Uitzending Terugluisteren

Nr. 11

Op de 11de plek vinden we 4 platen, waarvan er 2 in 2 lijstjes voorkomen en 2 in ieder één. Hoe breder een plaat gedragen wordt door het team, hoe hoger in de lijst, dus we beginnen met de twee maar door één teamlid genoemde albums.

Galaxy – Runaway Men (Shaded Moon Entertainment)
U hoort: Talk To Me

– Op nummer 5 in de lijst van Herman:
We kennen Bart Schwertmann vooral goed sinds 2017, toen hij geïntroduceerd werd als nieuwe Kayak-zanger. Maar de vijftiger heeft er al een lange carrière in allerlei rockbands opzitten, niet alleen als zanger, maar ook als bassist. Eén van zijn oude bands was Galaxy, waarin we ook toetsenist Art Offers vinden die anno nu successen heeft met Perfect Storm (mijn nummer één van vorig jaar) en dat in 1997 een compleet album opnam, dat echter op de plank belandde. Nu Schwertmann volop in de schijnwerpers staat, leek dit een goed moment om alsnog wat met deze opnamen te doen. En zo is nu “Runaway Men” 25 jaar na dato alsnog verschenen. En gelukkig maar, want het bevat kwalitatief hoogwaardige rocksongs ergens halverwege symfonische rock en A.O.R.: ze zitten vol memorabele (zang)melodieën als de beste A.O.R., gegoten in arrangementen met genoeg spannende wendingen en fraai keyboard- en gitaarwerk om de symfonische rockliefhebber mee te overtuigen.
Websites: https://www.facebook.com/RunawayMen / .

Brons, Dave – Return To Arda (Slice Of Life Records)
U hoort: Beyond Where The Waves Break

– Op nummer 5 in de lijst van Christian:
Dave Brons doet op zijn derde album precies weer datgene waar hij zo goed in is: hij schotelt ons een prachtige muzikale reis voor met rijk gearrangeerde symfonische Celtic prog met zijn aan doedelzak refererende sologitaarspel als middelpunt. Dit maal is er een grotere rol voor vocalen, van Sally Minnear (Dave Bainbridge, Celestial Fire), en heeft Brons de stukken in drie thematische delen gegroepeerd: “The Sea”, “Soil” en “Sky”. Op die manier leid Brons ons door zijn muzikale wereld en zijn we voordat we er erg in hebben al weer terug van weg geweest. Bijgestaan door vele muzikale vrienden waaronder oud-Iona leden Dave Bainbridge en David Fitzgerald is dit muzikaal escapisme van de bovenste plank!
Websites:
https://www.davebrons.com/
https://davebrons.bandcamp.com/album/return-to-arda
https://www.facebook.com/DaveBronsMusic .

Ferguson, Ali – The Contemplative Power Of Water (Little Blue Room)
U hoort: Peace Begins With Me

– Op nummer 9 in de lijst van Maurice:
Het album "The Contemplative Power Of Water" van Ali Ferguson was een late ontdekking in het jaar 2022 voor Maurice, na een tip van een luisteraar, die een vergelijking maakte met het Karnataka-zijproject Chasing The Monsoon. Het album opent met ambientklanken en een langzaam opbouwende sfeer en als dan de gitaar zijn intrede doet zijn we helemaal in de klankwereld van Pink Floyd ten tijde van “Wish You Were Here” (maar ook wel het latere “Sorrow”). Wat opvalt is de prachtige productie, met een mix van traditionele rock en elektronica.

– Op nummer 7 in de lijst van Christian:
Vorig jaar stond Ray Wilsons album “The Weight Of Man” in mijn jaarlijst, een prachtig symfonisch singer-songwriteralbum met een mooie rol voor gitarist Ali Ferguson. Om een of andere reden was het ons tot voor kort ontgaan, maar het blijkt dat hij ook onder zijn eigen naam fraaie muziek uitbrengt, waarin hij zijn liefde voor Pink Floyd niet onder stoelen of banken steekt. Maar we horen ook gelijkenissen met het Britse Chasing The Monsoon, RPWL en ook zeker het latere werk van Quidam. We horen moderne, elektronische invloeden in de productie die verder ook nog eens echt door een ringetje te halen is. Mijn ontdekking van het jaar!!
Website:
https://www.aliferguson.com/
https://aliferguson.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/alifergusonofficial .

Oak – The Quiet Rebellion Of Compromise (Karisma Records)
U hoort: Sunday 8 AM

– Op nummer 8 in de lijst van Christian:
Oak keerde afgelopen jaar terug met album nummer drie, het donkerste maar ook meest emotioneel geladen werkstuk van de groep tot nu toe. Ik was altijd gecharmeerd van de moderne progressieve rock van dit Noorse drietal die uitmunt in schitterend gelaagde producties vol details, maar met “The Quiet Rebellion Of Compromise” voegt het trio daar ook nog eens een emotionele lading aan toe zoals we dat nog niet eerder hebben gehoord. Meeslepend!

