• Aldwin Gerritsen


    Top 2012:
    1 Anathema - "Weather Systems"
    2 Big Big Train - "English Electric Part One"
    3 Pinneaple Thief, The - "All The wars"
    4 Affector - "Harmageddon"
    5 Antimatter - "Fear Of A Unique Identity"
    6 Dewolff  - "IV"
    7 Mystery - "The World Is Not A Game"
    8 Marillion - "Sounds That Can't Be Made"
    9 Headspace - "I Am Anonymous"
    10 Landmarq - "Entertaining Angels"

    Over Nr. 1
    Anathema – "Weather Systems"
    Ik vind de opbouw van de nummers geweldig; dit is helemaal mijn ding. De meeste songs beginnen rustig, meestal subtiel. Langzaam gaat het tempo omhoog en wordt de sfeer broeieriger. Ook wordt de muziek harder en werkt naar een climax. Dat is Anathema ten top.
  • Over Nr. 4
    Affector – "Harmageddon"
    Ik hou wel van het wat steviger werk, en dat zijn in deze tijd vooral Rush, Headspace en natuurlijk Affector. Affector is alweer een trans-Atlantische progsamenwerking, met ditmaal een behoorlijke nadruk op progmetal. De grondleggers zijn de Duitse gitarist Daniel Fries en de Nederlandse drummer Collin Leijenaar (Dilemma, concertdrummer van Neal Morse). Beiden delen hun muzikale voorkeuren én hun Christelijke geloofsovertuiging. Omdat de afgelopen tijd de verhalen over het naderende armageddon weer niet van de lucht zijn, construeerden ze een heus conceptalbum rond het in de Bijbel voorspelde einde der tijden. Teksten schreven ze niet zelf, die werden één op één uit de Bijbel (natuurlijk de Openbaring van Johannes, maar ook andere delen) gehaald. Voor de muzikale uitvoering wisten ze zanger Ted Leonard (Enchant, Spock's Beard, Thought Chamber) en bassist Mike LePond (Symphony X) tot hun band toe te voegen. Een toetsenist ontbreekt dus in de line-up, maar er fungeren liefst vier gasttoetsenisten, waaronder Jordan Rudess en de haast onvermijdelijke Neal Morse.
  • Over Nr. 5
     Antimatter – "Fear Of A Unique Identity"
    Mijn voorkeur dit jaar en ook vorig jaar is voor Anathema en aanverwante bands. En daaronder valt ook Antimatter. “Fear Of A Unique Identity” is het vijfde album van de Engelse band Antimatter, de band rond zanger/gitarist Mick Moss. Eind jaren ‘90 stapte bassist Duncan Patterson uit de band Anathema en richtte samen met zanger en gitarist Mick Moss Antimatter op. Samen brachten ze drie studioalbums, een live plaat en een tribute uit. Bij de release van het album “Planetary Confinement” kondigde Patterson aan dat hij de band ging verlaten en zo werd Antimatter een eenmansformatie. Vervolgens werden er nog twee albums uitgebracht waar ook Anathema’s gitarist en zanger zijn medewerking aan verleende. Veel van de nummers van het nieuwe album hadden zo op Anathema’s album kunnen staan: ietwat sombere muziek, aangevuld met de donkere stem van Moss.
  • Over Nr. 6
     DeWolff – "IV"
    Volgens mij de enige Plaat van Eigen Bodem uit de lijst. Ik blijft Dewolff een leuke band vinden, die blijft boeien. “IV” is het derde volwaardige album van nog immer piepjong trio; met debuut-EP "DeWolff" (2008) meegerekend inderdaad plaat nummer vier. Ook nu grijpt de groep weer zwaar terug op de psychedelische rock en 'proto-prog' van rond 1970. De basis van Hammondorgel/elektrische gitaar/drums krijgt nu wel meer uitbreiding. Deden op "Orchards/Lupine" de bedwelmende klanken van de Mellotron al voorzichtig hun intrede, hier is het instrument regelmatig te horen en wordt het ook effectief ingezet in een pompeuze climax. de 'epic'! Het tweede deel van het album wordt in beslag genomen door een zevendelige compositie van zo'n 20 minuten (een ouderwetse plaatkant dus). Het is een kaleidoscopisch stuk waarin ingetogen passages worden afgewisseld met duizelingwekkende geluidstroggen vol Hammond-, Mellotron- en gitaargeweld.
  • Over Nr. 8
     The Pineapple Thief – "All The Wars"
    “All The Wars” van The Pineapple Thief staat op nummer 8 in mijn lijstje. Toch is dít het album dat ik waarschijnlijk het meest gedraaid heb, het afgelopen jaar. Wel jammer dat zowel Anathema als The Pineapple Thief afgelopen jaar in de buurt concerten hebben gegeven, die ik allebei door omstandigheden niet heb kunnen meemaken. Door de loop der jaren heeft The Pineapple Thief zich ontwikkeld tot een van de bekendere bands in het zogenaamde 'post prog'-genre. Op voorganger "Someone Here Is Missing" leek de groep een wat luchtiger, poppy koers te hebben gekozen. "All The Wars" komt daarvan terug en bevat een aantal stevige songs die inhaken op het latere werk van Porcupine Tree. Anderzijds is er ook meer ruimte voor sfeer en melancholie, meer passend bij labelgenoten als No-Man.