Januari

Miller, Martin – “Maze Of My Mind” (eigen beheer, 2023)

Martin Miller is een Duitse gitarist/zanger die afgelopen jaar met “Maze Of My Mind” zijn tweede album uitbracht, 10 jaar na zijn debuut “The Other End”. Hij is daarnaast vooral ook gitaarleraar die op zijn website divers cursusmateriaal en op gitaristen gerichte 'preset'-pakketten aanbiedt. Ook heeft hij een breed bezette Martin Miller Session Band met o.a. voormalig The Flower Kings-drummer Felix Lehrmann, waarmee vooral veel covers worden gespeeld en waarvoor ook gasten als Andy Timmons, Paul Gilbert en Mark Lettieri (Snarky Puppy) zijn uitgenodigd. Terug naar zijn eigen muziek, want dit “Maze Of My Mind” pakte ons vanaf de eerste maten in. Dat is niet zo moeilijk met de 'uplifting' opener “Something New” waarin duidelijk wat van Toto geleende elementen zijn verwerkt (let bijv. op die percussie, die typische versnelling in het refrein), maar dat in bijna 9 minuten toch ook duidelijk meer naar progressieve rock overhangt dan het meeste Toto-repertoire. Millers gitaarspel is zeer smaakvol, met een mooie balans tussen gedragen melodieus spel en snelle virtuositeit. Daarnaast heeft hij een gevoelvolle, sterke zangstem. En hij heeft zich daarnaast omringd met een stel uitstekende muzikanten op drums, bas en keyboards (die hij aanvullend ook zelf bespeelt). Hij noemt zijn muziek 'progressive heavy rock', wat de lading goed dekt. Naast Toto moeten we daarbij denken aan de melodieuzere, warme kant van Dream Theater, zoals die Amerikaanse groep dat in nummers als “Another Day” liet horen. De dik tien minuten durende slotcompositie “Compass (Beneath The Lights)” herinnert bij tijd en wijle aan een stuk als “Metropolos Part 1”. Denk ook aan de fraaie mix van prog en AOR van het vergeten The Quest. Let wel: het zijn referenties, de muziek van Miller kan absoluut op zichzelf staan en smaakt absoluut naar meer.
Websites:
https://www.martinmillerguitar.com/
Facebook.

Februari

Ancient Veil – “Puer Aeternus” (Ma.Ra.Cash Records, 2023)

Ten tijde van de opkomst van de CD was het label Musea één van de pioniers op het gebied van introduceren van nieuwe progbands. Een van deze bands was het Italiaanse Eris Pluvia, waarvan Musea het zeer fijne “Ring Of Earthly Light” uitbracht. Helaas bleef het bij één album maar wel ging een aantal leden verder onder de naam The Ancient Veil. De Keltische en jazzy invloeden die al bij Eris Pluvia opdoken waren ook nog wel te horen op het titelloze debuut van The Ancient Veil, maar het laidback karakter zorgde er ook voor dat het resultaat gevaarlijk dicht in de buurt kwam van liftmuziek. Lange tijd leek het bij dat ene album uit 1995 te blijven, maar in 2017 werd de band nieuw leven ingeblazen, waarbij het voorvoegsel 'The' kwam te vervallen. Het datzelfde jaar verschenen tweede album bleek een stap in de goede richting en doet denken aan de meer melancholische momenten van Camels “Dust And Dreams”. Het duurde echter tot afgelopen jaar tot er een opvolger kwam, getiteld “Puer Aeternus”. Op dit conceptalbum trekt de band de registers flink open met een scala aan gastmuzikanten op zowel blaas- als strijkinstrumenten. Ook is er veel vocale ondersteuning, middels zowel een koor als vertellers. De teksten zijn in het Italiaans, wat het concept wat lastig te volgen maakt, maar de muziek is sprekend genoeg. De Camel-invloeden zijn nog steeds overduidelijk aanwezig, waarbij je moet denken aan een mengvorm van “The Snow Goose” en “Harbour Of Tears”, maar dan vaak aangelengd met trekjes van Le Orme. Ster van de band is Fabio Serri met zijn heerlijke Hammond- en Moog-spel maar Ancient Viel is duidelijk het geesteskind van gitarist Alessandro Serri, die voornamelijk akoestische en klassieke gitaren bespeelt. Hoewel de nadruk wel op de meer uitgesponnen en rustige passages ligt, is er toch ook zeker genoeg vuurwerk zoals bijvoorbeeld het heerlijke samenspel van blazers en toetsen in “L'Ascesa Di Hermes Nel Dio Visibile” of het Hammondorgel/saxofoonduel in “Il Secondo Tradimento” en de fijne gitaarsolo in “La Comprensione Del Tempo”. Dit alles maakt “Puer Aetermus” zeker een bijzonder album.
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK .

