Januari

Lalu - Paint The Sky (Frontiers Music, 2022)

De Franse componist, producer en toetsenist Vivien Lalu moet haast wel prenataal behept zijn geraakt met het progressieve rockvirus. Hij is de zoon van Michel en Noëlle Lalu, beiden actief in de progressieve rockband Polène. Hij groeide dan ook op met het luisteren naar de muziek van zijn ouders en die van Yes, Genesis, Emerson, Lake & Palmer en anderen. Maar ook elektronische muziek en videogamemuziek uit de jaren tachtig inspireerden hem. Het was echter Dream Theaters doorbraakalbum “Images And Words” dat een echte schok teweeg bracht, verbaasd als hij was dat metal zo goed gecombineerd kon worden met het progressieve rockgeluid waar hij van hield. Met zijn eigen progmetalproject Lalu begon de destijds 26-jarige naamgever in 2004, met o.a. de Nederlandse gitarist Joop Wolters van Arabesque. Het debuut “Oniric Metal” verscheen een jaar later en werd vooral goed ontvangen door de metalpers. Pas 7 jaar later begon Lalu aan een opvolger. Dit in 2013 verschenen “Atomic Ark” bevat geen bijdragen van Wolters, maar superdrummer Virgil Donati is in iedere song te horen. Bovendien zijn er gastrollen voor Jens Johansson van Stratovarius en Jordan Rudess van Dream Theater. Opnieuw nam Lalu vervolgens de tijd om pas in 2019 te beginnen aan album nummer drie. De metalelementen zijn geminimaliseerd omdat Lalu deze keer trouw wilde blijven aan zijn progressieve rockroots. Voor de kernbezetting haalde hij Wolters terug en vroeg hij tevens zangkanon Damian Wilson. Die laatste schreef zijn eigen zanglijnen en teksten voor wat al begin 2022 als “Paint The Sky” verscheen bij het italiaanse Frontiers Music. Natuurlijk geeft Lalu ook ruim baan aan zijn eigen inventieve, gelaagde toetsenpartijen. Toch verzandt hij niet in egotripperij en geeft veel ruimte aan de overige rasmuzikanten die met duidelijk plezier samen dit technisch perfecte album afleverden. En naast genoemde basisbezetting vinden we daartussen gasten als opnieuw Johansson en Rudess, maar ook Simon Phillips, Steve Walsh en Gary Wehrkamp. Drie laatsgenoemden zijn overigens alleen in het titelnummer te horen. We hebben dit album vorig jaar grandioos over het hoofd gezien maar trappen 2023 af door de schade halen, want “Paint The Sky” is album van de maand januari!
Websites:
Facebook
Bandcamp
Frontiers Music

Februari

Freedom To Glide - The Chronicle Of Stolen Souls (Ruby Storm Records, 2022)

Vlak voor de afgelopen jaarwisseling verscheen het vierde album van Freedom To Glide; te laat om nog mee te kunnen dingen naar een plaatsje in de 'best of 2022'-lijstjes. Want laten we maar gelijk met de deur in huis vallen: daar had "The Chronicle Of Stolen Souls" absoluut in thuis gehoord. Het is een soort epiloog op de voorgaande drie albums die allemaal rondom het thema oorlog (en dan specifiek de grote oorlogen van de 20ste eeuw) waren opgebouwd en tussen 2013 en 2019 werden uitgebracht. In diezelfde periode gaf de Britse band zichzelf de opdracht om elk jaar in de week voor Kerstmis een nummer te schrijven, op te nemen en online te zetten, geïnspireerd op gebeurtenissen in exact dezelfde week 100 jaar terug in de tijd. En terwijl de spil achter Freedom To Glide, Andy Nixon en Pete Riley, voor 2022 het plan had om met compleet nieuw werk te komen, brak er in 2022 weer een oorlog uit in Europa. De twee zagen te veel parallelen in wat er zich nu afspeelde in en om Oekraïne en wat ze beschreven in hun songs. Hun originele planning kon op de schop, "The Chronicle Of Stolen Souls" moest nu wel afgemaakt worden. Gezien de oorsprong van het materiaal is het niet zo gek dat dit album rechtstreeks in het verlengde ligt van de eerste drie albums, maar wat ons opvalt is dat de songs een nog subtieler karakter hebben gekregen. De klankwereld van Pink Floyd is nog steeds een inspiratie maar Freedom To Glide benadert het bijna vanuit het perspectief van een singer-songwriter. Songs worden rustig opgebouwd, Pete Riley's toetsenwerk kleurt de muziek prachtig in, de ingetogen zang van Andy Nixon werkt meeslepend en het gitaarwerk van diezelfde Nixon bezorgt keer op keer de emotionele ontlading waar de songs om vragen.
Websites:
https://freedomtoglide.com/
https://freedomtoglide.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/FreedomToGlide

