NIEUW
Smile, The – No Words
– Foreign Spies
Van “Cutouts” (XL Recordings, 2024)

In juni 2022 lieten we u kennismaken met The Smile, wat toen een zijproject leek naast Radiohead, met twee van de prominentste leden van die Britse groep: zanger Thom Yorke en gitarist/toetsenist Jonny Greenwood plus drummer Tom Skinner, afkomstig uit de hippe Londense jazzscene en vooral bekend van Sons Of Kemet. Ondertussen lijkt The Smile de naam 'zijproject' ontgroeid, want van Radiohead hebben we al een tijd niets gehoord, terwijl van The Smile nu al het derde album is verschenen. Dit “Cutouts” volgt nog geen 9 maanden na het bij ons niet aan de orde gekomen “Wall Of Eyes”. De titel doet vermoeden dat het restjes betreft en vele critici hebben het werkstuk minder met sterren overladen dan de eerdere uitgaven. Wij zijn echter behoorlijk gecharmeerd van “Cutouts” dat in ieder geval wel uit dezelfde opnamesessies als “Wall Of Eyes” stamt. Kritiekpunt is dat sommige tracks wat schetsmatig overkomen en zo nogal onaf aandoen, maar wij horen toch vooral wel degelijk met veel zorg gemaakte sfeertekeningen, waarin Skinner op momenten wat minder te doen heeft en Greenwood zijn afgelopen jaren aangescherpte soundtrackcomponeervermogens kan botvieren. Neemt niet weg dat wel degelijk ook songs met kop en staart op “Cutouts” staan met opwindende (sommigen zullen het woord 'nerveuze' in de mond nemen) ritmiek. Albumopener “Foreign Spies” willen we, ondanks het feit dat-ie als vooruitgesnelde single al een tijdje uit is, u niet onthouden. Het sluit namelijk mooi aan op onze Vangelis-hulde van vorige week (naar aanleiding van de André Kuipers-film “Beyond: Ode To The Earth”). We zijn namelijk bepaald niet de eersten die in dit nummer een onvervalste Vangelis-tribute horen. De ruimtelijke synthsounds lijken zo uit een Yamaha CS 80 te komen en weggeknipt uit de soundtrack van “Bladerunner”, ware het niet dat uiteindelijk Yorke met zijn onmiddelijk herkenbare zang invalt. Om het evenwicht te herstellen laten we met “No Words” ook een ritmisch gedreven song horen, waarin overigens ook fraaie synth-lijntjes zijn te ontwaren. En zo is dit album op momenten tevens een muzikaal broertje van het nieuwe Efterklang-werk, om zo nog een link te leggen met de uitzending van vorige week.
Websites:
https://www.thesmiletheband.com
https://www.facebook.com/thesmiletheband.

NIEUW / LIVE-TIP
Buckle, Ebony – Hearts Get Started
- Run
Van “Hearts Get Started” (eigen beheer, 2024)

Volgers van Xymphonia weten dat we Solstice een warm hart toedragen. Sinds een aantal jaar is Ebony Buckle een vaste waarde geworden in de band van Andy Glass en co. Zij werd in 2022 gevraagd om bij een aantal shows het voorprogramma te verzorgen. Dat maakte toen zo veel indruk dat de van oorsprong Australische Buckle gelijk werd ingelijfd als vaste achtergrondzangeres. Op het tiende Progdreams Festival in 2023 was zij samen met Solstice een van de optredende acts en wist het publiek te betoveren met haar vaak dromerige pop-prog. Ze speelde veel van haar in 2021 verschenen debuut “Disco Lasers” en we waren gelijk onder de indruk. Een jaar later, jongstleden 30 maart, deed Solstice wederom Zoetermeer aan. Buckle deed opnieuw het voorprogramma en stal bovendien ze toch wel een beetje de show toen ze bij Solstice de leadvocalen mocht verzorgen in het nummer “Earthrise”. In haar soloset speelde ze al veel nummers van het toen nog niet uitgebrachte “Hearts Get Started”. Dit afgelopen week verschenen tweede album is net als haar eerste album gevuld met een tiental compacte verhalende miniatuurtjes waarbij Ebony je bij de hand neemt op reis door deze muzikale avonturen. De totstandkoming van de nummers overspant een flinke periode, van vrij recent tot teruggaand naar het begin van haar carrière. Toch vormen ze een mooi geheel, waarbij de nadruk ligt op stemmige ballades op pianobasis, in de beste Britse traditie. Buckle kan zeker geschaard worden onder de categorie songsmeden à la bijvoorbeeld Karine Polwart of Judie Tzuke. Ook op “Hearts Get Started” wordt ze natuurlijk weer bijgestaan door haar partner, Nick Burns. We legden in het verleden al eens de link naar het vroege werk van Kate Bush maar die vergelijking is natuurlijk vrij voor de hand liggend. Op “Hearts Get Started” horen we in de klassiek geschoolde stem van Buckle daarnaast het soort vocale prestaties zoals we die kennen van bijvoorbeeld een jonge Annie Haslam: zeker in het titelnummer zijn er qua timbre overeenkomsten te ontwaren met dat van Haslam. We hebben twee nummers uitgekozen: het genoemde titelnummer en het meer uptempo “Run”. Het mooie is dat we Ebony Buckle volgend jaar vrij dicht bij huis live kunnen gaan bewonderen. Zij zal het voorprogramma gaan verzorgen tijdens Anneke Van Giersbergens bandtournee, die ook de Hengelose Metropool-vestiging aandoet en wel op 28 maart.
Websites:
https://www.facebook.com/ebonybuckleofficial
https://ebonybuckle.bandcamp.com/album/hearts-get-started .

NIEUW
Returned To The Earth – Stalagmite Steeple
Van “Stalagmite Steeple” (GEP (ofwel Giant Electric Pea), 2024)

Returned To The Earth is al sinds 2016 bezig, maar komt vandaag met het onlangs verschenen vijfde album “Stalagmite Steeple” pas voor het eerst aan bod in Xymphonia. Het 8 jaar geleden simpelweg “Returned To The Earth” getitelde debuut was dan ook nog een eigenbeheer-aangelegenheid met 'puur voor de fun' opgenomen songs van de hand van Robin Peachey. Hoewel zelf verantwoordelijk voor de zang alsmede gitaar- en toetsenpartijen wist én weet hij zich verzekerd van de medewerking van o.a. zijn broer Steve, die aanvullende synthesizers bespeelt. In de loop der jaren pakte Peachy het steeds serieuzer aan en heeft een fijnzinnge artrockstijl ontwikkeld waarin ruimtelijkheid, sfeeropbouw en emotionaliteit belangrijke elementen vormen. Op het vierde album “Fall Of The Watcher” had hij die sound tot in de puntjes geperfectioneerd, wat ook IQ's Mike Holmes opviel, die vervolgens Returned To The Earth vastlegde voor IQ's label GEP (Giant Electric Pea), waardoor “Fall Of The Watcher” middels een heruitgave een bredere waardering heeft gevonden. Aan ons ging dat album tot voor kort nog glorieus voorbij, want we hebben het pas tegelijk met het nu verschenen “Stalgmite Steeple” aangeschaft. Aan dat vorige album gaan we heus nog wel eens aandacht besteden, maar eerst tijd voor het nieuwe, meesterlijke werkstuk. Peachy neemt de tijd om zijn songs op te bouwen met niet alleen (steeds transparant blijvende) lagen keyboards, maar ook met gloedvolle gitaargolven. Daardoor heeft de muziek enerzijds het pastorale van late Talk Talk en werk van No-Man en David Sylvian, maar ook de overweldigende weldadigheid van de climaxen uit nummers van vroege Porcupine Tree en mid-seventies-Pink Floyd. De wat ijle stem van Peachy, die wel wat doet denken aan Neil Tennant van Pet Shop Boys, drijft hier heerlijk op. Eén van de hoogtepunten is het titelnummer, dat vanuit bijna niets begint met pianobegeleide zang, om na een eerste climax, nog niet eens halverwege, vanuit een ostinato nieuw muzikaal materiaal aan te boren en met een aantal nieuwe synth- en gitaarlagen vol ingehouden spanning bijna de tienminutengrens aan te tikken.
Websites:
https://www.returnedtotheearth.com/
https://returnedtotheearth-gep.bandcamp.com/album/stalagmite-steeple
https://www.facebook.com/returnedtotheearth/ .

