NIEUW
Rabin, Trevor – Paradise
– Thandi
Van “Rio” (InsideOut / Sony Music, 2023)

Op 30 juli meldden we al dat er voor het eerst sinds 1989 een vocaal solo-album zit aan te komen van Trevor Rabin. Deze Zuid-Afrikaan kennen we van zijn seventiesband Rabbitt, vervolgens begin jaren tachtig van o.a. productie- en gastgitaarwerk voor Manfred Mann's Earth Band en daarna natuurlijk van Yes. Na 1994 richtte hij zich vrijwel exclusief en zeer succesvol op soundtrack-werk voor menig Hollywood-blockbuster. In augustus verscheen de eerste single “Big Mistakes”, een stevige AOR-kraker met een aanstekelijke drive. Vervolgens verscheen begin september een tweede track: “Push”. Dit bleek een zeer progressief stuk dat herinnert aan de complexere composities die Rabin aandroeg voor Yes. Het bevat bijvoorbeeld van die razendsnelle gitaarloopjes in uit duizend herkenbare Trevor Rabin-stijl. Twee weken geleden is “Rio”, genoemd naar Rabins kleindochter, dan echt uit en blijken genoemde songs de twee eerste stukken van een stilistisch breed uitwaaierend werkstuk, zoals “Can't Look Away” uit 1989 dat ook was, met uitstapjes naar bluegrass (“Goodbye”), jazzy close-harmony (“Tumbleweed”) en ook eventjes vocale harmonieën zoals we die kennen uit Zoeloe-muziek uit zijn geboorteland (“Egoli”). Maar je herkent ook vaak de sound van het laatste Yes-album waar hij aan meewerkte, “Talk” uit 1994. In interviews vertelt Rabin dat hij na de lange ARW-tournee (met Jon Anderson en Rick Wakeman) zijn agenda had vrijgehouden om zich geheel te kunnen storten op dit album. Het klinkt dan ook echt als een studio-werkstuk van een perfectionistisch multitalent. De meeste tracks laten vele lagen vocalen en gitaren horen op een manier die live nauwelijks realiseerbaar lijken. Luister maar naar “Thandi” met zijn vingervlugge loopjes en hoge zanguithalen. “Paradise” is zo'n nummer dat herinnert aan de “Talk”-tijd, waarbij de diep klinkende baspartij zo van Chris Squire had kunnen zijn en de kolossale drumsound refereert aan die van White op genoemd album. Die drums doet Rabin meestal niet zelf overigens, in “Push” was dat Vinnie Coialuta, in veel andere songs, waaronder beide die u vanavond hoort, Lou Molino. Het album is ook verkrijgbaar in een digibook-editie met Blu-ray waarop een 5.1-versie is te vinden en drie bonustracks. Daaronder het nummer “Fragile”, een nooit tot volle wasdom gekomen songschets die was bedoeld voor het nooit tot stand gekomen ARW-studioalbum. Rabin geeft in diverse interviews aan dat ideeën daarvoor al snel weer van tafel gingen. De heren vonden het leuker om live te spelen.
Websites:
https://www.trevorrabinmusic.com/
https://www.facebook.com/TrevorRabinMusic .

NIEUW
Edwin, Colin & Robert Jürjendal - The Weight Of A Shadow
- Time To Find The Sun
Van "The Weight Of A Shadow" (Hard World, 2023)

De wegen van voormalig Porcupine Tree-bassist Colin Edwin en de onder meer in UMA spelende gitarist Robert Jürjendal kruisten elkaar voor het eerst tijdens de opnames van het Tim Bowness-project Slow Electric. Uit die kennismaking vloeide drie jaar geleden het duo-album "Another World" voort. Vervolgens was de samensmelting van hun eigenzinnige instrumentbenadering te bewonderen op "Across The Evening", de plaat die Jürjendal met Cloudguitar-specialist Jon Durant maakte, en "Once Only" van het ambientproggezelschap Eternal Return. Met "The Weight Of A Shadow" heeft het tweetal de draad van "Another World" weer opgepakt. De twaalf, gemiddeld vijf minuten durende instrumentals brengen de luisteraar in een atmosferische progmood, vol zoemende bassen, met Ebow of legatotechniek voortgebrachte, langzaam glijdende gitaarsolo’s en lang aangehouden drones en loops. Edwin produceert daarnaast via natuurgetrouw klinkende drumprogrammering zowel groovy als triphoppende en op dub gebaseerde ritmepartijen, die associaties oproepen met het verfijnde spel van Steve Jansen. Als Edwin dan ook nog zijn bassen van het tevens van Jansens veelvuldige collega Mick Karn bekende merk Wal uit de koffers haalt, komen automatisch vergelijkingen bovendrijven met de klankkleuren die JBK (Jansen/Barbieri/Karn) en in mindere mate Polytown (Karn, David Torn, Terry Bozzio) zo uniek maakten. Tenslotte zijn in het snarenspel nog schaduwen van Mark Knopfler, David Gilmour en Robert Fripp te ontwaren. Van "The Weight Of A Shadow" draaien we het trippy titelnummer, gevolgd door het introverte "Time To Find The Sun".
Websites:
https://music.colinedwin.co.uk/
https://www.facebook.com/ColinEdwinOfficial/
https://www.facebook.com/robertjyrjendal/ .

NIEUW
District 97 – Crossover
– Life Cycle
Van “Stay For The Ending” (Spirit Of Unicorn Music, 2023)

District 97 bestaat uit vier instrumentalisten met een zeer gedegen muzikale opleiding, met als frontvrouw Leslie Hunt, die met haar expressieve vocale capaciteiten ooit American Idol-finalist was. “Stay For The Ending” is het vijfde reguliere studio-album van de Amerikaanse groep. Een blik op de discografie laat nog veel meer titels zien, want er zijn ook live-albums verschenen, waaronder eentje met John Wetton als gastzanger én een tribute aan helden Allan Holdsworth en Bill Bruford, die overigens samen met Wetton in U.K. speelden. Ondanks grote liefde voor de prog-groten uit het verleden, klinkt District 97 modern en is de compositorische aanpak veelal songmatig. “Crossover” laat in iets meer dan vijf minuten alle aspecten van District 97-muziek voorbij komen, uiteenlopend van een ietwat jazzy percussief openingsdeel tot een stevig metalriffende passage die dan weer overgaat naar een symfonisch rockend deel met een virtuoze toetsensolo. “Life Cycle” bouwt in een kleine 7 minuten op van zang met minieme begeleiding naar een weids klinkende climax. De gitarist gebruikt daarbij in de eerste helft vrij cleane jazzy gitaarloopjes, waarbij de aankleding per minuut symfonischer wordt. In de reclame-uitingen op social media wordt een aanbeveling door voornoemde Bill Bruford geciteerd. De gepensioneerde drummer roemt de kwaliteit, expertise en passie die de groep met “Stay For The Ending” uitdraagt.
Websites:
https://district97.net/
https://district97.bandcamp.com/album/stay-for-the-ending
https://www.facebook.com/District97 .

HET DEBUUT / IN HET NIEUWS
Metro - Overture To Flame
- Flame
Van "Metro" (Transatlantic, 1976, deze versie van: Duncan Browne featuring Metro: "Planet Earth: The Transatlantic/Logo Years 1976-1979")

Na een min of meer mislukte carrière als singer-songwriter begon Duncan Browne in 1973 samen te werken met zanger Peter Godwin. Dit leidde uiteindelijk in 1976, na de toetreding van gitarist Sean Lyons, tot de oprichting van Metro en het titelloze debuut. De gestileerde artpop die de plaat bevatte was niet alleen intrigerend door de stijlvolle hoes, maar zeker ook door de ritmetandem. De fretloze bas van John Giblin en drums van Simon Phillips gaven diverse stukken een behoorlijk jazzrockende vibe mee. Openingsnummer "Criminal World" zou enige jaren later door David Bowie gecoverd worden op zijn "Let's Dance" uit 1983. Op dat moment had Metro al twee vervolgalbums in synthipop-stijl uitgebracht, echter zonder Duncan Browne die de muzikale richting van het debuut verder ontwikkelde op zijn meer succesvolle soloplaten "The Wild Places" en "Streets Of Fire". Van Metro's debuut hoort u nu het korte, na een rustige start opzwepende "Overture To Flame", gevolgd door de orkestrale ballade "Flame". ...En laat nu juist dit tweeluik ook gecoverd zijn op de afgelopen vrijdag verschenen nieuwe plaat “8MM” van Fish On Friday...
Websites:
https://www.facebook.com/Metromusic1974 /a> (fan-account)
https://www.facebook.com/duncanbrownefans(fan-account)
https://www.insyncnet.com/duncan/ (tributesite Duncan Browne)
https://underthelemontree.nl/html/duncanbrowne.html(artikel over Browne).

HERUITGAVE IN DE HERHALING
Traffic - Graveyard People
Oorspronkelijk van "When The Eagle Flies" (Island, 1974), deze versie van "Round And Round: Progressive Sounds 1974" (Esoteric Recordings, 2023)

Nogmaals aandacht voor de boxset "Round And Round: Progressive Sounds 1974", een verzameling progressieve rocksongs van diverse bands en musici uitgebracht in 1974. Esoteric Recordings begon enige tijd geleden met een jarenserie, een reeks met boxen die eerst de undergroundbeweging tussen 1968 en 1971 in beeld bracht, gevolgd door de overgangsset "Blowing Free: Underground And Progressive Sounds Of 1972" en "Wind Of Change: Progressive Sounds Of 1973". Onlangs kwam "Round And Round: Progressive Sounds Of 1974" uit. De over vier propvolle CD’s verspreide stukken zijn voornamelijk afkomstig van de Britse subtop, deels ook behorend tot Esoterics heruitgaveprogramma. Het gemis van Yes, Genesis en King Crimson is ongetwijfeld een rechtenkwestie, wat ook voor het dat jaar albumloze Pink Floyd zou hebben gegolden. Wel geselecteerd zijn onder meer werken van Camel, Jethro Tull, Renaissance en Caravan. Opvallend is dat hierbij steeds twee nummers van dezelfde LP zijn uitgekozen. Eveneens met twee composities aanwezig, maar dan afkomstig van verschillende bronnen, zijn Barclay James Harvest, Peter Hammill en Hatfield & The North. Kevin Ayers, Procol Harum, Jack Bruce, Refugee, Budgie, Greenslade en de Man-afsplitsing Neutrons zijn met één bijdrage present. De Britse hegemonie wordt tenslotte doorbroken door PFM, Kayak en het lange "Utopia Theme" van Todd Rundgren’s Utopia. Het onderhoudende "Round And Round" wordt gecomplementeerd met 48 pagina’s aan biografische informatie. Toch is het jammer dat er geen ruimte is gecreëerd voor bands als Egg, Fruupp, Riff Raff, Gentle Giant, Gryphon, Manfred Mann’s Earth Band en Ayers Rock, die allen in 1974 ook platen produceerden. Wel aanwezig is Traffic, een band die nog niet vaak aan bod kwam in Xymphonia. "When The Eagle Flies" was de zesde studioplaat die Traffic uitbracht en het zou voorlopig ook de laatste zijn. Met name Steve Winwood zou, na eerst te zijn meegesleept in het "Go"-project van Stomu Yamashta, een uiterst succesvolle solocarrière beginnen. Zeker vanaf "Arc Of A Diver" gingen synthesizers en keyboards zijn sound beheersen, maar de track "Graveyard People" van het genoemde Traffic-album laat horen dat hij in 1974 ook al flink met die instrumenten in de weer was. En dit nummer is dus tevens te vinden op genoemde boxset.
Websites:
https://www.stevewinwood.com/
https://www.facebook.com/stevewinwood
https://www.facebook.com/profile.php?id=100044259707734
https://www.cherryred.co.uk/
https://www.facebook.com/EsotericRecordings .

35 JAAR
Airey, Don - Sea Of Dreams - Part I
- Sea Of Dreams - Part II
Afkomstig van "K2: Tales Of Triumph And Tragedy" (MCA Records, 1988 / Gonzo Multimedia, 2017)

Zes jaar geleden, bijna 30 jaar na het uitbrengen van zijn eerste solo-plaat "K2 : Tales Of Triumph And Tragedy", vond de van onder meer Deep Purple, Rainbow en Ozzy Osbourne bekende toetsenman Don Airey het tijd worden voor een mooi opgepoetste heruitgave. Via een internetpublieksfondsenwervingscampagne konden de fans kiezen voor een reguliere CD met daarop enkele bonustracks, waaronder het voorheen onuitgebrachte, door Chris Thompson gezongen "Take Me Home". Er werd ook een DVD aangeboden, waarop de reguliere plaat werd begeleid door beelden van de beklimming van de beruchte berg K2, aangevuld met interviews, een tweetal door Airey live in de studio gespeelde stukken en de videoclip van het door Colin Blunstone van zang voorziene "Julie (If You Leave Me)". Tenslotte was er een luxe gelimiteerde box waarin de CD en DVD vergezeld gingen van persinformatie en dergelijke. Hoewel het hoofdthema van het conceptalbum een van de fatale beklimmingen van de berg in de Himalaya is, gaf Airey toe dat het voor hem ook een eerbetoon was voor musici, zoals Randy Rhoads, die snel opklommen, maar ook snel overleden. Ter gelegenheid van deze heruitgave voegde hij daar nog een eerbetoon aan de inmiddels overleden medewerkers aan deze plaat, drummer Cozy Powell, gitarist Gary Moore en producer/technicus Stuart Taylor. Toen deze luxe set uitkwam hebben we er al uitgebreid aandacht aan besteed, dit keer beperken we ons tot het tweedelige "Sea Of Dreams". Het eerste deel werd gezongen door mede-componist Chris Thompson, het tweede door Keith Airey, de broer van Don.
Websites:
https://www.donairey.com/
https://www.facebook.com/donaireymusic
https://all-conductors-of-eurovision.blogspot.com/2022/12/don-airey.htmlover Aireys succes op het Eurovision Songfestival 1997.

