivo Italiano-sound, maar kent ook invloeden uit jazz en pure klassieke muziek. Zo arrangeerde Comoglio partijen voor o.a. strijkkwartet en is er fraai vibrafoonspel te horen. Het moet ook gezegd worden dat de CD fantastisch klinkt en het artwork is tot in de puntjes verzorgd, waarbij de Italiaanse teksten zelfs zijn voorzien van een Engelse vertaling. Syndone heeft hiermee dus een schitterend album afgeleverd. We vervolgen onze reis door het album met een van de hoogtepunten: het even complexe als intrigerende "Gli Spiriti Dei Campi". Het ingetogen begin over een fraaie pianoakkoordensequentie, de jazzy interlude met meesterlijk vibrafoonspel, de heftige vocale uitbarsting en het enerverende kaatsspel tussen een strijkorkest en een Moog dat daarop volgt: het is allemaal even jaarlijstjeswaardig.
Websites: http://www.syndone.it/ (tijdelijk offline)
en http://www.altrock.it/?wpsc-product=eros-thanatos-2
en https://www.facebook.com/syndone .

DEBUUT
Reinhardt, Andy - Ready To Know
Van "Walking Home" (CWM / eigen beheer, 1988)

In 1993 maakten we kennis met de progressieve singer-songwriter Andy Rinehart, die op CMP Records samen met David Torn, Mick Karn en Kurt Wortman met het intrigerende "Jason's Chord" zijn tweede plaat had uitgebracht. Het duurde voorts tot 2004 voor hij een nieuwe CD produceerde, maar "Pillbox", met onder anderen gitaarmagiër Matte Henderson , was het wachten meer dan waard. Toen we recentelijk eindelijk eens zijn onder zijn echter naam Reinhardt uitgebrachte debuutplaat "Walking Home" uit 1988 rechtstreeks bij hem bestelden, vertelde hij dat hij min of meer uit de muziekbusiness was gestapt, althans als singer-songwriter. Jammer, zeker ook omdat dat debuut er ook mocht wezen. Het album klinkt als een nog progressievere Nik Kershaw, geproduceerd door Rupert Hine met Allan Holdsworth als gast. De gitaarpartijen worden dan ook gespeeld door Matte Henderson, die enige jaren geleden ook een intrigerend soloalbum heeft gemaakt. Alle overige instrumenten worden door Andy zelf bespeeld, op de drums op het vanavond gedraaide "Ready To Know" na. Daarvoor was Gregg Sulzer verantwoordelijk.
Website: http://www.andyrinehart.com/ (hevig verouderd, maar nog wel informatief)

LIVE-TIP
Barock Project - Fool’s Epilogue
Van "Vivo - Live In Concert" (Artalia, 2016)

Wij bij Xymphonia ontdekten het Italiaanse Barock Project pas vorig jaar, na het verschijnen van het vierde album "Skyline". We waren daar wel meteen zo van onder de indruk dat "Skyline" het schopte tot Album van de Maand november en een mooie vijfde plaats in onze eindlijst over 2015. Hoewel de muziek niet heel origineel is, klinkt deze toch fris, mede door het knappe en strakke spel en de enthousiasmerende zang. Dat maakt benieuwd naar die eerdere albums, maar die blijken niet zo gemakkelijk verkrijgbaar: ze verschenen op andere labels en zijn via officiële kanalen inmiddels uitverkocht. Eeerder dit jaar verscheen een live-dubbelaar met op de eerste schijf alleen maar nummers van die vroege platen, met de nadruk op het derde album "Coffee In Neukolln". Van dit album uit 2012 stamt ook de originele versie van “Fool’s Epilogue”. Dit album bezorgt ons al veel voorpret voor het Progdreams Festival, volgend jaar 4 en 5 maart in De Boerderij te Zoetermeer. Op de eerste dag zal dan namelijk Barock Project aantreden, evenals Huis, Frost* en Karnataka.
Website: http://www.barockproject.net/ .

LIVE-TIP
Saybia – Untitled (secret track)
Van "These Are The Days" (Medley Records, 2004)

De Deense band Saybia werd in 1992 opgericht, maar krijgt pas in 2001 echte naamsbekendheid wanneer het Britse label EMI de band tekent. Vergelijkingen met Travis en Coldplay worden al snel gemaakt. De dromerige pop/rock-nummers van Saybia worden stuk voor stuk hits in Denemarken, maar inmiddels hebben zij ook de rest van Europa veroverd. Saybia is een graag geziene gast in Nederland en stond de afgelopen jaren op festivals als Lowlands en Pinkpop en verkocht moeiteloos een clubtournee uit. Op het meteen al succesvolle debuutalbum “The Second You Sleep” uit 2002 zijn singles als ‘The Day After Tomorrow’ en de titeltrack te vinden. Vorig jaar verscheen het vierde album “No Sound From The Outside”. De intrigerende stem van zanger Søren Huss, het gitaarspel van Kasper Rasmussen, het slagwerk van Palle Sørensen en toetsenist Jess Jensen vormen een fantastisch geheel. (bron: De Boerderij, Zoetermeer). Saybia trad gisteren op in De Boerderij in Zoetermeer, maar is op op 21 oktober ook nog in Hedon in Zwolle te aanschouwen. Dat is echter uitverkocht, maar niet getreurd: er is een extra concert, op 23 oktober in De Neushoorn in Leeuwarden.
Website: http://saybia.dk/ .

