-
Aldwin Gerritsen
- Top 2022:
- Verder in alfabetische volgorde op nummer 11 de albums die net niet mijn top 10 haalden:
Dit jaar vond ik een goed jaar voor de nieuwe releases. Het keuzelijstje bestond uit bijna 50 albums. Dus werd het nog een flinke klus om alle albums de revue te laten passeren...
1. Porcupine Tree – Closure/Continuation (Music For Nations / Sony Music)
2. Arena – The Theory Of Molecular Inheritance (Verglas Music)
3. Fixx, The - Every Five Seconds (BFD Records / The Orchard)
4. Journey – Freedom (Frontiers Records)
5. Ghost Of The Machine – Scissorgames (eigen beheer)
6. Archive – Call To Arms & Angels (Dangervisit / PIAS)
7. Lindberg, Jonas & The Other Side – Miles From Nowhere (Inside Out / Sony Music)
8. Marillion – An Hour Before It's Dark (earMUSIC)
9. Von Hertzen Brothers – Red Alert In The Blue Forest (eigen beheer)
10. Cap Outrun – High On Deception (Frontiers Records)
Velen onder de huidige progliefhebbers zullen als bij donderslag zijn geraakt door het nieuws dat er toch na jaren van ontkenning een nieuw album van Porcupine Tree aan zat te komen. Na tien studio-albums besloot Steven Wilson zich in 2009 te concentreren op zijn solocarrière. Dit mede door wat onvrede binnen de Porcupine Tree-gelederen. Toch werkte Wilson stiekem met Gavin Harrison en Richard Barbieri al vanaf 2012 aan nieuw werk voor een eventueel 11de album, waarbij de nummers veelal uit jams ontstonden en Wilson voornamelijk op bas componeerde. Hoewel het album op een andere manier tot stand is gekomen dan alle eerdere en voor het eerst ook een echte 'band effort' is, klinkt het eindresultaat toch duidelijk als Porcupine Tree. Wel is de heavy saus die over de latere albums was gegoten gelukkig voor een groot deel afwezig en wordt er zelfs af en toe teruggegrepen naar het geluid van klassiekers als “Lightbulb Sun” en “Stupid Dream”. Het ongeveer 48 minuut durende album behelst zeven nummers die deze keer geen concept vormen, maar los van elkaar staan. Voor veel fans zal het verschijnen van dit album zeker ‘closure’ brengen, met natuurlijk een stiekeme hoop op ‘continuation’. Bij mij, als liefhebber van de muziek van Porcupine Tree en Steven Wilson staan van beide alle studio-albums (en meer) in de kast. Het zijn dan ook deze albums die de laatste jaren het meest de revue passeren in huize Gerritsen Mollink. Porcupine Tree's “Closure/Continuation” is afwisseld en elk nummer is sterk. De band bovendien live te zien spelen (in Oberhausen op 7 november) was dan ook één van de muzikale concerthoogtepunten afgelopen jaar.
Websites:
https://porcupinetree.com/
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial
Vanaf het begin heb ik Arena gevolgd en was dus fan van het eerste uur. Arena bestaat 25 jaar en dat hadden oer-leden Mick Pointer en Clive Nolan eigenlijk niet voorzien. Arena begon nadrukkelijk als een project maar werd toch echt een band, die inmiddels toe is aan album nummer tien: het afgelopen oktober verschenen “The Theory Of Molecular Inheritance”. Damian Wilson verving in 2020 Paul Manzi, maar was in het verleden ook al eens in de picture om Arena-zanger te worden, zo valt o.a. te lezen in iO Pages 180. De bezetting van Arena in 2022 is zodoende: drummer Mick Pointer (ex-Marillion), toetsenist Clive Nolan (Pendragon, Shadowland, etc.), gitarist John Mitchell (Lonely Robot, Frost*, It Bites), bassist Kylan Amos en zanger Damian Wilson. Arena trad 7 oktober op in de Metropool Hengelo. Het album moest nog verschijnen terwijl de jubileumtournee al flink op stoom was. De band liet die avond een geweldig optreden zien op een avond met alleen maar muzikale hoogtepunten. Met Damian Wilson (Headspace, Threshold, Ayreon, Landmarq, etc.,) als één van mijn favorietezangers, in een hoofdrol. Thuis was het nog nagenieten want het nieuwe album lag weliswaar nog niet in de winkel, maar was al wel te koop bij het concert. “The Theory Of Molecular Inheritance” is een fantastisch album geworden.
