NIEUW
Thorne, Steve – Rubble And Dust
– Catherine Wheel
Van “Malice In Plunderland” (White Knight Records, 2023)

Steve Thorne's werk was altijd al politiek geëngageerd en maatschappijkritisch. Uit de titel van zijn creatief getitelde zevende album, “Malice In Plunderland”, kun je al opmaken dat dit zeker niet minder is geworden. Ook deze plaat is weer opgenomen en geproduceerd door Rob Aubrey. Thorne bespeelt veel zelf, maar voor de drums heeft hij zo z'n connecties: de vaak spetterende partijen zijn afwisselend van Nick D'Virgilio (Big Big Train, etc.) en vaste Cosmograf-drummer Kyle Fenton. Daarnaast is de enige andere muzikant leadgitarist Geoff Lea. Thorne heeft een collectie pakkende songs geschreven, ergens tussen melodieuze rock en neoprog in. Regelmatig opduikende korte geluidssamples, onder andere uit een speach van Donald Trump vormen een extra rode draad. We openden met “Rubble And Dust” dat flink opgestuwd wordt door D'Virgilio's drums. In “Catherine Wheel” horen we Kyle Fenton.
Websites:
https://www.steve-thorne.co.uk/
https://stevethorne1.bandcamp.com/ .

COVER / HERUITGAVE / HET DEBUUT
Carpenters - Calling Occupants Of Interplanetary Craft (The Recognised Anthem Of World Contact Day)
Van "Passage" (A&M Records, 1977), deze versie van "Gold: Greatest Hits" (A&M Records, 2000)

Vorig jaar bracht BGO Records voor de zoveelste keer van Klaatu de compilatie-CD uit, waarop het titelloze, ook wel "3:47 E.S.T." genoemde debuut uit 1976 aan het een jaar daarna verschenen "Hope" is gekoppeld. Gelukkig bevat deze uitgave ook het essay dat John Tobler in 2000 schreef. Hierin beschrijft hij met veel humor in het kort de spannende, met de beruchte geruchten over een Beatles-reünie gelardeerde ontstaansgeschiedenis van dit Canadese trio. Hij gaat echter ook in op de totstandkoming van de hitsingle die de Carpenters in 1977 hadden met de Klaatu-klassieker "Calling Occupants Of Interplanetary Craft" van het debuut. Deze versie, met de subtitel "The Recognised Anthem Of World Contact Day", bereikte in de VS de top 40 en in Engeland zelfs de top 10 en zou tevens op "Passage", het achtste studioalbum van de Carpenters belanden. De essay laat Richard Carpenter aan het woord over zijn herinneringen over zijn kennismaking met deze song en de potentie die hij erin zag als hij de synthesizers kon vervangen door symfonieorkest, koor en pijporgel, terwijl hij tevens een plek zag voor een "Apollonian guitar solo" van Tom Nolan. Omdat we het origineel al een paar keer hebben gedraaid, kiezen we deze keer voor deze onverwachte cover. Schrik niet voor het intro, u heeft niet op de verkeerde zender afgestemd!
Websites:
http://www.klaatu.org/
https://www.facebook.com/Klaatu.the.Band /
https://www.carpentersofficial.com/#/
https://www.facebook.com/TheCarpenters .

ITALOPROG / VERGETEN JUWEELTJE
Orlando, Andrea - Cinque Giorni D'Autunno
Van “Dalla Vita Autentica” (AMS, 2017)

We hebben weer eens een ontdekking gedaan bij Xymphonia. In de overdaad aan releases missen we namelijk nog weel eens een juweeltje. Zo zagen we in 2017 ook het eerste album van de Italiaanse drummer Andrea Orlando over het hoofd. Orlando komt uit de stal van Finisterre, is lid van La Coscienza Di Zeno en speelde ook mee op albums van Höstsonaten. Onlangs maakte hij met zijn tweede album “La Scienza Delle Stagioni” bijna een schoolvoorbeeld van de klassieke Italiaanse prog, doorspekt met warm toetsenwerk. Van dat album gaan we binnenkort wat laten horen. Maar we wisten dus niet dat hij in 2017 al een soloalbum had gemaakt voor AMS, het label waarop de nodige zogenaamde Rock Progressivo Italiano wordt uitgebracht. Het zal aan de promotie hebben gelegen dat dit album buiten eigen land geen deuk in een pakje boter heeft geslagen, wat onzes inziens toch wel jammer is. “Dalla Vita Autentica” is zeker een album dat zich kan meten met een aantal topreleases uit dat jaar. Orlando kreeg hulp van vele muzikale vrienden uit bands waar hij bij betrokken is. Orlando bespeelde zelf natuurlijk drums maar nam ook niet geheel onverdienstelijk een deel van het toetsenwerk voor zijn rekening. Een groot deel van de zangpartijen werd verzorgd door mede-Höstsonaat Alessandro Corvaglia, tevens frontman van La Maschera Di Cera. Hij is ook te horen op “Cinque Giorni D'Autunno”.
Websites:
https://www.andreaorlandomusic.com/
https://andreaorlando.bandcamp.com/album/dalla-vita-autentica
https://andreaorlandoofficial.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100032847776106 .

LIVE-TIP / VOORPROEFJE
Habitants - Highways
Van het nog te verschijnen "Alma" (Psychonaut Records, 1 maart 2024)

De Nederlandse band Habitants werd rond 2015 opgericht door de van The Gathering bekende broers Hans en René Rutten nadat laatsgenoemde groep in een soort pauzestand was gezet. Het duurde nog tot 2018 voordat het debuutalbum "One Self" verscheen, toen Hans Rutten de band trouwens ondertussen al verlaten had. René werd op het album verder bijgestaan door zijn vrouw Gema Pérez en de ritmesectie Mirte Heutmekers en Jerome Miedendorp de Bie, plus zangeres Anne van den Hoogen. Die laatste was overigens geen onbekende, want zij zong ook al op het The Gathering-album “The West Pole” (2009) en brengt onder de naam Rosemary & Garlic zelf ook muziek, waaronder dit jaar haar tweede album "A Room Of One's Own". In aanloop naar een reeks concerten met de Limburgse band Solomon, waarbij o.a. op 1 december het Zwolse Hedon wordt aangedaan, heeft Habitants nu een nieuw nummer uitgebracht als voorproefje voor het op 1 maart 2024 te verschijnen tweede album "Alma". Net als op het debuut horen we muziek die sterk is beïnvloed door shoegaze uit de jaren 90, met breed uitwaaierende gitaarpartijen en sfeervolle synthsounds - en dus horen we ook zeker wel wat terug van de latere sound van The Gathering.
Websites:
http://habitantsmusic.com/
https://www.facebook.com/habitantsmusic
Dit nummer op YouTube: .

NIEUW
Treebeard – Nostalgia II
Van “Nostalgia” (eigen beheer, 2021 / Birds Robe Records, 2023)

Treebeard is afkomstig uit de stal van Bird’s Robe Records en dan weet je al ongeveer wat je qua muziekstijl moet verwachten: post-rock. “Nostalgia” is het debuutalbum uit 2021 van deze uit Melbourne afkomstige band, waarop we bijna een uur lang worden getrakteerd op zwaar aangezette postrock met veel spierballenriffs, zoals op bijvoorbeeld “8x0”. Treebeard raakt hierbij vaak aan de randen van prog en progmetal. Maar deze Australiërs weten ook weer gas terug te nemen en verrassen je dan met de andere, meer melancholieke kant van het postrockgenre, met gebruikmaking van de nodige (gesproken) samples. Natuurlijk wordt op een aantal nummers gretig de bekende postrockformule uitgespeeld, waarbij een rustig tokkelend begin de voorbode is op een gedragen middenstuk dat vervolgens transformeert naar een episch standaardslot met kakafonie aan gitaargeweld. Al met al is “Nostalgia” een gedegen debuut waarbij Treebeard voldoende buiten de lijntjes kleurt, mede door een iets steviger aanpak. We hebben gekozen voor albumafsluiter “Nostalgia II”.
Websites:
https://treebeard2.bandcamp.com/album/nostalgia
https://www.facebook.com/treebeard.band.aus/ .

NIEUW
Galahad – The Long Goodbye
Van het album “The Long Goodbye” (Avalon Records, 2023)

Op 20 oktober is van Galahad het nieuwe album “The Long Goodbye” uitgekomen. Dit is het 12de studioalbum van de Britse neoprogband. De line-up is ten opzichte van de voorganger hetzelfde gebleven: zanger Stu Nicholson, gitarist Lee Abraham, toetsenist Dean Baker, bassist Mark Spencer, die tevens verantwoordelijk is voor orkestraties en drummer Spencer Luckman. “The Long Goodbye” werd opgenomen voor, tijdens en na de corona-pandemie, werd net als het vorige album “The Last Great Adventurer” op verschillende locaties opgenomen en zoals gewoonlijk was het engineer-, mix- en masterwerk in handen van Karl Groom. “The Long Goodbye” laat vele muziekstijlen te horen. Als je de CD-versie bestelt, krijg je er nog twee bonustracks bij. Eerst “Darker Days” dat teruggrijpt op de stijl van de eerste drie nummers op het album: dat energieke, dynamische geluid met scherpe gitaren, beukende drums, krachtige bas en meeslepende keyboards. Het tweede bonusnummer is ''Open Water'', dat gevoeliger is door met Nicholsons relaxte zang, Abrahams gitaarspel en de begeleidende piano van Baker. Het muzikale hoogtepunt en tevens het slot- én titelstuk van het reguliere album heeft als thema het verouderingsproces en meer specifiek beginnende dementie. Nicholsons zang wordt met kalme ingetogen muziek en met veel gevoel gebracht. In het refrein wordt zacht gezongen: ‘Ik weet niet wie ik ben, ik kan mijn naam niet eens onthouden, ik weet niet wat ik ooit heb gedaan, ik weet niet waar ik vandaan kom’. Het zorgt ervoor dat dit mooi opgebouwde muziekstuk bij de luisteraar een brok in de keel en tranen in de ogen kan veroorzaken. Het zijn echter de laatste zes minuten die “The Long Goodbye” naar een heel ander niveau tillen, waarbij Lee Abrahams zijn allerbeste gitaarspel aflevert, bijgestaan door de breeduit klinkende orkestraties van Baker en Spencer.
Websites:
https://www.galahadonline.com/
https://www.facebook.com/room801
https://galahad1.bandcamp.com/album/the-long-goodbye.