ALBUM VAN DE MAAND
Arkitekture - Vanity
Van "Rationalis Impetus" (Merry-Go-Round, 2022 / Arcàngelo, 2023)

Over de vraag waar de bandnaam van het Zuid-Koreaanse Arkitekture vandaan komt, hoeft niet lang nagedacht te worden. Het kwintet komt namelijk voort uit de avant-gardistische progressieve rockband SuperString, die tussen 2016 en 2018 de CD's met de veelzeggende titels "The Grand Design", "Elements Of Architecture" en "Architecture" uitbracht. Arkitekture, met twee "k's" dus, heeft op het eind vorig jaar op Merry-Go-Round uitgebrachte debuut "Rationalis Impetus", op enkele passages na, het avant-gardistische aspect verlaten, waarbij tevens de inbreng van een gitarist verdween. De Mellotron-gedreven symfonische rockplaat, deels gebaseerd op door King Crimson beïnvloede Scandinavische progrock, heeft verder qua sound overeenkomsten met het vorig jaar geprezen Japanse Kumorigahara, met dit verschil dat bij Arkitekture instrumenten als alt- en baritonsaxofoon, fluit, viool en altviool, de rol van de gitarist overnemen. Vooral tijdens de strijkerspassages zijn hierdoor tevens overeenkomsten met Stella Lee Jones te ontdekken. "Rationalis Impetus" wordt voornamelijk gevuld met vier gemiddeld tien minuten durende, dikwijls meerdelige composities, gedomineerd door zwaar aangezette orkestraties en gepassioneerde, doch melodieuze solospots. Tussen de opzwepende bombast zijn er evenwel geregeld onderbrekingen middels verstilde passages, waarin met subtiele bekkenspel Bill Brufords stijl wordt benadert. "Prayer For The Dying" heeft bijvoorbeeld zo'n meeslepend, aan Rocket Scientists’ "Mariner" en King Crimsons "Starless" verwant thema. Naast Mellotron, piano en orgel bevatten enkele tracks tevens synthesizerescapades, die het groepsgeluid een moderner tintje geven. Dit is onder meer waarneembaar in de bonustrack "Vanity", die toegevoegd is op de in mei door Arcàngelo in Japan verschenen editie. Tenslotte bevat het korte "Abnormal Reversible Reaction" een basquote uit Soft Machine’s "Esther’s Nose Job". Dit imposante album, voorzien van duister hoesontwerp dat doet denken aan het werk van Hiëronymus Bosch, zal niet gauw in Europese webshops te vinden zijn. Het predicaat "Album van de Maand" maakt dat voor luisteraars van Xymphonia hopelijk goed. Als afsluiter draaien we "Vanity", de bonustrack die fysiek dus alleen op de Japanse staat, maar wel als download op Bandcamp te vinden is.
Websites:
https://arkitekture2022.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/arkitekture.band
.

ITALOPROG / R.P.I. – DESTIJDS GEMIST
VIII Strada – Ombre Cinesi
Van “Babylon” (Fading, 2015)

Vorige week draaiden we muziek van wellicht de bekendste klassieke italoprogband Premiata Forneria Marconi (P.F.M.) die al meedraait sinds de vroege jaren zeventig. We hebben de afgelopen jaren ook regelmatig de levendige hedendaagse Italiaanse progscene belicht, die deze eeuw uitstekende bands opleverde als bijvoorbeeld Barock Project, Not A Good Sign, La Coscienza Di Zeno, Syndone, Macroscream, Promenade, FEM (Forza Elettromotrice), Anakdota en La Bocca Della Verità. Wat opviel was dat de albums van de groepen die ons het meest bevielen veelal verschenen op het label Fading, voortgekomen uit AltrOck. Een groep die we faliekant en naar nu blijkt volkomen onterecht gemist hadden is VIII Strada (spreek uit 'Ottava Strada'). Deze Milanezen begonnen blijkbaar in 1998 als progmetalband, maar tien jaar later, ten tijde van het albumdebuut “La Leggenda Della Grande Porta” (2008), was van dat metalaspect weinig meer te ontwaren, op hier en daar een powerrriff of een dubbellebassdrumsalvo na. De gitarist laat prachtig vloeiende solo's horen, waaruit we opmaken dat hij ook menig jazzrockalbum heeft beluisterd, de zanger heeft een prettige, warme voordracht zoals we die ook bij bijv. La Coscienza Di Zeno hoorden. Het duurde vervolgens 7 jaar eer opvolger “Babylon” uitkwam dat in de lijn van de voorganger ligt, al is de muziek over de gehele linie een tikje steviger en drukker van karakter. We zijn intussen 8 jaar verder en VIII Strada bestaat nog steeds. Zo wordt er volgende maand opgetreden op een progfestival in Milaan. Hopelijk volgt er snel een derde album. Voor het zover is hebben we tijd om de 'schade' in te halen. Het debuut belichten we een volgende keer, vanavond het meeslepende openingsnummer “Ombre Cinesi” van “Babylon”.
Websites:
http://www.ottavastrada.com/
https://www.facebook.com/VIIISTRADA.

MINI-SPECIAL: WOOLLY WOLSTENHOLME (& MAESTOSO)
Wolstenholme, Woolly – Deceivers All
Maestoso – The Bells, THE BELLS!
Maestoso – Blood And Bones
Maestoso – Through A Storm
Maestoso – Shoes
Wolstenholme, Woolly – Hiraeth
Afkomstig van “Strange Worlds: A Collection 1980-2010” (Esoteric Recordings, 2018)
Oorspronkelijk afkomstig van:
“Songs From The Black Box” (1994): Deceivers All
“One Drop In A Dry World …Second Splash” (2004): The Bells, THE BELLS!; Blood And Bones
“Grim” (2005): Through A Storm
“Caterwauling” (2007): Shoes

Stuart John "Woolly" Wolstenholme was een Britse toetsenist en zanger die bekendheid kreeg met de groep Barclay James Harvest (BJH). Hij was naast John Lees en Les Holroyd de derde man die composities aandroeg. Hij speelde vanaf het begin in 1967 piano, orgel, synthesizer en ook de lastig te bespelen Mellotron. Wolstenholmes muzikale interesse was breed, zo hield hij van de klassieke componist Mahler, maar ook van de Amerikaanse band Vanilla Fudge, wat invloed had op zijn composities. Hij was ook, mede door zijn uitgekiende Mellotron-spel, de motor achter het symfonische geluid van B.J.H. In de beginjaren was hij de voornaamste zanger in de band: denk o.a. aan de klassiekers “Early Morning”, “She Said”, “After A Day” en natuurlijk “Mocking Bird”. Eind jaren zeventig, toen symfonische rock minder populair werd, verschoof de muziek van Barclay James Harvest naar een meer 'middle of the road' Amerikaans aandoend west coast-geluid. Tevens eisten Lees en Holroyd zoveel invloed op dat er voor Wolstenholme naar zijn mening weinig ruimte meer overbleef. Daarom besloot hij in 1979 B.J.H. te verlaten. Na zijn vertrek maakte hij in 1980 zijn eerste soloalbum “Maestoso”, met muzikanten met wie hij eerder had gewerkt in de Mandalaband. Het album bevat deels oude nummers die het niet gehaald hadden op de reguliere B.J.H.-platen, deels nieuw werk, en toont zijn voorliefde voor op klassieke muziek geschoeide composities. In Groot-Brittannië ging hij op tournee met Judie Tzuke, in de rest van Europa trad hij op in het voorprogramma van Saga. Tijdens deze tour trad hij ook op in Paradiso in Amsterdam, op 20 februari 1982. Omdat zijn platenmaatschappij Polydor de marketing van Barclay James Harvest niet in gevaar wilde brengen, werd er niet geïnvesteerd in promotie van Wolstenholme's solocarrière; demo's voor een tweede album verdwenen in de la. Wolstenholme componeerde nog wel samen met Mandalaband-voorman David Rohl enkele soundtracks voor animatiefilms van Cosgrove Hall, maar uiteindelijk vertrok Wolstenholme uit de muziekwereld en ging ecologisch boeren in Lancashire. Het boek van Wolstenholme's muzikale carrière leek dicht, maar de fanatieke Engelse B.J.H.-fanclub gaf in 1989 een cassette uit met vijf nummers van het beoogde tweede album. Deze kregen, aangevuld met meer onuitgegeven materiaal, een officiële uitgave in 1994 als “Songs From The Black Box”. Wolstenholme was zelf betrokken bij het mixen en masteren ervan. Tien jaar later kreeg dit een heruitgave onder de titel “Black Box Recovered”, dat in de vanavond besproken box te vinden is. Daarvan hoort u “Deceivers All”, waarin de B.J.H.-link herkenbaar is, maar dan met een Woolstenholme-twist. Persoonlijk ging het ondertussen niet zo goed met hem: een rechtszaak tegen B.J.H. en problemen met het biologisch boeren zorgde ervoor dat hij in een depressie raakte. Ondertussen ging het met zijn oude groep voor de wind, totdat Lees en Holroyd meningsverschillen kregen en de band in 1998 in twee fracties verder ging. Lees ontmoette Wolstenholme weer en schakelde hem opnieuw in als toetsenist. Het resultaat was het album “Nexus” van Barclay James Harvest through the eyes of John Lees. Daarnaast bleef Wolstenholme muziek maken onder de naam Maestoso, daarmee refererend aan zijn eerste soloalbum. In 2004 verscheen “One Drop In A Dry World”, met veel diepgang, zowel in de maatschappelijke onderwerpen als in de muziek. Dat hoor je terug in de voor vanavond uitgekozen nummers “The Bells, THE BELLS!” en “Blood And Bones”. In 2004 werd een Britse tour gepland, waarvan uiteindelijk alleen een optreden in Londen doorging. Een registratie daarvan werd uitgebracht onder de titel “Fiddling Meany: Lave At The Mean Fiddler” in februari 2005. Acht maanden later vrescheen het tweede Maestoso-album, het stilistisch breed geschakeerde “Grim”, dat wel als dé highlight van Wooly Wolstenholme's muzikale carrière buiten Barclay James Harvest wordt gezien. Daarvan hoort u “'Through A Storm”. Hierna werd er veel getourd met Barclay James Harvest through the eyes of John Lees. In 2007 verscheen het derde en laatste Maestoso-studio-album “Caterwauling”, waarop Woostenholme zijn ervaringen met depressies en de behandelingen daarvan verwerkte. Helaas kreeg hij daar opnieuw mee te maken, waardoor hij niet meer kon touren en optreden. Op 13 december 2010 maakte hij een eind aan zijn leven. Van “Caterwauling” hoort u “Shoes”. Als extra is aan deze boxset de niet los verschenen CD “The Unlost Works: Demos & Fragments” toegevoegd, dit wel weer 'gewoon' onder de naam Woolly Wolstenholme. Van dit album het nummer “Hiraeth”. Samengevat: “Strange Worlds: A Collection 1980-2010” is de muzikale erfenis van een groot en veelzijdig muzikant.
Websites:
https://www.woollywolstenholme.co.uk/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100032389376987
https://www.cherryred.co.uk/
https://www.facebook.com/EsotericRecordings .

NIEUW
I Am The Manic Whale – Ernö's Magic Cube
– Patient AB
“Bumper Book Of Mystery Stories” (eigen beheer, 2023)

De muziek van I Am The Manic Whale had altijd wel wat Spock's Beard-trekjes en dat is vast ook wat Ryo Okumoto aantrok in de muziek van de Britse groep, waarna hij I Am The Manic Whale-bassist/zanger/componist Michael Whiteman vroeg om samen het vorig jaar verschenen Okumoto-album “The Myth Of The Mostrophus” te schrijven en uitvoeren. Nu is de Japanner te gast op “Bumper Book Of Mystery Stories”, het vierde album van het Britse kwartet. En zoals Okumoto's album al de nodige fantasierijke verhalen liet horen, is “Bumper Book Of Mystery Stories” geïnspireerd op een boek vol met korte mysterie-verhalen dat Whiteman ooit vond in een tweedehandsboekenwinkel, waarbij de leden er een eigen draai aan hebben gegeven. Daarnaast is er ook een song over Rubiks Kubus, die pas een decennium na het verschijnen van het desbetreffende boek uitgevonden werd door Ernö Rubik. Zoals gezegd: Spock's Beard is een duidelijke invloed, maar de zeer gearticuleerde zang geeft al een eigen trekje. Ook de compositiestijl met nét een beetje afwijkende akkoordenprogressies met opvallend veel modulaties is toch wel typisch I Am The Manic Whale. Er is een grote woorddichtheid in de songs, maar er is ook voldoende ruimte voor sterke solo's, vooral van gitarist David Addis, maar ook van toetsenist John Murphy – en Whiteman pakt af en toe z'n momentje op zijn basgitaar. Rob Aubrey zorgt ervoor dat alles 'impeccable' is vastgelegd.
Websites:
https://iamthemanicwhale.com/
https://iamthemanicwhale.bandcamp.com/album/bumper-book-of-mystery-stories
https://www.facebook.com/iamthemanicwhale .