HERUITGAVE / NIEUW
Tiger Moth Tales - Return To Chigwick
- Feels Alright (live)
Van "Cocoon : 10th Anniversary Edition" (White Knight Records, 2014/2024) en “Inside The Cocoon" (White Knight Records, 2024)

Het is nauwelijks te bevatten dat het amper tien jaar geleden is dat Peter Jones met "Cocoon" van zijn alter ego Tiger Moth Tales debuteerde. De begenadigde zanger/multi-instrumentalist is inmiddels niet meer weg te denken uit de progscene. Mooie gelegenheid om dat debuut opnieuw uit te brengen in een jubileumeditie. Het met bijna 70 minuten lange album vol pastorale, IQ-getinte neoprog in het voetspoor van Genesis, Steve Hackett en Camel werd daartoe aangevuld met de autobiografische bonustrack "Return To Chigwick". Hierin blikt hij terug op zijn wonderbaarlijke doorbraak. En passant weet hij 'De Boerderij' nog op 'Loreley' te laten rijmen. We kunnen geen vermelding vinden of de al prima klinkende plaat geremasterd of geremixt is, terwijl de ingenieuze, maar voor enkelen wellicht storende drumprogrammering gehandhaafd is. Gelijktijdig met deze jubileumuitgave werd de CD/DVD-set "Inside The Cocoon" uitgebracht. De CD bevat een audiodocumentaire over de totstandkoming van "Cocoon", inclusief repetitie-, live- en albumversies, interviews en anekdotes. De DVD is gevuld met het solo-optreden dat Jones in mei als voorprogramma van het concert van Cyan in de Boerderij gaf. Op het programma stonden covers van Genesis en nummers uit de Tiger Moth Tales-catalogus. Daarnaast bevat de DVD een kwartier lange monoloog van Jones en de promovideo bij het nummer "Return To Chigwick". Dat stuk hoort u nu, gevolgd door de Zoetermeerse live-uitvoering van "Feels Alright" dat op het debuut oorspronkelijk een koppel vormde met "Don't Let Go".
Websites:
https://www.tigermothtales.com/
https://www.facebook.com/TigerMothTales
https://tigermothtales.bandcamp.com/.

LIVE-TIP
Ayreon - Day Ten: Memories
Van het album “The Human Equation” (InsideOut Music, 2004 / Music Theories Records, 2017)

Na vijf uitverkochte shows van “Ayreon – 01011001 – Live Beneath The Waves” in poppodium 013 Tilburg in 2023, bijgewoond door 15.000 fans uit 64 landen - én na vier uitverkochte “Electric Castle Live & Other Tales”-shows in 2019, evenals drie uitverkochte “Ayreon Universe”-shows in 2017, is Arjen Lucassen klaar om nog een spannend hoofdstuk toe te voegen aan zijn live-geschiedenis. Met de nieuwe productie, “Ayreon – 30th Anniversary – An Amazing Flight Through Time”, wordt het 30-jarige bestaan van Ayreon gevierd. Het debuutalbum, “The Final Experiment”, verscheen immers in 1995. Deze enorme, ultramoderne live-productie zal het publiek meenemen op een reis door Lucassens volledige discografie (met niet alleen Ayreon-werk maar ook enkele uitstapjes naar andere Lucassen-projecten), met een gigantisch, uniek podiumontwerp, verbluffende visuals, spectaculaire special effects—en nog veel meer. Ayreon-mastermind Arjen Lucassen en zijn vaste hoofdproducent en toetsenist Joost van den Broek hebben een opmerkelijke cast samengesteld van vele favoriete Ayreon-zangers en speciale gasten, plus een geweldige groep instrumentalisten om de muziek tot leven te brengen op het hoogstmogelijke niveau. Lucassen zelf zal ook optreden als zanger. Het gaat om vijf concerten, op 12, 13 en 14 september (op zaterdag en zondag zijn er namelijk matineevoorstellingen). Tickets gaan in de verkoop op donderdag 31 oktober om vier uur 's middags. En als je een kaartje wil, moet je dan ook écht ruim voor vier uur klaarzitten, zodat je in de wachtrij terechtkomt, want reken maar dat dit binnen een kwartier uitverkocht raakt!!
Websites:
www.ayreon.com/live
https://www.facebook.com/ArjenLucassenOfficial .

NIEUW (sterk verlaat)
Caravela Escarlate – Cruz Da Ordem
Van “III” (Karisma Records, 2023)

Met het uit Rio De Janeiro afkomstige Caravela Escarlate presenteren we wederom een band die al even meedraait, maar die we tot nu toe nog hadden gemist. Afgelopen jaar verscheen namelijk al het derde, simpelweg “III” getitelde album. Oprichters van de Braziliaanse band zijn David Paiva (zang, bas, gitaar) en Ronaldo Rodrigues (toetsen) met het idee om als trio te gaan werken. Blauwdruk van het geluid zijn bands als Le Orme en Emerson, Lake & Palmer. Het vinden van een drummer bleek echter een uitdaging, wat tot het besluit leidde het debuut in 2016 dan maar als duo op te nemen. Kort daarop kwam Elcio Cáfaro de band versterken en vonden ook de eerste liveoptredens plaats. In 2017 verscheen het titelloze tweede album, dat vervolgens werd opgepikt door het Noorse Karisma Records en via die weg een internationale heruitgave kreeg. Het duurde vervolgens tot 2023 eer er een wederom via Karisma verschenen opvolger kwam: het al genoemde “III”. In de muziek klinkt een hang naar de Italiaanse bands uit de jaren zeventig door, naast invloeden van bands als Anekdoten, Yes en Camel. Het fijne basspel van Paiva en vaak warm aangezette toetsenwerk van Rodrigues komen heerlijk uit de speakers waarbij vooral het instrumentale “Mandala” noemenswaardig is. We hebben echter voor deze uitzending gekozen voor het lange “Cruz Da Ordem”, ingeleid door weldadige Mellotron-strijkers, waarna Rodrigues losgaat op Hammondorgel, begeleid door fraai ritmisch bas- en drumwerk, dat refereert aan de begindagen van Yes en Camel. Halverwege de compositie krijgen we een transitie naar het klassieke ELP- en Le Orme-geluid.
Websites:
https://www.facebook.com/caravelaescarlate/
https://caravelaescarlate.bandcamp.com/album/iii .

NIEUW (VERZAMELBOX)
Hull, Alan - Squire
Wigwam - Bless Your Lucky Stars
Van "Ring The Bells And Sing : Progressive Sounds Of 1975" (Esoteric Recordings, 2024); oorspronkelijke tracks van "Squire" (Warner Bros. Records, 1975) respectievelijk "Nuclear Nightclub" (Love Records/Virgin, 1975)

Esoteric Recordings heeft weer een mooie verzamelbox uitgebracht met progressieve rocknummers die in een bepaald jaar zijn uitgebracht, getiteld "Ring The Bells And Sing : Progressive Sounds Of 1975". Zoals gebruikelijk ontbreekt Pink Floyd om contractuele redenen, dus verwacht geen "Wish You Were Here"-tracks. Wel aanwezig is vaak sterk symfonisch getint materiaal van Caravan, Camel, Renaissance, PFM en Yes, terwijl ook cultacts als Fruupp, Druid, Nektar en Kestrel een plekje op een van de vier CD's hebben gevonden. Opvallend is dat er niet alleen korte singles zijn opgenomen, zoals Procol Harums "Pandora's Box" en "Soon" van Yes, maar ook lange epics zoals "Solar Musick Suite" van Steve Hillage en Steve Hacketts "Shadow Of The Hierophant". De Canterbury Scene is ook weer goed vertegenwoordigd met naast Caravan ook bijdragen van Hatfield & The North en zowaar een lang stuk van het Soft Machine's jazzrockalbum "Bundles". Onze individuele redactieleden worden ook bediend met stukken van onder andere Peter Hammill en Van Der Graaf Generator, Renaissance, Manfred Mann's Earth Band, PFM en Barclay James Harvest. Van de box hebben we een nummer van de onbekende Alan Hull uitgekozen met de titel "Squire". Liefhebbers van de folkrockformatie Lindisfarne kennen hem wellicht. Daarna nog "Bless Your Lucky Stars" van het Finse Wigwam. Overigens is van elk van de geselecteerde acts een korte biografie opgenomen in het CD-boekje.
Websites:
https://www.cherryred.co.uk/
https://www.facebook.com/EsotericRecordings/
https://en.wikipedia.org/wiki/Alan_Hull
https://www.lindisfarne.co.uk/
http://www.wigwam.fi/
WIGWAM op Progarchives .