NIEUW
Ellett, Gayle & The Electromags - Sons Of Sebastien
- 1960 Ocean Front Walk
Van "Friends" (PeacockSunrise Records/Melodic Revolution Records, 2023)

Gayle Ellett kennen we als gitarist/toetsenman van Djam Karet. Onlangs begon hij ook zijn eigen avontuur met The Electromags. Het debuut "Shiny Side Up" uit 2022 werd als melodieuze trioplaat omschreven, gevuld met toegankelijke gitaarrock. Voor "Friends" wilde de Amerikaan het echter groter aanpakken. Hij nodigde naast het trio maar liefst 22 internationale, vaak in gerenommeerde progressieve rockbands acterende muziekvrienden uit, waaronder Marc Ceccotti (Edhels, Monaco), Issei Takami & Shin Ichikawa (Baraka, Japan), Thierry Payssan (Minimum Vital, Frankrijk), Juan Pablo Gaete & Germán Vergara (Aisles, Chili), Frédéric L’Épée (Shylock, Philhamonie, Yang, Frankrijk) en Paul Richards (California Guitar Trio, V.S.). Ook Carl Weingarten, Barry Cleveland, Grammy Award-winnaar Alfonso G. Rodenas (The Blue Dolphins) en bluesgigant Dudley Taft namen de uitnodiging van harte aan. Op een in Elletts studio geprepareerde basis van ritmegitaar en Craig Kahns drums, aangevuld met het gefrette en fretloze baswerk van Mark Cook (Herd Of Instinct, Spoke Of Shadows), gaven de genodigden in hun privéstudio’s de aan hen toebedeelde compositie een eigen invulling. Vervolgens perfectioneerde Ellett de dertien, gemiddeld vier minuten durende instrumentals met karakteristieke Mellotron- en Hammond-akkoorden, Minimoog-solo’s en Fender Rhodes-versiersels. Ondanks die vele contributies klinkt het geheel als een coherente, ontspannen mix van proggy (jazz)rock, opgefunkte of statige bluesrock, classic- en southern rock, shredding en meeslepende symfonische rock. Van dit verrassend toegankelijke album draaien we "Sons Of Sebastien", met bijdragen van onder andere leden van Aisles, en het Floydeske "1960 Ocean Front Walk", Elletts favoriete stuk met een hoofdrol voor Frédéric L'Épée.
Websites:
https://gayleelletttheelectromags.bandcamp.com/album/friends
https://www.djamkaret.com/
https://www.facebook.com/djam.karet .

HERUITGAVE
Ayers, Kevin - The Best We Have
Van "Falling Up" (Virgin, 1988 / Esoteric Recordings, 2023)

De in 2013 overleden Kevin Ayers dankte zijn reputatie binnen de progscene voornamelijk aan zijn medewerking aan de invloedrijke Canterbury Scene-bands The Wilde Flowers en Soft Machine. Zijn vroege soloalbums konden daarna op bijval rekenen, maar vanaf zijn verhuizing naar Spanje, waar de vele verleidingen zijn talenten dwarsboomden, belandde hij in dip. Het onlangs voor het eerst sinds 1998 weer op CD heruitgebrachte "Falling Up" uit 1988 was daarop een positieve uitzondering. Met zijn trouwe muzikale partner Ollie Halsall (gitarist bij Patto en Tempest), producer Colin Fairley (Teardrop Explodes, Elvis Costello, Mick Karn) en veelal Spaanse gastmusici legde hij acht toegankelijke progressieve popliedjes vast, inclusief een herbewerking van het door hem een jaar eerder ingezongen "Flying Start" van "Islands" van zijn oude bandlid in The Whole World, Mike Oldfield. De melancholieke stemming, versterkt door Ayers’ persoonlijke teksten, zijn min of meer vergelijkbaar met, bijvoorbeeld, John Martyns en Chris Rea’s werk in die periode. Subtiele, prachtig vloeiende gitaarsolo’s, dragende toetsenarrangementen en prettige zoemende basloopjes vormen de voornaamste instrumentale begeleiding voor de loom gezongen songs. Hoewel mijlenver verwijderd van de Canterbury-sound valt er op het helder klinkende "Falling Up" voldoende te genieten om deze heruitgave te rechtvaardigen. We hebben "The Best We Have" voor vanavond geselecteerd.
Websites:
https://www.kevinayers.org/ (sterk verouderde fansite)
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=1803
http://www.users.globalnet.co.uk/~marwak/ (sterk verouderde fansite)
https://www.calyx-canterbury.fr/mus/ayers_kevin.html
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063516904313.

HERUITGAVE
Longdon, David – Wild River (live)
– Beyond Belief
Van “Wild River” (eigen beheer, 2004 / English Electric Recordings, 2023)

Afgelopen maandag was het twee jaar geleden dat David Longdon overleed na een ongeval. Hij was destijds bezig met de afronding van zijn tweede solo-album “Door One” dat vorig jaar postuum werd uitgebracht via het label van de band waar hij sinds 2009 de frontman van was: Big Big Train. Zijn eerste solo-album was al in 2004 verschenen: een eigen beheerproduct op CD-R waarvan hij zelf vond dat er mix-technisch nog wel het nodige aan te verbeteren viel. Hij was dan ook vast van plan dit “Wild River” onder handen te nemen en te heruitbrengen. Vaste Big Big Train-geluidsman Rob Aubrey heeft nu een remix gemaakt, die nu vergezeld van live-opnamen en bonustracks is uitgebracht als dubbel-CD én dubbel-LP via Big Big Trains English Electric Recordings. De geluidskwaliteit kan nog steeds niet tippen aan die van de Big Big Train-albums, maar is er wel duidelijk op vooruit gegaan. De muziekstijl is niet zozeer symfonische rock, maar valt beter te omschrijven als singer-songwriterrock. Hoewel de geluidskwaliteit van de live-opnamen ietsje minder is dan die van het album, zijn we er wel enthousiast over omdat die live-spirit die Longdon en zijn live-begeleiders oproepen extra brille aan de songs geven. Longdon werd bij die concerten in 2004 begeleid door 5 muzikanten waaronder violiste Beth Noble en basst Andy Moore die ook beiden op de studio-opnamen zijn te horen. Een van de hoogtepunten is het meeslepende titelnummer. Slotnummer van de tweede schijf is de outtake “Beyond Belief”, dat met zijn mysterieuze lading de spanning goed vasthoudt. Je snapt soms niet waarom materiaal als dit zo lang op de plank blijft liggen.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/bigbigtrain .

(OP)NIEUW
Karnataka - Forgiven
Van "Requiem For A Dream" (Immrama Records, 2023)

Een maandje geleden lieten we voor het eerst iets horen van het nieuwe album van Karnataka, de Britse band rondom bassist/songschrijver Ian Jones en zangeres Sertari. Die laatste is de nieuwste aanwinst binnen Karnataka, dat bijna traditie-getrouw bij elk nieuw album van zangeres wisselt, zonder dat dit overigens tot een drastische stijlbreuk zorgt, want de zangstijl van Sertari sluit prima aan bij die van haar voorgangers. Wat wel nieuw lijkt, is dat Karnataka nu meer als project opereert, met rondom Ian Jones en Sertari gastmuzikanten gitarist Luke Machin (Maschine, The Tangent, Cyan), drummer Chris Allan en voormalig Karnataka-toetsenist Gonzalo Carrera. Muzikaal is er gelukkig verder niet gek veel veranderd en kunnen we zelfs stellen dat "Requiem For A Dream" van hetzelfde hoge niveau is als voorgaand Karnataka-werk. Ofwel: warme neoprog met kamerbrede vocale harmonieën van Sertari, fijne melodieuze gitaarsolo's van Luke Machin en soms een Keltisch vleugje, dankzij een bijdrage van Troy Donockley (Iona, Nightwish). "Requiem For A Dream" is een sterk album van een band die we gerust als een vaste waarde in de symfo-scene mogen beschouwen. Vanavond laten we het meeslepende “Forgiven” horen waarbij uiteindelijk echt de vlam in de pan slaat tijdens de prachtige gitaarsolo van Luke Machin.
Websites:
https://www.karnataka.org.uk/
https://www.facebook.com/KarnatakaOfficial.

ALBUM VAN DE MAAND
This Winter Machine – The River I&II
Van het album “The Clockwork Man” (White Knight Records, 2023)

Op 6 oktober 2023 verscheen “The Clockwork Man”, het vierde album van de in 2016 in Leeds opgerichte Engelse progressieve rockband This Winter Machine. Na het verschijnen van het tweede album in 2019, “ A Tower Of Clocks” viel de toenmalige bezetting uit elkaar. Zanger en tekstschrijver Al Winter ging als enig overgebleven lid verder met This Winter Machine en formeerde een compleet nieuwe band om zich heen, waarmee hij in 2021 het derde album “Kites” uitbracht. De overige bandleden gingen door, met een nieuwe zanger, onder de naam Ghost Of The Machine, waarvan in 2022 het album “Scissorgames” verscheen. Aan de release van This Winter Machine's nieuwe album gingen opnieuw line-upwijzigingen vooraf: waren er op “Kites” nog twee gitaristen te horen, deze hebben nu in de persoon van John Cook één vervanger. Cook is een oude vriend van Winter en schreef zelfs al mee aan het titelnummer van This Winter Machine-debuut “The Man Who Never Was”. Op “Kites” was er geen vaste toetsenist en was een drietal gastspelers voor het keyboardwerk ingehuurd. Nu is daarvoor in de persoon Leigh Perkins weer een vaste kracht die met zijn eigen stijl zijn stempel op het geluid van de band drukt. Drummer Alan Wilson en bassist Dave Close bleven wel trouw aan bandleider Al Winter. “The Clockwork Man” is een conceptalbum: het is een dystopisch sciencefictionverhaal over inzichten en perspectieven in een moderne samenleving. Al Winter is een Rush-fanaat en hij werd geïnspireerd door zijn liefde voor sci-fi uit de jaren zeventig en tachtig; hij wilde graag een echt conceptalbum maken in de geest van “2112” van Rush. Het opvallende hoesontwerp voor “The Clockwork Man” is verzorgd door Ed Unitsky, bekend van zijn artwork voor andere artiesten zoals Unitopia, U.P.F., The Tangent, Manning, The Flower Kings en Riversea. This Winter Machine staat met dit vierde album opnieuw garant voor een degelijke portie neoprog. Het album voldoet aan alle eisen die je als fan stelt aan goed geschreven en uitgevoerde melodieuze progressieve rock. Vanavond hoort u als afsluiting van deze november-Album van de Maand-cyclus “The River I&II”, tevens het langste stuk van “The Clockwork Man”.
Websites:
https://thiswintermachine.net/
FACEBOOK
BANDCAMP
The Clockwork Man BANDCAMP .

NIEUW
D'Virgilio, Morse & Jennings – Tiny Little Fires
– Hard To Be Easy
Van “Sophomore” (InsideOut / Sony Music, 2023)

Onder de naam “Trojka” verscheen vorig jaar een samenwerking van de twee voormalige Spock's Beard-leden Neal Morse en Nick D'Virgilio met Haken-zanger Ross Jennings. Uit hun Beard-dagen wisten de twee Amerikanen al dat hun stemmen fraai bij elkaar kleurden en ze hadden zin dat verder uit te werken in muziek vol zangharmonieën die de kant van Crosby, Stills, Nash (& Young) uitging. Met de Engelsman Jennings vonden ze de perfect passende hoge stem. Het is de heren goed bevallen, want een jaar later is er al een opvolger volgens hetzelfde recept. Meteen de door Morse gepende opener “Hard To Be Easy” laat de exquise samenzang van het drietal in optima forma horen, waarbij je onwillekeurig aan “Carry On” van CSN&Y moet denken. Uiteraard hebben deze heren zoveel muzikale kwaliteiten, dat het resultaat absoluut op zichzelf kan staan. Zo is D'Virgilio's “Mama” een ontspannen en relatief stevige rocker, waarin toch stiekem behoorlijk veel lagen zitten (op een manier zoals bij laat The Beatles-werk) en speelt Jennings op zijn fris klinkende “Tiny Little Fires” zowel xylofoon als een korte Moog-achtige synthsolo, gevolgd door fruitig Hammondspel van Morse.
Websites:
https://www.nickdvirgilio.com/
https://nealmorse.com/
https://rossjennings.co.uk/
https://www.facebook.com/ndvofficial/
https://www.facebook.com/nealmorse
https://www.facebook.com/rossjenningsofficial.