Websites:
https://www.arenaband.co.uk/
https://www.facebook.com/ArenaBandofficial
3. Fixx, The – "Every Five Seconds" (BFD Records / The Orchard, 2022)
Tien jaar na het voorlaatste studioalbum "Beautiful Friction" verscheen begin juni van The Fixx eindelijk opvolger "Every Five Seconds". Deze Engelse band werd begin jaren 80 - vooral in de V.S. - bekend met het debuut "Shuttered Room" en vooral de opvolger "Reach The Beach", die beiden in de hoogtijdagen van de synthipop-New Wave-periode vielen. De door Rupert Hine perfect geproduceerde platen bevatten spannende songs, vol prominent toetsen- en inventief gitaarwerk. Op "Beautiful Friction" was de synthetische sound ingeruild voor een meer rockend geluid, op het nieuwe album zijn, wellicht mede onder invloed van producer Stephen W. Tayler (Hine's vaste partner achter de knoppen), de keyboards van Rupert Greenall weer prominent aanwezig met zowel herkenbare als nieuwe sounds. Uiteraard blijft met name de ritmegitaar van Jamie West-Oram een handelsmerk van The Fixx, waarbij hij groovend ondersteund wordt door de grommende bassen van Dan K. Brown en Adam Woods' steeds robuuster wordende drumpartijen. Zanger Cy Curnin tenslotte is nog net zo goed bij stem als veertig jaar geleden, terwijl de teksten weer even cryptisch zijn als voorheen. Het huidige bandgeluid is te omschrijven als een mengeling van compacte, broeierige progressieve rock, mysterieuze ballades en catchy synthrock. Met The Fixx ga ik 40 jaar terug in de tijd: ik haakte meteen aan ten tijde van het debuut "Shuttered Room", met een typische eightiessound. Toen was het al zo dat de band meer muzikaal gewicht in de schaal bracht dan de meeste soortgelijke bands in het genre. “Every Five Seconds” is een een sterk album wat zowel modern als retro klinkt.
Websites:
https://www.thefixx.com/
https://www.facebook.com/thefixx .
4. Journey – Freedom (Frontiers Records)
Op 8 juli was het dan zover: de release van het nieuwe Journey-album “Freedom”, opnieuw via het Italiaanse label Frontiers. De jaren tachtig herleven met dit album. Want hoewel van de originele bandline-up alleen gitarist Neal Schon nog over is, herken je de klassieke Journey-sound uit duizenden. Zelfs zanger Arnel Pineda komt behoorlijk in de buurt van het karakteristieke stemgeluid van Steve Perry, die frontman was ten tijde van de grootste commerciële successen van de Amerikaanse groep. “Freedom” is een ruim 75 minuten durende reis, bestaand uit 15 nummers met afwisselend traditionele AOR-melodieën in Journey-stijl, een aantal uitstekende ballads en songs die meer de focus leggen op het gitaarwerk van Neal Schon. Voor mijn Xymphonia-collega's is het geen geheim dat Journey veruit mijn favoriete AOR-band is, vanaf het moment dat in 1977 het album '' Infinity'' verscheen, met de toen nieuwe zanger Steve Perry. Natuurlijk is gitarist Neal Schon ook één van mijn 'alltime' favoriete gitaristen. Met het album “Freedom” komt de sound van de succeslalbums uit het eind van de jaren 70 en begin van de jaren 80 weer tot leven.
Websites:
https://journeymusic.com/
https://www.facebook.com/journey
5. Ghost Of The Machine – Scissorgames (eigen beheer)
Ghost Of The Machine is een nieuwe progband die voor vijf zesde bestaat uit ex-This Winter Machine-leden, aangevuld met Charlie Bramald, die vooral bekendheid vergaarde als zanger van de prog-tributeband Harmony Of Spheres. Zanger Al Winter bleef bij This Winter Machine alleen over, maar die heeft met andere muzikanten intussen het album “Kites” uitgebracht. Zijn voormalige bandmaten debuteren nu sterk met “Scissorgames”. Akkoord, de groep uit Yorkshire volgt allang gebaande neoprogpaden. Maar dan wel met sterk opgebouwde composities vol pakkende thema's. Daarbij wordt er vol overtuiging gespeeld en gezongen en is het geheel gegoten in een heldere productie. Denk daarbij aan een wat steviger versie van Iluvatar bijvoorbeeld. Zeker bij beluistering van “Mountain” is die vergelijking gemakkelijk gemaakt. Maar bij het intro van “January's Child” hadden meenden we ook Eloy-trekjes waar te nemen. Koningsstuk is echter het meer dan 17 minuten lange openingsnummer “Scissors” dat met zijn diverse tempo- en sfeerwisselingen alle kwaliteiten van de groep in optima forma tentoon spreidt. Ik ben persoonlijk een groot liefhebber van oldschool neoprog en Ghost Of The Machine heeft in dit genre een zeer sterke CD gemaakt.