NIEUW
Karnataka - Look To The East
- Don't Forget My Name
Van "Requiem For A Dream" (Immrama Records, 2023)

Karnataka-bandleider Ian Jones (tevens bassist en songschrijver) kondigde eind 2017 aan dat de Britse band voorlopig op non-actief was gezet. Jones zelf bleef wel muzikaal actief en bracht allereerst als onderdeel van Chasing The Monsoon een album uit in 2019, gevolgd door het project Illuminae in 2021 met zangeres Agnieszka Świta (Caamora, Clive Nolan). Illuminae had een iets donkerder sound dan Karnataka maar de muzikale handtekening van Jones was duidelijk hoorbaar. We zijn twee jaar verder en er is nu zowaar toch weer een nieuw Karnataka-album. En het is bijna een traditie aan het worden dat een nieuw album ook weer gepaard gaat met een nieuwe zangeres, in dit geval in de persoon van de Brits-Cypriotische Sertari. Liefhebbers hoeven niet bang te zijn voor al te grote veranderingen, want Sertari sluit qua stem prima aan bij haar voorgangers. Wat wel nieuw lijkt, is dat Karnataka nu meer als project opereert, met rondom Ian Jones en Sertari gastmuzikanten gitarist Luke Machin (Maschine, The Tangent, Cyan), drummer Chris Allan en voormalig Karnataka-toetsenist Gonzalo Carrera. Muzikaal is er gelukkig niet gek veel veranderd en kunnen we zelfs stellen dat "Requiem For A Dream" van hetzelfde hoge niveau is als de voorgaand Karnataka-werk. Ofwel: warme neoprog met kamerbrede vocale harmonieën van Sertari, fijne melodieuze gitaarsolo's van Luke Machin en soms een Keltisch vleugje, dankzij een bijdrage van Troy Donockley (Iona, Nightwish). "Requiem For A Dream" is een sterk album van een band die we gerust als een vaste waarde in de symfo-scene mogen beschouwen.
Websites:
https://www.karnataka.org.uk/
https://www.facebook.com/KarnatakaOfficial .

NIEUW
Mulder, Eddie - Unexpected Journey
Van "To The Centre" (OSKAR Records, 2023)

Eddie Mulder houdt van regelmaat: sinds 2015 brengt de van Flamborough Head en Leap Day bekende gitarist ieder jaar een nieuw solo-album uit, dit jaar in de vorm van "To The Centre". Iedere keer is het weer een plezierig moment om die nieuwe muziek tot ons te nemen want Eddie Mulder is een echte vakman die het verstaat om boeiende en bondige composities neer te zetten waarin natuurlijk zijn gitaarspel de hoofdrol heeft. Zowel zijn elektrische - met bijna altijd wel een mooie passage met slideguitar – als akoestische spel komt aan bod en zodoende komt de muziek qua stijl in de buurt van het instrumentale werk van Camel en Gordon Giltrap. Eddie word op diverse tracks door de nodige muzikanten bijgestaan. Met name de bijdrage van Ton Scherpenzeel in “Unexpected Journey” valt op, maar evenzeer zowel de zang als het baswerk van Terje Craig van de Noorse band Adventure in de song “Fairytale”. Klein puntje van kritiek is wel de manier hoe de drums opgenomen zijn: de bekkens klinken, als het drumspel wat intenser wordt, soms een beetje onaangenaam tot zelfs best wel irriterend schel. Voor de rest is "To The Centre" een mooie aanvulling op het al maar uitdijende oeuvre van Eddie Mulder.
Websites:
www.eddiemulder.nl
https://www.facebook.com/profile.php?id=100012094009126(persoonlijk account).

NIEUW
Greenwood, John – Inside
Van “Dark Blue” (eigen beheer, 2023)

De afgelopen weken lieten we vers plaatwerk voorbij komen van de onderlinge banden vertonende groepen Unitopia, United Progressive Fraternity (U.P.F.) en Southern Empire. De eerste twee schaften we aan na het concert van Unitopia in Poppodium Boerderij in Zoetermeer, waar zowaar óók het nieuwe album verkrijgbaar bleek van Unitopia-gitarist John Greenwood, die tevens meewerkte aan het U.P.F.-album. Hij heeft flink wat kapitaal vergaard in zijn werkzame leven als plastisch chirurg en directeur van het brandwondencentrum in Adelaide, waar hij een nieuw soort kunsthuid ontwikkelde. Nu hij met pensioen is richt hij zich op zijn grote liefde: progressieve rock. Hij is veel meer dan een hobby-ende pensionado en blijkt een begenadigd gitarist, alsmede uitstekend componist en prima zanger. Hij heeft de fondsen om een tournee van Unitopia te kunnen financieren, maar ook voor het maken van een plaat waar hij uitstekende muzikanten voor kon inhuren zoals drummer Craig Blundell (Frost*, Steven Wilson, Steve Hackett) én Unitopia- en Southern Empire-toetsenist Sean Timms. “Dark Blue” blijkt een gevarieerd album waarop ruimte is voor gedragen maar toegankelijke progstukken vol wendingen, maar ook voor compactere songs én wat tongue-in-cheeck humor. De stijl van de proggetinte stukken is duidelijk beïnvloed door het Genesis van de tweede helft van de jaren zeventig en de enige cover is een doorvoelde versie van “Afterglow”. Een van de hoogtepunten is “Inside” dat daar duidelijk stilistisch aan verwant is, met in de climax een fraaie gitaarsolo met Hackettiaans aandoend spel met diverse sounds, ondersteund door powervol spel van diens live-drummer. Steve Hackett zelf hoorde dat het goed was en schreef een aanbeveling voor op de hoes.
Websites:
https://johngreenwood.bandcamp.com/album/dark-blue-4
https://www.facebook.com/profile.php?id=100060850460300(persoonlijk account).

NIEUW
Jordsjø – Stjernestigen
Van “Salighet” (Karisma Records, 2023)

Sinds het tweede album “Nattfiolen” uit 2019, dat we zelfs tot Album van de Maand kroonden, is het Noorse Jordsjø al op onze radar. Het duo Håkon Oftung en Kristian Frøland maakte echter al vanaf 2014 samen muziek en bracht in de eerste jaren drie cassettes(!) uit die in 2017 zijn verzameld op een dubbel-CD. Het album “Jord” uit datzelfde jaar werd door Karisma Records opgepikt en sindsdien brengt de band om het jaar een nieuw studio album uit. Sinds kort is het vierde reguliere bandalbum “Salighet” verkrijgbaar, waarop nog steeds wordt voortgebouwd op de klassieke jarenzeventigprogsound, zoals in het hoge noorden overigens veel gebeurt. Er is dan ook zoals we al eerder vertelden duidelijk verwantschap met bands als Wobbler, White Willow en vooral Änglagård. Maar wat we ook horen is de invloed van Camel en ook Noorse folk. Ja er zijn zeker de nodige muzikale uitspattingen waar ook Änglagård zo goed in excelleert. Luister maar naar albumopener “Invokasjon”. Maar Jordsjø zoekt ook vaak heil in het neerzetten van een meer pastorale, dromerige sfeer. En dat lukt aardig met een instrumentarium waar dwarsfluit, akoestische gitaar en Mellotron prominente rollen innemen. Met “Salighet” is het Oftung en Frøland gelukt om het Jordsjø-geluid te perfectioneren en naar een nieuwe hoogte te brengen. Vanavond gaan we luisteren naar albumafsluiter “Stjernestigen”, waarin alle elementen van het groepsgeluid mooi samenkomen.
Websites:
https://www.facebook.com/jordsjoe
https://jordsjo.bandcamp.com/album/salighet .

HERUITGAVE
Saluki - Take The Road Across The Bridge
Afkomstig van "Saluki" (Compendium Records, 1976/2017 / Norske Albumklassikere Jazz, 2023)

Saluki was een Noorse zowel funky als progressieve jazzrockband, die in eind 1976/begin 1977 (de hoes vermeldt 2x 1976, op het label staat 1977, terwijl ook diverse websites verschillende jaartallen aangeven) een titelloos album uitbracht. Bekendste bandlid was zanger/gitarist Freddy Dahl die onder meer in de progressieve rockformaties Junipher Greene en Ruphus speelde. Op enkele tracks na, die op de verzamelaars "Stellar Voyage: Rare Rock Grooves And Fusion From Norway" en het in Xymphonia behandelde "Compendium Records (Norway's First Porgressive Record Store And Label 1974-1977" prijkten, was de muziek tot 2017 nooit op CD verschenen. Wel vond er rond die tijd met een reünieoptreden plaats, werd er een nieuwe LP-persing uitgebracht en bleek dat Compendium Records een CD had laten persen, gestoken in een eenvoudige replica van de oorspronkelijke hoes. En in 2018 verscheen met "Amazing Games" zelfs een nieuw studioalbum. Toen we onlangs in verband met de heruitgave van een album van Moose Loose de website van Norske Albumklassikere bezochten, ontdekten we dat het debuut daar pas geleden weer op CD was uitgebracht. Dit keer betreft het een schijf in een normaal digipack, terwijl de hoestekst aangeeft dat het product is gebaseerd op de geremasterde promo-CD van Compendium uit 2017. Weer wat geleerd. Ter gelegenheid van de nieuwe heruitgave draaien we nu het swingende slotnummer "Take The Road Across The Bridge".
Websites:
https://salukimusic.no/
https://www.facebook.com/salukimusic
https://norskealbumklassikere.no/products/saluki-saluki-1977-jazz-nacd434
https://jazzrocksoul.com/artists/saluki/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Arkitekture - Dark Matter
Van "Rationalis Impetus" (Merry-Go-Round, 2022 / Arcàngelo, 2023)

Over de vraag waar de bandnaam van het Zuid-Koreaanse Arkitekture vandaan komt, hoeft niet lang nagedacht te worden. Het kwintet komt namelijk voort uit de avant-gardistische progressieve rockband SuperString, die tussen 2016 en 2018 de CD's met de veelzeggende titels "The Grand Design", "Elements Of Architecture" en "Architecture" uitbracht. Arkitekture, met twee "k's" dus, heeft op het eind vorig jaar op Merry-Go-Round uitgebrachte debuut "Rationalis Impetus", op enkele passages na, het avant-gardistische aspect verlaten, waarbij tevens de inbreng van een gitarist verdween. De Mellotron-gedreven symfonische rockplaat, deels gebaseerd op door King Crimson beïnvloede Scandinavische progrock, heeft verder qua sound overeenkomsten met het vorig jaar geprezen Japanse Kumorigahara, met dit verschil dat bij Arkitekture instrumenten als alt- en baritonsaxofoon, fluit, viool en altviool, de rol van de gitarist overnemen. Vooral tijdens de strijkerspassages zijn hierdoor tevens overeenkomsten met Stella Lee Jones te ontdekken. "Rationalis Impetus" wordt voornamelijk gevuld met vier gemiddeld tien minuten durende, dikwijls meerdelige composities, gedomineerd door zwaar aangezette orkestraties en gepassioneerde, doch melodieuze solospots. Tussen de opzwepende bombast zijn er evenwel geregeld onderbrekingen middels verstilde passages, waarin met subtiele bekkenspel Bill Brufords stijl wordt benadert. "Prayer For The Dying" heeft bijvoorbeeld zo'n meeslepend, aan Rocket Scientists’ "Mariner" en King Crimsons "Starless" verwant thema. Naast Mellotron, piano en orgel bevatten enkele tracks tevens synthesizerescapades, die het groepsgeluid een moderner tintje geven. Dit is onder meer waarneembaar in de bonustrack "Vanity", die toegevoegd is op de in mei door Arcàngelo in Japan verschenen editie. Tenslotte bevat het korte "Abnormal Reversible Reaction" een basquote uit Soft Machine’s "Esther’s Nose Job". Dit imposante album, voorzien van duister hoesontwerp dat doet denken aan het werk van Hiëronymus Bosch, zal niet gauw in Europese webshops te vinden zijn. Het predicaat "Album van de Maand" maakt dat voor luisteraars van Xymphonia hopelijk goed. Het enige nummer van "Rationalis Impetus" dat tot vanavond nog niet in Xymphonia aan bod kwam, is "Dark Matter", dat het meest duistere stuk van de CD is – en niet alleen qua titel. Het bestaat uit de volgende delen:
a) From The Outer Void
b) The Extinction Anew Is Coming
c) Desperate Acceptance
d) In God We Fall

Websites:
https://arkitekture2022.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/arkitekture.band
.

LIVE-TIP
Solstice – Coming Home
– A New Day
Van respectievelijk “Circles” (A New Day, 1997) en “Sia” (Giant Electric Pea, 2020)

Begin dit jaar stond Solstice in de nieuwe bezetting voor het eerst op een Nederlands podium en wel op het Progdreams Festival in Poppodium Boerderij te Zoetermeer. Volgend jaar op 30 april is de Britse band voor een tweede keer op hetzelfde podium te zien maar dan met een ‘eigen’ concert. Ebony Buckle, tevens actief in het achtergrondkoortje van Solstice, verzorgt het voorprogramma. Naar alle waarschijnlijkheid zal er dan wel het een en ander aan nieuw materiaal klaar zijn, maar we hopen dat de nadruk van de set op het zeer sterke recenste album “Light Up” komt te liggen. We hebben wel een voorstel: duikend in de Solstice-discografie kwamen we de mooie instrumental “Coming Home” van het album “Circles” uit 1997 tegen. Dit nummer zou perfect als inleiding voor “A New Day” kunnen dienen, dat is te vinden op “Sia” uit 2020, het eerste album dat met de huidige bezetting werd gemaakt. Als voorschot hebben we zelf al een mix gemaakt waarbij we verwantschap bemerken met de instrumental “Ice” van Camel.
Websites:
http://www.solsticeprog.uk
https://www.facebook.com/solsticeprog .

(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Flower Kings, The – Beginner's Eyes
Van “Look At You Now” (InsideOut / Sony Music, 2023)

Na twee dubbelaars is er nu een enkele CD met nieuw werk van The Flower Kings verschenen, getiteld “Look At You Now”. Bij de aankondiging van de oktobertournee werd al medegedeeld dat Zach Kamins zich met spijt in het hart moest terugtrekken – door de grote afstand tot de overige leden (en de meeste concerten) bleek het gewoon niet haalbaar deze Amerikaanse toetsenvirtuoos in de bezetting te handhaven. Als vervanging vanaf genoemde tournee werd niemand minder dan Lalle Larsson aangekondigd, die eerder met Roine Stolt in Agents Of Mercy speelde. Het blijkt dat hij op “Look At You Now” op slechts twee songs te horen is; het leeuwendeel van de toetsen werd door bandleider Stolt zelf ingespeeld, die uiteraard ook verantwoordelijk is voor de gitaarpartijen. Daarnaast speelt broer Michael Stolt synths in de twee composities die de bassist aandroeg tussen die van Roine. Michael lijkt de definitieve vervanger van de vrijwel constant met Steve Hackett toerende Jonas Reingold, die destijds op zijn beurt de vervanger van Michael was – de cirkel is rond. Drummer Mirko DeMaio is wel gewoon weer van de partij, met een heerlijke feel die bij vlagen herinnert aan die van oer-Flower King Jaime Salazar. Dit alles maakt “Look At You Now” een klassiek TFK-album dat liefhebbers van het werk dat de Zweden in de jaren negentig afleverden zich niet moeten ontzeggen. The Flower Kings is komend weekend op Nederlandse podia te aanschouwen: de concerten vinden plaats op 27 oktober in de Pul in Uden en 28 oktober in Poppodium Boerderij in Zoetermeer.
Websites:
https://www.roinestolt.com/
https://www.facebook.com/TheFlowerKings .