HERNIEUWDE AANDACHT
Karmakanic - Steer By The Stars
Afkomstig van "Dot" (InsideOut, 2016)

De Zweedse band Karmakanic rond bassist Jonas Reingold staat bekend om aanstekelijke melodieuze progressieve rock. Hun nieuwste album word gedomineerd door het in totaal 30 minuten durende epos “God, The Universe And Everything Else No One Really Cares About”. Maar er zit ook een AOR-element in de Karmakanic-sound dat ervoor zorgt dat er op ieder album wel een extreem catchy nummer staat, waarvan het refrein na één keer luisteren in je hoofd blijft hangen. Op de voorganger was dat “Turn It Up” en op het nieuwe album is dat “Steer By The Stars”. Leuk detail: het is het eerste nummer dat Jonas Reingold samen heeft geschreven met Tangent-toetsenist Andy Tillison. Het is de bedoeling dat op het eerstvolgende Tangent-album nog zo'n samenwerking zal komen te staan.
Websites: http://www.insideoutmusic.com/artist.aspx?IdArtist=433
en http://8412.shop.textalk.se/karmakanic/ .

NIEUW
Opeth – Sorceress
– A Fleeting Dance
Van “Sorceress” (Nuclear Blast, 2016)

De progliefhebber die bang was dat Opeth met zijn overgang naar het in extreme metalvormen gespecialiseerde Nuclear Blast weer terug zou vallen op de deathmetal waarmee de Zweedse band 20 jaar geleden zijn eerste muzikale schreden zette, kan opgelucht adem halen. “Sorceress” ligt in het verlengde van voorgangers “Heritage” en “Pale Communion”, waarbij de groep zich opnieuw laat inspireren door het beste uit de psychedelische en symfonische rock. Zelfs de songtitels zijn verwijzingen naar songs, albums, bands en een platenlabel die belangrijk waren voor Mikael Åkerfeldt en zijn bandmakkers. Toch klinkt “Sorceress” ondanks het gebruik van veel 'vintage' instrumentarium niet overdreven 'retro'. Door toch een zekere mate van 'heaviness' aan het materiaal mee te geven (wat meer dan op “Pale Communion”) en door de spannende contrasten (verstilde akoestische passages tegenover met percussieve drums ondersteunde Hammondorgeluitbarstingen bijvoorbeeld) maken het opnieuw een vooral tijdloos écht Opeth-album. Op 18 november treedt de band op in 013 te Tilburg. Het is de enige Nederlandse show dit jaar.
Website: http://www.opeth.com/ .

NIEUW
Van Der Graaf Generator - Almost The Words
Van "Do Not Disturb" (Esoteric Antenna, 2016)

"Do Not Disturb" verschijnt op een paar dagen na exact 45 jaar nadat het bekendste Van Der Graaf Generator-album uitkwam. Dit "Pawn Hearts" leverde de Britse groep in 1971 zowaar een Italiaanse nummer-één-notering op. "Do Not Disturb" bracht de groep afgelopen week na járen terug in de Britse albumlijsten, als middenmoter – én op nummer 96 in de Nederlandse Album Top 100. In een interview liet voorman Peter Hammill zich ontvallen dat dit wel eens het laatste album van de band zou kunnen zijn. Om daar meteen aan toe te voegen dat er niets besloten is, maar de leeftijd van de heren, zo tegen de zeventig, maakt dit gewoon een nuchtere constatering. Het blijkt dan ook een album met nostalgische verwijzingen naar tijden die ooit waren ("Alfa Berlina") en naar afscheid (het gedragen afsluitende "Go"). "Do Not Disturb" lijkt na een paar luisterbeurten meer aan te sluiten op het eerste trio-album "Trisector" (2008) dan op "A Grounding In Numbers" (2011). Op die door topproducer Hugh Padgham gemixte voorganger klonk de band opmerkelijk fris en fief - "Do Not Disturb" klinkt gedragener en sluit zo muzikaal aan bij de lading van de teksten. Toch klinken Hammill, Banton en Evans niet als een opaband. Banton vond bijvoorbeeld nieuwe inspiratie in de accordeon - een instrument dat zijn debuut maakt op een VDGG-album - en speelt de blaren op z'n vingers in de indrukwekkende orgelsolo van "Almost The Words".
Websites: http://sofasound.com/ (Peter Hammill)
en http://www.vandergraafgenerator.co.uk/ (fan site)
en http://www.esotericrecordings.com/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Hond, Iris - Dear World
Van "Dear World" (CMM, 2016)

De Nederlandse pianiste Iris Hond heeft de laatste jaren al een behoorlijke exposure gehad, met onder meer TV-optredens en concerten. Na het maken van de klassieke CD "Iris", met werk van onder anderen Chopin en Yann Tiersen, wilde ze een meer eigentijdse plaat maken, zoals ook harpist Remy van Kesteren onlangs deed. Via Ilse DeLange kwam ze daarvoor in contact met Patrick Leonard, die we natuurlijk kennen voor zijn werk met Kevin Gilbert in Toy Matinee en het vervolg daarop 3rd Matinee, alsmede Pink Floyd, Duncan Sheik, Roger Waters, Leonard Cohen, Madonna, Trillion en Ilse. In de wetenschap dat Patrick zelf met "Rivers" in 1996 een solo-CD had uitgebracht, is dit zeker een gerichte keus geweest. Op "Dear World" is hij vooral producer en mede-arrangeur, hoewel hij in "Dream Of Everything" ook letterlijk zijn stem laat horen. De jonge pianiste zelf verwerkt haar klassieke achtergrond in fluisterende singer-songwriter-nummers, bruisende wereldmuziekachtige stukken en ingetogen moderne kamermuziek. Op het afsluitende titelnummer wordt ze vergezeld door drumvirtuoos Vinnie Colaiuta en de onder andere van Steve Lukather bekende bassist Carlitos Del Puerto. Uiteraard gaan we dit nummer vanavond draaien, met de mededeling dat geïnteresseerden meer van haar kunnen horen op 25 november, wanneer ze in het Muziekcentrum te Enschede zal optreden.
Websites: www.facebook.com/Irishond
en http://irishond.nl/ .