March

Habitants – "Alma" (Psychonaut Records, 2024)

Voor het Album van de Maand maart blijven we dit keer binnen onze landsgrenzen. We besteden deze maand namelijk ruimschoots aandacht aan "Alma", na "One Self" uit 2018 de tweede CD van het uit Nijmegen afkomstige Habitants en niet te verwarren met het gelijknamige Almelose VMBO-college. De weelderige composities van René Rutten (The Gathering) bieden de ideale basis voor de door zangeres Anne van den Hoogen geschreven en feeëriek gezongen intieme zielenroerselen van de jonge hoofdpersoon Alma. In negen songs manifesteert het kwintet zich met Ebow-achtige solo’s en breed uitwaaierende gitaarpartijen als een Cocteau Twins met echte drums die shoegaze inclusief triprockelementen heeft ontdekt. Zo wordt wanhopige eenzaamheid in een stuk als "If I Knew" via zacht getokkelde, echoënde gitaarklanken en synthesizereffecten langzaamaan invoelbaar in een licht symfonische postrockclimax. In het meer uptempo, haast omfloerst gezongen "Future You" voel je daarentegen het vrijmoedige liefdesgevoel van onze heldin. Het titelnummer is een van de hoogtepunten, vooral door de wijze waarop de balladeachtige introductie gevolgd wordt door een etherische, met Kate Bush vergelijkbare mysterieuze voordracht begeleid door een aan Genesis’ "Entangled" verwant gitaarthema. Maar ook het zich na een lange ambient aanloop traag ontwikkelende "The Waiting Room", waarmee de LP-versie afsluit, maakt door de elkaar versterkende dynamiek- en stemmingswisselingen indruk. "Bury The Earth", de bonustrack op de CD, net als "Morgen" overigens al een ouder nummer, bevat tenslotte een jankende zessnaarsolo. Het vakkundig door Attie Bauw geproduceerde "Alma" is al met al een ongrijpbaar egodocument, dat eigenlijk alleen in het wat eendimensionale, met ploppende New Wave-bassen opgestuwde "Youth" ietwat aan schoonheid inboet. De plaat zal op 22 maart in de winkels liggen, maar is al te bestellen via de websites van de band. "Alma" zal op 18 april worden gepresenteerd tijdens een releaseshow in Doornroosje te Nijmegen. Drie dagen later treedt de groep aan op de laatste dag van het roemruchte Roadburn Festival in Tilburg.
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK
The Gathering Webshop
Doornroosje Website.

April

Albion - "Lakesongs Of Elbid" (eigen beheer, 2024)

