Uitzending Terugluisteren

Nr. 12

Op nummer 12 vinden we drie albums die op een zevende plaats in persoonlijke lijstjes zijn te vinden, maar ook een album dat bijna onderaan in twee lijstjes te vinden is.

Opeth - In Cauda Venenum (Nuclear Blast)
Wegens tijdgebrek hoort u geen nummer van dit album.

– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
“In Cauda Venenum” is het dertiende studioalbum van de Zweedse progressieve rockband Opeth, uitgebracht op 27 september 2019 via Moderbolaget en Nuclear Blast. Het werd uitgebracht in twee versies: een Zweedse versie en een Engelse versie. De nummers zijn zo goed als allemaal van middellange lengte en dat geeft ruimte voor veel variatie. Zowel tussen de nummers onderling als in de nummers zelf. Hoewel de band niet meer zo spijkerhard speelt als in het verleden is er weer volop afwisseling tussen harde en zachte stukken.
Website: http://www.opeth.com/ .

Mad Fellaz - “III” (eigen beheer)
U hoort: Leaf

– Op nummer 7 in de lijst van Chris:
Mad Fellaz bestaat al sinds 2010, debuteerde op CD in 2013, maar kwam met de release van album nummer drie pas op onze radar. De timing is perfect want met dit “III” hebben deze Italianen gelijk hun beste werk tot nu toe afgeleverd. Deze 8-mans formatie (2 gitaristen, bassist, drummer, toetsenist, fluitist/saxofonist, percussionist en zanger) brengt muziek die met beide benen in de rijke proggeschiedenis staat. En dan doelen we zowel op de Italiaanse als de wereldwijde. Maar Mad Fellaz kan zich ook zo ineens binnen een track transformeren in een jazzrockband. Het is die bijna kameleontische houding die de muziek ook spannend blíjft houden.
Website: http://www.madfellaz.com/.

GRICE – “One Thousand Birds” (Hungersleep Records)
U hoort: La Foresta Assente (The Electricians)

– Op nummer 9 in de lijst van René:
GRICE is het alter ego van componist, multi-instrumentalist en zanger Jim Peters. Met “One Thousand Birds” vervolgt hij zijn albumreeks vol atmosferische pop, waarin mede door de hulp van voormalig Japan-leden Richard Barbieri en in mindere mate Steve Jansen, geregeld een zelfde stemming wordt opgeroepen als op latere Japan-platen, het solowerk van David Sylvian en de albums van Rain Tree Crow en JBK. Het korte “La Foresta Assente (The Electricians)” is hier een uitstekend voorbeeld van, mede omdat naast Jansen en Barbieri ook 05Ric (Ric Byer) en Lee Fletcher meespelen.

– Op nummer 9 in de lijst van Herman:
Ik ben niet alleen liefhebber van archetypische progrock. Artpop, sfeerpop en wat voor naam je een vindingrijke kruising van New Wave, progressieve pop, ambient en andere vormen van in songs gegoten geluidskunst wilt geven, hebben mijn warme interesse. Vooral als je hoort dat de musici hun instrument op topniveau beheersen, maar hun spel in dienst van de song of de sfeer leggen. Je hoort dat bijvoorbeeld terug bij Japan, de soloprojecten van de leden, de vele afgeleide samenwerkingen en de navolgers in groepen als No-Man. GRICE hoort ook in dit rijtje.
Websites:
http://www.gricemusic.co.uk/
https://www.facebook.com/GRICEmusic/ .

Isildurs Bane & Peter Hammill - "In Amazonia" (Ataraxia)
U hoort: Under The Current

- Op nummer 7 in de lijst van Herman:
De opvallende samenwerking “In Amazonia” ontstond uit een goed bevallen gastoptreden van Peter Hammill tijdens een editie van de jaarlijks door Isildurs Bane georganiseerde IB Expo. Zowel Hammill als Isildurs Bane staan er beiden op hun eigen manier om bekend dat ze muziek produceren die zich niet zomaar voor je gewonnen geeft. Voor de combi geldt dit wellicht zelfs in verhevigde mate.
Websites:
https://www.isildurs-bane.se/
http://sofasound.com/.

Nr. 11

Maar liefst 5 albums delen de elfde plaats in de lijst: simpelweg van alle redactieleden de nummer 6 in de persoonlijke lijst.

Leprous – Pitfalls (InsideOut / Sony Music)
U hoort: Alleviate

– Op nummer 6 in de lijst van Aldwin:
Dit is de meest verrassende in mijn lijst. Het zesde album van Leprous wordt al aangeduid als het meest ambitieuze. Wat in ieder geval opvalt is dat er veel ruimte is gecreëerd voor strijkersarrangementen. Bij Leprous drongen de Muse-achtige progpop en invloeden van Tool zich altijd al sterk op, maar dat resulteert niet (meer) in een hermetisch dichtgesmeerd geluid. Nee, juist het uitgekiend gebruik van dynamiek en stilistische overgangen zorgt voor spanning en overtuiging, waarbij de altijd zeer emotioneel klinkende vocalen van Einar Solberg schitteren.
Website: https://www.leprous.net/ .