Tansini – Blues Garage
Van het album “Blues Garage” (eigen beheer, 2011)

Marco Tansini, geboren in Codogno (in de buurt van Milaan, Noord-Italië), is componist, producer, arrangeur en gitarist. 'Mij is vaak gevraagd met welke van mijn vele activiteiten in de muziek ik mij het meest identificeer en welke mij het meest vertegenwoordigen', zegt hij zelf. 'Ik kan zeggen dat het schrijven van liedjes en gitaarspelen altijd mijn uitgangspositie waren, maar uiteindelijk denk ik dat het beste ben te omschrijven als 'music maker'.' Zijn tweede soloalbum “Blues Garage” uit 2011verscheen onder alleen zijn achternaam en staat geheel in het teken van moderne blues. Van dit album hoort u het titelnummer: “Blues Garage”.
Websites:
http://marcotansini.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100065395366293 .

Italoprog / R.P.I.
P.F.M. (Premiata Forneria Marconi) - Dolcissima Maria
– Via Lumière
Van het album “L'Isola Di Niente” (B.M.G. Ariola, 1974)

Premiatora Forneria Marconi (kortweg P.F.M.) wordt gezien als de pionier van de Italiaanse progbeweging uit de jaren zeventig. P.F.M. ontwikkelde een stijl die uniek Italiaans is maar die tegelijkertijd banden met de rest van de progwereld laat horen. Lyrische, romantische en delicate muziek, vol fijnheid. De groep heeft een eigen muzikale persoonlijkheid. Een grote melodische en instrumentale rijkdom, weelderige composities en arrangementen, soms vergeleken met de vroege King Crimson. P.F.M. is opgericht in 1970 en was de eerste Italiaanse groep die internationaal succes boekte. De band nam tussen 1973 en 1977 vijf albums met Engelse teksten op voor Manticore, het label van E.L.P.. Die albums kwamen zowel in de Britse als in de Amerikaanse hitlijsten terecht. Overigens is P.F.M. tot op de dag van vandaag actief met nog één origineel lid in de gelederen. “L'Isola Di Niente” stamt uit 1974 is het vierde studioalbum van de Italianen. De in datzelfde jaar verschenen pendant “The World Became The World” was het tweede Engelstalige album. Hoogtepunten zijn “Dolcissima Maria” (Engelse titel: “Just Look Away”) en het instrumentale “Via Lumière” (Engelse titel: “Have Your Cake And Beat It”). P.F.M. tourt op dit moment uitgebreid in Italië met o.a. Barock Project-toetsenist Luca Zabbini in de gelederen. Zo te zien op Facebook trekt de groep daar nog altijd volle zalen.
Websites:
https://www.pfmworld.com/
https://www.facebook.com/premiataforneriamarconiofficial .

NIEUW
Wilson, Steven – Staircase
– Beautiful Scarecrow
van het album: The Harmony Codex (Virgin Music Group, 2023)

De eerste aankondiging van het Steven Wilsons nieuwe album “The Harmony Codex” was op 29 augustus, met de release van de eerste single "Economies Of Scale". Sindsdien zijn de nummers "Impossible Tightrope", "Rock Bottom" en "What Life Brings" als singles uitgebracht. Het complete album verscheen vervolgens een maand later op 29 september 2023. “The Harmony Codex” is verkrijgbaar op: Zwart en oranje vinyl, cassette, CD, Blu-ray (met 5.1- en Dolby Atmos-mixen) en als ondertussen uitverkochte Limited Edition 3-Disc Deluxe Boxset. Wilson, geeft op zijn site een mooie omschrijving van het album: 'Mijn zevende album “The Harmony Codex” is een echte trip, een prachtig en experimenteel labyrint van 65 minuten, waarbij bijna elk van de tien nummers een andere muzikale benadering heeft. Ik hoop echt dat jullie het album allemaal zullen horen zoals bedoeld - een voortdurende muzikale reis, of een stukje 'cinema voor de oren'. Ik kan niet trotser zijn op dit album en ik denk dat jij er ook van gaat genieten!" Nadat “The Future Bites” in 2020 was uitgekomen zou er een wereldtour volgen. Helaas gooide corona roet in het eten en moesten die plannen, na meerdere malen uitstel, worden afgezegd. In de tussentijd bracht hij zijn boek “Limited Edition Of One” uit en dat boek besloot hij met een zelfgeschreven kort dystopisch sci-fi verhaal. Dit vormt de basis voor dit nieuwe album. Steven Wilson heeft gewerkt aan het album 'in een studio in Noord-Londen'. Hij kreeg hulp op afstand van oude bekenden zangeres Ninet Tayeb (die ook een song aandroeg), drummer Craig Blundell, toetsenist Adam Holzman en gitarist Niko Tsonev. Daarnaast werkte hij voor het eerst met Meat Beat Manifesto-mastermind Jack Dangers en Interpol-drummer Sam Fogarino. Deze bijdragen van de muzikanten werden naar Wilson toegestuurd. Op dit album komt al zijn muzikale ervaring op indrukwekkende wijze samen. Progressieve rock, pop, elektronica, jazz en zelfs een stukje rap, het is allemaal tot in de perfectie samengesmolten. In de reguliere stereoversie heeft de muziek al een ruimtelijkheid die indrukwekkend is, kun je nagaan hoe dat in 5.1- of Dolby Atmos-vorm is.
Websites:
www.stevenwilsonhq.com
https://www.facebook.com/StevenWilsonHQ/ .

NIEUW
Mice On Stilts - Edge Of The Garden
- When Will We See The Day
Van "I Am Proud Of You" (eigen beheer, 2023)

Eind 2018 maakten voor het eerst kennis met de muziek van Mice On Stilts. We ontdekten toen “Hope For A Mourning”, het tweede album van deze Nieuw Zeelandse band, dat toen al ruim 2 jaar oud was. Er is maar liefst zeven jaar gewerkt aan een opvolger, die we overigens ook weer bijna gemist hadden want dit “"I Am Proud Of You" verscheen al afgelopen maart. De muziek op dit nieuwe album ligt in het verlengde van de voorganger, die we toentertijd omschreven als alternatieve progrock in de stijl van bands als Fleet Foxes en Radiohead, waarbij met name opvalt dat de band een breed scala aan instrumenten bespeelt waarbij meerdere leden multi-instrumentalisten zijn die zich ontfermen over diverse strijk- en blaasinstrumenten. De spil van Mice On Stilts is ontegenzegelijk zanger/tekstschrijver Benjamin Morley wiens stem een weemoedig klagende klank heeft die, mits je er voor openstaat, je helemaal meeneemt in hetgeen hij en Mice On Stilts je wil vertellen. "I Am Proud Of You" heeft een prachtige, soms bijna kamermuziek- en herfstachtige sfeer.
Websites:
https://miceonstilts.bandcamp.com/album/i-am-proud-of-you
https://www.facebook.com/miceonstilts .

HERUITGAVE
Kawasaki, Ryo - Raisins
– Bamboo Child
Van "Juice" (RCA Records, 1976 / Mr Bongo, 2022)

De in 2020 op 73-jarige leeftijd in Estland overleden Japanse gitarist Ryo Kawasaki had in zijn thuisland al een behoorlijke staat van dienst toen hij in 1973 naar de Verenigde Staten vertrok. Daar wist hij ook het nodige respect te verwerven wat in 1976 leidde tot "Juice", zijn eerste album voor RCA Records. Hierop liet hij zich begeleiden door topmusici zoals Santana-toetsenman Tom Coster, ritmegitarist Hugh McCracken (onder meer spelend bij Steely Dan en Paul Simon) en bassist Stu Woods. "Juice" werd opgenomen toen fusion nog een echte mix was van jazz, rock, soul, wereldmuziek en funk, wat goed te bespeuren is op een track als openingsnummer "Raisins" dat we zo laten horen. Naast een uitstekende gitarist had Kawasaki ook een grote kennis van elektronica, waarmee hij bijvoorbeeld synthesizers ontdekte, die hij tevens op dit album inzette. Luister maar eens naar het Aziatisch aandoende "Bamboo Child", het tweede stuk dat we van de vorig jaar in Engeland op CD verschenen heruitgave van dit smaakvolle album laten horen.
Websites:
https://en.wikipedia.org/wiki/Ryo_Kawasaki
https://jazztokyo.org/interviews/post-12996/ (met onder meer een interview)
https://ryokawasaki.bandcamp.com/
https://mrbongo.bandcamp.com/album/juice .

NIEUW / LIVE-TIP
The Spacelords – Mindscapes
Van “Nectar Of The Gods” (Tonzonen Records, 20 oktober 2023)

“Nectar Of The Gods” is alweer het zesde album sinds de oprichting in 2008 van The Spacelords. Muzikaal gezien laveert de Duitse spacerockband tussen psychelische, stoner- en acid rock, met de nodige oosterse invloeden. Sinds voorganger “Unknown Species” uit 2021 is het trio bestaande uit Marcus, Hazi en Akee onveranderd. Ook nu weer treffen we lang uitgesponnen nummers aan, waarbij de eerste twee op hypnotiserende wijze langzaam opbouwen, met gebruikmaking van de genoemde oosterse invloeden maar ook zeker met zware gitaarriffs. In het lange titelnummer komen er meer prog- en Krautrockinvloeden om de deur kijken. The Spacelords is komende maand op tournee en dan ook redelijk in de buurt te bewonderen. Op 10 november speelt de band in Rare Guitar in Münster en op 19 november in De Onderbroek in Nijmegen. “Nectar Of The Gods” is vanaf vrijdag verkrijgbaar. We gaan luisteren naar “Mindscapes”.
Websites:
https://thespacelords.com/
https://www.facebook.com/the.spacelords
https://thespacelords1.bandcamp.com/ .

LIVE-TIP
ENorm – Man In The Mirror (live)
Van het album “Marathon: The First Run Live” (eigen beheer, 2017)

ENorm bestaat 35 jaar! Ten minste, als we voorloper Marathon meerekenen. Voor de heren van de Twentse prog- en poprockformatie aanleiding om je mee te nemen in hun rijke muzikale historie. Een aanrader voor liefhebbers van bands als Marillion, Saga, Coldplay en Kensington. Op de setlist kun je Marathon-klassiekers als “The Patterns Of The Landscape”, “The Beauty Of Silence” en “Medicine Man” verwachten, maar zeker ook ENorm-parels als “Zoe”, “High Above The Ground”, “Hilayeah” en het recente “Waterfront”. Ook de dialecthit “Op Hoes An Veur Kesmis” is zeker niet uitgesloten. De mijlpaal wordt deze avond niet alleen gevierd met live-muziek, maar ook met de officiële presentatie van het boek over de geschiedenis van de band. (bron: Stadstheater De Bond Oldenzaal, alwaar op19 oktober dit concert (met boekpresentatie) plaatsvindt) Zes jaar geleden besloot ENorm het debuut van Marathon in zijn geheel live te spelen en vervolgens ook op CD uit te brengen. Van dit “The First Run Live” kiezen we voor vanavond “Man In The Mirror”.
Websites:
https://enormmusic.com/
https://www.facebook.com/ENormOfficial/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Arkitekture - Abnormal Reversible Reaction
Van "Rationalis Impetus" (Merry-Go-Round, 2022 / Arcàngelo, 2023)
Soft Machine - Esther's Nose Job (live; excerpt)
Van "Grides" (Cuneiform Records, 2006)

Over de vraag waar de bandnaam van het Zuid-Koreaanse Arkitekture vandaan komt, hoeft niet lang nagedacht te worden. Het kwintet komt namelijk voort uit de avant-gardistische progressieve rockband SuperString, die tussen 2016 en 2018 de CD's met de veelzeggende titels "The Grand Design", "Elements Of Architecture" en "Architecture" uitbracht. Arkitekture, met twee "k's" dus, heeft op het eind vorig jaar op Merry-Go-Round uitgebrachte debuut "Rationalis Impetus", op enkele passages na, het avant-gardistische aspect verlaten, waarbij tevens de inbreng van een gitarist verdween. De Mellotron-gedreven symfonische rockplaat, deels gebaseerd op door King Crimson beïnvloede Scandinavische progrock, heeft verder qua sound overeenkomsten met het vorig jaar geprezen Japanse Kumorigahara, met dit verschil dat bij Arkitekture instrumenten als alt- en baritonsaxofoon, fluit, viool en altviool, de rol van de gitarist overnemen. Vooral tijdens de strijkerspassages zijn hierdoor tevens overeenkomsten met Stella Lee Jones te ontdekken. "Rationalis Impetus" wordt voornamelijk gevuld met vier gemiddeld tien minuten durende, dikwijls meerdelige composities, gedomineerd door zwaar aangezette orkestraties en gepassioneerde, doch melodieuze solospots. Tussen de opzwepende bombast zijn er evenwel geregeld onderbrekingen middels verstilde passages, waarin met subtiele bekkenspel Bill Brufords stijl wordt benadert. "Prayer For The Dying" heeft bijvoorbeeld zo'n meeslepend, aan Rocket Scientists’ "Mariner" en King Crimsons "Starless" verwant thema. Naast Mellotron, piano en orgel bevatten enkele tracks tevens synthesizerescapades, die het groepsgeluid een moderner tintje geven. Dit is onder meer waarneembaar in de bonustrack "Vanity", die toegevoegd is op de in mei door Arcàngelo in Japan verschenen editie. Tenslotte bevat het korte "Abnormal Reversible Reaction" een basquote uit Soft Machine’s "Esther’s Nose Job". Dit imposante album, voorzien van duister hoesontwerp dat doet denken aan het werk van Hiëronymus Bosch, zal niet gauw in Europese webshops te vinden zijn. Het predicaat "Album van de Maand" maakt dat voor luisteraars van Xymphonia hopelijk goed. Vanavond aandacht voor het genoemde "Abnormal Reversible Reaction" met die basquote uit Soft Machine’s "Esther’s Nose Job". We laten het nummer overgaan in een in het Amsterdamse Concertgebouw opgenomen live-uitvoering uit 1970 van dat door Mike Ratledge geschreven Soft Machine-stuk; wellicht dat u de quote herkent. Overigens bestaat Soft Machine nog steeds, zij het in een compleet andere bezetting. Die is op 2 december te aanschouwen in Paradox, Tilburg en een dag later in Poppodium Boerderij, Zoetermeer.
Websites:
https://arkitekture2022.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/arkitekture.band
https://softmachine-moonjune.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/softmachinelegacy.

