LIVE-TIP
Unitopia – The Dream Complete
Van het album “More Than A Dream: The Dream Complete” (Giant Electric Pea, 2017)

Unitopia werd in 1996 opgericht door zanger Mark Trueack en toetsenist Sean Timms in Adelaide. Het debuut “More Than A Dream” zag echter pas in 2005 het daglicht. Over een maand verschijnt het vierde reguliere studio-album, “Seven Chambers”. Door de loop der jaren hebben diverse muzikanten bijdragen geleverd aan Unitopia-albums en -concerten, “Seven Chambers” is gemaakt met de line-up Trueack, Simms, gitarist John Greenwood, multi-instrumentalist Steve Unruh, bassist Alphonso Johnson en drummer Chester Thompson. Op 14 september is Unitopia te aanschouwen in Poppodium Boerderij te Zoetermeer, waar in 2010 de live-dubbelaar “One Night In Europe” werd opgenomen. Onlangs werd bekend dat Rocket Scientists-bassist en -Stick-bespeler Don Schiff Alphonso Johnson bij de live-optredens zal vervangen. Voor het zover is, gaan we vanavond terug naar 2017. Toen verscheen namelijk via het label van IQ een luxe heruitgave van het debuutalbum, onder de verlengde titel “More Than A Dream: The Dream Complete”. Het betreft een digipak met 3 CD's en een 24 pagina’s tellend boekje. Disc 1 bevat het opnieuw door Sean Timms en Matt Williams gemasterde oorspronkelijke album, disc 2 bevat 70 minuten aan remixen en herbewerkingen van de albumtracks, terwijl schijf drie nog eens 70 minuten aan geremixte, zeldzame en onuitgebrachte tracks bevat. Ook is er speciaal voor deze uitgave een compleet nieuw nummer toegevoegd: “The Dream Complete”. De van vele progreleases bekende kunstenaar Ed Unitsky maakte geheel nieuwe artwork, met verbluffend resultaat. Wij gaan in afwachting van nieuw werk luisteren naar het genoemde destijds nieuwe nummer “The Dream Complete”.
Websites:
https://unitopiamusic.net/
https://www.facebook.com/Unitopiamusic/ .

NIEUW
Sanderson, Dominic – This Night And The Wounds It Will Bring
– Is There Calm Amongst This Chaos?
Van het album “Impermanence” (eigen beheer, 2023)

De Brit Dominic Sanderson bracht na een tweetal korte EP’s met “Impermanence” afgelopen februari zijn eerste volwaardige album uit. En na beluistering ervan rijst de vraag wat er gebeurd zou zijn als Steve Wilson in Änglagård had gezeten. “Impermanence” opent in “Animals”-stijl met een mijmerende Sanderson over alleen akoestische gitaarbegeleiding. ...Maar als fluit en Mellotron aan de mix worden toegevoegd, is al snel duidelijk dat zeker niet alleen Pink Floyd tot de invloeden behoort. Na deze ingetogen en gevoelige opening gaan al snel alle registers open in “The Twisted Hand Of Faith”. Nu wordt echt duidelijk waar Sanderson de mosterd vandaan haalt. Door de manier waarop gitaar en Mellotron hier worden ingezet, is de muziek te omschrijven als Wilsons “The Raven That Refused To Sing” in een mash-up met Änglagårds “Epilog”. In “Is There Calm Amongst This Chaos?” wordt daarbovenop op het vocale vlak nog een vleugje Riverside aan de invloedenmix toegevoegd. Naar laatstgenoemde nummer gaan we luisteren, maar we beginnen met “This Night And The Wounds It Will Bring”.
Websites:
https://dominicsanderson.bandcamp.com/album/impermanence
https://www.facebook.com/dominicsanderson1999/ .

NIEUW
Chapman, Daisy – Womxn
Van “She Took Flight” (Songs & Whispers, 2023)

We hebben er zes jaar op moeten wachten, maar onlangs verscheen eindelijk het vijfde solo-album van singer-songwriter Daisy Chapman. We kennen haar als toetseniste van Crippled Black Phoenix en het daaruit voortgekomen Venus Principle, maar tussendoor brengt ze sinds 2008 ook albums uit met diep doorvoelde songs die steeds uitgaan van haar pianospel en zang. Op “She Took Flight” is er daarnaast een prominente rol voor het strijkkwartet Red Carousel, die in een deel van het songmateriaal het strijkersarrangement aanleverde en soms nog is aangevuld met een extra cellist. Ook zijn er bescheiden bijdragen door een drummer, contrabassist en trompettist. Het resultaat klinkt kleurrijk en warm; het kan niet anders dan dat deze songs ook mede door Daisy's vooral in de uithalen intense zang de luisteraar rechtstreeks in het hart raken. Zoals altijd op een Daisy Chapman-album, is er plaats voor een bijzondere cover. Dit keer interpreteert ze op gloedvolle wijze een van de mooiste Kinks-liedjes van Ray Davies: het nostalgie opwekkende “Waterloo Sunset”. Daarnaast is de tekst van “The Gashlycrumb Tinies” afkomstig uit het gelijknamige 'alphabet book' van Edward Gorey uit 1963. Wij gaan echter luisteren naar “Womxn”, waarvoor Red Carousel een prachtig strijkersarrangement schreef.
Websites:
http://www.daisychapman.com/
https://daisychapman.bandcamp.com/album/she-took-flight
https://www.facebook.com/DaisyChapmanMusic.

NIEUW / LIVE-TIP
Big Big Train – Atlantic Cable (live)
Van “Ingenious Devices” (English Electric Recordings, 2023)

Big Big Train-leider Gregory Spawton is afgestudeerd archeoloog en geschiedenisfreak. Tussen 2013 en 2019 schreef hij 3 lange songs over hoe de mensheid steeds weer op ingenieuze wijze de grenzen van techniek oprekt. Toen de band in 2019 voor het album “Grand Tour” de derde opnam, "Voyager" was door het toenemende succes het budget zo groot dat er een arrangement voor compleet strijkorkest kon worden opgenomen in, jawel, de beroemde Abbey Road Studios. Bij Spawton knaagde het toen dat zo'n orkest ontbrak op "East Coast Racer" (oorspronkelijk uit 2013, van “English Electric Part 2”) en "Brooklands" (van “Folklore” uit 2016). Besloten werd om "East Coast Racer" opnieuw op te nemen. Door het fatale ongeluk van David Longdon in november 2021 kwam er een dramatische kink in de kabel van dat proces. Er werd daarom gebruik gemaakt van zangtakes uit de originele sessies van acht jaar daarvoor. Bij “Brooklands” kon naast de strijkers volstaan worden met een nieuw opgenomen ritmesectie, “Voyager” had de strijkers dus al, maar er is nog wat extra gitaar en viool toegevoegd. Omdat de bezetting sinds die heropnamen sowieso flink is opgeschud, is deze tot meer dan 50 minuten opgerekte 'EP' een soort eerbetoon aan de zo succesvolle BBT-versie van destijds. Wat eerst een trilogie was, had overigens intussen door de vernieuwde line-up op het recentste Big Big Train-studioalbum “Common Ground” (2021) een voortzetting gekregen met "Atlantic Cable" dat hier in nieuwe live-uitvoering is te horen, gezongen door Longdons opvolger Alberto Bravin. Het is de eerste CD-opname met de Italiaan als frontman en het blijkt dat deze bezetting met gemak het topniveau van BBT consolideert. We kunnen dat allemaal controleren op 26 augustus, want dan treedt de groep, 11 maanden na het vorige concert, opnieuw op in Poppodium Boerderij in Zoetermeer. Nog meer Big Big Train-gerelateerd nieuws: het solodebuut “Wild River” van David Longdon wordt opnieuw uitgebracht. Het stamt uit 2004, 5 jaar voordat de in november 2021 overleden zanger toetrad tot Big Big Train. Het wordt in oktober geremixt en geremasterd en met extra materiaal heruitgebracht door het bandlabel English Electric Recordings en twee songs zijn als 'teaser' die release al vooruitgesneld.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/bigbigtrain .

30 JAAR
Iona - Brendan’s Voyage
– Brendan’s Return
Van “Beyond These Shores” (What? Records, 1993)

We hebben al een tijd niet wat gedraaid van Iona. Dit jaar is het alweer 30 jaar geleden dat “Beyond These Shores” is verschenen. Dus goede reden voor wat hernieuwde aandacht. Dit derde groepsalbum gaat grotendeels over Sint Brandaan, een middeleeuwse Ierse monnik die met een groep andere monniken naar Amerika zou hebben gepoogd te varen. In 1993 vonden we naast vaste spil Joanne Hogg en Dave Bainbridge ook bassist en Stick-bespeler Nick Beggs nog in de groep. Was Iona initieel vooral in christelijke kringen geliefd, de muzikale cross-overkwaliteiten van dit album zette ook een groeiende populariteit onder progliefhebbers in gang. Naast live-favorieten als “Treasure” en “Today” bevat “Beyond These Shores” ook het lange “Bird of Heaven”. In deze periode was de band ook een aantal keer live op de Nederlandse TV te bewonderen (bij de EO). Bainbridge hebben we een paar weken geleden nog live mogen aanschouwen bij het concert dat Lifesigns in Zoetermeer gaf en momenteel is hij begonnen aan een nieuw studio-album. Hogg heeft in mei met Natasha Petrovic een duo-album uitgebracht onder de titel “Apologia - Pilgrim”. We gaan vandaag luisteren naar het aan Sint Brandaan gewijde tweeluik; “Brendan’s Voyage” en “Brendan’s Return”.
Websites:
http://www.iona.uk.com/
https://www.facebook.com/ionaband .

(OP)NIEUW
Polygone - Une Idée
Van "ÉclectiQue" (ProgQuébec, 2022)

In februari draaiden drie nummers van "ÉclectiQue" van de uit leden van Incubus (later tot ExCubus gedoopt) bestaande en uit Quebec, Canada afkomstige formatie Polygone. Deze band was actief tussen 1979 en 1983. Onlangs kwam de groep opnieuw bijeen en nam vorig jaar met moderne apparatuur twaalf oude composities en twee stukken van een bevriende componist op. "ÉclectiQue" biedt een mooi inkijkje in de ontwikkeling van een progressieve rockband rond 1980. De schijf bevat rond melodieus Moog- en gitaarspel geschreven frisse progressieve rockinstrumentals, rockchansons met geregeld progressieve elementen (inclusief voorzichtige Mellotron-akkoorden) en een door elektrische en akoestische gitaren gedomineerd instrumentale solowerkje van bandleider Marc Delage dat zich in Anthony Phillips-achtige sferen beweegt. Als bonus zijn twee archiefopnames toegevoegd, die aantonen dat de charmante stijl van het Polygone van nu een voortzetting is van die van toen; een stijl die enigszins doet denken aan Camels meest poppy songs en aan "Première Couche..." van Ozone. Omdat we wel gecharmeerd zijn van deze CD, draaien we nu nog een track en wel het instrumentale openingingsnummer "Une Idée".
Websites:
https://www.progquebec.com/
https://www.dragoncart.ca/Cart/index.php?mid=748630621092166713 .

ALBUM VAN DE MAAND
Lumsk - The Day Is Done
Van "Fremmede Toner" (Dark Essense Records / Karisma Records, 2023)

Toen we in maart van dit jaar voor het eerst muziek hoorden van het Noorse Lumsk, was deze folkprogrockgroep voor ons totaal onbekend. Lumsk bleek echter al sinds 2001 te bestaan en bracht in het vorige decennium al drie albums uit. Met name de eerste twee, uit 2003 en 2005, waren gevuld met donkere folkmetal, maar de derde, "Det Vilde Kor" (2007), liet al een verfijnder geluid horen. Vanaf 2009 werd er gewerkt aan een opvolger en dat heeft uiteindelijk na 14 jaar dus geleid tot "Fremmede Toner". Inspiratie deed de groep op uit het werk van de Noorse schrijver/dichter André Bjerk, die gedichten van o.a. Nietsche en Goethe hertaalde in het Noors. Lumsk heeft ervoor gekozen om zowel de vertaalde Noorse versies als de originele Duitse dan wel Engelse teksten los van elkaar op totaal andere muziek te zetten. Ieder gedicht heeft dus naast een toonzetting in de originele taal een in het Noors gezongen spiegelbeeld. Interessant concept, maar los van de teksten is het steeds de muziek die toch de meeste indruk maakt. Van folkmetal is geen sprake meer; wat we voorgeschoteld krijgen is progrock, die nog wel door folk is beïnvloed, met een mooie rol voor de nodige vioolpartijen, stevig gitaarwerk en smaakvol piano- en toetsenspel. Als we het resultaat dan toch ergens mee moeten vergelijken dan zouden we het kunnen omschrijven als een kruising tussen het folky debuut “Ignis Fatuus” (1995) en het steviger vierde album “Storm Season” (1995) van White Willow, maar ook het latere werk van The 3rd And The Mortal horen we wel een beetje terug. Zou het toeval zijn dat dit allebei ook evenals Lumsk Noorse groepen zijn? En zoals ook die bands altijd sterke zangeressen in hun bezetting hadden, is Lumsk ook gezegend met de goede stem van Mari Klingen.
Websites:
https://lumsk.bandcamp.com/album/fremmede-toner
https://www.facebook.com/lumskmusic/ .