Rustici, Corrado + Peppino D’Agostino – “For The Beauty Of This Wicked World” (eigen beheer)
U hoort: The Knife Of Love

Op nummer 6 in de lijst van René:
De beroemde producer en begenadigde gitarist Corrado Rustici is een graag geziene gast in onze jaarlijsten. Dit jaar heeft hij mijn top 10 wederom weten te bereiken en wel met het mini-album “For The Beauty Of This Wicked World” dat hij samen met de op akoestische gitaren gespecialiseerde Peppino D’Agostino en twee gastmusici produceerde. Warmbloedige ballades, de bloedmooie gitaarsound van Rustici en een enkele jazzrockpassage. Het lijkt niet veel, maar het is bijzonder aangenaam materiaal, zoals de ballade “The Knife Of Love” bewijst.
Websites:
http://www.corradorustici.com/
http://www.peppinodagostino.com/ .

Magnus, Nick - “Catharsis” (Magick Nuns Records)
U hoort: A Widow In Black

– Op nummer 6 in de lijst van Chris:
Nick Magnus kennen de meeste mensen als toetsenist van Steve Hackett in de periode kort nadat hij Genesis had verlaten. Na jaren van activiteit als sessie-muzikant, brengt hij sinds 2004 met enige regelmaat een solo-album uit waarop hij zijn voorliefde voor volbloed symfo etaleert. Met “Catharsis” brengt hij een album dat niet anders als ambitieus te omschrijven valt. Hij haalde zijn inspiratie uit de streek de Ariège in de Franse Pyreneeën waarbij iedere song verwijst naar een landschap, gebouw of verhaal uit die regio. Het resultaat is warme symfonische rock met een bijna filmische en orkestrale inslag.
Website: http://www.magnus-music.com/ .

Far Meadow, The - "Foreign Land" (Bad Elephant Music)
U hoort: The Fugitive

– Op nummer 6 in de lijst van Herman:
Op "Foreign Land" geeft The Far Meadow opnieuw een krachtige draai aan klassieke progressieve rock, die door dat pittige karakter geen moment gedateerd klinkt. Het feit dat alle musici én zangeres Marguerita Alexandrou veel in hun mars hebben maakt samen met de uitstekende productie het luistergenot alleen maar groter. "Foreign Land" heeft een ronduit verslavende uitwerking!
Websites:
https://thefarmeadow.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/thefarmeadow/.

Fervent Mind – Tranquilize (Karisma Records)
U hoort: Strain

– Op nummer 6 in de lijst van Maurice:
 "Tranquilize" is het debuut van Fervent Mind. De meest voor de hand liggende invloed op de zeer op sfeer gerichte, uiterst dynamische postprog van de groep rond zangeres-componiste Live Sollid is toch wel Porcupine Tree. We horen zelfs enkele bijna letterlijke muzikale citaten. We ervaren dit nauwelijks als storend, doordat de persoonlijke spelstijl van de muzikanten en de vocalen van Live Sollid voldoende karakteristiek zijn en het spel met sfeertekeningen bijzonder doeltreffend werkt.
Website:
https://ferventmind.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/ferventmind/ .

Nr. 10

Op de tiende plek vinden we vier albums: vier nummers vijf uit persoonlijke lijsten.

Samurai Of Prog, The – “Toki No Kaze” (Seacrest Oy)
U hoort: The Spirits Around Us

– Op nummer 5 in de lijst van René:
Met “Toki No Kaze”, de zevende plaat van het collectief The Samurai Of Prog, zijn we aanbeland bij het album van de maand augustus van 2019. Deze door de Fin Kimmo Pörsti, de Fransman Marco Bernard en de Amerikaan Steve Unruh geleide groep, die per album in een andere samenstelling optreedt, begon met het uitbrengen van CD’s met covers van progressieve rockgrootheden, maar brengt de laatste tijd vooral eigen composities uit. “Toki No Kaze”, een thema-album rond het leven en werk van de Japanse filmmaker Miyazaki Hayao, bewijst dat de musici hierdoor een nog hoger niveau bereiken. De gloedvolle symfonische rock met prachtige melodieën en gevoelige solo’s boeit ruim 70 minuten. Zo ook “The Spirits Around Us”.
Websites:
https://www.seacrestoy.com/the-samurai-of-prog
https://www.facebook.com/thesamuraiofprog/ .

