NIEUW
Jethro Tull – Wolf Unchained
– Ithavoll
Van “RökFlöte” (Inside Out / Sony Music, 2023)

Van Jethro Tull konden we eind februari de single “The Navigators” al laten horen, afgelopen week is het bijbehorende album “RökFlöte” verschenen. Frontman Ian Anderson heeft zich voor dit conceptuele album laten inspireren door oud-Noorse religie, waarin zoals bij veel oude geloven meerdere goden vereerd werden. In de meeste songs worden enkele van de belangrijkste van die goden uit geschriften die ook bijvoorbeeld Wagner en Tolkien geïnspireerd hebben, voorgesteld. Als introductie en outro hoor je gesproken passages in oud-IJslands uit de Edda (gerelateerd aan oud-Noorse religieuze geschriften) uit de 13de eeuw. Ze worden voorgedragen door de IJslandse Unnar Birna, die al met de band werkte ten tijde van de “Jethro Tull – The Rock Opera”-tournee. Natuurlijk verwijst de albumtitel daarnaast ook naar de rockfluit, hét terugkerende kenmerk in Jethro Tull-muziek en natuurlijk Ian Andersons instrument. Er is dan ook veel fluit te horen op “RökFlöte”, maar de bandleden krijgen ook de nodige ruimte. Zo hoor je de rollende klanken uit John O'Hara's orgel prominent in “Wolf Unchained”, met ook een scherpe gitaarsolo voor (verreweg) de junior van de groep, Joe Parrish-James. In slotstuk “Ithavoll” heeft laatstgenoemde ook een voorname rol, naast de stem van Unnar Birna. Het naar ons oordeel geslaagde en zeer geïnspireerd klinkende “RökFlöte” is in diverse formaten te verkrijgen, natuurlijk ook op vinyl én in een fraai boekwerk met een extra CD met demo's én een Blu-ray met Dolby Atmos-mix en 5.1 mix, gemaakt door The Pineapple Thief-voorman Bruce Soord. In het zeer informatieve boekwerk van die editie, vol achtergronden over het concept, de opnamen en de bandleden, wordt Soord geïnterviewd door Anderson. Voor 2023 staan er geen Nederlandse tourdata op het program. Wel kun je op 27 juli naar de Roncillaplatz in Keulen; ook zijn er in september enkele concerten in België.
Websites:
https://jethrotull.com/
https://www.facebook.com/officialjethrotull .

NIEUW
Fonderia - Alcor
- Uncle Planck
Van "Dinamo" (Biz/Bizzarre Productions, 2023)

Ruim twaalf jaren zitten er tussen "My Grandmother’s Space Suit", Fonderia’s derde CD, en het onlangs verschenen "Dinamo". In de tussenliggende periode etaleerden de Italianen hun kunsten in andere projecten, zoals The Samurai Of Prog en La Batteria. Uit laatstgenoemde band komt Paolo Pecorelli die de bas overnam van Claudio Mosconi. Tenslotte werden blazers en zang uit het groepsgeluid geschrapt. Dit heeft geresulteerd in een album waar de nu-jazz-elementen plaats hebben gemaakt voor milde krautmathrock-componenten, waarin doorpruttelende ritmes samengaan met superstrak dan wel tegendraads aangeslagen gitaarriffs. Deze laatste worden geregeld ingewisseld door repeterende, als light-versies van King Crimson of XTC klinkende arpeggio’s, subtiel al dan niet akoestisch getokkel en aanzwellende snarenerupties. Net als op de eerdere Fonderia-albums worden daarnaast diverse genres door elkaar gevlochten. Naast genoemde krautmath dwarrelen technoscheuten, funky synthpoprockpassages inclusief knallende slapbassen en spacy dubopwellingen net zo vertrouwd door het geluidsbeeld als EM en progressieve rock. Met name de analoge toetseninstrumenten en sequencers (Fender Rhodes, Mellotron, diverse Moogs, Yamaha DX7, Emulator II, Korg MS20, Prophet 12) toveren tracks als het aan Air herinnerende "Alcor", "Uncle Planck" en vooral slotnummer "Radio Burst" om tot weelderige, symfonische klanklandschappen. Hierin ligt de nadruk op de harmonische samenhang van alle instrumenten; solo’s zijn meestal verstopt in uitgerekte thema’s of worden gevormd door akkoordenreeksen. Hierdoor heeft deze helder geproduceerde en professioneel vervaardigde CD-R een aangenaam trance-achtig effect. Van "Dinamo" draaien we de reeds aangehaalde titels "Alcor" en "Uncle Planck".
Websites:
https://www.fonderiamusic.com/h-o-m-e-english
https://www.facebook.com/fonderiamusic/ .

NIEUW
Wakeman, Rick & The English Rock Ensemble – My Moonlight Dream
– The Visitation
Van “A Gallery Of The Imagination” (Madfish / Snapper Music, 2023)

Rick Wakeman heeft ontelbare albums gemaakt in diverse stijlen, tot New Age aan toe. Het onlangs verschenen “A Gallery Of The Imagination” behoort tot het soort uit de discografie van de virtuoze toetsenist dat de symfonische rockliefhebber het meest zal bekoren. Hij heeft zich hier weer eens omringd met The English Rock Ensemble, dat tegenwoordig bestaat uit gitarist Dave Colquhoun, bassist Lee Pomeroy en drummer Ash Soan plus zangeres Haley Sanderson. Toch is er ook plaats voor twee solo-piano-instrumentals. De titel leidt terug naar zijn eerste pianolerares die de kleine Rick al voorhield dat het spelen van een pianowerk het muzikale equivalent is van het maken van een schilderij. Hij nodigt op zijn beurt de luisteraar dan ook uit voor zichzelf een schilderij te maken, of dat nu in je gedachten is of door fysiek kunst te creëren. Het idee dat we onze eigen fantasie dienen aan te spreken komt terug in het hoesontwerp: dat van de reguliere editie lijkt sterk op “Pictures At An Exhibition” van Emerson, Lake & Palmer, maar dan met blanco canvas in de schilderijlijsten. De versie met meegeleverde 5.1 mix op extra DVD bevat overigens een afwijkende cover met één schilderijlijst. Maar hoe staat het met de muziek? Die wisselt van ingetogen ballads tot een latingetint werk (wat, “Teakbois” indachtig, niet iedere progfan zal waarderen, maar wel een sterke toetsensolo én fijn prominent baswerk bevat) tot glorieuze old-school symfo. Wij hebben gekozen voor die laatste categorie. In het gedragen “My Moonlight Dream” is ruimte voor een ouderwetse Mini-Moog-solo van de meester en een gevoelvolle gitaarsolo van Colquhoun over een Supertramp-achtige repetitieve piano-riff en lijkt zelfs een koor mee te doen, maar die genereert Wakeman uit een van zijn vele synthesizers (de Memotron wellicht?). In “The Visitation” meandert de stem van Haley in ijle hoogten, als ware ze Kate Bush in haar vroege jaren. Het rijke arrangement geeft uiteindelijk ruim baan aan kerkorgel.
Websites:
https://www.rwcc.com/
https://www.facebook.com/RickWakemanMusic .

NIEUW
Laconic, The - Fate
Van "Amor Fati" (Iapetus, 2023)

Vorig jaar maakten we voor het eerste kennis met The Laconic, een project waarachter de Amerikaanse multi-instrumentalist Marc Pelath schuil gaat. Nagenoeg exact een jaar na het verschijnen van het album "Integrals" is er al een opvolger in de vorm van "Amor Fati". Maar in een jaar is er veel veranderd want daar waar op "Integrals" Pelath nagenoeg alles zelf deed, weet hij zich op het nieuwe album omringt door muzikale vrienden op o.a. drums, fluit, cello, hoorn, gitaar en toetsen. Meest in het oog springende naam is die van Gary Husband (Level 42, Allan Holdsworth, John McLaughlin) die de nodige toetsenpartijen verzorgt. Marc Pelath bespeelt net als op “Integrals” de Touch Guitar en ja, dat geeft de muziek soms een jarentachtig-King Crimson-sfeer. We moesten echter nog vaker denken aan Gordian Knot, de band van de te jong overleden Amerikaanse bas- en Stickspeler Sean Malone. Er zit eenzelfde gevoel voor melodie en doordachte composities in de muziek van The Laconic als in die van Gordian Knot, hoewel laatstgenoemde soms wel een stukje steviger uitpakte. The Laconic zoekt het deze keer in rijkere arrangementen en door de inbreng van blaasinstrumenten horen wij zeker in de albumopener “Fate” ook een gelijkenis met de muziek van Mike Oldfield. Intrigerende muziek!
Websites:
https://thelaconicmusic.com/
https://thelaconic.bandcamp.com/album/amor-fati
https://www.facebook.com/thelaconicmusic .

IN HET NIEUWS
Eloy – Les Tourelles
Van “The Vision, The Sword And The Pyre - Part I” (Artist Station Records, 2017)

Op 23 juni verschijnt er een nieuw Eloy-album! “Echoes From The Past” is het derde album van een trilogie, ontsproten uit het brein van Frank Bornemann en gebaseerd op de Franse heldin en heilige Jeanne d’Arc. In de middeleeuwen zorgde zij voor een ommekeer in de Honderdjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijk. Zoals iedereen weet eindigde zij uiteindelijk op de brandstapel. Met “Echoes From The Past” gaat Bornemann verder en laat hij de hoofdpersoon en metgezel van Jeanne d’Arc, Jean de Metz, de roerige gebeurtenissen uit het verleden weerspiegelen op een zeer emotionele manier. Ook muzikaal borduurt dit album voort op deel 1 en 2, met een afwisseling van atmosferische passages en de krachtige en stuwende symfonische rock zoals we die kennen van Eloy. Die eerste twee delen droegen de titel “The Vision, The Sword And The Pyre”. Vanavond gaan we terug naar 2017, toen het eerste deel van de trilogie verscheen. (bron: Progwereld)
Websites:
http://eloy-legacy.com/
https://www.facebook.com/Official4Eloy .

HET DEBUUT
Lanzon, Phil – Step Overture
– Lover's Highway
Van “If You Think I’m Crazy!” (eigen beheer, 2017)

Phil Lanzon is voornamelijk bekend als toetsenist van de Britse progressieve hardrocklegende Uriah Heep. Dat zijn naam daarnaast als bandlid, sessiemuzikant en producer onder meer verbonden was aan The Sweet, Grant & Forsyth, Lionheart en Chris Spedding zal bij menigeen minder bekend zijn. Onder het credo ‘hoe ouder hoe gekker’ bracht de Brit in 2017, op 67-jarige leeftijd, met “If You Think I’m Crazy” zijn eerste album onder eigen naam uit. Een solo-album mag je het niet noemen, want Lanzon nam zelf alleen toetsen voor zijn rekening en zingt slechts op twee nummers. Muzikaal laat hij zich bijstaan door onder andere drummer Craig Blundell (Steven Wilson, Frost*, Pendragon), bassist Laurence Cottle (Van Morrison, The Alan Parsons Project, Black Sabbath) en gitarist/zanger John Mitchell (Arena, Frost*, Kino, It Bites). Naast Mitchell zijn ook Andy Makin en Andy Caine als zanger te horen. En dat zijn niet de minsten, wat ook duidelijk zijn weerslag heeft op het eindresultaat, want “If You Think I’m Crazy” is gewoon een heel lekker album. Denk daarbij niet dat de muziek in de stijl van een klassiek Uriah Heep-album is: deze krachtige, melodieuze songs klinken als een mix van Genesis (periode “Calling All Stations”), Magnum, Kino en It Bites. “Step Overture” is een instrumentaal intermezzo waarin dominant Hammondorgelspel van Lanzon zelf de boventoon voert. Ook in het daaropvolgende “Lover’s Highway” wordt flink aan de Hammond-registers getrokken. Orkestrale passages worden hier afgewisseld met koorzang, pittig gitaarwerk van Mitchell en de piccolotrompet van Joe Atkins. (met quotes van Hans Ravensbergen, Rockportaal)
Websites:
https://www.phillanzonwordsandmusic.com/
https://www.facebook.com/phil.lanzon .

ALBUM VAN DE MAAND
Legacy Pilots – re-sponse (I) – (VIII)
Van “Helix” (eigen beheer, 2023)

We hebben al regelmatig de loftrompet gestoken over de albums die de uit Hamburg afkomstige Frank Us onder de naam Legacy Pilots uitbrengt, maar we hebben er nog nooit één tot Album van de Maand uitgeroepen. Daar brengen we nu verandering in! Legacy Pilots begon ooit als een eenmalig project maar dat liep een béétje anders, want in slechts vijf jaar zijn er al vier albums verschenen. De recentste, “Helix”, zag het licht op 31 maart. Het blijkt dat aan het recept voor “Helix” ten opzichte van de voorgangers niet veel veranderd is: nog steeds maakt Us gebruik van bevriende muzikanten waarbij de drumpartijen wederom zijn verdeeld tussen de van Styx bekende Todd Sucherman en de van onder meer Steven Wilson en The Aristocrats bekende Marco Minnemann. De meeste baspartijen zijn door Lars Slowak ingespeeld. Ook Marillion-bassist Pete Trewavas is er weer bij, net als diens bandgenoot gitarist Steve Rothery, die op één nummer is te horen. De zangpartijen op “Helix” worden wederom voornamelijk verdeeld tussen Jake Livgren (ja, inderdaad: zoon van Kerry) en John Mitchell (Lonely Robot, Arena, etc.), hoewel ook Us en Slowak ieder een nummer zingen en Finally George (Georg Hahn) hier en daar achtergrondvocalen verzorgde. Waar het album breekt met de voorgangers is dat er nu twee stukken van epische lengte opgenomen zijn, waarbij de “re-sponse”-suite zelfs over de 17 minuten klokt en het drieluik “Exploring My DNA” de veertienminutengrens overschrijdt. Die laatste, instrumentale, compositie is een ode aan de prog van weleer en net als op de voorgangers zijn er vette knipogen naar klassieke symfonische rockbands als ELP, Kansas en Yes. Vanavond sluiten we de maand groots af met de genoemde “response”-suite. Dit achtdelige werk is de langste compositie van het album.
Websites:
https://www.legacypilots.com/
https://legacypilots.bandcamp.com/album/helix
https://www.facebook.com/FrankUsFlightCaptain .