ALBUM VAN DE MAAND
Big Big Train - Love Is The Light (live)
Van de 3CD+Blu-ray-set "A Flare On The Lens – Live In London" (InsideOut / Sony Music, 2024)

Een live-document als Album van de Maand is een ongebruikelijke keuze, maar die was snel gemaakt nadat we ons ondergedompeld hadden in "A Flare On The Lens – Live In London". Het betreft hier opnamen die gemaakt zijn tijdens twee concerten van Big Big Train in Cadogan Hall in de Britse hoofdstad. Die vormden het slot van de langste tournee die de intussen zeer multinationale groep in augustus en september 2023 ondernam: in totaal 17 concerten in 21 dagen verdeeld over negen Europese landen. Zowel de Blu-ray als de 3 CD's bevatten alle nummers die gedurende die twee laatste tournee-avonden gespeeld werden. Het was voor velen de eerste kennismaking met 'nieuwe' zanger Alberto Bravin. Er werden twee voorproefjes op het eerder dit jaar verschenen 15de reguliere studio-album “The Likes Of Us” gegeven. Voor de rest werd er voornamelijk geput uit de albums “English Electric Part One & Two” en “Folklore”, aangevuld met één nummer elk van de laatste twee albums met frontman David Longdon, “Common Ground” en “Welcome To The Planet”. Allemaal songs die bij de meeste Big Big Train-liefhebbers in hun geheugen gegrift staan in de uitvoeringen met de helaas veel te jong overleden voormalige leadzanger. Bravin kiest voor de gouden middenweg en blijft soms dicht bij de vertolkingen van zijn voorganger, op andere momenten kiest hij helemaal zijn bepaald niet misselijke eigen weg. Het thuispubliek omarmt hem daar bij volledig en die warme en enthousiaste reactie stuwt de band, bijgestaan door vierkoppige blazerssectie, beide avonden naar grote hoogten. Liefhebbers van het betere gitaarspel zijn helemaal blij met deze set, aangezien hiermee de gastrol van Maria Barbieri ook is gedocumenteerd. Deze Italiaanse gitariste viel in voor David Foster en maakte op de vele concertbezoekers grote indruk met haar geconcentreerde podiumpresentatie en indrukwekkend verfijnd en vingervlug gitaarspel. Ook visueel is deze set uitermate goed verzorgd en prachtig in beeld gebracht door regisseur Tim Sidwell. Deze is ook al weer heel wat jaren verantwoordelijk voor de video-uitgaven van Marillion en “A Flare On The Lens” is dan ook zeker van hetzelfde hoge niveau als die releases. Middels de Blu-ray is de muziek overigens in 5.1 surroundmix te ondergaan met een subtiele verdeling van de instrumenten over de speakers. Dit alles maakt van deze set een prachtige toevoeging aan de Big Big Train-catalogus. “Love Is The Light” was tijdens deze tournee een volledig nieuw nummer dat uiteindelijk dit jaar zijn studio-release kreeg op het album "The Likes Of Us".
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
Bandcamp
Facebook.

LIVE-TIP
Deep Purple – a: Exposition ; b: We Can Work It Out
Van het album “The Book Of Taliesyn” (Harvest / Parlophone / EMI, 1968 / 2000)

Deep Purple geldt met albums “Deep Purple In Rock”, “Machine Head” en het live-album “Made In Japan” als een van de pioniers van de hardrock. De leden van Deep Purple zijn hun geluid altijd blijven ontwikkelen, wat een divers en indrukwekkend oeuvre opleverde. Op 29 oktober 2024 keert de Britse rockband Deep Purple terug naar de Ziggo Dome. Special guest is het toch ook legendarisch te noemen Jefferson Starship. Dit concert maakt onderdeel uit van de “One More Time Tour”. Aankomende zaterdag 26 oktober 2024 is Deep Purple te bewonderen in de Emsland Arena in Lingen. Lingen ligt dicht bij Emmen, net over de grens in Duitsland. Maar er is meer: de legendarische drummer en mede oprichter van Deep Purple, Ian Paice, komt op woensdag 4 december naar de Metropool in Hengelo. Hij is het enige overgebleven lid van de eerste bezetting. Na de huidige Deep Purple-tournee gaat de 76-jarige drummer gewoon meteen door, samen met Purpendicular, voor de “Best Of Classic Deep Purple Show”. Purpendicular wordt door Paice gezien als ‘de beste Deep Purple-tributeband ter wereld’. Ook Ritchie Blackmore noemt Purpendicular een ‘uitstekende band’. In deze uitzending gaan wij terug naar de begintijd, naar ”'The Book Of Taliesyn” uit 1968. Dat was nog vóór de hardrocktijd en nog met zanger Rod Evans en bassist/zanger Nick Simper in de gelederen, naast Paice, Blackmore en Jon Lord. Destijds werd er een mengsel gespeeld van eigen werk en bewerkingen van bestaande nummers, die een opvallend progressieve aanpak kregen. Dit is goed te horen in het zelfgeschreven “Exposition” dat overgaat in de Beatles-cover ”We Can Work It Out”.
Websites:
https://deeppurple.com/
https://www.facebook.com/officialdeeppurple .

HET DEBUUT
Apairys – La Machine
Van het album “Vers La Lumière” (eigen beheer, 2019)

In september was “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, van Apairys ons Album van de Maand. Deze Franse band werd in 2014 geformeerd door drummer/toetsenist Silvain Goillot en multi-instrumentalist Benoît Campedel. Beiden waren op dat moment al geen onbekenden in de Franse progscene: Campedel maakte deel uit van Saens en Goillot van Maldoror. In 2016 voegde zanger Christophe Bellières, ook uit Maldoror, zich bij het duo en werd begonnen aan een eerste album. We vermeldden al eerder dat het in 2019 verschenen debuut “Vers La Lumière” een fijne neoprogplaat is, maar we hadden u er nog niets van laten horen. Tot nu! “Vers La Lumière” is een zeer inspirerende, goed gespeelde en geproduceerde release. De old-school prog krijgt een eigen draai mee waardoor Apairys aansluiting heeft bij de hedendaagse scene. Er wordt de tijd genomen om de stukken uit te werken, met plaats voor mooie veranderingen in tempo en maatsoort: twee van de vijf nummers blijven net onder de tien minuten, het epische “Recueil” overschrijdt de zestienminutengrens. Eén van die bijna tien minuten durende composities is “La Machine”, dat we voor u hebben uitgekozen.
Websites:
https://apairys.bandcamp.com/album/ni-lespace-ni-le-temps
https://www.facebook.com/apairys .

FUSION
Lässer's Ark, Max - Ice • The Flood • New Morning
Van "Into The Rainbow" (AF Records, 1985)

De Zwitserse gitarist Max Lässer is niet gelijk een naam die bij veel mensen een belletje doet rinkelen, maar hij was al in de jaren zeventig actief als sessie-muzikant. Vervolgens trad hij toe tot de kring muzikanten rondom zijn landgenoot Andreas Vollenweider en speelde zowel op diens albums als in diens podiumgroep Andreas Vollenweider & Friends mee. In latere jaren is hij zich steeds meer gaan toeleggen op samenwerkingen met Afrikaanse muzikanten. In 1985 begon hij naast zijn werk met Vollenweider een eigen groep genaamd Max Lässer's Ark met daarin de nodige collega's uit de band van zijn werkgever, waaronder percussionist Pedro Haldemann en drummer Walter Keiser (die nu, bijna 40 jaar later, nog steeds bij de beroemde harpist speelt). Gezamenlijk namen ze het album “Into The Rainbow” op en op basis van het impressionistische schilderij op de hoes zou je verwachten dat de muziek richting Vollenweiders symfonische folk gaat, maar tot onze grote verrassing horen we muziek in de vroege stijl van de Pat Metheny Group, zoals te horen was op het titelloze album uit 1978. Oftewel: heldere, zeer open klinkende fusion, hoewel er bij Max Lässer's Ark nog meer de nadruk op de composities ligt en minder op improvisatie. Het drieluik "Ice • The Flood • New Morning" lijkt met zijn filmische klanken in eerste instantie nog wel het meest richting de muziek van Vollenweider te gaan, maar is ook goed te vergelijken met soortgelijke momenten op de soundtrack van de film 'The Falcon And The Snowman" van de Pat Metheny Group, die overigens in hetzelfde jaar als “Into The Rainbow” verscheen. Dit prachtig opgenomen album is een zeer aangename vondst, opgedoken uit een uitverkoopbak op een recente platenbeurs.
Websites:
https://www.maxlaesser.com/.