NIEUW
Glass Hammer - The Fields We Know
"Valkyrie" (Arion Records, 2016)

Glass Hammer lijkt op een 'high wave' te zitten. Na het vorig jaar verschenen meesterlijke "The Breaking Of The World" verschijnt nu het machtig klinkende "Valkyrie". Opnieuw weet de Amerikaanse band elementen uit de muziek van Yes, Genesis en Emerson, Lake & Palmer aan te wenden tot een enerverende, afwisselende collectie overweldigende, pure symfonische rock. De prominente basgitaarlick waarmee Steve Babb "The Fields We Know" – en daarmee het album - opent brengt meteen Chris Squire in herinnering in een nummer dat toch door de gevonden synthese in de eerste plaats als Glass Hammer klinkt, ook al klinkt er verderop een verstilde synthesizersolo van Fred Schendel, die aan Tony Banks' spel in "Ripples" doet denken - en herinnert de statige tempovertraging die daarop aansluit eerder aan Pink Floyd (een invloed die je nu juist niet vaak hoort bij Glass Hammer). En zo schieten er bij ieder nummer wel referenties te binnen, maar het zijn nooit citaten en de manier waarop al dat moois is ingebed in spannende composities dwingt vooral respect af. En Susie Bogdanowitz ontpopt zich nu helemaal tot zelfverzekerde frontvrouwe, ook al deelt ze de leadvocals-rol met Fred Schendel.
Website: http://glasshammer.com/ .

HERNIEUWDE AANDACHT
Kesteren, Remy van - When The Leaves Turn
Van "Tomorrow Eyes" (Deutsche Grammophon, 2016)

In januari van dit jaar besteedden we al aandacht aan het album “Tomorrow Eyes” van de Nederlandse, klassieke harpist Remy van Kesteren. Op dit album brengt van Kesteren voornamelijk eigen werk, dat zich tussen genres als klassiek, jazz, pop en prog begeeft, terwijl eveneens minimal music en folk de revue passeren. In de week dat het echt herfst lijkt te zijn geworden, leek het ons wel toepasselijk om nog weer eens aandacht te schenken aan dit album, door middel van het nummer “When The Leaves Turn” waarin o.a. ook de Spaanse violiste Leticia Moreno en de Nederlandse trompettist Eric Vloeimans zijn te horen. Overigens, dit verrassende en sterke album is op dit moment in het kader van de Aangenaam Klassiek!-campagne voordelig te koop.
Website: http://www.remyvankesteren.com/ .

NIEUW
Epica – Once Upon A Nightmare
Van “The Holographic Principle” (Nuclear Blast, 2016)

Tip in iO Pages 138: "Met dit krachtigste Epica-album tot nu toe is de overtreffende trap in symfonische metal bereikt. Intelligentie blijkt niet alleen uit de teksten, maar ook uit de vele details in de arrangementen, de vernuftige tempowisselingen, de niet altijd gemakkelijke ritmes en het zorgvuldig gekozen gebruik van koor en orkest; aan werkelijk elke noot is aandacht besteed. Creativiteit blijkt uit de composities die pakkende passages combineren met loodzware riffs en grunts enerzijds en heldere zang en subtiele orkestrale stukken anderzijds. Knap om iets te creëren dat zoveel verschillende mensen aanspreekt. Ambitie is er genoeg. Met producer Joost van den Broek (ex-After Forever) heeft Epica de volgende stap gezet om een serieuze concurrent van Nightwish te worden. Opvallend is de verandering in Simone Simons' stem. Wellicht doordat zij nu moeder geworden is, want ook Sharon den Adel (Within Temptation) ging daarna anders zingen. Ze klinkt nu wat scherper en minder zwoel." (Menno von Brucken Fock) Epica heeft op dit moment geen Nederlandse shows op het programma staan, de band maakt zich op voor een uitgebreide Amerikaanse tournee. Begin volgend jaar is Epica door Europa op tournee en is op 27 januari te aanschouwen in de Turbinenhalle in Oberhausen. Er zijn diverse edities van het album te koop, waaronder een digipack met bonus-CD: “The Acoustic Principle”. Los van dat ingetogen extraatje is veel van het materiaal op “The Holographic Principle” waarschijnlijk te heavy voor de gemiddelde progfan, zeker omdat er ook regelmatig gegrunt wordt. Wij kiezen voor een van de minder heftige, meer puur symfonische momenten, met “Once Upon A Nightmare”.
Website: http://www.epica.nl/ .

PROGPOP
Red 7 – The Way
Van “Red 7” (MCA Records, 1985 / Renaissance Records, 2009)

Dan sta je als band back stage bij een Genesis-concert omdat je manager een ontmoeting met Phil Collins heeft geregeld, die eventueel je eerste album wil produceren. Maar ja Phil is te druk... Gelukkig licht hij wel zijn bandmaat Mike Rutherford in, die de volgende dag al in je oefenruimte komt kijken. Resultaat: Rutherford neemt je onder zijn hoede en je mag onder zijn supervisie een album opnemen in de Farm Studios van Genesis. En de goede man speelt zelfs nog een deel van de baspartijen in. Red 7 was de band die dit alles overkwam. Red 7 is zeker een kind van de jaren 80 een maakt hypercatchy progpop met New Wave-invloeden. Denk hierbij aan een kruising van The Police en Peter Gabriel. De band had een mooie toekomst in het vooruitzicht. Het nummer “Heatwave” werd gebruikt in een aflevering van Miami Vice en de film Manhunter. Toch lukte het Red 7 niet om door te breken naar een groter publiek en na nog een tweede album op te hebben genomen hield men het voor gezien. Het debuut uit 1985 is in 2009 verschenen in een niet al te beste remaster bij Renaissance Records, maar we moeten het ermee doen... “The Way” is overigens één van de nummers waar Mike Rutherford bas op speelt.
Meer info: https://en.wikipedia.org/wiki/Red_7 .