NIEUW
tRK Project (The Ryszard Kramarski Project) – Twelve Spaceships
– Penelope
Van het album “Odyssey 9999” (Lynx Music, 2023)

Poolse progbands komen regelmatig aan bod in ons programma. Iemand die daar een flinke bijdrage aan levert, is begaafde multi-instrumentalist, tevens platenbaas van Lynx Music, Ryszard Kramarski. Hij is de leider van de neoprogbands Millenium en Framauro alsook van het naar hemzelf vernoemde tRK Project, dat zich grotendeels richt op literaire thema's. Zelfs vertolkt Kramarski daarin een sleutelrol, want hij uit zich als toetsenist en gitarist én als componist en tekstschrijver. Het eind september verschenen conceptalbum “Odyssey 9999” is het zesde album van tRK Project. Het concept van het album is geïnspireerd op de “Odyssee” van de oud-Griekse dichter Homerus (ca. 800 – 750 v.Chr.), over de avonturen van koning Odysseus van het eiland Ithaca, nadat hij terugkeerde uit de Trojaanse oorlog. Met Kramarski's epische muziek- en tekstconcept gaat deze “Odyssee”-variant naar de verre toekomst, waarin kapitein Odysseus de planeet Troje heeft veroverd en aan een lange reis terug naar zijn thuisplaneet Ithaca begint, om zijn geliefde vrouw Penelope ooit nog eens te zien en samen gelukkig te zijn. Op de acht nummers van “Odyssey 9999” zijn vier zangers te horen die ieder twee nummers toebedeeld hebben gekregen: Stuart Nicholson van Galahad, ex-Millenium-zangers Marek Smelkowski en Lukasz Galeziowski en dan is er nog de van Albion en Hypgnosis bekende zangeres Ania Batko. Wij gaan luisteren naar “Twelve Spaceships”, gezongen door Stuart Nicolson en vervolgens “Penelope” met vocalen van Ania Batko.
Websites:
https://www.facebook.com/ryszard.kramarski
https://www.lynxmusic.pl/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063798780291 .

NIEUW
Swan Chorus, The – Welcome Home
- My Little Vampire
Van “Achilles And The Difference Engine” (eigen beheer, 2023)

We zouden het verhaal van The Swan Chorus kunnen beginnen met: 'Er was eens…' In het Verenigd Konikrijk is momenteel een heuse revival gaande van ‘oude’ neoprogbands, die eind jaren zeventig, begin jaren 80 bestonden en die destijds zelden of nooit buiten hun eigen regio optraden en nooit (studio-)opnamen hebben gemaakt. Maar momenteel zien we concerten en zelfs albums van bands als Trilogy, Liaison en Tamarisk, die buiten een handvol liefhebbers geen bekendheid genieten en toch maar een kleine voetnoot in de proggeschiedenis hebben geschreven. Een van de bands uit de ‘gouden’ neoprogtijd was Achilles, in 1979 opgericht door John Wilkinson en Colin McKay. Na meer dan 100 optredens rondom Liverpool gingen de heren hun eigen weg en speelden in veel coverbands. Vanaf 2011 zijn beiden te vinden in de Genesis-coverband Mama. In 2015 besloot het duo toch weer met een volledige band aan eigen muziek te gaan werken, wat resulteerde in het titelloze debuutalbum onder de naam The Swan Chorus. Het was een veelbelovende eerste stap met een album dat het verwachte neoproggeluid laat horen, dat daarbij zeer toegankelijk is én duidelijk laat horen dat de heren de post-Gabriel-periode van Genesis hoog hebben zitten. Nu is er een tweede album verschenen, waarvoor Wilkinson en McKay gegraven hebben in het verleden door oude Achilles-nummers in een nieuw jasje te steken. Over het resultaat zijn wij in ieder geval zeer te spreken. De albumtitel “Achilles And The Difference Engine” verraadt voor de kenner al een beetje waar beide heren de laatste jaren vast en zeker naar hebben geluisterd: jawel, naar Big Big Train. Het tien nummers tellende album is een mooi uitgebalanceerde plaat geworden, die naast de wat compactere melodieuze nummers ook meer klassieke progcomposities bevat. Wilkinson en McKay wisselen de zangpartijen af en wat daarbij opvalt is dat beide stemmen regelmatig hetzelfde timbre hebben als dat van de betreurde voormalig BBT-zanger David Longdon. We beginnen met het compacte “Welcome Home” en laten daarna met “My Little Vampire” meer de pastorale prog horen zoals we die ook van Big Big Train kennen.
Websites:
https://theswanchorus.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/TheSwanChorus/ .

(OP)NIEUW
Foundation, The – Birth
Van het album "Mask (A Fairy Tale Of Real Life)" (Xymphonia Records, 2023)

Op 30 juni verscheen "Mask (A Fairy Tale Of Real Life)" van The Foundation. Dit is een muzikaal project van Ron Lammers. Ja: dezelfde Ron Lammers die dik 30 jaar geleden ons radioprogramma Xymphonia initieerde. Ron Lammers schreef grotendeels de muziek en verzorgt ook de keyboards. Voor het album ''Mask'' heeft hij een flink aantal muzikanten om zich heen heeft verzameld. De kern wordt gevormd door drie leden van de Nederlandse progrock-/metalband Autumn: gitarist Jens van der Valk, drummer Jan Grijpstra en toetsenist Jan Munnik. Maar we zijn ook verheugd om te zien dat twee leden van de progrockband Cliffhanger bijdragen leveren: gitarist Rinie Huigen en bassist Gijs Koopman. Die twee waren overigens ook te horen op de eerste paar albums van Knight Area en laat nou de voormalige zanger van die band, Mark Smit, tekenen voor alle vocalen. "Mask (A Fairy Tale Of Real Life)" is een autobiografisch getint conceptalbum, geënt op het verhaal van Rons leven tot nu toe.
Websites:
https://www.thefoundationproject.nl/
https://thefoundationproject.bandcamp.com/album/mask-3
https://www.facebook.com/TheFoundationProject .

NIEUW
Gong – O, Arcturus
van “Unending Ascending” (Kscope, 2023)

Sinds het album “The Universe Also Collapses” uit 2022, heeft het legendarische Gong zowaar onderdak gevonden bij Kscope. Die groep werd al in 1969 opgericht en is nog steeds zeer actief, al is er niemand meer van de eerste bezetting bij - oprichter Daevid Allen is zelfs al overleden, alweer acht jaar geleden. Belangrijke gangmaker van de huidige bezetting is zanger/gitarist Kavus Torabi, tevens bekend van Cardiacs, Guapo en Knifeworld. Torabi heeft geen zangstem die je snel als 'mooi' zou betitelen, maar wel heel kenmerkend en ook passend in de zangtraditie van Gong door de jaren heen. De muziek op het nieuwe album “Unending Ascending” is behoorlijk stekelig en ook afwisselend. Songmatige composities worden afgewisseld met meer jam-getinte passages, waarin ook uitgebreide ruimte is voor de saxen en fluiten en andere houtblaasinstrumenten van Ian East, aaneengelinkt met passages waar ritme compleet ontbreekt en waarop je het gevoel hebt in de ruimte weg te zweven. Aaneengelinkt inderdaad, want “Unending Ascending” is in feite één trip die je als geheel tot je moet nemen.
Websites:
https://www.planetgong.co.uk/
https://www.facebook.com/officialgong .

NIEUW / LIVE-TIP
Ozric Tentacles – Green Incantation
Van “Lotus Unfolding” (Kscope, 2023)

Ozric Tentacles bestaat al zo'n 40 jaar en bracht in die tijd meer dan 30 albums uit. Ondanks het feit dat de bezetting rond voorman/gitarist/toetsenist Ed Wynne nogal eens wijzigde, kunnen we niet onder de constatering uit dat de albums van de Britse band onderling nogal op elkaar lijken. Altijd weer zweef je als luisteraar weg op psychedelische spacerock die veelal voortgestuwd wordt door echoënde en herhalende synthpatronen, waarover ruimte is voor aan Steve Hillage herinnerende gitaarpartijen, hier en daar een synthesizer- of fluit-solo en de nodige elektronische effecten. Op de ene plaat heeft elektronica wat meer de overhand, op een volgende zijn er wellicht wat meer akoestische invullingen of is juist de elektrische gitaar prominenter. Verrassend genoeg verscheen in 2020 het album “Space For The Earth” op het toch vooral op wat we maar even 'postprog' gerichte label Kscope, dat even later ook nog Gong aan zich bond. Nu is daar opvolger “Lotus Unfolding” verschenen, dat in 6 zoals altijd instrumentale nummers alle genoemde aspecten laat horen in een fraaie, heldere productie. Dus als je wat van de Ozrics in huis wilt hebben maar geen 'completist' bent, dan is “Lotus Unfolding” een uitstekende keuze en aldus is het ook een prima visitekaartje dat Wynne en co. hiermee afgeven. Op 4 april 2024 kun je mee-spacen in Poppodium Boerderij in Zoetermeer of anders 5 april in de Effenaar in Eindhoven.
Websites:
https://ozrics.com/
https://www.facebook.com/OfficialOzricTentacles .

NIEUW
Aarset, Eivind / Jan Bang - Seraphine
- Last Two Inches Of Sky
Van "Last Two Inches Of Sky" (Punkt Editions/Jazzland Recordings, 2023)

Eivind Aarset en Jan Bang kwamen op onze radar toen ze in de beginjaren van de nu-jazz bij onder andere Nils Petter Molvær hun geluidskunsten etaleerden. Programmeur en live-sampler Bang zou daarna bij veel acts en ook onder eigen naam een uniek soort ambient voortbrengen, terwijl Aarset zijn vervormde gitaaracrobatiek op steeds meer richting noise-achtige, pre-postrockgetinte CD's uitte. Toch bleven de twee samenwerken, onder meer tijdens door Bang georganiseerde Punkt-festivals en op albums waar ook bijvoorbeeld David Sylvian meedeed. In 2020 brachten ze met "Snow Catches On Her Eyelashes" voor het eerst een gezamenlijk werkstuk uit (het project Dark Star Safari niet meegerekend), waarop nog duidelijk ritmische ambient weerklonk. Op het in september uitgebrachte "Last Two Inches Of Sky" slaat het duo echter een andere weg in. Terug zijn de nu-jazz achtige passages, waarin vooral bas- en beatsstructuren de stemming bepalen. Vergelijkingen met de plaat van Molvær met Sly & Robbie en Jamaicaanse geluidssystemen, maar zeker ook het latere solowerk van Mick Karn zijn het gevolg. Daarnaast zijn er twee opvallende vocale stukken toegevoegd: het door Nona Hendryx gezongen "Legion", dat enigszins in dezelfde stijl ligt als de muziek van Beady Belle, en het door Tim Elsenburg vertolkte titelnummer. Uiteraard neigt dat stuk naar Elsenburgs eigen band Sweet Billy Pilgrim en zijn samenwerkingen met bijvoorbeeld Nine Horses en Steve Jansen. Voor een evenwichtig beeld van "Last Two Inches Of Sky" hebben we voor vanavond zowel een vocaal als een instrumentaal stuk uitgezocht. Allereerst het instrumentale uptempo, groovy "Seraphine", gevolgd door het genoemde titelstuk.
Websites:
https://www.discogs.com/
https://eivindaarset.com/
https://www.facebook.com/eivindaarset/
https://janbang.org/ .