NIEUW / LIVE-TIP
Lesoir – As Long As Your Girls Smile
– What Do You Want From Me
Van “Push Back The Horizon” (V2, 2024)

“Push Back The Horizon” is de titel van het zesde volledige studio-album van Lesoir. Het volgt op het bijzondere multimediaproject “Babel”, een mini-album in combinatie met een film. Dat was nog eens een extra bevestiging van de grote ambities van de Maastrichtse groep. Bij elke release wordt er gestreefd naar zo hoog mogelijke perfectie op alle gebieden. Ook nu weer is daarvoor in zee gegaan met veelgevraagd producer John Cornfield, die ook werkte met o.a. Muse. Nog een terugkerende naam op de hoes is Steve Kitch van The Pineapple Thief, die weer garant stond voor de mastering. Muzikaal is er eigenlijk niet zo veel veranderd: de rockmuziek van Lesoir heeft veel sfeer en veel gevoel en is bij vlagen even lekker stevig. Het gevoel zit 'm vooral in de aansprekende vocalen van Maartje Meessen, fraai ondersteund door de harmonievocalen van Eleën Bartholomeus. Opvallend is dat er halverwege het album plaats is ingeruimd voor een instrumental, “Aeon” waarin het niet zozeer draait om flitsende solo's (daar is Lesoir niet zo van), maar dat meer het karakter heeft van niet te opdringerige begeleidingsmuziek bij de aftiteling van een avontuurlijke film. Het is de huidige single, wat we een bijzondere keus vinden. Confronterender klinkt Lesoir in “What Do You Want From Me” (geen cover!) en de moederlijke kant van Meessen komt boven in het pakkende “As Long As Your Girls Smile”. Lesoir is op 25 januari één van de aantredende bands op het Midwinter Prog Festival in TivoliVredenburg, Utrecht.
Websites:
https://lesoirmusic.com/
https://lesoirmusic.bandcamp.com/album/lesoir
https://www.facebook.com/lesoir.band.

NIEUW
Weather Systems - Ocean Without A Shore
– Untouchable Part 3
Van het album “Ocean Without A Shore” (Music Theories Recordings / Mascot Label Group, 2024)

Op 27 september verscheen het debuutalbum “Ocean Without A Shore” van Weather Systems. Dat is de nieuwe band van voormalig Anathema-brein en multi-instrumentalist Daniel Cavanagh en voormalig Anathema-drummer en -producer Daniel Cardoso. Het grootste deel van “Ocean Without A Shore” ontstond nog tijdens sessies die onder de Anathema-vlag plaatsvonden, zodat het voor 80% een Anathema-plaat is geworden. De nummers “Synaesthesia” en “Do Angels Sing Like Rain” werden vorig jaar in de vorm van een promo-release zelfs nog onder de oude groepsnaam verspreid. Voor de nu uitgebrachte nieuwe opnames zijn er andere zangeressen aangetrokken die het specifieke stemgeluid van Lee Douglas benaderen. Soms duiken er zware gitaarriffs op die terugverwijzen naar de metal die Anathema aanvankelijk maakte. De bandnaam Weather Systems verwijst uiteraard naar het gelijknamige album uit 2012, dat Cavanagh zelf het beste Anathema-werkstuk vindt. Het nodigt ons uit om muzikale links te ontwaren. Het wordt ons wat dat betreft gemakkelijk gemaakt, want “Ocean Without A Shore” ligt qua muzikale inhoud, spel met dynamiek en emotionele lading in het verlengde van Anethema. Zelfs de albumcover verwijst, met gelijksoortig gebruik van een zogenaamde 'fish eye lens' naar het album waar de band naar vernoemd is. Ook is er een vervolg op het destijds in 2012 in twee delen verdeelde “Untouchable”. Anathama-fans zullen dit nieuwe werk dan ook onmiddellijk verwelkomen en omarmen. We hebben voor vanavond het titelnummer “Ocean Without A Shore” en vervolgens “Untouchable Part 3”. Laatstgenoemde nummer volgt hetzelfde patroon als de eerste twee delen uit 2012, met een stuwende climax als uitbarsting en een fraaie fade-out als toetje om het mooi af te ronden.
Websites:
https://www.facebook.com/p/Weather-Systems-61562089611433/
https://weathersystems.bandcamp.com/album/ocean-without-a-shore .

NIEUW / LIVE-TIP
Efterklang – Balancing Stones
– Shelf Break
Van “Things We Have In Common” (City Slang, 2024)

Efterklang is al jaren een regelmatig terugkerende naam in Xymphonia. Deze Denen zoeken steeds weer nieuwe wegen, al meanderend tussen progressieve pop, postrock tot zelfs crossovers met modern-klassiek. Ook voor het achtste reguliere album “Things We Have In Common” gaat dat weer op. Zoals we gewend zijn bij dit gezelschap wordt er een beroep gedaan op flink wat fraai akoestisch instrumentarium, zoals basklarinet, vibrafoon, kaval, saxofoons en piano. Ondanks dat heeft toch vooral elektronica een voorname rol. Dit in combinatie met de vaak hoge zang van Casper Clausen doet het resultaat bij vlagen neigen naar post-”OK Computer”-Radiohead. De jazzy ritmiek van het middenstuk van “Shelf Break” heeft dan wel weer wat van Radiohead-offshoot The Smile. “Balancing Stones” heeft een opvallend meeslepende zangmelodie, waarbij in de begeleiding wordt uitgepakt met diepe bassynths en in de climax met feestelijke saxofoons. Efterklang is op 19 januari te aanschouwen in de Maastrichtse Muziekgieterij, 20 januari in TivoliVredenburg, Utrecht en 22 januari in Ebertbad, Oberhausen.
Websites:
https://efterklang.net/
https://efterklang.bandcamp.com/album/things-we-have-in-common
https://www.facebook.com/efterklang .

NIEUW
Osiris Current, The – Around The Bend
Van “One” (eigen beheer, 2024)

Tsja, dan kom je weer een band tegen op Bandcamp waarover je zelfs in de diepste krochten van het internet weinig tot geen informatie kan vinden. Deze keer betreft het The Osiris Current. Het enige dat op de Bandcamp-pagina te vinden is, is dat de groep afkomstig is uit Ventura, California. Er worden geen bandleden genoemd en er is zelfs geen Facebook-pagina. “One” is de titel van de alleen digitaal via Bandcamp uitgebrachte debuut-EP. The Osiris Current maakt moderne prog met een psychedelisch tintje. Van de vijf nummers is het vooral de ruim 11 minuten durende afsluiter “Around The Bend” die opvalt. Het nummer begint vrij onschuldig maar halverwege komt de omslag naar oosters klinkende sferen met Spaanse zang en natuurlijk een episch einde waarbij een Mostly Autumn-vergelijking zich opdringt. Wel jammer dat het met een fade-out eindigt. We gaan ons best doen om meer over deze band te weten te komen.
Websites:
https://theosiriscurrent.bandcamp.com/album/one /.

Kino - Swimming In Women
– Picture
Van "Picture" (InsideOut Music, 2005)

Met het 19 jaar geleden verschenen "Picture" kreeg Kino indertijd behoorlijk wat publiciteit. Kino was immers een samenwerking van (ex-)leden van een aantal aansprekende bands uit twee opeenvolgende generaties: toetsenist John Beck van It Bites en bassist Pete Trewavas van Marillion liepen al wat langer mee en zagen zich vergezeld van de wat jongere John Mitchell van Arena en John Wetton Band en ex-Porcupine Tree-drummer Chris Maitland. De compacte, songmatige progstukken op dat album werden nog het vaakst vergeleken met het werk van It Bites. Hoewel de plaat niet het verwachte succes bracht, zoemde wel meteen rond dat dit wel eens een opmaat naar een It Bites-reünie zou kunnen blijken. Niet met Francis Dunnery als voorman, maar met Mitchell. Maitland was bij de tournee al afgevallen en vervangen door ex-It Bites drummer Bob Dalton die toch de finesse van Maitland miste. Na Kino gingen de beide Johnnen en Bob inderdaad door onder de naam It Bites en maakten twee smaakvolle albums. En toen was er in 2017 zomaar ineens een nieuw album onder de Kino-vlag. Dat had niemand meer verwacht, 13 jaar na het debuut. Op dat "Radio Voltaire" geheten werkstuk bleek Dalton dan weer vervangen door Craig Blundell. Met hem werkte Mitchell ook al samen in Lonely Robot en Frost*. Na dit album gingen de leden weer hunsweegs en het lijkt er op dat Kino toch een stille dood is gestorven. De Facebook-pagina is nog wel actief, dus wie weet komt er nog een reünie rond het 25-jarig jubileum over 6 jaar. We gaan vanavond twee nummers laten horen van “Picture”, een album dat de tand des tijds goed heeft doorstaan. Eerst het bijzondere "Swimming In Woman”, duidelijk een John Beck-nummer; vervolgens maken we de cirkel rond met het ingetogen titelnummer “Picture”.
Websites:
https://www.facebook.com/KINObandofficial/ .

40 JAAR
U2 - The Unforgettable Fire
Van "The Unforgettable Fire" (Island, 1984)

In oktober 1984 verscheen het vierde album van U2, “The Unforgettable Fire”, waarop de band voor het eerst samenwerkte met producers Brian Eno en Daniel Lanois. De Ierse band zocht een nieuwe manier van werken om buiten de standaard rockpaden te kunnen treden. Island-label baas Chris Blackwell zag dit in eerste instantie echter helemaal niet zitten en probeerde met alle middelen het viertal over te halen om vooral níet met Eno in zee te gaan. Maar zanger Bono en gitarist The Edge hielden voet bij stuk, waarbij het idee was dat als de samenwerking met Eno niets zou opleveren ze altijd nog Daniel Lanois achter de hand hadden. Dat bleek uiteindelijk niet nodig omdat Eno zich met name richtte op het stimuleren in zoeken naar andere wegen en Lanois zich meer op het daadwerkelijke opname-proces en de ritme-sectie focuste. Het resulteerde in verschuiving naar een duidelijk meer atmosferische sound. Het bleek een opstapje naar het megasucces van het met hetzelfde producerstweetal gemaakte “The Joshua Tree” (1987).
Websites:
https://www.u2.com/
https://www.facebook.com/u2.

