NIEUW Gravity Fields - Rage
- Transition
Van "Disruption" (Redphone Records, 2023)

Vorige week draaiden we jazzrock van het vanuit Spanje opererende Aurora Clara. We blijven deze week wat dit genre betreft in Zuid Europa want ook Gravity Fields komt uit Spanje. Hoewel "Disruption" het debuut is van dit kwartet, zijn drie van de vier musici geen onbekenden in Xymphonia. Gitarist Jordi Prats, drummer Alex Ojea en toetsenman Jordi Amela zaten namelijk ook in de neo-progband Harvest, waarin we tevens onze landgenote Monique van der Kolk terugvinden. Of deze band nog bestaat weten we niet zeker, wel is duidelijk dat na album nummer 3, "Northern Wind" uit 2014, geen nieuw plaatwerk meer is gepubliceerd. Dat geldt wel voor On The Raw, een zich meer in de progressieve fusion bewegende band waarin we hetzelfde drietal aantreffen. On The Raw bracht twee albums uit, "Big City Awakes" (2017) en "Climbing The Air" (2019). En nu zitten de drie, samen met bassist Toni Munné in Gravity Fields. Qua stijl kiest laatstgenoemde band meer voor progressieve jazzrock met elektronische invalshoeken. Hierbij zijn de fluit- en saxofoonpartijen, die bij On The Raw nog tot het groepsgeluid behoorden, tot een minimum beperkt. Dat geeft vooral Amela de kans zich heerlijk uit te leven op zijn moderne toetsenborden, hoewel er ook genoeg te genieten valt van afwisselend gitaarspel. Van "Disruption", dat vergezeld gaat van een fraai CD-hoesje waarbij Amela voor elk nummer een eigen surrealistisch heeft gemaakt, hebben voor vanavond openingsnummer "Rage" en albumafsluiter "Transition" uitgekozen.
Websites:
https://gravityfields.bandcamp.com/album/disruption
https://www.facebook.com/gravityfieldsband
https://www.facebook.com/ontherawband/ .

NIEUW
Lukather, Steve – Someone
– I'll Never Know
Van het album “Bridges” (The Players Club / Mascot Music, 2023)

Vorige maand lieten we u al “When I See You Again” horen, single van het op 16 juni verschenen nieuwe Steve Lukather-album “Bridges”. Het is de opvolger van het twee jaar geleden verschenen “I Found The Sun Again” en net als die voorganger is het deels een verkapt Toto-album. De titel staat namelijk voor de brug die dit album slaat tussen zijn 'echte' solowerk en zijn Toto-output. Enerzijds werken Joseph Williams en David Paich prominent mee, zowel compositorisch als zingend en spelend, anderzijds is Lukather ook samenwerkingen met mensen buiten de 'Toto-clan' aangegaan. Zoals we eerder hebben uitgelegd zal Toto nooit meer een studio-album opnemen. Ten minste niet als er geen oplossing komt voor het juridische geschil tussen de weduwe van wijlen Toto-drummer Jeff Porcaro en de Toto-leden. Daarom vind je niet alleen op Lukathers album, maar ook op recente albums van Williams en Paich eigenlijk songs die zo op een Toto-album hadden kunnen staan. Veel songs zijn dan ook mede-geschreven door dat tweetal, dat ook meespeelt en -zingt. Leuk detail: op een deel van de songs is ex-Toto-drummer Simon Phillips, te horen, op andere nummers Shannon Forrest, die in het vorig decennium tourde met Toto. Ook baslegende Lee Sklar, die ooit twee tournees met Toto deed, is van de partij op “Bridges”. De songs wisselen tussen stevige A.O.R. en natuurlijk ook gevoeliger ballad-gericht werk. Enkele songs hebben een opvallend bluesy karakter. Uiteraard zorgt deze verzameling veteranen ervoor dat alles uitermate 'lekker' klinkt. Wel valt op sommige songs een beetje plotseling uitfaden en daarmee nog niet helemaal 'af' aanvoelen, waarbij het album ook nog eens met 8 songs in nog geen 36 minuten aan de korte kant is.
Websites:
http://www.stevelukather.com/
https://www.facebook.com/SteveLukather .

NIEUW
Lifesigns - Open Skies (live)
- Last One Home (live)
Van "Live In The Netherlands" (eigen beheer, 2023)

Lifesigns houdt zaterdag aanstaande, 1 juli, in Poppodium Boerderij in Zoetermeer "Live In The Netherlands" ten doop, een dubbel-CD die nog geen jaar geleden (22 augustus 2022) in diezelfde zaal is opgenomen. Twee van onze teamleden vertoefden de afgelopen weken in het Verenigd Koninkrijk en woonden daar in Newcastle al reeds een Lifesigns-concert bij, alwaar de verse dubbelaar ook al aangeschaft kon worden. Die laat horen dat we hier met één van de beste hedendaagse bands op het gebied van melodieuze symfonische rock te maken hebben. Niet alleen klinken de albums van de band rond toetsenist/zanger/songschrijver John Young als een klok, maar de heren zijn ook meer dan in staat om het repertoire met de nodige extra energie op een podium te kunnen brengen. Youngs zang blijft altijd aangenaam om te horen en sinds de toevoeging van gitarist/toetsenist Dave Bainbridge aan de line-up, is het livegeluid van de groep nog meer verrijkt. Dit vastgelegde optreden was ook de eerste kennismaking met Zoltan Csörsz in zijn rol als drummer bij Lifesigns (we kenden hem natuurlijk al door zijn verleden bij The Flower Kings). De Hongaarse Zweed vormt met bassist Jon Poole een fenomenale ritmesectie, waarbij Csörsz een zekere fusionflair aan de muziek van Lifesigns weet toe te voegen. De eerste schijf biedt een dwarsdoorsnede van de eerste twee albums, de tweede schijf bevat een nagenoeg integrale uitvoering van het recentste studio-album "Altitude". “Open Skies” is te vinden op die eerste schijf en is één van de nummers die van oorsprong uit het repertoire van de voorloper van Lifesigns komt, de John Young Band. We vervolgen met “Last One Home”, het prijsnummer van “Altitude”, inclusief een weergaloze solo van Dave Bainbridge. De CD is rechtstreeks te bestellen bij de band dan wel komende zaterdag op te pikken bij de merchandisestand in Poppodium Boerderij in Zoetermeer.
Websites:
https://lifesignsmusic.co.uk
https://www.facebook.com/Signslife .

NIEUW
Cairo (UK) – The Love
– Nemesis
Afkomstig van het album “Nemesis” (The Spirit Of Unicorn, 2023)

Zeven jaar na het debuutalbum “$@Y” verscheen vorige maand “Nemesis”, het tweede album van de Engelse band Cairo (niet te verwarren met de progressieve rockband uit San Francisco). Toetsenist/zanger/componist Rob Cottingham verliet in 2015 het door hem opgerichte Touchstone en richtte vervolgens Cairo op. Cairo maakt op dit nieuwe album vooral neoprog, maar ook folkrockachtige en atmosferische stukken. De progmetalachtige passages van het debuutalbum hebben een ondergeschikte rol gekregen, al zou je dat niet zeggen wanneer je de eerste akkoorden van het beginnummer “Asleep At The Wheel” beluistert. Dit studioalbum werd opgenomen in Outhouse Studios van John Mitchell. Er is, net zoals op het debuutalbum, opnieuw een afwisseling tussen mannelijke (die van hemzelf) en vrouwelijke zang. Niet meer die van Rachel Hill, zij zong op het debuut; op het nieuwe album zingt Sarah Bayle. We kennen haar al als zangeres van The Paradox Twin, waar ook de drummer Graham Brown in speelt. De overige muzikanten naast Cottingham en Brown zijn ook dezelfde als op “$@Y”: gitarist James Hards en bassist Paul Stocker. We gaan luisteren naar “The Love”, een mooi gedragen nummer dat wat doet denken aan Mostly Autumn. Vervolgens de albumafsluiter en titelnummer “Nemesis”: een echt neoprognummer, meeslepend en met sterke melodieën.
Websites:
http://cairorocks.com
https://www.facebook.com/CAIROROCKS/ .

LIVE-TIP
Porcupine Tree – Rats Return
Van “Closure/Continuation – Deluxe Edition” (Music For Nations / Sony Music, 2022)

Op 8 juli is Porcupine Tree een van de bands op het driedaagse festival Bospop in Weert. Bospop verwoordt het zo: “Liefhebbers van progrock kunnen hun harten ophalen: Porcupine Tree is back in action! Het gerenommeerde trio Steven Wilson, Richard Barbieri en Gavin Harrison stak na een pauze van 11 jaar weer de koppen bij elkaar, met een geweldig album als resultaat: “Closure/Continuation”. De bombastische gitaar- en toetsenpartijen, indringende gitaarsolo’s en fraaie meerstemmige zang in combinatie met psychedelische rock, ambient soundscapes, experimentele pop en een geheel eigen voortstuwend metalgeluid benadrukken nog maar eens dat Porcupine Tree gelukkig nog steeds veel te vertellen heeft.” “Closure/Continuation” gooide hoge ogen op de Xymphonia-redactie vorig jaar, waarbij nu juist niet zoveel metal meer hoorden, maar op een geheel eigen wijze voortstuwend is het geluid van Wilson c.s. zeker wel. Het was de bedoeling dat de festivaltournee van het trio opnieuw ondernomen zou worden met gitarist Randy McStine en bassist Nate Navarro. Laatstgenoemde moest echter halsoverkop terugkeren naar de VS vanwege ernstige familie-omstandigheden. Porcupine Tree doet de tournee en dus ook het Bospopoptreden zodoende als kwartet. Enkele andere bands op Bospop die interessant kunnen zijn voor geïnteresseerden in progrockgerelateerde muziek:

7 juli 2023: The Analogues, Young Gun Silver Fox, Physical Grafitti (Led Zeppelin-coverband)
8 juli 2023: Porcupine Tree, Riverside, Nile Rodgers + Chic, Ray Wilson (met Genesis-covers)
9 juli 2023: Zucchero, The Waterboys, Joe Bonamassa, Son Mieux, Leif de Leeuw Band, Made In Purple (Deep Purple-coverband)
Websites:
https://porcupinetree.com/
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial .

NIEUW / LIVE-TIP
Motorpsycho – Hotel Daedelus
– The Rapture
Van “Yay!” (Stickman Records, 2023)

Het zal vast niet de laatste keer zijn dat de woorden 'lockdown' en 'corona' vallen in Xymphonia. De jaren die beheerst werden door die twee termen bleken ook hun weerslag te hebben op het schrijf- en opnameproces van Motorpsycho. Het Noorse trio kwam met relatief 'lichte' songs op de proppen. Geen massieve prog- of stonerrockgetinte brokken, maar miniatuurtjes met veel akoestische gitaren en harmoniërende vocalen. Niet dat de groep dergelijk materiaal niet eerder liet horen: in de 34 bestaansjaren werd er stilistisch gelaveerd dat het een lust was, maar “Yay!” behoort wel tot het rustigste en lieflijkste dat we van Motorpsycho hoorden. Toch is er een machtige uitschieter: het van een majestueuze aan Led Zeppelins “Kashmir” herinnerende riff voorziene “Hotel Daedelus”. Maar ook hier zijn de coupletten toch ook melancholiek van karakter en ondersteund door akoestische gitaren. Er dwarrelt tussen de zanglijnen wel een lekker kronkelige gitaarlijn, gespeeld door oude bandvriend Reine Fiske, die ook de ruimte krijgt voor een heerlijke solo. ...Of hij gééft zich zelf de ruimte, want de van Landberk, Paatos en Dungen bekende gitarist werd gevraagd “Yay!” te produceren, waarbij hij op zijn beurt zijn Dungen-collega Fredrik Swahn vroeg hem te assisteren. Naast de Mellotron- en misschien met andere toetseninstrumenten gegenereerde orkestsounds, zijn er trouwens ook échte strijkers te horen. Eigenlijk geven we met “Hotel Daedelus” een vals beeld van het album; afsluiter “The Rapture” geeft een beter beeld van de relaxte sfeer van het album dat, om bij Led Zeppelin-vergelijkingen te blijven, qua feel wel wat heeft van “Led Zeppelin III”. Eind vorig jaar, toen de opnamen voor “Yay!” al waren afgerond, besloot drummer Tomas Järmir de groep overigens na 5 jaar te verlaten. Komende herfst zullen we Bent Sæther en Hans Magnus "Snah" Ryan dus met opnieuw een nieuwe drummer aan het werk zien en horen in o.a. Hedon te Zwolle, op 14 oktober.
Websites:
https://motorpsycho.no/
https://www.facebook.com/motorpsycho.official .