Essen, Frank van – “Sanctum” (Strings Attached Records)
U hoort: Introspection

– Op nummer 5 in de lijst van Chris:
Frank van Essen kennen we als drummer van Iona, waar hij overigens ook regelmatig de viool bespeelde en het is dat instrument dat hier alle ruimte krijgt. Van Essen laat horen een multi-talent te zijn, want naast dus dat hij tekent voor alle composities, speelt alle viool- en andere strijkerspartijen, drums, percussie en keyboards. Hij laat zich bijstaan door o.a. bassist Jimmy Johnson (bekend van o.a. Allan Holdsworth), saxofonist Sjoerd Visser en gitarist/toetsenist Dave Bainbride (bekend van Iona en Lifesigns). Wereldmuziek, folk en symfonische rock worden tot een bijzonder geheel gesmeed, een waar muzikaal hoogtepunt van 2019 voor mij.
Website: http://www.frankvanessen.com .

Trojka - Tre Ut (Apollon Records: PROG)
U hoort: Jakten

– Op nummer 5 in de lijst van Herman:
De uitgaven van het label Apollon Records ademen vaak de sfeer van de jaren zeventig, zónder dat de muziek bedaagd aandoet. De makers blijken dan ook vaak fris en jong. Niet anders is het bij Trojka uit het kunstzinnige Bergen. De Noorse stad welteverstaan. Trojka maakt speelse muziek waarbinnen proggy sferen en jazzy ritmes aangenaam verweven zijn. Daarbij gebruikt toetsenist veel elektrische piano en analoge synthesizers. De Canterbury Scene is dan ook een voor de hand liggende referentie. De Moog-solo's zijn soms zo virtuoos gespeeld en precies getimed, dat de stijl van Happy The Mans Kit Watkins in herinnering gebracht wordt.
Website: https://trojkabergen.bandcamp.com/music .

Lucy In Blue – In Flight (Karisma Records)
U hoort: Núverandi

– Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
Dit album markeert de eerste keer dat een band uit IJsland een Album van de Maand aanleverde. Lucy In Blue maakte op het in 2016 verschenen debuut naar psychedelische rock neigende prog, die zwaar beïnvloed was door muziek uit de jaren 70. Op de opvolger “In Flight” wordt nog duidelijk uit het jarenzeventigvaatje getapt, maar met een meer symfonische aanpak. Ja, de Pink Floyd-sferen druipen er nog steeds van af en we kunnen wegdromen bij heerlijke Rick Wright-achtige toetsentapijten en mooi gitaarwerk. Er wordt echter ook regelmatig van leer getrokken met een scheurende Hammond en King Crimson-achtige gitaren, ondersteund door een dijk van een ritmesectie. Toch heeft Lucy In Blue zeker een eigen identiteit. Een zeer afwisselend album – zoëentje die steeds beter wordt naarmate je hem vaker hoort.
Websites:
https://lucyinblue.bandcamp.com/album/in-flight
https://www.facebook.com/lucyinblue.

Nr. 9

Voor het eerst een plaats in de ranglijst met maar één album. Toevallig een band die erg gesteld is op cijfertjes. Hopelijk zijn deze Japanners blij met een negen.;-)

Lu7 – “3395” (Vega)
U hoort: Decade

– Op nummer 4 in de lijst van René:
“3395”, het vijfde album van het Japanse Lu7 was afgelopen jaar het album van de maand maart. We waren vooral te spreken over de progressie die de rondom gitarist Tsutomu Kurihara en toetseniste Luna Umegaki geformeerde symfonische jazzrockgroep toonde. Met name de toetsensound was eindelijk verlost van het wat cheesy geluid, waardoor de melodieuze, duidelijk aan Allan Holdsworth verwante gitaarsolo’s nog mooier uit de verf kwamen. Het slotstuk “Decade” is hier een prima voorbeeld van.
Websites:
http://www.lu7.biz
https://www.facebook.com/lu7japan/.

Nr. 8:

Opnieuw een plaats met maar één album: we zijn nu al toegekomen aan een derde plek uit een persoonlijke lijst.

Big Big Train – Grand Tour (English Electric Recordings)
U hoort: Homesong

- Op nummer 3 in de lijst van Maurice:
Op de afgelopen twee studio albums na het “English Electric”-tweeluik maakte Big Big Train langzaam ruimte voor iets meer folk-invloeden in het bandgeluid. Beide opvolgers zijn zeer goed ontvangen, maar op mij hadden ze niet de (muzikale) impact van de voorgangers. Nu met “Grand Tour” keert de Britse band terug naar het volle symfonische geluid en wordt voor het eerst in de huidige incarnatie thematisch de eigen landgrenzen overschreden. Na een reeks albums met de Engelse geschiedenis en de historische achtergrond van het Engelse landschap als inspiratie werd het werd hoog tijd voor het verleggen van de aandacht. En dus gaat de band op reis. In 17de- en 18de-eeuwse traditie gaat de luisteraar op "Grand Tour" langs culturele ijkpunten. Ik ben zeer content met het album, dat “English Electric” zeker naar de kroon steekt.
Website: https://www.bigbigtrain.com/.