NIEUW
Mancuso, Matteo – Drop D
Van “The Journey” (The Players Club, 2023)

Anderhalf jaar geleden lieten we u al eens kennismaken met Matteo Mancuso. Het virtuoze gitaartalent had toen nog geen album uit, maar viel al op met diverse op YouTube te vinden filmpjes. Gitaarspelen werd deze in 1996 geboren Italiaan met de paplepel ingegoten, als zoon van professioneel gitarist Vincenzo Mancuso. Na enkele jaren conservatorium in Italië toog Mancosuo junior op zijn 20ste naar Boston, waar hij tot veelzijdig muzikant werd opgeleid aan het prestigieuze Berklee College of Music. Hij laat zich niet vastpinnen op één stijl, wat duidelijk blijkt uit de nu verschenen instrumentale debuut-CD “The Journey”, die opent met een haast bluesy rockgroove en afsluit met het puur klassieke akoestisch titelstuk. In de tussenliggende nummers uit hij zich in latin, pure elektrische jazz in Wes Montgomery-stijl en flitsende jazzrock. Wat vooral opvalt is hoe vloeiend hij speelt, alsof hij de noten zo uit zijn mouw schudt – iets wat zijn muziek een 'uplifting' karakter geeft. Dat zijn talent breed onderkend wordt, blijkt wel uit het feit dat hij vorig jaar als 'special guest' met P.F.M. meespeelde tijdens het Lugano Estival Jazz, waar afgelopen mei een CD-opname van verscheen. Van “Journey” kiezen wij vanavond “Drop D” met ook een basgitaarsolo Stefano India en een slot dat richting stevige shredder-stijl gaat.
Websites:
https://www.matteomancuso.net/
https://www.facebook.com/matteomancusoofficial .

NIEUW
Marsh, Rhys – Cauterise
– Aspen
Van “Towards The West” (Autumnsongs Recordings, 2023)

Onlangs bracht Rhys Marsh zijn vierde solo-album uit, nadat er eerder vanaf 2008 al drie albums met zijn groep The Autumn Ghost waren verschenen. Dit “Towards The West” heeft een voor Marsh zware totstandkomingsgeschiedenis. De in Noorwegen wonende Brit begon eraan terwijl zijn vader ernstig ziek was. Toen na een kleine twee maand alle muziek al geschreven en opgenomen was, overleed zijn vader op 70-jarige leeftijd. Met het schrijven van teksten en opnemen van zang moest Marsh nog beginnen, maar het lukte hem pas een paar maanden later om zich hier tot te zetten. Het hoeft geen betoog dat zijn droevige ervaringen verwerkt zijn in het nu verschenen eindresultaat. Nu blonk Marsh sowieso al uit in gedragen, statige en melancholiek aandoende progressieve rock en “Towards The West” is dan ook meteen herkenbaar als een album van hem. De bijzondere lading maakt zijn voordracht gevoeliger, de muziek meeslepender. Een nummer als “Cauterise” is er heel aangrijpend door: de smachtende zang, de huilende gitaar, de dwingende cadans van de pianopartij, de overdonderende met Mellotron gestutte finale... 'Niets kan de pijn dempen', schreeuwt Marsh haast uit. “Toward The West” is écht solo: alle partijen op het album zijn door Marsh zélf vertolkt, maar dat maakt de arrangementen, waarvoor ook o.a. Mellotron en Hammondorgel zijn aangewend, er niet minder rijk om. De enige andere stemmen die te horen is, is die van wijlen zijn vader in een in 1970 opgenomen spraakfragment en die van diens kleinzoon Daniel als tweede stem in het korte slotnummer “Aspen”. https://rhysmarsh.com/
https://www.facebook.com/rhysmarshmusic.

NIEUW
Closure In Moscow – Lock & Key
Van “Soft Hell” (Bird's Robe Records, 27 oktober 2023)

We hebben eerder Closure In Moscow voorbij laten komen in Xymphonia – dat betrof toen heruitgebracht plaatwerk van de Australische groep in het kader van het 10-jarig jubileum van label Bird's Robe Records. Begin dit jaar konden we ook al melden dat er gewerkt werd aan een nieuw, derde volledig album. Dat “Soft Hell” verschijnt volgende week, op 27 oktober, maar liefst 9 jaar na voorganger “Pink Lemonade”. Niet dat de groep uit elkaar is geweest, want er werd af en toe getourd. We vergeleken Closure In Moscow eerder met Mars Volta, maar de Australiërs ruilen de neurotische component van die Amerikanen in voor een extra dosis funk alsmede ingetogener passages. “Soft Hell” sluit wat dat betreft naadloos aan op “Pink Lemonade”, alsof dat gat van 9 jaar er niet geweest is. De band staat voor verzorgd geproduceerde muziek met elemenenten rock, funk en progressieve pop – strak gespeeld en soulvol gezongen. Met “Lock & Key” hebben we een ingetogen, gevoeliger moment uitgekozen.
Websites:
https://www.closureinmoscow.com/
https://www.facebook.com/closureinmoscow.

NEOPROG
Versus X – Between The Phases Of The Night
Van “The Turbulent Zone” (Musea, 2000)

Versus X was een van de vele progbands die in de jaren negentig opdook, hoewel de geschiedenis van deze Duitse band al teruggaat tot 1984, toen gitarist/zanger Arne Schaefer de new waveband Vague Venture oprichtte. In 1992 trad toetsenist Ekkehard Nahm toe tot wat een jaar ervoor tot Versus X omgedoopt was. Schaefer en Nahm bleven de basis van Versus X vormen, waarbij de personele bezetting van de ritmesectie nogal eens wisselde. Aanwijsbare invloeden kwamen duidelijk uit de epische lange composities van Genesis, Yes en King Crimson. De composities “Disturbance” en “The Turbulent Zone” uit respectievelijk 1997 en 2000 vormen een tweeluik dat wel het sterkste Versus X-werk genoemd kan worden, al is de ritmesectie verschillend. De muziek klinkt episch met de nadruk op zwaar toetsenwerk en mooi gitaarspel. Schaefers zang is qua bereik vergelijkbaar met iemand als Andy Tillison, dus niet geweldig maar wel functioneel. Na 2008 begon het te rommelen in de gelederen, ondanks dat er aan opnames voor een nieuw album was begonnen. In 2018 werd Versus X zo opnieuw drummerloos en is er verder geen recenter nieuws, al laat de website zien dat deze in 2021 nog wel een update heeft gehad. Arne Schaefer hield er al die tijd ook nog het soloproject Apogee op na, dat sowieso nog actief is.
Websites:
https://www.versus-x.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100068450343726.

GITAAR EN ELEKTRONISCHE MUZIEK (DEEL 4)
Kitaro - Cloud a.k.a. Cloud In The Sky (live)
Van "Live In Asia" (Polydor, 1984)

Kitaro mag zeker niet ontbreken in onze serie "Gitaar En Elektronische Muziek", want de Japanse muzikant liet tot ver in zijn carrière dat instrument regelmatig over het voetlicht treden op zijn albums maar met name ook tijdens zijn concerten. Mooie voorbeelden daarvan zijn te vinden op Kitaro's tweede live-album "Live In Asia" uit 1984. Met name in het nummer “Cloud” (waarvan de studio-versie in 1981 op het album “Ki” nog “Cloud In The Sky” heette) weet gitarist Hiroshi Araki met mooi melodieus spel het spotlicht naar zich toe te trekken. Sowieso heeft Kitaro's muziek op zijn live-uitgaven altijd een vollere sound, waardoor er veel te genieten valt voor de symfonische rockliefhebbers.
Websites:
https://www.domomusicgroup.com/kitaro/
https://www.facebook.com/Kitaro.

NIEUW / LIVE-TIP
Subsignal – Sliver (The Sheltered Garden)
– The Last Of Its Kind
Van “A Poetry Of Rain” (Gentle Art Of Music / Soulfood, 2023)

Na vijf jaar wachten is op 22 september het vijfde album van Subsignal, getiteld “A Poetry Of Rain” verschenen. Nieuw in de bandgelederen is basgitarist Martijn Horsten, als vervanger van Ralf Schwager, die om persoonlijke redenen de groep verliet. Naast de uit Rotterdam afkomstige Arno Menses is Horsten de tweede Nederlander bij de voor de rest Duitse groep. Over voorganger “La Muerta”, ons Album van de Maand juni 2018, meldden we destijds dat de van eerdere albums bekende progmetal-invloeden grotendeels waren ingeruild voor AOR-trekjes. De focus ligt op fraaie melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. “A Poetry Of Rain” volgt datzelfde pad. De composities, alle van de hand van gitarist Markus Steffen en Menses, vallen absoluut te scharen onder de noemer progressieve rock – ze bieden naast sterke melodieën ook veel uitdaging voor de instrumentalisten, op een manier die doet denken aan het werk van grote invloed Rush uit begin jaren tachtig. Drummer Dirk Brand en gitarist Steffen laten diverse knappe staaltjes horen, maar wel altijd ingepast in 'de song'. De productie is wederom helder en warm, waarvoor net als op de voorganger Yogi Lang en Kalle Wallner verantwoordelijk zijn. Het album is dan ook opgenomen in de studio van dat RPWL-duo en uitgebracht op hun label Gentle Art Of Music. Subsignal ondersteunt de release met een tournee, met o.a. optredens in Zentrum Altenberg in Oberhausen op 13 oktober en Metropool Hengelo op 21 oktober.
Websites:
https://www.subsignalband.com/
https://www.facebook.com/subsignal .

NIEUW
Southern Empire - Face The Dawn
Van “Another World” (Giant Electric Pea, 2023)

“Another World” heet de nieuweling van Southern Empire. De Australische groep heeft via toetsenist Sean Timms connecties met Unitopia en United Progressive Fraternity waar we de afgelopen twee weken al nieuw plaatwerk van hebben laten horen. Toen de opnamen voor het derde Southern Empire-album begonnen, leek alles koek en ei, totdat zanger Daniel Lopresto plotsklaps besloot om de band te verlaten. Hij is nog wel te horen op “Another World” als slaggitarist en achtergrondzanger. Er moest snel worden gezocht naar een waardige vervanger. Deze is gevonden in de persoon van Shaun Holton, waarmee een zeer goede vangst is gedaan. Maar dit is niet het enige dat opvalt aan dit album. Waar op de voorgangers Timms een grote hand had in de composities, zijn nu de meeste nummers echt door de band samen geschreven en twee nummers zelfs door gitarist Cam Blokland. Het is dan ook vrij logisch dat deze plaat wat anders klinkt dan de twee voorgangers. Maar wees niet bang: je hoort nog steeds het pakkende melodieuze geluid dat we kennen van de band en met albumopener “Reaching Out” zit de vaart er gelijk goed in, met zelfs een lichte neiging richting progmetal. Dit staat wel mooi in contrast met de afsluiter, de zoete ballad “Butterfly”. Over de gehele linie klinkt “Another World” iets toegankelijker dan voorganger “Civilisation”, met goede melodieuze prog, vette riffs en hier en daar wat AOR in de mix. Zeker de drie lange stukken bieden genoeg muzikaal vuurwerk, met het bijna 20 minuten durende “White Shadow” als een van de hoogtepunten. Afwijkend is de door Blokland geschreven powerballad “Hold On To Me”, dat zo van Kensington had kunnen zijn; dit nummer wordt overigens gezongen door Blokland zelf, die een wat rauwere stem heeft. Concluderend kan worden gesteld dat Southern Empire absoluut geslaagd is voor de lastige opdracht om het zeer sterke “Civilisation” met verve op te volgen. We gaan luisteren naar een van de langere nummers, “Face The Dawn”, met een heerlijk gitaar-vioolduel tussen Blokland en Steve Unruh die we ook al kennen van zowel Unitopia als United Progressive Fraternity.
Websites:
https://www.facebook.com/southernempireband/
https://gep.co.uk/collections/southern-empire .