ALBUM VAN DE MAAND
This Winter Machine – Nothing Lasts Forever
Van het album “The Clockwork Man” (White Knight Records, 2023)

Op 6 oktober 2023 verscheen “The Clockwork Man”, het vierde album van de in 2016 in Leeds opgerichte Engelse progressieve rockband This Winter Machine. Na het verschijnen van het tweede album in 2019, “ A Tower Of Clocks” viel de toenmalige bezetting uit elkaar. Zanger en tekstschrijver Al Winter ging als enig overgebleven lid verder met This Winter Machine en formeerde een compleet nieuwe band om zich heen, waarmee hij in 2021 het derde album “Kites” uitbracht. De overige bandleden gingen door, met een nieuwe zanger, onder de naam Ghost Of The Machine, waarvan in 2022 het album “Scissorgames” verscheen. Aan de release van This Winter Machine's nieuwe album gingen opnieuw line-upwijzigingen vooraf: waren er op “Kites” nog twee gitaristen te horen, deze hebben nu in de persoon van John Cook één vervanger. Cook is een oude vriend van Winter en schreef zelfs al mee aan het titelnummer van This Winter Machine-debuut “The Man Who Never Was”. Op “Kites” was er geen vaste toetsenist en was een drietal gastspelers voor het keyboardwerk ingehuurd. Nu is daarvoor in de persoon Leigh Perkins weer een vaste kracht die met zijn eigen stijl zijn stempel op het geluid van de band drukt. Drummer Alan Wilson en bassist Dave Close bleven wel trouw aan bandleider Al Winter. “The Clockwork Man” is een conceptalbum: het is een dystopisch sciencefictionverhaal over inzichten en perspectieven in een moderne samenleving. Al Winter is een Rush-fanaat en hij werd geïnspireerd door zijn liefde voor sci-fi uit de jaren zeventig en tachtig; hij wilde graag een echt conceptalbum maken in de geest van “2112” van Rush. Het opvallende hoesontwerp voor “The Clockwork Man” is verzorgd door Ed Unitsky, bekend van zijn artwork voor andere artiesten zoals Unitopia, U.P.F., The Tangent, Manning, The Flower Kings en Riversea. This Winter Machine staat met dit vierde album opnieuw garant voor een degelijke portie neoprog. Het album voldoet aan alle eisen die je als fan stelt aan goed geschreven en uitgevoerde melodieuze progressieve rock. Vanavond hoort u “Nothing Lasts Forever”.
Websites:
https://thiswintermachine.net/
FACEBOOK
BANDCAMP
The Clockwork Man BANDCAMP .

JAZZROCK / FUSION
Di Meola, Al - Beyond The Mirage
Van "The Infinite Desire" (Telarc, 1998)

Al in de jaren 80 voegde gitarist Al Di Meola een Roland gitaarsynthesizer aan zijn instrumentarium toe, maar maakte er nog niet echt veel gebruik van. Door de voortschrijdende techniek werden gitaarsynthesizers met het verstrijken der jaren steeds beter en veelzijdiger. Dat zal de reden zijn dat Di Meola vanaf begin jaren 90 de Roland VG-8 synthesizer meer ging gebruiken, met name in combinatie met zijn akoestische gitaar. Het was voor hem een mogelijkheid om zijn sound te verrijken, zoals Pat Metheny dat ook al een aantal jaren deed. Op het album “The Infinite Desire” (1998) liet Di Meola prachtig horen wat er allemaal met die techniek mogelijk is en bijgestaan door een keur aan topmuzikanten bracht hij een soort mediterrane versie van zijn herkenbare jazzrock-/fusiongeluid. Opvallend is het subtiele en vooral smaakvolle gebruik van geprogrammeerde ritmes naast het drumwerk van Ernie Adams en Peter Erskine, waarbij tevens een grote rol op dat vlak is wegggelegd voor Rachel Z, die ook met haar toetsenspel haar invloed deed gelden. Albumopener “Beyond The Mirage” had Di Meola oorspronkelijk in gedachten voor zijn trio met Paco De Lucia en John McLaughlin, maar uiteindelijk voelde hij dat een rijker georkestreerde versie nog mooier zou zijn.
Websites:
https://www.aldimeola.com/
https://www.facebook.com/AlDiMeolaMusic .

CANTERBURY
Caravan - Winter Wine (live)
Van "Access All Areas" (Edsel Records, 2014)

In de live-CD/DVD-serie "Access All Areas" treffen we vooral bands aan uit het progressieve rock- en classic rocksegment, naast enkele folk- en New Wave-groepen. De show die Caravan in 1990 in het kader van de TV-show Bedrock gaf, was behoorlijk uniek omdat voor het eerst sinds tijden de oorspronkelijk line-up van de band op het podium stond, te weten Pye Hastings, Richard Coughlan en Dave en Richard Sinclair, aangevuld met oudgediende Jimmy Hastings. Het uur durende concert bevat nummers van de eerste albums, inclusief klassiekers als "For Richard" en het keyboardepos "Nine Feet Underground", aangevuld met een destijds relatief nieuw nummer van "Back To Front"uit 1982, getiteld "Videos Of Hollywood". Het concert is al vaker op zowel CD als DVD uitgebracht; de combinatie CD/DVD kwam voor het eerst uit in 2002 onder de titel "Caravan In Concert"/"Sound & Visions" en werd in 2014 in de serie "Access All Areas" opnieuw uitgegeven. Van het concert draaien we het van een prachtige melodie voorziene "Winter Wine", oorspronkelijk van de derde Caravan-LP "In The Land Of Grey And Pink" uit 1971.
Websites:
https://officialcaravan.co.uk/
https://www.facebook.com/OfficialCaravan .

HERUITGAVE
White Willow - Cryptomenysis
Van "Ignis Fatuus" (The Laser's Edge, 1995 / Karisma Records, 2023)

U heeft de afgelopen tijd de nodige nieuwe werkstukken van Noorse progformaties voorbij horen komen, maar bijna 30 jaar geleden verscheen een album waarvan we kunnen stellen dat het zo'n beetje de deur opende voor meer bands: we doelen dan op “Ignis Fatuus” van White Willow. Geinspireerd door o.a. Landberk en Änglagård uit buurland Zweden, maar ook door landgenoot The 3rd And The Mortal kwam White Willow met een sound die net zo veel beïnvloed was door folkrock uit de jaren zeventig als door progressieve rock en die zelfs wat vleugjes renaissance-muziek bevatte. Een zeker voor die tijd redelijk ongewoon geluid dat met name dankzij diverse onafhankelijke progmedia in de wereld al snel zijn weg wist te vinden naar de liefhebbers. Het hielp ook dat “Ignis Fatuus” verscheen op het Amerikaanse label The Laser's Edge, dat uitstekende relaties had met diverse distributiepartners in Europa en Japan. Een stabiele line-up had White Willow eigenlijk nooit, maar gitarist/songschrijver/producer Jacob Holm-Lupo bleef door de jaren heen de constante factor. Aangezien het merendeel van de albums van White Willow al een tijdje niet meer beschikbaar is, heeft Holm-Lupo in samenwerking met Karisma Records de hele bandcatalogus onder handen genomen en voorzien van een nieuw frisse mastering. Nu is als eerste “Ignus Fatuus” heruitgebracht, waarvan we het 11 minuten lange “Cryptomenysis” laten horen.
Websites:
https://whitewillow.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/whitewillowband.

VERGETEN BAND
Thirty Days Out - Everybody´s Got To Have A Song
Van “Miracle Lick” (Reprise Records, 1972 / Wounded Bird Records, 2010)

In 1971 richtte folkzanger John Micaleff (uitspraak "McCullough") en Jack Malken de band Thirty Days Out op. Monte Melnick en Phil Lowe completeerden de bezetting en en de heren vonden een oefenruimte in Greenfield, Massachussets alwaar ze hun door Free en Grand Funk Railroad beïnvloede rockmuziek vormgeven. Reprise Records toonde interesse waarna het titelloze debuut in 1971 bij dat major label verscheen. Voor de promotiecampagne werd de plaat gewikkeld in een posterhoes met een afbeelding van een Steamliner, wat zorgde voor een kleine bekendheids-'boost'. In 1972 volgde de tweede plaat “Miracle Lick”, waarop een volwassener geluid is te horen, dat zelfs progtrekjes heeft. Luister maar naar “The Sun Keeps Right On Shining”, dat mede door het gedragen Mellotronspel zeer Brits klinkt. De overige nummers hebben door het gedreven, pittige karakter een meer A.O.R.-getinte sound, dat verwantschappen vertoont met dat van Bad Company of REO Speedwagon, wat goed te horen is in een nummer als “Never Felt Better”. Daarnaast horen we ook trekjes van de toen zeer populaire Doobie Brothers en Chicago terug. Het meest ambiteus klinkt Thirty Days Out in het orkestrale “Everybody´s Got To Have A Song”. Ondanks de kwaliteit van dit album verdween de band hierna in de vergetelheid en is er weinig te vinden over wat er van de leden is geworden sindsdien, behalve dan dat Monte Melnick tourmanager werd van The Ramones. Gelukkig heeft Wounded Bird Records beide platen op CD uitgebracht.
Websites:
https://rockasteria.blogspot.com/.

NIEUW
Fish On Friday – Don't Lose Your Spirit
Instillers
Van “8MM” (Esoteric Antenna, 2023)

Twee weken geleden meldden we al dat er een nieuw album van Fish On Friday was verschenen: “8MM”. We draaiden toen namelijk “Flame” (inclusief ouverture) van Metro, dat we al gepland hadden vóórdat we in de gaten hadden dat dit zowaar gecoverd is op dit zesde album van het Belgisch-Brits-Amerikaanse kwartet. Gezien het feit dat er in de muziek van Metro een bij vlagen opzwepende jazzrockcomponent verwerkt zit, is het op papier een opvallende coverkeuze, daar we Fish On Friday associëren met enigszins zoetige symfopop. Maar hé, de Brit in het gezelschap is wel Nick Beggs, waarvan we weten dat hij behoorlijk kan freaken op bassen en Chapman Stick. Zijn spel zoemt dan ook regelmatig aangenaam door de speakers, al is het woord 'freaken' er niet op van toepassing. Buiten “Flame” zien diens lage tonen ook opvallend in o.a. “Instillers”, dat een lekker stuwend refrein heeft over het ritme dat drummer Marcus Weymaere aangeeft. Je herkent bovendien Beggs' typische stem in de zangharmonieën, waarbij toetsenist Frank Van Bogaert de meeste leadvocalen voor zijn rekening neemt. Ook “Don't Lose Your Spirit” is voor FoF-begrippen aan de stevige kant. In beide gekozen nummers zorgt het gitaarspel van Marty Townsend, de Amerikaan in het gezelschap, voor de kers op de taart. Overigens: wist u dat een van onze vaste luisteraars, Noud Willemse, samen met zijn kameraad Stefan Verrips een videoclip hebben gemaakt bij het Fish On Friday-nummer “Life In Towns”, te vinden op “Black Rain” (2020)? Fish On Friday was er zo verguld mee dat het een plaats kreeg op het YouTube-kanaal van de band. De link vindt u hieronder.
Websites:
https://www.fishonfriday.be/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063163212306
Clip “Life In Towns” door Noud Willemse en Stefan Verrips: https://youtu.be/9_By_K0Al_A?si=_EbVbmGjGAjEUudd.