HERUITGAVE
Renaissance - Friends (extended version)
- Kalynda (A Magical Isle)
- The Discovery
Van "Azure D'Or" (Warner Bros. Records/Sire, 1979 / Esoteric Recordings, 2022)

In aflevering 1490 van 30 januari 2022 besteedden we voor het laatst aandacht aan "Azure D'Or", het negende en laatste album dat Renaissance in de jaren zeventig uitbracht. Het is het eerste album waarvoor gebruik werd gemaakt van Yamaha's CS80 en CS30, ARP String Ensemble en Pro-Solist, Mellotron en Clavinet in plaats van een orkest en dat ook alleen maar korte nummers bevat. Deze breuk met het verleden pakte niet helemaal goed uit en daarnaast verloor de band rond zangeres Annie Haslam door persoonlijke omstandigheden ook nog eens toetsenist John Tout en besloot Terence Sullivan op te stappen. In december 2022 verscheen een boxset met daarin een geremasterde versie van het album, een nieuwe stereomix en een Blu-ray met onder meer een 5.1 surround mix, allen verzorgd door Stephen W. Tayler. De vorige Renaissance-heruitgaven door Esoteric Recordings waren allemaal uitgebreid met live-opnamen uit de tournees ter promotie van de desbetreffende albums. Maar omdat de band "Azure D'Or", op een mislukte concertreeks door Israel in 1980 na, niet ondersteunde met een wereldtournee zijn er deze keer geen live-opnames toegevoegd. In plaats daarvan bevatten de CD's wat B-kantjes en afwijkende versies, terwijl de Blu-Ray vijf promotiefilms voorschotelt. In het boekwerkje vertellen Terry Sullivan, Jon Camp en Annie Haslam trouwens dat ze "Azure D'Or" ondanks alles toch wel hoog waarderen. Ze vinden het alleen jammer dat ze de composities destijds niet wat verder uitgewerkt hebben. Hoe dat geklonken zou hebben is nu te horen in de met bijna drie minuten opgerekte versie van "Friends", één van de genoemde bonustrack op CD2. Daarnaast hebben we van het oorspronkelijke album de in elkaar overlopende tracks "Kalynda (A Magical Isle)" en de instrumental "The Discovery" uitgekozen.
Websites:
https://renaissancetouring.com/
https://www.facebook.com/RenaissanceTouring .

IN HET NIEUWS
Rabin, Trevor - I Can't Look Away
Van "Can't Look Away" (Elektra, 1989)

Deze week bereikte ons het nieuws dat Trevor Rabin begin oktober zijn zevende solo-album zal uitbrengen. Dat album, getiteld “Rio”, zal verschijnen via InsideOut / Sony Music en is het eerste vocale album zijn sinds “Can't Look Away” uit 1989. Dat verscheen precies tussen de Yes-albums “Big Generator” (1987) en “Union” (1991) en werd mede geproduceerd door niemand minder dan Bob Ezrin, die twee jaar ervoor Pink Floyd bij een comeback had geholpen. Qua sound was “Can't Look Away” duidelijk een vervolg op “Big Generator” en horen we ook duidelijk bepaalde trekken die terugkeerden op het laatste album dat Rabin met Yes zou uitbrengen: “Talk” (1994). Sinds die tijd was Rabin met name actief op het gebied van muziek voor film en TV waaronder voor grote Hollywood-films als “Con Air”, “Armageddon” en “Gone In 60 Seconds”. In 2012 volgde er nog wel het instrumentale album “Jacaranda” en in 2017 een serie aan Yes-muziek gewijde live-optredens met Jon Anderson en Rick Wakeman. "Rio" zal op 6 oktober dus bij InsideOut verschijnen, waarbij de verwachting is dat we voor die tijd nog wel een voorproefje te horen krijgen. Wij grijpen nu nog even terug op zijn album uit 1989 en de openingstrack “I Can't Look Away”.
Websites:
https://www.trevorrabinmusic.com/
https://www.facebook.com/TrevorRabinMusic
Dit nieuws op labelwebsite.

IN MEMORIAM: RANDY MEISNER
Eagles – Take It To The Limit (live)
Oorspronkelijk van het album “One Of These Nights” (Asylum Records, 1975); deze live-versie van de 3DVD-set “History Of The Eagles: The Story Of An American Band” (Universal, 2013)

Mede-oprichter en bassist van de Eagles Randy Meisner is afgelopen woensdagavond op 77-jarige leeftijd overleden aan COPD. "Randy was een integraal onderdeel van de Eagles en speelde een belangrijke rol in het vroege succes van de band", schrijft de groep in een verklaring. Meisner richt samen met Don Henley, Glenn Frey en Bernie Leadon in 1971 de Eagles op. De bassist zingt ook op verschillende albums van de rockband, waaronder “One Of These Nights”, “Desperado”, “Eagles”, “On The Border” en “Hotel California”. Ook schreef hij mee aan de hitsong “Take It To The Limit”, die hij ook zong. Meisner verliet de band in 1977. "Hij was de man van de prachtige hoge stem", vertelt Leo Blokhuis tijdens ''Jan-Willem Start Op'' over Randy Meisner. "Hij was ook altijd een beetje de man die leed onder het geweld van de grote ego's in de Eagles. Je had natuurlijk Glenn Frey en Don Henley die de lijnen uitzetten in de band, en Meisner begon een beetje een angst te ontwikkelen voor het zingen van “Take It To The Limit”. Er zit een hele lange, hele hoge noot in, die altijd een enorm applaus opleverde als ze die live deden. Hij begon daar steeds meer tegenop te zien, maar hij moest dat echt doen van de anderen. Dat is uiteindelijk ook de reden geweest om te breken daarmee. Als je van zijn stem houdt, hij heeft ook een aantal hele mooie soloplaten gehad", vervolgt Blokhuis. "Maar hij heeft nooit meer mogen ruiken aan het succes dat hij met de Eagles gehad heeft." (Bron : www.nporadio2.nl) Wij draaien het genoemde nummer, in een live-versie, opgenomen in Capital Centre, Landover, Maryland in maart 1977. Er zijn destijds filmbeelden gemaakt die tien jaar geleden gebruikt zijn in de film “History Of The Eagles” en die intussen ook op YouTube te vinden zijn.
Websites:
https://eagles.com/
https://www.facebook.com/EaglesBand
Dit nummer op YouTube.

IN MEMORIAM: SINÉAD O’CONNOR
O’Connor, Sinéad – Troy
Van “The Lion And The Cobra” (Ensign / Chrysalis, 1987)

Sinéad O’Connor is overleden op 56-jarige leeftijd. Dat heeft haar familie bevestigd. De doodsoorzaak is niet bekendgemaakt. De artiest, die leed aan een bipolaire stoornis, heeft zelf nooit een geheim gemaakt van haar eigen worstelingen met haar mentale gezondheid en haar moeilijke jeugd. Het overlijden van de zangeres komt een jaar nadat haar 17-jarige zoon Shane in januari 2022 zelfmoord pleegde, nadat hij uit de instelling ontsnapte waar hij werd behandeld voor mentale problemen. Het verlies van haar kind was een enorm zware klap voor de artiest. De spraakmakende Ierse zangeres is met een Grammy Award onderscheiden en was een van de grootste popsterren van de jaren ’90. O’Connor bracht in totaal tien studioalbums uit. Haar doorbraak beleefde ze met het nummer “Troy”, dat ze in 1987 uitbracht. De nummers “Troy” en “Nothing Compares 2 U” staan nog altijd hoog genoteerd in de Top 2000 van Radio 2. “Troy” was in 1987 de eerste single die werd uitebracht van haar debuutalbum “The Lion And The Cobra”. Het nummer is een pijnlijk relaas over haar jeugd in Dublin. Het verhaal van de oude stad Troje wordt verbonden met haar moeilijke ervaringen, waaronder het vermeende misbruik door haar moeder (door andere familieleden is dit ontkend). Haar moeder liet haar opsluiten in een zogenaamd Magdalenaklooster; iets wat in Ierland de gewoonte was voor opstandige meisjes. In de videoclip bij “Troy” zie je O'Connor kaal en bedekt onder gouden en zilveren lichaamsverf zingen voor een achtergrond van bewegende beelden, waaronder vlammen. Ze was vervolgens o.a. live te aanschouwen op Pinkpop 1988. Na het nummer bijna twee decennia niet live te hebben gespeeld, zong ze het weer voor het eerst tijdens Night Of The Proms in 2008. (bronnen: AD, Wikipedia)
Websites:
https://www.sineadoconnor.com/
https://www.facebook.com/SineadOConnor .

NIEUW / PROGFOLK
Strawbs – Ready (Are We Ready)
– The Time Has Come
Van “The Magic Of It All” (Esoteric Antenna, 2023)

Het nieuwe Strawbs-album heeft een bijzondere ontstaansgeschiedenis die afwijkt van die van de directe voorgangers. Onlangs werd Strawbs-voorman Dave Cousins namelijk benaderd door een Zuid-Afrikaanse documentairemaker, Niel van Deventer. Hij vertelde Cousins over wat Strawbs-klassiekers als “Part Of The Union” en “New World” betekend hebben in de strijd tegen de apartheid in Zuid-Afrika. De binnenkort te verschijnen documentaire “The Magic Of It All” zal hierover gaan. Het inspireerde Cousins op zijn beurt om een album op te nemen in Zuid-Afrika, waar hij sowieso al verbleef om te herstellen van diverse medische ingrepen. Blue Weaver, in de seventies al toetsenist voor Strawbs en tevens producer/gastmuzikant op voorganger “Settlement” (2021) vloog hiervoor naar Zuid-Afrika en bespeelt met Cousins het leeuwendeel van de instrumenten. Voor Strawbs-veteraan John Ford is er wel een kleine vocale rol, daarnaast zijn er muzikale en vocale invullingen door Zuid-Afrikaanse studiomuzikanten. Voor de overige muzikanten waarmee tevens het afgelopen decennium getourd werd, Dave Lambert, Chas Chonk, Dave Bainbridge en Tony Fernandez, was door deze opzet dus geen plaats. We zullen zien wie er volgende maand op Cropredy op het podium staan. Dat is sowieso het enige optreden dat Strawbs nog kan doen, omdat Cousins is voorgeschreven om gezien zijn medische situatie menselijk contact zoveel mogelijk te beperken. Dat wil niet zeggen dat “The Magic Of It All” het laatste Strawbs-album zal zijn, wat Cousins betreft gaat hij gewoon door met songs schrijven en opnemen. Hoe het ook zij: “The Magic Of It All” klinkt als een typisch Strawbs-album, gevuld met folkrocksongs, gedragen door die kenmerkende zang van Cousins, die hier en daar een progressief trekje hebben. Zoals bijv. Blue Weavers Mellotronstootjes in opener “Ready (Are We Ready)” of de gitaarriffs en -solo, met orgel-rolls in “The Time Has Come”. Van Deventer zal Cousins hebben aangezet om zich van zijn meest activistische kant te laten horen, wat blijkt uit de teksten van beide songs.
Websites:
https://www.strawbsweb.co.uk
https://www.facebook.com/strawbsweb .

NIEUW
Thompson Band, Michael featuring Moon Calhoun – What Keeps You Alive
– In Your Arms
Van het album “The Love Goes On” (Frontiers, 2023)

Gitarist en componist Michael Thompson is met zijn vijf decennia omvattende carrière absoluut een legende in de muziekwereld te noemen. De in 1954 geboren New Yorker deed zo ongeveer iedere klus die hij kon grijpen voordat hij vast werk kreeg in sessiebands die muziek aanleverde voor TV-series als Fame en Miami Vice en films zoals Heat, The Rock, Romeo Must Die. Bovendien is hij sindsdien als sessiekracht te horen op zo'n duizend(!) albums van onder meer Faith Hill, Seal, Michael Bolton, Celine Dion. Daarnaast vindt Thompson af en toe tijd om solomateriaal op te nemen mijn zijn Michael Thompson Band (MTB). Het debuut uit 1989, “How Long”, wordt nog steeds beschouwd als een iconisch album binnen het AOR-genre. Onlangs, 34 jaar nadien, is van MTB een vierde studioalbum verschenen: “The Love Goes On”. Het blijkt een hereniging met originele MTB-zanger Moon Calhoun, die ook op “How Long” te horen was. Als je naar het nieuwe album luistert, zul je merken dat Calhoun ten eerste in goede vorm is en ten tweede een melodieuze en soulvolle stijl heeft die de vaardigheden van Thompson accentueert. Thompson, Calhoun en bassist Tom Croucier (broer van de in Ratt spelende Juan) schreven gedrieën alle nummers voor “The Love Goes On”. Op het vorige album van MTB, “Love & Beyond” (2019), was een mix van songs en instrumentals te horen. Nu, met Calhoun aan boord is voor alleen vocale nummers gekozen, voortgedreven door Thompsons gitaarwerk en doordrenkt met voor AOR essentiële melodische rockelementen: rockritme en groove, sterke songmelodie en vocale harmonieën en pakkende refreinen. Al met al is “The Love Goes On” van The Michael Thompson Band een goed gemaakt album, dat teruggrijpt op het melodieuze rockgeluid van de jaren tachtig. Alles wat AOR interessant maakt, is op deze plaat terug te vinden. (gebruikte bron: Craig Hartranft, dangerdog.com)
Websites:
https://www.facebook.com/MichaelThompsonBand/ .