NIEUW
Like Wendy - Deliver Me
- Summer's Gone
Van "The Beautiful Lie" (Qube Records, 2023)

Bert Heinen bracht onder zijn alias Like Wendy in september op zijn eigen Qube Records "The Beautiful Lie" uit. De meeste nummers zijn niet echt nieuw. Het zijn de definitieve versies van stukken die in 2017 onder Heinens echte naam waren verschenen op het downloadalbum "Panic Room" en in 2019 op een Like Wendy-CD-R-uitgave, toen als "This Beautiful Lie". Meest opvallende stuk is het aanvankelijk als bonustrack op "This Beautiful Lie" toegevoegde "Shattered Earth". Met een lengte van 14 minuten wijkt deze aan Talk Talk-voorman Mark Hollis opgedragen symfonie namelijk sterk af van de overige gemiddeld vier minuten durende songs. Heinen focuste zich tijdens het tussen 2007 en 2017 opgenomen materiaal namelijk meer op melodieuze poprock met progressieve trekjes. Niet zelden, zoals in het opzwepende "Anthem For A Lost Love", hoor je gitaarriffs, catchy refreinen en 'yells' vergelijkbaar met het vroege werk van U2 of Coldplay. De veelal ondersteunende toetsenbijdragen zorgen evenwel voor progressieve zeggingskracht, waarbij vooral de Mellotronstrings ballades als "One Day" en "Summer’s Gone" extra cachet geven. In genoemd "Shattered Earth" tenslotte verwijzen gedragen piano- en zangpartijen, atmosferisch orgel- en drumspel en een huilende mondharmonica naar de laatste twee Talk Talk-platen. Van "The Beautiful Lie" hebben we het uptempo openingsnummer "Deliver Me" en de ballade "Summer's Gone" uitgekozen.
Websites:
https://likewendy.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100085761725748 .

20 JAAR
Satellite - The Evening Wind
Van "A Street Between Sunrise And Sunset" (Metal Mind Records, 2003)

Het is dit jaar 20 jaar geleden dat het debuut van Satellite verscheen. Deze Poolse band begon als een solo-project van voormalig Collage-drummer Wojtek Szadkowski, maar evolueerde al vlot naar een volwaardige groep, met Szadkowski ferm aan het roer als drummer, componist en co-producer. Voor de liefhebbers van Collage, dat in 1994 zoveel indruk maakte met “Moonshine”, was het ook fijn om te constateren dat ook de nodige ex-Collage-leden betrokken waren op dit "A Street Between Sunrise And Sunset", waaronder zanger Robert Amirian en gitarist Mirek Gil. Die laatste was overigens op opvolger ”Evening Games” (2005) al niet meer van de partij, maar wel bleek toen voormalig Collage-toetsenist Krzysztof Palczewski als volwaardig lid toegetreden. Muzikaal borduurde Szadkowski met Satellite duidelijk voort op de volbloed neoprogsound van Collage, waarbij met name het veelvuldig gebruik van elektronische drums voor een iets ander karakter zorgt. Twintig jaar na dato staat "A Street Between Sunrise And Sunset" net als Collage's “Moonshine” nog steeds als een huis en het vierde lustrum is een mooi moment om de sterke openingstrack, die we volgens ons eigen archief nog nooit hebben gedraaid, in Xymphonia te laten horen.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=382.

Bashi, Kishi - Intro/Pathos, Pathos
Van "151a" (Joyful Noise Recordings, 2012 / 2022)

Kishi Bashi leerden we vorig jaar kennen door David Mitchell, bekend van romans als "Cloud Atlas" en het met jarenzeventigrock doorspekte "Utopia Avenue". Deze schrijver noemde in Volkskrant Magazine een nummer van het debuut "151a" van de eigenlijk Kaoru Ishibashi hetende muzikant uit Seattle 'een onontdekt "Bohemian Rhapsody"'. Debuut "151a" van de singer-songwriter, multi-instrumentalist en vooral violist, kreeg vorig jaar ter gelegenheid van het 10-jarig jubileum een heruitgave als dubbel-CD, met op de extra schijf de originele demo's. Destijds draaiden we een speciale, met het Nu Deco Ensemble gespeelde live-uitvoering van het door Mitchell genoemde nummer "I Am The Antichrist To You". Dit keer als slot van het eerste uur van deze uitzending het openingskoppel "Intro/Pathos, Pathos".
Websites:
https://www.kishibashi.com/
https://www.facebook.com/mrkishibashi/
https://kishibashi.bandcamp.com/ .

LIVE-TIP
Redstacks - Oceans
Van "Revival Of The Fittest" (Pure Steel Records, 2021)

In juni dit jaar besteedden we al eens aandacht aan Redstacks. De roots van deze band rondom toetsenman Jeffrey Revet en gitarist Jouke Westerhof liggen in Enschede, om precies te zijn het ArtEZ Conservatorium alwaar de twee musici elkaar ontmoeten in 2000. Naast dat ze in een Queen-coverband spelen, Revet met Stream Of Passion furore maakte en Westerhof zich als sessiemuzikant manifesteerde, bleef de wens om samen een classic rockband op te richten. Dat werd Redstacks, dat eind 2021 debuteerde met "Revival Of The Fittest". Het duo had zich versterkt met sessiedrummer Tim Beudel en de van Epica afkomstige bassist Rob van der Loo. Aan de elf tracks die de plaat telt werken maar liefst zeven verschillende leadzangers mee, waaronder niet de minsten. Wat te denken van Paul Adrian Villareal (Sun Caged), Martin van der Starre (zong ondermeer bij The Analogues), Jan Willem Ketelaers (Ayreon, Knight Area, Robby Valentine), Nick Holleman (Powerized, ex Vicious Rumors), Timothy Drake (met wie Revet in hun gezamenlijke conservatoriumtijd in Vivid Circus speelde en die later vooral furore maakte met Queen Forever) en Laura Guldemond (Burning Witches). De muziek is een fraaie mix van classic rockbands als Deep Purple, progressieve rockgroepen als Kansas en progmetalformaties als Queensrÿche. In afwachting van de dit jaar te verschijnen nieuwe CD en het concert in de Metropool in Hengelo op 15 december waarbij Redstacks als voorprogramma van Wishbone Ash zal optreden, vanavond nog een nummer van "Revival Of The Fittest" en wel het door Martin van der Starre gezongen "Oceans".
Websites:
https://www.redstacks.nl
https://www.facebook.com/redstacksmusic .

NIEUW / LIVE-TIP
Soord, Bruce – Rushing
– Stranded Here
– Never Ending Light
Van “Luminescence” (Kscope, 2023)

“Luminiscence” is het derde solo-album van Bruce Soord, dat volgt op de titelloze eersteling uit 2015 en “All This Will Be Yours” uit 2019. Ook nu is weer meteen te horen dat we hier met de stem en tevens voorname songschrijver van The Pineapple Thief te maken hebben. Wel hebben de songs een over de hele linie ingetogener karakter dan die van de moederband en ontberen ze uiteraard bijvoorbeeld de spannende ritmiek die drummer Gavin Harrison daarin aanbrengt én de prikkelende elektrische gitaarsolo's van Soord zelf. Wat krijgen we dan wél? Regelmatig is op “Luminiscence” prominent een strijkersensemble te horen, maar voor al het overige is Soord verantwoordelijk, waaronder naast zang tevens akoestische gitaar en vooral ook prachtig weids en warm klinkend 'sounddesign'. “Never Ending Light” laat bijvoorbeeld goed horen hoe zorgvuldig hij de productie opbouwt. “Rushing” is een instrumental die met zijn softe housebeat en verkeersgeluiden wel wat heeft van een moderne variant op een Alan Parsons Project-instrumentaaltje. Het gaat naadloos over in “Stranded Here” waarin een fraaie rol is weggelegd voor de strijkers. Van “Luminiscence” is ook een deluxe box-editie verschenen met een compleet bonus-album én een DVD waarop het materiaal van beide CD's in 5.1-mix is te vinden. We kunnen ons voorstellen dat het voornoemde sounddesign dan prachtig uit de verf komt. Vorige week, toen de plaat echt nét uit was, stond Soord al in de Cacaofabriek in Helmond; wie dat gemist heeft kan op 12 oktober naar Keulen reizen, alwaar hij speelt in Club Volta. De optredens zijn in triobezetting, met naast Soord drumster Tash Buxton-Lewis en The Pineapple Thief-bassist Jon Sykes. Het voorprogramma is in handen van Smalltape. https://brucesoord.com/
https://www.facebook.com/bsoord .

ALBUM VAN DE MAAND
Arkitekture - The Decay
Van "Rationalis Impetus" (Merry-Go-Round, 2022 / Arcàngelo, 2023)

Over de vraag waar de bandnaam van het Zuid-Koreaanse Arkitekture vandaan komt, hoeft niet lang nagedacht te worden. Het kwintet komt namelijk voort uit de avant-gardistische progressieve rockband SuperString, die tussen 2016 en 2018 de CD's met de veelzeggende titels "The Grand Design", "Elements Of Architecture" en "Architecture" uitbracht. Arkitekture, met twee "k's" dus, heeft op het eind vorig jaar op Merry-Go-Round uitgebrachte debuut "Rationalis Impetus", op enkele passages na, het avant-gardistische aspect verlaten, waarbij tevens de inbreng van een gitarist verdween. De Mellotron-gedreven symfonische rockplaat, deels gebaseerd op door King Crimson beïnvloede Scandinavische progrock, heeft verder qua sound overeenkomsten met het vorig jaar geprezen Japanse Kumorigahara, met dit verschil dat bij Arkitekture instrumenten als alt- en baritonsaxofoon, fluit, viool en altviool, de rol van de gitarist overnemen. Vooral tijdens de strijkerspassages zijn hierdoor tevens overeenkomsten met Stella Lee Jones te ontdekken. "Rationalis Impetus" wordt voornamelijk gevuld met vier gemiddeld tien minuten durende, dikwijls meerdelige composities, gedomineerd door zwaar aangezette orkestraties en gepassioneerde, doch melodieuze solospots. Tussen de opzwepende bombast zijn er evenwel geregeld onderbrekingen middels verstilde passages, waarin met subtiele bekkenspel Bill Brufords stijl wordt benadert. "Prayer For The Dying" heeft bijvoorbeeld zo'n meeslepend, aan Rocket Scientists’ "Mariner" en King Crimsons "Starless" verwant thema. Naast Mellotron, piano en orgel bevatten enkele tracks tevens synthesizerescapades, die het groepsgeluid een moderner tintje geven. Dit is onder meer waarneembaar in de bonustrack "Vanity", die toegevoegd is op de in mei door Arcàngelo in Japan verschenen editie. Tenslotte bevat het korte "Abnormal Reversible Reaction" een basquote uit Soft Machine’s "Esther’s Nose Job". Dit imposante album, voorzien van duister hoesontwerp dat doet denken aan het werk van Hiëronymus Bosch, zal niet gauw in Europese webshops te vinden zijn. Het predicaat "Album van de Maand" maakt dat voor luisteraars van Xymphonia hopelijk goed. Vanavond aandacht voor "The Decay", waarin een wervelwind aan muziekstijlen voorbij komt.
Websites:
https://arkitekture2022.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/arkitekture.band .

IN HET NIEUWS
Circuline – Silence Revealed
Van “Return” (eigen beheer, 2015)

We hebben nog nooit aandacht besteed aan het eerste album van het New Yorkse Circuline. Wel kwam het tweede album “Counterpoint” in 2016 voorbij. Wat toen opviel en waar we op aansloegen waren de vele gastmuzikanten. Zo was er een vrij grote rol voor Randy McStine van Lo-Fi Resistance, die we later aan het werk zagen in de live-bezetting van Porcupine Tree. Op het eerste album, “Return”, werkt McStine ook wel mee, maar is het de van Sound Of Contact bekende Matt Dorsey die als gast een grote vinger in de pap heeft. Hij speelde niet alleen alle baspartijen in, hij heeft het album ook gemixt. Het uit 2015 stammende album ligt stilistisch in de lijn van veel Amerikaanse progbands uit die tijd, zoals Rocket Scientists of Enchant; het bevat kortom goed in het gehoor liggende melodieuze prog. Na het tweede album werd het lang stil rond Circuline, hoewel er nog wel twee live-documenten verschenen in 2017 en 2020. Toetsenist/zanger Andrew Colyer bracht intussen de nodige soloalbums uit en was ook een van de krachten achter Frank Wyatts laatste project Zeitgeist. Circuline bestaat echter nog steeds, maar er zijn wel de nodige wisselingen geweest. Nog steeds van de partij zijn naast Colyer, mede-oprichters drummer Darin Brannon en nu enige leadzangeres Natalie Brown. Maar het verse bloed in de line-up doet ons zeker uitkijken naar het komende album “C.O.R.E.”, want naast bassiste-zangeres Shelby Logan Warne (die we kennen van Kyros) is als gitarist Dave Bainbridge toegetreden. Het album zal volgend jaar op 20 februari verschijnen en is door niemand minder dan Robert Berry gemixt en is al te bestellen via de pre-order pagina. Dorsey is overigens ook nog steeds betrokken bij het album. We gaan nu luisteren naar een nummer van de eersteling, albumafsluiter “Silence Revealed” met een gastrol van violist Joe Deninzon, die overigens onlangs David Ragsdale opvolgde bij Kansas.
Websites:
http://circulinemusic.com/
https://innernovamusic.com/
https://www.facebook.com/circulinemusic/ .

NIEUW
Night Owls, The - Like You Promised
Van het alleen te streamen album "The Night Owls" (eigen beheer, 2023)

Voor iedereen die wel eens actief is op online fora, X of in Facebook-groepen is er niks leuker om door een goed geplaatste opmerking van iemand in aanraking te komen met muziek waar je prompt van in de ban raakt. Dit gebeurde ons onlangs met een Canadees duo genaamd The Night Owls. We werden bij beluistering van het gelijknamige album meteen gegrepen door de aangename stem van Marianne Bourgeois, waarbij duopartner Simon Arsenault regelmatig zijn elektrische gitaar heerlijk laat zingen in de nummers. En zoals gebruikelijk deden we al luisterend research en ontdekten dat deze Arsenault al eens vaker in Xymphonia aan bod was gekomen, aangezien hij als gitarist/mede-songschrijver deel uitmaakte van Innerspace. Van het tweede album “Rise” van deze Canadese progband hebben we in 2017 een aantal keren tracks voorbij laten komen. En dat verklaart ook gelijk waarom er aan een aantal songs van The Night Owls toch wel degelijk iets van een prog-aspect zit, waarbij we qua stijl moeten denken aan de toegankelijkere songs van Mostly Autumn, Karnataka of Mantra Vega (het eenmalig gebleven project van de van Monstly Autumn bekende Heather Findlay en Dave Kerzner van Sound Of Contact). Mooie muziek die gemaakt lijkt voor deze nazomerdagen. Het debuut van The Night Owls is voorlopig alleen via diverse streamingkanalen te beluisteren.
Websites:
https://www.facebook.com/Thenightowlsband
Dit nummer op YouTube:
Dit album op Spotify: .