Websites:
https://ghostofthemachineofficial.com/
https://www.facebook.com/ghostofthemachineofficial
6. Archive - Call To Arms & Angels (Dangervisit / PIAS)
Zes jaar na "The False Foundation" verscheen er eindelijk weer nieuw werk van Archive in de vorm van de dubbel-CD "Call To Arms & Angels". En gezegd moet worden dat de Engelse band zich op dit thematische album voor de zoveelste keer opnieuw heeft uitgevonden. Beïnvloed door een steeds verontrustender en vreemder wordende wereld, die de laatste jaren gedomineerd werd door Trumps Amerika, een pandemie en alt-rightbewegingen, brengen de musici op dit twaalfde studioalbum een uit zeventien in elkaar overlopende composities bestaande duistere rocksymfonie. Opvallend zijn de vele intieme, door diverse piano's ondersteunde songs, diverse composities waarin de gitaren ontbreken en de prachtige meerstemmige passages. Het voor Archive typerende gebruik van repeterende motieven is daarbij een stuk naar de achtergrond verschoven, hoewel er uiteraard nog de nodige door heftige elektronica en grommende gitaren gedomineerde momenten te noteren zijn. De formatie bevat momenteel vijf elkaar afwisselende vocalisten. De musici zijn voornamelijk de oude bekenden, met uitzondering van contrabassist Matt Round, een veelgevraagd sessiemuzikant. Deze tekst is van René, maar ik kan me prima vinden in wat hij over Archive schrijft. Inderdaad duister en thematisch. Wordt wel eens tijd om ze live te zien!!!
Websites:
https://archive.tmstor.es/
https://www.facebook.com/ArchiveOfficial/
7. Lindberg, Jonas & The Other Side – Miles From Nowhere (IndsideOut / Sony Music)
Multi-instrumentalist en componist Jonas Lindberg is terug met een nieuw, lang verwacht album. Dit ''Miles from Nowhere” is het vervolg op “Pathfinder” uit 2016. Lindberg werkt opnieuw samen met The Other Side, bestaande uit Jonas Sundqvist (zang), Jenny Storm (zang), Calle Stålenbring (gitaar), Nicklas Thelin (gitaar), Jonathan Lundberg (drums) en Maria Olsson (percussie), evenals terugkerend lid Simon Wilhelmsson (drums) en Jonas' broer Joel Lindberg (gitaar). Verschil met voorheen is wel dat Lindberg deze keer opvallend veel instrumenten zelf bespeelt. Bovendien is hij op sommige nummers zelfs als leadzanger te horen. "Miles From Nowhere" bestaat uit zeven nummers die het volledige spectrum van het progressieve rocklandschap bestrijken - van het opbeurende "Summer Queen" (gezongen door Jenny Storm), via het folky "Astral Journey" tot het afsluitende titelnummer; een 'epic' van 25 minuten met niemand minder dan Roine Stolt (van The Flower Kings en Transatlantic en nu Lindbergs labelgenoot) als leadgitarist. Persoonlijk vind ik dit een mooi progalbum: 76 minuten lang dynamische ongecompliceerde neoprog.
Websites:
http://www.lindbergmusic.com/
https://jonaslindbergtheotherside.bandcamp.com/
hhttps://www.facebook.com/jonaslindbergotherside
8. Marillion – An Hour Before It's Dark (earMUSIC)
Marillion bestaat al drieënveertig jaar en dit is het twintigste officiële studio-album van de Britten. Evenals de voorgaande albums zijn de teksten opnieuw doorspekt met de nodige cryptische verwijzingen naar problemen als de covidcrisis, milieurampen, Gretha Thunberg en geestelijke gezondheid. Het klapstuk van de CD is “Care”. Dit meeslepende nummer is onderverdeeld in vier hoofdstukken en is op en top Marillion; symfonisch spektakel, diepgang en fans van Steve Rothery opgelet: hij is prominent aanwezig met zijn gitaar! Het lukt Marillion altijd maar weer om te verrassen, de muziek en onderwerpen zijn eigentijds en herkenbaar. Met dit “An Hour Before It’s Dark” weet de groep mij opnieuw te overtuigen.
