-
René Yedema
- Top 2022:
-
1. Kumorigahara – “Kumorigahara” (Arcàngelo, 2021)
Het op 1 december 2021 verschenen titelloze derde album van het Japanse Kumorigahara werd omschreven als 'progressive hard folk'. De CD maakte grote indruk op me, waarbij ik vergelijkingen maakte met de rustige passages van Steve Hacketts debuut "Voyage Of The Acolyte", de Mellotron-zwangere sound van King Crimson en de virtuoze orgel- en synthesizererupties van ELP en Yes. De musici combineren dit met stevig rockende gitaren en een overdonderde ritmesectie, waardoor een directe lijn trekken valt naar de Scandinavische prog uit het begin van de jaren 90. De vergelijking met Anekdoten en Änglagård ligt voor de hand. Van mijn onbetwistbare nummer 1 heb ik nogmaals het overrompelende “Nakano Street” uitgekozen.
Websites: https://kumorigahara.net/en/
https://www.facebook.com/kumorigahara/
https://twitter.com/kumorigahara .
2. Fixx, The – "Every Five Seconds" (BFD Records / The Orchard, 2022)
Als liefhebber van de door wijlen Rupert Hine geproduceerde eerste albums van The Fixx was ik aangenaam verrast om op de begin juni 2022 verschenen plaat "Every Five Seconds" die sound weer terug te horen. Mede verantwoordelijk hiervoor is producer Stephen W. Tayler, Hine's vaste partner achter de knoppen, die de keyboards van Rupert Greenall weer prominent in de mix zette met zowel herkenbare als nieuwe sounds. Uiteraard blijft met name de ritmegitaar van Jamie West-Oram een handelsmerk van The Fixx, waarbij hij groovend ondersteund wordt door de grommende bassen van Dan K. Brown en Adam Woods' steeds robuuster wordende drumpartijen. Zanger Cy Curnin tenslotte is nog net zo goed bij stem als veertig jaar geleden, terwijl de teksten weer even cryptisch zijn als voorheen. Het huidige bandgeluid is te omschrijven als een mengeling van compacte, broeierige progressieve rock, mysterieuze ballades en catchy synthrock. Van dit door mij aangedragen album van de maand juli heb ik een nog niet eerder in Xymphonia gedraaid nummer geplant en wel het spannend opgebouwde “Take What You Want”.
Websites: https://www.thefixx.com/
https://www.facebook.com/thefixx .
3. Chimenti, Andrea – "Il Deserto Il Notte Il Mare" (Vrec Music Label, 2021)
Voor het album van de maand juli had ik eigenlijk het begin november 2021 uitgebrachte nieuwste soloalbum "Il Deserto Il Notte Il Mare" van Andrea Chimenti willen uitkiezen, maar de nieuwe The Fixx was net iets actueler. Een luxeprobleem aangezien bij beluistering van zijn nieuwe plaat het er bijna op lijkt dat Chimenti de luisteraars van Xymphonia wil verwennen, aangezien het zijn meest progressieve werkstuk tot nu toe is. Hiervoor ging hij een samenwerking aan met producer/bassist/synthesizerspeler Cristiano Roversi, bekend van onder meer Moongarden. Verder werkten onder andere David Jackson, Saro Cosentino en diverse bekenden uit de wereld van Chimenti en Roversi mee. De spannende productie, waarin dreigende keyboardlagen en gitaareffecten de aandacht opeisen, zorgt er ondanks de verschillende invalshoeken voor dat "Il Deserto Il Notte Il Mare" een constant album is. “Felice”, dat ik voor vanavond heb uitgezocht, is slechts een van de vele prachtige songs op dit album
Websites: https://www.andreachimenti.it/
https://www.facebook.com/andreachimentiofficial ,
4. Griff, Zaine – "The Helden Project // Spies" (Sony Music Labels Japan, 2022)