ALBUM VAN DE MAAND
Big Big Train - A Boy In Darkness (live)
Van de 3CD+Blu-ray-set "A Flare On The Lens – Live In London" (InsideOut / Sony Music, 2024)

Een live-document als Album van de Maand is een ongebruikelijke keuze, maar die was snel gemaakt nadat we ons ondergedompeld hadden in "A Flare On The Lens – Live In London". Het betreft hier opnamen die gemaakt zijn tijdens twee concerten van Big Big Train in Cadogan Hall in de Britse hoofdstad. Die vormden het slot van de langste tournee die de intussen zeer multinationale groep in augustus en september 2023 ondernam: in totaal 17 concerten in 21 dagen verdeeld over negen Europese landen. Zowel de Blu-ray als de 3 CD's bevatten alle nummers die gedurende die twee laatste tournee-avonden gespeeld werden. Het was voor velen de eerste kennismaking met 'nieuwe' zanger Alberto Bravin. Er werden twee voorproefjes op het eerder dit jaar verschenen 15de reguliere studio-album “The Likes Of Us” gegeven. Voor de rest werd er voornamelijk geput uit de albums “English Electric Part One & Two” en “Folklore”, aangevuld met één nummer elk van de laatste twee albums met frontman David Longdon, “Common Ground” en “Welcome To The Planet”. Allemaal songs die bij de meeste Big Big Train-liefhebbers in hun geheugen gegrift staan in de uitvoeringen met de helaas veel te jong overleden voormalige leadzanger. Bravin kiest voor de gouden middenweg en blijft soms dicht bij de vertolkingen van zijn voorganger, op andere momenten kiest hij helemaal zijn bepaald niet misselijke eigen weg. Het thuispubliek omarmt hem daar bij volledig en die warme en enthousiaste reactie stuwt de band, bijgestaan door vierkoppige blazerssectie, beide avonden naar grote hoogten. Liefhebbers van het betere gitaarspel zijn helemaal blij met deze set, aangezien hiermee de gastrol van Maria Barbieri ook is gedocumenteerd. Deze Italiaanse gitariste viel in voor David Foster en maakte op de vele concertbezoekers grote indruk met haar geconcentreerde podiumpresentatie en indrukwekkend verfijnd en vingervlug gitaarspel. Ook visueel is deze set uitermate goed verzorgd en prachtig in beeld gebracht door regisseur Tim Sidwell. Deze is ook al weer heel wat jaren verantwoordelijk voor de video-uitgaven van Marillion en “A Flare On The Lens” is dan ook zeker van hetzelfde hoge niveau als die releases. Middels de Blu-ray is de muziek overigens in 5.1 surroundmix te ondergaan met een subtiele verdeling van de instrumenten over de speakers. Dit alles maakt van deze set een prachtige toevoeging aan de Big Big Train-catalogus. Vanavond presenteren we de intense David Longdon-compositie "A Boy In Darkness", dat tot op dat moment nog niet eerder live was gespeeld.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
Bandcamp
Facebook.

(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Anubis – The Unforgivable – Part IX – Shadows Cloak The Gospel
Van “The Unforgivable” (eigen beheer, 2024)

Anubis werd in 2004 in Sydney gevormd door zanger/gitarist Robert James Moulding en toetsenist David Eaton, die later werden vergezeld door de gitaristen Douglas Skene en Dean Bennison plus drummer Steven Eaton en bassist Nick Antoinette. Het Australische progressieve rocksextet heeft tot nu toe 7 studioplaten en 3 live-albums uitgebracht en gaat later in 2024 op tournee door Europa. Het nieuwe album “The Unforgivable”, waarop Antoinette blijkt vervangen door Anthony Stewart, is wederom een conceptplaat dat eigenlijk één episch muziekstuk is, opgedeeld in 10 hoofdstukken. Kenners weten dat Anubis moderne (neo)progressieve rock maakt, met een wel heel vette knipoog naar Pink Floyd, Marillion maar ook tot op zekere hoogte Dream Theater (maar dan zonder oeverloos gepiel). Als referentiekader kan je zeker het oudere werk van een band als Sylvan of Freedom To Glide nemen, maar daarbij vinden we dat Anubis meer 'bite' heeft en ook dynamischer en donkerder klinkt. Na een stemmig intro (“Part I - A Legion of Angels”), dat zo van Roger Waters' “The Pros And Cons Of Hitch-Hiking” of “Amused To Death” had kunnen komen, worden we al snel wakker geschud door “Part II - The Mark Of Cain”. Eén van de eerste hoogtepunten is “Part IV – The Chain”, met heerlijk opzwepende drums en zeer fijn gitaarspel en stemmig toetsenwerk, dat over gaat in het gedragen en emotionele “Part V - One Last Thing” waarin de fraaie zang van Moulding opvalt en dat een mooie opbouw naar een episch einde kent. Anubis excelleert in het schrijven van sterke melodieën, die soms zeer herkenbaar klinken, maar toch nét iets anders zijn dan die van de grote voorbeelden, wat ook het geval is bij de climax in “Part VI - Because Of You”, met twin-gitaarsolo. Na een aantal luisterbeurten zijn we ervan overtuigd dat deze heren van 'down under' met “The Unforgivable” een van hun sterkste albums hebben afgeleverd. Anubis was voor het eerst in Nederland in 2018, om precies te zijn op zondag 8 juli, op uitnodiging van ProgFrog in ’t Blok. Ook de tour van dit jaar brengt de Australiërs weer naar die zaal in Nieuwerkerk aan den IJssel. Het optreden zal op zondagmiddag 20 oktober plaatsvinden. “The Unforgivable” staat ongetwijfeld centraal op de setlist. We hebben in eerdere uitzendingen de delen 4, 5 en 8 van “The Unforgivable” al laten horen, vanavond “The Unforgivable – Part IX – Shadows Cloak The Gospel”.
Websites:
https://www.anubismusic.com/
https://www.facebook.com/anubismusic
https://anubismusic.bandcamp.com/album/the-unforgivable .

LIVE-TIP
Vloeimans' Gatecrash, Eric – Pedal To The Metal
Van “Heavensabove!” (Challenge Jazz, 2009)

Zoals het een goed jazzmuzikant betaamt werkt Eric Vloeimans steeds weer met andere mensen om op die manier nieuwe muzikale inspiratie op te doen. Ook beweegt hij zich daarbij langs vele stijlen, tot cross-overs naar klassiek en wereldmuziek aan toe. Met zijn groep Gatecrash bewoog hij zich in fusionwerelden, uiteenlopend van Jon Hassell-geïnspireerd ambientesk tot jazzrockend. Van Gatecrash vernemen we sinds het live-album “Party Animals” uit 2020 niet zo veel, maar eind vorig jaar kwam het nieuws dat de trompettist zich met zijn nieuwe band HOTSPOT! weer op fusiongetinte paden begeeft. Volgens de vooruitgesnelde persberichten is binnen de band eigenlijk alles mogelijk en staat er ook op James Brown geïnspireerde funk op het program. We verwachten ook de nodige rockende uitstapjes, gezien het feit dat Jerôme Hol deel uitmaakt van dit kwintet, een gitarist die op zijn solowerk behoorlijk van leer kan trekken. We kunnen het controleren op 19 oktober in Stadtheater De Bond in Oldenzaal en op 1 november in De Kleine Willem in Enschede. Afgelopen vrijdag verscheen van HOTSPOT! de dubbel-CD “PINKIE BINKIE”, exclusief verkrijgbaar via Vloeimans' website en bij de HOTSPOT!-concerten en ook níet te vinden op streamingplatforms. Het album hebben we nog niet, daarom 'doen' we het vanavond nog even met een van de hardste nummers van Gatecrash, met een titel die een cliché-hardrocknummer doet vermoeden, maar dat valt nu ook wel weer mee: “Pedal To The Metal”, van het alweer 15 jaar oude album “Heavensabove!” krijgt van Jasper van Hulten een stevig vierkwartsritme mee, waarbij Vloeimans in zijn solo flink met effectpedalen in de weer gaat.
Websites:
https://www.ericvloeimans.nl/
https://www.facebook.com/ericvloei .

