-
Christian Bekhuis
- Top 2023:
- 1. I Spy - While The War Began (Top Hole Records)
Het afgelopen jaar kwam wat mij betreft op muzikaal gebied ontzettend traag op gang: er kwamen maar heel weinig releases tot me die tot de verbeelding spraken. Het was pas vanaf de zomer dat er albums voorbij kwamen waarbij mijn hart sneller ging kloppen en uiteindelijk tuimelden de sterke nieuwe albums nog tot in de laatste maand van het jaar over elkaar heen. De nummer 1 van dit jaar was voor mij eigenlijk al kort na het verschijnen ervan al duidelijk: geen enkel album heeft me dit jaar zodanig weten te verrassen en boeien als “While The War Began” van I Spy. Voor wat betreft de onderste helft van mijn lijstje had ik op een andere dag misschien wel gekozen voor de albums van Lars Fredrik Frøislie, The Night Owls, Damanek, Delain of Legacy Pilots.
2. Moon Safari - Himlabacken Vol. 2 (Blomljud Records)
3. Downes Braide Association (DBA) - Celestial Songs (Magical Thinker Records)
4. Karnataka - Requim For A Dream (Immrama Records)
5. Jordsjø - Salighet (Karisma Records)
6. Lumsk - Fremmede Toner (Dark Essence Records/Karisma Records)
7. Sanderson, Dominic - Impermanence (eigen beheer)
8. Gabriel, Peter - I/O (Real World)
9. Freedom To Glide - The Chronicle Of Stolen Souls (Ruby Storm Records)
10. Orlando, Andrea - La Scienza delle Stagioni (eigen beheer)
Je moet maar durven: na je tweede album begin jaren 90 de band op non-actief zetten om in het nieuwe millenium weer bij elkaar te komen, jaren te werken aan een nieuw album dat uiteindelijk 32 jaar na dat tweede album verschijnt. En dan blijkt de band zich ook nog eens ontwikkeld te hebben van een artrock/new wave- naar een volbloed progrockband. Want progrock, dat is wat de heren uit het noorden van het land ons voorschotelen op “While The War Began”. Vier lange suites verdeeld over 2 CD's, tot in detail uitgewerkt, prachtig opgenomen en gemixt. Iedere luisterbeurt is een beleving!!
Websites:
https://ispyband.nl/
https://ispy.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/ispyband
Deze Zweedse band deed er niet zo lang over als I Spy maar toch hebben we al met al 10 jaar moeten wachten op het vijfde album van Moon Safari. De band klinkt als nooit weggeweest, hoewel het extreem mierzoete wat in het verleden nog wel eens de overhand kon krijgen nu is ingeruild voor een klein stevig randje. De jonge gasten zijn volwassen mannen gewonnen en dat mag ook terug te horen zijn in de muziek. Dit is muziek waar ik gewoon uitermate vrolijk van word.
Websites:
https://www.moonsafari.se/
https://www.facebook.com/moonsafariofficial
https://moonsafari.bandcamp.com/
De samenwerking tussen Geoff Downes (The Buggles, Asia, Yes) en Chris Braide heeft in ruim 11 jaar tijd een muzikale evolutie doorgemaakt van synthpop à la The Buggles op het debuut naar pastorale, licht symfonische rocksongs op album nr. 5, “Celestial Songs”, dat afgelopen jaar verscheen. De songs op dat album zijn prachtig gearrangeerd en nestelen zich al vlot in je brein. Fijn is ook om te zien dat gitarist Dave Bainbridge de ruimte krijgt om de muziek met zijn gitaarspel in te kleuren. Het is ook een album dat ik ongeacht mijn stemming altijd met veel plezier draai en van kan genieten.
Websites:
http://downesbraide.com/
https://www.facebook.com/downesbraide
Er lijkt een rode draad door mijn top 10 te lopen, want ook Karnataka heeft er de tijd voor genomen om met een nieuw album te komen. Acht jaar na “Secret Angels” (2015) kwam Ian Jones, de stuwende kracht achter Karnataka, met een opvolger en zoals bijna gebruikelijk betekent dat er weer een nieuwe zangeres aan boord is gekomen, in dit geval de Brits-Cypriotische Sertari die met gemak in de voetsporen treed van voorgangers Rachel Jones, Linda Fury en Hayley Griffiths. Muzikaal weet Ian Jones toch keer op keer onder de Karnataka-vlag kwalitatief hoogstaande albums af te leveren, gevuld met warme neoprog met kamerbrede vocale harmonieën van Sertari, fijne melodieuze gitaarsolo's van Luke Machin en soms een Keltisch vleugje, dankzij een bijdrage van Troy Donockley (Iona, Nightwish). Het is zeker in het donkere deel van het jaar een album dat zich als een warme muzikale deken over je spreidt.
Websites:
https://www.karnataka.org.uk/
https://www.facebook.com/KarnatakaOfficial
Progressieve rock uit het Scandinavische gebied blijft iets wat ik een warm hart toedraag en er gaat geen jaar voorbij waar in er niet het nodige uit die hoek in mijn jaarlijst staat. Het Noorse duo Jordsjø timmert al een aantal jaren aan de weg en kwam met het tweede officiële album “Nattfiolen” (2019) voor het eerst op mijn radar. De Jordsjø-sound is zo retro als het maar zijn kan, maar blijft boeien door het speelse gemak waarmee deze twee Noren hun muziek brengen, die door het gebruik van fluit ook wel iets Canterbury-achtigs in zich heeft en daarnaast aansluit bij de sound van het Zweedse Änglagård.