NIEUW
Arkitekture - Prayer For The Dying
- Vanity
Van "Rationalis Impetus" (Merry-Go-Round, 2022 / Arcàngelo, 2023)

Over de vraag waar de bandnaam van het Zuid-Koreaanse Arkitekture vandaan komt, hoeft niet lang nagedacht te worden. Het kwintet komt namelijk voort uit de avant-gardistische progressieve rockband SuperString, die tussen 2016 en 2018 de CD's met de veelzeggende titels "The Grand Design", "Elements Of Architecture" en "Architecture" uitbracht. Arkitekture, met twee "k's" dus, heeft op het eind vorig jaar op Merry-Go-Round uitgebrachte debuut "Rationalis Impetus", op enkele passages na, het avant-gardistische aspect verlaten, waarbij tevens de inbreng van een gitarist verdween. De Mellotron-zwangere symfonische rockplaat, deels gebaseerd op door King Crimson beïnvloede Scandinavische progrock, heeft verder qua sound overeenkomsten met het vorig jaar geprezen Japanse Kumorigahara, met dit verschil dat bij Arkitekture instrumenten als alt- en baritonsaxofoon, fluit, viool en altviool, de rol van de gitarist overnemen. Vooral tijdens de strijkpassages zijn hierdoor tevens overeenkomsten met Stella Lee Jones te ontdekken. "Rationalis Impetus" wordt voornamelijk gevuld met vier gemiddeld tien minuten durende, dikwijls meerdelige composities, gedomineerd door zwaar aangezette orkestraties en gepassioneerde, doch melodieuze solospots. De opzwepende bombast wordt evenwel geregeld onderbroken door verstilde passages, waarin het subtiele bekkenspel Bill Brufords stijl benadert. "Prayer For The Dying" heeft bijvoorbeeld zo'n meeslepend, aan Rocket Scientists’ "Mariner" en King Crimsons "Starless" verwant thema. Naast Mellotron, piano en orgel bevatten enkele tracks tevens synthesizerescapades, die het groepsgeluid een moderner tintje geven. Dit is onder meer waarneembaar in de bonustrack "Vanity", die toegevoegd is op de in mei door Arcàngelo in Japan verschenen editie. Tenslotte bevat het korte "Abnormal Reversible Reaction" een basquote uit Soft Machine’s "Esther’s Nose Job". Van dit imposante, in een duister, Hiëronymus Boschachtige hoesontwerp gestoken album, draaien we de reeds genoemde tracks "Prayer For The Dying" en "Vanity".
Websites:
https://arkitekture2022.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/arkitekture.band .

NIEUW
Hemina - Embraced By Clouds
Van "Romancing The Ether" (Bird's Robe Records, 2023)

Hoewel Hemina voor ons een nieuwe naam is, blijkt de Australische band al actief sinds 2010. Over een kleine drie weken verschijnt het vijfde bandalbum, dat we al hebben kunnen beluisteren. Daaruit concluderen we dat we dat we met die eerdere vier toch echt wat gemist hebben, want Hemina brengt met "Romancing The Ether" bij vlagen duizelingwekkende progressieve metal. Het viertal combineert daarin het gevoel voor melodie van het vroeger werk van Dream Theater met het ambitieniveau van Fates Warning ten tijde van "A Pleasant Shade Of Grey". Evenals laatstgenoemde klassieker uit 1997 is "Romancing The Ether" ook in feite één doorlopend muziekstuk. Met 6 delen in 35 minuten is het wel korter, maar qua ambitie overklast Hemina de Amerikanen, want dit vijfde album is het sluitstuk van een conceptverhaal dat zich al uitstrekte over de vier voorgaande albums van deze Australiërs. Daarnaast weten deze vier muzikanten uitermate van wanten op hun instrumenten, wat goed van pas komt in composities waar je echt even wat moeite voor moet nemen om ze doorgronden. "Romancing The Ether" is namelijk een album waarop gulzig wordt gestrooid met complexe riffs en ritmes, maar de muziek wordt ook verrijkt met ingetogen momenten en door gastmuzikanten bespeelde extra instrumenten zoals piano, orgel en strijkers. En dan zijn er ook nog regelmatig massale vocale harmonieën, die doen denken aan wat we eerder bij Devin Townsend of zelfs Jacob Collier(!!) hoorden. Dit is met name het geval in het tien minuten durende derde albumdeel, “Embraced By Clouds”.
Websites:
https://hemina.com.au/
https://hemina.bandcamp.com/album/romancing-the-ether
https://www.facebook.com/heminamusic .

WERELD VOL MUZIEK
Medina Azahara – Desde Cordoba
Van het album “...En Al-Hakim” (Avispa, 1991)

Medina Azahara is een Spaanse progressieve rockgroep, waarvan de naam verwijst naar die van de ruïnes van een grote ommuurde Arabische stad, vlakbij Córdoba, alwaar de groep in 1979 werd opgericht. Van Medina Azahara verschenen maar liefst 21 studioalbums, waarvan het meest recente, “Llegó El Dia” in 2021. Overigens verscheen daarvan een jaar later al een luxe heruitgave met extra disc. In de beginjaren werd de groep geschaard onder de toen florerende Andalusische rockscene uit de jaren 80, beïnvloed door onder meer Deep Purple, Pink Floyd, Triana en Uriah Heep. Later verschoof de stijl naar een melodieus heavy metalgeluid met neoklassieke ondertoon. Wij gaan terug naar 1989, toen het misschien wel meest symfonische album van Medina Azahara verscheen: “...En Al-Hakim”. We kiezen voor het slotnummer “Desde Cordoba”, een spannende 'strijd' tussen expressieve flamencogitaar en elektrische gitaar aangevuld met prima toetsenwerk en emotionele Spaanstalige zang.
Websites:
http://medinaazahara.es/
https://www.facebook.com/medinaazahara.es .

NIEUW
Big Red Fire Truck – Hot Summer Nights
Van “Trouble In Paradise” (Bird’s Robe Records, 2023)

Voor de verandering verblijdt het Australische Bird’s Robe Records ons niet met postrock maar met degelijke hardrock. Het betreft de EP “Trouble In Paradise” van Big Red Fire Truck. Met die krachtige bandnaam refereert frontman Digby duidelijk aan de hoogtijdagen van de heavy metal en glamrock uit de jaren 80. De naam doet vermoeden dat de vier leden fans zijn van Sammy Hagar. Een luisterbeurt bevestigt dit, want we horen een duidelijke Van Halen-invloed. “Trouble In Paradise” is de tweede EP van Big Red Fire Truck, met een zestal nummers dat lekker wegluistert. Fans van bands als AC/DC of Aerosmith komen zeker aan hun trekken. Maar ook voor liefhebbers van de betere glamrockbands, zoals The Darkness, zullen veel van hun gading terugvinden op “Trouble In Paradise”, dat als officiële releasedatum 4 augustus heeft. We gaan luisteren naar het toepasselijke “Hot Summer Nights”.
Websites:
https://www.facebook.com/brftband/
https://bigredfiretruck.bandcamp.com/album/trouble-in-paradise .

ALBUM VAN DE MAAND
Lumsk - Das Veilchen
Van "Fremmede Toner" (Dark Essense Records / Karisma Records, 2023)

Toen we in maart van dit jaar voor het eerst muziek hoorden van het Noorse Lumsk, was deze folkprogrockgroep voor ons totaal onbekend. Lumsk bleek echter al sinds 2001 te bestaan en bracht in het vorige decennium al drie albums uit. Met name de eerste twee, uit 2003 en 2005, waren gevuld met donkere folkmetal, maar de derde, "Det Vilde Kor" (2007), liet al een verfijnder geluid horen. Vanaf 2009 werd er gewerkt aan een opvolger en dat heeft uiteindelijk na 14 jaar dus geleid tot "Fremmede Toner". Inspiratie deed de groep op uit het werk van de Noorse schrijver/dichter André Bjerk, die gedichten van o.a. Nietsche en Goethe hertaalde in het Noors. Lumsk heeft ervoor gekozen om zowel de vertaalde Noorse versies als de originele Duitse dan wel Engelse teksten los van elkaar op totaal andere muziek te zetten. Ieder gedicht heeft dus naast een toonzetting in de originele taal een in het Noors gezongen spiegelbeeld. Interessant concept, maar los van de teksten is het steeds de muziek die toch de meeste indruk maakt. Van folkmetal is geen sprake meer; wat we voorgeschoteld krijgen is progrock, die nog wel door folk is beïnvloed, met een mooie rol voor de nodige vioolpartijen, stevig gitaarwerk en smaakvol piano- en toetsenspel. Als we het resultaat dan toch ergens mee moeten vergelijken dan zouden we het kunnen omschrijven als een kruising tussen het folky debuut “Ignis Fatuus” (1995) en het steviger vierde album “Storm Season” (1995) van White Willow, maar ook het latere werk van The 3rd And The Mortal horen we wel een beetje terug. Zou het toeval zijn dat dit allebei ook evenals Lumsk Noorse groepen zijn? En zoals ook die bands altijd sterke zangeressen in hun bezetting hadden, is Lumsk ook gezegend met de goede stem van Mari Klingen.
Websites:
https://lumsk.bandcamp.com/album/fremmede-toner
https://www.facebook.com/lumskmusic/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Morse Band, The Neal – Do It All Again (live)
Van “An Evening Of Innocence & Danger: Live In Hamburg” (InsideOut / Sony Music, 2023)

The Neal Morse Band ging in 2022 op tournee ter promotie “Innocence & Danger” dat het voorgaande jaar was verschenen. In Nederland werd 013 in Tilburg aangedaan, waarna diverse zalen in Duitsland werden bezocht, waaronder op 13 juni de Markthalle in Hamburg. Daar werden opnamen gemaakt die nu zijn verschenen onder de titel “An Evening Of Innocence & Danger: Live In Hamburg”. De set van zo'n tweeënhalf uur is verdeeld over drie schijven. De derde laat de toegift van het concert horen: een zeer uitgebreide medley samengesteld uit stukken van de albums “The Similitude Of A Dream” uit 2016 en “The Great Adventure” uit 2019. De eerste twee schijven bevatten een vrijwel integrale uitvoering van “Innocence & Danger”: slechts twee korte nummers ontbreken. Het enige oudere nummer buiten de genoemde toegift is “Waterfall” van het eerste album dat onder de naam The Neal Morse Band verscheen: “The Grand Experiment” uit 2015. Het is logisch dat de groep hier voor kiest: er zijn immers al genoeg live-documenten waarop ander oud materiaal aan bod komt. Verschil met die releases is wel dat deze keer een beeldregistratie ontbreekt. Overigens: dit kwintet werkt al wel langer dan 8 jaar samen, maar Morse (zang, toetsen, akoestiche gitaar), Eric Gilette (el. gitaar, zang), Bill Hubauer (toetsen, akoestische gitaar, zang), Randy George (basgitaar, baspedalen, zang) en Mike Portnoy (drums, zang) manifesteren zich sinsdien nadrukkelijker als collectief, iets wat ook blijkt uit de aan de gedeelde songcredits en zangpartijen. Natuurlijk weet NMB, met zulke podiumdieren als Morse en Portnoy in de groep, het publiek vanaf de eerste maat mee te krijgen, wat ook niet moeilijk is met een opener als “Do It All Again” met 'uplifting' meezingrefrein, gestut door kerkorgelakkoorden en baspedalen. Het NMB-materiaal klinkt allemaal als 'vintage Morse', maar bezit veel overtuigingskracht en wordt uiteraard met verve gespeeld door deze door de wol geverfde musici. Ook de Simon & Garfunkel-adaptatie “Bridge Over Troubled Water” (de term 'cover' doet deze bewerking tekort) krijgt de Noord-Duitse handen op elkaar. Trouwens: op 18 en 19 augustus vindt voor het eerst het jaarlijkse Morsefest óók in Europa plaats en wel in Nederland: waar anders dan in Poppodium Boerderij. Het weekend zal in het teken staan van de beide “Testimony”-albums, maar er komen uiteraard ook stukken van andere albums aan bod. Er zijn nog kaarten beschikbaar.
Websites:
https://nealmorse.com/
https://www.facebook.com/nealmorse .

WERELD VOL MUZIEK / LIVE-TIP
Molvær, Nils Petter - Angels Ahead
Van "Stitches" (Modern Recordings, 2021)

De laatste keer dat we in Xymphonia muziek draaiden van de Noorse trompettist Nils Petter Molvær, was vijf jaar geleden in aflevering 1300 toen we aandacht besteedden aan zijn samenwerking met Sly & Robbie. Daarvoor was zijn soloalbum "Buoyancy" uit 2016 kort aan de orde. Hoogste tijd dus om weer eens wat van deze pionier van de nu-jazz te laten horen. We doen dit met het nummer "Angels Ahead" van "Stitches" uit 2021, een CD die hij maakte met drummer Erland Dahlen, multi-instrumentalist/producer Jo Berger Myhre en gitarist Johan Lindström. Het spel van laatstgenoemde laat zich overigens eenvoudig vergelijken met dat van de veelvuldig met Molvær geassocieerde gitarist Eivind Aarset, dus inclusief het subtiel gemanipuleer van geluiden. Hoewel het over het algemeen erg ingetogen "Stitches" Molværs meest recente studioalbum is, is hij nog volop actief. In juni trad hij bijvoorbeeld nog op voor de Duitse ZDF om zijn doorbraakplaat "Khmer", samen met enkele van de oorspronkelijke musici - inclusief Aarset - uit te voeren. En dan nu het reeds aangekondigde "Angels Ahead", niet voordat we nog hebben aangekondigd dat Molvær in oktober drie concerten in Nederland zal geven en wel op 26 oktober in TivoliVredenburg te Utrecht, 27 oktober in LantarenVenster te Rotterdam en tenslotte op 28 oktober in Paradox te Tilburg. Wie tenslotte de "Khmer"-line-up nog wil zien kan op 15 oktober naar het meerdaagse festival Enjoy Jazz in Heidelberg, Duitsland.
Websites:
https://www.nilspettermolvaer.com/
https://www.facebook.com/nils.petter.molvaer
Het genoemde ZDF-concert.