– Tevens op nummer 8 in de lijst van Maurice:
Net als Dim Gray was deze band ook te gast bij het Marillion Weekend in Zweden en kreeg net als de landgenoten veel applaus. Op "The Quiet Rebellion Of Compromise" is vanaf de eerste klanken het Oak-DNA duidelijk aanwezig: de kenmerkende stem van zanger/toetsenist Simen Valldal Johannessen, de zeer gelaagde productie met veel elektronische elementen en de melancholieke sfeer die de muziek van deze Noorse band altijd met zich mee draagt. Deze Osloërs leveren met dit derde album naar mijn oordeel misschien wel hun sterkste album af dat ondanks het zware thema (dat overigens als je niet te veel aandacht schenkt aan de teksten er niet superdik bovenop ligt) wel degelijk zeer meeslepend is.
Websites:
https://oakinoslo.com/
https://www.facebook.com/oakinoslo/
https://oakinoslo.bandcamp.com/album/the-quiet-rebellion-of-compromise .

Nr. 10

Op nummer tien vinden we drie individuele nummer 4-noteringen.

Griff, Zaine – The Helden Project // Spies (Sony Music Labels Japan)
U hoort: Making Movies For Eva

– Op nummer 4 in de lijst van René:
The Helden Project werd in 1983 door Hans Zimmer, Warren Cann en tekstschrijver Hugo Vereker opgezet. De 'modern day opera' "Spies" met Griff als leadzanger bleef op op twee singles na echter op de plank liggen, mede door het opkomende succes van Zimmer als filmcomponist. Onlangs brachten Griff en producer/toetsenist Stephen Small een opnieuw ingespeelde versie van het verhaal over de Koude Oorlog, spionage en mysterieuze vrouwen uit. Hierbij bleven ze trouw aan de oorspronkelijke arrangementen en gebruikten tevens dezelfde instrumenten. Over strakke, machineachtige (synth)drumpatronen, spelen de iconische Roland- en Prophetsynthesizers, computerprogrammering en sequencers de hoofdrollen en zorgen voor die typische jaren 80 synthipopsound. De gitaren produceren evenwel voldoende tegenwicht, zodat ook van progressieve synthrock sprake is. Nummers als “Making Movies For Eva” blijven prettig lang in je geheugen hangen, wat voor mij de reden van deze hoge notering is.
Website:
https://www.zainegriff.com/
https://nl-nl.facebook.com/Zainegriff.officialnews/ .

Journey – Freedom (Frontiers Records)
U hoort: Life Rolls On

– Op nummer 4 in de lijst van Aldwin:
Hoewel van de originele bandline-up alleen gitarist Neal Schon nog over is, herken je de klassieke Journey-sound uit duizenden. Zelfs zanger Arnel Pineda komt behoorlijk in de buurt van het karakteristieke stemgeluid van Steve Perry, die frontman was ten tijde van de grootste commerciële successen van de Amerikaanse groep. Voor mijn Xymphonia-collega's is het geen geheim dat Journey veruit mijn favoriete AOR-band is, vanaf het moment dat in 1977 het album '' Infinity'' verscheen, met de toen nieuwe zanger Steve Perry. Natuurlijk is gitarist Neal Schon ook één van mijn 'alltime' favoriete gitaristen. Met het album “Freedom” komt de sound van de succes-albums uit het eind van de jaren 70 en begin van de jaren 80 weer tot leven.
Websites:
https://journeymusic.com/ /
https://www.facebook.com/journey.

Dim Gray – Firmament (English Electric Recordings)
U hoort: Meridian

– Op nummer 4 in de lijst van Maurice:
Uniek: de Noorse band Dim Gray kreeg een staande ovatie als voorprogramma tijdens een van de avonden van het Marillion Weekend in Stockholm. De intense, dromerige progpop komt dan ook op het podium goed tot recht. De intense muzikaliteit van de band werd soms met open mond door het aanwezige publiek beluisterd. Ook speelde Dim Gray in het voorprogramma van Big Big Train in Poppodium Boerderij. Zo expressief, innemend en extravert als toetsenist/zanger Oskar Holldorff als volleerd frontman het publiek voor zich wint, zo introvert en gevoelig klinkt de intense, dromerige progpop van Dim Gray. “Firmament” is de opvolger van het debuut “Flown”, twee jaar geleden een Xymphonia Album van de Maand. Het karakteristieke twangende fingerpickgitaarspel van Håkon Høiberg dringt zich minder vaak op de voorgrond ten faveure van wijds uitwaaierende maar wel steeds transparante synths. Ook Høibergs bibberende vibratozang is minder te horen. In de behoorlijk galmende productie worden de vaak met viool en cello verrijkte arrangementen vaak tot magnifiek hoogten opgezweept, waar Holldorffs jongensachtige vocalen nog een laag overheen leggen: dit is echt een CD die op een goede geluidsinstallatie kamervullend klinkt.
Websites:
https://dimgray.no/
https://www.facebook.com/DimGrayMusic
https://dimgraymusic.bandcamp.com/releases .

Nr. 9

Op nummer 9 vinden we 3 derde plaatsen uit de individuele lijsten. Vóór het nieuws van 8 uur hebben we nog tijd voor één van die drie:

Moon Letters – Thank You From The Future (eigen beheer)
U hoort: Yesterday Is Gone

– Op nummer 3 in de lijst van Herman:
In september was het toen zojuist verschenen “Thank You From The Future” van Moon Letters ons Album van de Maand. Wat mij zo plezierde aan dit tweede album van de band uit Seattle is de frisheid en de gedrevenheid die de band uitstraalt in songmateriaal dat duidelijk geworteld is in de hoogtijdagen van de symfonische rock (jawel, de jaren zeventig), maar absoluut niet gedateerd klinkt. De referentie die meerdere keren in onze gedachten springt, is die aan Echolyn. De bands hebben gemeen dat de muzikanten stuk voor stuk een ver bovengemiddelde instrumentbeheersing hebben, dat er een bepaalde geladenheid in de vaak meerstemmige zang zit en dat er een voortdurende, enthousiasmerende energie in de muziek zit. De composities hebben daarbij allerlei vernuftige wendingen die je als luisteraar constant bij de les houden. En dat bleef ook zo in de maanden ná september.
Websites:
https://www.moonletters.com/
https://www.facebook.com/MoonLettersBand
https://moonletters.bandcamp.com/album/thank-you-from-the-future .