ALBUM VAN DE MAAND
Kite Parade – Under The Same Sun
Van het album “Retro” (White Knight Records, 2023)

Begin dit jaar lieten we u twee nummers horen van het debuut van Kite Parade. “The Way Home” verschenen in 2022 bij het label White Knight Records. We waren er erg enthousiast over en dat zijn we opnieuw over de al een jaar later verschenen opvolger “Retro”. Aan alles is te horen dat Andy Foster, die in z'n eentje in feite Kite Parade vormt, een zeer ervaren songschrijver en muzikant is. De slimme akkoordensequenties, het effectieve gebruik van intervallen om de juiste lading te geven aan een bepaalde tekstfrase – het zijn aspecten waaren je merkt dat hij goed doorheeft hoe je de luisteraar kunt boeien met vernuftige compositorische hulpmiddelen. Daarbij beheerst hij diverse instrumenten, getraind als hij is als muzikant op cruiseschepen. Niet dat de zeer toegankelijke symfonische rock-met-popsensibiliteit erg origineel is qua vorm, het resultaat is veel meer dan alleen maar ambachtelijk. Dat komt niet alleen door zijn meeslepende zang (denk aan bijv. Steve Thorne, die trouwens enkele van de teksten aanleverde), maar ook door de doorvoelde gitaarsolo's, de sappige keyboardpartijen en de melancholieke saxofoontoon die ons deed denken aan de van Pink Floyd bekende Dick Parry. Ook Fosters basgitaarspel is prima maar in hoogtepunt “Shadows Fall”, met wat Lifesigns-trekjes, laat hij de zoemende fretloze partijen aan Vladimir Kurganov. Ook drummen doet hij niet zelf en dat zijn kwaliteit (h)erkend wordt blijkt wel uit het feit dat hij daarvoor Nick D'Virgilio heeft weten te regelen. Ongetwijfeld via de van o.a. IQ en Big Big Train bekende Rob Aubrey in wiens studio dit allemaal glorieus werd vastgelegd. In online interviews heeft Andy Foster zich intussen laten ontvallen dat hij bezig is met het samenstellen van een live-band en dat hij van plan is te gaan spelen op festivals en in voorprogramma's. Met "Under The Same Sun" sluiten we onze focus op dit Album van de Maand af. Strekking van het nummer is dat ieder van ons leeft onder dezelfde blauwe lucht, rijk of arm: we allemaal ademen diezelfde vrije lucht in. Dat allemaal onder dezelfde zon.
Websites:
Progreport Interview Andy Foster/
Facecbook
Bandcamp.

NIEUW
Härmälän Mimosa - Lähde Ja Jää
Van "Saatana Saapuu Hermostoliittoon" (Alakulttuuritalo, 2023)

Härmälän Mimosa maakt het ons niet makkelijk, want we kunnen maar bar weinig info over deze Finse groep vinden. Het in maart verschenen album "Saatana Saapuu Hermostoliittoon" werd getipt op een online forum over nieuwe progrockreleases, maar bij eerste beluistering horen we niet zo veel rock. De muziek van Härmälän Mimosa is beter te omschrijven als progfolk, met dromerige sferen en ongewone songstructuren. Blijkbaar hebben de teksten een donkere ondertoon, als we ten minste afgaan op de albumtitel, die Google Translate vertaalt tot 'Satan treedt toe tot de zenuwvereniging'. In de muziek horen we dat donkere element echter niet terug; de dromerige sfeer doet ons wel wat denken aan de klassieke Britse progfolkband Mellow Candle en zelfs wel iets aan het ingetogener werk van The Gathering. Albumafsluiter “Lähde Ja Jää” ('ga en blijf') is daarvan een prachtig voorbeeld.
Websites:
https://harmijaviha.bandcamp.com/album/saatana-saapuu-hermostoliittoon
https://www.facebook.com/harmijaviha.

HERUITGAVE (NOGMAALS)
Atlas (Zwe.) - Hemifrån (From Home)
Van "Blå Vardag" (Bellatrix, 1979 / Transubstans Records, 2022)

Oktober vorig jaar draaiden we enkele nummers van de recente heruitgave van "Blå Vardag" van Atlas. Voor de twee vorige heruitgaven van de enige LP die de Zweedse band in 1979 zou uitbrengen, werden toen op Discogs prijzen gevraagd van € 60 en hoger. Gelukkig bracht Transubstans Records onlangs die prima klinkende, goedkope editie van deze vergeten klassieker uit. De instrumentale vijf nummers die de oorspronkelijke plaat bevatte zou kunnen suggereren dat de punk en new wave het Scandinavische land volkomen gepasseerd waren. Alle stukken zijn te rangschikken in de klassieke symfonische rock, waarbij overeenkomsten te bespeuren zijn met bands als Camel, Genesis en King Crimson, terwijl ook geregeld progressieve jazzrockpassages te horen waren, vergelijkbaar met Happy The Man. Voor de dramatische momenten konden de vijf musici beschikken over een echte Mellotron, die dan ook enthousiast door drie bandleden bespeeld werd. Naar het schijnt werden er maar 1200 exemplaren geperst en toen bleek dat er weinig belangstelling voor Atlas was werd de groep in 1980 ontbonden. Alle heruitgaven, dus ook deze nieuwe, bevatten drie bonusnummers, waaronder "Björnstorp" van Mosaik, een band waarin drie voormalige Atlas-leden zaten. Een andere bonustrack, het nu gedraaide "Hemifrån", is een oude compositie geschreven in 1977, maar hier ten gehore gebracht in een live in de studio-versie tijdens een reünie in februari 1995.
Websites:
http://www.progarchives.com/album.asp?id=2482
https://transubstansrecords.bandcamp.com/album/bl-vardag
.

IN HET NIEUWS / COVER
Paay, Patricia – Stairway To Heaven
Van “Beam Of Light” (EMI, 1975)

In De Volkskrant verschijnt al sinds februari 2021 op woensdag de column 'And Venus was her name', gewijd aan een popliedje waarvan de titel uit alleen een voornaam bestaat. Vele inkoppertjes zijn al voorbij gekomen, ja ook Toto, die het columnschrijvers Paul Onkenhout en John Schoorl (inderdaad: John & Paul, goeie naam voor een duo) gemakkelijk hebben gemaakt. Gek genoeg is het pas na 28 maanden tijd voor “Sebastian” van Cockney Rebel. Aanleiding was dat Peter Bruyn, na het verscheiden van Jip Golsteijn en Bert van de Kamp toch wel zo ongeveer dé éminence grise van het vaderlandse rockjournaille, eindelijk onlangs aan Steve Harley had ontlokt naar wie die naam Sebastian verwees. Dat bleek zoals hij al vermoedde Sint-Sebastiaan, een Romeinse soldaat uit de derde eeuw na Christus die doorboord werd met pijlen maar dat overleefde. Daarnaast stuitte hij op een vergeten dwarsverband uit de Nederpophistorie. Harley had namelijk ten tijde van “Sebastian” een relatie met Yvonne Keeley. Hij was ook betrokken bij twee singles die Keeley uitbracht. De eerste was een cover van het Cockney Rebel-nummer “Tumbling Down”, dat Harley samen met niemand minder dan Alan Parsons produceerde. Maar er is meer... We weten natuurlijk dat Keeley de zus is van Patricia Paay en in hetzelfde jaar 1975 produceerde Harley tevens Paays debuut-LP “Beam Of Light”. Ze maakte toen al een jaar of tien singles, maar van een volwassen album was het nog niet gekomen. Aan dit “Beam Of Light” werkte heel Cockney Rebel mee. Eén van de songs is,om het verhaal rond te maken, “Sebastian”. Andrew Powell is verantwoordelijk voor het glorieuze orkestarrangement en we kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat het 'gewoon' een iets gekortwiekte versie van de originele orkestopname is. Een meer bijzondere cover is wat ons betreft, hou u vast, “Stairway To Heaven”. Er is echt werk gestoken in dit arrangement dat het nummer een stuk symfonischer maakt dan het Led Zeppelin-origineel. Het intro wordt nu niet op akoestische gitaar maar op piano gespeeld door Cockney Rebel-toetsenist Duncay Mackay, die ook in de rest van het dik zeven minuten durende nummer van zich doet spreken met fraai spel op analoge keyboards, alsmede Mellotron. Ook de hemelse koortjes zijn mooi, waar o.a. Keeley en de van o.a. Pink Floyd bekende Barry St. John aan bijdroegen. Als klap op de vuurpijl geeft Cockney Rebel-gitarist Jim Cregan een heerlijke solo weg, die in niets lijkt op die van Jimmy Page in het origineel, maar die er absoluut mee kan wedijveren.
Websites:
https://www.discogs.com/release/1467295-Patricia-Paay-Beam-Of-Light
Dit nummer op YouTube:
Link naar de genoemde column: .

IN MEMORIAM: KEITH MORE / LIVE-TIP
More, Keith - Self Inflicted Part 1: What Are We Doing To Ourselves?
- Self Inflicted Part 2: What Are We Doing To Ourworld?
Van "Guitar Stories" (Selective Records, 1996)

Vorige week stonden we stil bij het overlijden van gitarist Keith More in de vorm van een nummer van "Songs From The Lions Cage" uit 1995, de eerste plaat van Arena. Zoals we toen al vermeldden was More lid van de eerste bezetting van deze neo-progband, waarmee hij twee CD's opnam. In 1996, hetzelfde jaar dat album nummer 2, "Pride", verscheen, bracht More ook zijn solodebuut "Guitar Stories" uit. Hierop kon hij alle stijlen die hij feilloos beheerste tonen, waardoor het een heerlijke gitaarplaat werd waarop progressieve rock, shredderrock, bluesrock en Dixie Dregs-achtige jazzrock gebroederlijk naast een fraaie ballade te horen was. In 1996 draaiden we al eens twee stukken, Mores heengaan heeft ons gestimuleerd nog een nummer te draaien en wel het tweedelige "Self Inflicted", met drummer Mark Mondesir, bassist Gordon Davis en in het tweede deel toetsenist Mike Stobbie, die ook verantwoordelijk is voor het orkestarrangement. Deel 1 heeft als ondertitel “What Are We Doing To Ourselves?”, deel 2 “What Are We Doing To Ourworld?” ("ourworld" staat zo in het boekje geschreven, waarschijnlijk om de link met "ourselves" te leggen).
Websites:
(oud interview met Keith More, afgenomen door John Bollenberg)
http://keithmore.net/.