Nr. 7:

Op de zevende plek ook weer een album dat in twee persoonlijke lijstjes is te vinden.

Electric Asturias – “Trinity” (eigen beheer)
U hoort: Wuthering Heights

– Op nummer 10 in de lijst van Chris:
Met terugwerkende kracht ontdekten wij de band Electric Asturias, ten tijde van het in januari verschenen derde album “Trinity”. Onder leiding van oerlid/bassist/componist Yoh Ohyama wordt instrumentale symfonische rock neergezet met af en toe een jazzrock-insteek, maar ook soms klassieke momenten. Dat laatste komt vooral door de grote rol die toebedeeld is aan violiste Tei Sena, die we gerust een virtuoos op haar instrument kunnen noemen. De kunsten van de overige leden zijn ook niet misselijk - en dat maakt de muziek van Electric Asturias tot een ware muzikale achtbaan.

– En zelfs op nummer 3 in de lijst van René:
Zoals de titel al aangeeft is “Trinity” de derde plaat van Electric Asturias. Deze Japanse band is min of meer voortgekomen uit Asturias, de formatie rondom muli-instrumentalist Yoh Ohyama. De frivole instrumentale muziek van dit vijftal heeft met name in het vioolspel duidelijk kenmerken van klassieke muziek en folk, maar weet dit te verpakken in gloedvolle symfonische (jazz)rock. Er zijn passages die doen denken aan U.K. en Jerry Goodman, maar een vergelijking met Kansas' instrumentale virtuositeit is ook niet gek, zoals ook “Wuthering Heights” (geen cover!) duidelijk maakt.
Websites:
https://msmtr2.wixsite.com/ele-as
https://www.facebook.com/ElectricAsturias .

Nr. 6:

Op plek 6 vinden we opnieuw vijf albums! Vier daarvan blijken de persoonlijke nummer 1-albums van evenzovele redactieleden, die dus alle vier maar in één lijst voorkomen.

Moonrise - Travel Within (Lynx Music)
U hoort: The Answer

- Op nummer 1 in de lijst van Aldwin:
"Travel Within" is het vierde album van Moonrise sinds het debuut in 2008. De eerste drie albums verschenen vrij snel achter elkaar; daarna heeft het 7 jaar geduurd voor er dit jaar “Travel Within” van dit Poolse project verscheen. Er blijkt een nieuwe zanger gevonden, in de vorm van Marcin Staszek. Hij zingt teksten van Millenium-zanger Łukasz Gall (die zelf het slotnummer zingt). Staszek legt een meevoelbare emotie in deze neoprog, die voldoende afwisseling, dynamiek, kleur en spanning heeft om van begin tot eind te boeiend te blijven. Het album heeft ook een volle, gelaagde productie meegekregen.
Websites:
https://www.facebook.com/Moonrise-146440865394699/
https://lynxmusic.pl/index.php/component/muscol/M/7-moonrise/408-travel-within-digipak .

Dezolve – “Area” (King Records, 2019)
U hoort: Beat The Moments

– Op nummer 1 in de lijst van René:
Via het webforum Progressive Ears leerde ik dit jaar het Japanse kwartet Dezolve kennen. De vier jonge musici brachten in het voorjaar al hun vierde CD uit. De aantrekkelijke mix van bombastische jazzrock, gelikte fusion en complexe progressieve rock wist me vanaf de eerste beluistering mee te slepen, mede doordat de heren niet alleen fantastisch musiceren, maar tevens een uitstekend oor hebben voor diepgaande arrangementen en verrassende composities. Vandaar met stip op 1.
Website: https://www.dezolve.net/ .

Barbosa. Tiago – Half Full (Hitherto Unknown Records)
U hoort: Walk Again

- Op nummer 1 in de lijst van Maurice:
DE verrassing van het jaar was voor mij wel het optreden van Tiago Barbosa tijdens het Marillion Weekend in Lissabon. Wat een aangename persoon is dat, die met zijn op Peter Gabriel geënte muziek de zaal zeker op zijn hand kreeg! Barbosa is al een doorgewinterde artiest, die ooit begon bij Forgotten Suns. Met deze de neoprogband maakte hij twee studio-albums, terwijl hij tegelijkertijd ook lid was van de jazz/bluesband Casual Attraction. Kortom: Barbosa is muzikaal breed onderlegd. “Half Full” is een echte singer-songwriterplaat met veel ingetogen songs, met de piano als basis. Tiago weet veel van zijn brede muzikale oriëntatie op dit album te verwerken, maar het is vooral zijn fijne expressieve stem die opvalt. Zes jaar heeft Tiago Barbosa aan dit album gewerkt en het is dan ook een echt een 'labour of love', waar ook de mooie afwerking van het 36 pagina's tellende boekwerk met mooie illustraties van getuigt.
Websites:
http://tiagobarbosamusic.com/
https://www.facebook.com/TiagoBarbosaMusic/ .