We vervolgen met.. nog twee albums op de negende plek....

Chimenti, Andrea – Il Deserto Il Notte Il Mare (Vrec Music Label)
U hoort: Felice

– Op nummer 3 in de lijst van René:
Voor het album van de maand juli had ik eigenlijk het begin november 2021 uitgebrachte nieuwste soloalbum "Il Deserto Il Notte Il Mare" van Andrea Chimenti willen uitkiezen, maar de nieuwe The Fixx was net iets actueler. Een luxeprobleem aangezien bij beluistering van zijn nieuwe plaat het er bijna op lijkt dat Chimenti de luisteraars van Xymphonia wil verwennen, aangezien het zijn meest progressieve werkstuk tot nu toe is. Hiervoor ging hij een samenwerking aan met producer/bassist/synthesizerspeler Cristiano Roversi, bekend van onder meer Moongarden. Verder werkten onder andere David Jackson, Saro Cosentino en diverse bekenden uit de wereld van Chimenti en Roversi mee. De spannende productie, waarin dreigende keyboardlagen en gitaareffecten de aandacht opeisen, zorgt er ondanks de verschillende invalshoeken voor dat "Il Deserto Il Notte Il Mare" een constant album is. “Felice”, dat ik voor vanavond heb uitgezocht, is slechts een van de vele prachtige songs op dit album.
Websites:
https://www.andreachimenti.it/
https://www.facebook.com/andreachimentiofficial .

Neal, Ian – Barkston Ash (eigen beheer)
U hoort: Holst's Hollows

– Op nummer 3 in de lijst van Christian:
Voor mij zal het album “Barkston Ash” van de Britse multi-instrumentalist Ian Neal voor altijd verbonden blijven aan de prachtige vakantie dit jaar aan de westkust van Ierland. Niet dat die muziek nu typische Ierse invloeden heeft maar het was zijn muziek die perfect paste bij het landschap dat aan ons voorbijtrok tijdens grote stukken van de bekende Wild Atlantic Way autoroute. Maar eenmaal thuis bleek die muziek zonder dat adembenemende landschap net zo veel zeggingskracht te hebben. Met name op dit album heeft zijn in essentie pastorale symfonische rock beinvloed door Steve Hackett, Yes en Camel en klassieke componisten zoals Vaughan Williams en Holst wel wat extra ‘bite’ gekregen die mij bij vlagen wel iets doet denken aan de muziek van het Zweedse Änglagård. Muziek die echt als een warme deken over je heen komt en je dan niet meer los laat.
Websites:
https://ianneal.bandcamp.com/album/barkston-ash
https://www.facebook.com/iannealmusic/ .

Nr. 8

Op nummer 8 vinden we twee albums, waaronder weer eens een plaat die in twéé lijsten voorkomt.

Kaipa – Urskog (InsideOut / Sony Music)
U hoort: In The Wastelands Of My Mind

– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
Na vijf jaar stilte kwam toetsenist Hans Lundin terug met een Kaipa-album waarvoor hij de vertrouwde bezetting van Kaipa Mark II weer heeft weten op te trommelen, ofwel The Flower Kings-bassist Jonas Reingold, gitarist Per Nilsson en vocalisten Aleena Gibson en Ritual-zanger Patrik Lundström. Alleen drummer Darby Todd is nieuw. Het album draait om mythische verhalen die aan het oerwoud (want dat betekent urskog) verbonden zijn. Dit wordt tot uitdrukking gebracht in muziek die het uiterste vraagt van de virtuoze capaciteiten die bij deze musici in ruime mate aanwezig zijn. Ook Todd voelt zich hier duidelijk als een vis in het water. Er is veel ruimte voor lange instrumentale passages, waarin de keyboard- en gitaarsolo's over elkaar heen buitelen. Het fascinerende geluidsdecor dat dit oplevert, veroorzaakte dat de schijf keer op keer in de speler belandde.
Websites: https://www.kaipa.info/
https://www.facebook.com/Kaipa.music .

Green Asphalt – Green Asphalt (McBuddha Records)
U hoort: Suit Yourself

– Op nummer 7 in de lijst van René:
Begin vorig jaar werd het nieuws gelanceerd over Green Asphalt, een geesteskind van Dan Bornemark. Deze Zweed was nog geen tien jaar oud toen hij in de vroege jaren zeventig al gefascineerd raakte door de muziek van Gentle Giant, Genesis en Frank Zappa. Het creatieve proces dat uiteindelijk leidde tot het titelloze debuut nam maar liefst 17 jaar in beslag. De plaat was eerst alleen als download en op LP beschikbaar, maar gelukkig verschenen er eind vorig jaar ook twee qua labelkleur verschillende CD-edities. Het is duidelijk dat vooral Gentle Giant de grootste invloed is op Bornemark, iets wat zeker op “Suit Yourself”, dat niet zo vreemd ook naar het oude Spock’s Beard neigt, naar voren komt.