Vorige week ging "The Helden Project // Spies" van Zaine Griff bij ons in première en nu al prijkt deze CD hoog op mijn jaarlijst. Dit project werd in 1983 door Hans Zimmer, Warren Cann en tekstschrijver Hugo Vereker opgezet. De modern day opera "Spies" met Griff als leadzanger bleef op de singles "Holding On" en "Stranded" na echter op de plank liggen, mede door het opkomende succes van Zimmer als filmcomponist. Onlangs brachten Griff en producer/toetsenist Stephen Small een opnieuw ingespeelde versie van het verhaal over de Koude Oorlog, spionage en mysterieuze vrouwen uit. Hierbij bleven ze trouw aan de oorspronkelijke arrangementen en gebruikten tevens dezelfde instrumenten. Over strakke, machineachtige en als The Buggles, Ultravox of Genesis’ "Second Home By The Sea" klinkende (synth)drumpatronen, spelen de iconische Roland- en Prophetsynthesizers, computerprogrammering en sequencers de hoofdrollen. Klassiek getinte solo’s en arpeggio’s en bombastische, barokke arrangementen zorgen voor die typische jaren 80 synthipopsound. De gitaren produceren evenwel voldoende tegenwicht, zodat ook van progressieve synthrock sprake is. Nummers als “Making Movies For Eva” blijven prettig lang in je geheugen hangen, wat voor mij de reden van deze hoge notering is.
Websites: https://www.zainegriff.com/
https://nl-nl.facebook.com/Zainegriff.officialnews/
5. Archive – "Call To Arms & Angels" (Dangervisit / PIAS, 2022)
Eerlijk gezegd heb ik de zes jaar na "The False Foundation" verschenen dubbel-CD "Call To Arms & Angels" van Archive nog niet helemaal doorgrond. De Engelse band heeft zich op dit thematische album voor de zoveelste keer opnieuw heeft uitgevonden. Beïnvloed door een steeds verontrustender en vreemder wordende wereld, die de laatste jaren gedomineerd werd door Trumps Amerika, een pandemie en alt-rightbewegingen, brengen de musici op dit twaalfde studioalbum een uit zeventien in elkaar overlopende composities bestaande duistere rocksymfonie. Opvallend zijn de vele intieme, door diverse piano's ondersteunde songs, diverse composities waarin de gitaren ontbreken en de prachtige meerstemmige passages. Het voor Archive typerende gebruik van repeterende motieven is daarbij een stuk naar de achtergrond verschoven, hoewel er uiteraard nog de nodige door heftige elektronica en grommende gitaren gedomineerde momenten te noteren zijn. Een moeilijk te peilen album derhalve dat bij elke luisterbeurt rijker lijkt te worden. Het chant-achtige “Fear There & Everywhere” is hier een goed voorbeeld van.
Websites: https://www.facebook.com/ArchiveOfficial/
https://archive.tmstor.es/
6. Phillips, Simon – "Protocol V" (Phantom Recordings/Universal, 2022)
Bijna vaste prik in mijn lijst: een album van Simon Phillips. Eigenlijk had ik naast "Protocol V", de nieuwste CD van deze superdrummer, ook “Close To Nearby”, het debuut van Octarine Sky waarop Phillips te gast is, willen opnemen in mijn top 10, maar helaas was daar geen plaats meer voor. Op Phillips’ plaat wordt hij begeleid door bassist Ernest Tibbs, toetsenman Otmaro Ruiz en nieuwkomers Jacob Scesney op saxofoons en Alex Sill op gitaren. "Protocol V" klinkt alsof de musici een moderne hommage willen brengen aan de spetterende jazzrock van de jaren 70, vol groovy ritmestructuren, virtuoze solo's en catchy thema's, elementen die allemaal terugkomen in het funky openende “Isosceles”.