ALBUM VAN DE MAAND
Kite Parade – Retro
Van het album “Retro” (White Knight Records, 2023)

Begin dit jaar lieten we u twee nummers horen van het debuut van Kite Parade. “The Way Home” verschenen in 2022 bij het label White Knight Records. We waren er erg enthousiast over en dat zijn we opnieuw over de al een jaar later verschenen opvolger “Retro”. Aan alles is te horen dat Andy Foster, die in z'n eentje in feite Kite Parade vormt, een zeer ervaren songschrijver en muzikant is. De slimme akkoordensequenties, het effectieve gebruik van intervallen om de juiste lading te geven aan een bepaalde tekstfrase – het zijn aspecten waaren je merkt dat hij goed doorheeft hoe je de luisteraar kunt boeien met vernuftige compositorische hulpmiddelen. Daarbij beheerst hij diverse instrumenten, getraind als hij is als muzikant op cruiseschepen. Niet dat de zeer toegankelijke symfonische rock-met-popsensibiliteit erg origineel is qua vorm, het resultaat is veel meer dan alleen maar ambachtelijk. Dat komt niet alleen door zijn meeslepende zang (denk aan bijv. Steve Thorne, die trouwens enkele van de teksten aanleverde), maar ook door de doorvoelde gitaarsolo's, de sappige keyboardpartijen en de melancholieke saxofoontoon die ons deed denken aan de van Pink Floyd bekende Dick Parry. Ook Fosters basgitaarspel is prima maar in hoogtepunt “Shadows Fall”, met wat Lifesigns-trekjes, laat hij de zoemende fretloze partijen aan Vladimir Kurganov. Ook drummen doet hij niet zelf en dat zijn kwaliteit (h)erkend wordt blijkt wel uit het feit dat hij daarvoor Nick D'Virgilio heeft weten te regelen. Ongetwijfeld via de van o.a. IQ en Big Big Train bekende Rob Aubrey in wiens studio dit allemaal glorieus werd vastgelegd. In online interviews heeft Andy Foster zich intussen laten ontvallen dat hij bezig is met het samenstellen van een live-band en dat hij van plan is te gaan spelen op festivals en in voorprogramma's. Vanavond openen we met het titelnummer: “Retro”.
Websites:
Progreport Interview Andy Foster/
Facecbook
Bandcamp.

NIEUW
Solberg, Einar – A Beautiful Life
– Where All The Twigs Broke
Van het album “16” (InsideOut / Sony Music, 2023)

Begin deze maand verscheen “16”, het solodebuut van Einar Solberg, de zanger van Leprous. De Noorse band heeft er net weer een lange tournee op zitten en was bijna een jaar geleden de headliner van het Midsummer Prog Festival in Valkenburg. Aankomende week vindt dat festival weer plaats, maar daarover meer in het volgende uur. In de bijna 70 minuten die “16” duurt, word je verrast door een breed scala aan muziekstijlen met daarbij steeds de emotionele voordracht van Solberg. Je hebt dan ook echt meerdere draaibeurten nodig om een goede indruk van dit alles te krijgen. In iO Pages 185 is een interview (door Edwin Ammerlaan) met Solberg te lezen, waarin deze het album uitgebreid beschreef. Ammerlaan vraagt daarin hoe hij zijn zeer specifieke manier van zingen volhoudt. Solberg geeft aan dat hij een goede voorbereiding neemt, waardoor zijn stembanden tegen een stootje kunnen en vooral op het podium zorgt hij ervoor om niet opgewonden te raken. Vooraf tempert hij zijn verwachtingen. Zijn optredens beginnen daarom rustig, om later zijn stem meer kracht te geven. Het idee om van “16” een conceptalbum te maken, ontstond pas na het schrijven van het gelijknamige nummer waarmee het album opent. Om de basis daarvoor te leggen, trok Solberg zich samen met Rafael Weinroth Browne (cellist bij de Leprous-shows) terug in een berghut in Noorwegen. “16” draait om zijn leven op die leeftijd, dat toen in een stroomversnelling kwam. Een deel van de songs voeren terug naar die voor hem verwarrende en overweldigende tijd. Een ander gedeelte gaat over gevoelens die Solberg destijds had maar ook nu nog herkent en die universeler van aard zijn. King Crimson was misschien wel zijn meest favoriete progband, vanwege de donkere sound en de scherpe randjes; hij kocht er dan ook veel albums van. Op “16” verzorgt Einar Solberg de zang en toetsen en zijn de drum- en baspartijen van de hand van respectievelijk Keli Guðjónsson en Tor Egil Kreken. Bovendien is er een groot aantal gastmuzikanten te horen, waaronder Solbergs zus Heidi (artiestenaam: Starofash dan wel Star Of Ash) en haar man Vegard Sverre Tweitan (artiestenaam: Ihsahn). Gitarist Ben Levin (ex-Bent Knee) zorgde volgens de Noor voor een betere balans en een dosis lichtheid in de muziek op de momenten dat Solberg dreigde door te slaan naar een overdramatisch kant. Overigens staat Solberg met Leprous dit jaar op het Night Of The Prog Festival, als slotact op de zondagavond, 16 juli. Wij gaan luisteren naar twee nummers van “16”: “A Beautiful Life” en “Where All The Twigs Broke” (met zus Heidi).
Websites:
https://www.facebook.com/einarsolbergofficial
https://leprous.net/ .

NIEUW (verlaat) / JAZZROCK
Aurora Clara – The Race Has Begun
Aurora Clara feat. Jerry Goodman – Clear Dawn
Van “Clear Dawn” (Youkali Music, 2023)

In januari meldden we al dat Aurora Clara al twee albums had uitgebracht. Het tweede, “Clear Dawn”, verscheen in 2022, maar het lukte toen alleen om het debuut “Transformation” te pakken te krijgen. De fysieke editie van “Clear Dawn” leek op. Nu is het ons door gewoon stug volhouden en steeds maar weer opnieuw bestellen een exemplaar te pakken te krijgen; via de Bandcampsite van wat we in januari een Spaanse band noemden wordt nog steeds alleen de digitale editie aangeboden. Dat Spaanse band was wat kort door de bocht. Gitarist/bandleider Raul Mannola is Spaans en de opnamen vonden in Granada en Madrid plaats, maar de overige leden en gastmusici komen uit Bulgarije, Roemenië, Finland, Columbia, Groot-Britttannië en de VS. Debuut “Transformation” was heel erg geënt op de sound van de eerste twee Mahavishnu Orchestra-albums, gekruid met o.a. typisch Spaanse (flamenco-)elementen, “Clear Dawn” heeft een breder invloedensfeer: ja, Mannola's stijl is nog steeds duidelijk geïnspireerd op die van John McLaughlin en ook oud-Mahavishnu-lid Jerry Goodman werkt opnieuw mee. Maar er zijn nu meer ademende passages à la “Floating World” van Soft Machine. Nieuwe bassist Jorge Barrero deinst niet terug voor hier en daar een 'slap bass' en zorgt voor funky passages. Het maakt “Clear Dawn” een spannende en afwisselende jazzrockplaat die ook nog eens fantastisch klinkt. Opnameleider Fernando Romero dient geroemd om de rijke totaalsound. Luister alleen al naar de dynamisch en warm opgenomen drumpartijen, rivaliserend met de topproducties van de Simon Phillips-albums.
Websites:
https://auroraclara.bandcamp.com/album/clear-dawn
https://www.facebook.com/AuroraClaraBand.

NIEUW
Monkey Diet - Sleeping Sand, Silent Cloud
Van "Ant Death Spiral" (Black Widow Records, 2023)

Monkey Diet werd in 2014 geformeerd toen de uit Accordo Dei Contrari gestapte bassist Daniele Piccinini, PropheXy-gitarist Gabriele Martelli en de onder meer bij een Genesis-coverband musicerende drummer Roberto Bernardi elkaar vonden in hun passie geïmproviseerd psychedelisch te rocken. Debuut "Inner Gobi" (2017) werd echter als een saaie King Crimson en voorspelbaar omschreven, hoewel dat ook wel wat bij dit type instrumentale muziek hoort, waarin stoner- en spacerockinvloeden en aan King Crimson en Rush verwante ritmische contouren met zich meebrengt dat men door robuuste riffs en monotoon beukende drums in een headbangende roes terechtkomt. En hoewel dit zeker ook op "Ant Death Spiral" speelt, heeft het trio flink in zichzelf geïnvesteerd. Zo speelt bluesrockgigant Eric Gales een extensieve solo in het tien minuten-epos "Sleeping Sand, Silent Cloud", dat we voor vanavond hebben uitgekozen. De van Ozric Tentacles gehuurde Silas Neptune heeft daarnaast met zijn synthesizers en 'special FX' een geluidsbepalende rol in het overduidelijk naar spacerock hengelende "Marsquake". Het titelnummer bevat de door vibrafoon gedomineerde fusion in de beste Gong-traditie. Pure, Mörglbl-getinge jazzrock daarentegen is te horen in "Raptus". Slotnummer "Special Order 937" wordt grotendeels gekenmerkt door meeslepende thema’s, ruimtelijke synths van Riccardo Lolli van synthprogband Central Unit en intrigerende filmdialogen, terwijl er na een lange stilte een hidden track volgt waarin via geloopte gitaarpatronen en wederom geestverruimende bliepjes definitief het luchtruim wordt gekozen. Kortom, Monkey Diet heeft met "Ant Death Spiral" het saaie imago ingeruild voor een beduidend afwisselender trip.
Websites:
https://www.monkeydiet.net/
https://www.facebook.com/monkeydiet .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Schiff, Don - Rise
Van "Timeless" (Raj Naik Entertainment Group, 1999)

Onlangs werd bekend gemaakt dat de huidige livebassist van Unitopia, Alphonso Johnson, niet in staat is de band te begeleiden tijdens de komende "Seven Chambers"-tour. Nu was jazzrockveteraan Johnson al een opvallende muzikant in dit gezelschap, zijn vervanger, Don Schiff, is dat zeker ook. De meeste progressieve rockliefhebbers zullen hem kennen van zijn bijdragen op Chapman Stick bij Rocket Scientists en de daaraan verwante artiesten Lana Lane en Erik Norlander. Schiff speelde daarnaast vanaf eind jaren 70 ook bij onder anderen Elvis Presley, Tina Turner, Sheryl Crow en Herbie Hancock. Daarnaast speelde hij ook kleine rollen in enkele speelfilms en schreef hij muziek voor websites en musici als Pat Benatar. Van zijn drie soloplaten draaiden we al eens muziek van zijn laatste, "Peering Over Clouds" uit 2005, vanavond draaien we het nummer "Rise" van zijn solodebuut "Timeless" uit 1999. Unitopia, met naast Schiff ook Chester Thompson, speelt overigens op 14 september in Poppodium Boerderij te Zoetermeer.
Websites:
https://www.donschiff.com/
https://www.facebook.com/donschiffmusic/
http://unitopiamusic.net/home/
https://www.facebook.com/Unitopiamusic .

IN MEMORIAM: KEITH MORE / LIVE-TIP
Arena – Crying For Help IV
Van het album “Songs From The Lions Cage” (Verglas Music, 1995)

Keith More is vorig weekend aan de gevolgen van alvleesklierontsteking overleden. More was de eerste gitarist van Arena en verzorgde de gitaarpartijen op de eerste twee studioalbums, “Songs From The Lions Cage” uit 1995 en “Pride” uit 1996. Ook verscheen er in 1996 van Keith More een soloalbum: “Guitar Stories”. Een jaar later ging hij op tournee met een andere artiest met Marillion-connectie: More was de gitarist van dienst tijdens de “Sunsets On Empire”-tournee van Fish. Overigens was er paradoxaal genoeg ook positief Arena-nieuws deze week, want er werd een nieuwe tournee aangekondigd (uiteraard met de huidige gitarist John Mitchell in de gelederen). Daarbij wordt Nederland twee keer aangedaan: 6 oktober Poppodium Boerderij in Zoetermeer en 8 oktober de Cacaofabriek in Helmond. Wij gaan terug naar 1995, met “Crying For Help IV” van “Songs From The Lions Cage”, met aan het eind een mooie gitaarsolo van wijlen Keith More.
Websites:
http://arenaband.co.uk
https://www.facebook.com/ArenaBandofficial.