– En een plaatsje hoger, op nummer 6 in de lijst van Herman:
Pas in de loop van november maakte ik kennis met Green Asphalt, het geesteskind van Dan Bornemark. Het al genoemde Gentle Giant is duidelijk zijn grootste fascinatie, maar er is absoluut geen sprake van puur kopieergedrag. Bewonderenswaardig is, dat de 7 nummers op alle vlakken zo enorm doorwrocht zijn. De composities zijn tegelijk uitdagend en pakkend, het spel van alle medewerkenden is van erg hoog niveau en productioneel is het geheel ook uiterst verzorgd. Websites:
https://greenasphalt.thealbum.se/
https://greenasphalt.bandcamp.com/album/green-asphalt-2
https://www.facebook.com/greenasphaltmusic .

Nr. 7

Op nummer 7 komen we de eerste nummer 1-notering uit een individuele lijst tegen, alsmede een album dat in twee lijsten te vinden is

Kumorigahara – Kumorigahara (Arcàngelo)
U hoort: Nakano Street

– Op nummer 1 in de lijst van René:
Het op 1 december 2021 verschenen titelloze derde album van het Japanse Kumorigahara werd omschreven als 'progressive hard folk'. De CD maakte grote indruk op me, waarbij ik vergelijkingen maakte met de rustige passages van Steve Hacketts debuut "Voyage Of The Acolyte", de Mellotron-zwangere sound van King Crimson en de virtuoze orgel- en synthesizererupties van ELP en Yes. De musici combineren dit met stevig rockende gitaren en een overdonderde ritmesectie, waardoor een directe lijn trekken valt naar de Scandinavische prog uit het begin van de jaren 90. De vergelijking met Anekdoten en Änglagård ligt voor de hand. Van mijn onbetwistbare nummer 1 heb ik nogmaals het overrompelende “Nakano Street” uitgekozen.
Websites:
https://kumorigahara.net/en/
https://www.facebook.com/kumorigahara/
https://twitter.com/kumorigahara .

Arena – The Theory Of Molecular Inheritance (Verglas Music)
U hoort: Under The Microscope

– Op nummer 10 in de lijst van Maurice:
Dit is het 10de studioalbum van de band. Het was de bedoeling dat 2 jaar geleden het 25-jarig bestaan zou worden gevierd met een tour. Maar ja de covidpandemie zorgde ervoor dat de tournee twee jaar werd uitgesteld. Een voordeel was wel dat er extra tijd beschikbaar kwam voor het maken van een nieuw album en wat een plaat is het geworden! De titel “The Theory Of Molecular Inheritance” is bedacht door toetsenist Clive Nolan. Het is een theorie die in grote lijnen gaat over dat als mensen doodgaan, ze verteren, maar de materie verdwijnt niet: het is allemaal 'stardust' en dat blijft rondgaan in het universum. De moleculen die ooit deel uitmaakten van een persoon kunnen zo ook terecht komen in de lichamen van andere mensen. Nolan werkte samen met gitarist John Mitchell zijn ideeën voor het album uit. Arena heeft een nieuwe zanger in de persoon van niemand minder dan Damian Wilson (Threshold, Landmarq, Headspace, Ayreon), als opvolger van Paul Manzi. Het album is prachtig, mede door de zang van Wilson: hij laat geweldige uithalen horen, maar ook de subtielere stukken zijn van grote schoonheid. Daarbij komen nog de supermelodiueze orkestraties van Clive Nolan en John Mitchells gitaarsolo's, die van de buitencategorie zijn.

– Op nummer 2 in de lijst van Aldwin:
Vanaf het begin heb ik Arena gevolgd en was dus fan van het eerste uur. Arena bestaat 25 jaar en dat hadden oer-leden Mick Pointer en Clive Nolan eigenlijk niet voorzien. Arena begon nadrukkelijk als een project maar werd toch echt een band, die inmiddels toe is aan album nummer tien. Arena trad 7 oktober op in de Metropool Hengelo. Het album moest nog verschijnen terwijl de jubileumtournee al flink op stoom was. De band liet die avond een geweldig optreden zien op een avond met alleen maar muzikale hoogtepunten. Met Damian Wilson (Headspace, Threshold, Ayreon, Landmarq, etc.,) als één van mijn favorietezangers, in een hoofdrol. Thuis was het nog nagenieten want het nieuwe album lag weliswaar nog niet in de winkel, maar was al wel te koop bij het concert. “The Theory Of Molecular Inheritance” is een fantastisch album geworden. Websites:
https://www.arenaband.co.uk/
https://www.facebook.com/ArenaBandofficial .

Nr. 6:

Vanaf nu zijn alle genoemde albums in minstens 2 indivuele lijsten te vinden. Op nummer 6 vinden we twee titels.

Archive – Call To Arms & Angels (Dangervisit / PIAS)
U hoort: Fear There & Everywhere

– Op nummer 5 in de lijst van René:
Eerlijk gezegd heb ik de zes jaar na "The False Foundation" verschenen dubbel-CD "Call To Arms & Angels" van Archive nog niet helemaal doorgrond. De Engelse band heeft zich op dit thematische album voor de zoveelste keer opnieuw uitgevonden. Beïnvloed door een steeds verontrustender en vreemder wordende wereld, die de laatste jaren gedomineerd werd door Trumps Amerika, een pandemie en alt-rightbewegingen, brengen de musici op dit twaalfde studioalbum een uit zeventien in elkaar overlopende composities bestaande duistere rocksymfonie. Opvallend zijn de vele intieme, door diverse piano's ondersteunde songs, diverse composities waarin de gitaren ontbreken en de prachtige meerstemmige passages. Het voor Archive typerende gebruik van repeterende motieven is daarbij een stuk naar de achtergrond verschoven, hoewel er uiteraard nog de nodige door heftige elektronica en grommende gitaren gedomineerde momenten te noteren zijn. Een moeilijk te peilen album derhalve dat bij elke luisterbeurt rijker lijkt te worden. Het chant-achtige “Fear There & Everywhere” is hier een goed voorbeeld van.