Websites: https://www.simon-phillips.com/
https://www.facebook.com/SimonPhillipsMusic
7. Green Asphalt – “Green Asphalt” (McBuddha Records, 2022)
Begin vorig jaar werd het nieuws gelanceerd over Green Asphalt, een geesteskind van Dan Bornemark. Deze Zweed was nog geen tien jaar oud toen hij in de vroege jaren zeventig al gefascineerd raakte door de muziek van Gentle Giant, Genesis en Frank Zappa. Het creatieve proces dat uiteindelijk leidde tot het titelloze debuut nam maar liefst 17 jaar in beslag. De plaat was eerst alleen als download en op LP beschikbaar, maar gelukkig verschenen er eind vorig jaar ook twee qua labelkleur verschillende CD-edities. Het is duidelijk dat vooral Gentle Giant de grootste invloed is op Bornemark, iets wat zeker op “Suit Yourself”, dat niet zo vreemd ook naar het oude Spock’s Beard neigt, naar voren komt.
Websites: https://greenasphalt.thealbum.se/
https://greenasphalt.bandcamp.com/album/green-asphalt-2
https://www.facebook.com/greenasphaltmusic
8. Gong Farmers, The – "Guano Junction" (Spaceward Records, 2021)
In de laatste week van 2022 kwam, meer dan 41 jaar na het verschijnen van de LP, eindelijk de eerste CD-versie uit van “Fiction Tales”, de enige langspeler van Modern Eon, een persoonlijke favoriet uit de tijd dat New Wave-bands geregeld bemand werden door liefhebbers van progressieve muziek. In deze groep zaten Alex Che Johnson en Cliff Hewitt. Deze musici waren ook te horen op de tweede CD van The Gong Farmers, een duo, bestaande uit zanger/synthesizerspeler Mark Graham en gitarist, fluitist, toetsenman en auteur Andrew Keeling. "Guano Junction" bevat wonderschone muziek, waarbij composities met persoonlijke teksten over liefde en verlies en sfeervolle instrumentale intermezzo’s elkaar vloeiend afwisselen. Er zijn overeenkomsten met Tim Bowness en The Blue Nile te bespeuren, een indruk die wordt versterkt door de zowel synthetische als akoestische strijkersarrangementen en het gebruik van loops en zogenaamde textures. Ook is er een stilistische verwantschap met het werk van Penguin Café Orchestra, Sting (met name zijn ballades), Ozark Henry en Erik Satie. Een emotioneel hoogtepunt is het afsluitende “Pip, Squeak And Wilfred 2”.
Websites: https://thegongfarmers.bandcamp.com/album/guano-junction
https://www.facebook.com/GongFarmers/
9. White, Snowy - "Driving On The 44" (eigen beheer, 2022)
Vaste gast in mijn lijstjes van de laatste jaren is Snowy White, die sinds "Released" uit 2016 met grote regelmaat nieuw werk uitbrengt. "Driving On The 44" is weer een echt soloproduct, waarop hij in alle stukken wordt bijgestaan door zijn zoon Thomas op drums en percussie en op enkele andere nummers door Max Middleton of Ferry Lagendijk op toetsen. White zelfs speelt uiteraard weer zijn hemelse gitaarpartijen, maar neemt ook de basgitaar ter hand, bespeelt geregeld zelf de keyboards en zingt op een heerlijk relaxte wijze de melodieuze bluessongs in. Want ja, White is in eerste instantie een bluesman, die echter met zijn door onder andere Pink Floyd, Thin Lizzy en Roger Waters op waarde geschatte gitaarspel ook menig progressief rockliefhebber voor zich heeft weten te winnen. Zo ook met "Driving On The 44", waarvan we het door het orgelspel van Middleton enigszins Santana-achtige “One Man Girl” hebben uitgepikt.