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP / DESTIJDS GEMIST
Redstacks - Overture 1848
- Angels In Crime
- Vortex
Van "Revival Of The Fittest" (Pure Steel Records, 2021)

Afgelopen weken waren enkele nieuwtjes te melden rondom Redstacks. Deze band rondom toetsenman Jeffrey Revet (vorige week nog genoemd in Xymphonia als producer van de CD "Crossing Borders" van Sound Of Strangers) en gitarist Jouke Westerhof heeft zijn roots in Enschede, om precies te zijn het ArtEZ Conservatorium alwaar de twee musici elkaar ontmoeten in 2000. Naast dat ze in een Queen-coverband spelen, Revet met Stream Of Passion furore maakte en Westerhof zich als sessiemuzikant manifesteerde, bleef de wens om samen een classic rockband op te richten. Dat werd Redstacks, dat eind 2021 debuteerde met "Revival Of The Fittest". Het duo had zich versterkt met sessiedrummer Tim Beudel en de van Epica afkomstige Rob van der Loo op bas. Aan de elf tracks die de plaat telt werken maar liefst zeven verschillende leadzangers mee, waaronder niet de minsten. Wat te denken van Paul Adrian Villareal (Sun Caged), Martin van der Starre (zong ondermeer bij The Analogues), Jan Willem Ketelaers (Ayreon, Knight Area, Robby Valentine), Nick Holleman (Powerized, ex Vicious Rumors), Timothy Drake (met wie Revet in hun gezamenlijke conservatoriumtijd in Vivid Circus speelde en die later vooral furore maakte met Queen Forever) en Laura Guldemond (Burning Witches). De muziek is een fraaie mix van classic rockbands als Deep Purple, progressieve rockgroepen als Kansas en progmetalformaties als Queensrÿche. In maart dit jaar verscheen met "The Promise" de eerste single van de dit jaar te verschijnen nieuwe CD, met een licht gewijzigde maar nu naar verluidt stabiele bezetting. In mei volgde een live in de Metropool opgenomen coverversie van Deep Purples "Highway Star" en tenslotte het nieuws dat Redstacks als voorprogramma zal optreden van Wishbone Ash als die classic rockers de Metropool in Hengelo zullen bezoeken op 15 december. Genoeg redenen om eens uitgebreid aandacht te besteden aan "Rivival Of The Fittest", dat enigszins aan onze aandacht was ontsnapt. Eerst het Kansasachtige "Overture 1848" met leadzang van Villareal, daarna het met vele vocale hoogstandjes gevulde "Angels In Crime", gezongen door Thomas Meeuwis en tenslotte "Vortex", het meest progressieve rocknummer van het album dat door de nu vaste zanger Ketelaers wordt vertolkt.
Websites:
https://www.redstacks.nl
https://www.facebook.com/redstacksmusic
(video "The Promise")
(video "Highway Star").

LIVE-TIPS: MIDSUMMER PROG FESTIVAL

Komend weekend vindt alweer de vijfde editie van het Midsummer Prog Festival plaats. De locatie is prachtig: het meer dan een eeuw oude Openluchttheater, op de flanken van de Cauberg in Valkenburg. Dit keer niet één dag maar twee dagen: vrijdag 23 en zaterdag 24 juni. Ook nu is de line-up weer gevarieerd en internationaal. Op vrijdag 23 juni: Haken, Frost*, MEER en Cobra The Impaler. Op zaterdag 24 juni: Riverside, Airbag, The Dear Hunter, Von Hertzen Brothers, Kingcrow en The Windmill. Vorige week lieten we al muziek van MEER en The Dear Hunter horen, vandaag opnieuw aandacht voor het festival, met de headliner van vrijdag (Haken) en de voorlaatste band van de zaterdagline-up (Airbag).

Haken – The Alphabet Of Me
van het album “Fauna” (InsideOut / Sony Music, 2023)

De britse progmetalband Haken zal vrijdag aanstaande de headliner zijn op het Midsummer Prog Festival! Het zevende studioalbum van de band, “Fauna”, verscheen afgelopen maart. Op “Fauna” is duidelijk te horen welke ontwikkelingen de mannen hebben gemaakt door de jaren heen. Wat dat betreft is “Fauna” misschien wel het meest complete album van Haken. Er zijn snoeiharde mathrock-stukken in de stijl van “Vector/Virus”, zoals in “Beneath The White Rainbow”. Je hoort de typische jaren 80-pastiche van “Affinity” in bijvoorbeeld “The Alfabet Of Me”, waar we nu naar gaan luisteren.
Websites:
http://www.hakenmusic.com/
https://www.facebook.com/HakenOfficial .

Airbag – White Walls
Van" All Rights Removed" (Karisma Records, 2011)

Voordat Riverside op zaterdag het Midsummer Prog Festival zal afsluiten, is het podium voor Airbag. De Noorse groep is langzaam maar gestaag uitgegroeid tot een van de meest bewonderde bands in de moderne progscene. Airbag draagt een lome maar emotioneel geladen kijk op klassieke Floydiaanse atmosferische rock uit, die altijd een zekere melancholieke tint heeft gehad. Wij gaan terug in de tijd, naar het jaar 2011: toen verscheen als opvolger van het twee jaar eerder verschenen verrassingssucces “Identity” het 2de Airbag-album “All Rights Removed” Van dit album het nummer “White Walls”.
Websites:
https://www.airbagsound.com/
https://www.facebook.com/airbagsound/ .

HERUITGAVE / 50 JAAR
Oldfield, Mike – Tubular Bells 4 Intro
Van “Tubular Bells” (Virgin, 1973 / Mercury/Universal, 2023 / Super Deluxe Edition, 2023)

Onlangs meldden we het al bij de aankondiging van een door Rob 'Magenta' Reed gecureerd eerbetoon dat binnenkort verschijnt: “Tubular Bells” is 50 jaar! Het debuut van de destijds 19-jarige Mike Oldfield verscheen op 25 mei 1973. Reed is niet de enige die hier aandacht aan besteedt. Eind vorig jaar verscheen al “Tubular Bells 50th Anniversary Celebration” door de Royal Philharmonic Orchestra en de London Contemporary Voices. Ook is er in september een Britse tournee van 10 concerten, waarbij met Oldfields goedkeurende oog, maar zónder dat hij meespeelt, diens muzikale partner Robin Smith een arrangement van het iconische stuk zal dirigeren. Natuurlijk zijn er ook heruitgaven van het origineel. Mercury komt met een '50th Anniversary Edition' met daarop de originele 1973-mix, een 10 minuten durende remix door Oldfield zelf met York, plus de mix van “Tubular Bells” en “In Dulce Jubilo” zoals Oldfield in 2012 samenstelde voor het openingsspektakel van de Olympische Spelen in Londen. Tegelijk verscheen via Super Deluxe Edition een Blu-ray met daaromp een nieuwe Dolby Atmos- en stereomix door David 'Faultline' Kosten, aangevuld met Oldfields eigen 5.1-mix uit 2009, de Quad-mix uit 1975 en de originele stereomix uit 1973. Beide laatstgenoemde edities hebben een leuke bonus: een acht minuten lang beginnetje aan een vierde versie van “Tubular Bells”, die Oldfield in 2017 maakte. Hij had toen net “Return To Ommadawn” gemaakt en bedacht dat het wel een goed idee zou zijn in 2023 nog weer eens een variatie op het “Tubular Bells”-thema te maken. Toch zag hij daar dus vanaf nadat hij ongeveer één zevende had afgerond. Wat opvalt is dat deze qua instrument- en productiekeuzen veel meer voortborduurt op de originele versie, nadat de tweede en derde poging toch wat geforceerd modern klonken. Het is interessant om te horen en klinkt ook goed, maar misschien heeft Oldfield wel gelijk: eigenlijk hebben we een nieuwe variatie op het bekende thema ook niet nodig. ...Maar oordeelt u vooral zelf. Oldfield heeft het ook op YouTube geplaatst en wij draaien het nu.
Websites:
https://mikeoldfieldofficial.com/
https://www.facebook.com/MikeOldfieldOfficial/
https://superdeluxeedition.com/
“Tubular Bells 4” op YouTube:
.

NIEUW
Comedy Of Errors – The Seventh Seal
Van “Threnody For A Dead Queen” (eigen beheer, 2023)

Sinds het nieuwe begin "Disobey" uit 2011 maakt de Britse symfogroep albums die veelal in de neoprogstijl zijn gegoten waarmee de band midden jaren 80 al op kleine schaal furore maakte. Je hoort de invloeden van het vroege werk van Marillion, IQ en Pallas er duidelijk in. Maar in 2015 was daar "Spirit": een doorwrocht album dat te beluisteren valt als een klassieke symfonie. Daarna werd de vertrouwde neoprogstijl vervolgd, waarbij vooral "Time Machine" (2022) meer dan ooit voortbouwde op die eigthies-stijl met zelfs een heropname van een vroeg COE-anthem. Als complete tegenhanger daarvan is er minder dan een jaar later "Threnody For A Dead Queen" (dat overigens al geschreven was voordat Elizabeth II overleed), dat de lijn van "Spirit" weer oppakt. Componist Jim Johnston schreef drie lange klassiek gearrangeerde stukken van ieder een kwartier die zorgvuldig opbouwen vanuit vaak een ijle start. Voor de behapbaarheid schreef hij ook een vijftal korte stukken die aanvoelen als intermezzi en een coda. Alles tezamen voelt deze trenodie oftewel klaagzang net als "Spirit" aan als een symfonie. Johnson moet blijkbaar om de zoveel jaar zijn creatieve ei kwijt in een moedig en ambitieus werk dat de grenzen van neoprog ver overschrijdt en lonkt naar een 'serieuzer' klassieker georiënteerd publiek. En wat ons betreft doet hij dat met verve!
Websites:
https://comedyoferrors.org/
https://www.facebook.com/Comedyoferrorsofficial
https://comedyoferrors.bandcamp.com/album/threnody-for-a-dead-queen.

OPENER
Graf, Håkon, Sveinung Hovensjø, Jon Eberson, Jon Christensen - Blow Out
Van "Blow Out" (Compendium Records, 1977 / Norske Albumklassikere, 2022)

Norske Albumklassikere is een bewonderenswaardig label dat via crowdfunding Noorse klassieke albums in diverse stijlen op CD uitbrengt. Een van die klassiekers is het in 2022 heruitgebrachte "Blow Out" van het kwartet Håkon Graf, Sveinung Hovensjø, Jon Eberson en Jon Christensen, oorspronkelijk verschenen in 1977 op Compendium Records. Hoewel de bandleden op veel albums te horen zijn, is "Blow Out" hun enige gezamenlijke album gebleven. De verfijnde jazzrock biedt vooral de van Ruphus bekende toetsenman Graf alle ruimte om zijn uitgebreide toetsenarsenaal in stelling te brengen, waarbij hij veelvuldig weerwerk krijgt van gitarist Eberson, terwijl de ritmesectie voor de funky-jazzy basis zorgt. Van "Blow Out" draaiden we vorig jaar het ruim acht minuten durende "Alive Again", dit keer hebben we het titelnummer eruit gepikt, een lekkere rocker, uiteraard met de nodige keyboardfratsen. Overigens zullen de kenners van het album opmerken dat we het anderhalf minuten durende drumintro grotendeels geskipt hebben.
Websites:
https://norskealbumklassikere.no/
https://www.facebook.com/haakongrafmusic/
https://compendiumrecords.wordpress.com/ .