– En één plaatsje lager, op nummer 6 in de lijst van Aldwin:
Zes jaar na "The False Foundation" verscheen er eindelijk weer nieuw werk van Archive in de vorm van de dubbel-CD "Call To Arms & Angels". En gezegd moet worden dat de Engelse band zich op dit thematische album voor de zoveelste keer opnieuw heeft uitgevonden. Ik kan me verder prima vinden in wat René hierboven over Archive schrijft. Inderdaad duister en thematisch. Wordt wel eens tijd om ze live te zien!!!
Websites:
https://www.facebook.com/ArchiveOfficial/
https://archive.tmstor.es .

Lindberg, Jonas & The Other Side – Miles From Nowhere (IndsideOut / Sony Music)
U hoort: Secret Motive Man

– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
Multi-instrumentalist en componist Jonas Lindberg is terug met een nieuw, lang verwacht album. Dit ''Miles from Nowhere” is het vervolg op “Pathfinder” uit 2016. Lindberg werkt opnieuw samen met The Other Side. Verschil met voorheen is wel dat Lindberg deze keer opvallend veel instrumenten zelf bespeelt. Bovendien is hij op sommige nummers zelfs als leadzanger te horen. "Miles From Nowhere" bestaat uit zeven nummers die het volledige spectrum van het progressieve rocklandschap bestrijken - van het opbeurende "Summer Queen" (gezongen door Jenny Storm), via het folky "Astral Journey" tot het afsluitende titelnummer; een 'epic' van 25 minuten met niemand minder dan Roine Stolt (van The Flower Kings en Transatlantic en nu Lindbergs labelgenoot) als leadgitarist. Persoonlijk vind ik dit een mooi progalbum: 76 minuten lang dynamische ongecompliceerde neoprog.

– Op nummer 4 in de lijst van Christian:
We moesten er 4 jaar op wachten maar in 2022 verscheen dan eindelijk de opvolger van Jonas Lindbergs album “Pathfinder” (2016). Het had er eigenlijk al in november 2021 moeten zijn, maar onverwacht had ineens InsideOut interesse om het uit te brengen en dus werd het een paar maanden later. Op “Miles From Nowhere” vervolgt Lindberg het pad dat hij op de voorganger overduidelijk had gevonden: toegankelijke, soms stevige melodieuze progrock met hints richting het werk van zowel The Flower Kings als ook Spock's Beard. Muziek met een hoog ‘feel good’-karakter en een album dat met name in de donkere tijden van 2022 mij regelmatig heeft opgebeurd. Websites:
http://www.lindbergmusic.com/
https://jonaslindbergtheotherside.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/jonaslindbergotherside .

Nr. 5:

En we vallen in herhaling, want ook op nummer 5 vinden we twee albums die in twee individuele lijsten zijn terug te vinden.

Ghost Of The Machine – Scissorgames (eigen beheer)
U hoort: het eerste stuk van de epic Scissors

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
Ghost Of The Machine is een nieuwe progband die voor vijf zesde bestaat uit ex-This Winter Machine-leden, aangevuld met Charlie Bramald, die vooral bekendheid vergaarde als zanger van de prog-tributeband Harmony Of Spheres. Zanger Al Winter bleef bij This Winter Machine alleen over, maar die heeft met andere muzikanten intussen het album “Kites” uitgebracht. Zijn voormalige bandmaten debuteren nu sterk met “Scissorgames”. Akkoord, de groep uit Yorkshire volgt allang gebaande neoprogpaden. Maar dan wel met sterk opgebouwde composities vol pakkende thema's. Ik ben persoonlijk een groot liefhebber van oldschool neoprog en Ghost Of The Machine heeft in dit genre een zeer sterke CD gemaakt.

– Op nummer 4 in de lijst van Herman:
Mensen die mij kennen, weten dat ik normaliter niet snel val voor albums die in het traditionele neoproghokje te plaatsen zijn. Toch wist afgelopen jaar Arena me dankzij nieuwe zanger Damian Wilson te raken met "The Theory Of Molecular Inheritance". Maar echt onweerstaanbaar vond ik de nummers van"Scissorgames", het debuut van Ghost Of The Machine. De knappe composities zitten vol sterke melodieën en pakkende thema's. Daarbij wordt er vol overtuiging gespeeld en gezongen en is het geheel gegoten in een heldere productie. Denk daarbij aan een wat steviger versie van Iluvatar bijvoorbeeld. Koningsstuk is echter het meer dan 17 minuten lange openingsnummer “Scissors” dat met zijn diverse tempo- en sfeerwisselingen alle kwaliteiten van de groep in optima forma tentoon spreidt. Wij hebben vanavond geen tijd voor het hele nummer, maar laten u het eerste deel horen. Websites:
https://ghostofthemachineofficial.com/
https://www.facebook.com/ghostofthemachineofficial .