NIEUW / LIVE-TIP
Bauer - The Alchemist
- Under The L
Van "Eyes Fully Open" (Basta, 2016)

Tien jaar lang hebben we niets van Bauer gehoord. Als zoon van een orkestleider leek hij met "The Bauer Melody Of 2006", een live-plaat met het Metropole Orkest, een jongensdroom vervuld te hebben. En wat is er dan beter dan op je hoogtepunt te stoppen? Nu is hij toch terug, maar anders. "Eyes Fully Open" is voor Berend Dubbe eigenlijk weer een debuut, zo vertelde hij afgelopen week aan Vrij Nederland en hij had het eerst niet eens onder de naam Bauer willen uitbrengen. Sonja Hamel, zijn muzikale partner van weleer, is ook niet meer betrokken: Dubbe maakte de liedjes van "Eyes Fully Open" weer helemaal in z'n eentje en op z'n dooie akkertje, net als ten tijde van "On The Move" in 1999. Maar waar dat solodebuut een met lo-fi-elektronica in elkaar geknutselde plaat is, botviert Dubbe op "Eyes Fully Open" zijn fascinatie voor jarenzestig-orkpop, al voegt hij daar wel degelijk wat aan toe. De arrangementen zijn rijk en organisch, ook al doemen er door de strijkers en blazers ook zo nu en dan messcherpe gitaarlijnen op, en fijne analoge synthesizers, want dat is een andere fascinatie van Dubbe. Alleen "Under The L" wijkt een beetje af, al blijven we in hetzelfde decennium, met zijn psychpop-backwards-effecten. Het nummer gaat trouwens over Eden Ahbez, rijk geworden met de door hem geschreven standard "Nature Boy". Toch leefde hij liever als zwerver en sliep hij onder het Hollywood-logo in de bossen bij L.A. Verantwoordelijk voor de arrangementen is, naast Dubbe zelf, vooral zijn vrouw Gwen Thomas, met kleine bijdragen van een reeks muzikale vrienden, waaronder oud-Bettie Serveert-bandmaten Carol van Dijk en Peter Visser (waarmee hij enkele jaren geleden een reünietournee ondernam). Op donderdag 13 oktober wordt het album ten doop gehouden in Paradiso Noord, Tolhuistuin. In zijn begeleidingsband vinden we dan o.a. Fred Rosenkamp, die vroeger met Berends broer Jan in Lady Lake speelde. Rosenkamp is op het album te horen in “The Alchemist”, Visser in “Under The L”.
Website: http://www.bauertheartist.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Syndone - Terra Che Brucia
Afkomstig van "Eros & Thanatos" (Fading Records, 2016)

Album van de Maand oktober is “Eros & Thanatos” van de Italiaanse band Syndone. De band is het kindje van de Italiaanse toetsenist-componist Nik Comoglio. Zijn spel op uiteenlopende prachtige synthesizertypen én kerkorgel en dat van tweede toetsenist Gigi Rivetti op o.a. piano, clavinet en Hammond staan centraal. Gitaar is er zelfs nauwelijks te horen. Ook opvallend is de geladen, theatrale, maar niet over-the-top-zang van Riccardo Ruggeri. De muziek draagt vele sporen van de klassieke Rock Progressivo Italiano sound, maar kent ook invloeden uit jazz en pure klassieke muziek. “Terra Che Brucia” ('Brandende Aarde') start heel gevoelig met klassiek gitaarspel en Riccardo Ruggeri's gloedvolle zang, maar de majestueuze intrede van het gitaarorgel zorgt voor de overgang naar pure symfonische toetsensymfo, waarbij er in het slot ook een grote rol is voor een strijkerssectie.
Websites: http://www.syndone.it/ (tijdelijk offline)
en http://www.altrock.it/?wpsc-product=eros-thanatos-2
en https://www.facebook.com/syndone .

40 JAAR GELEDEN
Ragnarök – Dagarnas Skum / Foam Of The Days
Van het album “Ragnarök” (Silence, 1976)

Gek dat we nog nooit iets van het eerste album van Ragnarök hebben gedraaid. Onder de liefhebbers wordt het debuutalbum van deze Zweedse band namelijk gezien als een klein juweeltje. Ragnarök wordt al in 1972 opgericht. Het duurt dan echter 4 jaar voordat het eerste album verschijnt. De muziek van Ragnarök wordt wel eens gelabeld als prog-folk. Het titelloze eerste album laat wel een folk-element doorschemeren, maar wordt toch hoofdzakelijk gedomineerd door de meer melodieuze symfonische kant van de band. Zo horen we in het heerlijke gitaar- en fluitspel meerdere malen de spirit van Camel en zelfs Pink Floyd voorbij komen. In 1991 draaiden we al eens een nummer van een toen recent album, maar die latere Ragnarök-muziek was heel andere koek, gespeeld door een totaal andere bezetting.
Website: http://www.ragnarokprogg.se/en .

