• Christian Bekhuis

    Top 2013:

    1. Big Big Train - "English Electric : Full Power" (2013, English Electric)
    Geschiedvervalsing? Hoe kom je er bij? Vorig jaar was “English Electric Part One” mijn overduidelijke nr. 1 en het zag er naar uit dat Part Two dat ook zou worden. Maar, toen uiteindelijk het totaalpakket Full Power verscheen, waarop de tracks in een andere en betere volgorde staan én er bovendien nog wat extra songs zijn toegevoegd, was het voor mij duidelijk. Dit 'Gesammtkunstwerk' van muziek, teksten en artwork moet boven aan de lijst staan. Briljant.

    2. Wilson, Steven - "The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)"(2013, Kscope)
    Hier hoeven niet veel woorden aan worden vuil gemaakt. Dit album zal overal opduiken in jaarlijsten en dat is ook wel terecht. Een schitterende collectie spookverhalen op muziek gezet door Steven Wilson, ondersteund door topmuzikanten!!

    3. Lifesigns - "Lifesigns" (2013, Esoteric Antenna)

    Voor zover ik kan nagaan is dit mijn meest gedraaide album van het afgelopen jaar. Sterke melodieuze symfo die gedragen word door brede toetsentapijten, sterke vocalen en uitmuntend baswerk van de hand van Nick Beggs, die ook bij Steven Wilson te horen valt. Hij draagt hier overigens ook bij aan de vocale harmonieëen waardoor Lifesigns een heerlijke Yes-achtige vibe heeft. Muziek om bij in hogere sferen te raken!! Op deze plek had overigens ook, zeker door een zekere gelijke spirituele Yes-achtige sfeer, het album “Prophecy” van Solstice kunnen staan.

    4. Harper, Roy - "Man & Myth" (2013, Bella Union)
    Het is een beetje raar om te spreken van een 'nieuwe ontdekking' als het gaat om een man die al 71 jaar is en al sinds de jaren 60 af en aan actief. Hij was iemand waarvan ik had gehoord maar echt veel muziek had ik nog niet van hem gehoord. Maar het bericht dat er dit jaar een nieuw album zou verschijnen en dat hij daar op o.a. Samenwerkte met Jonathan Wilson maakte dat ik me in zijn werk ging verdiepen. Het concert op 27 oktober jl. in Bristol (UK) kon ik niet anders dan een revelatie noemen. Wat een stem, wat een presence heeft deze man. En dan dus dit album. Harper fileert ons en zichzelf zoals alleen hij dat kan. Muzikaal krijgen we een vijftal kortere songs voorgeschoteld waarvan er drie een akoestische bedding hebben en twee behoorlijk rocken voor Harpers doen. En dan is er nog het afsluitende 22 minuten durende epos “Heaven Is Here/The Exile”: muzikaal een mengeling van alles wat we tot dan toe op dit album hebben gehoord, gevat in een complexe, klassieke muziekstructuur waarbij de strijkers een belangrijke rol spelen. Tekstueel is Harper hier op zijn best, bijna van literair niveau wat mij betreft. En muzikaal krijgt het hele album uiteindelijk aan het slot zijn ontlading. Een heel bijzondere muzikale trip. We kiezen voor het meest rockende stuk van het album met een opvallende glansrol op gitaar van niemand minder dan Pete Townshend. Overigens, in plaats van dit album had ik ook met gemak Jonathan Wilsons “Fanfare” kunnen plaatsen maar het is uiteindelijk dit album dat het net ietsje beter bij mij doet.

    5. Ward, Lucy - "Single Flame" (2013, Navigator Records)
    Met “Single Flame” neemt de Britse zangeres met verve afstand van de traditionele Britse folkscene en levert een eigenzinnig album af dat de traditie gebruikt als springplank om er vervolgens haar eigen draai aan te geven. Wat mij betreft is dit samen met Roy Harpers album het hoogtepunt op singer-songwritergebied dit jaar. Ook hier was het een kwestie van keuzes maken, waarbij de albums “Shameless Winter” van Daisy Chapman of “Metanoia” van Daniel Versteegh met gemak ook op deze plek hadden kunnen staan.