NIEUW / ARCHIEFUITGAVE
Sensational Alex Harvey Band, The - Anthem
Oorspronkelijk van "The Impossible Dream" (Vertigo, 1974), deze versie van "Round And Round: Progressive Sounds 1974" (Esoteric Recordings, 2023)

Esoteric Recordings begon enige tijd geleden met een jarenserie, een reeks met boxen die eerst de undergroundbeweging tussen 1968 en 1971 in beeld bracht, gevolgd door de overgangsset "Blowing Free: Underground And Progressive Sounds Of 1972" en "Wind Of Change: Progressive Sounds Of 1973". Onlangs kwam "Round And Round: Progressive Sounds Of 1974" uit. De over vier propvolle CD’s verspreide stukken zijn voornamelijk afkomstig van de Britse subtop, deels ook behorend tot Esoterics heruitgaveprogramma. Het gemis van Yes, Genesis en King Crimson is ongetwijfeld een rechtenkwestie, wat ook voor het dat jaar albumloze Pink Floyd zou hebben gegolden. Wel geselecteerd zijn onder meer werken van Camel, Jethro Tull, Renaissance en Caravan. Opvallend is dat hierbij steeds twee nummers van dezelfde LP zijn uitgekozen. Eveneens met twee composities aanwezig, maar dan afkomstig van verschillende bronnen, zijn Barclay James Harvest, Peter Hammill en Hatfield & The North. Kevin Ayers, Procol Harum, Jack Bruce, Refugee, Budgie, Greenslade en de Man-afsplitsing Neutrons zijn met één bijdrage present. De Britse hegemonie wordt tenslotte doorbroken door PFM, Kayak en het lange "Utopia Theme" van Todd Rundgren’s Utopia. Het onderhoudende "Round And Round" wordt gecomplementeerd met 48 pagina’s aan biografische informatie. Toch is het jammer dat er geen ruimte is gecreëerd voor bands als Egg, Fruupp, Riff Raff, Gentle Giant, Gryphon, Manfred Mann’s Earth Band en Ayers Rock, die allen in 1974 ook platen produceerden. Van deze set draaien we een nummer van een formatie die nog niet vaak te horen is geweest in Xymphonia, en wel "Anthem" van "The Impossible Dream", de derde plaat van The Sensational Alex Harvey Band.
Websites:
https://www.facebook.com/sahbexperience/
https://www.cherryred.co.uk/.

NIEUW
United Progressive Fraternity – Homosapien
– The Answer
Van het album “Planetary Overload - Part 2: Hope” (Progrock.com's Essentials, 2023)

Zoals vorige week al vermeld verscheen tegelijk met het nieuwe album van Unitopia er ook nieuw plaatwerk van de 'offshoots' United Progressive Fraternity en Southern Empire, die zo'n 10 jaar geleden opgericht werden nadat de spil van Unitopia, zanger Mark Trueack en toetsenist Sean Timms, uiteengingen, maar die nu alledrie naast elkaar bestaan. Is het Unitopia-album een dubbelaar, “Planetary Overload - Part 2: Hope” van het veelal kortweg U.P.F. genoemde internationale project is zelfs een drieschijfs set. De derde is een bonusalbum waarop voornamelijk het trio Trueack, toetsenist Chris Lebled en multi-instrumentalist Steve Unruh te horen zijn die zich als trio de Romantechs noemen. De nummers volgen allemaal eenzelfde relaxte 'pace' en zijn terughoudender, bij vlagen haast ambientesk met weinig prominente drums gearrangeerd. Een deel bestaat uit herberwerkingen van Unitopia-klassiekers. Ook “Planetary Overload - Part 1: Loss” bevatte al zo'n bonusdisc. Het hoofdalbum is juist heel afwisselend en is niet alleen de afsluiting van een tweeluik, maar ook het slot van een trilogie die met U.P.F.-debuut “Fall In Love With The World” begon. Het album is verdeeld in zes 'plaatkanten' van rond de 20 minuten die allemaal de alarmerende situatie van het wereldwijde milieu tot onderwerp hebben. Aan de titel kun je al zien dat men uitgaat van het feit dat áls we met z'n allen maar willen, we er nog wat ten goede aan kunnen veranderen. Om alle muzikanten te noemen die hier aan meewerken voert te ver, maar naast de genoemde drie heren zijn dat ook alle leden van Unitopia, dus inclusief Timms en tourbassist Don Schiff, maar ook bijvoorbeeld Mystery-gitarist Michel St. Père, The Flower Kings-zanger Hasse Fröberg, gitarist Steve Hackett, zijn voormalige toetsenist Nick Magnus, Spock's Beard-toetsenist Ryo Okumoto, etc. etc. De hoofdmoot van de muzikale inhoud valt onder 'progressieve rock' te scharen, maar met o.a. diverse percussie-instrumenten worden ook wereldmuziekinvloeden geïntroduceerd en een enkele passage hangt zelfs tegen de progmetal aan. Zeer divers dus. We gaan luisteren naar “Homosapien” met een meeslepende gitaarsolo van Matt Williams (o.a. ex-Crippled Black Phoenix) en verder gitaar-, bas- én toetsenwerk van Jean-Pierre Louveton (bekend van Nemo en JPL). In “The Answer” horen we vervolgens saxofonist Ian Ritchie (bekend van Roger Waters-concerten), bassist Jonas Reingold (uit Steve Hacketts huidige band) en toetsenist/gitarist Ben Craven.
Websites:
https://unitedprogressivefraternity.com/site/
https://www.facebook.com/UPFrat .

NIEUW / JAZZROCK
Raad Project, Elewout de - True Stories
Van "True Stories" (eigen beheer, 2023)

Precies 20 jaar na zijn in de jazzrockwereld enthousiast ontvangen debuut-CD "The Cross" brengt Elewout de Raad met zijn Project opvolger "True Stories" uit. Het project bestond op die eersteling uit een trio dat uitstekende jazzrock produceerde die te vergelijken was met de platen die Return To Forever-gitarist Bill Connors in de jaren 80 maakte. Daarbij vielen met name de sobere productie, het ingetogen akkoordenwerk en een uitgekiende opbouw van de composities op, kenmerken die ook voor het werk van Allan Holdsworth in die periode golden. Holdsworth is op "True Stories" wederom een rode draad, wat niet alleen in het spel van De Raad hoorbaar is, maar tevens in titels als "Allan" en "Awestruck". Groot verschil is evenwel het meer rockende geluid, dat mede door de ritmesectie van Richard Hallebeek (bassist Frans Vollink en drummer Niels Voskuil) wordt neergezet, terwijl tevens de keyboards hun intrede in het groepsgeluid hebben gemaakt. In iO Pages hoort recensent Michael Heirbaut daarnaast ook nog invloeden van Pat Metheny, Joe Satriani en, in het titelnummer, The Aristocrats. Dat laatste wordt mede veroorzaakt door de inbreng van gastdrummer Marco Minnemann, die zich in dat stuk, waarin tevens Frank Zappa-achtige passages voorbijkomen, heerlijk mag uitleven. Van deze wederom uitstekende jazzrockplaat hebben we mede daarom dit titelnummer uitgekozen. Tenslotte een leuk weetje: Elewout de Raad speelt mee op de live-CD "Classic Gospel Festival (Live! December 2004)", waarop de van Iona bekende Frank van Essen een van de leidende musici is.
Websites:
http://www.elewoutderaad.com/
https://www.facebook.com/elewout.deraad
https://elewoutderaad.bandcamp.com/album/true-stories
https://soundcloud.com/elewoutderaad.

SEVENTIES
Druid - Red Carpet For An Autum
Van “Toward The Sun” (EMI, 1975)

Na het winnen van een prestigieuze muziekwedstrijd ging het hard met de Britse progband Druid. In 1975 produceerde Bob Harris, de fluweelgevooisde presentator van het BBC TV-programma The Old Grey Whistle Test, het debuut “Toward The Sun”, dat zowaar verscheen bij EMI. Maar ondanks dat zat het de band niet mee: een deel van de pers schonk er geen aandacht aan, omdat een collega-muziekblad de wedstrijd had gesponsord en de BBC draaide de plaat niet om beschuldigingen van belangenverstrengeling te voorkomen: Bob Harris was namelijk ook radio-DJ voor de omroep. De zwaar door Yes beïnvloede muziek was echter meer dan sterk genoeg en het album zou dan ook tot een kleine cult-klassieker uitgroeien. De muziek is doorspekt met warme toetsenpartijen, zoemend basspel en heerlijk open gitaarwerk. Daarnaast is de karakteristieke hoge stem van zanger Dane Stevens opvallend. De opvolger “Fluid Druid” zou een jaar later verschijnen en liet horen dat de band meer een eigen geluid wist neer te zetten, hoewel een flauw reggae-uitstapje niet echt sterk is. Maar het ongunstige tij kon helaas niet meer gekeerd worden: in de week dat het album uitkwam en advertenties in alle muziekbladen verschenen, stonden ook de eerste live-recensies over The Sex Pistols in de bladen... In 1995 bracht BGO een dubbel-CD uit met beide albums en 20 jaar later kwamen de albums in Japan ook los uit in fraaie SHM-edities. Het korte “Red Carpet For An Autum” bewijst dat een nummer niet altijd (plaatkant)lang hoeft te zijn om episch te klinken.
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=856
https://www.facebook.com/profile.php?id=100066682613041 .

NIEUW
Hackett, Steve – Can-Utility And The Coastliners (live)
Van “Foxtrot At Fifty + Hackett Highlights: Live In Brighton” (InsideOut / Sony Music, 2023)

Steve Hackett is, zoals we vorige week al meldden, bijna voortdurend op tournee. Het kwam ter sprake toen we uitlegden dat Jonas Reingold op de nieuwe The Flower Kings-schijf niet te horen is en ook niet mee op tournee gaat met Stolt – hij is te druk met de voormalige Genesis-gitarist. Drummer Craig Blundell kreeg afgelopen zomer even vrijaf voor een tourtje met Frost*, maar die had een invaller in de vorm van Nick D'Virgilio geregeld. Toetsenist Roger King, houtblazer Rob Townsend en zanger Nad Sylvan zijn ook al jaren vaste krachten. Soms doet Hacketts schoonzus, zangeres/gitariste Amanda Lehmann mee als speciale gast, zeker als er opnamen worden gemaakt. Vorig jaar bracht Hackett met z'n band de toen 45-jarige legendarische Genesis-dubbelaar “Seconds Live” in z'n geheel op de planken, meteen gevolgd door een tournee gewijd aan het 50 jaar oude “Foxtrot”, aangevuld met enkele andere Genesis-klassiekers én solonummers. Van die laatste torunee is nu het document (DVD met beeld én 5.1-mix plus 2 CD's) “Foxtrot At Fifty + Hackett Highlights: Live In Brighton” verschenen. Opvallend is dat van de solonummers er maar liefst drie van solodebuut “Voyage Of The Acolyte” afkomstig zijn en maar eentje van het recentste solo-album “Surrender Of Silence” (2021). We hebben het hier al vaker geroepen: Hackett mag best wat trotser zijn op zijn recente solo-output want hij levert nog steeds hoge kwaliteit, die live een beetje ondergesneeuwd raakt. Maar de mensen komen natuurlijk vooral voor Genesis en bij deze uitvoering van “Foxtrot” valt veel te genieten. Met een wat andere bezetting dan de originele groep (denk vooral aan Townsend) krijgen de arrangementen hier en daar een verrassend ander kleurtje zonder dat het origineel geweld wordt aangedaan. Klonk Sylvan tijdens zijn eerste jaren bij Hackett nog wel eens alsof hij geforceerd een stemmetje opzette, zijn zang klinkt nu warm en natuurlijk, absoluut niet geknepen. Dit is gewoon een heel fijne band en Hackett heeft gelijk dat hij ook steeds weer live-documenten blijft uitbrengen. Denken mensen bij “Foxtrot” misschien al snel aan het machtige “Supper's Ready” of het Mellotron-intro van “Watcher Of The Skies”, we gaan een ietsje minder bekend nummer laten horen, “ Can-Utility And The Coastliners”, waarvan dat hypnotiserende slotdeel prachtig uit de verf komt.
Websites:
https://www.hackettsongs.com/
https://www.facebook.com/stevehackettofficial.

NIEUW
I Spy - Unforgotten
Van "While The War Began" (Top Hole Records, 2023)

I Spy kende in de jaren 80 enig succes met een aantal singles en het album "The Crystal Fire" (1988). Muzikaal begaf de Groningse formatie zich ergens op het snijvlak van new wave en art rock waarbij we zeker in de meer toegankelijkere nummers ook wel wat aan Simple Minds moesten denken. 3 jaar na het debuut volgde er nog het album "Kite" dat een nog wat eigenzinniger karakter had. En toen werd het stil rond I Spy. De heren gingen ieders hun eigen weg, er werd gewerkt, getrouwd, er werden kinderen grootgebracht, maar iedereen bleef wel degelijk nog muzikaal actief. En uiteindelijk ontstond het idee om weer nieuwe I Spy-muziek te maken. Zeven jaar na die herstart ligt er dan eindelijk een nieuw album voor ons: "While The War Began". En wat het eerste opvalt is de hoeveelheid muziek: 4 suites verdeeld over 2 CD's, variërend in lengte van 16 tot 23 minuten. Elke suite bestaat uit een reeks songs die zowel thematisch als muzikaal met elkaar verbonden zijn. De band schaamt zich er ook niet voor om zich anno 2023 'gewoon' een progrockband te noemen en "While The War Began" is dan ook voor de volle 100% te scharen onder het progressieve rockgenre. De oerkern van de band, Erik Westerhof (gitaren), Harry Poelman (bas), Peter Duinkerken (toetsen) en Aernout Steegstra (zang) is aangevuld met 'jonkie' Joost van Soest op drums en een behoorlijke schare aan muzikale gasten. Meest in het oog springend is trompettist Eric Vloeimans die over het gehele album regelmatig zijn instrument laat spreken en voor een extra klankkleur zorgt. Maar daarnaast fungeren ook nog de nodige andere blazers en strijkers, achtergrondvocalisten en een koor. I Spy heeft 7 jaar de tijd genomen om dit album op te nemen met als resultaat dat "While The War Began" een mijlpaal is in het muzikale bestaan van deze Groningers is geworden. Wat ons betreft de verrassing van 2023!!
Websites:
https://ispyband.nl/
https://ispy.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/ispyband .