Albion is de naam die door klassieke geleerden vele eeuwen geleden al werd gebruikt om naar het Britse eiland te verwijzen. In 2019 kozen vier jonge muzikanten de oude term als naam voor hun nieuwe folkprogband, ondanks het feit dat er onder andere al een Poolse neoprogband bestaat met dezelfde naam. Het afgelopen januari verschenen “Lakesongs Of Elbid” bevat vier eerder uitgebrachte singles, aangevuld met acht nieuwe nummers. Het is een 70 minuten durende verkenning waarbij onder meer traditionele folkmelodieën gecombineerd worden met symfonische orkestrale (hard)rock. De nadruk ligt op de melodie en de Keltische sfeer. Bandleider is Joe Parrish-James, die we de afgelopen jaren al hadden leren kennen als gitarist van Jethro Tull. Net als in de band van Ian Anderson horen we bij Albion ook dwarsfluit terug en die wordt opvallend genoeg verdienstelijk bespeeld door Parrish-James zelf. Hij is natuurlijk vooral de gitarist, die tevens mandoline ter hand neemt en met zijn erg goede stem de leadzang verzorgt. Eigenlijk is Parrish-James dus zowel een minstreel als een rocker. Albion bestaat verder uit gitarist/achtergrondzanger Jack Clark, bassist Peter Szypulski en drummer Mikey Cancio verzorgt de drums. Gastrollen worden vervult door achtergrondzangeres Rhiannon Parrish-James en dwarsfluitist Miguel Vargas. “The Lakesongs Of Elbid” klinkt misschien wel bijna te perfect, te vol van productie en daardoor ook soms voorspelbaar. Dat doet echter niets af aan het feit dat het een heerlijk werkstuk is. Een solide, mooi afgerond geheel, waarop de folkroots van de bandleden getransformeerd is binnen een rockcontext.
Websites:
BANDCAMP
FACEBOOK.

Mei

Twenty Committee, The - "The Cycle Undone" (eigen beheer, 2023)

Soms vind je een album dat, naarmate het aantal luisterbeurten toeneemt, meer en meer onder je huid gaat zitten. "The Cycle Undone", het tweede album van de Amerikaanse band The Twenty Committee, is daar een sterk voorbeeld van. Het is een knap in elkaar gezet en gelaagd dystopisch sciencefiction-conceptwerkstuk, waarop we prachtige symfonische rock horen, die af en toe wel wat weg heeft van de muziek van Steven Wilson, The Flower Kings of Vienna Circle, maar ook door zijn klassieke invloeden van Advent. En net als laatstgenoemde, eveneens Amerikaanse band voegt de The Twenty Committee prachtige vocale harmonieën toe aan de arrangementen. Noemenswaardig is daarnaast de mooie gastrol voor Renaissance-zangeres Annie Haslam. Haar medewerking is op zich niet zo heel vreemd, want zanger, toetsenist en songschrijver van The Twenty Committe, Geoffrey Langley, maakt alweer een aantal jaren deel uit van Renaissance. Wellicht ook de reden dat het 10 jaar duurde voordat hij toekwam aan een vervolg op het The Twenty Committee-debuut "A Lifeblood Psalm". "The Cycle Undone" is één van de vroege hoogtepunten van dit progjaar (het album verscheen op 12 december vorig jaar dus we scharen het maar voor het gemak onder 2024) en verdient het dan ook om deze maand extra in het zonnetje gezet te worden.
Websites:
Bandcamp
Facebook.

Juni

MesaVerde – “All Is Well” (Apollon Records, 2024)

MesaVerde is een Noors kwartet dat uit ervaren muzikanten bestaat. Naar eigen zeggen kent het viertal alle aspecten van het muzikant-zijn, van stadionconcerten tot zweterige clubs. Die ervaring is opgedaan in uiteenlopende (begeleidings)groepen, stilistisch variërend van pop tot jazz. Zo speelde een van de leden met Bugge Wesseltoft. Die ervaring is goed af te horen aan de 9 songs op “All Is Well”. De manier waarop men een best wel ongewone akkoordenprogressie simpel en luchtig weet te laten klinken, hoe er wordt omgegaan met melodieën, harmonieën en de plaatsing van bondige solo's: het is allemaal even gehaaid en maakt dat “All Is Well” langzaam onder de huid kruipt en een blijvende indruk achterlaat. Zelf beluisterden we het album al een aantal malen na de Progwereld-recensie in februari, maar pas nadat we “All Is Well” tussentijds even hadden laten rusten voelde een hernieuwde kennismaking als thuiskomen. Intussen hebben we ontdekt dat “All Is Well” al het tweede MesaVerde-werkstuk is en hebben we ook het minstens zo geslaagde debuut “KY” uit 2022 in huis. We gebruiken de maand juni om niet alleen “All Is Well” verder te presenteren, maar óók “KY” alsnog de verdiende aandacht te geven..
Websites:
Facebook
Bandcamp .