SPACE-PROG
Stardrive – Pulsar
van Stardrive (Columbia, 1974 / Wounded Bird, 2009)

Stardrive is de band van Robert Mason (ook lid van Blood Sweat & Tears). Met Stardrive maakt hij echter behoorlijk futuristische muziek, “Stardrive” is het tweede album en terwijl op het in 1973 verschenen debuut “Intergalactic Trot” Steve Gadd en Michael Brecker meedoen, is op het tweede album een totaal nieuwe cast te horen. Robert was een van de eerste toetsenisten die een polyfonische synthesizer gebruikte. Hij had daartoe zelf een ARP 2500 omgebouwd. De muziek op Stardrive kan nog het beste worden omschreven als een funked-up space-prog versie van E.L.P., Utopia of zelfs vroege Rick Wakeman. Wounded Bird bracht in 2009 niet al te beste remasters van beide albums op CD uit.
Meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=7872#discography .

HERUITGAVE
Sancious (& Tone), David - Again
- Move On
- Again (Part II)
Van "True Stories" / "Just As I Thought" (Arista, 1978/1979, BGO Records, 2016)

Na twee sterke progressieve jazzrockplaten voor Columbia/EPIC produceerde voormalig E Street-lid David Sancious het ambitieuze "Dance Of The Age Of Enlightenment". Helaas wilde het label het album niet uitbrengen, waarna de multi-instrumentalist een nieuw contract bij Arista afsloot, met medeneming van het afgewezen album. Maar ook Arista wilde eerst iets anders (lees: meer commercieel) uitgeven en dat werd het door Eddy Offord geproduceerde "True Stories". Dat is inderdaad een toegankelijke plaat waarop Yes-achtige harmoniezang, en met Ph.D. vergelijkbare toetsenprog centraal stonden. De later bij Santana toetredende zanger Alex Ligertwood had hierbij een hoofdrol, daarbij flink op de huid gezeten door Sancious' furieuze Moogspel. Het jaar erop ontbond laatstgenoemde zijn band Tone en ging met "Just As I Thought" meer de symfonische jazzrockkant op, vergelijkbaar met het werk van Bruford. Hij pakte ook de gitaar weer op en zijn met Allan Holdsworth vergelijkbare vloeibare, melodieuze spel, samen met Jeff Berlin, een van de bassisten, rechtvaardigt deze vergelijking. Deze twee schijven werden in 2001 door One Way Records op cd uitgebracht, maar zijn al sinds jaren alleen tegen hoge prijzen tweedehands te verkrijgen. Daarom is het goed dat BGO Records deze muziek weer goed verkrijgbaar heeft gemaakt met deze fris klinkende remaster, waarop de albums op één CD zijn gezet. Het boekje gaat vergezeld van een zeer uitgebreide biografie, waaraan Sancious zelf meewerkte. Overigens is Sancious tegenwoordig vooral actief als muzikant bij wereldberoemde artiesten als Sting, Peter Gabriel en Paul Simon, waardoor zijn al tijden aangekondigde soloplaat "The Treehouse Sessions" nog op zich laat wachten.
Website: www.davidsancious.com .

30 JAAR GELEDEN
Magnum - Vigilante
Afkomstig van "Vigilante" (Polydor, 1986)

Het was afgelopen week precies 30 jaar geleden dat het album “Vigilante” van de Britse band Magnum verscheen. Het was het album dat als reactie op het onverwachte doorbraaksucces van het voorgaande album “On A Storyteller's Night”, het commerciële succes verder moest uitdiepen. De band mocht gaan opnemen in de Mountain Studios in Montreux, met als producers Dave Richards en Roger Taylor, de laatste is inderdaad niemand minder dan de drummer van Queen. Website: http://www.magnumonline.co.uk/ .

NIEUW
Marillion – El Dorado
Van “F.E.A.R.: F*** Everyone And Run” (Intact / EARmusic, 2016)

Drie jaar heeft Marillion gewerkt aan het 18de studio album en dit keer hebben de heren ook bewust de tijd genomen om in alle rust het album af te ronden. Net als voorgaande keren konden de fans in een vroeg stadium intekenen voor het album. Deze keer besloot Marillion het niet in eigen hand te houden maar als grondleggers van het hele pledge-'gebeuren' (iets wat in ieder geval The Enid en Marathon zullen tegenspreken) met de grootste speler op de markt in zee te gaan: Pledge.com. Verschillende speciale edities waren verkrijgbaar, waaronder een ultieme editie met Blu-Ray die begeleidende beelden bij de muziek bevat, maar ook een unieke 5.1 mix. Let wel: via de reguliere kanalen is een inmiddels uit de handel genomen SACD op de markt gekomen, maar die bevat een niet door de band geautoriseerde up-mix van de stereoversie. Maar het gaat uiteindelijk om de muziek. De lijn van het voorgaande album “Sounds That Can't Be Made” wordt wel voortgezet maar waar dat album nog wat compacte songs bevat, zet “F.E.A.R.” vol in op meer uitgesponnen en dragende composities. Tel daarbij op de verhalende teksten van Steve Hogarth, die wederom een essentieel deel van het muzikaal palet vormen, en je hebt een album dat niet zomaar zijn geheimen prijsgeeft. Tekstueel heeft Hogarth zich duidelijk laten inspireren door de staat van de huidige wereld waar individualiteit steeds vaker voorop staat. Om het album goed te doorgronden is het ook aan te raden om zeker de eerste luisterbeurten het tekstboekje erbij te houden. Wat gelijk opvalt in het openingnummer is dat toetsenist Mark Kelly ruimschoots de gelegenheid krijgt zijn sfeervolle en rijke toetsenpartijen neer te leggen als leidraad waar de rest van de band overheen musiceert. Natuurlijk ontbreekt het niet aan de gitaarsolo's van Steve Rothery, die goed gedoseerd zijn, met als een van de hoogtepunten het laatste deel van “The Leavers”. Een album als dit heeft natuurlijk tijd nodig om te settelen, maar één ding is zeker: Marillion heeft weer een album uit gebracht dat de fans zal beroeren, maar ook verdelen. De nodige discussies zijn al gevoerd op de verschillende digitale media. De band speelt overigens op 6 en 7 december in Utrecht, Vredenburg. De concerten zijn echter al uitverkocht, net als het Marillion Weekend in Port Zelande in maart volgend jaar.
Website: www.marillion.com .