FEM (Forza Elettromotrice) - "Mutazione" (eigen beheer)
U hoort: La Cora Delle Cose

– Op nummer 1 in de lijst van Herman:
FEM (Forza Elettromotrice) bracht ons al helemaal aan het begin van het jaar "Mutazione". Dit tweede volledige FEM-album laat een fantastische nieuwe zanger horen. Deze Alessandro Graziano heeft soepele, wendbare tenor. Warm, helder, doorvoeld en technisch volmaakt - super-Italiaans, maar niet te theatraal. Voor de rest is de bezetting gelijk gebleven, wat weer veel prachtig spel op elektrische gitaar en 'vintage' klinkende toetsen garandeerd. Toch is er nog één opmerkelijke toevoeging aan de vaste bezetting: Pietro Bertoni - op het debuut al even te gast - die zowel trompet, trombone, eufonium als metallofoon bespeelt. In zijn eentje zorgt hij dus voor blazersarrangementen, die diverse composities extra vol laten klinken.
Website: http://www.femprogband.it/.

Huis – Abandoned (Unicorn Digital)
U hoort: We Are Not Alone

– Op nummer 8 in de lijst van Maurice:
Net als op de voorgangers het geval was, grijpt de Canadese band rijkelijk terug op neoprog. Zo kan het titelnummer van “Abandoned” zich meten met het beste van IQ. Met “The Giant Awakes” wordt naar een hogere versnelling geschakeld, wat resulteert in een AOR-kraker. Conceptueel zijn de nummers met elkaar verbonden door de centraal thema's verlies en eenzaamheid. Waar Huis nog steeds in uitblinkt zijn de sterke melodielijnen. Af en toe hoor je wat Mystery-maniertjes in de composities terug, zoals het begin en einde van “Caducée”. Gek is dit niet, aangezien Mystery-bandleider Michel St-Pere ook hier de gitarist van dienst is.

- Op nummer 4 in de lijst van Aldwin:
Huis bestaat tien jaar, wat gevierd wordt met het nieuwe, derde album “Abandoned”. Met zijn 72 minuten in lengte, met daarbij 4 tracks van boven de 9 minuten, is “Abandoned” een behoorlijke brok muziek die je voorgeschoteld krijgt. Maar het staat niet voor niets op de 4e plek in mijn lijst.
Website: https://www.huisband.com/ .

Nr. 5:

Op de vijfde plek weer eens één titel, die in twee lijsten voorkomt.

Eveline's Dust – K (Giant Electric Pea)
U hoort:

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
In 2016 verscheen na een crowdfunding campagne het eerste volledige album van het Italiaanse Eveline’s Dust, “The Painkeeper”. Een fraai album met een dito concept. Ook het nieuwe, tweede album kwam tot stand met behulp van crowdfunding. Het album is kortweg “K” getiteld en verhaalt over K, een jonge vrouw die is getroffen door een ongeneeslijke ziekte. Muzikaal is het een mix van neoprog en jazzrock, waarbij het gebruik van saxofoon en dwarsfluit opvalt. Maar er klinken nog veel meer invloeden in de muziek van Eveline’s Dust door. Dit alles maakt dat “K” een zeer gevarieerd album is geworden. Deze jonge band levert opnieuw een prima product af.

– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
Ik ben niet de enige buiten Italië die kickt op jonge progbands uit dat land. Hier ter redactie zijn er al wel meer te vinden, maar ook in Groot-Brittannië. IQ- en GEP-baas Michael Holmes kreeg het uit Pisa afkomstige Eveline's Dust in de peiling. Als resultaat verschijnt het tweede volwaardige album van de Italianen via die Britse U-bocht. Waar overigens veel generatiegenoten zich bedienen van de moedertaal, kiest Eveline's Dust toch liever het Engels en doet dat behoorlijk accentloos. Maar waar je vooral vanaf de eerste maat voor valt is de onbegrensd lijkende muzikaliteit van het kwartet. En de composities zijn van dusdanige aard dat ze spannend zijn én pakkend, waardoor je blijft luisteren en je je daarbij nooit gaat vervelen.
Website: https://www.evelinesdust.com/ .

Nr. 4:

Op de vierde plek twee albums die beiden in twee individuele lijstjes te vinden zijn.