Bainbridge, Dave – To The Far Away (Open Sky)
U hoort: Girl And The Magical Sky

– Op nummer 6 in de lijst van Christian:
Een album uitbrengen in de laatste twee weken van het jaar is niet handig voor de jaarlijstjes en dus staat Dave Bainbridge’s “To The Far Away” (dat mid-december 2021 verscheen) toch in mijn jaarlijst, maar dan wel van 2022. Dit album is een ware tour-de-force waarop Bainbridge al zijn muzikale kunnen tentoonspreidt. Het levert prachtige symfonische rock op die bij vlagen overweldigend klinkt, waarbij Bainbridge climax op climax weet te stapelen, maar ook ruimte schept voor ingetogen momenten. En net als op Dave Brons’ album horen we ook regelmatig de prachtige stem van Sally Minnear, ditmaal aangevuld met de daarbij fraai kleurende vocalen van Ian Hornal.

– Op nummer 3 in de lijst van Maurice:
Mochten we begin 2020 al een geweldig album van Lifesigns ontvangen, waarop Dave Bainbridge de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt, met zijn eigen “To The Far Away” steekt hij dat album zeker naar de kroon. Bainbridge verzamelt hier al het goede uit zijn glansrijke carrière op één plaat. Naast hemzelf zijn oud-Iona-gedienden Troy Donockley en Martin Nolan, alsmede Frank van Essen van de partij. Deze uit Collendoorn (gemeente Hardenberg) afkomstige drummer/violist trekt hier toch wel alles uit de kast, tot aan dubbele bassdrums toe. De leadzang wordt wederom verzorgd door Sally Minnear, alsmede door Iain Hornal, die we ook kennen van Jeff Lynne’s ELO. Beide stemmen 'blenden' heel mooi samen. We worden al vrij snel getrakteerd op een van de hoogtepunten van de plaat met “Girl And The Magical Sky”. Hier wordt de overtreffende trap-werkwijze zeer effectief toegepast: het nummer bouwt gestaag naar een climax, waarbij er een steeds hogere laag wordt toegevoegd, wat je op het puntje van je stoel houdt; de solo’s vliegen je daarbij om de oren. Hoewel de plaat dik over de 70 minuten klokt, vliegen deze voorbij. En dan is er ook nog een evenlange tweede schijf vol outtakes en alternatieve versies!
Websites:
https://www.davebainbridgemusic.com/
https://www.facebook.com/DaveBainbridgeMusic/ .

We gaan nu aftellen van vier naar één, waarbij we achter elkaar drie plaatsen krijgen met maar één album. Eerst de al in de introductie aangehaalde titel die als enige in drie persoonlijke lijsten voorkomt.

Nr. 4:

Marillion – An Hour Before It's Dark (Intact Records / earMUSIC)
U hoort: The Crow And The Nightingale

– Op nummer 9 in de lijst van Christian:
Een nieuw album van Marillion, een nieuw geluid? Natuurlijk niet! Marillion is muzikaal redelijk honkvast de laatste paar albums en daar is ook helemaal niks mis. “An Hour Before It's Dark” is gelukkig wel iets urgenter van klank als voorganger “F.E.A.R.” en net als dat album thematisch gezien een afspiegeling van de wereld. En daar wringt bij mij misschien wel een beetje de schoen. Er is in de behoorlijk recht voor zijn raap-teksten weinig ruimte voor een eigen interpretatie, ik mis de dichterlijke draai die Hogarth in het verleden vaak aan zijn teksten gaf. Muzikaal valt er overigens gelukkig nog wel veel te genieten met dit keer weer een paar prachtige solo's van Steve Rothery. Maar zou Trevor Horn niet eens een keer een productie voor deze heren willen doen? Ach, misschien maar beter van niet: hij zou helemaal gek worden van Marillions manier van werken.

– Op nummer 8 in de lijst van Aldwin:
Marillion bestaat al drieënveertig jaar en dit is het twintigste officiële studio-album van de Britten. Evenals de voorgaande albums zijn de teksten opnieuw doorspekt met de nodige cryptische verwijzingen naar problemen als de covidcrisis, milieurampen, Gretha Thunberg en geestelijke gezondheid. Het klapstuk van de CD is “Care”. Dit meeslepende nummer is onderverdeeld in vier hoofdstukken en is op en top Marillion; symfonisch spektakel, diepgang en fans van Steve Rothery opgelet: hij is prominent aanwezig met zijn gitaar! Het lukt Marillion altijd maar weer om te verrassen, de muziek en onderwerpen zijn eigentijds en herkenbaar. Met dit “An Hour Before It’s Dark” weet de groep mij opnieuw te overtuigen.

– Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
Abum nummer 20 is net als “F.E.A.R.” geen makkelijk album geworden. Muzikaal ligt “An Hour Before It’s Dark” zeker in het verlengde van die voorganger maar grijpt ook terug naar albums als “Marbles”, “Marillion.com” en “Anoraknophobia”. Maar daar waar het eerstgenoemde album je langzaam binnenhaalt gaat de band nu iets voortvarender van start met toch iets meer 'drive', vooral op het eerste albumdeel. Na de single “Murder Machines” is er een omslag, die wordt ingeluid door een heus koor en mooi pianospel op “The Crow And The Nightingale”, een ode aan Leonard Cohen. Op meerdere nummers keert het koor terug, wat een mooie aanvulling vormt op de toetsentapijten van Mark Kelly. Er is ook weer genoeg ruimte op het album voor Steve Rothery die de nodige gitaarsolo’s op het album ten gehore brengt. Zijn spel knalt soms echt uit de speakers. Het album sluit af met “Care”, een nummer met twee verhalen. Het eerste deel is opgedragen een aan vriend van zanger Steve Hogarth terwijl het tweede deel een ode is aan alle mensen die in de zorg werken en de afgelopen jaren hebben moeten zwoegen.
Websites:
https://www.facebook.com/MarillionOfficial
https://www.marillion.com.