NIEUW
Kansas - The Voyage Of Eight Eighteen
Van "The Prelude Implicit" (InsideOut, 2016)

Afgelopen week verscheen met "The Prelude Implicit" voor het eerst sinds 2000 weer eens een studio-album van Kansas. Niet dat de band sindsdien niets van zich heeft laten horen. Integendeel: er werd veel getourd en de groep was ook in Nederland te aanschouwen. Wel waren de optredens vaak kort en de setlists ongeveer hetzelfde. Oorzaak van al deze zaken lag bij leadzanger Steve Walsh. Ondanks het respect voor hem voelde zijn vertrek in 2014 ook als een soort bevrijding voor de overblijvende Kansas-leden. Nieuwe leadzanger Ronnie Platt ging een aantal weken nadat hij Walsh verving al mee op tournee en plannen voor een nieuw studio-album werden vrijwel meteen wereldkundig gemaakt. Van InsideOut hoefde de band zich niet op singles te richten – sterker nog, het Duitse label wilde graag een progressieve rockplaat. Zal dat gaan lukken, zonder de belangrijkste songschrijvers van weleer in de gelederen? Jazeker: "The Prelude Implicit" laat klassieke Kansas horen, zoals de band in de tweede helft van de jaren zeventig klonk. Symfonische rock met soms haast hymne-achtige melodieën en ook een stevig randje, afgewisseld met wat meer naar AOR neigende pakkende melodieuze rockers. Meteen vanaf de eerste maten van opener "With This Heart" hoor je dat het goed zit en dat Platt een uitstekende vervanger van Walsh is. Zijn stem lijkt op die van zijn voorganger, zonder dat het een kopie is. Hij klinkt gedreven en emotioneel, waarbij Billy Greer voor de meer straighahead, down-to-the-floor afwisseling zorgt. Prijsnummer is "The Voyage Of Eight Eighteen", met ook een prachtrol voor het gedragen en meeslepende spel van violist David Ragsdale en rollende Hammondklanken van nieuwe toetsenist David Manion.
Website: http://www.kansasband.com/ .

NIEUW
Dear Hunter, The - A Beginning
Van "Act V: Hymns With The Devil In Confessional" (Rude Records, 2016)

The Dear Hunter bracht in 10 jaar tijd al 7 platen uit, waarvan er vijf, de nieuwe incluis, genummerd zijn van Act I tot Act V en vormen verhaaltechnisch een soort feuilleton. Daarnaast verschenen er in 2011 ook nog eens liefst 9 EP's, steeds vernoemd naar een kleur. Grote man achter The Dear Hunter is Casey Crescenzo, die The Dear Hunter begon als zijproject naast zijn emoband The Receiving End Of Sirens. Ook het vroege werkt van The Dear Hunter werd eerst bij de tien jaar geleden nog populaire emo-hardcore ingedeeld, maar zoals bij wel meer artiesten uit de emo-hoek het geval is (denk bijv. aan City & Colour), doken er allengs progressieve trekjes in de muziek op, die soms door de geëxalteerde vocalen wel wat weg heeft van Muse. "Act V" is muzikaal zeer eclectisch en zeker ook progressief te noemen, want naast meeslepende muziek die tussen alt. rock en progrock inzit, trakteert Casey ons op een enerverende muzikale carrousel, met ook op amusante en overtuigend neergezette korte uitstapjes naar pure rock 'n' roll en swing, om te eindigen met een gedragen slot over Mellotron(-achtige) tapijten. Op z'n minst fascinerend.
Website: http://thedearhunter.com/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Watt, Ben - Gradually
- Running With The Front Runners
Afkomstig van "Fever Dream" (Unmade Road, 2016)

Dit keer had Ben Watt geen 31 jaar nodig om een nieuwe soloplaat te maken. Twee jaar na "Hendra", de opvolger van zijn debuut-lp "North Marine Drive" uit 1983, verscheen enige maanden geleden "Fever Dream" zonder al teveel tamtam. Want dit keer heeft de voormalige partner van Tracy Thorn in Everything But The Girl ook geen gastrol van David Gilmour nodig. Wel gebleven is het prachtige gitaarspel van Bernard Butler, die vooral bekendheid verwierf met Suede. Dat gitaarspel vormt een mooie combinatie met Watts melancholieke songs, de no-nonsense ritmesectie van Martin Ditcham en Rex Horan en Watts progressieve impulsen. Dat laatste duikt onder meer op in de Moog-achtige injecties in "Running With The Front Runners". Het zijn van die elementen die van "Fever Dream" een fraaie progressieve singer-songwriterplaat maken. Ben Watt speelt samen met bassist Rex Horan op 7 oktober in Bitterzoet te Amsterdam.
Website: http://benwatt.com/.