WERELD VOL MUZIEK (jazzrock)
Casiopea - Sailing Alone (live)
Van "Thunder Live" (Alfa, 1980 / 1992)

"Thunder Live", uitgekomen in 1980, was de eerste live-LP van de Japanse jazzrock/fusionband Casiopea. De in 1976 door gitarist Issei Noro en bassist Tetsuo Sakurai opgerichte formatie had daarvoor al drie studioplaten uitgebracht met verfijnde fusion, maar bleek live ook de nodige robuustheid te tonen. Wellicht kwam dit mede door drummer Akira Jimbo die, na een eenmalige bijdrage op het voorgaande studioalbum "Make Up City" (1980), met "Thunder Live" tot de vaste line-up toetrad. Hoewel, een vaste line-up heeft Casiopea eigenlijk nooit gehad, wat op zich niet vreemd is als een band bijna 50 jaar bestaat. Inderdaad, Casiopea bestaat nog steeds en bracht dit jaar als Casiopea-P4 met "Right Now" weer een nieuwe CD uit. Van de oorspronkelijke bezetting is alleen Issei Noro nog overgebleven. Wij gaan echter 44 jaar terug in de tijd met een live-uitvoering van het nummer "Sailing Alone", dat oorspronkelijk op het debuut "Super Flight" uit 1979 prijkt.
Websites:
https://www.casiopea.co.jp/
https://www.facebook.com/Casiopea .

ELEKTRONISCHE MUZIEK / IN HET NIEUWS
Vangelis - Pulstar
Van "Albedo 0.39" (RCA, 1976)

Vangelis maakte in het midden van de jaren 70 een viertal albums voor het gerenommeerde RCA-label, dat niet zo goed wist wat met deze multi-instrumentalist aan te vangen. Nou moet gezegd gezegd worden dat de Griek het zijn platenmaatschappij ook niet makkelijk maakte. “Heaven And Hell” (1975) was een zwaar klassiek getint album, “Spiral” (1977) was het meest elektronische album en “Beaubourg” (1978) was een lange abstracte klankimprovisatie op de vermaarde Yamaha CS80-synthesizer. Het in 1976 verschenen “Albedo 0.39” was het tweede album in deze reeks en ook weer totaal anders van karakter, met een behoorlijke scheut progressieve jazzrock. Een stuk als “Nucleogenesis” of “Main Sequence” had niet misstaan op “Relayer” (1974) van Yes, het album waar Vangelis als toetsenist voor was gevraagd. De Britse groep besloot echter na diverse audities met Patrick Moraz in zee te gaan. Het lijkt wel als of Vangelis heeft willen aantonen dat hij de heren eigenlijk niet nodig had, want alle instrumenten inclusief de bij vlagen wilde drums en percussie op “Albedo 0.39” werden door hem zelf bespeeld. En toch staan er ook stukken op die bij velen in het geheugen gegrift staan doordat ze veelvuldig voor TV-programma's werden gebruikt zoals bijv. in Carl Sagans documentairereeks Cosmos of in de programma's van Chriet Titulaer. Albumopener “Pulstar” is daar van een klassiek voorbeeld. Het waren dit soort stukken die uiteindelijk de deur openden richting een succesvolle carriere als soundtrackcomponist voor films als “Antarctica”, “The Mutiny On The Bounty” en natuurlijk “Blade Runner” en “Chariots Of Fire”. Afgelopen donderdag ging “Beyond: Ode To The Earth” in première van voormalig astronaut André Kuipers. Hij en editor Elmer Leupen stelden de film samen uit, volgens De Volkskrant, “imposante, hallucinant mooie archiefbeelden” van NASA en ESA, plus opnamen van Kuipers zelf. De soundtrack bestaat uit maar liefst veertig soepel versmolten Vangelis-composities, van klassiekers als “Spiral” tot fragmenten uit de soundtracks voor “Chariots Of Fire” en “1492”. De reden dat voor Vangelis-muziek werd gekozen lag voor de hand. Kuipers is al jaren fan van de Griekse meester en luisterde veel naar diens muziek terwijl hij door de ruimte zweefde. Hij kwam ook in persoonlijk contact met hem wat uiteindelijk tot een vriendschap leidde.
Websites:
https://elsew.com/
https://www.facebook.com/VangelisOfficial/
Recensie Volkskrant:
Volkskrant-artikel 'Hoe klinkt de ruimte?':
(Tip: Ook als je geabonneerd bent op een andere DPG-titel, zoals AD, Tubantia, Trouw of Parool, kun je met je DPG-account artikelen uit alle DPG-kranten lezen).

VAN EIGEN BODEM
Avalanche - Oblivion
Van "Perseverance Kills Our Game" (Starlet, 1979 / Guerssen, 2015)

Avalanche werd in de tweede helft van de jaren 70 opgericht door multi-instrumentalist Jan Blom. De muziek die hij met zijn sextet maakte was zwaar beïnvloed door die van Alan Stivell die Bretonse folk mengde met rock. "Perseverance Kills Our Game" is het enige album dat de band uitbracht. Het verscheen in 1979 bij Starlet, een sublabel (èn anagram) van Telstar, gespecialiseerd in privé-persingen. Er werden maar 500 exemplaren vervaardigd, mede de oorzaak dat ze op Discogs voor meer dan € 375,- aangeboden worden. Gelukkig kon het Spaanse Guerssen een goed klinkende LP te pakken krijgen om in 2015 heruitgaves op LP en CD te vervaardigen; de mastertapes waren namelijk allang vernietigd. De nagenoeg instrumentale plaat bevat een fijne mengeling van in de folk verankerde akoestische passages, met hoofdrollen voor akoestische gitaren, mandoline, bombarde en diverse fluiten en elektrische gitaarsolo's die de muziek een ietwat psychedelische inslag geven. Diverse passages doen echter ook aan het werk van Harry Sacksioni denken, terwijl een nummer als "Cola-tik", inclusief een frisdankflesje als percussie-instrument, ook de komische kant van de groep laat horen. Het album werkt toe via het Procol Harum-achtige "Hymn On Wind And Water" naar de climax, het ruim elf minuten durende "Oblivion", dat na een lang folky intro uitmondt in een gitaarsolo die vergeleken wordt met het werk van Grobschnitt en Ash Ra Tempel. Dat nummer hebben we uiteraard uitgekozen (en nee: het gelijknamige nummer van Big Big Train is géén cover;-)). We kwamen deze plaat overigens op het spoor via het boekje "Private Dutch : A Musical Encyclopedia Of Dutch Private Pressings" van Jean Jöbses.
Websites:
https://guerssen.com/product/perseverance-kills-our-game-cd/
https://avalancheband.bandcamp.com/album/perseverance-kills-our-game
https://www.facebook.com/p/Guerssen-100063701587106
voor informatie over het boek "Private Dutch".

VOORPROEFJE
Deninzon, Joe & Stratospheerius – Outrage Olympics
Van “Impostor!” (7d Media, 2024)

Deninzon is bepaald geen onbekende naam in de Noord-Amerikaanse muziekscene. Hij heeft zichzelf viool leren spelen en vergaarde bekendheid met zijn spel op de zevensnarige Viper-viool. Als sessiemuzikant heeft hij een ruime staat van dienst en is onder anderen te horen op werken van The Who, Sheryl Crow, Bruce Sprinsteen en zelfs 50 ct. In 1998 lanceerde hij zijn solocarrière met het album "Electric/Blue". Met de muzikanten die hem omringden op zijn albums vormde hij de band Stratospheerius, waarmee hij soms mét, soms zónder zijn eigen naam als toevoeging tot 2017 vijf studioalbums maakte. In 2023 trad Deninzon toe tot Kansas als vervanger van violist David Ragsdale, hoewel hij nog niet te horen is op een officiële release van de band. Met Stratospheerius blijft hij ook muziek maken en komende maand komt het zesde studio album “Impostor!” uit. Naast Deninzon vinden we Bill Hubauer op toetsen en drummer Jason Giann; beiden kennen we als begeleiders van Neal Morse. Gitarist Michelangelo Quirinale en bassist Paul Ranieri completeren de line-up. Maar er doet ook een aantal gasten mee op het album waaronder Saga’s Michael Sadler, Fernando Perdomo en Randy McStine. “Impostor!” verschijnt op 11 oktober maar nu zijn er al twee nummers te beluisteren waaronder “Outrage Olympics” met genoemde McStine.
Websites:
https://7d-stratospheerius.bandcamp.com/album/impostor
https://joedeninzon.com/
https://www.facebook.com/josephdeninzon/ .