NIEUW / VAN EIGEN BODEM / HET DEBUUT / LIVE-TIP Cosmic Crooner - Reflexopolis
- Tema Di Filippo
Van "The Perks Of Being A Hypocrite" (eigen beheer/Concerto, 2023)

Cosmic Crooner is het alter ego van multi-instrumentalist en zanger, maar ook producent en regisseur Joep Meyer. In die laatste hoedanigheid werd zijn korte videoclip "Reflexopolis" vorig jaar op het Nederlands Filmfestival getoond. Meyer, die onder zijn eigen naam platen maakte met de band Moon Tapes, was begin dit jaar een van de optredende artiesten op Eurosonic Noorderslag, waar hij met zijn begeleidende band nummers bracht van het onlangs uitgebrachte, door Pieter Vonk (bekend van onder anderen Amber Arcades, Robin Kester en Colin Benders) geproduceerde album "The Perks Of Being A Hypocrite". In het openingsnummer "Deep Down In Jazz" introduceert de zanger zich als volgt: "When he hit the stage the other day, Cosmic Crooner was born in such a way, ideas arrive at such speed." Zelf noemt hij zijn muziek 'doowop space pop'. Je hoort invloeden uit de pop, lounge en soul uit de jaren 60 en 70, jazzcrooners, Serge Gainsbourg, Scott Walker en filmliedjes in de stijl van Angelo Badalamenti's soundtrack voor "Twin Peaks". Wat zijn muziek voor Xymphonia interessant maakt is het gebruik van instrumenten als Mellotron, vibrafoon, synthesizers, glockenspiel, spinet en clavinet, naast het gebruikelijke instrumentarium. Hierdoor zijn ook overeenkomsten te bespeuren met liedjes van bijvoorbeeld Bauer en Nits. Kortom, zeker de moeite waard eens naar te luisteren. Wij hebben gekozen voor het genoemde "Reflexopolis", gevolgd door het met fraai orgelspel opgesierde "Tema Di Filippo". Cosmic Crooner treedt 30 mei op in de Melkweg, Amsterdam als onderdeel van een "Live Love Laugh"-festival.
Websites:
https://www.cosmiccrooner.com/
https://www.facebook.com/cosmiccrooner/
https://www.facebook.com/joep.meyer/?locale=nl_NL
https://www.filmfestival.nl/film/cosmic-crooner-reflexopolis
https://moon-tapes.bandcamp.com/ .

(OP)NIEUW
Ferguson, Ali - The River Crows
Van "The Contemplative Power Of Water" (Little Blue Room, 2022)

Tips van luisteraars zijn altijd welkom en zo kwamen vorig jaar uit bij het album "The Contemplative Power Of Water" van Ali Ferguson, waarbij deze luisteraar de vergelijking maakte met het Karnataka-zijproject Chasing The Monsoon. Dat maakte ons gelijk nieuwsgierig aangezien dat een album is dat zeer goed werd ontvangen binnen het Xymphonia-team. Ferguson maakte sfeervolle, door Pink Floyd beïnvloede muziek zonder dat die inspiratiebron er nu gelijk heel dik bovenop ligt. Nou ja, de opener van het album is duidelijk een knipoog naar Pink Floyds “Wish You Were Here”, maar we horen verderop ook wel gelijkenissen met de muziek van Quidam en ja ook wel die van RPWL. Het verweven van rock met elektronische klanken en een productie om door een ringetje te halen is dan wel iets wat Ferguson gemeen heeft met het genoemde Chasing The Monsoon. Die gelijkenis is nergens sterker als in “The River Crows” waarin ook nog een folk-tint aan de muziek word toegevoegd.
Websites:
https://www.aliferguson.com/
https://aliferguson.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/alifergusonofficial .

VERLATE AANDACHT
Downes Braide Association (DBA) – King Of The Sunset
Van het album “Halcyon Hymns” (Magical Thinker Records, 2021)

De Engelse toetsenist Geoffrey Downes (1952) verwierf bekendheid als lid van synthpopgroep The Buggles (met Trevor Horn) en vervolgens Yes en Asia. De eveneens Engelse songwriter, producer en zanger Christopher Braide beleefde successen met de songs die hij schreef voor onder meer Lana Del Rey, Britney Spears, Christina Aguilera, David Guetta, Marc Almond en Beyoncé. In 2012 vormden zij de Downes Braide Association (DBA). “Halcyon Hymns” is het vierde studioalbum van dit duo, met kwalitatief hoogstaande symfonische pop, waarbij ten opzichte van eerder werk de gitaar een grotere rol heeft gekregen. Daarbij is het ook het meest proggy DBA-album tot nu toe. Halcyon staat voor ‘rust’ of ‘rustig’. Daarmee wordt naar de corona-pandemie periode verwezen. Het werd een tijd van gedwongen stilstand en bezinning. De thema’s op het album zijn ‘nostalgie’ en ‘persoonlijk verlies’. Het duo huurde Dave Bainbridge (Lifesigns, Strawbs, ex-Iona) in voor de gitaarpartijen. Dat is een goede zet: hij kan als geen ander korte en puntige gitaarsolo’s spelen die je toch meeslepen. Luister wat dat betreft maar naar “King Of The Sunset”, met overigens achtergrondzang van de intussen overleden Big Big Train-zanger David Longdon. Marc Almond zingt mee op en schreef ook mee aan “Warm Summer Sun”. Zijn stem lijkt zo sterk op die van Braide dat het nauwelijks opvalt. Het prachtige artwork is onmiskenbaar van Roger Dean. Hij kreeg slechts één woord mee en dat was “halcyon”. Dean moest denken aan de ijsvogel, omdat deze in het Engels zo genoemd wordt (maar ook wel kingfisher) en schilderde deze vogel in een sprookjesachtige wereld. (met quotes van Maarten Goossensen, Progwereld)
Websites:
http://downesbraide.com/
https://www.facebook.com/downesbraide .

A.O.R.
Giant – I Walk Alone
Van het album “Shifting Time” (Frontiers, 2022)

De broers Dann (zang/gitaar) en David Huff (drums) richtten in 1987 samen met keyboardspeler Alan Pasqua en bassist Mike Brignardello de Amerikaanse rockband Giant op. In 1990 kende het gezelschap succes met de powerballad “I'll See You In My Dreams”. Van Giant verschenen 5 albums waarvan meeste recente in 2022, dit was het eerste studioalbum in 12 jaar van Giant, getiteld “'Shifting Time”. Dann Huff is intussen geen bandlid meer, maar was wel nauw betrokken bij de tot standkoming en speelt leadgitaar op één nummer. Mede daardoor bleef het nieuwe materiaal trouw aan de originele roots die in de klassieke A.O.R. en melodieuze hardrock liggen.
Websites:
https://www.facebook.com/Giant.The.Band/ .

ARCHIEFUITGAVE
Pallas – Refugee
Van “Mike Stobbie – Compendium” (eigen beheer, 2023)

Afgelopen Bandcamp Friday heeft het Schotse Pallas een bijzonder download-only-album uitgebracht. De verkoopopbrengst gaat namelijk naar voormalig Pallas-toetsenist en -medeoprichter Mike Stobbie. Hij was in de beginjaren belangrijk voor de ontwikkeling van de band, maar verliet Pallas net voor “Arrive Alive” werd gemaakt. Hij keerde later wel terug, eind jaren tachtig, vlak voordat de band tijdelijk uiteenging. We kennen Stobbie ook als producer van het eerste Arena-album waarop hij duidelijk zijn stempel drukte en natuurlijk uit de begeleidingsband van Alan Reed. Stobbie heeft onlangs te maken gekregen met een zeer agressieve vorm van necrotiserende fasciitis, ofwel 'vleesetende bacterie', waarbij hij zelfs enige tijd in coma is gehouden. Gelukkig gaat het nu beter met hem, maar een deel van zijn arm moest worden afgezet. Om muziek te kunnen blijven maken, heeft Stobbie nu een bionische arm nodig en dat wordt niet vergoed door het Britse gezondheidszorgstelsel NHS. Daarom schieten zijn oude bandmaten hem nu te hulp met deze release. Het is een uniek document in twee delen. Het eerste deel bevat opnames vanaf 1974 toen de band nog Rainbow heette. Euan Lowson was nog niet de zanger maar Craig Anderson, met wie ook de eerste EP in 1977 is opgenomen. Ook gitarist Naill Matthewson was nog niet van de partij. Toch hoor je op een aantal nummers het nu bekende Pallas-geluid al duidelijk. De gehanteerde stijl werd in die tijd ook wel als progpunk omschreven en als je de compacte nummers beluistert snap je waarom. Het tweede deel bestaat uit de “Sketches”-opnamen van eind jaren 80 en laat een gelikte band horen die de lijn van het commerciëlere “The Wedge” doortrekt. Deze opnamen waren onder de fans al wel bekend en zijn destijds ook als cassette uitgebracht. Gezien de kwaliteit kiezen we voor een nummer uit deze periode: “Refugee”. Komende week volgt er een tweede download-album, met opnamen van nét voordat Stobbie Pallas verliet, maar wel met Euan Lowson.
Websites:
https://pallasofficial.bandcamp.com/album/mike-stobbie-compendium
http://www.pallasofficial.com/
https://www.facebook.com/PALLASOfficial .

NIEUW
Masal – Shoot !
Van “Ahora” (L'Enclume, 2022)

Masal is een Franse groep met een geschiedenis van al 50 jaar. Toch hadden wij er tot voor kort nog niet van gehoord. Centrale man is multi-instrumentalist/componist Jean-Paul Prat, die dit jaar de zeventig jaar hoopt aan te tikken. Hij richtte Masal in 1973 op nadat hij geïnspireerd raakte door Magma, maar was toen al de nodige jaren actief geweest in de muziekwereld. Prat componeerde een soort totaalmuziek met elementen uit jazz, rock en klassiek, die uitgevoerd werd door een breed bezette band met behulp van zowel elektrische als akoestische instrumenten. In feite is dat in al die jaren nooit veranderd, maar er zitten de nodige gaten in de Masal-geschiedenis. Een eerste album verscheen pas in 1982, al was dat officieel onder de naam Jean-Paul Prat. Dat debuut heette dan wel weer Masal. Het november vorig jaar verschenen “Ahora” is het vijfde album onder de Masal-vlag. Tussendoor verschenen nog twee albums onder Prats eigen naam, maar met een overlappende grote bezetting en vergelijkbare muzikale aanpak. “Ahora” laat intrigerende muziek horen die misschien raakvlakken heeft met uitingen uit de R.I.O.-beweging (Rock In Opposition) maar klinkt warmer dan de soms wat al te bedachte muziek uit die stroming. We gebruikten al de aanduiding 'totaalmuziek', die we ook hanteerden bij de muziek van Isildurs Bane ten tijde van “The Voyage (A Trip To Elsewhere)”. Liefhebbers van die band zullen bij Masal ook veel van hun gading vinden, verwachten we. Houtblazers als basklarinet, fagot en sopraansax geven die gloed, in combinatie met razende loopjes op xylofoon, marimba en vibraboon. Maar er klinken ook synthesizers en elektrische gitaren. “Shoot !” is een goed voorbeeld dat diverse facetten voorbij laat komen. De eerste minuten laten een Happy The Man-achtige muzikale carouselbeweging horen, die uitmondt in een meer uptempo passage waar de blazers de volle ruimte krijgen over veel ratelend xylofoonspel, met zelfs een (wees gerust) korte freejazzuitbarsting, voordat een contemplatieve passage met zoemende fretloze bas het einddeel inluidt.
Websites:
https://masal.bandcamp.com/album/ahora
https://www.facebook.com/MASALmusic .

VOORPROEFJE / VAN EIGEN BODEM
Foundation, The - Blind To Reality
Van "Mask (A Fairy Tale Of Real Life)" (eigen beheer, releasedatum: 30 juni 2023)

Begin maart was daar ineens een Facebook-pagina getiteld The Foundation, die aangemaakt bleek door Ron Lammers. Ja de Ron Lammers die dik 30 jaar geleden ons radioprogramma initieerde. Beetje bij beetje werd geopenbaard wat The Foundation inhield en wie eraan meewerken. Het blijkt een muzikaal project waarvoor Lammers zelf grotendeels de muziek heeft geschreven en keyboards speelt, maar waarvoor hij een flink aantal muzikanten om zich heen heeft verzameld. De kern wordt gevormd door drie leden van de Nederlandse progrock/metal band Autumn: gitarist Jens van der Valk, drummer Jan Grijpstra en toetsenist Jan Munnik. Maar we zijn ook verheugd om te zien dat twee leden van de progrockband Cliffhanger bijdragen leveren: gitarist Rinie Huigen en bassist Gijs Koopman. Die twee waren overigens ook te horen op de eerste paar albums van Knight Area en laat nou de voormalige zanger van die band, Mark Smit, tekenen voor alle vocalen. Het album dat op 30 juni a.s. gaat verschijnen is getiteld "Mask (A Fairy Tale Of Real Life)" en is een autobiografisch getint conceptalbum, geënt op het verhaal van Rons leven tot nu toe. Nu zijn er de eerste voorproefjes te beluisteren via Facebook en de Bandcamp-pagina, via welke de CD nu ook al te bestellen is. ...En we moeten zeggen dat we redelijk onder de indruk zijn. Muzikaal ligt het in de lijn van met name het vroegere werk van Knight Area, dus melodieuze, licht pompeuze neoprog – iets dat ons zeker nieuwsgierig maakt naar het gehele album.
Websites:
https://thefoundationproject.bandcamp.com/album/mask-3
https://www.facebook.com/TheFoundationProject .