NWOBHM-ARCHEOLOGIE
Stormtrooper – Battle Of The Eve
Van “Pride Before A Fall – The Lost Album” (Bristol Archive, 2016 / High Roller Records, 2017)

Voor jonge muzikanten was het Verenigd Koninkrijk eind jaren zeventig en begin jaren 80 een uiterst vruchtbare broedplaats. Zo goed als iedere uithoek had wel een groepje jongelingen die het muzikale geluk zocht. Daaruit kwamen uiteenlopende muziekstromingen voort en één van die stromingen bleek cruciaal voor het clubcircuit: the New Wave Of British Heavy Metal, kortweg NWOBHM, met in het kielzog the New Wave Of British Prog Rock (NWOBPR). Veel bands in deze stroming waren voornamelijk beïnvloed door de seventieshardrock van Black Sabbath of Judas Priest. Maar de heersende punkattitude zorgde vaak voor een wat compactere sound, zowel in de prog- als metaltak van de stroming. Luister voor wat de progkant betreft maar naar bijvoorbeeld Twelfth Night of het oude Pallas. De bekendste exportproducten aan de metalkant zijn natuurlijk Iron Maiden en Def Leppard. Doordat de wereld de laatste jaren met de diverse social media-platformen een stuk kleiner is geworden en wellicht omdat diegenen die het meemaakten zo zoetjesaan met pensioen zijn én dus tijd over hebben, komt steeds meer in kaart wat voor een wildgroei er destijds bezig was. De verhalen die nu boven water komen zijn interessant en laten soms zien hoe minuscuul het verschil tot obscuriteit of succes kan zijn. Goed voorbeeld daarvan is Def Leppard, dat net iets eerder dan een rivaliserende band klaar was met een demo en dus een contract kreeg. Maar ook geografie had veel invloed: hoe dichter bij Londen, hoe beter. Door de voortschrijdende techniek, die overigens nog wel in de kinderschoenen stond, konden band gemakkelijker een demo maken dan een decennium eerder. Vaak in een heerlijk rammelende productie, dat een charmant nostalgisch effect geeft. Maar er duiken ook nog steeds verbazend goede bands op die alleen lokaal optraden, óf zelfs de oefenruimte nooit hebben verlaten. Dit is vaak te danken aan diepgravende muzikale archeologie door een paar 'die hard' liefhebbers. Dat de twee genoemde stijlen nauw verwant waren is vaak goed te horen. Een van de verbindend factoren is de invloed die de Canadese band Rush destijds had, vooral met de eerste paar albums. Neem bijvoorbeeld de in 1976 in Bristol opgerichte band Stormtrooper, die algemeen geschaard werd onder de NWOBHM-vlag. Door hard werken kon de band een single uitbrengen in 1980 die zelfs de nummer-11-positie behaalde in de Britse heavy metal-charts. Stormtrooper had naast compacte metal ook een aantal epische tracks in het repertoire, waarin een duidelijk invloed van het Rush-album “2112” terug te horen is, mede door veelvuldig gebruik van Moog-baspedalen. Maar net als zoveel bands ontbrak een goed management en een grote dosis geluk en bleef het bij die ene single. Zanger Paul Merrell ging na het uiteenvallen aan de slag bij de groep Jaguar. die in 1982 een klein succes had met het album “Power Games” en zelfs in het Almelose De Poort Van Kleef heeft gespeeld. ...Maar dat is een ander verhaal. Enkele jaren geleden verscheen, een kleine vier decennia na dato, het album “Pride Before A Fall”, met vrij goed klinkende demo- en live-in-de-studio-opnamen van Stormtrooper. Door de hernieuwde interesse stoften de heren hun instrumentarium weer af en zijn weer live gaan spelen. Ook is er intussen een album verschenen met oude en nieuwe nummers, die opgenomen zijn in 2021. We gaan nu luisteren naar een van de genoemde epics, “Battle Of The Eve”, en nee het is geen outtake van een verloren gewaand Rush-album.
Websites:
https://bristolarchiverecords.bandcamp.com/album/pride-before-a-fall-the-lost-album
Facebook-groep.

FILMMUZIEK
Faltermeyer, Harold & Steve Stevens - Top Gun Anthem
Van "Top Gun - Original Motion Picture Soundtrack" (CBS, 1986)

In de bioscoop zijn de zomermaanden over het algemeen ingeruimd voor de grote actie-blockbusters uit Hollywood en er is in die categorie geen grotere dan de Mission Impossible-reeks met Tom Cruise, waarvan deze zomer het zevende deel te zien is. En dat terwijl hij vorig jaar al verantwoordelijk was voor de best bezochte film in Nederland: toen met Top Gun: Maverick. Opvallend aan die film was dat er werd teruggegrepen op muziek uit de eerste Top Gun-film uit 1986, met onder andere Kenny Loggins' “Danger Zone” en Berlins “Take My Breath Away”. Maar muzikaal misschien wel het meest iconische uit die film was het door Harold Faltermeyer geschreven en samen met gitarist Steve Stevens opgenomen “Top Gun Anthem”, een prachtige epische gitaarinstrumental die werd gebruikt in het triomfantelijke slot van die film.
Websites:
https://www.facebook.com/haroldfaltermeyer
https://www.stevestevensguitar.com/home
https://www.facebook.com/stevestevensofficial
https://en.wikipedia.org/wiki/Top_Gun_(soundtrack) .

SEVENTIES
Beggars Opera – Classical Gas
Van het album “Get Your Dog Off Me !” (Vertigo, 1973 / Repertoire/Living In The Past, 2003)

Beggars Opera was een Schotse progressieve rockband, die in 1969 in Glasgow werd opgericht door gitarist Ricky Gardiner, zanger Martin Griffiths en bassist Marshall Erskine. Beggars Opera was één van de minder bekende bands van de progressieve rockstroming die toen opkwam. Dit ondanks een prima platendeal bij het toen hippe en vooruitstrevende Vertigo, waarop de eerste vier albums verschenen. Er waren ook succesvolle optredens. “Get Your Dog Off Me !” is het vierde album, dat verscheen in 1973. Griffiths is hier nog wel op te horen, maar toen het in de winkels lag, was hij al vertrokken. Hij werd vervangen door Pete Scott. Martin Griffiths zou overigens zo'n drie decennia later opduiken in de band van zijn zoon Philip: Poor Genetic Material. Van “Get Your Dog Off Me !” het verrassende “Classical Gas”.
Websites:
https://www.beggarsopera.co.uk/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100055314857530 .

HET DEBUUT / WERELD VOL MUZIEK
Anima Mundi – Las Praderas Del Corazón
Van het album “Septentrión” (Mellow Records, 2002 / eigen beheer, 2012)

Anima Mundi is een in 1996 opgerichte Cubaanse progressieve rockband, die symfonische rock, New Age, Celtic, spacerock en traditionele Cubaanse muziek combineert. Tot nu toe verschenen zes studioalbums, meest recent “Insomnia” in 2018. Het in 2002 verschenen debuut “Septentrión” werd tien jaar later in eigen beheer opnieuw uitgebracht. Ook het CD-boekje, is voorzien van nieuw artwork, inclusief nieuwe cover die de albumtitel beter symboliseert. “Septentrión” staat namelijk voor het ijkpunt dat de richting naar de Noordpool op een meridiaan aangeeft. Het komt overeen met het punt van de horizon waar de Poolster loodrecht passeert. Het symboliseert de wijze waarop Roberto Diaz en zijn kompanen in het leven en de natuur staan. De groepsnaam is dan ook bewust gekozen. Op deze CD maak je kennis met het geluid in de beginperiode van Anima Mundi. In 2002 bestond de groep uit zeven leden en werd er in het Spaans gezongen. Daarnaast zijn Keltische en andere folk(rock)invloeden aanwezig in de muziek. Verantwoordelijk daarvoor zijn de Galicische doedelzak (niet te verwarren met de Schotse variant), klarinet en fluit. Met deze heruitgave wordt recht gedaan aan de (geluids)kwaliteit die Anima Mundi en in het bijzonder bandleider/gitarist Roberto Diaz zich voorstaat. Je moet bij het beluisteren van het album de tijd waarin het gecomponeerd en opgenomen is ingedachten nemen: je hoort een groep die zoekende is naar een eigen geluid. (gebruikte bron: Hans Ravensbergen, Progwereld)
Websites:
http://www.animamundimusic.com/
https://www.facebook.com/anima.mundi.official .

NIEUW / LIVE-TIP
Folds, Ben – What Matters Most
– Kristine From The 7th Grade
Van “What Matters Most” (New West Records, 2023)

We hebben in Xymphonia al enkele keren eerder de muzikaliteit van pianist/songschrijver/zanger Ben Folds geprezen. De eerste keer was in 2010, toen hij een liedcyclus-plus-boek uitbracht met schrijver Nick 'High Fidelity' Hornby. Maar normaliter schrijft Folds zijn eigen teksten, soms vol knipogen en al dan niet subtiele humor, dan weer melancholiek getint. Zo waren we in 2015 erg te spreken over de kwaliteiten van de songcyclus “So There”, waarvoor Folds samenwerkte met het klassieke ensemble yMusic. Sindsdien moesten we 8 jaar wachten op “What Matters Most”: een regulier Ben Folds-studio-album, zij het dan niet in de vertrouwde triovorm(!) met Ben Folds Five, waarmee hij voor het laatst in 2012 een album maakte. Vast niet voor niets heet het openingsnummer, verwijzend naar die lange pauze “But Wait, There's More”. Folds giet zijn progressieve pianopop in uiteenlopende, kleurrijke arrangementen, daarbij opnieuw geholpen door arrangeur/violist Rob Moose van yMusic. Soms moet je denken aan Billy Joel, soms Randy Newman, maar ook links naar de hoogtijdagen van Supertramp liggen op momenten voor de hand. Ook horen we opnieuw hier en daar de subtiliteit van New Amsterdam-artiest Corey Dargel, die we tevens ontwaarden op “So There”. De al genoemde vrij grove humor horen we dit keer in “Exhausting Lover”, waarin hij het 'zware leven' van een rockmuzikant die zo nodig zijn vele groupies wil 'afwerken' op de hak neemt. Subtieler is dan “Kristine From The 7th Grade”, waarin de hoofdpersoon de radicalisering van een jeugdvriendin betreurt, gegoten in een charmant walsje vol fraaie piano-akkoorden en warme strijkers. Het titelnummer laat klassieke pianopoprock horen en bouwt via de coupletten op naar een proggy crescendo met blazers en een op z'n ELO-best raspende cello. Ben Folds treedt op 27 november op in TivoliVredenburg in Utrecht en op 4 december in Lichtburg in Essen.
Websites:
https://www.benfolds.com/
https://www.facebook.com/BenFolds .

NIEUW
Pendragon – North Star Part II: As Dead As A Dodo
– North Star Part III: Phoenician Skies
Van het mini-album “North Star” (Toff Records, 2023)

Van Pendragon verscheen drie jaar geleden “Love Over Fear”, dat de oude fans van de Britse neoprogband wist te bekoren met een sound die aansloot bij die van de meest geliefde Pendragon-albums. In tijden van afgelaste tournees volgde in 2022 nog een akoestische versie van dat album en werd er ook aan nieuwe muziek gewerkt. Dit leidde tot een mini-album die voor het eerst werd verkocht tijdens het “Everyone's a VIP weekend”, halverwege mei in de Zoetermeerse Boerderij. Dit “North Star” is inmiddels ook via de reguliere verkoopkanalen te verkrijgen. Het blijkt dat het overgrote deel van het mini-album wordt gevuld met het driedelige titelnummer van 18 minuten lengte, waarbij het kortere “Fall Away” daarbij haast als een soort coda aanvoelt. Stilistisch sluit die afsluiter namelijk vrijwel naadloos aan: we horen over het algemeen vrij rustieke symfo, waarbij er een belangrijke rol is voor dromerige keyboardpartijen, waarop het heerlijk wegzweven is. Natuurlijk worden de meeste synths bediend door Clive Nolan, maar ook gitarist/componist/zanger/bandleider Nick Barrett bespeelt ze. Heel opvallend is dat John Barnfield meespeelt op het mede door hem geschreven derde deel van “North Star”: “Phoenician Skies”. Barnfield speelde 40 jaar geleden, nog vóór albumdebuut “Fly High Fall Far”, toetsen bij Pendragon en is alszodanig alleen te horen op de naar de band vernoemde demo uit 1983 en enkele overzichtsverzamelaars met curiositeiten. Enige meer uptempo moment is deel II, “As Dead As A Dodo”, met een haast country-achtig elektrisch gitaarmotiefje. In de andere songs is Barrett opvallend vaak te horen op akoestische gitaar, wat goed combineert met de transparante synthsounds. Zijn herkenbare warme elektrische gitaarspel is wel te horen middels een heerlijke solo in “Phoenician Skies”, met Barrett in een korte Hammondorgelspot en verder dus toetsenspel van John Barnfield in plaats van Nolan.
Websites:
https://www.pendragon.mu/
https://www.facebook.com/PendragonHQ
https://pendragon3.bandcamp.com/album/north-star .

NIEUW
Solstein - Siriusly
- Hamada
Afkomstig van "Solstein" (Is It Jazz? Records, 2023)

Aan de lijst van projecten waaraan Jacob Holm-Lupo zich heeft verbonden - denk aan White Willow, Telepath en The Opium Cartel - kunnen we Solstein toevoegen. Het idee achter deze funky jazzrock-formatie ontstond tijdens het werken aan zijn vorige project, Donner. De multi-instrumentalist plaatste het Donner-album "Hesistant Light" onder 'geïnspireerd door John Carpenter, Tangerine Dream en Ashra', maar hij werkte hierop ook met sessiedrummer Keith Carlock en gitarist Georg Wadenius, waardoor enkele tracks meer richting Steely Dan gingen. Op het titelloze album van Solstein wordt juist déze samenwerking verder uitgewerkt, waarbij de plaats van Wadenius is ingenomen door de uit de freejazz afkomstige Stian Larsen. De progressieve fusionsound wordt mede bewerkstelligd door de ook al op de Donner-plaat meespelende toetsenmannen Brynjar Dambo van White Willow en de van zijn soloplaat "Normal Boy" bekende Bill Bressler. De sound wordt verder verbreed door invloeden van Herbie Hancock, The Crusaders, reggae, Bob James, Camel en Happy The Man. Van deze met 36 minuten vrij korte plaat met acht compacte nummers, draaien we "Siriusly" en het uitbundige slotstuk "Hamada", dat tevens als eerste single werd uitgebracht.
Websites:
https://solstein.bandcamp.com/album/solstein
https://jacobholmlupo.com/
https://www.facebook.com/solsteinband/ .