Maart

Solomon - It's All Downhill From Here (Meet Me There Music / Cloud9, 2023)

Voor ons kwam Solomon helemaal uit het niets, mensen in de regio Maastricht waren al wat langer bekend met de verrichtingen van dit vijftal dat in 2019 in de Limburgse hoofdstad werd opgericht. Wij waren één keer na het beluisteren van het debuutalbum “It's All Downhill From Here” om. Het raadselachtig beginnende openingsnumer “Beautiful Drifter” introduceert die prachtige diep goudbruine stembanden van Koen de Witte. Dat toetsenist Ido Ulmer ook een belangrijke rol speelt, wordt duidelijk als het nummer na dik twee minuten openklapt en tot een breed uitwaaierende ontlading komt. Gitarist Tim Haase zet dit nog extra aan met intens aangehouden gitaarnoten. Wát een opener en wát klinkt dit gaaf en - euhm, beetje lelijke term, we weten het – volwassen! Deze jonge band is het dan ook gelukt topkrachten te strikken om alles bijzonder fraai vast te leggen: tweevoudig grammy-genomineerde Britse producer en mixer Christopher Elms (o.a. Björk, Ben Howard en A Blaze of Feather) en masterengineer Tim Debney die met o.a. Thom Yorke, Mumford & Sons, Bastille en Keane werkte en de mastering verzorgde voor de Bond-tune van Billie Eilish. ...Zoals het streekgenoot Lesoir eerder al gelukt was om de geluidstechnicus van Muse te strikken. Solomon maakt misschien geen prog in de strikte zin, maar wel progressieve, gedragen, gelaagde poprock die liefhebbers van bijvoorbeeld Elbow zeer zeker aan zal spreken. “Beautiful Drifter” is bepaald niet de enige song met een slimme opbouw die naar een ontlading met symfonische grandeur toewerkt. Diverse midtempo songs hebben dat ook, maar ook het van een stuwend drumritme voorziene, zeer pakkende “Run (You've Got To)” heeft dat. Laten we niet hopen dat de albumtitel profetisch blijkt te zijn voor het carrièreverloop van deze band. Met deze kwaliteiten verwachten wij eerder het omgekeerde! We zijn benieuwd hoe de groep het op het podium doet. Naar verluidt was het optreden op Eurosonic/Noorderslag indrukwekkend. In mei doet de groep voor het eerst een headline-tour langs Nederlandse clubpodia, waarbij onder andere Luxor Live in Arnhem (9 mei) en Fluor in Amersfoort (20 mei) wordt aangedaan.
Websites:
https://www.solomonmusic.eu/
https://www.facebook.com/Solomonmusicofficial/

April

Legacy Pilots - “Helix” (eigen beheer, 2023)