NIEUW
Les Dunes - Akkordskiftel-Ten
Van "Les Dunes" (Apollon Records/Kapitän Platte, 2023)

Uit voor ons geheel onbekende bands als The Low Frequency In Stereo en Action & Tension & Space ontstond het driemanschap Les Dunes dat eind maart met een titelloos album debuteerde. De Noren halen hun inspiratie uit de zogenaamde slowcore, waarin groepen als Low, Codeine en Explosions In The Sky floreren. Tevens zijn wat betreft de trage opbouw van de acht instrumentale stukken raakvlakken te horen met ingetogen postrockbands of met de gitaarbands die in de eerste golf van de New Wave opdoken. Niet voor niets werd de van Cocteau Twins en het Bella Union-label bekende Simon Raymonde gevraagd een opbouwend commentaar op de filmische muziek te leveren. Gezien genoemde trage opbouw hadden we vanavond het slotnummer "The Build-Up" kunnen draaien, maar diezelfde rustgevende pracht van getokkelde en als een elektrische mandoline klinkende gitaarpartijen gaat ook het zo dadelijk gestarte "Akkordskiftel-Ten" uit.
Websites:
https://lesdunes.bandcamp.com/album/les-dunes
https://www.facebook.com/Lesdunesband/ .

EPISCHE AMBIENTROCK
Hammock - This Is Not Enough (Epilogue)
Van "Mysterium" (Hammock Music, 2017)

Het Amerikaanse duo Hammock maakt sinds 2005 muziek die zich ergens op het snijvlak van ambient, postrock, neoklassiek en shoegazerrock bevindt. We horen ijle gitaarklanken, klassieke strijkers en koorzang, waarbij regelmatig de zorgvuldig opgebouwde spanning in een epische climax à la Sigur Rós uitbarst. Met het achtste studio-album “Mysterium” werd in 2017 begonnen aan een rouwverwerkingstrilogie, naar aanleiding van het overlijden van een jong familielid van Hammock-helft Marc Byrd. Het is muziek die als een balsem voor de ziel werkt, waarbij de slottrack “This Is Not Enough (Epilogue)” zeker liefhebbers van epische postrock zal aanspreken.
Websites:
https://www.hammockmusic.com/
https://shop.hammockmusic.com/album/mysterium .

IN HET NIEUWS / HET DEBUUT
Pineapple Thief, The – Private Paradise
Van het album “Abducted At Birth” (Kscope, 2017), een geremasterde heruitgave van “Abducting The Unicorn” (Cyclops, 1999)

Van The Pineapple Thief verschijnt over twee maanden de eerste in een reeks luxe boxsets waarin de output van de Britse band geremasterd wordt samengebracht. “How Did We Find Our Way - 1999 - 2006” richt zich op de eerste zeven jaar van de uit Vulgar Unicorn voortgekomen groep, van “Abducting The Unicorn” uit 1999 tot “Little Man” in 2006. Deze 8 discs bevattende, als artbook uitgevoerde, luxe set wordt op 23 juni uitgebracht door Kscope. Alle albums zijn geremixt en aangevuld met in totaal 80 minuten zeldzaam bonusmateriaal uit de archieven van frontman Bruce Soord. De totale speelduur van de collectie bedraagt bijna 8,5 uur aan muziek. Soord heeft speciaal voor deze set ook mixen in high resolution stereo, Dolby Atmos en 5.1 DTS-HD surround gemaakt en toegevoegd. Tussen de schijven bevindt zich een boekwerk van 64 pagina's met nooit eerder vertoonde, zeldzame foto's uit het persoonlijke archief van Soord, liner notes en nieuwe interviews. Als begeleiding bij dit nieuws gaan we vanavond terug naar dat begin in 1999. Bruce Soord speelde in die tijd gitaar bij Vulgar Unicorn, dat platen uitbracht bij het kleine Cyclops-label. Soord liet het label een demo van het nummer “Private Paradise” horen, wat ertoe leidde dat hij een compleet album onder de nieuwe naam The Pineapple Thief opnam. Het in een oplage van 1000 stuks uitgebrachte “Abucting The Unicorn” bevat in de titel een verwijzing naar de oude band en deed in eerste instantie niks, totdat het in Nederland positief werd beschreven in iO Pages. 18 jaar later verscheen er al eens een remaster onder de nieuwe titel “Abducted At Birth”. Van die uitgave hoort u nu “Private Paradise”, het allereerste nummer van The Pineapple Thief.
Websites:
https://www.pineapplethief.com/
https://www.facebook.com/thepineapplethief .

LIVE-TIP
Riverside – Friend Or Foe? (single edit)
Van “Id.Entity” (InsideOut / Sony Music, 2023)

Afgelopen zondag stond de Poolse band Riverside nog als headliner op Prognosis, het tweedaagse progfestival in Eindhoven. Een dag later werd bekendgemaakt dat de Poolse progband ook op het Midsummer Prog Festival de headliner zal zijn, om precies te zijn op 24 juni. Andere optredende groepen die zaterdag zijn Airbag, Von Hertzen Brothers, The Deer Hunter, Kingcrow en The Windmill. Een dag eerder, dus vrijdag 23 juni, spelen Haken, Frost*, Meer en Cobra The Impaler. Van Riverside verscheen eerder dit jaar het album “Id.Entity” in verschillende formaten, waaronder in een Deluxe Artbook Edition op LP-formaat, met daarbij een Blu-ray met 5.1-mix én Dolby Atmos-mix. Van de bonusdisc uit die set hoort u de single edit van “Friend Or Foe?”.
Websites:
https://riversideband.pl/en/
https://www.facebook.com/Riversidepl .

ALBUM VAN DE MAAND
Legacy Pilots – True Spirit
Van “Helix” (eigen beheer, 2023)

We hebben al regelmatig de loftrompet gestoken over de albums die de uit Hamburg afkomstige Frank Us onder de naam Legacy Pilots uitbrengt, maar we hebben er nog nooit één tot Album van de Maand uitgeroepen. Daar brengen we nu verandering in! Legacy Pilots begon ooit als een eenmalig project maar dat liep een béétje anders, want in slechts vijf jaar zijn er al vier albums verschenen. De recentste, “Helix”, zag het licht op 31 maart. Het blijkt dat aan het recept voor “Helix” ten opzichte van de voorgangers niet veel veranderd is: nog steeds maakt Us gebruik van bevriende muzikanten waarbij de drumpartijen wederom zijn verdeeld tussen de van Styx bekende Todd Sucherman en de van onder meer Steven Wilson en The Aristocrats bekende Marco Minnemann. De meeste baspartijen zijn door Lars Slowak ingespeeld. Ook Marillion-bassist Pete Trewavas is er weer bij, net als diens bandgenoot gitarist Steve Rothery, die op één nummer is te horen. De zangpartijen op “Helix” worden wederom voornamelijk verdeeld tussen Jake Livgren (ja, inderdaad: zoon van Kerry) en John Mitchell (Lonely Robot, Arena, etc.), hoewel ook Us en Slowak ieder een nummer zingen en Finally George (Georg Hahn) hier en daar achtergrondvocalen verzorgde. Waar het album breekt met de voorgangers is dat er nu twee stukken van epische lengte opgenomen zijn, waarbij de “re-sponse”-suite zelfs over de 17 minuten klokt en het drieluik “Exploring My DNA” de veertienminutengrens overschrijdt. Die laatste, instrumentale, compositie is een ode aan de prog van weleer en net als op de voorgangers zijn er vette knipogen naar klassieke symfonische rockbands als ELP, Kansas en Yes. Vanavond echter de opener van het abum, “True Spirit” met John Mitchell op zang.
Websites:
https://www.legacypilots.com/
https://legacypilots.bandcamp.com/album/helix
https://www.facebook.com/FrankUsFlightCaptain .

NIEUW (compilatie)
Orchestral Manœuvres In The Dark - Sealand
Oorspronkelijk van "Architecture & Morality" (Dindisc/Epic, 1981 / Virgin/EMI, 2007), deze versie van "Intrigue - Steven Wilson Presents: Progressive Sounds In UK Alternative Music 1979-89" (Edsel/Demon Records, 2023)

Steven Wilson behoeft in Xymphonia geen introductie meer. Toch was het enigszins verrassend dat er van deze muzikant, producer, componist en remasterspecialist onlangs een compilatie verscheen van nummers die niet van hem afkomstig zijn. De 4-CD (of 7-LP)-boxset "Intrigue - Steven Wilson Presents: Progressive Sounds In UK Alternative Music 1979-89" is namelijk samengesteld uit songs van bands die tijdens de in de titel genoemde periode muziek produceerden in een genre dat destijds als new wave werd gelabeld, maar tegenwoordig meestal als postpunk door het leven gaat. Wilson heeft zich met name gericht op muzikanten die de vrijheid die de punk met zich meebracht inzette om diverse muziekstijlen die vóór 1977 in zwang waren in een nieuw, alternatief jasje te steken. Denk hierbij aan een band als Magazine, die de artrock van Roxy Music een artistieke draai gaf, of Ultravox en Orchestral Manœuvres In The Dark, die de vooral in Duitsland populaire elektronische synthesizermuziek omzette in melodieuze synthesizerpop. Ook progressieve rockbands als Twelfth Night en Cardiacs durfden de door de punks gehate muziekstroming nieuw leven in te blazen met eigenwijze invalshoeken. Maar liefst 58 stukken heeft Wilson geselecteerd en daarbij heeft hij zeker niet alleen bekende hitsingles gekozen. Sterker nog: hij is geregeld juist voor lange albumtracks gegaan. Voor wie deze periode bewust heeft meegemaakt is "Intrugue" een afwisselende nostalgische trip, voor anderen is het een interessante blik op een bijzonder vruchtbare tijd in de moderne muziekgeschiedenis. Van deze box hebben we "Sealand" van Orchestral Manœuvres In The Dark uitgekozen, een nummer van de LP "Architecture & Morality", waarop ook de hits "Souvenir" en "Joan Of Arc (Maid Of Orleans)" prijken. Overigens verscheen van OMD onlangs de 40th Anniversary Edition van "Dazzle Ships".
Websites:
https://stevenwilsonhq.com/sw/intrigue-progressive-sounds-in-uk-alternative-music-1979-89/
https://www.facebook.com/StevenWilsonHQ/
https://t.me/stevenwilsonofficial
https://omd.uk.com/
https://www.facebook.com/omdofficial/ .

JAZZROCK
Jing Chi (Vinnie Colaiuta/Robben Ford/Jimmy Haslip) - Showtime
Van "Supremo" (Tone Center/Inakustik, 2017)

Begin deze eeuw verscheen er op de labels Tone Center en Mascot Records een aantal albums onder de gezamenlijke namen van de deelnemende jazzrockmusici. Op de volgende albums bleek de titel van het debuut dan opeens de groepsnaam te zijn. Jing Chi, met daarin Vinnie Colaiuta, Robben Ford en Jimmy Haslip was een van die bands. Het drietal bracht drie albums uit, waaronder een live-plaat en van die CD's hebben we geregeld nummers gedraaid. Blijkbaar hebben we echter over het hoofd gezien dat er in 2017 zowaar een derde studioalbum is uitgekomen van dit trio, getiteld “Supremo”. Daarop valt wederom te genieten van smeuïge jazzrock/fusion, waarin naast de gelikte drum-, gitaar- en baspartijen ook gastmuzikanten op blazers het groepsgeluid bepalen. Daarnaast verzorgen Ford en Haslip ook aanvullende keyboardarrangementen en mag gitarist Vince Gill in "Vegas" een solo spelen. Kortom, leuk om weer eens van deze jazzrockgiganten te horen. We hebben gekozen voor het nummer "Show Time", vooral vanwege de subliem in elkaar overlopende ritmewisselingen.
Websites:
https://www.allmusic.com/artist/jing-chi-mn0000135687
https://www.vinniecolaiuta.com/
https://www.facebook.com/vinniecolaiutaofficial
https://www.robbenford.com/
https://www.facebook.com/RobbenFordOfficial
https://jimmyhaslipbass.com/ .

Astra – The Rising Of The Black Sun
Van “The Weirding” (Rise Above, 2009)

De Amerikaanse band Astra debuteerde in 2009 met “The Weirding” op het label Rise Above, dat gerund wordt door Lee Dorrian van de Britse doommetalband Cathedral. De hoes doet gelijk aan Roger Dean en Rodney Matthews denken, wat uiteraard bepaalde verwachtingen oproept en die werden bij beluistering volledig waargemaakt. Net als die van het Britse Diagonal klinkt deze muziek als of het ergens in een vage studio in de jaren '70 is opgenomen. Muzikaal moet je denken aan vroege Black Sabbath die een paar Mellotrons hebben overgenomen van King Crimson en daar nog een paar Moog-synthesizers aan toevoegen. Origineel? Nee. Lekker? JAAAAA. Na een tweede album in 2012 hield de band ermee op, maar sinds afgelopen jaar is er een doorstart onder de naam Birth.
Websites:
http://www.progarchives.com/album.asp?id=23205
https://www.facebook.com/Birth.prog/ .