NIEUW
Frost* - Dear Dead Days (live)
- Skywards (live)
Van de Blu-ray/2CD-set "Island Live" (Tigermoth Records, 2023)

Drie keer is scheepsrecht. De Britse progrock band Frost* had al twee keer eerder een poging ondernomen om een concert te filmen, maar door allerlei problemen waren die opnames niet geschikt dan wel bruikbaar voor officiële release. Op 30 november 2022 werd een derde poging ondernomen tijdens een concert in Bath, waarbij de hulp van Robert Reed (Cyan, Magenta) werd ingeschakeld die ervoor zorgde dat er eindelijk een mooi visueel document is van een Frost*-optreden in de vorm van de Blu-ray/2CD-set "Island Live". Het optreden stond in het teken van het recentste album "Day And Age" (2021) en het is dus niet verwonderlijk dat 5 van de 10 songs tellende set bestond uit nummers van dat vierde bandalbum. De overige vijf zijn een dwarsdoorsnede van de drie voorgangers, met o.a. de epic “Milliontown” van het gelijknamige debuut uit 2006. "Day And Age" werd gemaakt zonder een vaste drummer: het trio Jem Godfrey (zang, toetsen), John Mitchell (zang, gitaar) en Nathan King (bass, zang) werd aangevuld met per nummer wisselende sessiedrummers. Tegen de tijd van de serie optredens in 2022 was Craig Blundell weer als vaste kracht terug. Hij kon tijd vrijmaken tussen de vele tournees die hij met Steve Hackett ondernam. Daarvóór was de veelgevraagde drummer ook vaak op pad met Steven Wilson. De stukken van "Day And Age" krijgen door Blundells input een flinke energiek-injectie en het is een genot om hem regelmatig helemaal los te zien gaan, waarbij de rest van de band overigens ook met speels gemak het Frost*- repertoire weet te brengen: iets wat we ook onlangs op het Midsummer Prog Festival in Valkenburg hebben kunnen constateren. Van “Island Live” hebben we vanavond gekozen voor “Dear Dead Days” en “Skywards”.
Websites:
https://frost.life/
https://www.facebook.com/frostlife .

HET DEBUUT / IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Stolt, Roine - Dödens Ansikte
Afkomstig van "Fantasia" (Svenska Love Records, 1979/1980 / Marquee/Belle Antique, 1992)

Roine Stolt begon zijn muziekcarrière op 17-jarige leeftijd in 1974, toen hij tot Kaipa toetrad. Na vijf jaar en drie LP's verliet hij die symfonische rockband, om zich op een solocarrière te richten, die datzelfde jaar zou leiden tot "Fantasia". Hierop speelde onder andere zijn voormalige Kaipa-collega, multi-instrumentalist Mats Lindberg mee. Mede door de tijdsgeest is "Fantasia", dat pas in 1992 voor het eerst op CD verscheen (en dan ook alleen nog maar in Japan) een 'mixed bag' geworden. Een songfestivalachtig liedje en een nummer dat zo in de serie "Love Boat" had gepast staan zij aan zij met matige, door disco en funk geïnfecteerde fusion. Gelukkig staan er ook enkele sterke symfonische rockstukken op die niet alleen zijn door Camel en Genesis beïnvloede achtergrond verraden, maar tevens een indicatie vormen voor de progressieve rockster die hij zou worden in The Flower Kings en Transatlantic. Een van die stukken is "Dodens Ansikte" die we nu in de rubriek Het Debuut draaien. Overigens: de afgelopen week werd ook een eerste tipje van de sluier opgelicht van het komende The Flower Kings-album, “Look At You Now”, dat op 8 september zal verschijnen. Hierop debuteert toetsenist Lalle Larsson, die ook mee op tournee gaat en zo op 27 oktober in de Udense Pul en 28 oktober in de Zoetermeerse Boerderij is te bewonderen.
Websites:
https://www.roinestolt.com/
Roine Stolt Facebook
The Flower Kings Facebook.

IN HET NIEUWS
Bramblett, Randall - God Was In The Water
Afkomstig van "No More Mr. Lucky" (New West Records, 2001)

Onlangs verscheen een vers studioalbum van de veelgeroemde soulzangeres Bettye LaVette. Nu is dat niet direct een artiest die we aan Xymphonia linken, ware het niet dat alle nummers op het simpelweg “LaVette!” getitelde album geschreven zijn door Randall Bramblett. Kijk, daar hebben we wel degelijk een Xymphonia-link. Deze Amerikaanse multi-instrumentalist en singer-songwriter wist ons namelijk in 2001 blij te verrassen met zijn vierde soloplaat "No More Mr. Lucky", waarop hij zich presenteerde met groovy progressieve songs die we ergens tussen het solodebuut van Robbie Robertson van The Band en "Thud" van Kevin Gilbert kunnen plaatsen. Ook maakte hij een kleine twee decennia geleden deel uit van de laatste bezetting van Traffic, de band van Steve Winwood en Jim Capaldi. En aangezien Bramblett niet op "Lavette!" te horen is, hebben we een mooie gelegenheid weer eens wat van "No More Mr. Lucky" te draaien en wel in de vorm van "God Was In The Water" (dat overigens succesvol gecoverd is door een ándere legendarische zangeres: Bonnie Raitt).
Websites:
https://randallbramblett.com/
https://www.facebook.com/RandallBramblett/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Soft Machine – Back In Season
Van “Other Doors” (Dyad Records, 2023)

In discussies over Yes en Tangerine Dream wordt er vaak geroepen of de bands nog wel die namen mogen dragen zonder ook maar één oprichter in de gelederen. Nou, bij Soft Machine zou dat sinds het vertrek van toetsenist Mike Ratledge in 1976 dan al een discussiepunt moeten zijn. Anno 2023 is de band er, vele bezettingswisselingen en tussenstops later, nog steeds. Het vorige maand verschenen “Other Doors” is het twaalfde studio-album dat onder de oorspronkelijke bandnaam verschijnt, maar je zou evengoed de albums van Soft Works en Soft Machine Legacy kunnen meetellen, waarmee je op zestien uitkomt. Dit “Other Doors” markeert het afscheid van twee oudgedienden, weliswaar geen oprichters, maar al wel in de seventies van de partij en inmiddels de 80 gepasseerd. Bassist Roy Babbington gaat van zijn pensioen genieten, al doet hij nog wel op twee nummers mee. Hij is vervangen door Fred Thelonious Baker, die al in diverse groepen van huidig Soft Machine-gitarist John Etheridge speelde, alsmede in mede-Canterbury-groep In Cahoots. Ook langjarig Soft Machine-drummer John Marshall vindt het welletjes, maar hij speelt nog wel op het gehele album mee. Met ingang van de “Other Doors”-tournee bezet Asaf Sirkis, bekend van vele samenwerkingen voor het Moonjune-label, de drumkruk. Sinds het verscheiden van Elton Dean is Theo Travis de trouwe saxofonist/fluitist van dienst, die bovendien veel composities aanlevert en elektrische piano en elektronica bedient. Opvallend is dat er een brug naar het rijke Soft Machine-verleden wordt geslagen met herinterpretaties van Karl Jenkins' “Penny Hitch” (oorspronkelijk van “Seven” uit 1973) en Kevin Ayers' “Joy Of A Toy”, dat al te vinden was op het legendarische Soft Machine-debuut uit 1968 en door Ayers werd 'meegenomen' naar diens gelijknamige solodebuut uit 1969. Wat opvalt is dat veel stukken zeer kort zijn, nogal schetsmatig van karakter en op de manier waarop ze aan elkaar zijn gelinkt onderdeel lijken te zijn van lange improvisatiesessies. Ons bevallen de meer gecomponeerde, langere stukken nog het meest. Zoals het door Theo Travis aangeleverde, meer dan 7 minuten lange “Back In Season”. Het herhaalde pianothema creëert een hypnotiserende carrouselbeweging dat herinneringen oproept aan “San Michele” van Alan Pasqua (zoals gespeeld op diens tournee met oud-Soft Machine-lid Allan Holdsworth). Het meeslepende samenspel van Travis (op fluit) en Etheridge, vol psychedelische echo-effecten, maakt dit een albumhoogtepunt. Het was derhalve een goede keuze om dit als afsluiter van “Other Doors” te kiezen. Overigens speelt Soft Machine op 2 december in de Tilburgse Paradox en een dag later in Poppodium Boerderij in Zoetermeer.
Websites:
https://softmachine-moonjune.bandcamp.com/album/other-doors
https://www.facebook.com/softmachinelegacy .

ALBUM VAN DE MAAND
Lumsk - A Match
Van "Fremmede Toner" (Dark Essense Records / Karisma Records, 2023)

Toen we in maart van dit jaar voor het eerst muziek hoorden van het Noorse Lumsk, was deze folkprogrockgroep voor ons totaal onbekend. Lumsk bleek echter al sinds 2001 te bestaan en bracht in het vorige decennium al drie albums uit. Met name de eerste twee, uit 2003 en 2005, waren gevuld met donkere folkmetal, maar de derde, "Det Vilde Kor" (2007), liet al een verfijnder geluid horen. Vanaf 2009 werd er gewerkt aan een opvolger en dat heeft uiteindelijk na 14 jaar dus geleid tot "Fremmede Toner". Inspiratie deed de groep op uit het werk van de Noorse schrijver/dichter André Bjerk, die gedichten van o.a. Nietsche en Goethe hertaalde in het Noors. Lumsk heeft ervoor gekozen om zowel de vertaalde Noorse versies als de originele Duitse dan wel Engelse teksten los van elkaar op totaal andere muziek te zetten. Ieder gedicht heeft dus naast een toonzetting in de originele taal een in het Noors gezongen spiegelbeeld. Interessant concept, maar los van de teksten is het steeds de muziek die toch de meeste indruk maakt. Van folkmetal is geen sprake meer; wat we voorgeschoteld krijgen is progrock, die nog wel door folk is beïnvloed, met een mooie rol voor de nodige vioolpartijen, stevig gitaarwerk en smaakvol piano- en toetsenspel. Als we het resultaat dan toch ergens mee moeten vergelijken dan zouden we het kunnen omschrijven als een kruising tussen het folky debuut “Ignis Fatuus” (1995) en het steviger vierde album “Storm Season” (1995) van White Willow, maar ook het latere werk van The 3rd And The Mortal horen we wel een beetje terug. Zou het toeval zijn dat dit allebei ook evenals Lumsk Noorse groepen zijn? En zoals ook die bands altijd sterke zangeressen in hun bezetting hadden, is Lumsk ook gezegend met de goede stem van Mari Klingen. En zoals gezegd zijn er ook af en toe prachtige vioolpassages. Goed voorbeeld daarvan is “A Match”, waarin, alsof de muziek al niet genoeg kleuren had, er een donker randje wordt toegevoegd door de gastvocalen van Mathias R. Samuelsen.
Websites:
https://lumsk.bandcamp.com/album/fremmede-toner
https://www.facebook.com/lumskmusic/ .

NIEUW
K’Mono – Mind Out Of Mind
Van “Mind Out Of Mind” (eigen beheer, 2023)

We hebben nog niet eerder aandacht besteed aan K'Mono. Afgelopen mei bracht deze uit Minnesota afkomstige band het album “Mind Out Of Mind” uit, opvolger van het debuut “Return To The E” uit 2021. Beide albums zijn gemaakt door dezelfde triobezetting, waarbij gitarist Jeffrey Carlson en bassist Chad Fjerstad de zang en toetsen delen. Alleen drummer Timothy Java houdt het bij één instrument. Na een aantal luisterbeurten zijn we behoorlijk onder de indruk van de moderne retroprog die K’Mono ons voorschotelt. Zo is de albumopener, het bijna 10 minuten durende titelnummer, zwaar beïnvloed door de klassieke prog uit de jaren zeventig, met een vette knipoog naar het oude Yes. In contrast daarmee staat het aangenaam verrassende en psychedelische, bijna Mercury Rev-achtige "Good-Looking". Deze vorm van afwisseling houdt de band het gehele album vast. Zo moeten we bij “In The Lost & Found” opnieuw aan Yes denken, maar dan wel als ware de groep ten tijde van “Drama” in een funkband veranderd. “Tell Me The Lore” had dan weer zo op een Moon Safari-album had kunnen staan. Kortom: “Mind Out Of Mind” is een zeer sterk en verrassend tweede album dat absoluut meer aandacht verdient. We gaan luisteren naar het al aangehaalde titelnummer: “Mind Out Of Mind”.
Websites:
https://kmono.bandcamp.com/album/mind-out-of-mind
https://www.facebook.com/kmonoband/ .