We hebben al regelmatig de loftrompet gestoken over de albums die de uit Hamburg afkomstige Frank Us onder de naam Legacy Pilots uitbrengt, maar we hebben er nog nooit één tot Album van de Maand uitgeroepen. Daar brengen we nu verandering in! Legacy Pilots begon ooit als een eenmalig project maar dat liep een béétje anders, want in slechts vijf jaar zijn er al vier albums verschenen. De recentste, “Helix”, zag het licht op 31 maart. Het blijkt dat aan het recept voor “Helix” ten opzichte van de voorgangers niet veel veranderd is: nog steeds maakt Us gebruik van bevriende muzikanten waarbij de drumpartijen wederom zijn verdeeld tussen de van Styx bekende Todd Sucherman en de van onder meer Steven Wilson en The Aristocrats bekende Marco Minnemann. De meeste baspartijen zijn door Lars Slowak ingespeeld. Ook Marillion-bassist Pete Trewavas is er weer bij, net als diens bandgenoot gitarist Steve Rothery, die op één nummer is te horen. De zangpartijen op “Helix” worden wederom voornamelijk verdeeld tussen Jake Livgren (ja, inderdaad: zoon van Kerry) en John Mitchell (Lonely Robot, Arena, etc.), hoewel ook Us en Slowak ieder een nummer zingen en Finally George (Georg Hahn) hier en daar achtergrondvocalen verzorgde. Waar het album breekt met de voorgangers is dat er nu twee stukken van epische lengte opgenomen zijn, waarbij de “re-sponse”-suite zelfs over de 17 minuten klokt en het drieluik “Exploring My DNA” de veertienminutengrens overschrijdt. Die laatste, instrumentale, compositie is een ode aan de prog van weleer en net als op de voorgangers zijn er vette knipogen naar klassieke symfonische rockbands als ELP, Kansas en Yes.
Websites:
https://www.legacypilots.com/
https://legacypilots.bandcamp.com/album/helix
https://www.facebook.com/FrankUsFlightCaptain

Mei

Scherani, Luca – "Everything's Changing" (AMS Records, 2023)

Luca Scherani is een van onder meer Höstsonaten, Fabio Zuffani, La Coscienza Di Zeno en The Samurai Of Prog bekende multi-instrumentalist. Hij brengt echter ook eens in de zoveel jaren soloalbums uit. "Everyday’s Life" uit 2007 en "Everybody’s Waiting" uit 2012 werden onlangs opgevolgd door "Everything’s Changing". Net als in zijn albumtitels is er ook een patroon te ontdekken in zijn composities. Op deze nieuwe schijf staan bijvoorbeeld door speels fluit- en vioolspel gedomineerde miniaturen, incidenteel verluchtigd door vleugel, glockenspiel en noviteiten als een Roli Block en VST (Virtual Studio Technology). Deze stukken zijn geïnspireerd door het terugkerende element water in de TV-serie "Dekalog" van Krzysztof Kieslowski. Andere inspiratie haalde de Italiaan uit de doctrine van Heraclitus: de dynamische eenheid van alles. Dit komt tot uiting in episodische nummers waarin Isildurs Bane- en Noetra-achtige modern klassieke, door een strijkkwartet, harp en trompet gedragen fragmenten naadloos overlopen in vluchtige op de Korg Sigma gespeelde analoge synthesizersolo’s en in twee instanties diep in de progressieve rock gewortelde gitaarclimaxen. Het elektronisch getinte, ietwat Japans aandoende titelnummer daarentegen zou niet hebben misstaan op een uitgave van het label Private Music. En het als eerbetoon aan fantasyschrijver Terry Pratchett bedoelde "Un Viaggio Verso Un Sogno" is een fraai staaltje blazersjazzrock inclusief pittige piano- en Hammonderupties en de fluwelen zang van Sefora Finenze. Alleen bij de hoge uithalen van de dramatische sopraan Chiara Bisso in het afsluitende "Ein Lied: Der Soldatenfriedhof In Bruneck", een in de stijl van Schubert in het Italiaans gezongen stuk, heeft de Xymphonia-redactie het even moeilijk. Kortom, "Everything's Changing" is geheel conform de titel een mooi afwisselend album, dat het zeker verdient een maand lang in de spotlights te staan.
Websites:
http://www.lucascherani.it/
Bandcamp
Facebook