Abraham, Lee – Comatose (Festival Music)
U hoort: Comatose: (iii) Realisation

– Op nummer 4 in de lijst van Chris:
Lee Abraham is al een flink aantal jaren een vaste waarde in de progscene met zijn toegankelijke stevige neoprog. Was “The Seasons Turn” (2016) een onvervalst neoprogalbum en “Colours” (2017) een waar melodic rock- / AOR-album, met “Comatose” laat hij horen nog meer in zijn mars te hebben, zonder de liefhebbers van zijn vorige albums van zich te vervreemden. Een conceptalbum over een man die een zwaar auto-ongeluk krijgt, waarbij we hem volgen vanaf het moment van de crash tot aan in het ziekenhuis en misschien nog wel verder. De hoofdpersoon wordt vertolkt door Marc Atkinson (Riversea en Moon Halo) en dat is niets anders dan een briljante keus van Lee Abraham, want met zijn stem is Atkinson in staat om ons mee te laten voelen met die hoofdpersoon. “Comatose” is heerlijke luisterervaring.

– Op nummer 2 in de lijst van Aldwin:
“Comatose” is het 6de studioalbum van de Brit Lee Abraham. Het is een conceptalbum, maar ook een neoprogalbum, waarbij Abraham heel bewust gekozen voor één vocalist, namelijk Marc Atkinson (Riversea). Doordat hij echter voor een groter muzikaal canvas heeft gekozen is er ook meer ruimte voor instrumentale passages. Die zet hij met verve neer, waarbij hij dan ook een aantal zeer sterke gitaarsoli uit zijn mouw schudt. Met "Comatose" heeft Lee Abraham zijn sterkste album tot nu toe afgeleverd, waarop hij de balans tussen een vertrouwd geluid en nieuwe dingen proberen perfect heeft weten te vinden. Meeslepend!!
Website: http://leeabraham.co.uk/ .

Barock Project – Seven Seas (Immaginifica)
U hoort: The Ones

– Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
Ik ben al een paar jaar liefhebber van de muziek van het Italiaanse Barock Project. Vooral het album “Skyline” uit 2015 wordt regelmatig uit de kast gehaald. Het dit jaar verschenen 6de album, “Seven Seas”, is opnieuw een muzikaal avontuur waarop de band wederom mooi opgebouwde symfonische rockcomposities ten gehore brengt. Bandleider/componist/toetsenist Luca Zabbini verraadt regelmatig zijn klassieke leerschool, zowel met de melodievoering, de harmonieën als de tentoongespreide virtuositeit in de soli.

- Op nummer 3 in de lijst van Herman:
Deze Italiaanse groep consolideert op album nummer zes de vorm van de sterke en succesvolle voorganger "Detachment". Zelfs de bezetting is op “Seven Seas”identiek, bepaald niet vanzelfsprekend voor de band rond onbetwist leider Luca Zabbini. Bijzondere vocale gast is Durga McBroom, die o.a. "Great Gig In The Sky"-achtige woordeloze vocalen leent aan slotnummer "The Ones", over een piano-akkoordenreeks die ook duidelijk knipoogt naar die van Richard Wright in het Pink Floyd-origineel. Andere songs, waaronder het titelstuk, laten een iets heavier bandsound horen. Op andere momenten, vooral in de 'single' "I Call Your Name" experimenteren Zabbini en co. met groots klinkende meerlagige zangpartijen. Met 11 composities, waaronder drie van rond de 10 minuten, is "Seven Seas" net als "Detachment" weer een flinke muzikale kluif, maar wel een toegankelijke en welluidende.
Website: http://www.barockproject.net/ .

Nr. 3

Op nummer drie vinden we twee albums, die allebei voorkomen in de lijsten van zowel Chris als Maurice, die beide albums hoge plaatsen toebedelen.

Moon Halo – "Chroma" (eigen beheer)
U hoort: The Veil

– Op nummer 4 in de lijst van Maurice:
Op de valreep van het jaar 2019 verscheen er nog een album waarvan ons hart sneller gaat kloppen, namelijk het debuutalbum van Moon Halo. Op basis van een blik op de line-up zou je verwachten dat Moon Halo dus eigenlijk Riversea is met een andere toetsenist, maar dan gaan we muzikaal wel wat erg kort door de bocht. Ja, er is onvermijdelijk muzikale verwantschap: beide groepen maken toegankelijke melodieuze rock. Maar daar waar Riversea duidelijk een symfosound heeft, kiest Moon Halo meer voor een insteek die zich richt op moderne pop en rock met een progressieve tintje. In de wat langere songs is een vergelijking met Marillion of Pink Floyd snel te maken, maar Moon Halo rockt soms meer (met zelfs in één song een ZZ Top-achtige gitaarriff) of voegt pop-invloeden toe waardoor we ook aan The Alan Parsons Project moeten denken.