NIEUW
Waters, Roger – Two Suns In The Sunset (lockdown version)
Van “The Lockdown Sessions” (Legacy / Sony Music, 2023)

In de maanden dat corona tot een lockdown leidde en Roger Waters en zijn bandleden min of meer werkloos thuis zaten, werd besloten met relatief simpele middelen een aantal songs op te nemen: alle bandleden hun eigen partijen in hun eigen huis. Eenieder filmde zichzelf daar ook bij en van het resultaat werd een clip gemixt. Op deze wijze werd om de zoveel weken een song online gezet, vijf in totaal. Opvallend was, dat van deze vijf songs er twee oorpronkelijk van Pink Floyds “The Final Cut” afkomstig zijn. Veelal is er getransponeerd naar een lagere toonhoogte en is de algehele mood wat relaxter. “The Bravery Of Being Out Of Range” van “Amused To Death” (1992) heeft toegevoegde tekstregels om de song naar de actualiteit te trekken (let wel: dit was vóór de Oekraïne-oorlog). Niet dat er geen plaats is voor fraai spel: Dave Kilminster geeft een aantal gevoelige solo's weg en Lucius (Jess Wolfe en Holly Laessig) zingt prachtige koortjes. Er zijn zelfs diverse, soms letterlijk knallende geluidseffecten toegevoegd. Slotstuk is een recente studio-opnave van “Comfortably Numb”, in het donkere, ingetogen arrangement dat te horen is als openingsnummer van de huidige “This Is Not A Drill”-tournee. De stijl ervan sluit goed aan bij de 5 in lockdown opgenomen nummers. Wij kiezen “Two Suns In The Sunset”, in 1983 het slotnummer van “The Final Cut”, Waters' laatste album met Pink Floyd. Iain Ritchie is verantwoordelijk voor de gevoelige saxofoonsolo aan het slot.
Websites:
https://rogerwaters.com/
https://www.facebook.com/rogerwaters .

NIEUW
Bend The Future - Jemlematür
- Now Is The Moment
Van "Sounds So Wrong" (Tonzonen Records, 2023)

Onlangs verscheen "Sounds So Wrong", het derde album van Bend The Future. De ruim vier jaar geleden in Grenoble opgerichte en inmiddels tot sextet uitgegroeide band laat zich moeilijk definiëren. Wat opvalt is hoe moeiteloos diverse stijlen zijn versmolten. Enerzijds horen we moderne, onder meer door het melancholieke werk van Opeth en The Pineapple Thief geïnspireerde progressieve rock. De alt- en sopraansaxofoonpartijen klinken daarentegen als die van Roxy Musics Andy Mackay, alsof hij net terug is van een inspirerende trip door Oost Europa. En dan zijn er nog de door sequencers, synthesizers en Moog-bas gecreëerde synthetische landschappen en onderkoelde jazz(rock)passages. De negen tracks, waaronder slechts drie vocale stukken, glijden in drie kwartier soepel voorbij. Lange solo’s leggen het hierin af tegen verfijnd samenspel en bedaard getokkelde patronen hebben de overhand over robuuste gitaarriffs en -akkoorden. De enigszins elektronische getinte "Jemlematür" en "Those Little Things" vallen op door een langzaam ingemixt strijkkwartet, terwijl in "Vast" de dromerige woordloze zang van gitarist Can Yildirim en gastvocaliste Claire Grunenberger de leidraad vormen. Dit duo is ook verantwoordelijk voor de slotstrofen van afsluiter "Now Is The Moment". In deze met acht minuten langste compositie van "Sounds So Wrong" krijgt Yildirim de ruimte voor licht-Floydeske slidegitaaruithalen, waarna men zich op een haast Hatfield And The North-achtige wijze rechtstreeks tot de luisteraar wendt met de fluisterzangmantra 'saying goodbye now'. Deze helder en warm geproduceerde plaat werd overigens net als voorganger "Without Notice" gemasterd door niemand minder dan technicus/producer Eroc van Grobschnitt. We hebben uiteraard "Now Is The Moment" voor vanavond geselecteerd, voorafgegaan door "Jemlematür".
Websites:
https://bendthefuture.bandcamp.com/
https://bendthefuture.fr/
https://www.facebook.com/bendthefuture .

NIEUW
Sound Of Strangers – The Wake
– Crossing Borders
Van “Crossing Borders” (Dutch Music Works, 2023)

Sound Of Strangers is een Nederlandse neoprogband die sinds de oprichting in 2016 gestaag gewerkt heeft aan materiaal voor een debuutalbum. De Zuid-Hollandse band heeft gedurende die tijd al wat bezettingswijzigingen ondergaan, van de huidige line-up is toetsenist Ron Mozer een klinkende naam in de Nederlandse symfo-wereld en op dit moment ook actief in For Absent Friends. Het debuut “Crossing Borders” verscheen enkele weken geleden via Dutch Music Works en blijkt een conceptalbum over de issues die een gezin tegenkomt als je vaderland niet meer veilig is en je geen andere mogelijkheid ziet dan te vluchten naar een ander land. Daar is wereldwijd het nodige om te doen en dit wordt op “Crossing Borders” geïllustreerd met toespraakfragmenten van o.a. Donald Trump en Nelson Mandela. De muziek is niet heel verrassend en laat duidelijk de liefde voor de Fish-tijd van Marillion en vroege IQ horen, maar ook logische andere invloeden als die van Pink Floyd en het Rush van de vroege jaren tachtig klinken door. De van o.a. Vivid Circus en Stream Of Passion bekende Jeffrey Revet legde dit alles helder en zeer professioneel vast. Het minst overtuigd zijn wij door de weinig karakteristieke zang van nota bene de oprichter, Serge Mannee. Op de website valt te lezen dat hij wegens persoonlijke omstandigheden onlangs afscheid genomen heeft van Sound Of Strangers, dat nu op zoek is naar een nieuwe frontman. We gaan luisteren naar “The Wake”, met de nodige Marillion- en IQ-trekjes en het titelnummer “Crossing Borders”, dat zeker in het openingsdeel vooral in de gitaarakkoorden duidelijk Rush als inspiratiebron had.
Websites:
https://soundofstrangers.com/
https://soundofstrangers.bandcamp.com/album/crossing-border.

NIEUW
Schon, Neal - Separate Ways (live)
– Kohoutek (live)
Van het album “Journey Through Time” (Frontiers Music, 2023)

Van Journey-gitarist Neal Schon is een set verschenen met 3 CD's en een DVD: “Journey Through Time”. Het betreft opnames van een concert dat plaatsvond op 9 februari 2018 in The Independent in San Francisco, Californië. We kennen Neal Schon als gitarist van Santana en vooral Journey. Schon richtte Journey op in 1972 en is het enige oorspronkelijke lid in de huidige bezetting. Buiten Journey was Schon ook actief in de bands Bad English, Hardline, HSAS en waren er projecten met Jan Hammer en Paul Rodgers. Hij heeft in de loop van zijn carrière ook 10 soloalbums uitgebracht. Algemeen wordt zijn gitaarstijl beschreven als soulvol en melodieus en hij wordt bewonderd door collega-legendes als Eric Clapton en wijlen Prince. Schon wordt op “Journey Through Time”' bijgestaan door zanger/toetsenist Gregg Rolie (Schons bandmaat in Santana- en vroege Journey-jaren), zanger/drummer Deen Castronovo (met wie Schon al eerder in zowel Bad English als Journey werkte én werkt), bassist Marco Mendoza (Thin Lizzy, Whitesnake) en toetsenist/zanger John Farn. Het uitverkochte concert in The Independent in San Francisco was een benefietshow ten bate van de slachtoffers van de grote branden die in oktober 2017 de regio rond San Francisco hadden geteisterd. De band speelde nummers uit de hele catalogus van Journey, met een speciale focus op de eerste drie albums, “Journey”, “Look Into The Future” en “Next”, ofwel de jaren dat Rolie de leadzang verzorgde. Als toegift werden zelfs twee Santana-klassiekers uit de kast getrokken. Wij gaan luisteren naar “Separate Ways” (oorspronkelijk van het Journey-album “Worlds Apart” uit 1983). Opvallend is dat de zang van Castronovo een overtuigende gelijkenis vertoont met die van Steve Perry. Als tweede hoort u het instrumentale “Kohoutek” (origineel van het debuutalbum “Journey” uit 1974). (bron: Blabbermouth.net)
Websites:
https://nealschoncollection.com/
https://www.facebook.com/schonmusic .

NIEUW
Ghost – See No Evil
Van “Phantomime” (Loma Vista Recordings, 2023)

Ghost is op dit moment uitgebreid op tournee (afgelopen weekend was de Zweedse groep nog in Nederland), maar het recentste studio-album, “Impera”, is alweer 15 maanden oud. Om blijkbaar toch wat nieuws in de winkels te hebben liggen is er een cover-EP gemaakt onder de titel “Phantomime”. Het leuke aan de selectie van vijf nummers is dat hieruit ook mooi de invloeden op het eigen werk uit valt af te leiden. De groep kan immers in één nummer zowel aanstekelijke pop als metal en prog verwerken. De gekozen songs zijn origineel van Genesis, Stranglers, Iron Maiden, Tina Turner én Television. We pakken het nummer van laatstgenoemde band, die net als het verderop in deze uitzending te horen The Chameleons onder 'progressieve new wave' geschaard kan worden. Het bijna 11 minuten lange titelnummer van het veelgeroemde debuut “Marquee Moon” van deze groep rond Tom Verlaine hebben we al wel eens gedraaid, nu de opener van dat album uit 1977, maar dan in de wat vettere Ghost-versie: “See No Evil”.
Websites:
https://ghost-official.com/
https://www.facebook.com/thebandghost.

ALBUM VAN DE MAAND
Kite Parade – Wonderful
Van het album “Retro” (White Knight Records, 2023)

Begin dit jaar lieten we u twee nummers horen van het debuut van Kite Parade .“The Way Home” verschenen in 2022 bij het label White Knight Records. We waren er erg enthousiast over en dat zijn we opnieuw over de al een jaar later verschenen opvolger “Retro”. Aan alles is te horen dat Andy Foster, die in z'n eentje in feite Kite Parade vormt, een zeer ervaren songschrijver en muzikant is. De slimme akkoordensequenties, het effectieve gebruik van intervallen om de juiste lading te geven aan een bepaalde tekstfrase – het zijn aspecten waaren je merkt dat hij goed doorheeft hoe je de luisteraar kunt boeien met vernuftige compositorische hulpmiddelen. Daarbij beheerst hij diverse instrumenten, getraind als hij is als muzikant op cruiseschepen. Niet dat de zeer toegankelijke symfonische rock-met-popsensibiliteit erg origineel is qua vorm, het resultaat is veel meer dan alleen maar ambachtelijk. Dat komt niet alleen door zijn meeslepende zang (denk aan bijv. Steve Thorne, die trouwens enkele van de teksten aanleverde), maar ook door de doorvoelde gitaarsolo's, de sappige keyboardpartijen en de melancholieke saxofoontoon die ons deed denken aan de van Pink Floyd bekende Dick Parry. Ook Fosters basgitaarspel is prima maar in hoogtepunt “Shadows Fall”, met wat Lifesigns-trekjes, laat hij de zoemende fretloze partijen aan Vladimir Kurganov. Ook drummen doet hij niet zelf en dat zijn kwaliteit (h)erkend wordt blijkt wel uit het feit dat hij daarvoor Nick D'Virgilio heeft weten te regelen. Ongetwijfeld via de van o.a. IQ en Big Big Train bekende Rob Aubrey in wiens studio dit allemaal glorieus werd vastgelegd. In online interviews heeft Andy Foster zich intussen laten ontvallen dat hij bezig is met het samenstellen van een live-band en dat hij van plan is te gaan spelen op festivals en in voorprogramma's. Vanavond hoort u het ingenieus opgebouwde “Wonderful”.
Websites:
Progreport Interview Andy Foster/
Facecbook
Bandcamp.