Juli

Viima – "Väistyy Mielen Yö" (eigen beheer, 2024)

In 2017 lieten we voor het eerst muziek van Viima horen. We meldden destijds dat deze vrij onbekende band in 2006 debuteerde met “Ajatuksia Maailman Laidalta” (volgens Google Translate: “Gedachten vanaf de rand van de wereld”). Destijds combineerden deze Finnen klassieke symfo met folkrock, wat logisch was aangezien er in de beginjaren redelijk wat Jethro Tull-nummers op het bandrepertoire stonden. Op de in 2009 verschenen opvolger verdween het folkrockaspect naar de achtergrond en werd duidelijk de keuze gemaakt voor een symfonisch rockgeluid. Nadat medeoprichter en toetsenist Kimmo Lähteenmäki in 2011 vertrok, bleef het lange tijd stil. Maar opeens, na 15 jaar, was er begin januari een nieuw album: “Väistyy Mielen Yö” (“De Nacht van de Geest maakt plaats”) waarop Lähteenmäki overigens nog wel is te horen. Vers bloed binnen de verder ongewijzigde bezetting is er in de persoon van zanger en medetoetsenist Risto Pahlama. Was Hannu Hiltula voorheen verantwoordelijk voor de zang, nu richt hij zich meer op de fluit. Opvallend is dat op bassist Aapo Honkanen na alle bandleden, dus ook de fluitist, gitarist en drummer aanvullende keyboardpartijen bespelen. Het maakt van “Väistyy Mielen Yö” een behoorlijk toetsendominante plaat. De muziek is doorspekt met heerlijk aanzwellend pastoraal warm keyboardspel met natuurlijk veel Mellotron, maar ook Fender Rhodes en strings. Zo doet “Perhonen” denken aan het Eloy van midden jaren zeventig. Het vaak subtiele gitaarspel van Mikko Uusi-Oukari mag er ook zijn: naast smaakvolle inkleuringen, laat hij ook veelvuldig op de spel van Andy Latimer geïnspireerde solo's horen. Genoemde aspecten maken dat je je met dit album drie kwartier lang terug in de tijd van de klassieke Britse prog à la Spring, Fantasy of Fruupp waant. Na een relatief korte inswinger vervolgt het album met het bijna 20 minuut durende “Äiti Maan Lapset” (“Kinderen van Moeder Aarde”), waarmee de klasse van Viima wordt bezegeld. Het klinkt levendig met zeker de nodige stevige passages terwijl het rustieke zalvende geluid behouden blijft. In albumafsluiter “Vuoren Rauha” (“Vrede van de berg”) is vooral in het eerste deel de invloed van het legendarische King Crimson-debuut is te horen, maar dan met een licht Camel-sausje.
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK .

Augustus

About Floyd - "A Grateful Homage" (eigen beheer, 2024)