IN MEMORIAM: GEORGE TICKNER
Journey – Topaz
Van “Journey” (Columbia, 1975)

Bij de naam Journey zal het grote publiek vooral denken aan stergitarist Neal Schon. Ten tijde van de oprichting had de Amerikaanse band echter twee gitaristen. Naast de uit Santana afkomstige Schon en toetsenist Gregg Rolie en ex-Mothers Of Inventions-drummer Aynsley Dunbar bestond de groep namelijk uit twee ex-leden van een groep met de wonderlijke naam Frumious Bandersnatch: bassist Ross Valory en slaggitarist George Tickner. Tickner bleef twee jaar bij Journey en had een groot aandeel in de muziek op het naar de band vernoemde debuut. Zo is hij medeschrijver van de Journey-klassieker “Of A Lifetime” én verantwoordelijk voor het swingende “Topaz”. In 1975 verliet Tickner de band om zich volledig te gaan richten op zijn medische studie. Wel bleef hij contact houden met de Journey-leden en richtte hij met Valory de The Hive Studio op. In 2005 nam hij met Valory en toetsenist Stevie Roseman het album “VTR” op. Datzelfde jaar kreeg hij met de mede-Journey-oprichters een ster op de Hollywood Walk Of Fame. Vorige week woensdag, 5 juli, overleed George Tickner op 76-jarige leeftijd. Om hem te eren draaien we het genoemde nummer “Topaz”.
Websites:
https://journeymusic.com/
https://www.facebook.com/journey
https://en.wikipedia.org/wiki/George_Tickner .

IN MEMORIAM: MO FOSTER
Foster, Mo – So Far Away
Van het album “Bel Assis” (MMC, 1988)

Afgelopen week overleed Mo Foster op 78-jarige leeftijd. De bassist had een indrukwekkende staat van dienst opgebouwd. In 1959 trad Foster toe in een schoolband waarbij hij voor de bas koos omdat het de enige vacante positie betrof. Het eerste succes kende hij met de band Affinity, die in 1970 voor Vertigo een album mocht maken. Na het uiteenvallen van de band rolde Foster ‘per ongeluk’ in het sessiecircuit en werd een veelgevraagd muzikant, die met veel grote namen heeft gespeeld, waaronder Jeff Beck, Ringo Starr, Meat Loaf, Judie Tzuke en Gary Moore, om maar een paar namen te noemen. Daarnaast deed hij ook veel sessiewerk voor filmsoundtracks. In 1982 richtte hij met Simon Phillips en Ray Russell de jazzrockformatie RMS op. In datzelfde jaar scoort hij met acteur Mike Walling een onwaarschijnlijke noveltyhit onder de naam The Brat: het op John McEnroe's licht ontvlambare gedrag geïnspireerde “Chalk Dust (The Umpire Strikes Back)”. Vanaf eind jaren tachtig ging Foster ook onder eigen naam albums maken, waarvan “Bel Assis” de eerste was. In zijn latere jaren was hij vaak als archivaris en interviewer aan het werk voor Channel 4. Daarnaast schreef en produceerd hij muziek voor anderen, waaronder Brian May. Een van Fosters mooiste composities is “So Far Away”, dat hij voor Gary Moore schreef. Het was een vaste waarde op de setlisten van de Ierse gitarist tot diens plotselinge dood; al op zijn legendarische live-album “We Want Moore!” uit 1984 diende het als inleiding op “Empty Rooms”. Foster heeft echter ook een eigen versie opgenomen voor het genoemde “Bel Assis”, wél weer met Moore op gitaar. Die laatste versie gaan we nu ter nagedachtenis aan Foster beluisteren.
Websites:
https://www.mofoster.com/
https://en.wikipedia.org/wiki/Mo_Foster .

(OP)NIEUW
Waters, Roger – Vera / Bring The Boys Back Home (lockdown version)
- The Gunner's Dream (lockdown version)
Van “The Lockdown Sessions” (Legacy / Sony Music, 2023)

We lieten al een paar nummers horen die Roger Waters gedurende de lockdown opnam, waaronder vorige maand "Two Suns In The Sunset", ter gelegenheid van het verschijnen van de fysieke CD onder de titel “The Lockdown Sessions”. Vanavond aandacht voor het koppel "Vera"/"Bring The Boys Back Home", oorspronkelijk van "The Wall", en "The Gunner's Dream" van "The Final Cut". In het boekje schrijft Waters dat we vooral moeten opletten op Dave Kilminster die enkele zeer snelle gitaarloopjes speelt in het laatste couplet van "Bring The Boys Back Home", waarin hij volgens Waters zijn innerlijke Steve Vai en Eddie Van Halen aanstuurt.
Websites:
https://rogerwaters.com/
https://www.facebook.com/rogerwaters .

Asia – Arena
Van “Arena” (Bullet Proof Records, 1996)

Toen met het vertrek van John Wetton de klassieke line-up van Asia uiteenviel, dacht Geoff Downes niet aan stoppen. Als nieuwe sparringpartner haalde hij zanger/bassist John Payne aan boord. Op het eerste album met Payne, “Aqua”, zijn zowel drummer Carl Palmer als gitarist Steve Howe nog wel van de partij, maar nadien was het steeds weer stuivertje wisselen voor wat betreft de drum- en gitaarposities. Hoewel: Michael Sturgis heeft het vrij lang volgehouden als vaste drummer. Een van de meest interessante albums van de Downes/Payne-bezetting is “Arena”. Het album laat zeker nog wel het karakteristieke Asia-geluid horen, maar door de toevoeging van percussionist Luis Jardim hebben enkele nummers ook een latin-feel. Ook Aziz Ibrahim en de van o.a. Steely Dan bekende Elliott Randall geven de plaat en net iets ander tintje. Deze lijn werd met “Aura” (2000) en “Silent Nation” (2004) voorgezet, al heeft laatsgenoemde album wel een geliktere productie. “Silent Nation” bleek tevens het slot van het Downes/Payne-avontuur, want in 2006 kwam de klassieke bezetting weer bij elkaar, met natuurlijk mede-oprichter John Wetton weer als frontman. John Payne zat niet bij de pakken neer en ging gewoon door met een nieuwe bezetting onder de naam Asia featuring John Payne. Anno 2023 toert hij nog steeds onder deze naam. We gaan vanavond luisteren naar het titelnummer van “Arena”.
Websites:
https://originalasia.com/
https://www.facebook.com/asiatheband
https://www.asiafeaturingjohnpayne.com/
https://www.facebook.com/ASIA.featuring.John.Payne .

NIEUW (verlaat)
Fluctus Quadratum - Acquiescence II
Van “The First Wave” (eigen beheer, 2022)

Wederom een nieuwe naam aan het Britse progfirmament: Fluctus Quadratum. De band wordt geleid door toetsenist Jopheus Burtonshaw en zijn vader, drummer Rick Burtonshaw, die geen onbekende is in de Britse muziekscene. De zwaar door toetsen gedomineerde muziek ligt in de lijn van traditionele neoprog, waarbij invloeden van het oude Marillion en Pink Floyd worden verrijkt met een sonische palet dat aan Steve Wilsons muziek doet denken. En nog voordat de band ook maar één nummer klaar had, was een eerste optreden al geboekt. Halverwege 2022 werd Curtis Adamczyk gevonden als zanger. Maar Fluctus Quadratum was pas compleet toen begin dit jaar gitarist Ben Ellis en bassist Cici Powell-Melkonian toetraden. Als eerste wapenfeit is er nu een EP met 3 nummers, waarvan er twee boven de 10 minuten klokken. Wat gelijk opvalt is natuurlijk het breed uitgemeten toetsenwerk, met heerlijke orgelgeluiden afgewisseld met vet synthspel. Maar ook het soms Latimer- en Gilmour-achtige gitaarspel mag er zijn. Zeker een band om in de gaten te houden. We gaan luisteren naar de EP-opener “Acquiescence II“, waar ook wat Tangerine Dream-invloeden in zijn te horen.
Websites:
https://fluctusquadratum.co.uk
https://fluctusquadratum.bandcamp.com/album/the-first-wave .

VAN EIGEN BODEM
Ice – Shining
Van “The Saga” (Musea, 2005)

De Nederlands band Ice bestond bepaald niet uit onbekenden in de Nederlandse progwereld. Het betrof namelijk zo goed als de volledige bezetting van Maryson, maar dan zonder voorman J.W. Maryson (pseudoniem van Wim Stolk) die de band plots had ontbonden. Daarnaast had een deel van de leden al zijn sporen verdiend in Differences en Cirkel. De muziek volgde de traditie van Nederlands neoprog; denk daarbij aan bands als Egdon Heath. Maar er zijn ook zeker trekjes terug te horen van Pallas ten tijde van “Beat The Drum” of Genesis ten tijde van “Duke”. Als gitarist Chris van Hoogdalem plots loskomt duiken er Camel-referenties op. Het in 2005 verschenen “The Saga” is een conceptplaat met stevige zangpartijen van Hein van den Broek. Helaas was “The Saga” wel het enige wapenfeit van deze band. Natuurlijk zijn de verschillende leden niet stil blijven zitten. Zo was Van den Broek een tijd de zanger van The Genesis Project. Van Hoogdalem en drummer Rob Boshuijzen doken onlangs op in een verse bezetting van Nederlands oudste hardrockband Gilgamesj. Ondanks dat er weinig bekend is over Ice, is er wel een livesessie te vinden op op YouTube, bestaande uit met vier video’s, opgenomen in het Haags Pop Centrum (HPC). De link ernaartoe vindt u op onze site.
Websites:
Meer info:
Website Gilgamesh:
Ice op YouTube: .

VOORPROEFJE
Downes Braide Association (DBA) - Clear Light
Van "Celestial Songs" (Cherry Red, 8 september 2023)

Wie 10 jaar geleden had voorspeld dat de samenwerking tussen toetsenist Geoff Downes en zanger/producer Chris Braide onder de noemer Downes Braide Association anno 2023 vier studio-albums en een live-album zou hebben opgeleverd, zou waarschijnlijk voor gek zijn verklaard. Geoff Downes was (en is) volop actief op de live-podia met Yes en Chris Braide is nog steeds een veelgevraagde songschrijver en producer voor pop-acts als Selena Gomez, Sia en Marc Almond. En er wordt aan dat rijtje albums in september weer eentje toegevoegd in de vorm van “Celestial Songs”. Volgens de beide heren zal dit album een beduidend dynamischer karakter hebben dan voorganger “Halcyon Days”, dat een pastoraler geluid had. En net als op dat album zijn bassist Andy Hodges, drummer Ash Soan en gitarist David Bainbridge weer van de partij en is er wederom een vocale gastrol voor Marc Almond. Als voorproefje heeft DBA intussen een 'single' uitgebracht in de vorm van “Clear Light”.
Websites:
http://downesbraide.com/
https://www.facebook.com/downesbraide
Dit nummer op YouTube: .

WERELD VOL MUZIEK / HET DEBUUT
On The Raw - On The Raw
- Dreams In A Box
Van "Big City Awakes" (Red Phone Records, 2017)

Twee weken geleden besteedden we aandacht aan "Disruption", het debuut van het Spaanse jazzrockgezelschap Gravity Fields. Toen vertelden we al dat gitarist Jordi Prats, drummer Alex Ojea en toetsenman Jordi Amela ook in de neo-progband Harvest zaten, waarin we tevens onze landgenote Monique van der Kolk terugvonden. Na Harvest richtte het drietal On The Raw op, een zich meer in de progressieve fusion bewegende band met een grote rol voor Pep Espasa's fluit- en saxofoonspel. Van die band, dat twee albums uitbracht, "Big City Awakes" (2017) en "Climbing The Air" (2019), draaien we nu twee stukken van het debuut. Eerst het naar de band genoemde stuk (of misschien is het andersom?), voorts het meer ingetogen "Dreams In A Box". In iO Pages werd On The Raw overigens op basis van sommige passages omschreven als een instrumentale versie van Alquin. Wellicht hoort u dat in deze nummers terug.
Websites:
https://www.facebook.com/ontherawband/
https://ontheraw.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/gravityfieldsband .

Lucy In Blue – Matricide
Van “In Flight” (Karisma Records, 2019)

Het is alweer een tijd geleden dat we muziek van Lucy In Blue hebben laten horen. Deze IJslandse band bestaat al een aantal jaar en bracht in 2016 het debuutalbum “Lucy In Blue” uit. Daarop maakte de band naar psychedelische rock neigende prog, die zwaar beïnvloed was door muziek uit de jaren 70. In 2019 verscheen de opvolger “In Flight” op het inmiddels gerenommeerde label Karisma. Er werd nog duidelijk uit het jarenzeventigvaatje getapt, waarbij duidelijk gekozen is voor een meer symfonische aanpak. Ja, de Pink Floyd-sferen dropen er nog steeds van af en we kunnen wegdromen bij heerlijke Rick Wright-achtige toetsentapijten en mooi gitaarwerk. Er werd echter ook regelmatig van leer getrokken met een scheurende Hammond en King Crimson-achtige gitaren, ondersteund door een dijk van een ritmesectie. Ondanks deze associaties heeft Lucy In Blue zeker een eigen identiteit ontwikkeld. Bovendien bleek “In Flight” een zeer afwisselend album – zoëentje die steeds beter wordt naarmate je hem vaker hoort. Het is al een tijd stil rond deze Ijslanders, maar we hopen dat dit betekent dat er druk aan een derde album wordt gewerkt. We gaan vanavond het spetterende “Matricide” draaien van “In Flight”.
Websites:
https://lucyinblue.bandcamp.com/album/in-flight
https://www.facebook.com/lucyinblue .