NIEUW
Wilson, Ann & Tripsitter – Tripsitter
- The Little Things
van het album "Another Door" (LouJon Records, 2023)

Ann Wilson is wereldwijd bekend als oprichter en leadzangeres-songwriter van Heart. Anns krachtige stem wordt alom geprezen, ook door beroemde collega's. Met Heart verkocht ze de afgelopen kleine 50 jaar zo'n 35 miljoen albums, werd ze opgenomen in de Rock And Roll Hall Of Fame en won ze een Grammy Lifetime Achievement Award. “Barracuda”, “Crazy On You” en “Magic Man” behoren tot de vele nummers die ze heeft (mede-)geschreven. Op 73-jarige leeftijd kan ze die megawattrefreinen nog steeds met gemak zingen, waarbij een lichte heesheid en doorleefdheid haar zang een extra emotioneel tintje geeft.Voordat ze aan haar zomertour begon, heeft Wilson met haar band Tripsitter de laatste hand gelegd aan haar vierde solo-album: “Another Door” dat onlangs verscheen. Hoewel, solo? De naam van haar begeleidingsband staat ook prominent op de cover en het is tevens de naam van het openingsnummer van dit sterke album. De song ontwikkelt zich langzaam met drum-en-bas-grooves waarna haar uit duizenden herkenbare zang de regie overneemt, om tenslotte te eindigen bij de grooves uit het intro, maar nu begeleid door een een breed toetsentapijt. Het meest meeslepende en aangrijpende moment van “Another Door” is de delicate pianoballade “The Little Things”. Wilson herinnert zich dat zij 'wakker werd in een bed op de Eerste Hulp' terwijl ze luisterde naar een verpleegster die haar vertelde dat ze 'het ternauwernood gehaald had'. De zangeres is openhartig over haar worsteling met alcoholisme en drugsverslaving, haar dieptepunt en haar daaropvolgende pad naar een clean en nuchter leven.
Websites:
https://annwilson.com/
https://www.facebook.com/officialannwilson/ .

NIEUW / LIVE-TIP
LeBlanc, Dylan – Dark Waters
Van “Coyote” (ATO Records, 2023)

Op 22 november treedt Dylan LeBlanc op in de Metropool in Hengelo: een concert dat geen singer-songwriterliefhebber mag missen. We zagen hem ten tijde van het meesterlijke “Cautionary Tales” (2016) al eens intens aan het werk op het podium van Ekko in Utrecht. Dat album had misschien nog wat meer nadrukkelijke americana-trekjes dan het nu verschenen “Coyote”. De weelderige arrangementen drukken de nieuweling wat meer richting een Westcoast-geluid: iets wat ook de meer op symfo ingestelde luisteraar wellicht zal bekoren. Vandaar ook dat we toch ook in Xymphonia een nummer van “Coyote” willen laten horen. LeBlanc werkt hier uitgebreid samen met zijn vader James. Die is als sessiekracht in de beroemde FAME Studios in Muscle Shoals op menig beroemd album te horen. En ja, ook “Coyote” is daar opgenomen. Naast de bijdragen van pa op vooral gitaar maar ook andere instrumenten vallen ook de diverse toetsenistrumenten die Jim “Moose” Brown op, alsmede de warme strijkersarrangementen. O, en hadden we al verteld dat “Coyote” een conceptalbum is? Dan past het al helemaal in Xymphonia.:-)
Websites:
https://www.dylanleblanc.com/
https://www.facebook.com/dylanleblancmusic.

(OP)NIEUW
Wilson, Steven – What Life Brings
Van het album “The Harmony Codex” (Virgin Music Group, 2023)

De eerste aankondiging van het Steven Wilsons nieuwe album “The Harmony Codex” was op 29 augustus, met de release van de eerste single "Economies Of Scale". Sindsdien zijn de nummers "Impossible Tightrope", "Rock Bottom" en "What Life Brings" als singles uitgebracht. Het complete album verscheen vervolgens een maand later op 29 september 2023. “The Harmony Codex” is verkrijgbaar op: zwart en oranje vinyl, cassette, CD, Blu-ray (met 5.1- en Dolby Atmos-mixen) en als ondertussen uitverkochte Limited Edition 3-Disc Deluxe Boxset. Wilson geeft op zijn site een mooie omschrijving: 'mijn zevende album “The Harmony Codex” is een echte trip, een prachtig en experimenteel labyrint van 65 minuten, waarbij bijna elk van de tien nummers een andere muzikale benadering heeft. Ik hoop echt dat jullie het album allemaal zullen horen zoals bedoeld - een voortdurende muzikale reis, of een stukje 'cinema voor de oren'. Ik kan niet trotser zijn op dit album en ik denk dat jij er ook van gaat genieten!' Nadat “The Future Bites” in 2020 was uitgekomen zou er een wereldtour volgen. Helaas gooide corona roet in het eten en moesten die plannen, na meerdere malen uitstel, worden afgezegd. In de tussentijd bracht hij zijn boek “Limited Edition Of One” uit dat besloot met een zelfgeschreven kort dystopisch sciencefiction-verhaal. Dit vormde het uitgangspunt voor dit nieuwe album. Steven Wilson heeft gewerkt aan het album 'in een studio in Noord-Londen'. Hij kreeg hulp op afstand van oude bekenden zangeres Ninet Tayeb (die ook een song aandroeg), drummer Craig Blundell, toetsenist Adam Holzman en gitarist Niko Tsonev. Daarnaast werkte hij voor het eerst met Meat Beat Manifesto-mastermind Jack Dangers en Interpol-drummer Sam Fogarino. Deze bijdragen van de muzikanten werden naar Wilson toegestuurd. Op dit album komt al zijn muzikale ervaring op indrukwekkende wijze samen. Progressieve rock, pop, elektronica, jazz en zelfs een stukje rap, het is allemaal tot in de perfectie samengesmolten. In de reguliere stereoversie heeft de muziek al een ruimtelijkheid die indrukwekkend is, kun je nagaan hoe dat in 5.1- of Dolby Atmos-vorm is. We gaan vanavond luisteren naar het poppy “What Life Brings”.
Websites:
www.stevenwilsonhq.com
https://www.facebook.com/StevenWilsonHQ/ .

25 JAAR
Gathering, The - The Big Sleep
Van "How To Measure A Planet?" (Century Media, 1998)

The Gathering begon op “Nighttime Birds” (1997) al voorzichtig wat metalveren af te schudden. Op het nu 25 jaar geleden verschenen "How To Measure A Planet?" was werkelijk niks meer te horen van het metalverleden van de Nederlandse band. Tweede gitarist Jelmer Wiersma was in de tussentijd al vertrokken, waardoor er meer ruimte ontstond in het klankbeeld. Gitarist René Rutten benutte die ruimte door meer te werken met delays en effecten; toetsenist Frank Boeijen door met klanken te experimenteren. Dat resulteerde in wat de groep zelf destijds 'trip rock' noemde, een term die de lading nog steeds wel dekt als we de sound van The Gathering anno 2023 willen omschrijven. Mooi voorbeeld van die koerswijziging is het bijna volledige elektronische, door toetsenist Frank Boeijen geschreven “The Big Sleep”.
Websites:
https://gathering.nl/
https://www.facebook.com/thegatheringofficial .

NIEUW / LIVE-TIP
Rani, Hania - Don't Break My Heart
- 24.03
Van "Ghosts" (Gondwana Records, 2023)

De muziek van Hania Rani leerden we kennen door de documentaire "The Sound Weavers". Hierin werd het werk van neoklassieke componisten als Ludovico Einaudi en Joep Beving belicht. Ook de Poolse Rani kwam aan bod. Net als haar genregenoten bevat haar muziek invloeden van Erik Satie en minimalisten als Philip Glass, maar door haar gebruik van synthesizers naast de piano en een licht groovende ritmesectie bespeuren we soms ook een gelijkenis met bijvoorbeeld het Esbjörn Svensson Trio. Daarnaast horen we door Rani's ingetogen zang ook verwantschap met de muziek van Agnes Obel. April vorig jaar draaiden we een nummer van haar CD "Home" uit 2020. Sindsdien heeft ze ook interesse gewekt onder haar buitenlandse collega's. Zo zijn op haar onlangs verschenen derde solo-CD "Ghosts" bijdragen te vinden van Patrick Watson, Ólafur Arnalds en drummer/componist Duncan Bellamy van Portico Quartet. "Ghosts" leunt nog meer dan "Home" op de met veel echo-effecten omgeven, door Rani gezongen stukken, zoals "Don't Break My Heart", een van de nummers waarin Bellamy te horen is. Het daarop volgende "24.03" is een van de instrumentale composities, die dit keer niet door de piano, maar door synthesizers wordt gedomineerd in een enigszins met het soundtrackwerk van Cliff Martinez vergelijkbare stijl. Naar die twee nummers gaan we nu luisteren, niet voordat we nog hebben verteld dat Hania Rani op 11 maart 2024 een concert zal verzorgen in Paradiso, Amsterdam, tijdens het Europese deel van haar tournee.
Websites:
https://haniarani.com/
https://www.facebook.com/haniaranimusic .

NIEUW
Manzanera Mackay – Newanna
Van “AM • PM” (Expression Records, 2023)

Het duo Phil Manzanera en Andy Mackay kennen we al sinds de vroege jaren zeventig als de gitarist en saxofonist van Roxy Music. In de jaren 80 maakten ze al eens twee duo-albums, in 2018 was het duo de drijvende kracht achter “Roxymphony”, een concert in de Queen Elisabeth Hall in Londen tijdens welke grootse herinterpretaties van Roxy Music-successen werden uitgevoerd met compleet symfonie-orkest en koor. Van de opnamen daarvan verscheen in 2019 al eens een luxe DVD/CD-set, afgelopen vrijdag zijn er ook versies op losse CD en LP uitgebracht. Een week eerder kwam al “AM • PM” op de markt, dat het duo in wisselende bezettingen opnam met 6 overige muzikanten, waaronder Roxy Music-drummer Paul Thompson en producer/toetsenist/bassist/programmeur Mike Boddy. De 8 tracks zijn nogal schetsmatig van karakter en lijken ons gebaseerd op jams en improvisaties, laverend tussen naar ambient neigend en psychedelisch rockend – en alles ertussenin. Wij kozen met “Newanna” de meest rockende track, waar Manzanera ook het nadrukkelijkst van leer trekt op zijn elektrische gitaar. Ook de viool van Anne Phoebe is prominent.
Websites:
https://www.manzanera.com/
https://www.andymackay.co.uk/
https://www.facebook.com/philmanzanera
https://www.facebook.com/andymackaysax
https://roxymphony.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
This Winter Machine – Change
Van het album “The Clockwork Man” (White Knight Records, 2023)