Juni

Kite Parade – "Retro" (White Knight Records, 2023)

Begin dit jaar lieten we u twee nummers horen van het debuut van Kite Parade .“The Way Home” verschenen in 2022 bij het label White Knight Records. We waren er erg enthousiast over en dat zijn we opnieuw over de al een jaar later verschenen opvolger “Retro”. Aan alles is te horen dat Andy Foster, die in z'n eentje in feite Kite Parade vormt, een zeer ervaren songschrijver en muzikant is. De slimme akkoordensequenties, het effectieve gebruik van intervallen om de juiste lading te geven aan een bepaalde tekstfrase – aan alles is te horen dat hij goed doorheeft hoe je de luisteraar kunt boeien met vernuftige compositorische hulpmiddelen. Daarbij beheerst hij diverse instrumenten, getraind als hij is als muzikant op cruiseschepen. Niet dat de zeer toegankelijke symfonische rock-met-popsensibiliteit erg origineel is qua vorm, het resultaat is veel meer dan alleen maar ambachtelijk. Dat komt niet alleen door zijn meeslepende zang (denk aan bijv. Steve Thorne, die trouwens enkele van de teksten aanleverde), maar ook door de doorvoelde gitaarsolo's, de sappige keyboardpartijen en de melancholieke saxofoontoon die ons deed denken aan de van Pink Floyd bekende Dick Parry. Ook Fosters basgitaarspel is prima maar in hoogtepunt “Shadows Fall”, met wat Lifesigns-trekjes, laat hij de zoemende fretloze partijen aan Vladimir Kurganov Ook drummen doet hij niet zelf en dat zijn kwaliteit herkend wordt blijkt wel uit het feit dat hij daarvoor Nick D'Virgilio heeft weten te regelen. Ongetwijfeld via de van o.a. IQ en Big Big Train bekende Rob Aubrey in wiens studio dit allemaal glorieus werd vastgelegd. In een interview van Progreport met Andy Foster vermelde hij: “Na de geweldige reacties op 'The Way Home', is nu mijn tweede album 'Retro' van Kite Parade uitgebracht . In sommige opzichten gaat 'Retro' verder in dezelfde geest als 'The Way Home', aangezien een aantal nummers rond diezelfde periode zijn geschreven. Na begonnen te zijn als een studioproject, ben ik blij aan te kondigen dat ik bezig ben met het samenstellen van een band om Kite Parade live te laten spelen op festivals en voorprogramma's. Spannende tijden voor de boeg! Na een leven lang covers te hebben gespeeld, probeer ik me voor te stellen hoe het zal voelen om mijn eigen liedjes te spelen. …..We zijn benieuwd.
Websites:
Progreport Interview Andy Foster/
Facecbook
Bandcamp

Juli

Lumsk - "Fremmede Toner" (Dark Essense Records / Karisma Records, 2023)