VAN EIGEN BODEM (eigen provincie zelfs)
Black Fall, The - Far From Home
Van het album "Clear Perception" (eigen beheer, 2019)

Dik zes jaar geleden draaiden we al eens muziek van The Black Fall, actief sinds 2013. Eind 2016 had deze Enschedese band namelijk in eigen beheer het debuutalbum “The Time Traveller” uitgebracht. The Black Fall noemt zelf als invloeden o.a. Porcupine Tree, Tool, Riverside, Opeth, Meshuggah en The Pineapple Thief en muzikaal bleek “The Time Traveller” moderne stevige progressieve rock te bieden met soms een emo/hardcore-randje of een fikse metalscheut. Wat we grandioos gemist hebben, is dat de groep rond frontman Stefan Herbers drie jaar later een vervolg uitbracht middels “Clear Perception”. Dit uiterst professioneel klinkende werkstuk blijkt gemixt door niemand minder dan Bruce Soord van het aangehaalde The Pineapple Thief. Voor de mastering heeft men Steve Kitch weten te regelen, die ook dat werk deed voor Tim Bowness, Anathema en wederom The Pineapple Thief, maar ook voor het Limburgse Lesoir. Emotrekjes horen we op “Clear Perception” niet meer. Wel nog steeds veel spel met dynamiek. Ondanks minimaal gebruik van keyboards en regelmatig stevige gitaaruitbarstingen is de muziek duidelijk progressief georiënteerd. “Healing Me” is met zijn akoestische gitaren nogal afwijkend en sluit muzikaal nog het meest aan bij “Led Zeppelin III”. Koningsstuk is het de kwartierlange slotcompositie die door de luisteraar door vele fases leidt, van heel kleingehouden en zacht, tot flinke geluidsmuren. Het tien minuten lange “Far From Home” doet daar weinig voor onder.
Websites:
https://www.allmusic.com/artist/jing-chi-mn0000135687
http://www.theblackfall.nl/
https://www.facebook.com/theblackfallprog
https://theblackfallprog.bandcamp.com/
https://soundcloud.com/theblackfallprog .

PREHISTORIE
Justine - Unknown Journey
Van "Justine" (UNI Records, 1970 / Sunbeam Records, 2008)

Het Brits-Amerikaanse Justine valt in de categorie bands die het zo rond eind jaren 60 geprobeerd hebben maar nooit een echt groot publiek hebben weten te bereiken. Justine werd geformeerd door de gitaristen Keith Trowsdale en John McBurnie (die we later nog zouden tegen komen bij de band Jackson Heights, die ontstond nadat The Nice uit elkaar viel door het vertrek van Keith Emerson). In eerste instantie werd er zonnige folkrock gemaakt, in typerende stijl voor die jaren. Met het aantrekken van maar liefst 3 jonge Amerikaanse vocalisten ontstond er echter een sound die ons wel wat doet denken aan Fairport Convention, Jefferson Airplane en The Mamas & The Papas. In 1970 verscheen van die bezetting een album dat was opgenomen onder leiding van producer Hugh Murphy (die in de loop van de jaren 70 veel succes zou verkrijgen met zijn werk voor met name Gerry Rafferty). De band zat het echter niet mee omdat gelijk na de opnamen zangeres Laurie Styvers weer terugkeerde naar de Verenigde Staten en het label eigenlijk niet goed wist wat het qua promotie met Justine aanmoest. Zoals met zoveel albums raakte het in de vergetelheid totdat het door fanatieke muziekliefhebbers werd herontdekt en nu als een pareltje van de vroege progressieve rockbeweging word gezien. Het slotstuk van het album is het iets meer dan 7 minuten durende “Unknown Journey”, met psychedelische fuzzgitaar als hoofdingredient, gelardeerd met meerstemmige vocalen in het slot.
Websites:
https://www.allmusic.com/album/justine-mw0000473518 .

NIEUW
Isobar – The Trouble With Buttons
– Are You Now Or Have You Ever Been?
Van “Isobar III” (eigen beheer, 2023)

In januari verscheen met “Isobar III” een opvolger van ons Album van de Maand februari 2022 dat, u raadt het nooit, “Isobar II” getiteld was. De Amerikaanse band houdt het tempo er dus goed in. Overigens is het bas/gitaar/keyboard-trio dat de kernbezetting vormt dan wel uit de VS afkomstig, maar al drie albums lang werken de drie met één en dezelfde Zweedse drummer: Mattias Olsson van Änglagård! Hij staat dan ook gewoon als vierde bandlid op recente foto's. Net als op de voorganger zijn er enkele gastspots voor een trompettist (Evan Weiss) en saxofonist (Ben Bohorquez), met nu als extra ook in twee nummers een violiste (Joanne Wu). De volledig instrumentale muziek doet enigszins denken aan Happy The Man en Camel ten tijde van “Moonmadness”. Vooral Marc Spooners afwisselende keyboardgebruik (o.a. diverse synths, elektrische piano, Mellotron) geeft telkens een andere gloed aan de composities. Olssons gebruik van diverse slagwerkinstrumenten en natuurlijk de hier en daar opduikende blazers en viool zorgen voor extra frivole injecties. Ook de afwisseling tussen meer gedragen, meanderende stukken en energieke uptempo passages zorgen ervoor dat het album van begin tot eind boeiend blijft – in beide gevallen bieden de melodieuze baslijnen van Jim Anderson een steady leidraad. Wij hebben dus een totaal andere beleving dan de recensent in iO Pages-nummer 184. Enige punt dat we onderschrijven is dat gitarist Malcolm Smith een wat weinig gevarieerde gitaarsound heeft, maar in het totale kleurenspectrum dat “Isobar III” biedt is dat nauwelijks een kritiekpunt. We gaan luisteren naar “The Trouble With Buttons” met beide blazers en de albumopener “Are You Now Or Have You Ever Been?” met een vioolsolo.
Websites:
https://isobarmusic.com/
https://isobarprog.bandcamp.com/album/isobar-iii
https://www.facebook.com/isobarmusic/ .

NIEUW
Free Human Zoo - Les Vasques D'Eau Turquoise
- Premiers Craquements
Van "The Mysterious Island" (eigen beheer/Odusseia, 2023)

"No Wind Tonight...", de tweede CD van het Franse gezelschap Free Human Zoo, bevat ambitieuze muziek, te vergelijken met die van onder meer Isildurs Bane en Ghost Rhythms. Opmerkelijk dus dat bandleider/drummer Gilles Le Rest voor opvolger "The Mysterious Island" toetsenman Camille Petit van laatstgenoemde band (en van The Lady With) in de nieuwe bezetting heeft begroet. Le Rest staat bekend om zijn liefde voor het werk van Magma. Hij vond Stella Vander, de 'grande dame' van die invloedrijke Zeuhlformatie, bereid enkele stukken op "The Mysterious Island" van haar karakteristieke zang te voorzien. Zoals de titel al doet vermoeden, betreft dit een ruim uur durende avontuurlijke tocht gebaseerd op de fantastische literatuur van Jules Verne. De in het Frans gezongen teksten zijn daarnaast een eerbetoon aan de filosofische romans van Michel Tournier. Tenslotte is de gelijknamige zesdelige televisieserie uit 1973 essentieel, vooral omdat zes van de veertien episodes bewerkingen zijn van de composities die Gianni Ferrio daarvoor schreef. Genoeg bouwstenen derhalve voor een moderne progressieve (jazz)rocksymfonie, waarin terugkerende thema’s en repetitieve pianomotieven het stevige anker vormen. Het meeslepende relaas wordt in de vocale stukken verwoord door diverse zangers en vertellers, waarbij uitbundige koorpartijen en kunstzinnige stemacrobatiek ongetwijfeld bedoeld zijn als knipoog naar Magma. Gitarist Alexis Delva fabriceert enkele fraai slepende gitaarmelodieën, maar zet zijn instrument in tracks als "Premiers Craquements" ook net zo makkelijk in een jazzrockende shredmodus. Eenzelfde veelzijdigheid vertoont Matthieu Metzger op zijn alt- en sopraansaxofoon: van speels in "L’Essentielle Ascension" tot furieus in "Ton Nom Est Personne". Voorts dragen gestreken en geplukte contrabas, fretloze bas, fluit, trombone en een uitgebreid percussiearsenaal bij aan de rijke arrangementen. Van deze spectaculaire muzikale reis draaien we het genoemde "Premiers Craquements" voorafgegaan door "Les Vasques D'Eau Turquoise".
Websites:
https://www.freehumanzoo.com/accueil?lang=en
https://www.facebook.com/FreeHumanZoo .

NIEUW
Klone – Blink Of An Eye
– Bystander
Van "Meanwhile" (Kscope, 2023)

Klone is een progressieve metalband, die oorspronkelijk afkomstig is uit de Franse stad Poitiers. De in 1995 opgerichte groep heette aanvankelijk Sowat; pas in 1999 vond de hernoeming naar Klone plaats, waarna in 2003 het album "Duplicate" volgde. Dat debuut liet echter nog doommetal horen en zoals wel meer bands uit de hardere genres is de stijl in ruim 12 jaar tijd richting progrock verschoven. Het in 2015 verschenen “Here Comes The Sun” liet dit nieuwe Klone-geluid voor het eerst horen. Vorig jaar tourde de band nog door de Verenigde Staten en mocht mee met Cruise To The Edge. Ook werd het Valkenburgse Midsummer Prog Festival aangedaan. Afgelopen februari verscheen “Meanwhile”, het negende album van Klone. We kunnen niet zeggen dat er een minder nummer op te horen is, wel is het zo dat de muziek op “Meanwhile” wel heel veel lijkt op die van voorganger “Le Grand Voyage” uit 2019. Yann Ligner is een goede zanger, toetsenist Matthieu Metzger heeft een dienende rol, de twee gitaristen zorgen vooral voor de donkere riffs. Op het gebied van variëteit en diepgang schiet Klone wat ons betreft wat tekort.
Websites:
http://klonosphere.com/klone/
https://kscopemusic.bandcamp.com/album/meanwhile
https://www.facebook.com/kloneband.

NIEUW
Karfagen - Mysterious Forest (Part 1) – World In A Grain Of Sand
van het album “Passage To The Forest Of Mysterious & Birds” (Caerllysi Music, 2023)

Op zaterdag 8 april, ruim een week geleden, trad Antony Kalugin uit Oekraïne op in Poppodium Boerderij in Zoetermeer. De ervaren musicus en zanger en zijn begeleidingsgroep vormden één van de vijf optredende bands tijdens de tweede dag van het ProgDreams Festival. Een deel van de Xymphonia-redactie was daar bij aanwezig. Kalugin brengt zijn muziek uit met de bands Karfagen, Sunchild en Hoggwash en produceert daarnaast ook soloplaten. Het optreden liet een sterke mix van prog met vleugjes meezingbare pop en jazz horen. Zo is Kalugin een uitstekende toetsenist. In het eerste gedeelte van het optreden lag de nadruk op muziek van Sunchild: liedjes in neoprogressieve rockstijl waarbij de zang een grote rol speelt, waarbij Kalugin vocaal werd ondersteund door twee zangeressen. Daarna volgde vooral muziek van Karfagen die hoofdzakelijk instrumentaal is en die ons meer aan het hart ligt. Bij de studioversies van deze nummers wordt er naast Kalugins keyboards en rockinstrumenten als elektrische gitaar ook gebruik gemaakt van klassieke en 'etnische' instrumenten, zoals hobo, fagot, accordeon, viool, cello, fluit en saxofoon. We hebben het meest recente album van Karfagen mee naar huis genomen. Dit “Passage To The Forest Of Mysterious” verscheen eerder dit jaar en wordt op CD gecombineerd met het album “Birds”, in feite een zesdelige suite. Van “Passage To The Forest Of Mysterious” vallen vooral de lange nummers (van 14 en 19 minuten lang) bij ons in goede aarde. We horen muzikale raakvlakken met Spock's Beard maar vooral met The Flower Kings. Dit geldt ook voor het ruim 14 minuten durende nummer “Mysterious Forest (Part 1) – World In A Grain Of Sand”.
Websites:
http://www.antonykalugin.net/
https://antonykalugin.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/kfg.music .

VOORPROEFJE / MELODIEUZE ROCK
Winger - It All Comes Back Around
Van "Seven" (Frontiers, 5 mei 2023)

Op 5 mei verschijnt het zevende studio-album van Winger, simpelweg getiteld "Seven". De Amerikaanse melodieuze hardrockband werd eind jaren 80 een beetje gemakkelijk in de categorie hairmetal gedrukt maar zanger/bassist Kip Winger was duidelijk tot meer in staat dan rechttoe rechtaan partyrockers schrijven. Dat werd eens te meer duidelijk toen hij vanaf 1996 een aantal solo-albums uitbracht, die een meer progressieve singer-songwriterkant van hem lieten horen. De bánd Winger was in 1994 al uit elkaar gegaan, maar ging in 2002 weer op tournee. Vier jaar later verscheen er ook weer een studio-album. De drie albums van na de heroprichting, alle uitgebracht via het Italiaanse Frontiers Records, laten horen dat krachtige melodieuze hardrock niet belegen hoeft te klinken. Vorige week werd een tweede voorproefje uitgebracht van het komende album in de vorm van het ruim 7 minuten durende “It All Comes Back Around”, dat goed laten horen waar Winger anno 2023 voor staat, met in het slotdeel mooie solo's van de gitaristen Reb Beach en John Roth.
Websites:
https://www.wingertheband.com/
https://www.facebook.com/WingerTheBand
Dit nummer op YouTube: .