NIEUW (sterk verlaat)
Marekvist – Kråketinget
- Varde
Van “Varde” (eigen beheer, 2023)

We hadden Marekvist in het verleden al eens in het vizier, we hebben echter nog nooit muziek laten horen van deze Noorse band. Als je de albumhoes van “Varde” en het bandlogo bekijkt, vermoed je dat het één van de vele death- of doommetalbands uit het hoge noorden betreft. Niets is minder waar en we zijn behoorlijk verrast door het gebodene. De composities van Marekvist zijn opgebouwd rondom de vaak woordloze zang van Live-Andrea Gjessen Rasch en vooral het eerste deel van het album heeft een hypnotische sfeer die we kennen van bands als bijvoorbeeld Paatos of The Gathering. Deze laatste band is zeker een rolmodel maar Marekvist mengt daarbij traditionele Noorse folk met zware gitaren en groots klinkend drumwerk. De nummers worden ook steviger naarmate het album vordert. We hebben twee nummers uitgekozen, “Kråketinget” en het titelnummer, “Varde”.
Websites:
https://marekvist.bandcamp.com/album/varde
https://www.marekvist.com/
https://www.facebook.com/marekvistofficial .

NIEUW
Monkey3 - Ignition
Van "Welcome To The Machine" (Napalm Records, 2024)

Monkey3 is al sinds 2001 actief en begon als een psychedelische stonerrockband, maar in de loop der jaren kropen er meer progressieve, progmetal- en postrockinvloeden in de muziek van deze Zwitserse band. Vanaf het vijfde album “Astrasymmetry” weet men zich gesteund door Napalm Records dat na een pauze van 5 jaar nu ook het zevende groepswerk “Welcome To The Machine” uitbrengt. Geïnspireerd door films als "2001: A Space Odyssey", "The Matrix", "Sunshine" en "Solaris" presenteert Monkey3 een instrumentale suite waarin we zowel invloeden horen uit de spacerock van Ozric Tentacles, de vroege gothicmetal van bands als The 3rd And The Mortal of The Gathering en, hoe kan het ook anders met zo'n albumtitel, Pink Floyd. De muziek lijkt bij vlagen richting monotone postrock te gaan maar het spacy toetsenwerk, dito elektronica en de prima gitaarsolo's zorgen ervoor dat de muziek op een boeiend pad blijft. "Welcome To The Machine" moet als één lange luistertrip ondergaan worden, waarbij de bescheiden lengte van iets meer dan 45 minuten daar ook zeker bij helpt. Leuke ontdekking!
Websites:
https://www.monkey3official.com/
https://monkey-3.bandcamp.com/album/welcome-to-the-machine
https://www.facebook.com/monkey3band .

NIEUW / IN HET NIEUWS
Villagers - That Golden Time
- No Drama
Van "That Golden Time" (Domino Recording, 2024)

Bijna drie jaar na "Fever Dreams" verscheen in mei "That Golden Time", de zevende plaat van Villagers, de Ierse band rondom multi-instrumentalist/zanger Conor J. O'Brien. We schreven destijds al dat, hoewel Villagers als indie-folkband te boek staat, O'Brien een begenadigd arrangeur is die niet vies is van een laagje instrumenten meer. Dat geldt zeker ook weer voor "That Golden Time". Zijn rijke orkestrale arrangementen bieden ruimte voor blazers, strijkers, bouzouki en pedal steel guitar, naast zijn eigen instrumentarium en uitgekiende studio-effecten. Toch weet hij het ook vaak klein en 'spooky' te houden. In de twee tracks die we hebben uitgekozen, het titelnummer en "No Drama" komt dit alles mooi tot uiting. Overigens publiceerde O'Brien vorige maand het boek "Passage A Message", waarin hij zijn teksten en hoesontwerpen verzamelde.
Websites:
https://wearevillagers.bandcamp.com/album/that-golden-time
https://wearevillagers.com/
https://www.facebook.com/Villagers/.

LIVE-TIP
Nits – With Used Furniture We Make A Tree
Van het album “1974” (Werf Records / Sony Music / [PIAS], 2003)

Eén van de langst bestaande, rusteloze en tegelijkertijd meest creatieve popbands van Europa bestaat 50 jaar en viert dat met een tournee en een nieuw mini-album, “Tree House Fire”. Een belangrijk deel van de indrukwekkende bandgeschiedenis is gebaseerd op grote hits als “In The Dutch Mountains”, “J.O.S. Days”, “Adieu Sweet Bahnhof” en “Nescio”, maar ook immer verdergaande ontwikkeling maakt Nits zo levendig. Ieder album vertelt een eigen nieuw verhaal, zij het “Ting” of “Les Nuits” of het recente drieluik “Angst”, “Knot” en “NEON”. In 2003, vlak voor het 30-jarig jubileum, verscheen “1974”, waarvan de titel refereert aan het oprichtingsjaar. Toetsenist Robert Jan Stips werd, 7 jaar na zijn afscheid, gevraagd om deel te nemen aan de albumsessies en de tournee. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ook andere oud-leden mee zouden doen tijdens enkele concerten van de tournee, maar dit is uiteindelijk niet gebeurd. De tournee beviel zo goed dat Stips besloot bij de band te blijven. Nits is op 12 oktober in Ulft te aanschuiwen in de DRU Cultuurfabriek en op 19 december in Luxor Live te Arnhem.
Websites:
https://www.Nits.nl/
https://www.facebook.com/Nits.nl .

NIEUW
Mindgames – ...Lion's Fate
– Forever Endeavour
Van “Spirals In The Wider Space” (eigen beheer, 2024)

Het is meer dan 8 jaar geleden dat Mindgames voorbij kwam in Xymphonia. In aflevering 1200 draaiden we een song van het destijds één jaar oude "Paradox Of Choice". We roemden dat als een prima en verzorgd werkstuk dat veel neoprogliefhebbers zal bekoren. De Belgische groep heeft sindsdien (opnieuw) de nodige bezettingswijzigingen ondergaan, maar de kenmerkende lenige stembanden van Bart Schram maken dat het onlangs verschenen vijfde album “Spirals In The Wider Space” opnieuw vertrouwd klinkt. Hij kan venijnig, doch aldoor zuiver, hoog uithalen, maar ook ingetogen en ingehouden zijn stem inpassen in het sfeerbeeld. Het is niet alleen puur neoprog wat de klok slaat. Zo klinken duidelijke trekken van Porcupine Tree (ten tijde van “In Absentia”) en Steven Wilson (ten tijden van “Insurgentes”) door, met zelfs een terugkerende bijna-quote van de melodie van “Harmony Korine”. Ook het Rush van de vroege jaren tachtig horen we terug. In sommige nummers is de muzikale samenhang tussen de opvolgende delen wat lastig te doorgronden, waardoor overgangen soms wat abrupt aandoen. Maar het album wordt aan de andere kant hierdoor nooit saai en houdt je bij de les. “Forever Endeavour” is zo'n spannende en afwisselende compositie. Veel plaats voor sfeertekeningen, maar ook riffgerichte passages, een Moog-achtige keyboardlijn gevolgd door een meeslepende gitaarsolo... het is er allemaal. De song wordt ingeleid met een melancholiek klinkende solo-bascompositie, het korte “...Lion's Fate”.
Websites:
https://www.mindgames.be/
https://mindgames-prog.bandcamp.com/album/spirals-in-the-wider-space
https://www.facebook.com/mindgamesmusic .

NIEUW / LIVE-TIP
Dilemma – Not Enough Now
– I Am Neon
Van “The Purpose Paradox” (Butler Records / V2, 2024)

De naam Dilemma viel voor het eerst in ons programma in 1995, bij het verschijnen van debuut “Imbroccata” in de nadagen van het SI Music-label. Die 29 jaar heeft kwantitatief geen indrukwekkende productie opgeleverd, want het nu verschenen “The Purpose Paradox” is pas het derde studioalbum. Tussen “Imbroccata” en “Random Acts Of Liberation” (2018) lag de groep rond toetsenist en enig oerbandlid Robin Z(uiderveld) dan ook geruime tijd stil. Ook op het derde album blijkt de bezetting weer anders dan op de voorganger. De Britse zanger Dec Burke bleek toch onpraktisch ver weg te wonen. Dat hij hier pas in een laat stadium de knoop over doorhakte blijkt wel uit het feit dat hij als medeschrijver op 8 van de 9 songs genoemd wordt. Alleen bij “Electra” ontbreekt zijn naam in de credits en zien we die van zijn opvolger Wudstik (Jermain van der Bogt). Daarnaast zie we bassist Erik van der Vlis opgevolgd door Kristoffer Gildenlöw. Opvallend is dat we zowel Van der Bogt als Gildenlöw ook bij For All We Know aantreffen. De in een opvallende plectrumloze stijl spelende gitarist Paul Crezee en virtuoos drummende Collin Leijenaar zijn gebleven. Deze bezetting was trouwens al op het Marillion Weekend in 2023 te aanschouwen. Daar bleek al dat Van der Bogt uitstekend overweg kan met het eerder door Burke gezongen repertoire van “Random Acts Of Liberation” en dat geldt ook voor het nieuwe repertoire. Wel is het zo dat er momenten op “The Purpose Paradox” zijn die wel erg dicht tegen Dream Theater aanschurken: Van der Bogts stem klinkt in uithalen als een jonge James Labrie en hij is niet voor niets zanger in de Dream Theater-tributeband Regressive Hypnosis; Leijenaar is een gekend Portnoy-fanaat en nam zelfs diens plaats in bij sommige Neal Morse-tournees. Daar komt nog bij dat voormalig Dream Theater-toetsenist Derek Sherenian in één nummer te gast is. We kunnen de muziek het best omschrijven als stevige moderne prog met afwisselend complexe progmetalneigingen maar ook uiterst pakkende, melodieuze AOR-achtige songs. “Not Enough Now” is daar een goed voorbeeld van. Meest intrigerend is de afsluitende 'epic' “Outer Light”, met een gastgitaarsolo door Snarky Puppy's Mark Lettieri. “The Purpose Paradox” is trouwens een conceptalbum waarvan het achterliggende verhaal geheel in het boekje afgedrukt. Dilemma heeft kortom opnieuw een album afgeleverd waar je dingen op kunt blijven ontdekken en waar je je zowel muzikaal als tekstueel lekker in kunt onderdompelen Op 24 november speelt Dilemma een 'aftershow' na Dream Theater in de AFAS Live in Amsterdam. Op 19 januari wordt in Zoetermeer het concert gegeven dat oorspronkelijk op 11 oktober gepland was. Wegens gezondheidsklachten van Collin Leijenaar is dit uitgesteld.
Websites:
https://dilemma.band/
https://www.facebook.com/@WeAreDilemma/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Big Big Train - Keeper Of Abbeys (live)
Van de 3CD+Blu-ray-set "A Flare On The Lens – Live In London" (InsideOut / Sony Music, 2024)