Op 6 oktober 2023 verscheen “The Clockwork Man”, het vierde album van de in 2016 in Leeds opgerichte Engelse progressieve rockband This Winter Machine. Na het verschijnen van het tweede album in 2019, “ A Tower Of Clocks” viel de toenmalige bezetting uit elkaar. Zanger en tekstschrijver Al Winter ging als enig overgebleven lid verder met This Winter Machine en formeerde een compleet nieuwe band om zich heen, waarmee hij in 2021 het derde album “Kites” uitbracht. De overige bandleden gingen door, met een nieuwe zanger, onder de naam Ghost Of The Machine, waarvan in 2022 het album “Scissorgames” verscheen. Aan de release van This Winter Machine's nieuwe album gingen opnieuw line-upwijzigingen vooraf: waren er op “Kites” nog twee gitaristen te horen, deze hebben nu in de persoon van John Cook één vervanger. Cook is een oude vriend van Winter en schreef zelfs al mee aan het titelnummer van This Winter Machine-debuut “The Man Who Never Was”. Op “Kites” was er geen vaste toetsenist en was een drietal gastspelers voor het keyboardwerk ingehuurd. Nu is daarvoor in de persoon Leigh Perkins weer een vaste kracht die met zijn eigen stijl zijn stempel op het geluid van de band drukt. Drummer Alan Wilson en bassist Dave Close bleven wel trouw aan bandleider Al Winter. “The Clockwork Man” is een conceptalbum: het is een dystopisch sciencefictionverhaal over inzichten en perspectieven in een moderne samenleving. Al Winter is een Rush-fanaat en hij werd geïnspireerd door zijn liefde voor sci-fi uit de jaren zeventig en tachtig; hij wilde graag een echt conceptalbum maken in de geest van “2112” van Rush. Het opvallende hoesontwerp voor “The Clockwork Man” is verzorgd door Ed Unitsky, bekend van zijn artwork voor andere artiesten zoals Unitopia, U.P.F., The Tangent, Manning, The Flower Kings en Riversea. This Winter Machine staat met dit vierde album opnieuw garant voor een degelijke portie neoprog. Het album voldoet aan alle eisen die je als fan stelt aan goed geschreven en uitgevoerde melodieuze progressieve rock. Vanavond hoort u “Change”.
Websites:
https://thiswintermachine.net/
FACEBOOK
BANDCAMP
The Clockwork Man BANDCAMP .

NIEUW
Chronicles Of Father Robin, The - Twilight Fields
Van “The Songs & Tales Of Airoea – Book I” (Karisma Records, 2023)

Dertig jaar doen over je eerste album mag zeker bijzonder worden genoemd. The Chronicles Of Father Robin is ontstaat rond dezelfde tijd als Änglagård, Anekdoten en Landberk maar het kwam nooit tot een release en de verschillende leden vlogen uit naar onder andere Tuskmore, Wobbler en Jordsjø. De band wordt echter nooit ontbonden en in de loop van de tijd creëerde men de wereld Airoea met Father Robin als hoofdpersoon. Dit jaar verscheen er een mooie vinylboxset met daarin het complete driedelige verhaal. Het eerste deel is nu ook op CD verkrijgbaar, de overige twee volgen later. De CD is gevuld met heerlijke retroprog met, zoals je kan verwachten van dit type muziek als het uit Noorwegen komt, ook hier en daar een vleugje folk. Dat The Chronicles Of Father Robin ook zeker de registers open kan trekken hoor je bijvoorbeeld aan het eind van “Death Of The Fair Maiden”, met heerlijk scheurend gitaar- en orgelspel. Het langste stuk is “Twilight Fields”, dat bolero-achtig opent en even dezelfde dreiging als vroege muziek van Black Sabbath heeft. Wanneer het heftige fluitspel van Regin Meyer zijn intrede doet, verschuift de stijl echter toch meer richting die van vroege King Crimson en hoor je ook een connectie met de Italiaanse prog uit de jaren 70. De link met Wobbler is ook duidelijk te horen, wat in de hand wordt gewerkt door het spel van Wobbler-gitarist Andreas Wettergreen Strømman Prestmo. Bovendien speelt Wobbler-toetsenist Lars Fredrik Frøislie soms mee naast Jordsjø’s Håkon Oftung. Is “The Songs & Tales Of Airoea” een opgediepte progklassieker? Dat nu ook weer niet, maar wel een zeer gedegen progwerkstuk van de hoogste orde. We kijken uit naar de overige delen. CD-deel 2 is nu al voor te bestellen en verschijnt over een kleine maand.
Websites:
https://fatherrobin.com/
https://fatherrobin.bandcamp.com/album/the-songs-tales-of-airoea-book-i
https://www.facebook.com/TheChroniclesofFatherRobin .

40 JAAR
Yes - It Can Happen
Van "90125" (ATCO Records, 1983)

Het is deze week exact 40 jaar geleden dat “90125” van Yes verscheen, een album dat niet door alle Yes-fans met open armen werd ontvangen. De toen voormalige Yes-ritmesectie Alan White en Chris Squire was al een tijdje aan het werk met de Zuid-Afrikaanse zanger-gitarist Trevor Rabin aan een album dat onder de vlag Cinema zou moeten verschijnen en waar ook voormalig Yes-toetsenist Tony Kaye bij betrokken werd. Toen daarna Jon Anderson er bij werd gehaald, was het niet meer dan logisch het Yes-etiket op dit project te plakken. Vooral ook omdat er een zeer belangrijke rol was voor nóg een ex-Yes-lid: producer van dienst was namelijk “Drama”-zanger Trevor Horn. Het was met name de invloed van de beide Trevors waardoor Yes een duidelijk toegankelijkere koers ging uitzetten. “90125” is dan ook meer AOR dan prog maar het leverde met “Owner Of A Lonely Heart” wel de grootste Yes-hit op – en laten we wel wezen: zonder dit album en het megasucces dat het kreeg, waren er niet nog 40 jaren ('...and still counting') aan Yes-geschiedenis bijgekomen.
Websites:
https://www.yesworld.com/
https://www.facebook.com/yestheband .

4HERUITGAVE
Go West - Haunted (live)
- Ball Of Confusion (live)
Van "Go West" (Chrysalis, 1985), deze versies van "Go West [Deluxe Edition]" (Chrysalis, 2022)

In een ver verleden draaiden we al eens een nummer van "Dancing On The Couch", de tweede plaat van Go West uit 1987. De in 1982 rond het duo Peter Cox en Richard Drummie opgerichte Engelse band had zich op dat album tot een melodieuze rockband ontwikkeld. Kate Bush zong er zelfs één van haar weinige gastbijdragen. In Nederland brak Go West echter door met "We Close Our Eyes" van het titelloze debuut uit 1985. Die song suggereerde eerder een synthipop achtergrond, maar de hoesteksten van de vorig jaar verschenen "Go West [Deluxe Edition]"-boxset leert ons dat die synthesizers pas in een laat stadium bij de opnames betrokken werden. Mede door Cox' zangstijl lag dan ook eerder de omschrijving 'soulvolle, met Hall & Oates vergelijkbare funky pop' voor de hand. Toch had de band, zeker live, enkele extra aandachtspunten, zoals goed is te horen op de boxset-CD "On Stage At Hammersmith Odeon" en de eveneens in de box zittende DVD met een in 1985 in Japan opgenomen concert. Zo vertolkte Graham Edwards op lekker agressieve wijze de in de studio door Pino Palladino vastgelegde baspartijen. Maar het zijn vooral de vele solospots en subtiele akkoorden die gitarist Alan Murphy speelde die de muziek van Go West een soms bijna jazzrockachtig elan verschaffen. De in 1989 overleden Murphy had daarvoor al met genoemde Kate Bush gespeeld en zou na Go West ook korte tijd met Level 42 optreden. Van genoemde Hammersmith Odeon-show hebben we twee nummers geselecteerd. Allereerst "Haunted" met een hoofdrol voor Murphy, gevolgd door het met krachtige achtergrondvocalen opgestuwde "Ball Of Confusion". We hopen overigens dat er van "Dancing On The Couch" ook een luxe editie verschijnt, waarin we dan de sterke registratie uit 1985 van het Jules Holland-programma "The Tube" en een in de Hammersmith Odeon gegeven concert uit 1987 mooi opgepoetst hopen aan te treffen. Go West treedt overigens nog steeds op, hoewel de band zich vooral richt op Engelstalige landen. Tijdens de concerten van volgend jaar staan daarbij onder anderen ook Nik Kershaw, Wet Wet Wet en/of The Human League op het affiche.
Websites:
https://gowest.org.uk/
https://www.facebook.com/officialgowest .

GITAAR EN ELEKTRONISCHE MUZIEK (DEEL 5)
Mind Over Matter - Paradise: B) One Being
- Paradise: C) Changes Of Being
Van "Music For Paradise" (Innovative Communication, 1987)

Mind Over Matter was het elektronische new age-project van Klaus Hoffmann-Hoock. De Duitse muzikant bracht onder die naam in de periode 1987 tot 2004 negen studio- en een live-album uit. Hij liet daarop zijn fascinatie voor elektronische, maar ook Indiase en Aziatische muziek horen, waarbij hij veelvuldig gebruik maakte van zelf tijdens reizen gemaakte veldopnames. Naast het feit dat hij diverse toetsen-instrumenten bespeelde was hij een begenadigd gitarist. Zodra hij de elektrische gitaar ter hand nam kreeg zijn muziek een meer progrock-getint karakter. Op het debuutalbum “Paradise” uit 1987 staat de lange titelsuite waar in hij met name in derde deel “Changes Of Being” heerlijk zijn gitaar laat spreken. De hele suite is overigens een aanrader maar binnen de context van onze serie GITAAR EN ELEKTRONISCHE MUZIEK zijn de twee middelste delen het aansprekendst.
Websites:
https://klaushoffmannmusic.bandcamp.com/
https://www.admusicshop.com/artist/mind-over-matter/ .

NIEUW
Pattern-Seeking Animals – Somewhere North Of Nowhere
– Underneath The Orphan Moon
Van “Spooky Action At A Distance” (InsideOut / Sony Music, 2023)

Dat Pattern-Seeking Animals nogal Spock's Beard-achtig klinkt, is niet zo vreemd, zoals we al uitlegden bij het introduceren van de drie albums die tussen 2019 en 2022 verschenen. Het is namelijk het kindje van John Boegehold, die sinds het vertrek van Neal Morse een fiks deel van het Spock-materiaal schreef. Hij omringt zich met zanger/gitarist Ted Leonard en bassist Dave Meros van de 'moederband', plus ook nog Jimmy Keegan, die jaren lang eerst alleen live, maar na het vertrek van Nick D'Virgilio ook in de studio bij the Beard drumde. Alan Morse en Ryo Okumoto werken dus niet mee, maar Leonard is ook een uitstekend gitarist en Boegehold speelt naast toetsen ook aanvullende gitaarpartijen en een flinke reeks aan exotische instrumenten. Dit is ook weer het geval op het nu verschenen vierde album “Spooky Action At A Distance” vol toegankelijke, goed geschreven, uitgevoerde en geproduceerde melodieuze prog. Nee, vernieuwend is het niet en misschien zullen sommige een element spanning missen en de muziek 'te gewoon' vinden, maar blijf luisteren want ook “Spooky Action At A Distance” is absoluut weer verduiveld goed gemaakt. En zó 'gewoon' is het allemaal niet, vooral ook niet door de vele fraaie accenten in de arrangementen. Niet alleen door het al aangehaalde instrumentarium dat Boegehold zelf bedient, er is ook nog eens een leger gastmuzikanten ingeschakeld. In “Underneath The Orphan Moon” horen we gedragen strijkersbijdragen van Quartet405, maar ook een erg fijne gitaarsolo, waarschijnlijk van Ted Leonard, hoewel we niet helemaal willen uitsluiten dat het Boegehold zelf is. “Somewhere North Of Nowhere” is een nummer met een wat hoger energieniveau, met behoorlijk wat Mellotron-strings, een lekker rockende gitaarsoli en ook nog een korte Moog-solo. Overigens was P-SA lang puur een studioproject maar vorig jaar is er toch opgetreden, op het festival Prog-Stock. Opvallend is daarbij dat Boegehold zich op het podium liet vervangen door Dennis Atlas (toetsen, zang) en Walter Ino (gitaar, toetsen, mandoline, vocalen). Ook een violist (Joe Deninzon) maakte deel uit van de live-bezetting. Drie nummers van dat optreden zijn, aangevuld met een album-outtake te vinden op de tweede disc van de 'limited edition 2CD digipak'.
Websites:
https://www.psanimals1.com/
https://www.facebook.com/psanimals1.