This Winter Machine – Le Jour D'Avant
- The Storm (Part I)
Van het album “Kites” (eigen beheer, 2021)

This Winter Machine staat garant voor een degelijke portie neoprog. In 2017 kwam het debuut “The Man Who Never Was” uit, gevolgd in 2019 door “A Tower Of Clocks”. In 2021 volgde het derde album “Kites”, maar er bleek veel veranderd. Er is op ''Kites'' sprake van een bijna compleet andere band. Het enige bandlid dat is gebleven is zanger en tekstschrijver Al Winter. Het meeste van het toetsenwerk is nu voor rekening van Pat Sanders van Drifting Sun gekomen. De opgestapte bandleden gingen met een nieuwe zanger door onder de naam Ghost Of The Machine. Het vorig jaar verschenen album “Scissorgames” heeft u vorig jaar in twee uitzendingen voorbij horen komen. Terug naar “Kites”: de CD begint met de fijne instrumental “Le Jour D’Avant”. Dan volgt één van de sleutelnummers van de plaat: “The Storm”, opgedeeld in Part I en II. Jacco Stijkel van Progwereld verwoordde het goed, toen hij schreef dat This Winter Machine 'met “Kites” een degelijk neoprogalbum heeft gemaakt met enkele uitschieters, waaronder het genoemde “The Storm”. Maar wat This Winter Machine nodig heeft is consistentie en een eigen smoel. De potentie is namelijk wel aanwezig.'
Websites:
https://thiswintermachine.uk/
https://thiswintermachine.bandcamp.com/album/kites .

LIVE-TIP / A.O.R. / NIEUW (verlaat)
FM – Shaking The Tree
Van het album “Thirteen” (Frontiers, 2022)

Op 15 oktober zal de Engelse Band FM optreden in Poppodium Boerderij in Zoetermeer. FM wordt sinds de oprichting in 1984 gezien als een van de grootste AOR-/hardrockbands. De Britten vierden grote successen met hun albums “Indiscreet”, “Tough It Out” en “Takin' It To The Streets”. Na een sabbatical van 12 jaar, is FM sinds 2007 weer helemaal terug van weggeweest. Sindsdien wordt er volop getoerd, onder andere als special guest bij tournees van oa Foreigner, Journey, Thin Lizzy en Heart. Ook was FM te aanschouwen op festivals als Graspop en Bospop. ...En als de heren niet op het podium staan, zijn ze druk in de studio. In 2020 bracht FM het album “Synchronized” uit. Omdat optreden niet kon vanwege corona, doken de leden meteen opnieuw de studio in en namen hun dertiende album op. Het toepasselijk getitelde “Thirteen” werd in maart 2022 uitgebracht. Het optreden in Poppodium Boerderij is in het kader van de “Thirteen”-tour. Van dat album hoort u de openerer: “Shaking The Tree”.
Websites:
http://www.fmofficial.com
https://www.facebook.com/FMofficial
Dit nummer op YouTube: .

ALBUM VAN DE MAAND
Lumsk - Under Linden
Van "Fremmede Toner" (Dark Essense Records / Karisma Records, 2023)

Toen we in maart van dit jaar voor het eerst muziek hoorden van het Noorse Lumsk, was deze folkprogrockgroep voor ons totaal onbekend. Lumsk bleek echter al sinds 2001 te bestaan en bracht in het vorige decennium al drie albums uit. Met name de eerste twee, uit 2003 en 2005, waren gevuld met donkere folkmetal, maar de derde, "Det Vilde Kor" (2007), liet al een verfijnder geluid horen. Vanaf 2009 werd er gewerkt aan een opvolger en dat heeft uiteindelijk na 14 jaar dus geleid tot "Fremmede Toner". Inspiratie deed de groep op uit het werk van de Noorse schrijver/dichter André Bjerk, die gedichten van o.a. Nietsche en Goethe hertaalde in het Noors. Lumsk heeft ervoor gekozen om zowel de vertaalde Noorse versies als de originele Duitse dan wel Engelse teksten los van elkaar op totaal andere muziek te zetten. Ieder gedicht heeft dus naast een toonzetting in de originele taal een in het Noors gezongen spiegelbeeld. Interessant concept, maar los van de teksten is het steeds de muziek die toch de meeste indruk maakt. Van folkmetal is geen sprake meer; wat we voorgeschoteld krijgen is progrock, die nog wel door folk is beïnvloed, met een mooie rol voor de nodige vioolpartijen, stevig gitaarwerk en smaakvol piano- en toetsenspel. Als we het resultaat dan toch ergens mee moeten vergelijken dan zouden we het kunnen omschrijven als een kruising tussen het folky debuut “Ignis Fatuus” (1995) en het steviger vierde album “Storm Season” (1995) van White Willow, maar ook het latere werk van The 3rd And The Mortal horen we wel een beetje terug. Zou het toeval zijn dat dit allebei ook evenals Lumsk Noorse groepen zijn? En zoals ook die bands altijd sterke zangeressen in hun bezetting hadden, is Lumsk ook gezegend met de goede stem van Mari Klingen. "Fremmede Toner" is daarmee een prachtig album geworden dat bij iedere luisterbeurt blijft boeien.
Websites:
https://lumsk.bandcamp.com/album/fremmede-toner
https://www.facebook.com/lumskmusic/ .

TOCH NOG EEN BEETJE NORTH SEA JAZZ / LIVE-TIP
Maalouf, Ibrahim - Illusions
- Conspiracy Generation
Van "Illusions" (Mi'ster Productions / Harmonia Mundi, 2013)

Voor veel mensen is het regelmatig bezoeken van kringloopwinkels een terugkerend uitje. Voor muziekliefhebbers kan het echter soms een frusterende aangelegenheid zijn om door de bakken te struinen, gevuld met LP's van James Last, Alle 13 goed en CD's van Mariah Carey, Rene Froger of Marco Borsato. Maar het zijn de momenten waarop je ineens een pareltje in handen krijgt die maken dat je dat toch keer op keer blijft doen. En zo stuitten we onlangs op het album "Illusions" van de Frans-Libanese trompettist/componist Ibrahim Maalouf. Maalouf maakt muziek die stijlindelingen teboven gaat en die verwantschap vertoont met andere hippe cross-overacts variërend van Kyteman tot Snarky Puppy. Verschil is dat Maalouf zijn Libanese achtergrond ook een deuntje laat meeblazen. Zijn custom-made trompet (meer een bugel eigenlijk) heeft een speciaal ventiel dat het gemakkelijker maakt Arabische toonladders te spelen. Maalouf stond diverse malen geprogrammeerd op het North Sea Jazz Festival, dat op dit moment ook weer plaatsvindt, maar dit jaar is-ie er niet bij. Wel treedt hij op 8 december op in het Concertgebouw in Amsterdam. Of je daar nog naartoe kan, is afhankelijk van of iemand verhinderd is, want het concert is nu al uitverkocht. Wij gaan tien jaar terug in de tijd, naar "Illusions": een album dat neigt bij vlagen behoorlijk naar postrock en prog neigt, door de relatief grote rollen voor gitarist François Delporte en toetsenist Frank Woeste. Het album opent met een tweeluik waar bij eerst in de titeltrack de spanning langzaam word opgebouwd die dan zijn ontlading krijgt in de muzikale achtbaan "Conspiracy Generation" die daar op volgt.
Websites:
http://www.ibrahimmaalouf.com/
https://www.facebook.com/ibrahim.maalouf .

Sonus Umbra – Antidentity
Van het album “A Sky Full Of Ghosts” (eigen beheer, 2020)

Het in de VS gevestigde Sonus Umbra werd begin jaren negentig in Mexico opgericht onder de naam Radio Silence. Kort daarna verhuisden de belangrijkste leden van de band naar de VS. Al eerder opgenomen demo's werden verder uitgewerkt, wat in 1999 leidde tot het debuutalbum “Laughter In The Dar”. Lovende kritieken hielpen mee om een deal met een klein, onafhankelijk platenlabel te krijgen. Wel werd de bandnaam Radio Silence vervolgens om juridische redenen veranderd in Sonus Umbra. De groep ging gestaag door met het uitbrengen van albums: tussen 2000 en 2020 verschenen er zes; “A Sky Full Of Ghosts” is het recentste werkstuk. De muziek op dit nieuwste album van Sonus Umbra klinkt als een prettige mix van verschillende stijlen, van folk en klassiek tot rock en jazz, met de focus op folk en rock. De meeste van de 9 tracks wisselen vaak dromerige sferen en midtempo rock af, aangevuld met sterk werk op fluit, gitaren (akoestisch en elektrisch) en Hammond-orgel. In het dynamische “Antidentity” en het rustige “Time Is Running Out” is ook synthesizerspel te horen. Vanwege het sprankelende fluitspel, vermengd met krachtige rockgitaar ligt het voor de hand dat je bij beluistering soms aan Jethro Tull moet denken. (naar Erik Neutebooms recensie voor Background Magazine)
Websites:
https://shadowsmadeofsound.com/
https://www.facebook.com/sonusumbra .

IN HET NIEUWS
Unbelievable Truth - Higher Than Reason
- Building
Van "Almost Here" (Virgin, 1997)

Onlangs werd vrij onverwacht het bericht naar buiten gebracht dat Unbelievable Truth op 15 september in Oxford een "Almost Here"-25th Anniversary Show gaat houden. De band rond Jason Moulster, Nigel Powell en Andy Yorke is namelijk, na het genoemde "Almost Here" uit 1997 en "Sorrythankyou" uit 2000 in datzelfde jaar ontbonden. Hierna volgde nog wel de rarities-dubbelaar "Misc. Music", vol live-takes, singles en alternatieve versies. Yorke, de broer van Radiohead-voorman Thom Yorke, ging weer studeren en bracht in 2008 zijn soloalbum "Simple" uit, terwijl Powell na een gekraakt toetreden tot Radiohead zijn progressieve singer-songwriterband The Sad Song Co. oprichtte (die ooit als voorprogramma voor Marillion optrad) en belangrijke rollen ging spelen in de formatie Dive Dive en de bands van Milow en Frank Turner. Tijdens de reünie zullen de drie worden bijgestaan door hun trouwe livegitarist Jim Crosskey en de in The Bluetones spelende toetsenman Richard Payne. Het concert was binnen drie minuten (!) uitverkocht, maar er zijn nieuwe data aangekondigd. Om het geheugen op te frissen hebben we twee nummers van "Almost Here" uitgekozen. Eerst het uitbundige "Higher Than Reason", gevolgd door het langzaam maar intens opgebouwde "Building".
Websites:
http://unbelievabletruth.co.uk/
https://www.facebook.com/untruth.band/ .

SEVENTIES
Satin Whale – Reminiscent River
- Marée
Van het album “As A Keepsake” (Nova, 1977)

De enige keer tot nu toe dat we aandacht hebben besteed aan de groep Satin Whale, was ruim 12 jaar geleden in aflevering 968. We draaiden toen een nummer van het debuut “Desert Places” uit 1974. De Duitse band werd rond 1971 opgericht in de regio Keulen door Thomas Brück (bas, zang), Gerard Dellmann (keyboards), Dieter Roesberg (gitaar, sax, fluit, zang) en Horst Schöffgen (drums). Het genoemde “Desert Places” verscheen op het befaamde progressieve rocklabel Brain en was muzikaal gezien een typisch voorbeeld van Duitse jarenzeventigrock, zoals ook gemaakt door labelgenoten Grobschnitt en Jane. Tijdens een rockcontest in 1974 ('Rocksound 74') werd Satin Whale verkozen tot de populairste Duitse band. Het leverde de groep een platendeal met het grote Teldec op, dat in 1975 het tweede album “Lost Mankind” op sublabel Nova uitbracht. Ondanks een nieuwe drummer, Wolfgang Hieronymi, werd de muziekstijl van het debuut voortgezet, met veel Jethro Tull-geïnspireerd fluitwerk. Daarna ging de band op tournee als voorprogramma van Barclay James Harvest. Dit had een directe invloed op de muziek op derde plaat “As A Keepsake”, waarop minder rock en meer symfonische pop was te horen. Het zesde album heet dan wel “Don't Stop The Show”, toch ging de groep nog in het verschijningsjaar, 1981, uit elkaar. We gaan terug naar 1977, toen het derde studioalbum “As A Keepsake” verscheen, met de nummers “Reminiscent River” en “Marée”. (bron: Progarchives)
Websites:
https://de.wikipedia.org/wiki/Satin_Whale
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=2467 .

NIEUW
Eloy – Echoes From The Past
– Danger
Van “Echoes From The Past” (Drakkar / Soulfood, 2023)

Eloy heeft afgelopen week het afsluitende deel van de trilogie over Jeanne d'Arc uitgebracht. Hierbij valt op dat de hoofdtitel “The Vision, The Sword And The Pyre” van de voorgaande twee delen uit 2017 en 2019 nu ontbreekt op de hoes. De titel “Echoes From The Past” komt niet alleen terug in de verhalende teksten die op de Franse heldin slaan, maar slaat evengoed op de muziek die de plaat vult. De negen nummers laten namelijk de nodige kwinkslagen naar beroemde klassiekers van de Duitse groep horen. Dat begint al bij het intro van opener “Conspiracy”, dat duidelijk verwijst naar “Poseidon's Creation”, de openingscompositie van “Ocean” uit 1977. Natuurlijk zijn de herkenbare, zij het wel wat meer krakende stem van de inmiddels 78-jarige bandleider Frank Bornemann en diens warme gitaarspel alomvertegenwoordigd, alsmede de even melodieuze als pulserende baslijnen van Klaus Peter Matziol. Drummer Stephan Emig sluit met zijn veelvuldige (roto)tom-fills net als op de voorganger daar perfect op aan om zo het klassieke Eloy-ritmesectiegeluid te laten herleven. Bornemann had al via zijn Facebook-nieuwsbrief laten weten dat toetsenist Michael Gerlach, sinds “Ra” (1988) Bornemanns vaste muzikale partner, zich teruggetrokken heeft. Ook Hannes Folberth, sinds 1980 verantwoordelijk voor weelderige toetsenpartijen op vele klassieke Eloy-albums, blijkt niet meer van de partij. Belangrijkste toetsenist is nu Steve Mann, die op “The Vision, The Sword And The Pyre – Part 1” als tweede gitarist te horen was. Voor het bandgeluid maakt die wisseling niet veel uit: “Echoes From The Past” is een album dat iedere Eloy-liefhebber in huis wil hebben, zolang deze niet verwacht dat er nieuwe wegen worden ingeslagen: de plaat biedt zoals gezegd precies dát wat de titel belooft.
Websites:
https://www.eloy-legacy.com/
https://www.facebook.com/Official4Eloy.