Nr. 3:

Romano Land, Riccardo – Spectrum (Ma.Ra.Cash)
U hoort: The Winner (iv Already Won)

– Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
Riccardo Romano, toetsenist van RanestRane en The Steve Rothery Band haalde de inspiratie voor zijn tweede solo-album dicht bij huis. Als vader van een autistische jongen, heeft hij geprobeerd zich te verplaatsen in de gedachten en gedragingen van iemand met autisme. Daar waar hij op de voorganger veel gebruik maakte van gastmuzikanten, speelt hij hier de meeste instrumenten zelf. Wel laat hij de drums over aan Enrico Rossetti en de gitaarparijen aan Luca Grimieri. Overigens zijn er nog wel wát gastoptredens: natuurlijk draagt Steve Rothery bij aan een nummer, alsmede opnieuw diens dochter Jennifer. “Spectrum” ligt qua sound het meest in de lijn van zijn werk met RanestRane, maar nog steeds hoor je ook de invloeden van Marillion, en dan voornamelijk “Brave”, terug.

– Op nummer 2 in de lijst van Christian:
Wil een album in mijn jaarlijst komen, dan is er bij mij uiteindelijk maar één criterium dat er echt toe doet: raakt de muziek mij, maakt deze een emotie in mij los? Dat zit op het tweede solo-album van Riccardo Romano getiteld “Spectrum” wel goed. Op dit album verwerkt hij zijn eigen emoties rondom de geboorte van zijn zoon en het besef dat hij autistisch is maar ook verklaart hij zijn liefde voor hem en zijn toewijding om hem zijn plek in de wereld te laten vinden. Als zijtak is er dan ook nog een nummer over zijn moeder, die hij langzaam verliest aan Alzheimer. Dit alles verpakt Romano in melodieuze symfo met, voor een toestenist, veel ruimte voor gitaarwerk. Dat gitaarspel is als het ware de tegenhanger voor Romano’s eigen zeer emotioneel geladen zang die bij vlagen indrukwekkend en zeker meeslepend is. Een kippenvelalbum!! Websites: https://www.facebook.com/RiccardoRomanoLand
https://maracashrecords.bandcamp.com/album/spectrum .

Nr. 2

Fixx, The – Every Five Seconds (BFD Records / The Orchard)
U hoort: Take What You Want

– Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
Tien jaar na het voorlaatste studioalbum "Beautiful Friction" verscheen begin juni van The Fixx eindelijk opvolger "Every Five Seconds". Deze Engelse band werd begin jaren 80 - vooral in de V.S. - bekend met het debuut "Shuttered Room" en vooral de opvolger "Reach The Beach", die beiden in de hoogtijdagen van de synthipop-New Wave-periode vielen. De door Rupert Hine perfect geproduceerde platen bevatten spannende songs, vol prominent toetsen- en inventief gitaarwerk. Op "Beautiful Friction" was de synthetische sound ingeruild voor een meer rockend geluid, op het nieuwe album zijn, wellicht mede onder invloed van producer Stephen W. Tayler (Hine's vaste partner achter de knoppen), de keyboards van Rupert Greenall weer prominent aanwezig met zowel herkenbare als nieuwe sounds. Met The Fixx ga ik 40 jaar terug in de tijd: ik haakte meteen aan ten tijde van het debuut "Shuttered Room", met een typische eightiessound. Toen was het al zo dat de band meer muzikaal gewicht in de schaal bracht dan de meeste soortgelijke bands in het genre. “Every Five Seconds” is een een sterk album wat zowel modern als retro klinkt.

– Op nummer 2 in de lijst van René:
Als liefhebber van de door wijlen Rupert Hine geproduceerde eerste albums van The Fixx was ik aangenaam verrast om op de begin juni 2022 verschenen plaat "Every Five Seconds" die sound weer terug te horen. Mede verantwoordelijk hiervoor is producer Stephen W. Tayler, Hine's vaste partner achter de knoppen, die de keyboards van Rupert Greenall weer prominent in de mix zette met zowel herkenbare als nieuwe sounds. Uiteraard blijft met name de ritmegitaar van Jamie West-Oram een handelsmerk van The Fixx, waarbij hij groovend ondersteund wordt door de grommende bassen van Dan K. Brown en Adam Woods' steeds robuuster wordende drumpartijen. Zanger Cy Curnin tenslotte is nog net zo goed bij stem als veertig jaar geleden, terwijl de teksten weer even cryptisch zijn als voorheen. Het huidige bandgeluid is te omschrijven als een mengeling van compacte, broeierige progressieve rock, mysterieuze ballades en catchy synthrock. Van dit door mij aangedragen album van de maand juli heb ik een nog niet eerder in Xymphonia gedraaid nummer geplant en wel het spannend opgebouwde “Take What You Want”. Websites:
https://www.thefixx.com/
https://www.facebook.com/thefixx/ .