LIVE–TIP
Schiller – Sommerregen
Van het album “Leben” (Island / Universal, 2003)

Schiller is de formatie rond elektronisch muzikant Christopher von Deylen. Zijn concerten zijn altijd een heus spektakel en in eigen land krijgt hij met gemak arena’s gevuld. In september en oktober zal dat ook weer gaan gebeuren, bij zijn tournee ter promotie van zijn nieuwe album “Future”, en wel door middel van een surround spektakel. Er zal geheid, net als bij voorgaande concerten, een aantal gasten opduiken om het een en ander vocaal in te kleden. Op woensdag aanstaande, 5 oktober, is hij in Oberhausen in de König-Pilsener-Arena te aanschouwen.
Website: http://www.schillermusic.com/ .

NIEUW / WERELD VOL MUZIEK / LIVE-TIP
Dharmawan, Dwiki - Forest (instrumental)
Van "Pasar Klewer" (Moonjune, 2016)

De Indonesische toetsenist Dwiki Dharmawan debuteerde vorig jaar op Moonjune Records met een jazzrockplaat, waarop hij werd bijgestaan door de Amerikaanse ritmesectie Chad Wackerman en Jimmy Haslip. De nu verschenen dubbelaar "Pasar Klewer" is uit een heel ander hout gesneden. Nou, eigenlijk uit vele soorten hout, want het is een zeer divers world fusion-album. We horen nu bijvoorbeeld traditionele Indonesische gamelan-muziek, maar de Israëlische klarinettist Gilad Atzmon zorgt ook voor klezmertrekjes en de Italiaan Boris Savoldelli leent zijn eigenzinnige praatzang aan enkele tracks. En dit alles gemengd met meer westers aandoende jazz. Zo nu en dan is er ook nu ruimte voor jazzrock, nog het meest in de Robert Wyatt-cover "Forest", die in zowel gezongen als in instrumentale vorm op "Pasar Klewer" is te vinden. Gitarist Mark Wingfield kan vooral in de instrumentale versie helemaal los gaan, waarbij zijn bijzondere, huilende legato gitaarlijnen invloeden blijk geven van onder meer Jeff Beck en Allan Holdsworth. Uiteraard kiezen we daarom voor deze versie. Trouwens: Dharmawan treedt op 14 en 15 oktober op in Den Haag, tijdens twee Indonesian Jazz Nights op het Koninklijk Conservatorium aldaar, waarbij ook diverse muzikale vrienden van de partij zullen zijn, zoals gitarist en labelgenoot Dewa Budjana, die zo fijn speelde op Dharmawans al aangehaalde vorige, "So Far So Close".
Website: http://www.moonjune.com/
en http://dwikidharmawan.net/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Syndone - Frammento / Area 51
Afkomstig van "Eros & Thanatos" (Fading Records, 2016)

Er gaat geen jaar voorbij of er verschijnt wel een pareltje van een album vanuit de Italiaanse progressieve rockscene. Vorig jaar was dat overduidelijk voor velen van ons “Skyline” van Barock Project; “Eros & Thanatos” van Syndone lijkt DE kandidaat voor 2016 te zijn. Na twee albums in de jaren 90 duurde het tot deze eeuw voor dat er weer enig teken van leven kwam van deze band. Maar sinds 2010 heeft men nu maar liefst vier albums afgeleverd. Syndone is nog steeds het kindje van de Italiaanse toetsenist-componist Nik Comoglio. Zijn spel op uiteenlopende prachtige synthesizertypen én kerkorgel en dat van tweede toetsenist Gigi Rivetti op o.a. piano, clavinet en Hammond staan centraal. Ook opvallend is de geladen, theatrale, maar niet over-the-top-zang van Riccardo Ruggeri. De muziek draagt vele sporen van de klassieke Rock Progressivo Italiano-sound, maar kent ook invloeden uit jazz en pure klassieke muziek. Zo arrangeerde Comoglio partijen voor o.a. strijkkwartet en is er fraai vibrafoonspel te horen. De bezetting van Syndone is in die zin bijzonder dat er geen gitarist in de band zit en het enige elektrische gitaarspel dat we horen zit in de laatste track van het album en dat is een mooie solo van... Steve Hackett! Opmerkelijk is echter bovenal het frisse en energieke karakter, dat Syndone gemeen heeft met landgenoten als Barock Project en Not A Good Sign. En laat nou de drummer van laatsgenoemde band ook op dit album spelen. Het moet ook gezegd worden dat de CD fantastisch klinkt en het artwork is tot in de puntjes verzorgd, waarbij de Italiaanse teksten zelfs zijn voorzien van een Engelse vertaling. Syndone heeft hiermee dus een schitterend album afgeleverd. De maand oktober trappen we af met de door vocoderzang gekenmerkte opener “Frammento”, gevolgd door de instrumental “Area 51” - en laat je niet in de luren leggen door wat je hoort: er doet ook op dit stuk geen gitarist mee.
Websites: http://www.syndone.it/ (tijdelijk offline)
en http://www.altrock.it/?wpsc-product=eros-thanatos-2
en https://www.facebook.com/syndone .