Websites:
https://marillion.com/
https://www.facebook.com/MarillionOfficial
9. Von Hertzen Brothers – Red Alert In The Blue Forest (eigen beheer)
De “Blue Forest” uit de titel is een metafoor voor de bedreigde bossen in Finland, maar ook voor de aarde als geheel. De broers uiten in hun teksten hun zorgen rond zaken in de maatschappij en dan met name rond klimaatissues.. Het is wat dat aangaat 1 minuut voor 12, tijd voor ‘red alert’. De broers staan er niet alleen voor: Sami Kuoppamäki is al sinds het tweede album “Experience” uit 2021 de drummer van dienst. Hij speelt overigens in vele Finse groepen, bijvoorbeeld ook in Apocalyptica. Wel nieuw in de Von Hertzen Brothers-gelederen is toetsenist Robert Engstrand, die vooral bekendheid genoot als lid van de Finse folkmetalband Turisas. Hij is geen geheel onbekende in de symfo-wereld, want hij was ook te horen op het livealbum “Alive On Planet Earth” (2000) van The Flower Kings. De zang is bij de broers altijd prachtig verzorgd. De leadzang van Mikko is al fijn, maar wanneer de drie broers samen zingen klinken de harmonieën magnifiek, iets wat je wel vaker aantreft bij familiebands. Bij de Von Hertzen Brothers moet je echt de tijd nemen om nieuwe muziek tot je te laten doordringen. De albums van de Finnen zijn moeilijk in een hokje te stoppen en dagen je uit er eens goed voor te gaan zitten. Voor het in maart 2022 verschenen “Red Alert In The Blue Forest” geldt dat ook. Live is de band zeer gedreven en enthousiast en de prima zanger maakt het helemaal af. Het optreden is Poppodium Boerderij Zoetermeer was voor mij één van de concerthoogtepunten dit jaar.
Websites:
https://www.vonhertzenbrothers.com/
https://www.facebook.com/vonhertzenbrothersofficial
10. Cap Outrun – High On Deception (Frontiers Records)
Cap Outrun probeert de meest aantrekkelijke elementen van symfonische rock en AOR te verenigen. De pakkende melodieën van dat laatste genre, maar dan wel gevat in songs die muzikaal wat interessanter in elkaar zitten dan gemiddeld en met ruimte voor uitdagende solopartijen voor gitaar en toetsen. Het is na beluistering geen verrassing dat de Zweedse groep is opricht door een gitaar/toetsenduo: Andrée Theander en Erik Wiss. Gek genoeg was dat al 15 jaar geleden, waarna vrij vlot een EP verscheen, maar daarna gingen de heren hun eigens weegs om pas dit jaar met het echte debuut “High On Deception” voor de dag te komen. Als frontman fungeert de New Yorker Chandler Mogel die er blijkens zijn website al een lange sessiecarrière heeft opzitten. “My Destination” opent met een paar typische jazz-akkoorden op gitaar. Nadere bestudering leert dat Theander in de 'tussenjaren' onder andere speelde met fusiontoetsenist Jeff Lorber. De song bevat ook een indrukwekkende keyboardsolo van Wiss. “Disaster Mindset” begint vanuit een pianobasis en begint als ballad, fraai toewerkend naar een meer symfonisch vormgegeven tweede deel. De manier waarop Cap Outrun AOR en symfonische rock probeert te combineren vind ik soms erg verrassend en het resultaat is daarom ook regelmatig vernieuwend en fris.
Websites:
https://www.capoutrun.com/
https://www.facebook.com/capoutrun
Comedy Of Errors – Time Machine (eigen beheer)
Dim Gray – Firmanent (English Electric Recordings)
Flamborough Head – Jumping The Milestone (OSKAR)
Labrie, James – Beautiful Shade Of Grey (InsideOut / Sony Music)
Leap Day – Treehouse (OSKAR)
Oak – The Quiet Rebellion Of Compromise (Karisma Records)
Pure Reason Revolution – Above Cirrus (InsideOut / Sony Music)
Pymlico – Supermassive (Apollon Records: PROG)
Wallner, Kalle – Voices (Gentle Art Of Music)
Concertervaringen van 2022
Het optreden van Leprous op het Midsummer Prog Festival In Valkenburg was het meest verrassend en indrukwekkend... wat een zanger! Het Openlucht Theater gaf een sfeervolle ambiance. Meest teleurstellende was het optreden van Barock Project op het Night Of The Prog Fesival in het Loreley Freilicht Theater: matig geluid, microfoon viel regelmatig uit, niets nieuws, plichtmatig en korte set.