Nr. 1

De bands die de eerste plaats delen, hebben onderling een linkje: de bandleider van de één was in zijn jonge jaren als fervent concertbezoeker groot fan van de andere groep, die van dezelfde generatie is als bijvoorbeeld Twelfth Night en IQ. We hebben het natuurlijk over Porcupine Tree's Steven Wilson, die ook in recente jaren nog weer zijn bewondering voor Andy Glass en diens Solstice heeft uitgesproken.

Porcupine Tree - Closure/Continuation (Music For Nations / Sony Music, 2022)
U hoort: Dignity

– Op nummer 1 in de lijst van Aldwin:
Velen onder de huidige progliefhebbers zullen als bij donderslag zijn geraakt door het nieuws dat er toch na jaren van ontkenning een nieuw album van Porcupine Tree aan zat te komen. Na tien studio-albums besloot Steven Wilson zich in 2009 te concentreren op zijn solocarrière. Hoewel het album op een andere manier tot stand is gekomen dan alle eerdere en voor het eerst ook een echte 'band effort' is, klinkt het eindresultaat toch duidelijk als Porcupine Tree. Voor veel fans zal het verschijnen van dit album zeker ‘closure’ brengen, met natuurlijk een stiekeme hoop op ‘continuation’. Bij mij, als liefhebber van de muziek van Porcupine Tree en Steven Wilson staan van beide alle studio-albums (en meer) in de kast. Het zijn dan ook deze albums die de laatste jaren het meest de revue passeren in huize Gerritsen Mollink. Porcupine Tree's “Closure/Continuation” is afwisseld en elk nummer is sterk. De band bovendien live te zien spelen (in Oberhausen op 7 november) was dan ook één van de muzikale concerthoogtepunten afgelopen jaar.

– En ook op nummer 1 in de lijst van Herman:
Steven Wilson hield lang het idee in stand dat het na “The Incident” (2009), een album waar hij zelf verre van tevreden over was, gebeurd was met Porcupine Tree. In de loop van 2021 werd bekend dat hij, toetsenist Richard Barbieri en drummer Gavin Harrison door de loop der jaren steeds ideeën zijn blijven uitwisselen en dat er zo steeds meer materiaal voor tóch nog een Porcupine Tree-album ontstond. Omdat Wilson daarbij steevast eerder naar zijn basgitaar greep dan naar zijn gitaar was Colin Edwin daarbij niet nodig. Het zal vast niet de enige reden zijn geweest dat hij niet betrokken is bij “Closure/Continuation”. Die titel laat mooi in het midden of dit een afsluiting is of (het begin van) een continuering. Feit is dat het afwisselende werkstuk 'all killer, no filler' is. Stilistisch is de plaat niet onder een term te vangen en muzikaal is het gebodene qua arrangement en ritmiek zeer gelaagd. Tip: luister het album vooral in surround sound: In sommige passages weet je niet wat je overkomt, je komt letterlijk oren te kort om al deze geluidspracht tot je te kunnen nemen. Voor mij met afstand het meest fascinerende album van het jaar. En ook het concert was erg fijn!
Websites:
https://porcupinetree.com/
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial .

Solstice – Light Up (GEP)
U hoort: Run

– Op nummer 1 in de lijst van Maurice:
Twee jaar geleden verraste Solstice ons met het album “Sia”. Daarop werd de toen kersverse zangeres Jess Holland geïntroduceerd, die de Britse band duidelijk een nieuwe impuls gaf. Bandleider Andy Glass weet naadloos prog, folkrock, funk en nog meer aanverwante stijlen tot een eigen uniek geluid te versmelten. Daar waar de eerste drie nummers stilistisch aansluiten op “Sia”, is er vanaf het vierde nummer “Run” een omslag naar een meer melancholisch geluid. De zang van Jess Holland zweeft hier boven het weemoedige vioolspel van Jenny Newman. Je voelt de dreiging hangen, wat uitmondt in een fantastisch episch einde. Holland heeft haar vocalen opgebouwd in de vorm van veel meerlagige zangpartijen. Het basspel van Robin Phillips is bijna hypnotiserend en natuurlijk is er altijd weer het magistrale gitaarwerk van Andy Glass. Maar naast dat is het vioolspel van Jenny Newman een zeer belangrijk ingrediënt in de muziek van Solstice. Toetsenist Steven McDaniel is de laatste jaren steeds beter gaan spelen en zijn spel heeft een prominentere rol binnen het bandgeluid ingenomen. Vooral zijn orgel- en Fender Rhodes pianospel vloeien heel speels door de nummers heen. Naast bassist Robin Phillips maakt Pete Hemsley de ritmetandem compleet met zijn speelse drumstijl.

– Op nummer 1 in de lijst van Christian:
2020 was het jaar van de terugkeer van deze Britse formatie, die zo waar met één van de sterkste albums uit de bandcarrière op de proppen kwam: “Sia”. En dan was er zo aan het eind van 2022 de opvolger “Light Up”. Gitarist/componist Andy Glass’ inspiratie lijkt op dit moment even onuitputtelijk en aangedreven door ‘nieuwe’ zangeres Jess Holland en de vele live-optredens van de afgelopen twee jaar. “Light Up” is daarmee zeker net zo goed als voorganger “Sia” en is het album dat van alle releases die ik dit jaar tot mij heb genomen mij het meest heeft geraakt. Websites:
https://www.solsticeprog.uk/
https://www.facebook.com/solsticeprog/.