Toen we in maart van dit jaar voor het eerst muziek hoorden van het Noorse Lumsk, was deze folkprogrockgroep voor ons totaal onbekend. Lumsk bleek echter al sinds 2001 te bestaan en bracht in het vorige decennium al drie albums uit. Met name de eerste twee, uit 2003 en 2005, waren gevuld met donkere folkmetal, maar de derde, "Det Vilde Kor" (2007), liet al een verfijnder geluid horen. Vanaf 2009 werd er gewerkt aan een opvolger en dat heeft uiteindelijk na 14 jaar dus geleid tot "Fremmede Toner". Inspiratie deed de groep op uit het werk van de Noorse schrijver/dichter André Bjerk, die gedichten van o.a. Nietsche en Goethe hertaalde in het Noors. Lumsk heeft ervoor gekozen om zowel de vertaalde Noorse versies als de originele Duitse dan wel Engelse teksten los van elkaar op totaal andere muziek te zetten. Ieder gedicht heeft dus naast een toonzetting in de originele taal een in het Noors gezongen spiegelbeeld. Interessant concept, maar los van de teksten is het steeds de muziek die toch de meeste indruk maakt. Van folkmetal is geen sprake meer; wat we voorgeschoteld krijgen is progrock, die nog wel door folk is beïnvloed, met een mooie rol voor de nodige vioolpartijen, stevig gitaarwerk en smaakvol piano- en toetsenspel. Als we het resultaat dan toch ergens mee moeten vergelijken dan zouden we het kunnen omschrijven als een kruising tussen het folky debuut “Ignis Fatuus” (1995) en het steviger vierde album “Storm Season” (1995) van White Willow, maar ook het latere werk van The 3rd And The Mortal horen we wel een beetje terug. Zou het toeval zijn dat dit allebei ook evenals Lumsk Noorse groepen zijn? En zoals ook die bands altijd sterke zangeressen in hun bezetting hadden, is Lumsk ook gezegend met de goede stem van Mari Klingen. "Fremmede Toner" is daarmee een prachtig album geworden dat bij iedere luisterbeurt blijft boeien.
Websites:
https://lumsk.bandcamp.com/album/fremmede-toner
https://www.facebook.com/lumskmusic/

Augustus

Dream The Electric Sleep – “American Mystic” (eigen beheer, 2023)

Dream The Electric Sleep hebben we bij Xymphonia al sinds het debuut “Lost And Gone Forever” uit 2011 in de peiling. Na het tweede album “Heretics” uit 2014, dat we destijds zelfs jaarlijstjeswaardig noemden, hebben we deze groep uit de Amerikaanse staat Kentucky uit het oog dan wel oor verloren. Op die albums hoorden we moderne prog waarin sporen van Rush, Pink Floyd en King Crimson gepaard werden aan trekjes van U2 en Radiohead, vermengd met shoegaze-invloeden. Vorige maand verscheen het zesde bandalbum “American Mystic” dat het trio zelf omschrijft als 'een combinatie van seventies-AOR en eigthies-darkwave met een spacy, heavy postrock-intensiteit'. Wij horen iets wat we graag met de term 'moderne progressieve rock' zouden willen samenvatten. De songs zijn 'in-your-face' en voorzien van sterke, memorabele melodielijnen. De intense zangpartijen van frontman Matt Page houden je constant bij de les. Die wedijveren met energieke partijen van zijn eigen gitaren en keyboards, de bas en keyboards van Chris Tackett en de enthousiast roffelende drums van Joey Waters. Fraai hoe in dit geluid, dat naar ons oordeel toch nadrukkelijk 21ste-eeuws is, tussen gitaarmuren door ook plaats is ingeruimd voor bijvoorbeeld volle Mellotron-akkoorden. Voor de productie is Michael Beinhorn gestrikt, die eerder heeft gewerkt met o.a. Soundgarden en Red Hot Chili Peppers en lang lid was van Bill Laswells Material. Hij weet de 'drukke' veellagige muziek toch transparant te houden en laat ook de zangpartijen met vele fraaie harmonieën goed uitkomen boven de regelmatig hooggestapelde gitaar- en keyboardmuren.
Websites:
https://www.dreamtheelectricsleep.com/
Bandcamp
Facebook

September

Sanderson, Dominic – “Impermanence” (eigen beheer, 2023)