NIEUW
Angel – The Torch
Van het album "Once Upon A Time" (Cleopatra Records, 2023)

De band Angel werd in 1975 geformeerd in de bezetting Punky Meadows (gitaar), Mickie Jones (bas), Frank DiMino (zang), Gregg Giuffria (keyboards) en Barry Brandt (drums). De bandnaam was aanvankelijk Sweet Mama from Heaven, wat na korte tijd veranderd werd in Angel: een eerbetoon aan de gelijknamige song van Jimi Hendrix. Optredens bleven beperkt tot lokale clubshows totdat Gene Simmons de groep ontdekte en introduceerde bij de labelbazen van zijn eigen groep Kiss. Tijdens optredens verscheen Angel vervolgens in geheel witte kleding, als opzettelijk contrast met Kiss, waarvan de leden zwart droegen. De bandleden hadden ook een androgyn imago. In de jaren 70 en 80 maakte Angel furore in eigen land, met een mix van prog-, glam- en hardrock. Dit was vrij uniek voor de VS en vooral de vroege albums laten een mooie mengeling hiervan horen. Nadien vonden vele bandwisselingen plaats en werd het na 1999 lange tijd stil, tot in 2019 het prima comeback album “Risen” uit werd gebracht. Nu hoeven we gelukkig geen twintig jaar meer te wachten en ligt er na vier jaar een nieuw Angel-album: “Once Upon A Time”, in de schappen. Op dit achtste album, dat ruim een uur duurt, probeert Angel, nog altijd onder leiding van oerleden Frank DiMino en Punky Meadows, de mix van prog-, glam- en hardrock van vroeger te doen herbeleven. Opener “The Torch” laat goed dat heerlijke 'overblown' vroege Angel-geluid horen.
Websites:
https://angel-rockband.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/Angelhelluvaband .

ALBUM VAN DE MAAND
Arkitekture - Impetus
Van "Rationalis Impetus" (Merry-Go-Round, 2022 / Arcàngelo, 2023)

Over de vraag waar de bandnaam van het Zuid-Koreaanse Arkitekture vandaan komt, hoeft niet lang nagedacht te worden. Het kwintet komt namelijk voort uit de avant-gardistische progressieve rockband SuperString, die tussen 2016 en 2018 de CD's met de veelzeggende titels "The Grand Design", "Elements Of Architecture" en "Architecture" uitbracht. Arkitekture, met twee "k's" dus, heeft op het eind vorig jaar op Merry-Go-Round uitgebrachte debuut "Rationalis Impetus", op enkele passages na, het avant-gardistische aspect verlaten, waarbij tevens de inbreng van een gitarist verdween. De Mellotron-gedreven symfonische rockplaat, deels gebaseerd op door King Crimson beïnvloede Scandinavische progrock, heeft verder qua sound overeenkomsten met het vorig jaar geprezen Japanse Kumorigahara, met dit verschil dat bij Arkitekture instrumenten als alt- en baritonsaxofoon, fluit, viool en altviool, de rol van de gitarist overnemen. Vooral tijdens de strijkerspassages zijn hierdoor tevens overeenkomsten met Stella Lee Jones te ontdekken. "Rationalis Impetus" wordt voornamelijk gevuld met vier gemiddeld tien minuten durende, dikwijls meerdelige composities, gedomineerd door zwaar aangezette orkestraties en gepassioneerde, doch melodieuze solospots. Tussen de opzwepende bombast zijn er evenwel geregeld onderbrekingen middels verstilde passages, waarin met subtiele bekkenspel Bill Brufords stijl wordt benadert. "Prayer For The Dying" heeft bijvoorbeeld zo'n meeslepend, aan Rocket Scientists’ "Mariner" en King Crimsons "Starless" verwant thema. Naast Mellotron, piano en orgel bevatten enkele tracks tevens synthesizerescapades, die het groepsgeluid een moderner tintje geven. Dit is onder meer waarneembaar in de bonustrack "Vanity", die toegevoegd is op de in mei door Arcàngelo in Japan verschenen editie. Tenslotte bevat het korte "Abnormal Reversible Reaction" een basquote uit Soft Machine’s "Esther’s Nose Job". Dit imposante album, voorzien van duister hoesontwerp dat doet denken aan het werk van Hiëronymus Bosch, zal niet gauw in Europese webshops te vinden zijn. Het predicaat "Album van de Maand" maakt dat voor luisteraars van Xymphonia hopelijk goed. In juli draaiden we al twee nummers van "Rationalis Impetus", deze speciale maand trappen we af met het openingsstuk "Impetus", dat bestaat uit de volgende delen:
a) One Ruler Let There Be
b) Unmoved Mover
c) Angel With Severed Hand
d) Cogitatio
e) Deux Mendax (op een van de twee inlegvellen als "Deus Mendax" geschreven).

Websites:
https://arkitekture2022.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/arkitekture.band .

25 JAAR Landmarq – The Overlook Van “Science Of Coincidence” (Synergy Records, 1998)

Het is alweer 25 jaar geleden dat het Britse Landmarq “Science Of Coincidence” uitbracht, het eerste met zangeres Tracy Hitchings. Na het vertrek van Damian Wilson, die het drie albums vol had gehouden, werd Hitchings aangetrokken als vervanger. Muzikaal borduurde de band voort op het geluid van het laatste album met Wilson, “The Vision Pit” (1995). Natuurlijk wast Hitchings geen onbekende voor drummer David Wagstaffe en toetsenist Steve Leigh, want gedrieën maakten ze deel uit van Quasar. Wilson was tussen “Infinity Parade' (1994) en “The Vision Pit” al kortstondig vervangen geweest door Ian “Moon” Gould, maar Hitchings bewees een veel betere keuze te zijn om een iconische zanger als Wilson te vervangen. Ze had zich immers ook al bewezen bij Quasar, alsmede Strangers On A Train. De overgang was wel even wennen, maar “Science Of Coincidence” bleek zeker een sterk album. Leigh was verantwoordelijk voor veel van de muziek, hoewel de rest van de band zeker een steentje bijdroeg; Hitchings schreef de teksten die ze zelf immers moest zingen. De band nam de tijd een compositie op te bouwen, wat zich uitte in een paar langere stukken. Na dit album duurt het door omstandigheden 14 jaar voordat er een opvolger verscheen in de vorm van “Entertaining Angels”. Leigh is dan inmiddels vervangen voor Mike Varty, een toetsenist uit de muzikale kring rond Clive Nolan. In 2018 vonden er nog meer wisselingen in de bezetting plaats. Zo trok Hitchings zich terug: ze was een aantal jaren daarvoor al geëmigreerd naar Australië en dat bleek toch niet te combineren met zingen in een Britse band. Helaas is ze afgelopen jaar overleden. Wagstaffe besloot tevens te vertrekken. Momenteel leggen gitarist Uwe D’Rose, Mike Varty en bassist Steve Gee met nieuwe drummer Andy Allen en kersverse zanger Wolf Campen de laatste hand aan studioalbum nummer 6. Voor nu gaan we 25 jaar terug in de tijd met “The Overlook”.
Websites:
https://www.landmarq.net/
https://www.facebook.com/landmarqtheband .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Sylvan - The Colors Changed
Van het Album “Posthumous Silence” (Point Music Distribution / ProgRock Records, 2006)

Van 19 tot en met 21 juli 2024 wordt voor de laatste keer op de Loreley het festival Night Of The Prog georganiseerd. De organisatie maakt het volgende statement: "Aan de ene kant worden we er allemaal niet jonger op en moet er ooit een einde komen aan alles. Maar er waren ook een aantal andere factoren die het voor ons gaandeweg steeds lastiger maakten om zo'n festival te organiseren. De afgelopen jaren is er een hele reeks slecht nieuws geweest met de Brexit, de pandemie en vervolgens de Russische oorlog tegen Oekraïne en de daaruit voortvloeiende economische gevolgen (vooral inflatie). De kosten stijgen op alle vlakken, de Brexit heeft het aanzienlijk moeilijker gemaakt om veel bands te boeken, en ook de personeelssituatie in het bedrijf keert na twee jaar werkverbod nog lang niet terug naar het oude niveau. Bovendien zijn er logistieke uitdagingen op het Loreley-festivalterrein en in de hele omgeving, die in de loop der jaren voor verdere problemen hebben gezorgd en ons hebben gedwongen vaker snelle en individuele oplossingen te vinden. The Night Of The Prog is en blijft een nichefestival, maar moet ook economisch werken. En dit werd jaar na jaar moeilijker." Night of the Prog, ook bekend als NOTP, wordt jaarlijks op de Freilichtbühne, het openlucht-amphitheater op de Loreley in Duitsland georganiseerd. Het begon in 2006 als een eendaags festival. Vanaf 2007 duurde het twee dagen tot in het jubileumjaar 2015 het een driedaagsfestival werd. Het NOTP-Festival is momenteel een van de grootste progressieve rockevenementen ter wereld. Het Duitse Sylvan heeft met 5 optredens het vaakst op de NOTP-bühne gestaan, in 2006, 2007, 2010, 2012 en 2015. In dat eerste jaar 2006 verscheen ook het meest geroemde album van de groep: “Posthumous Silence”. Van dit album het nummer “The Colors Changed”. Overigens krijgen we deze maand de gelegenheid Sylvan live aan het werk te zien want de groep gaat op tournee met het eveneens Duitse RPWL. Op 27 oktober is deze combi in Zoetermeer in Poppodium Boerderij te aanschouwen en een dag later in Turbinenhalle II in Oberhausen.
Websites:
http://www.sylvan.de
https://www.facebook.com/sylvan.de .

VAN EIGEN BODEM
Intentions – Wasted
Van “Place In Time” (eigen beheer, 2009)

Alweer bijna 15 jaar geleden debuteerde het Groningse Intentions met “Place In Time”. Oprichter en toetsenist André de Vries haalde gitarist Sanne Te Meerman en bassist Erik Kuipers bij de band. Met zanger Roelof Beeftink en drummer Patrick Glasbergen werd in 2006 de bezetting gecompleteerd. De muziek op “Place In Time” laveert ergens tussen de betere popmuziek en de (neo)prog van bijvoorbeeld het Britse Primitive Instinct of het oude The Pineapple Thief. De meeste composities liggen lekker in het gehoor en Roelof heeft een aangename stem waarbij hij ook zeker de randjes op zoekt in bijvoorbeeld het meest proggy nummer “Crash”. Instrumentaal zit het ook goed in elkaar en hoewel op veel nummers de nadruk op gitaar ligt, pakt De Vries met zijn toetsen ook de nodige momenten op het album. Na wat lovende kritieken werd het echter snel stil rond de band tot er in 2017 een sterke EP verscheen met de titel “Foreign Affair”. Dit zou de opmaat moeten zijn voor een nieuw album “The Hitman”. De Vries is inmiddels wel vervangen door Dirk van der Plas. Na 2020 werd het echter weer erg stil rond Intentions en is het beloofde album nog steeds niet verschenen. Laten we hopen dat deze er nog gaat komen.
Websites:
https://www.intentionsmusic.com/
https://www.facebook.com/intentionsholland/
https://poparchiefgroningen.nl/zoeken?mizig=398&miadt=5&miaet=14&micode=POPACTS&minr=11713594&miview=ldt .

NIEUW
TesseracT – Sacrifice
Van het album “War Of Being” (Kscope, 2023)

“Toeval of niet, maar “War Of Being”van TesseracT, kent dezelfde releasedatum als het album “Something Ominous” van Molybaron. Beide groepen zijn vernieuwers van het (heavy) rock- en metalgenre (met een progressieve inslag, red). Net als Haken, Soen en Leprous overigens. Op dit vijfde album onderstrepen de Britten dat. “War Of Being” is een rockopera over twee ontdekkingsreizigers, genaamd Ex en El. Zij maken een noodlanding op een buitenaardse planeet en belanden ieder in een afzonderlijke reis. Het verhaal is bedacht en geschreven door basgitarist Amos Williams. In essentie gaat het over de oorlog in jezelf en ‘wie zijn wij?’. Muzikaal verlegt de groep op dit album zijn grenzen. De harde en soms regelrecht agressieve muziek uit de beginjaren is tot in de perfectie samengesmolten met de atmosferische kant. Opvallend zijn de indrukwekkende vocalen van Tompkins, die veel technische bagage in huis heeft: screams, growls, grunts, ingetogen, gevoelig, emotioneel en agressief. Hij beheerst het en laat dat op “War Of Being” allemaal horen. “War Of Being” is meest uitgebalanceerde album van TesseracT tot nu toe. Op eerdere albums was het alsof men zoekende was naar de juiste stijl.Op “War Of Being” heeft TesseracT zichzelf gevonden. Met iedere draaibeurt ontdek je nieuwe elementen en groeit het album.” (Hans Ravensbergen, Progwereld)
Websites:
https://www.tesseractband.co.uk/
https://www.facebook.com/tesseractband .