-
Christian Bekhuis
- Top 2022:
- 1. Solstice – Light Up (GEP)
Muzikaal was het voor mij een raar jaar. Ik heb best wel veel muziek geluisterd maar opvallend veel wat buiten het raamwerk van Xymphonia valt. Ook het aantal releases uit 2022 die ik gehoord heb en aangeschaft en waaruit mijn jaarlijst is samengesteld is beduidend lager dan andere jaren. Mijn focus lag dit jaar duidelijk even ergens anders, waarbij ik echter op basis van de lijstjes van mijn mede-Xymphonia-collega’s nog wel weer een kleine inhaalslag ga maken in 2023. Neemt niet weg dat wat er mijn lijstje staat wel allemaal albums waar ik met ontzettend veel plezier naar heb geluisterd en nog steeds naar luister.
2. Riccardo Romano Land – Spectrum (Ma.Ra.Cash Records)
3. Ian Neal – Barkston Ash (eigen beheer)
4. Jonas Lindberg & The Other Side – Miles From Nowhere (InsideOut / Sony Music)
5. Dave Brons – Return To Arda (Slice Of Life Records)
6. Dave Bainbridge – To The Far Away (Open Sky)
7. Ali Ferguson – The Contemplative Power Of Water (Little Blue Room)
8. Oak – The Quiet Rebellion Of Compromise (Karisma Records)
9. Marillion – An Hour Before Its Dark (Intact Records / earMUSIC)
10. Tangerine Dream – Raum (Kscope / Eastgate)
2020 was het jaar van de terugkeer van deze Britse formatie, die zo waar met één van de sterkste albums uit de bandcarrière op de proppen kwam: “Sia”. En dan was er zo aan het eind van 2022 de opvolger “Light Up”. Gitarist/componist Andy Glass’ inspiratie lijkt op dit moment even onuitputtelijk en aangedreven door ‘nieuwe’ zangeres Jess Holland en de vele live-optredens van de afgelopen twee jaar. “Light Up” is daarmee zeker net zo goed als voorganger “Sia” en is het album dat van alle releases die ik dit jaar tot mij heb genomen mij het meest heeft geraakt.
Websites:
https://www.solsticeprog.uk/
https://www.facebook.com/solsticeprog/
Wil een album in mijn jaarlijst komen, dan is er bij mij uiteindelijk maar één criterium dat er echt toe doet: raakt de muziek mij, maakt deze een emotie in mij los? Dat zit op het tweede solo-album van Riccardo Romano getiteld “Spectrum” wel goed. Op dit album verwerkt hij zijn eigen emoties rondom de geboorte van zijn zoon en het besef dat hij autistisch is maar ook verklaart hij zijn liefde voor hem en zijn toewijding om hem zijn plek in de wereld te laten vinden. Als zijtak is er dan ook nog een nummer over zijn moeder, die hij langzaam verliest aan Alzheimer. Dit alles verpakt Romano in melodieuze symfo met, voor een toestenist, veel ruimte voor gitaarwerk. Dat gitaarspel is als het ware de tegenhanger voor Romano’s eigen zeer emotioneel geladen zang die bij vlagen indrukwekkend en zeker meeslepend is. Een kippenvelalbum!!
Websites:
https://www.facebook.com/RiccardoRomanoLand
https://maracashrecords.bandcamp.com/album/spectrum
Voor mij zal het album “Barkston Ash” van de Britse multi-instrumentalist Ian Neal voor altijd verbonden blijven aan de prachtige vakantie dit jaar aan de westkust van Ierland. Niet dat die muziek nu typische Ierse invloeden heeft maar het was zijn muziek die perfect paste bij het landschap dat aan ons voorbijtrok tijdens grote stukken van de bekende Wild Atlantic Way autoroute. Maar eenmaal thuis bleek die muziek zonder dat adembenemende landschap net zo veel zeggingskracht te hebben. Met name op dit album heeft zijn in essentie pastorale symfonische rock beinvloed door Steve Hackett, Yes en Camel en klassieke componisten zoals Vaughan Williams en Holst wel wat extra ‘bite’ gekregen die mij bij vlagen wel iets doet denken aan de muziek van het Zweedse Änglagård. Muziek die echt als een warme deken over je heen komt en je dan niet meer los laat.
Websites:
https://ianneal.bandcamp.com/album/barkston-ash
https://www.facebook.com/iannealmusic/
We moesten er 4 jaar op wachten maar in 2022 verscheen dan eindelijk de opvolger van Jonas Lindbergs album “Pathfinder” (2016). Het had er eigenlijk al in november 2021 moeten zijn, maar onverwacht had ineens InsideOut interesse om het uit te brengen en dus werd het een paar maanden later. Op “Miles From Nowhere” vervolgt Lindberg het pad dat hij op de voorganger overduidelijk had gevonden: toegankelijke, soms stevige melodieuze progrock met hints richting het werk van zowel The Flower Kings als ook Spock's Beard. Muziek met een hoog ‘feel good’-karakter en een album dat met name in de donkere tijden van 2022 mij regelmatig heeft opgebeurd.