ALBUM VAN DE MAAND
Legacy Pilots – Exploring My DNA: First Impression
– Exploring My DNA: Second Impression
– Exploring My DNA: Third Impression
Van “Helix” (eigen beheer, 2023)

We hebben al regelmatig de loftrompet gestoken over de albums die de uit Hamburg afkomstige Frank Us onder de naam Legacy Pilots uitbrengt, maar we hebben er nog nooit één tot Album van de Maand uitgeroepen. Daar brengen we nu verandering in! Legacy Pilots begon ooit als ee eenmalig project maar dat liep een béétje anders, want in slechts vijf jaar zijn er al vier albums verschenen. De recentste, “Helix”, zag het licht op 31 maart. Het blijkt dat aan het recept voor “Helix” ten opzichte van de voorgangers niet veel veranderd is: nog steeds maakt Us gebruik van bevriende muzikanten waarbij de drumpartijen wederom zijn verdeeld tussen de van Styx bekende Todd Sucherman en de van onder meer Steven Wilson en The Aristocrats bekende Marco Minnemann. De meeste baspartijen zijn door Lars Slowak ingespeeld. Ook Marillion-bassist Pete Trewavas is er weer bij, net als diens bandgenoot gitarist Steve Rothery, die op één nummer is te horen. De zangpartijen op “Helix” worden wederom voornamelijk verdeeld tussen Jake Livgren (ja, inderdaad: zoon van Kerry) en John Mitchell (Lonely Robot, Arena, etc.), hoewel ook Us en Slowak ieder een nummer zingen en Finally George (Georg Hahn) hier en daar achtergrondvocalen verzorgde. Waar het album breekt met de voorgangers is dat er nu twee stukken van epische lengte opgenomen zijn, waarbij de “re-sponse”-suite zelfs over de 17 minuten klokt en het drieluik “Exploring My DNA” de veertienminutengrens overschrijdt. Die laatste, instrumentale, driedelige compositie is een ode aan de prog van weleer en net als op de voorgangers zijn er vette knipogen naar klassieke symfonische rockbands als ELP, Kansas en Yes te horen. Dit is ook het stuk waar we vanavond naar gaan luisteren.
Websites:
https://www.legacypilots.com/
https://legacypilots.bandcamp.com/album/helix
https://www.facebook.com/FrankUsFlightCaptain .

NIEUW / PROGRESSIEVE SINGER-SONGWRITER
Yano, Jonah – Leslianne
– Always
Van “Portrait Of A Dog” (Innovative Leisure, 2023)

We hebben altijd een zwak gehad voor progressief ingestelde singer-songwriters, die meer doen dan hun zieleroerselen begeleiden over steeds weer een variatie van dezelfde handvol akkoorden. Er zijn er ook die het zichzelf bepaald niet makkelijk maken en de samenwerking zoeken met mensen uit de progressieve rock- of jazzwereld. In die laatste categorie zijn bijv. Van Morrison (“Astral Weeks”), Bruce Cockburn (“The Charity Of Night”), Joni Mitchell (vele albums) en Nicolai Dunger (“Soul Rush”) - om maar een paar aansprekende voorbeelden te noemen – tot grote hoogten gestegen. De Canadees (met Japanse roots) Jonah Yano vroeg de hippe landgenoten van BADBADNOTGOOD om met hem zijn tweede album te maken. Dit “Portrait Of A Dog” zal ongetwijfeld de liefhebbers van Nicolai Dunger aanspreken. Niet alleen door eenzelfde betoverende hoge zangstem, maar zeker ook door die heerlijk meanderende jazzy invulling van de arrangementen: een swingende ritmiek, warme pianoloopjes en -akkoorden, hier en daar een lekker eigenzinnige gitaarsolo... Yano covert, of dienen we te zeggen adapteert, trouwens een song van een ándere zeer bijzondere singer-songwriter: “Glow Worms” van Vashti Bunyan. Wij kiezen vanavond voor de twee openingsnummers van “Portrait Of A Dog”: “Leslianne” en “Always” (met pianosolo van Felix Fox-Pappas).
Websites:
https://jonahyano.bandcamp.com/album/portrait-of-a-dog.

IN MEMORIAM
Sakamoto, Ryuichi - Heartbeat (Tainai Kaiki II)
Van "Heartbeat" (Virgin, 1991) alsmede David Sylvian - "A Victim Of Stars 1982-2012”
Yellow Magic Orchestra - Epilogue
Van "Technodelic" (Alfa, 1981 / Epic, 2003)

Op 28 maart jl. overleed de Japanse componist en toetsenist Ryuichi Sakamoto, iets meer dan twee maanden nadat zijn collega bij Yellow Magic Orchestra, Yukuhiro Takahashi stierf. YMO werd door dit duo en Haruomi Hosono in 1978 in eerste instantie opgericht om de elektronische muziek van Kraftwerk in een modern jasje te steken. Sakamoto maakte toen echter ook al soloalbums en werkte samen met onder anderen David Sylvian van Japan. In 1983 maakte hij zijn eerste soundtrack en wel voor de film "Merry Christmas, Mr. Lawrence", waarin hij overigens naast David Bowie ook de hoofdrol vervulde. Latere scores die hij schreef waren onder meer "The Last Emperor", "The Sheltering Sky" en "The Revenant", terwijl hij begin dit jaar nog zijn soloplaat "12" uitbracht. Bij Sakamoto was enkele jaren geleden al keelkanker geconstateerd en het traject dat hij destijds inging is indrukwekkend te zien op de DVD "Coda", waarin tevens muziek verwerkt is van zijn vorige plaat "Async". Ter nagedachtenis aan deze opmerkelijke kunstenaar draaien we eerst het titelnummer van zijn soloplaat "Heartbeat" uit 1991, gezongen door David Sylvian, gevolgd door "Epilogue" van het uit 1981 stammende Yellow Magic Orchestra-album "Technodelic".
Websites:
http://www.sitesakamoto.com/
https://www.facebook.com/ryuichisakamoto .

IN MEMORIAM: Ian Bairnson
Parsons, Alan - Brother Up In Heaven
- Cloudbreak
Van "On Air" (CNR Music, 1996)

Op vrijdag 7 april jl. is de Britse gitarist en songschrijver Ian Bairnson op 69-jarige leeftijd overleden. Bairnson was een veelgevraagd sessiemuzikant, die zijn carrière echter begon in Pilot. Alan Parsons trad op als producer van het werk van deze Schotse band, die vervolgens gevraagd werd om mee te werken aan het eerste Alan Parsons Project-album "Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe". Vanaf dat moment was Bairnson te horen op elk Alan Parsons Project-album, alsmede de daaropvolgende eerste drie albums die zonder Eric Woolfson onder de naam Alan Parsons verschenen. Maar eind jaren zeventig was hij bijvoorbeeld ook te horen op de eerste albums van Kate Bush, met als opvallendste moment de gitaarsolo aan het slot van diens debuutsingle “Wuthering Heights”. Maar Bairnson was meer dan alleen een gitarist, want hij verzorgde ook achtergrondvocalen, was producer en songschrijver. Zo staan er twee van zijn songs op het enige album van Keats uit 1984. Dat was een door Alan Parsons geproduceerd album, gemaakt door Alan Parsons Project-musici aangevuld met voormalig Camel-toetsenist Peter Bardens. Ook zijn bijvoorbeeld de songs op Parsons' tweede solo-album “On Air” (1996) allemaal (mede-)geschreven door Ian Bairnson. Als klein eerbetoon aan Bairnson laten we vanavond 2 nummers horen van dat album. Eerst de door Bairnson geschreven ballade “Brother Up In Heaven”, gevolg door de instrumental “Cloudbreak”, waarin een hoofdrol is weggelegd voor Bairnsons prachtige gitaarspel.
Websites:
https://alanparsons.com/
https://www.facebook.com/alanparsons
https://www.the-alan-parsons-project.com/
https://www.facebook.com/TheAlanParsonsProject.

THIJS VAN LEER 75
Pedal Point – Credo: (Et In Unum III, Et Incarnatus Est)
– Credo: (Crucifixus) IV
Van “Dona Nobis Pacem” (CBS, 1981 / 1990)

Op 31 maart werd Thijs van Leer 75 jaar en geëerd met o.a. een uitgebreid artikel in De Volkskrant. De Xymphonia-luisteraar kent 'm natuurlijk van Focus, velen zullen daarnaast uit de tijd van de zitkuilen tevens de “Introspection”-albums herinneren waarvan er honderdduizenden verkocht werden. Maar hij begeleidde ook Ramses Shaffy en zette de internationaal bezette band Pedal Point op, onder veel meer. En Mike Boddé onthulde laatst in het TV-programma Podium Klassiek dat hij toegang had gekregen tot het privé-muziekarchief, alwaar hij een karrevracht aan nooit gebruikte partituren aantrof. Boddé speelde zelf een fraai werk, met de hoop dat met de rest ooit nog wat aangevangen werd. In het genoemde Volkskrant-artikel gaf Van Leer aan dat het 'm speet dat hij nooit de 'guts' had gehad een grootschalig klassiek werk te componeren. Hij heeft al jaren het plan een treurmis te schrijven. Een mis heeft hij desondanks wel afgeleverd, want zo kun je “Dona Nobis Pacem”, het enige album van het voornoemde Pedal Point wel noemen, met z'n Kyrie, Credo en Sanctus. En wat is er nu passender op deze Paaszondag dan juist dit prachtig geproduceerde album erbij te pakken? U hoort de zang van de Chileense bassist Tato Gomez vermengd met de Vocoder van Van Leer zelf in “(Et In Unum III, Et Incarnatus Est)”, uitlopend in “(Crucifixus) IV”. De Romeinse cijfers geven aan dat het hier deel III en IV van het Credo betreft. En Van Leer? Die tourt gewoon rustig door met Focus, net terug uit Polen en volgende week beginnende aan een fikse tournee door Groot-Brittannië, waar de band een nog legendarischer status heeft dan in Nederland. Een nieuw album, “Focus 12”, staat in de steigers.
Websites:
https://focustheband.co.uk/
https://www.facebook.com/focustheband50
https://nl.wikipedia.org/wiki/Thijs_van_Leer.
(met rechtsonder een link naar het interview dat AAFM's Albert Hendriksen deed met Thijs tijdens het Hobnob Festival 2018)

NIEUW
Who – Ball And Chain (live with orchestra)
– Imagine A Man (live with orchestra)
Van “The Who With Orchestra At Wembley” (Polydor / UMC, 2023)

In 2019 verscheen er zowaar een vers album van The Who, simpelweg getiteld...: “The Who”. Ook werd er weer getourd door het overgebleven duo Roger Daltrey en Pete Townshend, begeleid door een vaste club tourmuzikanten waaronder Pete's broer Simon op gitaar en Ringo Starrs zoon Zakk Starkey op drums. Deze zogenaamde “Moving On!”-tour week echter af van eerdere vanwege het mee op tournee nemen van The Isobel Griffiths Orchestra. Ongeveer twee derde van de set was met orkest, waaronder een blok van 7 nummers van wellicht het progressiefste Who-album “Quadrophenia”. De ene keer benadrukken de arrangementen de pompeuze kant van een nummer als “Pinball Wizard” van “Tommy”, of de toen recente single “Ball And Chain” van het nieuwe album. Het orkestarrangement voor dat laatste nummer, met veel ruimte voor 'sweeping sounds' van lage blazers, heeft wel wat van de sfeer die Michael Kamen met zijn arrangementen aan “S&M” van Metallica gaf. Op andere momenten worden ingetogen nummers fraai herfstig ingekleurd. Dat laatste is het geval in het subtiele “Imagine A Man”, afkomstig van een wat ons betreft grotendeels oninteressante “The Who By Numbers” (1975). Om niet altijd bij het klassieke drietal “Tommy”, “Who's Next” en “Quadrophenia” uit te komen, leek ons dit een goede keus voor vanavond. Het dubbelalbum is ook verkrijgbaar met daarbij een Blu-ray die een 5.1-mix bevat (let wel: zonder beelden van het concert in kwestie).
Websites:
https://www.thewho.com/
https://www.facebook.com/thewho.

NIEUW
Neft, Bob - Earth Whispers
– Monuments of Tibata
Van “On The Edge Of Discovery” (Earthcat Records, 2023)

Bob Neft kennen we van de progband The Anagram Principle die hij samen met Ted Arnold oprichtte en waar we een aantal jaar geleden muziek van hebben gedraaid. Multi-instrumentalist Neft heeft echter sinds die tijd alweer een aantal albums gemaakt. Zijn recente werkstuk “On The Edge Of Discovery” lag recent bij ons op de deurmat en op de acht composities doet Neft alles zelf, behalve een deel van de vocalen die door een niet met naam genoemde gastzangeres werden verzorgd. Het nog geen half uur durende album laat een scala aan invloeden weerklinken: waaronder natuurlijk de voor de hand liggende bands en artiesten, maar Neft haalt ook bijvoorbeeld Snarky Puppy en Ozric Tentacles aan. Voor het grootste deel leunt de muziek op sfeervol en spacy toetsenwerk over een vaak wat lome drumbeat. Het is zeker geen puur progalbum maar meer muziek met een ingetogen singer-songwritergehalte, die dan dan ook doet denken aan de laatste werken van bijvoorbeeld David Crosby of Peter Gabriel. ...Maar dat kan ook aan de manier van zingen liggen. De Ozric Tentacles-referentie komt naar voren in bijvoorbeeld “Adrenalin”. We hebben twee korte nummers uitgezocht om u te laten horen.
Websites:
https://bobneft.bandcamp.com/album/on-the-edge-of-discovery
https://www.facebook.com/BobNeft .