LIVE-TIP / 40 JAAR / HERUITGAVE
Chameleons, The - View From A Hill
Van "Script Of The Bridge" (Statik, 1983 / Dead Dead Good Records, 1995 / Blue Apple Music, 2023)

Donderdag 15 juni zal de Engelse new wave-formatie The Chameleons optreden in de Enschedese vestiging van Metropool. De groep, waarvan de stijl tegenwoordig als postpunk wordt omschreven, is in 1981 opgericht en debuteerde in augustus 1983, dus bijna veertig jaar geleden, met "Script Of The Bridge". De twaalf melancholieke songs, samen bijna een uur lang, werden gedragen door de twee gitaristen die elk een heel eigen stijl hanteerden. Tevens werden subtiele toetsenklanken en aparte geluidseffecten (waaronder een ronddraaiende rubberen slang) toegevoegd aan de sound. The Chameleons brachten daarna nog twee albums uit, waarna een uiteenspatting in allerlei andere bands volgde, hoewel nog wel talloze livealbums het daglicht zagen. Pas begin deze eeuw werd de strijdbijl tijdelijk begraven en verscheen in 2001 de reünieplaat "Why Call It Anything", wederom gevolgd door enkele liveplaten, waarna The Chameleons opnieuw uit elkaar viel. In 2021 begonnen oerleden zanger/bassist Mark Burgess en gitarist/hoesontwerper Reg Smithies aan de volgende heropstanding, met dit optreden als een van de resultaten. Van het debuut, waarvan deze maand een '40th anniversary edtion' op dubbel-LP verschijnt, draaien we nu slotnummer "View From A Hill".
Websites:
https://www.chameleonsmark.com/
https://thechameleonsofficialonlinestore.bigcartel.com/
Dit nummer op YouTube: .

LIVE-TIPS: MIDSUMMER PROG FESTIVAL

Over een kleine twee weken vindt alweer de vijfde editie van het Midsummer Prog Festival plaats. De locatie is prachtig: het meer dan een eeuw oude Openluchttheater, op de flanken van de Cauberg in Valkenburg. Dit keer niet één dag maar twee dagen: vrijdag 23 en zaterdag 24 juni.
Ook nu is de line-up weer gevarieerd en internationaal. Op vrijdag 23 juni: Haken, Frost*, MEER en Cobra The Impaler. Op zaterdag 24 juni: Riverside, Airbag, Von Hertzen Brothers, Kingcrow en The Windmill. Vanavond alvast een voorproefje met twee bands die op het festival spelen.

MEER – Picking Up The Pieces
Van “Playing House” (Karisma Records, 2021)

Het album “Playing House” van MEER werd in april 2021 tot Xymphonia's Album Van De Maand verkozen. In zekere zin zou je die band een 21ste-eeuwse variant van Electric Light Orchestra kunnen noemen. Net als de formatie rondom Jeff Lynne is het Noorse achttal samengesteld uit 'standaard' rockmuzikanten en klassiek geschoolde strijkers. Maar daar waar ELO voor de orkestrale pop in de keuken van de songsmeden van de Beatles neusde, doet MEER dit vooral bij meer recente poprockbands. Enkele van de symfonisch liedjes vertonen dan ook verwantschap met het subtielere werk van bands als OAK, Choir Of Young Believers en Coldplay. De website van Midsummer Prog belooft dat dit Noorse achttal ons niet alleen op een groots geluid, fabuleuze melodieën en geweldige harmonieën zal trakteren, maar ook op een aantal verrassingen. We zijn benieuwd!
Websites:
https://meer.bandcamp.com/album/playing-house
https://www.facebook.com/MEERmusikk/ .

Dear Hunter, The – Ring 6: LoTown
Van het album “Antimai” (Cave & Canary Goods, 2022)

The Dear Hunter is een Amerikaanse progressieve rockband uit Providence, Rhode Island. Zanger/multi-instrumentalist Casey Crescenzo begon The Dear Hunter in 2005 als zijproject, terwijl hij lid was van The Receiving End Of Sirens. Een jaar later stapte hij uit laatstgenoemde groep om zich helemaal aan zijn eigen band te wijden. Het eigenzinnige groepsgeluid is door de vele gemengde stijlen en de grote verscheidenheid aan instrumenten eclectisch te noemen. De meeste albums volgen een concept met een gemeenschappelijke verhaallijn. Die begon met debuutalbum “Act I: The Lake South, the River North” in 2006 en heeft als recentste toevoeging “Act V: Hymns With The Devil In Confessional” uit 2016. Deze reeks zal naar verwachting worden afgesloten met een nog te verschijnen zesde deel. Tussendoor verschenen albums die niets met die verhaallijn van doen hebben, waaronder het vorig jaar verschenen “Antimai”. Dit is namelijk het begin van een nieuwe verhalende conceptreeks: de science fiction/fantasy-sage “Indigo Child”. Het is de bedoeling dat het vervolgalbum “Sunya” ergens dit jaar uitkomt. “Antimai” blijkt opnieuw een album dat de veelzijdigheid van The Dear Hunter in optima forma laat horen en waarop de stilistische variatie weer groot is. Van dit album hoort u het nummer “Ring 6: LoTown”.
Websites:
https://www.thedearhunter.com/
https://www.facebook.com/therealTDH
Dit nummer op YouTube:
.

LIVE-TIP / (OP)NIEUW
Cosmic Crooner - Deep Down In Jazz
Van "The Perks Of Being A Hypocrite" (eigen beheer / Concerto, 2023)

Cosmic Crooner is het alter ego van multi-instrumentalist en zanger, maar ook producent en regisseur Joep Meyer. Meyer, die onder zijn eigen naam platen maakte met de band Moon Tapes, was begin dit jaar een van de optredende artiesten op Eurosonic Noorderslag, waar hij met zijn begeleidende band nummers bracht van het onlangs uitgebrachte, door Pieter Vonk (bekend van onder anderen Amber Arcades, Robin Kester en Colin Benders) geproduceerde album "The Perks Of Being A Hypocrite". In het openingsnummer "Deep Down In Jazz" introduceert de zanger zich als volgt: "When he hit the stage the other day, Cosmic Crooner was born in such a way, ideas arrive at such speed." Zelf noemt hij zijn muziek 'doowop space pop'. Je hoort invloeden uit de pop, lounge en soul uit de jaren 60 en 70, jazzcrooners, Serge Gainsbourg, Scott Walker en filmliedjes in de stijl van Angelo Badalamenti's soundtrack voor "Twin Peaks". Wat zijn muziek voor Xymphonia interessant maakt is het gebruik van instrumenten als Mellotron, vibrafoon, synthesizers, glockenspiel, spinet en clavinet, naast het gebruikelijke instrumentarium. Hierdoor zijn ook overeenkomsten te bespeuren met liedjes van bijvoorbeeld Bauer en Nits. Aangezien Cosmic Crooner nog steeds aan het toeren is en daarbij op 16 juni in Hilversum De Vorstin bezoek en een dag later op het Oerol Festival in Landerum staat, nogmaals aandacht voor dit speciale album en wel met het genoemde openingsnummer "Deep Down In Jazz".
Websites:
https://www.cosmiccrooner.com/
https://www.facebook.com/cosmiccrooner/
https://www.filmfestival.nl/film/cosmic-crooner-reflexopolis
https://moon-tapes.bandcamp.com/ .

IN HET NIEUWS
Minster, Anastasia - The Ocean Song
Van "Father" (eigen beheer, 2020)

Drie jaar geleden waren we enthousiast over "Father", de tweede CD van Anastasia Minster. Deze in Canada woonachtige zangeres werd in Moskou geboren, verhuisde in 2014 naar Toronto en debuteerde in 2017 met het donkere kamerpop-album "Hour Of The Wolf". Op "Father", waarvan de teksten beïnvloed zijn door Carl Jung, Herman Hesse en Andrej Tarkovski, werd ze op drie nummers begeleid door de ons welbekende Steve Jansen, die we onlangs nog met Exit North zagen optreden. Hij is te horen op synthesizers, synthetische strijkers en effecten. Een andere gastmuzikant is cellist Raphael Weinroth-Browne. Onlangs lanceerde Minster een Kickstarterproject om haar nieuwe album "Song Of Songs" te financieren. En aangezien haar nieuwe werk naar eigen zeggen geïnspireerd is op de muziek van David Sylvian, Scott Walker en Exit North-zanger Thomas Feiner willen we graag aandacht aan dit project geven. Om de herinnering op te frissen hebben we "The Ocean Song" van "Father" klaarstaan, een van die songs met Steve Jansen.
Websites:
https://www.kickstarter.com/projects/anastasiaminster/song-of-songs-0
http://www.anastasiaminster.ca/
https://anastasiaminster.bandcamp.com/ .

SEVENTIES (of eigenlijk SIEBZIGER JAHREN)
Novalis – Wer Schmetterlinge Lachen Hört
Van “Novalis” (Brain Records, 1975 / Repertoire Records, 1997)

Novalis was het pseudoniem van de Duitse vroeg-romantische schrijver Karl Friedrich von Hardenberg. In 1971 kwam een groepje Hamburgse muzikanten op het idee om hun band, waarmee ze 'romantische rockmuziek' wilden gaan maken, ook zo te noemen. Dat deed de groep op het debuut “Banished Bridge” nog met Engelstalige nummers, waaronder het plaatkantlange titelstuk, waarbij opviel dat er geen elektrische gitaar te horen was en keyboards alle ruimte kregen. Dat album sloeg nog niet echt breed aan, maar de band kreeg een flinke kwaliteitsimpuls met de toetreding van gitarist Detlef Job en toetsenist/gitarist/componist Carlo Karges, die samen toetsenist/mede-oprichter Jürgen Wenzel vervingen. In deze bezetting werd besloten op het Duits over te stappen en om ook de teksten van de naamgever erbij te pakken. De aanvullende eigen teksten trokken het typisch romantische idioom van Von Hardenberg door. De combinatie van bluesy gitaarwerk met rollende Hammondorgelriedels en kleurrijk analoog synthgebruik gaf de muziek meer 'bite' dan je bij die teksten zou verwachten. Het bleek een groot succes want met het titelloze album uit 1975 maakte Novalis zeker in Duitsland flink naam. Karges had het alweer snel gezien en stapte over naar Desperado voordat hij in Neue Deutsche Welle-tijden grote successen zou vieren met, jazeker, Nena. Helaas is hij jong gestorven, op z'n 50ste, in 2002, aan leverfalen. Wij gaan luisteren naar “Wer Schmetterlinge Lachen Hört” (wie vlinders hoort lachen), met een lieflijke, door bassist Heino Schünzel gezongen tekst die zó van Von Hardenberg had kunnen zijn maar die uit de pen van Karges en/of toetsenist Lutz Rahn kwam. Het is een iconisch nummer voor Novalis geworden: niet voor niets kreeg de in 2017 verschenen oeuvrebox de naam “Schmetterlinge” mee. Novalis heeft immers een flink oeuvre opgebouwd, want na “Novalis” verschenen de tien volgende jaren nog 9 studio-albums, waarbij op de in de jaren tachtig verschenen albums het groepsgeluid van progressieve rock meer en meer naar softrock verschoof.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=596
http://www.stephan-schelle.de/grobschnitt/images/kraut/novalis/novalis-story.htm .