NIEUW / LIVE-TIP
Hidden Orchestra - Broken
Van "To Dream Is To Forget" (Lone Figures, 2023)

Toen Joe Acheson Hidden Orchestra oprichtte en in 2010 met "Night Walks" debuteerde, had hij een duidelijk muzikaal concept voor ogen. Zo streeft hij ernaar natuurlijke fusies tot stand te brengen tussen fieldrecordings en akoestische instrumenten, tussen elektronische ritmes en een vaak dubbel bezette ritmesectie. Op dat album en de twee platen daarna resulteerde dit in een cinematografisch klanklandschap. Hierin verschijnen over groovende, geregeld door twee drummers verzorgde slagwerkpatronen en diepe, door een staande en/of elektrische bas voortgebrachte impulsen melancholieke, op onder meer viool, cello, elektrische piano en diverse blaasinstrumenten gespeelde thema’s en orkestrale, ambientgeluidscollages. Dit unieke groepsgeluid vond vervolgens zijn weg naar diverse (interactieve) soundtrackopdrachten, multimediaprojecten, concerten en remixen. Ook op de nieuwe studioplaat "To Dream Is To Forget" hanteert de multi-instrumentalist, deels met dezelfde muzikanten, zijn visie. Weliswaar zijn de omgevingsgeluiden minder nadrukkelijk aanwezig, daarvoor in de plaats lijken diverse, door analoge synthesizers gegenereerde sequencerpatronen zo uit Vangelis’ "Spiral" te zijn gefilterd. Ook het inventieve gebruik van samples van veelal niet muzikale bronnen drukt, net als destijds op Peter Gabriels vierde album, een flink stempel op de tien composities. Mede door de dikwijls geïmproviseerd tot stand gekomen drive mondt dit uit in een vooruitstrevende instrumentale mix van milde techno, nu-jazz, minimal music, triphop, folk en neoklassiek. Hidden Orchestra is op dit moment op tournee, maar helaas zijn er geen concerten in Nederland gepland. Wel kunt u op 22 november naar de Christuskirche in Bochum, zeker vanuit het oosten van Nederland goed te doen. Van "To Dream Is To Forget" hoort u "Broken".
Websites:
https://hiddenorchestra.bandcamp.com/
https://www.hiddenorchestra.com/
https://www.facebook.com/HiddenOrchestra/ .

NIEUW
Miller, Martin – Something New
Van “Maze Of My Mind” (eigen beheer, 2023)

Martin Miller is een Duitse gitarist/zanger die eerder dit jaar met “Maze Of My Mind” zijn tweede album uitbracht, 10 jaar na zijn debuut “The Other End”. Hij is daarnaast vooral ook gitaarleraar die op zijn website divers cursusmateriaal en op gitaristen gerichte 'preset'-pakketten aanbiedt. Ook heeft hij een breed bezette Martin Miller Session Band met o.a. voormalig The Flower Kings-drummer Felix Lehrmann, waarmee vooral veel covers worden gespeeld en waarvoor ook gasten als Andy Timmons, Paul Gilbert en Mark Lettieri (Snarky Puppy) zijn uitgenodigd. Terug naar zijn eigen muziek, want dit “Maze Of My Mind” pakte ons vanaf de eerste maten in. Dat is niet zo moeilijk met de 'uplifting' opener “Something New” waarin duidelijk wat van Toto geleende elementen zijn verwerkt (let bijv. op die percussie, die typische versnelling in het refrein), maar dat in bijna 9 minuten toch ook duidelijk meer naar progressieve rock overhangt dan het meeste Toto-repertoire. Millers gitaarspel is zeer smaakvol, met een mooie balans tussen gedragen melodieus spel en snelle virtuositeit. Daarnaast heeft hij een gevoelvolle, sterke zangstem. En hij heeft zich daarnaast omringd met een stel uitstekende muzikanten op drums, bas en keyboards (die hij aanvullend ook zelf bespeelt). Hij noemt zijn muziek 'progressive heavy rock', wat de lading goed dekt. Naast Toto moeten we daarbij denken aan de melodieuzere, warme kant van Dream Theater, zoals die Amerikaanse groep dat in nummers als “Another Day” liet horen. De dik tien minuten durende slotcompositie “Compass (Beneath The Lights)” herinnert bij tijd en wijle aan een stuk als “Metropolos Part 1”. Denk ook aan de fraaie mix van prog en AOR van het vergeten The Quest. Let wel: het zijn referenties, de muziek van Miller kan absoluut op zichzelf staan en smaakt absoluut naar meer. Jammer dat we dit net te laat ontdekken, want begin deze maand speelde hij nog enkele concerten in Nederland en net over de grens...
Websites:
https://www.martinmillerguitar.com/
https://www.facebook.com/MartinMillerArtistPage.

NIEUW
De Viala, Jaume - Calvet 1979
- Llangardaixos A Les Portes De L'Alba
Van "Calidoscopi Embruixat" (eigen beheer, 2023)

Op "Sonoritat De Mil Miralls" uit 2019 bracht gitarist Jaume De Viala (Torelló) de muziek van zijn in 1979 opgerichte Catalaanse band Celobert Màgic tot leven. Die band had weliswaar geregeld opgetreden, maar nooit studio-opnames gemaakt. Het oorspronkelijk akoestische groepsgeluid toverde De Viala om tot hedendaagse etnoprogfusion. Met "Calidoscopi Embruixat" duikt hij nog iets dieper zijn muziekhistorie in. Zeven van de elf composities zijn namelijk in 1978/79, dus vóór de oprichting van Celobert Màgic, geschreven. Net als op zijn vorige CD is er een rol voor Celobert Màgic-zangeres Judit Cucala, al blijft die rol dit keer beperkt tot drie balladeachtige, jazzy songs. Op de woordloze zang van Paula Domínguez en de als bonustrack toegevoegde, door Arnau Giordani gezongen Engelse versie van een van die ballades na, is dit verder een instrumentale plaat. Hierop verandert in zowel het acht minuten durende "Calvet 1979" als in alle overige, gemiddeld drie en een halve minuut klokkende tracks het melodieuze en harmonieuze landschap voortdurend van stemming, ritme, klankkleur en arrangement. Zeegeluiden vormen daarbij frequent een verbindende factor. De alom aanwezige, door akoestische gitaren opgeroepen Catalaanse flamencosfeer gaat geregeld naadloos over in progressief of symfonisch getinte (jazz)rock, enigszins vergelijkbaar met "Picasso Portraits" van Juan Martín. Hiervoor zijn wederom de MoonJune Records-musici Dusan Jevtovic (gitaren, co-producer), Vasil Hadzimanov (toetsen), Bernat Hernández (fretloze bas) en drummer Asaf Sirkis (die Xavi Reija vervangt) verantwoordelijk. Andere smaakmakers zijn onder anderen Joaquim “Max” Sunyer op gitaar en Carles Benavent op bas (afkomstig uit de Catalaanse cultbands Iceberg respectievelijk Música Urbana), fluitist Pablo Selnik en Robindro Nikolic op klarinet. Dit bonte gezelschap produceert op deze allesbehalve spookachtige caleidoscoop warmbloedige doch technisch hoogstaande Mediterrane progressieve rock. Van "Calidoscopi Embruixat" hebben we eerst het in 1979 gepende "Calvet 1979" uitgezocht, gevolgd door het in 2020 geschreven "Llangardaixos A Les Portes De L'Alba".
Websites:
https://jaumedevialatorello.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/jaume.devialatorello/ .

NIEUW
Actionfredag - Ensomhet Er Bare En Følelse
Van “Turist I Eget Liv” (Hærverk Industrier, 2023)

Wederom verwelkomen we een nieuwe naam aan het Noorse progfront. Actionfredag is een collectief dat al een aantal jaar aan het onlangs verschenen “Turist I Eget Liv” heeft gewerkt. In de groep zit een aantal ervaren muzikanten uit o.a. Tuskmore en Jordsjø. Tevens fungeert er een arsenaal aan gastmuzikanten uit o.a. MEER en Panzerpappa. Actionfredag heeft een vrij uniek geluid dat de band zelf het liefst omschrijft als hippiecore of jazzgore. De sound is ontstaan doordat de verschillende leden teruggrijpen op hun jeugd waarbij de Canterbury-platencollectie van hun ouders de leidraad moet zijn geweest. Bij beluistering van het album horen we dan ook aspecten van de Britse vertegenwoordigers als Hatfield and The North en National Health, maar Actionfredag heeft ook zeker geluisterd naar het Zweedse Samla Mammas Manna. Mocht u nu denken dat er dan alleen buitenissig wordt gemusiceerd, er is ook het nodige te genieten voor de progliefhebber, zoals bijvooorbeeld blijkt uit het voor vanavond uitgekozen “Ensomhet Er Bare En Følelse”, dat vrij episch klinkt.
Websites:
https://actionfredag.bandcamp.com/album/turist-i-eget-liv
https://www.facebook.com/actionfredag/ .