MONUMENT
Bainbridge, Dave - Celestial Fire
Van "Celestial Fire" (Open Sky, 2014)

Het in 2014 verschenen "Celestial Fire" was het tweede solo-album van gitarist/toetsenist Dave Bainbridge, waaraan hij bijna 2 jaar had gewerkt. Zijn doel was een puur progrockalbum te maken dat volledig recht moest doen aan de muziek die hem zelf ooit zo sterk beïnvloed had. De Iona-medeoprichter tekende zelf natuurlijk voor alle toetsen- en gitaarpartijen, over een krachtige fundatie, gelegd door bassist Randy George (Neal Morse) en drummer Collin Leijenaar (Neal Morse, Dilemma).j Ook de nodige voormalige Iona-leden leverden bijdragen maar voor de leadvocalen verkoos hij te werken met niemand dan Damian Wilson, afgewisseld met Sally Minnear, met wie we voor het eerst kennismaakten (ze is overigens de dochter van Gentle Giant-toetsenist/zanger Kelly Minnear die u straks ook nog in onze uitzending hoort). Het resultaat werd een album dat aan de ene kant de al uit Bainbridge's Iona-tijd bekende atmosferische stijl in zich heeft, maar waarin de progressieve rocksound een nog veel groter aandeel heeft gekregen, met een intensiteit die vergelijkbaar is met bijv. de muziek van Yes ten tijde van “Going For The One”.
Websites:
https://www.davebainbridgemusic.com/
https://www.facebook.com/DaveBainbridgeMusic .

OBSCUUR
Terra Nova – Ringtail
Van “Terra Nova” (BB Records, 1980)

Toen in de tweede helft van de jaren zeventig de succesvolle bezetting van Manfred Mann's Earth Band uiteenviel, besloten drummer Chris Slade en bassist Colin Pattenden een nieuwe formatie op te richten. Het was eerst de bedoeling om als Earth Band verder te gaan, maar dat hield het voormalige label tegen. Mann ging gewoon door met nieuwe muzikanten onder de oude bandnaam en dat had een wel heel verwarrende situatie gecreëerd. Daarom besloot men onder de naam Terra Nova (New Earth) verder te gaan. Naast Slade en Pattenden vonden we gelauwerd sessiegitarist Chris West, onder andere bekend omdat hij met Stomu Yamashta gespeeld had ten tijde van “Go”. Toetsenist werd Roy Shipston en als zanger werd Pete Cox aangetrokken. De band mag als voor programma mee op tour met Scorpions door Europa en speelt naast eigen werk ook een aantal MMEB-nummers. Na de tour debuteert Terra Nova met een naar de groep genoemd album op een klein en onbekend Zwitsers label, BB Records. De muziek lag zeker in het verlengde van de Manfred Mann’s Earth Band. Wegens het uitblijven van succes besloot Shipton de band te verlaten. Hij werd nog wel vervangen door Dave Fishel, maar al snel werd Terra Nova ontbonden. Slade dook vervolgens op in veel bands, waaronder The Firm, AC/DC en Asia. Cox richtte het zeer succesvolle Go West op en is later zelfs nog een tijdje zanger van een late bezetting van Manfred Mann's Earth Band. Helaas is het album “Terra Nova” nog niet op CD verschenen. We gaan luisteren naar het lange “Ringtail”.
Websites:
https://www.discogs.com/release/1182540-Terra-Nova-Terra-Nova
http://progressreview.blogspot.com/2018/01/terra-nova-1980-by-request.html .

A.O.R.
Stillwater - Love Thing
Van "Farrington Road" (A&M, 2000) - "Music From The Motion Picture Almost Famous" (DreamWork Records, 2000 / Geffen Records, 2021)

Stillwater was een fictieve band, speciaal samengesteld om een hoofdrol te vervullen in de door Cameron Crowe geregisseerde film "Almost Famous" uit 2000. De film verhaalt van een piepjonge rockjournalist (geïnspireerd op Crowes eigen ervaringen) die per ongeluk wordt meegestuurd op een drie weken durende tour van een op The Allman Brothers, maar muzikaal vooral op Led Zeppelin gemodelleerde rockgroep. Crowe gaf destijds zelfs testpersingen uit van de LP "Farrington Road" die de band uitgebracht zou hebben. Een van die tracks kwam wel terecht op de soundtrack van de film, terwijl de heruitgave van twee jaar geleden daar nog drie tracks aan toevoegde waaronder het vanavond gedraaide "Love Thing" dat Crowe samen schreef met Nancy Wilson. Vorig jaar ging er een toneeluitvoering van het verhaal in première, terwijl de film zelf onlangs opnieuw getoond werd in de theaters. Overigens bestond er tussen 1973 en 1983 ook een echte band Stillwater, gespecialiseerd in southern rock.
Websites:
https://www.imdb.com/title/tt0181875/
https://www.boysetsfire.net/the-rise-and-fall-of-stillwater-an-american-rock-band/
https://www.facebook.com/AlmostFamousTheMovie.

ALBUM VAN DE MAAND
Legacy Pilots – A Sense Of Hope
Van “Helix” (eigen beheer, 2023)

We hebben al regelmatig de loftrompet gestoken over de albums die de uit Hamburg afkomstige Frank Us onder de naam Legacy Pilots uitbrengt, maar we hebben er nog nooit één tot Album van de Maand uitgeroepen. Daar brengen we nu verandering in! Legacy Pilots begon ooit als een eenmalig project maar dat liep een béétje anders, want in slechts vijf jaar zijn er al vier albums verschenen. De recentste, “Helix”, zag het licht op 31 maart. Het blijkt dat aan het recept voor “Helix” ten opzichte van de voorgangers niet veel veranderd is: nog steeds maakt Us gebruik van bevriende muzikanten waarbij de drumpartijen wederom zijn verdeeld tussen de van Styx bekende Todd Sucherman en de van onder meer Steven Wilson en The Aristocrats bekende Marco Minnemann. De meeste baspartijen zijn door Lars Slowak ingespeeld. Ook Marillion-bassist Pete Trewavas is er weer bij, net als diens bandgenoot gitarist Steve Rothery, die op één nummer is te horen. De zangpartijen op “Helix” worden wederom voornamelijk verdeeld tussen Jake Livgren (ja, inderdaad: zoon van Kerry) en John Mitchell (Lonely Robot, Arena, etc.), hoewel ook Us en Slowak ieder een nummer zingen en Finally George (Georg Hahn) hier en daar achtergrondvocalen verzorgde. Waar het album breekt met de voorgangers is dat er nu twee stukken van epische lengte opgenomen zijn, waarbij de “re-sponse”-suite zelfs over de 17 minuten klokt en het drieluik “Exploring My DNA” de veertienminutengrens overschrijdt. Die laatste, instrumentale, compositie is een ode aan de prog van weleer en net als op de voorgangers zijn er vette knipogen naar klassieke symfonische rockbands als ELP, Kansas en Yes. Vanavond “A Sense Of Hope”.
Websites:
https://www.legacypilots.com/
https://legacypilots.bandcamp.com/album/helix
https://www.facebook.com/FrankUsFlightCaptain .

I.M.: RAY SHULMAN
Gentle Giant – Knots
Van “Octopus” (Vertigo, 1972 / Alucard, 2015)
Gentle Giant – His Last Voyage
Van “Free Hand” (Chrysalis, 1975 / Alucard, 2021)

Op 30 maart overleed Ray Shulman. Hij was vooral bekend als de bassist van Gentle Giant, maar zoals voor de meeste leden van die virtuoze band gold, bespeelde hij als het zo uit kwam diverse andere instrumenten, waaronder viool en altviool. Evenals zijn broer, leadvocalist/saxofonist Derek, maakte hij de volledige bestaansperiode, van 1970 tot 1980, deel uit van de groep. De derde Shulman, Phil (eigenlijk de eerste, want een stuk ouder dan zijn broers), was in 1973 al vertrokken. Waar veel symfonische rockbands hun klassieke invloeden uit de klassieke en romantische stijlperioden halen, ging Gentle Giant nog iets verder terug: de heren werkten regelmatig met de in de baroktijd populaire fuga- en canonvormen, soms ook gecombineerd met invloeden uit folk. De unieke complexe stijl, gecombineerd met de virtuoze uitvoering, maakte Gentle Giant uniek en onnavolgbaar. Vooral ook gezien het feit dat de liveconcerten geen avond hetzelfde waren met nummers die naadloos aan elkaar vastgeknoopt werden. In de punktijd kreeg Gentle Giant het moeilijk en ging simpeler muziek maken maar veel oude fans haakten hierbij af en een nieuw publiek werd er nauwelijks mee aangeboord. Na het uiteengaan van Gentle Giant ging Derek de bedrijfsmatige kant van de muziekwereld in om uiteindelijk CEO van Atco Records te worden; Ray werd werd producer en overzag de opnamen van albums van The Sugarcubes (met Björk), Echo & The Bunnymen-frontman Ian McCulloch en The Sundays. De laatste jaren ontwaarden we zijn naam veel op heruitgaven van bijv. Jethro Tull, Renaissance en Van Der Graaf Generator vanwege zijn betrokkenheid bij het authoriseren van DVD's en Blu-rays. Met “Knots” kiezen we voor een door ons nog nooit gedraaid briljant voorbeeld van fugatisch arrangeervernuft met nog een stevige fuzzbas van Ray om het rockende aspect van Gentle Giant toch ook aan bod te laten komen. Ray's bas leidt ook het melancholieke “His Last Voyage” in, prachtig gevoelig door Kelly Minnear gezongen en natuurlijk zeer passend op dit moment. In de in 2021 verschenen 5.1-mix van Steven Wilson achtervolgen de fugatische loopjes elkaar in de rondte door de diverse speakers. Ray Shulman werd slechts 73.
Websites:
https://gentlegiantmusic.com/GG/Gentle_Giant_Home_Page
https://www.facebook.com/gentlegiantband.

NIEUW / LIVE-TIP
Jansen, Floor - Daydream
- Come Full Circle
Van "Paragon" (eigen beheer, 2023)

Er zullen niet veel mensen met enige mate van interesse in muziek zijn, die anno 2023 niet weten wie Floor Jansen is en dat ze alweer heel wat jaren de zangeres is van de Finse symfonische metalformatie Nightwish. In 2019 was die bekendheid er nog niet, maar alles veranderde door haar deelname aan het succesvolle TV-programma Beste Zangers dat jaar. Nederland ontdekte een zangeres van wereldniveau en hoorde dat ze nog veel meer kon dan zingen in een metalband. Het programma legde de bodem voor een solocarrière naast Nightwish. Voordat die uitgebouwd kon worden kwamen er nog wel wat beren op de weg, want naast natuurlijk werk met Nightwish kwamen daar de covid 19-pandemie en gezondheidsproblemen tussen. Nu is echter dan eindelijk haar eerste solo-album een feit, gevuld met 10 compacte songs die ver liggen van de symfonische bombast van Nightwish. Het is meer pop met een bij vlagen bombastische rockrandje. “Paragon” werd geproduceerd door Gordon Groothedde (o.a Nick & Simon, Guus Meeuwis, Boudewijn de Groot), die ook samen met Floor aan nagenoeg alle nummers meeschreef. Op vijf songs worden ze ook nog eens bijgestaan door Wouter Hardy, die we kennen als producer van Duncan Laurance's songfestivalwinnende lied “Arcade”. Zoals gezegd is "Paragon" daarmee duidelijk een pop/rock-album maar de instrumentele inkleuring (ook bijna allemaal gedaan door Groothedde) zorgt er wel voor dat de liefhebbers van goed in het gehoor liggende melodieuze rock er zeker van zullen genieten. Komende week is Floor Jansen op diverse plekken in het land te aanschouwen: 11 april 2023 – Amsterdam, Paradiso; 12 april 2023 – Tilburg, 013; 13 april 2023 – Utrecht, TivoliVredenburg; 16 april 2023 – Den Haag, Paard en 17 april 2023 – Groningen, Oosterpoort. Websites:
https://www.floorjansen.com/
https://www.facebook.com/floorjansen.singer .

NIEUW
Pam Risourié - Scuba
Van "Days Of Distortion" (Atypeek Music/Icy Cold Records/Araki Records, Shoredive Records / Pyrrhic Victory Recordings, 2023)

Na een drietal EP's en enkele downloadsingles is "Days Of Distortion" het albumdebuut van Pam Risourié. De Franse band wordt in de markt gezet als een exponent van de shoegaze-stijl, maar wij horen toch meer de droompop van Cocteau Twins en de melodieuze new wave van The Chameleons op het acht nummers tellende album. De vaak gefluisterde zang en elegante elektrische gitaarpartijen bevestigen ons hierin. Af en toe worden er wat meer spierballen getoond, wat de vergelijkingen met Sonic Youth en Slowdive wellicht verklaart. Al met al muziek die de randen van progressieve rock bewandelt, ongetwijfeld tot genoegdoening van Steven Wilson die op de door hem samengestelde boxset "Intrigue" diverse van dit type groepen uit de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw verzamelde. Van "Days Of Distortion" hebben we het met gesproken teksten doorweefde "Scuba" uitgekozen.
Websites:
https://pamrisourie.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/pamrisourie/ .