NIEUW
Yes – Cut From The Stars
– Luminosity
Van “Mirror To The Sky” (InsideOut / Sony Music, 2023)

In 2011 was er een opleving in de al jaren zeer wisselvallige Yes-discografie met "Fly From Here". Daarvoor was Geoff Downes teruggehaald en zat Trevor Horn weer in de producersstoel: het betrof dan ook grotendeels alsnog afgemaakt werk van de "Drama"-bezetting uit 1980, met die beide heren. Daarna, met nieuwe zanger Jon Davison (ex-Glass Hammer), was het behelpen voor de fans. "Heaven & Earth" (2014, laatste album met wijlen Chris Squire) en "The Quest" (2021, laatste album met wijlen Alan White) waren grotendeels dit belangrijke symfo-instituut onwaardig. De sterkste compositie van "The Quest" bleek achteraf van de hand van de mei 2023 overleden Francis Monkman (Curved Air, Sky). "Mirror To The Sky" is daarom een onverwacht positieve verrassing: het 14 minuten lange titelnummer, twee andere songs van 9 minuten alsmede de vlotte opener "Cut From The Stars" klinken even fris als doorwrocht en bevatten rinkelend baswerk van Billy Sherwood, bevlogen gitaarspel van Steve Howe en massieve toetsen van Downes. Ook de stem van Davison klinkt beter als ooit. Er is ook een deluxe-versie beschikbaar met op een bijgevoegde Blu-ray zowel een Dolby Atmos-mix als een 5.1 DTS-mix. Zelfs de songs waarin de duetzangpartijen van Steve Howe in stereo nog wat 'shaky' klinken, komen in de rijkere meerkanaalsmixen beter tot hun recht. Fraai ook is hoe er orkestarrangementen (van Paul K. Joyce) geïntegreerd zijn in enkele composities. Soms subtiel op de achtergrond, maar in een deel van het titelnummer neemt het orkest het even helemaal over, voordat de band naadloos en vloeiend het spel weer overneemt. We hebben weer vertrouwen in Yes! Wanneer het gecancelde optreden in TivoliVredenburg wordt ingehaald, is nog niet bekend, maar dat zal op zijn vroegst in 2024 zijn. Wij kiezen vanavond voor de vlotte opener “Cut From The Stars” en vervolgens het mooi opgebouwde “Luminosity” dat net als het tussenliggende nummer “All Connected” in de climax fraai slide-spel van Steve Howe laat horen, zoals we dat van 'm kennen van klassiekers als “Awaken”.
Websites:
https://www.yesworld.com/
https://www.facebook.com/yestheband.

NIEUW
Jurczyński, Adam - I'm Flying In Your Garden
- Secrets
Afkomstig van "Breath" (Lynx Music, 2023)

Op zijn vorige soloalbum "My Love And My Passion" uit 2021 toonde Adam Jurczyński (gitarist van industrial metalbands Oberschlesien en Neuoberschlesien) zijn veelzijdige talent. Naast het incorporeren van toetseninstrumenten, sitar, zang en saxofoon, bevatte de CD niet alleen staaltjes van zijn handelskenmerk, het melodieus shredden, maar ook progressieve rocksongs, losjes gespeelde jazzrock, bij de strot grijpende progmetal en een gitaarballade. Met "Breath" heeft hij een geheel andere insteek voor ogen, namelijk een plaat geïnspireerd op de muziek, bandleden en vermoedelijk ook platenhoezen van Pink Floyd. Verwacht echter geen RPWL-achtig werkstuk of de zoveelste op het intro van "Shine On You Crazy Diamond" geënte sfeertekening. Nee, Jurczyński’s achtergrond blijft herkenbaar, waardoor naar David Gilmour te herleiden licks, riffs, tokkels, steelguitaruithalen en uiteraard bloedstollende solo’s toch een eigen signatuur hebben. Ook de broeierige synthesizerpartijen vertonen slechts een schim van Richard Wrights unieke sound. Eigenlijk zijn het vooral de voor de Floyd typerende geluidseffecten die het eerbetoon accentueren. Echoënde waterdruppels, een in de maat van het nummer weergalmende kerkklok, collages van gespreks- en liedjesflarden, een overgaande ouderwetse telefoon, tikkende klokken en roeiklanken spreken wat dat betreft boekdelen. De meeste tracks hebben uiteraard een statig en traag voortslepend tempo. In vier tracks daarvan gebruikt de Pool zijn op Dirk Polak van Mecano lijkende melancholieke stem, die echter zodanig is vervormd dat zijn curieuze Engelse uitspraak kundig wordt gecamoufleerd. Verschillende songs, waaronder hoogtepunt "Secrets", vallen verder in de categorie “gitaarballade”, terwijl saxofonist Michal Borowski in twee nummers in het voetspoor van Dick Parry mag treden. "Breath" is derhalve een originele, mooi geproduceerde tribute en om dat te onderstrepen draaien we het genoemde "Secrets", voorafgegaan door "I'm Flying In Your Garden", een van de nummers met fraai saxofoonwerk.
Websites:
https://www.lynxmusic.pl/
https://www.facebook.com/silenciare.jurczynski/ .

NIEUW / DRIE KEER IN HET NIEUWS
ENorm – Waterfront
Van de (streaming-)single “Waterfront” (eigen beheer, 2023)

ENorm heeft op 9 februari een nieuw nummer uitgebracht: “Waterfront”. Zanger Eric ten Bos van de Twentse band is hersteld van schildklierkanker en heeft tussen de operaties door deze nieuwe song ingezongen. ‘Je krijgt wel een tik. Er zijn veel dingen die ik nu meer waardeer. En dat zie je terug in de teksten. “Waterfront” past helemaal’, aldus Ten Bos. De release van “Waterfront” markeert de comeback van ENorm. Vorig jaar werden de Kerst Met Ballen-shows gecanceld als gevolg van de ziekte van Ten Bos. Voordat hij een behandeltraject inging was een theaterconcert met eigen materiaal in De Bond in Oldenzaal de voorlopig laatste keer op het podium. ’Hoe het met me gaat? Het kan niet beter. Ik ben een gelukkig mens. Ik mag gewoon door, wie doet mij wat’, klinkt het opgewekt. Maar het dal was diep. 'Men zegt dat als je een kanker uit mag zoeken, je schildklierkanker moet kiezen, want dat heeft een goede prognose. Maar je bent wel uit je evenwicht als ze zeggen dat je een kwaadaardige kanker hebt.' Positieve energie vormt de rode draad voor de vibe en de tekst van “Waterfront”. De productie van de nieuwe song is verzorgd door twee gerenommeerde producers: de Duitser Vincent Sorg (bekend van Die Toten Hosen) en de Holtense Edwin van Hoevelaak (bekend van allerlei Nederlandstalige artiesten, maar ook ENorm werkte eerder met hem). Intussen repeteert de band weer. (bron: Huis Aan Huis Enschede) Maar er is meer nieuws: er is namelijk een nieuw live-'album': “Live In Concert: De Bond 2022”. Album tussen aanhalingstekens inderdaad, want het gaat hier om een USB-stick met daarop niet alleen het geluid, maar ook de bijbehorende videobeelden van het al genoemde concert dat vorig jaar oktober dus werd opgenomen. De stick is overigens wel verpakt in een mooie doos. De fans konden 'm vorige maand al bestellen, afgelopen vrijdag is hij officieel gepresenteerd. De eerste optredens zijn ook al weer aangekondigd en toevalligerwijs heeft De Bond daarmee de primeur, want op 19 oktober treedt de Twentse groep er opnieuw op. En ook dát is weer iets bijzonders, want dat optreden is in het kader van het 35-jarig-jubileum van ENorm, met voorloper Marathon meegerekend. Er is een speciaal boek in de maak, dat bij dat optreden in De Bond wordt gepresenteerd. Een kleine twee maanden later, op 16 december, is de groep terug in het Oldenzaalse theater voor een van de Kerst Met Ballen-shows van dit jaar. Meerdere data volgen vast binnenkort.
Websites:
https://enormmusic.com/
https://www.facebook.com/ENormOfficial/
Dit nummer op YouTube: .

HERUITGAVE
As You Like It - No More Sunshine Till May
- Turn Around
- Bed Of Tears
Afkomstig van "Ages Come And Ages Go" (Seelie Court, 2021/2023)

Het in 1973 opgerichte en naar een Shakespeare-komedie genoemde As You Like It bestond uit toetsenist John Ellis, drummer Paul King, bassist Paul Vincent Myerson en gitarist Martin Paine. Na een karrenvracht aan ervaring te hebben opgedaan in diverse groepen, namen ze enkele demo’s op. Helaas strandde voorts de gehoopte samenwerking met producer Dave Hitchcock, bekend van zijn werk met onder andere Genesis, Camel en Caravan. Daarna volgden wederom twee jaar vol componeer- en opnamesessies, waarna zelfs RCA interesse toonde. Het liep echter op niets uit. Hoe onterecht dit was bewijzen de acht nummers die als "Ages Come And Ages Go” in 2021 door Seelie Court op CD en onlangs op LP zijn uitgebracht. Opener "No More Sunshine Till May" is een opgetogen Caravan- dan wel Needlepoint-achtige track, waarin Ellis zijn klassieke achtergrond toont in een virtuoze orgelsolo. In de volgende stukken overheersen fraaie, naar de sixties neigende samenzang, akoestische gitaren in de stijl van "Stairway To Heaven" van Led Zeppelin, ingenieuze Hammond-arrangementen en gevoelige elektrische snarenpartijen. Aan de symfonische klanken vanaf "Turn Around" te oordelen startte daar een opnamesessie waarin het instrumentarium was uitgebreid met Mellotron, Hohner Clavinet en Minimoog. Ook het instrumentale, op het oude Camel en Focus lijkende "September Song", het poppy, met Mellotron-fluiten opgesierde "Together" en het treffend getitelde dramatische hoogtepunt "Bed Of Tears" zijn gezegend met deze gloedvolle sound. Hoewel As You Like It bestond tijdens de hoogtijdagen van de symfo en wordt aangeprezen voor fans van Spring, England, Fantasy, Yes, Genesis en Gentle Giant, laat het album vooral een in de knop gestorven protoprogformatie horen. Van "Ages Come And Ages Go" hebben we drie tracks uitgekozen om te presenteren. Eerst opener "No More Sunshine Till May", gevolgd door "Turn Around" en afgerond door "Bed Of Tears".
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=12123
https://www.psychedelicbabymag.com/2022/02/seelie-court-the-mysterious-archive-label-
exclusive-stream-of-unissued-tracks-from-the-70s.html (artikel over het label).

IN HET NIEUWS
Kansas – Propulsion 1
– Jets Overhead
Van het album “The Absence Of Presence” (InsideOut / Sony Music, 2020)

Violist David Ragsdale verlaat Kansas om zich te concentreren op zaken in zijn persoonlijke levenssfeer. Ragsdale trad voor het eerst toe in 1991, waarmee hij het iconische vioolgeluid waarvoor Robby Steinhardt in de jaren zeventig verantwoordelijk was herstelde. Alszodanig was hij te horen op “Live At The Whiskey” en “Freaks Of Nature”. Na 15 jaar werd hij vervangen door zijn voorganger Steinhardt, om hem vervolgens in 2006 weer af te lossen. Ragsdale gaf meer dan 1600 concerten met Kansas en was sinsdien te horen op alle studio- en live-albums. De opvolger van Ragsdale is inmiddels ook al bekend: Joe Deninzon. Hoewel hij van oorsprong een jazz-achtergrond heeft, is hij geen onbekende voor de progressieve rockscene: hij speelde mee op albums van Lo-Fi Resistance, Tiles, Circuline, Dave Kerzner (ook met diens band In Continuum) en Renaissance én daarbuiten nog op tientallen andere albums in diverse stijlen. Kansas tourt het hele jaar door, maar dan alleen in V.S. Wij gaan nog weer terug naar het recentste studioalbum “The Absence Of Presence” met de nummers “Propulsion 1” en “Jets Overhead”.
Websites:
https://www.kansasband.com
https://www.facebook.com/KansasBand .