- Op nummer 1 in de lijst van Chris:
Met mijn nummer 1 van het jaar 2019 smokkel ik een beetje, want officieel komt dit album pas in januari 2020 uit. Diegenen die hem voorbesteld hadden, kregen hem echter al ruim voor de kerstdagen in huis. Dit is het eerste album van Moon Halo, dat in de kern bestaat uit toetsenist Iain Jennings, zanger Marc Atkinson en bassist David Clements. De eerste kennen we als toetsenist van Mostly Autumn en de andere twee heren kennen we van Riversea. De beide albums van laatsgenoemde groep behoren wat mij betreft tot het mooiste op het gebied van de melodieuze, sfeervolle symfo van het afgelopen decennium. En zodoende ben ik altijd geïnteresseerd in alles waar zanger Marc Atkinson bij betrokken is. De man heeft een stem in de categorie 'fluwelen schoonheid' die mij altijd gelijk diep weet te raken. Daarnaast is hij ook nog eens een zeer verdienstelijke tekstschrijver. Moon Halo tapt deels uit hetzelfde muzikale vaatje als Riversea, maar heeft ook een rockende kant.
Website: http://www.moonhalomusic.co.uk .

Chasing The Monsoon – No Ordinary World (Immrama Records)
U hoort: Circles Of Stone

- Op nummer 3 in de lijst van Chris:
Chasing The Monsoon is een project van bassist Ian Jones (Karnataka), producer/toetsenist/zanger Steve Evans, gitarist Ian Simmons en zangeres Lisa Fury. Ooit begonnen als een project nadat de Britse neoprogband Karnataka op zijn gat lag met als doel om een album te maken dat de klankwereld van Karnataka verbond met die Enigma en Mike Oldfield. Ambitieus plan, maar Chasing The Monsoon is daarin wat mij betreft méér dan geslaagd, ook al heeft het ruim 12 jaar geduurd voordat het album eindelijk af was. Al die jaren werk heeft echter wel zijn vruchten afgeworpen want “No Ordinary World” is wat ze zo mooi noemen ‘ear candy’ door de combinatie van fraaie songs, schitterende zang en gitaarsoli en tot in de details kloppende productie.

- Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
Het werkstuk levert bij eerste beluistering inderdaad precies dát wat men beloofde: we herkennen de sound van Karnataka ten tijde van “Delicate Flame Of Desire”, we horen de ambient soundscapes van Enigma en de bijbehorende stemmensamples hier en daar, maar het gitaarwerk heeft wel weer meer weg van Steve Rothery dan Mike Oldfield. Wat we zeker niet hadden verwacht zijn Yes-trekjes in de muziek. Want hoewel Lisa Fury het merendeel van de vocalen voor haar rekening neemt, is het ook Steve Evans die af en toe op de voorgrond treedt als zanger. Die Evans is dus de albumproducer, die tevens tekent voor alle toetsenpartijen, drums en programmering. Zijn zangstem lijkt erg veel op die van Benoit David en Trevor Horn. Die laatste is ook een referentie die te binnen schiet bij het aanhoren van de schitterende productie.
Website: https://chasingthemonsoon.com/ .

Nr. 2:

De spanning stijgt... Alle persoonlijke nummer één-albums zijn de revue al gepasseerd. Dat betekent dat de bovenste plaatsen gevuld zijn met door de redactie breed gedragen titels.

Wyatt, Frank & Friends - “Zeitgeist” (eigen beheer)
U hoort: Twelve Jumps

- Op nummer 8 in de lijst van Chris:
“Zeitgeist” is een project dat 5 jaar nodig had om tot volle wasdom te komen. In eerste instantie opgezet als een Happy The Man-reünie, werd het project meer en meer een solo-project voor Frank Wyatt. In de tussentijd zat het hem niet mee: gezondheidsproblemen en ook de nodige technische akkefietjes zouden voor flinke vertraging zorgen. Maar uiteindelijk kwam het album er. Zo horen we dat Frank Wyatt zich muzikaal heeft omringd met nagenoeg iedereen waarmee hij in en om Happy The Man heeft samengewerkt. Laten we stiekem hopen dat “Zeitgeist” nog niet Wyatts laatste muzikale wapenfeit is, want de wereld wordt een beetje mooier van deze muziek.