NIEUW
Hobson's Choice - Endeavour
Van "In Case Of Second Sight" (eigen beheer, 2022)

De Amerikaanse band Hobson's Choice werd geformeerd in 1992. Na aanvankelijk voornamelijk covers van bands als King Crimson, Traffic en Jethro Tull te hebben gespeeld, afgewisseld door eigen materiaal, richtte men zich vanaf de komst van gitarist/zanger Richard Bird op eigen composities. Dit leidde in 1999 tot "New Horizons", een typische Amerikaanse progressieve rockplaat waarop de invloeden van de Engelse voorbeelden op originele wijze waren verwerkt. Meteen daarna werd er al begonnen met het opnemen van een opvolger, maar door allerlei bandwisselingen bleef dat materiaal op de plank liggen. Pas nadat Bird in 2020 overleed werden de negen composities afgemixt. Eind vorig jaar zag vervolgens het in eigen beheer uitgebrachte "In Case Of Second Sight" het licht. Opvallende zaken zijn de John Wetton-achtige vocalen van Bird, de naar het oude Yes-werk van Steve Howe neigende gitaarpartijen en de overeenkomsten met zowel Kenso als Happy The Man in het instrumentale "Over The Top". John Bollenberg vergelijkt Hobson's Choice in iO Pages 183 verder met onder anderen Ethos, Pentwater, Maelstrom en Khan. Ongetwijfeld hoort de luisteraar nog andere invloeden, daarvoor geven we u in het ruim tien minuten durende "Endeavour" alle tijd.
Websites:
https://hobsonschoice.bandcamp.com/
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=3985
https://www.discogs.com/artist/5828455-Hobsons-Choice-6 .

Montreux - Sign Language
Van "Sign Language" (Windham Hill Records, 1987)

Het label Windham Hill Records stond eind jaren 80 symbool voor verzorgde, door jazz, singer/songwriter en New Age gevormde muziek. De superformatie Montreux, genoemd naar het beroemde jazzfestival, was daar een uitstekend voorbeeld van, zoals onder meer blijkt uit het debuut "Sign Language" uit 1987. In de groep bevond zich onder andere superbassist Michael Manring, terwijl veelgevraagd sessiedrummer Wiliam Kennedy en steelpanspecialist Andy Narell tot de gastmusici behoorden. De hoofdzakelijk akoestische composities met een veelheid aan piano, viool, mandolines en klassieke gitaren hebben allen een extra laag van synthesizers, fretloze bassen en elektrische gitaren. Andere acts op Windham Hill waren Michael Hedges, Mark Isham, William Ackerman en Shadowfax. Om uw geheugen op te frissen van hoe dit soort muziek ook al weer klonk, draaien we het titelnummer van genoemd debuut van Montreux.
Websites:
https://en.wikipedia.org/wiki/Montreux_(band)
https://manthing.com/
https://www.facebook.com/michaelmanring
https://alchetron.com/Montreux-(band).

NIEUW (sterk verlaat)
Pryzme – Vision
– The Ride Of Your Life
Van “Four Inches” (eigen beheer, 2021)

In de voorlaatste editie van iO Pages (183) werd onze aandacht getrokken door een recensie over de CD “Four Inches” van Pryzme. De recensie over dit al in 2021 verschenen album was niet eens zo positief maar een aantal steekwoorden maakte ons nu juist benieuwd. …En na beluistering bleek ons al snel een bepaald andere mening toegedaan dan de scribent van ons progressieve rocklijfblad. Het Franse kwartet omschrijf de eigen muziek als 'aero progressive music' en we kunnen ons wel iets voorstellen bij die term. De songs vallen op door de fraaie transparante texturen die door David Chollet en Dominique Blanchard met relatief bijzondere gitaarakkoorden worden geweven en die doen vergeten dat er geen keyboards gebruikt worden. Die gitaarpatronen vinden hun oorsprong in jazzfusion en hebben ook wat gemeen met het spel van Alex Lifeson (Rush). De zang wordt afwisselend verzorgd door die beiden en een van de twee klinkt af en toe misschien een beetje wiebelig (wat door ons niet als storend wordt ervaren), maar hun stemmen hebben gemeen dat ze relatief 'dun' zijn, wat extra bijdraagt aan die 'luchtige' totaalsound. Als invloeden worden enerzijds Yes, Steven Wilson en Pink Floyd genoemd en anderzijds Sting en Pat Metheny. “Four Inches” is dan ook een aanrader voor diegenen die wel van een crossover tussen prog, fusion en pop houden. Vorig jaar besteedden we aandacht aan “Always Be There” van Vast Conduit, dat qua stilistische aanpak enige verwantschap vertoont. De composities klinken opvallend gerijpt voor een debuut en dat is niet zo gek: nadere research leert dat Pryzme een voortzetting is van Lingus, dat in 2018 al een album uitbracht waarop vijf van de acht songs van “Four Inches” al te vinden zijn. Dat geldt ook voor “Vision” en “The Ride Of Your Life”.
Websites:
https://pryzme.fr/
https://pryzme.bandcamp.com/album/four-inches
https://www.facebook.com/Pryzme.

NIEUW
Exploring Birdsong - No Longer We Lie
Van de EP "Dancing In The Face Of Danger" (Long Branch Records, 2023)

Een paar jaar geleden maakten we kennis met zangeres/pianiste Lynsey Ward door het feit dat ze achtergrondvocalen verzorgde op het album "Altitude" van Lifesigns. En via haar 'ontdekten' we haar band Exploring Birdsong en de EP “The Thing With Feathers” uit 2019. Het liet een trio horen met een redelijk opvallende sound die uitermate krachtig is, gezien de instrumentatie met alleen maar piano (en een klein beetje elektronica), bas en drums. Nu, bijna 3½ jaar later, is er de opvolger, wederom een EP: "Dancing In The Face Of Danger". In december lieten we al een voorproefje horen in de vorm van de song “Ever The Optimist”, naar eigen zeggen het meest poppy nummer van het drietal tot nu toe. Nu we de hele EP hebben gehoord kunnen we dat ook bevestigen. Want muzikaal wordt er een flinke muur van geluid opgebouwd, wat met name komt door gewijzigde instrumentale invulling ten opzichte van de debuut-EP. Destijds waren de arrangementen duidelijk gericht op piano, bas en drums, op "Dancing In The Face Of Danger" horen we nu ook behoorlijk veel synths, maar dus nog steeds geen gitaar, hoewel de basgitaar van Jonny Knight zeer nadrukkelijk aanwezig is. Ward creëert daarnaast ook nog eens uitgebreide achtergrondzangpartijen waardoor de sound van Exploring Birdsong een stuk rijker is geworden. Het is jammer dat we het wederom met 'maar' een EP moeten stellen, want van een band van dit niveau kunnen wij maar geen genoeg krijgen. Voor de vinylliefhebbers: beide EPs zijn nu ook samengevoegd op een LP en alszodanig via Bandcamp te bestellen.
Websites:
https://exploringbirdsong.bandcamp.com/album/dancing-in-the-face-of-danger
https://www.facebook.com/ExploringBirdsong/ .

HERUITGAVE
Babe Ruth - The Duchess Of Orleans
Van “Babe Ruth” (Harvest, 1975 / BGO, 2000), tevens te vinden in de boxset “Darker Than Blue (The Harvest Years 1972-1975)“ (Esotering Recordings, 2022)

Onder het brede publiek zal de naam van de voornamelijk gitaarspelende muzikant Alan Shacklock niet snel een belletje doen rinkelen. Toch is de staat van dienst van deze Royal Academy Of Music-alumnus niet ongering. Shacklock begon zijn carrière al in de jaren 60, toen hij met o.a. Mick Taylor en John Glascock in the Juniors zat. Ook was hij een tijd lid van The Gods, de voorloper van Uriah Heep. In 1971 formeerde hij Babe Ruth, een groep waarvoor eerst de naam Shacklock werd overwogen. De muziek laveerde ergens tussen classic rock en progrock, maar daarnaast stak Shacklock zijn bewondering voor Ennio Morricone niet onder stoelen of banken. Naast Shacklock zelf is zangeres Jenny Haan de ster van de band. Haar karakteristieke stem heeft gek genoeg wel wat weg van een jonge Geddy Lee! Op het debuutalbum vinden we het nummer “The Mexican”, dat gekoppeld werd aan Morricone's thema voor “A Fistful Of Dollars”. Jaren later zou “The Mexican” als basis voor veel hiphop-nummers gaan dienen en Haan werkte zelfs mee aan de versie van Jellybean. Shacklock hield het in 1975 voor gezien, waarna er vers bloed in de gelederen kwam. Bernie Marsden werd de nieuwe gitarist en aan het laatste album “Kid's Stuff” ((1976) droegen ook Don Airey en Neil Murray bij. Shacklock ging na 1975 voornamelijk als producer aan het werk, werd alszodanig vier keer voor een Grammy genomineerd en sleepte vele gouden platen in de wacht met artiesten als Mike Oldfield, Jeff Beck, Bonnie Tyler en Meat Loaf. Maar ook schreef hij in 1994 de officiële muziek voor het wereldkampioenschap voetbal en richtte samen met George Martin de British Record Producers Guild op. In 2006 vond er een reünie van Babe Ruth plaats in bijna de originele samenstelling. Gezien de staat van dienst een geode reden om (voor het eerst sinds 1994) weer eens iets van deze band te draaien. Vooral ook omdat Esoteric Recordings ons in 2022 verblijdde met een 3CD-set genaamd “Darker Than Blue (The Harvest Years 1972-1975)“, met daarin de drie eerste albums in geremasterde vorm plus een handvol bonustracks. We gaan luisteren naar ”The Duchess Of Orleans” van het derde album, simpelweg genaamd “Babe Ruth”.
Websites:
https://www.facebook.com/bandbaberuth/ .

HET DEBUUT – I
Perrotta, Sarah - Steel
Van "The Well" (eigen beheer, 2008)

We sjoemelen dit keer een beetje met de rubriek Het Debuut. In februari lieten we namelijk het eerste plaatwerk horen van Sarah Perrotta als 'recording artist'. Dit keer aandacht voor een nummer van "The Well", haar debuut als solomuzikant uit 2008. Vorig jaar waren we behoorlijk enthousiast over haar laatste album "Blue To Gold". Deze door Jerry Marotta geproduceerde plaat bevat prachtig gearrangeerde dreampop, gedragen door de zwoele stem en warme keyboardpartijen van Perotta. Ze had al naam gemaakt door "Drink The Sky" uit 2000, haar duoplaat met Carl Adami als Outloud Dreamer, waarna ze op haar volgende platen onder haar eigen naam zich van de medewerking wist te verzekeren van musici als Tony Levin, de genoemde Marotta, Gerry Leonard en Rupert Greenall van The Fixx. Op "The Well" heeft ze het trippy geluid van Outlood Dreamer ingeruild voor een meer ingetogen rockend geheel, hoewel de CD opent en afsluit met een rootsrocker, waarin The Bands Garth Hudson accordeon speelt. Op de overige nummers is gitarist Chris Lane echter de belangrijkste instrumentalist - naast Tony Levin uiteraard. Lane weet vooral met zijn slidegitaar prachtige sferen op te roepen, zoals in het nu gedraaide "Steel".
Websites:
https://sarahperrotta3star.bandcamp.com/
https://sarahperrottamusic.com/
https://www.facebook.com/perrottamusic/ .

HET DEBUUT – II
Cairo - Between The Lines
Van "Cairo" (Magna Carta, 1994)

Iedere muziekliefhebber met een serieus grote collectie staat regelmatig voor een dilemma: ga ik luisteren naar wat ik recent heb aangeschaft of haal ik weer eens wat ouds uit de kast? En als het dat laatste wordt, waar ga je dan voor? De grote, bekende klassiekers of de parels die een beetje in de vergetelheid zijn geraakt? Het naar de band vernoemde debuut uit 1994 van Cairo is er wat ons betreft wel eentje uit die laatste categorie. De Noord-Amerikaanse formatie gooit diverse klassieke proginvloeden op de grote hoop: toetsenist Mark Robertson zorgt voor de toetsenbombast in de stijl van Keith Emerson en Alec Fuhrmans gitaaruithalen lijken te refereren zowel aan het werk van Yes ten tijde van Trevor Rabin als aan het debuut van U.K., maar ook aan de pomprock van bands als Styx en Boston. Zanger Bret Douglas heeft ook duidelijk naar dat soort bands geluisterd en de ritmesectie, bestaande uit drummer Jeff Brockman op en bassist Rob Fordyce, zorgt ervoor dat de band in alle uitbundige wendingen niet ontspoort. Na dit debuut zouden nog 2 albums volgen maar daarna was de koek schijnbaar op en hield de band het voor gezien. Verdere muzikale activiteiten van enige naam of faam werden door de heren verder zelf ook niet meer ontplooid en ze lijken dan ook een beetje van de aardbodem verdwenen te zijn. Ondertussen is er een Britse band met dezelfde naam, maar verwar ze dus niet. Zanger Bret Douglas overleed helaas in 2011 aan de gevolgen van kanker. Maar gelukkig hebben we nog Cairo's muziek om van te genieten tot in lengte van dagen.
Websites:
https://cairomc.bandcamp.com/album/cairo
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=49
https://www.facebook.com/MagnaCartaRecords.