Websites:
https://www.facebook.com/jordsjoe
https://jordsjo.bandcamp.com/album/salighet
Lumsk was voor mij een nieuwe ontdekking dit jaar maar is zeker geen nieuweling want al sinds 2001 actief. Oorspronkelijk maakte deze Noorse band folkmetal, maar na het derde album “Det Vilde Kor” (2007) werd een pauze ingelast om vervolgens in alle rust te werken aan een opvolger. Het duurde vervolgens 16 jaar alvorens “Fremmede Toner” verscheen, maar toen bleek wel dat de de metalroots achtergelaten waren: anno 2023 klinkt Lumsk als een kruising tussen White Willow en The 3rd And The Mortal, beide niet geheel toevallig ook Noorse bands.
Websites:
https://lumsk.bandcamp.com/album/fremmede-toner
https://www.facebook.com/lumskmusic/
Neem een vleugje Pink Floyd ten tijde van “Animals”, voeg er een flinke dosis Mellotron aan toe en breng het verder op smaak met muziek die klinkt als een kruisbestuiving tussen Steven Wilsons "The Raven That Refused To Sing" en Änglagårds "Epilog" en je komt uit bij de muziek van de 23-jarige Britse muzikant Dominic Sanderson. Dit is absoluut het beste debuut-album dat ik de laatste paar jaar gehoord heb.
Website:
Bandcamp
21 jaar na het verschijnen van “Up” bracht 2023 het lang aangekondigde album “I/O”. Maar Peter Gabriel doet nooit iets op een normale manier en zo gaat het ook met “I/O”, want de nummers werden het afgelopen jaar eerst alleen maar online aangeboden (bij elke volle maan een nieuw nummer) en dan ook nog eens in twee verschillende mixen (Bright-Side en Dark-Side). Uiteindelijk kwam er dan op 1 december eindelijk ook een fysieke editie, waarbij de meest in het oog springende versie de 2CD/Blu-ray is met daarop naast de twee bekende mixen ook nog eens een Dolby Atmos-mix, genaamd In-Side. Het klinkt allemaal een beetje ingewikkeld en met een album waar zo lang aan is gewerkt ben je bang dat het eindresultaat toch misschien een beetje te doorbakken is, maar tot mijn verbazing is “I/O” een prachtig geheel geworden ongeacht welke mix je ook kiest. Nee, het is geen “So”, maar laten we wel wezen: dat album is terugkijkend misschien wel het buitenbeentje in Gabriels oeuvre. “I/O” klinkt als een samenvatting van zijn muzikale loopbaan, met hints naar oudere songs verwerkt in de muziek. Als dit het laatste werk van Gabriel is dat we ooit tot ons krijgen, dan is dit maar mooi een prachtig slot aan een illustere carrière.
Websites:
https://petergabriel.com/
https://www.facebook.com/PeterGabriel
Technisch niet een release uit 2023 maar dit album kwam zo laat in 2022 uit, dat ik niet anders kon dan het dit jaar meenemen in mijn lijst, simpelweg omdat het mijn meest gedraaide album van het afgelopen jaar was. Origineel was het niet de bedoeling om dit als vierde Freedom To Glide-album uit te brengen, maar de songs lagen al op de plank en de gebeurtenissen in de wereld (en met name de Russische inval in Oekraïne) deden de beide heren van Freedom To Glide beseffen dat dit album er nu wel moest komen. De klankwereld van Pink Floyd is nog steeds een inspiratie, maar Freedom To Glide benadert het bijna vanuit het perspectief van een singer-songwriter. Songs worden rustig opgebouwd, Pete Riley's toetsenwerk kleurt de muziek prachtig in, de ingetogen zang van Andy Nixon werkt meeslepend en het gitaarwerk van diezelfde Nixon bezorgt keer op keer de emotionele ontlading waar de songs om vragen.
Websites:
https://freedomtoglide.com/
https://freedomtoglide.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/FreedomToGlide
Een jaar zonder nieuwe Italiaanse prog is geen goed jaar en gelukkig zorgde drummer/toetsenist/componist Andrea Orlando met zijn tweede album “La Scienza Della Stagioni” nog voor een verrassing uit dat land. Als drummer is hij actief (geweest) bij meerdere bands en projecten zoals Finisterre, Höstsonaten en La Coszienza Di Zeno en zodoende heeft hij toegang tot een kring van muzikanten die over en weer op elkaars albums te horen zijn. We horen iets van de klassieke inslag van Höstsonaten en ook wel iets van de intensere sound van Finisterre terug. Maar als de composities zo geslaagd zijn en het geheel prachtig is uitgevoerd en opgenomen, dan hebben we gewoon niets te klagen! Andrea Orlando bewijst met dit album niet alleen een goede drummer en toetsenist te zijn maar dus ook een zeer begenadigd componist. Rock Progressivo Italiano van de bovenste plank!
Websites:
https://www.andreaorlandomusic.com/
BANDCAMP