NIEUW
Townshend's The Deep End, Pete – The Sea Refuses No River
Van de DVD/CD-set “Face The Face” (Eagle Vision / Universal, 2016)

In 1985/6 was de The Who-componist/slaggitarist/zanger op tournee ter promotie van zijn solo-album "White City". Zo wist hij zich in deze The Who-luwe jaren in de kijker te spelen, mede door het hitsucces van het energieke "Face The Face". Verbazingwekkend is hier het uithoudingsvermogen waarmee Simon Phillips het nummer minutenlang op tempo houdt. In januari 1986 speelde Townshend met zijn begeleidingsband The Deep End op de MIDEM-beurs in Cannes. Gelukkig waren de camera's van het Duitse TV-programma Rockpalast erbij. Naast The Who lag in die jaren ook Pink Floyd op z'n gat, waardoor Pete's kameraad David Gilmour zomaar tijd had om hem te begeleiden (hij had het jaar ervoor trouwens ook al getourd met Bryan Ferry). Hij krijgt nog de ruimte voor een nummer van zijn soloplaat "About Face": "Blue Light", daarin komen de strakke blazers van The Kick Horns goed van pas. Simon Phillips, ook mee op tournee, krijgt hier zijn drumsolo. Naast "White City"-materiaal passeren ook enkele The Who-klassiekers de revue. Wij gaan luisteren naar “The Sea Refuses No River”, dat oorspronkelijk op Townsends album “All The Best Cowboys Have Chinese Eyes” uit 1982 te vinden is. Dat album is trouwens ook net heruitgebracht. In de studioversie niet, maar in deze live-versie wel natuurlijk met gitaarwerk van David Gilmour.
Website: http://petetownshend.net/ .

HERUITGAVE
Absolute Elsewhere - Earthbound / Future Past
Van "In Search Of Ancient Gods - An Experience In Sound And Music Based On The Books Of Erich Von Däniken" (Warner Bros, 1976 / 2016)

Het enige album van Absolute Elsewhere, "In Search Of Ancient Gods", staat bij veel progressieve rockliefhebbers te boek als een van de klussen van William Bruford, de beter als Bill Bruford bekende drummer. De symfonisch en elektronisch getinte spacemuziek is dan ook een vreemd, maar daarom niet minder genietbaar onderdeel van Brufords discografie. Belangrijkste man achter deze conceptplaat is toetsenman Paul Fishman, die later met Re-Flex enige bekendheid zou krijgen met eigenwijze synthipop. En naast bassist Jon Astrop treffen we gitarist Philip Saatchi aan, die onder anderen nog met Sam Brown en Eddie Howell zou gaan spelen. De LP ging in 1976 nog vergezeld van een luxe boekwerk, terwijl er zelfs een quadrafonische editie verscheen. Maar die luxe was er voor wat betreft heruitgaven op CD wel af. In 2006 verscheen weliswaar een versie in Japan, maar die was nogal prijzig. Daarna bracht het discutabele Tachika-label een goedkopere, van LP getrokken editie uit, die echter een stuk beter klonk dan de uit 2009 stammende editie van Wounded Bird, waarop de mix compleet geruïneerd is. Gelukkig kwam er onlangs in Japan in de serie Progressive Rock 1300 Collection een goedkope prima klinkende heruitgave uit, waar we vanavond de tweedelige symfonische rock-opener "Earthbound / Future Past" laten horen. Overigens produceerde de band nog een tweede plaat voor Warner, "Playground", dit keer met Andrew McColloch op drums, maar dat album ligt sindsdien onuitgebracht ergens in een archief.
Website: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=680 .

VAN EIGEN BODEM
Pluwin - Borduursel
Afkomstig van "Wenteltrap" (eigen beheer, 2005)

Violist/zanger Jurgen Houwers en gitarist Christian Kuiper leerden elkaar kennen aan het conservatorium in Enschede en formeerden in die tijd al de band Pluwin samen met twee Duitse muzikanten, bassist Martin Voss en drummer Christoph Mac-Carty (die overigens piano studeerde). In 2005 maakten ze samen het album “Wenteltrap” en het was ook rond die tijd dat een deel van de Xymphonia-redactie Pluwin aan het werk zagen in het Vestzaktheater in Enschede, tijdens een dubbelconcert met Lady Lake. Pluwin brengt een bijzondere mengeling van poëtische Nederlandstalige, bijna kleinkunst-achtige teksten, gekoppeld aan een begeleiding die we gerust prog-getint mogen noemen, waarbij de elektrische viool van Houwers het meest in het oog springende element is. De zang van Houwers is misschien niet het sterkste onderdeel van de sound van Pluwin maar past wel mooi bij de teksten, gevuld met bijzondere woordkeuzes. “Borduursel” is een mooi voorbeeld van die bijzondere Pluwin-sound en het is dan ook jammer dat de band het uiteindelijk in deze vorm niet gered heeft. Pluwin bestaat nog steeds maar de Duitse ritmesectie vertrok een paar jaar na dit album en Pluwin heeft zich nu met het aantrekken van een contrabassist toegelegd op het spelen van een breder repertoire in een akoestisch jasje. Overigens speelt Houwers tegenwoordig daarnaast ook met de organist en drummer van het inmiddels ter ziele gegane Lady Lake.
Website: http://www.pluwin.nl/ .

25 JARIG BESTAAN / LIVE-TIP
Angra – So Near So Far
Van het album “Aurora Consurgens” (Steamhammer, 2006)

Het Braziliaanse Angra viert dit jaar het 25-jarig bestaan. De muziek die de band maakt is voor het merendeel stevige progmetal. Dat de mannen echter ook subtiel en met veel gevoel en variatie nummers kunnen maken blijkt wel uit “So Near So Far” van Angra’s zesde studio-album “Aurora Consurgens” uit 2006. Om het 25-jarig jubileum te vieren toert de groep de wereld over. Helaas wordt Nederland niet aangedaan, maar er staan wel enkele concerten in Duitsland gepland in het voorprogramma van Tarja. Dichtbijzijndst is het optreden in de Live Music Hall in Keulen op 11 oktober. ...Dan den je misschien: 'hé, Tarja komt toch ook in de Metropool'. Dat klopt, op 22 oktober, maar niet met Angra (zie de concertagenda)...
Website: http://angra.net/ .