IN MEMORIAM: ROBIN LUMLEY
Lancaster, Jack & Robin Lumley - Olympus Mons
- Homelight
Van "Marscape" (RSO, 1976 / Esoteric Recordings, 2022)

9 maart jongstleden overleed op slechts 75-jarige leeftijd Robin Lumley. De meeste luisteraars zullen deze toetsenman en producer vooral kennen van zijn werk tussen 1974 en 1980 bij de progressieve jazzrockband Brand X. In de jaren daarvoor speelde hij zeer kort in de laatste incarnatie van David Bowies The Spiders Of Mars, in welke periode hij multi-instrumentalist Jack Lancaster ontmoette. Met hem zou Lumley twee LP's uitbrengen, in 1975 "Peter And The Wolf" een jaar later gevolgd door "Marscape". Met enkele musici op die platen speelde Lumley mee op Eddie Howells "The Eddie Howell Gramophone Record", beter bekend als "The Man From Manhattan", genoemd naar het later toegevoegde titelnummer waarop Brian May en Freddie Mercury van Queen te horen zijn. Vervolgens werd Brand X opgericht. Lumley was tevens als studiomuzikant op diverse albums te bewonderen, zoals op "Pleasure Signals" van Wilding/Bonus en Gary Boyle's "The Dancer". Toch zou hij daarna vooral als filmregisseur en muziekproducer actief zijn. Enkele van zijn wapenfeiten in die laatste hoedanigheid zijn het genoemde "The Dancer" en Bill Brufords "Feels Good To Me." Ter nagedachtenis aan Lumley draaien we twee stukken van "Marscape". Allereerst het driedelige "Olympus Mons" (a. "Foothills", b. "Memories Of Lava Flows" en c. "Twenty Five Kilometres High") gevolgd door "Homelight", waarin het thema van het conceptalbum is opgenomen. Overigens vond Lumley niet lang voor zijn overlijden de allereerste studio-opnamen van Brand X terug. Wie weet worden die ooit nog eens uitgebracht.
Websites:
https://officialbrandx.com/
https://officialbrandx.com/core-members/robin-lumley
https://www.facebook.com/OfficialBrandX
(Lumleys filmactiviteiten).

A.O.R. / WERELD VOL MUZIEK
Tachyon - Geiger Counter
Van "Tachyon" (Alfa, 1980 / Bridge Inc., 2014)

Enige tijd geleden draaiden we al eens muziek van het Japanse Tachyon. Dat betrof echter live-materiaal, opgenomen tijdens een van de reünieconcerten die de bandleden de afgelopen tien jaar met enige regelmaat organiseren. We hebben nu eindelijk ook het enige studioalbum uit 1980 te pakken weten te krijgen en daar draaien we nu "Geiger Counter" van. Zoals we destijds al vertelden was Tachyon de opvolger van Moondancer, een band rondom toetsenvirtuoos Rei Atsumi die zich ook Rey Zami noemt. De titelloze plaat van Moondancer uit 1979 bevatte een mix van glamrock, classic hardrock en progressieve rock, waarbij gedacht moet worden aan een bands als Uriah Heep, Deep Purple, Emerson Lake & Palmer, King Crimson en Sparks. Het eveneens titelloze album van Tachyon uit 1980 voegde daar pop- en jazzrockelementen aan toe, dat laatste wellicht door de inlijving van bassist Gregg Lee en drummer Guy Shiffman. Die jazzrockelementen zijn goed te horen in "Geiger Counter", dat begint als A.O.R.-nummer, daarna overgaat in de in die periode populaire popreggae om vervolgens uit te monden in een bassolo!
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1547
https://www.metal-archives.com/artists/Rei_Atsumi/149506
http://bridge-inc.net/?pid=80130890
https://www.facebook.com/rei.atsumi.info .

ALBUM VAN DE MAAND / NIEUW
Legacy Pilots – The Even Chance
– So Nice To Be Here
Van “Helix” (eigen beheer, 2023)

We hebben al regelmatig de loftrompet gestoken over de albums die de uit Hamburg afkomstige Frank Us onder de naam Legacy Pilots uitbrengt, maar we hebben er nog nooit één tot Album van de Maand uitgeroepen. Daar brengen we nu verandering in! Legacy Pilots begon ooit als een eenmalig project maar dat liep een béétje anders, want in slechts vijf jaar zijn er al vier albums verschenen. De recentste, “Helix”, zag het licht op 31 maart. Het blijkt dat aan het recept voor “Helix” ten opzichte van de voorgangers niet veel veranderd is: nog steeds maakt Us gebruik van bevriende muzikanten waarbij de drumpartijen wederom zijn verdeeld tussen de van Styx bekende Todd Sucherman en de van onder meer Steven Wilson en The Aristocrats bekende Marco Minnemann. De meeste baspartijen zijn door Lars Slowak ingespeeld. Ook Marillion-bassist Pete Trewavas is er weer bij, net als diens bandgenoot gitarist Steve Rothery, die op één nummer is te horen. De zangpartijen op “Helix” worden wederom voornamelijk verdeeld tussen Jake Livgren (ja, inderdaad: zoon van Kerry) en John Mitchell (Lonely Robot, Arena, etc.), hoewel ook Us en Slowak ieder een nummer zingen en Finally George (Georg Hahn) hier en daar achtergrondvocalen verzorgde. Waar het album breekt met de voorgangers is dat er nu twee stukken van epische lengte opgenomen zijn, waarbij de “re-sponse”-suite zelfs over de 17 minuten klokt en het drieluik “Exploring My DNA” de veertienminutengrens overschrijdt. Die laatste, instrumentale, compositie is een ode aan de prog van weleer en net als op de voorgangers zijn er vette knipogen naar klassieke symfonische rockbands als ELP, Kansas en Yes. We beginnen deze maand met twee korte stukken: “The Even Chance” met drums door Sucherman en zang van Mitchell, gevolg door het instrumentale So Nice To Be Here”, waarbij de ritmesectie bestaat uit Trewavas en Minnemann.
Websites:
https://www.legacypilots.com/
https://legacypilots.bandcamp.com/album/helix
https://www.facebook.com/FrankUsFlightCaptain .

MINI-SPECIAL: PROGDREAMS X

Aankomend weekend, vrijdag 7, zaterdag 8 en zondag 9 april 2023, vindt de 10de editie van het ProgDreams Festival in Poppodium Boerderij plaats. Je zult weer verrast worden door pareltjes uit de progscene, waaronder zowel nieuw talent als gevestigde namen. We pikken er per dag een band uit.

HEADLINER OP VRIJDAG 7 APRIL: LAZULI
Lazuli – Sillonner Des Océans De Vinyles
– Triste Carnaval
Van het NIEUWE album “Onze (11)” (eigen beheer, 2023)

Het in 1998 opgerichte Lazuli heeft een compleet eigen geluid door een mix van rock, prog, wereldmuziek en poëzie, maar ook door het de toepassing van ongebruikelijke instrumenten. Zo horen we bij de Franse band o.a. marimba, hoorn en de LéOde. Het laatstgenoemde unieke instrument is speciaal ontworpen voor Claude Leonetti en ziet eruit ziet als een Chapman Stick. Het klinkt als een combi van gitaar, synthesizer en zingende zaag en is te bespelen met één hand. Lazuli heeft met “Onze (11)” zojuist een nieuw album ten doop gehouden, het eerste met onlangs toegetreden gitarist Arnaud Beynaud. “Onze (11)” is het vervolg op “Le Fantastique Envol De Dieter Böhm” uit 2020. Frontman/zanger/componist Dominique ‘Domi’ Leonetti doet op uiterst poëtische en emotionele wijze verslag van de afgelopen periode. Die werd gedomineerd door de pandemie en, hoewel afschuwelijk van aard en omvang, leek het er ook op dat er een nieuw tijdperk was aangebroken; een van rust, liefde, herstel zowel voor mens, dier als natuur. Met zelfs een sprankje hoop dat dit zou leiden tot herbezinning en, wie weet, zelfs een betere wereld. Maar die hoop werd al snel de grond ingeboord: we zijn weer volledig terug in de ratrace die ons leven ook voor de pandemie al bepaalde. Alle elf songs komen uit de koker van Dominique Leonetti. Die achternaam komt overigens veelvuldig voor op de albumhoes. Zo verzorgde echtgenote Aline (samen met Dominique) het schitterende hoesontwerp, is broer Claude verantwoordelijk voor de mix, mastering en arrangementen, en verzorgde Maryse administratieve werkzaamheden. Zoon Elliot is betrokken bij de geluidstechniek en het ontwerp van pa’s gitaar. Een behoorlijk familiebedrijf dus, dat Lazuli. Het album is opgenomen in de eigen huisstudio L’Abeille Rôde. (naar Alex Driessen, Progwereld) Websites:
https://lazuli-music.com/
https://www.facebook.com/Groupe.LAZULI .

ZATERDAG 8 APRIL: MILLENIUM
Millenium – The Sounds Of War
Van “Tales From Imaginary Movies” (LYNX Music, 2022)

Dit wordt het eerste optreden dat Millenium geeft in Nederland. Deze Poolse formatie rond de baas van het proglabel LYNX Music, Ryszard Kramarski, draait al twintig jaar mee en staat bekend om neoprog met sterke melodieën, pakkende refreinen, mooie toetsenpartijen en doorklievende gitaarsolo’s. De band heeft inmiddels al een flink aantal albums uitgebracht en onlangs verscheen het nieuwe werkstuk, met als titel: “Tales From Imaginary Movies”. Er gingen sinds de eeuwwisseling weinig jaren voorbij zónder nieuw Millenium-album. Stuk voor stuk platen vol degelijke, melodieuze neoprog. Van “Tales From Imaginary Movies” het nummer “The Sounds Of War”.
Websites:
https://www.facebook.com/millenium.progrock
https://www.lynxmusic.pl/ .

ZONDAG 9 APRIL: KYROS
Kyros – Cloudburst (live)
Van “Live In London” (eigen beheer, 2021)

Kyros (voorheen Synaesthesia) is niet bang om het songschrijfambacht en muzikale experimenten naar een heel nieuw niveau te tillen. De Britse groep creëert frisse, nieuwe en opwindende muziek met invloeden variërend van jarentachtigpop à la Depeche Mode en Kate Bush tot moderne post-progressieve en alternatieve rockmuziek zoals die gemaakt wordt door bijvoorbeeld Muse en Porcupine Tree. We gaan luisteren naar een live-versie van het nummer “Cloudburst”, te vinden op het downloadalbum “Live In London 2021” dat vorig jaar december werd uitgebracht en dat ook integraal op YouTube is geplaatst.
Websites:
http://www.kyrosmusic.com/
https://www.facebook.com/KyrosOfficial
https://kyrosmusic.bandcamp.com/album/live-in-london-2021
Dit nummer op YouTube: .

NIEUW
Van Der Graaf Generator – Room 1210 (live)
Van “The Bath Forum Concert” (Esoteric Antenna, 2023)

Vorig jaar verheugden we op een door corona meermalen uitgesteld concert van Van Der Graaf Generator in Paradiso. Gezien de leeftijd van het drietal (dik in de zeventig inmiddels) zou het immers wel eens de laatste keer kunnen worden dat deze legende op het podium te bewonderen zou zijn. Maar toen werd de tournee enkele dagen vóór dat concert stopgezet omdat Peter Hammill halsoverkop een operatie moest ondergaan. Of er ooit een inhaalconcert komt is nog maar de vraag. Gelukkig was al wel een eerder concert uit de tournee professioneel vastgelegd in nota bene Bath, lange tijd de standplaats van voornoemde frontman. Nu is die opname uitgebracht in een boxje met twee CD's, een DVD en Blu-ray via Esoteric Antenna. Evenals de recente remasters van het jarenzeventigwerk was de mix in handen van de laatstelijk veelvuldig in onze uitzending benoemde Stephen W. Tayler, die tevens een 5.1-mix maakte. Hammill, organist Hugh Banton en drummer Guy Evans spelen een mooi uitgebalanceerde mix van oud seventieswerk en songs van na de heroprichting in 2004. Zoals bij elke tournee zijn er ook weer wat herontdekkingen in het eigen oeuvre gedaan. Grote verrassing is “A Louse Is Not A Home”, waarvan de studio-versie weliswaar te vinden is op Hammills solo-album “The Silent Corner And The Empty Stage”, maar het was eigenlijk bedoeld voor de destijds niet verschenen opvolger van “Pawn Hearts” (1971) omdat de groep een paar jaar uit elkaar was. Ook fijn is het nu eindelijk een recente live-versie van fanfavoriet “La Rossa” te hebben, oorspronkelijk van “Still Life” (1976). Kippevelverwekkend is de gevoelige toegift “House With No Door”, ook zo'n herontdekking, afkomstig van “H To He, Who Am The Only One” (1970). De recentere nummers hebben allemaal onmiskenbaar die typische Van Der Graaf-genen. Zo ook “Room 1210” waarvan de tekst de albumtitel bevat van “Do Not Disturb” (2016), waarop het dan ook te vinden is. Hoogstwaarschijnlijk zal dit het laatste Van Der Graaf Generator-studiowerkstuk blijven. De compositie begint ingetogen en klein, maar bevat halverwege weer een van die typische instrumentale secties in vreemde maatsoort die de heren zelf aanduiden als 'Vanderblows'. Vooral in de 5.1-mix klinkt Bantons orgel heerlijk diep (en niet alleen in dit nummer). Zoals het een echte organist betaamt, speelt hij ook de baspartijen – met zijn voeten – op zijn zelfontworpen instrument.
Websites:
http://www.vandergraafgenerator.co.uk/
https://www.facebook.com/vandergraafgeneratorband .