Websites: http://www.snowywhite.com/
http://snowywhitefanclub.org/
https://www.facebook.com/white.snowy
10. Perrotta, Sarah – Van "Blue To Gold" (Third Star Records, 2022)
In november ontdekten we op haar Bandcamppagina dat Sarah Perrotta een instrumentale versie van haar eind 2021 verschenen "Blue To Gold" had uitgebracht. Een mooi bewijs van de instrumentale kracht van deze componiste, zangeres en toetseniste. Ze debuteerde in 2000 op 19-jarige leeftijd als Sarah Medenbach met "Drink The Sky" van de artrockband Outloud Dreamer, gevolgd door de soloalbums "The Well" (2008) en "Tonight" (2010). Haar subtiele gebruik van toetseninstrumenten die vooral bij progressieve rockers populair zijn en de medewerking van Tony Levin wekten daarbij een brede interesse. Met Levin wederom in enkele stukken op bas en Jerry Marotta als producer en drummer, plus bijdragen van onder anderen The Fixx-keyboardtovenaar Rupert Greenall en Gerry “Spooky Ghost” Leonard (gitaarmanipulator bij David Bowie, Duncan Sheik en Suzanne Vega) is met "Blue To Gold" een melancholieke, uitgekiend geproduceerde droompopplaat vervaardigd. Perrotta’s warme, licht hese en weemoedige stem in combinatie met de fantasierijke arrangementen waarin geregeld gospelachtige achtergrondvocalen de aandacht trekken, roepen vergelijkingen op met het werk van stijlgenoten als Sarah Fimm, Donna Lewis, Nadieh, Lisa Herman (Longhouse, The Lodge) of een niet met Kate Bush behepte Tori Amos. Ongetwijfeld een van mijn meest gedraaide platen in het afgelopen jaar.
Website: https://sarahperrotta3star.bandcamp.com/album/blue-to-gold
https://sarahperrottamusic.com/
https://www.facebook.com/perrottamusic/ .
2022 was voor de jaarlijstjes een vreemde periode. Diverse albums uit 2021 druppelden pas afgelopen jaar binnen, mede door de grote vertraging bij het bestellen van muziek uit de V.S. en het V.K. Tevens verschenen juist aan het eind van het jaar weer enkele lijstjeswaardige CD’s. Hierdoor was het dringen geblazen en vielen helaas bijvoorbeeld Octarine Sky en de vonkelnieuwe Freedom To Glide net buiten de boot. Mijn lijst wordt aangevoerd door de superprog van Kumorigahara uit Japan. Mooi hoe de klassieke klanken van de symfonische rock uit de jaren zeventig met zoveel energie en hedendaagse studiotechnieken op deze schijf terecht zijn gekomen. Veel van de andere albums bevatten juist mooi verzorgde, vaak toegankelijke progressieve popliedjes (The Fixx, Andrea Chimenti, Zaine Griff, The Gong Farmers en Sarah Perrotta). Blijkbaar voel ik me steeds meer op mijn gemak bij pakkende melodieën, hoewel een lekker potje virtuoze jazzrock (Simon Phillips), relaxte blues (Snowy White) en ingewikkelde Gentle Giant-achtige prog (Green Asphalt) ook nog steeds fascineren. En over fascineren gesproken: de nieuwe Archive blijft bij elke luisterbeurt nieuwe dingen blootleggen.
1. Kumorigahara – Kumorigahara (Arcàngelo, 2021)
2. The Fixx - Every Five Seconds (BFD Records / The Orchard, 2022)
3. Andrea Chimenti: Il Deserto La Notte Il Mare (Vrec Music Label, 2021)
4. Zaine Griff: The Helden Project // Spies (Sony Music Labels Japan, 2022)
5. Archive - Call To Arms & Angels (Dangervisit / PIAS, 2022)
6. Simon Phillips - Protocol V (Phantom Recordings/Universal, 2022)
7. Green Asphalt: Green Asphalt (McBuddha Records, 2022)
8. The Gong Farmers - Guano Junction (Spaceward Records, 2021)
9. Snowy White - Driving On The 44 (eigen beheer, 2022)
10. Sarah Perrotta - Blue To Gold (Third Star Records, 2022)