Een live-document als Album van de Maand is een ongebruikelijke keuze, maar die was snel gemaakt nadat we ons ondergedompeld hadden in "A Flare On The Lens – Live In London". Het betreft hier opnamen die gemaakt zijn tijdens twee concerten van Big Big Train in Cadogan Hall in de Britse hoofdstad. Die vormden het slot van de langste tournee die de intussen zeer multinationale groep in augustus en september 2023 ondernam: in totaal 17 concerten in 21 dagen verdeeld over negen Europese landen. Zowel de Blu-ray als de 3 CD's bevatten alle nummers die gedurende die twee laatste tournee-avonden gespeeld werden. Het was voor velen de eerste kennismaking met 'nieuwe' zanger Alberto Bravin. Er werden twee voorproefjes op het eerder dit jaar verschenen 15de reguliere studio-album “The Likes Of Us” gegeven. Voor de rest werd er voornamelijk geput uit de albums “English Electric Part One & Two” en “Folklore”, aangevuld met één nummer elk van de laatste twee albums met frontman David Longdon, “Common Ground” en “Welcome To The Planet”. Allemaal songs die bij de meeste Big Big Train-liefhebbers in hun geheugen gegrift staan in de uitvoeringen met de helaas veel te jong overleden voormalige leadzanger. Bravin kiest voor de gouden middenweg en blijft soms dicht bij de vertolkingen van zijn voorganger, op andere momenten kiest hij helemaal zijn bepaald niet misselijke eigen weg. Het thuispubliek omarmt hem daar bij volledig en die warme en enthousiaste reactie stuwt de band, bijgestaan door vierkoppige blazerssectie, beide avonden naar grote hoogten. Liefhebbers van het betere gitaarspel zijn helemaal blij met deze set, aangezien hiermee de gastrol van Maria Barbieri ook is gedocumenteerd. Deze Italiaanse gitariste viel in voor David Foster en maakte op de vele concertbezoekers grote indruk met haar geconcentreerde podiumpresentatie en indrukwekkend verfijnd en vingervlug gitaarspel. De slotsolo in het hier voor het eerst live gespeelde "Keeper Of Abbeys" is daar een prachtig voorbeeld van. Ook visueel is deze set uitermate goed verzorgd en prachtig in beeld gebracht door regisseur Tim Sidwell. Deze is ook al weer heel wat jaren verantwoordelijk voor de video-uitgaven van Marillion en “A Flare On The Lens” is dan ook zeker van hetzelfde hoge niveau als die releases. Middels de Blu-ray is de muziek overigens in 5.1 surroundmix te ondergaan met een subtiele verdeling van de instrumenten over de speakers. Dit alles maakt van deze set een prachtige toevoeging aan de Big Big Train-catalogus. We openen de maand met het genoemde “Keeper Of Abbeys”, in studio-versie te vinden op “English Electric Part Two” uit 2013.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
Bandcamp
Facebook.

NIEUW (sterk verlaat)
Squeaky Feet - Little Bit Further
Van "Cause For Alarm" (eigen beheer, 2023)

In iO Pages nummer 190 van februari dit jaar gaf wijlen John Bollenberg een Vette Krent aan "Cause For Alarm", het half november 2023 verschenen studiodebuut van Squeaky Feet. Dit uit oud-studenten van het Berklee College Of Music bestaande combo zou je gezien de overvloedige hoeveelheid live-albums op de Bandcamp-pagina tot de jambands kunnen rekenen, maar daarvoor zitten de composities veel te ingenieus in elkaar. Bollenberg noemde in zijn recensie acts als Zappa, Umphrey McGee, Phish, Happy The Man, Dream Theater en Brand X als vergelijkingsmateriaal en dan weet u het wel: deze band is niet echt met één andere band te vergelijken. We zouden ze een meer rockende variant van Snarky Puppy, kunnen noemen, maar die gedachte wordt wellicht te zeer ingegeven door de aanwezigheid van Snarky Puppy-gitarist Mark Lettieri (daar is-ie weer...) in "Tunnel Vision". Nu hadden dit album vorig jaar ook al in de smiezen, maar gezien de hoge verzendkosten en VAT-gedoe heeft het enige tijd geduurd voordat we "Cause For Alarm" aanschaften. En direct bij de eerste beluistering van de CDr kunnen we "BoBo" helemaal gelijk geven. Wat een overvloedige (79 minuten) muzikale weldaad. De tussen de vier en elf minuten klokkende composities worden gekenmerkt door talloze tempo- en stijlwisselingen, korte virtuoze solo's, prima zang en heerlijk samenspel, waarbij constant de toegankelijkheid voorop staat. Om een idee te geven draaien we het ruim acht minuten durende "Little Bit Further" waar zelfs een gilmoureske gitaarsolo in zit.
Websites:
https://squeakyfeet.bandcamp.com/album/cause-for-alarm-2
https://www.squeakyfeetmusic.com/
https://www.facebook.com/squeakyfeetmusic .

MONUMENT / 50 JAAR
Triumvirat – Mister Ten Percent
Van het album “Illusions On A Double Dimple” (Harvest / EMI Electrola, 1974)

Het is 20 jaar geleden dat wij bij Xymphonia muziek hebben gedraaid van Triumvirat, dus dat werd wel weer eens tijd. En er is nu een goede aanleiding voor! De in 1969 in Keulen opgerichte band speelde aanvankelijk hits van anderen in lokale clubs. The Nice en Emerson, Lake en Palmer waren grote invloeden en dus stonden er ook songs als “Rondo” van The Nice en “Hoedown” van ELP op het live-repertoire. Uiteindelijk liet men de coverversies links liggen en werd eigen muziek gecomponeerd. De sterke Keith Emerson-invloeden bleven overduidelijk, vooral in het prominente Hammond-orgelgebruik van Hans-Jürgen Fritz. In 1972 verscheen het in drie dagen opgenomen debuut “Meditterranean Tales (Across The Waters)”, waarna de nodige optredens geboekt konden worden. Voor de opvolger “Illusions On A Double Dimple” werd in 1974 aanmerkelijk meer tijd en moeite uitgetrokken en werd een beroep gedaan op een klassiek orkest, een koperblazerssectie, nog een extra gastsaxofonist en een driekoppig dameskoor. Triumvirat ging eind 1974, begin 1975 op Europese en Amerikaanse tournee, in de VS als voorprogramma van Fleetwood Mac. De groep heeft daar absoluut indruk achter gelaten: zo stond “Illusions On A Double Dimple” in 2015 op plek 45 in de lijst van 50 beste progrockalbums aller tijden van het bekende muziekmagazine Rolling Stone. Het nu 50 jaar oude album wordt dan ook algemeen gezien als Triumvirats meest geslaagde werk. Er verschenen tot aan 1980 nog 5 albums met als aantekening dat op de laatste twee uit een ander muzikaal, ver van de oorspronkelijke progressieve rock verwijderd, vaatje getapt werd. Vanavond gaan wij een halve eeuw terug in de tijd met “Illusions On A Double Dimple”, dat uit twee plaatkantlange suites van elk 6 delen bestaat. Wij kiezen voor kant twee: “Mister Ten Percent”.
Websites:
https://www.triumvirat.net/.