ALBUM VAN DE MAAND
Lumsk - En Harmoni
Van "Fremmede Toner" (Dark Essense Records / Karisma Records, 2023)

Toen we in maart van dit jaar voor het eerst muziek hoorden van het Noorse Lumsk, was deze folkprogrockgroep voor ons totaal onbekend. Lumsk bleek echter al sinds 2001 te bestaan en bracht in het vorige decennium al drie albums uit. Met name de eerste twee, uit 2003 en 2005, waren gevuld met donkere folkmetal, maar de derde, "Det Vilde Kor" (2007), liet al een verfijnder geluid horen. Vanaf 2009 werd er gewerkt aan een opvolger en dat heeft uiteindelijk na 14 jaar dus geleid tot "Fremmede Toner". Inspiratie deed de groep op uit het werk van de Noorse schrijver/dichter André Bjerk, die gedichten van o.a. Nietsche en Goethe hertaalde in het Noors. Lumsk heeft ervoor gekozen om zowel de vertaalde Noorse versies als de originele Duitse dan wel Engelse teksten los van elkaar op totaal andere muziek te zetten. Ieder gedicht heeft dus naast een toonzetting in de originele taal een in het Noors gezongen spiegelbeeld. Interessant concept, maar los van de teksten is het steeds de muziek die toch de meeste indruk maakt. Van folkmetal is geen sprake meer; wat we voorgeschoteld krijgen is progrock, die nog wel door folk is beïnvloed, met een mooie rol voor de nodige vioolpartijen, stevig gitaarwerk en smaakvol piano- en toetsenspel. Als we het resultaat dan toch ergens mee moeten vergelijken dan zouden we het kunnen omschrijven als een kruising tussen het folky debuut “Ignis Fatuus” (1995) en het steviger vierde album “Storm Season” (1995) van White Willow, maar ook het latere werk van The 3rd And The Mortal horen we wel een beetje terug. Zou het toeval zijn dat dit allebei ook evenals Lumsk Noorse groepen zijn? En zoals ook die bands altijd sterke zangeressen in hun bezetting hadden, is Lumsk ook gezegend met de goede stem van Mari Klingen. "Fremmede Toner" is daarmee een prachtig album geworden dat bij iedere luisterbeurt blijft boeien.
Websites:
https://lumsk.bandcamp.com/album/fremmede-toner
https://www.facebook.com/lumskmusic/ .

(OP)NIEUW
Solberg, Einar - Grotto
Van het album “16” (InsideOut / Sony Music, 2023)

Begin deze maand verscheen "16", het solodebuut van Einar Solberg, de Noorse zanger van Leprous. In de bijna 70 minuten die “16” duurt, word je verrast door een breed scala aan muziekstijlen met daarbij steeds de emotionele voordracht van Solberg. Je hebt dan ook echt meerdere draaibeurten nodig om een goede indruk van dit alles te krijgen. Om de basis voor "16" te leggen, trok Solberg zich samen met Rafael Weinroth Browne (cellist bij de Leprous-shows) terug in een berghut in Noorwegen. "16" draait om Solbergs leven op die leeftijd, dat toen in een stroomversnelling kwam. Een deel van de songs voert terug naar die voor hem verwarrende en overweldigende tijd. Een ander gedeelte gaat over gevoelens die Solberg destijds had maar ook nu nog herkent en die universeler van aard zijn. Op “16” verzorgt Einar Solberg de zang en toetsen er zijn ook groot aantal gastmuzikanten te horen. Overigens staat Solberg met Leprous dit jaar op het Night Of The Prog Festival, als slotact op de zondagavond, 16 juli. Wij gaan luisteren naar het nummer "Grotto" met een gastrol voor muzikant, zanger en componist Magnus Børmark.
Websites:
https://www.facebook.com/einarsolbergofficial
https://leprous.net/ .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Mann's Earth Band, Manfred - California
Van "Watch" (Bronze, 1978 / Creature Music, 2014)

Onlangs kwam in de serie "Decades" het boek "Manfred Mann's Earth Band In The 1970s" van John Van Der Kiste uit. Voor de meeste liefhebbers van de band liggen de hoogtepunten beslist in deze periode. "Watch" uit 1978 was het achtste studioalbum dat geproduceerd werd in een tijd dat punk en new wave populair waren. Tevens moesten de Zuid-Afrikaanse toetsenist en zijn bandleden de uiterst succesvolle voorganger "The Roaring Silence" met de hitsingle "Blinded By The Light" een waardig vervolg geven. De nieuwe LP, met dit keer Pat King op bas, heeft een wat tweeslachtig karakter. Kant A bevat songs die iets meer naar AOR en stadionrock neigen; het jazzrockaspect was nagenoeg verdwenen. De tweede plaatkant bevat drie live-opnames waaronder de single "Davy's On The Road Again" en een herbewerking van Bob Dylans "Mighty Quinn", in de jaren zestig al een hit voor de toenmalige band Manfred Mann. Wij hebben echter gekozen voor "California", dat weliswaar als een ballade begint maar aan het eind pittig gitaarspel en Manns karakteristieke Moog-werk bevat. Overigens is de band in juli op enkele locaties, een flink eind weg in Duitsland te aanschouwen. Op 16 november is er een concert op kortere afstand, in de Zeche in Bochum.
Websites:
https://www.manfredmann.co.uk/
https://www.facebook.com/manfredmannearthband .

VAN EIGEN BODEM
Cliffhanger - Truce
Van "Mirror Site" (Musea, 1998)

Het tweede uur van deze uitzending is grotendeels gewijd aan het net verschenen debuutalbum “Mask” van The Foundation. Toen de eerste berichten over dit project van Ron Lammers naar buiten kwamen, deed het ons erg deugd om te zien dat twee voormalige Cliffhanger-leden, Gijs Koopman en Rinie Huigen, hierbij betrokken blijken. Cliffhanger werd in 1993 opgericht door toetsenist Dick Heijboer. Met verder in de bezetting drummer Hans Boonk, bassist/toetsenist Gijs Koopman en zanger/gitarist Rinie Huigen werden tussen 1995 en 2001 vier studio-albums uit gevuld met sterke progressieve rock die bewust teruggreep op het klassieke geluid uit de jaren 70. Zeker de eerste twee albums, “Cold Steel” en “Not To Be Or Not To Be”, laten zich nog steeds beluisteren als ware progrockachtbanen. De albums wisten echter nooit echt de intensiteit en ook de humor van de live-optredens van Cliffhanger weer te geven. Een van de meer melodieuze songs in het repertoire was van de hand van Rinie Huigen en was al te horen op de eerste live-demo uit 1993. Het zou nog tot 1998 duren, eer er een prachtige studio-versie beschikbaar kwam, op het derde album "Mirror Site”.
Websites:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100027407756564
https://www.youtube.com/user/CliffhangerBandNL
https://cliffhangernl.bandcamp.com/ .

NIEUW
Arrivals – Damage Control
Van “Damage Control” (eigen beheer, 2023)

In slechts twee jaar tijd is “Damage Controls” al het vierde album van het uit Quebec afkomstige Arrivals. Op het album is de kern van de band weer teruggebracht naar het kernduo: toetsenist/zanger Gaëtan Bouchard en bassist Ian Chouinard. Net als de voorgaande albums weet de band voldoende variatie in de muziek aan te brengen om een breed publiek aan te spreken. Albumopener “Rain” laat dan ook meteen het inmiddels vertrouwde geluid horen, dat laveert tussen prog, pop en rock, terwijl een nummer als “Tell Me” meer richting poprock kruipt. Nog steeds zijn de nodige invloeden van Marillion, Keane, A-ha en de meer melodieuze kant van Porcupine Tree hoorbaar. Veel van de composities zijn opgebouwd rondom het pianospel van Bouchard. Maar vaste gastgitaristen Normand Lamy en Pierre Grimm geven vooral met een aantal fijne solo’s kleur aan de composities. Naast de vijf korte nummers is het vooral het epische titelnummer dat op valt. Voor het eerst heeft Arrivals een nummer van boven de 10 minuten geschreven. Natuurlijk kunnen we het niet nalaten om juist dít nummer te laten horen.
Websites:
https://www.facebook.com/GroupeArrivals
https://arrivals1.bandcamp.com/album/damage-control .

NIEUW / COVER
Midas Fall - Creep
Van "Cover Songs EP" (Monotreme Records, 2023)

Midas Fall is een Schots duo, bestaande uit Elizabeth Heaton en Rowan Burn. Beide dames spelen alle muziekinstrumenten, waarbij Heaton ook de vocalen voor haar rekening neemt. Door elementen van elektronica, postrock en alternatieve rock te combineren met progressieve en gothic-ondertonen, heeft Midas Fall een onderscheidend en boeiend geluid gecreëerd. Het duo doet dat door strakke, glinsterende soundscapes te creëren met daarboven de angstaanjagend melancholische zang van Elizabeth Heaton - een beklijvend en betoverend geluid beschreven als 'etherisch'. De postrockmelancholie met de ijzige schoonheid roept associaties op met de muziek van Olafur Arnalds. (naar Prog Magazine). In 2018 verscheen het 4e album "Evaporate", waar we in Xymphonia 1330 aandacht aan besteedden. Nu, zo'n 5 jaar later, verscheen in april een EP met drie covernummers. De EP is te vinden op streamingplatforms als Spotify en Apple. Er ligt ook nog een aantal onvoltooide nummers op de plank, die Midas Fall t.z.t. uit wil brengen. Wij gaan luisteren naar de Midas Fall-versie van Radioheads "Creep".
Websites:
https://midasfall.com/
https://www.facebook.com/midasfall
Dit nummer op Youtube:.

NIEUW / JAZZROCK
NOA (Jap.) - Dagger Of The Mind
Van "Dagger Of The Mind" (Arcàngelo, 2022)

Het eind 2022 verschenen "Dagger Of The Mind" is alweer de derde plaat van NOA sinds 2018. Dat was het jaar dat de Japanse groep voor het eerst in 31 jaar tijd een album uitbracht. De tot dan toe enige plaat, "Tri-Logic", verscheen namelijk al in 1987. Drummer Ichiro 'John Paul' Takesako heeft wederom een aantal goed in het gehoor liggende composities geschreven, te omschrijven als melodieuze jazzrock, maar veelal met harmonieuze arrangementen in instrumentale progressieve rockstijl. Belangrijkste solist is ex-Mongol-gitarist Hirofumi Mitoma. Klonk in 1987 nog overduidelijk zijn bewondering voor Allan Holdsworths spel door, de laatste decennia heeft hij steeds meer een eigen verfijnde stijl ontwikkeld. Eigenlijk klinkt alleen in het akkoordenspel van "The Managerie" zijn voorbeeld summier door. De overige solospots worden voornamelijk ingevuld door toetsenist Cher Watanabe (tevens bekend van Prism en Soh Band). Daar waar zijn begeleidende keyboardpartijen een mooie symfonische sound hebben, komen zijn orgel-, piano- en synthesizersolo’s, met uitzondering van de Moog-achtige uitspattingen, nog wel eens ietwat cheesy en dun over. Iets meer body past beter bij het vakmanschap dat hij in bijvoorbeeld "(It’s Nice To) See You Again" aan de dag legt, daarbij lekker opgezweept door Takesako en de springerige basloopjes van Yoshiyuki Sakurai. Qua virtuositeit springen overigens vooral "The Day After Tomorrow Is Yesterday" en "Sixth Sense" er vanwege de talloze duels bovenuit, terwijl de ballade "The Way To Eden" juist de intieme kant van NOA laat horen. Van "Dagger Of The Mind" hebben we het relatief korte maar toch lekker complexe titelnummer uitgekozen.
Websites:
https://www.pjr-noa.com/
https://nl-nl.facebook.com/hirofumi.mitoma
https://www.cdjapan.co.jp/person/700809648 .

INTERVIEW:
RON LAMMERS EN RINIE HUIGEN
van THE FOUNDATION

Op 30 juni verscheen "Mask (A Fairy Tale Of Real Life)" van The Foundation. Dit is een muzikaal project van Ron Lammers. Ja: dezelfde Ron Lammers die dik 30 jaar geleden ons radioprogramma initieerde. De afgelopen maanden werd beetje bij beetje geopenbaard wat The Foundation inhield en wie eraan meewerken. Het blijkt dat Lammers zelf grotendeels de muziek heeft geschreven en keyboards speelt, maar waarvoor hij een flink aantal muzikanten om zich heen heeft verzameld. De kern wordt gevormd door drie leden van de Nederlandse progrock/metal band Autumn: gitarist Jens van der Valk, drummer Jan Grijpstra en toetsenist Jan Munnik. Maar we zijn ook verheugd om te zien dat twee leden van de progrockband Cliffhanger bijdragen leveren: gitarist Rinie Huigen en bassist Gijs Koopman. Die twee waren overigens ook te horen op de eerste paar albums van Knight Area en laat nou de voormalige zanger van die band, Mark Smit, tekenen voor alle vocalen. "Mask (A Fairy Tale Of Real Life)" en is een autobiografisch getint conceptalbum, geënt op het verhaal van Rons leven tot nu toe. De rest van dit uur laten we u diverse nummers horen en voelen we Lammers en Huigen aan de tand hierover.

Deze nummers zullen voorbij komen:

Foundation, The - Birth
- Climbing Mountains
- Despair
- Mask
- Unconditional


Websites:
https://www.thefoundationproject.nl/
https://thefoundationproject.bandcamp.com/album/mask-3
https://www.facebook.com/TheFoundationProject .