- Ook op nummer 8 in de lijst van Herman:
Het was jammer dat de Happy The Man-reünie in 2004 beperkt bleef tot slechts één album. Bijzonder opgetogen waren we over het feit dat in de muziek van de afgeleide bands Pedal Giant Animals en Oblivion Sun zoveel van die typische HTM-kenmerken waren te vinden. Die composities vol caroussel-figuren, die dartele analoge toetsensolo's, de vernuftige ritmiek... Helemaal in onze sas waren we alweer een half decennium geleden met de aankondiging dat toetsenist/componist Frank Wyatt een album vol nieuwe muziek wilde creëren met hulp van zoveel mogelijk HTM-alumni. De eerste helft van het nu uiteindelijk verschenen “Zeitgeist” is precies dát, klinkt zeer herkenbaar en voelt als een muzikaal thuiskomen.

- Op nummer 7 in de lijst van Maurice:
Ondanks alle medewerking van ex-Happy The Man-collega's en anderen is "Zeitgeist" wel degelijk een Frank Wyatt-CD geworden. Hij was namelijk al tijden bezig een klassieke compositie te schrijven. Gedurende het project voelde het logisch voor hem deze compositie toe te voegen. Het vierdelige "Perelandra", geïnspireerd op C.S. Lewis' "Space Trilogy" is een gedurfde onderneming, waarop Wyatt gesamplede instrumenten via zijn keyboards tot leven brengt. Deze labour of love moet zeker in de jaar lijst.

- En zelfs op nummer 2 in de lijst van René:
In november verscheen dan eindelijk de langverwachte langspeler van de voormalige toetsenman en blazer van Happy The Man, Oblivion Sun en Pedal Giant Animals, Frank Wyatt. Wat aanvankelijk bedoeld was als een soort Happy The Man-reünie veranderde onder invloed van gezondheidsproblemen, computergedoe en andere misère gaandeweg in een soloproject. Gelukkig wist Wyatt wel talloze muzikanten aan zich te binden met wie hij in zijn lange muziekleven heeft samengewerkt. Vandaar dat “Zeitgeist” grotendeels duidelijk in het rijtje van genoemde bands past. De uitzondering zit ‘m in het vierdelige modern klassieke stuk “Perelandra”, dat het tweede deel van de CD vult. “Twelve Jumps” werd geschreven met superdrummer Ron Riddle, bekend van “Crafty Hands” en de 2000-reünie, in gedachte.
Website: https://frankwyattmusic.com/ .

Nr. 1

Slechts één puntje meer dan Frank Wyatt scoort de uiteindelijke nummer één, die in één persoonlijke lijst minder voorkomt, maar door hogere plekken nét dat puntje extra wist te scoren.

Freedom To Glide – Seed (Ruby Storm Records)
U hoort: Escape To Survive

– Op nummer 7 in de lijst van René:
Met “Seed”, het derde deel van een anti-oorlogstrilogie, staat Freedom To Glide opnieuw in mijn jaarlijst. De songcyclus van het duo Pete Riley en Andy Nixon heeft steeds weten te boeien door de Pink Floyd-achtige benadering en verhalende composities. “Seed” is een waardige afsluiter van de op de Westerse oorlogen uit de 20ste eeuw geïnspireerde CD’s, die benieuwd maakt naar de vervolgstappen van Freedom To Glide.

- Op nummer 4 in de lijst van Herman:
Met het oorlogstriolgie-slotdeel “Seed” krijgt Freedom To Glide het voor elkaar om een loodzwaar onderwerp te gieten in bijzonder welluidende songs. Die blijken los van elkaar kunstig afgewerkte composities met sterke zanglijnen en vooral ook prachtig gitaarwerk. Samen vormen ze een krachtig geheel, waarbij muzikale verwijzingen over en weer bijdragen aan de strakke spanningsboog. Hoewel Freedom To Glide ondertussen allang de voor de hand liggende Pink Floyd-referenties ontstijgt, zouden de vele fans van die populaire groep eigenlijk allemaal ook “Seed” moeten horen.

- En zelfs op nummer 2 in de lijst van Chris:
Met derde album “Seed” heeft het Britse duo Freedom To Glide op indrukwekkende wijze een trilogie van albums afgesloten, die begon met het in 2013 verschenen “Rain”, 3 jaar later gevolgd door “Fall”. Drie albums die gezamenlijk de twee grote oorlogen uit de 20ste eeuw behandelen. Was “Rain” gericht op de Eerste Wereldoorlog, “Fall” ging als thema verder naar de Tweede Wereldoorlog en met de name oorlogsveteranen en hun problemen. “Seed” focust op indrukwekkende wijze in op één hoofdpersoon die aan het begin van het album even terug bij zijn familie is, maar die weet dat hij weer terug moet naar de hel op aarde: het front in de Eerste Wereldoorlog. Het is die focus gekoppeld aan de uitstekende songs van Freedom To Glide dat “Seed” tot zo’n meeslepend album maakt. Dit is echt een album dat op maar één manier tot je kan worden genomen en wel in één sessie van de eerste tot de laatste noot.
Website: http://www.freedomtoglide.com .