Websites: http://www.lindbergmusic.com/
https://jonaslindbergtheotherside.bandcamp.com/
hhttps://www.facebook.com/jonaslindbergotherside
Dave Brons doet op zijn derde album precies weer datgene waar hij zo goed in is: hij schotelt ons een prachtige muzikale reis voor met rijk gearrangeerde symfonische Celtic prog met zijn aan doedelzak refererende sologitaarspel als middelpunt. Dit maal is er een grotere rol voor vocalen, van Sally Minnear (Dave Bainbridge, Celestial Fire), en heeft Brons de stukken in drie thematische delen gegroepeerd: “The Sea”, “Soil” en “Sky”. Op die manier leid Brons ons door zijn muzikale wereld en zijn we voordat we er erg in hebben al weer terug van weg geweest. Bijgestaan door vele muzikale vrienden waaronder oud-Iona leden Dave Bainbridge en David Fitzgerald is dit muzikaal escapisme van de bovenste plank!
Websites:
https://www.davebrons.com/
https://davebrons.bandcamp.com/album/return-to-arda
https://www.facebook.com/DaveBronsMusic
Een album uitbrengen in de laatste twee weken van het jaar is niet handig voor de jaarlijstjes en dus staat Dave Bainbridge’s “To The Far Away” (dat mid-december 2021 verscheen) toch in mijn jaarlijst, maar dan wel van 2022. Dit album is een ware tour-de-force waarop Bainbridge al zijn muzikale kunnen tentoonspreidt. Het levert prachtige symfonische rock op die bij vlagen overweldigend klinkt, waarbij Bainbridge climax op climax weet te stapelen, maar ook ruimte schept voor ingetogen momenten. En net als op Dave Brons’ album horen we ook regelmatig de prachtige stem van Sally Minnear, ditmaal aangevuld met de daarbij fraai kleurende vocalen van Ian Hornal.
Websites:
https://www.davebainbridgemusic.com/
https://www.facebook.com/DaveBainbridgeMusic/
Vorig jaar stond Ray Wilsons album “The Weight Of Man” in mijn jaarlijst, een prachtig symfonisch singer-songwriteralbum met een mooie rol voor gitarist Ali Ferguson. Om een of andere reden was het ons tot voor kort ontgaan, maar het blijkt dat hij ook onder zijn eigen naam fraaie muziek uitbrengt, waarin hij zijn liefde voor Pink Floyd niet onder stoelen of banken steekt. Maar we horen ook gelijkenissen met het Britse Chasing The Monsoon, RPWL en ook zeker het latere werk van Quidam. We horen moderne, elektronische invloeden in de productie die verder ook nog eens echt door een ringetje te halen is. Mijn ontdekking van het jaar!!
Website:
https://www.aliferguson.com/
https://aliferguson.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/alifergusonofficial
Oak keerde afgelopen jaar terug met album nummer drie, het donkerste maar ook meest emotioneel geladen werkstuk van de groep tot nu toe. Ik was altijd gecharmeerd van de moderne progressieve rock van dit Noorse drietal die uitmunt in schitterend gelaagde producties vol details, maar met “The Quiet Rebellion Of Compromise” voegt het trio daar ook nog eens een emotionele lading aan toe zoals we dat nog niet eerder hebben gehoord. Meeslepend!
Websites:
https://oakinoslo.com/
https://www.facebook.com/oakinoslo/
https://oakinoslo.bandcamp.com/album/the-quiet-rebellion-of-compromise
Een nieuw album van Marillion, een nieuw geluid? Natuurlijk niet! Marillion is muzikaal redelijk honkvast de laatste paar albums en daar is ook helemaal niks mis. “An Hour Before It's Dark” is gelukkig wel iets urgenter van klank als voorganger “F.E.A.R.” en net als dat album thematisch gezien een afspiegeling van de wereld. En daar wringt bij mij misschien wel een beetje de schoen. Er is in de behoorlijk recht voor zijn raap-teksten weinig ruimte voor een eigen interpretatie, ik mis de dichterlijke draai die Hogarth in het verleden vaak aan zijn teksten gaf. Muzikaal valt er overigens gelukkig nog wel veel te genieten met dit keer weer een paar prachtige solo's van Steve Rothery. Maar zou Trevor Horn niet eens een keer een productie voor deze heren willen doen? Ach, misschien maar beter van niet: hij zou helemaal gek worden van Marillions manier van werken.
Websites:
https://marillion.com/
https://www.facebook.com/MarillionOfficial
In alle tumult van het jaar 2022 is er muzikaal voor mij één constante geweest en dat is het feit dat ik meer nog dan andere jaren elektronische muziek heb geluisterd. Met name veel ambientklanken kwamen voorbij, soms in de vorm van zogenaamde ‘longform’-stukken die zich over een tijdsbestek van 1 tot 3 uur ontwikkelen. Maar het meest verrassend was wat mij betreft de wijze waarop Tangerine Dream zeer sterke terugkeerde naar de eigen muzikale roots. De Duitse synth-formatie werd na het overlijden van Edgar Froese met diens zegen door Thorsten Quaeschning voortgezet. Het zijn de over elkaar heen dartelende synths en sequencers die nu weer de boventoon voeren en zodoende is de band weer terug bij dat herkenbare en invloedrijke geluid waar met name in de jaren 70 veel bekendheid werd verworven. Niet vernieuwend maar wel ontzettend lekker.
Websites:
https://www.tangerinedreammusic.com/
https://www.facebook.com/TANGERINEDREAM.OFFICIAL