    6. Cosmograf - "The Man Left In Space" (2013, Cosmograf)
    Het beste conceptalbum van het jaar wat mij betreft. Robin Armstrong, de man die schuil gaat achter de naam Cosmograf, vraagt zich op dit album af wat de ongebreidelde race naar prestaties en succes ons uiteindelijk eigenlijk kost. Hij gebruikt als metafoor een ruimtemissie, opgezet om de wereld te redden, met als uitkomst dat dit het leven van de astronaut in kwestie kost. Fantastische stevige neoprog waarbij concept, verhaal, tekst en muziek nagenoeg perfect in evenwicht zijn. In plaats van deze had ik met gemak een ander album kunnen kiezen en wel “Le Sacre Du Travail” van The Tangent. Qua concept en muziek zeker net zo sterk.

    7. Giltrap, Gordon & Wakeman, Oliver - "Ravens & Lullabies" (2013, Esoteric Antenna)
    Oude rot gaat samenwerking aan met jongere, maar wel erg ervaren, muzikant waarbij de combi uiteindelijk beide naar een hoger plan weet te trekken. Dat is feitelijk wat “Ravens & Lullabies” met zijn gespierde maar toch vriendelijke neoprog en semi-akoestische duo stukken ons biedt. Het is met name die bijna perfecte afwisseling tussen deze twee verschillende invalshoeken die dit album tot zo'n bevredigende luisterervaring maakt voor mij. En ook hier had ik had wel een alternatief voor in de vorm van “North”, het nieuwe album van John Lees' Barclay James Harvest, dat ik beduidend beter vind dan de berichten die er over de ronde doen. Maar goed, ik ben eigenlijk ook wel gewoon een grote BJH-fan!! :-)

    8. Opium Cartel, The - "Ardor" (2013, Termo Records)
    Het niveau van de muziek op proggebied uit Scandinavië komt is al jaren van een bijna opzienbarend niveau en een jaaroverzicht zonder een act uit die regio is niet compleet te noemen. Jacob Holm-Lupo's deels op jarentachtigmuziek geïnspireerde project The Opium Cartel verdient die eer zeker. Artrock meets syntpop meets progrock met een productie die om door een ringetje is te halen. Belangrijke factor op dit album is drummer/klankbeeldhouwer Mattias Olsson, wiens eigen album Necroplex, als de helft van het duo Necromonkey, overigens ook met gemak als alternatief voor deze plek op mijn lijst had kunnen dienen.

    9. Leirvik, Silje - "Endless Serenade" (2013, Autumnsongs Records)
    Sommige stemmen weten je gewoon met hun eerste toon al te raken. De Noorse zangeres Silje Leirvik heeft die kwaliteit. Daar waar ze op haar eerste album nog grotendeels binnen de lijntjes bleef om zich als het ware op de kaart zetten, is het muzikale klankenpalet op opvolger “Endless Serenade” beduidend anders. Onder invloed van neem ik aan producer Rhys Marsh is het album doordrenkt van de 'vintage' klanken: van orgels naar Mellotrons, van pedal steelgitaar naar diepe synthesizer baslijnen. Bijzonder album!! Producer Rhys Marsh had overigens ook zelf haast wel in de lijst kunnen staan met zijn eigen cover EP of de live-CD met zijn eigen Autumn Ghost Trio. Leirviks plek in mijn lijst is dan ook net zo goed een eerbetoon aan de man die, door zijn eigen albums en zijn bijdragen aan het album van The Opium Cartel, een constante waarde was dit jaar.

    10. Chris - "Days Of Summer Gone" (2013, Progress Records)
    Christiaan Bruin is al een paar jaar een muzikale belofte te noemen en we kunnen stellen dat hij die belofte dit jaar voor het eerst echt heeft ingelost. Met Sky Architect levert hij een sterk album, als mede-producer was hij betrokken bij het debuut van Mayra Orchestra. Maar de hoogste ogen gooide hij uiteindelijk toch met zijn eigen album “Days Of Summer Gone”. Een schitterende album dat doordrenkt is met de sfeer van een aangename herfstavond en overduidelijk beinvloed is door de akoestische klanken en sferen binnen de Scandinavische prog van bijv. Anglagard en White Willow.