NIEUW
Lalu – Forever Digital
- A Reversal Of Fortune
Van “The Fish Who Wanted To Be King” (Frontiers Music, 2023)

Op 20 oktober verscheen het nieuwe album van Vivian Lalu getiteld “The Fish Who Wanted To Be King”. Met zijn eigen progmetalproject Lalu begon de destijds 26-jarige naamgever in 2004, met o.a. de Nederlandse gitarist Joop Wolters van Arabesque. Het debuut “Oniric Metal” verscheen een jaar later en werd vooral goed ontvangen door de metalpers. Pas 7 jaar later begon Vivian Lalu aan een opvolger. Dit in 2013 verschenen “Atomic Ark” bevat geen bijdragen van Wolters, maar superdrummer Virgil Donati is in iedere song te horen. Bovendien zijn er gastrollen voor Jens Johansson van Stratovarius en Jordan Rudess van Dream Theater. Opnieuw nam Lalu vervolgens de tijd om pas in 2019 te beginnen aan album nummer drie. De metalelementen zijn geminimaliseerd omdat Vivian Lalu deze keer trouw wilde blijven aan zijn progressieve rockroots. Voor de kernbezetting haalde hij Wolters terug en vroeg hij tevens zangkanon Damian Wilson. Die laatste schreef zijn eigen zanglijnen en teksten voor wat al begin 2022 als “Paint The Sky” verscheen bij het italiaanse Frontiers Music. “Paint The Sky” was ons Album van de Maand, afgelopen januari! En nu is er al snel een opvolger, “The Fish Who Wanted To Be King”, met opnieuw Wilson als leadzanger en gitaarwerk van Wolters. Toch zijn er verschillen. 'Ik maak nooit twee keer hetzelfde album, laat staan twee keer hetzelfde nummer', legt toetsenist/oprichter Vivien Lalu uit in een promotie-tekst. 'Met dit nieuwste project wilde ik de zaken anders benaderen, door een proces toe te passen dat de dynamiek van een band weerspiegelde. Ik nam plaats achter mijn synthesizers, en af en toe een piano, en begon mijn ideeën op te nemen terwijl ik basisdrumpatronen op het toetsenbord speelde. Deze eerste opnames dienden als blauwdruk voor de nummers. Deze eerste ontwerpen deelde ik vervolgens met Joop Wolters, waar ik al twintig jaar lang mee samenwerk, die vakkundig de gitaar- en baspartijen construeerde. Het uiteindelijke doel was om alle betrokkenen volledige artistieke vrijheid te geven in hun respectievelijke rollen.' Zanger en tekstschrijver Damian Wilson zegt hierover: “The Fish Who Wanted To Be King” is een albumconcept dat inspiratie put uit de geest van de oorspronkelijke pioniers van Dada, de vroeg 20e-eeuwse kunststroming, die zich fel verzetten tegen oorlog en de machtsstructuur van die tijd. Het album “The Fish Who Wanted To Be King” is een must voor liefhebbers van klassieke prog.
Websites:
https://www.facebook.com/laluprog
https://lalu.bandcamp.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
This Winter Machine – Solitude, Silence And Steam Van het album “The Clockwork Man” (White Knight Records, 2023)

Op 6 oktober 2023 verscheen “The Clockwork Man”, het vierde album van de in 2016 in Leeds opgerichte Engelse progressieve rockband This Winter Machine. Na het verschijnen van het tweede album in 2019, “ A Tower Of Clocks” viel de toenmalige bezetting uit elkaar. Zanger en tekstschrijver Al Winter ging als enig overgebleven lid verder met This Winter Machine en formeerde een compleet nieuwe band om zich heen, waarmee hij in 2021 het derde album “Kites” uitbracht. De overige bandleden gingen door, met een nieuwe zanger, onder de naam Ghost Of The Machine, waarvan in 2022 het album “Scissorgames” verscheen. Aan de release van This Winter Machine's nieuwe album gingen opnieuw line-upwijzigingen vooraf: waren er op “Kites” nog twee gitaristen te horen, deze hebben nu in de persoon van John Cook één vervanger. Cook is een oude vriend van Winter en schreef zelfs al mee aan het titelnummer van This Winter Machine-debuut “The Man Who Never Was”. Op “Kites” was er geen vaste toetsenist en was een drietal gastspelers voor het keyboardwerk ingehuurd. Nu is daarvoor in de persoon Leigh Perkins weer een vaste kracht die met zijn eigen stijl zijn stempel op het geluid van de band drukt. Drummer Alan Wilson en bassist Dave Close bleven wel trouw aan bandleider Al Winter. “The Clockwork Man” is een conceptalbum: het is een dystopisch sciencefictionverhaal over inzichten en perspectieven in een moderne samenleving. Al Winter is een Rush-fanaat en hij werd geïnspireerd door zijn liefde voor sci-fi uit de jaren zeventig en tachtig; hij wilde graag een echt conceptalbum maken in de geest van “2112” van Rush. Het opvallende hoesontwerp voor “The Clockwork Man” is verzorgd door Ed Unitsky, bekend van zijn artwork voor andere artiesten zoals Unitopia, U.P.F., The Tangent, Manning, The Flower Kings en Riversea. This Winter Machine staat met dit vierde album opnieuw garant voor een degelijke portie neoprog. Het album voldoet aan alle eisen die je als fan stelt aan goed geschreven en uitgevoerde melodieuze progressieve rock. We beginnen de maand met “Solitude, Silence And Steam”, dat begint met regengeluiden (hoe toepasselijk voor de afgelopen maand in Nederland) overgaand in onheilspellend baswerk van Dave Close, waarna gitarist John Cook (die het nummer schreef) invalt met donkere en vloeiende elektrischegitaarmelodieën. Al Winters zang neemt de regie over met een gevoel van wanhoop, wat eenzaamheid oproept. Cook rondt dit stuk af met een vloeiende gitaarpassage… en het blijft maar regenen.
Websites:
https://thiswintermachine.net/
FACEBOOK
BANDCAMP
The Clockwork Man BANDCAMP .

NIEUW
Heatwaves - Hercule Poirot
- Kawako
Van het album "Kappa" (Appolon Records, 2023)

In augustus van dit jaar lieten we u al kennis maken met de muziek van Heatwaves. Nu we het hele album tot onze beschikking hebben, is het hoog tijd om nog wat meer van dat debuut van de Noorse band te laten horen. Op “Kappa” horen we muziek, die ergens op het grensvlak van prog en fusion ligt, waarbij de balans duidelijk meer richting toegankelijke fusion in jarenzeventigstijl door slaat. Heerlijk relaxte muziek met ook zeker nog een flinke Westcoast-vibe a la Jonathan Wilson of The War On Drugs. Dat is met name het meest te horen in de tweetal vocale tracks waaronder “Hercule Poirot”. De overige instrumentale stukken zijn allemaal gebaseeerd op aangename swingende grooves, met daarover vloeiend spel op gitaar en toetsen met natuurlijk veel elektrische piano.
Websites:
https://heatwavesbergen.bandcamp.com/album/kappa
https://www.facebook.com/heatwavesheatwaves .

40 JAAR
Twelfth Night – Fact And Fiction (live)
– The Poet Sniffs A Flower (live)
Van “Live And Let Live” (Music For Nations, 1984) en “Live And Let Live | The Definitive Edition” (Festival, 2012 / eigen beheer, 2022)

Exact vandaag is het 40 jaar geleden dat Twelfth Night een van de twee legendarische concerten in de Marquee Club gaf, die het afscheid markeerden van de toenmalig zanger Geoff Mann. Als een van de originele New Wave Of British Neoprogbands heeft Twelfth Night een complexe geschiedenis die op 28 februari van 1978 in Reading begon, toen gitarist Andy Revell en drummer Brian Devoil daar deelnamen aan een talentcompetitie. Al snel sloot bassist Clive Mitten zich bij hen aan, waarna een karakteristiek geluid werd ontwikkeld dat ergens tussen new wave en prog zweefde, met een nadruk op lang uitgesponnen stukken. Toetsenist Rick Battersby en zanger Geoff Mann completeerden de bezetting, hoewel Mann al snel weer vertrok om zich te richten op andere dingen. Een line-up met zangeres Electra McLeod bleek vervolgens geen lang leven beschoren. In instrumentale kwartetbezetting werd daarna in 1981 het befaamde “Live At The Target” opgenomen. Niet lang daarna bleek Mann teruggekeerd, wat de succesvolste periode van Twelfth Night inluidde, soms mét en soms zónder Battersby. Met Mann werd het eerste echte studioalbum “Fact And Fiction” opgenomen waarbij Manns kijk op de wereld goed naar voren kwam in diens maatschappijkritische teksten, uitmondend in de magistrale slotsong “Love Song”. Tijdens de concerten blijkt Mann een charismatische frontman. Live-favoriet is steeds “Sequences”, op “Live At The Target” nog een instrumental, maar door Mann voorzien van een tekst over een soldaat in de Eerste Wereldoorlog. Aan deze glorieperiode komt een eind toen Mann eind 1983 wederom aankondigde de band te verlaten, om zich te gaan richten op zijn theologiestudie met het doel om priester te worden. In de aanloop naar zijn vertrek schreef de band de epic “The Collector”, waarvan een studioversie pas in 1991 op de compilatie “Collectors Item” verscheen. Dit nummer werd natuurlijk ook gespeeld tijdens de twee shows in de Marquee, waarvan een gedeeltelijke registratie in 1984 verscheen onder de naam “Live And Let Live”. Gelukkig ontbreekt “Sequences” niet, alsmede de toenmalige vaste live-opener “The Ceiling Speaks”. Voor veel progliefhebbers is dit album het neoprog-equivalent van “Genesis Live”. In 2012 verscheen de definitieve editie waarbij voor het eerst de complete setlist van beide avonden is te horen. Helaas zijn alleen van de nummers die destijds op LP verschenen de multi-tracks bewaard gebleven en is de opname van “The Collector” van een eerder concert uit de tour. Na deze concerten zou de band mat Andy Sears nog een mini-album maken waarna er zowaar een major-platendeal met Charisma/Virgin in het verschiet lag. ...Maar met het vertrek van Mann had de band toch een deel van de magie verloren en na één titelloos album valt in 1987, toen zowel Mitten als Sears de band al hadden verlaten, het doek. Wel zijn er sindsdien een aantal reünies in wisselende bezettingen geweest en is er de laatste jaren veel activiteit in de vorm van vele archiefreleases van zowel Twelfth Night als al dan niet voormalige leden. Kijk hiervoor op de Twelfth Night-Bandcampsite. De beide shows, op 4 en 5 november 1983 in de Londense Marquee Club, blijven toch hoogtepunten in de Twelfth Night-geschiedenis. Het laatste optreden is in die tijd gefilmd en er wordt al jaren beloofd dat die opnamen officieel worden uitgebracht; de laatste update is dat dit volgend jaar gaat gebeuren. Voor het zover is gaan we nu luisteren naar twee stukken van de originele LP, exact 40 jaar geleden opgenomen.
Websites:
https://twelfthnight.info/
https://www.facebook.com/NightTwelfth
https://twelfthnightuk.bandcamp.com/ .

PREHISTORIE
Mighty Baby - Virgin Spring
Van "A Jug Of Love" (Blue Horizon, 1971 / Sunbeam Records, 2006)

De periode eind jaren 60 en begin jaren 70, de kraamjaren van de progressieve rock, blijft ons fascineren. Ontelbare bands waren in die periode actief, allemaal op zoek naar een nieuw geluid. Grote labels pikten de bands en artiesten op die we nu nog steeds erkennen als grootheden, maar de kleinere labels probeerden het ook allemaal. Zoals het Britse bluesrocklabel Blue Horizon van producer Mike Vernon, dat het meest bekend is doordat de albums van de eerste incarnatie van Fleetwood Mac, toen nog een bluesband, erop verschenen. Blue Horizon probeerde dus ook met het muzikale getij mee te bewegen en bracht de muziek van Focus naar het Verenigd Koninkrijk. Daarnaast kwam ook het tweede album van Mighty Baby via dit label op de markt. Mighty Baby werd in 1969 opgericht en bestond maar kort. Toch werd kans gezien twee albums te produceren: "Mighty Baby" (1969) en "A Jug Of Love" (1971), die beide op dat moment niet echt succesvol bleken maar jaren later wel degelijk het label 'vergeten parel' meekregen. Maakte de band aanvankelijk nog echt psychedelische rock, op "A Jug Of Love" zouden we de muziek als een soort van progressieve folkrock kunnen omschrijven, ergens tussen die van Traffic en vroege Fairport Convention in. Mighty Baby nam de tijd om de muziek te laten ontwikkelen: de nummers zijn uitgesponnen en afgezien van in het uptempo “Keep On Jugging” vliegt nergens de vlam echt in de pan. Maar dat was duidelijk ook niet de bedoeling: Mighty Baby ging voor een harmonieuze sound met warme klanken, die je zeker op donkere najaarsavonden doen wegdrijven.
Websites:
http://www.actionmightybaby.co.uk/
Facebook-groep.