De Brit Dominic Sanderson bracht na een tweetal korte EP’s afgelopen februari zijn eerste volwaardige album uit. En na beluistering ervan rijst de vraag wat er gebeurd zou zijn als Steve Wilson in Änglagård had gezeten. “Impermanence” opent in “Animals”-stijl met een mijmerende Sanderson over alleen akoestische gitaarbegeleiding. ...Maar als fluit en Mellotron aan de mix worden toegevoegd, is al snel duidelijk dat zeker niet alleen Pink Floyd tot de invloeden behoort. Na deze ingetogen en gevoelige opening gaan al snel alle registers open in “The Twisted Hand Of Faith”. Nu wordt echt duidelijk waar Sanderson de mosterd vandaan haalt. Door de manier waarop gitaar en Mellotron hier worden ingezet, is de muziek te omschrijven als Wilsons “The Raven That Refused To Sing” in een mash-up met Änglagårds “Epilog”. In “Is There Calm Amongst This Chaos?” wordt daarbovenop op het vocale vlak nog een vleugje Riverside aan de invloedenmix toegevoegd. “Impermanence” is een indrukwekkend debuutalbum waar we deze maand veel aandacht aan gaan besteden.
Websites:
Bandcamp
Facebook

October

Arkitekture – "Rationalis Impetus" (Merry-Go-Round, 2022 / Arcàngelo, 2023)

Over de vraag waar de bandnaam van het Zuid-Koreaanse Arkitekture vandaan komt, hoeft niet lang nagedacht te worden. Het kwintet komt namelijk voort uit de avant-gardistische progressieve rockband SuperString, die tussen 2016 en 2018 de CD's met de veelzeggende titels "The Grand Design", "Elements Of Architecture" en "Architecture" uitbracht. Arkitekture, met twee "k's" dus, heeft op het eind vorig jaar op Merry-Go-Round uitgebrachte debuut "Rationalis Impetus", op enkele passages na, het avant-gardistische aspect verlaten, waarbij tevens de inbreng van een gitarist verdween. De Mellotron-gedreven symfonische rockplaat, deels gebaseerd op door King Crimson beïnvloede Scandinavische progrock, heeft verder qua sound overeenkomsten met het vorig jaar geprezen Japanse Kumorigahara, met dit verschil dat bij Arkitekture instrumenten als alt- en baritonsaxofoon, fluit, viool en altviool, de rol van de gitarist overnemen. Vooral tijdens de strijkerspassages zijn hierdoor tevens overeenkomsten met eveneens Japanse Stella Lee Jones te ontdekken. "Rationalis Impetus" wordt voornamelijk gevuld met vier gemiddeld tien minuten durende, dikwijls meerdelige composities, gedomineerd door zwaar aangezette orkestraties en gepassioneerde, doch melodieuze solospots. De opzwepende bombast wordt evenwel geregeld onderbroken door verstilde passages, waarin het subtiele bekkenspel Bill Brufords stijl benadert. "Prayer For The Dying" heeft bijvoorbeeld zo'n meeslepend, aan Rocket Scientists’ "Mariner" en King Crimsons "Starless" verwant thema. Naast Mellotron, piano en orgel bevatten enkele tracks tevens synthesizerescapades, die het groepsgeluid een moderner tintje geven. Dit is onder meer waarneembaar in de bonustrack "Vanity", die toegevoegd is op de in mei door Arcàngelo in Japan verschenen editie. Tenslotte bevat het korte "Abnormal Reversible Reaction" een basquote uit Soft Machine’s "Esther’s Nose Job". Dit imposante album, voorzien van duister hoesontwerp dat doet denken aan het werk van Hiëronymus Bosch, zal niet gauw in Europese webshops te vinden zijn. Het predicaat "Album van de Maand" maakt dat voor luisteraars van Xymphonia hopelijk goed.
Websites:
https://arkitekture2022.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/arkitekture.band

November

This Winter Machine – “The Clockwork Man” (White Knight Records, 2023)