Meer dan dertig jaar sleutelden Chris Willemsen en Jan de Roos aan hun droom: het realiseren van het ultieme eerbetoon aan Pink Floyd. Onlangs maakten ze hun droom waar met het uitbrengen van het drie CD's herbergende boxje "A Grateful Homage". Met enkele gastmusici (waaronder voormalig Het Goede Doel-gitarist Sander van Herk en toetsenist Rens van der Meer, samen met De Roos componist van het door City To City voor een Mitsubishi-commercial gezongen nummer "The Road Ahead") verdeelden ze hun liefde voor de muziek die ze al sinds 1967 bewonderen in drie blokken. "The Light Years" beslaat grofweg de experimentele periode tot "Obscured By Clouds", "The Bright Years" laat songs horen die geïnspireerd zijn op de successen van "The Dark Side Of The Moon" tot en met "The Wall" en "The Fight Years" beslaat de tijd rondom "The Final Cut", met als onderwerpen onder meer de interne strubbelingen, de eenmalige reünie tijdens Live Aid 2005 en het overlijden van de "unsung hero" Richard Wright. Het duo laat de albums zonder Roger Waters dus bewust buiten beschouwing. "A Grateful Homage" is een album dat Pink Floyd-liefhebbers met gerust hart kunnen aanschaffen, ook als ze een hekel hebben aan tributebands. Want dat laatste is About Floyd zeker niet. Ja, veel nummers zijn te herleiden tot hun origineel, maar de muzikanten hebben zo'n professionele sound neergezet, uiteraard inclusief een berglading geluidseffecten, stemmetjes en filmfragmenten, dat net als bijvoorbeeld Freedom To Glide toch een op zich staand conceptalbum is ontstaan. Wat dat betreft kun je het zien als het muzikale equivalent van Edwin Ammerlaans roman "Lost Souls : A Fictional Journey Through 50 Years Of Pink Floyd".
Websites:
Promofilmpje
https://www.iopages.nl/nieuws/id/1525/about-floyd-een-indrukwekkende-hommage
Interview
Website van ontwerper John Snik
Recensie Progwereld e-mail:
aboutfloyd6783@gmail.com.

September

Apairys - "Ni L'Espace, Ni Le Temps..." (eigen beheer, 2024)

Ons album van de maand september, “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, is van de Franse band Apairys. Deze band werd in 2014 geformeerd door drummer/toetsenist Silvain Goillot en multi-instrumentalist Benoît Campedel. Beiden waren op dat moment al geen onbekenden in de Franse progscene: Campedel maakte deel uit van Saens en Goillot van Maldoror. In 2016 voegde zanger Christophe Bellières, ook uit Maldoror, zich bij het duo en werd begonnen aan een eerste album. Dat in 2019 verschenen “Vers La Lumière” bleek een fijne neoprogplaat. Nu, vijf jaar later, is er een opvolger, “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, die laat horen dat er goed is geluisterd naar de huidige tijdgenoten. Tevens zijn de nodige Arena- en Pendragon-invloeden waarneembaar, maar ook elementen uit de muziek van Yes en het meer proggy werk van Steven Wilson klinken door, maar dan wel met een Frans sausje. “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” is een goed geproduceerd album waarop Apairys zeven hoofdgerechten serveert tussen zes interludes. Het heerlijke samenspel tussen gitaar en toetsen alsmede het strakke drumwerk springen eruit. Bellières heeft een mooie stem met een zacht timbre, die hij soms fluisterend inzet en waarbij de Franstalige zang zeker geen probleem is voor de luisteraar die die taal niet machtig is. Het album sluit af met een ruim 17 minuten klokkend episch nummer. “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” met een speeltijd van 69 minuten, is een creatief en afwisselend maar ook homogeen geheel; het album pakt je vast en laat je niet meer los, want blijft van begin tot het einde boeien. Het zal ons dan ook niet verbazen als dit album hoog in in onze jaarlijst gaat eindigen.
Websites:
https://apairys.bandcamp.com/album/ni-lespace-ni-le-temps
https://www.facebook.com/apairys .

Oktober

Big Big Train - "A Flare On The Lens – Live In London" (3CD+Blu-ray-set; InsideOut / Sony Music, 2024)