(OP)NIEUW / SYMFONISCHE JAZZROCK
Irvine Band, The John – Scanning The Horizon
Van "Scanning The Dark Horizon" (Head In The Door Records, 2023)

Nog geen jaar na zijn vorige plaat "Psychopomp" verblijdde John Irvine ons enkele maanden geleden alweer op een nieuwe CD van zijn The John Irvine Band. "Scanning The Dark Horizon" is deel 1 van de trilogie "The End Of Days", waarin de Schotse componist/multi-instrumentalist zijn zorgen om de klimaatverandering en opwarming van de aarde verklankt in een dystopisch concept. Hoewel Irvine nog steeds instrumentale progressieve rock met jazzrocktrektjes produceert, vertelt hij wel degelijk een verhaal, waarvan de tekst, met verwijzing naar de titels van de nummers, in het fraaie digipack staan afgedrukt. Daarbij is het goed te vermelden dat hij naast muzikant onder meer ook SF-boeken schrijft. Muzikaal neigt de muziek van de door Irvine en drummer Andrew Scott gevormde band steeds meer naar keyboard-gedomineerde prog. Uiteraard valt er ook nog genoeg te genieten van verfijnd snarenspel, zoals in "Solar Winds" of afsluiter "A World On The Run", dat eigenlijk nog meest fusion-achtige is. Van het uiterst toegankelijke "Scanning The Dark Horizon" hebben we voor vanavond het openingsnummer klaargezet.
Websites:
https://johnirvine.co.uk/
https://www.facebook.com/johnkeirirvine
https://thejohnirvineband.bandcamp.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Kite Parade – Merry-Go-Round
Van het album “Retro” (White Knight Records, 2023)

Begin dit jaar lieten we u twee nummers horen van het debuut van Kite Parade .“The Way Home” verschenen in 2022 bij het label White Knight Records. We waren er erg enthousiast over en dat zijn we opnieuw over de al een jaar later verschenen opvolger “Retro”. Aan alles is te horen dat Andy Foster, die in z'n eentje in feite Kite Parade vormt, een zeer ervaren songschrijver en muzikant is. De slimme akkoordensequenties, het effectieve gebruik van intervallen om de juiste lading te geven aan een bepaalde tekstfrase – het zijn aspecten waaren je merkt dat hij goed doorheeft hoe je de luisteraar kunt boeien met vernuftige compositorische hulpmiddelen. Daarbij beheerst hij diverse instrumenten, getraind als hij is als muzikant op cruiseschepen. Niet dat de zeer toegankelijke symfonische rock-met-popsensibiliteit erg origineel is qua vorm, het resultaat is veel meer dan alleen maar ambachtelijk. Dat komt niet alleen door zijn meeslepende zang (denk aan bijv. Steve Thorne, die trouwens enkele van de teksten aanleverde), maar ook door de doorvoelde gitaarsolo's, de sappige keyboardpartijen en de melancholieke saxofoontoon die ons deed denken aan de van Pink Floyd bekende Dick Parry. Ook Fosters basgitaarspel is prima maar in hoogtepunt “Shadows Fall”, met wat Lifesigns-trekjes, laat hij de zoemende fretloze partijen aan Vladimir Kurganov. Ook drummen doet hij niet zelf en dat zijn kwaliteit (h)erkend wordt blijkt wel uit het feit dat hij daarvoor Nick D'Virgilio heeft weten te regelen. Ongetwijfeld via de van o.a. IQ en Big Big Train bekende Rob Aubrey in wiens studio dit allemaal glorieus werd vastgelegd. In online interviews heeft Andy Foster zich intussen laten ontvallen dat hij bezig is met het samenstellen van een live-band en dat hij van plan is te gaan spelen op festivals en in voorprogramma's. We trappen de maand af met het dik 13 minuten lange “Merry-Go-Round”.
Websites:
Progreport Interview Andy Foster/
Facecbook
Bandcamp.

LIVE-TIP
Gabriel, Peter – Panopticom (Dark-Side Mix)
Van het nog te verschijnen album “I/O” (Real World, ergens in 2023)

Morgen is het zover: Peter Gabriel treedt op in de Ziggo Dome. Dit in het kader van het nieuwe album “I/O”. ...Maar wacht eens even: dat album is nog helemaal niet uit! Zelfs een releasedatum is nog niet bekend gemaakt. Wel wordt er al sinds januari iedere maand bij volle maan een nummer vrijgegeven. Die tot nu toe 5 songs klinken heel herkenbaar als Peter Gabriel, in de lijn van “Us”, “Up” en “Ovo”. De meeste songs ontwikkelen zich melodisch heel langzaam, maar bij nadere beluistering blijken ze uit vele lagen opgebouwd en vol kleine details te zitten. Het vorige reguliere studio-album “Up” stamt dan ook al van 2002 dus Gabriel is vast al jaren en jaren met die songs aan het uitproberen en schaven. Hij brengt ze nu iedere maand in twee versies uit, een “Dark-Side Mix” en een “Bright-Side Mix”, maar in de Real World-archieven zijn er ongetwijfeld vele tientallen eerdere probeersels, waarbij allerlei musici partijen hebben ingespeeld die op de uiteindelijke versies alweer verdwenen zijn. En als “I/O” straks dan echt uitkomt (in de herfst?) staan daar misschien nóg weer andere versies op – je weet maar nooit. Wat we wél weten, is dat een aantal van die nieuwe stukken live gespeeld worden, want de tournee is nu al een aantal weken op stoom. Onder de meewerkende live-musici vinden we enkele oude bekenden: bassist/Stick-bespeler Tony Levin, gitaristen David Rhodes en Richard Evans plus drummer Manu Katché. Ze worden aangevuld met een aantal nieuwe krachten: een trompettist, een extra toetsenist, een violiste en een celliste (die ook nog andere instrumenten bespelen). De beelden die vrij zij gegeven, laten een spectaculair podiumontwerp zien, dus we zijn erg benieuwd! Voor vanavond gaan we terug naar januari, met het eerste vrijgegeven nummer “Panopticum”, naar onze smaak het meest direct aansprekende nummer dat tot nu toe is geopenbaard van “I/O”.
Websites:
https://petergabriel.com/
https://www.facebook.com/PeterGabriel
Dit nummer op YouTube: .

OBSCUUR / VAN EIGEN BODEM
Light – No Encephalitis Lethargica Beneath My Cranium
Van de demo “First Match” (eigen beheer, 1985)

Zo af en toe komt er een verzoekje binnen van een luisteraar. Afgelopen week was het een wel héél concreet verzoek: een specifiek nummer van wat door de aanvrager werd omschreven als 'de Nijmeegse jarentachtigband' Light. 'Jarentachtigband?', dachten we: het Xymphonia-team kent natuurlijk de titelloze CD uit 1995. Bij het verschijnen ervan hebben we de groep zelfs geïnterviewd. Maar ho even, het nummer dat aangevraagd werd, “No Encephalitis Lethargica Beneath My Cranium” ('geen epidemische slaapziekte onder mijn schedel'), staat helemaal niet op die CD! Op Discogs vonden we uit dat het hier om het openingsnummer van de eerste Light-demo ging, uit 1985. Maar liefst 10 jaar voor de debuut-CD dus. Er staat wel wát materiaal op YouTube van Light maar niet dit nummer. De aanvrager bleek Bas Vossen een oude vriend van de band en niet alleen dat: hij was destijds de manager van Light en vaak aanwezig was bij repetities en optredens. Hij was zo aardig de demo-opname zélf aan te leveren. Op die demo was zanger/gitarist Mario Driessen ook al verantwoordelijk voor de composities en teksten en Jeroen Kregting was de toetsenist. De ritmesectie bestond nog niet uit de gebroeders Van Dijk maar uit bassist Derek Howard (of misschien net al Orlando van Swaay) en Mari Wagemans. Ondanks dat we hier dus een vol decennium voor het debuut zitten herkennen we al duidelijk de stijl (en natuurlijk de typische zangstem) van later en de song klinkt verrassend volwassen. Tegelijk progressief en stevig rockend! Wel zit er een terugkerend dalend riffje in, dat ons steeds weer aan “Echoes” doet denken. We delen het graag met u! Overigens verblijft Vossen ondertussen in Californië en maakt hij ook zelf muziek met The Freewheelers Cello Band.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=6651
https://www.discogs.com/artist/2654507-Light-14 .

IN HET NIEUWS
DeWolff & Metropole Orkest – Yes You Do (live)
Van “Live At Royal Theatre Carré” (Electrosaurus Records / Suburban, 2020/21)

De Limburgse band DeWolff is er donderdag in geslaagd het wereldrecord voor de snelst gedrukte plaat te breken. De poging begon rond 13.00 uur en volgens de band lagen na 2 uur, 59 minuten en 28 seconden vinylplaten van het nummer in twee Haarlemse platenzaken. DeWolff pakt het record af van de Amerikaanse artiest Jack White, die in 2014 het nummer Lazaretto opnam en in vinyl liet persen in 3 uur, 55 minuten en 21 seconden. Het nummer van White was ongeveer 3,5 minuten, het nummer van DeWolff is zo'n 21 minuten. Na ongeveer twee uur tijd was de eerste vinylplaat geperst. Na het persen werden de hoezen gesigneerd en naar de platenzaken gebracht. Het nummer werd opgenomen in de Haarlemse Artone Studio, waar ook de vinylperserij staat waar de platen zijn gemaakt. Aangezien we (nog) niet in het bezit zijn van die nieuwe plaat, gaan we terug naar het album “Live At Royal Theatre Carré”, met het nummer “Yes You Do”. De opnamen voor dat album vonden in september 2020 plaats, toen DeWolff en het Metropole Orkest hun krachten bundelden voor vier unieke concerten in Koninklijk Theater Carré.
Websites:
https://www.dewolff.nu
https://www.facebook.com/dewolfficial
.

45 JAAR / 30 JAAR / IN HET NIEUWS
U.K. - Thirty Years
Afkomstig van "U.K." (E'G Records, 1978 / Globe Music, 2016)

In mei 1978, dus 45 jaar geleden, verscheen de debuut-LP van de superformatie U.K, bestaande uit Eddie Jobson, John Wetton, Bill Bruford en Allan Holdsworth. De plaat werd vaak het laatste grote album van de hoogtijdagen van de progressieve rock genoemd. Hoewel er de nodige King Crimson-elementen in de composities waren te bespeuren, was "U.K." toch vooral vernieuwend, met een unieke mix van jazzrockgeïnjecteerde progressieve rock, Zappiaanse structuren, synthesizermuziek en door moderne klassieke muziek beïnvloede passages. Helaas hield deze bezetting het niet lang vol, waarna U.K. met Terry Bozzio in plaats van Bill Bruford en zonder gitarist nog de studioplaat "Danger Money" en de liveregistratie "Night After Night" uitbracht. Aan het jubileum van deze plaat koppelen we ook het jubileum van onze technicus en mede-samensteller, die 30 jaar geleden, op 31 mei 1993, zijn eerste uitzending als Xymphonia-medewerker meemaakte. En dan is het nummer "Thirty Years" uiteraard zeer toepasselijk. Tenslotte bracht Eddie Jobson afgelopen maand een soort heruitgave uit van "Curtain Call". Deze in 2015 oorspronkelijk als Blu-Ray/2-CD-set, DVD/2-CD-set en dubbel-CD alleen in Japan verschenen titel bevatte de enige registratie van een concert waarbij beide U.K.-platen integraal werden gespeeld door Jobson en Wetton, aangevuld met Marco Minnemann en Alex Machacek. De heruitgave is ook in het westen 'normaal' verkrijgbaar, maar bestaat slechts uit een Blu-Ray/DVD, aangevuld met een Blu-Ray-audio. Jobson heeft zijn eigen stereo- en 5.1-mix geremixt en geremasterd. Dit is direct een waarschuwing, want aan zijn muzikale kwaliteiten wordt door niemand getwijfeld, maar zijn mix- en masteringklussen leveren altijd discussie op.
Websites:
https://burningshed.com/uk_curtain-call-remaster_dvd_blu-ray
https://www.katebush.com/home
https://www.facebook.com/EJ.UK.fanpage/ .