Op 6 oktober 2023 verscheen “The Clockwork Man”, het vierde album van de in 2016 in Leeds opgerichte Engelse progressieve rockband This Winter Machine. Na het verschijnen van het tweede album in 2019, “ A Tower Of Clocks” viel de toenmalige bezetting uit elkaar. Zanger en tekstschrijver Al Winter ging als enig overgebleven lid verder met This Winter Machine en formeerde een compleet nieuwe band om zich heen, waarmee hij in 2021 het derde album “Kites” uitbracht. De overige bandleden gingen door, met een nieuwe zanger, onder de naam Ghost Of The Machine, waarvan in 2022 het album “Scissorgames” verscheen. Aan de release van This Winter Machine's nieuwe album gingen opnieuw line-upwijzigingen vooraf: waren er op “Kites” nog twee gitaristen te horen, deze hebben nu in de persoon van John Cook één vervanger. Cook is een oude vriend van Winter en schreef zelfs al mee aan het titelnummer van This Winter Machine-debuut “The Man Who Never Was”. Op “Kites” was er geen vaste toetsenist en was een drietal gastspelers voor het keyboardwerk ingehuurd. Nu is daarvoor in de persoon Leigh Perkins weer een vaste kracht die met zijn eigen stijl zijn stempel op het geluid van de band drukt. Drummer Alan Wilson en bassist Dave Close bleven wel trouw aan bandleider Al Winter. “The Clockwork Man” is een conceptalbum: het is een dystopisch sciencefictionverhaal over inzichten en perspectieven in een moderne samenleving. Al Winter is een Rush-fanaat en hij werd geïnspireerd door zijn liefde voor sci-fi uit de jaren zeventig en tachtig; hij wilde graag een echt conceptalbum maken in de geest van “2112” van Rush. Het opvallende hoesontwerp voor “The Clockwork Man” is verzorgd door Ed Unitsky, bekend van zijn artwork voor andere artiesten zoals Unitopia, U.P.F., The Tangent, Manning, The Flower Kings en Riversea. This Winter Machine staat met dit vierde album opnieuw garant voor een degelijke portie neoprog. Het album voldoet aan alle eisen die je als fan stelt aan goed geschreven en uitgevoerde melodieuze progressieve rock.
Websites:
https://thiswintermachine.net/
FACEBOOK
BANDCAMP
The Clockwork Man BANDCAMP

December

Orlando, Andrea - "La Scienza Delle Stagioni" (eigen beheer, 2023)

Ons muzikale hart gaat altijd iets sneller kloppen als er in de muziek iets terug te horen valt van de herkomst. Soms is dat niet zo direct vast te pinnen maar wij menen, dat toch vaak wel te horen is of een artiest of band uit bijvoorbeeld Scandinavië, Italië, Frankrijk of Japan komt. Het is makkelijk als er in de eigen landstaal gezongen wordt, maar ook de muziek zelf verraadt vaak de nationaliteit. Zo zit er in veel Italiaanse progressieve rock iets van een gloedvol, meeslepend, ja zelfs romantisch karakter. Andrea Orlando's tweede album "La Scienza Delle Stagioni" is daar een meer dan typisch voorbeeld van. Vijf jaar na zijn debuut "Dalla Vita Autentica" borduurt hij op zijn nieuwe werkstuk nadrukkelijk voort op de voorganger - en waarom ook niet, want die was meer dan geslaagd. Als drummer is hij actief (geweest) bij meerdere bands en projecten zoals Finisterre, Höstsonaten en La Coszienza Di Zeno en zodoende heeft hij toegang tot een kring van muzikanten die over en weer op elkaars albums te horen zijn. Het gevaar is dat al die projecten en albums op een gegeven moment op elkaar gaan lijken en het moet gezegd worden dat "La Scienza Delle Stagioni" niet echt iets nieuws onder de zon brengt. We horen iets van de klassieke inslag van Höstsonaten en ook wel iets van de intensere sound van Finisterre terug. Maar als de composities zo geslaagd zijn en het geheel prachtig is uitgevoerd en opgenomen, dan hebben we gewoon niets te klagen! Andrea Orlando bewijst met dit album niet alleen een goede drummer en toetsenist te zijn maar dus ook een zeer begenadigd componist. Rock Progressivo Italiano van de bovenste plank!
Websites:
https://www.andreaorlandomusic.com/
FACEBOOK
BANDCAMP
BANDCAMP