Een live-document als Album van de Maand is een ongebruikelijke keuze, maar die was snel gemaakt nadat we ons ondergedompeld hadden in "A Flare On The Lens – Live In London". Het betreft hier opnamen die gemaakt zijn tijdens twee concerten van Big Big Train in Cadogan Hall in de Britse hoofdstad. Die vormden het slot van de langste tournee die de intussen zeer multinationale groep in augustus en september 2023 ondernam: in totaal 17 concerten in 21 dagen verdeeld over negen Europese landen. Zowel de Blu-ray als de 3 CD's bevatten alle nummers die gedurende die twee laatste tournee-avonden gespeeld werden. Het was voor velen de eerste kennismaking met 'nieuwe' zanger Alberto Bravin. Er werden twee voorproefjes op het eerder dit jaar verschenen 15de reguliere studio-album “The Likes Of Us” gegeven. Voor de rest werd er voornamelijk geput uit de albums “English Electric Part One & Two” en “Folklore”, aangevuld met één nummer elk van de laatste twee albums met frontman David Longdon, “Common Ground” en “Welcome To The Planet”. Allemaal songs die bij de meeste Big Big Train-liefhebbers in hun geheugen gegrift staan in de uitvoeringen met de helaas veel te jong overleden voormalige leadzanger. Bravin kiest voor de gouden middenweg en blijft soms dicht bij de vertolkingen van zijn voorganger, op andere momenten kiest hij helemaal zijn bepaald niet misselijke eigen weg. Het thuispubliek omarmt hem daar bij volledig en die warme en enthousiaste reactie stuwt de band, bijgestaan door vierkoppige blazerssectie, beide avonden naar grote hoogten. Liefhebbers van het betere gitaarspel zijn helemaal blij met deze set, aangezien hiermee de gastrol van Maria Barbieri ook is gedocumenteerd. Deze Italiaanse gitariste viel in voor David Foster en maakte op de vele concertbezoekers grote indruk met haar geconcentreerde podiumpresentatie en indrukwekkend verfijnd en vingervlug gitaarspel. De slotsolo in het hier voor het eerst live gespeelde "Keeper Of Abbeys" is daar een prachtig voorbeeld van. Ook visueel is deze set uitermate goed verzorgd en prachtig in beeld gebracht door regisseur Tim Sidwell. Deze is ook al weer heel wat jaren verantwoordelijk voor de video-uitgaven van Marillion en “A Flare On The Lens” is dan ook zeker van hetzelfde hoge niveau als die releases. Middels de Blu-ray is de muziek overigens in 5.1 surroundmix te ondergaan met een subtiele verdeling van de instrumenten over de speakers. Dit alles maakt van deze set een prachtige toevoeging aan de Big Big Train-catalogus.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
Bandcamp
Facebook.

November

Needlepoint – Remnants Of Light (BJK Music, 2024)

We zijn al wat jaren geïntrigeerd door de output van Needlepoint. Dit geesteskind van zanger-songschrijver-gitarist Bjørn Klakegg mag dan sinds het debuut uit 2010 nogal eens van samenstelling veranderen, een eigen plek in het muzieklandschap nemen de 6 studio-albums en één liveplaat steeds weer in. Klakegg is geen technisch geschoold zanger, maar zijn kenmerkende dictie past wel goed bij dit type muziek dat duidelijk zwaar beïnvloed is door de Canterbury Scene. Maar Needlepoint brengt geen puur epigonisme, want waarschijnlijk mede als gevolg van de uiteenlopende achtergronden van de opeenvolgende leden neigt het ene album meer naar hedendaagse jazz, een andere meer naar prog en psychedelica. De huidige bezetting, met toetsenist Erlend Slettevoll als opvolger van de veel in moderne jazzkringen verkerende toetsenist David Wallumrød en met in plaats van de vaak spectaculair rommelende drummer Olaf Olsen de toch ook zeker strak roffelende Ola Øverby, lijkt de arrangementen vaak wat kleiner te houden. De zanglijnen van Klakegg hebben een wat leidender rol in de composities. De vele onverwachte afslagen en modulaties in de melodieën komen zo misschien nog wel beter tot recht dan voorheen. Maar vergis je niet: Nikolai Hængsle kringelt hier subtiele jazzy gitaarlijntjes doorheen, waarbij hij zijn baspartijen regelmatig juist prominent dwingend van karakter laat zijn. Slettevoll geeft met zijn fraaie vintage instrumenten warme kleuren aan de 9 composities, waarbij Klakegg zelf met draailier, fluit en fiddle accenten aanbrengt. Dit alles maakt dat “Remnants Of Light” ons een uitstekende gelegenheid geeft dit kleurrijke gezelschap nu eens een maand in de schijnwerpers te zetten.
Websites:
https://needlepoint.bandcamp.com/album/remnants-of-light
https://www.facebook.com/needlepoint.official
http://needlepoint.no/ (niet up-to-date).